Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 9 grudnia 2025 10:22
Data zakończenia: 9 grudnia 2025 10:31

Egzamin zdany!

Wynik: 21/40 punktów (52,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Do sfotografowania ptaka siedzącego na oddalonej gałęzi drzewa w celu efektywnego wypełnienia kadru należy zastosować aparat fotograficzny z obiektywem

A. portretowym.

B. szerokokątnym.

C. długooogniskowym.

D. rybie oko.

Wybierając obiektyw do fotografowania ptaków na oddalonych gałęziach, łatwo pomylić zastosowania różnych typów szkieł, zwłaszcza gdy nie ma się jeszcze dużego doświadczenia. Rybie oko to specyficzny obiektyw ultraszerokokątny, który mocno zniekształca obraz na brzegach i daje efekt półkuli – świetny do fotografii kreatywnej, wnętrz czy pejzaży, ale zupełnie się nie sprawdzi, jeśli chcemy mieć ptaka wyraźnie i duży w kadrze. Szerokokątne obiektywy mają podobny problem: rejestrują bardzo szeroki fragment sceny, co sprawia, że dalekie obiekty wydają się jeszcze mniejsze. To może być fajne, gdy chcemy pokazać ptaka w kontekście całego rozległego krajobrazu, ale nie wtedy, kiedy naszym celem jest wyraźny detal. Portretowy obiektyw, czyli zwykle ogniskowa rzędu 85 mm czy 100 mm, to świetny wybór do zdjęć ludzi w półzbliżeniu, ewentualnie większych zwierząt z niedużej odległości. Ale w przypadku ptaków siedzących daleko na drzewie, taki obiektyw nawet się nie zbliży do efektu, jaki da teleobiektyw. W praktyce, próbując zrobić zdjęcie ptakowi szerokokątnym lub portretowym obiektywem, w kadrze zobaczymy głównie tło, a sam ptak będzie jak mała plamka. To częsty błąd początkujących: wybierać obiektywy o zbyt małej ogniskowej, bo wydaje się, że „lepsza jakość” czy „większa jasność”, a tymczasem najważniejsze jest przybliżenie. Jeśli naprawdę zależy nam na efektywnym wypełnieniu kadru i uchwyceniu szczegółów, praktyka oraz zalecenia profesjonalistów mówią jasno – długooogniskowy teleobiektyw to jedyna rozsądna opcja.

Pytanie 2

Do rozświetlenia głębokiego, ostrego cienia padającego od słońca na twarz modela pozującego w kapeluszu z dużym rondem, należy zastosować

A. lampę błyskową z dyfuzorem.

B. blendę uniwersalną.

C. ekran odblaskowy.

D. kalibrator kolorów.

Przy fotografowaniu osoby w kapeluszu z dużym rondem, szczególnie w ostrym słońcu, pojawia się problem bardzo głębokich, kontrastowych cieni na twarzy. Jednak wiele osób ma tendencję do sięgania po narzędzia, które w rzeczywistości nie rozwiążą tego problemu. Kalibrator kolorów, choć jest super przydatny podczas późniejszej obróbki zdjęć, nie ma absolutnie żadnego wpływu na samo światło na planie zdjęciowym – jego zadaniem jest kontrola zgodności barw, a nie niwelowanie cieni. Ekran odblaskowy i blenda uniwersalna to często pierwsze, co przychodzi na myśl, ale gdy cień jest bardzo głęboki, a światło słoneczne mocno pada z góry, nawet największa blenda czy odbłyśnik nie są wystarczające. W praktyce po prostu nie są w stanie „przebić” tego ostrego kontrastu – światło odbite jest zbyt słabe lub nie dociera tam, gdzie trzeba, szczególnie pod rondem kapelusza. To typowy błąd – bazujemy na doświadczeniach z łagodnym światłem, a w tak trudnych warunkach bez mocnego, kontrolowanego źródła światła po prostu się nie obejdzie. W dobrych praktykach fotografii plenerowej mówi się jasno: jeśli cień jest zbyt głęboki, trzeba go doświetlić światłem błyskowym i najlepiej rozproszonym, żeby nie zrobić jeszcze większego "bałaganu" na twarzy. Rozwiązania w stylu blendy czy ekranu są w porządku, ale tylko wtedy, gdy słońce nie jest aż tak ostre i nie mamy do czynienia z tak problematycznym cieniem. W mocnym słońcu, bez lampy błyskowej z dyfuzorem, zawsze będzie nam brakowało tego "kopa" światła, który jest niezbędny, by uzyskać profesjonalny efekt bez przepalonych czy niedoświetlonych partii twarzy.

Pytanie 3

Największe zniekształcenie obrazu w fotografii portretowej (przy założeniu stałej odległości przedmiotowej) uzyska się przy zastosowaniu

A. obiektywu szerokokątnego.

B. teleobiektywu.

C. obiektywu standardowego.

D. obiektywu długoogniskowego.

Wiele osób zakłada, że teleobiektywy albo obiektywy długoogniskowe mocno zniekształcają obraz, bo 'ściągają' tło lub kompresują perspektywę. To jednak jest tylko częściowo prawda i często prowadzi do klasycznych nieporozumień w fotografii portretowej. Teleobiektywy rzeczywiście sprawiają, że tło wydaje się bliżej, ale tak naprawdę ich działanie nie polega na deformowaniu proporcji twarzy, lecz bardziej na minimalizowaniu dystorsji – stąd są tak popularne w portretach studyjnych. Obiektywy standardowe – najczęściej około 50 mm dla pełnej klatki – dają neutralny efekt, podobny do tego, jak widzimy świat swoim okiem. W praktyce zdjęcia portretowe wykonane 'pięćdziesiątką' są bardzo naturalne, choć czasem mogą nieco zaokrąglać rysy, jeśli podejdziemy za blisko. Obiektywy długoogniskowe to po prostu teleobiektywy – tu nie ma dodatkowych efektów poza wspomnianym ‚spłaszczeniem’ perspektywy. Najczęstszym źródłem błędu jest właśnie utożsamianie długości ogniskowej z dystorsją geometryczną – a przecież to szeroki kąt, stosowany z tej samej odległości, powoduje, że proporcje twarzy są mocno zaburzone: nos wychodzi na pierwszy plan, oczy i uszy cofają się, całość wygląda nienaturalnie. Nawet w podręcznikach i standardach branżowych wyraźnie się podkreśla, żeby do portretów nie używać zbyt szerokich kątów – minimum bezpieczne to ok. 70 mm. Szerokokątny obiektyw z bliska nadaje się tylko do efektów specjalnych albo karykatur, nie do klasycznych portretów. Z mojego doświadczenia to właśnie złe dobranie ogniskowej najczęściej rujnuje efekt końcowy zdjęcia portretowego, a nie ustawienie teleobiektywu czy standardowego obiektywu.

Pytanie 4

Największy kontrast barw uzyskuje się fotografując czerwoną sukienkę na tle

A. niebieskim.

B. purpurowym.

C. szarym.

D. zielonym.

Największy kontrast barw w fotografii uzyskuje się wtedy, gdy zestawiamy ze sobą kolory dopełniające, czyli takie, które leżą naprzeciw siebie na kole barw. Kolor czerwony i zielony to właśnie para dopełniająca – dlatego czerwona sukienka na tle zielonym będzie dosłownie „wychodzić” z kadru, przykuwała oko i wydawała się dużo bardziej nasycona. W praktyce, taka kombinacja bardzo często stosowana jest w sesjach modowych, reklamie czy portretach plenerowych, szczególnie gdy zależy nam na silnym efekcie wizualnym i czytelnym oddzieleniu postaci od tła. Branżowe normy, jak chociażby zasady kompozycji czy wykorzystywanie kontrastów barwnych, jednoznacznie wskazują właśnie na takie łączenie kolorów, by wydobyć obiekty z tła. Z mojego doświadczenia to szczególnie przydatne, gdy chcemy, żeby modelka czy przedmiot były głównym punktem zdjęcia i nie zlewały się z otoczeniem. Warto też zauważyć, że kontrasty barwne zwiększają postrzeganą ostrość, więc wybierając odpowiednie tło, możemy wpływać nie tylko na kolorystykę, ale i na odbiór samej fotografii. To taki trochę fotograficzny trik, ale naprawdę działa praktycznie w każdej sytuacji.

Pytanie 5

Technika cyfrowej separacji kolorów LUTs (Look-Up Tables) służy do

A. konwersji plików RAW na format DNG z zachowaniem metadanych

B. automatycznej korekcji perspektywy w zdjęciach architektonicznych

C. szybkiego aplikowania predefiniowanych ustawień kolorystycznych do zdjęć i filmów

D. generowania masek selekcji na podstawie wartości nasycenia kolorów

Technika cyfrowej separacji kolorów przy użyciu LUTs (Look-Up Tables) jest niezwykle przydatna w procesie edycji zdjęć i filmów, ponieważ pozwala na szybkie i efektywne wprowadzenie predefiniowanych ustawień kolorystycznych. LUTs są niczym innym jak zbiorami wartości, które transformują kolory w obrazie na inne kolory w zależności od zdefiniowanej tabeli. Dzięki temu, zamiast ręcznie dostosowywać każdy kolor, możemy zastosować gotowy zestaw korekcji, co znacząco przyspiesza pracę. Na przykład, w produkcji filmowej często korzysta się z LUTs, aby uzyskać spójny wygląd w różnych scenach, co jest kluczowe dla estetyki całego projektu. Używanie LUTs może również zwiększyć efektywność pracy w postprodukcji, zwłaszcza w dużych projektach, gdzie czas jest na wagę złota. Dobrą praktyką jest testowanie różnych LUTs na różnych materiałach, aby sprawdzić, które z nich najlepiej pasują do konkretnego stylu wizualnego. Oprócz tego, LUTs mogą być również używane do symulacji różnych filmów analogowych, co daje twórcom dodatkowe możliwości artystyczne.

Pytanie 6

W jakiej najmniejszej odległości przedmiotowej (x) od zastosowanego obiektywu o ogniskowej f powinien znajdować się aparat fotograficzny w stosunku do fotografowanego obiektu, aby uzyskany obraz optyczny był rzeczywisty, odwrócony i tej samej wielkości?

A. x > 2f

B. x = 2f

C. x = f

D. x < f

Odpowiedź x = 2f jest prawidłowa, ponieważ aby uzyskać rzeczywisty, odwrócony i tej samej wielkości obraz obiektu, aparat musi być umieszczony w odległości równiej dwukrotności ogniskowej obiektywu. W przypadku obiektywów fotograficznych, gdy obiekt znajduje się w odległości x = 2f, promienie świetlne przechodzące przez soczewkę zbiegają się w punkcie ogniskowym po drugiej stronie soczewki, co prowadzi do powstania obrazu na matrycy aparatu. Przykładem praktycznym może być wykorzystanie obiektywu o ogniskowej 50 mm, gdzie minimalna odległość od obiektu wynosi 100 mm. Takie ustawienie umożliwia fotografowi uzyskanie optymalnej ostrości oraz detali, co jest kluczowe w wielu dziedzinach fotografii, takich jak portret, produktowa czy architektura. Warto również zauważyć, że techniki kompozycji i zasady trójpodziału są często stosowane w tym kontekście, aby uzyskać estetyczne ujęcia. Zgodnie z praktykami branżowymi, znajomość tych zasad jest niezbędna, aby efektywnie korzystać z potencjału aparatu i obiektywu.

Pytanie 7

Do czyszczenia matrycy z kurzu, drobnych włosków najkorzystniej zastosować

A. szmatkę.

B. chusteczkę nawilżoną wodą miceralną.

C. nasączoną watkę.

D. specjalne pióro czyszczące.

Matryca aparatu to bardzo delikatny element, który łatwo uszkodzić lub zarysować. Dlatego tak ważne jest, żeby używać do jej czyszczenia tylko sprawdzonych narzędzi. Specjalne pióro czyszczące, tzw. lens pen, zostało właśnie stworzone z myślą o takich zadaniach – jego końcówka wykonana jest z miękkiego materiału, często z dodatkiem węgla aktywnego, co pozwala skutecznie usuwać kurz, drobinki i lekkie zanieczyszczenia, nie ryzykując zarysowań. Moim zdaniem, to też najlepszy wybór, jeśli komuś zależy na bezpieczeństwie matrycy i długowieczności sprzętu. Profesjonaliści stosują pióra czyszczące nie tylko do matryc, ale też do soczewek czy filtrów, bo są po prostu sprawdzone. Oczywiście, samo użycie pióra to nie wszystko – ważne jest odpowiednie przygotowanie, np. przedmuchanie matrycy gruszką, żeby nie wcierać większych drobin. Branża foto raczej jednogłośnie poleca tego typu narzędzia jako pierwszy krok przed bardziej ryzykownymi metodami (np. mokrym czyszczeniem). Warto pamiętać, że niewłaściwe czyszczenie bardzo łatwo może doprowadzić do trwałych uszkodzeń, więc lepiej trzymać się dobrych praktyk i zainwestować w pióro czyszczące. To taki must-have każdego, kto poważnie myśli o fotografii cyfrowej.

Pytanie 8

Bracketing ekspozycji to technika polegająca na

A. stosowaniu filtrów korekcyjnych do zmiany temperatury barwowej

B. wykorzystaniu kilku różnych obiektywów do tego samego ujęcia

C. naprzemiennym używaniu światła naturalnego i sztucznego

D. wykonaniu serii zdjęć tego samego kadru z różnymi parametrami ekspozycji

Bracketing ekspozycji to technika, która polega na wykonaniu serii zdjęć tego samego kadru z różnymi ustawieniami ekspozycji. Dzięki temu fotograf ma możliwość uchwycenia idealnego momentu, gdy światło jest odpowiednio zbalansowane, co jest szczególnie przydatne w trudnych warunkach oświetleniowych. Przykładem zastosowania tej techniki może być fotografowanie krajobrazów, gdzie zmienne warunki atmosferyczne mogą wpłynąć na ekspozycję. Warto wiedzieć, że bracketing zdjęć można wykorzystać nie tylko do uzyskania lepszej ekspozycji, ale także do późniejszego łączenia zdjęć w postprodukcji, co jest podstawą techniki HDR (High Dynamic Range). W praktyce, fotograf ustawia aparat na statywie, wykonuje zdjęcia z różnymi czasami naświetlania (np. -1 EV, 0 EV, +1 EV), co pozwala na uchwycenie zarówno cieni, jak i jasnych partii obrazu. Ta metoda ma zastosowanie w wielu dziedzinach fotografii, w tym w fotografii produktowej oraz portretowej, gdzie precyzyjna kontrola nad światłem jest kluczowa.

Pytanie 9

Która z przestrzeni barw zawiera największą liczbę kolorów widocznych dla ludzkiego oka?

A. CIELab

B. CMYK

C. Adobe RGB

D. sRGB

Modele CMYK, sRGB i Adobe RGB, mimo że są dość powszechnie używane, nie pokrywają całego zakresu kolorów, które można dostrzegać, na co CIELab daje radę. No bo CMYK (Cyan, Magenta, Yellow, blacK) jest głównie do druku, a z powodu ograniczeń związanych z farbami i ich mieszaniem, nie łapie wszystkich kolorów, które widzi ludzkie oko. Ponadto, ten model działa na subtractywnym mieszaniu kolorów, co też jest ograniczeniem. Z kolei sRGB (standard Red Green Blue) został stworzony z myślą o wyświetlaczach i internecie, ale jest ograniczony do mniej niż 40% widma kolorów, które widzimy. Używanie sRGB w profesjonalnym druku może dać niezgodności kolorów między tym, co widzimy na ekranie, a tym, co dostajemy na papierze. Adobe RGB ma wprawdzie szerszy gamut niż sRGB, ale jakby nie było, wciąż nie dorównuje CIELab. Błąd w wyborze tych modeli zwykle wynika z nieporozumień co do tego, jak i kiedy je stosować. Wybór odpowiedniej przestrzeni barw jest kluczowy, żeby mieć spójność kolorów w projektach graficznych oraz w produkcji. To powinno być brane pod uwagę przy wyborze odpowiedniego modelu do danej aplikacji.

Pytanie 10

Wybielanie zębów w programie Adobe Photoshop realizuje się z użyciem opcji

A. kontrast, posteryzacja.

B. lasso, gradient.

C. lasso, barwy/nasycenie.

D. jasność, mieszanie kanałów.

Wybielanie zębów w Photoshopie to temat, który przewija się w pracy każdego grafika czy retuszera. Odpowiedź „lasso, barwy/nasycenie” jest najbardziej trafiona, bo dokładnie oddaje praktykę stosowaną w branży. Najpierw używa się narzędzia lasso, żeby precyzyjnie zaznaczyć same zęby – to pozwala uniknąć wybielenia dziąseł czy ust, co wyglądałoby nienaturalnie. Następnie w menu „Obraz” -> „Dopasowania” -> „Barwa/Nasycenie” (Hue/Saturation) można obniżyć nasycenie w zakresie żółci (Yellow) albo lekko podnieść jasność, żeby uzyskać efekt bielszych zębów. Dobrze jest nie przesadzać – w branży mówi się, że zęby mają być białe, ale nie świecące jak neon, bo to od razu wygląda sztucznie. Moim zdaniem, bardzo ważne jest też sprawdzenie efektu na różnych monitorach, bo różne kalibracje potrafią mocno przekłamać kolorystykę. Warto pamiętać, że ten sposób pozwala zachować naturalną teksturę i odcień zębów, a nie zamienia ich w białe plamy, co czasami widuje się w amatorskich przeróbkach. To rozwiązanie jest po prostu szybkie, skuteczne i zgodne z profesjonalnymi workflow – większość tutoriali na YouTube czy oficjalnych poradników Adobe właśnie do tego zachęca.

Pytanie 11

Jeżeli fotograf planuje realizację zdjęć katalogowych produktów na materiałach negatywowych przeznaczonych do światła żarowego, to asystent fotograficzny powinien przygotować oświetlenie

A. halogenowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą

B. błyskowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy

C. błyskowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą

D. halogenowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi wskazują na błędne zrozumienie wymogów dotyczących oświetlenia w kontekście fotografii katalogowej. Odpowiedzi sugerujące użycie lamp błyskowych są nieadekwatne, ponieważ błyskowe źródła światła generują intensywną, ale krótkotrwałą iluminację, co może prowadzić do niepożądanych efektów w przypadku materiałów negatywowych, które są bardziej wrażliwe na nagłe zmiany oświetlenia. W kontekście fotografii produktowej, gdzie kluczowe jest zachowanie prawidłowego odwzorowania kolorów oraz detali, lampy halogenowe zapewniają stabilne i przewidywalne oświetlenie. Oprócz tego, blendy srebrne i złote są używane z reguły w celu odbicia światła i dostosowania temperatury barwowej, co nie jest konieczne przy pracy z halogenami, które same w sobie produkują odpowiednie ciepłe światło. Typowe myślenie prowadzące do wyboru błysków czy blend nie opiera się na pełnym zrozumieniu wpływu różnych typów oświetlenia na jakość zdjęć, a także na materiałach używanych w procesie. W fotografii katalogowej, gdzie szczegóły są kluczowe, stosowanie statywów do stabilizacji lamp halogenowych, a także stołów bezcieniowych, jest standardem, który pozwala na uzyskanie wysokiej jakości obrazów, co jest niezbędne dla profesjonalnego wizerunku produktu.

Pytanie 12

Technika cyfrowa zwana luminosity masking w zaawansowanej obróbce fotografii polega na

A. zastosowaniu filtrów neutralnych podczas wykonywania zdjęć w trudnych warunkach oświetleniowych

B. automatycznym balansowaniu ekspozycji pomiędzy najjaśniejszymi i najciemniejszymi obszarami

C. separacji kolorów na podstawie ich jasności w modelu HSL

D. tworzeniu masek selekcji bazujących na jasności poszczególnych obszarów zdjęcia

Technika luminosity masking polega na tworzeniu masek selekcji, które są oparte na jasności poszczególnych obszarów zdjęcia. Dzięki temu fotograf może precyzyjnie kontrolować, które fragmenty obrazu zostaną poddane obróbce, a które pozostaną nietknięte. Na przykład, jeśli chcemy zwiększyć kontrast w ciemniejszej części zdjęcia, możemy stworzyć maskę, która obejmuje tylko te obszary. To podejście jest niezwykle przydatne w fotografii krajobrazowej, gdzie różnice w oświetleniu mogą być znaczne. Luminosity masking pozwala na zachowanie detali w cieniach i światłach, co jest zgodne z dobrymi praktykami obróbki w programach takich jak Adobe Photoshop. Umożliwia to uzyskanie bardziej naturalnych i estetycznie przyjemnych efektów, co jest kluczowe w profesjonalnej fotografii. Warto również zaznaczyć, że ta technika, choć na początku może wydawać się skomplikowana, staje się z czasem intuicyjna i pozwala na znaczne podniesienie jakości pracy fotografa.

Pytanie 13

Na zdjęciu przedstawiona jest migawka

A. szczelinowa.

B. centralna.

C. hybrydowa.

D. roletkowa.

Wybór innych typów migawkowych, takich jak roletkowa, hybrydowa czy centralna, nie jest zgodny z przedstawionym zdjęciem. Migawka roletkowa, na przykład, charakteryzuje się tym, że zasłony przesuwają się w przeciwnych kierunkach, co ogranicza jej zastosowanie w sytuacjach wymagających bardzo szybkiego czasu naświetlania. W praktyce, migawki roletkowe mogą prowadzić do efektu „rolling shutter”, który zniekształca obraz w przypadku szybkich ruchów kamery lub obiektu, co nie jest korzystne w profesjonalnej fotografii. Z kolei migawki hybrydowe, które łączą cechy migawki elektronicznej i mechanicznej, również nie są przedstawione na zdjęciu. Tego typu migawki są często używane w nowoczesnych aparatach, ale ich działanie może być skomplikowane i zależne od konkretnego ustawienia, co nie odpowiada prostocie i efektywności migawki szczelinowej. Natomiast migawka centralna, która działa poprzez otwieranie zasłon w centrum, idealnie sprawdza się w przypadku lamp błyskowych, ale nie jest tym, co widać na zdjęciu. Te różnice wskazują, że kluczowym błędem w Twoim rozumieniu typów migawkowych jest niezrozumienie ich mechaniki oraz zastosowań, co prowadzi do mylnych wniosków.

Pytanie 14

Który z poniższych elementów wpływa na balans bieli w fotografii cyfrowej?

A. Oświetlenie

B. Czułość ISO

C. Czas naświetlania

D. Przysłona

Balans bieli w fotografii cyfrowej to kluczowy element wpływający na odwzorowanie kolorów na zdjęciach. Jego zadaniem jest kompensacja zabarwienia światła, dzięki czemu białe obiekty na zdjęciu faktycznie wyglądają na białe, niezależnie od źródła światła. Oświetlenie, które jest podstawową przyczyną różnic w balansie bieli, może mieć różne temperatury barwowe. Na przykład światło słoneczne ma inną temperaturę niż sztuczne oświetlenie żarowe czy fluorescencyjne. Aparaty cyfrowe posiadają wbudowane ustawienia balansu bieli oraz opcję automatycznego dopasowania, które analizuje scenę i dostosowuje balans bieli odpowiednio do dominującego oświetlenia. W praktyce, zrozumienie jak oświetlenie wpływa na balans bieli pozwala fotografowi na świadome manipulowanie kolorystyką zdjęcia, co jest szczególnie ważne w profesjonalnej fotografii, gdzie wierne odwzorowanie kolorów jest niezbędne, np. w fotografii produktowej czy portretowej. Wiedza ta pozwala także na kreatywne podejście do pracy z fotografią, gdzie różne ustawienia balansu bieli mogą dać różnorodne efekty artystyczne.

Pytanie 15

Do czyszczenia matrycy z kurzu, drobnych włosków najkorzystniej zastosować

A. specjalne pióro czyszczące.

B. chusteczkę nawilżoną wodą miceralną.

C. nasączoną watkę.

D. szmatkę.

Specjalne pióro czyszczące do matryc to w zasadzie jedyne sensowne narzędzie, gdy zależy nam na bezpieczeństwie i skuteczności. Takie pióra mają końcówki z bardzo miękkiego, antystatycznego włókna, które nie zostawia zarysowań, nie generuje ładunków elektrostatycznych i nie zbiera tłustych plam z palców. W branży foto i serwisie sprzętu elektronicznego to właściwie złoty standard — każde porządne laboratorium czy dobry serwis zawsze ma na wyposażeniu takie pióro. Dzięki temu można bez obaw usunąć z matrycy kurz, pojedyncze paproszki czy nawet drobne włoski, nie ryzykując uszkodzenia lub zarysowania powierzchni światłoczułej, która jest bardzo delikatna i podatna na uszkodzenia mechaniczne. Moim zdaniem, próbowanie innych rozwiązań to trochę proszenie się o kłopoty, zwłaszcza jeśli chodzi o matryce w aparatach czy kamerach przemysłowych. Co ciekawe, profesjonalni fotografowie i serwisanci praktycznie nie używają już nawet sprężonego powietrza, bo można nim przypadkiem wepchnąć pył głębiej lub uszkodzić elektronikę. Specjalistyczne pióro czyszczące pozwala na precyzyjną, punktową aplikację i często posiada wymienne końcówki – to jest nie do przecenienia podczas regularnych konserwacji. Takie narzędzia można łatwo kupić w sklepach fotograficznych i kosztują niewiele w porównaniu do potencjalnych strat po nieumiejętnym czyszczeniu. Ostatecznie, dobór profesjonalnych narzędzi to podstawa każdej pracy z delikatną optyką.

Pytanie 16

Urządzenie drukujące, które pozwala na uzyskanie wydruków bez rastrowania poprzez odparowanie barwników z trzech kolorów folii, to drukarka

A. laserowa

B. igłowa

C. atramentowa

D. sublimacyjna

Drukarki igłowe są przestarzałą technologią, wykorzystywaną głównie do druku na formularzach wielowarstwowych. Działają one na zasadzie uderzania igieł w taśmę barwiącą, co prowadzi do powstawania rastra na wydrukach. Te urządzenia nie są w stanie uzyskać bezrastrowych efektów, co jest kluczowe w kontekście współczesnego druku fotograficznego i reklamowego. Z kolei drukarki laserowe używają technologii elektrofotograficznej, gdzie obraz jest tworzony na bębnie światłoczułym, a następnie przenoszony na papier przy użyciu tonera. Chociaż są one w stanie generować wysokiej jakości wydruki, ich mechanizm również nie pozwala na sublimację barwników, co jest niezbędne do uzyskania efektu bezrastrowego. Drukarki atramentowe, chociaż bardziej zaawansowane od igłowych, również nie są odpowiednie w kontekście pytania. Wykorzystują one atrament, który nie sublimuje, co prowadzi do powstawania rastra. Zrozumienie tych różnic technologicznych jest kluczowe dla właściwego doboru urządzeń w zależności od specyfikacji wydruku oraz oczekiwań jakościowych. Często błędne wnioski wynikają z mylenia różnych technologii druku, co prowadzi do nieoptymalnych decyzji w kontekście wyboru sprzętu do konkretnych zastosowań.

Pytanie 17

Najnowsza technologia powłok antyrefleksyjnych w obiektywach wykorzystuje

A. podwójne warstwy polaryzacyjne do filtrowania światła

B. powłoki grafenowe do blokowania odblasków

C. struktury nanocząsteczkowe do rozpraszania światła

D. warstwy złota do absorpcji promieniowania ultrafioletowego

Rozważając inne odpowiedzi, warto zauważyć, że wykorzystanie warstw złota do absorpcji promieniowania ultrafioletowego nie jest praktycznym rozwiązaniem w kontekście powłok antyrefleksyjnych. Złoto jest doskonałym przewodnikiem elektrycznym, ale jego absorpcja UV nie jest efektywna w kontekście przeciwdziałania odblaskom, a ponadto jest kosztownym materiałem, co czyni go nieefektywnym wyborem w produkcji masowej. Z kolei powłoki grafenowe, choć mają potencjał, nie są jeszcze powszechnie wykorzystywane w obiektywach. Grafen to materiał o niezwykłych właściwościach mechanicznych i elektrycznych, ale nie ma jeszcze wystarczających badań potwierdzających jego praktyczność w eliminacji odblasków w obiektywach optycznych. Natomiast podwójne warstwy polaryzacyjne mogą pomóc w redukcji odblasków, ale ich działanie jest oparte na filtracji, a nie na działaniach antyrefleksyjnych. Tego typu rozwiązania są bardziej stosowane w okularach przeciwsłonecznych niż w obiektywach fotograficznych, gdzie kluczowe jest rozpraszanie światła, a nie jego filtrowanie. Stąd, wybór odpowiednich materiałów i technologii w produkcji obiektywów jest kluczowy dla uzyskania najlepszej jakości optycznej oraz komfortu użytkowania.

Pytanie 18

Do działań związanych z organizowaniem planu zdjęciowegonie wlicza się

A. przygotowania potrzebnego sprzętu fotograficznego

B. wykonywania zdjęć i archiwizowania obrazów

C. sporządzenia szkicu planu zdjęciowego

D. przygotowania sprzętu oświetleniowego oraz pomiaru światła

Myślę, że przygotowanie sprzętu fotograficznego, rozrysowanie planu zdjęciowego i zadbanie o oświetlenie to rzeczy, które są mega ważne dla reklamowanych sesji. Te wszystkie zadania mają ogromne znaczenie dla jakości zdjęć. Aparaty, statywy, obiektywy – to wszystko trzeba mieć na miejscu przed rozpoczęciem pracy. Rysunek planu pomaga w zaplanowaniu kadrów, światła i gdzie ustawić modeli, co bardzo ułatwia działanie na miejscu. Sprzęt oświetleniowy i pomiar światła odgrywają dużą rolę; to one tworzą odpowiednią atmosferę do pracy. Potrafimy się mylić, myśląc, że robienie zdjęć i archiwizacja to też część organizacji, ale tak naprawdę to są już etapy realizacji. Zrozumienie różnicy między tymi dwoma rzeczami jest bardzo istotne, bo ułatwia zarządzanie czasem i zasobami, co może znacząco wpłynąć na to, czy całość wyjdzie jak należy.

Pytanie 19

Aby wyostrzyć detale obrazu w programie Adobe Photoshop, należy użyć polecenia

A. Maska warstwy

B. Posteryzacja krawędzi

C. Błyszczące krawędzie

D. Maska wyostrzająca

Maska wyostrzająca to jedno z najskuteczniejszych narzędzi w programie Adobe Photoshop, które pozwala na zwiększenie ostrości obrazu poprzez poprawę kontrastu krawędzi. Wyostrzanie obrazu polega na wydobyciu detali, co jest kluczowe w przypadku zdjęć, które mają być publikowane lub drukowane. Proces ten opiera się na zwiększeniu różnicy pomiędzy pikselami o zbliżonych kolorach, co sprawia, że krawędzie stają się bardziej wyraźne. W praktyce, kiedy używasz maski wyostrzającej, możesz regulować parametry takie jak promień, ilość oraz próg, co pozwala na precyzyjne dostrojenie efektu do specyfiki danego obrazu. Przykładowo, w przypadku fotografii architektury, wyostrzanie może pomóc w uwydatnieniu szczegółów budynków i elementów konstrukcyjnych, co przyciąga uwagę widza. Ważne jest, aby pamiętać, że zbyt mocne wyostrzanie może prowadzić do niepożądanych efektów, takich jak powstawanie halo wokół krawędzi, dlatego istotne jest stosowanie tego narzędzia z rozwagą i w odpowiednich warunkach.

Pytanie 20

Co oznacza pojęcie 'bracketing' w fotografii?

A. Wykonywanie serii zdjęć z różnymi ustawieniami ekspozycji

B. Zmniejszanie szumów na zdjęciach

C. Łączenie kilku zdjęć w jedno panoramowe

D. Zastosowanie filtrów polaryzacyjnych

Pojęcie 'bracketing' w fotografii odnosi się do techniki wykonywania serii zdjęć tego samego obiektu z różnymi ustawieniami ekspozycji. Jest to praktyka szeroko stosowana, zwłaszcza w sytuacjach, gdy światło jest trudne do opanowania lub warunki są zmienne. Fotograf wykonuje kilka zdjęć z różnymi wartościami przysłony, czasu naświetlania lub ISO, aby później wybrać najlepszą wersję lub połączyć je w jedno zdjęcie HDR (High Dynamic Range). Dzięki temu można uzyskać zdjęcia o większym zakresie tonalnym, co jest szczególnie przydatne w scenach o dużym kontraście, takich jak krajobrazy z jasnym niebem i ciemnym ziemią. Bracketing jest także użyteczny w fotografii architektury i wnętrz, gdzie różnice w oświetleniu mogą być znaczące. Technika ta jest wspierana przez wiele nowoczesnych aparatów, które oferują funkcję automatycznego bracketingu, ułatwiając pracę fotografa. Dzięki bracketingowi nie musimy się martwić, że przegapimy idealne ustawienia ekspozycji.

Pytanie 21

Jaką rozdzielczość powinien mieć plik cyfrowy, który ma trafić do folderu reklamowego, gdy nie znamy rozdzielczości drukarki?

A. 72 ppi

B. 150 ppi

C. 200 ppi

D. 300 ppi

Rozdzielczość 300 ppi (pikseli na cal) jest standardem w przemyśle graficznym dla materiałów przeznaczonych do druku. Użycie tej wartości zapewnia, że obraz będzie miał wystarczającą jakość, aby zachować ostrość i szczegóły, nawet przy zbliżeniu. Wartość 300 ppi jest szczególnie ważna w kontekście druku profesjonalnego, ponieważ urządzenia drukarskie wykorzystują tę rozdzielczość do generowania wysokiej jakości wydruków. Na przykład, jeśli przygotowujesz ulotkę, plakat lub inną formę reklamy, obrazy przygotowane w tej rozdzielczości będą miały odpowiednią klarowność, co jest kluczowe dla przyciągnięcia uwagi odbiorców. Warto również zauważyć, że rozdzielczość 300 ppi jest wspierana przez normy ISO 12647, które definiują procedury i standardy dla druku kolorowego, co podkreśla jej znaczenie w branży. Dla najlepszych rezultatów, zawsze warto przygotowywać pliki z wyższą rozdzielczością, aby w razie potrzeby można było je skalować bez utraty jakości.

Pytanie 22

Aby uzyskać kolorową kopię oraz pozytyw z kolorowego negatywu metodą addytywną, należy użyć powiększalnika lub automatycznej kopiarki wyposażonej w filtry w barwach:

A. purpurowy, zielony, niebieski

B. purpurowy, żółty, niebieskozielony

C. czerwony, zielony, niebieski

D. czerwony, żółty, niebieski

Wybór odpowiedzi, która nie obejmuje kombinacji kolorów: czerwony, zielony i niebieski, prowadzi do nieporozumienia w zrozumieniu modelu addytywnego RGB. Kolory purpurowy, żółty i niebieskozielony, które pojawiają się w niektórych opcjach, nie stanowią podstawowych barw w modelu addytywnym. W rzeczywistości purpurowy oraz niebieskozielony to kolory powstające z mieszania innych barw, co skutkuje utratą możliwości odwzorowania pełnej palety barw w procesie kopiowania. Odpowiedź zawierająca kolory purpurowy i żółty wskazuje na zrozumienie modelu subtraktywnego, co jest sprzeczne z wymaganiami pytania. Dla uzyskania kolorowych kopii z negatywu barwnego, konieczne jest zastosowanie filtrów RGB, które skutecznie wykorzystują światło do generowania kolorów. Wiele osób może mylnie utożsamiać kolory subtraktywne z addytywnymi, co prowadzi do typowych błędów myślowych i niezrozumienia zasad działania tych systemów. Model RGB jest kluczowy dla wszelkich technologii związanych z cyfrowym odwzorowaniem kolorów, dlatego ważne jest, aby mieć pełne zrozumienie, jak działają podstawowe kolory i ich mieszanie. Niezastosowanie się do tych zasad skutkuje nieefektywnym lub całkowicie błędnym odwzorowaniem kolorów, co jest krytyczne w kontekście profesjonalnej fotografii czy druku.

Pytanie 23

W trakcie robienia zdjęć w studio, wykorzystując światło żarowe, aby uzyskać właściwą reprodukcję kolorów na obrazie, jakie ustawienie balansu bieli jest wymagane dla temperatury barwowej wynoszącej

A. 3200 K

B. 5500 K

C. 2000 K

D. 10000 K

Temperatura barwowa 2000 K jest znacznie niższa niż wartość potrzebna do prawidłowego odwzorowania barw w przypadku światła żarowego. Tego typu źródła światła charakteryzują się ciepłym odcieniem, który wprowadza do zdjęć zbyt intensywny żółty lub pomarańczowy ton, przez co kolory mogą wydawać się nienaturalne. Z kolei temperatura barwowa 5500 K, typowa dla światła dziennego, również nie jest odpowiednia w kontekście zdjęć studyjnych przy żarze, ponieważ prowadzi do zbyt zimnego odcienia na obrazie. Użycie takiej wartości może skutkować niepożądanymi efektami wizualnymi, a zrównoważenie kolorów w postprodukcji stanie się trudniejsze. Ponadto, temperatura 10000 K odnosi się do bardzo zimnego światła, które towarzyszy np. niebu w pochmurny dzień. W przypadku fotografii studyjnej, gdzie dominujące jest ciepłe światło żarowe, takie ustawienie balansu bieli spowoduje, że zdjęcia będą wydawały się przesadnie niebieskie. Stąd błędne ustawienia balansu bieli mogą wprowadzić poważne trudności w osiągnięciu naturalnych kolorów, co potwierdza znaczenie rozumienia i prawidłowego zastosowania temperatury barwowej w różnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 24

Którą techniką zostało wykonane zdjęcie?

A. Niskiego klucza.

B. Solaryzacji.

C. Reliefu.

D. Wysokiego klucza.

Odpowiedź na pytanie jest poprawna, ponieważ technika wysokiego klucza charakteryzuje się użyciem jasnych obiektów na jasnym tle, co jest widoczne w analizowanym zdjęciu. W praktyce zdjęcia wykonane w tej technice mają na celu uzyskanie delikatnego, eterycznego efektu, co czyni je idealnym rozwiązaniem w portretach, fotografii mody oraz produktowej. Technika wysokiego klucza stosowana jest przy oświetleniu, które minimalizuje cienie, a głównym celem jest uzyskanie harmonijnej kompozycji z dominującymi tonami jasnymi. W dobrych praktykach fotograficznych, warto stosować odbłyśniki, które pomogą w równomiernym rozkładzie światła oraz w eliminacji niepożądanych cieni. Dodatkowo, warto zwrócić uwagę na ustawienia ekspozycji w aparacie, aby uzyskać pożądany efekt bez przepalenia jasnych partii obrazu. Użycie tej techniki może pomóc w tworzeniu przyjemnych wizualnie zdjęć, które przyciągają uwagę widza, a także mogą być skuteczne w promowaniu produktów o jasnych kolorach.

Pytanie 25

Jakie urządzenie umożliwia zapis plików graficznych na nośnikach optycznych?

A. Drukarka

B. Nagrywarka

C. Naświetlarka

D. Skaner

Wybierając inne urządzenia, można napotkać wiele nieporozumień związanych z ich funkcjonalnością. Drukarka jest sprzętem, który służy do reprodukcji dokumentów i obrazów na papierze. Jej podstawowym celem jest przekształcanie danych cyfrowych w fizyczne kopie, co nie spełnia wymogu zapisywania plików zdjęciowych na dyskach optycznych. Z kolei skanery są narzędziami przeznaczonymi do konwertowania dokumentów papierowych na formaty cyfrowe, ale nie mają zdolności do zapisywania danych na optycznych nośnikach. Naświetlarki, z drugiej strony, są używane w procesach drukowania, na przykład w druku filmowym, gdzie naświetlają warstwy światłoczułe, ale nie są związane z zapisywaniem danych na dyskach optycznych. Wybór niewłaściwego urządzenia wynika często z braku zrozumienia ich specyfiki i przeznaczenia. Kluczowe jest zrozumienie, że każde z tych urządzeń ma swoje ściśle określone funkcje i zastosowania, a ich mylne klasyfikowanie może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania zasobów. Aby poprawnie zarządzać danymi, istotne jest korzystanie z odpowiednich narzędzi technologicznych, które odpowiadają na konkretne potrzeby użytkownika.

Pytanie 26

Na którym etapie chemicznej obróbki barwnych materiałów fotograficznych tworzone są barwniki?

A. Wywoływania

B. Zadymiania

C. Utrwalania

D. Kondycjonowania

W etapie wywoływania barwnych materiałów fotograficznych następuje kluczowy proces przekształcania związków chemicznych zawartych w emulsjach światłoczułych w barwniki. W wyniku działania chemikaliów wywołujących, takich jak developer, związek, który uległ reakcji na skutek naświetlenia, przekształca się w postać barwnika. Proces ten jest niezbędny do uzyskania finalnego obrazu, gdyż odpowiednie barwniki nadają zdjęciom pożądane kolory. Zastosowanie sprawdzonych technik wywoływania zgodnie z branżowymi standardami, takimi jak ISO 18901, pozwala na uzyskanie powtarzalnych efektów o wysokiej jakości. Z praktycznego punktu widzenia, właściwe dobranie parametrów procesu wywoływania, takich jak temperatura, czas oraz stężenie chemikaliów, ma bezpośredni wpływ na intensywność oraz wierność kolorów uzyskanych na zdjęciach. Przykładem stosowania tej wiedzy w praktyce jest technika C41, która jest standardem dla kolorowej negatywowej fotografii.

Pytanie 27

Jaki format pliku graficznego powinien być wybrany, aby zrealizować kompresję bezstratną?

A. AI

B. JPEG

C. CDR

D. TIFF

Format TIFF (Tagged Image File Format) jest preferowanym wyborem do przeprowadzania bezstratnej kompresji zdjęć, ponieważ zapewnia wysoką jakość obrazu bez utraty danych. TIFF obsługuje różne metody kompresji, w tym LZW, która jest algorytmem bezstratnym. Dzięki temu użytkownicy mogą zapisać obrazy w najwyższej możliwej jakości, co jest kluczowe w profesjonalnych zastosowaniach fotograficznych i graficznych, takich jak druk czy archiwizacja. Format TIFF jest szczególnie ceniony w branży wydawniczej oraz przez fotografów, którzy potrzebują zachować każdy detal swoich prac. Warto również zauważyć, że TIFF jest szeroko wspierany przez wiele programów graficznych, co czyni go bardzo uniwersalnym wyborem. Dodatkowo, TIFF pozwala na przechowywanie dodatkowych informacji o obrazie, takich jak metadane, co może być przydatne w procesie edycji i organizacji zdjęć. W praktyce, zapisując zdjęcia w formacie TIFF, użytkownik ma pewność, że jakość obrazu pozostanie nienaruszona, nawet po wielokrotnym otwieraniu i edytowaniu plików.

Pytanie 28

Wykonując w studio fotograficznym zdjęcie portretowe pięcioosobową rodzinę najkorzystniej oświetlić światłem rozproszonym, stosując

A. parasolki transparentne.

B. lampę z wrotami.

C. tubus stożkowy.

D. blendę srebrną.

Parasolki transparentne to naprawdę świetne rozwiązanie w fotografii portretowej, szczególnie gdy pracujemy z większą grupą, jak pięcioosobowa rodzina. Ich największą zaletą jest równomierne rozpraszanie światła, co daje bardzo miękki, naturalny efekt na skórze i eliminuje ostre cienie. Moim zdaniem, niezależnie od tego, czy dopiero zaczynasz zabawę z lampami studyjnymi, czy już masz trochę doświadczenia, korzystanie z parasolki transparentnej pozwala osiągnąć profesjonalny rezultat niemal od ręki. W praktyce taki modyfikator światła nie wymaga specjalnych umiejętności – po prostu ustawiasz lampę, kierujesz przez parasolkę, a światło samo pięknie się rozchodzi. To szczególnie ważne, gdy chcesz, żeby każdy członek rodziny wyglądał dobrze, niezależnie od miejsca w kadrze. W branży przyjmuje się, że światło rozproszone jest „kluczem” do udanych portretów, bo niweluje niedoskonałości i daje wrażenie miękkości. Parasolki transparentne są tanie, lekkie i błyskawicznie się je rozstawia, co w studiu jest dużym atutem. Warto pamiętać, że profesjonalni fotografowie bardzo często stosują je przy sesjach rodzinnych czy grupowych, bo zmniejszają ryzyko powstania nieestetycznych kontrastów lub prześwietleń na twarzach. Z mojego doświadczenia wynika, że użycie parasolki transparentnej to najprostszy sposób, by uzyskać naturalne zdjęcie, które przypadnie do gustu każdemu klientowi.

Pytanie 29

W programie Adobe Photoshop do modyfikacji koloru tęczówek na fotografii stosuje się funkcję

A. zaznaczenie i rączka

B. zaznaczenie i balans koloru

C. maska i skraplanie

D. maska i kontrast

Niepoprawne odpowiedzi sugerują techniki, które nie są odpowiednie do zmiany koloru oczu w Adobe Photoshop. Odpowiedzi takie jak "maska i kontrast" oraz "maska i skraplanie" wprowadzają w błąd, ponieważ maski są używane głównie do precyzyjnego ukrywania lub eksponowania części obrazu, ale same w sobie nie pozwalają na bezpośrednie zmiany kolorystyczne. Kontrast, jako technika, koncentruje się na różnicy w jasności między różnymi elementami obrazu, co nie ma związku z kolorystyką oczu. Z kolei "zaznaczenie i rączka" również nie ma sensu, ponieważ rączka jest narzędziem do przesuwania warstw, a nie do modyfikacji kolorystycznej. Często błędne wnioski wynikają z mylenia podstawowych funkcji programu. Użytkownicy mogą myśleć, że zmiana koloru wymaga jedynie prostych manipulacji, takich jak zwiększenie kontrastu, co w rzeczywistości nie wpływa na sam kolor obiektu, a jedynie na jego postrzeganą jasność. W pracy nad zdjęciami ważne jest zrozumienie, że manipulacja kolorami wymaga zastosowania narzędzi, które precyzyjnie pozwalają na selekcję obszarów oraz zmianę ich właściwości kolorystycznych. Dlatego kluczowe jest rozwijanie umiejętności z zakresu zaawansowanego zaznaczania i manipulacji kolorystycznej, co jest podstawą profesjonalnej edycji zdjęć.

Pytanie 30

Dobór prawidłowych parametrów ekspozycji materiału zdjęciowego o określonej czułości możliwy jest przy zastosowaniu

A. kolorymetru.

B. światłomierza.

C. spektrometru.

D. pehametru.

Przy doborze parametrów ekspozycji do materiału światłoczułego najczęściej pojawia się pokusa, żeby myśleć o innych narzędziach pomiarowych, bo w laboratoriach czy studiach fotograficznych spotyka się całą masę różnych urządzeń. Pehametry najczęściej kojarzą się z chemią fotograficzną, bo służą do pomiaru pH roztworów, a więc są niezbędne przy przygotowywaniu kąpieli wywołujących, utrwalaczy czy innych chemikaliów. Niemniej, absolutnie nie mają żadnego wpływu na określenie parametrów ekspozycji – można mieć idealnie przygotowaną chemię, ale jeśli źle ustawi się czas i przysłonę, materiał i tak będzie prześwietlony albo niedoświetlony. Kolorymetr natomiast to urządzenie do pomiaru barwy światła lub powierzchni. Owszem, używa się go w profesjonalnej fotografii, głównie do kalibracji monitorów lub do oceny temperatury barwowej źródeł światła, ale z mojego doświadczenia nie ma on bezpośredniego zastosowania przy wyznaczaniu ekspozycji materiału światłoczułego. Z kolei spektrometr służy do bardzo zaawansowanych analiz spektralnych – rozkłada światło na widmo i pozwala ocenić, jakie długości fal są obecne. To narzędzie raczej dla naukowców czy inżynierów niż dla fotografa. Moim zdaniem często wynika to z nieporozumienia, że precyzyjny sprzęt oznacza uniwersalność, a tak nie jest – każde z tych narzędzi ma swoją ściśle określoną funkcję. Typowym błędem myślowym jest założenie, że skoro coś mierzy światło lub ma związek z fotografią, to może zastąpić światłomierz. W praktyce jednak tylko światłomierz pozwala konkretnie dobrać parametry ekspozycji dla danego ustawienia ISO materiału światłoczułego, a cała reszta urządzeń jest uzupełnieniem, nie zamiennikiem. Warto wyrobić sobie nawyk korzystania z urządzeń zgodnie z ich przeznaczeniem, bo to naprawdę przekłada się na jakość i powtarzalność efektów.

Pytanie 31

Pomiary padającego światła wykonuje się przy użyciu światłomierza, gdzie czujnik tego urządzenia

A. z dołączonym dyfuzorem skierowany jest w stronę źródła światła

B. bez dyfuzora, skierowany jest w stronę źródła światła

C. z dołączonym dyfuzorem skierowany jest w stronę fotografowanego obiektu

D. bez dyfuzora, skierowany jest w stronę aparatu

Prawidłowy pomiar światła wymaga zrozumienia, że różne sposoby ustawienia światłomierza oraz zastosowanie akcesoriów, takich jak dyfuzor, mają istotny wpływ na wyniki. Skierowanie czujnika światłomierza bez dyfuzora w stronę źródła światła prowadzi do pomiaru intensywności tylko w jednym punkcie, co może być mylące, zwłaszcza w sytuacjach, gdzie światło jest nierównomiernie rozłożone. Takie podejście zakłada, że źródło światła jest jednorodne, co w praktyce rzadko ma miejsce. Oprócz tego, skierowanie światłomierza w stronę obiektu, a nie źródła światła, sprawia, że pomiar koncentruje się na odbitym świetle, co może wprowadzić dodatkowe zniekształcenia i nieprawidłowe wartości. Ostatecznie, nieodpowiednie pomiary mogą prowadzić do błędnych decyzji w zakresie ustawień ekspozycji, co wpływa na jakość końcowego obrazu. Dlatego kluczowe jest, aby zawsze stosować się do zasad pomiaru światła i korzystać z dyfuzorów, które zapewniają pełniejsze i bardziej wiarygodne dane. Zrozumienie tego procesu jest niezbędne dla każdego, kto pracuje w dziedzinie fotografii czy filmowania.

Pytanie 32

Do oświetlonego zdjęcia pejzażu wykorzystano czas naświetlania – 1/60 s oraz przysłonę – f/8. Jakie parametry ekspozycji należy ustawić w aparacie fotograficznym, aby uzyskać tę samą ilość światła padającego na matrycę?

A. 1/30 s, f/1,4

B. 1/15 s, f/2,8

C. 1/250 s, f/2,8

D. 1/125 s, f/5,6

Wybór błędnych odpowiedzi często wynika z niepełnego zrozumienia wpływu przysłony i czasu naświetlania na ekspozycję. Na przykład, odpowiedzi, które sugerują zwiększenie czasu naświetlania, takie jak 1/15 s czy 1/30 s, mogą wydawać się logiczne, ale w rzeczywistości skutkują one nadmiernym naświetleniem zdjęcia, ponieważ zwiększają czas, przez jaki światło dociera do matrycy. Zwiększenie czasu naświetlania do 1/15 s przy f/2,8 oznacza, że światło będzie znacznie intensywniejsze niż w przypadku oryginalnych ustawień, co prowadzi do prześwietlenia obrazu. Z drugiej strony, przysłona f/2,8, mimo że wpuszcza więcej światła, nie rekompensuje wydłużonego czasu naświetlania. Zastosowanie przysłony f/1,4 w połączeniu z czasem 1/30 s jest jeszcze bardziej niewłaściwe, ponieważ zarówno zwiększa ilość światła, jak i wydłuża czas ekspozycji, co prowadzi do znacznego prześwietlenia. Warto również zauważyć, że związki między przysłoną a czasem naświetlania są kluczowe w kontekście głębi ostrości; im większa przysłona (mniejsza wartość f), tym mniejsza głębia ostrości, co wpływa na ostrość tła. Dlatego, by zachować kontrolę nad ekspozycją, nie wystarczy jedynie manipulować jednym z tych parametrów bez uwzględnienia drugiego.

Pytanie 33

Który z poniższych formatów pozwala na zapisanie przetworzonego zdjęcia z zachowaniem warstw, a także umożliwia jego otwieranie w różnych programach graficznych oraz przeglądarkach?

A. PSD

B. BMP

C. JPG

D. TIFF

Wybór formatu PSD może być mylący, gdyż jest on dedykowany głównie dla aplikacji Adobe Photoshop i nie jest obsługiwany przez wiele innych programów graficznych. Oznacza to, że użytkownicy muszą mieć dostęp do konkretnego oprogramowania, aby móc otworzyć lub edytować pliki w tym formacie. Pomimo że PSD obsługuje warstwy, co czyni go przydatnym do skomplikowanej edycji, nie jest to format, który zapewnia uniwersalność i dostępność na różnych platformach. Format JPG, choć niezwykle popularny ze względu na mały rozmiar pliku i dobrą jakość obrazu przy kompresji, nie obsługuje warstw ani nie zachowuje informacji o edycji. Obrazy zapisane w formacie JPG są kompresowane stratnie, co oznacza, że mogą tracić szczegóły i jakość po wielokrotnym zapisywaniu. BMP, z kolei, to format bitmapowy, który również nie obsługuje warstw. Choć BMP może być używany do przechowywania obrazów o wysokiej jakości, to z reguły generuje znacznie większe pliki, co czyni go mniej praktycznym w zastosowaniach związanych z edytowaniem i archiwizacją. Istotne jest, aby przy wyborze formatu graficznego kierować się nie tylko jego możliwościami technicznymi, ale również kompatybilnością z innymi narzędziami i potrzebą zachowania jakości obrazu.

Pytanie 34

Do czynności konserwacyjnych aparat fotograficzny należą

A. wymiana sprzętu dodatkowego.

B. wymiana obiektywu.

C. regularne czyszczenie torby reporterskiej.

D. regularne czyszczenie korpusu i obiektywu.

Regularne czyszczenie korpusu i obiektywu to według mnie absolutna podstawa dbania o aparat fotograficzny. W praktyce branżowej takie czynności są wręcz obowiązkiem fotografa, niezależnie od tego czy używa sprzętu amatorskiego, czy profesjonalnego. Kurz, pył, odciski palców czy nawet drobne kropelki wody mogą negatywnie wpływać na jakość zdjęć i żywotność sprzętu. Nawet jeśli sprzęt jest teoretycznie uszczelniony, zabrudzenia mogą dostać się do środka, szczególnie przy wymianie obiektywów. Najlepiej wyrobić sobie nawyk przecierania korpusu i soczewek miękką szmatką z mikrofibry albo korzystania z dedykowanych preparatów, takich jak gruszka do przedmuchiwania czy pędzelki antystatyczne. Osobiście uważam, że lepiej poświęcić te kilka minut po każdej sesji niż później martwić się zarysowaniami albo rozmazanymi zdjęciami. Zgodnie z zaleceniami producentów (np. Canon, Nikon) konserwacja polega głównie na systematycznym czyszczeniu powierzchni zewnętrznych i optyki, a także kontrolowaniu stanu bagnetu czy styków elektronicznych. Warto też pamiętać, że regularne czyszczenie to nie tylko estetyka, ale też wydłużenie żywotności całego systemu, bo łatwiej zauważyć ewentualne uszkodzenia czy nieszczelności. Profesjonaliści zawsze powtarzają, że zadbany sprzęt mniej się psuje i daje lepsze efekty – i to nie jest przypadek!

Pytanie 35

Efekt prezentowany na zdjęciu 2 w stosunku do zdjęcia 1 uzyskano przez

A. zwiększenie jasności i zwiększenie nasycenia.

B. zwiększenie kontrastu i zmniejszenie nasycenia barw.

C. zmniejszenie jasności i zwiększenie nasycenia barw.

D. zmniejszenie kontrastu i zwiększenie nasycenia barw.

Często przy pierwszym spojrzeniu na takie zestawienie zdjęć pojawia się pokusa, by wskazać zwiększenie jasności lub kontrastu jako główną przyczynę zmiany. W praktyce jednak takie podejście prowadzi do mylnego rozumowania, bo pozorna intensywność barw czy rozjaśnienie nie zawsze idzie w parze z rzeczywistą zmianą tych parametrów. Zwiększenie jasności skutkuje zwykle rozbieleniem zdjęcia, przez co kolory stają się mniej wyraziste, a obraz zyskuje "wypalony" charakter – dokładnie jak na zdjęciu 1, gdzie barwy są blade i jakby zamglone. Podobnie zwiększenie kontrastu przy zmniejszeniu nasycenia prowadzi do sytuacji, gdzie kolory tracą głębię i wszystko zaczyna wyglądać na nieco plastikowe, czasem wręcz sztuczne. Zwiększenie kontrastu bez podkręcania nasycenia to częsty błąd początkujących – efekt końcowy jest wtedy zbyt surowy, a szczegóły często giną w ciemnych lub jasnych partiach. Z kolei zmniejszenie kontrastu przy zwiększeniu nasycenia może dać efekt mdłego "filtru", gdzie kolory są mocne, lecz całość traci na czytelności i dynamice. W rzeczywistości, jeśli zależy nam na wydobyciu mocnych, żywych kolorów przy zachowaniu czytelności szczegółów, kluczowe jest wyważone zmniejszenie jasności oraz podbicie saturacji, co doskonale pokazuje zdjęcie 2. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie nasycenia z jasnością – choć oba te parametry wpływają na odbiór kolorów, to jednak ich rola w kompozycji zdjęcia jest zupełnie inna i zmiana jednego nie zastąpi zmiany drugiego. Dobre praktyki branżowe sugerują, by zawsze analizować zarówno histogram jasności jak i rozkład nasycenia, zanim podejmie się decyzję o korekcie. Z mojego doświadczenia wynika, że właściwe balansowanie tych dwóch wartości daje najlepsze efekty wizualne, zgodne z oczekiwaniami zarówno grafików, jak i odbiorców zdjęć.

Pytanie 36

Materiał fotograficzny przeznaczony do robienia zdjęć w podczerwieni powinien być wrażliwy na promieniowanie o długości fali

A. zawartej w zakresie 500-600 nm

B. zawartej w zakresie 400-500 nm

C. mniejszej od 400 nm

D. większej od 700 nm

Odpowiedź 'większej od 700 nm' jest prawidłowa, ponieważ materiały fotograficzne przeznaczone do fotografii w podczerwieni są specjalnie zaprojektowane do detekcji fal elektromagnetycznych, które znajdują się w zakresie podczerwieni, czyli powyżej 700 nm. W fotografii w podczerwieni wykorzystywane są filtry oraz materiały światłoczułe, które reagują na promieniowanie podczerwone, co pozwala na uchwycenie obrazów, które są niewidoczne dla ludzkiego oka. Przykłady zastosowania tego typu technologii obejmują medycynę, gdzie wykorzystuje się zdjęcia podczerwone do oceny stanu zdrowia pacjentów, a także w monitorowaniu środowiska, gdzie technologie te pozwalają na analizę zmian w roślinności lub temperaturze. Standardy dotyczące materiałów fotograficznych do podczerwieni są ściśle określone, a ich rozwój oparty jest na zasadach optyki i fotoniki, co zapewnia wysoką jakość obrazów oraz ich dokładność. W praktyce, dobranie odpowiedniego materiału do fotografii w podczerwieni jest kluczowe dla uzyskania pożądanych efektów wizualnych oraz analitycznych.

Pytanie 37

Technika brenizera (Brenizer method) polega na

A. zastosowaniu filtru połówkowego neutralnie szarego

B. zastosowaniu techniki wielokrotnej ekspozycji

C. użyciu lampy pierścieniowej przy fotografii makro

D. wykonaniu wielu zdjęć z małą głębią ostrości i połączeniu ich w panoramę

Zastosowanie filtru połówkowego neutralnie szarego nie ma bezpośredniego związku z techniką brenizera. Filtr ten służy do równoważenia ekspozycji między jasnymi i ciemnymi obszarami zdjęcia, co jest zupełnie innym zadaniem niż uzyskiwanie efektu małej głębi ostrości. Przy fotografii, gdzie dominują duże kontrasty, filtr ten może być przydatny, jednak nie przyczynia się do stworzenia efektu panoramicznego, który jest esencją techniki brenizera. Kolejną niepoprawną koncepcją jest użycie lampy pierścieniowej przy fotografii makro. Technika ta jest typowa dla zdjęć z bliska, gdzie równomierne oświetlenie jest kluczowe, ale znowu nie jest związana z techniką łączenia wielu zdjęć dla uzyskania efektywnej głębi ostrości. Co więcej, zastosowanie techniki wielokrotnej ekspozycji, choć interesujące, to również nie jest tożsama z metodą brenizera. Przy wielokrotnej ekspozycji nakłada się różne obrazy na siebie w jednej klatce, co daje zupełnie inny efekt niż łączenie zdjęć w panoramę. Warto więc pamiętać, że technika brenizera jest unikalna i polega na specyficznym łączeniu zdjęć w celu uzyskania efektownego obrazu z płytką głębią ostrości.

Pytanie 38

Na prezentowanej fotografii zastosowano kompozycję

A. odśrodkową i dynamiczną.

B. otwartą i rytmiczną.

C. centralną i statyczną.

D. zamkniętą i asymetryczną.

Odpowiedź otwarta i rytmiczna jest tutaj jak najbardziej trafiona, bo zdjęcie pokazuje powtarzające się pasy, które tworzą charakterystyczny rytm wizualny. W kompozycji otwartej istotne jest to, że elementy wychodzą poza kadr – dokładnie tak jak tu, gdzie pasy nie mają wyraźnych granic w ramce zdjęcia, są jakby wyciętym fragmentem większej całości. To świetnie pokazuje, jak w praktyce można budować wrażenie nieskończoności i ruchu w obrazie, co jest bardzo cenione np. w fotografii modowej czy produktowej, kiedy chcemy zasugerować większą przestrzeń niż tylko to, co widzi odbiorca. Rytm natomiast wynika z powtarzalności – to jeden z najbardziej podstawowych zabiegów kompozycyjnych. Przykładowo, w branży graficznej i reklamowej często stosuje się takie kompozycje, żeby prowadzić wzrok odbiorcy po obrazie albo nadać mu dynamikę mimo prostych form. Z mojego doświadczenia wynika, że zdjęcia oparte na rytmie są dużo bardziej zapamiętywalne i „wpadają w oko”, bo ludzki mózg lubi porządek i powtórzenia. Kompozycja otwarta daje duże pole do popisu, bo można ją łączyć z innymi zasadami, a rytm nadaje wizualną harmonię praktycznie każdemu projektowi. To są takie podstawy, które doceni każdy, kto dłużej siedzi w fotografii czy grafice użytkowej.

Pytanie 39

Na zamieszczonym rysunku przedstawiono ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop, do której jest przypisane polecenie

A. utwórz nową grupę.

B. utwórz warstwę.

C. utwórz maskę warstwy.

D. utwórz nową warstwę dopasowania.

Ikona przedstawiona na rysunku to charakterystyczny symbol maski warstwy w Adobe Photoshop. W praktyce maska warstwy umożliwia niesamowicie precyzyjną kontrolę nad widocznością różnych fragmentów warstwy – bez trwałego usuwania danych. Używając maski, zamiast „wycinać” coś gumką, malujesz na niej czernią, bielą lub odcieniami szarości, co pozwala na płynne przejścia, delikatne korekty czy zupełnie nieszablonowe efekty. To jedna z tych funkcji, które bardzo szybko stają się nieodłącznym narzędziem w codziennej pracy – szczególnie jeśli zależy Ci na nieniszczącej edycji grafiki. Moim zdaniem, maski to po prostu must-have w każdym projekcie graficznym, gdzie ważna jest elastyczność i jakość poprawek. Standardem branżowym jest wykorzystywanie masek warstw do tworzenia fotomontaży, retuszu, korekty ekspozycji czy nawet zaawansowanych efektów specjalnych. Co ciekawe, maska działa trochę jak szyba: czarne obszary blokują widoczność warstwy, białe wszystko pokazują, a szarości dają przezroczystość częściową. To genialne narzędzie do eksperymentów i kreatywnej pracy, bo zawsze można coś poprawić, cofnąć albo całkowicie zmienić koncepcję bez utraty jakości. Warto też wiedzieć, że maski są obecne niemal w każdym profesjonalnym workflow graficznym i są promowane we wszystkich kursach oraz materiałach edukacyjnych z zakresu grafiki komputerowej.

Pytanie 40

Na fotografiach wykonanych na materiale reversyjnym przeznaczonym do światła dziennego przy temperaturze barwowej 3200K zaobserwuje się dominację koloru

A. bursztynowego

B. niebieskiego

C. zielonego

D. fioletowego

Odpowiedź bursztynowego koloru jest poprawna, ponieważ przy fotografowaniu na materiale odwracalnym przeznaczonym do światła dziennego w warunkach o temperaturze barwowej 3200K, światło to ma charakterystyczną ciepłą tonację. Materiały odwracalne, takie jak filmy przeznaczone do fotografii, mają swoje specyfikacje dotyczące temperatury barwowej, co oznacza, że są one zaprojektowane do współpracy z naturalnym światłem, które ma temperaturę bliską 5500K. Kiedy używamy światła o niższej temperaturze barwowej, jak 3200K, co jest typowe dla oświetlenia sztucznego, kolory na zdjęciach mogą wydawać się bardziej ciepłe, co prowadzi do dominacji tonacji bursztynowej. W praktyce fotografowie często stosują filtry korekcyjne, aby zredukować ten efekt, ale ważne jest, aby zdawać sobie sprawę z tego, jak różne źródła światła wpływają na ostateczny wynik. Dlatego zrozumienie tej dynamiki jest kluczowe nie tylko dla technik fotograficznych, ale również w kontekście postprodukcji, gdzie kolorystyka zdjęcia może być korygowana w zależności od zastosowania.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej