Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik weterynarii
  • Kwalifikacja: ROL.12 - Wykonywanie weterynaryjnych czynności pomocniczych
  • Data rozpoczęcia: 21 grudnia 2025 14:06
  • Data zakończenia: 21 grudnia 2025 16:27

Egzamin niezdany

Wynik: 10/40 punktów (25,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Dezynsekcja polega na eliminacji

A. owadów biegających i bakterii
B. owadów biegających i gryzoni
C. bakterii oraz gryzoni
D. owadów biegających i latających
Dezynsekcja to jakby proces, który ma na celu pozbycie się różnych owadów, a szczególnie tych, które biegają albo latają. W skrócie, można to robić na kilka sposobów – używając chemicznych środków owadobójczych, różnych pułapek, czy też naturalnych drapieżników, które pomogą nam w tej walce. Przykładowo, w restauracjach serio ważne jest, żeby regularnie przeprowadzać dezynsekcję, żeby nie mieć problemu z takimi owadami jak karaluchy czy muszki, bo to może zepsuć reputację i jakość jedzenia. Dodatkowo, fajnie jest trzymać się pewnych norm, jak te ISO, które gwarantują, że stosowane metody są skuteczne i bezpieczne. Planowanie dezynsekcji w zgodzie z najlepszymi praktykami to klucz do długotrwałego pozbywania się szkodników.
Pytanie 2

Do przeprowadzenia badań dotyczących wścieklizny zbiera się próbki

A. płynu mózgowo-rdzeniowego
B. nerwów czaszkowych
C. nerwów obwodowych
D. tkanki mózgowej
Analizując odpowiedzi, warto zrozumieć, dlaczego pobieranie próbek nerwów czaszkowych, nerwów obwodowych czy płynu mózgowo-rdzeniowego nie jest odpowiednim podejściem do diagnozowania wścieklizny. Choroba ta ma swoje najpoważniejsze objawy i zmiany patologiczne w tkance mózgowej. Nerwy czaszkowe i obwodowe mogą być dotknięte chorobą, jednak sama obecność wirusa w tych strukturach nie jest wystarczająca do postawienia diagnozy. Prawidłowe metodologie diagnostyczne wskazują na konieczność analizy tkanki mózgowej, gdzie wirus wścieklizny najintensywniej się namnaża. Z kolei płyn mózgowo-rdzeniowy, mimo że może zawierać ślady wirusa, nie jest odpowiednim materiałem do postawienia jednoznacznej diagnozy w przypadku wścieklizny. Często pojawia się błąd myślowy polegający na założeniu, że obecność wirusa w innych tkankach lub płynach ustrojowych jest wystarczająca do rozpoznania choroby. W rzeczywistości, skuteczne i wiarygodne diagnozowanie wścieklizny wymaga ściśle określonych metod, które są zgodne z międzynarodowymi standardami oraz praktykami laboratoryjnymi. Dlatego kluczowe jest skupienie się na próbkach tkanki mózgowej jako podstawowym źródle informacji diagnostycznych.
Pytanie 3

Gospodarstwa hodujące bydło, które otrzymały decyzję o nadaniu statusu epizootycznego, są wolne od

A. brucelozy oraz BSE
B. BSE
C. brucelozy, gruźlicy, enzootycznej białaczki
D. wszystkich chorób zakaźnych
Wybór odpowiedzi, która sugeruje, że gospodarstwa są wolne od BSE, brucelozy i innych chorób zakaźnych, mija się z prawdą. BSE, znane też jako choroba szalonych krów, to naprawdę poważne zagrożenie dla zdrowia publicznego, ale status epizootyczny dotyczy głównie chorób, które są bardziej rozpowrzechnione w populacji bydła, jak bruceloza czy gruźlica. Ważne jest to, żeby zrozumieć, że nie każda zakaźna choroba może być usunięta w ten sam sposób. BSE wymaga specjalnych metod kontroli. Jak źle rozumiesz status epizootyczny, to możesz lekceważyć choroby, które tak naprawdę są kontrolowane przez programy zdrowotne. Bruceloza i gruźlica - ich eliminacja jest kluczowa dla zdrowia stada oraz wydajności mleka i mięsa. Odpowiedzi, które mówią o 'wszystkich chorobach zakaźnych', są mało precyzyjne, bo wiele chorób nie jest objętych tym programem. Najlepiej więc stosować się do wytycznych weterynaryjnych oraz na bieżąco monitorować zdrowie zwierząt, co pozwoli na wcześniejsze wyłapanie i kontrolę chorób zakaźnych, a także wdrożenie odpowiednich działań prewencyjnych.
Pytanie 4

Ile środka należy podać cielakowi ważącemu 135 kg, który ma zdiagnozowane wzdęcie żołądka, jeśli lekarz zalecił stosowanie preparatu o nazwie Buscopan compositum VET, którego dawkowanie wynosi 0,8 ml na 10 kg masy ciała i.m?

A. 10,8 ml
B. 13,5 ml
C. 1,08 ml
D. 1,35 ml
Odpowiedź 10,8 ml jest prawidłowa, ponieważ dawkowanie leku Buscopan compositum VET wynosi 0,8 ml na każde 10 kg masy ciała cielaka. W przypadku cielaka o masie 135 kg, obliczenia należy przeprowadzić w następujący sposób: najpierw przeliczamy masę ciała cielaka na jednostki dawki. Dzielimy masę cielaka przez 10, co daje 13,5. Następnie mnożymy tę wartość przez 0,8 ml, co prowadzi do wyniku 10,8 ml. Taki sposób dawkowania jest zgodny z zasadami weterynarii i zapewnia odpowiednie stężenie leku w organizmie cielaka, co jest kluczowe w przypadku dolegliwości takich jak wzdęcie żołądka. Stosowanie leku w odpowiedniej dawce jest niezbędne dla skuteczności leczenia, a także minimalizuje ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, które mogą wystąpić przy niewłaściwych dawkach. Przykładem zastosowania tej dawki może być sytuacja, w której lekarz weterynarii przepisuje Buscopan compositum VET w celu złagodzenia objawów wzdęcia, co w praktyce poprawia komfort cielaka oraz przyspiesza jego powrót do zdrowia.
Pytanie 5

Która z chorób zakaźnych jest przedmiotem nadzoru?

A. Nosówka
B. Tężec
C. Choroba Rubartha
D. Gruźlica
Tężec, choroba Rubartha i nosówka są również chorobami zakaźnymi, jednak nie podlegają one tak ścisłemu monitorowaniu jak gruźlica. Tężec, wywoływany przez toksynę bakteryjną, jest chorobą, która występuje głównie w wyniku zranień, a nie jest przenoszona z osoby na osobę. W związku z tym, chociaż jego przypadki są rejestrowane, nie prowadzi się regularnego nadzoru epidemiologicznego, jak ma to miejsce w przypadku gruźlicy. Choroba Rubartha, znana również jako wirusowe zapalenie wątroby u psów, dotyczy jedynie zwierząt i nie stwarza zagrożenia dla zdrowia publicznego, co skutkuje brakiem potrzeby wprowadzenia systemu monitorowania. Nosówka, podobnie jak choroba Rubartha, jest chorobą wirusową, która dotyka głównie psy i nie wpływa bezpośrednio na ludzi. Lekarze weterynarii mogą raportować przypadki tych chorób, ale nie są one objęte takimi standardami jak gruźlica. Zrozumienie różnic w zakresie monitorowania tych chorób jest kluczowe, aby skutecznie wdrażać działania prewencyjne oraz odpowiednie strategie zdrowia publicznego, które koncentrują się na chorobach o większym ryzyku dla populacji ludzkiej.
Pytanie 6

Ciężarne samice są uznawane za niezdolne do transportu, gdy okres ich ciąży przekracza 90% całkowitego czasu trwania, co w odniesieniu do trzody oznacza, że ciąża trwała co najmniej

A. 18 tygodni
B. 14 tygodni
C. 12 tygodni
D. 8 tygodni
Odpowiedź 14 tygodni jest poprawna, ponieważ ciąża u świń (trzody chlewnej) trwa średnio około 114 dni, co w przybliżeniu odpowiada 16 tygodniom. W kontekście pytania, za niezdolne do transportu uważa się ciężarne samice, które przekroczyły 90% czasu trwania ciąży. W tym przypadku, 90% z 114 dni to 102,6 dni, co odpowiada około 14,5 tygodnia. Dlatego, aby zapewnić zgodność z normami dotyczącymi transportu zwierząt i ich dobrostanu, ciężarne samice w ciąży przekraczającej 14 tygodni powinny być uznawane za niezdolne do transportu. Praktycznym zastosowaniem tej wiedzy jest przykład transportu trzody chlewnej, gdzie nieprzestrzeganie tych wytycznych może prowadzić do stresu u zwierząt oraz naruszenia przepisów dotyczących dobrostanu zwierząt, co może skutkować karami dla hodowców. W ramach dobrych praktyk, hodowcy powinni zawsze monitorować stan zdrowia i zaawansowanie ciąży swoich zwierząt, by uniknąć sytuacji naruszających przepisy.
Pytanie 7

Roztwory, które drażnią tkanki, powinny być wprowadzane w formie iniekcji

A. dootrzewnowej
B. dotętniczej
C. dożylnej
D. podskórnej
Podawanie roztworów drażniących tkanki w iniekcji dożylnej jest zgodne z najlepszymi praktykami medycznymi. Roztwory te, ze względu na ich potencjalnie toksyczny wpływ na tkanki, powinny być podawane w sposób, który minimalizuje ich kontakt z tkankami wrażliwymi. Iniekcja dożylna pozwala na bezpośrednie wprowadzenie substancji do krwiobiegu, co nie tylko zmniejsza ryzyko miejscowej reakcji zapalnej, ale także zapewnia szybkie działanie farmakologiczne. Przykładem zastosowania tego rodzaju iniekcji są leki chemoterapeutyczne, które mogą być drażniące dla tkanek, a ich podawanie dożylnie z użyciem odpowiednich zestawów infuzyjnych jest standardem w terapii onkologicznej. Ponadto, stosowanie odpowiednich technik aseptycznych jest kluczowe, aby zminimalizować ryzyko zakażeń oraz innych powikłań związanych z infuzjami dożylnymi. W praktyce klinicznej, personel medyczny powinien być dobrze przeszkolony w zakresie technik podawania iniekcji dożylnych, aby zminimalizować jakiekolwiek ryzyko związane z podawaniem drażniących roztworów.
Pytanie 8

Przedstawiona na fotografii igła służy do

Ilustracja do pytania
A. pobierania krwi.
B. szycia wątroby.
C. repozycji trawieńca.
D. podwiązywania.
Igła przedstawiona na fotografii jest przeznaczona do pobierania krwi. Charakteryzuje się specjalnym kształtem, który umożliwia łatwe wprowadzenie jej do żyły, a także posiadaniem złącza, które pozwala na podłączenie do odpowiednich systemów do pobierania krwi, takich jak zestawy do venipunksji. W praktyce klinicznej, igły do pobierania krwi są stosowane w laboratoriach oraz podczas badań diagnostycznych, co jest kluczowe dla monitorowania stanu zdrowia pacjentów. Wymagana precyzja w doborze igły oraz technika jej wkłuwania są zgodne z wytycznymi organizacji medycznych, takich jak Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) oraz lokalnymi standardami w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy. Odpowiednie techniki związane z pobieraniem krwi mają na celu minimalizację dyskomfortu pacjenta oraz ryzyka powikłań, takich jak infekcje, co podkreśla znaczenie właściwego wyposażenia personelu medycznego.
Pytanie 9

Czym jest hipowolemia?

A. zwiększona objętość osocza
B. zwiększona objętość krwi krążącej
C. zmniejszona objętość krwi krążącej
D. obniżona liczba elementów morfotycznych krwi
W kontekście hipowolemii, niektóre z alternatywnych odpowiedzi mogą prowadzić do nieporozumień. Zmniejszona ilość elementów morfotycznych krwi, jak krwinki czerwone, białe i płytki, odnosi się do stanu znanego jako anemia lub trombocytopenia, a nie hipowolemia. W rzeczywistości, hipowolemia dotyczy ogólnego zmniejszenia objętości krwi krążącej, co może występować nawet przy normalnym poziomie elementów morfotycznych. Zwiększona objętość krwi krążącej z kolei sugeruje stan przeciwny do hipowolemii, często występujący w przypadku przewodnienia lub zastoinowej niewydolności serca. Zwiększona objętość osocza nie jest równoznaczna ze zwiększeniem całkowitej objętości krwi, ponieważ osocze to tylko jedna z komponentów krwi, która transportuje różne substancje, w tym białka i elektrolity. Ważne jest, aby zrozumieć, że hipowolemia może prowadzić do poważnych komplikacji, jeśli nie jest prawidłowo rozpoznana i leczona. W praktyce klinicznej, rozróżnienie tych stanów jest kluczowe dla skutecznego zarządzania pacjentem i wdrażania odpowiednich terapii, które mogą obejmować transfuzje krwi lub infuzje płynów.
Pytanie 10

Test terenowego odczynu komórkowego to badanie przeprowadzane w warunkach polowych, które umożliwia oszacowanie ilości komórek somatycznych w

A. mleku
B. moczu
C. treści żwacza
D. krwi
Wybrane odpowiedzi, takie jak krew, mocz i treść żwacza, są nieprawidłowe w kontekście Terenowego Odczynu Komórkowego z kilku powodów. Krew, będąc jednym z podstawowych płynów ustrojowych, jest analizowana w innych badaniach diagnostycznych, które mają na celu ocenę ogólnego stanu zdrowia zwierząt, ale nie jest bezpośrednio związana z oceną jakości mleka. Mocz również jest używany w diagnostyce, jednak jego analiza koncentruje się na wydalaniu metabolitów i nie ma zastosowania w kontekście liczby komórek somatycznych. Z kolei treść żwacza, będąca kluczowym elementem układu pokarmowego przeżuwaczy, jest analizowana w różnych testach jakości paszy i zdrowia żwacza, lecz nie ma związku z jakością mleka lub zdrowiem wymienia. Typowym błędem myślowym jest mylenie tych płynów ustrojowych z mlekiem ze względu na ich znaczenie w diagnostyce weterynaryjnej, podczas gdy każdy z nich jest używany do oceny różnych aspektów zdrowia zwierząt. Niezrozumienie specyfiki TOK prowadzi do błędnych wniosków dotyczących monitorowania stanu zdrowia bydła mlecznego, co może mieć poważne konsekwencje dla hodowli i produkcji mleka.
Pytanie 11

Narządy, które są najbardziej narażone na promieniowanie RTG, to

A. mózg i mięsień serca
B. żołądek oraz wątroba
C. skóra oraz włosy
D. gonady i szpik kostny
Wybór skór i włosów jako najbardziej wrażliwych narządów na promieniowanie RTG jest błędny, ponieważ te tkanki mają znacznie mniejszą podatność na uszkodzenia wynikające z ekspozycji na promieniowanie ionizujące. Skóra, mimo że narażona na promieniowanie, posiada zdolność regeneracji i nie wykazuje tak wysokiej czułości na uszkodzenia DNA, jak komórki gonad czy szpiku kostnego. Ponadto, włosy, będące martwymi komórkami wytworzonymi przez mieszki włosowe, nie są bezpośrednio narażone na skutki promieniowania, ponieważ nie mają zdolności podziału ani regeneracji jak komórki aktywne. Odpowiedź wskazująca na mózg i mięsień sercowy jest również myląca. Choć mózg jest istotnym organem, jego komórki nie dzielą się tak intensywnie jak komórki w gonadach czy szpiku, co czyni go mniej wrażliwym na promieniowanie. Z kolei mięsień sercowy, który jest tkanką mięśniową, również charakteryzuje się niską podatnością na uszkodzenia promieniowaniem. Żołądek i wątroba, mimo że są istotnymi organami w procesach metabolicznych, nie są najbardziej narażone na skutki promieniowania. Zrozumienie, które tkanki są najbardziej wrażliwe na promieniowanie RTG, jest kluczowe dla minimalizacji ryzyka oraz zastosowania właściwych praktyk ochrony radiologicznej, co podkreśla ważność edukacji w tym zakresie.
Pytanie 12

W analizach poubojowych w celu identyfikacji motylicy dokonuje się nacięcia

A. języka.
B. płuc.
C. wątroby.
D. nerek.
Odpowiedzi dotyczące nacięcia płuc, języka czy nerek w kontekście wykrywania motylicy są nieprawidłowe z kilku istotnych powodów. Płuca, mimo że mogą być miejscem występowania różnych chorób, nie są typowym siedliskiem dla motylicy wątrobowej. Nacięcia w tym obszarze nie dostarczają informacji o obecności tego pasożyta, który preferuje tkanki wątroby. Ponadto, język, jako organ mięśniowy, także nie jest miejscem infestacji motylicy, a jego nacięcia w badaniach poubojowych są z reguły niepraktyczne i nieefektywne w kontekście poszukiwania pasożytów czy chorób. Nerki, chociaż mogą być badane w inspekcji poubojowej, nie są związane z motylicą, a ich nacięcie ma na celu wykrywanie innych schorzeń, takich jak choroby nerek czy infekcje. Osoby odpowiadające na to pytanie mogą mieć błędne przekonania co do lokalizacji pasożytów, co jest powszechnym błędem w nauce o weterynarii. Kluczowe jest zrozumienie, że motylica wątrobowa jest specyficzna dla wątroby i jej obecność najskuteczniej wykrywa się poprzez analizę tego narządu. Wiedza o pasożytach i ich preferencjach dotyczących lokalizacji w organizmach gospodarzy jest fundamentem sanitarno-epidemiologicznym, który powinien być przestrzegany w praktyce weterynaryjnej.
Pytanie 13

Jak długo ważne jest zaświadczenie zdrowotne drobiu przed jego przewozem do rzeźni?

A. 24 godziny
B. 12 godzin
C. 72 godziny
D. 48 godzin
Odpowiedzi wskazujące na mniejszą niż 72 godziny ważność świadectwa zdrowia drobiu opierają się na niewłaściwym rozumieniu przepisów dotyczących transportu zwierząt. Argumentacja, że świadectwo może być ważne jedynie przez 48, 24 lub 12 godzin, ignoruje kluczowe kwestie dotyczące zdrowia publicznego oraz jakości mięsa. Zbyt krótki okres ważności świadectwa mógłby prowadzić do sytuacji, w których drób mógłby być transportowany bez gwarancji, że nie jest nosicielem chorób, co może zagrażać zdrowiu konsumentów. Z perspektywy praktycznej, krótsze okresy ważności wymagałyby częstszych badań, co zwiększałoby koszty i obciążenie administracyjne dla hodowców. Dodatkowo, błędne odpowiedzi mogą wynikać z braku świadomości o tym, jak ważne jest monitorowanie i dokumentowanie stanu zdrowia zwierząt. W realiach przemysłowych, odpowiednie zarządzanie czasem i przestrzeganie zasad dokumentacji jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa żywności. W kontekście rynków międzynarodowych, brak zrozumienia zasad dotyczących świadectw zdrowia mógłby prowadzić do problemów z eksportem, co negatywnie wpłynęłoby na dochody z tej działalności.
Pytanie 14

Weterynarz zlecił, aby podać psu 150 mg cefaleksyny. Jaką ilość ml preparatu Cefalexin 18% należy użyć, jeśli w 1 ml znajduje się 180 mg cefaleksyny?

A. 0,83 ml
B. 0,27 ml
C. 1,20 ml
D. 0,32 ml
W przypadku prób obliczenia stężenia leku i jego odpowiedniej dawki, niektóre odpowiedzi mogą być mylące z powodu nieprawidłowych założeń dotyczących proporcji. Na przykład, wybierając 0,32 ml, można dojść do wniosku, że jest to wartość bliska 150 mg, jednak w rzeczywistości 0,32 ml preparatu zawiera jedynie około 57,6 mg cefaleksyny (0,32 ml x 180 mg/ml). To znacznie poniżej wymaganego poziomu, co może prowadzić do niewystarczającej skuteczności leczenia. Tak samo odpowiedzi 1,20 ml i 0,27 ml są oparte na błędnych kalkulacjach; np. 1,20 ml zawiera aż 216 mg cefaleksyny, co jest nadmiarem leku, a jego podanie mogłoby skutkować poważnymi skutkami ubocznymi. Z kolei 0,27 ml to tylko 48,6 mg, co również jest niewystarczające. Te błędne odpowiedzi pokazują, jak ważne jest zrozumienie zasady proporcji i umiejętność prawidłowego przeliczania dawek. W praktyce weterynaryjnej, prawidłowe obliczenia są kluczowe do zapewnienia zarówno skuteczności terapii, jak i bezpieczeństwa pacjentów, dlatego każdy lekarz powinien być biegły w takich zadaniach.
Pytanie 15

Co należy zrobić w przypadku podejrzenia choroby zakaźnej zwierząt w gospodarstwie?

A. zakopać wszystkie padłe zwierzęta
B. poddać ubojowi wszystkie zwierzęta z gospodarstwa
C. usunąć paszę, ściółkę oraz nawozy
D. niezwłocznie poinformować organy IW lub lokalne władze
W przypadku podejrzenia wystąpienia choroby zakaźnej zwierząt w gospodarstwie, kluczowe jest niezwłoczne zawiadomienie odpowiednich organów, takich jak Inspekcja Weterynaryjna (IW) lub władze samorządowe. Taka procedura jest zgodna z obowiązującymi standardami bioasekuracji oraz przepisami prawa dotyczącego zdrowia zwierząt. Powiadomienie tych instytucji umożliwia szybką reakcję, która może obejmować badania diagnostyczne, kontrolę epidemiologiczną oraz działania mające na celu ograniczenie rozprzestrzeniania się choroby. Przykładem praktycznym jest sytuacja, w której farmer zauważa nietypowe objawy u zwierząt. W takim przypadku, zamiast podejmować działania na własną rękę, powinien jak najszybciej skontaktować się z IW, co przyczyni się do lepszej ochrony zarówno jego stada, jak i innych gospodarstw w okolicy. Prawidłowe postępowanie zgodnie z procedurami pozwala minimalizować straty ekonomiczne, a także chronić zdrowie publiczne.
Pytanie 16

Jakie produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być użyte w produkcji paszy dla zwierząt?

A. Padłe zwierzęta z ogrodów zoologicznych
B. Produkty zwierzęce zawierające ciała obce
C. Produkty uboczne z wylęgarni
D. Płody
Produkty uboczne z wylęgarni są uznawane za wartościowy składnik karmy dla zwierząt, ponieważ zawierają niezbędne białka, witaminy i minerały. Te produkty pochodzą z procesów reprodukcyjnych drobiu, gdzie nadmiar jaj, które nie są przeznaczone do wylęgu, może być przetwarzany na karmę. Przykładem ich zastosowania jest produkcja paszy dla ptaków ozdobnych oraz drobiu, która wspiera ich zdrowie i wzrost. W branży karmy dla zwierząt przestrzegane są rygorystyczne standardy bezpieczeństwa, takie jak regulacje dotyczące jakości składników i ich pochodzenia, co zapewnia, że wykorzystywane produkty są bezpieczne i zdrowe dla zwierząt. Ponadto, wykorzystanie produktów ubocznych z wylęgarni przyczynia się do zmniejszenia odpadów w procesie produkcyjnym, co jest zgodne z zasadami zrównoważonego rozwoju w przemyśle spożywczym i paszowym.
Pytanie 17

Stężenia białka w moczu wynoszące 50 g/l równe jest stężeniu

Przeliczając stężenie białka podane w g/l na mg/dl, należy pomnożyć podaną wartość przez 100, na przykład stężenie białka w moczu wynoszące 1g/l, będzie równe stężeniu 100 mg/dl
A. 5 mg/dl
B. 5000 mg/dl
C. 500 mg/dl
D. 100 mg/dl
Wszystkie niepoprawne odpowiedzi wskazują na fundamentalne nieporozumienia dotyczące konwersji jednostek miary stężenia substancji w moczu. Przykłady takie jak 5 mg/dl, 100 mg/dl i 500 mg/dl sugerują, że osoba udzielająca odpowiedzi mogła nie zrozumieć zasady konwersji jednostek. Zbyt małe wartości stężenia w porównaniu do rzeczywistych stężeń białka w moczu mogą wynikać z błędnej interpretacji skali pomiarowej. Na przykład, nie uwzględnienie przelicznika 100, który jest kluczowy w konwersji z g/l na mg/dl, skutkuje znacznym zaniżeniem wartości. Dodatkowo, takie błędne odpowiedzi mogą wskazywać na brak znajomości norm laboratoryjnych dotyczących stężenia białka w moczu. W praktyce klinicznej, nieprawidłowe wartości stężenia białka mogą prowadzić do błędnych diagnoz, co może mieć poważne konsekwencje zdrowotne dla pacjentów. Ważne jest, aby zrozumieć, że w diagnostyce medycznej, precyzyjne przeliczenia jednostek są niezbędne do uzyskania właściwej interpretacji wyników badań, co jest kluczowe dla skutecznego leczenia i monitorowania stanu zdrowia pacjentów.
Pytanie 18

Jakie z wymienionych zmian, zauważalnych w trakcie badania poubojowego, mogą wskazywać na obecność motylicy wątrobowej?

A. Luźna i pomarszczona torebka wątroby
B. Jaśniejsze zabarwienie oraz kruchość miąższu wątroby
C. Sznurowate, grube przewody żółciowe wątroby
D. Owalne formacje w miąższu wątroby wypełnione cieczą
Badania poubojowe u zwierząt mogą ujawniać różnorodne zmiany i nie wszystkie z nich są bezpośrednio związane z obecnością motylicy wątrobowej. Zabarwienie i kruchość miąższu wątroby mogą być wynikiem różnych czynników, w tym ogólnej kondycji zdrowotnej zwierzęcia, zmian metabolicznych, a także innych chorób wątroby. Zmiany te są zbyt ogólne i mogą występować w wielu stanach chorobowych, dlatego nie są specyficzne dla motylicy. Wiotka i pomarszczona torebka wątroby jest również objawem, który może występować w różnych schorzeniach, takich jak marskość wątroby czy procesy degeneracyjne, a niekoniecznie świadczy o obecności motylicy. Owalne twory w miąższu wątroby wypełnione płynem mogą wskazywać na obecność ropni lub torbieli, co nie jest typowe dla zakażeń motylicą. Tego rodzaju błędne wnioski mogą wynikać z mylnego założenia, że każde zjawisko patologiczne w wątrobie jest wynikiem działania tego konkretnego pasożyta. Ważne jest, aby stosować kompleksowe podejście do diagnostyki, uwzględniające zarówno objawy kliniczne, jak i wyniki badań laboratoryjnych oraz anatomopatologicznych. Rozpoznanie motylicy wątrobowej wymaga dokładnej analizy oraz interpretacji wyników badań, aby uniknąć fałszywych diagnoz i wdrożenia niewłaściwych procedur leczenia.
Pytanie 19

W weterynaryjnym numerze identyfikacyjnym kod województwa reprezentują które cyfry?

A. trzecia i czwarta
B. siódma i ósma
C. pierwsza i druga
D. piąta i szósta
Aby lepiej zrozumieć, dlaczego odpowiedzi dotyczące cyfr trzeci i czwarty, piątej i szóstej, czy siódmej i ósmej są błędne, warto przyjrzeć się strukturze weterynaryjnych numerów identyfikacyjnych. Przyjęta konwencja w tym zakresie wskazuje, że pierwsze dwie cyfry są kluczowe dla identyfikacji województwa, co jest często mylone z innymi pozycjami numeru. Często pojawia się nieporozumienie polegające na myśleniu, że inne cyfry mogą także pełnić tę funkcję, co jest niezgodne z obowiązującymi standardami. Trzecia i czwarta cyfra w numerze identyfikacyjnym są z reguły wykorzystywane do innych celów, takich jak identyfikacja jednostki administracyjnej lub specyfikacja rodzaju działalności, co nie ma związku z określeniem województwa. Ponadto, piąta i szósta cyfra oraz siódma i ósma cyfra również nie mają funkcji identyfikacji regionalnej, co często prowadzi do błędnych wniosków. Kluczowe jest zrozumienie, że każda cyfra w numerze identyfikacyjnym ma przypisaną rolę, która została ustalona w oparciu o regulacje prawne i standardy branżowe, dlatego błędne przypisanie tych wartości do identyfikacji województwa może prowadzić do pomyłek w procesach administracyjnych oraz w monitorowaniu zdrowia zwierząt.
Pytanie 20

Przedstawiony na zdjęciu zestaw służy u zwierząt towarzyszących do

Ilustracja do pytania
A. wykręcania kleszczy.
B. szczepienia.
C. tatuowania.
D. czipowania.
Czipowanie zwierząt towarzyszących jest kluczowym procesem identyfikacji, który przyczynia się do ich bezpieczeństwa i ochrony. Mikroczipy, umieszczane pod skórą zwierzęcia przy użyciu specjalnego aplikatora, zawierają unikalny numer identyfikacyjny, pozwalający na łatwe odnalezienie właściciela w przypadku zagubienia pupila. W praktyce, każde czipowane zwierzę powinno być rejestrowane w odpowiednim systemie, co jest zgodne z obowiązującymi standardami w ochronie zwierząt. Proces czipowania powinien być przeprowadzany przez wykwalifikowanego weterynarza, który zapewnia, że zabieg jest bezpieczny i komfortowy dla zwierzęcia. Dzięki czipowaniu, schroniska oraz służby ratunkowe mogą szybko zidentyfikować zwierzęta i skontaktować się z ich właścicielami, co znacznie zwiększa szanse na ich powrót do domu. Jest to praktyka uznawana za najlepszą w branży i rekomendowana przez międzynarodowe organizacje zajmujące się ochroną zwierząt.
Pytanie 21

Kontrola mięsa na obecność włośni jest obowiązkowa

A. u królików, bydła i świń
B. u dzików, królików i koni
C. u nutrii, dzików i koni
D. u świń, królików i nutrii
Badanie mięsa na obecność włośni jest szczególnie istotne w kontekście ochrony zdrowia publicznego. Wiele osób może błędnie myśleć, że badania te dotyczą wyłącznie niektórych zwierząt, jednak nieprawidłowe odpowiedzi wskazują na niedostateczne zrozumienie, jakie gatunki wymagają takiej kontroli. Odpowiedzi sugerujące, że królik, bydło czy świnie są głównymi zwierzętami objętymi tymi badaniami, pomijają istotne aspekty związane z epidemiologią włośnicy. Królik i bydło nie są naturalnymi nosicielami włośni, co oznacza, że ryzyko zakażenia ludzi poprzez ich mięso jest znacznie niższe. Świnie, choć mogą być nosicielami włośni, są istotne w innym kontekście, a nie w przypadku wszystkich wymienionych odpowiedzi. Należy zrozumieć, że badania powinny koncentrować się na zwierzętach, które stanowią realne zagrożenie, co w tej sytuacji obejmuje dziki, konie i nutrie. Właściwe zrozumienie, które gatunki są zagrożone, pozwala na skuteczniejsze prewencję i edukację w zakresie bezpieczeństwa żywności, co jest niezbędne w branży mięsnej.
Pytanie 22

Czarny kolor kału może świadczyć o

A. krwawieniu z jelita grubego
B. krwawieniu z żołądka lub dwunastnicy
C. zbyt dużej ilości wydalanej żółci
D. nadmiernym wydzielaniu enzymów trzustkowych
Błędne odpowiedzi na temat czarnego koloru kału często wynikają z niepełnego zrozumienia mechanizmów zachodzących w przewodzie pokarmowym oraz związku między krwawieniem a jego zabarwieniem. Odpowiedź sugerująca krwawienie z jelita grubego jest nieprawidłowa, ponieważ krwawienie z dolnych odcinków jelita zazwyczaj prowadzi do kału czerwonego, a nie czarnego. W przypadku nadmiernego wydzielania enzymów trzustki, zjawisko to nie ma związku z kolorem kału, gdyż enzymy te są odpowiedzialne za trawienie składników pokarmowych, a nie za zabarwienie kału. Z kolei nadmiar wydalanej żółci powoduje zabarwienie kału na kolor żółty lub brązowy, co również nie jest związane z czarnym kałem. Zrozumienie, że kolor kału może być wskaźnikiem stanu zdrowia, a czarny kał jest specyficznym objawem związanym z górnym odcinkiem przewodu pokarmowego, jest kluczowe. Edukacja w zakresie objawów i ich znaczenia jest niezbędna, aby uniknąć błędnych interpretacji oraz opóźnienia w diagnozowaniu potencjalnie groźnych schorzeń. Ważne jest, aby każdy, kto zauważy zmiany w kolorze kału, skonsultował się z lekarzem, aby wykluczyć poważne problemy zdrowotne.
Pytanie 23

Jakie zwierzęta przeznaczone do uboju muszą mieć aktualne świadectwo zdrowia wydane przez Urzędowego Lekarza Weterynarii?

A. Bydło
B. Owce
C. Cielęta
D. Świnie
Wybór bydła, owiec czy cieląt mógł być efektem nieporozumienia dotyczącego wymagań w kwestii dokumentacji zdrowotnej zwierząt rzeźnych. Chociaż przepisy wymagają świadectwa zdrowia dla wszystkich zwierząt, to jednak świnie są szczególnie pilnie kontrolowane z powodu ryzyka przenoszenia chorób na ludzi i inne zwierzęta. W porównaniu do bydła, owiec i cieląt, które także wymagają takich świadectw, nie są one tak mocno obserwowane jak świnie. Można się pogubić, bo wszystkie te zwierzęta mają swoje normy weterynaryjne, ale kluczem jest to, że świnie są szczególnie poddawane nadzorowi, ze względu na zagrożenie chorobami jak afrykański pomór świń. Kiedy hodowcy nie są na bieżąco z przepisami, mogą myśleć, że wszystkie zwierzęta są traktowane tak samo, jeśli chodzi o wymogi zdrowotne. To zrozumienie jest naprawdę ważne, żeby utrzymać odpowiednie standardy higieny i bezpieczeństwa w produkcji żywności, co jest istotne dla zdrowia publicznego i dobrostanu zwierząt.
Pytanie 24

Aby przeprowadzić ubój na potrzeby własne, konieczne jest zgłoszenie tego co najmniej 24 godziny przed jego realizacją do

A. wójta lub sołtysa
B. Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
C. Powiatowego Inspektoratu Weterynarii
D. komisariatu policji
Zgłoszenie uboju na użytek własny do Powiatowego Inspektoratu Weterynarii jest kluczowym elementem zapewnienia bezpieczeństwa żywności oraz przestrzegania przepisów weterynaryjnych. Inspektorat ten ma na celu monitorowanie i kontrolowanie procesów związanych z ubojem zwierząt, aby zapewnić, że odbywa się on zgodnie z obowiązującymi normami prawnymi oraz z zachowaniem zasad humanitaryzmu. Przykładowo, przed dokonaniem uboju, inspektorzy mogą przeprowadzić inspekcję stanu zdrowia zwierząt, co jest kluczowe dla unikania przenoszenia chorób zoonotycznych do ludzi. Dobrą praktyką jest, aby każdy rolnik, który planuje ubój, znał wymagania dotyczące zgłoszenia oraz dokumentacji, co nie tylko ułatwia sam proces, ale również przyczynia się do większej przejrzystości w łańcuchu żywnościowym. Warto także zauważyć, że nieprzestrzeganie procedur zgłoszenia może prowadzić do nałożenia kar administracyjnych oraz problemów prawnych.
Pytanie 25

Enrofloksacynę w formie iniekcji należy przechowywać w

A. cieplarce
B. szafce z lekami
C. kasetce na klucz
D. lodówce
Przechowywanie enrofloksacyny w kasetce zamykanej na klucz nie jest zalecane, ponieważ nie spełnia podstawowych wymagań dotyczących warunków przechowywania leków. Kasetki, choć mogą zapewniać bezpieczeństwo przed dostępem osób nieuprawnionych, nie gwarantują odpowiedniej temperatury oraz ochrony przed światłem, co jest istotne dla zachowania stabilności chemicznej leku. Dodatkowo, wiele leków, takich jak enrofloksacyna, wymaga specyficznych warunków środowiskowych, które nie są zapewniane przez zamknięte pojemniki. Przechowywanie w lodówce może być mylnie uznawane za odpowiednie, jednak w przypadku enrofloksacyny nie jest to konieczne, a wręcz może prowadzić do niepożądanych reakcji chemicznych lub zmiany jej farmakokinetyki. Cieplarka, z kolei, z definicji służy do podtrzymywania wyższych temperatur, co jest nieodpowiednie dla tego typu leku. Niewłaściwe przechowywanie leków często wynika z braku wiedzy na temat ich specyficznych właściwości oraz norm branżowych dotyczących farmakoterapii. Dlatego kluczowe jest, aby farmaceuci i pracownicy służby zdrowia byli dobrze zaznajomieni z wytycznymi przechowywania i obsługi leków, aby uniknąć błędów mogących prowadzić do obniżenia skuteczności terapii oraz zwiększenia ryzyka działań niepożądanych.
Pytanie 26

W której z poniższych chorób leczenie przyczynowe wiąże się z podawaniem antybiotyków?

A. Białaczce enzootycznej bydła
B. Parwowirozie psów
C. Różycy świń
D. Wściekliźnie kotów
W przypadku parwowirozy psów, wściekliźnie kotów oraz białaczki enzootycznej bydła, leczenie przyczynowe nie polega na podawaniu antybiotyków, co jest kluczowym punktem w zrozumieniu tych schorzeń. Parwowiroza psów jest wirusową chorobą, która atakuje szybko dzielące się komórki, takie jak te w przewodzie pokarmowym. Leczenie koncentruje się na wspieraniu organizmu i zwalczaniu objawów, a nie eliminacji wirusa, ponieważ nie ma skutecznej terapii przeciwwirusowej. W przypadku wścieklizny kotów, jest to choroba wirusowa przenoszona przez ukąszenia zakażonych zwierząt, która na ogół prowadzi do śmierci. Leczenie nie jest możliwe po wystąpieniu objawów, a jedynie profilaktyka poprzez szczepienia. W odniesieniu do białaczki enzootycznej bydła, jest to nowotworowy proces chorobowy wywoływany przez wirus, którego celem nie jest stosowanie antybiotyków, lecz strategia zarządzania zdrowiem stada. Kluczowym zagadnieniem jest tutaj zrozumienie, że nie wszystkie choroby wymagają terapii przeciwbakteryjnej, a lekarze weterynarii muszą wykorzystać różnorodne podejścia, aby skutecznie leczyć schorzenia, z uwzględnieniem ich etiologii oraz specyfiki choroby.
Pytanie 27

Aby wykluczyć ból nerek u konia, należy opukać obszar

A. krzyżowy.
B. szyjny.
C. piersiowy.
D. lędźwiowy.
Odpukując okolicę lędźwiową konia, można skutecznie ocenić ewentualne dolegliwości nerek. Region lędźwiowy jest odpowiedzialny za umiejscowienie nerek, które są kluczowymi organami w metabolizmie i usuwaniu toksyn z organizmu. W praktyce weterynaryjnej, opukiwanie lędźwi pozwala na identyfikację obszarów bolesnych, co może świadczyć o zapaleniu lub innej patologii nerek. Weterynarze często używają tej metody w rutynowych badaniach koni, zwłaszcza gdy istnieją symptomy sugerujące problemy z układem moczowym, takie jak zmiany w zachowaniu, spadek apetytu czy zmiany w urynacji. Ponadto, znajomość anatomicznych struktur w tym obszarze jest niezbędna, aby prawidłowo ocenić stan zdrowia zwierzęcia i podjąć odpowiednie kroki diagnostyczne, takie jak badania obrazowe czy analizy laboratoryjne. W kontekście dobrych praktyk, opukiwanie jest nieinwazyjną metodą, która może być stosowana jako pierwszy krok w kierunku bardziej zaawansowanej diagnostyki.
Pytanie 28

Paszporty dla bydła są wydawane po złożeniu przez rolnika pełnego zgłoszenia do rejestru

A. Główny Lekarz Weterynarii
B. Inspekcja Weterynaryjna
C. Agencja Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa
D. Urząd Gminy

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Agencja Rozwoju i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR) jest odpowiedzialna za wydawanie paszportów bydła po zarejestrowaniu wszystkich niezbędnych informacji dostarczonych przez rolnika. Wydanie paszportu bydła jest kluczowym elementem w procesie identyfikacji zwierząt, co jest szczególnie istotne w kontekście bioasekuracji oraz ochrony zdrowia publicznego. Paszport ten zawiera informacje o pochodzeniu zwierzęcia, jego stanie zdrowia oraz dane dotyczące gospodarstwa, w którym zwierzę jest hodowane. Dobrą praktyką jest, aby rolnicy na bieżąco aktualizowali informacje zawarte w paszporcie, co pozwala na zachowanie wysokiego poziomu transparentności i bezpieczeństwa w łańcuchu dostaw. Ponadto, posiadanie ważnego paszportu bydła jest wymogiem prawnym, a jego brak może prowadzić do konsekwencji finansowych oraz utraty praw do dopłat. W praktyce, procedura wydawania paszportów bydła angażuje również inne instytucje, takie jak Inspekcja Weterynaryjna, która monitoruje stan zdrowia zwierząt, co podkreśla znaczenie współpracy pomiędzy różnymi organami w zakresie zarządzania hodowlą zwierząt.
Pytanie 29

Zaraźliwa wirusowa choroba górnych dróg oddechowych koni z charakterystycznymi objawami opisanymi poniżej to

„(...) uporczywy napadowy kaszel, początkowo suchy, a później wilgotny. Występuje obrzęk powiek, zapalenie spojówek, duszność, silne zaczerwienienie błony śluzowej nosa i lekki śluzowy wypływ z nozdrzy. Zwierzę jest osowiałe i porusza się bardzo słabo wskutek występujących bólów mięśni. Temperatura ciała dochodzi do 41°C."
A. listerioza.
B. morzysko.
C. influenza.
D. babeszjoza.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź "influenza" jest poprawna, ponieważ opisane objawy, takie jak uporczywy kaszel, obrzęk powiek, zapalenie spojówek oraz duszność, są charakterystyczne dla wirusowej choroby górnych dróg oddechowych u koni, znanej jako grypa końska. Grypa koni jest wywoływana przez wirus, który łatwo się rozprzestrzenia, zwłaszcza w stadach, co czyni ją poważnym zagrożeniem w hodowli koni. Właściwe zrozumienie objawów tej choroby jest kluczowe dla szybkiej diagnozy i wdrożenia skutecznych działań prewencyjnych. W praktyce, w przypadku podejrzenia grypy, zaleca się izolację zarażonych koni, aby zminimalizować ryzyko dalszego rozprzestrzeniania się wirusa. Dodatkowo, regularne szczepienia przeciwko grypie koni są niezwykle istotne w profilaktyce, co potwierdzają zalecenia wielu organizacji weterynaryjnych. Warto także monitorować stan zdrowia koni i korzystać z usług weterynaryjnych w celu zapewnienia odpowiedniej opieki medycznej oraz ewentualnej terapii, jeśli wystąpią objawy chorobowe.
Pytanie 30

Celem działań DDD jest

A. inwentaryzacja
B. kontaminacja
C. kwarantanna
D. bioasekuracja

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Działania DDD, czyli Działania Dla Dobra, mają na celu przede wszystkim bioasekurację, co oznacza wprowadzenie procedur i środków mających na celu zapobieganie wprowadzeniu i rozprzestrzenieniu chorób zakaźnych oraz ich patogenów. Bioasekuracja jest kluczowa w kontekście ochrony zdrowia publicznego i bezpieczeństwa żywności, szczególnie w sektorze rolnictwa i hodowli zwierząt. Przykłady zastosowania bioasekuracji obejmują wprowadzenie rygorystycznych zasad dotyczących czystości w stadach, kontrolę dostępu do obiektów hodowlanych oraz systematyczne monitorowanie zdrowia zwierząt. Dobre praktyki w tej dziedzinie wymagają także przeszkolenia personelu w zakresie procedur bioasekuracyjnych oraz regularnych audytów, które mają na celu weryfikację ich przestrzegania. Stosowanie zasad bioasekuracji jest zgodne z międzynarodowymi standardami, takimi jak te opracowane przez Światową Organizację Zdrowia Zwierząt (OIE), które podkreślają konieczność podejmowania działań prewencyjnych w celu minimalizacji ryzyka zakażeń.
Pytanie 31

Hodowca może nabyć paszę leczniczą na podstawie

A. zgody uzyskanej w ARiMR
B. dokumentu handlowego producenta pasz
C. recepty wydanej przez lekarza weterynarii
D. łańcucha pokarmowego zwierząt

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zakup paszy leczniczej przez hodowcę jest regulowany przepisami prawnymi, które zapewniają odpowiednie zabezpieczenie zdrowia zwierząt. Recepta wystawiona przez lekarza weterynarii stanowi kluczowy dokument umożliwiający nabycie tego rodzaju paszy. Lekarz weterynarii, zgodnie z ustawą o zawodzie lekarza weterynarii, jest odpowiedzialny za diagnozowanie i leczenie zwierząt, co oznacza, że tylko on ma kompetencje do oceny potrzeby stosowania paszy leczniczej. Przykładowo, jeśli zwierzę cierpi na określoną dolegliwość, lekarz może zalecić zastosowanie paszy leczniczej, która pomoże w rehabilitacji lub leczeniu schorzenia. W takich sytuacjach, hodowca musi przedstawić receptę w punkcie sprzedaży, co gwarantuje, że pasza jest stosowana zgodnie z zaleceniami, co minimalizuje ryzyko nadużyć oraz zapewnia właściwe stosowanie substancji leczniczych w hodowli. Przestrzeganie tego procesu jest kluczowe dla zdrowia zwierząt oraz ochrony konsumentów na rynku produktów pochodzenia zwierzęcego.
Pytanie 32

Aby przeprowadzić badanie mięsa na obecność włośni metodą wytrawiania próbki zbiorczej z użyciem magnetycznego mieszania, jakie substancje są niezbędne?

A. pepsyna, HC1, woda z kranu
B. podpuszczka, HC1, woda destylowana
C. pepsyna, H2S04, woda destylowana
D. podpuszczka, H2S04, woda z kranu

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź "pepsyna, HC1, woda z kranu" jest naprawdę dobra! Pepsyna to enzym, który świetnie sobie radzi z trawieniem białek, co jest super ważne, gdy badamy mięso pod kątem włośni. Kwas solny (HC1) działa jak dobry kwas trawiący, bo obniża pH, przez co pepsyna działa lepiej. Co do wody z kranu, to spoko, bo nadaje się do rozcieńczania reagentów i nie wprowadza zanieczyszczeń, które mogłyby zepsuć wyniki. W laboratoriach, które zajmują się kontrolą jakości mięsa, ten proces jest standardem. Dobrze jest pamiętać, żeby używać odpowiednich reagentów, bo to wpływa na rzetelność wyników. Z mojego doświadczenia, znajomość enzymów proteolitycznych i ich działania w różnych pH to ważna sprawa, żeby zrozumieć, co się dzieje w organizmach.
Pytanie 33

Tasiemiec uzbrojony można spotkać

A. u koni
B. u świń
C. u owiec
D. u bydła

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Tasiemiec uzbrojony (Taenia solium) jest pasożytem, który przede wszystkim występuje u świń. Zakażenie tym pasożytem jest szczególnie istotne w kontekście zdrowia publicznego i produkcji zwierzęcej. Świnie mogą być nosicielami larwalnej formy tasiemca, co przekłada się na ryzyko dla ludzi spożywających niedogotowane lub niedopieczone mięso wieprzowe. W związku z tym, w praktyce weterynaryjnej oraz w hodowli świń, kluczowe jest monitorowanie i kontrolowanie infekcji tasiemcem. Właściwe praktyki biohigieniczne, takie jak stosowanie odpowiednich metod dezynfekcji, kontrola paszy oraz edukacja hodowców, są niezbędne w zapobieganiu rozprzestrzenieniu się tego pasożyta. W wielu krajach wprowadzono również programy szczepień świń przeciwko chorobom wywoływanym przez pasożyty, co dodatkowo ogranicza ryzyko zakażeń. Zrozumienie cyklu życiowego tasiemca uzbrojonego oraz potencjalnych zagrożeń, jakie niesie ze sobą jego obecność w stadzie, jest kluczowe dla zachowania zdrowia zwierząt i bezpieczeństwa żywnościowego.
Pytanie 34

W procesie etching’u próbki zbiorczej z wykorzystaniem techniki magnetycznego mieszania, do składników mieszanki wytrawiającej należy kwas

A. solny
B. octowy
C. fosforowy
D. siarkowy

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Kwas solny (HCl) jest powszechnie stosowany w metodzie wytrawiania próby zbiorczej z zastosowaniem magnetycznego mieszania ze względu na swoje właściwości chemiczne. Wysoka reaktywność kwasu solnego skutkuje efektywnym usuwaniem zanieczyszczeń oraz składników niepożądanych z próbki. Kwas solny działa jako silny kwas, co umożliwia jego reakcję z wieloma metalami, tworząc chlorki metalowe, które są bardziej rozpuszczalne i łatwiej usuwalne. W praktyce, w laboratoriach chemicznych, kwas solny jest często używany do przygotowywania próbek metalowych przed analizą spektroskopową, co jest zgodne z normą ISO 11885 dotycząca analizy chemicznej. Dodatkowo, proces magnetycznego mieszania zwiększa homogeniczność roztworu, co prowadzi do jednorodnej reakcji i lepszej kontroli nad parametrami procesu wytrawiania. Użycie kwasu solnego w tej metodzie jest więc nie tylko standardem, ale także podstawą wielu praktyk laboratoryjnych, co czyni go kluczowym w analizie chemicznej.
Pytanie 35

Ubój bezpośredni nie obejmuje

A. oskórowania
B. wytrzewiania
C. wykrwawiania
D. oszołomienia

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Ubój bezpośredni charakteryzuje się tym, że zwierzę jest zabijane w sposób, który eliminuje konieczność stosowania procedur oszołomienia. W praktyce oznacza to, że ubój odbywa się w sposób, w którym zwierzę nie jest najpierw poddawane znieczuleniu, co jest standardem w wielu nowoczesnych praktykach rzeźniczych. Zgodnie z przepisami prawa dotyczącego ochrony zwierząt, ubój bez oszołomienia jest dozwolony wyłącznie w określonych warunkach, na przykład w ramach rytuałów religijnych. Brak oszołomienia przed ubojem jest kontrowersyjny, ponieważ może prowadzić do większego cierpienia zwierząt. Ważne jest, aby osoby zajmujące się ubojem były odpowiednio przeszkolone i przestrzegały standardów dobrostanu zwierząt, aby zapewnić, że proces będzie jak najmniej stresujący i bolesny dla zwierzęcia. Przykładem dobrych praktyk w tej dziedzinie są certyfikaty dobrostanu zwierząt, które wymagają stosowania odpowiednich metod, aby zminimalizować cierpienie.
Pytanie 36

Badanie przeprowadza się za pomocą fekalizera?

A. hematologiczne
B. bakteriologiczne
C. wirusologiczne
D. parazytologiczne

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 'parazytologiczne' jest prawidłowa, ponieważ fekalizer jest narzędziem używanym w diagnostyce parazytologicznej do analizy próbek kału w celu wykrycia obecności pasożytów jelitowych, takich jak glisty, tasiemce czy lamblie. Proces ten jest kluczowy w diagnostyce infekcji pasożytniczych, które mogą prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. Badania parazytologiczne opierają się na analizie morfologicznej i biochemicznej próbek, co wymaga odpowiednich technik pobierania i przechowywania materiału. Właściwe przygotowanie próbki, takie jak unikanie zanieczyszczenia i szybkie dostarczenie do laboratorium, są standardami w tej dziedzinie. Przykładowo, w przypadku podejrzenia inwazji glistą ludzką, fekalizer pozwala na identyfikację jaj pasożyta, co jest niezbędne do podjęcia odpowiednich działań terapeutycznych. Zgodnie z wytycznymi WHO, regularne badania w kierunku pasożytów jelitowych są zalecane w regionach o podwyższonym ryzyku, co podkreśla znaczenie tego badania w profilaktyce zdrowotnej.
Pytanie 37

Morzyska zatorowo-zakrzepowe u koni mogą być spowodowane inwazją

A. tasiemców
B. gzów
C. glist
D. słupkowców

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Słupkowce, znane również jako krwiopijne pasożyty, mogą wywoływać poważne problemy zdrowotne u koni, w tym zatorowość płucną spowodowaną zakrzepami. Kiedy słupkowce, takie jak Strongylus vulgaris, infiltrowują naczynia krwionośne konia, mogą powodować uszkodzenia ścian naczyń oraz zaburzenia krążenia. Te pasożyty mają zdolność do migracji w organizmie, a ich larwy mogą osiedlać się w tętnicach, prowadząc do zakrzepów. Zatorowość z tym związana objawia się często dusznością, kaszlem oraz obniżoną wydolnością fizyczną. Właściwe leczenie i profilaktyka, takie jak regularne odrobaczanie i kontrola pasożytów, są kluczowe dla zdrowia koni. W praktyce weterynaryjnej bardzo ważne jest wczesne rozpoznawanie objawów inwazji słupkowców oraz wdrażanie skutecznych strategii profilaktycznych, aby zapobiec rozwojowi poważnych powikłań.
Pytanie 38

Jaką metodę podania leku należy wybrać, jeśli u suki wystąpił stan zapalny po przeprowadzeniu zabiegu sterylizacji, a lekarz zalecił stosowanie Karprofenu w dawce 4 mg/kg/dz p.o.?

A. Domięśniowo
B. Podskórnie
C. Dożylnie
D. Doustnie

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Podanie leku doustnie (p.o. - per os) jest właściwym sposobem podawania Karprofenu w przypadku stanu zapalnego po zabiegu sterylizacji. Karprofen jest niesteroidowym lekiem przeciwzapalnym (NLPZ), który działa poprzez hamowanie enzymów cyklooksygenazy (COX), co prowadzi do zmniejszenia produkcji prostaglandyn, odpowiedzialnych za proces zapalny oraz odczucia bólu. W praktyce weterynaryjnej, podawanie leków doustnie jest powszechne, gdyż zapewnia łatwość podania oraz komfort dla pacjenta. W przypadku suki po sterylizacji, podawanie Karprofenu w dawce 4 mg/kg/dobę doustnie umożliwia stałe poziomy leku w organizmie, co jest istotne dla jego skuteczności. Dodatkowo, podawanie leku przez drogę doustną może być mniej stresujące dla zwierzęcia, w porównaniu do iniekcji. Przykładami zastosowania tej metody mogą być leczenie bólu pooperacyjnego oraz łagodzenie objawów przewlekłych stanów zapalnych u psów.
Pytanie 39

Embonian pyrantelu, jako składnik aktywny, wykazuje działanie szkodliwe na

A. pierwotniaki
B. tasiemce
C. nicienie
D. przywry

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Prawidłowa odpowiedź to nicienie, ponieważ pyrantel jest lekiem stosowanym głównie w terapii inwazji spowodowanych przez nicienie, takie jak owsiki (Enterobius vermicularis) czy glisty (Ascaris lumbricoides). Pyrantel działa poprzez blokowanie neuromuskularnej transmisji w organizmach tych pasożytów, co prowadzi do ich paraliżu oraz wydalenia z organizmu. Lek ten jest bezpieczny i dobrze tolerowany przez pacjentów, dlatego jest często stosowany w pediatrii. W praktyce, leczenie pyrantelem jest zalecane przy masowych inwazjach nicieni, co pozwala na szybką eliminację pasożytów, a także na zapobieganie ich rozprzestrzenianiu się w populacji. Ponadto, stosowanie pyrantelu jest zgodne z aktualnymi wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia dotyczącymi zwalczania chorób pasożytniczych, co podkreśla jego znaczenie jako skutecznego środka w terapii helmintoz.
Pytanie 40

Numery identyfikacyjne zwierząt znajdują się na kolczyku

A. owiec
B. bydła
C. świń
D. kóz

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Numer siedziby stada na kolczyku jest istotnym elementem identyfikacji zwierząt, który pozwala na skuteczne zarządzanie hodowlą świń. Zgodnie z obowiązującymi przepisami w wielu krajach, każdy hodowca świń zobowiązany jest do stosowania systemu identyfikacji zwierząt, w tym do umieszczania unikalnych numerów na kolczykach, które umożliwiają śledzenie pochodzenia i historii zdrowotnej. Dzięki tym informacjom, każdy przypadek choroby, jak ASF (Afrykański Pomór Świń), można szybko zdiagnozować i ograniczyć jego rozprzestrzenianie. Przykładem może być sytuacja, w której kolczyk z numerem identyfikacyjnym pomaga w śledzeniu grupy świń, które były w kontakcie z zakażonym osobnikiem. Dodatkowo, takie praktyki są zgodne z normami WPRO (World Organisation for Animal Health), które promują zdrowie i dobrostan zwierząt. Właściwe oznakowanie to nie tylko kwestia prawna, ale również ważny element etyczny, pomagający w zapewnieniu wysokiej jakości produktów pochodzenia zwierzęcego.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej