Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 08:57
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 09:16

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Który pomiar natężenia światła TTL opiera się na uśrednianiu jasności z całej fotografowanej sceny, z akcentem na centralny obszar kadru?

A. Wielosegmentowy

B. Centralnie ważony

C. Punktowy

D. Matrycowy

Odpowiedź 'Centralnie ważony' jest prawidłowa, ponieważ ten tryb pomiaru natężenia światła koncentruje się na uśrednieniu wartości jasności ze sceny, z uwzględnieniem przede wszystkim środkowego obszaru kadru. To podejście jest szczególnie użyteczne w sytuacjach, gdy główny obiekt fotografowany znajduje się w centrum kadru, co pozwala na uzyskanie odpowiedniej ekspozycji. W praktyce, stosując centralnie ważony pomiar, fotograf może lepiej kontrolować rezultaty w scenariuszach, gdzie kontrasty w oświetleniu są znaczące, a kluczowy element obrazu wymaga odpowiedniego naświetlenia. Warto również zauważyć, że centralnie ważony pomiar jest często preferowany w sytuacjach portretowych, gdzie twarz modela znajduje się zwykle w centrum, a pozostałe tło może być mniej istotne. Zgodnie z dobrymi praktykami, korzystanie z tego rodzaju pomiaru w odpowiednich warunkach znacząco zwiększa szansę na uzyskanie dobrze naświetlonego zdjęcia.

Pytanie 2

Kiedy planujesz robić zdjęcia z widokiem na odległe obiekty, co powinieneś przygotować?

A. mieszek

B. teleobiektyw

C. obiektyw szerokokątny

D. soczewkę Fresnela

Mieszek, obiektyw szerokokątny i soczewka Fresnela to wszystkie elementy optyczne, które w określonych sytuacjach mogą być użyteczne, jednak nie są odpowiednie do fotografowania odległych obiektów w sposób przewidziany w tym pytaniu. Mieszek, często wykorzystywany w fotografii makro lub przy fotografii produktowej, pozwala na precyzyjne ustawienie ostrości na bardzo bliskich obiektach, co czyni go mało funkcjonalnym w kontekście oddalonych scen. Użycie mieszków do fotografii dalekozasięgowej prowadziłoby do znacznych trudności w uzyskaniu stabilnych, wyraźnych zdjęć. Obiektyw szerokokątny, z drugiej strony, jest przystosowany do uchwycenia szerokiego pola widzenia, co sprawia, że odległe obiekty mogą wydawać się mniejsze i bardziej rozmyte, a także wprowadzać zniekształcenia perspektywy. W przypadku fotografii krajobrazowej czy architektonicznej lepiej sprawdzi się, ale nie w kontekście uchwycenia detali odległych obiektów. Soczewka Fresnela, będąca specjalnym typem soczewki, jest stosunkowo rzadko używana w tradycyjnej fotografii. Jej zastosowanie obejmuje głównie dziedziny związane z optyką i iluminacją, a nie z rejestrowaniem obrazów z dużą szczegółowością. Wybór niewłaściwego sprzętu może prowadzić do nieudanych ujęć, co podkreśla znaczenie odpowiedniego doboru narzędzi fotograficznych do zamierzonych efektów i celów artystycznych.

Pytanie 3

Do którego formatu należy przekonwertować plik PSD, aby opublikować go w portalu społecznościowym?

A. RAW

B. TIFF

C. JPEG

D. DOCX

Format JPEG jest zdecydowanie najpopularniejszy, jeśli chodzi o publikowanie grafik i zdjęć na portalach społecznościowych. Z mojego doświadczenia wynika, że praktycznie wszystkie te serwisy – od Facebooka, przez Instagram, aż po Twittera – wymagają grafiki właśnie w tym formacie, bo JPEG doskonale godzi jakość z niewielkim rozmiarem pliku. To bardzo ważne, bo przecież nikt nie chce czekać, aż zdjęcie będzie się ładować kilka minut. Pliki PSD, które służą do pracy z warstwami w Photoshopie, są zbyt ciężkie i nieobsługiwane przez przeglądarki internetowe ani przez portale. JPEG natomiast jest rozpoznawalny przez praktycznie każde urządzenie i aplikację – zarówno na komputerze, jak i na smartfonie. Co ciekawe, JPEG stosuje kompresję stratną, więc czasem warto dostosować ustawienia jakości przy eksporcie, żeby kompromis między wagą a jakością był akceptowalny. W branży graficznej utarło się, by najpierw pracować na pliku PSD, a kiedy projekt jest skończony, eksportować go do JPG na potrzeby internetu. No i jeszcze jedno – portale społecznościowe bardzo często same kompresują zdjęcie, więc czasem lepiej samodzielnie przygotować odpowiedni JPEG, żeby nie było nieprzyjemnych niespodzianek z jakością.

Pytanie 4

Aby uzyskać najwyższą jakość zdjęć w zakładzie fotograficznym, najlepiej zapisać je w rozdzielczości

A. 150 ppi

B. 72 ppi

C. 300 ppi

D. 0 ppi

Odpowiedź 300 ppi (pikseli na cal) jest uznawana za standard w branży fotograficznej do uzyskiwania zdjęć profesjonalnej jakości. Wartość ta oznacza, że na każdym calu obrazu znajduje się 300 pikseli, co przekłada się na niezwykle szczegółowe odwzorowanie detali, co jest kluczowe w druku. Przy tej rozdzielczości obrazy wyglądają ostro i wyraźnie, co jest szczególnie istotne w pracy z dużymi formatami, takimi jak plakaty czy wystawy. Ponadto, standard ten jest zgodny z wymaganiami większości drukarni, które sugerują właśnie 300 ppi jako minimalną rozdzielczość dla uzyskania wysokiej jakości wydruku. Przykładem może być przygotowanie zdjęcia portretowego do druku na dużym formacie, gdzie każdy detal, od zmarszczek po fakturę skóry, ma znaczenie. W praktyce oznacza to, że przed wysłaniem zdjęcia do druku warto upewnić się, że zapisaliśmy je w odpowiedniej rozdzielczości, aby uniknąć nieprzyjemnych niespodzianek w postaci rozmytych lub pikselowanych obrazów. Przykłady typowych zastosowań to fotografie mody, krajobrazów lub portretów, które często są publikowane w magazynach, gdzie jakość jest kluczowa.

Pytanie 5

Uzyskanie na zdjęciu efektu "zamrożenia ruchu" szybko jadącego samochodu wymaga ustawienia czasu naświetlania na wartość

A. 1/500 s

B. 1/15 s

C. 1/80 s

D. 1/30 s

Ustawienie czasu naświetlania na 1/500 sekundy to właśnie jeden z najczęściej stosowanych sposobów na uzyskanie efektu „zamrożenia ruchu” w fotografii, zwłaszcza w kontekście dynamicznych scen takich jak jadący samochód. Przy tak krótkim ekspozycji matryca aparatu rejestruje tylko ułamek sekundy z życia fotografowanego obiektu, przez co ruch praktycznie nie ma szansy zarejestrować się jako rozmazanie. W praktyce, zawodowi fotografowie sportowi czy prasowi bardzo często używają właśnie czasów rzędu 1/500 s, a nawet krótszych (np. 1/1000 s), żeby mieć pewność, że nawet bardzo szybki ruch zostanie oddany ostro i wyraźnie. Takie ustawienie jest też zgodne z podstawowymi zasadami fotografii ruchu – im szybciej porusza się obiekt, tym krótszego czasu naświetlania trzeba użyć. Oczywiście, przy tak krótkich czasach trzeba zadbać o odpowiednie doświetlenie – albo jasny dzień, albo otwarta przysłona, albo wyższe ISO. Z mojego doświadczenia wynika, że początkujący często próbują „zamrozić” szybki ruch dłuższymi czasami, ale nawet przy 1/80 s pojawia się już wyraźne rozmycie. Warto pamiętać, że eksperymentując z dynamicznymi scenami, lepiej ustawić nawet krótszy czas niż 1/500 s, szczególnie przy zdjęciach sportowych czy fotografii ulicznej, gdzie nie ma miejsca na kompromisy pod kątem ostrości ruchomych elementów. W branży przyjęło się, że 1/500 s to minimum dla szybkich obiektów, więc to bardzo praktyczna i uniwersalna wartość.

Pytanie 6

Dobór prawidłowych parametrów ekspozycji materiału zdjęciowego o określonej czułości możliwy jest przy zastosowaniu

A. spektrometru.

B. kolorymetru.

C. światłomierza.

D. pehametru.

Wybrałeś światłomierz i to jest jak najbardziej prawidłowe podejście. Światłomierz to kluczowe narzędzie każdego fotografa – zarówno w pracy z materiałami światłoczułymi tradycyjnymi, jak i podczas fotografii cyfrowej. Jego głównym zadaniem jest pomiar ilości światła padającego na daną scenę lub odbijanego od fotografowanego obiektu, co przekłada się bezpośrednio na dobranie odpowiednich parametrów ekspozycji: czasu naświetlania, przysłony i czułości ISO materiału. Dzięki prawidłowemu użyciu światłomierza można uniknąć prześwietleń lub niedoświetleń zdjęć, co przy pracy z materiałami światłoczułymi (filmami, błonami, papierami) jest dosłownie kluczowe – te materiały mają określoną czułość i zakres tolerancji naświetlenia. Moim zdaniem każda osoba pracująca z filmem powinna nauczyć się korzystać ze światłomierza ręcznego, nawet jeśli aparat posiada własny wbudowany. W praktyce, zwłaszcza w profesjonalnym środowisku (np. w fotografii studyjnej czy w filmie), korzystanie z dedykowanego światłomierza pozwala lepiej kontrolować światło i precyzyjniej uzyskać zamierzony efekt. Warto pamiętać, że dobrze dobrana ekspozycja to fundament obrazu, a światłomierz to jakby „oczy fotografa” do oceny warunków oświetleniowych. Branżowe standardy, na przykład w fotografii analogowej, wręcz wymagają stosowania światłomierza, bo tam nie ma możliwości natychmiastowej kontroli efektu tak jak w cyfrze. Na marginesie dodam, że w dobie cyfrowej fotografii światłomierz nadal się przydaje, zwłaszcza przy nietypowych warunkach oświetlenia, gdzie zaufanie automatyce aparatu może prowadzić do błędów.

Pytanie 7

Jeżeli fotograf planuje realizację zdjęć katalogowych produktów na materiałach negatywowych przeznaczonych do światła żarowego, to asystent fotograficzny powinien przygotować oświetlenie

A. halogenowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy

B. błyskowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy

C. halogenowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą

D. błyskowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi wskazują na błędne zrozumienie wymogów dotyczących oświetlenia w kontekście fotografii katalogowej. Odpowiedzi sugerujące użycie lamp błyskowych są nieadekwatne, ponieważ błyskowe źródła światła generują intensywną, ale krótkotrwałą iluminację, co może prowadzić do niepożądanych efektów w przypadku materiałów negatywowych, które są bardziej wrażliwe na nagłe zmiany oświetlenia. W kontekście fotografii produktowej, gdzie kluczowe jest zachowanie prawidłowego odwzorowania kolorów oraz detali, lampy halogenowe zapewniają stabilne i przewidywalne oświetlenie. Oprócz tego, blendy srebrne i złote są używane z reguły w celu odbicia światła i dostosowania temperatury barwowej, co nie jest konieczne przy pracy z halogenami, które same w sobie produkują odpowiednie ciepłe światło. Typowe myślenie prowadzące do wyboru błysków czy blend nie opiera się na pełnym zrozumieniu wpływu różnych typów oświetlenia na jakość zdjęć, a także na materiałach używanych w procesie. W fotografii katalogowej, gdzie szczegóły są kluczowe, stosowanie statywów do stabilizacji lamp halogenowych, a także stołów bezcieniowych, jest standardem, który pozwala na uzyskanie wysokiej jakości obrazów, co jest niezbędne dla profesjonalnego wizerunku produktu.

Pytanie 8

Jakie minimalne znaczenie ma aktualnie współczynnik Color Rendering Index (CRI) dla profesjonalnego oświetlenia fotograficznego?

A. CRI minimum 80

B. CRI minimum 95

C. CRI minimum 70

D. CRI minimum 60

Współczynnik CRI to wskaźnik jakości oświetlenia, który mierzy zdolność źródła światła do wiernego odwzorowywania kolorów. Wybór wartości CRI na poziomie 80 lub 70 może wydawać się atrakcyjny, zwłaszcza dla osób, które nie zdają sobie sprawy z wpływu jakości światła na efekt końcowy fotografii. Jednak taki poziom CRI nie zapewnia wystarczającej wierności kolorów. Przy CRI na poziomie 80, znaczna część odcieni, zwłaszcza tych bardziej nasyconych, może być zniekształcona. W praktyce może to prowadzić do sytuacji, w której kolory na zdjęciach będą się różnić od rzeczywistych barw obiektów, co jest nieakceptowalne w profesjonalnej fotografii. Przy CRI 70 czy 60, odwzorowanie kolorów jest jeszcze gorsze, co może być szczególnie problematyczne w fotografii produktowej, gdzie dokładność kolorów jest kluczowa dla marketingu i sprzedaży. Oświetlenie o niższym CRI może również wpływać na emocjonalny odbiór zdjęć, ponieważ kolory mogą wydawać się mniej żywe i atrakcyjne. Dlatego wybór źródła światła o odpowiednim CRI jest kluczowy dla każdego, kto chce uzyskać wysokiej jakości efekty w swojej pracy fotograficznej.

Pytanie 9

Dalmierz zamontowany w aparacie fotograficznym pozwala na ustalenie odległości

A. obrazowej

B. ogniskowej

C. przedmiotowej

D. hiperfokalnej

Wybór odpowiedzi nieprawidłowej odzwierciedla pewne nieporozumienia dotyczące funkcji i zastosowania dalmierza w aparacie fotograficznym. Ogniskowa odnosi się do odległości między soczewkami obiektywu a matrycą aparatu, co jest istotne dla określenia powiększenia obrazu, ale nie ma bezpośredniego związku z pomiarem odległości do obiektu. W kontekście aparatu fotograficznego nie jest to termin, który można by używać do opisu funkcji dalmierza. Hiperfokalna odległość odnosi się do szczególnego ustawienia ostrości, które pozwala na uzyskanie maksymalnej głębi ostrości w obrazach; jednak dalmierze nie mierzą tej odległości bezpośrednio, a ich rola ogranicza się do pomiaru odległości do obiektu. Odległość obrazowa, która dotyczy miejsca, w którym obraz uformowany przez obiektyw pada na matrycę, również nie jest związana z bezpośrednim pomiarem odległości do fotografowanego przedmiotu. Te błędne odpowiedzi mogą wynikać z nieporozumień w zakresie podstawowych terminów i funkcji używanych w fotografii, co może prowadzić do trudności w uzyskaniu pożądanych efektów w praktyce fotograficznej. Zrozumienie różnic między tymi terminami jest kluczowe dla efektywnego posługiwania się aparatem i osiągania wysokiej jakości zdjęć.

Pytanie 10

Który typ obiektywu jest pomocny do uchwycenia odległych obiektów w jak największej skali odwzorowania?

A. Standardowy

B. Krótkoogniskowy

C. Lustrzany

D. Długoogniskowy

Obiektywy długoogniskowe to naprawdę ważna sprawa w fotografii, szczególnie gdy chcemy uchwycić coś, co jest daleko. Z ich pomocą łatwiej możemy przybliżyć obiekt, a to super przydaje się, gdy robimy zdjęcia dzikiej przyrody, sportu czy też architektury. Co więcej, dzięki dłuższej ogniskowej, nasze zdjęcia będą bardziej szczegółowe, a obiekty będą lepiej odseparowane od tła. Na przykład, obiektywy 200mm czy 300mm pozwalają naprawdę dobrze uchwycić detale. W profesjonalnej fotografii, jak fotoreportaż czy dokumentalna, umiejętność pracy z takim obiektywem jest niezbędna. A jeśli zależy nam na efekcie bokeh, to długoogniskowy obiektyw również nam to umożliwi. Fajnie jest też mieć obiektywy z stabilizacją obrazu, bo to sprawia, że są jeszcze bardziej użyteczne, zwłaszcza w trudnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 11

Do którego formatu należy przekonwertować plik PSD, aby opublikować go w portalu społecznościowym?

A. JPEG

B. RAW

C. TIFF

D. DOCX

Format JPEG to właściwie taki branżowy standard, jeśli chodzi o udostępnianie zdjęć i grafik w internecie czy w portalach społecznościowych. Praktycznie wszystkie platformy – od Facebooka, przez Instagram, aż po Twittera – obsługują JPEG, bo ten format bardzo dobrze kompresuje obraz, zmniejsza jego wagę, a jednocześnie zachowuje wystarczającą jakość do przeglądania na ekranach komputerów, smartfonów czy tabletów. PSD to oczywiście format natywny Photoshopa i tak naprawdę nikt poza użytkownikami tego programu go nie otworzy, więc konwersja do JPEG to podstawa, jeśli chcesz się czymś pochwalić online. Moim zdaniem warto też pamiętać, że JPEG nie obsługuje przezroczystości – jeśli masz warstwy czy alfa w PSD, to po konwersji znikną, ale do zwykłych postów się to sprawdza. Fajnie też wiedzieć, że JPEG jest czytany przez praktycznie każde urządzenie i przeglądarkę, no i pliki są po prostu lekkie, co ułatwia szybkie ładowanie się obrazków na stronach. Bardzo często spotyka się też taki workflow, że najpierw wszystko projektuje się właśnie w PSD, potem eksportuje do JPEG i gotowe – można wrzucać do sieci. Nawet jak ktoś pracuje w innych programach graficznych, to i tak eksportuje pod social media właśnie do JPEG lub czasem ewentualnie PNG, ale JPEG dominuje. Z mojego doświadczenia, jeśli zależy Ci na szybkim udostępnieniu projektu i nie masz specjalnych wymagań typu przezroczystość, to JPEG to jest kierunek, w który idziesz praktycznie zawsze.

Pytanie 12

Czym jest emulsja fotograficzna?

A. wzmacniacz rtęciowy jednoroztworowy

B. substancja wywołująca w formie siarczanu

C. roztwór stężony chlorku glinowego i kwasu octowego

D. zawiesina drobnokrystalicznych światłoczułych halogenków srebra w żelatynie

Pojęcia związane z emulsją fotograficzną często bywają mylone z innymi substancjami chemicznymi, co prowadzi do błędnych wniosków. Wodny roztwór stężonego chlorku glinowego z kwasem octowym, pomimo swojej chemicznej złożoności, nie ma zastosowania w kontekście emulsji fotograficznej. Ten typ substancji nie jest światłoczuły i nie służy do rejestracji obrazu, co jest kluczowym kryterium działania emulsji. Z kolei wzmacniacz rtęciowy jednoroztworowy, pomimo że może być użyty w różnych procesach chemicznych, nie jest związany z produkcją materiałów fotograficznych. W rzeczywistości, wzmacniacze chemiczne stosowane w fotografii mają zupełnie inne funkcje, takie jak przyspieszanie procesu wywoływania zdjęć, a nie jako główny składnik emulsji. Co więcej, substancja wywołująca w postaci siarczanu również nie jest prawidłowa, gdyż siarczany są raczej związane z procesami chemicznymi w przemyśle wydobywczym lub jako dodatki w medycynie, a nie w kontekście emulsji. Kluczowym błędem myślowym jest zatem nieodróżnianie różnych substancji chemicznych od ich specyficznych zastosowań w fotografii, co wprowadza zamieszanie i utrudnia zrozumienie tego procesu. Emulsja fotograficzna, jako komponent kluczowy, wymaga zrozumienia jej składu i właściwości, aby móc efektywnie pracować z technikami fotografii tradycyjnej.

Pytanie 13

Dla filmu o czułości ISO 100 określono właściwe parametry ekspozycji: czas naświetlania 1/60 sekundy oraz przysłona 11. Jakie ustawienia ekspozycji będą odpowiednie dla filmu o czułości ISO 400?

A. 1/60 s, f/5,6

B. 1/250 s, f/5,6

C. 1/60 s, f/16

D. 1/250 s, f/11

Wybór nieprawidłowych parametrów ekspozycji często wynika z nieporozumień dotyczących zasad działania czułości ISO oraz związku między czasem naświetlania a wartością przysłony. Odpowiedzi, które nie zmieniają czasu naświetlania lub nie dostosowują wartości przysłony odpowiednio do zmienionej czułości, mogą prowadzić do błędów w naświetlaniu. Na przykład, utrzymanie czasu naświetlania na poziomie 1/60 s przy podwyższonej wartości ISO 400 nie uwzględnia zwiększenia wrażliwości filmu, co może skutkować prześwietleniem obrazu. Wartość przesłony f/16, w przypadku jednego z wyborów, jest zbyt mało otwarta na taką ekspozycję, co dodatkowo zmniejsza ilość światła docierającego do filmu, jednak nie w wystarczającym stopniu, aby zrównoważyć wyższą czułość. Utrzymanie przysłony na f/5,6 w połączeniu z czasem 1/60 s również jest błędne, ponieważ zwiększona czułość wymaga redukcji światła, co można osiągnąć poprzez zastosowanie wyższej wartości przysłony. Dodatkowo, wybór 1/250 s, f/5,6, choć z pozoru może wydawać się właściwy, w rzeczywistości nie osiąga on wystarczającej redukcji światła dla ekspozycji przy ISO 400. Kluczowe w tej kwestii jest zrozumienie zasady działania przysłony oraz jej wpływu na ilość światła, które dociera do matrycy lub filmu. Dobrze zrozumiane mechanizmy związane z ekspozycją są niezbędne do osiągnięcia zamierzonych efektów artystycznych i technicznych w fotografii.

Pytanie 14

W których formatach można zarchiwizować obrazy z zachowaniem warstw?

A. JPEG, PDF, PSD

B. PNG, PDF, PSD

C. TIFF, PDF, PSD

D. PNG, BMP, GIF

Formaty TIFF, PDF oraz PSD to jedne z najbardziej uniwersalnych i zarazem profesjonalnych rozwiązań, jeśli chodzi o archiwizację obrazów z zachowaniem warstw. Z mojego doświadczenia wynika, że w branży graficznej, archiwizowanie projektów z warstwami jest standardową praktyką - np. przy retuszu zdjęć, składzie DTP czy projektowaniu grafiki użytkowej. TIFF pozwala na zachowanie warstw w trybie tzw. TIFF z warstwami (np. w Photoshopie), chociaż nie wszystkie aplikacje je potem odczytują. PDF to także bardzo elastyczny format, bo nie tylko przechowuje warstwy, ale i wektory, tekst, przezroczystość. Najlepszym wyborem do wymiany plików między różnymi programami bywa PSD, czyli natywny format Photoshopa. Tam warstwy są przechowywane najpełniej – z maskami, trybami mieszania, stylami warstw itd. Archiwizowanie w tych formatach daje szansę na wrócenie do projektu po latach i dokonanie zmian bez utraty jakości. Moim zdaniem nie ma nic gorszego niż strata warstw przez zapis w złym formacie; standardy branżowe wręcz zalecają unikanie formatów stratnych w archiwizacji materiałów produkcyjnych, a tu TIFF, PDF i PSD wypadają najlepiej. Warto pamiętać, że np. agencje reklamowe czy drukarnie często wymagają plików z warstwami do dalszej edycji – bez tego poprawki są wręcz niemożliwe.

Pytanie 15

Aby zeskanować oryginał, który ma być wykorzystany w materiałach reklamowych, jaką powinien mieć rozdzielczość?

A. 300 spi

B. 150 spi

C. 72 spi

D. 200 spi

Wybór rozdzielczości 300 spi (punktów na cal) dla skanowania oryginału do folderu reklamowego jest zgodny z najlepszymi praktykami w dziedzinie druku i grafiki. Rozdzielczość 300 spi zapewnia wystarczającą jakość obrazu, co jest szczególnie istotne w przypadku materiałów reklamowych, gdzie detale i ostrość są kluczowe dla przyciągnięcia uwagi odbiorcy. W standardowej produkcji drukarskiej, taka jak offset, przyjmuje się, że rozdzielczość 300 spi jest optymalna dla uzyskania wyraźnych i profesjonalnych efektów wizualnych. Jeśli oryginał zostałby zeskanowany w niższej rozdzielczości, na przykład 150 spi, mogłoby to skutkować utratą szczegółów i rozmyciem, co może negatywnie wpłynąć na jakość finalnego produktu. Przykłady zastosowania tej wiedzy obejmują przygotowanie ilustracji do broszur, ulotek, a także plakaty, które będą drukowane w dużych formatach. W przypadku profesjonalnych wydruków, takich jak fotografie czy grafiki artystyczne, zachowanie wysokiej jakości skanowanego obrazu jest kluczowe, aby uniknąć nieprzyjemnych niespodzianek w procesie produkcji.

Pytanie 16

Subtelne ocieplenie kolorów rejestrowanej sceny uzyskuje się dzięki filtrowi

A. połówkowy

B. IR

C. skylight

D. polaryzacyjny

Filtr skylight, znany również jako filtr UV, jest powszechnie stosowany w fotografii do łagodzenia efektów niepożądanych, które mogą wystąpić podczas fotografowania w warunkach silnego światła. Działa on poprzez redukcję promieniowania UV, co nie tylko poprawia ogólną jakość zdjęć, ale także przyczynia się do bardziej naturalnych i cieplejszych tonów kolorystycznych. W praktyce, stosowanie filtru skylight jest szczególnie korzystne w warunkach takich jak zdjęcia krajobrazów czy dzikiej przyrody, gdzie naturalne światło może powodować zbyt dużą dominację chłodnych barw. Oprócz tego filtr ten zabezpiecza obiektyw przed zarysowaniami i zanieczyszczeniami. Warto pamiętać, że stosowanie filtrów powinno być zgodne z technikami fotografii, które promują naturalność obrazu, a dobór odpowiedniego filtru jest kluczowy dla osiągnięcia zamierzonego efektu. W związku z tym filtr skylight to nie tylko narzędzie poprawiające estetykę zdjęć, ale także istotny element ochronny sprzętu fotograficznego.

Pytanie 17

Nieprawidłowość optyczna obiektywu, przejawiająca się w przyciemnieniu lub rozjaśnieniu rogów kadru, to

A. dystorsja

B. winietowanie

C. koma

D. krzywizna pola

Winietowanie to wada optyczna, która objawia się przyciemnieniem lub rozjaśnieniem rogów kadru obrazu. Zjawisko to występuje najczęściej w przypadku obiektywów o dużych przysłonach, gdzie może być bardziej zauważalne, ponieważ krawędzie kadru doświadczają większej straty światła. Winietowanie może występować w różnych formach, takich jak naturalne winietowanie, które wynika z konstrukcji obiektywu, lub winietowanie spowodowane użyciem filtrów lub osłon. W praktyce fotografowie mogą spotkać winietowanie w obiektywach szerokokątnych lub w przypadku użycia obiektywów z dużą przysłoną na pełnej klatce, co może prowadzić do niepożądanych efektów w kompozycji zdjęcia. Aby zminimalizować wpływ winietowania, można zastosować techniki postprodukcji, takie jak korekcja winietowania w programach do edycji zdjęć. Dobrą praktyką jest również testowanie obiektywów w różnych warunkach oświetleniowych, aby zrozumieć, jak winietowanie wpływa na uzyskiwane obrazy i kiedy może być akceptowalne lub pożądane dla artystycznych efektów.

Pytanie 18

Obiektyw, którego ogniskowa jest znacznie dłuższa niż przekątna matrycy, a kąt widzenia jest mniejszy od zakresu widzenia ludzkiego oka, nazywamy obiektywem

A. szerokokątnym

B. standardowym

C. zmiennoogniskowym

D. wąskokątnym

Obiektyw wąskokątny charakteryzuje się długą ogniskową w porównaniu do przekątnej matrycy, co skutkuje ograniczonym kątem widzenia. Kąty widzenia w obiektywach wąskokątnych są znacznie mniejsze niż kąt widzenia ludzkiego oka, który wynosi około 50 stopni. Obiektywy te są idealne do fotografowania odległych obiektów lub do uzyskiwania efektywnych ujęć portretowych, gdzie istotne jest wyodrębnienie tematu z tła. W praktyce, obiektywy wąskokątne, takie jak teleobiektywy, stosuje się w fotografii sportowej, przyrodniczej, a także w fotografii portretowej, gdzie można uzyskać efekt naturalnej perspektywy. Warto zwrócić uwagę, że stosując długi obiektyw, możliwe jest uzyskiwanie mniejszych zniekształceń perspektywy, co jest ważne w fotografii architektury oraz w sytuacjach wymagających precyzyjnego odwzorowania detali.

Pytanie 19

Oświetlenie w stylu Rembrandta oznacza, że portretowany model na zdjęciu ma

A. na twarzy nie występują żadne cienie

B. obie strony twarzy są oświetlone w równym stopniu

C. na policzku pojawia się światło w postaci trójkąta

D. widać cienie pod oczami

Oświetlenie rembrandtowskie jest techniką oświetleniową, która charakteryzuje się charakterystycznym trójkątnym kształtem światła na policzku modela, przeciwnym do źródła światła. Ta forma oświetlenia powstaje, gdy głowa modela jest lekko obrócona w stronę źródła światła, co prowadzi do powstania cienia na jednym z policzków. Odpowiednie użycie tej techniki może nadać portretom głębię oraz trójwymiarowość, co jest niezwykle ważne w fotografii portretowej. Przykładem zastosowania oświetlenia rembrandtowskiego jest fotografowanie w studio, gdzie używa się jednego głównego źródła światła, często softboksu lub reflektora, które są ustawione pod kątem 45 stopni w stosunku do modela. W praktyce, aby uzyskać idealne efekty, warto eksperymentować z różnymi kątami i odległością źródła światła, co pozwoli na osiągnięcie pożądanej atmosfery i nastroju na zdjęciu. Technika ta jest powszechnie stosowana nie tylko w fotografii, ale także w filmie, gdzie odpowiednie oświetlenie odgrywa kluczową rolę w budowaniu narracji i emocji.

Pytanie 20

Za pomocą którego modyfikatora oświetlenia uzyskuje się na fotografii cienie o miękkich krawędziach?

A. Strumienicy.

B. Parasolki.

C. Plastra.

D. Wrół.

Parasolki fotograficzne to naprawdę bardzo popularny i praktyczny modyfikator światła, zwłaszcza jeśli komuś zależy na miękkich, łagodnych cieniach i delikatnym przejściu światła. Z mojego doświadczenia wynika, że właśnie parasolka, szczególnie w wersji białej lub tzw. softboxowej, rozprasza światło na tyle szeroko, że praktycznie eliminuje ostre krawędzie cieni. Światło odbite lub przepuszczone przez materiał parasolki staje się zdecydowanie mniej kontrastowe, co jest super przydatne przy portretach, fotografii produktowej albo nawet w fotografii wnętrz. W branży mówi się, że parasolka to jeden z najprostszych sposobów na złamanie światła - po prostu rozprasza je na większą powierzchnię, przez co cień jest miękki, a światło bardziej otulające. Co ciekawe, niektórzy profesjonaliści używają kilku parasolek ustawionych w różnych miejscach, żeby jeszcze bardziej kontrolować odbicia i rozmycie światła na planie zdjęciowym. Fachowcy doceniają też łatwość montażu i mobilność parasolek, bo są lekkie i szybko się je rozkłada. Warto jeszcze dodać, że zgodnie ze standardami branży, miękkie światło uzyskuje się przez zwiększanie powierzchni świecącej w stosunku do fotografowanego obiektu – a parasolka idealnie się w to wpisuje. Zdecydowanie polecam testować różne rodzaje parasolek, bo to najprostsza droga do opanowania światła miękkiego w praktyce.

Pytanie 21

Mieszek umieszczony pomiędzy obiektywem a korpusem aparatu fotograficznego pozwala na wykonanie zdjęć

A. krajobrazowych

B. panoramicznych

C. mikrofotograficznych

D. makrofotograficznych

Mieszek umieszczony między obiektywem a korpusem aparatu fotograficznego jest kluczowym elementem w fotografii makro, ponieważ pozwala na uzyskanie większej odległości między obiektywem a matrycą aparatu. Działa to na zasadzie powiększenia obrazu, co jest niezbędne przy fotografowaniu małych obiektów, takich jak owady czy drobne detale roślin. W praktyce, fotografie makro wymagają precyzyjnego ustawienia ostrości oraz odpowiedniego oświetlenia, co często osiąga się za pomocą specjalnych lamp dodatkowych. Standardy branżowe w fotografii makro sugerują również stosowanie statywów oraz obiektywów makro, aby uniknąć drgań i zapewnić najlepszą jakość obrazu. Dodatkowo, korzystając z mieszków, fotograf może eksperymentować z różnymi kątami i odległościami, co pozwala na tworzenie unikalnych i artystycznych ujęć. Mieszek jest więc nie tylko narzędziem technicznym, ale także kreatywnym rozwiązaniem, które poszerza możliwości fotografii.

Pytanie 22

Podczas robienia czarno-białych fotografii górskiego krajobrazu, aby osiągnąć efekt podkreślenia chmur, przyciemnienia nieba i uzyskania burzowego klimatu, należy wykorzystać filtr

A. zielony

B. szary

C. niebieski

D. czerwony

Filtry w fotografii dopełniają kompozycję, ale nie każde ich zastosowanie przynosi zamierzony efekt. Odpowiedzi niebieski i zielony są często mylone z filtrami, które mają za zadanie zmieniać nasycenie barw, a nie przyciemniać niebo. Niebieski filtr, na przykład, może wprowadzać zbyt wiele niebieskiego światła do zdjęcia, co nie pomaga w uzyskaniu dramatyzmu, a wręcz przeciwnie, sprawia, że niebo staje się bardziej jasne i mniej kontrastowe. Zielony filtr przyczynia się do wzmocnienia zieleni w krajobrazie, co w kontekście górskim, gdzie dominują szarości, nie jest skutecznym wyborem, jeśli celem jest uwydatnienie chmur. Z kolei szary filtr, który jest powszechnie stosowany w fotografii, służy głównie do kontrolowania ekspozycji i nie wpływa na kolory w taki sposób, aby wydobywać szczegóły chmur. Działanie takich filtrów opiera się na niepełnym zrozumieniu ich właściwości. Warto również zaznaczyć, że przeważnie filtry kolorowe stosuje się w specyficznych sytuacjach, a ich wybór powinien być przemyślany w kontekście zamierzonych efektów wizualnych, co w praktyce oznacza, że wybór filtra musi być dostosowany do konkretnej sceny fotograficznej.

Pytanie 23

Jakie cechy są typowe dla fotografii wykonanej w niskim kluczu?

A. Ciemne tło, oświetlenie przednie rozproszone

B. Jasne tło, oświetlenie frontalne

C. Ciemne tło, oświetlenie skierowane

D. Jasne tło, oświetlenie boczne z przodu

Niestety, żadna z pozostałych odpowiedzi nie oddaje charakterystyki niskiego klucza. Oświetlenie w fotografii w niskim kluczu polega na wykorzystaniu ciemnych tonów oraz skoncentrowanego światła, co odzwierciedla odpowiedź dotycząca ciemnego tła i skierowanego oświetlenia. Wybór jasnego tła, jak w niektórych z niepoprawnych odpowiedzi, jest sprzeczny z zasadami niskiego klucza, które mają na celu podkreślenie dramatyzmu i tajemniczości poprzez kontrast. Jasne tło wprowadza zbyt wiele rozproszonego światła, co skutkuje zdominowaniem kompozycji przez jasne elementy, zamiast wydobycia formy poprzez cienie. Takie podejście często prowadzi do niezamierzonych rezultatów, w których główny obiekt traci na wyrazistości. Oświetlenie skierowane w niektórych przypadkach może być użyte, jednak musi być stosowane w kontekście ciemnego tła, aby podkreślić detale i tekstury. Kluczowe jest zrozumienie, że stosowanie rozproszonego światła w połączeniu z jasnym tłem może zniweczyć efekt, który fotograf w niskim kluczu stara się osiągnąć. Warto zauważyć, że w fotografii artyści często dążą do mistrzowskiego wykorzystania kontrastów, co jest niemożliwe przy zastosowaniu niewłaściwych kombinacji oświetlenia i tła.

Pytanie 24

Aby uzyskać efekt oświetlenia konturowego, należy oświetlić fotografowany obiekt z jakiego kierunku?

A. tylne

B. górno-boczne

C. górne

D. przednie

Oświetlenie konturowe jest techniką, która ma na celu podkreślenie kształtu i tekstury obiektu poprzez kontrast między światłem a cieniem. Zastosowanie oświetlenia tylnego pozwala na uzyskanie efektu halo, który nie tylko definiuje kontury, ale również dodaje głębi i trójwymiarowości. W praktyce, jeśli fotografujesz portret, światło umieszczone za obiektem tworzy delikatną poświatę wokół krawędzi, co może efektywnie oddzielić osobę od tła. Ta technika jest powszechnie stosowana w fotografii mody oraz produktowej, gdzie ważne jest, aby obiekt wyglądał atrakcyjnie i wyróżniał się na tle. Dobrym przykładem zastosowania oświetlenia tylnego jest sesja zdjęciowa w plenerze podczas zachodu słońca, gdzie naturalne światło wprowadza ciepłe odcienie, podkreślając kontury postaci. Warto pamiętać, że umiejętne wykorzystanie różnych źródeł światła, zgodnie z zasadami kompozycji i estetyki, może znacząco wpłynąć na jakość finalnego obrazu. Zastosowanie tej techniki powinno być zgodne z zasadami sztuki fotograficznej i uwzględniać właściwe ustawienie parametrów aparatu, takich jak czas naświetlania i przysłona, co pozwoli na uzyskanie pożądanych efektów.

Pytanie 25

Czy fotograf, który wykonał opłaconą przez rodziców sesję zdjęciową dziecka, może opublikować je na swojej stronie internetowej?

A. Może opublikować wizerunek dziecka za pisemną zgodą rodziców.

B. Może, ponieważ pobrał opłatę za zrealizowaną sesję zdjęciową.

C. Może, ponieważ zdjęcie będzie tylko na jego stronie internetowej.

D. Może opublikować wizerunek dziecka bez pytania o zgodę.

To jest dokładnie ta odpowiedź, której oczekują zarówno polskie prawo, jak i praktyka zawodowa fotografa. Publikacja wizerunku dziecka zawsze wymaga pisemnej zgody rodziców lub opiekunów prawnych, niezależnie od tego, czy sesja była opłacona, czy nie. Wynika to z przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz z regulacji związanych z ochroną wizerunku i danych osobowych (RODO). Zgoda powinna być jasna, najlepiej na piśmie, obejmować konkretne cele i zakres publikacji – np. gdzie fotografia się pojawi, na jak długo, w jakiej formie. Bez takiego dokumentu publikowanie zdjęć małoletnich może prowadzić do poważnych problemów prawnych, a nawet kar finansowych. Z mojego doświadczenia wynika, że dobrą praktyką jest, by fotograf przygotował krótki formularz zgody, w którym dokładnie określi, jak zdjęcia będą wykorzystywane. Daje to poczucie bezpieczeństwa zarówno fotografowi, jak i rodzicom dziecka. W branży mówi się wręcz, że „brak pisemnej zgody – brak publikacji”. To nie tylko formalność – to szacunek do prywatności i ochrona dobra dziecka. Warto o tym pamiętać, nawet jeśli zdjęcia miałyby trafić tylko na portfolio czy stronę www, bo Internet nie zapomina. Często spotykam się z opinią, że skoro rodzic zapłacił, to fotograf może wszystko – a to niestety bardzo mylne podejście. W rzeczywistości świadomość prawna rośnie i coraz częściej rodzice pytają o te kwestie, dlatego warto się zabezpieczyć.

Pytanie 26

Która właściwość aparatu fotograficznego jest najważniejsza podczas robienia zdjęć dokumentalnych?

A. Obiektyw o wysokiej jasności

B. Obiektyw z możliwością makrofotografii

C. Obracany wyświetlacz

D. Kontrola nad perspektywą

Obiektyw o dużej jasności jest kluczowym elementem w fotografii reportażowej, ponieważ pozwala na uzyskanie wyższej jakości zdjęć w trudnych warunkach oświetleniowych, takich jak wnętrza budynków czy wieczorne wydarzenia. Obiektywy o dużej jasności, czyli te, które mają niską wartość przysłony (np. f/1.4, f/1.8), pozwalają na wpuszczenie większej ilości światła do matrycy aparatu. Dzięki temu fotograf może używać krótszych czasów naświetlania, co minimalizuje ryzyko poruszenia zdjęcia, a także umożliwia uzyskanie płytkiej głębi ostrości, co jest często pożądane w reportażu. Przykładowo, podczas fotografowania wydarzeń sportowych lub koncertów, gdzie warunki oświetleniowe mogą być zmienne, obiektyw o dużej jasności pozwala na uchwycenie dynamicznych momentów z zachowaniem ostrości i szczegółowości. Warto także zauważyć, że w fotografii reportażowej często liczy się czas reakcji, a obiektyw o większej jasności umożliwia szybsze ustawienie parametrów aparatu, co może być kluczowe w sytuacjach wymagających natychmiastowego działania.

Pytanie 27

W jakim celu stosuje się technikę HDR w fotografii?

A. Aby zwiększyć intensywność kolorów

B. Aby uzyskać efekt rozmycia ruchu

C. Aby zmniejszyć ilość szumów w obrazie

D. Aby uzyskać większy zakres dynamiczny obrazu

W fotografii technika HDR nie jest stosowana do zmniejszania ilości szumów. Szumy to zakłócenia w obrazie, które są bardziej związane z czułością ISO i jakością przetwornika. Aby zmniejszyć ilość szumów, stosuje się techniki takie jak redukcja szumów w postprodukcji lub używanie niższych wartości ISO. Natomiast zwiększenie intensywności kolorów można osiągnąć poprzez regulację nasycenia lub kontrastu w edycji zdjęć, ale nie jest to główny cel HDR. HDR może wprawdzie wpływać na postrzeganie kolorów poprzez lepsze oddanie detali, ale nie jest to jego podstawowe zastosowanie. Co do uzyskiwania efektu rozmycia ruchu, to jest to technika związana z długim czasem naświetlania, nie z HDR. Rozmycie ruchu jest używane do kreatywnego przedstawienia ruchu w fotografii, np. przy fotografowaniu płynącej wody czy poruszających się ludzi. Każda z tych technik ma swoje miejsce w fotografii i jest używana do osiągania konkretnych efektów, ale nie są one związane z zastosowaniem HDR.

Pytanie 28

Aby uzyskać pozytywy w skali odwzorowania 1:1 z negatywów o wymiarach 10×15 cm, jakie urządzenie powinno zostać użyte?

A. kopiarkę stykową

B. kolumnę reprodukcyjną

C. aparat wielkoformatowy

D. powiększalnik z głowicą filtracyjną

Wybór kolumny reprodukcyjnej, aparatu wielkoformatowego czy powiększalnika z głowicą filtracyjną na wykonanie pozytywów w skali 1:1 z negatywów 10×15 cm jest nieodpowiedni. Kolumna reprodukcyjna, choć użyteczna w reprodukcji płaskich obrazów, nie jest optymalna do zachowania pełnej skali, ponieważ przeważnie wykorzystuje obiektywy, które mogłyby wprowadzać zniekształcenia podczas reprodukcji. Ponadto, aparat wielkoformatowy jest przeznaczony do wykonywania zdjęć w dużych formatach, co w kontekście negatywów 10×15 cm jest niepraktyczne i może prowadzić do utraty jakości, a także niepotrzebnego komplikowania procesu. Z kolei powiększalnik z głowicą filtracyjną, choć doskonały do powiększania i korekcji tonalnej, nie jest właściwym narzędziem do uzyskania pozytywów w skali 1:1, ponieważ jest stworzony do pracy z negatywami, a jego głównym celem jest generowanie większych odbitek. Te podejścia mogą prowadzić do błędnych wniosków, jak przekonanie, że skala odwzorowania może być osiągnięta przez inne techniki, które w rzeczywistości wnoszą tylko dodatkowe komplikacje i niepewności w procesie reprodukcji. Zrozumienie, że kopiarka stykowa jest jedynym odpowiednim narzędziem do tej konkretnej aplikacji, jest kluczowe dla uzyskania satysfakcjonujących i profesjonalnych rezultatów.

Pytanie 29

Na ilustracji przedstawiono oprogramowanie służące wyłącznie do obróbki

A. materiałów audio.

B. materiałów wideo.

C. obrazów rastrowych.

D. obiektów wektorowych.

Na obrazku widać program, który nie służy do edycji materiałów wideo, grafiki rastrowej ani obiektów wektorowych. To jest dosyć częsty błąd, bo wiele osób kojarzy edytory z zaawansowanymi możliwościami multimedialnymi i automatycznie zakłada, że większość programów oferuje opcje edycji różnych rodzajów plików – ale to nie jest prawda. Oprogramowanie widoczne na ilustracji, czyli Audacity, to klasyczny edytor dźwięku, który nie oferuje żadnych narzędzi do montażu wideo lub obróbki obrazu. Materiały wideo wymagają zupełnie innych narzędzi – tutaj przydaje się np. Adobe Premiere Pro, DaVinci Resolve czy nawet darmowy Shotcut. W przypadku grafiki rastrowej (czyli zdjęć, obrazków pikselowych) korzysta się z programów takich jak GIMP lub Photoshop, a do grafiki wektorowej (np. logotypy, ilustracje techniczne, projekty CAD) raczej wybiera się Inkscape, CorelDRAW czy Adobe Illustrator. Typowym błędem jest także mylenie możliwości programów typu „wszystko w jednym” z dedykowanymi narzędziami. Audacity to wyłącznie dźwięk – nie da się tutaj ani obrabiać filmów, ani tworzyć grafiki w którymkolwiek ze wspomnianych formatów. Praktyka branżowa jasno rozdziela te zastosowania: dobór narzędzia zależy od typu materiału i wymagań projektu, więc warto od początku uczyć się korzystać z wyspecjalizowanych rozwiązań.

Pytanie 30

W celu uzyskania zdjęcia o wysokiej jakości przed rozpoczęciem skanowania refleksyjnego materiału analogowego należy

A. ustawić maksymalną rozdzielczość interpolowaną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5.

B. ustawić maksymalną rozdzielczość optyczną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0.

C. ustawić minimalną rozdzielczość interpolowaną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0.

D. ustawić minimalną rozdzielczość optyczną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5.

Wybór odpowiednich ustawień skanera to coś, co często bywa źle rozumiane, szczególnie jeśli ktoś kieruje się tylko parametrami podanymi na opakowaniu albo skupia się wyłącznie na wielkości pliku wyjściowego. Przede wszystkim rozdzielczość interpolowana to tak naprawdę sztuczne powiększanie obrazu przez komputer skanera. Nie daje to żadnych nowych szczegółów – po prostu algorytmy „zgadują”, jak mogłyby wyglądać piksele pomiędzy rzeczywistością, tworząc złudzenie wysokiej rozdzielczości. To trochę jak powiększanie zdjęcia w Photoshopie – niby jest większe, ale nie ostrzejsze, a czasem wręcz bardziej rozmyte. Minimalna rozdzielczość, niezależnie czy optyczna, czy interpolowana, jest niewystarczająca, jeśli zależy nam na szczegółach i ostrości. To typowy błąd – myślenie, że do większości zastosowań wystarczy „jakaś” rozdzielczość, bo później i tak można powiększyć w komputerze. Jeśli chodzi o zakres dynamiki, zbyt wąski (np. od 0 do 0,5) praktycznie uniemożliwia wychwycenie niuansów w cieniach i światłach – wtedy skan wygląda płasko, giną wszystkie delikatne przejścia tonalne, a szczegóły w ciemnych partiach stają się zlane w jedną masę. W profesjonalnych zastosowaniach, nawet dla amatorskiego archiwum rodzinnego, rekomenduje się używać zawsze maksymalnych możliwości optycznych sprzętu oraz możliwie najszerszego zakresu dynamiki, bo tylko wtedy mamy gwarancję, że cyfrowa kopia zachowa wszystko, co istotne w oryginale. Ograniczanie tych parametrów na starcie najczęściej wynika z pośpiechu albo braku wiedzy technicznej. W praktyce, popełnienie tych błędów skutkuje tym, że nie da się później „uratować” detali komputerowo – co zostanie utracone podczas skanowania, przepada bezpowrotnie. Dlatego zaleca się zawsze pracować na maksymalnych, „optycznych” możliwościach sprzętu.

Pytanie 31

Dla zapewnienia poprawnych kolorów na zdjęciach wykonywanych przy oświetleniu jarzeniowym należy w aparacie cyfrowym ustawić balans bieli na temperaturę barwową około

A. 2700-3000 K

B. 5500-6000 K

C. 4000-4500 K

D. 7500-8000 K

Ustawienie balansu bieli na temperaturę barwową 4000-4500 K jest kluczowe dla uzyskania wiernych kolorów zdjęć wykonywanych w świetle jarzeniowym. Świetło jarzeniowe ma specyficzny rozkład widma, który różni się od naturalnego światła dziennego. Właściwe ustawienie balansu bieli pozwala na skorygowanie odcieni kolorów, co jest szczególnie ważne w przypadku fotografii, gdzie dokładność kolorów ma duże znaczenie. Przykładowo, przy fotografowaniu w biurze oświetlonym lampami fluorescencyjnymi, ustawienie balansu bieli na około 4000-4500 K pozwoli na uzyskanie bardziej naturalnych, neutralnych kolorów, unikając efektu 'zielonego' lub 'niebieskiego' zabarwienia. Warto pamiętać, że różne źródła światła mają różne temperatury barwowe, dlatego dobrym zwyczajem jest korzystanie z narzędzi pomiarowych, jak grey card, aby jeszcze dokładniej ustalić wymagane ustawienia. Zrozumienie balansu bieli i jego wpływu na zdjęcia to podstawowa umiejętność każdego fotografa, która znacznie poprawia jakość finalnych prac.

Pytanie 32

Gdy histogram wskazuje na dużą ilość pikseli zgromadzonych blisko prawej krawędzi, co to sugeruje o zdjęciu?

A. jest zbyt ciemne

B. nie jest w ogóle nienaświetlone

C. jest równomiernie naświetlone

D. jest zbyt jasne

Odpowiedź, że zdjęcie jest zbyt jasne, jest poprawna, ponieważ histogram, który pokazuje dużą liczbę pikseli blisko prawej krawędzi, wskazuje na nadmierne naświetlenie. W świetle technicznym oznacza to, że wiele wartości tonów w obrazie zbliża się do maksymalnej jasności (255 w systemie RGB), co skutkuje utratą szczegółów w jasnych partiach zdjęcia. W praktyce fotograficznej, zbyt jasne zdjęcia mogą prowadzić do efektu prześwietlenia, gdzie detale w jasnych obszarach stają się niewidoczne, co jest szczególnie istotne w przypadku zdjęć krajobrazów lub portretów z dużą ilością światła. Aby uzyskać zrównoważone naświetlenie, warto stosować techniki takie jak bracketing ekspozycji, które polegają na wykonaniu kilku zdjęć z różnymi ustawieniami naświetlenia. Pozwala to na późniejsze wybranie najlepszego ujęcia lub na stworzenie zdjęcia HDR (High Dynamic Range), które łączy różne naświetlenia w celu uzyskania lepszego zakresu tonalnego. Dobrą praktyką jest również kalibracja monitorów oraz używanie histogramów do oceny naświetlenia podczas procesu edycji zdjęć.

Pytanie 33

Co określa liczba przewodnia lampy błyskowej?

A. maksymalną ilość błysków w ciągu 1s

B. maksymalny zasięg oświetlenia obiektu fotografowanego, zapewniający uzyskanie poprawnej ekspozycji

C. minimalną ilość błysków w ciągu 1s

D. minimalny zasięg oświetlenia obiektu fotografowanego, zapewniający uzyskanie poprawnej ekspozycji

Wybór błędnych odpowiedzi może wynikać z nieporozumień dotyczących funkcji i możliwości lampy błyskowej. Na przykład, maksymalna liczba błysków na 1 sekundę sugeruje, że lampa błyskowa działa jak urządzenie rejestrujące, co jest mylne. Lampa błyskowa nie działa w ten sposób; jej główną rolą jest dostarczenie intensywnego, krótkotrwałego światła, które ma na celu oświetlenie obiektu w momencie ekspozycji. W przypadku minimalnego zasięgu oświetlenia fotografowanego obiektu, stwierdzenie to jest również nieprecyzyjne. Liczba przewodnia koncentruje się na maksymalnym zasięgu, a nie minimalnym, co może prowadzić do błędnych podejść podczas fotografowania. Dodatkowo, koncepcja minimalnej liczby błysków na 1s nie odnosi się do liczby przewodniej, ale do tempa zdjęć, co jest zupełnie innym aspektem pracy z lampą błyskową. Takie nieścisłości mogą prowadzić do nieodpowiednich ustawień aparatu i nieefektywnego korzystania z lampy błyskowej, co z kolei wpływa na jakość uzyskiwanych zdjęć. Warto, zatem, zwrócić uwagę na definicje i zastosowania związane z liczbą przewodnią, aby poprawić umiejętności fotograficzne oraz świadome korzystanie z dostępnych narzędzi. W kontekście dobrych praktyk, zawsze warto zweryfikować wartości liczby przewodniej lampy przed rozpoczęciem sesji zdjęciowej, co pozwoli uniknąć rozczarowań związanych z niedostatecznym oświetleniem.

Pytanie 34

Obiektyw o ogniskowej 80 mm jest typowy dla kadru o wymiarach

A. 60 × 60 mm

B. 18 × 24 mm

C. 24 × 36 mm

D. 45 × 60 mm

Wybór niewłaściwego formatu kadru, takiego jak 45 × 60 mm, 24 × 36 mm czy 18 × 24 mm, wskazuje na niepełne zrozumienie zależności pomiędzy ogniskową obiektywu a rozmiarem matrycy lub filmu. Obiektyw 80 mm nie jest standardowy dla formatu 24 × 36 mm, który preferuje ogniskowe zbliżone do 50 mm, co jest utożsamiane z tzw. "normalnym" obiektywem, który oddaje perspektywę zbliżoną do ludzkiego oka. W przypadku formatu 45 × 60 mm, stosowane są zazwyczaj obiektywy o dłuższej ogniskowej, ale 80 mm jest wciąż za długi, co prowadzi do zniekształcenia obrazu i nieadekwatnej głębi ostrości. Natomiast obiektyw 80 mm w formacie 18 × 24 mm daje efekt teleobiektywu, co nie jest optymalne dla tego formatu, ponieważ prowadzi do wąskiego kąta widzenia i ograniczonego kontekstu przestrzennego. Typowym błędem myślowym jest założenie, że wyższa ogniskowa zawsze oznacza lepszą jakość obrazu, podczas gdy kluczowym czynnikiem jest dostosowanie ogniskowej do konkretnego formatu oraz zamierzonych efektów wizualnych. Takie nieprecyzyjne podejście może skutkować nieefektywnym wykorzystaniem sprzętu i niezadowalającymi rezultatami w praktyce fotograficznej. Właściwe zrozumienie relacji między ogniskową a formatem jest niezbędne dla osiągnięcia zamierzonych efektów artystycznych i technicznych w fotografii.

Pytanie 35

Minimalna liczba zdjęć potrzebna do stworzenia panoramy sferycznej 360° wynosi

A. 4-6 zdjęć przy obiektywie standardowym

B. 8-12 zdjęć przy obiektywie 15mm (kąt widzenia 110°)

C. 20-24 zdjęcia przy teleobiektywie

D. 2-3 zdjęcia przy obiektywie szerokokątnym

Minimalna liczba zdjęć potrzebna do stworzenia panoramy sferycznej 360° wynosi 8-12 zdjęć przy obiektywie 15mm, co odpowiada kątowi widzenia wynoszącemu około 110°. Użycie obiektywu szerokokątnego, takiego jak 15mm, jest kluczowe, ponieważ pozwala na uchwycenie szerszego kadru przy mniejszej liczbie zdjęć. W praktyce, przy tworzeniu panoram sferycznych, fotografowie często łączą zdjęcia uzyskane z różnych kątów, co pozwala na uzyskanie jednolitego obrazu o dużym zakresie widzenia. Każde zdjęcie powinno mieć około 30% pokrycia z sąsiednimi, co zapewnia płynne łączenie w procesie postprodukcji. Dobre praktyki wskazują, że w przypadku zdjęć powyżej 12mm, liczba zdjęć wzrasta, co może prowadzić do strat w jakości, jeśli nie będzie odpowiednio zarządzane. Dodatkowo, warto zwrócić uwagę na odpowiednie ustawienie statywu oraz poziomowanie aparatu, aby uniknąć zniekształceń. Wybór obiektywu i technika wykonania zdjęć mają kluczowe znaczenie dla ostatecznego efektu panoramy.

Pytanie 36

Do wertykalnego odwracania obrazu w lustrzankach cyfrowych służy

A. matówka.

B. pryzmat pentagonalny.

C. lustro półprzepuszczalne.

D. wizjer.

Pryzmat pentagonalny to kluczowy element w konstrukcji lustrzanek cyfrowych, który odpowiada za odwracanie obrazu w pionie, czyli wertykalnie. Gdy światło wpada przez obiektyw, trafia najpierw na lustro, potem na matówkę, ale to pryzmat pentagonalny w wizjerze prostuje ten obraz, żebyśmy mogli widzieć scenę prawidłowo – tak, jak wygląda na żywo, a nie do góry nogami. To rozwiązanie jest stosowane w lustrzankach od dekad i moim zdaniem bardzo dobrze się sprawdza, bo umożliwia natychmiastową ocenę kadru bez konieczności przetwarzania obrazu elektronicznie. W pryzmacie światło przechodzi przez układ pięciu ścian, co skutecznie odwraca obraz wertykalnie, ale bez zmiany orientacji poziomej. Takie rozwiązania są standardem w fotografii profesjonalnej i amatorskiej – widać to na przykład w aparatach Nikon czy Canon. Warto też wiedzieć, że alternatywą dla pryzmatu w tańszych lustrzankach jest układ luster zwany kominem, ale pryzmat daje wyższą jakość, lepszą jasność i ostrość obrazu w wizjerze. Z doświadczenia wiem, że brak odwrócenia obrazu powodowałby ogromny dyskomfort podczas fotografowania, bo wszystko byłoby dosłownie na opak. To jeden z tych szczegółów, które robią ogromną różnicę w codziennej pracy fotografa.

Pytanie 37

Widocznym na zdjęciach refleksom i odbiciom można zapobiec poprzez zastosowanie filtra

A. polaryzacyjnego.

B. połówkowego barwnego.

C. zmiękczającego.

D. połówkowego neutralnego.

Filtr polaryzacyjny to jeden z tych dodatków, które naprawdę robią różnicę, szczególnie kiedy walczysz z niechcianymi odbiciami czy refleksami na powierzchniach takich jak szkło, woda albo nawet lakierowane elementy. No widzisz, światło odbite od powierzchni ulega częściowej polaryzacji, a filtr polaryzacyjny pozwala skutecznie eliminować te uporczywe bliki, które potrafią zepsuć nawet najlepiej skomponowane zdjęcie, zwłaszcza w plenerze czy przy fotografowaniu architektury i pojazdów. W praktyce wystarczy lekko przekręcić filtr na obiektywie i od razu widać, jak znikają refleksy z szyb czy tafli wody – to bardzo przydatne przy fotografii krajobrazowej, bo dodatkowo podkreślają się kolory, błękit nieba staje się intensywniejszy, a chmury wychodzą wyraźniej. Moim zdaniem, filtr polaryzacyjny jest absolutnie podstawowy dla każdego, kto myśli poważnie o fotografii, zwłaszcza jeśli pracuje się w trudnych warunkach oświetleniowych albo dokumentuje rzeczy, w których odbicia mogą przeszkadzać. W branży to wręcz standardowe wyposażenie fotografa, nawet na egzaminach czy kursach technicznych zwracają uwagę na praktyczne użycie tego filtra. Fajnie pamiętać, że nie tylko chroni przed odbiciami, ale też ogólnie poprawia kontrast i nasycenie zdjęć. Bez dwóch zdań, to jest ta odpowiedź, na którą stawiają profesjonaliści.

Pytanie 38

W której jednostce określa się rozdzielczość skanowania oryginałów?

A. lpi

B. dpi

C. spi

D. ppi

Wybierając inną jednostkę niż spi, można bardzo łatwo wpaść w pułapkę terminologiczną, bo w branży graficznej istnieje kilka podobnych, lecz jednak odmiennych pojęć. Lpi (lines per inch) to jednostka stosowana głównie w poligrafii i oznacza liczbę linii rastrowych na cal – wykorzystywana jest przy opisywaniu jakości druku rastrowego, np. gazet czy magazynów. Lpi nie odnosi się do procesu digitalizacji oryginałów, tylko do ich późniejszego odwzorowania na papierze. Ppi (pixels per inch) z kolei opisuje zagęszczenie pikseli w obrazie cyfrowym, zwłaszcza na monitorach i w plikach graficznych – jest bardzo ważne przy projektowaniu grafiki do prezentacji cyfrowych, ale nie określa możliwości sprzętu skanującego. Dpi (dots per inch) pojawia się często jako synonim rozdzielczości, ale dotyczy drukarek i urządzeń wyjściowych – informuje, ile punktów (czyli fizycznych kropek) urządzenie jest w stanie nałożyć na powierzchnię nośnika. To typowy błąd w myśleniu – mylenie dpi i spi, bo i jedno, i drugie odnosi się do liczby punktów na cal, ale mają inne znaczenie w praktyce. Z mojego punktu widzenia częste zamienne stosowanie tych skrótów świadczy o braku precyzji, a w profesjonalnym środowisku drukarskim czy graficznym jest wręcz niepożądane. Do opisu rozdzielczości skanowania używamy wyłącznie spi, bo tylko ona precyzyjnie mówi o liczbie próbek pobranych przez skaner z oryginału. To ważne zwłaszcza przy archiwizacji, digitalizacji dzieł sztuki czy precyzyjnych reprodukcjach – tam jakość zaczyna się właśnie od dobrze dobranej wartości spi, a nie od dpi czy ppi, które mają już inne zastosowanie. Warto więc pamiętać o tym rozróżnieniu, bo pomyłka tu może skutkować nieodpowiednią jakością końcowego obrazu lub nieporozumieniami na etapie przygotowania materiałów.

Pytanie 39

Jakie właściwości użytkowe wielkoformatowego aparatu miechowego umożliwiają korygowanie zniekształceń perspektywicznych w fotografii budynków?

A. Wyciąg miecha

B. Wymienialne obiektywy

C. Rodzaj rejestrowanego obrazu

D. Kąt nachylenia czołówki i matówki

Pochyły czołówki i matówki w aparatach miechowych są naprawdę ważne, zwłaszcza jeśli chodzi o fotografię architektury. Dzięki nachylaniu czołówki można lepiej ustawić kąt obiektywu w stosunku do obiektu, co pomaga uniknąć zbieżnych linii na zdjęciach. Wiesz, jak to jest, kiedy aparat jest pod kątem i budynek wygląda jakby się ,,oddalał” z boku? To jest dokładnie ten efekt, który można wyeliminować! Na przykład, robiąc zdjęcia wieżowców, można uzyskać ładniejsze, prostsze linie, jeśli dobrze ustawi się czołówkę. To nie tylko wygląda lepiej, ale też pokazuje, że rozumiesz, jak działa fotografia architektoniczna. Warto też dodać, że pochyła matówka ułatwia kadrowanie i ostrzenie, co daje większą kontrolę nad tym, co w końcu trafia na zdjęcie. Z mojego doświadczenia, to naprawdę robi różnicę w jakości obrazów.

Pytanie 40

Pomiar natężenia odbitego światła przeprowadza się przy użyciu światłomierza skierowanego

A. w kierunku aparatu

B. w kierunku obiektu

C. wyłącznie na tło

D. w kierunku źródła światła

Pomiar natężenia światła odbitego w kierunku obiektu jest kluczowy dla uzyskania dokładnych wartości. Światłomierz, skierowany w stronę obiektu, pozwala na pomiar ilości światła, które jest odbijane od powierzchni danego obiektu. To podejście jest zgodne z zasadami pomiarów oświetleniowych, które wskazują na konieczność uwzględnienia rzeczywistego oświetlenia obiektu oraz jego właściwości odbicia. Przykładem zastosowania tej metody jest praca w fotografii studyjnej, gdzie pomiar światła na obiekcie jest niezbędny do uzyskania poprawnej ekspozycji. W standardach ISO dotyczących pomiarów oświetlenia, podkreśla się, że pomiary powinny być prowadzone w warunkach zbliżonych do rzeczywistych, co obejmuje kierunek pomiaru, a także uwzględnienie charakterystyki powierzchni obiektu. W praktyce oznacza to, że aby uzyskać wiarygodne dane, światłomierz musi być odpowiednio ustawiony, aby rejestrować światło odbite, co jest kluczowe przy planowaniu oświetlenia w różnych zastosowaniach, takich jak architektura czy design wnętrz.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej