Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik grafiki i poligrafii cyfrowej
Kwalifikacja: PGF.04 - Przygotowywanie oraz wykonywanie prac graficznych i publikacji cyfrowych
Data rozpoczęcia: 9 grudnia 2025 11:55
Data zakończenia: 9 grudnia 2025 12:16

Egzamin niezdany

Wynik: 18/40 punktów (45,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Wielkość wcięcia akapitowego jest uzależniona między innymi od

A. rozmiaru interlinii

B. typologii czcionki

C. wielkości czcionki

D. stylu czcionki

Stopień pisma, definiowany jako wysokość liter w danym kroju, wpływa na wielkość wcięcia akapitowego w sposób bezpośredni. W standardach typograficznych, większy stopień pisma wymaga proporcjonalnych zmian w wcięciu akapitowym, aby zapewnić odpowiednią równowagę wizualną tekstu. Przykładowo, w projektach wydawniczych, gdzie używa się większych liter, wcięcia akapitowe są zazwyczaj zwiększane, aby zachować czytelność i estetykę. W praktyce, podczas tworzenia dokumentów, należy brać pod uwagę nie tylko stopień pisma, ale i ogólny styl projektu. Dobrze zaplanowane wcięcia akapitowe poprawiają hierarchię tekstu, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie projektowania graficznego. W zależności od kontekstu, na przykład w książkach czy artykułach naukowych, odpowiednie wcięcia mogą także wpływać na odbiór treści przez czytelników, co jest kluczowe w każdej formie publikacji.

Pytanie 2

Którym akronimem określa się oprogramowanie służące do rozpoznawania tekstu w zeskanowanym dokumencie?

A. CMS

B. AVR

C. OCR

D. ACR

Pojawiające się tutaj odpowiedzi, takie jak ACR, CMS czy AVR, często są mylone z prawdziwymi rozwiązaniami do rozpoznawania tekstu, ale żadna z nich nie opisuje technologii OCR. Akronim ACR bywa używany w kontekstach typu Automatic Content Recognition, czyli automatycznego rozpoznawania zawartości multimedialnej, nie tekstu w dokumentach. Czasem ludzie mylą ACR z OCR, bo oba dotyczą automatyki w rozpoznawaniu, ale zakres działania i zastosowania są zupełnie inne. CMS natomiast to Content Management System, czyli system zarządzania treścią – używany do obsługi stron internetowych, blogów czy portali informacyjnych. CMS umożliwia łatwe dodawanie i edycję treści online, ale sam z siebie nie rozpoznaje tekstu z obrazów czy zeskanowanych dokumentów. AVR z kolei oznacza zazwyczaj Automatic Voltage Regulator, czyli automatyczny stabilizator napięcia, stosowany w elektronice i energetyce do utrzymywania prawidłowego napięcia zasilania. Nie ma to żadnego związku z informatyką tekstową ani digitalizacją dokumentów. Wydaje mi się, że częstym błędem jest wybieranie CMS lub ACR przez skojarzenie z literami lub modnymi w branży akronimami, a nie konkretną funkcjonalnością. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu uczniów myśli kategoriami skojarzeń, a nie faktycznych zastosowań technologii. W praktyce tylko OCR daje możliwość automatycznego przetwarzania obrazu na edytowalny tekst, co jest kluczowe w procesach cyfryzacji dokumentów, archiwizacji i automatyzacji obiegu informacji. Warto więc znać te pojęcia i nie mylić ich ze sobą, bo w codziennym życiu informatyk nie raz spotka się ze wszystkimi wymienionymi technologiami, ale tylko jedna z nich – OCR – rozwiązuje problem rozpoznawania tekstu w zeskanowanym obrazie.

Pytanie 3

Jaki jest domyślny format plików w programie Corel Draw?

A. INDD

B. AI

C. DOC

D. CDR

Format CDR (Corel Draw) jest natywnym formatem plików wykorzystywanym przez program Corel Draw, który jest jednym z najbardziej popularnych narzędzi do tworzenia grafiki wektorowej. W odróżnieniu od innych formatów, takich jak AI (Adobe Illustrator), INDD (Adobe InDesign) czy DOC (Microsoft Word), CDR oferuje szereg unikalnych funkcji dostosowanych do potrzeb projektantów graficznych. Pliki CDR mogą zawierać różnorodne elementy, takie jak rysunki wektorowe, teksty, obrazy rastrowe oraz różne efekty graficzne. Przykładem praktycznego zastosowania formatu CDR jest tworzenie logo, broszur czy plakatów, gdzie precyzja i elastyczność edycji są kluczowe. Standardy branżowe podkreślają znaczenie korzystania z natywnych formatów programów, ponieważ zapewniają one najwyższą jakość i pełną funkcjonalność narzędzi projektowych. Użytkownicy Corel Draw powinni być świadomi możliwości eksportu projektów do innych formatów, ale zawsze z zachowaniem oryginalnego CDR dla pełnej edycji.

Pytanie 4

Który z podanych programów używany jest do automatycznej impozycji?

A. Adobe Photoshop

B. Corel Draw

C. Adobe Illustrator

D. Puzzle Flow

Adobe Illustrator, Corel Draw oraz Adobe Photoshop to popularne narzędzia graficzne, ale każde z nich ma swoje specyficzne przeznaczenie, które nie obejmuje funkcji automatycznej impozycji. Illustrator i Corel Draw są przede wszystkim programami do tworzenia i edytowania grafiki wektorowej, co czyni je doskonałymi do projektowania logotypów, ilustracji oraz typografii. W przypadku projektów przygotowywanych do druku, choć można je wykorzystywać do układania elementów na stronie, ich zdolności do automatycznej impozycji są ograniczone, a ręczne rozplanowanie może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania materiałów. Adobe Photoshop natomiast, będąc programem do obróbki rastrowej, skupia się na edycji zdjęć i grafiki bitmapowej. Nie jest on zaprojektowany z myślą o procesie impozycji, co oznacza, że nie ma funkcji automatyzujących układanie elementów w sposób, który byłby optymalny dla produkcji. W branży często występują mylne przekonania, że któreś z tych narzędzi mogą zastąpić dedykowane oprogramowanie do impozycji, co prowadzi do marnotrawstwa materiałów oraz czasu. Aby uniknąć takich błędów, ważne jest zrozumienie, że każde z tych narzędzi ma swoje unikalne funkcje, a ich umiejętne wykorzystanie powinno być dostosowane do konkretnych potrzeb projektu.

Pytanie 5

Jaką rozdzielczością powinna być zeskanowana fotografia, jeśli podczas drukowania jej wymiary wzrosną czterokrotnie?

A. 300 dpi

B. 2400 dpi

C. 1200 dpi

D. 600 dpi

Aby uzyskać odpowiednią jakość wydruku, rozdzielczość skanowania fotografii musi być dostosowana do planowanej wielkości powiększenia. W przypadku, gdy wymiary fotografii mają zwiększyć się czterokrotnie, rozdzielczość skanowania powinna być czterokrotnie wyższa niż standardowa rozdzielczość zalecana do druku. Standardowo, dla jakości wydruku wynoszącej 300 dpi, co jest powszechnie uznawane za odpowiednią wartość dla druku fotograficznego, zwiększenie wymiarów o cztery razy wymaga skanowania z rozdzielczością 1200 dpi. Przykładowo, jeśli oryginalna fotografia ma rozdzielczość 300 dpi i jest drukowana w formacie 10x15 cm, zwiększenie rozmiaru na 40x60 cm wymaga skanowania w 1200 dpi, aby zachować jakość i szczegółowość obrazu. Taka praktyka jest zgodna z normami branżowymi, które sugerują, aby przed reprodukcją zdjęć ocenić zarówno ich rozdzielczość, jak i docelowe wymiary, aby uniknąć utraty jakości.

Pytanie 6

Czym jest postscript?

A. Proces zapewnienia jakości plików przeznaczonych do druku.

B. Format plików służący do wymiany grafiki pomiędzy różnymi systemami.

C. Język opisu strony wykorzystywany w cyfrowej przygotowalni poligraficznej

D. System do zarządzania kolorami w poligrafii.

Wybór nieprawidłowej odpowiedzi wskazuje na mylne zrozumienie roli, jaką odgrywa Postscript w poligrafii. Pierwsza z błędnych opcji sugeruje, że Postscript jest formatem plików służącym do wymiany grafiki. Choć Postscript może być używany do opisu grafiki na stronach, to nie jest samodzielnym formatem plików jak JPEG czy PNG, ale językiem, który generuje instrukcje dla urządzeń drukujących. Kolejna nieprawidłowa odpowiedź mówi o procedurze kontroli jakości plików przeznaczonych do drukowania. Kontrola jakości jest złożonym procesem, który obejmuje wiele aspektów, takich jak sprawdzanie poprawności formatu, kolorów oraz zgodności z wymaganiami drukarni, natomiast Postscript koncentruje się na opisie treści dokumentu, a nie na kontroli jakości. Trzecia opcja odnosi się do systemu zarządzania kolorem w poligrafii, co również jest mylne, ponieważ Postscript nie zarządza kolorami bezpośrednio, lecz może wchodzić w interakcję z systemami zarządzania kolorem poprzez odpowiednie profile. Zrozumienie, czym jest Postscript i jak różni się od innych narzędzi wykorzystywanych w poligrafii, jest kluczowe dla poprawnego przetwarzania dokumentów do druku oraz ich późniejszej aktualizacji.

Pytanie 7

Jaką rozdzielczość powinno mieć skanowanie wielobarwnego oryginału, jeśli w druku offsetowym ma być powiększony dwukrotnie?

A. 800 dpi

B. 900 dpi

C. 300 dpi

D. 600 dpi

Odpowiedź 600 dpi jest prawidłowa, ponieważ przy druku offsetowym, który powiększa obraz o dwa razy, należy skanować oryginał z co najmniej 300 dpi, aby zachować odpowiednią jakość druku. Standardowa rozdzielczość druku offsetowego wynosi zazwyczaj 300 dpi, co oznacza, że każdy cal kwadratowy obrazu zawiera 300 punktów. Przy powiększeniu do 200% (dwa razy większego formatu), uzyskujemy potrzebną rozdzielczość skanującą równą 600 dpi, co zapewnia, że szczegóły oryginału będą ostre i wyraźne w finalnym produkcie. Przykładem zastosowania tej zasady jest przygotowanie materiałów reklamowych, gdzie zachowanie detali jest kluczowe, a skany w wyższej rozdzielczości przyczyniają się do lepszej jakości druku. Dobre praktyki w branży graficznej podkreślają konieczność stosowania odpowiednich ustawień skanera, aby uniknąć utraty jakości podczas powiększania obrazu.

Pytanie 8

Impozycja to inaczej nazywana

A. wektoryzacja grafiki bitmapowej

B. montaż elektroniczny

C. korekcja barwna grafiki bitmapowej

D. rastrowanie obrazu ciągłotonalnego

Wektoryzacja grafiki bitmapowej polega na przekształcaniu obrazów rastrowych w grafikę wektorową, co jest procesem odwrotnym do impozycji. Wektoryzacja używa matematycznych równań do definiowania kształtów, a nie pikseli, co pozwala na skalowanie obrazów bez utraty jakości. Grafika wektorowa jest idealna do tworzenia logo, ikon czy ilustracji, ale nie odnosi się bezpośrednio do impozycji, która dotyczy montażu różnych elementów w spójną całość. Rastrowanie obrazu ciągłotonalnego z kolei polega na przekształcaniu obrazów wektorowych w piksele. To proces, który zmienia obrazy w formacie wektorowym na bitmapy, co również nie ma związku z impozycją. Korekcja barwna grafiki bitmapowej to technika stosowana w postprodukcji, która ma na celu dostosowanie kolorystyki zdjęć i wideo, ale nie jest tożsama z impozycją, która koncentruje się na łączeniu różnych elementów w jeden obraz. Powszechnym błędem jest mylenie tych terminów, co prowadzi do nieporozumień w obszarze grafiki cyfrowej i montażu wideo. Kluczowe jest zrozumienie, że impozycja jest specyficznym procesem montażowym, natomiast inne wymienione pojęcia odnoszą się do transformacji i edycji obrazów, a nie do ich łączenia.

Pytanie 9

Na ilustracji przedstawiono operację

A. korekty obiektywu.

B. tworzenia maski przycinającej.

C. kadrowania bitmapy.

D. selekcji obszaru.

W tej sytuacji łatwo pomylić operacje dostępne w programach graficznych, bo wiele z nich wizualnie wygląda podobnie, ale ich funkcje są mocno różne. Selekcja obszaru, mimo że też polega na zaznaczaniu fragmentu obrazu, nie prowadzi automatycznie do jego fizycznego przycięcia. Selekcja służy raczej do wyodrębniania części bitmapy po to, aby później je modyfikować – zmieniać kolor, przenosić, maskować, ale sam obraz pozostaje w całości niezmieniony do momentu wykonania kolejnych operacji. Korekta obiektywu to z kolei coś zupełnie innego – ten proces jest związany z eliminowaniem wad optycznych zdjęcia (takich jak dystorsja, winietowanie czy aberracja chromatyczna). Moim zdaniem to dość częsty błąd, bo nazwa brzmi technicznie, ale nie ma nic wspólnego z kształtem czy kadrem. Tworzenie maski przycinającej natomiast dotyczy raczej pracy na warstwach i polega na ograniczaniu widoczności danej warstwy do obszaru zdefiniowanego przez inną warstwę – jest to świetne narzędzie do kreatywnej edycji, szczególnie w projektowaniu grafiki użytkowej, ale nie zmienia oryginalnych wymiarów bitmapy. Typowym błędem jest mylenie maski przycinającej z fizycznym kadrowaniem, bo obie operacje „wycinają” pewien fragment widoczności, ale tylko crop trwale zmienia rozmiar obrazu. Branżowe dobre praktyki zawsze podkreślają, by przed usunięciem części grafiki przez kadrowanie mieć świadomość nieodwracalności tej operacji (chyba, że pracujemy na warstwach inteligentnych lub zachowamy oryginał). W przypadku selekcji, korekty obiektywu czy maski przycinającej – te narzędzia nie mają wpływu na fizyczny rozmiar bitmapy i nie są używane do kompozycyjnego przycinania zdjęcia, jak na pokazanej ilustracji.

Pytanie 10

Z jaką przybliżoną rozdzielczością należy zeskanować wielobarwny oryginał o wysokości 10 cm, w celu wykorzystania jako tło pionowego plakatu o formacie B3?

A. 1 500 spi

B. 500 lpi

C. 300 dpi

D. 2 100 ppi

Temat wyboru rozdzielczości skanowania do druku wielkoformatowego potrafi być podchwytliwy, bo wiele osób sugeruje się tylko uniwersalnymi wartościami, jak klasyczne 300 dpi. To często spotykany błąd – rozdzielczość 300 dpi rzeczywiście jest standardem, ale tylko wtedy, gdy oryginał ma taki sam rozmiar jak docelowy wydruk. Jeśli jednak, jak w tym przypadku, skanujemy niewielki oryginał (10 cm wysokości), a potem chcemy użyć go jako tło plakatu B3 (czyli ok. 50 cm wysokości), musimy wykonać powiększenie. Samo 300 dpi nie wystarczy, bo po przeskalowaniu obraz wyjdzie rozmazany i nieostry. Z kolei 500 lpi to jednostka typowa dla rastra drukarskiego, a nie dla rozdzielczości skanowania – można się łatwo pomylić, bo lpi i dpi brzmią podobnie, ale służą do zupełnie czego innego. Pomylenie tych jednostek jest bardzo powszechne, zwłaszcza u osób zaczynających przygodę z prepressem. 2 100 ppi natomiast to już wartość przesadnie wysoka przy tego typu projekcie – skanowanie z aż taką rozdzielczością nie daje realnej poprawy jakości, a jedynie generuje gigantyczne pliki i niepotrzebnie obciąża sprzęt oraz proces obróbki. Takie ekstremalne wartości są sensowne tylko w przypadku mikrografii lub bardzo wymagających archiwaliów, a nie codziennej pracy przy plakatach. Najczęstszy błąd w takich zadaniach to nieuwzględnienie skali powiększenia – doświadczenie pokazuje, że wiele osób bierze „z głowy” popularną wartość, nie przeliczając ile razy obrazek trzeba powiększyć. Kluczowa jest tu zasada: rozdzielczość skanowania powinna być proporcjonalna do stopnia powiększenia w stosunku do docelowego formatu, a nie tylko wybrana według intuicji. To podstawa w przygotowaniu materiałów do druku, bo tylko wtedy efekt końcowy będzie wyglądał fachowo.

Pytanie 11

Prace, które są przeznaczone do druku, zapisuje się w konkretnej przestrzeni

A. CMYK

B. HKS

C. sRGB

D. LAB

Wybór LAB, HKS, czy sRGB jako przestrzeni kolorystycznej do druku jest nieodpowiedni z kilku powodów. LAB to model kolorów, który jest oparty na percepcji ludzkiego oka, stosowany głównie w procesach kolorystycznych związanych z obróbką obrazu i nie jest bezpośrednio używany w druku. Natomiast HKS to system kolorów stworzony głównie dla drukarni w Niemczech, oparty na zdefiniowanych kolorach farb, ale nie jest tak powszechnie stosowany jak CMYK. Może być używany w specyficznych projektach, ale nie spełnia wymogów uniwersalności, które oferuje CMYK. Z kolei sRGB to standard kolorów używany głównie w Internecie i na ekranach, co oznacza, że jest to model addytywny, w którym kolory tworzy się przez dodawanie światła, w przeciwieństwie do substraktywnej natury druku. Używanie sRGB do przygotowywania materiałów do druku może prowadzić do znacznych różnic w kolorze, ponieważ niektóre kolory w sRGB mogą być poza zakresem, który można uzyskać w druku CMYK. Dlatego kluczowe jest, aby osoby zajmujące się grafiką i projektowaniem rozumiały, że do przygotowywania materiałów do druku odpowiednim wyborem jest przestrzeń kolorów CMYK, a nie inne wymienione modele.

Pytanie 12

Gdy opakowanie jest pokryte jednolitym tłem o 100% pokrycia farbą drukarską, to mamy do czynienia z

A. tintą

B. aplą

C. siatką

D. gradientem

Odpowiedź "apla" jest poprawna, ponieważ termin ten odnosi się do jednolitego pokrycia powierzchni farbą drukarską, co skutkuje pełnym wypełnieniem koloru na danym obszarze. W kontekście druku, aplą definiuje się jako obszar, na którym zastosowano 100% pokrycie farbą, co jest istotne w procesach tworzenia opakowań oraz materiałów reklamowych. W praktyce oznacza to, że obszar ten nie pozwala na przenikanie światła ani wyeksponowanie tła, co jest kluczowe w projektowaniu graficznym. Apla jest stosowana w wielu branżach, w tym w druku offsetowym oraz fleksograficznym, gdzie jednolite kolory są istotnym elementem wizualnym. Zastosowanie apli jest również widoczne w produkcie końcowym, który wymaga estetycznego wyglądu i spójności kolorystycznej, co można zobaczyć w reklamach, katalogach czy opakowaniach produktów. W kontekście standardów, apla jest kluczowym elementem w systemach zarządzania jakością w druku, gdzie precyzyjne odwzorowanie kolorów jest niezbędne do utrzymania wysokiej jakości wydruków.

Pytanie 13

Który z parametrów skanera wpływa na jakość oraz precyzję odwzorowanych detali w zeskanowanych obrazach?

A. Tempo skanowania

B. Typ pliku

C. Rozdzielczość

D. Rodzaj monitora

Rozdzielczość jest kluczowym parametrem wpływającym na jakość i dokładność odwzorowywanych szczegółów w skanowanych obrazach. Definiuje ona ilość pikseli w jednostce powierzchni skanowanego materiału, co bezpośrednio przekłada się na zdolność uchwycenia detali. W praktyce, im wyższa rozdzielczość, tym większa liczba pikseli jest wykorzystywana do odwzorowania obrazu, co pozwala na uzyskanie wyraźniejszych i bardziej szczegółowych rezultatów. Na przykład, skanery o rozdzielczości 600 dpi (punktów na cal) będą w stanie uchwycić więcej detali niż te o rozdzielczości 300 dpi. W kontekście profesjonalnych zastosowań, takich jak archiwizacja dokumentów lub skanowanie dzieł sztuki, odpowiednia rozdzielczość jest niezbędna do zachowania wysokiej jakości odwzorowania, co jest zgodne z dobrymi praktykami w branży skanowania. Standardy, takie jak ISO 12647, podkreślają znaczenie rozdzielczości w procesach związanych z precyzyjnym odwzorowaniem, co jest istotne zarówno dla digitalizacji, jak i produkcji materiałów drukowanych.

Pytanie 14

Aby katalogować i archiwizować duże pliki graficzne, należy użyć programu

A. Audacity

B. ArtiosCad

C. Eset Nod32

D. WinRar

Zastosowanie niewłaściwych programów do katalogowania i archiwizacji plików graficznych może prowadzić do wielu problemów. Audacity to program stworzony do edycji dźwięku, a nie do zarządzania plikami graficznymi. Jego funkcjonalność jest ograniczona do nagrywania, edytowania i przetwarzania dźwięku, co czyni go całkowicie nieodpowiednim narzędziem do archiwizacji plików graficznych. Użytkownicy, którzy wybierają Audacity do tego celu, mogą napotkać trudności z organizacją i przechowywaniem swoich plików graficznych, co może skutkować nieefektywnym zarządzaniem danymi. Z kolei ArtiosCad to oprogramowanie do projektowania CAD, które jest używane głównie w branży opakowań i nie posiada funkcji archiwizacji plików graficznych. Wybierając ten program, użytkownicy mogą stracić możliwość efektywnego zarządzania dużymi zbiorami danych graficznych, co prowadzi do zamieszania i frustracji. Eset Nod32 to program antywirusowy, którego głównym celem jest zapewnienie bezpieczeństwa komputerów, a nie zarządzanie plikami. Użytkownicy mogą mylnie sądzić, że Eset Nod32 może mieć jakiekolwiek zastosowanie w kontekście archiwizacji plików graficznych, co prowadzi do nieefektywnego wykorzystania zasobów. Wybór odpowiednich narzędzi do archiwizacji plików graficznych jest kluczowy dla efektywności pracy oraz bezpieczeństwa danych. Zastosowanie programów, które nie są dostosowane do tego celu, jest typowym błędem, który może prowadzić do utraty danych, problemów z dostępnością oraz braku organizacji w zarządzanych zbiorach graficznych.

Pytanie 15

Zrzut ekranowy obrazuje proces

A. zmiany rozdzielczości.

B. kadrowania.

C. skalowania.

D. rozjaśniania.

Wybór odpowiedzi związanych z "zmianą rozdzielczości", "skalowaniem" oraz "rozjaśnianiem" nie jest uzasadniony w kontekście przedstawionego zrzutu ekranowego. Zmiana rozdzielczości odnosi się do technicznego aspektu obrazu, polegającego na modyfikacji liczby pikseli w obrazie, co wpływa na jakość i szczegółowość. Rozdzielczość jest kluczowym parametrem w procesie druku oraz wyświetlania obrazów na różnych urządzeniach, aczkolwiek nie ma bezpośredniego związku z zaznaczaniem obszarów. Skalowanie to proces zmiany rozmiaru obrazu, zarówno w górę, jak i w dół, co również nie dotyczy selekcji fragmentów. Często myślenie, że zmiana rozmiaru i rozdzielczości jest tym samym co kadrowanie prowadzi do błędnych wniosków. Rozjaśnianie z kolei odnosi się do zmiany jasności lub kontrastu zdjęcia, co wpływa na percepcję kolorów i szczegółów, ale nie ma związku z procesem wybierania konkretnego obszaru. Warto zrozumieć, że każde z tych pojęć ma swoje unikalne zastosowania i nie można ich mylić z kadrowaniem, które jest procesem wyodrębniania fragmentu obrazu. Dlatego kluczowe jest zrozumienie różnicy między tymi pojęciami i ich zastosowaniem w praktyce fotograficznej oraz graficznej.

Pytanie 16

Najlepszym programem do przygotowania 1000-stronicowego leksykonu do druku jest

A. Adobe Acrobat

B. Microsoft Publisher

C. Corel Draw

D. Adobe InDesign

Adobe InDesign jest uznawanym standardem w branży graficznej do przygotowywania publikacji drukowanych, w tym leksykonów, książek i czasopism. Program ten oferuje zaawansowane narzędzia do układania tekstu oraz grafiki, co pozwala na uzyskanie profesjonalnej jakości wydania. Dzięki możliwościom pracy z wieloma stronami, stylami tekstu oraz precyzyjnym zarządzaniem typografią, InDesign umożliwia efektywne przygotowanie dużych dokumentów, takich jak 1000-stronicowy leksykon. W praktyce, projektowanie w InDesign pozwala na zastosowanie szablonów, co znacznie przyspiesza proces produkcji. Ponadto, program współpracuje z innymi aplikacjami Adobe, co ułatwia integrację z grafikami stworzonymi w Photoshopie czy Illustratorze. Dobre praktyki w zakresie projektowania publikacji obejmują również tworzenie spisów treści czy indeksów, co jest kluczowe w przypadku leksykonów. Dzięki InDesign, użytkownicy mają pełną kontrolę nad formatowaniem, co jest niezbędne dla uzyskania spójnego i estetycznego efektu końcowego.

Pytanie 17

Aby zlikwidować plamy na bitmapie, należy w programie Photoshop wykorzystać narzędzie

A. wyostrzanie

B. falowanie

C. rasteryzowanie

D. stempel

Wybór innych narzędzi, takich jak falowanie, wyostrzanie czy rasteryzowanie, wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące ich funkcji i zastosowania w kontekście usuwania plam na bitmapach. Narzędzie falowanie, które jest używane do deformacji i zmiany kształtu obiektów w obrazie, nie jest skuteczne w eliminacji plam, ponieważ nie ma zdolności do klonowania ani retuszowania. Umożliwia ono jedynie manipulację kształtem, co w praktyce może prowadzić do niepożądanych efektów wizualnych, a nie do ich usuwania. Wyostrzanie koncentruje się na zwiększaniu kontrastu krawędzi w obrazie, co może w rzeczywistości uwydatnić plamy zamiast je zniwelować. Użytkownicy, którzy próbują stosować tę metodę, mogą zauważyć, że stają się one bardziej widoczne, co jest odwrotnością zamierzonego efektu. Rasteryzowanie odnosi się do procesu konwersji wektorów w bitmapy i nie ma zastosowania w kontekście usuwania plam. To podejście może prowadzić do nieumiejętnego obchodzenia się z obrazem, co zmniejsza jego jakość. Kluczowym błędem myślowym jest więc założenie, że narzędzia nieprzeznaczone do retuszu mogą być stosowane do tego celu. Użytkownicy powinni skoncentrować się na narzędziach bezpośrednio związanych z edycją obrazu, takich jak stempel, aby osiągnąć zamierzony efekt, zachowując jednocześnie jakość i spójność wizualną.

Pytanie 18

Do prawidłowego odtwarzania barw w produkcji poligraficznej jest stosowany CMS – system zarządzania kolorami, a podstawą jego działania jest określenie

A. profilu ICC, skali szarości.

B. składu kolorów RGB, nasycenia kolorów.

C. przestrzeni barwnej, profilu ICC.

D. modułu dopasowania kolorów, jasności kolorów.

Wielu osobom wydaje się, że w zarządzaniu kolorem najważniejsze są pojedyncze parametry, takie jak skala szarości, jasność czy nasycenie kolorów, ale w rzeczywistości to bardziej złożony temat. Zbyt duże uproszczenie prowadzi do sytuacji, gdzie ktoś, bazując wyłącznie na ustawieniach RGB czy manipulowaniu jasnością, zakłada, że to wystarczy do uzyskania powtarzalnych i zgodnych z oczekiwaniami barw w druku. Tymczasem każda drukarka czy monitor widzi kolory trochę inaczej, a bez określenia konkretnej przestrzeni barwnej oraz właściwego profilu ICC nie da się zagwarantować, że kolor przejdzie z jednego urządzenia na drugie bez zniekształceń. Sam skład kolorów RGB jest ważny, ale dotyczy głównie pracy na monitorze, a w poligrafii najczęściej używanym systemem jest CMYK, który ma zupełnie inne ograniczenia i możliwości odwzorowania kolorów. Skala szarości czy jasność barw to tylko fragment całościowego zagadnienia zarządzania kolorem. Moduły dopasowania kolorów to jedynie narzędzia w ramach CMS, a nie jego podstawa. Przede wszystkim jednak, bez zdefiniowania przestrzeni barwnej (czyli zakresu barw, jakie można wyprodukować lub przedstawić) oraz zastosowania odpowiednich profili ICC, nie ma mowy o profesjonalnym zarządzaniu kolorem zgodnie ze standardami branżowymi, jak ISO 12647 czy zaleceniami ICC. To najczęstszy błąd w myśleniu – skupienie się na pojedynczych ustawieniach zamiast na całym procesie i jego fundamentach.

Pytanie 19

Przekształcenie fontów w obiekty graficzne o charakterze wektorowym wymaga

A. dopasowania tekstu do ścieżki.

B. zastosowania tekstu zastępczego.

C. wstawienia kodu formatowania.

D. zamiany na krzywe.

Przekształcenie fontów w obiekty graficzne o charakterze wektorowym to w praktyce zamiana czcionki na tzw. krzywe, czasem mówi się też „konwersja na obiekty” lub „outline”. W programach graficznych typu Adobe Illustrator czy CorelDRAW tę opcję spotkasz jako „Konwertuj na krzywe” (ang. Convert to Outlines/Curves). Co zyskujesz? Tekst nie jest już edytowalny jako tekst, ale staje się zbiorem wektorowych kształtów. To ogromny plus przy przygotowaniu plików do druku – nie musisz się wtedy martwić, czy drukarnia ma odpowiednią czcionkę. Każda litera jest zapisana jako zestaw precyzyjnych krzywych Béziera, można ją powiększać bez utraty jakości, wycinać na ploterze, czy nawet modyfikować pojedyncze elementy liter. Moim zdaniem w branży reklamowej czy poligraficznej to absolutny standard, szczególnie przy logo czy identyfikacji wizualnej, gdzie skalowalność i zgodność są kluczowe. W praktyce przed wysłaniem projektu do druku zawsze powinieneś zamienić tekst na krzywe – to jedna z tych rzeczy, które ratują z opresji, gdy ktoś nie ma dokładnie tej samej wersji fontu. Tak naprawdę to też pewien rodzaj zabezpieczenia projektu przed nieautoryzowaną edycją tekstu. Dodatkowo, wektorowe krzywe są niezależne od rozdzielczości, więc sprawdzają się zarówno na wizytówkach, jak i na billboardach. Dobre praktyki mówią jasno: konwertuj teksty na krzywe przed finalnym eksportem do druku – oszczędzisz sobie i innym wielu problemów.

Pytanie 20

Jakie jest nachylenie rastra dla wyciągu barwy Magenta?

A. 45°

B. 15°

C. 75°

D. 105°

Kąt skręcenia rastra dla wyciągu barwy Magenta wynoszący 75° jest zgodny z zasadami rastracji w druku kolorowym. W systemie CMYK, który jest najczęściej stosowany w druku, każdy kolor jest reprezentowany przez odpowiednie proporcje cyjanu, magenty, żółtego i czarnego. Kąt rastra jest krytycznym parametrem, który wpływa na jakość wydruku i zjawisko moiré. Stosując kąt 75° dla magenty, minimalizujemy ryzyko interferencji wzorów rastrów z innymi kolorami, co jest kluczowe dla osiągnięcia oczekiwanej jakości druku. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest przygotowanie plików do druku w profesjonalnych programach graficznych, takich jak Adobe InDesign czy CorelDRAW, gdzie odpowiednie ustawienie kątów rastrów dla poszczególnych kolorów zapewnia lepszą separację i czystość kolorów w finalnym produkcie. Dodatkowo, zgodność z branżowymi standardami, takimi jak ISO 12647, stanowi fundament dla osiągnięcia wysokiej jakości druku w procesie produkcyjnym.

Pytanie 21

Odczytaj optymalną do druku wielkoformatowego rozdzielczość bitmapy o wymiarach 6 x 7 m zgodnie ze standardami przedstawionymi w tabeli.

A. 40 dpi

B. 50 dpi

C. 30 dpi

D. 35 dpi

Optymalna rozdzielczość bitmapy do druku wielkoformatowego o wymiarach 6 x 7 m wynosi 35 dpi, co jest zgodne z ustaleniami przedstawionymi w tabeli. Przy druku wielkoformatowym, kluczowe jest dobranie odpowiedniej rozdzielczości, aby zachować jakość obrazu oraz detali, szczególnie na dużych formatach. Zastosowanie rozdzielczości 35 dpi oznacza, że na każdy cal przypada 35 punktów obrazu, co zapewnia odpowiednią jakość wizualną. W praktyce, dla szerokich wydruków, takich jak banery czy plakaty, często stosuje się rozdzielczości w zakresie 30-50 dpi, jednak 35 dpi jest optymalne, gdyż zapewnia dobry balans między jakością a wielkością pliku. Warto również zaznaczyć, że w przypadku dużych wydruków, z odległości, z jakiej są one oglądane, nie ma potrzeby stosowania wyższych rozdzielczości, które mogłyby tylko niepotrzebnie obciążać systemy produkcyjne. Dobrze dobrana rozdzielczość przyczynia się także do efektywnego zarządzania czasem produkcji oraz kosztami druku, co jest niezwykle istotne w branży poligraficznej.

Pytanie 22

Na rysunku przedstawiono kompozycję obiektów leżących obok siebie, nazywaną kontrastem

A. rozmiarowym.

B. ciężkości.

C. kształtu.

D. położenia.

Wybór odpowiedzi związanych z rozmiarem, ciężkością czy położeniem świadczy o niepełnym zrozumieniu pojęcia kontrastu w kontekście wizualnym. Kontrast rozmiaru opiera się na zestawieniu obiektów o różnej wielkości, co nie jest głównym punktem przedstawionego rysunku; wszystkie koła mają ten sam rozmiar, co nie wprowadza różnorodności w tym aspekcie. Z kolei kontrast ciężkości dotyczy postrzeganego wrażenia wagi obiektów, które również nie ma miejsca w tej kompozycji, ponieważ wszystkie koła wydają się wizualnie jednorodne. Położenie natomiast może odnosić się do umiejscowienia obiektów w przestrzeni, jednak w tym przypadku wszystkie elementy są ustawione obok siebie w równym porządku, co nie tworzy znaczącego kontrastu. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków obejmują mylenie pojęć związanych z różnorodnością form oraz niewłaściwe przypisanie cech do obiektów, co może wynikać z braku doświadczenia w analizie kompozycji. W projektowaniu wizualnym ważne jest, aby zrozumieć, jak różne aspekty, takie jak kształt, rozmiar, czy kolor, współdziałają ze sobą, aby tworzyć efektywne zestawienia. Warto również zwrócić uwagę na to, jak kontrast kształtów może wpływać na komunikację wizualną i atrakcyjność projektów.

Pytanie 23

Niewłaściwe ustawienie kątów rastrowania skutkuje powstaniem na wydrukach zjawiska

A. zamazania.

B. mory.

C. smużenia.

D. rozmazania.

Wielu początkujących w branży poligraficznej łatwo myli różne defekty druku, zwłaszcza gdy chodzi o efekty widoczne gołym okiem, takie jak smużenie, zamazanie czy rozmazanie. Trzeba jednak rozróżnić ich pochodzenie. Smużenie na wydruku najczęściej wynika z problemów technicznych urządzenia drukującego – zużyta listwa raklowa, zanieczyszczone wałki czy nieodpowiednia lepkość farby. Tego typu defekt objawia się nieregularnymi pasami, często przebiegającymi w kierunku przesuwu papieru, ale nie ma związku z układem rastrowania kolorów. Z kolei zamazanie czy rozmazanie to raczej skutki złego wysychania farby, nadmiaru środka zwilżającego lub przesunięć papieru podczas druku – wtedy kolory „rozlewają się” albo stają się mniej ostre, ale nie tworzą regularnych wzorów geometrycznych. Kluczową sprawą przy zjawisku mory jest to, że powstaje ono wyłącznie wskutek nieprawidłowego nachodzenia na siebie rastrów w różnych kolorach – tutaj wchodzą w grę kąty rastrowania, o których mówi się na każdej poważniejszej lekcji o przygotowaniu do druku. Mora objawia się wzorami przypominającymi fale, siatki lub czasami wręcz strukturę tkaniny – i to jest jej znak rozpoznawczy. Częstym błędem jest utożsamianie mory z efektem wizualnym wynikającym z brudu czy złej jakości farby, ale to zupełnie inne mechanizmy. Warto zapamiętać, że żadne smużenie, zamazanie czy rozmazanie nie pojawi się na wydruku tylko dlatego, że kąty rastrowania są ustawione nieprawidłowo. Moim zdaniem, świadomość tych różnic pozwala lepiej diagnozować problemy w druku i unikać niepotrzebnych poprawek. Standardy branżowe jasno określają, jak ważne jest prawidłowe ustawienie rastrów; ignorowanie tego tematu często prowadzi do powstawania mory, a nie do typowych defektów związanych z fizycznym stanem maszyny czy materiałów.

Pytanie 24

Na rysunku zilustrowano operację

A. skalowania bitmapy.

B. kadrowania bitmapy.

C. wyostrzania bitmapy.

D. rozjaśniania bitmapy.

Podczas analizy dostępnych odpowiedzi, często pojawiają się nieporozumienia związane z pojęciami przetwarzania obrazu. Niekiedy mylone jest kadrowanie z innymi operacjami, takimi jak skalowanie, rozjaśnianie czy wyostrzanie bitmapy. Skalowanie polega na zmianie rozmiaru obrazu, co może prowadzić do utraty jakości, a nie do jego przycięcia. Rozjaśnianie z kolei dotyczy modyfikacji jasności pikseli, co zmienia ogólny nastrój obrazu, ale nie wpływa na jego strukturalne elementy. Wyostrzanie natomiast koncentruje się na zwiększeniu kontrastu krawędzi, co może sprawić, że obraz wydaje się bardziej wyraźny, jednak również nie ma to nic wspólnego z wycinaniem fragmentów. W praktyce, mylenie tych operacji może prowadzić do nieefektywnej edycji. Na przykład, próbując wyostrzyć obraz, który powinien być kadrowany, użytkownik może uzyskać efekt, który nie spełnia jego oczekiwań, zamiast skupić się na istotnych elementach. Zrozumienie różnic między tymi technikami jest kluczowe dla efektywnej pracy w programach graficznych i umożliwia świadome podejmowanie decyzji podczas edycji obrazów.

Pytanie 25

Jaki typ kroju pisma sprzyja lepszemu odczytywaniu długich tekstów w materiałach drukowanych?

A. Szeryfowy

B. Jednoelementowy

C. Dwuelementowy

D. Bezszeryfowy

Jednoelementowy krój pisma odnosi się zazwyczaj do typografii bez dodatków, co może czynić tekst mniej atrakcyjnym i trudniejszym do przetrawienia w dłuższej perspektywie. Bezszeryfowy krój, chociaż może być bardziej nowoczesny i stosowany w środowiskach cyfrowych, nie oferuje takiej samej pomocy w prowadzeniu wzroku jak szeryfowy. Chociaż wiele osób preferuje bezszeryfowe czcionki w kontekście ekranów, ich zastosowanie w drukowanych materiałach nie sprzyja długotrwałemu czytaniu. Dwuelementowy krój pisma może wprowadzać zbędne rozpraszające elementy, które utrudniają płynność czytania. Kluczowym aspektem jest to, że w projektowaniu graficznym i typograficznym powinno się dążyć do praktyczności i efektywności w przekazywaniu treści. Często popełnianym błędem jest zakładanie, że wszystkie nowoczesne kroje będą równie skuteczne w różnych mediach. Zrozumienie różnic pomiędzy krojami i ich wpływu na odbiór tekstu jest kluczowe dla efektywnej komunikacji wizualnej. Typografia jest nie tylko kwestią estetyki, lecz także funkcjonalności oraz zrozumienia zachowań ludzkich i ich interakcji z tekstem.

Pytanie 26

Redukcja przestrzeni między dwiema literami w układzie tekstu publikacji określana jest jako

A. justowaniem

B. podkreślaniem

C. interlinią

D. kerningiem

W typografii takie rzeczy jak akcentowanie, interlinia czy justowanie to inne sprawy, które dotyczą układu tekstu, ale nie mają nic wspólnego z kerningiem, który zajmuje się odległością między literami. Akcentowanie to po prostu wyróżnianie niektórych części tekstu, żeby były bardziej widoczne, co w komunikacji wizualnej rzeczywiście ma sens, ale nie wpływa na to, jak blisko są litery. Interlinia, czyli odstęp między wierszami, jest ważna dla czytelności tekstu, ale nie ma tutaj nic do rzeczy. A justowanie to technika wyrównywania tekstu, żeby równo wyglądał. Ludzie często mylą te pojęcia, bo nie do końca rozumieją podstawowe zasady typografii. Dlatego warto wiedzieć, czym jest kerning i jak go stosować, bo to wpływa na to, jak ostatecznie będzie wyglądać nasza grafika.

Pytanie 27

Przedstawiony na rysunku layout dotyczy

A. ulotki.

B. broszury.

C. plakatu.

D. książki.

Wybranie odpowiedzi "książki" jest trafne ze względu na specyfikację dokumentu przedstawionego w oknie dialogowym "Nowy dokument". Posiada on 192 strony, co jest typowe dla książek, które często mają większą liczbę stron w porównaniu do broszur, ulotek czy plakatów. Format B5 to standardowy wymiar dla publikacji książkowych, co jest również istotnym wskaźnikiem. W kontekście projektowania, dobrym przykładem są publikacje naukowe lub literackie, które korzystają z tego formatu. Warto również zauważyć, że marginesy użyte w tym projekcie są zgodne z normami edytorskimi dla książek, co wpływa na estetykę i czytelność tekstu. Użycie odpowiednich marginesów oraz formatu jest fundamentalne w procesie projektowania wydawnictw, ponieważ ma wpływ na sposób, w jaki czytelnik odbiera treść. Standardy projektowania książek, takie jak wytyczne APA czy MLA, mogą wymagać specyficznych ustawień, które są w pełni spełnione w przedstawionym przykładzie, co dodatkowo potwierdza poprawność wyboru.

Pytanie 28

Na rysunku przedstawiono cyfry

A. zwykłe.

B. rzymskie.

C. greckie.

D. nautyczne.

Odpowiedź nautyczne jest poprawna, ponieważ cyfry na rysunku są związane z systemem numeracji, który jest stosowany w nawigacji morskiej. Cyfry nautyczne obejmują liczby używane na mapach morskich do oznaczania głębokości wody, przeszkód czy punktów nawigacyjnych. W praktyce, nautyka opiera się na precyzyjnej analizie hodowli cyfrowych, które umożliwiają bezpieczne poruszanie się po wodach. Użycie tych cyfr jest kluczowe, gdyż pozwala na dokładne określenie lokalizacji oraz głębokości, co jest niezbędne do unikania niebezpieczeństw, takich jak mielizny czy skały. Ponadto, w kontekście międzynarodowym, standardy takie jak SOLAS (Międzynarodowa Konwencja o Bezpieczeństwie Życia na Morzu) podkreślają znaczenie stosowania odpowiednich oznaczeń w nawigacji, co potwierdza istotność wiedzy na temat cyfr nautycznych w praktyce zawodowej.

Pytanie 29

Jaki typ formatu dotyczy pracy z grafiką rastrową?

A. PSD

B. SVG

C. CDR

D. EPS

Odpowiedzi SVG, EPS i CDR dotyczą różnych typów grafiki, które nie są związane z formatami bitmapowymi. SVG (Scalable Vector Graphics) jest formatem opartym na wektorach, co oznacza, że obrazy są tworzone z matematycznych równań, a nie z siatki pikseli. Dzięki temu grafika SVG jest skalowalna bez straty jakości, co czyni ją idealnym wyborem dla grafiki internetowej i ikon. EPS (Encapsulated PostScript) to również format oparty na wektorach, często używany do przechowywania grafiki wektorowej oraz tekstu, co sprawia, że jest popularny w druku i publikacjach. CDR to format plików używany przez CorelDRAW, również związany z grafiką wektorową. Wszelkie próby zastosowania tych formatów do obróbki grafiki bitmapowej prowadzą do nieefektywnej pracy z obrazami. Użytkownicy często mylą te formaty, myśląc, że mogą je stosować zamiennie z bitmapowymi, co jest błędem, ponieważ techniki obróbki i narzędzia dedykowane dla grafiki wektorowej różnią się znacznie od tych stosowanych dla grafiki bitmapowej. Kluczową różnicą jest to, że grafika bitmapowa jest złożona z pikseli, co wpływa na jakość obrazu w zależności od rozdzielczości, podczas gdy grafika wektorowa pozostaje niezmiennie ostra bez względu na rozmiar. To zrozumienie jest kluczowe dla efektywnego wykorzystania różnych narzędzi i formatów w grafice komputerowej.

Pytanie 30

Który z parametrów działania skanera wpływa na jakość oraz precyzję odwzorowania detali skanowanych obrazów?

A. Rozdzielczość interpolowana

B. Szybkość skanowania

C. Rozdzielczość optyczna

D. Zakres skanowania

Rozdzielczość optyczna jest kluczowym parametrem skanera, który bezpośrednio wpływa na jakość i dokładność odwzorowania szczegółów skanowanych obrazów. Oznacza ona zdolność skanera do rejestrowania szczegółów obrazu w jednostce powierzchni, zazwyczaj wyrażaną w dpi (dots per inch). Wyższa rozdzielczość optyczna oznacza, że skaner jest w stanie uchwycić więcej szczegółów, co jest szczególnie istotne w profesjonalnych zastosowaniach, takich jak skanowanie fotografii, dokumentów czy dzieł sztuki. Przykładowo, skanery używane w archiwach czy bibliotekach wymagają wysokiej rozdzielczości optycznej, aby wiernie odwzorować tekst i detale graficzne. Dobre praktyki wskazują, że dla większości zastosowań, takich jak archiwizacja dokumentów, optymalna rozdzielczość wynosi od 300 do 600 dpi, natomiast w przypadku zdjęć artystycznych lub reprodukcji dzieł sztuki, wartość ta powinna wynosić 1200 dpi lub więcej. Wysoka rozdzielczość optyczna pozwala także na lepsze edytowanie i przetwarzanie obrazów w programach graficznych, co jest niezbędne w pracy profesjonalnych grafików i fotografów.

Pytanie 31

Jakim akronimem określa się programy do identyfikacji tekstu w zeskanowanych plikach graficznych?

A. RAR

B. ZIP

C. OCR

D. RIP

Wybór odpowiedzi RAR, RIP lub ZIP jest nietrafiony, ponieważ akronimy te odnoszą się do technologii i formatów, które nie mają związku z rozpoznawaniem tekstu w skanowanych dokumentach. RAR i ZIP to formaty kompresji danych, które służą do redukcji rozmiaru plików oraz archiwizacji danych. Kompresja jest przydatna w kontekście zarządzania dużymi zbiorami plików, ale nie wnosi nic do procesu przetwarzania tekstu w obrazach. Z kolei RIP, co jest skrótem od Raster Image Processor, odnosi się do technologii używanej w druku, gdzie przetwarzane są obrazy wektorowe na bitmapowe, co również nie ma związku z rozpoznawaniem znaków. Wybór tych odpowiedzi wynika często z nieporozumienia dotyczącego terminów technologicznych. Zrozumienie, czym jest OCR, jest kluczowe, aby odróżnić je od technologii związanych z kompresją i przetwarzaniem obrazów. Ukazuje to, jak ważne jest wnikliwe zapoznanie się z definicjami i zastosowaniami różnych technologii w kontekście ich realnego zastosowania w dziedzinach takich jak skanowanie dokumentów czy automatyzacja procesów biurowych.

Pytanie 32

Aby zamienić obraz z cienkich, przezroczystych i elastycznych oryginałów na sygnał cyfrowy, należy użyć urządzenia

A. naświetlarka bębnowa

B. naświetlarka kapstanowa

C. skaner płaski CCD

D. skaner bębnowy PMT

Skanery płaskie CCD oraz naświetlarki kapstanowe i bębnowe to inne urządzenia, które mogą być używane do różnych rzeczy związanych z obrazem, ale niekoniecznie dobrze sprawdzają się z cienkimi i przezroczystymi materiałami. Skanery płaskie CCD są bardziej przystosowane do skanowania twardszych rzeczy, jak kartki papieru czy książki, ale niestety nie oddają tak dobrze detali z przezroczystych materiałów. Ich konstrukcja po prostu nie pozwala na to, co może być problematyczne przy skanowaniu slajdów czy folii. Z kolei naświetlarki kapstanowe i bębnowe są głównie nastawione na drukowanie, więc też nie są idealne do skanowania. Naświetlarka kapstanowa działa z ruchomą taśmą, co nie jest najlepsze dla cienkich materiałów, a naświetlarka bębnowa bardziej skupia się na naświetlaniu niż na skanowaniu. W wielu przypadkach, używając ich, możemy trafić na zniekształcenia obrazu, co prowadzi do utraty jakości. Dlatego skanery bębnowe PMT to bardzo ważny wybór, jeśli chcemy uzyskać jak najlepsze efekty przy pracy z przezroczystymi materiałami.

Pytanie 33

Którym skrótem oznaczana jest technologia pozyskiwania tekstu edytowalnego w oparciu o zeskanowany dokument lub bitmapę?

A. CTA

B. CMS

C. OCR

D. ICC

Skróty, które budzą wątpliwości przy tym pytaniu, mają zupełnie inne znaczenie i zastosowanie w branży informatycznej. ICC to profil kolorów, czyli International Color Consortium – pojęcie związane z zarządzaniem barwą w grafice komputerowej i druku. Nie ma to nic wspólnego z rozpoznawaniem tekstu; dotyczy raczej kalibracji monitorów, drukarek oraz zapewnienia spójności kolorów między różnymi urządzeniami. CMS z kolei kojarzy się z Content Management System, czyli systemem zarządzania treścią – WordPress, Joomla, Drupal i inne. To narzędzia do tworzenia i zarządzania stronami internetowymi, więc nie rozwiążą problemu automatycznego przetwarzania zeskanowanych dokumentów na tekst. Jest też CTA, czyli Call To Action, co oznacza po prostu wezwanie do działania w marketingu czy projektowaniu stron – np. przycisk „Kup teraz” lub „Zarejestruj się”. To zupełnie inny temat, który nie dotyka kwestii digitalizacji ani technologii rozpoznawania znaków. Moim zdaniem, częsty błąd myślowy to szybkie kojarzenie skrótów z tematami, które brzmią znajomo, ale bez weryfikacji faktycznego znaczenia. Warto przyjąć zasadę, żeby sprawdzać, z jakiej dziedziny pochodzi dany skrót. W profesjonalnych środowiskach IT i administracji korzystanie z właściwych narzędzi – takich jak OCR do skanowanych dokumentów – jest standardem i przyspiesza wiele procesów. Niewłaściwe użycie ICC, CMS czy CTA w tym kontekście prowadzi do nieporozumień i może nawet utrudnić wdrożenie efektywnych rozwiązań. Dobrze jest wyrobić sobie nawyk precyzyjnego rozumienia terminologii branżowej, bo to naprawdę ułatwia pracę – nie tylko na egzaminach, ale i później w praktyce.

Pytanie 34

Jaki format wykorzystuje się w fotografii do zapisu obrazu o najwyższej jakości?

A. RAW

B. PPM

C. PXR

D. JPG

Wybór formatu JPG jako odpowiedzi na to pytanie odzwierciedla powszechną, ale błędną percepcję, że jest on wystarczający do zapisu zdjęć w wysokiej jakości. JPG, choć popularny ze względu na niewielki rozmiar plików, jest formatem stratnym. Oznacza to, że podczas kompresji obraz traci część informacji, co skutkuje obniżeniem jakości. Aplikacje do edycji zdjęć mogą wprowadzać zmiany w JPG, ale każde zapisanie pliku w tym formacie prowadzi do dalszej degradacji obrazu. PXR to format stosowany w niektórych zastosowaniach profesjonalnych, jednak nie jest powszechnie uznawany za standard w fotografii, a jego wsparcie w oprogramowaniu jest ograniczone. Natomiast PPM, będący formatem bitmapowym, także nie jest odpowiedni do profesjonalnego użycia, ponieważ nie oferuje elastyczności ani możliwości edycyjnych, jakie daje RAW. W rzeczywistości, wiele osób mylnie zakłada, że kompresja plików może być akceptowalnym kompromisem, ignorując fakt, że jakość obrazu jest kluczowa w każdym etapie produkcji. W efekcie, wybór niewłaściwego formatu do zapisu zdjęć może prowadzić do trudności w edytowaniu, ograniczenia w prezentacji oraz utraty ważnych szczegółów, co jest nie do zaakceptowania w kontekście profesjonalnej fotografii.

Pytanie 35

Operacje związane z skalowaniem i kadrowaniem bitmap są typowe dla jakiego programu?

A. Adobe Dreamweaver

B. PuzzleFlow Organizer

C. Microsoft Word

D. Adobe Photoshop

Adobe Photoshop to zaawansowane oprogramowanie graficzne, które jest standardem w branży projektowania graficznego. Skalowanie oraz kadrowanie bitmap to kluczowe operacje, które umożliwiają edytowanie obrazów rastrowych. Skalowanie polega na zmianie wymiarów obrazu, co jest istotne w kontekście dostosowywania grafik do różnych formatów czy rozdzielczości. Dzięki funkcjom takim jak 'Transformacja' czy 'Skalowanie', użytkownicy mogą precyzyjnie dostosować wielkość obrazów, zachowując ich jakość. Z kolei kadrowanie pozwala na wycięcie niepotrzebnych elementów z obrazu, co jest przydatne w celu poprawy kompozycji wizualnej czy eliminacji zbędnych detali. W Photoshopie kadrowanie można zrealizować za pomocą narzędzia 'Crop', które oferuje dodatkowe opcje, takie jak zachowanie proporcji czy wprowadzenie konkretnego rozmiaru obrazu. Używanie Photoshop w projektach graficznych zgodnie z dobrymi praktykami zwiększa efektywność pracy oraz jakość końcowego produktu, co czyni go niezbędnym narzędziem dla profesjonalistów w branży.

Pytanie 36

Model przestrzeni barw polegający na addytywnym mieszaniu trzech barw pierwszorzędowych określa się akronimem

A. HSB

B. HSL

C. CIE

D. RGB

RGB to właściwy skrót, jeśli chodzi o model barw, gdzie mieszamy światło trzech barw podstawowych: czerwonej (R – Red), zielonej (G – Green) i niebieskiej (B – Blue). To jest właśnie tzw. model addytywny, czyli taki, gdzie kolory powstają przez dodawanie światła. Im więcej tych kolorów nałożymy, tym jaśniejszy efekt, a w teorii, jakby nałożyć wszystkie trzy w maksymalnej wartości, dostaniemy czystą biel – to takie trochę magiczne, ale tak działa większość ekranów, projektorów czy monitorów. Stąd RGB to podstawa w grafice komputerowej, fotografii cyfrowej czy programowaniu gier. Branża używa RGB praktycznie wszędzie, gdzie mamy do czynienia z generowaniem barw światłem – to po prostu standard, jak ISO w fotografii. Co ciekawe, niektóre programy graficzne, jak Photoshop czy GIMP, dają możliwość pracy zarówno w RGB, jak i w modelach subtraktywnych, jak CMYK, który z kolei służy do druku. Moim zdaniem, jeśli ktoś chce poważnie myśleć o grafice komputerowej czy multimediach, to znajomość RGB to absolutna podstawa, trochę jak tabliczka mnożenia w matematyce. W praktyce, kiedy np. projektujesz stronę www i dobierasz kolory, zawsze masz gdzieś w tle wartości RGB dla każdego z nich, nawet jeśli używasz kodów szesnastkowych – one też opierają się na RGB.

Pytanie 37

Jaki program umożliwia tworzenie układów publikacji zawierających grafikę i tekst?

A. ArtiosCad

B. Adobe InDesign

C. Corel Photo Paint

D. Blender

Adobe InDesign to profesjonalne oprogramowanie do tworzenia publikacji, które jest szeroko stosowane w branży graficznej i wydawniczej. Program ten umożliwia projektowanie skomplikowanych układów tekstu oraz grafik, co czyni go idealnym narzędziem do pracy nad książkami, magazynami, broszurami i innymi materiałami drukowanymi. Dzięki zaawansowanym funkcjom, takim jak style typograficzne, zarządzanie kolorami oraz integracja z innymi produktami Adobe, InDesign pozwala na efektywne tworzenie estetycznych i funkcjonalnych projektów. Przykładem zastosowania InDesign może być przygotowanie profesjonalnego katalogu produktów, gdzie użytkownicy mogą łatwo dostosować układ, dodać obrazy oraz zintegrować elementy interaktywne, co jest zgodne z obecnymi standardami branżowymi. Dzięki możliwości eksportu do formatu PDF, InDesign spełnia również wymagania dotyczące druku wysokiej jakości, co czyni go niezastąpionym narzędziem w procesie wydawniczym.

Pytanie 38

Jak należy postępować z przestrzenią przed znakami interpunkcyjnymi?

A. nie wstawia się spacji

B. wstawia się spację firetową

C. wstawia się spację półfiretową

D. wstawia się spację twardą

W polskim piśmie nie stawia się spacji przed znakami interpunkcyjnymi, co jest zgodne z obowiązującymi normami typograficznymi. Przykładem może być zdanie: 'To jest test, który musisz zdać.' Zauważ, że przed przecinkiem oraz kropką nie ma spacji. Stosowanie spacji przed tymi znakami nie tylko narusza zasady poprawnego zapisu, ale może również wprowadzać w błąd czytelników, sugerując, że zdanie jest w inny sposób zorganizowane. Ponadto, w kontekście profesjonalnych dokumentów, takich jak raporty czy publikacje, przestrzeganie tych zasad jest niezwykle istotne, aby utrzymać spójność i klarowność tekstu. Używanie odpowiednich znaków interpunkcyjnych oraz przestrzeganie zasad typograficznych wpływa na estetykę oraz profesjonalizm dokumentów, co jest szczególnie ważne w komunikacji biznesowej, akademickiej oraz literackiej.

Pytanie 39

W przedstawionym fragmencie tekstu widoczne są

A. pionowe korytarze w tekście.

B. wcięcia akapitowe.

C. podziały wyrazów.

D. odstępy akapitowe.

To właśnie tzw. pionowe korytarze w tekście, czyli sytuacja, w której w wyniku niewłaściwego justowania tekstu i złamania wierszy pojawiają się puste, wyraźne pionowe przerwy między wyrazami na kolejnych linijkach. Z mojego doświadczenia to błąd typograficzny, na który najczęściej trafia się w tekstach justowanych na szerokość, szczególnie gdy używamy zbyt dużych odstępów między wyrazami, a nie stosujemy odpowiedniego dzielenia wyrazów. Praktycznie w zawodzie grafika czy składacza DTP unika się takich efektów jak ognia, bo mocno obniżają one czytelność i burzą estetykę kolumny. Standardy branżowe, na przykład te stosowane przez profesjonalne wydawnictwa, wyraźnie zwracają uwagę, by stosować dzielenie wyrazów i optymalne ustawienia justowania. Dobre programy do składu tekstu, takie jak Adobe InDesign czy nawet nowoczesne edytory tekstu, oferują zaawansowane algorytmy łamania tekstu, które minimalizują ryzyko powstawania korytarzy. W praktyce codziennej, gdy widzę takie zjawiska w druku czy na ekranie, od razu mam ochotę poprawić ustawienia justowania lub podzielić wyrazy. Moim zdaniem to jeden z podstawowych błędów do wyłapania w korekcie składu, bo nie tylko psuje wizualną spójność, ale też utrudnia czytelnikom płynne czytanie tekstu.

Pytanie 40

Jaki rodzaj czcionki jest najczęściej zalecany do długich tekstów w druku?

A. szeryfowa

B. script

C. bezszeryfowa

D. monospace

Czcionki bezszeryfowe, mimo że popularne w projektach cyfrowych, są mniej zalecane do długich tekstów w druku. Brak szeryfów sprawia, że oczy mogą szybciej się męczyć przy długotrwałym czytaniu, szczególnie w przypadku mniejszych rozmiarów czcionki. Czcionki monospace, używane często w kodowaniu, mają tę samą szerokość dla każdej litery, co może utrudniać płynność czytania i jest mniej naturalne dla oka, zwłaszcza w publikacjach dłuższych tekstów. Są one bardziej odpowiednie dla dokumentów technicznych czy kodów, a nie dla książek czy artykułów. Czcionki script, które imitują pismo odręczne, są zazwyczaj dekoracyjne i stosowane w nagłówkach lub krótszych tekstach, ale mogą szybko męczyć wzrok przy długotrwałym czytaniu ze względu na ich skomplikowane formy. Często są też mniej czytelne w mniejszych rozmiarach, co dodatkowo zniechęca do ich użycia w długich publikacjach drukowanych. Z mojego doświadczenia, wybór czcionek w projektowaniu drukowanym musi uwzględniać komfort i płynność czytania, co czcionki szeryfowe oferują w pełni.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej