Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik programista
  • Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
  • Data rozpoczęcia: 10 grudnia 2025 13:01
  • Data zakończenia: 10 grudnia 2025 13:19

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Jaki kod może być związany z treścią wygenerowaną w trakcie działania programu Java?

Exception in thread "main" java.lang.ArithmeticException: / by zero
A. x = 0;
B. x = x % y;
C. x = tablica[6];
D. if (x > y) ...
Pojawienie się komunikatu Exception in thread "main" java.lang.ArithmeticException: / by zero jest jednoznacznie powiązane z próbą wykonania operacji dzielenia lub modulo przez zero. Tymczasem nie każda operacja na liczbach czy tablicach w Javie prowadzi do takiego wyjątku. Przypisanie wartości do zmiennej, jak x = 0;, jest zupełnie bezpieczne i nie generuje żadnego wyjątku – to po prostu podstawowa operacja inicjalizacji. Podobnie konstrukcja warunkowa typu if (x > y) … sama w sobie nie wykonuje żadnych operacji arytmetycznych, a jedynie porównuje wartości. Tego rodzaju instrukcja nie może wygenerować ArithmeticException, bo nie ma tu dzielenia ani reszty z dzielenia. Często jednak intuicyjnie myli się wyjątki arytmetyczne z błędami związanymi z dostępem do elementów tablicy. Na przykład zapis x = tablica[6]; może prowadzić do IndexOutOfBoundsException, jeśli tablica ma mniej niż 7 elementów, ale to zupełnie inny typ błędu – dotyczy zakresu tablicy, a nie arytmetyki. Z mojego doświadczenia wynika, że taki błąd logiczny pojawia się, gdy programiści nie rozróżniają rodzajów wyjątków lub nie zapoznają się dokładnie z komunikatami błędów. Branżowym standardem jest zawsze analizować dokładnie stack trace błędów i rozróżniać, które operacje mogą generować jakie wyjątki, bo to pozwala lepiej projektować logikę obsługi błędów w aplikacjach. W Javie ArithmeticException to sygnał, że coś poszło nie tak z działaniem matematycznym, a nie z dostępem do pamięci czy porównywaniem wartości. Warto więc poświęcić chwilę na zrozumienie tego rozróżnienia – to się później bardzo opłaca w praktyce.

Pytanie 2

Jaką nazwę nosi framework CSS, który służy do definiowania wyglądu stron internetowych i którego klasy zostały użyte w przedstawionym przykładzie?

<div class="col-sm-3 col-md-6 col-lg-4">
  <button class="btn btn-primary dropdown-toggle" type="button">
</button>
</div>
A. Symfony
B. Angular
C. Yaml
D. Bootstrap
Yaml jest formatem serializacji danych, który jest używany głównie do przechowywania konfiguracji w sposób czytelny dla człowieka. W przeciwieństwie do CSS, nie jest używany do stylizacji aplikacji internetowych. Angular to framework JavaScript do budowy aplikacji front-endowych, a nie narzędzie do stylizacji. Choć Angular może być używany razem z różnymi bibliotekami CSS do tworzenia stylowych aplikacji, sam w sobie nie dostarcza gotowych rozwiązań CSS, takich jak Bootstrap. Użycie Angulara wymaga skupienia się na logice aplikacji i strukturze komponentów, podczas gdy stylizacja wymaga dodatkowych narzędzi lub bibliotek CSS. Symfony to framework PHP, który jest przeznaczony do budowy aplikacji back-endowych i nie oferuje żadnych funkcji związanych z bezpośrednią stylizacją front-endu. Jest to narzędzie do zarządzania logiką biznesową, a nie wyglądem aplikacji. Wybierając odpowiednie narzędzia do stylizacji front-endu, należy skupić się na rozwiązaniach, które dostarczają gotowe komponenty CSS, jak Bootstrap, który oferuje bogaty zestaw klas i komponentów do szybkiego tworzenia atrakcyjnych interfejsów użytkownika. Typowe błędne myślenie to mylenie ról poszczególnych narzędzi i frameworków ze względu na ich popularność, dlatego ważne jest rozumienie ich specyficznych zastosowań i ograniczeń w zakresie stylizacji i budowy aplikacji internetowych. Aby rozwijać efektywne i wydajne aplikacje webowe, konieczne jest świadome łączenie odpowiednich technologii, które najlepiej odpowiadają na potrzeby konkretnego projektu.

Pytanie 3

W klasie pracownik zdefiniowano następujące metody:

pracownik()   { ... }
static void wypisz()   { ... }
int operator== (const pracownik &prac) { ... }
~pracownik()   { ... }
Która z nich jest odpowiednia do dodania elementu diagnostycznego o treści:
cout << "Obiekt został usunięty";
Ilustracja do pytania
A. operator==
B. ~pracownik
C. wypisz
D. pracownik
Metoda wypisz jest często używana do prezentacji danych obiektu użytkownikowi ale nie jest miejscem do umieszczania kodu diagnostycznego dotyczącego usuwania obiektu. Wypisz jest zazwyczaj metodą statyczną lub instancyjną odpowiedzialną za wyświetlanie stanu obiektu i nie zajmuje się zarządzaniem jego cyklem życia. Umieszczenie w niej elementu diagnostycznego dotyczącego destrukcji obiektu mogłoby wprowadzać w błąd użytkownika klasy i utrudniać utrzymanie spójności kodu. Konstruktor klasy pracownik jest odpowiedzialny za inicjalizację obiektu a nie za jego usuwanie. Dodanie elementu cout<<Obiekt został usunięty; w konstruktorze nie miałoby sensu ponieważ ten komunikat dotyczy momentu zniszczenia obiektu a nie jego tworzenia. Konstruktor powinien skoncentrować się na alokacji zasobów i przygotowaniu obiektu do użycia. Operator== jest używany do porównywania dwóch obiektów zazwyczaj w celu sprawdzenia ich równości. Jego użycie do umieszczania komunikatów diagnostycznych związanych z usunięciem obiektu byłoby nieodpowiednie i mylące gdyż jest to operacja logiczna i semantycznie niezwiązana z zarządzaniem cyklem życia obiektów. Rozumienie ról poszczególnych metod w klasach jest kluczowe dla pisania poprawnego i zgodnego z zasadami dobrych praktyk kodu co wpływa na jego czytelność i łatwość utrzymania. Stosowanie odpowiednich metod w odpowiednich kontekstach jest podstawą profesjonalnego programowania obiektowego w C++ i innych językach obiektowych co znacząco zwiększa efektywność i niezawodność oprogramowania.

Pytanie 4

Kiedy w programie występuje problem z działaniem, a programista musi zweryfikować wartości znajdujące się w zmiennych w momencie działania aplikacji, to w tym celu należy zastosować

A. wirtualną maszynę
B. interpreter
C. analizator składni
D. debugger
W praktyce programistycznej bardzo łatwo pomylić narzędzia służące do różnych celów, zwłaszcza gdy ktoś dopiero zaczyna swoją przygodę z kodowaniem. Analizator składni to narzędzie wykorzystywane głównie przez kompilatory i interpretery do sprawdzania poprawności gramatycznej kodu źródłowego – pozwala wyłapać błędy na etapie pisania programu, ale nie daje możliwości sprawdzenia, co dokładnie dzieje się „w środku” działającej aplikacji. Stosowanie analizatora składni nie pomoże więc zweryfikować dynamicznych wartości zmiennych w trakcie działania programu. Wirtualna maszyna natomiast to środowisko uruchomieniowe, które umożliwia wykonywanie kodu niezależnie od konkretnej platformy sprzętowej czy systemu operacyjnego (przykład to JVM dla Javy). Chociaż często daje ona pewne narzędzia diagnostyczne, to jej głównym zadaniem nie jest debugowanie kodu ani szczegółowy podgląd zmiennych w czasie rzeczywistym. Interpreter z kolei wykonuje kod linia po linii, ale nie oferuje sam z siebie rozbudowanych opcji diagnostycznych i śledzenia zmiennych, chyba że jest rozbudowany o dodatkowe narzędzia debugujące. Często spotykanym błędem jest mylenie funkcji interpretera czy środowiska uruchomieniowego z narzędziami do debugowania – to nie to samo. Moim zdaniem, żeby skutecznie tropić błędy, trzeba właśnie sięgnąć po debugger, bo to on daje te precyzyjne narzędzia kontroli i podglądu, bez których analiza działania programu „na żywo” byłaby bardzo niewygodna. Warto pamiętać, że dobre praktyki programistyczne zawsze zalecają korzystanie ze specjalistycznych narzędzi do debugowania, bo to po prostu najbardziej efektywna ścieżka szukania błędów.

Pytanie 5

Jedną z dolegliwości, która pojawia się u programistów w wyniku długotrwałego korzystania z myszki komputerowej lub klawiatury, objawiającą się bólami, drętwieniem oraz zaburzeniami czucia w obszarze 1-3 palca dłoni jest

A. Dyskopatia
B. kifoza
C. zespól cieśni kanału nadgarstka
D. zespół suchego oka
Zespół cieśni kanału nadgarstka to schorzenie, które powstaje w wyniku ucisku na nerw pośrodkowy w kanale nadgarstka. Jest to wąski tunel utworzony przez kości nadgarstka oraz więzadła, przez który przechodzą ścięgna oraz nerwy odpowiedzialne za czucie i ruch w dłoni. Objawy zespołu cieśni kanału nadgarstka obejmują bóle, drętwienie oraz zaburzenia czucia, szczególnie w obszarze pierwszych trzech palców ręki. Praca z myszą komputerową i klawiaturą przez długi czas, szczególnie w niewłaściwej ergonomicznej pozycji, może prowadzić do nadmiernego obciążenia i zapalenia tkanek otaczających nerw pośrodkowy. W praktyce, osoby cierpiące na to schorzenie często skarżą się na problemy z chwytaniem przedmiotów, a także na osłabienie siły uchwytu. W leczeniu zespołu cieśni kanału nadgarstka zaleca się m.in. unikanie czynników przyczynowych, stosowanie ortez, fizjoterapię oraz w niektórych przypadkach leczenie chirurgiczne. Należy również zwrócić uwagę na ergonomię stanowiska pracy, co może znacząco zredukować ryzyko wystąpienia tej dolegliwości. Zarządzanie czasem spędzanym przy komputerze oraz regularne przerwy są kluczowe w prewencji tego schorzenia.

Pytanie 6

Ile kilobajtów (KB) znajduje się w jednym megabajcie (MB)?

A. 1000
B. 100
C. 1024
D. 10
W informatyce jednostki pamięci są często używane do określenia pojemności danych. 1 megabajt (MB) równa się 1024 kilobajtom (KB) w systemie binarnym, który jest podstawowym systemem liczbowym używanym w komputerach. Wynika to z faktu, że komputery operują w systemie binarnym, gdzie wartości są potęgami liczby 2. Z definicji, 1 MB to 2 do potęgi 20 bajtów, co daje 1048576 bajtów. Kiedy dzielimy tę wartość przez 1024, otrzymujemy 1024 kilobajty. W praktyce, ta konwersja jest niezwykle istotna w kontekście zarządzania pamięcią oraz określania rozmiarów plików. Na przykład, przy pobieraniu plików z internetu, znając tę konwersję, można lepiej oszacować czas pobierania oraz zarządzanie przestrzenią dyskową. Warto również zauważyć, że niektóre systemy operacyjne i producenci sprzętu używają systemu dziesiętnego, w którym 1 MB to 1000 KB, co prowadzi do nieporozumień. Dlatego znajomość różnic między systemami binarnym i dziesiętnym jest kluczowa dla zrozumienia pojemności pamięci komputerowej i odpowiednich jednostek.

Pytanie 7

Jaką cechą charakteryzuje się sieć asynchroniczna?

A. Wymaga synchronizacji zegarów
B. Dane są przesyłane jedynie w określonych przedziałach czasowych
C. Jest bardziej niezawodna od sieci synchronicznej
D. Dane są przesyłane w sposób nieciągły, bez synchronizacji zegarów
Sieci asynchroniczne to rodzaj systemów komunikacyjnych, w których dane są przesyłane w sposób nieciągły, co oznacza, że nie wymagają one synchronizacji zegarów pomiędzy urządzeniami. W takich sieciach, każda jednostka przesyła dane w dowolnym momencie, co zwiększa elastyczność i efektywność komunikacji. Przykładem zastosowania sieci asynchronicznych są systemy oparte na protokołach, takich jak UART (Universal Asynchronous Receiver-Transmitter), które są powszechnie używane w mikrokomputerach oraz różnych urządzeniach elektronicznych. W kontekście standardów, sieci asynchroniczne są często stosowane w komunikacji szeregowej, gdzie dane są przesyłane bez ustalonych ram czasowych, co pozwala na redukcję opóźnień i zwiększenie przepustowości. W praktyce, taki model komunikacji jest idealny w sytuacjach, gdzie ciągłość przesyłu danych nie jest kluczowa, jak w przypadku transmisji danych z czujników czy urządzeń IoT, gdzie urządzenia mogą nadawać dane, gdy są gotowe, a nie w ustalonych interwałach czasowych.

Pytanie 8

Jakie są różnice między testami funkcjonalnymi a niefunkcjonalnymi?

A. Testy funkcjonalne oceniają wydajność aplikacji, podczas gdy niefunkcjonalne weryfikują poprawność kodu
B. Testy funkcjonalne są realizowane tylko przez końcowych użytkowników, natomiast niefunkcjonalne przez programistów
C. Testy funkcjonalne oceniają zgodność działania aplikacji z założeniami, a niefunkcjonalne analizują aspekty wydajności, bezpieczeństwa i użyteczności
D. Testy funkcjonalne koncentrują się na interfejsie, a niefunkcjonalne na backendzie aplikacji
Twierdzenie, że testy funkcjonalne sprawdzają wydajność aplikacji, a niefunkcjonalne poprawność kodu, jest błędne – testy funkcjonalne dotyczą zgodności aplikacji z wymaganiami, natomiast wydajność jest domeną testów niefunkcjonalnych. Testy funkcjonalne nie są przeprowadzane wyłącznie przez użytkowników końcowych – najczęściej są realizowane przez zespoły QA i testerów manualnych lub automatycznych. Podział testów na interfejsowe i backendowe nie jest synonimem podziału na testy funkcjonalne i niefunkcjonalne – oba typy mogą dotyczyć zarówno interfejsu, jak i zaplecza aplikacji.

Pytanie 9

Który z wymienionych składników charakteryzuje się typowym wystąpieniem w diagramie Gantta?

A. Oś czasu oraz przedziały czasowe dla zadań
B. Wykaz użytkowników w systemie
C. Model relacji pomiędzy tabelami w bazie danych
D. Wykaz błędów w projekcie
Lista błędów w projekcie to część dokumentacji jakościowej, ale nie jest elementem diagramu Gantta. Model relacji między tabelami w bazie danych (ERD) przedstawia zależności między danymi, ale nie odnosi się do zarządzania harmonogramem zadań. Lista użytkowników w systemie to element dokumentacji operacyjnej, a nie narzędzie do wizualizacji czasu trwania i postępu prac w projekcie.

Pytanie 10

Co to jest lazy loading w kontekście aplikacji webowych?

A. Narzędzie do testowania wydajności ładowania strony
B. Strategia optymalizacji, która opóźnia ładowanie zasobów do momentu, gdy są faktycznie potrzebne
C. Technika przechowywania danych w pamięci podręcznej przeglądarki
D. Metoda kompresji obrazów na stronach internetowych
Lazy loading to technika optymalizacji wydajności, która polega na opóźnieniu ładowania zasobów, takich jak obrazy, filmy czy skrypty, do momentu, gdy są one rzeczywiście potrzebne. Dzięki temu zwiększa się szybkość ładowania strony, co jest szczególnie ważne w kontekście doświadczeń użytkowników i SEO. Przykładem zastosowania lazy loading może być strona z długą listą produktów, gdzie obrazy dla produktów znajdujących się poza ekranem są ładowane dopiero, gdy użytkownik przewinie stronę w dół. Praktyka ta nie tylko poprawia czas reakcji strony, lecz także redukuje zużycie pasma, co jest korzystne dla użytkowników na urządzeniach mobilnych. Stosując lazy loading, warto pamiętać o dobrych praktykach, takich jak użycie odpowiednich bibliotek JavaScript, które wspierają tę technikę, oraz zapewnienie odpowiednich fallbacków dla starszych przeglądarek. Wprowadzenie lazy loading jest zgodne z zaleceniami optymalizacji wydajności publikowanymi przez Google, które podkreślają znaczenie ładowania tylko niezbędnych zasobów i poprawę UX.

Pytanie 11

W zamieszczonej ramce znajdują się notatki testera dotyczące przeprowadzanych testów aplikacji. Jakiego typu testy planuje przeprowadzić tester?

  • zmierzyć czas zalogowania się użytkownika
  • ustalić domyślną liczbę produktów na stronie, dla której renderowanie jest akceptowalne czasowo
  • czy wizualizacja danych na mapie przebiega bez opóźnień?
  • czy czas logowania wzrasta znacznie przy logowaniu 10 użytkowników, 100, 1000?
  • jaka minimalna prędkość pobierania jest wymagana, aby aplikacja była zaakceptowana przez klienta?
A. Wydajnościowe
B. Bezpieczeństwa
C. Interfejsu
D. Jednostkowe
Testy wydajnościowe są kluczowe dla zapewnienia, że system działa sprawnie pod różnym obciążeniem. Są one wykonywane, aby zrozumieć, jak aplikacja zachowuje się w warunkach rzeczywistych, kiedy wiele użytkowników korzysta z niej jednocześnie. W pytaniu wymienione zostały zadania takie jak mierzenie czasu logowania się użytkowników oraz sprawdzanie, czy czas ten wzrasta wraz ze wzrostem liczby użytkowników. To typowe aspekty testów wydajnościowych. Takie testy pomagają określić limity skalowalności i zapewniają, że aplikacja może obsługiwać oczekiwaną liczbę użytkowników bez spadku wydajności. Standardy branżowe, takie jak ISO/IEC 25010, zwracają uwagę na konieczność testowania wydajności, by zidentyfikować potencjalne wąskie gardła i zapewnić satysfakcjonujące doświadczenia użytkownikom. Dobrymi praktykami są używanie narzędzi takich jak JMeter czy LoadRunner, które umożliwiają symulację obciążenia i analizę wyników w celu optymalizacji kodu i infrastruktury. Tego typu testy są nieodzowne przed wdrożeniem aplikacji produkcyjnej, aby zapewnić jej niezawodne działanie.

Pytanie 12

Która z właściwości przycisków typu Radio-button opisanych w przedstawionym fragmencie dokumentacji jest poprawna?

Radio-button label

... The label can be positioned before or after the radio-button by setting the labelPosition property to 'before' or 'after'.

Radio groups

Radio-buttons should typically be placed inside of an <mat-radio-group> unless the DOM structure would make that impossible ... The radio-group has a value property that reflects the currently selected radio-button inside of the group.

Źródło: https://material.angular.io/components/radio/overview

A. Etykieta (label) może być umieszczona wyłącznie po przycisku radio-button
B. Przyciski radio-button są organizowane w elemencie o nazwie <radio-group>
C. Wartość właściwości value grupy radio przechowuje tekst etykiety dla każdego radio-button
D. Właściwość labelPosition może przyjmować jedną z dwóch opcji
Często się zdarza, że osoby pracujące z radio-buttonami skupiają się na nazwie elementu grupującego albo mieszają pojęcia związane z etykietami i wartościami. No właśnie – typowy błąd to przekonanie, że grupa radio to <radio-group>, podczas gdy np. w Angular Material używa się <mat-radio-group>. Standardy webowe nie definiują takiego elementu jak <radio-group>, to raczej wynalazek niektórych bibliotek. Kolejna kwestia to mechanizm value w grupie radio. On nie przechowuje tekstów etykiet, tylko wartość wybranego przycisku, czyli to, co deweloper przypisał do konkretnego radio-buttona (np. id, liczbę albo string techniczny). Gdyby wartość była powiązana z tekstem etykiety, trudno byłoby obsłużyć przypadki, gdy etykieta i wartość mają się różnić (a to się zdarza bardzo często, chociażby przy tłumaczeniach). Z mojego doświadczenia wynika, że zamieszanie powstaje też wokół samej etykiety – niektórzy sądzą, że label w radiobuttonach zawsze znajduje się po prawej stronie. W rzeczywistości dobre biblioteki dają wybór właśnie poprzez labelPosition – możemy bezproblemowo wyrenderować label z dowolnej strony guzika, wystarczy jeden parametr. Zresztą, to nie tylko kwestia wygody, ale też dostępności i zgodności ze standardami WCAG. Podsumowując: warto rozumieć fundamentalne różnice między etykietą, wartością i sposobem grupowania, bo to eliminuje wiele nieporozumień, które potem skutkują błędami zarówno w kodzie, jak i w interfejsie użytkownika.

Pytanie 13

Zaznaczone elementy w przedstawionych obramowaniach mają na celu:
Fragment kodu w WPF/XAML:

<Windows Title="Tekst"...>
Fragment kodu w Java:
public class Okno extends JFrame {
    ...
    public Okno() {
        super();
        this.setTitle("Tekst");
    }
    ...
A. uzyskanie nazwy obiektu obrazującego okno aplikacji
B. zapisanie tytułu okna do obiektu Tekst
C. ustawienie tytułu okna na "Tekst"
D. przypisanie nazwy obiektu obrazującego okno aplikacji
Wybrana odpowiedź dokładnie oddaje sens działania kodu zarówno w WPF/XAML, jak i w Javie z użyciem JFrame. W jednym i drugim przypadku chodzi o ustawienie tytułu okna aplikacji, czyli tego tekstu, który pojawia się na pasku tytułowym okienka po uruchomieniu programu. Z mojego doświadczenia, jest to jedna z pierwszych rzeczy, jakie użytkownicy widzą w każdej aplikacji okienkowej, więc warto pamiętać, jak ją ustawić. W WPF właściwość Title w tagu Window służy właśnie do wyświetlenia krótkiego opisu albo nazwy programu. Z kolei w Javie metoda setTitle pozwala dynamicznie przypisywać tekst, co jest bardzo przydatne przy pisaniu aplikacji z wieloma oknami albo zmieniającym się stanem (np. można dodać tam nazwę pliku, z którym pracujemy). Branżowe standardy zachęcają do tego, żeby tytuły okien były krótkie, jednoznaczne i faktycznie informowały użytkownika o funkcji aktualnego widoku. Co ciekawe, w niektórych frameworkach można nawet dodać ikonę do tego paska tytułowego. Samo ustawienie tytułu nie zmienia żadnych właściwości obiektu aplikacji poza tym, jak jest widoczny dla użytkownika. To mały detal, ale bardzo ważny w codziennej pracy programisty interfejsów graficznych.

Pytanie 14

Które narzędzie najlepiej nadaje się do analizy wydajności aplikacji JavaScript?

A. Webpack
B. npm
C. Chrome DevTools Performance
D. Babel
Chrome DevTools Performance to potężne narzędzie, które jest integralną częścią przeglądarki Google Chrome i służy do analizy wydajności aplikacji JavaScript. Dzięki niemu możemy monitorować czas ładowania, identyfikować wąskie gardła w kodzie oraz analizować, jak różne elementy strony wpływają na ogólną wydajność. Narzędzie to umożliwia nagrywanie sesji wydajności, co pozwala na szczegółowe zbadanie, jak różne operacje wpływają na czas odpowiedzi aplikacji. Przykładowo, możemy użyć DevTools do analizy, które skrypty zajmują najwięcej czasu lub które zadania blokują wątek główny, co jest kluczowe dla zapewnienia płynności interfejsu użytkownika. Dodatkowo, narzędzie to oferuje różne metryki, takie jak FPS (frames per second), co jest niezbędne do oceny płynności animacji. Warto również podkreślić, że DevTools jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, a jego umiejętne wykorzystanie może znacząco poprawić jakość aplikacji.

Pytanie 15

Modyfikator dostępu, który znajduje się przed definicją metody Dodaj() w klasie Kalkulator, powoduje, że

protected void Dodaj() {}
A. jest ona dostępna w programie głównym i może być wywoływana na rzecz instancji klasy Kalkulator
B. nie jest ona dostępna z poziomu klas zaprzyjaźnionych z klasą Kalkulator
C. nie jest ona dostępna w klasach, które dziedziczą po klasie Kalkulator
D. jest ona dostępna zarówno wewnątrz klasy, jak i w klasach dziedziczących po klasie Kalkulator
W przypadku modyfikatorów dostępu błędne zrozumienie ich funkcji może prowadzić do mylnych wniosków. Modyfikator protected nie ogranicza dostępu tylko do klasy bazowej, ale rozszerza go na klasy dziedziczące, co jest często źle interpretowane. Częstym błędem jest myślenie, że metoda protected jest dostępna wszędzie, jak metoda public, co nie jest prawdą. Metoda protected nie jest dostępna dla instancji klasy z poziomu kodu zewnętrznego, chyba że jest to w ramach klas dziedziczących. Kolejnym błędnym rozumowaniem jest myślenie, że metoda protected nie może być widziana przez klasy zaprzyjaźnione. W rzeczywistości, mechanizm friend w C++ nie jest bezpośrednio związany z modyfikatorem protected w innych językach, takich jak Java czy C#. Modyfikator protected jest kluczowy w kontekście dziedziczenia, co oznacza, że umożliwia on dostęp do metody w klasach pochodnych, co pozwala na rozbudowę funkcjonalności klas bazowych. Wybór właściwego modyfikatora dostępu jest decyzją projektową, która wpływa na strukturę i bezpieczeństwo kodu, dlatego istotne jest dokładne zrozumienie, jakie uprawnienia daje protected w porównaniu do innych modyfikatorów jak public czy private. Nadanie niewłaściwego modyfikatora może prowadzić do niezamierzonych luk w bezpieczeństwie aplikacji i utrudniać jej rozwój i utrzymanie w przyszłości. Dlatego edukacja w zakresie poprawnego stosowania modyfikatorów dostępu jest kluczowa dla każdego programisty.

Pytanie 16

Jakie jest podstawowe zastosowanie wzorca projektowego Singleton?

A. Zapewnienie jednej instancji obiektu w aplikacji
B. Szybsza komunikacja pomiędzy obiektami
C. Tworzenie wielu instancji obiektu na podstawie klasy
D. Optymalizacja pamięci poprzez dziedziczenie
Wzorzec projektowy Singleton jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych wzorców w świecie programowania obiektowego. Jego głównym celem jest zapewnienie istnienia dokładnie jednej instancji danej klasy w całej aplikacji, co jest kluczowe w sytuacjach, gdy posiadanie wielu instancji mogłoby prowadzić do problemów z synchronizacją lub niepożądanymi skutkami w stanach programu. Singleton jest często stosowany w kontekście zarządzania zasobami, takimi jak połączenia z bazą danych, gdzie jednoczesne posiadanie wielu połączeń może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania zasobów. Wzorzec ten jest również używany do implementowania globalnych punktów dostępu, co umożliwia centralne zarządzanie pewnymi zasobami lub stanami w aplikacji. Z punktu widzenia dobrych praktyk, ważne jest, aby Singleton był zaimplementowany w sposób bezpieczny dla wątków, aby uniknąć problemów z wyścigami, które mogą wystąpić, gdy wiele wątków próbuje jednocześnie utworzyć instancję Singletona. Stosowanie Singletona może wprowadzać pewne ograniczenia w testowaniu jednostkowym, z uwagi na jego globalny charakter, jednak odpowiednia konstrukcja kodu, na przykład poprzez wstrzykiwanie zależności, może pomóc w zachowaniu elastyczności testowania.

Pytanie 17

Które z wymienionych działań, które są częścią procesu kreowania prostej galerii zdjęć w formie aplikacji mobilnej, powinno być realizowane przez zespół?

A. Przygotowanie testu jednostkowego dla funkcji przegladajZdjecia()
B. Wdrożenie funkcji dodajZdjecie()
C. Przygotowanie i konfiguracja repozytorium dla projektu
D. Stworzenie dokumentacji kodu aplikacji
Pozostałe odpowiedzi są zadaniami, które w większości przypadków mogą być realizowane indywidualnie, co czyni je zadaniami jednostkowymi. Implementacja funkcji dodajZdjecie() dotyczy konkretnego aspektu programistycznego, który może być wykonany przez jednego dewelopera. Wymaga ona znajomości języka programowania oraz logiki potrzebnej do dodawania zdjęć do galerii, co zazwyczaj nie wymaga współpracy z innymi członkami zespołu. Przygotowanie i skonfigurowanie repozytorium dla projektu natomiast to techniczny proces, który również najczęściej realizuje jedna osoba, odpowiedzialna za ustawienie środowiska pracy. Tworzenie testu jednostkowego dla funkcji przegladajZdjecia() to kolejny krok, który można wykonać samodzielnie, koncentrując się na testowaniu konkretnej funkcji w izolacji, bez potrzeby angażowania innych programistów. W przypadku tych zadań, choć mogą one być częścią większego projektu, to ich realizacja nie wymaga współpracy zespołowej, co sprawia, że nie są to zadania zespołowe.

Pytanie 18

Jaki model zarządzania projektami przewiduje, że wszystkie etapy są realizowane jeden po drugim, bez możliwości wrócenia do wcześniejszych faz?

A. Model przyrostowy
B. Model spiralny
C. Model kaskadowy (waterfall)
D. Metodyki zwinne (Agile)
Model kaskadowy (Waterfall) zakłada, że każda faza projektu jest realizowana sekwencyjnie, bez możliwości powrotu do wcześniejszych etapów. Każda faza musi zostać zakończona przed rozpoczęciem kolejnej, co sprawia, że model ten jest przewidywalny i dobrze nadaje się do projektów o jasno określonych wymaganiach. Dzięki temu ryzyko błędów jest minimalizowane na wczesnym etapie, co zwiększa stabilność projektu. Waterfall jest często stosowany w projektach infrastrukturalnych i rządowych, gdzie istotna jest dokładność i zgodność z pierwotnym planem.

Pytanie 19

Jaka będzie zawartość zmiennej filteredItems po wykonaniu poniższego kodu?

const items = [
  { id: 1, name: 'phone', price: 500 },
  { id: 2, name: 'laptop', price: 1000 },
  { id: 3, name: 'tablet', price: 750 }
];

const filteredItems = items.filter(item => item.price > 600)
                          .map(item => item.name);
A. ['phone']
B. ['laptop', 'tablet']
C. [{id: 2, name: 'laptop', price: 1000}, {id: 3, name: 'tablet', price: 750}]
D. ['laptop', 'tablet', 'phone']
Zmienna filteredItems zawiera tylko te elementy, których cena jest większa niż 600. W tym przypadku w tablicy items mamy trzy obiekty: 'phone' z ceną 500, 'laptop' z ceną 1000 oraz 'tablet' z ceną 750. Funkcja filter przeszukuje tablicę items i zwraca tylko te obiekty, które spełniają warunek price > 600, co daje nam 'laptop' oraz 'tablet'. Następnie, metoda map przekształca te obiekty w tablicę ich nazw, co skutkuje finalnym wynikiem ['laptop', 'tablet']. Takie podejście do filtrowania danych i mapowania ich na inne wartości jest niezwykle przydatne w programowaniu, szczególnie w pracy z danymi, gdzie często potrzebujemy wyodrębnić i przekształcić dane w bardziej użyteczne formy. Użycie metod filter i map jest zgodne z najlepszymi praktykami w JavaScript i przyczynia się do bardziej czytelnego oraz zwięzłego kodu.

Pytanie 20

Zasada programowania obiektowego, która polega na ukrywaniu elementów klasy tak, aby były one dostępne wyłącznie dla metod tej klasy lub funkcji zaprzyjaźnionych, to

A. wyjątki
B. hermetyzacja
C. polimorfizm
D. dziedziczenie
Hermetyzacja to taka esencja programowania obiektowego, która polega na ukrywaniu szczegółów implementacyjnych wewnątrz klasy. Dzięki temu tylko wybrane fragmenty kodu mają dostęp do danych czy metod, które faktycznie powinny być widoczne na zewnątrz. W praktyce sprowadza się to do korzystania z modyfikatorów dostępu, takich jak private, protected czy public, co jest podstawą w językach takich jak Java, C++ czy C#. Daje to ogromną przewagę, bo ochrania dane przed przypadkowymi (albo celowymi!) zmianami z zewnątrz. Z mojego doświadczenia wynika, że dobrze zaprojektowana hermetyzacja sprawia, że kod jest bardziej przejrzysty i łatwiejszy do testowania i utrzymania. Przykład? Załóżmy, że mamy klasę KontoBankowe i chcemy, żeby saldo dało się zmieniać tylko poprzez wpłatę i wypłatę, a nie żeby każdy mógł ustawić dowolną kwotę. Wtedy pole 'saldo' robimy private, a dostęp dajemy przez metody public wpłata() i wypłata(). Branżowe praktyki, np. SOLID, wręcz podkreślają wagę hermetyzacji. Ułatwia to też refaktoryzację – jeśli coś zmienisz w środku klasy, a interfejs zewnętrzny zostaje taki sam, reszta programu nawet nie zauważy. Także, moim zdaniem, bez hermetyzacji nie ma sensownego programowania obiektowego – to absolutna podstawa.

Pytanie 21

Kod funkcji "wykonaj()" przedstawiony poniżej weryfikuje, czy

bool wykonaj(int argument)
{
    int T[] = {4, 15, -2, 9, 202};
    for(int i=0; i<5; i++) {
        if(T[i] == argument)
            return true;
    }
    return false;
}
A. wszystkie elementy w tablicy są równe wartości przekazanego argumentu
B. w tablicy liczb całkowitych znajdują się jedynie wartości 4, 15, -2, 9, 202
C. konkretny element (argument) jest obecny w tablicy liczb całkowitych
D. przekazany argument mieści się w zakresie od 0 do 4
Przy interpretowaniu działania funkcji wykonaj() łatwo popełnić błąd, jeśli nie prześledzimy dokładnie jej przebiegu. Niektórzy zakładają, że skoro funkcja używa pętli for, to musi sprawdzać wszystkie elementy w tablicy i wymagać, aby każdy z nich spełniał jakiś warunek – stąd błędny wniosek, że weryfikuje czy wszystkie elementy są równe wartości argumentu. Jednak w rzeczywistości wyrażenie return true jest wykonywane natychmiast po znalezieniu pierwszego pasującego elementu, nie kontynuując sprawdzania reszty. To typowy błąd myślowy, polegający na myleniu operacji „wszystkie” z „dowolny”. Inni mogą odczytać inicjalizację tablicy jako wyznaczenie pełnego zakresu dopuszczalnych wartości i uznać, że funkcja sprawdza, czy argument należy do tego konkretnego zestawu liczb, co jest częściowo prawdą – jednak odpowiedź mówiąca, że w tablicy znajdują się tylko te liczby, nie oddaje istoty działania funkcji. Funkcja nie analizuje zawartości tablicy, tylko obecność argumentu wśród jej elementów – to kolosalna różnica, bo moglibyśmy podać dowolny argument, a odpowiedź zawsze zależy od tego, czy znajduje się on w tym konkretnym zbiorze. Część osób błędnie interpretuje także indeksowanie tablicy, sądząc, że funkcja sprawdza, czy argument mieści się w zakresie od 0 do 4 – co wynika zapewne z zamieszania z długością tablicy oraz mylenia wartości z indeksami. Jednak w kodzie argument porównywany jest z wartością, a nie z indeksem – to fundamentalna różnica. Zresztą, w programowaniu takie subtelności często prowadzą do nieoczekiwanych błędów, dlatego warto zawsze bardzo dokładnie analizować logikę pętli i warunków. Dobra praktyka branżowa podpowiada, że zawsze trzeba zwracać uwagę na to, co dokładnie jest sprawdzane w warunku if, oraz do czego odnosi się każda zmienna. Takie analizy są bardzo przydatne na rozmowach kwalifikacyjnych i w praktycznych zadaniach – szczególnie wtedy, gdy liczy się precyzja i umiejętność czytania cudzego kodu.

Pytanie 22

Która z metodologii w zarządzaniu projektami umożliwia łatwe dostosowywanie się do zmieniających się potrzeb klienta?

A. Kanban
B. Scrum
C. Model spiralny
D. Model Waterfall
Waterfall to model sekwencyjny, który nie zakłada elastyczności – raz określone wymagania muszą być zrealizowane zgodnie z pierwotnym planem, co utrudnia adaptację do zmian. Kanban umożliwia optymalizację przepływu pracy, ale nie kładzie tak dużego nacisku na iteracyjne dostarczanie funkcjonalności jak Scrum. Model spiralny łączy prototypowanie i iteracje, ale jego struktura nie jest tak elastyczna jak w przypadku Scruma, gdzie zmiany mogą być wprowadzane niemal na każdym etapie sprintu.

Pytanie 23

Aby tworzyć aplikacje desktopowe w języku Java, można wybrać jedno z poniższych środowisk

A. PyCharm
B. NetBeans
C. SharpDevelop
D. Ms Visual Studio
Odpowiedzi, które nie wskazują NetBeansa, świadczą o pewnym niezrozumieniu specyfiki narzędzi programistycznych dedykowanych różnym językom i platformom. SharpDevelop to środowisko przeznaczone głównie do programowania w językach z rodziny .NET, takich jak C# czy VB.NET – sam używałem go kiedyś do nauki Windows Forms i pamiętam, że Java w nim po prostu nie ruszy. PyCharm z kolei jest bardzo wygodny dla deweloperów Pythona, szczególnie przy projektach webowych i automatyzacji, jednak nawet nie obsługuje Javy, a już na pewno nie posiada żadnych narzędzi do budowy desktopowych GUI w tym języku. Visual Studio natomiast jest wręcz flagowym rozwiązaniem Microsoftu dla C#, C++ oraz aplikacji .NET – owszem, daje rewelacyjne możliwości dla aplikacji okienkowych, zwłaszcza pod Windows, ale dla Javy wsparcie jest praktycznie zerowe albo bardzo ograniczone przez zewnętrzne wtyczki, które i tak nie zapewniają pełnej integracji. Typowym problemem jest tu mylenie pojęcia środowiska programistycznego z uniwersalnością języków – niestety, nie każde IDE nadaje się do każdego języka i nie każde posiada narzędzia do projektowania GUI właśnie w tym konkretnym ekosystemie. Branżowe dobre praktyki zalecają, aby zawsze dobierać środowisko pod konkretny język i platformę, bo tylko wtedy można w pełni wykorzystać możliwości narzędzi, bibliotek i automatyzacji. W przypadku Javy, praktycznie wszyscy doświadczeni programiści desktopowi korzystają z NetBeansa, Eclipse lub IntelliJ IDEA, bo tylko te IDE mają pełne wsparcie dla projektów typu Swing, JavaFX czy AWT. Warto pamiętać, że próby tworzenia desktopowych aplikacji w Javie przy użyciu narzędzi przeznaczonych do innych języków zwykle kończą się na niepotrzebnych komplikacjach i traceniu czasu na obejścia oraz konfigurowanie środowiska, które po prostu nie jest do tego stworzone. To jeden z tych przypadków, gdzie wybór odpowiedniego narzędzia ma naprawdę duży wpływ na efektywność i jakość pracy.

Pytanie 24

Jaka jest podstawowa funkcja narzędzia do zarządzania projektami?

A. Produkcja animacji komputerowych
B. Zarządzanie zadaniami i czasem w projekcie
C. Opracowanie bazy danych dla projektu
D. Poprawa wydajności kodu programu
Zarządzanie zadaniami i czasem to naprawdę kluczowa sprawa w projektach. Dzięki narzędziom takim jak Microsoft Project, Jira, Trello, czy Monday, zespoły mogą lepiej planować, przydzielać role i śledzić, co się dzieje. Możliwości tych narzędzi pozwalają ustalać deadline’y, priorytety, a nawet automatycznie przypominają o zbliżających się terminach. To super pomaga w unikaniu opóźnień i pozwala lepiej zorganizować pracę. Wizualizacja projektu w formie osi czasu czy tablicy kanban też jest mega przydatna, bo wszystko staje się bardziej czytelne.

Pytanie 25

Jakie kroki należy podjąć, aby skutecznie zabezpieczyć dane na komputerze?

A. Dzielić się hasłami do plików z współpracownikami
B. Systematycznie aktualizować oprogramowanie i wykonywać kopie zapasowe
C. Przechowywać dane na niezabezpieczonych nośnikach przenośnych
D. Nie używać kopii zapasowych
Regularne aktualizowanie oprogramowania oraz tworzenie kopii zapasowych to kluczowe działania zapewniające bezpieczeństwo danych na komputerze. Aktualizacje łatają luki w zabezpieczeniach i eliminują błędy, które mogą zostać wykorzystane przez hakerów. Kopie zapasowe chronią dane przed utratą spowodowaną awarią sprzętu, atakiem ransomware lub przypadkowym usunięciem. Najlepszą praktyką jest przechowywanie kopii zapasowych w różnych miejscach – lokalnie i w chmurze – co dodatkowo zwiększa poziom zabezpieczenia przed nieprzewidzianymi sytuacjami.

Pytanie 26

Co następuje, gdy błąd nie zostanie uchwycony przez blok catch?

A. Instrukcja throw zostanie automatycznie wykreślona
B. Program kontynuuje działanie, pomijając błąd
C. Program zakończy działanie z błędem
D. Błąd zostanie zignorowany przez kompilator
Program nie może kontynuować działania po wystąpieniu wyjątku bez jego obsługi – to mogłoby prowadzić do nieprzewidywalnych błędów. Wyjątek nie jest ignorowany przez kompilator – jeśli wyjątek wystąpi w czasie wykonywania programu, kompilator nie ma na to wpływu. 'Throw' nie jest automatycznie usuwane – to instrukcja zgłaszająca wyjątek, a jej wykonanie jest zależne od warunków w kodzie. Brak obsługi wyjątku prowadzi do natychmiastowego przerwania programu, a nie do pominięcia instrukcji.

Pytanie 27

Jakie są kluczowe różnice między typami stałoprzecinkowymi a zmiennoprzecinkowymi?

A. Typy stałoprzecinkowe wymagają większej ilości pamięci niż typy zmiennoprzecinkowe
B. Typy stałoprzecinkowe przechowują liczby całkowite, a typy zmiennoprzecinkowe przechowują liczby z ułamkami dziesiętnymi
C. Typy zmiennoprzecinkowe przechowują wyłącznie liczby ujemne
D. Typy stałoprzecinkowe obsługują liczby ujemne, natomiast typy zmiennoprzecinkowe tylko dodatnie
Główna różnica między typami stałoprzecinkowymi a zmiennoprzecinkowymi polega na tym, że stałoprzecinkowe przechowują liczby całkowite, podczas gdy zmiennoprzecinkowe przechowują liczby z częściami dziesiętnymi. Stałoprzecinkowe typy, takie jak 'int', są bardziej efektywne pod względem wydajności i zajmują mniej pamięci, co czyni je idealnym rozwiązaniem w przypadkach, gdzie precyzja dziesiętna nie jest wymagana. Z kolei typy zmiennoprzecinkowe, takie jak 'float' i 'double', umożliwiają dokładne reprezentowanie wartości niecałkowitych, co jest niezbędne w aplikacjach matematycznych i graficznych. Każdy z tych typów ma swoje zastosowanie w zależności od wymagań projektu.

Pytanie 28

Jaką liczbę warstw zawiera model TCP/IP?

A. 5
B. 2
C. 7
D. 4
Model TCP/IP, znany również jako Internet Protocol Suite, składa się z czterech warstw: warstwy aplikacji, warstwy transportowej, warstwy internetowej oraz warstwy dostępu do sieci. Warstwa aplikacji zajmuje się interakcjami z użytkownikami oraz aplikacjami, implementując protokoły takie jak HTTP, FTP, SMTP. Warstwa transportowa zapewnia komunikację między aplikacjami, w tym protokoły TCP i UDP, które różnią się pod względem niezawodności i kontroli przepływu. Warstwa internetowa, reprezentowana głównie przez protokół IP, odpowiada za adresowanie i trasowanie pakietów danych w sieci. Ostatnia warstwa, warstwa dostępu do sieci, obejmuje protokoły odpowiedzialne za fizyczne przesyłanie danych przez różne media, jak Ethernet czy Wi-Fi. Zrozumienie tych warstw jest kluczowe dla projektowania i implementacji rozwiązań sieciowych, a także dla analizy standardów, takich jak RFC 791 dla IPv4 oraz RFC 2460 dla IPv6, które definiują zasady działania protokołów w warstwie internetowej.

Pytanie 29

Narzędzie przeznaczone do rozwijania aplikacji w systemie WPf (ang. Windows Presentation Foundation) to

A. NetBeans
B. XamarinStudio
C. Visual Studio
D. PyCharm
Visual Studio to narzędzie, które według mnie jest praktycznie niezbędne do profesjonalnej pracy z WPF (Windows Presentation Foundation). WPF to technologia Microsoftu do budowania nowoczesnych, graficznych interfejsów użytkownika na platformie Windows. Visual Studio posiada wbudowane wsparcie dla projektów WPF – od kreatora nowych aplikacji, przez podpowiedzi składni XAML, aż po graficzny edytor interfejsów, tzw. designer. Na co dzień, gdy projektuję UI w WPF, doceniam funkcje takie jak live preview, debugger XAML czy możliwość natychmiastowego podglądu zmian. Z Visual Studio korzystają praktycznie wszyscy programiści .NET na świecie, bo daje ono dostęp nie tylko do edycji kodu, ale też do narzędzi takich jak NuGet, integracja z systemami kontroli wersji (np. Git), testowanie jednostkowe czy automatyczne refaktoryzacje. Warto wiedzieć, że Microsoft stale rozwija Visual Studio pod kątem WPF, dbając nie tylko o nowości w językach C# i VB.NET, ale też o wygodę pracy z XAML-em oraz wsparcie dla wzorców projektowych, takich jak MVVM. Z praktycznego punktu widzenia, jeśli chcesz tworzyć prawdziwie profesjonalne aplikacje WPF, to Visual Studio jest – moim zdaniem – bezkonkurencyjne. Często nawet początkujący szybko zauważają, jak bardzo przyspiesza ono codzienną pracę i rozwiązywanie problemów typowych dla tej technologii.

Pytanie 30

Polecenia wydane w kontekście repozytorium Git, przy założeniu, że folder projektu jest aktualnie wybrany, mają na celu

git init
git add .
git commit -m 'first commit'
A. zamknięcie projektu, co spowoduje zarchiwizowanie wszystkich rewizji do lokalnego archiwum pod nazwą first commit
B. rozpoczęcie sesji z już istniejącym repozytorium oraz pobranie kodu projektu do lokalnego folderu
C. utworzenie kopii istniejącego repozytorium z jedynie tą rewizją, która zostanie zapisana pod nazwą first commit
D. rozpoczęcie pracy z nowym repozytorium, dodanie oraz zatwierdzenie kodu projektu jako first commit
Rozpoczęcie pracy z repozytorium Git jest kluczowe dla efektywnego zarządzania wersjami kodu jednak błędne zrozumienie procesu może prowadzić do nieprawidłowych wniosków. Git nie oferuje funkcji zamknięcia projektu przez zarchiwizowanie wszystkich rewizji do lokalnego archiwum pod nazwą first commit. Takie podejście jest sprzeczne z modelem działania Gita który bazuje na ciągłym rozwoju i wersjonowaniu. Git nie tworzy kopii repozytorium jedynie z rewizją nazwaną first commit. Zamiast tego w każdym commicie zapisuje stan wszystkich dodanych plików co pozwala na pełną rekonstrukcję stanu projektu w każdej wersji. Utworzenie kopii repozytorium jest wykonywane przez klonowanie za pomocą git clone które jednak zachowuje całą historię wersji. Ponadto rozpoczęcie sesji z istniejącym repozytorium i pobranie kodu do lokalnego folderu odbywa się przez polecenia takie jak git clone lub git pull a nie poprzez inicjalizację nowego repozytorium. Użycie poleceń inicjalizujących git init i pierwszego commitu jest typowe dla rozpoczęcia od zera a ich zastosowanie w innych kontekstach może prowadzić do błędów.

Pytanie 31

Co zostanie wyświetlone w konsoli po wykonaniu poniższego kodu?

console.log(typeof null);
console.log(typeof undefined);
console.log(typeof []);
console.log(typeof NaN);
A. null, undefined, array, number
B. object, undefined, array, number
C. object, undefined, object, number
D. null, undefined, object, NaN
Typowe błędy związane z błędnymi odpowiedziami wynikają często z mylnych koncepcji dotyczących typów danych w JavaScript. Warto zauważyć, że odpowiedź sugerująca, że null jest typem 'null' nie jest zgodna z rzeczywistością. Null nie jest odrębnym typem, lecz jest klasyfikowany jako obiekt, co jest wynikają z tego, że w JavaScript wszystko jest obiektowe z wyjątkiem prostych typów. Również opinia, że NaN powinien być uznawany za typ 'NaN' jest myląca. NaN jest specjalnym przypadkiem liczby, co można zobaczyć przy użyciu typeof. Tablica z kolei nie ma własnego typu w JavaScript, jest traktowana jako obiekt. To jest powód, dla którego typeof zwraca 'object' dla tablic. Niezrozumienie tych zasad prowadzi do błędnych konkluzji i może wpływać na jakość kodu. W praktyce powinno się zawsze stosować typeof do sprawdzania typów zmiennych, co zapewnia lepszą kontrolę nad danymi i eliminuje potencjalne błędy podczas wykonywania operacji na różnych typach. Warto zwracać uwagę na te aspekty, ponieważ wpływają one na wydajność i stabilność aplikacji.

Pytanie 32

Jakie są kluczowe korzyści z wykorzystania frameworków podczas programowania aplikacji desktopowych?

A. Gwarantują dostęp do niskopoziomowego kodu systemowego
B. Ułatwiają kontrolę nad wersjami systemu operacyjnego
C. Redukują zapotrzebowanie na pamięć operacyjną aplikacji
D. Skracają czas tworzenia aplikacji dzięki gotowym komponentom i narzędziom
Jedną z głównych zalet stosowania frameworków w programowaniu aplikacji desktopowych jest znaczne skrócenie czasu tworzenia oprogramowania dzięki gotowym komponentom i narzędziom. Frameworki dostarczają struktury, która standaryzuje rozwój aplikacji i minimalizuje konieczność pisania kodu od podstaw. Frameworki takie jak WPF, Qt czy Electron umożliwiają szybkie tworzenie interfejsów użytkownika, obsługę zdarzeń oraz integrację z bazami danych i API. Ponadto frameworki wspierają modularność i umożliwiają łatwe zarządzanie dużymi projektami, co przekłada się na lepszą organizację kodu i wyższą jakość oprogramowania.

Pytanie 33

Diagramem, który służy do śledzenia realizacji zadań przez członków zespołu projektowego, może być

A. związków encji
B. Gantta
C. Venna
D. aktywnosci UML
Diagram Gantta to moim zdaniem jeden z najbardziej praktycznych narzędzi używanych w zarządzaniu projektami, zwłaszcza tam, gdzie zależy nam na zobrazowaniu postępu prac. Ten diagram pozwala nie tylko zobaczyć, jakie zadania są zaplanowane na określony czas, ale też kto za nie odpowiada i jak się mają względem siebie. Osobiście uważam, że z Ganttem łatwiej ogarnąć, kiedy które zadanie się zaczyna, kiedy kończy i czy przypadkiem nie koliduje z innymi. Praktyka pokazuje, że bez takiej wizualizacji łatwo o chaos, szczególnie w większych projektach, gdzie zespół jest rozproszony lub działa zdalnie. Pracując z zespołami spotkałem się z sytuacjami, gdzie właśnie Gantta używało się na codziennych "standupach" do oceny postępu i przydzielania nowych zadań. Standardy branżowe, jak np. PMBOK czy metodyka PRINCE2, także polecają diagram Gantta do śledzenia i raportowania statusu projektu. Co ciekawe, narzędzie to jest wykorzystywane zarówno w klasycznym podejściu do zarządzania projektami, jak i coraz częściej w zespołach zwinnych, choć tam bywa trochę uproszczone. Generalnie – jak dla mnie, umiejętność czytania i tworzenia diagramów Gantta to absolutna podstawa, jeśli ktoś myśli poważnie o pracy przy projektach, niezależnie od branży.

Pytanie 34

W jakiej sytuacji kolekcja typu lista okaże się bardziej wydajna niż tablica?

A. Gdy liczba elementów w kolekcji jest niezmienna
B. Gdy chcemy uzyskać dostęp do elementów przy pomocy indeksu
C. Gdy liczba elementów w kolekcji zmienia się dynamicznie
D. Gdy mamy pewność co do dokładnego rozmiaru kolekcji przed kompilacją
Lista to dynamiczna struktura danych, która pozwala na efektywne dodawanie i usuwanie elementów, zwłaszcza gdy liczba elementów zmienia się w trakcie działania programu. Listy są bardziej elastyczne niż tablice, ponieważ mogą dynamicznie dostosowywać swoją wielkość bez potrzeby alokacji dodatkowej pamięci. W przypadku dynamicznych operacji, takich jak częste wstawianie i usuwanie elementów, listy są znacznie bardziej wydajne niż tablice, które wymagają przesunięcia wszystkich elementów po każdej operacji. Listy świetnie sprawdzają się w implementacji kolejek, stosów oraz w strukturach, które muszą rosnąć i kurczyć się podczas działania aplikacji.

Pytanie 35

Po uruchomieniu poniższego kodu w języku C++ na konsoli zobaczymy następujący tekst:

#include <stdio.h>
int main() {
    int a = 5;
    float b = 5.12345;
    double w;
    w = a + b;
    printf("%s dodawania: %d + %.2f = %f", "Wynik", a, b, w);
    return 0;
}
A. "%s dodawania: %d + %.2f = %f", "Wynik", 5, 5.12345, 10.123450
B. Wynik dodawania: 5+5.12=10.123450
C. dodawania: 5+5.12345=10.123450 Wynik
D. "%s dodawania: %d + %.2f=%f", "Wynik", a, b, w
Wiele osób daje się złapać na nieco podchwytliwe formatowanie tekstu i nie do końca rozumie mechanizm działania funkcji printf w języku C++. Kluczowe jest, że printf nie wypisuje dosłownie wszystkiego, co znajduje się w cudzysłowie, tylko podmienia tzw. specyfikatory formatu na konkretne wartości przekazane po przecinku. Próby dosłownego przepisania wywołania funkcji printf jako wyjścia na ekran są mylące – program nie drukuje ""%s dodawania: %d + %.2f = %f"", tylko zamienia to na odpowiednie liczby i teksty. Równie powszechnym błędem jest niedopasowanie precyzji – np. wypisanie 5.12345 zamiast 5.12 przy %.2f, bo printf automatycznie zaokrągla wynik do dwóch miejsc po przecinku w tym miejscu. Część osób pomija też fakt, że argumenty w printf muszą być przekazane w tej samej kolejności, co specyfikatory – co jest bardzo istotne przy większej liczbie zmiennych. Należy zwrócić szczególną uwagę na to, jak typy danych są prezentowane i obsługiwane przez printf: %d to zawsze liczba całkowita, %.2f – liczba zmiennoprzecinkowa dokładnie z dwoma cyframi po przecinku, %f – domyślnie sześć miejsc po przecinku. W praktyce niepoprawne jest zapisywanie wywołania funkcji jako tekst do wyświetlenia albo przestawianie kolejności czy branie wartości z pamięci bez sprawdzenia ich formatu. Z mojego doświadczenia takie potknięcia wynikają raczej z braku praktyki z printf i nieuważnego czytania dokumentacji. Warto zawsze sprawdzać, jak formatowanie będzie wyglądać na wyjściu i testować fragmenty kodu – bo komputer nie domyśli się, co autor miał na myśli, tylko wykona dokładnie to, co zadeklarowano w kodzie.

Pytanie 36

Jaki jest główny cel normalizacji baz danych?

A. Zmniejszenie rozmiaru bazy danych kosztem integralności
B. Zwiększenie liczby tabel w celu lepszej organizacji danych
C. Eliminacja redundancji danych i zapewnienie integralności danych
D. Przyśpieszenie zapytań kosztem zwiększenia redundancji
Wybór odpowiedzi, która sugeruje zmniejszenie rozmiaru bazy danych kosztem integralności, jest mylny, ponieważ integralność danych jest kluczowym elementem, na którym buduje się każdą strukturę baz danych. Zredukowanie rozmiaru bazy danych poprzez eliminację danych niezgodnych lub niepotrzebnych może prowadzić do utraty ważnych informacji i zagrażać wiarygodności danych. Ponadto, podejście polegające na przyspieszaniu zapytań kosztem zwiększenia redundancji jest nieefektywne w dłuższej perspektywie, ponieważ nadmiar danych może prowadzić do spowolnienia operacji, a także do zwiększenia ryzyka błędów i niezgodności. Redundancja, choć może początkowo przyspieszać dostęp do danych, w rzeczywistości komplikuje ich zarządzanie i aktualizację. Zwiększona liczba tabel w celu lepszej organizacji danych nie jest odpowiedzią na fundamentalne pytanie o cel normalizacji. Tabele powinny być tworzone w sposób przemyślany, a nie tylko w celu zwiększenia ich liczby. Niezrozumienie zasad normalizacji i ich wpływu na integralność i spójność bazy danych może prowadzić do poważnych problemów w analizie danych, a także utrudniać rozwój aplikacji bazodanowych. Dlatego ważne jest, aby dobrze zrozumieć, że normalizacja nie polega na redukcji rozmiaru bazy danych, ale na dokładnym i efektywnym zarządzaniu danymi, co jest kluczowe dla sukcesu każdego systemu bazodanowego.

Pytanie 37

Która z wymienionych bibliotek stanowi element standardowego zestawu narzędzi programistycznych w Pythonie?

A. <stdio.h>
B. <math.h>
C. vector
D. sys
Biblioteka `<math.h>` to standardowa biblioteka w języku C/C++, używana do wykonywania operacji matematycznych, ale nie jest częścią Pythona. Biblioteka `<stdio.h>` to biblioteka C, która umożliwia obsługę wejścia i wyjścia (I/O), ale również nie jest dostępna w Pythonie. `vector` to część standardowej biblioteki C++ (STL) i służy do obsługi dynamicznych tablic, ale nie jest elementem środowiska Python. Biblioteki te są związane z innymi językami programowania i nie mają zastosowania w Pythonie.

Pytanie 38

Który z wymienionych składników wchodzi w skład podstawowego wyposażenia środowiska IDE?

A. Edytor tekstowy, przeglądarka internetowa, translator
B. Kompilator, edytor kodu, debugger
C. Kompilator, serwer webowy, system kontroli wersji
D. Edytor graficzny, przeglądarka kodu, narzędzia analityczne
Kompilator, edytor kodu i debugger to podstawowe narzędzia, które stanowią fundament każdego środowiska IDE (Integrated Development Environment). Kompilator tłumaczy kod źródłowy na pliki wykonywalne, edytor kodu umożliwia tworzenie i modyfikowanie kodu, a debugger pomaga w analizowaniu i eliminowaniu błędów. Współdziałanie tych narzędzi pozwala programiście na pełny cykl tworzenia aplikacji – od pisania kodu, przez testowanie, aż po finalne wdrożenie. Dzięki integracji tych narzędzi w jednym środowisku, praca staje się bardziej efektywna i intuicyjna.

Pytanie 39

Zgodnie z dokumentacją dotyczącą menu Navbar z biblioteki Bootstrap 4, w celu stworzenia menu należy zdefiniować listę

A standard navigation bar is created with the .navbar class, followed by a responsive collapsing class:
.navbar-expand-xl|lg|md|sm (stacks the navbar vertically on extra large, large, medium or small screens).
To add links inside the navbar, use a <ul> element with class="navbar-nav". Then add <li> elements with a
.nav-item class followed by a <a> element with a .nav-link class...
Use any of the .bg-color classes to change the background color of the navbar (.bg-primary, .bg-success,
.bg-info, .bg-warning, .bg-danger, .bg-secondary, .bg-dark and .bg-light)
Tip: Add a white text color to all links in the navbar with the .navbar-dark class, or use the .navbar-light
class to add a black text color.
Źródło: https://www.w3schools.com/bootstrap4
A. < ol class="a, .nav-item" > ... < /ol>
B. < ul class="a, .nav-item" > ... < /ul>
C. < ul class="navbar-nav" > ... < /ul>
D. < ol class="navbar-nav" > ... < /ol>
Wybrałeś dokładnie taki kod, jaki zaleca oficjalna dokumentacja Bootstrapa 4. Użycie <ul class="navbar-nav"> … </ul> jest podstawą do tworzenia nawigacji w tym frameworku. Cała magia polega na tym, że Bootstrap styluje właśnie elementy listy nieuporządkowanej (ul) z klasą "navbar-nav". To pozwala prawidłowo wyświetlić menu poziomo, z zachowaniem responsywności i spójności z resztą interfejsu. Wewnątrz każdej listy dodaje się <li class="nav-item">, a w nich <a class="nav-link"> z linkami – wtedy całość zachowuje się zgodnie z założeniami Bootstrapa. W praktyce widać to na prawie każdej stronie korzystającej z tego frameworka – niezależnie czy robisz prostą wizytówkę, czy rozbudowaną aplikację webową. Takie podejście zapewnia nie tylko poprawne style, ale też dobre wsparcie dla dostępności (a11y), bo listy są dla czytników ekranu czytelniejsze niż np. <div>. Moim zdaniem, trzymanie się tej struktury jest kluczowe, jeśli chcesz, żeby twoje menu działało dobrze na różnych przeglądarkach i urządzeniach. Z moich doświadczeń wynika, że próby modyfikowania tej struktury kończą się często problemami ze stylami, a nawet łamaniem responsywności. Lepiej nie kombinować i stosować to, co już sprawdzone – oszczędza to mnóstwo nerwów przy późniejszym rozwijaniu projektu.

Pytanie 40

Który z poniższych przykładów stanowi aplikację mobilną wykorzystującą bazę danych?

A. Aplikacja do robienia zdjęć
B. Aplikacja wyświetlająca lokalny czas
C. Aplikacja kalkulator
D. Aplikacja gromadząca listę kontaktów użytkownika
Aplikacja przechowująca listę kontaktów użytkownika korzysta z bazy danych do przechowywania, odczytywania i zarządzania danymi. Tego typu aplikacje mobilne muszą efektywnie zarządzać dużą ilością danych i zapewniać ich szybki dostęp. Bazy danych, takie jak SQLite czy Firebase, są szeroko stosowane w aplikacjach mobilnych, umożliwiając przechowywanie kontaktów, wiadomości, notatek i innych informacji użytkownika. Dzięki bazom danych możliwe jest także synchronizowanie danych pomiędzy urządzeniami i przechowywanie ich w chmurze.