Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 10 listopada 2025 16:59
Data zakończenia: 10 listopada 2025 17:31

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Aby ocenić postępy podopiecznego na podstawie standaryzowanej obserwacji, terapeuta powinien skorzystać z narzędzia, którym jest

A. zeszytu obserwacyjnego

B. plan obserwacyjny

C. formularza obserwacyjnego

D. arkusza obserwacyjnego

Arkusz obserwacyjny jest narzędziem, które umożliwia systematyczne i zorganizowane rejestrowanie postępów podopiecznego w kontekście terapii. W przeciwieństwie do innych form dokumentacji, takich jak dzienniczek obserwacyjny czy karta obserwacyjna, arkusz ten jest skonstruowany w sposób, który pozwala na łatwe porównywanie danych oraz ich analizowanie w oparciu o ustalone kryteria. Przykładowo, terapeuta może wprowadzać dane dotyczące zachowań, umiejętności czy emocji klienta w określonych sytuacjach, co pozwala na identyfikację wzorców oraz obszarów wymagających interwencji. W kontekście standardów branżowych, korzystanie z arkuszy obserwacyjnych jest zalecane przez organizacje zajmujące się terapią, ponieważ sprzyja to rzetelności i obiektywności ocen. Dzięki temu terapeuta ma możliwość nie tylko bieżącego monitorowania postępów, ale także dostosowywania strategii terapeutycznej do zmieniających się potrzeb podopiecznego, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym.

Pytanie 2

Jakiego rodzaju barierą komunikacyjną jest stwierdzenie: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili"?

A. Ocenianie

B. Aprobowanie

C. Ignorowanie

D. Rozkazywanie

Odpowiedź "Ocenianie" jest prawidłowa, ponieważ wypowiedź: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili" wyraża subiektywną ocenę zachowania drugiej osoby. W kontekście komunikacji interpersonalnej, ocenianie to forma wydawania sądów na temat innych, co może prowadzić do defensywności oraz konfliktów w relacjach. Warto zauważyć, że konstruktywna komunikacja powinna opierać się na obiektywnej obserwacji zachowań zamiast wartościowania ich. Przykładem bardziej konstruktywnego podejścia byłoby stwierdzenie: "Zauważyłem, że w ostatnim czasie nie nawiązujesz kontaktu z innymi". Tego rodzaju sformułowanie unika oskarżeń i pozwala skupić się na konkretnej sytuacji, co jest kluczową strategią w budowaniu efektywnej komunikacji. W praktyce, świadomość tych barier i ich unikanie jest istotna w kontekście budowania trwałych i zdrowych relacji interpersonalnych, co jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji w środowisku zawodowym i prywatnym.

Pytanie 3

Terapeuta w trakcie zajęć z dziećmi zasugerował budowanie konstrukcji z klocków. Jakiego rodzaju zabawę zastosował?

A. Tematyczną

B. Manipulacyjną

C. Konstrukcyjną

D. Dydaktyczną

Zabawa konstrukcyjna to jedna z kluczowych form aktywności dziecięcej, w której uczestnicy wykorzystują różnorodne materiały, takie jak klocki, do tworzenia i budowania obiektów. Wznoszenie budowli z klocków pozwala dzieciom na rozwijanie umiejętności motorycznych, koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz zdolności przestrzennych. Z perspektywy pedagogiki, zabawa konstrukcyjna jest nie tylko formą rozrywki, ale także istotnym elementem procesu edukacyjnego, który wspiera rozwój kreatywności oraz logicznego myślenia. Dzieci, angażując się w tego typu aktywności, uczą się planować, eksperymentować oraz rozwiązywać problemy. W kontekście teorii uczenia się, zabawy konstrukcyjne są zgodne z zasadami aktywnego uczenia, w którym dzieci uczą się poprzez doświadczenie. Przykłady zastosowania tej formy zabawy obejmują projektowanie własnych budowli, co może prowadzić do dyskusji na temat architektury, inżynierii, a także matematyki, przez co staje się ona doskonałym narzędziem do nauki interdyscyplinarnej.

Pytanie 4

Podopieczny środowiskowego domu samopomocy wykazuje skłonności do konfliktów, irytują go nieistotne sytuacje, na próby nawiązania kontaktu reaguje złością, gniewem oraz wybuchami agresji słownej. W jego wypowiedziach dominuje negatywna treść. Opisane zachowania sugerują wystąpienie stanu

A. dystymii

B. dysforii

C. cyklotymii

D. euforii

Dysforia to stan charakteryzujący się odczuwaniem dyskomfortu emocjonalnego, który może manifestować się w formie złości, frustracji oraz negatywnego nastroju, jak opisano w pytaniu. Objawy te są zgodne z obserwacjami wskazującymi na negatywne emocje oraz wybuchy agresji słownej. W kontekście pracy z osobami w kryzysie emocjonalnym, istotne jest, aby zrozumieć, że dysforia może być wynikiem wielu czynników, takich jak sytuacje życiowe, traumy czy zaburzenia psychiczne. W praktyce, specjaliści często stosują techniki wsparcia psychologicznego, takie jak terapia behawioralna, aby pomóc podopiecznym w radzeniu sobie z ich emocjami. To podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie pomocy społecznej, które podkreślają znaczenie empatii oraz dostosowania interwencji do indywidualnych potrzeb. Świadomość stanu dysforii pozwala na właściwe podejście do podopiecznych, co z kolei sprzyja poprawie ich jakości życia oraz integracji społecznej.

Pytanie 5

Hipersomnia jest klasyfikowana jako zaburzenie

A. spostrzegania

B. treści myślenia

C. nastroju

D. snu

Hipersomnia jest zaburzeniem snu, które charakteryzuje się nadmierną sennością w ciągu dnia oraz przedłużonym czasem snu w nocy. Zrozumienie tego zaburzenia jest kluczowe dla specjalistów zdrowia psychicznego oraz osób pracujących w medycynie snu. Hipersomnia może być spowodowana różnorodnymi czynnikami, w tym zaburzeniami neurologicznymi, metabolicznymi oraz psychiatrycznymi. Przykłady zastosowania wiedzy dotyczącej hipersomnii obejmują identyfikację objawów przez lekarzy, co pozwala na wdrożenie odpowiednich metod terapeutycznych, takich jak terapia behawioralna czy farmakoterapia. Istotne jest także monitorowanie jakości snu pacjentów, które można przeprowadzać za pomocą polisomnografii, co jest standardem w diagnostyce zaburzeń snu. Warto pamiętać, że hipersomnia, jako odrębne zaburzenie, nie jest związana z treścią myślenia, spostrzeganiem czy nastrojem, chociaż te obszary mogą być również wpływane przez zaburzenia snu. Zrozumienie hipersomnii umożliwia lepsze wsparcie pacjentów i ich rodzin w codziennym funkcjonowaniu oraz poprawia jakość życia.

Pytanie 6

Z jakim specjalistą powinien współpracować terapeuta zajęciowy, gdy jego podopieczny w trudnych sytuacjach doświadcza jąkania?

A. Neurologiem

B. Otolaryngologiem

C. Logopedą

D. Fizjoterapeutą

Logopeda jest specjalistą, który zajmuje się diagnozowaniem oraz terapią zaburzeń mowy i komunikacji, w tym jąkania. W sytuacjach stresowych, które mogą potęgować problemy z płynnością mowy, terapeuta zajęciowy powinien współpracować z logopedą, aby zapewnić wszechstronną pomoc swojemu podopiecznemu. Logopeda może wprowadzić techniki, które pomogą zmniejszyć objawy jąkania, takie jak ćwiczenia oddechowe, techniki relaksacyjne oraz strategie radzenia sobie w trudnych sytuacjach komunikacyjnych. Przykładem może być zastosowanie metody Fluent Speech, która koncentruje się na płynności mowy poprzez naukę rytmu i intonacji. Dobre praktyki terapeutyczne zalecają współpracę interdyscyplinarną, gdzie terapeuta zajęciowy i logopeda łączą swoje kompetencje, aby stworzyć spersonalizowany program terapeutyczny, co w konsekwencji może znacząco poprawić jakość życia podopiecznego. Warto również zwrócić uwagę na aspekty emocjonalne związane z jąkaniem oraz włączyć elementy wsparcia psychologicznego, co może być realizowane przez psychologa w ramach zespołu terapeutycznego.

Pytanie 7

Podopieczna z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, która niedawno zaczęła być kłótliwa, oddała swoją biżuterię w lombardzie i wzięła kredyt w banku. Śpi zaledwie 2-3 godziny każdej nocy, a w godzinach nocnych przegląda portale społecznościowe, uruchomiła również internetowy biznes "Kobieta sukcesu". Przedstawione zachowania mogą sugerować, że doszło do

A. dysforii

B. paratymii

C. dystymii

D. manii

Zachowania opisanej podopiecznej są charakterystyczne dla manii, która jest jednym z epizodów w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Mania objawia się podwyższonym nastrojem, zwiększoną aktywnością, impulsywnością oraz obniżoną potrzebą snu, co jest doskonale widoczne w przypadku tej pacjentki, która śpi jedynie 2-3 godziny na dobę oraz intensywnie angażuje się w działania takie jak otwieranie nowego biznesu. Zwiększone wydatki, jak oddanie biżuterii pod zastaw oraz zaciągnięcie kredytu, mogą świadczyć o braku rozsądku i myśleniu o wysokim ryzyku, co jest typowe dla fazy manii. W praktyce klinicznej, istotne jest monitorowanie takich objawów, aby wdrożyć odpowiednią interwencję terapeutyczną, która może obejmować farmakoterapię i psychoterapię. Efektywne leczenie manii polega na stabilizacji nastroju i przywróceniu pacjenta do funkcjonowania w codziennym życiu, co może zostać osiągnięte m.in. poprzez leki stabilizujące nastrój oraz wsparcie psychologiczne.

Pytanie 8

W trakcie diagnozowania identyfikacja problemów, potrzeb oraz możliwości podopiecznego wynikających ze skutków mózgowego porażenia dziecięcego to czynność, która

A. następuje po ustaleniu celów terapeutycznych

B. odbywa się bezpośrednio po etapie zbierania danych z wywiadów, obserwacji i analizy dokumentacji

C. wyprzedza nawiązanie kontaktu terapeutycznego z podopiecznym

D. ma miejsce przed etapem zbierania danych z wywiadów, obserwacji i analizy dokumentacji

W diagnozowaniu problemów, potrzeb i możliwości podopiecznego z mózgowym porażeniem dziecięcym kluczowe jest, aby etap ten następował bezpośrednio po zbieraniu danych z wywiadów, obserwacji oraz analizy dokumentacji. Proces diagnozy jest złożonym zadaniem, które wymaga rzetelnego zbierania informacji, aby zrozumieć indywidualne potrzeby dziecka. Zbieranie danych dostarcza niezbędnych informacji o aktualnym stanie zdrowia, funkcjonowaniu oraz otoczeniu społecznym podopiecznego. Przykładowo, analiza dokumentacji medycznej i obserwacja zachowań dziecka w naturalnym otoczeniu pozwala na zidentyfikowanie jego mocnych i słabych stron, co jest fundamentem dla późniejszej diagnozy. Umożliwia to również formułowanie skutecznych interwencji terapeutycznych zgodnych z najlepszymi praktykami w rehabilitacji dzieci z ograniczeniami. Na tym etapie ważne jest zastosowanie zintegrowanego podejścia, które uwzględnia wieloaspektowe spojrzenie na rozwój dziecka, co jest zgodne z standardami diagnostycznymi oraz wytycznymi organizacji zajmujących się terapią dziecięcą.

Pytanie 9

Podstawowym elementem skutecznie zaplanowanej terapii zajęciowej jest operatywność, która definiuje się jako

A. zdolność do wykonania zadań również w zmienionych okolicznościach

B. przejrzystość struktury oraz łatwość w realizacji zgodnie z oczekiwaniami

C. uwzględnienie wszystkich czynności koniecznych do osiągnięcia celu

D. wyraźnie zdefiniowany termin realizacji celów ogólnych i szczegółowych

Zrozumienie operatywności w terapii zajęciowej wymaga odróżnienia jej od innych koncepcji, takich jak uwzględnianie wszystkich działań, możliwość realizacji zadań w zmienionych warunkach czy jasne określenie terminów. Chociaż te aspekty są istotne w konstruowaniu planu, nie są one równoważne z operatywnością. Przykład, w którym terapeuta uwzględnia wszystkie działania w planie, może prowadzić do nadmiaru informacji, co w praktyce utrudnia jego realizację. Pacjent może poczuć się przytłoczony, co zmniejszy skuteczność terapii. Z kolei możliwość realizacji zadań w zmienionych warunkach, choć ważna, nie odnosi się bezpośrednio do samej struktury planu, lecz do elastyczności w jego wdrażaniu. Wizja jasnego terminu realizacji jest również przydatna, ale nie jest kluczowym elementem operatywności. W praktyce terapeutycznej kluczowe jest zrozumienie, że operatywność oznacza przede wszystkim umiejętność płynnej adaptacji planu do realiów oraz warunków, co wymaga wyważonego podejścia i prostoty w komunikacji. Operatywny plan powinien być na tyle przejrzysty, aby wszyscy uczestnicy mogli go zrozumieć i efektywnie wdrożyć, co czyni go bardziej skutecznym w dłuższym okresie. Nieprzemyślane podejście do tych aspektów może prowadzić do stagnacji i braku postępów w terapii, co jest niedopuszczalne w profesjonalnej pracy z pacjentami.

Pytanie 10

Głównym celem terapii zajęciowej dla osób niewidomych jest

A. utrzymanie sprawności rąk przez jak najdłuższy czas

B. podtrzymanie aktywności funkcjonujących analizatorów

C. łagodzenie dolegliwości fizycznych oraz redukcja stresu psychicznego

D. nawiązywanie relacji, prowadzenie rozmów oraz utrzymywanie kontaktów

Podtrzymanie aktywności sprawnych analizatorów to kluczowy cel terapii zajęciowej dla osób niewidomych, ponieważ ich zdolności percepcyjne w innych obszarach, takich jak dotyk, słuch czy węch, mogą być znacząco rozwijane. Dzięki odpowiednio zaplanowanej terapii, osoby niewidome mogą skutecznie wykorzystywać te zmysły, co przyczynia się do ich samodzielności i jakości życia. Przykłady zastosowania obejmują treningi sensoryczne, gdzie pacjenci uczą się rozpoznawania obiektów przez dotyk lub dźwięki. Istotnym elementem jest także włączanie technologii wspierających, jak aplikacje mobilne, które mogą poprawić orientację przestrzenną. Standardy terapii zajęciowej uwzględniają indywidualne podejście do potrzeb pacjenta, a dobre praktyki podkreślają znaczenie integracji różnych strategii terapeutycznych. W ten sposób terapia zajęciowa staje się nie tylko formą leczenia, ale także sposobem na wzmacnianie poczucia niezależności i samodzielności.

Pytanie 11

Nieodzownym składnikiem dokumentacji indywidualnej lub grupowej używanej w każdej placówce dziennego pobytu są zapisy odnoszące się do

A. realizowanych zadań

B. poniesionych kosztów

C. uczestnictwa w zajęciach

D. rodzajów terapii zajęciowej

Wydaje mi się, że Twoja odpowiedź trochę mija się z celem, jak chodzi o dokumentację w dziennych placówkach. Oczywiście, dokumentacja jest ważna, ale wybranie elementów jak prace, formy terapii czy wydatki jako kluczowe nie jest najlepszym podejściem. Każdy z tych punktów ma swoje miejsce, ale nie są one tak podstawowe jak dokumentowanie obecności. Moim zdaniem, to właśnie monitorowanie tego, kto przychodzi na zajęcia, jest najważniejsze i bezpośrednio wpływa na to, jak skuteczna jest terapia. Forma terapii oczywiście jest istotna, ale nie daje pełnego obrazu uczestnictwa. Z kolei dokumentowanie wydatków jest ważne przy budżetowaniu, ale nie ma wpływu na to, jak terapia działa na uczestników. Jeśli nie zwraca się uwagi na frekwencję, może to prowadzić do problemów w ocenie postępów uczestników. Krótko mówiąc, obecność powinna być w centrum zainteresowania każdej placówki, a jej zignorowanie nie przynosi dobrych skutków.

Pytanie 12

Przy projektowaniu zajęć grupowych dla osób z niepełnosprawnością fizyczną i intelektualną, terapeuta, biorąc pod uwagę możliwości i ograniczenia uczestników, powinien zastosować zasady

A. udziału

B. samoświadomości

C. współpracy

D. indywidualizacji

W kontekście planowania zajęć dla osób z niepełnosprawnością, pytania dotyczące uczestnictwa, samoświadomości oraz partnerstwa mogą nie prowadzić do optymalnych wyników terapeutycznych. Chociaż zasada uczestnictwa jest istotna, polegająca na angażowaniu podopiecznych w procesy decyzyjne, sama w sobie nie wystarcza, aby zapewnić skuteczność zajęć. Użytkownicy z różnorodnymi niepełnosprawnościami często potrzebują wsparcia w wyborze aktywności, co wymaga wcześniejszej analizy ich indywidualnych możliwości. Na przykład, pomijając indywidualizację, można łatwo narazić uczestników na frustrację wynikającą z nadmiernych wymagań, które nie odpowiadają ich zdolnościom. Samoświadomość, mimo że jest ważnym elementem w rozwoju osobistym, nie powinna być głównym punktem odniesienia w planowaniu zajęć. Osoby z niepełnosprawnościami mogą mieć ograniczoną zdolność do samooceny, co utrudnia im zrozumienie swoich możliwości i ograniczeń. Partnerstwo z kolei, choć istotne w kontekście relacji między terapeutą a podopiecznym, nie zastępuje potrzeby indywidualizacji procesu terapeutycznego. Wszystkie te koncepcje mogą prowadzić do mylnych wniosków, jeśli nie będą poparte głębokim zrozumieniem zróżnicowanych potrzeb i potencjału uczestników.

Pytanie 13

Osoba przebywająca w środowiskowym domu samopomocy ma trudności z przygotowaniem nawet najprostszych posiłków w kuchni. Jakie zajęcia powinien zaproponować terapeuta zajęciowy w tej sytuacji?

A. Kurs kulinarny

B. Kurs techniczny

C. Kurs poznawczy

D. Socjoterapię

Trening kulinarny jest odpowiedzią, która najlepiej odpowiada potrzebom podopiecznego środowiskowego domu samopomocy, który ma trudności w przygotowywaniu posiłków. Taki trening skupia się na rozwijaniu umiejętności kulinarnych poprzez praktyczne ćwiczenia, które obejmują zarówno podstawy gotowania, jak i bardziej zaawansowane techniki. W ramach treningu kulinarnego terapeuta zajęciowy może nauczyć podopiecznego planowania posiłków, zakupu odpowiednich składników oraz bezpiecznego korzystania z narzędzi kuchennych. Przykłady mogą obejmować przygotowywanie prostych potraw, takich jak sałatki, kanapki czy zupy, a także naukę podstawowych zasad higieny i bezpieczeństwa w kuchni. Tego typu podejście jest zgodne z dobrymi praktykami terapeutycznymi, które zakładają, że nauka umiejętności życiowych poprzez praktykę zwiększa poczucie samodzielności i pewności siebie u osób z trudnościami w codziennym funkcjonowaniu. Wspierając rozwój tych umiejętności, terapeuta zajęciowy przyczynia się do poprawy jakości życia podopiecznego oraz jego niezależności.

Pytanie 14

Jakie grupy zaburzeń terapeuta powinien najpierw obserwować u podopiecznego podejrzewanego o autyzm?

A. Trudności w komunikacji, ograniczone interakcje społeczne, stereotypowe wzorce zachowań

B. Nadmierna aktywność ruchowa, impulsywność, trudności w koncentracji

C. Oczopląs, mowę skandowaną, drżenia zamiarowe

D. Problemy z motoryką małą, zwiększona męczliwość, deficyty poznawcze

Analizując inne odpowiedzi, można zauważyć, że nie wszystkie z nich odnoszą się bezpośrednio do kluczowych symptomów autyzmu. Na przykład, oczopląs, mowę skandowaną oraz drżenia zamiarowe nie są charakterystyczne dla zaburzeń ze spektrum autyzmu. Oczopląs jest często związany z problemami neurologicznymi lub okulistycznymi, a nie z autyzmem. Z kolei mowę skandowaną można klasyfikować jako specyficzny objaw zaburzeń mowy, ale nie jest to objaw typowy dla autyzmu. Drżenia zamiarowe są bardziej związane z zaburzeniami ruchowymi aniżeli z interakcją społeczną czy komunikacją, co czyni tę odpowiedź nieadekwatną. Kolejna omawiana kwestia, to trudności w zakresie motoryki małej oraz wzmożona męczliwość, które mogą być obserwowane u dzieci z autyzmem, ale nie są one głównymi symptomami tego zaburzenia. Motoryka mała jest zróżnicowana i niekoniecznie wskazuje na autyzm, a wzmożona męczliwość jest często rezultatem nadmiernego obciążenia sensorycznego. Impulsywność i nadaktywność motoryczna, które występują w trzeciej odpowiedzi, są typowe dla ADHD, a nie autyzmu, co pokazuje typowy błąd myślowy polegający na myleniu symptomów różnych zaburzeń. Kluczowe dla skutecznej diagnozy jest zrozumienie, że różne zaburzenia mogą mieć wspólne objawy, ale tylko konkretne cechy, takie jak trudności w komunikacji i interakcjach społecznych, są podstawą diagnozy autyzmu.

Pytanie 15

Wykonywanie koszyka z wikliny jako sposób na wzmocnienie siły mięśni dłoni i palców jest niewskazane dla osób

A. z achromatopsją

B. z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną

C. ze schorzeniami reumatycznymi

D. niewidomych od narodzin

Wyplatanie koszyka z wikliny jest aktywnością manualną, która w znaczący sposób angażuje mięśnie dłoni i palców. Osoby ze schorzeniami reumatycznymi mogą doświadczać bólu i sztywności stawów, co sprawia, że wykonywanie precyzyjnych ruchów wymaga znacznie większego wysiłku. W takich przypadkach, intensywne ćwiczenia siłowe, jak wyplatanie, mogą prowadzić do zaostrzenia objawów, pogorszenia stanu zdrowia oraz ograniczenia ruchomości stawów. Dobrym przykładem jest artretyzm, który wpływa na zdolność chwytania i manipulowania przedmiotami, co czyni tę formę terapii nieodpowiednią. Stosując się do standardów terapii zajęciowej, ważne jest, aby przed wprowadzeniem jakiejkolwiek aktywności fizycznej w programie rehabilitacyjnym, ocenić stan zdrowia pacjenta i dostosować ćwiczenia do jego indywidualnych potrzeb. Alternatywne formy aktywności, takie jak ćwiczenia rozciągające czy zastosowanie narzędzi pomocniczych, mogą być bardziej odpowiednie dla osób z bólem stawów.

Pytanie 16

Osoba biorąca udział w zajęciach świetlicy socjoterapeutycznej nie potrafi przez długi czas skupić się na wykonywaniu zadania, ma problemy z organizacją swojego stanowiska pracy oraz łatwo ulega rozproszeniu, co jest typowe dla zespołu nadpobudliwości psychoruchowej. W obszarze poznawczym zauważalne są u niej zaburzenia

A. myślenia

B. uwagi

C. pamięci

D. spostrzegania

Odpowiedź "uwagi" jest prawidłowa, ponieważ zaburzenia uwagi są jednym z kluczowych symptomów związanych z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD). Osoby z ADHD często doświadczają trudności w utrzymaniu skupienia na zadaniach, co skutkuje nieefektywnym organizowaniem pracy oraz łatwym rozpraszaniem się. W kontekście zajęć socjoterapeutycznych kluczowe jest zrozumienie, że poprawa umiejętności uwagi może prowadzić do znacznej poprawy zdolności do koncentrowania się na zadaniach, co w praktyce przekłada się na lepsze wyniki w nauce i relacjach interpersonalnych. Przykładowe techniki, które mogą pomóc w rozwijaniu uwagi, to ćwiczenia mindfulness, strukturalizacja czasu i miejsca pracy, a także wprowadzenie krótkich przerw w trakcie pracy. W pracy z dziećmi z ADHD, stosowanie strategii takich jak wykorzystywanie wizualnych pomocy naukowych lub tworzenie harmonogramów może przynosić pozytywne efekty, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii oraz edukacji.

Pytanie 17

U pacjenta w ośrodku opieki paliatywnej, terapeuta zidentyfikował następujące trudności: spadek masy ciała, osłabienie, problemy ze snem, chroniczny ból. Należy je ocenić jako symptomy

A. wyniszczenia nowotworowego

B. zespołu Tourette'a

C. syndromu wypalenia zawodowego

D. przewlekłego zmęczenia

Wyniszczenie nowotworowe, znane również jako zespół wyniszczenia, to stan, który charakteryzuje się utratą masy ciała, osłabieniem, bezsennością oraz przewlekłym bólem. Te objawy są typowe dla pacjentów z zaawansowanymi postaciami nowotworów, które prowadzą do znacznego pogorszenia ogólnego stanu zdrowia. Praktyka kliniczna pokazuje, że osoba z wyniszczeniem nowotworowym doświadcza nie tylko fizycznych dolegliwości, ale także psychicznych, co może prowadzić do depresji oraz izolacji społecznej. Standardy opieki paliatywnej rekomendują holistyczne podejście do leczenia takich pacjentów, które obejmuje zarówno leczenie objawowe, jak i wsparcie psychologiczne. W przypadku wystąpienia tych objawów, terapeuta powinien wdrożyć odpowiednie działania wspierające, takie jak leczenie farmakologiczne przeciwbólowe, psychoterapię oraz dietoterapię, aby poprawić jakość życia pacjenta. Kluczowym aspektem jest również monitorowanie stanu odżywienia oraz wprowadzanie suplementów diety w celu przeciwdziałania utracie masy ciała i osłabieniu.

Pytanie 18

Zasady kwalifikacji uczestnika do warsztatów terapii zajęciowej powinny być ujęte

A. w regulaminie organizacyjnym placówki

B. w zeszycie przyjęć do placówki

C. w karcie przyjęć do placówki

D. w inwentarzu zadań organizacyjnych

Regulamin organizacyjny placówki jest dokumentem, który określa zasady funkcjonowania organizacji, w tym procedury dotyczące przyjęcia uczestników na różne programy, takie jak warsztaty terapii zajęciowej. Zawiera on precyzyjnie opisane kryteria oraz procedury, które powinny być przestrzegane, aby zapewnić zgodność z obowiązującymi przepisami prawa oraz standardami branżowymi. Przykładem może być opis wymogów dotyczących kwalifikacji uczestników, co pozwala na odpowiednie dopasowanie programu terapeutycznego do ich potrzeb. Ponadto, regulamin wpływa na transparentność i równość dostępu do terapii dla wszystkich zainteresowanych, co jest kluczowe w kontekście etyki zawodowej. W każdym przypadku, dobrze skonstruowany regulamin powinien być dostępny dla wszystkich zainteresowanych, aby umożliwić im zapoznanie się z zasadami oraz procedurami. Z tego powodu, zapisanie zasad przyjęcia uczestnika w regulaminie organizacyjnym jest zgodne z praktykami najlepszych placówek terapeutycznych.

Pytanie 19

Jakie zajęcia są wykorzystywane w muzykoterapii receptywnej?

A. Śpiewanie przy akompaniamencie

B. Improwizowanie ruchów przy muzyce

C. Słuchanie utworów muzycznych

D. Granie na instrumentach perkusyjnych

Muzykoterapia receptywna to podejście, w którym kluczowym elementem jest słuchanie utworów muzycznych. Ta forma terapii wykorzystuje muzykę jako narzędzie do stymulacji emocjonalnej i poznawczej pacjenta, co może prowadzić do poprawy zdrowia psychicznego i fizycznego. Słuchanie utworów muzycznych w kontekście muzykoterapii ma na celu stworzenie odpowiedniego środowiska terapeutycznego, w którym pacjent może doświadczać różnych emocji, refleksji oraz zmian w nastroju. Przykłady zastosowania muzykoterapii receptywnej obejmują sesje, w których pacjenci słuchają starannie dobranych utworów muzycznych, a następnie omawiają swoje odczucia i reakcje. Takie podejście jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, która zaleca stosowanie muzyki w terapii dla osób z zaburzeniami psychicznymi oraz neurologicznymi. Muzykoterapia receptywna może również wspierać procesy rehabilitacyjne, poprawiając jakość życia pacjentów poprzez redukcję stresu, lęku oraz poprawę komunikacji interpersonalnej.

Pytanie 20

U mieszkańca ośrodka pomocy społecznej od pewnego czasu obserwuje się drżenie ręki, zwiększone napięcie mięśniowe, spowolnienie w ruchach oraz trudności w chodzeniu, polegające na zahamowaniu startu przy próbie ruszenia z miejsca. Te objawy mogą wskazywać

A. na otępienie starcze

B. na chorobę Parkinsona

C. na udar niedokrwienny mózgu

D. na trudności z motoryką małą

Objawy wskazujące na drżenie kończyny górnej, wzmożenie napięcia mięśniowego, spowolnienie ruchowe oraz trudności w inicjacji ruchu, zwane również "zahamowaniem startu", są typowe dla choroby Parkinsona. Jest to schorzenie neurodegeneracyjne, które dotyka układ dopaminergiczny mózgu, prowadząc do zaburzeń motorycznych. W praktyce, pacjenci z chorobą Parkinsona często doświadczają tzw. triady objawów: drżenia, sztywności oraz bradykinezy (spowolnienia ruchowego). Wczesne rozpoznanie choroby ma kluczowe znaczenie, ponieważ odpowiednie leczenie farmakologiczne, w tym leki takie jak lewodopa, mogą znacząco poprawić jakość życia pacjentów. Również terapie rehabilitacyjne, takie jak terapia zajęciowa czy fizjoterapia, mogą pomóc w zarządzaniu objawami oraz poprawie funkcji motorycznych. W kontekście standardów opieki w neurologii, istotne jest, aby specjaliści byli dobrze wykształceni w rozpoznawaniu objawów choroby Parkinsona, co pozwoli na wczesne interwencje i wsparcie dla pacjentów oraz ich rodzin.

Pytanie 21

Rodzaj wsparcia przeznaczonego dla osób z trudnościami w zachowaniu, który ma formę zorganizowanych spotkań grupowych, mających na celu osiągnięcie rezultatów terapeutycznych, edukacyjnych oraz rozwojowych, to

A. hortikuloterapia

B. resocjalizacja

C. socjoterapia

D. rewalidacja

Socjoterapia to forma wsparcia, która koncentruje się na pracy z grupami osób borykających się z trudnymi zachowaniami lub problemami społecznymi. Spotkania grupowe są ustrukturalizowane i mają na celu osiągnięcie konkretnych celów terapeutycznych, edukacyjnych oraz rozwojowych. W praktyce socjoterapia wykorzystuje różnorodne metody, takie jak dyskusje, ćwiczenia interaktywne czy techniki arteterapeutyczne, które pozwalają uczestnikom na wyrażanie swoich emocji oraz zdobywanie umiejętności niezbędnych do funkcjonowania w społeczeństwie. Przykładem zastosowania socjoterapii mogą być grupy wsparcia dla młodzieży z problemami emocjonalnymi, które mają na celu poprawę ich umiejętności społecznych oraz redukcję zachowań ryzykownych. Dobrą praktyką w socjoterapii jest dostosowywanie metod pracy do specyficznych potrzeb grupy, co pozwala na maksymalizację efektów terapeutycznych oraz zapewnienie bezpieczeństwa emocjonalnego uczestników.

Pytanie 22

Jakie jest główne zastosowanie programu komputerowego Canva?

A. przygotowywania plakatów, zaproszeń oraz dyplomów na wydarzenia organizowane przez terapeutę zajęciowego

B. analizowania wyników skal diagnostycznych oraz opisywania przypadków w indywidualnej dokumentacji terapeutycznej pacjenta

C. przygotowywania przez terapeutę kalkulacji wydatków na wyposażenie pracowni

D. odtwarzania plików audio podczas zajęć muzykoterapii

Program komputerowy Canva jest narzędziem skoncentrowanym na projektowaniu graficznym, które umożliwia użytkownikom łatwe i intuicyjne tworzenie różnorodnych materiałów wizualnych, takich jak plakaty, zaproszenia oraz dyplomy. Jego prosty interfejs oraz dostępność szablonów sprawiają, że jest szczególnie przydatny dla terapeutów zajęciowych chcących profesjonalnie przygotować materiały promujące wydarzenia, w których biorą udział ich podopieczni. W praktyce, terapeuci mogą za pomocą Canva szybko dostosować szablony do swoich potrzeb, dodając personalizowane teksty czy obrazy. Narzędzie to wspiera również standardy wizualnej komunikacji, przyczyniając się do atrakcyjności wizualnej przedstawianych treści. Warto zauważyć, że Canva oferuje bogaty zasób grafik i ilustracji, które mogą być używane bezpłatnie lub w ramach subskrypcji. Umożliwia to terapeucie tworzenie angażujących materiałów, które mogą zwiększyć zainteresowanie i zaangażowanie uczestników wydarzeń, co jest zgodne z dobrą praktyką w terapii zajęciowej i organizacji wydarzeń.

Pytanie 23

Jaką technikę aktywnego słuchania wykorzystuje terapeuta zajęciowy, gdy mówi do podopiecznego "Z tego co mówisz, rozumiem, że chodziło o ..."?

A. Motywowanie

B. Parafrazowanie

C. Sugestia

D. Moralizowanie

Parafrazowanie to naprawdę przydatna technika, która pomaga w słuchaniu. W skrócie, polega na tym, żeby powtórzyć czyjeś myśli i uczucia, ale w prostszy sposób. Jeśli terapeuta mówi <i>Z tego co mówisz, rozumiem, że chodziło o…</i>, to znaczy, że nie tylko słucha, ale też chce się upewnić, że dobrze zrozumiał. Dzięki temu buduje się zaufanie i poczucie bezpieczeństwa. Na przykład, jeśli podopieczny dzieli się swoimi emocjami na temat codziennych trudności, terapeuta, parafrazując jego słowa, może pomóc mu zauważyć ważne uczucia i myśli. A to z kolei prowadzi do lepszej rozmowy. Moim zdaniem, to świetna metoda, bo pacjent czuje się naprawdę wysłuchany i rozumiany.

Pytanie 24

U pacjenta po amputacji kończyn dolnych, który obawia się, że nie będzie w stanie kontynuować swojej pasji związanej z podróżowaniem i fotografowaniem, występuje deprywacja potrzeby

A. samorealizacji

B. przynależności

C. miłości

D. szacunku

Odpowiedź "samorealizacji" jest poprawna, ponieważ odnosi się do najważniejszej potrzeby jednostki w kontekście psychologii humanistycznej, zgodnie z teorią Abrahama Maslowa. Samorealizacja wiąże się z dążeniem do osiągnięcia pełni swojego potencjału oraz realizacji osobistych pasji i celów. W przypadku osoby po amputacji kończyn dolnych, obawy o niemożność podróżowania i fotografowania wskazują na obawę o brak możliwości spełnienia siebie w ważnych dla niej dziedzinach. Aby wspierać tę osobę, istotne jest stworzenie warunków, które umożliwią jej adaptację do nowej sytuacji i znalezienie alternatywnych sposobów na realizację pasji. Przykłady wsparcia obejmują rehabilitację, której celem jest wypracowanie nowych umiejętności mobilności, oraz programy edukacyjne, które uczą technik fotografowania przy użyciu dostosowanego sprzętu. Wsparcie środowiskowe i psychologiczne również odgrywa kluczową rolę w procesie samorealizacji, umożliwiając jednostce dążenie do celów, które są dla niej znaczące.

Pytanie 25

Osoba chora na schizofrenię nie dba o higienę, nie stylizuje fryzury, ani nie troszczy się o prezentowanie schludnego wyglądu. Co to opisuje w kontekście deprywacji potrzeb?

A. higienicznych i estetycznych

B. uznania i szacunku

C. poznawczych i psychologicznych

D. bezpieczeństwa i afiliacji

Odpowiedź dotycząca deprywacji potrzeb higienicznych i estetycznych jest trafna, ponieważ opisane zachowania chorego na schizofrenię wskazują na brak dbałości o osobisty wygląd i higienę. W kontekście schizofrenii, pacjenci mogą doświadczać objawów negatywnych, które obejmują spadek motywacji do wykonywania codziennych czynności, w tym dbałości o siebie. Deprywacja potrzeb higienicznych oznacza, że jednostka nie tylko zaniedbuje podstawowe czynności pielęgnacyjne, ale także może odczuwać brak zainteresowania swoim wyglądem, co jest istotnym wskaźnikiem stanu zdrowia psychicznego. Praktyczne przykłady obejmują sytuacje, w których terapeuci lub opiekunowie muszą interweniować, aby pomóc pacjentom w przywracaniu codziennych nawyków higienicznych, co może być kluczowe dla ich rehabilitacji. Wspieranie pacjentów w powrocie do zdrowia często wymaga zrozumienia ich potrzeb w zakresie higieny oraz wrażliwości na ich indywidualne problemy. Standardy opieki psychologicznej podkreślają znaczenie rehabilitacji psychospołecznej, która uwzględnia takie aspekty, a także promuje działania mające na celu poprawę jakości życia osób z zaburzeniami psychicznymi.

Pytanie 26

Terapeuta zajęciowy, który wyróżnił podopiecznego za aktywny udział w zajęciach przed całą grupą, zastosował formę nagrody

A. społeczną

B. pieniężną

C. rzeczową

D. materialną

Prawidłowa odpowiedź to nagroda społeczna, która odnosi się do uznania i wsparcia, jakie podopieczny otrzymuje od swojego otoczenia, w tym przypadku od terapeuty i grupy. Chwalenie uczestnika zajęć w obecności innych nie tylko wzmacnia jego poczucie wartości, ale również promuje pozytywne zachowania w grupie. W terapii zajęciowej, nagrody społeczne są kluczowym elementem motywacyjnym, ponieważ pomagają w budowaniu relacji między uczestnikami oraz wspierają integrację społeczną. Przykładowo, terapeuta może chwalić podopiecznego za jego wkład w zajęcia, co skłoni nie tylko niego, ale i innych uczestników do aktywniejszego udziału. Takie podejście jest zgodne z teorią uczenia się społecznego, która podkreśla znaczenie obserwacji i modelowania w procesie nauki. Uznanie społeczne jest skuteczną strategią w pracy z osobami z różnymi rodzajami niepełnosprawności, ponieważ zwiększa ich motywację i chęć do współpracy, co jest niezwykle ważne w kontekście terapii i rozwoju osobistego.

Pytanie 27

Terapeuta zajęciowy, który w trakcie rozmowy z podopiecznym oraz jego bliskimi stara się unikać oceniania, wydawania poleceń i nie narzuca swojego punktu widzenia, posługuje się stylem komunikacji

A. allocentryczny

B. partnerski

C. egocentryczny

D. niepartnerski

Wybór niewłaściwego stylu komunikacji może prowadzić do licznych problemów w pracy terapeutycznej. Na przykład, allocentryczny styl komunikacji, w którym terapeuta koncentruje się głównie na potrzebach innych, może prowadzić do zaniedbania własnych potrzeb pacjenta. Taki styl może wytwarzać presję na podopiecznego, aby spełniał oczekiwania zewnętrzne, co nie sprzyja jego samodzielności i rozwojowi. Niepartnerski styl, w którym terapeuta dominującą rolę przypisuje sobie i narzuca swoje zdanie, może z kolei zniechęcać pacjenta do wyrażania własnych opinii. Taka komunikacja bywa nieefektywna, ponieważ pacjent może czuć się niedoceniany i niechciany, co ogranicza jego chęć do współpracy. Egocentryczny styl, który zakłada, że terapeuta stawia własne potrzeby na pierwszym miejscu, sprawia, że pacjent nie otrzymuje odpowiedniego wsparcia. Tego rodzaju podejście jest sprzeczne z zasadami etyki w terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie indywidualizacji procesu terapeutycznego. Kluczowe jest, aby terapeuta był świadomy nie tylko swojego stanowiska, ale także potrzeb i punktów widzenia swoich pacjentów, co jest podstawą skutecznej terapii. Dlatego ważne jest, aby unikać stylów, które mogą zniekształcać relację terapeutyczną i hamować rozwój pacjenta.

Pytanie 28

Jakie z wymienionych potrzeb uznaje się za potrzeby niższego rzędu?

A. Przyjaźni, wiedzy

B. Odżywiania, szacunku

C. Miłości, odpoczynku

D. Snu, wypoczynku

Odpowiedź 'Snu, wypoczynku' jest prawidłowa, ponieważ te potrzeby klasyfikowane są jako potrzeby niższego rzędu według teorii Maslowa. Te podstawowe potrzeby dotyczą fizjologii i są kluczowe dla przetrwania jednostki. Sen i wypoczynek są niezbędne do regeneracji organizmu, poprawy funkcji poznawczych oraz ogólnego dobrostanu. W praktyce, niedobór snu może prowadzić do różnych problemów zdrowotnych, takich jak osłabienie układu odpornościowego, problemy z sercem czy depresję. W kontekście organizacji i zarządzania, zapewnienie pracownikom odpowiednich warunków do snu i relaksu może zwiększać ich wydajność i satysfakcję z pracy. Warto również zwrócić uwagę na dobre praktyki, takie jak ergonomiczne miejsca pracy oraz przestrzenie do odpoczynku, co wspiera zdrowie psychiczne i fizyczne pracowników, tworząc pozytywną kulturę organizacyjną.

Pytanie 29

W pracy z osobą po urazie mózgu, terapeuta zajęciowy powinien przede wszystkim skupić się na

A. nauczaniu nowych języków

B. planowaniu dalekich podróży

C. przywracaniu zdolności do samodzielnego wykonywania codziennych czynności

D. zwiększaniu masy mięśniowej

W pracy z osobą po urazie mózgu terapeuta zajęciowy koncentruje się na przywracaniu zdolności do samodzielnego wykonywania codziennych czynności. To podejście jest kluczowe w terapii zajęciowej, ponieważ celem jest maksymalne zwiększenie niezależności pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta pracuje nad umiejętnościami, które umożliwiają pacjentowi wykonywanie takich czynności jak jedzenie, ubieranie się, higiena osobista czy zarządzanie domem. Terapia zajęciowa jest zorientowana funkcjonalnie, co oznacza, że terapeuta dostosowuje ćwiczenia i aktywności do potrzeb i możliwości pacjenta, jednocześnie dbając o to, by były one praktyczne i związane z codziennym życiem. Dobre praktyki w tej dziedzinie wskazują na to, że terapeuci powinni stosować podejście holistyczne, uwzględniające zarówno fizyczne, jak i psychiczne aspekty zdrowia pacjenta. Przykładowo, mogą wprowadzać techniki kompensacyjne, jeśli pełne przywrócenie funkcji nie jest możliwe, co również wpisuje się w standardy branżowe. Takie podejście nie tylko zwiększa szanse na sukces terapeutyczny, ale także poprawia jakość życia pacjenta, dając mu większą kontrolę nad własnym życiem.

Pytanie 30

Zajęcia wspierające artykulację i wyrazistość mimiki twarzy u osoby z chorobą Parkinsona powinny obejmować

A. relaksację

B. chromoterapię

C. choreoterapię

D. śpiewoterapię

Śpiewoterapia jest skuteczną metodą w terapii osób z chorobą Parkinsona, ponieważ angażuje zarówno aparat mowy, jak i mięśnie twarzy, co ma kluczowe znaczenie dla poprawy artykulacji i mimiki. Poprzez śpiew, pacjent może ćwiczyć różne dźwięki, co sprzyja wzmocnieniu mięśni odpowiedzialnych za mowę. W praktyce, terapeuci mogą stosować różnorodne techniki, takie jak ćwiczenia z zakresu emisji głosu, rytmy oraz melodie, które pomagają w synchronizacji ruchów oddechowych i werbalnych. Dodatkowo, śpiew wpływa na poprawę samopoczucia psychicznego pacjentów, co jest istotne w kontekście choroby Parkinsona, gdzie występują objawy depresyjne. Warto także wspomnieć, że w terapiach opartych na śpiewie uwzględnia się aspekty społecznego zaangażowania, co sprzyja integracji pacjentów i podnosi ich motywację do ćwiczeń. Standardy terapii zajęciowej wskazują na stosowanie śpiewoterapii jako jednej z efektywnych metod wspierających pacjentów z zaburzeniami mowy, co potwierdzają liczne badania naukowe oraz praktyki terapeutyczne.

Pytanie 31

W terapii skierowanej na poprawę koordynacji wzrokowo-ruchowej siedmioletniej dziewczynki z MPD powinno się uwzględnić

A. malarstwo palcami, używanie pędzelka, wypełnianie konturów

B. spacery po parku, biegi oraz skoki

C. wyjścia do kina, teatru oraz filharmonii

D. napełnianie balonów, puszczanie baniek mydlanych, udział w grach drużynowych

Malowanie palcami, pędzelkiem oraz wypełnianie konturów to działania, które angażują zarówno wzrok, jak i ruchy precyzyjne rąk, co jest kluczowe w terapii koordynacji wzrokowo-ruchowej, szczególnie u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD). Te aktywności pozwalają na rozwijanie umiejętności manualnych, zwiększają świadomość ciała oraz pomagają w rozwoju percepcyjno-motorycznym. Umożliwiają także dziecku wyrażanie emocji i kreatywności, co jest istotne dla jego ogólnego rozwoju psychicznego i społecznego. W terapii zaleca się wykorzystywanie różnorodnych technik arteterapeutycznych, które nie tylko wspierają rozwój motoriki małej, ale również przynoszą radość i satysfakcję z twórczej aktywności. Przykłady zastosowania to organizowanie warsztatów malarskich, w których dzieci mogą eksperymentować z różnorodnymi materiałami i technikami, co sprzyja ich wszechstronnemu rozwojowi, zgodnie z zasadami terapii zajęciowej i integracji sensorycznej.

Pytanie 32

Jak nazywa się metoda angażująca osoby poprzez interakcję z morzem?

A. talasoterapia

B. ludoterapia

C. silwoterapia

D. hortikuloterapia

Talasoterapia to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje właściwości wody morskiej oraz elementy środowiska nadmorskiego w celu poprawy zdrowia i samopoczucia pacjentów. Ta metoda aktywizująca podopiecznych polega na stosowaniu kąpieli solankowych, aplikacji błota morskiego oraz korzystaniu z różnych form terapii związanych z morzem, co wpływa pozytywnie na organizm i psychikę. Talasoterapia jest szeroko stosowana w rehabilitacji osób z problemami ortopedycznymi, reumatycznymi, a także w terapii stresu i zmęczenia. Przykładem może być terapia morskimi minerałami, która nie tylko łagodzi bóle mięśniowe, ale także poprawia krążenie krwi i elastyczność skóry. W praktyce, ośrodki specjalizujące się w talasoterapii często oferują kompleksowe programy, które łączą zabiegi wodne z fizjoterapią, co pozwala na osiągnięcie lepszych efektów terapeutycznych. Metoda ta opiera się na standardach medycyny naturalnej i jest rekomendowana przez wiele organizacji zdrowotnych, które promują holistyczne podejście do zdrowia.

Pytanie 33

Terapeuta powinien zasugerować podopiecznemu, który pasjonuje się grafiką, odpowiednią technikę

A. witrażu

B. linorytu

C. makramy

D. patchworku

Linoryt to technika graficzna, która doskonale wpisuje się w potrzeby osób zainteresowanych grafiką i sztuką wizualną. Powstała w XV wieku, stała się popularna dzięki swojej wszechstronności i możliwości tworzenia unikalnych dzieł. W linorycie artysta wycina obraz w linii na kawałku linoleum, a następnie nanosi farbę na wybrany obszar i przenosi go na papier. Ta technika pozwala na eksperymentowanie z formami, fakturami i kolorami, co jest szczególnie istotne w kontekście terapii zajęciowej. Praktyczne zastosowanie linorytu w terapii polega nie tylko na wyrażaniu emocji, ale również na rozwijaniu umiejętności manualnych oraz koncentracji u podopiecznych. Możliwość tworzenia wielowarstwowych odbitek pozwala na naukę cierpliwości i dokładności, co ma pozytywny wpływ na samopoczucie i rozwój osobisty. Warto dodać, że linoryt jest zgodny z najlepszymi praktykami w zakresie arteterapii, które podkreślają znaczenie sztuki jako narzędzia do poprawy zdrowia psychicznego.

Pytanie 34

Zajmujący się terapią zajęciową, który ma do czynienia z pacjentką chorującą na stwardnienie rozsiane, w celu poprawy jej motoryki małej powinien zastosować

A. choreoterapię, zabawy z taśmą i piłką

B. ćwiczenia manipulacyjne, prace z użyciem mas plastycznych

C. ćwiczenia na równoważni, papieroplastykę

D. techniki relaksacyjne, muzykoterapię receptywną

Ćwiczenia manipulacyjne oraz prace z użyciem mas plastycznych są kluczowymi metodami w terapii zajęciowej dla osób z stwardnieniem rozsianym. Te techniki wspierają rozwój motoryki małej, co jest niezwykle istotne w kontekście poprawy codziennych funkcji życiowych pacjentów. Ćwiczenia manipulacyjne, takie jak chwytanie, przekładanie czy układanie przedmiotów, angażują małe grupy mięśniowe i rozwijają precyzję ruchów. Prace z masami plastycznymi, takimi jak glina czy ciasto, nie tylko stymulują zdolności manualne, ale również mają działanie terapeutyczne poprzez relaksację i wyrażanie siebie. W praktyce stosuje się te metody w terapii zajęciowej, aby zwiększyć samodzielność pacjentów oraz poprawić ich jakość życia, zgodnie z wytycznymi American Occupational Therapy Association, które promują aktywne uczestnictwo w codziennych czynnościach. Dzięki tym ćwiczeniom pacjenci mogą lepiej radzić sobie z zadaniami wymagającymi precyzyjnych ruchów, co jest kluczowe w ich rehabilitacji.

Pytanie 35

Mieszkanka, która od 3 miesięcy przebywa w miejscu pomocy społecznej, odsuwa się od innych mieszkańców. Unika dużych grup ludzi, czuje się przerażona i zagubiona. Opisane postawy mogą sugerować, że podopieczna ma niezaspokojoną potrzebę

A. bezpieczeństwa

B. wypoczynku

C. miłości

D. odżywiania

Odpowiedź wskazująca na niezaspokojenie potrzeby bezpieczeństwa jest prawidłowa, ponieważ opisane zachowania podopiecznej jasno wskazują na jej lęk i niepewność w nowym środowisku. Potrzeba bezpieczeństwa, według piramidy Maslowa, znajduje się w podstawowej hierarchii potrzeb człowieka. Osoby przebywające w nowych, nieznanych im sytuacjach, takich jak dom pomocy społecznej, mogą doświadczać silnego stresu, co manifestuje się w izolacji i unikaniu kontaktów z innymi. Praktyczne podejście do wsparcia takich osób powinno obejmować tworzenie atmosfery zaufania oraz zapewnienie stabilnych, bezpiecznych warunków życia, które pomogą im poczuć się komfortowo i zaakceptowanymi. Warto także wprowadzić działania, które umożliwią stopniowe nawiązywanie relacji z innymi mieszkańcami oraz pracownikami placówki, co może przyczynić się do poprawy ich samopoczucia i integracji społecznej. Dobre praktyki w pracy z osobami w trudnych sytuacjach życiowych polegają również na systematycznym monitorowaniu ich stanu psychicznego oraz dostosowywaniu interwencji do indywidualnych potrzeb.

Pytanie 36

Ustawienie szpar powiekowych pod kątem, uszy osadzone blisko, krótki nos z płaskim czubkiem i szerokim grzbietem to cechy zewnętrzne typowe dla jakiego zespołu?

A. Downa

B. Retta

C. Angelmana

D. Klinefeltera

Odpowiedź na pytanie jest prawidłowa, ponieważ opisane cechy zewnętrzne, takie jak skośne ustawienie szpar powiekowych, nisko osadzone uszy, krótki nos z płaską nasadą oraz szeroki grzbiet, są charakterystyczne dla zespołu Downa, znanego również jako trisomia 21. Zespół Downa jest jedną z najczęstszych wad genetycznych, związanych z obecnością dodatkowego chromosomu 21, co prowadzi do różnorodnych cech fizycznych oraz intelektualnych. W praktyce, diagnostyka zespołu Downa polega na obserwacji tych konkretnych cech oraz przeprowadzaniu badań genetycznych, takich jak kariotypowanie, które pozwalają na identyfikację anomalii chromosomalnych. Wiedza na temat cech zewnętrznych zespołu Downa jest istotna w kontekście wczesnej interwencji medycznej oraz wsparcia psychologicznego, co może znacząco wpłynąć na jakość życia osób z tym zespołem. Rozpoznanie i zrozumienie objawów zespołu Downa oraz ich wpływu na rozwój dziecka jest kluczowe w pracy z pacjentami oraz ich rodzinami, a także ma zastosowanie w edukacji i rehabilitacji.

Pytanie 37

Która z metod stosowanych w rehabilitacji niemowląt z mózgowym porażeniem dziecięcym opiera się na stymulacji receptorów proprioceptywnych w celu pobudzenia mózgu do realizacji konkretnego wzorca ruchowego?

A. Metoda V. Vojty

B. Metoda NDT Bobath

C. Metoda M. Montessori

D. Metoda kinesiotapingu

Wybór metod M. Montessori, NDT Bobath oraz kinesiotapingu jako odpowiedzi na to pytanie nie jest właściwy w kontekście stymulacji receptorów czucia głębokiego. Metoda M. Montessori, skupiona na nauczaniu poprzez odkrywanie i doświadczenie, nie opiera się na aktywacji odruchów motorycznych w sposób, w jaki czyni to metoda V. Vojty. Chociaż oferuje cenne zasady nauczania i rozwoju, nie ma bezpośredniego związku z terapią ruchową niemowląt z mózgowym porażeniem dziecięcym. Metoda NDT Bobath, chociaż skuteczna w rehabilitacji dzieci z MPDz, koncentruje się na hamowaniu patologicznych wzorców ruchowych oraz wspieraniu prawidłowego rozwoju motoryki, lecz nie wykorzystuje stymulacji receptorów czucia głębokiego w takim samym zakresie jak metoda V. Vojty. Kinesiotaping, z kolei, jest techniką terapeutyczną polegającą na aplikacji elastycznych taśm na skórę, co może wspierać funkcje mięśniowe i stawowe, ale nie jest zorientowane na aktywację mózgu do wykonania określonych wzorców ruchowych. Każda z tych metod ma swoje miejsce w rehabilitacji, ale ich podejścia i cele znacząco różnią się od celu terapii, jaką oferuje metoda V. Vojty, co prowadzi do błędnych wniosków w kontekście tego pytania.

Pytanie 38

Osoba z chorobą Alzheimera wykazuje nadmierne pobudzenie oraz silną potrzebę aktywności fizycznej. Jakie formy zajęć powinno się zaproponować takiemu podopiecznemu?

A. Rysowanie, wypełnianie konturów obrazków

B. Segregowanie, układanie puzzli

C. Spacer, jazdę na rowerze stacjonarnym

D. Muzykoterapię bierną, relaksację

Spacer i jazda na rowerze stacjonarnym są doskonałymi sposobami na zaspokojenie wzmożonej potrzeby ruchu u osób z chorobą Alzheimera. Ćwiczenia fizyczne, takie jak spacery, poprawiają krążenie, zwiększają wydolność układu sercowo-naczyniowego oraz stymulują wydzielanie endorfin, co pozytywnie wpływa na samopoczucie podopiecznych. Ponadto aktywności na świeżym powietrzu, takie jak spacery, oferują dodatkowe korzyści związane z obcowaniem z naturą, co ma udowodniony wpływ na poprawę stanu psychicznego. Rower stacjonarny to z kolei bezpieczna forma aktywności, która można dostosować do indywidualnych możliwości osoby, co jest istotne w kontekście osób z ograniczoną mobilnością. Zgodnie z zaleceniami terapeutycznymi, zachęcanie do aktywności fizycznej powinno być integralną częścią planu opieki nad osobami z demencją. Warto również angażować uczestników w organizowanie regularnych spacerów czy sesji na rowerze stacjonarnym, aby stworzyć rutynę, która pomoże w zmniejszeniu objawów pobudzenia.

Pytanie 39

Zajęcia z obszaru samodzielnego poruszania się, z naciskiem na techniki ochrony twarzy i kończyn, są nieodłącznym elementem terapii osób

A. korzystających z wózków inwalidzkich

B. niesłyszących

C. z problemami integracji sensomotorycznej

D. niewidomych

Zajęcia z zakresu samodzielnej lokomocji są kluczowe w terapii osób niewidomych, ponieważ pomagają im adaptować się do otoczenia oraz rozwijać umiejętności niezbędne do poruszania się w różnych warunkach. Techniki ochraniające twarz i kończyny są istotne, ponieważ osoby niewidome często nie są w stanie dostrzegać przeszkód na swojej drodze, co zwiększa ryzyko urazów. Przykładami takich technik mogą być nauka korzystania z laski, która nie tylko pomaga w orientacji przestrzennej, ale także chroni przed uderzeniami. Standardy rehabilitacji osób niewidomych, takie jak zasady opracowane przez organizacje takie jak World Blind Union, podkreślają znaczenie takich zajęć w kontekście niezależności życiowej i bezpieczeństwa. W praktyce, umiejętności te pozwalają osobom niewidomym na bezpieczne poruszanie się w domu, w miejscach publicznych czy w nieznanym terenie, co wpływa na ich równowagę emocjonalną oraz poczucie własnej wartości.

Pytanie 40

Które z poniższych zajęć najlepiej wspierają rozwój umiejętności społecznych u osób z autyzmem?

A. Indywidualne lekcje matematyki

B. Kursy informatyczne

C. Zajęcia grupowe z komunikacji

D. Szkolenia zawodowe

Zajęcia grupowe z komunikacji są kluczowe dla wspierania rozwoju umiejętności społecznych u osób z autyzmem. W kontekście terapii zajęciowej, rozwijanie umiejętności społecznych jest niezwykle istotne, ponieważ pozwala na lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie. Zajęcia grupowe umożliwiają uczestnikom praktyczne ćwiczenie interakcji z innymi, co jest nieocenione w kontekście rozumienia i interpretowania mowy ciała, tonu głosu oraz innych niewerbalnych sygnałów. Takie zajęcia często obejmują symulacje codziennych sytuacji, co pozwala na naukę poprzez doświadczenie. Osoby z autyzmem mogą również pracować nad rozwijaniem empatii, co jest kluczowym elementem efektywnej komunikacji. Dodatkowo, grupowe środowisko sprzyja nawiązywaniu relacji, co może być wyzwaniem dla osób z tego spektrum. Poprzez uczestnictwo w zajęciach grupowych, osoby z autyzmem mogą stopniowo budować pewność siebie w interakcjach społecznych, co jest ważnym krokiem ku większej samodzielności i integracji społecznej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej