Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik fotografii i multimediów
  • Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
  • Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 08:38
  • Data zakończenia: 8 grudnia 2025 09:11

Egzamin niezdany

Wynik: 16/40 punktów (40,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Aby zredukować czerwoną dominację na wydruku kolorowym, należy podczas kopiowania stosować metodę subtraktywną, co należy zrobić?

A. zwiększyć intensywność filtru niebiesko-zielonego
B. zwiększyć intensywność filtrów żółtego i purpurowego
C. zmniejszyć intensywność filtrów żółtego i purpurowego
D. zmniejszyć intensywność filtrów żółtego i niebiesko-zielonego
Wybór zmniejszenia gęstości filtrów żółtego i purpurowego prowadzi do dalszego wzmocnienia dominacji czerwonego koloru na odbitce. W metodzie subtraktywnej, zmniejszając gęstość filtru żółtego, w rzeczywistości zwiększamy proporcje niebieskiego światła, które jest dopełnieniem żółtego, co przyczynia się do większego wzmocnienia czerwonej barwy, ponieważ czerwony powstaje z interakcji niebieskiego i żółtego. Z kolei wybór zwiększenia gęstości filtru niebiesko-zielonego również nie przynosi oczekiwanych rezultatów, gdyż nie ma bezpośredniego wpływu na redukcję czerwonego odcienia. Zwiększenie gęstości filtrów żółtego i purpurowego, z drugiej strony, skutkuje wzmocnieniem odcieni, które są przeciwwagą dla czerwieni. Warto również zauważyć, że nieprawidłowa konfiguracja filtrów w procesie druku może prowadzić do konsekwencji w postaci zniekształcenia kolorów oraz niesatysfakcjonującego odwzorowania barw, co jest sprzeczne z zaleceniami branżowymi dotyczącymi kontroli jakości. Dlatego kluczowe jest zrozumienie zasad działania podstawowych filtrów barwnych oraz ich wpływu na końcowy efekt kolorystyczny, aby uniknąć typowych błędów w procesie kopiowania i druku.
Pytanie 2

Podczas ręcznej obróbki filmu czarno-białego temperatura wywoływacza powinna wynosić 20°C. Jeśli temperatura jest wyższa, należy

A. dodać niewielką ilość utrwalacza do wywoływacza, kierując się zasadą: 1 łyżeczka utrwalacza na każdy stopień powyżej 20°C
B. wydłużyć czas wywoływania o 10% za każdy stopień Celsjusza powyżej 20°C
C. skrócić czas wywoływania o 10% na każdy stopień Celsjusza powyżej 20°C
D. zaniechać mieszania, aby spowolnić proces wywoływania
Odpowiedź, która mówi o skróceniu czasu wywoływania o 10% na każdy stopień Celsjusza powyżej 20°C, jest zgodna z podstawowymi zasadami chemii stosowanej w fotografii analogowej. Wysoka temperatura przyspiesza reakcje chemiczne, co oznacza, że wywoływacz działa intensywniej, gdy jego temperatura jest wyższa od zalecanej. Każdy stopień Celsjusza powyżej 20°C zwiększa tempo reakcji, co skutkuje nadmiernym wywołaniem filmu. Dlatego, aby uzyskać optymalne rezultaty, czas wywoływania powinien być odpowiednio skracany. W praktyce, jeśli wywołujesz film w temperaturze 22°C, to powinieneś skrócić czas wywoływania o 20% (2 stopnie Celsjusza powyżej 20°C). Dzięki temu unikniesz prześwietlenia negatywu, co jest kluczowe dla zachowania jakości obrazu. Warto również zaznaczyć, że standardowe wytyczne, takie jak te zawarte w instrukcjach producentów chemikaliów fotograficznych, potwierdzają tę zasadę, co czyni ją fundamentalną w procesie ręcznej obróbki filmów czarno-białych.
Pytanie 3

Materiał fotograficzny przeznaczony do robienia zdjęć w podczerwieni powinien być wrażliwy na promieniowanie o długości fali

A. zawartej w zakresie 500-600 nm
B. mniejszej od 400 nm
C. zawartej w zakresie 400-500 nm
D. większej od 700 nm
Materiał fotograficzny nie może być uczulony na promieniowanie zawarte w przedziałach 400-500 nm, 500-600 nm ani mniejszymi od 400 nm, ponieważ te zakresy fal należą do widma światła widzialnego. Odpowiedzi te sugerują, że materiały te reagują na promieniowanie, które jest dobrze widoczne dla ludzkiego oka, co jest niezgodne z zasadami fotografii w podczerwieni. W praktyce, fotografowanie w tych zakresach nie pozwoli na uchwycenie informacji, które są obecne tylko w podczerwieni. Przy wyborze materiałów fotograficznych istotne jest zrozumienie, że każdy zakres fal elektromagnetycznych ma swoje unikalne właściwości. Na przykład, fale o długości fali 400-500 nm odpowiadają za niebieskie i zielone światło, natomiast 500-600 nm obejmują zielenie i żółcie. Procesy detekcji w tych zakresach są zupełnie inne niż w zakresie powyżej 700 nm, gdzie mamy do czynienia z promieniowaniem podczerwonym. Typowym błędem myślowym jest mylenie widma światła widzialnego z podczerwonym. W fotografii, aby uzyskać obrazy oparte na podczerwieni, należy używać specjalnych filtrów i materiałów, które są zaprojektowane do detekcji fal elektromagnetycznych w tym zakresie, co wyraźnie podkreśla konieczność właściwego doboru urządzeń oraz niezbędnych akcesoriów w procesie fotograficznym.
Pytanie 4

Jaką minimalną rozdzielczość powinien mieć obraz cyfrowy, aby mógł zostać wydrukowany w formacie 10 x 10 cm przy rozdzielczości 300 dpi?

A. 2,0 Mpx
B. 1,5 Mpx
C. 0,5 Mpx
D. 1,0 Mpx
Aby zarejestrować obraz cyfrowy przeznaczony do druku o wymiarach 10 x 10 cm z rozdzielczością 300 dpi, należy obliczyć minimalną rozdzielczość obrazu. Rozdzielczość 300 dpi (dots per inch) oznacza, że na każdy cal przypada 300 punktów obrazu. W przypadku formatu 10 x 10 cm, który zamieniamy na cale, uzyskujemy 3,94 x 3,94 cala (1 cm = 0,3937 cala). Wysokość i szerokość obrazu w pikselach można obliczyć mnożąc wymiary w calach przez rozdzielczość dpi. Wzór wygląda następująco: 3,94 cala x 300 dpi = 1182 pikseli. Ponieważ obraz ma być kwadratowy, zarówno szerokość, jak i wysokość wynoszą 1182 pikseli. Łączna liczba pikseli wynosi zatem 1182 x 1182 = 1,4 miliona pikseli, co zaokrąglamy do 1,5 Mpx. Użycie odpowiedniej rozdzielczości zapewnia, że wydruk będzie ostry i wyraźny, co jest kluczowe w druku fotograficznym oraz przy tworzeniu materiałów reklamowych, w których jakość obrazu odgrywa istotną rolę. W branży fotograficznej oraz poligraficznej zaleca się stosowanie tych standardów, aby uniknąć efektu pikselizacji obrazu.
Pytanie 5

W tradycyjnej fotografii proces, w którym naświetlone halogenki srebra przekształcają się w srebro atomowe, ma miejsce podczas

A. wywołania
B. garbowania
C. wybielania
D. utrwalania
Wybierając odpowiedź inną niż "wywołanie", można napotkać na kilka nieporozumień dotyczących procesów chemicznych zachodzących w fotografii tradycyjnej. Garbowanie, jako metoda, odnosi się głównie do przygotowania materiałów fotograficznych i nie wiąże się bezpośrednio z redukcją halogenków srebra. Jest to proces związany z przygotowaniem emulcji fotograficznej i nie ma wpływu na finalny obraz, co może prowadzić do błędnych założeń dotyczących jego istoty. Utrwalanie z kolei jest procesem mającym na celu stabilizację obrazu po jego wywołaniu, ale nie jest etapem, w którym redukcja halogenków srebra ma miejsce. Przykładowo, podczas utrwalania stosowane są chemikalia, które usuwają niewywołane halogenki srebra, ale nie redukują one już naświetlonych kryształów. W kontekście wybielania, proces ten dotyczy eliminacji srebra z obrazu, co jest całkowicie odmiennym działaniem niż redukcja halogenków srebra. Wybielanie służy czasami do korekcji nadmiaru naświetlenia lub niepożądanych efektów, jednak także nie ma związku z pierwotnym procesem redukcji. Zrozumienie różnicy między tymi procesami jest kluczowe dla właściwego podejścia do fotografii tradycyjnej i może pomóc w uniknięciu wielu powszechnych błędów w pracy z materiałami fotograficznymi.
Pytanie 6

W celu przypisania archiwizowanym fotografiom atrybutów, które przyspieszają ich wyszukiwanie, należy skorzystać z aplikacji programu Adobe

A. Flash
B. Bridge
C. InDesign
D. Acrobat
Wiele osób myli funkcje różnych programów z pakietu Adobe, co prowadzi do nieporozumień przy takich pytaniach. Adobe Flash, choć przez lata był popularną technologią do tworzenia animacji i multimediów w internecie, dziś nie ma nic wspólnego z zarządzaniem zdjęciami i ich opisywaniem – w dodatku Flash został oficjalnie wycofany ze wsparcia, więc nawet nie warto się nad nim zastanawiać w kontekście archiwizacji. Adobe Acrobat to z kolei narzędzie wyspecjalizowane w pracy z dokumentami PDF, czyli raczej teksty, formularze, podpisy elektroniczne – jasne, można tam osadzać obrazy, ale zupełnie nie o to chodzi, kiedy mówimy o porządkowaniu i opisywaniu dużych zbiorów fotografii. Acrobat nie oferuje zaawansowanych funkcji zarządzania metadanymi zdjęć czy tagowania plików graficznych. Adobe InDesign natomiast to środowisko projektowe do składania publikacji – świetne do tworzenia broszur, katalogów, książek, ale nie służy do katalogowania czy opisywania archiwów fotograficznych. Często pojawia się tu błąd myślenia, że skoro InDesign obsługuje obrazy, to nadaje się do zarządzania nimi – jednak w praktyce InDesign służy raczej do umieszczania gotowych grafik w projekcie, a nie do zaawansowanej organizacji czy opisywania zasobów. W branży graficznej klarownie oddziela się narzędzia do edycji (np. Photoshop), do zarządzania (Bridge), do składu (InDesign) i do pracy z dokumentami (Acrobat). Taki podział wynika z dobrych praktyk workflow i specyficznych potrzeb produkcji. Samo efektywne wyszukiwanie zdjęć po atrybutach wymaga przypisywania metadanych, a takie funkcje są dostępne tylko w wyspecjalizowanych narzędziach, jak właśnie Adobe Bridge. W moim odczuciu często studenci lub początkujący graficy koncentrują się na głównych aplikacjach, a nie doceniają tych narzędzi pomocniczych – a to właśnie one podnoszą efektywność pracy w dużych projektach.
Pytanie 7

Do digitalizacji czarno-białego pozytywu z najwyższą jakością używa się

A. tabletu.
B. aparatu analogowego.
C. skanera płaskiego.
D. telefonu komórkowego.
Wybór niewłaściwego narzędzia do digitalizacji czarno-białych pozytywów często wynika z mylnego przekonania, że każde urządzenie z funkcją rejestrowania obrazu sprawdzi się równie dobrze. Tablet w praktyce nie posiada nawet odpowiednich funkcji do skanowania czy rejestrowania obrazów w wysokiej jakości – jest to urządzenie przede wszystkim do pracy biurowej, rozrywki lub szkicowania, a nie profesjonalnej digitalizacji. W przypadku telefonu komórkowego bywa, że ktoś sięga po niego przez wygodę: szybkie zdjęcie, od razu na ekranie, łatwo wysłać. Jednak nawet najnowsze smartfony mają ograniczoną kontrolę nad oświetleniem, nie oferują stabilnego położenia dokumentu podczas zdjęcia i często zniekształcają obraz przez optykę. Efekt? Straty w jakości, brak wiernego odwzorowania półtonów i niejednorodne oświetlenie, które psuje całą robotę. Aparat analogowy natomiast to już zupełnie inna bajka – on służy do rejestracji obrazu na materiale światłoczułym, a nie jego cyfrowego kopiowania. Używanie aparatu analogowego do digitalizacji jest trochę jak próba robienia kopii cyfrowej za pomocą kalki – zupełnie nie ten kierunek. Często zdarza się, że ktoś myśli: "może aparat cyfrowy by się nadał?", i rzeczywiście, przy bardzo zaawansowanej konfiguracji, specjalnych statywach i równomiernym oświetleniu można uzyskać dobre rezultaty, ale to nadal nie to, co daje profesjonalny skaner, i wymaga gigantycznych nakładów pracy oraz doświadczenia. Największy błąd myślowy w tych odpowiedziach to założenie, że wygoda lub dostępność sprzętu idzie w parze z jakością – niestety w archiwizacji cyfrowej jakość liczy się najbardziej, a tu po prostu nie ma lepszego narzędzia niż skaner płaski. To on zapewnia powtarzalność, dokładność i pełną kontrolę nad procesem kopiowania obrazu.
Pytanie 8

Sprzęt cyfrowy, który pozwala na przeniesienie obrazu analogowego do pamięci komputera, to

A. naświetlarka
B. skaner
C. drukarka
D. ploter
Skaner to urządzenie cyfrowe, które jest kluczowe w procesie digitalizacji obrazów analogowych. Działa poprzez przechwytywanie obrazu za pomocą matrycy skanującej, która konwertuje analogowe sygnały świetlne na dane cyfrowe, które mogą być następnie zapisywane w pamięci komputera. Skanery są wykorzystywane w wielu dziedzinach, takich jak archiwizacja dokumentów, przetwarzanie zdjęć, a także w medycynie do cyfryzacji obrazów diagnostycznych. Standardowe skanery optyczne, takie jak skanery CIS i CCD, różnią się między sobą jakością obrazu oraz szybkością skanowania, co wpływa na ich zastosowanie w praktyce. Dobre praktyki przy korzystaniu ze skanera obejmują odpowiednie ustawienie rozdzielczości, co wpływa na jakość skanowanych materiałów oraz ich późniejsze wykorzystanie, na przykład w druku lub publikacjach elektronicznych.
Pytanie 9

Oblicz minimalną rozdzielczość obrazu formatu 10x15 cm przeznaczonego do wydruku w formacie 20x30 cm i rozdzielczości 300 dpi bez konieczności interpolacji danych.

A. 300 dpi
B. 600 dpi
C. 150 dpi
D. 1200 dpi
Często można spotkać się z przekonaniem, że wystarczy przygotować zdjęcie w tej samej rozdzielczości, w jakiej planujesz drukować docelowo, czyli 300 dpi. Wydaje się to logiczne, bo przecież 300 dpi to taki branżowy standard dla druku wysokiej jakości. Jednak tu kluczowe jest zrozumienie, że powiększając obraz – z 10x15 cm do 20x30 cm – rozciągamy go dwukrotnie w każdym wymiarze. Jeżeli obraz źródłowy miał 300 dpi, to po powiększeniu jego fizyczna rozdzielczość spadnie do 150 dpi. To już zdecydowanie za mało na ostry wydruk fotograficzny, bo standardowe maszyny drukujące wymagają właśnie tych magicznych 300 dpi minimum. Z drugiej strony, wybranie rozdzielczości 1200 dpi czy nawet 600 dpi w kontekście docelowego druku 20x30 cm wydaje się przesadą, ale tylko z pozoru – bo właśnie 600 dpi na wejściu daje Ci optymalny rezultat. Wybierając 1200 dpi, generujesz niewspółmiernie duże pliki, co na ogół nie ma sensu, bo i tak nie uzyskasz lepszej jakości na wydruku – drukarka tego nie przetworzy. Z kolei 150 dpi to typowy błąd – taka rozdzielczość jest po prostu zbyt niska do wydruków fotograficznych, chyba że drukujesz jakieś plakaty do oglądania z kilku metrów. Moim zdaniem, najczęstszym błędem jest nieuwzględnianie, jak zmienia się rozdzielczość przy powiększaniu obrazu – ludzie myślą, że dpi to jakaś magiczna stała, a to przecież tylko stosunek liczby pikseli do rozmiaru wydruku. W praktyce, gdy przygotowujesz zdjęcia do druku, musisz zawsze pomyśleć o finalnym formacie i ewentualnym powiększaniu – wtedy łatwo dojść do wniosku, że konieczne jest przygotowanie pliku w jakości 600 dpi, żeby po powiększeniu było te potrzebne 300 dpi. Bez tego drukarnia będzie musiała sztucznie dorabiać piksele, co rzadko kończy się dobrze. To taka podstawowa zasada w branży poligraficznej, którą dobrze mieć z tyłu głowy.
Pytanie 10

Która technika druku jest najczęściej stosowana do profesjonalnych wydruków fotograficznych w dużym formacie?

A. Druk termosublimacyjny
B. Druk pigmentowy atramentowy
C. Druk igłowy
D. Druk laserowy
Druk pigmentowy atramentowy to technika, która zdobyła uznanie w profesjonalnym świecie druku fotograficznego, szczególnie w dużych formatach. Główna zaleta tej metody polega na wysokiej jakości uzyskiwanych wydruków, które charakteryzują się szeroką gamą kolorów i doskonałym odwzorowaniem szczegółów. Pigmenty używane w tym druku są bardziej odporne na blaknięcie niż barwniki stosowane w tradycyjnych atramentach, co sprawia, że wydruki mają dłuższą żywotność. Przykładowe zastosowanie druków pigmentowych można znaleźć w galerii sztuki, gdzie fotografie muszą zachować swoją jakość przez długi czas. Warto również zauważyć, że technika ta jest zgodna z wieloma standardami branżowymi, takimi jak ISO 12647, co dodatkowo podkreśla jej profesjonalny charakter. Oprócz tego, druk pigmentowy jest idealny do zastosowań artystycznych, gdzie jakość i dokładność kolorów są kluczowe dla finalnego efektu.
Pytanie 11

Aby przygotować diapozytyw metodą stykową, należy skorzystać z

A. kopioramki
B. wizualizatora
C. rzutnika
D. skanera
Rzutnik, wizualizator oraz skaner, choć używane w kontekście obrazu, nie są narzędziami odpowiednimi do wykonania diapozytywu metodą stykową. Rzutnik służy przede wszystkim do wyświetlania obrazu na większej powierzchni, co jest całkowicie inną funkcjonalnością. Może on być użyty do prezentacji zdjęć, ale nie do fizycznego przenoszenia obrazu na materiał fotoczuły. Wizualizator z kolei, często stosowany w edukacji i podczas prezentacji, ma na celu wyświetlanie dokumentów lub innych materiałów na ekranie, ale nie angażuje się w proces fotograficzny jako taki. Użycie wizualizatora do tworzenia diapozytywu jest mylnym podejściem, ponieważ nie jest to jego przewidziana funkcja. Z kolei skaner jest narzędziem, które digitalizuje obraz, ale nie wykonuje diapozytywów w sensie tradycyjnym. Użytkownicy mogą myśleć, że skanowanie negatywów bezpośrednio przenosi je na papier, co nie jest prawdą, gdyż wymaga to dalszej obróbki w odpowiednich programach graficznych. W rezultacie, te błędne odpowiedzi wynikają z nieporozumień dotyczących funkcji i zastosowania poszczególnych urządzeń w procesie obróbki obrazu.
Pytanie 12

W profesjonalnym procesie skanowania slajdów i negatywów współczynnik Dmax określa

A. maksymalną gęstość optyczną, jaką skaner może poprawnie odczytać
B. maksymalną głębię kolorów wyrażoną w bitach
C. maksymalną rozdzielczość skanowania wyrażoną w dpi
D. maksymalny rozmiar skanowanego oryginału
Poprawna odpowiedź to maksymalna gęstość optyczna (Dmax), którą skaner może poprawnie odczytać. Dmax odnosi się do zdolności skanera do rejestrowania różnic w intensywności światła pomiędzy różnymi obszarami obrazu. Wysoka gęstość optyczna pozwala na uchwycenie szczegółów w cieniach i jasnych partiach, co jest kluczowe w profesjonalnym skanowaniu slajdów i negatywów. Na przykład, skanery o Dmax równym 4,0 są w stanie uchwycić subtelne różnice w tonacji, co jest niezbędne w pracy nad fotografią artystyczną czy archiwalną. W praktyce, im wyższy wskaźnik Dmax, tym więcej szczegółów można uzyskać ze skanowanego oryginału, co przekłada się na lepszą jakość końcowego obrazu. Standardy branżowe, takie jak ISO 12232, definiują metody pomiaru Dmax, co jest istotne w kontekście oceny wydajności skanerów.
Pytanie 13

Metoda, która polega na częściowym lub całkowitym przekształceniu obrazu negatywnego w pozytywowy na skutek intensywnego i krótkiego naświetlenia, nosi nazwę

A. bromolej
B. cyjanotypia
C. solaryzacja
D. guma
Solaryzacja to taka ciekawa technika w fotografii, która pozwala na trochę odwrócenie obrazu negatywowego, żeby uzyskać pozytywowy. Działa to dzięki intensywnemu, choć krótkotrwałemu naświetleniu. W praktyce jest często używana w artystycznej fotografii, bo pozwala na osiąganie naprawdę nieprzewidywalnych efektów wizualnych. Z tego, co widziałem, to w XX wieku ta technika była bardzo popularna wśród fotografów awangardowych, którzy chcieli pokazać coś nowego i oryginalnego. Na przykład w portretach solaryzacja może dać super kontrasty i ciekawe tekstury, co nadaje głębi i dramatyzmu. Generalnie rzecz biorąc, solaryzacja to narzędzie do tworzenia unikalnych dzieł, które naprawdę mogą wyróżniać się w portfolio artysty czy na wystawach. Ale trzeba pamiętać, że z nią trzeba uważać, bo jak za mocno naświetlisz, to efekty mogą być zupełnie inne, niż przewidywałeś, więc lepiej się trochę zastanowić przed używaniem tej techniki.
Pytanie 14

Podczas tworzenia barwnego negatywu za pomocą metody subtraktywnej, na próbnej odbitce zauważalna jest dominacja koloru żółtego. Której gęstości filtru należy zwiększyć, by uzyskać właściwą reprodukcję kolorów?

A. Purpurowego
B. Żółtego
C. Niebieskiego
D. Zielonego
Wybór nieodpowiednich filtrów w procesie subtraktywnym może prowadzić do nieprawidłowej reprodukcji barw. Zwiększenie gęstości filtru zielonego nie jest właściwe w tej sytuacji, ponieważ zielony filtr nie redukuje żółtej dominaty, ale wprowadza dodatkowe niebieskie i żółte światło, co może pogłębić problem z równowagą barw. Z kolei zwiększenie gęstości filtru niebieskiego również nie eliminuje nadmiaru żółtego, gdyż wprowadza dodatkowo czerwone światło w wynikowej mieszance, co może powodować jeszcze większe zaburzenia kolorystyczne. W przypadku filtru purpurowego, jego wzmocnienie może prowadzić do jeszcze intensywniejszego wybarwienia żółtego, ponieważ purpurowy filtr absorbuje zielenie i wprowadza więcej czerwieni do obrazu, co również nie rozwiązuje problemu. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że zwiększenie któregoś z filtrów przyniesie poprawę, podczas gdy w rzeczywistości może to tylko pogłębić zniekształcenie kolorów. Kluczowe w tej kwestii jest zrozumienie interakcji między poszczególnymi filtrami oraz ich wpływu na odbiór barw. Dobrym rozwiązaniem w praktyce jest przeprowadzanie testów próbnych oraz optymalizacja ustawień filtrów na podstawie rzeczywistych wyników, co znacznie poprawia jakość końcowego produktu.
Pytanie 15

W profesjonalnym procesie pracy z obrazem termin "soft proofing" oznacza

A. tworzenie wydruków próbnych na papierze o niższej gramaturze
B. drukowanie próbek kolorów na papierze fotograficznym
C. symulację wyglądu wydruku na ekranie monitora przed wykonaniem fizycznego wydruku
D. proces wstępnej obróbki zdjęć przed pokazaniem ich klientowi
Termin "soft proofing" odnosi się do techniki, która umożliwia symulację wyglądu wydruku na ekranie monitora, zanim zostanie wykonany fizyczny wydruk. To narzędzie jest niezwykle ważne w branży graficznej i wydawniczej, ponieważ pozwala projektantom, fotografom i klientom na dokładną ocenę kolorów oraz kompozycji obrazu w warunkach cyfrowych. Dzięki zastosowaniu odpowiednich profili kolorów i kalibracji monitora, soft proofing zapewnia, że to, co widzimy na ekranie, jest jak najbliższe rzeczywistemu wydrukowi. To z kolei redukuje ryzyko niespodzianek podczas drukowania, co może prowadzić do oszczędności czasu i kosztów. Przykładem praktycznego zastosowania jest wykorzystanie programów graficznych, takich jak Adobe Photoshop, które oferują możliwość podglądu w trybie soft proofing. W ten sposób użytkownicy mogą optymalizować swoje projekty przed finalnym drukiem, co wpisuje się w standardy jakości produkcji graficznej.
Pytanie 16

Jaką minimalną liczbę pikseli trzeba uzyskać do wykonania zdjęcia, które będzie drukowane w formacie 10 x 50 cali, przy rozdzielczości 300 dpi, bez potrzeby interpolacji danych?

A. 100 Mpx
B. 50 Mpx
C. 10 Mpx
D. 30 Mpx
Aby uzyskać zdjęcie o wymiarach 10 x 50 cali przy rozdzielczości 300 dpi, trzeba obliczyć wymaganą liczbę pikseli. Rozdzielczość 300 dpi oznacza, że w jednym calu znajduje się 300 punktów (pikseli). Dlatego, aby obliczyć liczbę pikseli dla długości i szerokości, mnożymy wymiary w calach przez rozdzielczość: 10 cali x 300 dpi = 3000 pikseli w szerokości, a 50 cali x 300 dpi = 15000 pikseli w wysokości. Następnie, aby uzyskać całkowitą liczbę pikseli, mnożymy szerokość przez wysokość: 3000 x 15000 = 45000000 pikseli, co odpowiada 45 megapikselom. W praktyce, aby uniknąć interpolacji i zapewnić wysoką jakość druku, zaleca się zarejestrowanie zdjęć z zapasem, dlatego warto celować w 50 Mpx. Takie podejście gwarantuje, że detale będą wyraźne, a jakość wydruku będzie wysoka, co jest standardem w profesjonalnej fotografii i druku.
Pytanie 17

Zdjęcie przygotowywane do publikacji drukowanej powinno mieć rozdzielczość

A. 120 dpi
B. 300 dpi
C. 72 dpi
D. 96 dpi
Rozdzielczość 300 dpi do zdjęć przeznaczonych do druku to taki trochę złoty standard branży poligraficznej i graficznej. Dlaczego właśnie tyle? Chodzi przede wszystkim o jakość końcową – ludzkie oko przy oglądaniu wydruku z bliska, np. na ulotce czy plakacie, jest w stanie wyłapać różnice w ostrości, jeśli rozdzielczość będzie niższa. 300 dpi (dots per inch, czyli punktów na cal) pozwala uzyskać gładkie przejścia tonalne i ostre detale nawet na dużych formatach. Sam często się spotykam z pytaniami „czy nie wystarczy mniej?”, zwłaszcza gdy ktoś ma ograniczoną wielkość pliku czy słaby sprzęt. Jasne – do internetu, prezentacji multimedialnych czy nawet podglądu roboczego te niższe wartości typu 72 czy 96 dpi są ok, ale druk to zupełnie inna bajka. W profesjonalnych publikacjach, np. magazynach, katalogach czy materiałach reklamowych, mniejsze wartości prowadzą do rozmazanych lub poszarpanych zdjęć i wtedy efekt jest po prostu nieprofesjonalny. Pamiętaj – drukarnia raczej nie podniesie za Ciebie tej rozdzielczości, a próby „podrasowania” w Photoshopie na ostatnią chwilę rzadko kiedy dają dobre rezultaty. Zawsze lepiej przygotować od razu plik 300 dpi, nawet jeśli przez chwilę wydaje się to przesadą. To po prostu najlepsza praktyka – i tego warto się trzymać.
Pytanie 18

Urządzeniem peryferyjnym, które drukuje na specjalnym papierze reagującym na ciepło, jest drukarka

A. piezoelektryczna
B. laserowa
C. termiczna
D. atramentowa
Drukarka termiczna to urządzenie peryferyjne, które wykorzystuje proces druku oparty na ciepłoczułym papierze, który zmienia kolor pod wpływem wysokiej temperatury. W technologii tej, głowica drukująca składająca się z szeregu małych grzałek działa na specjalny papier termiczny, co pozwala na precyzyjne odwzorowanie obrazów i tekstu. Drukarki termiczne są powszechnie stosowane w różnych branżach, od handlu detalicznego po medycynę, gdzie drukowane są paragonach, etykietach czy receptach. Ich główną zaletą jest szybkość druku oraz niski koszt eksploatacji, ponieważ nie wymagają użycia tuszy czy tonerów. W praktyce, często spotykamy je w punktach sprzedaży, gdzie pozwalają na natychmiastowe wydruki. Ponadto, drukarki termiczne charakteryzują się wysoką jakością wydruku oraz długotrwałością materiałów, co czyni je odpowiednim wyborem dla wielu zastosowań. Warto również zauważyć, że technologie druku termicznego mogą być podzielone na dwie kategorie: druk termiczny bezpośredni i termotransferowy, co dodatkowo zwiększa ich wszechstronność.
Pytanie 19

Który z formatów plików graficznych pozwala na archiwizację fotografii z kompresją bezstratną, jednocześnie zachowując delikatne przejścia tonalne w obrazie?

A. GIF
B. TIFF
C. JPEG
D. PNG
Format TIFF (Tagged Image File Format) jest idealnym rozwiązaniem dla fotografów oraz profesjonalnych grafików, gdyż zapewnia bezstratną kompresję, co oznacza, że nie traci żadnych informacji o obrazie. W przeciwieństwie do formatów takich jak JPEG, gdzie zachodzi kompresja stratna, TIFF pozwala na zachowanie pełnej jakości obrazu, co jest kluczowe w przypadku subtelnych przejść tonalnych. Takie właściwości sprawiają, że TIFF jest często używany w branży fotograficznej, archiwizacji oraz w drukarstwie wysokiej jakości. W praktyce, gdy fotografowie wykonują zdjęcia w formacie TIFF, mogą być pewni, że ich obrazy zachowają pełne detale i bogactwo kolorów, co jest niezbędne przy późniejszym edytowaniu lub druku. Warto także zauważyć, że TIFF obsługuje wiele warstw i kanałów kolorów, co daje szerokie możliwości edycyjne, sprawiając, że format ten jest standardem w zawodowej obróbce zdjęć. Użycie TIFF w archiwizacji zdjęć to dobra praktyka, ponieważ wiele aplikacji graficznych, takich jak Adobe Photoshop, obsługuje ten format, co ułatwia współpracę i wymianę plików między różnymi programami.
Pytanie 20

Reakcja przedstawiona zgodnie z równaniem: AgBr + Na2S2O3→ Na[AgS2O3] + NaBr, odnosi się do procesu

A. utrwalania
B. naświetlania
C. płukania
D. wywoływania
Wybór opcji związanej z wywoływaniem trochę mija się z celem, bo to jest bardziej o procesie, który jest na początku drogi do uzyskania obrazu z materiały światłoczułego. Wywoływanie to krok, który przekształca naświetlony bromek srebra w metaliczne srebro, co jest pierwszym krokiem do widocznego obrazu. Płukanie natomiast, to usuwanie resztek chemikaliów po wywoływaniu, ale nie stabilizuje obrazu. Naświetlanie to etap, gdzie materiał światłoczuły jest wystawiony na światło, co prowadzi do reakcji chemicznych, ale to nie jest o zabezpieczaniu obrazu na koniec. Często ludzie mylą te etapy, a to prowadzi do złego zrozumienia całego procesu tworzenia zdjęcia. Myślą, że wywoływanie i utrwalanie to to samo, a w rzeczywistości mają zupełnie inne cele i chemiczne reakcje. Warto się zainteresować tymi różnicami, aby dobrze stosować techniki w fotografii.
Pytanie 21

Aby zmniejszyć kontrast podczas kopiowania czarno-białego negatywu na papier fotograficzny wielogradacyjny, należy użyć filtru

A. purpurowy
B. czerwony
C. żółty
D. niebieski
Wybór filtrów w procesie kopiowania czarno-białych negatywów ma kluczowe znaczenie dla uzyskania pożądanego efektu wizualnego. Odpowiedzi, takie jak czerwony, niebieski czy purpurowy, nie są optymalnymi opcjami w kontekście zmniejszenia kontrastu. Filtr czerwony, na przykład, zwiększa kontrast, ponieważ blokuje niebieskie światło, co skutkuje mocniejszymi tonami ciemnymi i jaśniejszymi tonami jasnymi. W przypadku negatywów, w których dominuje niebieski lub zielony ton, użycie filtra czerwonego może prowadzić do przerysowanego efektu, a nie do delikatniejszego przejścia tonalnego, które chcemy uzyskać przy użyciu filtra żółtego. Niebieski filtr z kolei podkreśla aspekty niebieskich tonów w obrazie, co w kontekście czarno-białych negatywów powoduje, że wszystkie tonacje niebieskie stają się ciemniejsze, a zatem kontrast wzrasta, co jest sprzeczne z celem zmniejszenia kontrastu. Purpurowy filtr, choć ma swoje miejsce w fotografii, podobnie jak filtr niebieski, może nieoczekiwanie zwiększać kontrast przez wyostrzanie granic tonalnych. Typowym błędem przy wyborze filtrów jest nieuwzględnienie kolorów dominujących w negatywie oraz ich interakcji z wybranym filtrem, co prowadzi do mylnych wniosków i błędnych efektów końcowych.
Pytanie 22

Obraz utajony tworzy się w trakcie

A. utrwalania
B. zadymiania
C. naświetlania
D. wywoływania
Utrwalanie, zadymianie i wywoływanie to procesy związane z obróbką materiałów światłoczułych, ale nie są odpowiednie do opisu momentu powstawania obrazu utajonego. Utrwalanie jest kluczowym krokiem po naświetlaniu, który stabilizuje obraz, czyniąc go odpornym na światło i umożliwiając jego dalsze eksponowanie. Użycie tego terminu w kontekście powstawania obrazu utajonego jest błędne, ponieważ obraz utajony już istnieje w momencie naświetlania, lecz nie jest widoczny. Z kolei zadymianie odnosi się do techniki używanej w fotografii artystycznej lub efektach specjalnych i nie jest bezpośrednio związane z procesem tworzenia obrazu utajonego. Zrozumienie tych terminów i ich zastosowania w praktyce jest kluczowe, aby uniknąć pomyłek w analizie procesów fotograficznych. Wywoływanie jest procesem, w którym obraz utajony staje się widoczny, jednak nie jest to moment jego powstawania. Pomyłki w tych koncepcjach mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków na temat procesów fotografii oraz ich zastosowań w praktyce, co jest szczególnie istotne dla osób pracujących w dziedzinie fotografii i obrazowania.
Pytanie 23

Jakiego rodzaju papier fotograficzny należy wykorzystać do reprodukcji negatywu wywołanego do zalecanego stopnia, aby uzyskać małokontarstowy pozytyw czarno-biały?

A. Normalny
B. Bardzo twardy
C. Miękki
D. Twardy
Wybór papieru fotograficznego o miękkim gradiencie jest kluczowy w procesie kopiowania negatywów czarno-białych, szczególnie gdy dąży się do uzyskania małokontarstowego pozytywu. Miękki papier ma niższy kontrast, co pozwala na subtelniejsze przejścia między tonami, co jest istotne w przypadku negatywów o różnorodnej tonacji. Użycie tego typu papieru sprzyja zachowaniu detali w jasnych i ciemnych partiach obrazu, co jest niezbędne dla uzyskania harmonijnego efektu. W praktyce, papier o miękkim gradiencie jest często wykorzystywany do reprodukcji delikatnych tonów skóry w portretach czy też do realizacji artystycznych wizji, gdzie kluczowe jest uzyskanie spokojnych przejść tonalnych. Standardy w fotografii analogowej zalecają stosowanie miękkiego papieru w sytuacjach, gdy negatywy wykazują bogactwo tonów, co pozwala na maksymalne odwzorowanie ich charakterystyki w pozytywie. Na przykład, jeśli negatyw jest dobrze naświetlony, użycie miękkiego papieru ma na celu uniknięcie przejaskrawienia kontrastów, co mogłoby skutkować utratą detali.
Pytanie 24

Aby uzyskać srebrzystą kopię pozytywową z czarno-białego negatywu w skali powiększenia 4:1, jakie urządzenie należy wykorzystać?

A. powiększalnik
B. kopiarkę stykową
C. skaner płaski
D. naświetlarkę
Powiększalnik jest kluczowym narzędziem w procesie uzyskiwania srebrowych kopii pozytywowych z negatywów czarno-białych. Dzięki możliwości regulacji powiększenia obrazu, powiększalnik pozwala uzyskać kopiowane obrazy w różnych skalach, w tym 4:1, co oznacza, że obraz wyjściowy jest czterokrotnie większy niż oryginalny negatyw. Praktycznie, podczas używania powiększalnika, negatyw jest umieszczany w odpowiedniej kasetce, a źródło światła oświetla go, przechodząc przez soczewki, które powiększają obraz i rzutują go na papier fotograficzny. W ten sposób można uzyskać wysoką jakość srebrowych kopii, które charakteryzują się doskonałym odwzorowaniem detali oraz kontrastu. W branży fotograficznej korzystanie z powiększalników jest standardem, a to narzędzie znajduje zastosowanie zarówno w profesjonalnych laboratoriach, jak i w amatorskich darkroomach. Dodatkowo, powiększalniki oferują możliwość precyzyjnej kontroli nad parametrami naświetlania, co pozwala na uzyskiwanie pożądanych efektów artystycznych.
Pytanie 25

Aby uzyskać wydruk w formacie 10 x 15 cm przy rozdzielczości 300 dpi, zdjęcie o wymiarach 20 x 30 cm powinno być zeskanowane z minimalną rozdzielczością

A. 600 PPI
B. 150 PPI
C. 300 PPI
D. 75 PPI
Wybór 75 PPI jako rozdzielczości do skanowania to nie jest najlepszy pomysł. To za niska wartość, żeby uzyskać porządną jakość druku. Chociaż, kto nie ma takich doświadczeń, może sobie pomyśleć, że to wystarczy, to przy druku zdjęć 10 x 15 cm jakość będzie niszcząca, bo obrazy mogą być rozmyte i nieczytelne. Praktycznie potrzebujesz przynajmniej 150 PPI, żeby obraz był sensowny, co jest standardem w branży fotograficznej. W przypadku 300 PPI to też można powiedzieć, że to przesada, bo chociaż jakość jest świetna, to nie ma sensu skanować takiego formatu w takiej rozdzielczości, bo pliki będą ogromne a różnicy w jakości prawie nie zauważysz. A 600 PPI? No, to już totalny overkill, bo prowadzi do problemów z zarządzaniem danymi i przechowywaniem. Warto zrozumieć, jaka rozdzielczość jest właściwa do skanowania zdjęć, bo to ma realny wpływ na to, jak to potem wygląda i jak efektywnie można to wykorzystać.
Pytanie 26

Najnowsze medium służące do długoterminowej archiwizacji zdjęć to

A. papier fotograficzny RC o podwyższonej trwałości
B. dyski SSD z pamięcią typu MLC
C. taśmy magnetyczne LTO-9
D. dyski M-DISC o trwałości szacowanej na 1000 lat
Papier fotograficzny RC o podwyższonej trwałości to jedna z opcji przechowywania zdjęć, ale nie jest odpowiedni do długoterminowej archiwizacji w porównaniu do dysków M-DISC. Papier ten, chociaż zapewnia lepszą jakość obrazu i trwałość niż tradycyjny papier, jest podatny na działanie warunków atmosferycznych, takich jak wilgoć czy światło, które mogą prowadzić do blaknięcia i degradacji obrazu. Taśmy magnetyczne LTO-9 są również ważnym medium do archiwizacji danych, jednak ich trwałość nie jest tak wysoka jak w przypadku M-DISC. LTO-9 oferują znakomitą pojemność i szybkość transferu, ale są bardziej odpowiednie do archiwizacji danych w środowiskach korporacyjnych, gdzie wymagane jest szybkie wykonywanie kopii zapasowych, a niekoniecznie do długoterminowego przechowywania. Dyski SSD z pamięcią typu MLC z kolei oferują wysoką szybkość odczytu i zapisu, ale ich żywotność i odporność na utratę danych nie dorównują dyskom M-DISC. MLC, choć efektywne, są stosunkowo drogie i ich trwałość w dłuższej perspektywie może być ograniczona. W praktyce, wiele osób myli pojęcie trwałości z wydajnością, co prowadzi do niepoprawnych wyborów, jeśli chodzi o archiwizację danych. Kluczowe jest zrozumienie, że długoterminowa archiwizacja wymaga innych parametrów niż codzienne użytkowanie.
Pytanie 27

Jakiego negatywowego materiału średnioformatowego należy użyć do wykonania zdjęć małemu dziecku w naturalnym świetle w pomieszczeniu o niskim natężeniu oświetlenia?

A. Typ 220 o czułości ISO 200
B. Typ 135 o czułości ISO 50
C. Typ 220 o czułości ISO 50
D. Typ 135 o czułości ISO 200
Wybór niewłaściwego materiału negatywowego wpływa na jakość uzyskiwanych zdjęć, szczególnie w trudnych warunkach oświetleniowych. Na przykład, wybór filmu typu 135 o czułości ISO 200 może wydawać się właściwy, jednak w kontekście fotografii dzieci w słabo oświetlonym pomieszczeniu, film o mniejszych wymiarach (135) ogranicza pole widzenia i jakość szczegółów, co jest kluczowe przy uchwyceniu dynamicznych i naturalnych momentów. Dodatkowo, użycie filmu o czułości ISO 50, niezależnie od formatu, jest niewłaściwe w warunkach niskiego oświetlenia, gdyż wymaga znacznie dłuższego czasu naświetlania, co zwiększa ryzyko poruszenia zdjęcia, zwłaszcza w przypadku dzieci, które są trudne do uchwycenia w statycznej pozycji. Przy fotografowaniu w takich warunkach, istotne jest, aby film miał odpowiednią czułość, co wiąże się z minimalizacją szumów oraz maksymalizacją detali. Niezrozumienie tego aspektu może prowadzić do decyzyjnych błędów, które wpływają na końcowy rezultat. Warto zatem stosować filmy o wyższej czułości, w połączeniu z odpowiednim doborem formatu, aby uzyskać optymalne wyniki. Znajomość właściwości materiałów fotograficznych jest kluczowa w praktyce fotograficznej.
Pytanie 28

W której jednostce określa się rozdzielczość skanowania oryginałów?

A. spi
B. lpi
C. ppi
D. dpi
Wybierając inną jednostkę niż spi, można bardzo łatwo wpaść w pułapkę terminologiczną, bo w branży graficznej istnieje kilka podobnych, lecz jednak odmiennych pojęć. Lpi (lines per inch) to jednostka stosowana głównie w poligrafii i oznacza liczbę linii rastrowych na cal – wykorzystywana jest przy opisywaniu jakości druku rastrowego, np. gazet czy magazynów. Lpi nie odnosi się do procesu digitalizacji oryginałów, tylko do ich późniejszego odwzorowania na papierze. Ppi (pixels per inch) z kolei opisuje zagęszczenie pikseli w obrazie cyfrowym, zwłaszcza na monitorach i w plikach graficznych – jest bardzo ważne przy projektowaniu grafiki do prezentacji cyfrowych, ale nie określa możliwości sprzętu skanującego. Dpi (dots per inch) pojawia się często jako synonim rozdzielczości, ale dotyczy drukarek i urządzeń wyjściowych – informuje, ile punktów (czyli fizycznych kropek) urządzenie jest w stanie nałożyć na powierzchnię nośnika. To typowy błąd w myśleniu – mylenie dpi i spi, bo i jedno, i drugie odnosi się do liczby punktów na cal, ale mają inne znaczenie w praktyce. Z mojego punktu widzenia częste zamienne stosowanie tych skrótów świadczy o braku precyzji, a w profesjonalnym środowisku drukarskim czy graficznym jest wręcz niepożądane. Do opisu rozdzielczości skanowania używamy wyłącznie spi, bo tylko ona precyzyjnie mówi o liczbie próbek pobranych przez skaner z oryginału. To ważne zwłaszcza przy archiwizacji, digitalizacji dzieł sztuki czy precyzyjnych reprodukcjach – tam jakość zaczyna się właśnie od dobrze dobranej wartości spi, a nie od dpi czy ppi, które mają już inne zastosowanie. Warto więc pamiętać o tym rozróżnieniu, bo pomyłka tu może skutkować nieodpowiednią jakością końcowego obrazu lub nieporozumieniami na etapie przygotowania materiałów.
Pytanie 29

Odbitki o wymiarach 10 x 15 cm można uzyskać bez kadrowania z negatywu?

A. 6 x 4,5 cm
B. 24 x 36 mm
C. 6 x 6 cm
D. 4 x 5 cala
Wybór innych odpowiedzi wynika z nieporozumienia dotyczącego proporcji i rozmiarów, które są wymagane do wykonania odbitki w formacie 10 x 15 cm. Odpowiedzi takie jak 4 x 5 cala czy 6 x 6 cm nie pasują do standardowego formatu negatywu używanego w fotografii. 4 x 5 cala to wymiar dużego formatu, który jest rzadko używany w codziennej fotografii, a jego proporcje nie odpowiadają standardowej odbitce 10 x 15 cm. Z kolei 6 x 6 cm to format kwadratowy, który również nie może być bezpośrednio użyty do wykonania prostokątnej odbitki, co wymagałoby kadrowania, a tym samym zmiany kompozycji obrazu. Odpowiedź 6 x 4,5 cm, chociaż jest bliższa standardowemu wymiarowi, również nie jest tym, czego szukamy, ponieważ nie jest uznawana za typowy format negatywu, który pasowałby bezpośrednio do formatu 10 x 15 cm. W fotografii istotne jest, aby znać odpowiednie proporcje, co pozwala uniknąć niepotrzebnych korekt i kadrowania, które mogą wpłynąć na ostateczny efekt wizualny zdjęcia. Często zdarza się, że błędy w wyborze formatów wynikają z braku znajomości standardów branżowych oraz praktycznych aspektów fotografii, co podkreśla znaczenie edukacji w tym zakresie.
Pytanie 30

Aby uzyskać klasyczną odbitkę halogenosrebrową z pliku graficznego, należy kolejno wykonać:

A. naświetlenie materiału negatywowego, chemiczną obróbkę, kopiowanie negatywu, chemiczną obróbkę papieru fotograficznego
B. naświetlenie elektronicznego detektora obrazu, transmisję danych do komputera, cyfrową obróbkę obrazu, naświetlenie papieru fotograficznego z pliku graficznego, chemiczną obróbkę materiału
C. naświetlenie elektronicznego detektora obrazu, transmisję danych do komputera, cyfrową obróbkę obrazu, prezentację multimedialną
D. naświetlenie materiału negatywowego, chemiczną obróbkę, skanowanie negatywu, transmisję danych do komputera, cyfrową obróbkę obrazu, prezentację multimedialną
Niepoprawne odpowiedzi koncentrują się na różnych aspektach procesu tworzenia odbitki halogenosrebrowej, co prowadzi do nieporozumień dotyczących właściwej kolejności działań. W przypadku pierwszej opcji, naświetlenie elektronicznego detektora obrazu jest krokiem, który nie wchodzi w skład tradycyjnego procesu odbitki halogenosrebrowej, ponieważ odnosi się do cyfrowego przetwarzania obrazu, a nie bezpośredniego uzyskania odbitki na papierze fotograficznym. Druga odpowiedź, mimo że zawiera właściwy krok naświetlenia papieru fotograficznego, pomija kluczowy proces obróbki chemicznej materiału, co jest niezbędne do stabilizacji obrazu. Trzecia odpowiedź sugeruje skanowanie negatywu, co jest kolejnym krokiem cyfryzacji, a nie bezpośredniego uzyskania klasycznej odbitki. Natomiast czwarta odpowiedź koncentruje się na kopiowaniu negatywu, co również jest praktyką odmienną od uzyskiwania odbitki z pliku graficznego. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków obejmują mylenie procesów cyfrowych z analogowymi oraz niedostateczne zrozumienie roli poszczególnych etapów w przetwarzaniu obrazu. Ważne jest zrozumienie, że każdy krok w tym procesie ma swoje specyficzne miejsce i zadanie, a ich pominięcie lub zły dobór może prowadzić do nieefektywnego lub nieprawidłowego uzyskania końcowego efektu.
Pytanie 31

W procesie druku solnego wykorzystuje się jako materiał światłoczuły

A. azotan srebra
B. chlorek srebra
C. bromek srebra
D. jodek srebra
Bromek srebra (AgBr) jest często stosowany w fotografii, jednak w kontekście druku solnego nie jest materiałem światłoczułym, który jest kluczowy dla tego procesu. Jodek srebra (AgI) również nie jest odpowiednią substancją w tym przypadku, mimo że ma swoje zastosowanie w innych technikach fotograficznych, takich jak niektóre rodzaje filmów. Azotan srebra (AgNO3) jest substancją chemiczną wykorzystywaną w różnych reakcjach, ale jako materiał światłoczuły w druku solnym nie ma zastosowania. W rzeczywistości, wybór odpowiedniego materiału światłoczułego jest kluczowy dla osiągnięcia pożądanych efektów w druku. Często zdarza się, że osoby, które mają ograniczone doświadczenie w druku słonecznym, mogą mylić różne związki srebra, nie dostrzegając różnic w ich właściwościach fotochemicznych. Ważne jest, aby zrozumieć, że skuteczność materiałów światłoczułych polega nie tylko na ich reakcji na światło, ale także na ich zdolności do wytwarzania stabilnych obrazów po naświetleniu. Dlatego kluczowe jest korzystanie z chlorku srebra, który ma udowodnioną efektywność i jakość w kontekście druku solnego. Praktyka pokazuje, że wybór niewłaściwego materiału może prowadzić do nieudanych prób uzyskania odbitek, które nie spełniają oczekiwań artystycznych i technicznych.
Pytanie 32

Aby odtworzyć uszkodzone zdjęcie, należy użyć komputera z programem do edycji grafiki?

A. wektorowej oraz skaner przestrzenny
B. wektorowej oraz ploter grawerujący
C. rastrowej oraz skaner optyczny
D. rastrowej oraz ploter laserowy
Wybór technologii do rekonstrukcji zdjęć jest bardzo ważny, ale błędne decyzje mogą prowadzić do kiepskich efektów. Na przykład, używanie oprogramowania wektorowego, jak Adobe Illustrator, do edycji grafiki rastrowej to spora pomyłka, bo takie programy są stworzone głównie do tworzenia ilustracji, a nie edytowania pikseli. Gdy mamy zniszczone zdjęcie, potrzebujemy dostępu do każdego piksela, a to już domena oprogramowania rastrowego. Też wybór plotera grawerującego może być mylący, bo to narzędzie raczej służy do cięcia lub grawerowania materiałów, a nie odbudowy zdjęć. Często zdarza się mylić różne rodzaje oprogramowania i technologii, co prowadzi do złego dopasowania narzędzi do zadania. Przy rekonstrukcji musisz zrozumieć, jakie narzędzia są naprawdę potrzebne i jakie mają funkcje, bo proces jest bardziej skomplikowany. Pamiętaj, że to wymaga przemyślanej kombinacji sprzętu i oprogramowania, żeby osiągnąć jak najlepszy efekt.
Pytanie 33

Redukcja naświetlonych halogenków srebra metalicznego może być przeprowadzona dzięki procesowi

A. kąpieli końcowej
B. wywołania
C. kąpieli pośredniej
D. utrwalania
To pytanie często sprawia trudność, bo etapy obróbki fotograficznej brzmią podobnie, a jednak ich funkcje są zdecydowanie różne. Utrwalanie, choć bardzo ważne, nie redukuje halogenków srebra do srebra metalicznego – jego rolą jest usunięcie pozostałych, nienaświetlonych halogenków, które nie uległy wcześniej redukcji. Dzięki temu obraz staje się trwały i odporny na dalsze działanie światła. Z kolei kąpiel pośrednia to przemywanie materiału wodą pomiędzy wywołaniem a utrwalaniem; nie zachodzą tu żadne istotne reakcje chemiczne, tylko spłukuje się resztki wywoływacza, by uniknąć jego niekorzystnego wpływu na proces utrwalania. Kąpiel końcowa natomiast to już praktycznie kosmetyka – przemywanie, stosowanie środków antystatycznych, ewentualnie środki zmiękczające wodę, ale chemia obrazu praktycznie się wtedy nie zmienia. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób błędnie sądzi, że utrwalacz zamienia obraz utajony w widoczny, bo to właśnie po utrwaleniu zdjęcie można oglądać na świetle dziennym. To jednak jest efekt utrwalenia już powstałego obrazu, a nie jego kreacji. Często spotykam się też z przekonaniem, że kąpiele wodne mają wpływ na właściwości obrazu poza ochroną przed zanieczyszczeniami, co nie do końca jest prawdą – to raczej etap konserwacji niż tworzenia obrazu. W praktyce, jeśli ktoś chce świadomie pracować z procesem fotograficznym, musi dobrze rozróżniać te etapy, bo błędne rozumienie roli poszczególnych kąpieli może prowadzić do nieodwracalnych błędów technologicznych, zwłaszcza przy archiwizacji czy pracy z cennymi materiałami światłoczułymi.
Pytanie 34

Jakie urządzenie powinno być zastosowane do uzyskania pozytywnej kopii z czarno-białego negatywu o wymiarach 13 x 18 cm w skali 1:1?

A. Skanera
B. Wizualizera
C. Kopiarki stykowej
D. Powiększalnika
Powiększalnik to urządzenie wykorzystywane głównie do projekcji obrazu z negatywu na papier fotograficzny w powiększeniu, co nie jest wymagane w tym przypadku. Służy on do uzyskiwania większych odbitek niż oryginalny format negatywu, a zatem nie nadaje się do odwzorowania 1:1. Wizualizer, z kolei, jest narzędziem używanym do prezentacji obrazów, a nie do tworzenia ich kopii, co czyni go nieodpowiednim do tego celu. Również skaner, mimo że jest w stanie zeskanować negatyw i przekształcić go na obraz cyfrowy, nie zapewnia kopii pozytywowej w tradycyjnym sensie, a wręcz wymaga konwersji do formatu pozytywowego, co wprowadza dodatkowe etapy w procesie. Typowy błąd myślowy związany z wyborem skanera polega na myśleniu, że każda technologia cyfrowa jest lepsza od analogowej, co nie zawsze jest prawdą w kontekście tradycyjnej fotografii. Warto również zauważyć, że korzystanie z nieodpowiednich metod może prowadzić do utraty jakości odbitek oraz braku wiernego odwzorowania tonalności i detali, co stanowi kluczowy element w pracy fotografa. Uzyskanie wysokiej jakości odbitek z negatywów wymaga znajomości odpowiednich narzędzi oraz ich zastosowania zgodnie z najlepszymi praktykami w branży.
Pytanie 35

Aby uzyskać wysokie powiększenia z czarno-białego negatywu, konieczne jest stosowanie materiału fotograficznego typu 135 o czułości

A. 100 ISO
B. 400 ISO
C. 25 ISO
D. 1600 ISO
Odpowiedź 25 ISO to strzał w dziesiątkę. Przy robieniu reprodukcji z czarno-białego negatywu, czułość materiału zdjęciowego naprawdę ma kluczowe znaczenie. Filmy o niskiej czułości, takie jak 25 ISO, dają super odwzorowanie detali i mniej ziarna. To jest istotne, zwłaszcza gdy musimy powiększać zdjęcia. Jak już coś reprodukujemy, to lepiej używać papierów o niskiej czułości, bo wtedy obraz jest bardziej szczegółowy i klarowny. W ciemni często korzysta się z filmów o niskiej czułości, bo to zmniejsza ryzyko prześwietlenia i lepiej utrzymuje dynamikę tonalną. Z mojego doświadczenia, przy odpowiednim naświetleniu i wywołaniu negatywu, efekty będą naprawdę świetne. Jak poeksperymentujesz z filmami 25 ISO, to na pewno zauważysz dużą poprawę jakości przy powiększeniach. Nie bez powodu wielu ekspertów w fotografii analogowej to potwierdza.
Pytanie 36

Aby wywołać czarno-biały materiał negatywowy o panchromatycznym uczuleniu po naświetleniu, należy załadować do koreksu w

A. świetle niebieskim
B. świetle czerwonym
C. braku oświetlenia
D. świetle żółtym
Naświetlenie czarno-białego materiału negatywowego w świetle, nawet gdy jest to świetło czerwone, żółte czy niebieskie, prowadzi do problemów z jego jakością. Czarno-białe materiały, szczególnie te o uczuleniu panchromatycznym, są projektowane w taki sposób, aby były wrażliwe na pełne spektrum światła, a ich reakcja na różne długości fal może znacznie różnić się w zależności od zastosowanych filtrów. Światło czerwone, które jest czasem wykorzystywane w ciemniach do pracy z materiałami ortochromatycznymi, nie jest wystarczające dla panchromatycznych, które mogą reagować nawet na jego obecność. Z tego powodu, nieprzestrzeganie zasady pracy w całkowitym zaciemnieniu może prowadzić do nieodwracalnych uszkodzeń materiału. Błędne podejście do kwestii oświetlenia w ciemni, takie jak stosowanie jakiegokolwiek źródła światła, zazwyczaj wynika z braku wiedzy na temat właściwości materiałów fotograficznych. Wielu początkujących fotografów nie zdaje sobie sprawy, że nawet na pierwszy rzut oka niewielkie ilości światła mogą wpływać na rezultaty ich pracy. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, jak światło może zmieniać właściwości filmów i jak ważne jest działanie w pełnej ciemności, aby uniknąć niepożądanych efektów, takich jak zaszumienie obrazu czy utrata detali. Tylko w ten sposób można zapewnić jakość odbitek zgodną z wymaganiami profesjonalnych standardów fotograficznych.
Pytanie 37

Jakie jest najniższe wymaganie dotyczące rozmiaru obrazu cyfrowego przeznaczonego do druku w formacie 10 x 10 cm z rozdzielczością 300 dpi?

A. 0,5 Mpx
B. 1,0 Mpx
C. 1,5 Mpx
D. 2,0 Mpx
Jeśli chcesz obliczyć, jakiej wielkości powinien być obraz cyfrowy do druku w formacie 10 x 10 cm przy rozdzielczości 300 dpi, trzeba najpierw przeliczyć centymetry na piksele. Przy 300 dpi oznacza to, że mamy 300 punktów w jednym calu. Jak przeliczymy centymetry na cale (1 cal ma 2,54 cm), to 10 cm to w przybliżeniu 3,937 cala. Tak więc, jeśli weźmiemy 3,937 cala i pomnożymy przez 300 dpi, dostaniemy 1181,1 pikseli na każdym boku. Jeśli chcemy znać całkowitą ilość pikseli, to po prostu pomnóżmy te wymiary: 1181,1 px razy 1181,1 px, co daje około 1396 Mpx. Dlatego minimalna wielkość obrazu powinna wynosić około 1,5 Mpx. W praktyce oznacza to, że obrazy przeznaczone do druku muszą być dostatecznie dobrej jakości, żeby uniknąć rozmycia czy zniekształceń, bo to są istotne rzeczy w grafice.
Pytanie 38

W jakim procesie chemicznym przetwarzania materiału fotograficznego następuje faza wywoływania czarno-białego?

A. RA-4
B. C-41
C. E-6
D. CN-16
Odpowiedź E-6 jest prawidłowa, ponieważ odnosi się do procesu obróbki chemicznej materiałów fotograficznych czarno-białych. Proces E-6, będący stosunkowo skomplikowanym cyklem wywoływania, jest używany w przypadku filmów i materiałów do druku, które wymagają precyzyjnego wywołania w celu uzyskania pożądanych efektów tonalnych. Kluczowym etapem tego procesu jest wywoływanie, które umożliwia przejście od pozytywów do negatywów, a następnie ich dalsze przetwarzanie w celu uzyskania trwałych odbitek. W praktyce, techniki związane z procesem E-6 są często wykorzystywane w profesjonalnych laboratoriach fotograficznych oraz przez artystów zajmujących się fotografią analogową. Stosowanie odpowiednich chemikaliów w procesie E-6, takich jak wywoływacze, zatrzymacze i utrwalacze, odgrywa kluczową rolę w zapewnieniu wysokiej jakości obrazu, co jest zgodne z normami branżowymi dotyczącymi obróbki filmów czarno-białych. Warto podkreślić, że dokładność i kontrola temperatury podczas obróbki w procesie E-6 mogą znacząco wpłynąć na ostateczny efekt wizualny zdjęcia.
Pytanie 39

Aby zeskanować slajdy z zachowaniem odpowiedniej jasności na obrazie cyfrowym, konieczne jest użycie skanera do oryginałów

A. transparentnych o niskiej dynamice skanowania
B. refleksyjnych o niskiej dynamice skanowania
C. refleksyjnych o wysokiej dynamice skanowania
D. transparentnych o wysokiej dynamice skanowania
Wybór skanera do slajdów refleksyjnych o małej lub dużej dynamice skanowania może prowadzić do nieodpowiednich rezultatów, ponieważ te dwa typy slajdów różnią się znacznie pod względem przetwarzania obrazu. Slajdy refleksyjne to materiały, które odbijają światło, co oznacza, że ich skanowanie wymaga innego podejścia niż w przypadku slajdów transparentnych. Przykładowo, skanowanie slajdów refleksyjnych o małej dynamice ogranicza zakres tonalny, co może skutkować utratą detali w zarówno jasnych, jak i ciemnych obszarach obrazu. Tego rodzaju skanery są często przeznaczone do dokumentów i materiałów, które nie wymagają tak wysokiej jakości obrazu, co prowadzi do zafałszowania kolorów i kontrastów. Ponadto, skanowanie materiałów o dużej dynamice może być nieoptymalne, jeśli nie jest dostosowane do specyfiki slajdów refleksyjnych, co prowadzi do błędnych wniosków o wydajności skanera. W konsekwencji, wybór niewłaściwego typu skanera może prowadzić do frustracji i marnowania czasu oraz zasobów, gdyż efekty końcowe nie będą spełniały oczekiwań jakościowych. Kluczowe jest zrozumienie różnic między materiałami i odpowiednie dostosowanie technologii skanowania, aby uzyskać oczekiwane rezultaty.
Pytanie 40

W trakcie chemicznej obróbki materiałów wrażliwych na światło, substancją służącą do utrwalania jest

A. tiosiarczan sodu
B. żelazicyjanek potasu
C. chlorek srebra
D. siarczan hydroksylaminy
Jeśli myślisz o użyciu innych substancji jako utrwalaczy, to pewnie troszkę mylisz się w temacie. Siarczan hydroksylaminy, choć używany w różnych reakcjach, nie ma właściwości, które są potrzebne do stabilizacji obrazów fotograficznych. To bardziej reduktor, a nie coś, co by usunęło jony srebra. Natomiast chlorek srebra to substancja, która już jest częścią emulsji, więc nie działa jako utrwalacz. Po naświetleniu musisz ją usunąć. Żelazicyjanek potasu, z kolei, może być używany w niektórych kolorowych procesach, ale w klasycznej czarno-białej fotografii nie jest aż tak przydatny. Często błędy wynikają z niezrozumienia, jakie funkcje chemiczne pełnią te substancje, co prowadzi do mylnych wniosków o ich zastosowaniu w praktyce fotograficznej.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej