Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 09:43
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 10:03

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaką wartość czasu otwarcia migawki powinno się wybrać, aby uzyskać efekt zamrożenia ruchu na fotografii?

A. 1/250 s

B. 1/15 s

C. 1/60 s

D. 1/2 s

Wybór czasu otwarcia migawki 1/250 s jest optymalny do uzyskania efektu zamrożenia ruchu na zdjęciach. Czas ten pozwala na zarejestrowanie szybko poruszających się obiektów z minimalnym rozmyciem, co jest kluczowe w fotografii sportowej czy podczas fotografowania zwierząt w ruchu. Zasada działania migawki polega na tym, że im krótszy czas otwarcia, tym mniejsza ilość światła wpada na matrycę aparatu, co skutkuje większą ostrością zarejestrowanego obrazu. Dla kontekstu, w warunkach naturalnego oświetlenia, czas 1/250 s jest również dostateczny do uchwycenia detali w ruchu, a jednocześnie pozwala na uzyskanie dobrej ekspozycji. W fotografii akcji, takich jak wyścigi czy sporty ekstremalne, użycie czasów migawki w przedziale 1/250 s do 1/1000 s jest standardem, aby efektywnie zamrozić ruch i uchwycić dynamiczne momenty. Dodatkowo, korzystając z trybu priorytetu migawki (Tv lub S), możemy skupić się na odpowiednim doborze czasu otwarcia, co jest kluczową umiejętnością dla każdego fotografa.

Pytanie 2

Aby otrzymać właściwy obraz przy użyciu techniki HDR, powinno się wykonać od 2 do 10 ujęć w formacie

A. RAW przy zastosowaniu bracketingu ekspozycji

B. JPEG przy zastosowaniu bracketingu ekspozycji

C. JPEG przy zastosowaniu bracketingu ostrości

D. RAW przy zastosowaniu bracketingu ostrości

Wybór formatu JPEG oraz zastosowanie bracketingu ostrości są niewłaściwe w kontekście techniki HDR. Format JPEG, z uwagi na kompresję stratną, ogranicza możliwości edycyjne zdjęcia, co jest problematyczne przy tworzeniu obrazów HDR, które wymagają dużej precyzji w obróbce tonów oraz detali. Kompresja JPEG prowadzi do utraty informacji, co czyni zdjęcie mniej elastycznym podczas postprodukcji, a to jest kluczowe przy łączeniu różnych ekspozycji. Z kolei bracketing ostrości polega na fotografowaniu obiektów z różnymi ustawieniami ostrości, co nie ma zastosowania w kontekście HDR, gdzie istotne jest uchwycenie różnych poziomów jasności tego samego ujęcia. Stosowanie bracketingu ostrości może prowadzić do rozmycia tła lub przedmiotu, co jest niepożądanym skutkiem w fotografii HDR. Użytkownicy mogą mylnie sądzić, że bracketing ostrości wzmocni efekt HDR, jednak w rzeczywistości kluczowe jest skoncentrowanie się na różnicach w ekspozycji. Zatem, dla poprawnego wykonania zdjęć HDR, konieczne jest zastosowanie bracketingu ekspozycji w formacie RAW, co zapewnia optymalną jakość i elastyczność podczas edycji.

Pytanie 3

Technologia Organic LED (OLED) w monitorach do edycji zdjęć zapewnia

A. najwyższą dostępną jasność osiągającą do 10000 nitów

B. najniższe zużycie energii przy pełnej jasności ekranu

C. doskonały kontrast dzięki całkowicie czarnym pikselom i szeroką gamę kolorów

D. automatyczną korekcję kolorów w zależności od oświetlenia otoczenia

W kontekście monitorów do edycji zdjęć, niektóre odpowiedzi wydają się być mylące. Na przykład, stwierdzenie, że OLED osiąga najwyższą dostępną jasność do 10000 nitów jest dalekie od prawdy. W rzeczywistości, typowe jasności dla paneli OLED wynoszą około 500-1000 nitów, a nawet najwyższe modele nie osiągają 10000 nitów. Tego typu wymagania dotyczą bardziej technologii LCD z podświetleniem miniLED. Wysoka jasność jest istotna w kontekście HDR, ale nie jest to główny atut OLED. Kolejna koncepcja, że OLED ma najniższe zużycie energii przy pełnej jasności, jest również niepoprawna. Panele OLED mogą być bardziej energochłonne w sytuacjach, gdy wyświetlają jasne obrazy z dużą ilością białych pikseli, ponieważ każdy piksel emituje światło indywidualnie. Z tego powodu, w trybie ciemnym zużycie energii może być znacznie niższe, ale niekoniecznie przy pełnej jasności. Automatyczna korekcja kolorów w zależności od oświetlenia otoczenia to kolejna funkcjonalność, która nie jest charakterystyczna dla OLED, ale raczej dla monitorów z zastosowaniem czujników światła, które są osobnym rodzajem technologii. Wnioskując, mylące jest poleganie na tych odpowiedziach, ponieważ nie oddają one rzeczywistych możliwości technologii OLED i mogą prowadzić do nieporozumień w użytkowaniu tych monitorów.

Pytanie 4

Oblicz minimalną rozdzielczość obrazu formatu 10x15 cm przeznaczonego do wydruku w formacie 20x30 cm i rozdzielczości 300 dpi bez konieczności interpolacji danych.

A. 150 dpi

B. 300 dpi

C. 600 dpi

D. 1200 dpi

Podstawa tej odpowiedzi tkwi w zrozumieniu, jak działa przeliczanie rozdzielczości w kontekście przygotowywania plików do druku. Jeśli chcesz powiększyć zdjęcie z formatu 10x15 cm do wydruku na 20x30 cm w rozdzielczości 300 dpi, musisz zawczasu zapewnić odpowiednią ilość danych na każdym calu. Skoro docelowo masz otrzymać obraz 20x30 cm (czyli 7,87 x 11,81 cala) w 300 dpi, to wyjściowy plik musi mieć co najmniej tyle pikseli, by po dwukrotnym powiększeniu (bo 10x15 cm to dokładnie połowa wymiarów 20x30 cm) wciąż zachować te 300 dpi na wydruku. Dlatego obraz źródłowy (10x15 cm) musi mieć rozdzielczość 600 dpi – wtedy po powiększeniu do 20x30 cm rozdzielczość spada dokładnie do 300 dpi, a nie tracisz jakości, nie musisz interpolować żadnych danych. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu grafików to przeocza i potem mają rozmyte wydruki. To jest kluczowa praktyka: zawsze przygotowuj pliki z rozdzielczością proporcjonalnie większą, jeśli wiesz, że będą powiększane. Standard branżowy mówi wprost – nie powiększaj obrazów do druku bez odpowiedniej gęstości pikseli na starcie. Przygotowanie pliku w 600 dpi na 10x15 cm oznacza, że po wydruku na 20x30 cm nie stracisz detali. Takie podejście daje swobodę przy późniejszej pracy i oszczędza nerwów przy finalnym wydruku. Bardzo polecam wyrobić sobie ten nawyk, bo to procentuje w każdej pracy z obrazem do druku.

Pytanie 5

Do fotografowania scen o dużym kontraście, w celu prawidłowej rejestracji szczegółów w światłach należy w aparacie fotograficznym ustawić tryb pomiaru

A. uśredniony.

B. punktowy.

C. matrycowy.

D. centralnie ważony.

W praktyce fotografowania scen o wysokim kontraście wybór trybu pomiaru światła ma kluczowe znaczenie dla zachowania detali w jasnych i ciemnych partiach. Często spotyka się przekonanie, że pomiar matrycowy czy uśredniony poradzi sobie najlepiej, bo analizuje całą scenę lub jej większą część. Jednak oba te tryby mają tendencję do „wyrównywania” ekspozycji, czyli takiego doboru parametrów, aby całość kadru była kompromisem – niestety często kosztem utraty szczegółów w światłach lub cieniach. Pomiar matrycowy korzysta z zaawansowanych algorytmów, które bardzo dobrze sprawdzają się przy równomiernym oświetleniu, jednak w skrajnych warunkach może zignorować małe, ale ważne fragmenty jasnych partii, przez co np. niebo lub jasne plamy światła stają się przepalone. Pomiar uśredniony, jak sama nazwa mówi, bierze pod uwagę całą powierzchnię kadru, co przy dużym kontraście kończy się utratą części informacji w mocno oświetlonych miejscach (albo w cieniach). Centralnie ważony to taki pomiar pośredni – daje priorytet centrum kadru, ale nadal nie jest precyzyjny względem małych jasnych detali na obrzeżach. Wybieranie tych trybów wynika często z chęci uproszczenia sobie pracy albo nieznajomości działania pomiaru punktowego. Tymczasem dla świadomej kontroli ekspozycji – a zwłaszcza wtedy, gdy zależy Ci na zachowaniu faktur czy tekstur w światłach – tylko punktowy zapewnia odpowiednią precyzję. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób przecenia automatyczne tryby i nie docenia siły ręcznego sterowania ekspozycją. Warto więc świadomie sięgać po pomiar punktowy, by nie polegać na ogólnych algorytmach, tylko mieć realny wpływ na kluczowe fragmenty zdjęcia. To właśnie pozwala uzyskać profesjonalnie wyglądające efekty nawet w trudnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 6

W których formatach można zarchiwizować obrazy z zachowaniem warstw?

A. PNG, BMP, GIF

B. JPEG, PDF, PSD

C. TIFF, PDF, PSD

D. PNG, PDF, PSD

Wybrałeś zestaw formatów, które naprawdę pozwalają na archiwizację obrazów z zachowaniem warstw i to jest bardzo ważna sprawa, szczególnie jeśli chodzi o profesjonalną grafikę czy postprodukcję. TIFF, PDF oraz PSD rzeczywiście umożliwiają zapis obrazu wraz z informacjami o warstwach, maskach, efektach i wszystkich innych dodatkowych elementach – to jest kluczowe, jeśli myśli się o późniejszej edycji czy odtworzeniu projektu bez utraty danych. Przykładowo, format PSD to standardowy plik Photoshopa, używany w pracy z wieloma warstwami, efektami i przezroczystościami – praktycznie każdy, kto działa w branży kreatywnej, używa go do codziennych projektów. TIFF również, szczególnie w wydrukach czy archiwizacji materiałów wysokiej jakości, ma opcję zapisu warstw (choć nie każdy program to wspiera, więc trzeba uważać i sprawdzać kompatybilność). PDF natomiast jest pełen niespodzianek – bywa wykorzystywany nie tylko do prezentacji, ale też przenoszenia projektów z zachowanymi warstwami, szczególnie w środowisku DTP czy przy współpracy z drukarniami. Z mojego doświadczenia, jeśli komuś zależy na elastyczności i bezpieczeństwie danych projektowych, właśnie te formaty są najpewniejsze. Dobrą praktyką jest też sprawdzanie, czy podczas eksportu lub zapisu wybierasz opcję „zachowaj warstwy”, bo nie zawsze jest ona domyślnie włączona. Takie formaty ratują skórę, gdy trzeba wrócić do projektu po kilku miesiącach i coś poprawić, bez rozbijania wszystkiego na nowo.

Pytanie 7

Efekt widoczny na fotografii uzyskano z wykorzystaniem

A. krystalizacji.

B. zniekształcenia falowanie.

C. solaryzacji.

D. zniekształcenia wirówki.

W przypadku tego zdjęcia nietrudno się pomylić, bo na pierwszy rzut oka można dostrzec abstrakcyjny charakter obrazu i łatwo przypisać mu inne znane techniki graficzne. Często pojawia się myśl, że efekt ten to solaryzacja, ponieważ ten termin kojarzy się z mocnym przekształceniem obrazu i nietypowymi kontrastami. Jednak solaryzacja w fotografii polega na częściowym odwróceniu tonów, przez co zdjęcie wygląda jak połączone negatyw i pozytyw, a granice świateł i cieni zyskują specyficzny obrys – tutaj natomiast nie widać tego charakterystycznego efektu tonalnego, lecz wyraźny wir. Krystalizacja to kolejny typowy trop, bo daje efekt przypominający spękania lodu albo szkła, z geometrycznymi, wielokątnymi płaszczyznami. W prezentowanym obrazie nie ma jednak charakterystycznych ostrych linii i podziału na nieregularne segmenty, które są cechą krystalizacji – zamiast tego widzimy płynne, spiralne przekształcenie. Często też myli się to z efektem falowania, czyli 'wave' lub 'ripple', gdzie obraz jest zniekształcony wzdłuż jednej osi na kształt fal wodnych. Jednak w falowaniu linie ulegają równomiernej deformacji, powstają naprzemienne wypukłości i wgłębienia, a nie spiralne zawirowania. Wszystkie te błędne odpowiedzi wynikają zwykle z szybkiego skojarzenia z popularnymi filtrami graficznymi, ale kluczowy jest tu sposób przekształcenia: nie zmiana tonów, nie podział na segmenty, nie faliste zniekształcenia, a właśnie spiralne zakręcenie całego obrazu wokół centralnego punktu, co jest domeną zniekształcenia wirówki. Warto przy takich zadaniach skupić się na szczegółach efektu, a nie tylko na ogólnym wrażeniu – wtedy łatwiej wybrać właściwą technikę.

Pytanie 8

Jaką rozdzielczość powinien mieć plik cyfrowy, który ma trafić do folderu reklamowego, gdy nie znamy rozdzielczości drukarki?

A. 72 ppi

B. 200 ppi

C. 300 ppi

D. 150 ppi

Rozdzielczość 300 ppi (pikseli na cal) jest standardem w przemyśle graficznym dla materiałów przeznaczonych do druku. Użycie tej wartości zapewnia, że obraz będzie miał wystarczającą jakość, aby zachować ostrość i szczegóły, nawet przy zbliżeniu. Wartość 300 ppi jest szczególnie ważna w kontekście druku profesjonalnego, ponieważ urządzenia drukarskie wykorzystują tę rozdzielczość do generowania wysokiej jakości wydruków. Na przykład, jeśli przygotowujesz ulotkę, plakat lub inną formę reklamy, obrazy przygotowane w tej rozdzielczości będą miały odpowiednią klarowność, co jest kluczowe dla przyciągnięcia uwagi odbiorców. Warto również zauważyć, że rozdzielczość 300 ppi jest wspierana przez normy ISO 12647, które definiują procedury i standardy dla druku kolorowego, co podkreśla jej znaczenie w branży. Dla najlepszych rezultatów, zawsze warto przygotowywać pliki z wyższą rozdzielczością, aby w razie potrzeby można było je skalować bez utraty jakości.

Pytanie 9

Uzyskanie podkreślenia detalu obiektu za pomocą wąskiego, punktowego strumienia światła można osiągnąć stosując jako modyfikator oświetlenia

A. czaszy

B. dyfuzora

C. parasola

D. stożkowego tubusu

Użycie stożkowego tubusu jest naprawdę super do podkreślenia detali na obiektach. Dzięki niemu światło jest bardziej skupione i trafia dokładnie tam, gdzie ma. To oznacza, że możemy świetnie oświetlić rzeczy, które są istotne, jak tekstury czy jakieś drobne detale architektury, a nawet biżuterię. W praktyce, takie tubusy często zobaczysz w fotografii produktowej, podczas sesji portretowych i różnych artystycznych projektów, bo pozwalają na naprawdę kontrolowane oświetlenie. W branży to jest mega ważne, bo dobra jakość światła to klucz do sukcesu dla fotografów. Dlatego stożkowe tubusy są prawdziwym must-have w ich zestawach.

Pytanie 10

Który z ruchów czołówki kamery wielkoformatowej pozwala na skorygowanie konwergencji linii pionowych podczas robienia zdjęcia wysokiemu budynkowi z poziomu jezdni?

A. Przesuw pionowy

B. Przesuw poziomy

C. Odchylenie poziome

D. Odchylenie pionowe

Przesuw pionowy jest kluczowym ruchem czołówki kamery wielkoformatowej, który pozwala na korekcję zbieżności linii pionowych, co jest szczególnie istotne podczas fotografowania wysokich budynków z poziomu ulicy. Gdy kamera jest ustawiona na poziomie ulicy, zbieżność linii pionowych, znana również jako efekt perspektywy, może prowadzić do zniekształcenia obrazu, gdzie prostokątne obiekty wydają się zwężać ku górze. Przesuw pionowy pozwala na równoległe ustawienie osi optycznej kamery z liniami pionowymi obiektu, co skutkuje prostymi i wyraźnymi krawędziami zdjęcia. Przykładowo, w architekturze, gdy dokumentujemy fasady budynków, zastosowanie tego ruchu umożliwia uzyskanie realistycznych proporcji, co jest niezwykle ważne w kontekście archiwizacji i reklamy. W praktyce to podejście wspiera standardy fotograficzne, które dążą do minimalizacji zniekształceń w obrazowaniu, co z kolei podnosi jakość finalnych prac fotograficznych.

Pytanie 11

Aby uzyskać zdjęcia wysokich budynków architektonicznych bez zniekształcenia perspektywy, należy zastosować podczas fotografowania obiektyw

A. lustrzanego

B. tilt-shift

C. asferycznego

D. fisheye

Obiektyw tilt-shift to fajne narzędzie, które pozwala fotografom na zabawę z perspektywą i ostrością w zdjęciach. Dzięki temu obiektywowi można przechylać i przesuwać soczewki, co pomaga w pozbyciu się zniekształceń, jakie często pojawiają się, kiedy robimy zdjęcia wysokich budynków. To bardzo ważne, bo dzięki temu pionowe linie na zdjęciach wyglądają prosto, a to jest szczególnie istotne w architekturze. Jak ktoś robi zdjęcia miast, to ten obiektyw naprawdę może uratować sytuację, bo pozwala uchwycić piękno i harmonijną perspektywę. W profesjonalnym świecie fotografii architektonicznej to jest jednak standard, żeby zdjęcia wyglądały naturalnie i bez zniekształceń, co jest mega ważne, jeśli chodzi o jakość.

Pytanie 12

Który program nie posiada narzędzia do rekonstrukcji zniszczonej, starej fotografii na podłożu papierowym?

A. Adobe Reader

B. Magix PhotoDesigner

C. Adobe Photoshop

D. GIMP

Wiele osób myli się, sądząc, że praktycznie każdy program powiązany z grafiką lub Adobe jest w stanie edytować i rekonstruować fotografie. To typowy błąd – wynika głównie z nieznajomości faktycznych możliwości tych aplikacji. GIMP i Adobe Photoshop to bardzo rozbudowane narzędzia do edycji grafiki rastrowej, powszechnie stosowane w rekonstrukcji zdjęć – posiadają narzędzia typu klonowanie, stempel, łatka, pędzle korygujące, warstwy i mnóstwo filtrów, które są niezbędne przy usuwaniu rys, plam czy przebarwień z uszkodzonych fotografii papierowych. Magix PhotoDesigner, choć mniej popularny, również umożliwia podstawową i średniozaawansowaną obróbkę zdjęć, w tym retusz i korekcję uszkodzeń. Te programy są wykorzystywane zarówno przez profesjonalistów, jak i amatorów do cyfrowej restauracji starych zdjęć, a w branżowych standardach uznaje się je za adekwatne narzędzia do tego typu prac. Natomiast Adobe Reader to zupełnie inna kategoria – ten program służy tylko do przeglądania i bardzo drobnej edycji plików PDF, często wyłącznie tekstowych czy graficznych broszur. Nie oferuje nawet podstawowych narzędzi do edycji obrazu, nie obsługuje warstw, filtrów ani narzędzi retuszu. To typowe nieporozumienie, gdy użytkownicy utożsamiają markę Adobe wyłącznie z edycją grafiki – podczas gdy Reader to po prostu czytnik dokumentów. Warto pamiętać, że profesjonalna rekonstrukcja fotografii wymaga dedykowanych aplikacji, które pozwalają na pracę z detalami obrazu na poziomie pikseli, a nie programów biurowych czy czytników PDF. Moim zdaniem dobrze jest znać podział funkcjonalności, bo to pozwala uniknąć niepotrzebnych frustracji i strat czasu w pracy z grafiką.

Pytanie 13

Do rozświetlenia głębokiego, ostrego cienia padającego od słońca na twarz modela pozującego w kapeluszu z dużym rondem, należy zastosować

A. ekran odblaskowy.

B. lampę błyskową z dyfuzorem.

C. blendę uniwersalną.

D. kalibrator kolorów.

Wiele osób przy tego typu pytaniach wybiera blendę uniwersalną lub ekran odblaskowy, bo są to narzędzia kojarzące się z rozpraszaniem i kierowaniem światła. Jednak oba rozwiązania mają pewne ograniczenia. W ostrym słońcu, gdy model ma głęboki cień pod kapeluszem, ekran czy blenda rzeczywiście mogą trochę rozjaśnić twarz, ale bardzo trudno uzyskać równomierne i mocne doświetlenie, szczególnie jeżeli nie mamy dodatkowej osoby do trzymania odbłyśnika lub warunki pozwalają tylko na szybkie działanie. Często to światło odbite jest za słabe albo pada pod złym kątem, przez co cień wciąż jest wyraźny, a efekt końcowy bywa nieprzewidywalny. Kalibrator kolorów natomiast nie służy w ogóle do modyfikacji światła – wykorzystujemy go tylko do ustawiania balansu bieli i poprawnej reprodukcji barw, więc wybór tego narzędzia w tym kontekście nie rozwiązuje problemu cieni. Moim zdaniem, wiele osób zapomina też, że blenda czy ekran odbijają światło zastane, a nie generują własnego, dlatego w warunkach bardzo mocnego kontrastu nie mają szansy przebić się przez cień rzucany przez szerokie rondo kapelusza. Typowy błąd polega na przecenianiu możliwości odbłyśników i niedocenianiu lampy błyskowej jako narzędzia wspomagającego nawet przy mocnym świetle słonecznym. Lampa z dyfuzorem pozwala skierować doświetlenie dokładnie tam, gdzie trzeba, a dyfuzor łagodzi cienie i daje bardzo naturalny efekt, zgodny ze standardami pracy w fotografii portretowej. Podsumowując: tylko aktywne źródło światła, jak lampa błyskowa z odpowiednim dyfuzorem, pozwoli skutecznie i powtarzalnie rozświetlić głęboki cień pod kapeluszem, a pozostałe narzędzia są albo niewystarczające, albo zupełnie nietrafione w tym konkretnym przypadku.

Pytanie 14

Redukcja naświetlonych halogenków srebra metalicznego może być przeprowadzona dzięki procesowi

A. kąpieli pośredniej

B. wywołania

C. kąpieli końcowej

D. utrwalania

Proces wywoływania to absolutna podstawa w klasycznej fotografii analogowej czy reprografii, gdzie wykorzystuje się światłoczułe materiały na bazie halogenków srebra. Właśnie podczas wywołania zachodzi kluczowa reakcja chemiczna: naświetlone kryształy halogenków srebra (np. bromek czy chlorek) są redukowane do srebra metalicznego. To utajony obraz staje się widoczny, bo srebro metaliczne tworzy te ciemniejsze fragmenty obrazu na negatywie czy odbitce. Całe to zjawisko jest bardzo precyzyjne – używany wywoływacz musi być odpowiednio dobrany do materiału światłoczułego, a temperatura i czas procesu mają ogromne znaczenie dla jakości końcowego efektu. Moim zdaniem ten etap jest trochę jak magia – z pozoru niewidoczny obraz nagle się pojawia. W praktyce, np. w laboratoriach fotograficznych czy nawet w pracy konserwatora archiwaliów, dokładne zrozumienie tego procesu pozwala przewidzieć, jak różne czynniki technologiczne wpłyną na kontrast, gęstość optyczną czy ziarnistość obrazu. Wywoływanie jest też najbardziej wrażliwym momentem, jeśli chodzi o kontrolę parametrów – nawet drobne błędy mogą prowadzić do utraty detali. Warto pamiętać, że dopiero po wywołaniu można przystąpić do utrwalania, które usuwa pozostałe, nienaświetlone halogenki, żeby obraz był trwały. Ale to właśnie wywołanie „wydobywa” obraz z materiału światłoczułego – tu cała chemia zaczyna działać na pełnych obrotach.

Pytanie 15

Jakiego środka należy użyć do oczyszczania przedniej soczewki obiektywu, aby zapobiec zarysowaniom powłoki przeciwodblaskowej?

A. Sprężonego powietrza

B. Wilgotnej ściereczki

C. Irchy

D. Pędzelka

Czyszczenie obiektywu przy użyciu pędzelka może wydawać się odpowiednie, jednak może prowadzić do poważnych uszkodzeń. Pędzelki, zwłaszcza te tanie lub niewłaściwie zaprojektowane, mogą mieć twarde włosie, które w kontakcie z powierzchnią soczewki może zarysować powłokę. Ponadto, użycie pędzelka nie zawsze jest skuteczne w usuwaniu drobnych cząstek kurzu, a niekiedy może jedynie przemieszczać je po powierzchni soczewki, co zwiększa ryzyko zarysowań. Wilgotna ściereczka właściwie dobrana do czyszczenia szkła optycznego, może być stosowana, ale przy nieodpowiednim zastosowaniu również może prowadzić do zarysowań. Wiele ściereczek jest wykonanych z materiałów, które mogą być zbyt szorstkie lub nieodpowiednie, co stwarza ryzyko uszkodzenia powłoki. Ircha, z kolei, choć często używana w przemyśle, nie jest idealna do czyszczenia obiektywów, ponieważ może pozostawiać drobne włókna, które przyciągają kurz i brud. Właściwe czyszczenie obiektywu wymaga zrozumienia delikatności jego powierzchni oraz zastosowania odpowiednich technik, które nie tylko oczyści, ale również zabezpieczą soczewkę przed uszkodzeniami. Warto zainwestować w dedykowane akcesoria czyszczące, które są zaprojektowane z myślą o ochronie delikatnych powłok optycznych.

Pytanie 16

Efekt chromatic aberration (aberracja chromatyczna) na zdjęciach cyfrowych objawia się jako

A. zwiększenie ziarnistości przy wysokich wartościach ISO

B. zniekształcenie geometryczne obiektów na brzegach kadru

C. kolorowe obwódki wzdłuż kontrastowych krawędzi

D. ogólne zmniejszenie ostrości całego obrazu

Podczas analizy niepoprawnych odpowiedzi warto zwrócić uwagę na kilka istotnych kwestii. Zmniejszenie ostrości całego obrazu nie jest charakterystycznym objawem aberracji chromatycznej, lecz może wynikać z innych problemów, takich jak niewłaściwe ustawienia ostrości czy nieodpowiednie warunki oświetleniowe. Ostry obraz jest kluczowy dla atrakcyjności zdjęć, więc ważne jest, aby nie mylić aberracji z innymi czynnikami wpływającymi na ostrość. Zwiększenie ziarnistości przy wysokich wartościach ISO to zjawisko związane z szumem cyfrowym, a nie aberracją chromatyczną. Ziarno to efekt działania sensora w trudnych warunkach oświetleniowych, a jego redukcja jest kwestią odpowiedniej konfiguracji aparatu i zastosowania technik postprodukcji, a nie problemu z optyką. Zniekształcenie geometryczne obiektów na brzegach kadru w rzeczywistości dotyczy aberracji sferycznej lub komatycznej, które są różnymi zjawiskami od aberracji chromatycznej, a związane są z błędami w konstrukcji obiektywu. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwej interpretacji jakości obrazu oraz skutecznego korzystania z technik fotograficznych. W praktyce, aby uniknąć mylenia tych zjawisk, warto zainwestować czas w naukę o optyce i jej wpływie na fotografię.

Pytanie 17

Zasada czterech mocnych punktów w fotografii opiera się na kompozycji

A. podziału ukośnego

B. spirali

C. trójpodziału

D. podziału diagonalnego

Reguła trójpodziału to jedna z fundamentów kompozycji w fotografii, polegająca na podziale kadru na trzy równe części w poziomie i pionie, co tworzy dziewięć pól. Kluczowe punkty przecięcia tych linii to miejsca, w których powinny znajdować się najważniejsze elementy obrazu. Dzięki tej technice zdjęcia stają się bardziej zrównoważone i harmonijne, przyciągając wzrok widza. Przykładem zastosowania reguły trójpodziału może być fotografia krajobrazowa, gdzie horyzont umieszczony na jednej z linii poziomych oraz interesujący obiekt, na przykład drzewo czy góra, umieszczony na jednym z punktów przecięcia, tworzy kompozycję przyciągającą uwagę. Ponadto, stosowanie tej reguły ułatwia rozkład elementów w zdjęciu, co sprzyja lepszemu odbiorowi wizualnemu. Warto zaznaczyć, że trójpodział jest szeroko wykorzystywany nie tylko w fotografii, ale także w innych dziedzinach sztuki, takich jak malarstwo czy film, co dowodzi jego uniwersalności i skuteczności w tworzeniu atrakcyjnych kompozycji.

Pytanie 18

W aparatach fotograficznych oznaczenie S (Tv) odnosi się do trybu

A. automatyki programowej

B. automatyki z preselekcją czasu

C. manualnego

D. automatyki z preselekcją przysłony

Tryb S (znany również jako Tv w niektórych aparatach) oznacza automatyczną preselekcję czasu, co pozwala fotografowi na ręczne ustawienie czasu naświetlania. W tym trybie aparat automatycznie dobiera wartość przysłony, aby uzyskać prawidłową ekspozycję w zależności od panujących warunków oświetleniowych. Jest to niezwykle użyteczne w sytuacjach, gdzie ruch obiektów jest istotny, na przykład przy fotografowaniu sportów lub w przypadku szybkich zmian oświetlenia. Dzięki temu fotograf ma kontrolę nad czasem naświetlania, co pozwala na uchwycenie dynamicznych scen. Dobrą praktyką jest używanie tego trybu, gdy chcemy zamrozić ruch, na przykład przy fotografowaniu pędzącego samochodu, gdzie ustawienie krótkiego czasu naświetlania, np. 1/1000 sekundy, pozwala na uchwycenie szczegółów bez rozmycia. Warto również pamiętać, że zmieniając czas naświetlania, wpływamy na głębię ostrości zdjęcia, co powinno być brane pod uwagę podczas planowania kadrów, szczególnie w trybie S.

Pytanie 19

Który rodzaj planu zdjęciowego zastosowano na fotografii?

A. Plan ogólny.

B. Plan pełny.

C. Duże zbliżenie.

D. Detal.

Duże zbliżenie to jeden z najczęściej używanych planów zdjęciowych, szczególnie kiedy chcemy pokazać konkretne detale, fakturę czy specyficzne cechy przedmiotu lub osoby. W przypadku tej fotografii widzimy owoce opuncji w wiadrze – kadr jest skoncentrowany na nich samych, ujęcie obejmuje praktycznie tylko owoce, bez niepotrzebnych elementów tła. To właśnie cecha charakterystyczna dużego zbliżenia – pokazuje temat bardzo blisko, wypełniając kadr i skupiając uwagę widza na strukturze, kolorze, detalach powierzchni. W branży fotograficznej i filmowej taki plan świetnie sprawdza się przy prezentacji produktów, przyrody, kulinariów czy portretów pokazujących emocje. Moim zdaniem to doskonałe narzędzie do budowania intymności z tematem – widz czuje się jakby wręcz dotykał obiektu. Warto pamiętać, że dobre duże zbliżenie wymaga odpowiedniego ustawienia ostrości i kontroli głębi ostrości, żeby wydobyć istotne szczegóły. Z doświadczenia wiem, że to ujęcie przyciąga uwagę i pozwala na zupełnie inne spojrzenie na zwykłe rzeczy. Standardy branżowe zalecają stosować takie plany tam, gdzie zależy nam na szczegółach lub emocjach, bo wtedy obraz naprawdę mówi sam za siebie.

Pytanie 20

Zwiększenie mocy błysku lamp błyskowych w studio pozwala na

A. lepsze ustawienie ostrości

B. uzyskanie większej głębi ostrości

C. wydłużenie czasu ekspozycji

D. skrócenie czasu ekspozycji

Nie do końca to jest tak, że większa energia błysku lamp błyskowych nie poprawia ostrości. Ostrość to głównie kwestia ustawień obiektywu i odległości do obiektu. Większy błysk może sprawić, że obraz będzie lepiej ostry, ale nie ma na to dużego wpływu na dokładne ustawienie. A jeśli wydłużymy czas naświetlania, to są inne ryzyka, jak prześwietlenie, a do tego mogą pojawić się niechciane artefakty, jeśli coś się rusza. Dłuższy czas naświetlania lepiej się sprawdza przy słabym świetle, gdzie chcemy uchwycić detale, a nie przy mocnych lampach. Głębia ostrości bardziej zależy od ustawień przysłony niż od mocy błysku. Jest też kwestia, że krótszy czas naświetlania może prowadzić do niedoświetlenia, bo lampy błyskowe nie zawsze nadążają za szybkością migawki. Korzystanie z błysku w krótkim czasie naświetlania wymaga, żeby wiedzieć, że nie każda lampa potrafi dać tak mocny błysk, żeby zrównoważyć krótki czas. I jeszcze jedno – efekty błysku są różne w zależności od sprzętu, a umiejętne ich użycie wymaga praktyki i znajomości zasad ekspozycji oraz przysłony.

Pytanie 21

Tryb działania aparatu, w którym priorytet ma przesłona, oznaczany jest symbolem literowym

A. P

B. M

C. T/TV

D. A/AV

Tryb priorytetu przesłony, oznaczany literami A (Aperture Priority) lub AV (Aperture Value) w aparatach fotograficznych, pozwala fotografowi na bezpośrednie ustawienie wartości przesłony, co wpływa na ilość światła docierającego do matrycy oraz na głębię ostrości w kadrze. W tym trybie aparat automatycznie dobiera czas naświetlania, co jest szczególnie przydatne w sytuacjach, gdy konieczne jest kontrolowanie efektów wizualnych wynikających z użycia różnorodnych przysłon. Przykładowo, przy użyciu niskiej wartości f (np. f/2.8) można uzyskać efekt bokeh, czyli rozmycie tła, co jest często wykorzystywane w portretach. Z kolei wyższa wartość f (np. f/16) zapewnia większą głębię ostrości, co jest korzystne w krajobrazach. Używanie trybu A/AV jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii, ponieważ daje fotografowi pełną kontrolę nad kreatywnym aspektem kompozycji, a jednocześnie pozwala skupić się na innych detalach kadrowania bez martwienia się o czas naświetlania.

Pytanie 22

Plik cyfrowy przeznaczony do zamieszczenia w folderze reklamowym należy przygotować w minimalnej rozdzielczości

A. 600 ppi

B. 150 ppi

C. 300 ppi

D. 75 ppi

300 ppi to taka wartość rozdzielczości, która praktycznie stała się branżowym standardem dla materiałów przeznaczonych do profesjonalnego druku – zwłaszcza w poligrafii reklamowej. Chodzi o to, żeby w folderach, ulotkach czy katalogach każda grafika, zdjęcie albo nawet drobna czcionka wyglądała ostro i wyraźnie, bez żadnych widocznych pikseli. Drukarnie praktycznie zawsze wymagają minimum właśnie tych 300 punktów na cal, bo wtedy detale grafiki odwzorowują się bardzo precyzyjnie. Co ciekawe, jeśli ktoś zrobi plik w niższej rozdzielczości, to potem na wydruku wychodzą "pikselozy", rozmycia, a czasem nawet całkiem nieczytelne elementy. Moim zdaniem warto o tym pamiętać, bo nie raz widziałem osoby, które pracowały w 72 czy 150 ppi, bo tak wyglądało dobrze na ekranie – a potem cała praca do poprawki, bo drukarnia odrzuciła projekt. 300 ppi to taki złoty środek między jakością a rozmiarem pliku – więcej nie daje już zauważalnie lepszych efektów, a pliki rosną do niepraktycznych rozmiarów. Także, jeśli chodzi o foldery reklamowe czy inne druki wysokiej jakości, po prostu nie ma co schodzić poniżej tej wartości. Warto też wiedzieć, że np. zdjęcia z internetu przeważnie mają 72 ppi, więc nie nadają się do druku reklamowego bez wcześniejszego przeskalowania, co zwykle pogarsza jakość.

Pytanie 23

Odbitki o wymiarach 10 x 15 cm można uzyskać bez kadrowania z negatywu?

A. 6 x 6 cm

B. 24 x 36 mm

C. 4 x 5 cala

D. 6 x 4,5 cm

Odpowiedź 24 x 36 mm jest prawidłowa, ponieważ jest to standardowy format negatywu filmowego, który odpowiada proporcjom 10 x 15 cm. Oznacza to, że negatyw w tym formacie doskonale pasuje do odbitki w podanym rozmiarze bez konieczności kadrowania, co jest kluczowe w procesie druku. W praktyce, gdy fotografujemy przy użyciu aparatu 35 mm, otrzymujemy obraz o wymiarach 24 x 36 mm, który w pełni można wykorzystać do wykonania odbitki o wymiarach 10 x 15 cm. Warto dodać, że podczas przetwarzania zdjęć i ich późniejszego drukowania, wiele laboratoriów fotograficznych stosuje ten standard, co ułatwia pracę fotografom. Zrozumienie tych proporcji jest istotne nie tylko dla dorosłych, ale także dla osób uczących się fotografii, ponieważ pozwala lepiej planować zdjęcia i ich późniejszą obróbkę. Standardy te są szczególnie ważne w profesjonalnej fotografii, gdzie jakość i dokładność formatu mają kluczowe znaczenie dla efektywności pracy.

Pytanie 24

Wyszczuplenie modela na zdjęciu uzyskuje się dzięki zastosowaniu

A. flary obiektywu.

B. pędzla.

C. filtra skraplanie.

D. stempla.

Pędzel w programach graficznych służy głównie do malowania, maskowania czy retuszu punktowego, ale do fizycznej zmiany kształtu sylwetki się raczej nie nadaje. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób myśli, iż wystarczy np. zamalować fragmenty zdjęcia, żeby uzyskać efekt wyszczuplenia, ale to po prostu wygląda nienaturalnie – wszelkie cienie, światło i faktury wtedy się rozjeżdżają. Stempel to kolejne narzędzie, które kojarzy się z usuwaniem niepożądanych elementów albo kopiowaniem fragmentów tła, ale nie pozwala na zaawansowaną deformację sylwetki. Owszem, można próbować kopiować i zamazywać fragmenty, jednak efekt końcowy będzie daleki od profesjonalnego retuszu – to raczej sposób na nieduże poprawki, takie jak wymazanie niedoskonałości skóry czy elementów tła. Flara obiektywu natomiast to efekt świetlny, który pojawia się na zdjęciach w wyniku padania silnego światła na soczewki obiektywu, czasem jest dodawany celowo, aby dodać zdjęciu klimatu i dynamiki, ale nie ma absolutnie żadnego wpływu na kształt sylwetki modela czy modelki. To jest częsty błąd – mylić efekty świetlne z narzędziami do modyfikacji kształtów. W praktyce tylko filtr skraplanie daje realną możliwość modelowania proporcji ciała na zdjęciu w taki sposób, by efekt był subtelny i profesjonalny. Reszta tych narzędzi ma zupełnie inne zastosowania i jeśli ktoś próbuje je wykorzystać do wyszczuplania postaci, najczęściej kończy się to nienaturalnym rezultatem, którego branża retuszerska zdecydowanie nie poleca. Klucz to znajomość narzędzi i wybieranie tych, które są do danego zadania stworzone.

Pytanie 25

Perspektywę żabią zastosowano na fotografii

A. Fotografia 1

B. Fotografia 3

C. Fotografia 4

D. Fotografia 2

Perspektywa żabia, często nazywana też ujęciem z żabiej perspektywy, polega na fotografowaniu obiektu od dołu ku górze. Taka technika daje efekt, jakby patrzeć na fotografowany przedmiot z poziomu ziemi, co sprawia, że obiekt wydaje się większy, bardziej monumentalny i dominujący. W praktyce często używa się jej, żeby dodać dynamizmu lub dramatyzmu zdjęciom – na przykład w fotografii architektury, gdzie budynki wydają się wtedy bardziej okazałe, albo w fotografii portretowej, gdzie można podkreślić siłę postaci. W przypadku tej fotografii widać wyraźnie, że zdjęcie jest wykonane od dołu – doniczka z kwiatami została uchwycona z takiego kąta, że jej spód jest widoczny, a same kwiaty wydają się jakby wyższe niż w rzeczywistości. Taki sposób fotografowania nie jest przypadkowy – czasem pomaga ukryć tło lub wydobyć szczegóły, które z normalnego poziomu byłyby niewidoczne. Moim zdaniem to bardzo przydatna technika, bo pozwala eksperymentować z kompozycją i prezentacją przedmiotów w nietypowy sposób. W branży fotograficznej zaleca się, by nie nadużywać tej perspektywy, ale warto ją znać i umieć stosować z głową – bo czasem to właśnie żabia perspektywa ratuje zdjęcie, które byłoby nudne z tradycyjnego ujęcia.

Pytanie 26

Wyszczuplenie modeli w programie Adobe Photoshop przeprowadza się z użyciem narzędzia

A. filtr skraplanie.

B. rozmycie inteligentne.

C. filtr renderowanie.

D. rozmycie kształtu.

Filtr skraplanie (ang. Liquify) to jedno z tych narzędzi w Photoshopie, które praktycznie każdy retuszer czy fotograf wykorzystuje do modelowania sylwetki czy twarzy na zdjęciach. Moim zdaniem to wręcz podstawa, jeśli chodzi o delikatne wyszczuplanie, korekty proporcji albo nawet całkowitą zmianę kształtu poszczególnych partii ciała. To narzędzie daje niesamowitą kontrolę – można przesuwać piksele, wygładzać, lokalnie 'wciskać' i 'wyciągać' fragmenty obrazu bez utraty jakości detali. W standardach branżowych (np. w pracy dla magazynów modowych czy kampanii reklamowych) korzysta się właśnie ze skraplania, żeby uzyskać naturalny efekt, a nie przerysowaną manipulację. Przy okazji, warto wiedzieć, że Liquify pozwala pracować na warstwie inteligentnej, co daje możliwość cofania zmian albo ich modyfikowania nawet po zapisaniu pliku. W praktyce często zaczyna się od maskowania obszarów, które mają pozostać niezmienione, a potem stosuje się odpowiednie pędzle do subtelnego modelowania. Takie podejście to dobra praktyka, bo minimalizuje ryzyko 'przerysowania' efektu. Osobiście uważam, że każdy kto poważnie myśli o retuszu, powinien dobrze opanować filtr skraplanie, bo to jeden z głównych filarów profesjonalnej edycji zdjęć portretowych.

Pytanie 27

Wyszczuplenie modeli w programie Adobe Photoshop przeprowadza się z użyciem narzędzia

A. filtr renderowanie.

B. rozmycie kształtu.

C. rozmycie inteligentne.

D. filtr skraplanie.

Filtr skraplanie, czyli w Photoshopie narzędzie Liquify, to zdecydowany standard branżowy jeśli chodzi o wszelkie manipulacje sylwetką czy modelowanie kształtów na zdjęciach. Właśnie to narzędzie daje największą swobodę – można przesuwać części ciała, wygładzać linie, a nawet subtelnie wysmuklać czy powiększać wybrane elementy. Z mojego doświadczenia wynika, że retuszerzy i graficy wykorzystują Liquify nie tylko do wyszczuplania modeli, ale też do poprawiania ubrań, korygowania drobnych deformacji czy wyrównywania tła, jeśli coś się „wylewa” poza główny plan. Co istotne, praca z Liquify wymaga trochę wprawy, bo łatwo przesadzić – wtedy obraz wygląda nienaturalnie i od razu widać manipulację. Najlepsi graficy zawsze pracują na kopii warstwy i korzystają z masek, żeby móc cofnąć przesadzone zmiany. W praktyce nieraz spotykałem się z tym, że standardem jest zachowanie subtelności – branża reklamowa i wydawnicza zwykle oczekuje efektu „naturalnego retuszu”, czyli poprawki są widoczne, ale nie rażą. Jeśli chcesz się nauczyć profesjonalnego retuszu sylwetek, to właśnie z Liquify warto zacząć – praktyka czyni mistrza. Poza tym, od niedawna Photoshop udostępnił też dodatkowe funkcje w tym filtrze, jak korekta oczu, nosa czy ust, co jeszcze bardziej ułatwia pracę przy portretach.

Pytanie 28

Redukcję naświetlonych halogenków srebra metalicznego można osiągnąć dzięki procesowi

A. kąpieli końcowej

B. kąpieli pośredniej

C. utrwalania

D. wywołania

Odpowiedź 'wywołania' jest prawidłowa, ponieważ proces ten jest kluczowy w redukcji halogenków srebra metalicznego. Wywołanie polega na zastosowaniu odpowiednich chemikaliów, które powodują przekształcenie naświetlonych halogenków srebra (AgBr, AgCl) w metalliczne srebro. W standardowym procesie fotograficznym, halogenki srebra, które nie zostały naświetlone, są rozpuszczane w kąpieli wywołującej, a te, które były naświetlone, ulegają redukcji. Przykładowo, w przypadku czarno-białego filmu, wywoływacz, taki jak roztwór metol-kwas borny, jest stosowany do przekształcania naświetlonych halogenków w srebro metaliczne, co finalnie tworzy obraz. Proces wywołania jest niezwykle istotny, ponieważ to właśnie on umożliwia wizualizację naświetlonego materiału, co sprawia, że jest fundamentem w fotografii tradycyjnej. Zastosowanie standardowych procedur wywoływania zapewnia wysoką jakość obrazu oraz jego trwałość, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotograficznej.

Pytanie 29

Przy oświetleniu rembrandtowskie światło padające na fotografowaną osobę należy ustawić

A. nieco z góry i na wprost modela.

B. nieco z góry i boku modela.

C. z góry nad modelem.

D. z tyłu za modelem.

Odpowiedź jest zgodna z klasyczną techniką oświetleniową, której korzenie sięgają malarstwa holenderskiego XVII wieku. Rembrandtowskie światło to jeden z najczęściej stosowanych schematów w portrecie fotograficznym, bo pozwala uzyskać bardzo charakterystyczny trójkąt światła na policzku modela po stronie odwróconej od źródła światła. Ta technika opiera się na ustawieniu głównego światła nieco z góry i boku względem osoby, co daje naturalny efekt modelowania twarzy i podkreślenia jej struktury. Właśnie wtedy powstaje ten mały jasny trójkąt na cienistej stronie policzka, który jest znakiem rozpoznawczym rembrandta. Moim zdaniem, to jedno z fajniejszych rozwiązań, jeśli chcesz osiągnąć głębię i wyrazistość zdjęcia bez zbędnej teatralności. W praktyce często używa się softboxa lub beauty dish’a ustawionego lekko powyżej linii wzroku modela i przesuniętego na bok o jakieś 45 stopni. Takie światło nie tylko wygląda bardzo naturalnie, ale też świetnie maskuje niedoskonałości skóry i podkreśla kości policzkowe. Według większości podręczników fotografii portretowej, właśnie taki układ pozwala uzyskać najlepszy efekt modelowania światłem i nadaje twarzy wyjątkową plastyczność. Warto eksperymentować z kątem padania i wysokością lampy, bo nawet drobne zmiany potrafią bardzo mocno wpłynąć na charakter portretu. Rembrandtowskie światło jest wręcz kanonem w branży i jeśli zależy komuś na klasycznym, ponadczasowym portrecie – to właśnie ten układ będzie najczęściej wykorzystywany.

Pytanie 30

Efekt mikrokontrastu w fotografii oznacza

A. zdolność obiektywu do odwzorowania drobnych detali z zachowaniem kontrastu

B. prześwietlenie najjaśniejszych partii obrazu

C. niedoświetlenie najciemniejszych partii obrazu

D. odwzorowanie tonów pośrednich na fotografii

Koncepcje prześwietlenia najjaśniejszych partii obrazu oraz niedoświetlenia najciemniejszych partii obrazu odnoszą się do problemów związanych z dynamicznym zakresem fotografii, jednak nie mają one bezpośredniego związku z efektem mikrokontrastu. Prześwietlenie oznacza, że zbyt wiele światła dociera do matrycy, co prowadzi do utraty szczegółów w jasnych obszarach, natomiast niedoświetlenie skutkuje brakiem detali w cieniach. W obu przypadkach, kluczowym problemem jest balans ekspozycji, a nie sama jakość odwzorowania detali. Z kolei odwzorowanie tonów pośrednich w zdjęciach również nie jest tym samym co mikrokontrast. Tony pośrednie odnoszą się do gradacji między światłem a cieniem, a nie do szczegółów w drobnych elementach obrazu. Mikrokontrast dotyczy bardziej szczegółowego odwzorowania tekstur i detali, co może być kluczowe w profesjonalnej fotografii. Typowym błędem myślowym jest mylenie ogólnych problemów z ekspozycją z możliwościami obiektywu w zakresie odwzorowania szczegółów. Warto zwrócić uwagę na technikę, jakość sprzętu oraz umiejętności w postprodukcji, aby uzyskać zadowalające rezultaty, zamiast koncentrować się na błędnym zrozumieniu mikrokontrastu jako pojęcia związane z ekspozycją.

Pytanie 31

Podczas robienia czarno-białych fotografii górskiego krajobrazu, aby osiągnąć efekt podkreślenia chmur, przyciemnienia nieba i uzyskania burzowego klimatu, należy wykorzystać filtr

A. niebieski

B. szary

C. czerwony

D. zielony

Użycie filtru czerwonego w czarno-białych zdjęciach krajobrazów górskich ma kluczowe znaczenie dla uzyskania głębi oraz dramatyzmu w obrazie. Filtr czerwony blokuje niebieskie światło, co prowadzi do znacznego przyciemnienia nieba, a jednocześnie uwydatnia białe chmury, które stają się bardziej kontrastowe i wyraziste. Tego rodzaju technika jest szeroko stosowana w fotografii krajobrazowej, szczególnie gdy celem jest uchwycenie burzowego nastroju. Przykładowo, w sytuacjach, gdy fotografujemy górskie szczyty z dramatycznym niebem, czerwony filtr pozwala na uzyskanie efektu, który wydobywa szczegóły chmur, sprawiając, że zdjęcie zyskuje na emocjonalnej głębi. Warto również zauważyć, że stosując filtr czerwony, możemy wzbogacić naszą kompozycję o ciekawe zestawienia tonalne, co jest zgodne z zasadami kompozycji w fotografii. Dobre praktyki w tej dziedzinie obejmują testowanie różnych ustawień ekspozycji w połączeniu z filtrem, aby uzyskać pożądany efekt wizualny.

Pytanie 32

Na której ilustracji przedstawiono modyfikator oświetlenia dający ukierunkowany, wąski strumień światła?

A. Na ilustracji 2.

B. Na ilustracji 1.

C. Na ilustracji 4.

D. Na ilustracji 3.

Na ilustracji 4 widoczny jest tzw. grid, czyli plaster miodu (ang. honeycomb grid). To jeden z najważniejszych modyfikatorów światła, jeśli zależy nam na uzyskaniu bardzo ukierunkowanego, wąskiego strumienia światła. Grid ogranicza rozchodzenie się światła na boki, przez co pozwala precyzyjnie doświetlić wybrane fragmenty sceny, nie zalewając światłem całego kadru. W praktyce często korzysta się z niego w portrecie studyjnym, fotografii produktowej czy kreatywnych sesjach, gdzie kluczowe jest zaakcentowanie konkretnego obszaru światłem, bez niechcianych rozjaśnień tła czy innych elementów poza głównym motywem. Moim zdaniem grid jest trochę niedoceniany przez początkujących, a szkoda, bo jego zastosowanie daje bardzo profesjonalne efekty i pozwala na budowanie klimatu zdjęcia światłem. W branżowych standardach panuje zasada, że do skupienia i kontroli światła właśnie gridy są najlepszym wyborem – są znacznie skuteczniejsze od klasycznych softboxów czy parasolek, które dają szerokie, rozproszone światło. Warto też dodać, że do gridów często sięga się przy fotografii headshotów czy beauty, gdzie światło musi być naprawdę dokładnie kontrolowane. Z mojego doświadczenia dobrze dobrany grid potrafi zmienić klimat całej fotografii – coś, czego nie osiągniesz żadnym innym modyfikatorem.

Pytanie 33

Aby zrealizować serię 3 zdjęć z różnymi ustawieniami ekspozycji, w aparacie należy skorzystać z funkcji

A. wielokrotnej ekspozycji

B. bracketingu

C. balansu bieli

D. samowyzwalacza

Bracketing to technika, która polega na wykonaniu serii zdjęć tego samego obiektu przy różnych ustawieniach parametrów ekspozycji, takich jak czas naświetlania, przysłona czy ISO. Użycie bracketingu pozwala na uzyskanie lepszego efektu końcowego, gdy chcemy dopasować ekspozycję w trudnych warunkach oświetleniowych. Przykładowo, fotografując krajobraz o dużym kontraście, możemy wykonać jedno zdjęcie z normalną ekspozycją, drugie z ustawieniem na niedoświetlenie oraz trzecie na prześwietlenie. Taki zestaw zdjęć pozwala na późniejsze wybranie najlepszego ujęcia lub stworzenie zdjęcia HDR (High Dynamic Range), które łączy zalety wszystkich wykonanych zdjęć. Bracketing jest szeroko stosowany w fotografii krajobrazowej, architektonicznej oraz w sytuacjach, gdy światło jest zmienne. Użycie tej funkcji jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii, umożliwiając uzyskanie wysokiej jakości obrazów w zróżnicowanych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 34

Jakiej techniki należy użyć, aby uzyskać efekt miękkiej, rozmytej wody w fotografii krajobrazowej?

A. Wysokiej wartości ISO

B. Stosowania lampy błyskowej

C. Niskiej wartości przysłony

D. Długiego czasu naświetlania

Aby w fotografii krajobrazowej uzyskać efekt miękkiej, rozmytej wody, kluczowe jest wykorzystanie długiego czasu naświetlania. Jest to technika, która pozwala na uchwycenie ruchu wody w sposób płynny i subtelny. Gdy stosujemy długi czas naświetlania, każdy ruch elementów w kadrze, takich jak woda, zostaje rozmyty, co tworzy efekt jedwabistej, delikatnej tekstury. W praktyce oznacza to, że woda w rzece, wodospadzie lub morzu, zamiast być zamrożona w jednym momencie, wygląda na miękką i płynącą. Aby uzyskać ten efekt, często stosuje się statyw, który zapobiega poruszeniu aparatu i utrzymuje ostrość innych elementów kadru. Długi czas naświetlania to jedna z ulubionych technik profesjonalistów, ponieważ dodaje zdjęciu dynamiki i artystycznego wyrazu. Można również użyć filtra ND (neutral density), który redukuje ilość światła wpadającego do obiektywu, co pozwala na wydłużenie czasu naświetlania w warunkach jasnego oświetlenia. Ta technika to nie tylko kwestia sprzętu, ale także wyczucia i umiejętności przewidywania, jak ruchy wody ułożą się na zdjęciu.

Pytanie 35

W profesjonalnym procesie pracy z obrazem termin "soft proofing" oznacza

A. proces wstępnej obróbki zdjęć przed pokazaniem ich klientowi

B. symulację wyglądu wydruku na ekranie monitora przed wykonaniem fizycznego wydruku

C. tworzenie wydruków próbnych na papierze o niższej gramaturze

D. drukowanie próbek kolorów na papierze fotograficznym

Wybór innych odpowiedzi wskazuje na nieporozumienie dotyczące procesu soft proofing. Na przykład drukowanie próbek kolorów na papierze fotograficznym nie jest tym samym, co symulacja na ekranie. Takie podejście, choć użyteczne w niektórych kontekstach, nie pozwala na ocenę rzeczywistego wyglądu obrazu w warunkach cyfrowych. Drukowanie próbek wymaga fizycznych materiałów oraz czasu, a także może wiązać się z dodatkowymi kosztami, co czyni je mniej efektywnym w ocenie kolorów. Proces wstępnej obróbki zdjęć przed ich prezentacją klientowi również nie odnosi się do soft proofing, jako że nie dotyczy on symulacji wydruku, lecz raczej edycji zdjęć. Z kolei tworzenie wydruków próbnych na papierze o niższej gramaturze może wprowadzać w błąd, ponieważ różnica w gramaturze papieru może wpływać na końcowy efekt wizualny, a tym samym nie oddaje rzeczywistego wyglądu zamierzonego wydruku. Tego typu podejścia mogą prowadzić do frustracji i niezadowolenia klientów, ponieważ nie spełniają oczekiwań co do jakości i koloru wydruków. Kluczowe jest zrozumienie, że soft proofing opiera się na dokładnej symulacji i ocenie efektu końcowego w przestrzeni cyfrowej, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie grafiki i druku.

Pytanie 36

Który z formatów pozwala na zapisanie przetworzonego zdjęcia z zachowaniem warstw, a jednocześnie umożliwia otwieranie obrazu w różnych programach graficznych oraz przeglądarkach?

A. PSD

B. TIFF

C. BMP

D. JPG

Format PSD (Photoshop Document) jest natywnym formatem plików programu Adobe Photoshop. Choć pozwala na zachowanie warstw oraz pełnych możliwości edycji, jego wadą jest ograniczona kompatybilność z innymi przeglądarkami i programami graficznymi. Większość aplikacji nie ma możliwości pełnego otwierania lub edytowania plików PSD bez zainstalowanego Photoshopa, co może ograniczać współpracę między użytkownikami. Z kolei format JPG (Joint Photographic Experts Group) to popularny, jednak kompresyjny format, który nie obsługuje warstw. JPG jest przystosowany do przechowywania zdjęć w redukowanej wielkości, ale każdorazowe zapisanie pliku w tym formacie skutkuje utratą jakości obrazu, co czyni go nieodpowiednim do profesjonalnej edycji. Innym przykładem jest BMP (Bitmap), który jest formatem rastrowym, jednak nie oferuje zaawansowanych funkcji, takich jak warstwy czy kompresja, co sprawia, że jest mniej praktyczny w kontekście obróbki zdjęć. Użytkownicy często popełniają błąd, sądząc, że znane i powszechnie stosowane formaty, takie jak JPG czy BMP, będą odpowiednie do profesjonalnej edycji zdjęć. W rzeczywistości, gdy zachowanie edytowalnych warstw i jakości jest kluczowe, formaty te nie spełniają wymaganych standardów branżowych. Warto zatem zwrócić uwagę na różnice między formatami i wybierać te, które najlepiej odpowiadają specyficznym potrzebom edycyjnym oraz współpracy zespołowej.

Pytanie 37

W oświetleniu upiększającym zwanym glamour główne źródło światła jest umieszczone

A. z boku i nieco poniżej osi obiektywu aparatu fotograficznego.

B. w osi obiektywu aparatu fotograficznego za fotografowaną postacią.

C. nieco poniżej ale równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej postaci.

D. nieco powyżej ale równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej postaci.

W oświetleniu glamour, które jest naprawdę bardzo charakterystyczne dla portretów beauty, kluczowe jest umieszczenie głównego źródła światła trochę powyżej i centralnie przed twarzą fotografowanej osoby. To naprawdę nie jest przypadek – dzięki temu światło rozchodzi się równomiernie po twarzy, minimalizując cienie pod oczami i nosem, a skóra wydaje się gładka i świeża. Właśnie takie ustawienie pozwala uzyskać efekt tej „miękkiej maski”, która wygładza rysy, ale nie wygasza zupełnie naturalnych konturów. Fotografowie beauty, makijażyści, a nawet operatorzy w telewizji korzystają z tej techniki, bo światło z góry na wprost działa jak naturalny lifting – tuszuje niedoskonałości, ale nie zabiera trójwymiarowości. W praktyce bardzo często korzysta się z softboxów lub pierścieniowych lamp LED ustawionych idealnie z przodu, lekko ponad linią wzroku modela. Takie światło jest bazą, a potem można dołożyć delikatne wypełnienie lub kontrę, ale ten główny kierunek światła jest kluczowy. Moim zdaniem nawet początkujący zobaczą ogromną różnicę, jak tylko przestawią lampę nieco wyżej i na wprost – od razu widać ten specyficzny, elegancki efekt jak z okładki magazynu. To taki fundament w pracy z portretami i beauty, bez tego trudno mówić o klasycznym glamour.

Pytanie 38

Aby zwiększyć kontrast w cyfrowym obrazie w programie Photoshop, należy wykorzystać

A. Filtry

B. Warstwy

C. Krzywe

D. Balans koloru

Krzywe to zaawansowane narzędzie w programie Photoshop, które umożliwia precyzyjne dostosowanie kontrastu obrazu poprzez manipulację krzywą tonalną na histogramie. Używając krzywych, użytkownik może kontrolować jasność i kontrast w określonych obszarach tonalnych, co pozwala na bardziej subtelne i złożone korekty niż inne metody. Na przykład, jeżeli chcemy poprawić kontrast w cieniach, możemy podnieść dolną część krzywej, a jednocześnie obniżyć górną część, co skutkuje wzmocnieniem różnicy między jasnymi a ciemnymi partiami obrazu. Krzywe są szeroko stosowane w branży graficznej, ponieważ pozwalają na zachowanie szczegółów w jasnych i ciemnych obszarach, co jest szczególnie ważne w profesjonalnej edycji zdjęć. Dobre praktyki wskazują na konieczność pracy w trybie RGB, co zapewnia pełen zakres tonalny i kolorystyczny, co z kolei przekłada się na lepszą jakość końcowego produktu.

Pytanie 39

Realizacja montażu zdjęcia panoramicznego, zestawienie fotografii w technice HDR oraz tworzenie stykówki i animacji jest możliwa w programie

A. Adobe Lightroom

B. GIMP

C. Adobe Photoshop

D. Paint

Adobe Photoshop to wszechstronny program stworzony do zaawansowanej edycji grafiki rastrowej, który oferuje szeroki wachlarz narzędzi do montażu fotografii panoramicznych, łączenia zdjęć w technice HDR, wykonywania stykówek oraz animacji. Dzięki funkcji Photomerge, użytkownicy mogą łatwo łączyć wiele zdjęć w jedną panoramę, co jest szczególnie przydatne w przypadku krajobrazów lub dużych scen. Technika HDR, polegająca na łączeniu zdjęć o różnych ekspozycjach, pozwala uzyskać obrazy o szerokim zakresie tonalnym, co jest nieosiągalne w tradycyjnej fotografii. Photoshop udostępnia również narzędzia do tworzenia stykówek, które są zbiorem miniaturek zdjęć w jednym pliku, co ułatwia przeglądanie i wybieranie najlepszych ujęć. Dodatkowo, za pomocą funkcji animacji, użytkownicy mogą tworzyć ruchome obrazy i filmy, co otwiera nowe możliwości w zakresie prezentacji wizualnych. Adobe Photoshop jest uznawany za standard w branży, z licznymi samouczkami i materiałami edukacyjnymi dostępnymi w sieci, co czyni go idealnym narzędziem zarówno dla profesjonalnych fotografów, jak i amatorów.

Pytanie 40

Aby uzyskać zdjęcie owoców na tle koszyka z wyraźnym pierwszym i drugim planem, ustalono parametry ekspozycji:
− czas naświetlania 1/30 s
− przysłona f/8. Jakie parametry należy ustawić, aby tło było rozmyte, zachowując tę samą ilość światła padającego na matrycę?

A. 1/250 s, f/2,8

B. 1/60 s, f/22

C. 1/250 s, f/5,6

D. 1/125 s, f/5,6

Ustawienie czasu naświetlania na 1/60 s oraz przysłony na f/22 nie dostarcza odpowiednich rezultatów w kontekście uzyskiwania rozmytego tła. Gdy przysłona jest ustawiona na f/22, jej maksymalna wartość przyczynia się do zwiększenia głębi ostrości, co skutkuje tym, że zarówno pierwszy, jak i drugi plan pozostają ostre. Dla uzyskania rozmycia tła, należy stosować mniejsze wartości przysłony. Ustawienie czasu naświetlania na 1/60 s nie jest wystarczające w połączeniu z f/22, ponieważ przy tak małej przysłonie, a także dłuższym czasie naświetlania, ryzyko poruszenia zdjęcia znacząco wzrasta, szczególnie podczas fotografowania obiektów w ruchu. Podobnie, ustawienie 1/250 s z f/5,6, choć zmniejsza głębię ostrości w porównaniu do f/22, wciąż może nie zapewnić oczekiwanego efektu bokeh, gdyż przysłona f/5,6 nie jest wystarczająco szeroka dla uzyskania znaczącego rozmycia tła. W przypadku, gdy czas naświetlania wynosi 1/125 s z f/5,6, również nie zapewnia to optymalnych warunków do uzyskania estetycznego rozmycia tła, gdyż przysłona f/5,6 wciąż zbyt mocno akcentuje elementy znajdujące się poza pierwszym planem. W fotografii kluczowe jest zrozumienie, jak wartości przysłony oraz czasu naświetlania wpływają na głębię ostrości i ogólne wrażenie wizualne obrazu, co jest często pomijane przez początkujących fotografów.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej