Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik programista
Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 07:14
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 07:48

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaką strukturę danych można zrealizować, korzystając jedynie z wymienionych poniżej metod:

push(arg) – dodaje element

pop() – usuwa ostatnio dodany element

peek() – zwraca ostatnio dodany element bez usuwania

isEmpty() – sprawdza czy istnieją dane w strukturze

A. kolejka

B. drzewo binarne

C. tablica

D. stos

Stos to jedna z najbardziej podstawowych i jednocześnie użytecznych struktur danych. Wszystkie wymienione metody - push, pop, peek oraz isEmpty - są klasycznymi operacjami definiującymi właśnie stos (czyli tzw. LIFO, czyli Last-In-First-Out). Oznacza to, że ostatni element, który został dodany do stosu, będzie pierwszym usuniętym. Z mojego doświadczenia wynika, że stosy są bardzo często wykorzystywane w praktyce, na przykład przy realizacji algorytmów rekurencyjnych (zarówno w kodzie, jak i na niższym poziomie, jak stos wywołań funkcji w pamięci programu), co jest zgodne ze standardami języków programowania, takich jak C, Java czy Python. W praktycznych zastosowaniach stosów używa się m.in. przy sprawdzaniu poprawności nawiasów w wyrażeniach matematycznych, przy parsowaniu kodu, cofnięciach operacji w edytorach tekstu czy realizacji algorytmu przeszukiwania w głąb (DFS). Co ciekawe, stos można łatwo zaimplementować zarówno na tablicach dynamicznych, jak i na listach jednokierunkowych. Dobre praktyki branżowe zalecają, aby stos wykorzystywać zawsze tam, gdzie potrzebny jest szybki dostęp do ostatnio dodanego elementu i nie zachodzi potrzeba dostępu w inny sposób. Moim zdaniem, zrozumienie działania stosu to fundament dla każdego, kto serio podchodzi do programowania i algorytmiki.

Pytanie 2

Jaki będzie wynik działania poniższego kodu JavaScript?

function foo() { console.log(a); var a = 1; console.log(a); } foo();

A. undefined, undefined

B. undefined, 1

C. 1, 1

D. ReferenceError, 1

Wynik działania podanego kodu to 'undefined, 1', co jest zgodne z zasadami hoisting w JavaScript. Kiedy funkcja 'foo' jest wywoływana, zmienna 'a' jest zadeklarowana przy użyciu 'var'. Zgodnie z zasadą hoisting, deklaracja zmiennej jest przenoszona na początek funkcji, ale przypisanie wartości następuje w miejscu, gdzie znajduje się kod. Dlatego, podczas pierwszego wywołania 'console.log(a)', 'a' nie ma jeszcze przypisanej wartości, co skutkuje wyświetleniem 'undefined'. Następnie, po przypisaniu '1' do 'a', w drugim 'console.log(a)' zmienna ta już ma wartość, więc wyświetlane jest '1'. Zrozumienie hoisting jest kluczowe dla programistów, ponieważ może wpływać na logikę działania kodu i prowadzić do błędów, jeśli nie jest odpowiednio uwzględnione. W praktyce powinno się unikać korzystania z hoisting, preferując inicjalizację zmiennych na początku funkcji, co zwiększa czytelność i utrzymanie kodu.

Pytanie 3

Która z poniższych nie jest cechą architektury mikroserwisów?

A. Niezależne wdrażanie poszczególnych usług

B. Wspólna baza danych dla wszystkich usług

C. Odporność na awarie pojedynczych komponentów

D. Autonomia zespołów rozwijających poszczególne usługi

W architekturze mikroserwisów kluczową cechą jest niezależność każdej usługi, co obejmuje również niezależne zarządzanie danymi. Wspólna baza danych dla wszystkich usług narusza tę zasadę, ponieważ prowadzi do silnych powiązań między usługami, co ogranicza ich autonomię. Przykładem dobrych praktyk w architekturze mikroserwisów jest stosowanie wzorca bazy danych per mikroserwis, co pozwala na niezależne skalowanie, wdrażanie i rozwijanie poszczególnych usług. W praktyce, takie podejście zwiększa elastyczność w rozwoju i ułatwia szybkie wprowadzanie zmian, co jest kluczowe w nowoczesnym świecie IT. Zgodnie z zasadami DevOps i CI/CD, mikroserwisy powinny być w stanie wprowadzać zmiany w sposób autonomiczny, bez wpływu na inne komponenty systemu. Na przykład, jeżeli jedna usługa wymaga zmiany schematu bazy danych, to nie powinno to wpływać na inne usługi, co umożliwia stabilność oraz ciągłość działania całego systemu.

Pytanie 4

Który z wymienionych elementów jest fundamentalny w architekturze klient-serwer?

A. Scentralizowane przechowywanie danych

B. Brak podziału na funkcje klienta i serwera

C. Zdalne wykonywanie aplikacji na urządzeniu klienta

D. Wyłącznie komunikacja synchroniczna

Zdalne wykonywanie aplikacji na urządzeniu klienta oznacza model przetwarzania lokalnego, co nie jest główną cechą architektury klient-serwer. Brak podziału na funkcje klienta i serwera narusza podstawową ideę tego modelu, który zakłada rozdzielenie ról pomiędzy te dwie jednostki. Wyłącznie komunikacja synchroniczna ogranicza elastyczność aplikacji i może prowadzić do opóźnień w przetwarzaniu danych.

Pytanie 5

Co oznacza pojęcie MVP w kontekście projektowania aplikacji?

A. Minimum Viable Product - produkt o minimalnej funkcjonalności zdolny do działania

B. Mobile Virtual Platform - platforma do testowania aplikacji mobilnych

C. Most Valuable Program - program uznany za najbardziej wartościowy w organizacji

D. Multiple Value Platform - platforma wspierająca wiele typów wartości danych

Pojęcie Minimum Viable Product (MVP) odnosi się do koncepcji projektowania produktów, która zakłada stworzenie wersji produktu z minimalną funkcjonalnością, zdolnej do spełnienia podstawowych potrzeb użytkowników. Celem MVP jest jak najszybsze wprowadzenie produktu na rynek, co pozwala na zbieranie danych od rzeczywistych użytkowników i dostosowywanie produktu na podstawie ich feedbacku. Tego rodzaju podejście jest zgodne z metodologią Lean Startup, która promuje szybkie cykle iteracyjne i minimalizację ryzyka inwestycyjnego. Przykładem MVP może być aplikacja mobilna, która oferuje tylko najważniejsze funkcje, na przykład możliwość rejestracji i przeglądania treści, zamiast pełnej gamy opcji. Dzięki temu zespół developerski może szybko identyfikować kluczowe potrzeby użytkowników i wprowadzać odpowiednie udoskonalenia. W praktyce MVP pozwala nie tylko na szybsze wprowadzenie produktu na rynek, ale również na optymalizację kosztów i czasów rozwoju, co jest szczególnie istotne w dynamicznie zmieniającym się środowisku technologicznym.

Pytanie 6

Jakiego typu testy są stosowane do sprawdzania funkcjonalności prototypu interfejsu?

A. Testy interfejsu

B. Testy zgodności

C. Testy efektywnościowe

D. Testy obciążeniowe

Testy interfejsu są kluczowe w procesie weryfikacji funkcji prototypu interfejsu użytkownika. Testy te koncentrują się na sprawdzeniu poprawności działania wszystkich elementów graficznych, takich jak przyciski, pola tekstowe, menu rozwijane oraz formularze. Testy interfejsu pozwalają upewnić się, że interakcje użytkownika z aplikacją przebiegają zgodnie z oczekiwaniami i nie powodują błędów w nawigacji. Dzięki nim można wykryć problemy związane z nieprawidłowym rozmieszczeniem elementów, brakiem reakcji na kliknięcia lub nieintuicyjnym działaniem, co pozwala na wczesne wdrożenie poprawek i zwiększenie użyteczności aplikacji.

Pytanie 7

Który z wymienionych elementów stanowi przykład złożonego typu danych?

A. char

B. struct

C. bool

D. int

Typ 'struct' w C++ to super sprawa, bo pozwala na trzymanie różnych danych pod jedną nazwą. Dzięki temu można łatwo zorganizować zmienne, które różnią się typami. Wyobraź sobie, że możesz stworzyć strukturę, która będzie reprezentować na przykład samochód z jego marką, rocznikiem i ceną. To naprawdę ułatwia pracę z danymi! Każde pole w strukturze może mieć inny typ, co czyni 'struct' bardzo uniwersalnym narzędziem do modelowania różnych obiektów, jak ludzie czy produkty. W zasadzie, to takie logiczne pudełko, do którego wrzucasz różne informacje i masz do nich szybki dostęp.

Pytanie 8

W jaki sposób można zmniejszyć liczbę danych zbieranych przez aplikacje mobilne?

A. Nie blokować aplikacjom dostępu do lokalizacji oraz kontaktów

B. Używać aplikacji bez sprawdzania ich źródła

C. Udostępniać aplikacjom wszystkie niezbędne informacje

D. Weryfikować i regulować uprawnienia aplikacji w ustawieniach

Dostosowanie uprawnień aplikacji w ustawieniach swojego telefonu to naprawdę dobry sposób na ograniczenie tego, co aplikacje mogą o nas wiedzieć. Wiele z nich, jak np. te do robienia zdjęć, prosi o dostęp do lokalizacji czy kontaktów, ale nie zawsze jest to potrzebne. Warto co jakiś czas sprawdzić, czy jakieś aplikacje nie mają za dużo uprawnień. Dzięki temu lepiej zabezpieczymy swoją prywatność i zmniejszymy ryzyko, że nasze dane wyciekną. Lepiej też unikać aplikacji z nieznanych źródeł, bo mogą one zbierać więcej informacji, niż byśmy chcieli.

Pytanie 9

Jaki będzie rezultat operacji logicznej AND dla wartości binarnych 1010 oraz 1100?

A. 1110

B. 1000

C. 1100

D. 1010

Wynik logicznej operacji AND dla liczb binarnych 1010 i 1100 uzyskuje się poprzez porównywanie odpowiadających sobie bitów obu liczb. W systemie binarnym, operacja AND zwraca 1 tylko wtedy, gdy oba bity są równe 1. W przypadku liczb 1010 (co w systemie dziesiętnym odpowiada 10) oraz 1100 (co w systemie dziesiętnym odpowiada 12), analizujemy każdy bit od prawej do lewej. Pierwszy bit: 0 AND 0 = 0, drugi bit: 1 AND 0 = 0, trzeci bit: 0 AND 1 = 0, czwarty bit: 1 AND 1 = 1. Zatem wynik operacji AND to 1000 (co w systemie dziesiętnym odpowiada 8). Takie operacje logiczne są podstawą działania systemów cyfrowych i stosowane są w programowaniu oraz w projektowaniu układów cyfrowych, gdzie logika binarna jest niezbędna. Operacje AND są również używane w bazach danych oraz w językach programowania, gdzie umożliwiają filtrowanie danych na podstawie logicznych warunków. W kontekście standardów, operacje logiczne są definiowane przez różne normy, takie jak IEEE 754 dla arytmetyki zmiennoprzecinkowej, co podkreśla ich fundamentalne znaczenie w informatyce.

Pytanie 10

Wykorzystując jeden z dwóch zaprezentowanych sposobów inkrementacji w językach z rodziny C lub Java, można zauważyć, że
Zapis pierwszy:

b = a++;

Zapis drugi:

b = ++a;

A. Wartość zmiennej b będzie wyższa po użyciu drugiego zapisu w porównaniu do pierwszego.

B. Drugi zapis nie jest zgodny ze składnią, co doprowadzi do błędów kompilacji.

C. Bez względu na zastosowany sposób, w zmiennej b zawsze uzyskamy ten sam rezultat.

D. Tylko przy użyciu pierwszego zapisu zmienna a zostanie zwiększona o 1.

W językach programowania z rodziny C (w tym C++ i Java) istnieją dwie formy inkrementacji: preinkrementacja (++x) i postinkrementacja (x++). Preinkrementacja zwiększa wartość zmiennej przed jej użyciem w wyrażeniu, natomiast postinkrementacja zwiększa ją dopiero po zakończeniu aktualnej operacji. Oznacza to, że w przypadku postinkrementacji, wartość zmiennej przed zwiększeniem zostanie użyta w bieżącym wyrażeniu, a dopiero potem następuje jej zwiększenie o 1. Ta subtelna różnica ma istotne znaczenie, zwłaszcza w pętlach i wyrażeniach logicznych, gdzie każda iteracja wpływa na wynik. W praktyce preinkrementacja jest nieco bardziej efektywna, ponieważ nie wymaga przechowywania kopii pierwotnej wartości zmiennej, co przekłada się na minimalnie lepszą wydajność w niektórych przypadkach.

Pytanie 11

Który z protokołów w modelu TCP/IP odpowiada za pewne przesyłanie danych?

A. IP

B. HTTP

C. TCP

D. UDP

Protokół IP (Internet Protocol) działa na poziomie sieci i jest odpowiedzialny za adresowanie oraz routing pakietów w sieci, ale nie zapewnia niezawodności w przesyłaniu danych. IP może dostarczać pakiety w dowolnej kolejności, a także nie oferuje mechanizmów do ponownego przesyłania utraconych danych. Z tego powodu nie jest odpowiedni do zastosowań wymagających gwarancji dostarczenia. Z kolei UDP (User Datagram Protocol) jest protokołem transportowym, który również nie zapewnia niezawodności. UDP umożliwia szybkie przesyłanie danych bez ustanawiania połączenia, co czyni go idealnym dla aplikacji takich jak strumieniowanie audio i wideo, gdzie opóźnienia są mniej krytyczne niż utrata niektórych pakietów. Wreszcie, HTTP (Hypertext Transfer Protocol) jest protokołem aplikacyjnym, który działa na szczycie TCP, ale nie jest odpowiedzialny za przesyłanie danych w niezawodny sposób samodzielnie, ponieważ korzysta z TCP, aby zapewnić te funkcje. HTTP używa TCP do transportu danych, co oznacza, że niezawodność komunikacji nie jest bezpośrednio przypisana do HTTP, ale raczej do protokołu, na którym jest oparty.

Pytanie 12

Która z wymienionych topologii sieci wykazuje cechę, że wszystkie urządzenia są połączone jednym kablem?

A. Topologia gwiazdy

B. Topologia magistrali

C. Topologia siatki

D. Topologia pierścienia

Topologia magistrali to jedna z podstawowych topologii sieci komputerowych, w której wszystkie urządzenia są podłączone do jednego kabla, zwanego magistralą. W tej konfiguracji dane przesyłane są w obu kierunkach na wspólnym przewodzie, a każde urządzenie musi odczytać dane i zidentyfikować, czy są one przeznaczone dla niego. Kluczową zaletą topologii magistrali jest jej prostota oraz niskie koszty instalacji, ponieważ wymaga mniej kabli niż inne topologie. Jest to jednak także jej największa wada - awaria jednego segmentu kabla może spowodować przerwanie komunikacji w całej sieci. Topologia magistrali jest często wykorzystywana w małych sieciach lokalnych oraz w systemach, gdzie nie ma potrzeby dużej niezawodności. Standardy, takie jak IEEE 802.3, definiują zasady działania sieci Ethernet korzystających z tej topologii. W praktyce, zastosowanie topologii magistrali można zaobserwować w starszych instalacjach sieciowych, gdzie budżet na infrastrukturę był ograniczony, a wymogi dotyczące skomplikowania sieci były minimalne.

Pytanie 13

Jakie rezultaty pojawią się po uruchomieniu poniższego kodu napisanego w języku C++?

class KlasaBazowa {
    public:
        virtual void metoda() {
            cout << "Bazowa. ";
        }
};

class KlasaPochodna : public KlasaBazowa {
    public:
        void metoda() {
            cout << "Pochodna. ";
        }
};

int main() {
    KlasaBazowa *bazowa = new KlasaPochodna();
    KlasaPochodna *pochodna = new KlasaPochodna();

    bazowa->metoda();
    pochodna->metoda();
    return 0;
}

A. Pochodna. Bazowa.

B. Bazowa. Bazowa.

C. Bazowa. Pochodna.

D. Pochodna. Pochodna.

Kod wyświetla 'Pochodna. Pochodna.', co wskazuje, że metody klasy pochodnej przejęły kontrolę nad tymi z klasy bazowej. To fajny przykład polimorfizmu, jaki mamy w C++. Tutaj metoda w klasie pochodnej jest lepsza od metody w klasie bazowej. To, jakie wywołanie się wykona, zależy od konkretnego obiektu, a nie od tego, jaką metodę zdefiniowaliśmy w klasie bazowej.

Pytanie 14

Która z poniższych technologii jest używana do tworzenia wykresów i animacji w przeglądarce?

A. XML

B. SVG

C. JSON

D. CSV

Odpowiedź SVG (Scalable Vector Graphics) jest prawidłowa, ponieważ jest to standardowy format grafiki wektorowej, który jest szeroko stosowany do tworzenia dynamicznych wykresów i animacji w przeglądarkach internetowych. SVG pozwala na łatwe skalowanie grafik bez utraty jakości, co czyni go idealnym wyborem do aplikacji internetowych, które muszą wyświetlać wykresy w różnych rozmiarach. Przykłady zastosowania SVG obejmują interaktywne wizualizacje danych, takie jak wykresy liniowe, słupkowe czy kołowe, które można zrealizować przy użyciu biblioteki JavaScript, takiej jak D3.js. Ponadto, SVG jest kompatybilne z CSS i JavaScript, co umożliwia stylizowanie oraz dodawanie interakcji do grafik. Warto również zauważyć, że SVG jest częścią specyfikacji HTML5, co podkreśla jego znaczenie w nowoczesnym tworzeniu stron internetowych. Dobrą praktyką jest także dbanie o dostępność i zapewnianie odpowiednich atrybutów, takich jak 'title' i 'desc', aby poprawić doświadczenie użytkowników niepełnosprawnych.

Pytanie 15

Wskaż właściwość charakterystyczną dla metody abstrakcyjnej?

A. zawsze jest prywatna

B. jest pusta w klasie nadrzędnej

C. jest pusta w klasach dziedziczących

D. nie ma implementacji w klasie bazowej

Metoda abstrakcyjna to taki specjalny rodzaj metody, który pojawia się w programowaniu obiektowym, głównie w językach jak Java, C# czy Python (tam nazywa się abstractmethod). Jej kluczową właściwością jest to, że nie ma własnej implementacji w klasie bazowej, czyli tej nadrzędnej. To trochę jakby ktoś powiedział: 'Hej, tutaj powinna być jakaś funkcja, ale jeszcze nie wiem, jak dokładnie ma działać – niech ktoś, kto będzie po mnie dziedziczył po tej klasie, sam ją zdefiniuje.' Dzięki temu daje się klasom pochodnym jasny sygnał, że muszą tę metodę zaimplementować, żeby klasa mogła poprawnie funkcjonować. W praktyce, jeśli próbujesz stworzyć obiekt klasy bazowej zawierającej metody abstrakcyjne, kompilator się obrazi (no, rzuci wyjątkiem albo nawet nie pozwoli na kompilację). Moim zdaniem to bardzo praktyczne podejście, bo wymusza spójność w architekturze kodu – każdy, kto dziedziczy po klasie bazowej, nie może zapomnieć o kluczowych metodach. Standardy branżowe, jak SOLID, promują taką separację odpowiedzialności i abstrakcję, dzięki czemu kod jest czytelniejszy i łatwiejszy do rozbudowy. Przykładowo, jeśli masz klasę abstrakcyjną 'Figura', to metoda obliczPole() nie ma sensu bez konkretnej figury, więc w klasie bazowej zostaje abstrakcyjna, a dopiero w 'Kwadracie' czy 'Kole' dostaje realną implementację. Z mojego doświadczenia, takie podejście bardzo pomaga, kiedy projekt robi się większy, bo jasno wiadomo, co jeszcze trzeba dopisać w klasach pochodnych. Jest to wręcz obowiązkowe w wielu wzorcach projektowych, na przykład w strategii albo szablonie metody.

Pytanie 16

Która z wymienionych właściwości najlepiej charakteryzuje biblioteki dynamiczne?

A. Są ładowane w trakcie działania aplikacji

B. Są ładowane podczas kompilacji

C. Są statycznie dołączane do pliku wykonywalnego

D. Zawierają kod źródłowy aplikacji

Jak mówimy o ładowaniu bibliotek w czasie kompilacji, to mamy na myśli biblioteki statyczne. One są wplecione w plik wykonywalny. Z kolei biblioteki dynamiczne, to jakby zewnętrzne funkcje, które nie są częścią źródłowego kodu programu. Przy statycznym dołączaniu wszelkie potrzebne zasoby są w jednym pliku, a to odróżnia je od tych dynamicznych, które wchodzą w grę dopiero, gdy program działa.

Pytanie 17

Które zdarzenie w JavaScript jest wywoływane po całkowitym załadowaniu strony?

A. page.complete

B. window.onload

C. document.ready

D. window.render

Odpowiedź "window.onload" jest poprawna, ponieważ zdarzenie to jest wywoływane, gdy cała strona, w tym wszystkie obrazy, skrypty i style, zostały całkowicie załadowane. Jest to niezwykle istotne w kontekście programowania w JavaScript, ponieważ pozwala na pewność, że wszystkie zasoby są dostępne, zanim podejmiemy jakiekolwiek działania na elementach DOM. Przykładowo, jeśli chcemy zmienić zawartość elementu na stronie lub dodać do niej interaktywne funkcje, musimy upewnić się, że cały dokument jest już w pełni załadowany. Dobrym przykładem zastosowania jest sytuacja, kiedy po załadowaniu strony chcemy zainicjować jakieś skrypty, które manipulują elementami DOM, na przykład dodanie zdarzeń do przycisków lub animacji. Współczesne standardy wskazują na stosowanie tego zdarzenia w połączeniu z innymi metodami, jak np. "DOMContentLoaded", co pozwala na bardziej efektywne zarządzanie ładowaniem zasobów. Warto zaznaczyć, że chociaż "window.onload" jest użyteczne, w wielu nowoczesnych aplikacjach front-end używa się frameworków, które mogą oferować bardziej zaawansowane mechanizmy zarządzania cyklem życia aplikacji.

Pytanie 18

Jaką cechą odznacza się framework w porównaniu do biblioteki?

A. Framework oferuje funkcje użyteczne w konkretnej dziedzinie problemu

B. Framework określa strukturę aplikacji i zapewnia jej fundament

C. Framework stanowi zbiór funkcji, które programista ma możliwość wykorzystania

D. Framework zapewnia API do szerszego zestawu funkcji

Framework dostarcza gotowy szkielet aplikacji i narzuca architekturę, zgodnie z którą programista musi budować swoją aplikację. Oferuje zestaw narzędzi i komponentów, które upraszczają rozwój oprogramowania, przy jednoczesnym ograniczeniu swobody działania. Dzięki frameworkowi, programista nie musi tworzyć aplikacji od podstaw – dostaje narzędzia, które integrują się ze sobą, co przyspiesza proces developmentu i zapewnia spójność aplikacji.

Pytanie 19

Algorytmu Euklidesa, przedstawionego na schemacie, należy użyć do obliczenia.

A. Największego Wspólnego Dzielnika

B. Najmniejszej Wspólnej Wielokrotności

C. najmniejszej liczby pierwszej w danym zakresie

D. największego elementu w zbiorze liczb

Algorytm Euklidesa to klasyczna metoda stosowana do wyznaczania największego wspólnego dzielnika (NWD) dwóch liczb całkowitych. Działa na zasadzie iteracyjnego odejmowania mniejszej liczby od większej aż do momentu, gdy obie liczby staną się równe. Wtedy ta wspólna wartość jest największym wspólnym dzielnikiem. Algorytm jest bardzo efektywny, nawet dla dużych liczb, co czyni go powszechnie stosowanym w praktycznych zastosowaniach, takich jak kryptografia czy optymalizacja komputerowa. W kryptografii, szczególnie w systemach kluczy publicznych, takich jak RSA, obliczanie NWD jest kluczowe dla generowania kluczy. Algorytm Euklidesa jest też podstawą dla bardziej zaawansowanych algorytmów, takich jak rozszerzony algorytm Euklidesa, który umożliwia obliczenie również współczynników liczbowych używanych w teoretycznych dowodach matematycznych. Jego implemetacja jest również często wykorzystywana w bibliotekach matematycznych języków programowania, co świadczy o jego uniwersalności i znaczeniu w dzisiejszej technologii.

Pytanie 20

Który z poniższych elementów jest częścią architektury PWA (Progressive Web App)?

A. Media Encoder

B. DOM Renderer

C. Service Worker

D. Virtual Machine

Service Worker to kluczowy element architektury Progressive Web App (PWA), który umożliwia działania offline, zarządzanie pamięcią podręczną oraz lepsze doświadczenie użytkownika. Działa on jako pośrednik między aplikacją a serwerem, co pozwala na interceptowanie zapytań sieciowych i dostarczanie zasobów z pamięci podręcznej, gdy sieć jest niedostępna. Dzięki temu użytkownicy mogą korzystać z aplikacji nawet w trybie offline. Service Workers są również odpowiedzialne za powiadomienia push, co zwiększa interaktywność aplikacji. W praktyce oznacza to, że można zbudować aplikację, która działa płynnie na różnych platformach (desktop, mobilne), zachowując przy tym szybkość i responsywność. Warto zaznaczyć, że Service Workers muszą być zarejestrowane na stronie obsługiwanej przez HTTPS, co jest jednym z wymogów bezpieczeństwa. Stosowanie Service Workerów jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, a ich implementacja znacząco podnosi jakość i użyteczność aplikacji webowych.

Pytanie 21

W jakiej topologii sieciowe wszystkie urządzenia są bezpośrednio powiązane z każdym innym?

A. Topologia magistrali

B. Topologia pierścienia

C. Topologia siatki

D. Topologia gwiazdy

Topologia siatki to jedna z najbardziej wydajnych i wszechstronnych struktur sieciowych, w której każde urządzenie (węzeł) jest połączone bezpośrednio z każdym innym węzłem. Tego typu topologia zapewnia wysoką dostępność i odporność na awarie, ponieważ awaria jednego połączenia nie wpływa na komunikację pozostałych węzłów. W praktyce ma to zastosowanie w dużych, zaawansowanych sieciach komputerowych, takich jak sieci miejskie (MAN) czy sieci szerokopasmowe. Istnieją dwie główne formy topologii siatki: siatka pełna, gdzie każde urządzenie ma bezpośrednie połączenia z wszystkimi innymi, oraz siatka częściowa, gdzie nie wszystkie węzły są ze sobą bezpośrednio połączone, ale komunikacja jest możliwa przez inne węzły. Topologia siatki, z uwagi na swoje zalety, jest często wykorzystywana w standardach sieciowych, takich jak Ethernet, oraz w systemach rozproszonych, gdzie kluczowe są niezawodność i efektywność przesyłania danych. Dodatkowo, w kontekście Internetu rzeczy (IoT), topologia siatki umożliwia efektywne zarządzanie dużą liczbą urządzeń, co jest kluczowe w inteligentnych miastach i automatyzacji domowej.

Pytanie 22

Który z podanych algorytmów można zrealizować zarówno w sposób iteracyjny, jak i rekurencyjny?

A. Algorytm sortowania bąbelkowego

B. Algorytm generowania liczb losowych

C. Algorytm wyszukiwania binarnego

D. Algorytm mapowania kluczy w tablicach asocjacyjnych

Sortowanie bąbelkowe to algorytm iteracyjny i nie ma naturalnej wersji rekurencyjnej, ponieważ jego działanie opiera się na powtarzających się pętlach. Algorytm mapowania kluczy w tablicach asocjacyjnych nie korzysta z rekurencji – jest to proces przypisywania wartości do odpowiednich kluczy, który realizowany jest w sposób iteracyjny. Algorytm generowania liczb losowych nie wymaga rekurencji ani iteracji – jest to operacja oparta na wywołaniu odpowiednich funkcji w zależności od użytej biblioteki i języka programowania.

Pytanie 23

Rozpoczęcie tworzenia procedury składowej o nazwie dodajUsera w MS SQL wymaga użycia poleceń

A. create dodajUsera procedure

B. add dodajUsera procedure

C. create procedure dodajUsera

D. add procedure dodajUsera

Polecenie 'create procedure dodajUsera' to właśnie ten sposób, w jaki w Microsoft SQL Server deklaruje się początek nowej procedury składowanej. Wynika to bezpośrednio ze składni T-SQL, gdzie słowo 'create' inicjuje tworzenie nowego obiektu w bazie danych, a 'procedure' określa typ obiektu – procedurę składowaną. Dalej podaje się nazwę, tu akurat 'dodajUsera'. Moim zdaniem, to jedno z podstawowych, ale i najważniejszych poleceń dla każdego, kto chce serio pracować z SQL Serverem, bo bez zrozumienia tej składni bardzo szybko można się pogubić nawet przy prostych operacjach. T-SQL od lat nie zmienia tej konwencji i to jest bardzo wygodne – można śmiało korzystać z tutoriali czy dokumentacji sprzed kilku wersji serwera, bo tu akurat niewiele się zmienia. Przykład praktyczny: gdybyś chciał dodać prostą procedurę, która wstawia użytkownika do tabeli, zacząłbyś właśnie tak: 'create procedure dodajUsera AS BEGIN --tutaj kod END'. Warto wiedzieć, że dobrym zwyczajem jest zawsze nazywać procedury zgodnie z tym, co robią, a nie jakoś przypadkowo, i też często dodawać prefix, np. 'usp_' (od 'user stored procedure'), żeby potem łatwo było je odróżnić od funkcji czy triggerów. Przy dużym projekcie pozwala to zachować porządek. No i nie można zapominać o wersjonowaniu takich procedur – w firmach często stosuje się repozytoria kodu SQL. Generalnie, w środowisku produkcyjnym, każda nowa procedura powinna zaczynać się właśnie od 'create procedure', bez żadnych skrótów czy zamienników.

Pytanie 24

Jakie działanie wykonuje polecenie "git pull"?

A. Zachowuje zmiany w lokalnym repozytorium

B. Eliminuje plik z repozytorium

C. Pobiera zmiany z zdalnego repozytorium i scala je z lokalnym

D. Tworzy nową gałąź w repozytorium

Polecenie 'git pull' pobiera najnowsze zmiany ze zdalnego repozytorium i scala je z lokalnym repozytorium. Jest to jedno z podstawowych poleceń w Git, pozwalające na synchronizację lokalnej kopii projektu z wersją przechowywaną w chmurze lub na serwerze. Dzięki 'git pull' programiści mogą na bieżąco aktualizować swoje repozytoria i unikać konfliktów, które mogłyby wyniknąć z pracy na nieaktualnej wersji kodu. Proces ten automatycznie łączy pobrane zmiany, co eliminuje konieczność ręcznego kopiowania plików lub komend.

Pytanie 25

Która metoda w obrębie klasy jest uruchamiana automatycznie podczas tworzenia kopii obiektu?

A. Konstruktor kopiujący

B. Destruktor

C. Metoda statyczna

D. Metoda zaprzyjaźniona

Konstruktor kopiujący to taka specyficzna metoda w klasie, która działa, kiedy robimy nowy obiekt jako kopię już istniejącego. Dzięki temu możemy skopiować wartości pól z jednego obiektu do drugiego. To naprawdę ważne, zwłaszcza gdy mówimy o zarządzaniu pamięcią. Na przykład w C++ może to wyglądać tak: `Samochod(const Samochod &inny) { marka = inny.marka; przebieg = inny.przebieg; }`. Konstruktor kopiujący ma na celu uniknięcie problemów związanych z tzw. płytkim kopiowaniem, co może prowadzić do różnych błędów, jak wielokrotne zwolnienie tej samej pamięci. Generalnie mówiąc, jest to kluczowy mechanizm, który pomaga utrzymać bezpieczeństwo i poprawność działania naszej aplikacji.

Pytanie 26

Który z frameworków pozwala na tworzenie aplikacji z graficznym interfejsem użytkownika oraz obsługą wydarzeń?

A. Django

B. Express.js

C. Qt

D. TensorFlow

Qt to framework umożliwiający projektowanie aplikacji z graficznym interfejsem użytkownika (GUI) oraz obsługą zdarzeń. Qt oferuje narzędzia takie jak Qt Designer, które umożliwiają tworzenie interfejsów metodą 'przeciągnij i upuść'. Jest to jedno z najbardziej wszechstronnych narzędzi do budowy aplikacji wieloplatformowych, umożliwiające tworzenie oprogramowania dla Windows, macOS, Linux oraz urządzeń mobilnych. Qt obsługuje zdarzenia użytkownika, animacje, grafikę 3D i inne zaawansowane funkcjonalności, co czyni go idealnym narzędziem do budowy nowoczesnych aplikacji desktopowych i mobilnych.

Pytanie 27

Które z wymienionych praw autorskich nie wygasa po pewnym czasie?

A. Autorskie prawa osobiste

B. Autorskie prawa majątkowe

C. Prawa pokrewne

D. Licencje wolnego oprogramowania

Autorskie prawa osobiste to rodzaj praw autorskich, które nie wygasają po upływie określonego czasu i są bezterminowe. Obejmują one prawo do autorstwa, oznaczania dzieła swoim nazwiskiem oraz sprzeciwiania się wszelkim zmianom, które mogłyby naruszać reputację twórcy. Prawa osobiste są niezbywalne, co oznacza, że nie można ich przenieść na inną osobę ani sprzedać. Nawet po śmierci twórcy, prawo do ochrony integralności jego dzieła jest respektowane. W praktyce oznacza to, że choć prawa majątkowe mogą wygasnąć (np. po 70 latach od śmierci autora), prawo do bycia uznanym za twórcę trwa wiecznie.

Pytanie 28

Które z poniższych narzędzi jest używane do statycznej analizy kodu JavaScript?

A. Jest

B. ESLint

C. Babel

D. Webpack

ESLint to narzędzie służące do statycznej analizy kodu JavaScript, które pomaga programistom w identyfikacji błędów, niezgodności z konwencjami kodowania oraz problemów z wydajnością. Jego główną zaletą jest możliwość dostosowania reguł analizy do indywidualnych potrzeb projektu, co czyni go bardzo elastycznym narzędziem. W praktyce, korzystając z ESLint, możesz skonfigurować reguły, które będą zintegrowane z twoim edytorem kodu, co pozwala na bieżąco otrzymywać informacje o problemach w kodzie. To znacznie poprawia jakość pisania kodu i przyspiesza proces code review. Ponadto, ESLint wspiera różne biblioteki i frameworki, takie jak React czy Vue, co czyni go uniwersalnym rozwiązaniem w ekosystemie JavaScript. Warto również zaznaczyć, że regularne stosowanie ESLint może pomóc zespołom programistycznym w utrzymaniu spójności kodu oraz ułatwia pracę nowym członkom zespołu, którzy mogą szybko zrozumieć zasady panujące w projekcie.

Pytanie 29

W frameworkach do budowy aplikacji mobilnych lub desktopowych znajduje zastosowanie wzorzec MVVM, oznaczający Model-View-ViewModel. Te podejście do programowania oznacza, że

A. kontrolki i widoki interfejsu użytkownika są zintegrowane z logiką aplikacji

B. interfejs użytkownika oraz logika aplikacji są oddzielone

C. w aplikacji obecny jest jedynie interfejs użytkownika

D. interfejs użytkownika i logika aplikacji są umieszczone w jednym pliku

Wzorzec MVVM, czyli Model-View-ViewModel, jest jednym z kluczowych podejść w architekturze aplikacji, szczególnie w kontekście aplikacji mobilnych i desktopowych. Zakłada on wyraźne rozdzielenie logiki aplikacji (Model) od warstwy prezentacji (View), z pomocą komponentu ViewModel, który działa jako mediator. Dzięki temu programiści mogą łatwiej zarządzać kodem, testować poszczególne komponenty oraz wprowadzać zmiany w interfejsie użytkownika bez wpływu na logikę aplikacji. Przykładem zastosowania MVVM jest framework WPF (Windows Presentation Foundation), w którym dane są wiązane do kontrolek w interfejsie użytkownika, co pozwala na automatyczną aktualizację widoków w przypadku zmian w modelu. Standardy takie jak Data Binding w WPF oraz Reactive Programming w Xamarin i Avalonia, pokazują, jak MVVM ułatwia rozwój aplikacji poprzez separację odpowiedzialności, co prowadzi do większej przejrzystości kodu i łatwości w jego utrzymywaniu.

Pytanie 30

Która metoda tablicy w JavaScript dodaje nowy element na końcu tablicy?

A. shift()

B. unshift()

C. push()

D. pop()

Metoda push() w JavaScript jest kluczowym narzędziem do dodawania nowych elementów na końcu tablicy. Jest to technika powszechnie stosowana w programowaniu, która pozwala na dynamiczne zarządzanie danymi w aplikacjach. Stosując push(), zyskujemy możliwość zwiększania rozmiaru tablicy w locie, co jest szczególnie przydatne w przypadku pracy z danymi, które mogą się zmieniać lub być nieprzewidywalne. Na przykład, jeśli mamy tablicę przechowującą listę zakupów, możemy dodać nowy przedmiot za pomocą metody push: `zakupy.push('jogurt');`. Warto również zauważyć, że metoda ta zwraca nową długość tablicy po dodaniu elementu, co może być użyteczne w kontekście dalszego przetwarzania lub sprawdzania zawartości tablicy. Zastosowanie tej metody jest zgodne z zasadami dobrego programowania w JavaScript, które zaleca efektywne gospodarowanie pamięcią i elastyczne zarządzanie strukturami danych.

Pytanie 31

Jakie oprogramowanie służy do monitorowania błędów oraz zarządzania projektami?

A. Jira

B. Git

C. Bugzilla

D. Jasmine

Jira to zaawansowane oprogramowanie do zarządzania projektami oraz śledzenia błędów, stworzone przez firmę Atlassian. Jest powszechnie stosowane w zespołach zajmujących się rozwijaniem oprogramowania, ale również znajduje zastosowanie w różnych dziedzinach, takich jak zarządzanie projektami, wsparcie techniczne oraz śledzenie zadań. Jira oferuje bogaty zestaw funkcji, które umożliwiają planowanie sprintów, monitorowanie postępów prac, zarządzanie backlogiem oraz raportowanie wydajności zespołu. Użytkownicy mogą tworzyć niestandardowe workflow, co pozwala dostosować procesy pracy do specyficznych potrzeb organizacji. Dzięki integracji z innymi narzędziami Atlassian, takimi jak Confluence czy Bitbucket, Jira jest elementem ekosystemu, który wspiera współpracę w zespołach. Przykładem zastosowania Jira może być zarządzanie cyklem życia produktu, gdzie zespół deweloperski wykorzystuje to narzędzie do śledzenia błędów, zarządzania wymaganiami oraz planowania wydań. Korzystanie z Jira wspiera podejście Agile, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami zarządzania projektami.

Pytanie 32

Celem zastosowania wzorca Obserwator w tworzeniu aplikacji WEB jest:

A. dostosowanie interfejsu użytkownika do różnych kategorii użytkowników

B. monitorowanie działań użytkownika oraz generowanie wyjątków

C. zarządzanie funkcjami synchronicznymi w kodzie aplikacji

D. informowanie obiektów o modyfikacji stanu innych obiektów

Wzorzec projektowy Obserwator (ang. Observer) to jeden z klasyków ze świata programowania obiektowego i frontendu. Główna jego rola polega na tym, by pozwalać obiektom (obserwatorom) reagować na zmiany stanu innych obiektów (podmiotów) bez sztywnego powiązania tych klas ze sobą. W praktyce, w aplikacjach webowych bardzo często wykorzystuje się ten wzorzec w architekturach typu MVC czy MVVM, gdzie widoki muszą się automatycznie aktualizować po zmianie modelu danych. Przykład: w Reactcie używasz hooka useState lub useEffect – i Twoje komponenty „obserwują” stan aplikacji. Gdy stan się zmienia, komponenty same się przebudowują, a Ty nie musisz ręcznie wywoływać każdej aktualizacji. Podobnie działa np. EventEmitter w Node.js, Redux z subskrypcjami store czy nawet WebSockety, gdzie klient „słucha” na zmiany po stronie serwera. Dzięki temu komunikacja pomiędzy różnymi częściami systemu staje się luźno powiązana, co ułatwia utrzymanie i rozbudowę kodu. Moim zdaniem bez zrozumienia tego wzorca trudno ogarnąć nowoczesny frontend, bo większość bibliotek UI gdzieś pod spodem go wykorzystuje. Przy okazji: Observer to wzorzec zalecany przez GOF (Gang of Four), więc to nie jest tylko „fajna technika”, ale sprawdzony standard branżowy. Warto wiedzieć, że podejście to minimalizuje ryzyko błędów w synchronizacji danych i pozwala naturalnie reagować na zmiany bez pisania stosów callbacków. To spora oszczędność czasu i kodu.

Pytanie 33

Co to jest dependency injection w programowaniu?

A. Proces kompilacji kodu źródłowego do kodu maszynowego

B. Metoda optymalizacji zapytań do bazy danych

C. Technika, w której obiekt otrzymuje inne obiekty, od których zależy

D. Metoda projektowania interfejsu użytkownika

Dependency injection (DI) to technika programowania, która polega na dostarczaniu obiektom ich zależności z zewnątrz, zamiast tworzenia ich samodzielnie wewnątrz klasy. Dzięki temu kod staje się bardziej modularny, łatwiejszy do testowania i utrzymania. Przykładem zastosowania DI jest framework Spring w języku Java, który umożliwia zarządzanie zależnościami za pomocą kontenerów IoC (Inversion of Control). Korzyści płynące z używania DI obejmują zwiększenie elastyczności oraz ułatwienie wprowadzania zmian w kodzie, ponieważ zmiany w jednej klasie nie wymagają modyfikacji innych. DI wspiera zasady SOLID, szczególnie zasadę odwrócenia zależności (Dependency Inversion Principle), co prowadzi do bardziej przejrzystego i zrozumiałego kodu. W praktyce, implementacja DI może odbywać się za pomocą konstruktorów, setterów lub interfejsów, co daje programiście wybór w doborze najodpowiedniejszej metody dla danego projektu.

Pytanie 34

Teoria wyznaczania celów definiuje właściwie sformułowany cel jako SMART, od pierwszych liter słów: specyficzny, Mierzalny, Ambitny, Realny oraz Terminowy. Wskaź, który cel wymaga wysiłku i stanowi wyzwanie dla pracownika?

A. Specyficzny

B. Mierzalny

C. Ambitny

D. Terminowy

Wielu osobom zdarza się mylić pojęcia związane z cechami dobrego celu według koncepcji SMART, co jest całkiem zrozumiałe w praktyce zarządzania. Często spotykam się z przekonaniem, że mierzalność lub terminowość są najważniejsze, bo to przecież liczby i daty, ale to tylko częściowa prawda. Cel mierzalny oznacza, że można go sprawdzić za pomocą konkretnych wskaźników czy liczb – przykładowo: „zwiększyć sprzedaż o 10%”. Pozwala to łatwo ocenić, czy zadanie zostało wykonane, ale wcale nie gwarantuje, że osiągnięcie będzie dużym wyzwaniem. Z kolei terminowość to przypisanie celu do określonego przedziału czasu, np. „do końca kwartału”, co zapewnia poczucie presji czasu, lecz nadal nie mówi nic o poziomie trudności. Specyficzność sprowadza się do jasności i jednoznaczności celu, na przykład: „poprawić efektywność obsługi klienta w działaniu X”. Wszystkie te elementy są bardzo ważne z punktu widzenia skuteczności zarządzania i planowania pracy, jednak żaden z nich sam w sobie nie wymaga od pracownika większego zaangażowania lub przełamywania własnych barier. To właśnie cecha „ambitny” sprawia, że cel wykracza poza to, co już znane i osiągnięte, stawia poprzeczkę trochę wyżej – co jest szczególnie doceniane w nowoczesnych metodykach zarządzania zasobami ludzkimi. Niezrozumienie tych niuansów prowadzi do błędów w wyznaczaniu celów, które są zbyt łatwe lub zbyt ogólne, przez co nie wpływają na realny rozwój kompetencji. Moim zdaniem warto przy każdej okazji wracać do definicji SMART i analizować, która z jego składowych rzeczywiście odpowiada za pobudzenie motywacji i poczucie wyzwania – a nie tylko za formalny porządek.

Pytanie 35

Która z wymienionych metod najlepiej chroni komputer przed złośliwym oprogramowaniem?

A. Stosowanie mocnych haseł

B. Właściwie zaktualizowany program antywirusowy

C. Cykliczne wykonywanie kopii zapasowych

D. Unikanie używania publicznych sieci Wi-Fi

Program antywirusowy to naprawdę istotna rzecz, jeśli chodzi o ochronę komputerów przed złośliwym oprogramowaniem. On w zasadzie non stop monitoruje nasz system i ma za zadanie wyłapywać różne wirusy, trojany, a nawet ransomware, co jest bardzo ważne. Pamiętaj, żeby regularnie aktualizować bazy wirusów, bo dzięki temu będziesz miał zabezpieczenie przed najnowszymi zagrożeniami. Warto też zauważyć, że wiele programów antywirusowych ma dodatkowe opcje, jak na przykład monitorowanie stron www, czy skanowanie e-maili i plików, które pobierasz. To wszystko razem daje lepszą ochronę.

Pytanie 36

Która z poniższych informacji o pojęciu obiekt jest prawdziwa?

A. obiekt pozwala na zdefiniowanie klasy

B. obiekt to typ złożony

C. obiekt jest instancją klasy

D. obiekt oraz klasa są identyczne

Prawidłowo, obiekt w programowaniu obiektowym to konkretny egzemplarz, czyli instancja klasy. Wyobraź sobie klasę jako przepis (np. instrukcja budowy samochodu), a obiekt to już gotowy samochód wyprodukowany według tej instrukcji. W praktyce, kiedy definiujesz klasę w języku takim jak Java, C++ czy Python, tworzysz pewnego rodzaju szablon opisujący, co dany obiekt będzie mógł robić (metody) i jakie będzie miał dane (pola/atrybuty). Dopiero utworzenie instancji tej klasy, czyli wywołanie np. new Car(), powoduje, że powstaje prawdziwy, działający obiekt, z którym możesz coś zrobić – na przykład ustawić mu kolor, zapalić światła czy uruchomić silnik. Z mojego doświadczenia wynika, że właśnie rozróżnienie klasy i obiektu pozwala pisać kod bardziej uniwersalny i czytelny. W dobrych praktykach, na przykład zgodnie z zasadami SOLID, klasa powinna być zrozumiała i opisująca pewien spójny koncept, zaś obiekty powstające na jej podstawie mogą zachowywać się różnie zależnie od wprowadzonych danych. To podejście jest fundamentem programowania nowoczesnych aplikacji, bo pozwala łatwo zarządzać złożonością, testować kod i rozwijać projekty. Warto też pamiętać, że instancja klasy może mieć swój własny, unikalny stan, co odróżnia ją od samej definicji klasy. Bez tworzenia obiektów klasy nie mają praktycznego zastosowania – to właśnie obiekty wykonują zadania w programie.

Pytanie 37

Celem mechanizmu obietnic (ang. promises) w języku JavaScript jest

A. zarządzanie funkcjonalnością związaną z kodem asynchronicznym

B. zastąpienie mechanizmu dziedziczenia w programowaniu obiektowym

C. zarządzanie przechwytywaniem błędów aplikacji

D. ulepszenie czytelności kodu synchronicznego

Często można się pogubić, czym dokładnie są promises w JavaScript, zwłaszcza jeśli ktoś kojarzy je luźno z innymi mechanizmami programowania obiektowego czy obsługą błędów. Promises mają swoje korzenie w potrzebie efektywnego zarządzania asynchronicznością, czyli wykonywaniem operacji, które nie kończą się od razu, na przykład pobieraniem danych z sieci czy operacjami wejścia-wyjścia. To, że promises jakoś „ulepszają czytelność kodu synchronicznego”, jest trochę nadinterpretacją – bo one nie poprawiają kodu synchronicznego, tylko asynchroniczny czynią bardziej czytelnym. Dziedziczenie w programowaniu obiektowym, zarówno prototypowe, jak i klasyczne, to zupełnie inna para kaloszy – promises nie mają nic wspólnego z zastępowaniem tych mechanizmów, bo ich zadaniem nie jest kształtowanie struktury obiektów, a raczej kontrolowanie przepływu kodu w czasie. Zarządzanie przechwytywaniem błędów też nie jest głównym celem promises – choć rzeczywiście pozwalają na łatwiejszą obsługę błędów w kodzie asynchronicznym poprzez catch(), to jednak nie są uniwersalnym systemem zarządzania wyjątkami. Typowym błędem myślowym jest też mylenie promises z callbackami lub myślenie, że rozwiązują one wszystkie problemy związane z błędami – a to nie do końca prawda, bo promise jedynie porządkuje asynchroniczność i pozwala na prostsze reakcji na sukcesy i porażki asynchronicznych operacji. W praktyce promises to nie magiczna broń na wszystko, tylko bardzo sprytne narzędzie do ogarnięcia operacji nieblokujących w sposób czytelny, przewidywalny i zgodny ze współczesnymi standardami branżowymi.

Pytanie 38

Modyfikator dostępu znajdujący się przed definicją metody Dodaj() w klasie Kalkulator sprawia, że:

protected void Dodaj() {}

A. jest ona dostępna zarówno w samej klasie, jak i w klasach dziedziczących po klasie Kalkulator

B. nie jest ona osiągalna w klasach, które dziedziczą po klasie Kalkulator

C. nie jest ona dostępna z poziomu klas, które są zaprzyjaźnione z klasą Kalkulator

D. jest ona możliwa do wykorzystania w programie głównym i można ją wywołać na instancji klasy Kalkulator

Modyfikator protected w językach takich jak C# czy Java oznacza, że metoda jest dostępna zarówno w tej samej klasie, jak i w każdej klasie, która po niej dziedziczy — niezależnie od tego, w którym miejscu projektu ta klasa pochodna się znajduje. To jest bardzo praktyczne, bo pozwala pisać tzw. szkieletowe klasy bazowe, udostępniając pewne funkcjonalności tylko klasom potomnym, a jednocześnie ukrywając je przed kodem zewnętrznym. Takie podejście umożliwia budowanie bezpiecznych i elastycznych struktur dziedziczenia, gdzie konkretne działania mogą być modyfikowane lub rozszerzane tylko tam, gdzie trzeba. Bardzo często spotyka się protected w dużych projektach, gdzie kluczowe funkcje mają być używane wyłącznie w rodzinie klas, a nie dostępne dla całego świata. Moim zdaniem, to świetny sposób na wymuszanie architektury i porządku w kodzie, no bo wiadomo, jak każdy miałby dostęp do wszystkiego, to zaraz byłby bałagan. Przykład praktyczny: pisząc klasę bazową Kalkulator, możesz mieć protected Dodaj(), a publicznie udostępnić tylko ogólną metodę Oblicz(). Dzięki temu masz większą kontrolę, co i jak jest wykorzystywane. Branżowo przyjęło się, że protected to taki złoty środek pomiędzy public a private, gwarantując odpowiednią enkapsulację i możliwość dziedziczenia. Warto to stosować świadomie, żeby potem nie mieć niespodzianek w dużych projektach.

Pytanie 39

Jakie jest kluczowe działanie przy opracowywaniu zbiorów danych do rozwiązania problemu programistycznego?

A. Zmiana języka programowania na bardziej wydajny

B. Weryfikacja zbiorów danych przed ich zastosowaniem

C. Wybór odpowiednich struktur danych

D. Realizacja algorytmu sortującego

Wybór właściwych struktur danych to mega ważny krok, kiedy projektujesz swoje zestawy danych. To, jaką strukturę wybierzesz, ma ogromny wpływ na to, jak szybko i efektywnie będą działać algorytmy. Każda struktura ma swoje plusy i minusy – na przykład listy pozwalają na elastyczne zarządzanie elementami, stosy i kolejki trzymają dane w określonej kolejności, a drzewa czy grafy są już do bardziej skomplikowanych problemów. Dobrze dobrane struktury mogą znacznie przyspieszyć działanie programu i zmniejszyć zużycie zasobów. Moim zdaniem, jeśli chcesz projektować efektywne algorytmy, musisz naprawdę dobrze rozumieć, jak różne struktury działają i umieć je dopasować do problemu, który chcesz rozwiązać.

Pytanie 40

Jakie są główne cechy architektury klient-serwer?

A. Każdy klient funkcjonuje niezależnie od pozostałych

B. Komunikacja odbywa się bezpośrednio między urządzeniami klienckimi

C. Dane są przechowywane i przetwarzane na serwerze, a klient wysyła żądania i odbiera odpowiedzi

D. Serwer pełni rolę pasywnego odbiorcy danych od klientów

Architektura klient-serwer to model, w którym dane są przechowywane i przetwarzane na serwerze, a klient wysyła żądania i odbiera odpowiedzi. Model ten umożliwia centralizację zasobów, co prowadzi do łatwiejszego zarządzania aplikacjami i zwiększonego bezpieczeństwa. Klient-serwer jest podstawą działania aplikacji webowych, usług sieciowych oraz baz danych. Dzięki temu architektura ta umożliwia wielu użytkownikom jednoczesny dostęp do tych samych danych, co czyni ją wydajnym rozwiązaniem dla rozproszonych systemów informatycznych. Serwery mogą obsługiwać różne rodzaje klientów, takie jak przeglądarki, aplikacje mobilne czy urządzenia IoT, co sprawia, że jest to wszechstronny model stosowany w wielu branżach.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej