Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 30 grudnia 2025 16:29
Data zakończenia: 30 grudnia 2025 16:46

Egzamin zdany!

Wynik: 28/40 punktów (70,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Technikę oświetlenia konturowego przedmiotu fotografowanego osiąga się poprzez umiejscowienie głównego źródła światła

A. przed obiektem, które świeci w kierunku obiektywu

B. za obiektem, które świeci w kierunku tła

C. za obiektem, które świeci w kierunku obiektywu

D. przed obiektem, które świeci w kierunku tła

Technika oświetlenia konturowego, znana również jako oświetlenie konturowe, polega na umiejscowieniu źródła światła za fotografowanym obiektem, skierowanym w stronę obiektywu. Takie ustawienie światła umożliwia uzyskanie wyraźnych konturów oraz efektu trójwymiarowości, co jest szczególnie istotne w fotografii produktowej oraz portretowej. Użycie tej techniki pozwala na stworzenie dramatycznego kontrastu, gdyż światło przechodzące przez obiekt podkreśla jego krawędzie, a jednocześnie tło pozostaje w cieniu. Przykładem zastosowania oświetlenia konturowego może być fotografia biżuterii, gdzie refleksy świetlne na metalach i kamieniach szlachetnych są kluczowe dla uzyskania atrakcyjnego efektu wizualnego. Standardy branżowe zalecają również wykorzystanie różnych źródeł światła, takich jak lampy LED czy softboxy, by osiągnąć pożądany efekt. Dobrze zrealizowane oświetlenie konturowe znacząco podnosi jakość zdjęć i może być decydującym czynnikiem w procesie sprzedaży produktów.

Pytanie 2

Planowanie zdjęć krajobrazowych na barwnym materiale przy użyciu obiektywu ultraszerokokątnego wymaga wziąć pod uwagę filtr do przyciemnienia nieba

A. polaryzacyjny

B. połówkowy czerwony

C. połówkowy pomarańczowy

D. połówkowy szary

Filtr połówkowy szary jest kluczowym narzędziem w fotografii krajobrazowej, szczególnie gdy chcemy uzyskać zrównoważoną ekspozycję między jasnym niebem a ciemniejszym horyzontem. Działa on poprzez stopniowe przyciemnienie górnej części kadru, co pozwala na zredukowanie nadmiaru światła pochodzącego z nieba. Stosując ten filtr, fotograf może uzyskać lepszą równowagę tonalną, co przekłada się na bardziej efektowne zdjęcia, w których niebo nie jest prześwietlone, a szczegóły krajobrazu są odpowiednio uwydatnione. Praktycznym zastosowaniem tego filtra jest jego użycie podczas fotografowania o wschodzie lub zachodzie słońca, kiedy to niebo jest szczególnie jasne w porównaniu do ciemniejszych elementów krajobrazu. Dobrą praktyką jest także przeprowadzanie testów z różnymi ustawieniami filtra, aby znaleźć optymalne ustawienia dla konkretnego ujęcia, co może znacząco zwiększyć jakość uzyskanych zdjęć. Ponadto, stosowanie filtrów połówkowych jest zalecane w kontekście zachowania zakresu tonalnego w zdjęciach, co jest istotne w obróbce cyfrowej, gdyż pozwala na łatwiejsze dostosowanie kolorów i kontrastu.

Pytanie 3

Ustalając warunki oświetlenia przy robieniu zdjęć użytkowych małego obiektu na wybitnie kontrastowym tle, powinno się zastosować pomiar światła

A. odbitego tuż przy fotografowanym obiekcie

B. odbitego przed obiektywem aparatu fotograficznego

C. padającego tuż przy lampach studyjnych

D. padającego przy fotografowanym obiekcie

Wybór pomiaru światła padającego przy fotografowanym obiekcie nie jest właściwy, ponieważ nie uwzględnia rzeczywistych efektów naświetlenia, które obiekt odbija. Pomiar światła padającego daje jedynie obraz intensywności światła, które pada na scenę, ale nie informuje nas o tym, jak to światło oddziałuje na obiekt. Może to prowadzić do sytuacji, w której obiekt będzie wydawał się zbyt jasny lub zbyt ciemny w gotowym zdjęciu. Z tego względu, stosowanie pomiaru światła odbitego, które lepiej odzwierciedla realne warunki ekspozycji, jest kluczowe. Odpowiedź dotycząca pomiaru odbitego przed obiektywem aparatu również jest błędna, ponieważ pomiar ten nie oddaje rzeczywistego wyglądu obiektu, a jedynie światło, które zostało przefiltrowane przez obiektyw, co może zniekształcić ostateczny obraz. Z kolei pomiar światła padającego tuż przy lampach studyjnych może prowadzić do znacznych różnic w naświetleniu, ponieważ nie uwzględnia wpływu światła na obiekt, który jest w trakcie fotografowania. Poprawne podejście do pomiaru światła w fotografii produktowej powinno koncentrować się na odbitym świetle z obiektów, co zapewnia najwierniejsze odwzorowanie ich kolorów i detali.

Pytanie 4

Uzyskanie na zdjęciu efektu "zamrożenia ruchu” szybko jadącego samochodu wymaga ustawienia czasu naświetlania na wartość

A. 1/80 s

B. 1/500 s

C. 1/15 s

D. 1/30 s

Ustawienie czasu naświetlania na 1/500 sekundy to moim zdaniem absolutna podstawa, jeśli chcesz naprawdę zamrozić szybki ruch, taki jak pędzący samochód. To już taka wartość, którą polecają praktycznie wszyscy profesjonaliści zajmujący się fotografią sportową czy reportażową. Krótki czas naświetlania sprawia, że matryca rejestruje tylko ułamek sekundy – dokładnie tyle, ile trzeba, żeby nawet bardzo dynamiczny obiekt był ostry, bez rozmycia. Przykładowo, na torze wyścigowym albo nawet na zwykłej ulicy w ruchu miejskim – 1/500 s to taki kompromis, który daje poczucie „zatrzymania chwili”, a jednocześnie nie wymaga aż takich ekstremalnych ustawień ISO lub superjasnego światła. W praktyce, jeśli masz do czynienia z jeszcze szybszym pojazdem albo bardzo dynamiczną sceną, niektórzy idą nawet na 1/1000 czy 1/2000 sekundy, ale 1/500 s to już naprawdę standard na dobry początek. I warto wiedzieć, że w fotografii ruchu nie tylko czas jest ważny – trzeba też przemyśleć ustawienie ostrości, no i dobrać odpowiednią czułość ISO, żeby zdjęcie nie wyszło za ciemne. Często początkujący fotografowie boją się używać krótkich czasów naświetlania w obawie przed „przepaleniem” lub niedoświetleniem, ale z mojego doświadczenia, w plenerze lepiej ciut podnieść ISO niż psuć ostrość przez rozmazanie. Branżowe zalecenia są jednoznaczne: do zamrożenia szybkiego ruchu – krótkie czasy, minimum 1/500 s, a lepiej nawet krócej, szczególnie przy słabym świetle czy bardzo szybkich obiektach.

Pytanie 5

Jak nazywa się proces przetwarzania barwnego materiału negatywowego?

A. EP-2

B. C-41

C. RA-4

D. E-6

Odpowiedź C-41 jest prawidłowa, ponieważ oznacza standardową procedurę obróbki kolorowej materiału negatywowego w fotografii. Proces C-41 został wprowadzony przez Kodak w latach 70. XX wieku i stał się uniwersalnym standardem, używanym w laboratoriach na całym świecie do przetwarzania filmów negatywowych o kolorze. Obróbka C-41 polega na zastosowaniu trzech głównych kroków: rozwijania, bielenia i utrwalania. W praktyce, aby skutecznie zrealizować ten proces, laboratoria stosują precyzyjnie określone temperatury i czasy zanurzenia w kąpielach chemicznych. Na przykład, temperatura kąpieli deweloperskiej powinna wynosić około 38°C, co pozwala na uzyskanie optymalnych rezultatów. Proces C-41 jest kluczowy w fotografii komercyjnej i amatorskiej, ponieważ umożliwia uzyskanie szerokiej gamy kolorów i wysokiej jakości zdjęć. Dzięki temu, filmy rozwijane za pomocą tego procesu odznaczają się dużą stabilnością i długowiecznością, co jest istotne dla archiwizacji. Warto również zauważyć, że wiele nowoczesnych kamer analogowych oraz usługi fotograficzne wciąż korzystają z tego standardu, co czyni go nieodzownym elementem współczesnej fotografii.

Pytanie 6

Które kolory należy zastosować w kompozycji graficznej, aby uzyskać wrażenie zimnej tonacji?

A. Pomarańczowy i zielony.

B. Zielony i czerwony.

C. Pomarańczowy i brązowy.

D. Błękitny i granatowy.

Błękitny i granatowy to klasyczny wybór, gdy zależy nam na uzyskaniu wrażenia zimnej tonacji w grafice. Te kolory leżą po chłodnej stronie koła barw, a ich odcienie są standardowo kojarzone z wodą, lodem czy zimowym niebem. W praktyce projektowej, na przykład przy tworzeniu identyfikacji wizualnej dla firm technologicznych czy marek związanych z higieną, bardzo często wykorzystuje się właśnie takie chłodne barwy, bo podświadomie budują uczucie czystości, profesjonalizmu i pewnego dystansu. Moim zdaniem, zwłaszcza jeśli spojrzeć na standardy w brandingu, chłodne kolory jak błękit czy granat pozwalają uzyskać efekt elegancji i nowoczesności, a jednocześnie nie przytłaczają odbiorcy. Warto też zauważyć, że stosowanie chłodnych barw polecane jest w projektowaniu interfejsów użytkownika (UI), szczególnie tam, gdzie zależy nam na spokojnym odbiorze i przejrzystości treści. Niekiedy, jak w projektach dla branży finansowej czy medycznej, takie barwy są nawet wskazane w wytycznych! Jeśli kiedyś będziesz projektować ulotkę dla firmy zajmującej się klimatyzacją albo stronę dla SPA, to zerknij właśnie w stronę błękitów i granatów – to zawsze działa. Z moich doświadczeń wynika, że nawet niewielki dodatek ciepłego koloru potrafi osłabić ten zimny efekt, więc dobrze jest trzymać się z dala od pomarańczy czy czerwieni, jeśli zależy nam na konsekwentnej, chłodnej palecie.

Pytanie 7

Technika obrazowania computational photography polega na

A. tworzeniu obrazów o podwyższonej rozdzielczości przez interpolację danych

B. zastosowaniu specjalnych filtrów optycznych redukujących aberracje chromatyczne

C. wykorzystaniu algorytmów cyfrowych do przetwarzania i łączenia wielu obrazów

D. fotografowaniu z wykorzystaniem specjalnych statywów z programowalnym ruchem

Technika obrazowania znana jako computational photography, polega na wykorzystaniu algorytmów cyfrowych do przetwarzania i łączenia wielu obrazów. Dzięki zaawansowanym metodom obliczeniowym, możliwe jest uzyskanie efektów, które byłyby trudne lub wręcz niemożliwe do osiągnięcia w tradycyjnej fotografii. Przykładem może być HDR (High Dynamic Range), gdzie kilka zdjęć o różnych ekspozycjach jest łączonych, aby uzyskać szerszy zakres tonalny i szczegółowość w jasnych oraz ciemnych obszarach. To podejście jest nie tylko praktyczne, ale również szeroko stosowane w branży, zwłaszcza w fotografii krajobrazowej i architektonicznej. Inne zastosowania obejmują zdjęcia panoramiczne, gdzie wiele ujęć jest łączonych w jeden duży obraz, co nie tylko zwiększa rozdzielczość, ale także pole widzenia. W dzisiejszych czasach zintegrowane algorytmy w aparatach smartfonów pozwalają na uzyskiwanie profesjonalnych efektów w łatwy sposób.

Pytanie 8

Na ilustracji przedstawiono oprogramowanie służące wyłącznie do obróbki

A. obiektów wektorowych.

B. obrazów rastrowych.

C. materiałów wideo.

D. materiałów audio.

Program przedstawiony na ilustracji to Audacity, czyli jeden z najpopularniejszych, darmowych edytorów audio. Moim zdaniem to absolutny klasyk jeśli chodzi o obróbkę dźwięku – korzystają z niego zarówno początkujący, jak i profesjonaliści, bo daje masę możliwości. W Audacity można nagrywać, edytować, przycinać, miksować i stosować różnego rodzaju efekty na ścieżkach audio. Narzędzie wspiera pracę z wieloma formatami (np. WAV, MP3, FLAC) i umożliwia eksport gotowych nagrań do różnych zastosowań – od podcastów, przez audiobooki, po mastering muzyki. Jest to też świetny przykład programu typu open source, którego interfejs skupia się wyłącznie na dźwięku – nie ma tu funkcji do edycji grafiki czy wideo. Audacity respektuje standardy branżowe, jak chociażby obsługa częstotliwości próbkowania 44100 Hz czy praca z wieloma ścieżkami naraz. Z mojego doświadczenia, jeśli ktoś chce zacząć przygodę z obróbką dźwięku lub potrzebuje solidnego narzędzia do prostych oraz zaawansowanych projektów audio, to Audacity jest jednym z najlepszych pierwszych wyborów. Praktyczne zastosowania? Obróbka nagrań z mikrofonu, usuwanie szumów, konwersja plików czy przygotowywanie materiału do emisji w radiu internetowym – w tym programie to wszystko jest osiągalne w kilku kliknięciach.

Pytanie 9

W technice fotografii studyjnej spill oznacza

A. celowe prześwietlenie tła dla uzyskania efektu high-key

B. niepożądane rozproszenie światła na obszary, które powinny pozostać nieoświetlone

C. połączenie dwóch źródeł światła dla uzyskania efektu kluczowego

D. ustawienie świateł w trójkąt oświetleniowy dla portretu

Wybór odpowiedzi związanej z połączeniem dwóch źródeł światła dla uzyskania efektu kluczowego jest mylny, ponieważ nie odnosi się do definicji spill. Kluczowe oświetlenie polega na zastosowaniu jednego głównego źródła światła, które nadaje charakteru i wymiaru fotografowanej scenie, a inne źródła światła można wykorzystać do doświetlenia tła lub wypełnienia cieni. W przypadku spill nie chodzi o łączenie źródeł światła, lecz o kontrolowanie ich kierunku i intensywności, aby uniknąć niepożądanych efektów. Podobnie, celowe prześwietlenie tła dla uzyskania efektu high-key jest techniką, która ma swoje miejsce w stylizacji zdjęć, ale również nie odnosi się do problemu spill. Wysoka ekspozycja tła wymaga przemyślanej kompozycji i może nie być związana z niepożądanym rozpraszaniem światła. Ustawienie świateł w trójkąt oświetleniowy dla portretu to klasyczna technika, która również nie jest związana z spill. Ta technika ma na celu zbalansowanie oświetlenia na twarzy modela, a nie kontrolowanie spill. Takie nieporozumienia często wynikają z braku zrozumienia podstawowych zasad oświetlenia. Kluczowe jest, aby zdawać sobie sprawę z różnicy pomiędzy zamierzonym efektem oświetleniowym a niepożądanym skutkiem ubocznym, jakim jest spill. Aby skutecznie używać światła w fotografii, warto uczyć się nie tylko technik, ale i tego, co można osiągnąć dzięki ich właściwemu zastosowaniu.

Pytanie 10

Przedstawione zdjęcie plenerowe zostało wykonane w planie

A. pełnym.

B. ogólnym.

C. totalnym.

D. amerykańskim.

Ujęcie totalne, znane też jako plan totalny, to taki sposób kadrowania, gdzie najważniejsze jest ukazanie całego otoczenia, przestrzeni czy krajobrazu, a postacie lub obiekty znajdują się na tle szerokiego planu i wydają się wręcz małe w porównaniu do całości. Na tym zdjęciu od razu daje się zauważyć, że głównym bohaterem jest ogrom piasku, a ludzie są tylko dodatkiem i stanowią mały element całości. Takie zdjęcia totalne często używane są w filmach czy fotografii przyrodniczej, żeby podkreślić rozległość miejsca, klimat, a czasem samotność postaci. Moim zdaniem, taka kompozycja świetnie sprawdza się np. w dokumentacji przyrody, filmach podróżniczych czy reklamach krajobrazowych. W branży często mówi się, że plan totalny "opowiada" otoczeniem, a nie człowiekiem. Dobrze jest zwrócić uwagę na relacje wielkości i proporcji – jeśli postacie są naprawdę drobne na tle dominującego krajobrazu, to najpewniej mamy do czynienia z planem totalnym. Warto zauważyć, że takie ujęcie pozwala też budować nastrój i pokazuje skalę zjawisk, np. rozległość pustyni czy bezkres łąk. To jedno z podstawowych narzędzi wizualnych w pracy każdego operatora i fotografa, niezależnie od zastosowania – od filmu po sesje reklamowe.

Pytanie 11

Jeśli na kole trybów aparatu fotograficznego ustawiono symbol „S (Tv)”, to oznacza, że fotograf wykona zdjęcia w trybie

A. manualnym.

B. automatyki z preselekcją przysłony.

C. automatyki programowej.

D. automatyki z preselekcją czasu.

Tryb oznaczony jako „S” (w aparatach Nikon, Sony, Fuji) lub „Tv” (w Canonach) to automatyka z preselekcją czasu, czasami nazywana też priorytetem migawki. Ustawiając aparat w tym trybie, fotograf samodzielnie wybiera czas otwarcia migawki, a aparat automatycznie dobiera odpowiednią wartość przysłony, by uzyskać właściwą ekspozycję. To jest super wygodne, gdy zależy Ci np. na zamrożeniu ruchu (krótki czas) przy fotografowaniu sportu albo na wydłużeniu czasu, żeby pokazać ruch, tak jak rozmycie wody w krajobrazach. Moim zdaniem, to jeden z bardziej praktycznych trybów do świadomej pracy, bo masz bezpośrednią kontrolę nad tym, jak rejestrowany jest ruch na zdjęciu. Branżowe standardy praktycznie zawsze zalecają preselekcję czasu w fotografii reportażowej i sportowej, bo to czas decyduje o kluczowym efekcie końcowym. Dodatkowo warto pamiętać, że korzystając z tego trybu, fotograf nie musi już przejmować się skomplikowaną analizą ekspozycji – wystarczy, że wie, jak czas wpływa na efekt. W codziennej pracy często korzystam właśnie z preselekcji czasu, kiedy np. fotografuję dzieci biegające po placu zabaw – dzięki temu zdjęcia są ostre, bez rozmyć. Warto eksperymentować z różnymi czasami, żeby lepiej zrozumieć, jak aparat reaguje i jak zmienia się głębia ostrości czy jasność zdjęcia w różnych warunkach. To naprawdę daje poczucie kontroli i pozwala łatwiej osiągać zamierzone efekty.

Pytanie 12

Określ kartę pamięci o najniższej pojemności, na której da się przechować 400 zdjęć, z których każde ma rozmiar 13,3 MB?

A. 4 GB

B. 32 GB

C. 8 GB

D. 16 GB

Wybierając karty pamięci o większej pojemności, często myślimy, że wystarczająca przestrzeń na dane będzie bezpośrednio związana z ich wielkością, co może prowadzić do błędnych decyzji. Na przykład, wybierając kartę 32 GB, 16 GB lub 4 GB, wydaje się, że większa pojemność może być korzystniejsza, jednak w kontekście pytania, tylko 8 GB spełnia minimalne wymagania do zapisania 400 zdjęć o rozmiarze 13,3 MB każda. Karta 32 GB oferuje zbyt dużą przestrzeń, co nie jest potrzebne w tym przypadku, a karta 4 GB nie jest wystarczająca ze względu na obliczoną potrzebę 5,2 GB. Z kolei wybór 16 GB również nie jest optymalny, ponieważ przewyższa wymaganą pojemność, co może prowadzić do niepotrzebnych wydatków. Warto również zauważyć, że niektórzy użytkownicy mogą wprowadzać się w błąd, myśląc, iż większe pojemności kart pamięci zapewniają lepszą wydajność, jednak kluczowa jest ich zgodność z urządzeniem oraz prędkość transferu. Zastosowanie kart o odpowiedniej pojemności wpływa na efektywność operacji oraz zarządzanie danymi, dlatego warto być świadomym zarówno wymagań co do pojemności, jak i realnych potrzeb użytkowania w praktyce.

Pytanie 13

Aby uzyskać szeroki kadr, trzeba użyć obiektywu

A. portretowy

B. krótkoogniskowy

C. długoogniskowy

D. standardowy z konwerterem

Obiektyw krótkoogniskowy, znany również jako obiektyw szerokokątny, jest doskonałym narzędziem do uzyskania szerokiego kadru. Dzięki krótszej ogniskowej, zazwyczaj wynoszącej mniej niż 35 mm w formacie pełnoklatkowym, pozwala na uchwycenie szerszego pola widzenia, co jest szczególnie przydatne w fotografii krajobrazowej, architektonicznej oraz w pomieszczeniach, gdzie przestrzeń jest ograniczona. W praktyce, użycie takiego obiektywu umożliwia rejestrowanie większej ilości elementów w kadrze, co jest kluczowe przy pracy w ciasnych lokalizacjach. Dodatkowo, krótkoogniskowe obiektywy często charakteryzują się lepszą głębią ostrości, co pozwala na uzyskanie efektów bokeh w tle, a także zwiększa możliwości kreatywne fotografa. Warto również wspomnieć, że w kontekście filmowania, krótkoogniskowe obiektywy często są preferowane do dynamicznych ujęć, gdzie istotne jest uchwycenie akcji w szerszym kontekście scenerii. Korzystając z takich obiektywów, warto zwrócić uwagę na zniekształcenia perspektywiczne, które mogą wystąpić przy fotografowaniu bliskich obiektów, co stanowi istotny element w procesie kompozycji zdjęcia.

Pytanie 14

Dla filmu o czułości ISO 100 określono właściwe parametry ekspozycji: czas naświetlania 1/60 sekundy oraz przysłona 11. Jakie ustawienia ekspozycji będą odpowiednie dla filmu o czułości ISO 400?

A. 1/60 s, f/16

B. 1/250 s, f/11

C. 1/250 s, f/5,6

D. 1/60 s, f/5,6

Odpowiedź 1/250 s, f/11 jest prawidłowa, ponieważ zwiększenie czułości filmu z ISO 100 do ISO 400 oznacza, że film jest czterokrotnie bardziej wrażliwy na światło. Aby zachować prawidłową ekspozycję przy wyższej czułości, należy zmniejszyć ilość światła docierającego do filmu. Można to osiągnąć poprzez skrócenie czasu naświetlania lub zwiększenie wartości przysłony. W tym przypadku czas naświetlania zmienia się z 1/60 sekundy na 1/250 sekundy, co pozwala na zredukowanie ilości światła o jedną pełną przysłonę (1/60 s do 1/125 s to 1 stopień, a 1/125 s do 1/250 s to kolejny), a przysłona f/11 pozwala na dalsze ograniczenie światła w porównaniu do f/8, co jest standardowym krokiem. Przykład praktyczny to sytuacja, gdy fotografujemy w mocnym świetle dziennym. Zwiększenie czułości filmu i jednoczesne skrócenie czasu naświetlania oraz zwiększenie wartości przysłony pozwala na uniknięcie prześwietlenia obrazu. W fotografii przyrodniczej, gdzie często występują szybkie ruchy obiektów, takie zmiany parametrów ekspozycji są niezwykle istotne dla uzyskania wyraźnych i dobrze naświetlonych zdjęć.

Pytanie 15

Który tryb mieszania w programie Adobe Photoshop najlepiej nadaje się do wyostrzenia detali fotografii?

A. Nakładka

B. Światło ostre

C. Mnożenie

D. Rozjaśnianie

Wybór niewłaściwego trybu mieszania może znacząco wpłynąć na ostateczny efekt wyostrzania zdjęcia. Na przykład, tryb 'Nakładka' łączy cechy trybów 'Mnożenie' i 'Rozjaśnianie'. Stosując go, wzmacniasz kontrast w jasnych i ciemnych obszarach, co może prowadzić do niepożądanych rezultatów, takich jak zniekształcenie kolorów lub nadmierne uwydatnienie cieni. W rezultacie możesz uzyskać efekt, który zamiast poprawić jakość zdjęcia, może wprowadzić chaos w tonalności. Tryb 'Mnożenie' z kolei nie jest odpowiedni do wyostrzania, gdyż skupia się na ciemnych tonacjach, co może sprawić, że zdjęcie stanie się zbyt ciemne i utraci szczegóły. Prawdopodobnie myślisz, że 'Rozjaśnianie' mógłby być pomocny, ale ten tryb działa głównie na jasnych obszarach, co w praktyce nie daje dobrego efektu wyostrzenia. Kluczową kwestią, której warto być świadomym, jest zasada, że nie wszystkie tryby mieszania są sobie równe i wybór niewłaściwego może prowadzić do utraty detali oraz niezamierzonych efektów estetycznych. W edycji zdjęć ważne jest, aby rozumieć właściwości każdego trybu mieszania, co pozwoli na lepsze zastosowanie ich w praktyce.

Pytanie 16

Aby przygotować diapozytyw metodą stykową, należy skorzystać z

A. skanera

B. kopioramki

C. rzutnika

D. wizualizatora

Rzutnik, wizualizator oraz skaner, choć używane w kontekście obrazu, nie są narzędziami odpowiednimi do wykonania diapozytywu metodą stykową. Rzutnik służy przede wszystkim do wyświetlania obrazu na większej powierzchni, co jest całkowicie inną funkcjonalnością. Może on być użyty do prezentacji zdjęć, ale nie do fizycznego przenoszenia obrazu na materiał fotoczuły. Wizualizator z kolei, często stosowany w edukacji i podczas prezentacji, ma na celu wyświetlanie dokumentów lub innych materiałów na ekranie, ale nie angażuje się w proces fotograficzny jako taki. Użycie wizualizatora do tworzenia diapozytywu jest mylnym podejściem, ponieważ nie jest to jego przewidziana funkcja. Z kolei skaner jest narzędziem, które digitalizuje obraz, ale nie wykonuje diapozytywów w sensie tradycyjnym. Użytkownicy mogą myśleć, że skanowanie negatywów bezpośrednio przenosi je na papier, co nie jest prawdą, gdyż wymaga to dalszej obróbki w odpowiednich programach graficznych. W rezultacie, te błędne odpowiedzi wynikają z nieporozumień dotyczących funkcji i zastosowania poszczególnych urządzeń w procesie obróbki obrazu.

Pytanie 17

Które oprogramowanie pozwala na sprawne zarządzanie plikami, ich nagrywanie, wyświetlanie, wyszukiwanie, sortowanie, filtrowanie oraz edytowanie metadanych?

A. Adobe Bridge

B. Corel Photo-Paint

C. Publisher

D. Adobe InDesign

Adobe Bridge to aplikacja stworzona przez firmę Adobe, która pełni funkcję menedżera plików multimedialnych, szczególnie w kontekście pracy z grafiką i fotografią. Program ten umożliwia użytkownikom łatwe zarządzanie plikami, ich przeglądanie, organizację, a także edytowanie metadanych, co jest niezwykle cenne w profesjonalnym środowisku kreatywnym. Dzięki możliwościom takim jak sortowanie, filtrowanie i wyszukiwanie, Adobe Bridge pozwala na szybkie odnalezienie potrzebnych zasobów, co znacznie przyspiesza proces pracy nad projektami. W praktyce, projektanci graficzni i fotografowie często korzystają z tej aplikacji, aby organizować swoje portfolio, tworzyć kolekcje zdjęć do użycia w różnych projektach oraz efektywnie współpracować z innymi aplikacjami Adobe, takimi jak Photoshop czy InDesign. Użytkownicy mogą również tworzyć zestawy narzędzi oraz metadanych, co umożliwia agregację informacji o projektach i materiałach. Standardy branżowe nakładają na profesjonalistów obowiązek efektywnego zarządzania swoimi zasobami cyfrowymi, co czyni Adobe Bridge niezastąpionym narzędziem w nowoczesnym workflow kreatywnym.

Pytanie 18

Z jakiego kąta matrycy aparatu cyfrowego należy usunąć zanieczyszczenia, jeśli na wyświetlaczu LCD są one widoczne w lewym górnym rogu?

A. Z prawego dolnego.

B. Z lewego górnego.

C. Z prawego górnego.

D. Z lewego dolnego.

Pytanie dotyczy zrozumienia zasady działania matrycy aparatu cyfrowego oraz sposobu, w jaki zabrudzenia wpływają na jakość obrazu. Odpowiedzi wskazujące na inne narożniki nie uwzględniają kluczowej zasady optyki, która mówi, że każde zanieczyszczenie widoczne na wyświetlaczu jest najczęściej związane z jego położeniem w przestrzeni optycznej. Na przykład, jeśli zabrudzenie jest widoczne w lewym górnym rogu ekranu, to naturalne jest, że jego rzeczywista lokalizacja na obiektywie musi być w przeciwnym rogu, co w tym przypadku jest prawym dolnym. Wybór narożnika, takiego jak lewy dolny lub prawy górny, ignoruje tę zasadę, prowadząc do błędnego wniosku. Warto również zauważyć, że zanieczyszczenia mogą być efektem działań użytkownika, np. nieprawidłowego przechowywania aparatu czy używania go w trudnych warunkach. Aby uniknąć takich problemów, profesjonaliści zalecają stosowanie osłon na obiektyw oraz systematyczne czyszczenie sprzętu. Ignorowanie tych praktyk prowadzi do niepotrzebnych trudności i frustracji w pracy fotografa, a także do obniżenia jakości uzyskiwanych zdjęć.

Pytanie 19

Jakie główne zalety ma technika fotografowania w formacie RAW?

A. brak konieczności obróbki zdjęć i lepsze odwzorowanie kolorów

B. większa elastyczność w postprodukcji i lepsze zachowanie szczegółów

C. szybszy zapis na karcie pamięci i automatyczna korekcja perspektywy

D. mniejszy rozmiar plików i automatyczna korekcja kolorów

Fotografowanie w formacie RAW jest jedną z najważniejszych technik w nowoczesnej fotografii, szczególnie dla profesjonalistów. Główna zaleta tego formatu to większa elastyczność w postprodukcji. Pliki RAW przechowują znacznie więcej informacji o obrazie niż standardowe formaty, takie jak JPEG. Dzięki temu, możemy w procesie edycji znacząco zmieniać parametry, takie jak ekspozycja, balans bieli czy kontrast, bez utraty jakości zdjęcia. Na przykład, jeśli zdjęcie jest nieco niedoświetlone, można je znacznie rozjaśnić, a detale, które normalnie by się zgubiły, mogą być uratowane. Inną istotną zaletą jest lepsze zachowanie szczegółów w światłach i cieniach. Kiedy fotografujemy w RAW, szczególnie w trudnych warunkach oświetleniowych, mamy większą szansę na uzyskanie zdjęć, które zachowują detale zarówno w jasnych, jak i ciemnych partiach. Standardy branżowe, takie jak Adobe RGB czy sRGB, również lepiej odwzorowują kolorystykę w formacie RAW, co pozwala na tworzenie bardziej realistycznych i ekspresyjnych fotografii. Umożliwia to artystom pełniejsze wyrażanie swojej wizji i kreatywności w postprodukcji.

Pytanie 20

Do rozświetlenia głębokiego, ostrego cienia padającego od słońca na twarz modela pozującego w kapeluszu z dużym rondem, należy zastosować

A. blendę uniwersalną.

B. lampę błyskową z dyfuzorem.

C. ekran odblaskowy.

D. kalibrator kolorów.

Lampa błyskowa z dyfuzorem to naprawdę sprawdzony sposób na rozświetlenie ostrych, głębokich cieni, które powstają na twarzy modela, szczególnie wtedy, gdy światło słoneczne pada z góry, a kapelusz z dużym rondem rzuca mocny cień. W praktyce taka konfiguracja daje bardzo niekorzystne efekty – mocno kontrastowe przejścia światła i cienia, które trudno zniwelować zwykłym ekranem czy blendą, zwłaszcza jeśli warunki są dynamiczne lub mamy ograniczoną przestrzeń do pracy. Dyfuzor na lampie błyskowej sprawia, że światło staje się miękkie, rozproszone i dużo lepiej stapia się z zastanym oświetleniem. Z mojego doświadczenia – szczególnie podczas zdjęć plenerowych w południe – doświetlenie lampą błyskową daje najwięcej kontroli nad ekspozycją twarzy, pozwala podkreślić detale i naturalnie wyrównać koloryt skóry, bez przesadnych refleksów. Profesjonaliści stosują lampy z dyfuzorem jako tzw. fill light nawet wtedy, gdy mają do dyspozycji inne narzędzia, bo takie rozwiązanie zapewnia powtarzalność efektu i minimalizuje ryzyko przepaleń na jasnych partiach skóry. Standardy pracy w branży fotograficznej często wręcz sugerują korzystanie z błysku w takich warunkach – właśnie po to, żeby modelka czy model wyglądali świeżo, a cień pod rondem kapelusza nie zdominował całego kadru. Warto też pamiętać, że nowoczesne lampy reporterskie mają funkcje TTL i różne nasadki dyfuzyjne, więc naprawdę można uzyskać bardzo naturalny efekt bez czasochłonnych poprawek w postprodukcji.

Pytanie 21

Najlepszym rozwiązaniem do fotografowania drobnych przedmiotów jubilerskich jest

A. standardowa lampa błyskowa z nasadką tubusową

B. pierścieniowa lampa makro z dyfuzorem

C. światło ciągłe LED z filtrem polaryzacyjnym

D. softbox o powierzchni 100x100 cm

Pierścieniowa lampa makro z dyfuzorem jest idealnym rozwiązaniem do fotografowania drobnych przedmiotów jubilerskich, ponieważ zapewnia równomierne oświetlenie bez niepożądanych cieni. Tego typu oświetlenie otacza obiekt światłem z każdej strony, co wydobywa detale i fakturę materiałów, z których wykonane są biżuterię. Dyfuzor w lampie zmiękcza światło, co dodatkowo redukuje odbicia i refleksy, które mogą zakłócać finalny efekt. W praktyce, fotografując pierścionki czy kolczyki, jesteśmy w stanie uchwycić ich blask oraz precyzyjne detale, które mogą przyciągnąć uwagę potencjalnych klientów. Standardem w fotografii produktowej jest używanie takiego rodzaju oświetlenia, ponieważ to właśnie detale często decydują o zakupie. Używając pierścieniowej lampy, warto także zwrócić uwagę na ustawienia aparatu, by uzyskać jak najlepsze efekty – optymalna przysłona i czas naświetlania pomogą w maksymalizacji jakości zdjęcia.

Pytanie 22

Jakie narzędzie w programie Adobe Photoshop służy do wygładzania skóry?

A. gumka

B. stempel

C. inteligentne wyostrzanie

D. separacja częstotliwości

Gumka, stempel oraz inteligentne wyostrzanie to narzędzia, które, choć mogą być używane w procesie edycji zdjęć, nie są odpowiednie do techniki wygładzania skóry. Gumka jest narzędziem, które pozwala na usuwanie obszarów z warstwy, co w przypadku retuszu skóry może prowadzić do niepożądanych efektów, takich jak szumy i niejednolitość. Użycie gumki w tym kontekście może skutkować zniszczeniem niektórych detali obrazu, a także trudnościami w uzyskaniu naturalnego wyglądu. Stempel, z kolei, kopiuje piksele z jednego miejsca w obrazie i wkleja je w inne, co przy nieostrożnym stosowaniu może wprowadzać widoczne powtórzenia oraz nienaturalne plamy na skórze, co jest niepożądanym efektem w procesie retuszu. Inteligentne wyostrzanie to narzędzie służące do poprawy ostrości obrazu, które może być użyteczne w kontekście podkreślenia detali, ale w przypadku wygładzania skóry może pogłębiać widoczność niedoskonałości, co prowadzi do nieestetycznego rezultatu. Kluczowym błędem jest mylenie tych narzędzi z techniką separacji częstotliwości, która bazuje na zaawansowanej obróbce częstotliwości, umożliwiającej precyzyjne wygładzanie bez utraty detali, co jest nieosiągalne przy użyciu wymienionych narzędzi. Właściwe podejście do retuszu skóry wymaga zrozumienia, że różne techniki mają swoje zastosowania, które powinny być dostosowane do zamierzonych efektów oraz specyfiki obrazu.

Pytanie 23

Na prezentowanej fotografii zastosowano kompozycję

A. zamkniętą i asymetryczną.

B. odśrodkową i dynamiczną.

C. otwartą rytmiczną.

D. centralną i statyczną.

Kompozycja otwarta rytmiczna to naprawdę ciekawa sprawa w fotografii. Na tym zdjęciu schody, poręcze i powtarzające się wzory na dywanie tworzą właśnie taki efekt. Moim zdaniem, najważniejsze jest tutaj to, że obraz nie zamyka się w jednym, wyizolowanym fragmencie – linie, kształty, ale też kolory prowadzą wzrok widza poza kadr. To wręcz klasyczny przykład tego, co nazywamy otwartą kompozycją: fotograf nie zamyka całego tematu w ramce, zostawia niedopowiedzenie, buduje napięcie i sugeruje, że to, co widzimy, jest fragmentem większej całości. Rytmiczność natomiast to powtarzalność elementów – tutaj dywanowe pasy i stopnie wyraźnie wybijają rytm. W praktyce taka kompozycja często pojawia się w fotografii architektury, przy zdjęciach wnętrz, ale i w dokumentalnych, kiedy chcemy pokazać ciągłość lub powtarzalność zjawisk. Standardy branżowe, na przykład w fotografii wnętrz czy urbanistyki, podkreślają, jak ważne jest wykorzystywanie linii prowadzących i rytmu dla budowania narracji wizualnej. Z mojego doświadczenia – taka kompozycja sprawia, że zdjęcie jest dynamiczne i angażuje odbiorcę, bo pozwala mu wyobrazić sobie, co jest poza kadrem. No i na koniec: to świetny sposób, żeby pokazać przestrzeń i głębię.

Pytanie 24

W najnowszych profesjonalnych systemach zarządzania kolorem metoda renderingu perceptual oznacza

A. zachowanie dokładnych wartości kolorów kosztem relacji między nimi

B. stosowanie kompensacji błędu koloru dla dostosowania do percepcji ludzkiego oka

C. konwersję wszystkich kolorów do przestrzeni CMYK

D. zachowanie naturalnej relacji między kolorami kosztem dokładności poszczególnych wartości

Odpowiedź o zachowaniu naturalnej relacji między kolorami kosztem dokładności poszczególnych wartości jest prawidłowa, ponieważ metoda renderingu perceptual, stosowana w profesjonalnych systemach zarządzania kolorem, ma na celu przede wszystkim odwzorowanie doświadczeń kolorystycznych ludzkiego oka w sposób najbardziej zbliżony do postrzeganego świata. W praktyce oznacza to, że kolory są przekształcane w taki sposób, aby zachować harmonijne relacje między nimi, nawet jeśli konkretne wartości kolorów mogą być mniej dokładne. Przykładem zastosowania tej metody jest drukowanie, gdzie kolory na monitorze muszą być dostosowane do ograniczeń przestrzeni barwnej CMYK. Używając renderingu perceptual, można uzyskać bardziej spójne i estetyczne wyniki w odcieniach, co jest kluczowe w branży kreatywnej. Warto również dodać, że taka metoda jest zgodna z różnymi standardami zarządzania kolorem, jak np. ICC profiles, które pomagają w zachowaniu spójności kolorystycznej na różnych urządzeniach. Takie podejście wspiera także procesy twórcze, umożliwiając artystom skupienie się na ogólnym wrażeniu kolorystycznym, zamiast martwić się o dokładne odzwierciedlenie każdej wartości RGB.

Pytanie 25

Jakie tło powinno być użyte, aby osiągnąć maksymalną różnicę w jasności na kolorowym obrazie między tłem a fotografowanym czerwonym jabłkiem?

A. Zielone

B. Purpurowe

C. Niebieskie

D. Białe

Białe tło jest chyba najlepszym wyborem, gdy chodzi o kontrast z czerwonym jabłkiem. Dlaczego? Bo biel odbija wszystkie kolory, przez co fajnie wyróżnia czerwień. W teorii kolorów możemy zauważyć, że biała powierzchnia mocno podkreśla różnice w jasności, a to jest mega ważne w fotografii. Czerwony to kolor ciepły, a biel sprawia, że wygląda on naprawdę wyraziście. W reklamach i fotografiach produktowych białe tło pomaga przyciągnąć uwagę, co jest niezwykle istotne, kiedy chcemy sprzedać coś. Fotografowie często wybierają białe tło, bo daje czysty i profesjonalny wygląd zdjęć, a to już jest zgodne z podstawowymi zasadami marketingu wizualnego. Dodatkowo, edytowanie zdjęć z białym tłem jest prostsze, bo ten kolor nie wprowadza zamieszania z innymi kolorami. Takie podejście widzi się także w studiach fotograficznych, gdzie białe tło sprawia, że produkty wyglądają na bardziej atrakcyjne.

Pytanie 26

Aby uzyskać jednorodne, bezcieniowe oświetlenie obiektów w fotografii katalogowej, jakie rozwiązania powinno się zastosować?

A. stół bezcieniowy, lampy z softboxami i białe blendy

B. kolumnę reprodukcyjną i lampę błyskową z wrotami

C. stół bezcieniowy i lampę z soczewką Fresnela

D. kolumnę reprodukcyjną i strumienicę

Stół bezcieniowy, lampy z softboxami i białe blendy to świetny zestaw do fotografii katalogowej. Używając stołu bezcieniowego, możesz uniknąć cieni, co jest mega ważne, żeby pokazać produkty jak najbardziej naturalnie. Lampy z softboxami rozpraszają światło, dzięki czemu cienie są łagodniejsze i wyglądają bardziej naturalnie, a białe blendy pomagają odbić światło, co jeszcze bardziej poprawia jakość. Kiedy fotografujesz ubrania czy biżuterię, taki zestaw daje naprawdę fajne efekty wizualne i wiernie oddaje kolory oraz fakturę. Dobrze jest też igrać z kątami padającego światła, bo to może zmienić cały obraz. W fotografii dążymy do jak najlepszego wyglądu, a ten sprzęt na pewno pomaga to osiągnąć.

Pytanie 27

Obrazy HDR wyświetlane na monitorach HDR charakteryzują się

A. wyższą rozdzielczością przy tej samej liczbie pikseli

B. większą kompresją pliku przy tej samej jakości

C. większą rozpiętością tonalną od czerni do bieli

D. lepszą ostrością krawędzi obiektów

W kontekście obrazu HDR, pojawiają się powszechne nieporozumienia dotyczące jego właściwości. Na przykład, większa kompresja pliku przy tej samej jakości może sugerować, że HDR wymaga mniejszych rozmiarów plików, co jest błędne. W rzeczywistości, obrazy HDR często zajmują więcej miejsca ze względu na dodatkowe informacje o kolorach i jasności. Kompresja nie koreluje bezpośrednio z jakością obrazu; wręcz przeciwnie, aby zachować wszystkie detale, może być potrzebna mniejsza kompresja lub jej brak. Kolejnym błędnym przekonaniem jest, że HDR przekłada się na lepszą ostrość krawędzi obiektów. Ostrość obrazu zależy od rozdzielczości i jakości materiału źródłowego, a HDR koncentruje się na zakresie tonalnym, a nie na ostrości. Wyższa rozdzielczość przy tej samej liczbie pikseli to również nieporozumienie – liczba pikseli definiuje rozdzielczość, a nie format obrazu. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe, aby w pełni wykorzystać potencjał technologii HDR oraz uniknąć typowych błędów myślowych, które mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków.

Pytanie 28

W programie Adobe Photoshop można skorygować błędy perspektywy wynikające z nachylenia aparatu przy użyciu filtra

A. eliminacja szumu

B. odkrywanie krawędzi

C. rozmycie w kierunku radialnym

D. korekcja obiektywu

Redukcja szumu to technika, która pozwala zlikwidować różne niepożądane efekty, jak szum cyfrowy, który często powstaje w kiepskim oświetleniu. Ale to nie ma nic wspólnego z korygowaniem perspektywy. Jej głównym celem jest poprawa jakości zdjęcia poprzez wygładzanie i eliminację ziarnistości, a nie zmiana proporcji czy geometrii. Rozmycie radialne z kolei jest bardziej efektem artystycznym – tworzy efekt rozmycia wokół centralnego obiektu na zdjęciu. Choć może być świetnym dodatkiem do kompozycji, to nie pomaga w korygowaniu zniekształceń perspektywy. Szukanie krawędzi polega na identyfikacji obiektów poprzez wykrywanie ich konturów, co jest przydatne w różnych zadaniach, ale nie ma bezpośredniego związku z korekcją perspektywy. Wybierając złe narzędzia do tego celu, można się mocno zdenerwować i wyjść z niezadowalającym efektem, bo kluczowe zniekształcenia mogą zostać bez zmian. Dlatego ważne jest, żeby dobrze poznać działanie narzędzi w Photoshopie, żeby móc skutecznie edytować zdjęcia i uzyskać profesjonalne efekty.

Pytanie 29

Który modyfikator należy wybrać do wykonania zdjęcia studyjnego, aby uzyskać efekt rozproszonego światła?

A. Blendę srebrną.

B. Strumienicę.

C. Wrota.

D. Blendę dyfuzyjną.

Blenda dyfuzyjna to absolutny klasyk w pracy studyjnej, kiedy zależy nam na miękkim, rozproszonym świetle. W fotografii studyjnej najczęściej właśnie jej używa się po to, żeby światło padające na modela czy przedmiot nie było ostre, nie rzucało mocnych cieni ani nie dawało kontrastowych przejść. Z mojego doświadczenia, blenda dyfuzyjna świetnie sprawdza się zarówno przy portretach, jak i zdjęciach produktowych, bo pozwala uzyskać ten charakterystyczny, naturalny look. Działa trochę jak chmurka na niebie – rozprasza światło i sprawia, że wszystko wydaje się łagodniejsze. Branżowe standardy też to potwierdzają – praktycznie każdy profesjonalny fotograf ma blendę dyfuzyjną w swoim arsenale. Warto pamiętać, że blenda dyfuzyjna występuje w różnych rozmiarach, więc można ją dopasować do każdej sytuacji. Często nazywa się ją też translucentną, bo przepuszcza światło, ale je zmiękcza. Efekt? Skóra na zdjęciach wygląda delikatniej, zmarszczki czy niedoskonałości mniej rzucają się w oczy, a światło ładnie owija się wokół kształtów. To podstawowe narzędzie, jeśli chodzi o subtelność i profesjonalizm w studyjnej fotografii światłem ciągłym lub błyskowym.

Pytanie 30

W programie Adobe Photoshop korygowanie błędów perspektywy umożliwia zastosowanie filtra

A. korekcja obiektywu.

B. szukanie krawędzi.

C. redukcja szumu.

D. rozmycie radialne.

Filtr „korekcja obiektywu” w Photoshopie to narzędzie, które moim zdaniem naprawdę warto znać, jeśli często pracujesz z fotografią architektoniczną czy zdjęciami wnętrz. Jego głównym zadaniem jest automatyczne lub ręczne usuwanie typowych zniekształceń obiektywowych, takich jak dystorsja beczkowata, poduszkowata czy właśnie błędy perspektywy. Przykładowo, masz zdjęcie wysokiego budynku, które wydaje się „przechylać” do tyłu – filtr ten pozwala wyprostować linie i nadać całej kompozycji bardziej naturalny wygląd. Co ciekawe, narzędzie korzysta z rzeczywistych profili wielu obiektywów, więc koryguje charakterystyczne dla danego modelu aparatu przekłamania. W praktyce często korzysta się z opcji „Custom”, żeby samemu dostosować kąty czy przesunięcia, albo z funkcji automatycznej, która potrafi rozpoznać typ szkła na podstawie danych EXIF. W branżowych workflow to wręcz standard, szczególnie gdy przygotowuje się zdjęcia pod publikacje albo do katalogów nieruchomości. Czasami, jeśli ktoś nie zna tego filtra i próbuje ręcznie naprawiać perspektywę innymi narzędziami, efekty są gorsze – dlatego moim zdaniem warto od razu korzystać z dedykowanych rozwiązań. Dobrze pamiętać, że „korekcja obiektywu” to też podstawa przy obróbce rawów – zdjęcia od razu nabierają profesjonalnego wyglądu.

Pytanie 31

Do wykonania fotografii produktowej metodą packshot najlepiej wykorzystać

A. tło czarne aksamitne i oświetlenie konturowe

B. namiot bezcieniowy i oświetlenie z minimum trzech źródeł

C. tło gradientowe i jedno źródło światła z przodu

D. tło typu greenscreen i oświetlenie punktowe

Wykorzystanie namiotu bezcieniowego i oświetlenia z minimum trzech źródeł to najlepszy sposób na uzyskanie wysokiej jakości fotografii produktowej metodą packshot. Namiot bezcieniowy pozwala na równomierne rozproszenie światła, co minimalizuje cienie i refleksy. Dzięki temu produkt jest prezentowany w sposób atrakcyjny i profesjonalny. Oświetlenie z minimum trzech źródeł umożliwia uzyskanie odpowiedniej iluminacji, co jest kluczowe dla właściwego odwzorowania kolorów i detali produktu. W praktyce można stosować lampy LED, które oferują różne temperatury barwowe, co daje możliwość dostosowania oświetlenia do specyfiki fotografowanego obiektu. Stosowanie takich standardów sprzyja uzyskiwaniu spójnych efektów wizualnych, co jest istotne w kontekście marketingowym i sprzedażowym. W branży fotografii produktowej standardem jest również korzystanie z neutralnych teł, co pozwala na lepszą integrację z materiałami reklamowymi.

Pytanie 32

Technika tilt-shift w fotografii architektonicznej służy głównie do

A. redukcji drgań przy długich ekspozycjach

B. podwyższenia kontrastu obrazu

C. korekcji perspektywy zbieżnej

D. zwiększenia głębi ostrości

Zwiększenie głębi ostrości, które sugerowane jest w jednej z odpowiedzi, nie jest podstawowym zastosowaniem techniki tilt-shift. Chociaż obiektywy tilt-shift mogą wpływać na głębię ostrości poprzez przesuwanie płaszczyzny ostrości, ich głównym celem jest korekcja perspektywy. Użycie obiektywu o dużej przysłonie może zwiększyć głębię ostrości, ale nie ma to związku z techniką tilt-shift, która koncentruje się na prostowaniu linii. Redukcja drgań przy długich ekspozycjach również nie jest właściwym zastosowaniem tilt-shift, ponieważ stabilizacja obrazu nie jest celem tej techniki. W rzeczywistości, aby zredukować drgania, stosuje się inne metody, takie jak stabilizatory obrazu czy statywy. Z kolei podwyższenie kontrastu obrazu nie jest bezpośrednio związane z techniką tilt-shift. Kontrast można zwiększyć w postprodukcji, ale tilt-shift nie wpływa na ten parametr bezpośrednio. Błędne wnioski mogą wynikać z mylenia funkcji obiektywu z efektami postprodukcji, co jest powszechnym błędem wśród początkujących fotografów. Warto zrozumieć, że technika tilt-shift nie tylko koryguje perspektywę, ale także pozwala na kreatywne podejście do kompozycji, co jest kluczowym elementem w fotografii architektonicznej.

Pytanie 33

Sensor typu Four Thirds w porównaniu do pełnej klatki (FF) charakteryzuje się

A. wyższą rozdzielczością przy tej samej liczbie megapikseli

B. lepszym odwzorowaniem szczegółów przy wysokim ISO

C. większą głębią ostrości przy tej samej przysłonie

D. mniejszymi szumami przy długich czasach naświetlania

Koncepcje zawarte w pozostałych odpowiedziach są nieprawidłowe, ponieważ opierają się na mylnym zrozumieniu różnic między różnymi formatami sensorów. Stwierdzenie, że sensor Four Thirds ma lepsze odwzorowanie szczegółów przy wysokim ISO niż pełna klatka, jest błędne. W rzeczywistości, sensory pełnoklatkowe z reguły radzą sobie lepiej w trudnych warunkach oświetleniowych, oferując wyższą jakość obrazu i mniejsze szumy. Jest to spowodowane większą powierzchnią sensora, co pozwala na zbieranie większej ilości światła. Ponadto, mówi się o wyższej rozdzielczości sensora przy tej samej liczbie megapikseli. W praktyce, sensor pełnoklatkowy, mimo że ma tę samą liczba megapikseli, ma większe piksele, co prowadzi do lepszego odwzorowania detalów. Kolejny aspekt to szumy przy długich czasach naświetlania. Sensor Four Thirds, z uwagi na swoją konstrukcję, ma tendencję do generowania większych szumów w porównaniu do sensorów pełnoklatkowych. Wszystkie te aspekty wskazują, że przy wyborze sprzętu fotograficznego nie można kierować się tylko liczbami, ale również zrozumieniem, jak różne formaty sensora wpływają na zachowanie się obrazu w różnych warunkach. Dla fotografów kluczowe jest zrozumienie, że wybór sensora powinien być uzależniony od ich indywidualnych potrzeb i stylu pracy.

Pytanie 34

Na fotografii zastosowano kompozycję obrazu

A. zamkniętą, dynamiczną.

B. wieloelementową, centralną.

C. symetryczną, otwartą.

D. centralną, prostą.

W tej fotografii rzeczywiście wykorzystano kompozycję symetryczną, otwartą. Widać tu wyraźną oś symetrii wyznaczoną przez drewnianą barierkę, gdzie lewa i prawa część kadru są do siebie bardzo podobne pod względem układu linii i proporcji. Symetria w fotografii to jedna ze sprawdzonych metod przyciągania uwagi widza i nadawania obrazowi harmonii – stosuje się ją często w architekturze, krajobrazach czy fotografii produktowej. Kompozycja otwarta natomiast polega na tym, że elementy obrazu wydają się wychodzić poza kadr – tutaj mamy wyraźne wrażenie, że barierka, zieleń i linia morza ciągną się poza to, co widzimy na zdjęciu. Moim zdaniem to bardzo uniwersalne podejście, bo pozwala odbiorcy samodzielnie wyobrazić sobie dalszy ciąg sceny. Z mojego doświadczenia wynika, że takie kadrowanie wzmacnia dynamikę i naturalność kadru, a jednocześnie nie zaburza poczucia ładu. Często spotykam się z tym w branżowych publikacjach i na wystawach – eksperci doceniają takie rozwiązania za możliwość pokazania przestrzeni i głębi. Symetria i otwartość dobrze sprawdzają się także przy prezentowaniu dużych, rozległych planów, gdzie ważne jest zarówno uporządkowanie, jak i zachowanie perspektywy.

Pytanie 35

Jak dokonuje się pomiaru światła odbitego od obiektu fotografowanego w systemie TTL?

A. przez pryzmat światłomierzem zewnętrznym

B. przez obiektyw światłomierzem wbudowanym w aparat fotograficzny

C. przez wizjer światłomierzem wbudowanym w aparat fotograficzny

D. bezpośrednio światłomierzem zewnętrznym

Pomiar światła w fotografii to zagadnienie, które wymaga zrozumienia zasad działania różnych typów światłomierzy oraz ich zastosowań. W przypadku użycia pryzmatu światłomierzem zewnętrznym, pomiar światła dokonuje się niezależnie od obiektywu, co wprowadza dodatkowe zmienne i ograniczenia. Taki sposób pomiaru może być mniej precyzyjny, ponieważ nie uwzględnia rzeczywistych warunków światłocienia, które mogą występować przy fotografowaniu przez obiektyw. Zewnętrzne światłomierze są przydatne w specyficznych sytuacjach, na przykład w studiu fotograficznym, ale nie są optymalnym rozwiązaniem w dynamicznych warunkach, gdzie zmiany w oświetleniu mogą być nagłe. Podobnie, pomiar bezpośredni światłomierzem zewnętrznym nie uwzględnia wpływu obiektywu na światło, co może prowadzić do nieprawidłowej ekspozycji. Wizjer światłomierza wbudowanego w aparat, mimo że dostarcza informacji o ekspozycji, nie ma możliwości pomiaru światła w kontekście rzeczywistej sceny, co może skutkować błędnymi ustawieniami. Błędem jest także mylenie pojęcia różnych typów pomiaru, ponieważ każdy z nich ma swoje ograniczenia i zastosowania. Właściwe podejście do pomiaru światła polega na rozumieniu, kiedy i jak stosować system TTL oraz jakie sytuacje wymagają użycia innych metod pomiarowych. Kluczowe w fotografii jest umiejętne dostosowanie narzędzi do specyficznych warunków, co pozwala uzyskać najlepsze efekty w trakcie rejestracji obrazu.

Pytanie 36

Jakie szkło zabezpieczające należy zastosować do oprawy fotografii wystawowej, aby zminimalizować odblaski?

A. szkło float

B. szkło antyrefleksyjne

C. szkło kryształowe

D. szkło hartowane

Szkło antyrefleksyjne to najlepszy wybór do oprawy fotografii wystawowej, szczególnie gdy chcesz zminimalizować odblaski. To szkło ma specjalną powłokę, która redukuje odbicia światła, co pozwala na lepszą widoczność dzieła sztuki. Przykładowo, w muzeach czy galeriach sztuki często stosuje się ten rodzaj szkła, ponieważ umożliwia on zachowanie integralności wizualnej ekspozycji. Warto pamiętać, że odblaski mogą znacząco wpłynąć na odbiór obrazu przez widza, odwracając uwagę od detalów czy kolorystyki. Szkło antyrefleksyjne nie tylko poprawia estetykę, ale także chroni fotografie przed szkodliwym działaniem promieni UV, co jest istotne w kontekście długotrwałego przechowywania prac. Dzięki tym właściwościom, jest to standardowy wybór w branży wystawienniczej, co podkreśla jego wartości użytkowe i artystyczne.

Pytanie 37

Biometryczne zdjęcie o wymiarach 3,5 x 4,5 cm powinno

A. obejmować całą głowę, wzrok zwrócony w bok

B. przedstawiać profil głowy, wzrok na wprost aparatu, uśmiech na twarzy

C. obejmować całą głowę, wzrok skierowany do aparatu

D. przedstawiać profil głowy, wzrok przymknięty, uśmiech na twarzy

Zdjęcie biometryczne o wymiarach 3,5 x 4,5 cm powinno obejmować całą głowę, a wzrok powinien być skierowany bezpośrednio do obiektywu aparatu. Taki układ zapewnia, że zdjęcie jest zgodne z wymaganiami wielu instytucji, takich jak urzędy paszportowe czy inne organy administracyjne. Wzrok skierowany na wprost pozwala na jednoznaczne rozpoznanie rysów twarzy, co jest kluczowe w kontekście identyfikacji biometrycznej. Przykładowo, wiele krajów wymaga, aby zdjęcia do dokumentów tożsamości były wykonane w taki sposób, aby twarz była idealnie widoczna, bez zasłaniania przez włosy lub inne elementy. Ponadto, istotne jest, aby zdjęcie było wykonane w odpowiednich warunkach oświetleniowych, co wpływa na ostrość i jakość obrazu. Takie podejście do wykonania zdjęcia biometrycznego jest zgodne ze standardami ISO/IEC 19794-5, które regulują kwestie związane z obrazowaniem biometrycznym, w tym zdjęciami paszportowymi.

Pytanie 38

W celu uzyskania efektu przedstawionego na zdjęciach w programie Adobe Photoshop zastosowano

A. polecenie poziomy.

B. polecenie krzywe.

C. wypełnienie gradientowe.

D. wypełnienie wzorkiem.

Efekt widoczny na ilustracji po prawej stronie to klasyczny przykład zastosowania wypełnienia wzorkiem w programie Adobe Photoshop. Moim zdaniem to jedna z ciekawszych technik, bo pozwala w szybki sposób nadać zupełnie nowy charakter dowolnej powierzchni czy zdjęciu. Wzorek, czyli tzw. pattern, to powtarzalny motyw graficzny, który można nałożyć na wybrany obszar obrazu. W praktyce najczęściej używa się tego do tworzenia tekstur, symulowania tkanin, wykańczania tła czy nawet zabezpieczania zdjęć poprzez naniesienie delikatnego znaku wodnego. Standardy branżowe zalecają przygotowanie własnych wzorków w wysokiej rozdzielczości, żeby uniknąć niepożądanych szwów i powtórzeń, które mogą wyglądać niechlujnie na dużych powierzchniach. W Photoshopie dostęp do tej funkcji znajdziesz pod menu Edycja -> Wypełnij, a potem wybierasz typ wypełnienia 'Wzorek' i wskazujesz konkretny pattern z listy. Z mojego doświadczenia to często pomijana opcja, a w rzeczywistości daje ogromne pole do kreatywnej pracy, szczególnie przy projektowaniu grafiki użytkowej albo elementów do gier. Trzeba przyznać, że dobry wzorek potrafi niesamowicie uatrakcyjnić nawet najprostszą fotografię lub ilustrację. W przypadku tego zadania tylko wypełnienie wzorkiem mogło dać tak jednoznacznie powtarzalny, geometryczny efekt na całej powierzchni zdjęcia.

Pytanie 39

Stylizację fotografii wykonano, stosując polecenie

A. filtr/tekstura/witraż.

B. filtr/rozmycie/rozmycie promieniste.

C. filtr/szkic/wzór rastra.

D. filtr/artystyczne/akwarele.

Używanie filtru 'szkic/wzór rastra' w fotografii jest naprawdę ciekawe, bo daje taki efekt jakby zdjęcie było rysowane. Jest to przydatne w grafice komputerowej, zwłaszcza w programach jak Photoshop czy GIMP, gdzie można znaleźć różne warianty tego filtru. Ten wzór, który tworzy małe punkty, może naprawdę fajnie oddać głębię i fakturę obrazu. Często ten styl widać w retro ilustracjach, które świetnie sprawdzają się w reklamach, bo przypominają tradycyjne techniki druku. Co więcej, filtry oparte na rastrze zyskują popularność w marketingu, bo nadają wyjątkowy wygląd plakatom czy broszurom. Swoją drogą, zastosowanie tego filtru w zdjęciach może dodać im nowoczesnego akcentu, co sprawia, że jest coraz chętniej wybierany przez różnych artystów i projektantów.

Pytanie 40

Technika fotograficzna color grading stosowana w postprodukcji filmowej i fotograficznej polega na

A. kreatywnej modyfikacji kolorów dla uzyskania określonej estetyki lub nastroju

B. automatycznej kalibracji kolorów według standardu Rec. 709

C. usuwaniu dominanty barwnej powstałej podczas fotografowania

D. klasyfikacji obrazów według dominującej temperatury barwowej

Technika color gradingu to niezwykle istotny element zarówno w produkcji filmowej, jak i w fotografii. Jest to proces, który polega na kreatywnej modyfikacji kolorów obrazu w celu osiągnięcia określonej estetyki lub nastroju. Używa się go, aby nadać filmom czy zdjęciom spójną kolorystykę, która współgra z narracją lub emocjami, jakie chcemy wywołać u widza. W praktyce, color grading może obejmować manipulację kontrastem, nasyceniem kolorów, a także ich odcieniem. Przykładowo, w filmach dramatycznych często stosuje się chłodne odcienie, aby podkreślić napięcie, podczas gdy w romantycznych scenach dominują cieplejsze barwy, co sprzyja twórczej atmosferze. Warto również wspomnieć o tym, że color grading często stosuje się w połączeniu z innymi technikami postprodukcji, takimi jak korekcja kolorów. Dobrze wykonany grading może podnieść jakość produkcji na zupełnie nowy poziom, co jest szczególnie cenione w branży filmowej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej