Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik informatyk
Kwalifikacja: INF.02 - Administracja i eksploatacja systemów komputerowych, urządzeń peryferyjnych i lokalnych sieci komputerowych
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 09:59
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 10:24

Egzamin zdany!

Wynik: 24/40 punktów (60,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Osoba korzystająca z systemu operacyjnego Linux pragnie przypisać adres IP 152.168.1.200 255.255.0.0 do interfejsu sieciowego. Jakie polecenie powinna wydać, mając uprawnienia administratora?

A. ip addr add 152.168.1.200/16 dev eth1

B. netsh interface IP 152.168.1.200 255.255.0.0 /add

C. ip addr add 152.168.1.200 255.255.0.0 dev eth1

D. netsh interface IP 152.168.1.200/16 /add

Wszystkie inne podane odpowiedzi zawierają istotne błędy w kontekście administracji systemami Linux. W pierwszej z błędnych odpowiedzi, 'netsh interface IP 152.168.1.200/16 /add', wykorzystywane jest polecenie 'netsh', które jest dedykowane dla systemów Windows, a nie Linux. Tego rodzaju podejście prowadzi do nieporozumień, ponieważ administratorzy mogą mylnie sądzić, że polecenia są uniwersalne, co jest dalekie od prawdy. Drugą błędną koncepcją jest użycie formatu adresu IP z maską w tradycyjny sposób, jak w trzeciej odpowiedzi 'ip addr add 152.168.1.200 255.255.0.0 dev eth1'. Choć polecenie 'ip addr add' jest poprawne, sposób zdefiniowania maski jest przestarzały i niezgodny z praktykami używania notacji CIDR, co może prowadzić do błędów konfiguracji w bardziej złożonych sieciach. W czwartej odpowiedzi z kolei, również wykorzystano narzędzie 'netsh', co ponownie wskazuje na niewłaściwe zrozumienie dostępnych narzędzi w systemie operacyjnym Linux. Przykłady te ilustrują typowe błędy w myśleniu, takie jak założenie, że znajomość jednego systemu operacyjnego automatycznie przekłada się na umiejętności w innym, co może prowadzić do poważnych problemów w zarządzaniu infrastrukturą IT.

Pytanie 2

Który interfejs pozwala na korzystanie ze sterowników oraz oprogramowania systemu operacyjnego, umożliwiając m.in. przesył danych pomiędzy pamięcią systemową a dyskiem SATA?

A. OHCI

B. EHCI

C. AHCI

D. UHCI

AHCI (Advanced Host Controller Interface) to interfejs, który umożliwia niskopoziomowe zarządzanie interakcjami między systemem operacyjnym a urządzeniami przechowującymi danymi, takimi jak dyski SATA. Jego główną zaletą jest wsparcie dla zaawansowanych funkcji, takich jak Native Command Queuing (NCQ), co pozwala na bardziej efektywne zarządzanie wieloma równoczesnymi operacjami zapisu i odczytu. Dzięki AHCI system operacyjny może optymalizować przepływ danych, co przekłada się na zwiększenie wydajności oraz skrócenie czasu dostępu do danych. W praktyce, AHCI jest standardem stosowanym w nowoczesnych systemach operacyjnych, takich jak Windows i Linux, co ułatwia integrację z różnymi urządzeniami pamięci masowej. Użycie AHCI jest szczególnie korzystne w środowiskach, gdzie występuje intensywne korzystanie z dysków twardych, takich jak serwery baz danych czy stacje robocze do edycji multimediów, gdzie szybkość i efektywność operacji dyskowych są kluczowe. Wartość AHCI w kontekście nowoczesnych systemów komputerowych jest potwierdzona przez liczne dokumentacje i standardy branżowe, które promują jego stosowanie jako najlepszej praktyki w zarządzaniu pamięcią masową.

Pytanie 3

Podstawowym warunkiem archiwizacji danych jest

A. kompresja oraz kopiowanie danych

B. kopiowanie danych

C. kompresja i kopiowanie danych z równoczesnym ich szyfrowaniem

D. kompresja danych

Kompresja danych jest techniką związaną z redukcją rozmiaru plików, co może być użyteczne w kontekście archiwizacji, ale nie jest to warunek niezbędny do jej przeprowadzenia. Wiele osób myli archiwizację z optymalizacją przestrzeni dyskowej, co prowadzi do błędnego przekonania, że kompresja jest kluczowym elementem tego procesu. Mimo że kompresja może ułatwić przechowywanie większej ilości danych w ograniczonej przestrzeni, sama w sobie nie zabezpiecza danych ani nie umożliwia ich odtworzenia, co jest głównym celem archiwizacji. Również kopiowanie danych jest istotne, ale można archiwizować dane bez kompresji, co czyni tę odpowiedź niekompletną. W przypadku odpowiedzi, które łączą kompresję z kopiowaniem, należy zauważyć, że chociaż te elementy mogą być użyte w procesie archiwizacji, ich jednoczesne stosowanie nie jest konieczne dla zapewnienia skutecznej archiwizacji. Użytkownicy często mylą niezbędne kroki archiwizacji z dodatkowymi technikami, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Archiwizacja powinna koncentrować się na zabezpieczeniu danych poprzez ich kopiowanie w sposób umożliwiający ich późniejsze odzyskanie, bez względu na to, czy dane te zostaną skompresowane.

Pytanie 4

Jakie polecenie w systemie Linux pozwala na wyświetlenie oraz edytowanie tablicy trasowania pakietów sieciowych?

A. route

B. nslookup

C. ifconfig

D. netstat

Wybór poleceń takich jak 'netstat', 'ifconfig' czy 'nslookup' może prowadzić do zamieszania w kontekście zarządzania tablicą trasowania pakietów. 'Netstat' jest narzędziem do monitorowania połączeń sieciowych oraz statystyk, a także do wyświetlania aktywnych połączeń TCP/UDP. Choć dostarcza informacji o aktualnych trasach, nie umożliwia ich modyfikacji. 'Ifconfig', z drugiej strony, jest używane do konfigurowania interfejsów sieciowych, takich jak przypisywanie adresów IP do interfejsów, ale nie jest narzędziem do zarządzania trasami. Ostatnia odpowiedź, 'nslookup', służy do rozwiązywania nazw domenowych na adresy IP i nie ma związku z trasowaniem pakietów. Typowym błędem popełnianym przez osoby, które wybierają te opcje, jest mylenie funkcji narzędzi sieciowych. Kluczowe jest zrozumienie, że każde z tych poleceń ma swoją specyfikę i zastosowanie, które nie pokrywają się z funkcjonalnością polecenia 'route'. Aby skutecznie zarządzać trasami w sieci, należy stosować odpowiednie narzędzia i techniki, zgodne ze standardami branżowymi i najlepszymi praktykami, co pozwoli uniknąć błędów w konfiguracji i optymalizacji sieci.

Pytanie 5

Jakiego systemu operacyjnego powinien nabyć użytkownik, aby zmodernizowany komputer miał możliwość uruchamiania gier obsługujących DirectX12?

A. Windows 8

B. Windows XP

C. Windows 10

D. Windows 8.1

Windows 10 jest systemem operacyjnym, który w pełni wspiera DirectX 12, co czyni go idealnym wyborem dla graczy poszukujących najnowszych technologii w grach komputerowych. DirectX 12 wprowadza szereg zaawansowanych funkcji, takich jak lepsza obsługa wielordzeniowych procesorów, co pozwala na bardziej efektywne wykorzystanie zasobów sprzętowych. Dzięki temu, gry mogą działać w wyższej jakości z bardziej szczegółową grafiką oraz płynniejszymi animacjami. W praktyce, korzystanie z Windows 10 umożliwia graczom dostęp do najnowszych tytułów, które wymagają tego standardu, a także do poprawionych wersji starszych gier, które stały się bardziej optymalne po aktualizacjach. Warto również zaznaczyć, że Windows 10 regularnie otrzymuje aktualizacje, co zapewnia wsparcie dla nowych urządzeń i technologii, a także poprawia bezpieczeństwo oraz stabilność. Dla każdego nowoczesnego gracza, wybór Windows 10 jest więc podstawą zapewniającą długoterminowe wsparcie i rozwój w obszarze gier komputerowych.

Pytanie 6

Narzędzie systemu Windows wykorzystywane do interpretacji poleceń, stosujące logikę obiektową oraz cmdlety, to

A. konsola MMC.

B. wiersz poleceń systemu Windows.

C. standardowy strumień wejścia.

D. Windows PowerShell.

W codziennej pracy z systemem Windows łatwo pomylić różne narzędzia, które pozornie oferują podobną funkcjonalność, ale w praktyce ich możliwości bardzo się różnią. Wiersz poleceń (czyli cmd.exe) to narzędzie starszej generacji, obsługujące głównie proste polecenia tekstowe. Z moich obserwacji wynika, że sporo osób myśli, iż jest on równie wszechstronny jak PowerShell, a to duży błąd – tam, gdzie PowerShell operuje obiektami i pozwala na zaawansowaną automatyzację, cmd ogranicza się do przekazywania tekstu między programami. Standardowy strumień wejścia natomiast to pojęcie bardziej ogólne, odnoszące się do sposobu przesyłania danych do aplikacji, a nie do konkretnego narzędzia interpretującego polecenia; w Windows to raczej element komunikacji niż samodzielne narzędzie. Konsola MMC (Microsoft Management Console) z kolei to zupełnie inna bajka – to graficzne środowisko do zarządzania usługami i składnikami systemu, raczej dla tych, którzy wolą klikać niż pisać polecenia tekstowe. Typowe nieporozumienie polega na utożsamianiu MMC z narzędziem do interpretacji poleceń – a przecież tam nie wpisuje się komend, tylko korzysta z gotowych snap-inów. W praktyce tylko PowerShell łączy logikę obiektową z cmdletami i jest polecany do zaawansowanej automatyzacji, zgodnie z dobrą praktyką administratorów oraz wytycznymi Microsoftu. Warto o tym pamiętać, bo wybór niewłaściwego narzędzia często prowadzi do niepotrzebnych ograniczeń albo frustracji – sam przekonałem się o tym, próbując kiedyś automatyzować zadania przy użyciu samego CMD.

Pytanie 7

Wskaż efekt działania przedstawionego polecenia.

net user Test /expires:12/09/20

A. Zweryfikowano datę ostatniego logowania na konto Test.

B. Wymuszono zmianę hasła na koncie Test w ustalonym terminie.

C. Wyznaczono datę wygaśnięcia konta Test.

D. Skonfigurowano czas aktywności konta Test.

Polecenie 'net user Test /expires:12/09/20' ustawia datę wygaśnięcia konta użytkownika o nazwie Test na 12 września 2020 roku. W systemach Windows zarządzanie kontami użytkowników jest kluczowym aspektem administracji systemem, a polecenie net user jest powszechnie używane do konfiguracji różnych atrybutów konta. Ustawienie daty wygaśnięcia konta jest istotne z perspektywy bezpieczeństwa, umożliwiając administratorom kontrolowanie dostępu do zasobów systemowych. Przykładowo, jeżeli konto jest wykorzystywane przez tymczasowego pracownika lub w ramach projektu, administrator może ustalić automatyczne wygaśnięcie konta po zakończeniu pracy, co zapobiega nieautoryzowanemu dostępowi w przyszłości. Dobrym praktykom w zarządzaniu kontami użytkowników jest regularne przeglądanie i aktualizowanie dat wygaśnięcia kont, aby zapewnić zgodność z polityką bezpieczeństwa organizacji oraz minimalizować ryzyko nadużyć.

Pytanie 8

GRUB, LILO, NTLDR to

A. programy rozruchowe

B. odmiany głównego interfejsu sieciowego

C. programy do aktualizacji BIOS-u

D. oprogramowanie dla dysku twardego

GRUB, LILO i NTLDR to programy rozruchowe, które pełnią kluczową rolę w procesie uruchamiania systemu operacyjnego. GRUB (Grand Unified Bootloader) jest powszechnie używany w systemach Linux i pozwala na wybór spośród wielu zainstalowanych systemów operacyjnych. Jego elastyczność i możliwość konfiguracji sprawiają, że jest preferowany w środowiskach wielosystemowych. LILO (Linux Loader) był jednym z pierwszych bootloaderów dla Linuxa, jednak ze względu na swoje ograniczenia, takie jak brak interfejsu graficznego i trudności z konfiguracją, został w dużej mierze zastąpiony przez GRUB. NTLDR (NT Loader) to program rozruchowy używany w systemach operacyjnych Windows NT, który umożliwia załadowanie odpowiedniego systemu operacyjnego z partycji. Dobrą praktyką w administracji systemami jest stosowanie programów rozruchowych, które pozwalają na łatwe zarządzanie różnymi wersjami systemów operacyjnych i zapewniają wsparcie dla różnych formatów systemów plików. Zrozumienie funkcji tych programów jest istotne dla efektywnego zarządzania przestrzenią dyskową oraz procesem uruchamiania systemu.

Pytanie 9

Według modelu TCP/IP protokoły DNS, FTP i SMTP są przypisane do warstwy

A. dostępu do sieci

B. internetowej

C. aplikacji

D. transportowej

Wybór warstwy dostępu do sieci jako odpowiedzi prowadzi do nieporozumień dotyczących struktury modelu TCP/IP. Warstwa dostępu do sieci, często nazywana również warstwą fizyczną i łącza danych, odpowiada za sposób, w jaki dane są przesyłane przez fizyczne medium, takie jak kable czy fale radiowe. W tej warstwie nie ma miejsca na protokoły aplikacyjne, które zajmują się interfejsem użytkownika i wymianą danych w sposób zrozumiały dla aplikacji. Wybór warstwy internetowej również nie jest trafny. Ta warstwa odpowiedzialna jest za przekazywanie pakietów między hostami, wykorzystując protokoły takie jak IP (Internet Protocol). Warstwa transportowa, z kolei, obsługuje transmisję danych pomiędzy aplikacjami działającymi na różnych hostach i wykorzystuje protokoły takie jak TCP (Transmission Control Protocol) i UDP (User Datagram Protocol). Protokły DNS, FTP i SMTP funkcjonują na wyższym poziomie, umożliwiając aplikacje wymianę informacji i nie są związane z zadaniami warstwy fizycznej ani transportowej. Typowe błędy myślowe prowadzące do tego rodzaju odpowiedzi mogą obejmować mylenie różnych poziomów abstrakcji w modelu TCP/IP oraz niewłaściwe przyporządkowanie funkcji poszczególnych protokołów. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że protokoły aplikacyjne są niezależne od warstwy transportowej czy dostępu do sieci, co daje możliwość ich uniwersalnego zastosowania w różnych sieciach.

Pytanie 10

Aby uruchomić przedstawione narzędzie systemu Windows, należy użyć polecenia

A. dxdiag

B. nmon

C. taskmgr

D. msconfig

Polecenie dxdiag uruchamia w systemie Windows narzędzie diagnostyczne DirectX, które według mnie należy do najważniejszych narzędzi systemowych, jeśli chodzi o sprawdzanie komponentów multimedialnych i graficznych. Dzięki dxdiag można bardzo szybko uzyskać szczegółowe dane na temat wersji DirectX, zainstalowanych sterowników audio i wideo, a także stanu sprzętu. W praktyce jest to nieocenione narzędzie podczas rozwiązywania problemów z grami, aplikacjami graficznymi czy nawet przy zwyczajnym sprawdzaniu zgodności sprzętu z nowym oprogramowaniem. Moim zdaniem każdy technik czy informatyk pracujący z Windows powinien znać dxdiag na pamięć, bo pozwala on w kilka sekund zidentyfikować problemy ze sterownikami lub nieprawidłową konfiguracją systemu. W branży IT to wręcz standard i podstawa pracy w dziale wsparcia technicznego; praktycznie każda poważniejsza diagnostyka sprzętu graficznego zaczyna się właśnie od uruchomienia dxdiag. Szczerze, narzędzie jest dużo bardziej przyjazne niż niektóre zamienniki, bo za jednym razem podaje zestaw kluczowych informacji w czytelnej formie. Dobra praktyka to wygenerować raport z dxdiag przed aktualizacją sterowników – można wtedy szybko porównać zmiany. Trochę szkoda, że tak wielu użytkowników go nie zna, bo czasem rozwiązałoby to mnóstwo problemów bez szukania ich po omacku.

Pytanie 11

W celu ochrony lokalnej sieci komputerowej przed atakami typu Smurf pochodzącymi z Internetu, należy zainstalować oraz właściwie skonfigurować

A. zaporę ogniową

B. skaner antywirusowy

C. oprogramowanie antyspamowe

D. bezpieczną przeglądarkę stron WWW

Zainstalowanie i odpowiednia konfiguracja zapory ogniowej są kluczowe w zabezpieczaniu lokalnej sieci komputerowej przed atakami typu Smurf, które są formą ataku DDoS. Atak Smurf wykorzystuje protokół ICMP (Internet Control Message Protocol) do wysyłania dużych ilości ruchu do ofiary, co prowadzi do przeciążenia jej zasobów. Zapora ogniowa może skutecznie blokować takie ruchy, poprzez filtrowanie pakietów ICMP i kontrolowanie, które połączenia są dozwolone. Dobrym przykładem jest skonfigurowanie zapory w taki sposób, aby odrzucała wszystkie nieautoryzowane zapytania ICMP lub ograniczała odpowiedzi na zapytania ICMP do minimum. Warto również stosować zapory aplikacyjne, które mogą analizować ruch na poziomie aplikacji, co zwiększa bezpieczeństwo. Dobrą praktyką jest również regularne aktualizowanie reguł zapory oraz monitorowanie logów w celu identyfikacji potencjalnych zagrożeń. Stosowanie zapory ogniowej wpisuje się w standardy branżowe, takie jak NIST Cybersecurity Framework, które zalecają ochronę zasobów poprzez kontrolowanie dostępu do sieci.

Pytanie 12

Która z usług umożliwia rejestrowanie oraz identyfikowanie nazw NetBIOS jako adresów IP wykorzystywanych w sieci?

A. DHCP

B. WINS

C. WAS

D. HTTPS

WINS (Windows Internet Name Service) to usługa, która umożliwia rejestrację i rozpoznawanie nazw NetBIOS, co jest kluczowe w środowisku sieciowym. WINS działa na zasadzie przekształcania nazw NetBIOS na odpowiadające im adresy IP. Jest to szczególnie ważne w sieciach, które nie zawsze korzystają z protokołu DNS (Domain Name System) lub w scenariuszach, gdzie urządzenia pracują w systemach starszych, które polegają na nazwach NetBIOS do komunikacji. W praktyce, kiedy komputer lub inna urządzenie w sieci próbuje nawiązać połączenie z innym urządzeniem, WINS sprawdza swoją bazę danych, aby znaleźć odpowiedni adres IP przypisany do danej nazwy. Dobre praktyki w administracji sieciowej przewidują wdrożenie usługi WINS w sieciach lokalnych, szczególnie w przypadku starszych aplikacji lub urządzeń, które są uzależnione od protokołów NetBIOS. Dzięki tej usłudze można uniknąć problemów z połączeniem, które mogą wystąpić w przypadku braku odpowiedniego systemu nazw. Ponadto, WINS może znacząco ułatwić zarządzanie adresami IP w dużych środowiskach sieciowych.

Pytanie 13

Jakie oprogramowanie do wirtualizacji jest dostępne jako rola w systemie Windows Server 2012?

A. Virtual PC

B. Hyper-V

C. VMware

D. Virtual Box

Hyper-V to natywne oprogramowanie do wirtualizacji, które jest dostępne jako rola w systemie Windows Server 2012. Umożliwia tworzenie, zarządzanie i uruchamianie wielu maszyn wirtualnych na jednym fizycznym serwerze. Hyper-V wspiera różne systemy operacyjne gościa, zarówno Windows, jak i Linux, co czyni go elastycznym rozwiązaniem w środowiskach serwerowych. Przykładowe zastosowanie Hyper-V obejmuje konsolidację serwerów, co pozwala na zmniejszenie kosztów sprzętu i energii, a także na zwiększenie efektywności wykorzystania zasobów. Hyper-V oferuje również funkcje takie jak migracja na żywo, które pozwalają na przenoszenie maszyn wirtualnych między hostami bez przerywania ich pracy. Warto także zwrócić uwagę na zgodność Hyper-V z wieloma standardami branżowymi, co zapewnia bezpieczeństwo i niezawodność. Użycie Hyper-V w środowisku produkcyjnym staje się coraz bardziej popularne, a jego integracja z innymi rozwiązaniami Microsoft, takimi jak System Center, umożliwia efektywne zarządzanie infrastrukturą IT.

Pytanie 14

Aby przywrócić poprawne wersje plików systemowych w systemie Windows, wykorzystuje się narzędzie

A. replace

B. sfc

C. verifier

D. debug

Odpowiedź 'sfc' (System File Checker) jest jak najbardziej trafna. To narzędzie działa tak, że potrafi naprawić uszkodzone lub zniknięte pliki systemowe w Windows. Kiedy system robi się kapryśny i pokazuje różne błędy, to lepiej odpalić 'sfc /scannow' w wierszu polecenia. Dzięki temu narzędziu można przeprowadzić skanowanie, które automatycznie naprawia wykryte problemy. W moim doświadczeniu, to naprawdę dobry pierwszy krok, kiedy coś z aplikacjami nie gra. Dobrze jest też pamiętać, że regularne sprawdzanie systemu, korzystając z sfc, to dobra praktyka, bo można uniknąć większych kłopotów. W IT często radzą, żeby regularnie skanować system, żeby zminimalizować ryzyko większych awarii.

Pytanie 15

Active Directory w systemach MS Windows Server 2000 oraz MS Windows Server 2003 to

A. logiczna zbiorowość komputerów, które mają możliwość wzajemnej komunikacji w sieci oraz dzielenia się zasobami

B. usługa katalogowa, która przechowuje dane dotyczące obiektów w sieci i udostępnia je użytkownikom oraz administratorom sieci

C. baza danych zawierająca dane o użytkownikach sieci, ich hasłach oraz uprawnieniach

D. grupa komputerów połączonych w infrastrukturę sieciową, składająca się z serwera działającego jako kontroler oraz stacji roboczych – klientów

Często pojawiają się pomyłki związane z Active Directory, bo ludzie mylą je z innymi strukturami sieciowymi. Na przykład, w jednej z odpowiedzi postawiono tezę, że AD to po prostu grupa komputerów. To jest błąd, bo AD nie ma nic wspólnego z fizycznymi połączeniami, to bardziej struktura, która ogarnia i zarządza danymi o obiektach w sieci. Mylenie AD z bazą, która tylko trzyma hasła i uprawnienia, naprawdę ogranicza zrozumienie całej tej technologii. AD to nie jest tylko zwykła baza danych; to złożony system, który wprowadza zasady bezpieczeństwa i pozwala na zarządzanie politykami grupowymi. Nie do końca rozumiejąc, jak działa Active Directory, można natrafić na spore błędy w projektowaniu całej infrastruktury IT, co potem może rodzić problemy z dostępem do zasobów i zarządzaniem nimi.

Pytanie 16

W systemie Windows harmonogram zadań umożliwia przydzielenie

A. więcej niż pięciu terminów realizacji dla wskazanego programu

B. maksymalnie czterech terminów realizacji dla wskazanego programu

C. maksymalnie pięciu terminów realizacji dla wskazanego programu

D. maksymalnie trzech terminów realizacji dla wskazanego programu

Problemy z przypisaniem terminów wykonania w systemie Windows mogą wynikać z błędnych założeń dotyczących ograniczeń tego narzędzia. Niektóre odpowiedzi sugerują ograniczenie liczby terminów do trzech, czterech lub pięciu, co jest niezgodne z rzeczywistością oferowaną przez Harmonogram zadań. Takie podejście może prowadzić do mylnego przekonania, że zarządzanie zadaniami w systemie Windows jest bardziej ograniczone niż w rzeczywistości. W praktyce, użytkownicy powinni być świadomi, że mogą ustawiać wiele zadań z różnymi warunkami, co pozwala na bardziej elastyczne planowanie zadań, odpowiadające na złożone potrzeby administracyjne. Kolejnym błędem jest mylenie liczby terminów z ich funkcjonalnością; użytkownicy mogą zatem zakładać, że ograniczona liczba terminów oznacza lepszą kontrolę, podczas gdy w rzeczywistości większa liczba terminów umożliwia stworzenie bardziej złożonego harmonogramu, co jest korzystne w wielu scenariuszach, takich jak zarządzanie aktualizacjami, backupami czy innymi cyklicznymi zadaniami. Warto zatem zwrócić uwagę na pełną funkcjonalność narzędzia i nie ograniczać się do myślenia o prostych liczbowych ograniczeniach, co może prowadzić do niewłaściwego wykorzystywania możliwości systemu.

Pytanie 17

Która czynność nie służy do personalizacji systemu operacyjnego Windows?

A. Ustawienie koloru lub kilku przenikających się kolorów jako tła pulpitu.

B. Ustawienie opcji wyświetlania pasków menu i pasków narzędziowych.

C. Ustawienie wielkości pliku wymiany.

D. Ustawienie domyślnej przeglądarki internetowej.

Ustawienie wielkości pliku wymiany w systemie Windows to zdecydowanie nie jest proces związany z personalizacją interfejsu lub wyglądu środowiska pracy użytkownika, tylko z konfiguracją parametrów systemowych, mających wpływ na wydajność i zarządzanie pamięcią wirtualną. Plik wymiany, czyli tzw. pagefile.sys, służy przede wszystkim jako rozszerzenie pamięci RAM – gdy systemowi zaczyna brakować fizycznej pamięci, wówczas dane tymczasowo są przenoszone właśnie do tego pliku. Moim zdaniem, większość użytkowników nawet nie rusza tej opcji, bo domyślne ustawienia Windows są wystarczające w typowych zastosowaniach. Standardy branżowe zalecają ostrożność przy ręcznym ustawianiu rozmiaru pliku wymiany – można przez nieuwagę ograniczyć możliwości systemu lub wręcz przeciwnie, niepotrzebnie zajmować miejsce na dysku. Z mojego doświadczenia wynika, że personalizacja to raczej wszystko, co dotyczy wyglądu, wygody obsługi czy indywidualnych preferencji użytkownika, a nie właśnie zarządzania pamięcią czy innymi aspektami technicznymi działania systemu. Tło pulpitu, ustawienia pasków menu czy wybór domyślnej przeglądarki mają bezpośredni wpływ na odbiór środowiska pracy, podczas gdy plik wymiany pozostaje zupełnie niewidoczny dla większości osób. Jeżeli ktoś chce zoptymalizować wydajność komputera, to wtedy może pobawić się tym ustawieniem, ale nie szuka wtedy personalizacji. To dość duża różnica i warto ją rozumieć, bo pomaga to odróżnić obszary związane z wygodą użytkownika od tych stricte technicznych.

Pytanie 18

Jakie polecenie umożliwia wyświetlanie oraz modyfikację tabel translacji adresów IP do adresów fizycznych?

A. EXPAND

B. ARP

C. PATH

D. MMC

Wybór odpowiedzi EXPAND, PATH, czy MMC wskazuje na nieporozumienie dotyczące ról i funkcji różnych poleceń w kontekście zarządzania sieciami. EXPAND to polecenie używane w systemach operacyjnych Windows do dekompresji plików, co nie ma nic wspólnego z zarządzaniem adresami IP i MAC. PATH jest pojęciem odnoszącym się do ścieżek dostępu do plików w systemach operacyjnych, a nie do protokołów komunikacyjnych. MMC (Microsoft Management Console) to natomiast narzędzie do zarządzania komponentami systemu Windows, ale nie obsługuje bezpośrednio translacji adresów IP na adresy MAC. Te odpowiedzi wskazują na mylne podejście w zrozumieniu, jak funkcjonują protokoły w sieciach komputerowych. Kluczowym błędem jest pomylenie różnych koncepcji związanych z zarządzaniem danymi w sieci z protokołami, które są niezbędne do właściwej komunikacji między urządzeniami. Właściwym podejściem do zarządzania adresacją w sieciach jest zrozumienie, że protokół ARP jest jedynym standardowym i powszechnie stosowanym narzędziem, które łączy te dwie warstwy, co jest kluczowe w kontekście wydajności i funkcjonalności sieci.

Pytanie 19

W wyniku wykonania komendy: net user w terminalu systemu Windows, pojawi się

A. dane o parametrach konta bieżącego użytkownika

B. nazwa obecnego użytkownika oraz jego hasło

C. lista kont użytkowników

D. informacje pomocnicze dotyczące polecenia net

Odpowiedzi sugerujące, że polecenie 'net user' wyświetla pomoc dotyczącą polecenia, informację o parametrach konta zalogowanego użytkownika, czy nazwę aktualnego użytkownika i jego hasło, wynikają z nieporozumienia dotyczącego funkcji tego narzędzia. Przede wszystkim, polecenie 'net user' nie generuje dokumentacji ani pomocy do jego użycia. Użytkownicy mogą uzyskać pomoc dotyczącą poleceń Windows, używając 'net help' lub 'net user /?', co pozwala na wyświetlenie opisu dostępnych opcji. To zamieszanie często prowadzi do błędnych założeń, że każde polecenie powinno dostarczać szczegółowych informacji o sobie. Ponadto, nie jest prawdą, że 'net user' wyświetla parametry konta zalogowanego użytkownika. To narzędzie skupia się na wszystkich kontach w systemie, bez względu na to, które z nich jest aktualnie zalogowane. Wreszcie, 'net user' nigdy nie ujawnia haseł użytkowników, co jest zgodne z zasadami bezpieczeństwa i prywatności w systemie Windows. Zrozumienie, jak działa to polecenie, jest kluczowe dla efektywnego zarządzania kontami użytkowników i ochrony danych w systemach operacyjnych.

Pytanie 20

Jakie polecenia należy zrealizować, aby zamontować pierwszą partycję logiczną dysku primary slave w systemie Linux?

A. mount /dev/hdb3 /mnt/hdd

B. mount /dev/hda2 /mnt/hdd

C. mount /dev/hda4 /mnt/hdd

D. mount /dev/hdb5 /mnt/hdd

Wybór innych opcji montowania, takich jak 'mount /dev/hda2 /mnt/hdd', 'mount /dev/hdb3 /mnt/hdd' czy 'mount /dev/hda4 /mnt/hdd', jest błędny z kilku powodów. Po pierwsze, '/dev/hda' wskazuje na pierwszy dysk twardy w systemie, który jest oznaczony jako primary master, co oznacza, że nie jest to dysk slave. W kontekście montowania partycji logicznych na dysku slave, właściwe urządzenie to '/dev/hdb'. Odpowiedzi zawierające '/dev/hda' odnoszą się do nieprawidłowej lokalizacji partycji, co prowadzi do błędów w dostępie do danych. Ponadto, jeżeli chodzi o numery partycji, partycje logiczne są zazwyczaj oznaczane jako 'hdb5', 'hdb6' itd., w zależności od ich kolejności w ramach partycji rozszerzonej. Zatem, montowanie 'hdb3' byłoby także błędne, ponieważ jest to trzecia partycja logiczna, a nie pierwsza. Typowym błędem w myśleniu jest mylenie rodzajów dysków oraz partycji, co często prowadzi do frustracji i problemów z dostępem do danych. Kluczowe jest zrozumienie struktury dysków i partycji w systemie Linux, co pozwala na poprawne montowanie i administrowanie urządzeniami magazynującymi, zgodnie z najlepszymi praktykami zarządzania systemem.

Pytanie 21

Czym są programy GRUB, LILO, NTLDR?

A. aplikacje do modernizacji BIOS-u

B. firmware dla dysku twardego

C. wersje głównego interfejsu sieciowego

D. programy rozruchowe

Programy GRUB, LILO i NTLDR są definiowane jako programy rozruchowe, które odgrywają kluczową rolę w procesie uruchamiania systemu operacyjnego. GRUB (Grand Unified Bootloader) jest powszechnie stosowany w systemach Linux, umożliwiając użytkownikowi wybór między różnymi systemami operacyjnymi oraz konfigurację opcji bootowania. LILO (Linux Loader) to starszy program rozruchowy, który również obsługuje systemy Linux, ale z ograniczonymi możliwościami w porównaniu do GRUB. NTLDR (NT Loader) jest specyficzny dla systemów Windows, zarządzając rozruchem systemów opartych na NT, takich jak Windows 7 czy Windows Server. Programy te działają na poziomie sprzętowym, inicjalizując procesy potrzebne do załadowania systemu operacyjnego w pamięci. Zrozumienie ich funkcji jest kluczowe dla administratorów systemów, którzy muszą zarządzać rozruchem oraz obiegiem danych w środowiskach wielosystemowych, a także dla specjalistów zajmujących się bezpieczeństwem, którzy muszą znać potencjalne zagrożenia związane z rozruchem, takie jak bootkit. Dobre praktyki w tej dziedzinie obejmują regularne aktualizacje programów rozruchowych oraz właściwe zabezpieczenie dostępu do BIOS-u i ustawień rozruchowych.

Pytanie 22

Jakie polecenie w systemach z rodziny Windows Server umożliwia administratorowi przekierowanie komputerów do określonej jednostki organizacyjnej w ramach usług katalogowych?

A. dsrm

B. redircmp

C. redirusr

D. dcdiag

Odpowiedź 'redircmp' jest poprawna, ponieważ polecenie to służy do przekierowywania nowych komputerów, które są dołączane do domeny, do określonej jednostki organizacyjnej (OU) w Active Directory. Umożliwia to administratorom lepsze zarządzanie zasobami i politykami grupowymi, ponieważ komputery przypisane do konkretnej OU dziedziczą odpowiednie ustawienia polityki grupowej. Przykładowo, jeśli organizacja posiada różne jednostki, takie jak 'HR', 'IT' i 'Marketing', administrator może użyć redircmp, aby automatycznie przekierowywać nowe komputery użytkowników działu HR do odpowiedniej OU, co pozwala na nałożenie specyficznych polityk zabezpieczeń i dostępu. W praktyce, wykorzystanie redircmp wpisuje się w standardy zarządzania ITIL, gdzie kluczowym elementem jest efektywne zarządzanie konfiguracjami w środowisku IT. Dobrą praktyką jest regularne audytowanie OU oraz polityk, aby upewnić się, że nowe komputery są właściwie klasyfikowane i zarządzane.

Pytanie 23

Jakie oprogramowanie powinno być zainstalowane, aby umożliwić skanowanie tekstu z drukowanego dokumentu do edytora tekstu?

A. Program ERP

B. Program COM+

C. Program OCR

D. Program CAD

Program OCR (Optical Character Recognition) jest specjalistycznym oprogramowaniem, które umożliwia konwersję zeskanowanych dokumentów, obrazów i tekstów wydrukowanych do formatu edytowalnego. Działa to na zasadzie rozpoznawania wzorów i znaków, co pozwala na przekształcenie wizualnych danych na tekst cyfrowy. W praktyce, wykorzystanie programu OCR jest powszechne w biurach, archiwach oraz bibliotekach, gdzie duża ilość dokumentów papierowych musi zostać zdigitalizowana. Dzięki technologii OCR możemy efektywnie archiwizować dokumenty, oszczędzając czas i przestrzeń. Warto również wspomnieć, że nowoczesne programy OCR są w stanie rozpoznać nie tylko standardowe czcionki, ale również różne języki i znaki diakrytyczne, co sprawia, że są wszechstronne i użyteczne w międzynarodowym kontekście. Przykładowe oprogramowanie OCR to ABBYY FineReader czy Adobe Acrobat, które są zgodne z branżowymi standardami, takimi jak PDF/A, co zapewnia długoterminową archiwizację dokumentów.

Pytanie 24

Jaki rodzaj licencji pozwala na swobodne modyfikacje, kopiowanie oraz rozpowszechnianie po dokonaniu dowolnej płatności na rzecz twórcy?

A. donationware

B. postcardware

C. adware

D. shareware

Donationware to typ licencji, który umożliwia użytkownikom modyfikowanie, kopiowanie i rozpowszechnianie oprogramowania po uiszczeniu dobrowolnej opłaty na rzecz autora. Tego typu licencja łączy elementy freeware z możliwością wsparcia finansowego twórcy, co jest korzystne dla rozwoju oprogramowania. Przykładem może być oprogramowanie, które oferuje pełny dostęp do wszystkich funkcji bezpłatnie, ale z zachętą do przekazania dobrowolnej darowizny. Dzięki temu, użytkownicy mają możliwość wspierania autorów, a jednocześnie korzystania z ich pracy bez ograniczeń. W praktyce, takie podejście sprzyja budowaniu społeczności wokół projektu, gdzie użytkownicy czują się zmotywowani do wspierania dalszego rozwoju. Warto zauważyć, że donationware jest zgodne z zasadami otwartego oprogramowania, które zachęca do dzielenia się wiedzą i zasobami. Licencja ta jest szczególnie popularna wśród twórców oprogramowania niezależnego i projektów non-profit, gdzie wsparcie finansowe może znacząco wpłynąć na kontynuację pracy twórczej.

Pytanie 25

Do przechowywania fragmentów dużych plików programów oraz danych, które nie mieszczą się w całości w pamięci, wykorzystywany jest

A. edytor rejestru

B. plik stronicowania

C. schowek systemu

D. menedżer zadań

Plik stronicowania jest kluczowym elementem zarządzania pamięcią w systemach operacyjnych, który pozwala na przechowywanie części danych oraz programów, które są zbyt duże, aby zmieścić się w pamięci RAM. Kiedy system operacyjny potrzebuje więcej pamięci, niż jest dostępne w RAM, wykorzystuje plik stronicowania, aby przenieść rzadziej używane dane na dysk twardy, zwalniając tym samym miejsce dla aktywnych procesów. Przykładem zastosowania pliku stronicowania jest uruchamianie aplikacji graficznych lub gier, które wymagają dużych zasobów pamięci. W tym przypadku, plik stronicowania umożliwia systemowi operacyjnemu dynamiczne zarządzanie pamięcią, co zwiększa wydajność oraz stabilność aplikacji. Zgodnie z dobrymi praktykami, zaleca się, aby wielkość pliku stronicowania była co najmniej równa ilości zainstalowanej pamięci RAM, co pozwala na efektywne zarządzanie pamięcią oraz zapewnia płynne działanie systemu operacyjnego. Dodatkowo, monitorowanie użycia pliku stronicowania może pomóc w identyfikacji problemów z pamięcią, takich jak zbyt mała ilość RAM, co może prowadzić do spadku wydajności systemu.

Pytanie 26

Który typ rekordu w bazie DNS (Domain Name System) umożliwia ustalenie aliasu dla rekordu A?

A. CNAME

B. PTR

C. AAAA

D. NS

Rekord PTR, czyli Pointer Record, działa w drugą stronę niż rekord A. On mapuje adresy IP na nazwy domen, a nie tworzy aliasów. Więc jakby nie można go użyć do tego, co chcesz zrobić. Rekord AAAA to z kolei coś jak rekord A, ale dla adresów IPv6. Oba, A i AAAA, służą do przypisywania nazw do adresów, ale nie do robienia aliasów. A rekord NS to już zupełnie inna bajka, bo on definiuje serwery nazw dla danej strefy DNS. Widać, że można się łatwo pogubić w tych rekordach, bo różne mają funkcje. Moim zdaniem ważne jest, aby zrozumieć, jak każdy z tych rekordów działa, zwłaszcza według dokumentów takich jak RFC 1035. Często błędy w odpowiednim wyborze wynikają z braku wiedzy o tym, do czego każdy rekord służy, więc warto to jeszcze raz przejrzeć.

Pytanie 27

Do jednoczesnej zmiany tła pulpitu, kolorów okien, dźwięków oraz wygaszacza ekranu na komputerze z zainstalowanym systemem Windows należy wykorzystać

A. schematy dźwiękowe.

B. plan zasilania.

C. centrum ułatwień dostępu.

D. kompozycje.

Dobrze wybrałeś – kompozycje w systemie Windows to właśnie rozwiązanie, które umożliwia jednoczesną zmianę kilku elementów wyglądu systemu. Chodzi tutaj nie tylko o tło pulpitu (czyli popularną tapetę), ale też o kolory okien, zestawy dźwiękowe czy nawet wygaszacz ekranu. Dzięki kompozycjom użytkownik może w kilka sekund przełączyć cały wygląd środowiska, co jest bardzo wygodne, zwłaszcza jeśli na jednym komputerze korzysta kilka osób lub po prostu lubisz zmieniać klimat pulpitu. Kompozycje są dostępne w ustawieniach personalizacji – wystarczy kliknąć prawym przyciskiem na pulpicie, wybrać „Personalizuj” i już mamy mnóstwo gotowych motywów, a można też tworzyć własne. To jest właśnie zgodne z dobrymi praktykami – systemy operacyjne coraz częściej stawiają na elastyczność i szybkie dostosowywanie interfejsu do potrzeb użytkownika, bez konieczności grzebania w kilku różnych miejscach. Moim zdaniem kompozycje to też świetny sposób na zachowanie swojej ulubionej konfiguracji po reinstalacji systemu albo nawet przeniesienie na inny sprzęt – da się je eksportować do pliku. Warto pamiętać, że niektóre kompozycje mogą też zmieniać wskaźniki myszy czy układ ikon, co czyni je bardzo wszechstronnym narzędziem ułatwiającym personalizację.

Pytanie 28

Jakiego rodzaju papieru należy użyć, aby wykonać "naprasowankę" na T-shircie z własnym zdjęciem przy pomocy drukarki atramentowej?

A. Photo Matt

B. Photo Glossy

C. samoprzylepnego

D. transferowego

Wybór niewłaściwego typu papieru przy drukowaniu naprasowanek często prowadzi do niedostatecznych rezultatów. Samoprzylepny papier, mimo swoje nazwy, nie jest przystosowany do transferu obrazu na tkaninę. Takie materiały są zazwyczaj używane do tworzenia etykiet czy naklejek, a nie do przenoszenia grafiki na odzież. W przypadku użycia papieru Photo Glossy, który jest przeznaczony głównie do druku zdjęć o wysokiej jakości, efekty będą niewłaściwe, ponieważ nie ma on właściwości potrzebnych do przeniesienia obrazu w taki sposób, aby przylegał do tkaniny. Z kolei papier Photo Matt, choć może zapewnić dobre rezultaty przy druku fotograficznym, również nie nadaje się do procesu transferu, ponieważ jego struktura nie wspiera przeniesienia obrazu na materiał. Użycie niewłaściwego papieru prowadzi do tego, że obraz może się zmywać, łuszczyć lub nawet nie przylegać do koszulki. Kluczowe jest zrozumienie, że każdy typ papieru ma swoje specyficzne zastosowanie, a wybór odpowiedniego jest niezbędny dla uzyskania jakościowej naprasowanki. Błędem jest myślenie, że jakikolwiek papier do druku fotograficznego będzie odpowiedni do transferu; każdy z nich ma swoje unikalne właściwości, które determinuje ich odpowiednie zastosowanie.

Pytanie 29

W systemie Linux plik ma przypisane uprawnienia 765. Jakie działania może wykonać grupa związana z tym plikiem?

A. może jedynie odczytać

B. odczytać, zapisać i wykonać

C. odczytać oraz wykonać

D. odczytać oraz zapisać

Odpowiedź "odczytać i zapisać" jest prawidłowa, ponieważ w systemie Linux uprawnienia dla plików są przedstawiane w postaci trzech cyfr, z których każda z nich reprezentuje różne poziomy dostępu dla właściciela, grupy i innych użytkowników. W przypadku uprawnień 765, pierwsza cyfra (7) oznacza, że właściciel pliku ma pełne uprawnienia (odczyt, zapis, wykonanie), druga cyfra (6) wskazuje, że grupa ma uprawnienia do odczytu i zapisu, natomiast ostatnia cyfra (5) oznacza, że inni użytkownicy mają prawo do odczytu i wykonania. W związku z tym, dla grupy przypisanej do pliku, uprawnienia 6 oznaczają możliwość odczytu (4) oraz zapisu (2), co daje razem 6. Praktycznie, oznacza to, że członkowie grupy mogą edytować ten plik, co jest istotne w kontekście współpracy zespołowej oraz kontroli wersji. Warto także stosować dobre praktyki zarządzania uprawnieniami, aby zapewnić bezpieczeństwo i integralność danych, co jest kluczowe w zarządzaniu systemami operacyjnymi i serwerami.

Pytanie 30

Które polecenie w systemie Linux służy do zakończenia procesu?

A. kill

B. null

C. dead

D. end

Polecenie 'kill' jest standardowym narzędziem w systemie Linux, które służy do zakończenia procesów. Jego podstawowa funkcjonalność polega na wysyłaniu sygnałów do procesów, gdzie domyślny sygnał to SIGTERM, który prosi proces o zakończenie. Użytkownicy mogą także wysyłać inne sygnały, takie jak SIGKILL, który natychmiast kończy proces bez możliwości jego uprzedniego zamknięcia. Przykładowo, aby zakończyć proces o identyfikatorze PID 1234, można użyć polecenia 'kill 1234'. W praktyce, skuteczne zarządzanie procesami jest kluczowe dla wydajności systemu, a umiejętność używania tego narzędzia jest niezbędna dla administratorów systemów i programistów. Dobre praktyki obejmują monitorowanie procesów przed ich zakończeniem, aby uniknąć przypadkowej utraty danych. Zrozumienie sygnałów w systemie Linux oraz ich zastosowania w kontekście zarządzania procesami przyczynia się do lepszego zrozumienia architektury systemu operacyjnego.

Pytanie 31

Cechą charakterystyczną pojedynczego konta użytkownika w systemie Windows Serwer jest

A. maksymalna wielkość pojedynczego pliku, który użytkownik ma prawo zapisać na dysku serwera.

B. numer telefonu, pod który powinien oddzwonić serwer, gdy użytkownik nawiąże połączenie telefoniczne.

C. maksymalna wielkość profilu użytkownika.

D. maksymalna wielkość pulpitu przypisanego użytkownikowi.

Błędne odpowiedzi odnoszą się do elementów konta użytkownika, które nie są standardowymi cechami definiującymi jego funkcjonalność w systemie Windows Server. W przypadku pierwszej koncepcji, dotyczącej maksymalnej wielkości pliku, warto zaznaczyć, że ograniczenia dotyczące wielkości plików są ustalane na poziomie systemu plików, a nie indywidualnych kont użytkowników. Takie ustawienia mogą być stosowane do partycji dyskowych, ale nie są bezpośrednio przypisane do konta użytkownika. Odpowiedź dotycząca maksymalnej wielkości pulpitu użytkownika również jest nieodpowiednia, ponieważ pulpity są bardziej zbiorem aplikacji i okien, które są przypisane do sesji użytkownika, a nie mają przypisanego limitu. Kolejna odpowiedź, odnosząca się do maksymalnej wielkości profilu użytkownika, zamiast tego dotyczy aspektów przechowywania danych i ich dostępności. Profile użytkowników w systemie Windows Server są odpowiedzialne za przechowywanie ustawień i danych osobistych, ale ich wielkość nie jest restrykcjonowana w standardowy sposób przez system. Te różnice w zrozumieniu funkcji konta użytkownika mogą prowadzić do mylnych wniosków, dlatego kluczowe jest gruntowne poznanie architektury systemu oraz zasad zarządzania kontami. W kontekście zarządzania kontami użytkowników, zaleca się regularne szkolenia oraz korzystanie z dokumentacji Microsoft, aby zapewnić zrozumienie i zastosowanie odpowiednich najlepszych praktyk.

Pytanie 32

Aby stworzyć kontroler domeny w środowisku systemów Windows Server na lokalnym serwerze, konieczne jest zainstalowanie roli

A. usługi LDS w usłudze Active Directory

B. usługi domenowej w usłudze Active Directory

C. usługi certyfikatów w usłudze Active Directory

D. usługi zarządzania prawami dostępu w usłudze Active Directory

Usługa domenowa w usłudze Active Directory (AD DS) jest kluczowym komponentem w strukturze systemów Windows Server, odpowiedzialnym za zarządzanie użytkownikami, komputerami oraz innymi zasobami w sieci. Utworzenie kontrolera domeny na lokalnym serwerze wymaga zainstalowania tej roli, co umożliwia centralne zarządzanie politykami bezpieczeństwa oraz dostępem do zasobów. Kontroler domeny pełni funkcję autoryzacyjną, przechowując informacje o członkach domeny oraz ich uprawnieniach. Przykład praktyczny zastosowania to możliwość wdrożenia grupowych polityk bezpieczeństwa (GPO), które pozwalają na zarządzanie ustawieniami systemowymi oraz aplikacjami na komputerach w sieci. Dobrą praktyką w zarządzaniu środowiskiem IT jest stosowanie AD DS jako podstawowego narzędzia do autoryzacji i weryfikacji tożsamości, co zwiększa bezpieczeństwo i ułatwia administrację. W kontekście standardów branżowych, Microsoft zaleca ścisłe przestrzeganie zasad związanych z zarządzaniem tożsamościami i dostępem, aby zapewnić odpowiedni poziom ochrony danych oraz zasobów w organizacji.

Pytanie 33

Jak brzmi nazwa profilu użytkownika w systemie Windows, który jest zakładany podczas pierwszego logowania do komputera i zapisany na lokalnym dysku twardym, a wszelkie jego modyfikacje odnoszą się wyłącznie do maszyny, na której zostały przeprowadzone?

A. Lokalny

B. Mobilny

C. Tymczasowy

D. Obowiązkowy

Wybór profilu mobilnego, tymczasowego lub obowiązkowego jest związany z innymi koncepcjami zarządzania użytkownikami w systemach Windows. Profil mobilny umożliwia użytkownikowi przenoszenie ustawień i danych między różnymi komputerami w sieci. Użytkownicy często mylą go z profilem lokalnym, zakładając, że interakcja z więcej niż jednym urządzeniem jest standardem. W rzeczywistości, profil mobilny synchronizuje zmiany za pośrednictwem serwera, co czyni go bardziej skomplikowanym w implementacji i zarządzaniu. Natomiast profil tymczasowy jest tworzony w sytuacji, gdy system nie może załadować istniejącego profilu użytkownika. Użytkownicy myślą, że tymczasowe profile są podobne do lokalnych, ale różnią się one w tym, że wszelkie zmiany wprowadzone w tym profilu nie są zapisywane po wylogowaniu. Z kolei profil obowiązkowy to typ, który jest zarządzany przez administratorów, a użytkownicy nie mogą wprowadzać w nim żadnych zmian. To podejście często wprowadza zamieszanie, ponieważ użytkownicy mogą mylić ideę z profilem lokalnym, gdzie ich zmiany są zapisywane. Zrozumienie różnic między tymi profilami jest kluczowe dla efektywnego zarządzania użytkownikami i ich zasobami w systemie Windows. W praktyce, administracja profilami użytkowników może być wyzwaniem, dlatego warto zaznajomić się z dokumentacją Microsoft oraz najlepszymi praktykami w zarządzaniu kontami.

Pytanie 34

Aby komputery mogły udostępniać swoje zasoby w sieci, muszą mieć przypisane różne

A. grupy robocze.

B. adresy IP.

C. maski podsieci.

D. serwery DNS.

Adres IP (Internet Protocol Address) jest unikalnym identyfikatorem przypisywanym każdemu urządzeniu podłączonemu do sieci komputerowej. Aby komputery mogły komunikować się w Internecie, każdy z nich musi mieć przypisany unikalny adres IP. W przeciwnym razie, gdy dwa urządzenia mają ten sam adres IP, dochodzi do konfliktu adresów, co uniemożliwia prawidłowe przesyłanie danych. W praktyce, na przykład w sieciach domowych, router przypisuje adresy IP urządzeniom za pomocą DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol), co zapewnia unikalność adresów. Dobre praktyki w zarządzaniu sieciami zalecają użycie rezerwacji DHCP dla urządzeń, które muszą mieć stały adres IP, co zapobiega konfliktom. Zrozumienie roli adresów IP jest kluczowe dla administrowania sieciami i zapewnienia ich prawidłowego działania, co jest istotne szczególnie w kontekście coraz bardziej złożonych systemów informatycznych i Internetu Rzeczy (IoT).

Pytanie 35

W systemie Linux zarządzanie parametrami transmisji w sieciach bezprzewodowych jest możliwe dzięki

A. winipcfg

B. ipconfig

C. iwconfig

D. ifconfig

Odpowiedzi 'ifconfig', 'ipconfig' i 'winipcfg' są nieprawidłowe, ponieważ każda z tych opcji ma inny zakres zastosowania i nie spełnia funkcji zarządzania parametrami transmisji bezprzewodowej w systemie Linux. 'ifconfig' jest narzędziem używanym do konfiguracji interfejsów sieciowych w systemach UNIX i Linux, ale koncentruje się głównie na interfejsach przewodowych oraz ogólnych ustawieniach sieciowych, a nie zarządzaniu specyficznymi parametrami sieci bezprzewodowej. 'ipconfig' jest powiązane z systemem Windows i służy do wyświetlania lub zmiany konfiguracji pamięci IP, co również nie obejmuje funkcji dla połączeń bezprzewodowych w systemie Linux. Z kolei 'winipcfg' to starsze narzędzie, również dedykowane systemowi Windows, które pozwala zobaczyć informacje o konfiguracji IP, ale nie jest używane w kontekście sieci bezprzewodowych w Linuxie. Te błędne odpowiedzi wynikają z nieporozumienia dotyczącego funkcji narzędzi sieciowych oraz z pomylenia systemów operacyjnych. Ważne jest, aby znać różnice pomiędzy tymi narzędziami i ich zastosowaniem w odpowiednich środowiskach, co jest kluczowe dla efektywnego zarządzania sieciami.

Pytanie 36

Jakie polecenie należy wprowadzić w konsoli, aby skorygować błędy na dysku?

A. CHKDSK

B. SUBST

C. CHDIR

D. DISKCOMP

Polecenie CHKDSK (Check Disk) jest narzędziem używanym w systemach operacyjnych Windows do analizy i naprawy błędów na dysku twardym. Jego podstawową funkcją jest sprawdzanie integralności systemu plików oraz struktury dysku, co pozwala na identyfikację i naprawę uszkodzeń, takich jak błędne sektory. Użycie CHKDSK jest zalecane w sytuacjach, gdy występują problemy z dostępem do plików lub gdy system operacyjny zgłasza błędy związane z dyskiem. Przykład zastosowania tego polecenia to uruchomienie go w wierszu polecenia jako administrator z parametrem '/f', co automatycznie naprawia błędy, które zostaną wykryte. Przykład użycia: 'chkdsk C: /f' naprawi błędy na dysku C. Warto również zaznaczyć, że regularne korzystanie z CHKDSK jest dobrą praktyką w utrzymaniu systemu, ponieważ pozwala na proaktywne zarządzanie stanem dysku, co może zapobiec utracie danych oraz wydłużyć żywotność sprzętu.

Pytanie 37

W trakcie instalacji systemu Windows, zaraz po rozpoczęciu instalacji w trybie graficznym, istnieje możliwość otwarcia Wiersza poleceń (konsoli) za pomocą kombinacji klawiszy

A. CTRL + Z

B. SHIFT + F10

C. CTRL + SHIFT

D. ALT + F4

Kombinacja klawiszy SHIFT + F10 podczas instalacji systemu Windows jest kluczowym skrótem, który umożliwia otwarcie Wiersza poleceń (konsoli) w trybie graficznym. Jest to niezwykle przydatne narzędzie, które pozwala na zaawansowane operacje, takie jak zarządzanie dyskami, modyfikacja plików konfiguracyjnych, czy uruchamianie skryptów. Użycie Wiersza poleceń w tym etapie instalacji może być konieczne w sytuacjach problemowych, na przykład, gdy zachodzi potrzeba dostosowania ustawień sieciowych lub przeprowadzenia diagnostyki sprzętowej przed zakończeniem procesu instalacji. Praktycznym zastosowaniem tego skrótu jest możliwość uruchomienia polecenia DISKPART, które pozwala na zarządzanie partycjami dyskowymi i sprawdzenie ich stanu. To podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, które zalecają korzystanie z narzędzi wiersza poleceń w sytuacjach, gdy interfejs graficzny nie wystarcza do rozwiązania problemów. Pamiętaj, że znajomość tych skrótów i funkcji może znacznie przyspieszyć i uprościć proces instalacji systemu operacyjnego.

Pytanie 38

Jaką usługę należy zainstalować na systemie Linux, aby umożliwić bezpieczny zdalny dostęp?

A. tftp

B. telnet

C. ssh

D. rlogin

Usługa SSH (Secure Shell) jest kluczowym narzędziem do bezpiecznego zdalnego dostępu do serwerów Linux. Umożliwia ona szyfrowanie połączeń, co zapewnia ochronę przesyłanych danych przed podsłuchiwaniem i atakami. SSH działa poprzez protokół, który zapewnia zarówno poufność, jak i integralność danych, co czyni go standardem w branży do bezpiecznej administracji systemami. Przykładem praktycznego zastosowania SSH może być zdalne logowanie się do serwera, edytowanie plików konfiguracyjnych lub wykonywanie poleceń administracyjnych. Przy pomocy SSH można również tworzyć tunelowanie portów, co pozwala na zabezpieczony dostęp do innych usług, takich jak bazy danych czy serwery aplikacyjne, które nie są bezpośrednio wystawione na zewnątrz. Warto podkreślić, że w środowisku produkcyjnym SSH jest często używane w połączeniu z innymi technologiami, takimi jak SFTP do bezpiecznego przesyłania plików. Stosowanie SSH jest zgodne z najlepszymi praktykami bezpieczeństwa, które zalecają używanie protokołów szyfrujących w celu ochrony komunikacji sieciowej.

Pytanie 39

Po włączeniu komputera wyświetlił się komunikat: "non-system disk or disk error. Replace and strike any key when ready". Jakie mogą być przyczyny?

A. skasowany BIOS komputera

B. dyskietka umieszczona w napędzie

C. uszkodzony kontroler DMA

D. brak pliku ntldr

Analizując pozostałe propozycje odpowiedzi, warto zauważyć, że brak pliku ntldr nie jest przyczyną wskazanego komunikatu. Plik ntldr jest kluczowy dla rozruchu systemu Windows, ale jego brak skutkowałby innym komunikatem, związanym z brakiem systemu operacyjnego. Uszkodzony kontroler DMA również nie jest bezpośrednio związany z pojawieniem się tego błędu. Uszkodzenia kontrolera DMA mogą prowadzić do problemów z transferem danych, ale nie wpływają na uruchamianie systemu operacyjnego w sposób, który skutkowałby komunikatem o błędzie dotyczącym 'non-system disk'. Skasowanie BIOS-u jest niezwykle rzadkim przypadkiem i również nie jest przyczyną tego konkretnego komunikatu. BIOS odpowiada za podstawowe funkcje uruchamiania komputera, ale w przypadku jego usunięcia komputer nie uruchomiłby się wcale, a użytkownik otrzymałby zupełnie inny komunikat o błędzie. Te błędne odpowiedzi ilustrują typowe nieporozumienia dotyczące funkcji poszczególnych komponentów komputerowych oraz ich wpływu na proces uruchamiania. Kluczowe jest zrozumienie, że wiele z tych problemów można rozwiązać poprzez proste sprawdzenie konfiguracji sprzętowej i dostosowanie ustawień BIOS/UEFI, co jest najlepszą praktyką w zarządzaniu komputerem.

Pytanie 40

Po podłączeniu działającej klawiatury do jednego z portów USB nie ma możliwości wyboru awaryjnego trybu uruchamiania systemu Windows. Mimo to po uruchomieniu systemu w standardowym trybie klawiatura funkcjonuje prawidłowo. Co to oznacza?

A. nieprawidłowe ustawienia BIOS

B. uszkodzony kontroler klawiatury

C. uszkodzony zasilacz

D. uszkodzone porty USB

Niepoprawne ustawienia BIOS mogą prowadzić do różnych problemów z rozruchem systemu operacyjnego, w tym do braku możliwości wyboru awaryjnego trybu uruchomienia. BIOS, czyli Basic Input/Output System, jest pierwszym oprogramowaniem, które uruchamia się po włączeniu komputera. Odpowiada za inicjalizację sprzętu i przekazanie kontroli do systemu operacyjnego. Jeśli ustawienia dotyczące klawiatury lub opcji rozruchu są niewłaściwe, może to skutkować brakiem reakcji na klawiaturę w momencie, gdy użytkownik próbuje wprowadzić polecenie wyboru trybu awaryjnego. W praktyce, aby rozwiązać ten problem, warto sprawdzić sekcje BIOS dotyczące opcji USB oraz bootowania. Upewnienie się, że porty USB są aktywne podczas rozruchu oraz, że klawiatura jest poprawnie wykrywana przez BIOS, powinno umożliwić jej użycie w tym kontekście. Dobre praktyki sugerują również resetowanie ustawień BIOS do domyślnych, co często rozwiązuje problemy związane z niepoprawnymi konfiguracjami. W kontekście standardów branżowych, istotne jest, aby regularnie aktualizować BIOS oraz mieć świadomość jego ustawień, co przyczynia się do stabilności systemu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej