Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik budownictwa
Kwalifikacja: BUD.12 - Wykonywanie robót murarskich i tynkarskich
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 16:56
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 16:57

Egzamin niezdany

Wynik: 9/40 punktów (22,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Na którym rysunku przedstawiono rusztowanie kozłowe regulowane?

A. C.

B. D.

C. A.

D. B.

Wybierając inny rysunek niż ten z rusztowaniem kozłowym regulowanym, może być tak, że nie zrozumiałeś jego kluczowych cech. Wiele osób myli rusztowania stałe z regulowanymi, co prowadzi do błędów w wyborze. Na przykład, jeśli ktoś stawia na rysunek A, może uważać, że to rusztowanie, które można dopasować do różnych wysokości. Ale w rzeczywistości, rusztowania stałe – te z rysunków A lub D – nie mają opcji regulacji, co ogranicza ich użyteczność w zmiennych warunkach. Często zdarza się też, że ludzie oceniają rusztowania po wyglądzie, a nie po ich funkcjonalności. Jeśli nie zwracasz uwagi na mechanizmy regulacyjne, możesz łatwo pomylić rysunki, które wyglądają jak rusztowania koszowe, mimo że w rzeczywistości nie mają tej regulacji. Zrozumienie różnic pomiędzy rodzajami rusztowań i ich zastosowaniami jest naprawdę ważne dla bezpieczeństwa i efektywności w pracy. Pamiętaj, normy, takie jak EN 12810 czy EN 12811, są tu, by upewnić się, że wybrane rusztowanie spełnia wymagane standardy bezpieczeństwa i jakości. Dlatego każdy powinien wiedzieć, jakie cechy ma mieć rusztowanie, które planuje użyć.

Pytanie 2

Na podstawie receptury oblicz, ile piasku potrzeba do sporządzenia jednego zarobu mieszanki betonowej w betoniarce o pojemności roboczej 200 litrów.

Receptura na 1 m³ mieszanki betonowej
Beton - klasa C12/15
cement CEM I 32,5	70 kg
piasek 0-2 mm	780 kg
żwir 2-16 mm	1380 kg
woda	165 l

A. 390 kg

B. 156 kg

C. 1560 kg

D. 3900 kg

Wybór nieprawidłowej odpowiedzi może być wynikiem kilku typowych błędów w obliczeniach związanych z przygotowaniem mieszanki betonowej. Często występujące nieporozumienia dotyczą przeliczeń jednostek oraz proporcji składników. Na przykład, odpowiadając 390 kg, można myśleć, że zwiększona ilość piasku poprawi jakość betonu. Jednak nadmiar piasku może negatywnie wpłynąć na stosunek cementu do wody, co może prowadzić do osłabienia struktury betonu. Inna z niepoprawnych odpowiedzi, 1560 kg, może wynikać z błędnego przeliczenia objętości lub mylnego założenia, że potrzebna ilość piasku powinna być proporcjonalnie większa do objętości. Ostatecznie, odpowiedź 3900 kg jest całkowicie nieuzasadniona, ponieważ wskazuje na niepoprawne zrozumienie podstawowych zasad mieszania składników. W praktyce budowlanej kluczowe jest zachowanie właściwych proporcji dla uzyskania mieszanki o optymalnych parametrach wytrzymałościowych. Dlatego tak ważne jest, aby kierować się standardami branżowymi oraz dokładnymi recepturami, co pozwala uniknąć błędów, które mogą prowadzić do poważnych problemów w przyszłości.

Pytanie 3

Jakie są zasady bezpiecznej rozbiórki muru według przepisów?

A. Mur należy rozbierać warstwami od góry do dołu, a cegły spuszczać zsypem

B. Pas muru o wysokości do 50 cm należy podciąć, a pokruszone fragmenty spuszczać za pomocą suwnicy pochyłej

C. Mur należy rozbierać w pionowych pasach, a odzyskane cegły układać na stropie

D. Mur o wysokości kondygnacji należy przewrócić na strop, a pokruszone materiały spuszczać specjalną rynną

Chociaż niektóre podejścia do rozbiórki muru mogą wydawać się praktyczne, w rzeczywistości nie spełniają one standardów bezpieczeństwa i mogą prowadzić do poważnych wypadków. Rozbiórka ściany pionowymi pasami i układanie cegły na stropie stwarza ryzyko upadku, co może prowadzić do poważnych kontuzji. Cegły, które nie są właściwie zabezpieczone, mogą spadać na pracowników znajdujących się poniżej, co jest absolutnie nieakceptowalne w kontekście bezpieczeństwa pracy. Podobnie, spuszczanie cegieł zsypem to sposób, który może być niebezpieczny, jeśli nie jest odpowiednio zorganizowany; brak odpowiedniego zabezpieczenia zsypu może prowadzić do niekontrolowanego opadu materiałów, co stanowi zagrożenie dla osób pracujących w pobliżu. Z kolei podcinanie muru na wysokości 50 cm oraz używanie suwnicy pochylnej do transportu pokruszonych kawałków są technikami, które również nie są zgodne z dobrymi praktykami. Tego rodzaju działania mogą prowadzić do niestabilności całej struktury muru, co zwiększa ryzyko zawalenia się. Kluczowe jest, aby każdy etap rozbiórki był realizowany zgodnie z normami bezpieczeństwa, a wybór odpowiedniej metody powinien być zawsze poparty analizą ryzyka i wymogami dotyczącymi ochrony zdrowia i życia pracowników.

Pytanie 4

Urządzenia przedstawionego na rysunku używa się do cięcia

A. glazury.

B. bloczków gazobetonowych.

C. płyt pilśniowych.

D. metali.

Wybrana odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ urządzenie przedstawione na zdjęciu to przecinarka do metalu, która jest standardowym narzędziem w obróbce metali. Przecinarki te są często wykorzystywane w warsztatach mechanicznych oraz w budownictwie do precyzyjnego cięcia różnych rodzajów metali, jak stal, aluminium czy miedź. Dzięki dużej tarczy tnącej i silnikom o wysokiej mocy, te urządzenia pozwalają na wykonywanie cięć zarówno prostych, jak i kątowych. Warto zaznaczyć, że podczas pracy z przecinarką do metalu istotne jest przestrzeganie zasad bezpieczeństwa, takich jak noszenie okularów ochronnych i rękawic. Użycie osłon ochronnych znajduje również potwierdzenie w normach BHP, co świadczy o odpowiedzialnym podejściu do pracy. Przecinarki tarczowe są również stosowane w procesach produkcyjnych, gdzie precyzyjne cięcie metali jest niezbędne dla zapewnienia jakości i efektywności produkcji.

Pytanie 5

Jeśli w murowanym obiekcie długość filarka międzyokiennego z zastosowaniem cegły ceramicznej pełnej wynosi 90 cm, to oznacza, że konieczne jest wymurowanie filarka o długości

A. 4,0 cegły

B. 2,5 cegły

C. 3,5 cegły

D. 3,0 cegły

Długość filarka międzyokiennego wynosząca 90 cm przekłada się na ilość cegieł potrzebnych do jego wymurowania. Cegła ceramiczna pełna standardowo ma wymiary 25 cm x 12 cm x 6,5 cm. Aby obliczyć liczbę cegieł potrzebnych do uzyskania filarka o długości 90 cm, należy podzielić długość filarka przez długość cegły. W tym przypadku 90 cm / 25 cm = 3,6. Jednak należy uwzględnić również spoiny, które są nieodłącznym elementem murowania. Przyjęcie wartości spoiny może prowadzić do zaokrąglenia, co w praktyce w tym przypadku daje wynik 3,5 cegły. Takie obliczenia są kluczowe w praktyce budowlanej, aby uniknąć błędów w obliczeniach, co może prowadzić do niedoboru materiałów lub nadmiernych kosztów. Zastosowanie standardów budowlanych, które określają minimalne grubości spoin, pozwala na dokładniejsze planowanie i oszacowanie potrzebnych materiałów.

Pytanie 6

Tynk III kategorii powszechny to

A. narzut o jednej warstwie, wyrównany kielnią

B. narzut jedno- lub dwu-warstwowy wygładzany pacą

C. tynk trójwarstwowy wygładzony pacą pokrytą filcem

D. tynk trójwarstwowy zatarty packą na gładko

W kontekście tynków, odpowiedzi sugerujące narzuty jedno- lub dwuwarstwowe, jak również tynki zatartym pacą obłożoną filcem, nie są zgodne z definicją tynku pospolitego III kategorii. Tynki jednowarstwowe, które sugerują uproszczony proces aplikacji, mogą nie spełniać wymaganych standardów jakości i trwałości, szczególnie w trudnych warunkach eksploatacyjnych. Przy tynku jednowarstwowym, ryzyko pęknięć i uszkodzeń wzrasta, ponieważ nie ma warstw, które mogłyby absorbowąć różnice w temperaturze czy wilgotności. Narzuty wyrównane kielnią są również nieodpowiednie, gdyż nie zapewniają odpowiedniej estetyki ani trwałości powierzchni. Tynki trójwarstwowe, które są zatarte pacą obłożoną filcem, mogą być mylone z tynkami dekoracyjnymi, które mają zupełnie inną funkcję i zastosowanie, skupiając się na efektach wizualnych, a nie na spełnieniu funkcji ochronnych czy izolacyjnych. Dlatego ważne jest, aby dobrze rozumieć różnice między poszczególnymi rodzajami tynków, co zapobiega wybieraniu niewłaściwych rozwiązań podczas prac budowlanych. Powinno się zawsze kierować się standardami budowlanymi i fachową wiedzą, aby uniknąć niekorzystnych skutków w przyszłości.

Pytanie 7

Na podstawie fragmentu instrukcji producenta oblicz, ile palet bloczków gazobetonowych o wymiarach
24×24×59 cm potrzeba do wymurowania dwóch ścian wysokości 2,75 m, długości 6 m i grubości 24 cm każda.

Informacje producenta bloczków betonu komórkowego
Wymiary bloczka [cm]	Zużycie [szt./m²]	Masa [kg]	Liczba na palecie [szt.]
24×24×59	7	22,4	48
12×24×59	7	12,2	96
8×24×59	7	9,2	144

A. 58 palet.

B. 5 palet.

C. 116 palet.

D. 3 palety.

Wybierając inną odpowiedź niż 5 palet, można napotkać na kilka typowych błędów obliczeniowych. Na przykład, wybierając 3 palety, można zakładać, że wystarczająca ilość bloczków zmieści się w tej liczbie, co jest mylne. Obliczenia wskazują, że potrzeba znacznie więcej bloczków, ponieważ 3 palety zapewniłyby jedynie 144 bloczki, co jest niewystarczające dla zapotrzebowania. Z kolei wybór 58 lub 116 palet wskazuje na dramatyczne przeszacowanie ilości potrzebnych materiałów. Obydwie te odpowiedzi mogą wynikać z błędów w założeniach dotyczących objętości lub niewłaściwego zrozumienia liczby bloczków na paletę. Brak dokładnego obliczenia objętości ścian oraz objętości bloczków może prowadzić do takich nieporozumień. Zrozumienie objętości to kluczowy element w budownictwie, ponieważ wpływa na planowanie, zarządzanie budżetem oraz harmonogramem. Właściwe zrozumienie procesu obliczeń materiałowych oraz znajomość standardów dotyczących wielkości paczek materiałów budowlanych są kluczowe w codziennej pracy inżynierów i projektantów. Ignorując te zasady, można znacząco opóźnić projekt oraz zwiększyć koszty, co jest sprzeczne z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 8

Jaki sprzęt powinien być użyty do przygotowania zaprawy, niezbędnej do postawienia ścian w budynku jednorodzinnym z bloczków gazobetonowych, murowanych na standardowe spoiny?

A. Betoniarkę wolnospadową.

B. Pompę do zapraw.

C. Mieszarkę wirową.

D. Agregat tynkarski.

Wybór innych urządzeń, takich jak pompa do zapraw, mieszarka wirowa czy agregat tynkarski, może wynikać z niedostatecznego zrozumienia specyfiki procesu murarskiego. Pompa do zapraw jest dedykowana do transportu już przygotowanej zaprawy na plac budowy, a nie do jej mieszania. Jest to sprzęt używany w sytuacjach, gdy zaprawa została wytworzona w większych ilościach w innym miejscu, co nie ma zastosowania w tym przypadku, gdzie zaprawa musi być przygotowywana bezpośrednio na budowie. Mieszarka wirowa, choć skuteczna w mieszaniu, jest zazwyczaj przeznaczona do mniejszych ilości materiałów, co może być ograniczeniem w kontekście dużych projektów budowlanych, gdzie wymagana jest większa ilość zaprawy. Agregat tynkarski z kolei, pomimo iż jest użyteczny w aplikacji tynków, nie jest odpowiedni do przygotowania zaprawy murarskiej, ponieważ jego konstrukcja nie jest dostosowana do mieszania cięższych składników, jak cement czy piasek w odpowiednich proporcjach. W budownictwie kluczowe jest stosowanie właściwych narzędzi zgodnie z ich przeznaczeniem, co wpływa na jakość wykonania i trwałość konstrukcji. Niewłaściwe dobranie sprzętu może prowadzić do osłabienia zaprawy, co z kolei może skutkować problemami strukturalnymi w przyszłości.

Pytanie 9

Narzędzie przedstawione na rysunku to

A. gwoździarka pneumatyczna.

B. pilarka tarczowa.

C. młotowiertarka udarowa.

D. szlifierka kątowa.

Wybór szlifierki kątowej, młotowiertarki udarowej czy piły tarczowej jako odpowiedzi na to pytanie wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące funkcji i budowy tych narzędzi. Szlifierka kątowa jest przeznaczona do szlifowania, cięcia i polerowania materiałów, co znacząco różni się od funkcji gwoździarki pneumatycznej, która ma na celu łączenie elementów za pomocą gwoździ. Kolejnym narzędziem, które zostało wymienione, jest młotowiertarka udarowa, która łączy funkcje wiercenia z udarem, co czyni ją idealną do pracy w twardych materiałach, takich jak beton, ale także nie ma nic wspólnego z wbijaniem gwoździ. Z kolei pilarka tarczowa jest narzędziem przeznaczonym do cięcia drewna i innych materiałów, co również nie odpowiada funkcji gwoździarki. Zrozumienie specyfiki każdego z tych narzędzi jest kluczowe, ponieważ każdy z nich ma swoje unikalne zastosowanie i konstrukcję. Niezrozumienie różnic między tymi narzędziami może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania sprzętu, a w najgorszym wypadku do niebezpiecznych sytuacji. Przy wyborze odpowiednich narzędzi do pracy należy kierować się ich funkcjonalnością oraz przeznaczeniem, aby zapewnić bezpieczeństwo oraz efektywność wykonywanych zadań.

Pytanie 10

Tynk klasy II to tynk

A. pospolity o powierzchni równej i szorstkiej

B. pospolity o powierzchni równej i gładkiej

C. doborowy o powierzchni równej i gładkiej

D. doborowy o powierzchni równej i szorstkiej

Tynk kategorii II, określany jako pospolity, jest materiałem budowlanym charakteryzującym się powierzchnią równą i szorstką. Tynki tej kategorii są szeroko stosowane w budownictwie, szczególnie w obszarach, gdzie wymagane jest uzyskanie dobrej przyczepności dla dalszych warstw wykończeniowych, takich jak farby czy tynki dekoracyjne. Dzięki swojej strukturze, tynki pospolite są bardziej odporne na zmiany atmosferyczne, co czyni je odpowiednimi do zastosowań zewnętrznych. Przykładem zastosowania tynków kategorii II mogą być elewacje budynków, które wymagają zarówno estetyki, jak i trwałości. Warto również zauważyć, że tynki te muszą spełniać określone normy jakości, takie jak PN-EN 998-1, które regulują ich właściwości mechaniczne oraz odporność na czynniki zewnętrzne. Dzięki zastosowaniu tynków kategorii II, można uzyskać nie tylko funkcjonalność, ale także estetykę, co jest istotne w projektach architektonicznych.

Pytanie 11

Spoiwa hydrauliczne to zestaw spoiw, które po zmieszaniu z wodą twardnieją i wiążą

A. wyłącznie na powietrzu

B. pod wpływem wzrostu temperatury

C. tylko w czasie polewania wodą

D. na powietrzu i pod wodą

Wybór odpowiedzi sugerujących, że spoiwa hydrauliczne wiążą tylko pod wpływem wzrostu temperatury czy tylko na powietrzu, jest wynikiem nieporozumienia dotyczącego ich właściwości chemicznych. Spoiwa hydrauliczne, w przeciwieństwie do spoiw organicznych, takich jak gips czy niektóre rodzaje klejów, nie są uzależnione od temperatury otoczenia do procesu twardnienia. Ich reakcja z wodą jest zasadniczo inna; zachodzi poprzez proces hydratacji, który prowadzi do powstania związków chemicznych nadających im wytrzymałość. Twierdzenie, że wiążą tylko na powietrzu, ignoruje fundamentalne zasady ich działania, które obejmują również twardnienie w warunkach wodnych. Typowym błędem jest także mylenie pojęć związanych z różnymi rodzajami spoiw. W praktyce, wiele konstrukcji, takich jak budowle hydrotechniczne, fundamenty domu czy elementy infrastruktury, wymaga zastosowania spoiów hydraulicznych, które muszą działać zarówno w kontakcie z powietrzem, jak i wodą, co jest kluczowe dla ich trwałości i bezpieczeństwa. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, jak różne materiały budowlane reagują w różnych warunkach, aby podejmować właściwe decyzje w projektowaniu i budownictwie.

Pytanie 12

Warstwę wierzchnią tynków kamieniarskich realizuje się przy użyciu zaprawy

A. cementowo-glinianej

B. cementowej

C. gipsowo-wapiennej

D. wapiennej

Wybór zaprawy wapiennej jako materiału na wierzchnią warstwę tynków kamieniarskich może wydawać się sensowny, jednak ma swoje ograniczenia. Zaprawa wapienna, mimo że jest elastyczna i dobrze związana z podłożem, jest mniej odporna na zawilgocenie i nie zapewnia tak wysokiej wytrzymałości, jak zaprawa cementowa. To sprawia, że w kontekście tynków kamieniarskich, gdzie trwałość i odporność są kluczowe, nie jest najlepszym wyborem. Z kolei zaprawa cementowo-glinianej, pomimo iż dobrze działa w przypadku naturalnych materiałów, nie jest odpowiednia do tynków kamieniarskich. Często prowadzi to do problemów z kruszeniem się i pękaniem w wyniku zmieniających się warunków atmosferycznych. Gipsowo-wapienna zaprawa ma swoje miejsce w budownictwie, ale jest stosowana głównie do wnętrz, gdzie nie występuje tak intensywna ekspozycja na warunki zewnętrzne. Jej ograniczona odporność na wilgoć sprawia, że nie jest odpowiednia do wierzchniej warstwy tynków kamieniarskich. Kluczowym błędem w rozumieniu tego zagadnienia jest pomijanie specyfiki warunków, w jakich tynki są stosowane, oraz właściwości materiałów, które istotnie wpływają na trwałość i estetykę powierzchni. Wybór niewłaściwego rodzaju zaprawy może prowadzić do nieodwracalnych uszkodzeń w strukturze budynku.

Pytanie 13

Określ właściwą sekwencję technologiczną działań związanych z obniżeniem poziomu posadowienia murowanych ław fundamentowych?

A. Wykonanie wykopu i zabezpieczenie deskowaniem → odciążenie ław → podbicie fundamentu

B. Podbicie fundamentu → odciążenie ław → wykonanie wykopu i zabezpieczenie deskowaniem

C. Wykonanie wykopu i zabezpieczenie deskowaniem → podbicie fundamentu → odciążenie ław

D. Odciążenie ław → podbicie fundamentu → wykonanie wykopu i zabezpieczenie deskowaniem

Wybór nieprawidłowej odpowiedzi często opiera się na błędnym zrozumieniu kolejności działań przy obniżaniu poziomu posadowienia ław fundamentowych. Przykładowo, rozpoczęcie od podbicia fundamentu może prowadzić do poważnych problemów. Jeśli najpierw podniesiemy fundament bez odpowiedniego wykopu i odciążenia, istnieje ryzyko przemieszczenia lub nawet pęknięcia muru, co może skutkować nieodwracalnymi uszkodzeniami konstrukcji. Wyjaśniając dalsze nieścisłości, odciążenie ław przed wykonaniem wykopu jest również niewłaściwe, gdyż fundamenty muszą być najpierw zabezpieczone, aby odciążyć je w sposób kontrolowany. Z perspektywy inżynieryjnej, każda z tych faz ma swoje znaczenie i powinny następować w ściśle określonej kolejności, aby zapewnić stabilność budowli. Ignorowanie tego porządku może prowadzić do nieefektywnego procesu budowlanego oraz zwiększenia kosztów związanych z ewentualnymi naprawami. Współczesne standardy budowlane i dobre praktyki branżowe kładą duży nacisk na precyzyjne planowanie i realizację działań budowlanych, co nie tylko wpływa na bezpieczeństwo, ale także na efektywność całego projektu.

Pytanie 14

Warstwę konstrukcyjną ściany przedstawionej na rysunku wykonano z betonu

A. zwykłego zbrojonego.

B. zwykłego niezbrojonego.

C. komórkowego zbrojonego.

D. komórkowego niezbrojonego.

Wybór odpowiedzi związanych z betonem zbrojonym, zarówno zwykłym, jak i komórkowym, może wynikać z nieporozumienia dotyczącego zastosowania zbrojenia w konstrukcjach budowlanych. Zbrojenie betonu ma na celu zwiększenie jego wytrzymałości na rozciąganie, co jest szczególnie istotne w elementach narażonych na większe obciążenia, jak belki czy słupy. Jednakże w przypadku ścian wykonanych z betonu komórkowego, który jest lekki i stosunkowo mało podatny na zjawiska związane z rozciąganiem, często nie zachodzi potrzeba stosowania zbrojenia. Niezrozumienie tej kwestii prowadzi do błędnych wniosków, że każda konstrukcja musi być zbrojona. Ponadto, nie uwzględnienie charakterystyki pustaków betonowych komórkowych w analizie rysunku może skutkować błędnym przypisaniem materiału budowlanego. Odpowiedzi wskazujące na beton zwykły niezbrojony lub komórkowy zbrojony są nietrafione, ponieważ nie odzwierciedlają rzeczywistych właściwości materiałów oraz ich zastosowania w kontekście przedstawionej konstrukcji. W praktyce, beton komórkowy niezbrojony jest coraz częściej wykorzystywany ze względu na swoje właściwości izolacyjne i ekonomiczne, co czyni go bardziej odpowiednim rozwiązaniem w wielu projektach budowlanych, zwłaszcza tam, gdzie kluczowe są parametry energetyczne budynku.

Pytanie 15

Wypełnienie płyty ceglanej między stalowymi belkami, przedstawionej na rysunku, wykonuje się w stropie

A. Akermana.

B. Kleina typu lekkiego.

C. DZ-3.

D. Kleina typu ciężkiego.

Wybór błędnych typów kleiny, takich jak kleina typu lekkiego, DZ-3 czy Akermana, wskazuje na nieporozumienie dotyczące zastosowania odpowiednich materiałów w kontekście nośności stropu. Kleina typu lekkiego została zaprojektowana z myślą o mniejszych obciążeniach, co czyni ją niewłaściwą w kontekście płyty ceglanej umieszczonej między stalowymi belkami, które z definicji są przeznaczone do przenoszenia cięższych ładunków. W przypadku zastosowania kleiny typu lekkiego, istnieje wysokie ryzyko deformacji lub zawalenia się konstrukcji pod wpływem nadmiernych obciążeń, co stawia w niebezpieczeństwo całą budowlę. Podobnie, kleiny DZ-3 i Akermana, które również nie są odpowiednie dla konstrukcji wymagających dużej nośności, mogą prowadzić do poważnych problemów z integralnością strukturalną. Kluczowym błędem myślowym w tej sytuacji jest nieprawidłowe oszacowanie obciążeń działających na strop oraz niewłaściwe przypisanie ról poszczególnych typów kleiny. W inżynierii budowlanej kluczowe znaczenie ma uwzględnienie wszystkich aspektów projektowych i wykonawczych, co jest zgodne z obowiązującymi normami i standardami budowlanymi. Ignorowanie tych zasad może prowadzić do katastrofalnych skutków, dlatego tak ważne jest, aby inżynierowie starannie dobierali materiały do konkretnych zastosowań.

Pytanie 16

Aby przeprowadzać ocieplanie dachów z drewna, należy używać

A. płyty gipsowo-włóknowej

B. włókna celulozowego

C. płyty wiórowo-cementowej

D. wełny mineralnej

Włókno celulozowe, choć ma swoje zastosowania w izolacji, nie jest najodpowiedniejszym wyborem do ocieplania dachów o konstrukcji drewnianej. W przeciwieństwie do wełny mineralnej, włókno celulozowe ma tendencję do pochłaniania wilgoci, co może prowadzić do rozwoju pleśni i grzybów, a tym samym do uszkodzenia struktury drewnianej. Ponadto, włókno celulozowe wymaga dodatkowej ochrony przed ogniem i nie jest tak odporne na wysokie temperatury, co stawia je w gorszej pozycji w kontekście bezpieczeństwa pożarowego. Płyta wiórowo-cementowa, z drugiej strony, jest materiałem bardziej odpowiednim do konstrukcji ścian i podłóg, ale jej zastosowanie jako materiał izolacyjny na dachach jest ograniczone ze względu na dużą wagę oraz niską przewodność cieplną. Tego typu płyty nie oferują również takiej elastyczności w montażu jak wełna mineralna. Płyta gipsowo-włóknową, chociaż jest materiałem lekkim i łatwym w obróbce, nie zapewnia wystarczających właściwości izolacyjnych dla dachów. Jej głównym przeznaczeniem są ściany działowe oraz wykończenia wnętrz, a nie ocieplenie konstrukcji z drewna. W przypadku zastosowania tych materiałów do ocieplenia dachów, można napotkać na wiele problemów, takich jak brak odpowiedniej izolacji termicznej, co prowadzi do zwiększonych kosztów ogrzewania oraz potencjalnych uszkodzeń związanych z wilgocią.

Pytanie 17

Warstwę izolacji oznaczoną na rysunku cyfrą 5 należy wykonać z

A. jastrychu anhydrytowego.

B. wełny mineralnej granulowanej.

C. dwóch warstw papy asfaltowej na lepiku.

D. twardych płyt styropianowych.

Wybór innych materiałów na warstwę izolacyjną, takich jak jastrych anhydrytowy, wełna mineralna granulowana czy papa asfaltowa na lepiku, oparty jest na błędnym zrozumieniu funkcji, jakie pełni izolacja termiczna. Jastrych anhydrytowy to materiał stosowany głównie jako podkład podłogowy, który nie ma odpowiednich właściwości izolacyjnych. Jego głównym zadaniem jest zapewnienie stabilnej powierzchni do dalszej obróbki, a nie izolacji termicznej, co prowadzi do nieefektywnego zatrzymywania ciepła. Z kolei wełna mineralna granulowana, mimo że ma pewne właściwości izolacyjne, jest najczęściej stosowana w przegrodach pionowych, a nie w podłogach, gdzie wymagana jest solidność i jednolitość warstwy izolacyjnej. Ponadto, jej zastosowanie w podłogach może prowadzić do osiadania materiału, co negatywnie wpływa na jego właściwości izolacyjne. Zastosowanie papy asfaltowej na lepiku jest także nieodpowiednie, gdyż materiał ten jest przeznaczony głównie do hydroizolacji, a nie izolacji termicznej. Nieadekwatne podejście do wyboru materiałów izolacyjnych może prowadzić do znacznych strat ciepła w budynku, co z kolei podnosi koszty ogrzewania oraz wpływa negatywnie na komfort mieszkańców. Zrozumienie specyfiki materiałów oraz ich zastosowań w kontekście izolacji termicznej jest kluczowe dla efektywności energetycznej budynków.

Pytanie 18

W trakcie tynkowania ceglanego gzymsu zaprawę narzutu aplikujemy na

A. takim odcinku, aby można go wyprofilować przed związaniem zaprawy, przesuwając szablon po prowadnicach do przodu i do tyłu

B. całą długość gzymsu, a następnie, po związaniu zaprawy, przesuwając szablon po prowadnicach w jednym kierunku tj. "do siebie"

C. takim odcinku, aby można go wyprofilować przed związaniem zaprawy, przesuwając szablon po prowadnicach w jednym kierunku tj. "do siebie"

D. całą długość gzymsu, a następnie, po związaniu zaprawy, przesuwając szablon po prowadnicach do przodu i do tyłu

W przypadku tynkowania gzymsu ceglanego, nieprawidłowe podejście do nanoszenia zaprawy narzutu może prowadzić do istotnych problemów w późniejszym użytkowaniu. Odpowiedzi, które sugerują nanoszenie zaprawy na całą długość gzymsu przed związaniem, a następnie przesuwanie szablonu tylko w jedną stronę, pomijają kluczowy aspekt pracy z materiałem, jakim jest czas związania zaprawy. Takie działania mogą skutkować nierównomiernym wykończeniem, bowiem zaprawa może związać się w różnych momentach, co sprawi, że szablon nie wygeneruje pożądanego profilu. Przemieszczanie szablonu w jedną stronę, także ogranicza kontrolę nad procesem tynkowania, co może prowadzić do powstawania nieestetycznych nierówności. Dodatkowo, z praktycznego punktu widzenia, techniki tynkarskie zalecają zastosowanie ruchów w obie strony dla optymalizacji procesu, co zapewnia lepszą adaptację zaprawy do kształtów gzymsu. Typowym błędem jest także brak uwzględnienia różnorodności stosowanych zapraw, które mogą wymagać specyficznych metod nanoszenia i profilowania. W literaturze branżowej podkreśla się znaczenie dbałości o detale w pracy tynkarskiej, ponieważ nawet małe zaniedbania mogą prowadzić do poważnych konsekwencji, takich jak odpadanie tynku czy jego pękanie. Dlatego, fundamentalne dla uzyskania wysokiej jakości wykończenia jest stosowanie się do sprawdzonych procedur technicznych oraz zasad dobrych praktyk w budownictwie.

Pytanie 19

Na rysunku przedstawiono zestaw narzędzi stosowanych podczas wznoszenia ścian z

A. cegły klinkierowej szkliwionej.

B. płyt gipsowo-kartonowych.

C. pustaków keramzytobetonowych.

D. bloczków z betonu komórkowego.

Wybór pustaków keramzytobetonowych, cegły klinkierowej szkliwionej czy płyt gipsowo-kartonowych jest nietrafiony, ponieważ różnią się one w narzędziach i technikach, które się używa do ich obróbki. Pustaki keramzytobetonowe wymagają innych narzędzi, jak młoty udarowe czy specjalne kielnie, gdyż mają swoją specyfikę. Cegła klinkierowa jest cięższa i wymaga dokładnego murowania, więc potrzebne są narzędzia typu poziomice i łaty murarskie, żeby wszystko ładnie wyglądało. A płyty gipsowo-kartonowe potrzebują noży do cięcia gipsu i wkrętarek, co czyni je zupełnie inną grupą narzędzi. Jak się wybiera odpowiedź, trzeba wiedzieć o tych różnicach i właściwościach materiałów budowlanych, bo to ma duże znaczenie w praktyce. Ignorowanie tych szczegółów może prowadzić do złych wyborów i kiepskiej jakości pracy budowlanej.

Pytanie 20

Który z wymienionych typów tynków kwalifikuje się jako tynki szlachetne?

A. Pocieniony

B. Ciepłochronny

C. Nakrapiany

D. Wodoszczelny

Tynki wodoszczelne, ciepłochronne oraz pocienione, mimo że pełnią ważne funkcje, nie są klasyfikowane jako tynki szlachetne. Tynki wodoszczelne, stosowane głównie w obszarach narażonych na działanie wody, jak piwnice czy fundamenty, mają na celu ochronę przed wilgocią. Jednak ich funkcjonalność nie obejmuje estetycznych aspektów, które są kluczowe dla tynków szlachetnych. Z kolei tynki ciepłochronne, zaprojektowane z myślą o poprawie izolacyjności termicznej, skupiają się na efektywności energetycznej budynku, a nie na jego wyglądzie. Co więcej, tynki pocienione, które mają na celu zmniejszenie ciężaru powłok tynkarskich, również nie są uznawane za szlachetne, gdyż ich właściwości estetyczne są ograniczone. Typowe błędne podejście polega na utożsamianiu wszelkich tynków spełniających określone funkcje z tynkami szlachetnymi, co wynika z braku zrozumienia różnorodności i specyfiki zastosowań tynków. Tynki szlachetne są przede wszystkim cenione za swoje walory estetyczne oraz zdolność do nadawania unikalnego charakteru budynkom, co w przypadku wymienionych rodzajów tynków nie występuje.

Pytanie 21

Określenie lokalizacji nowych ścianek działowych w renowowanym obiekcie następuje na podstawie

A. założeń do kosztorysu

B. specyfikacji technicznej wykonania i odbioru robót

C. warunków technicznych wykonania i odbioru robót

D. projektu budowlanego

Projekt budowlany jest kluczowym dokumentem w procesie przebudowy budynku, ponieważ określa on szczegółowe rozwiązania architektoniczne oraz konstrukcyjne, w tym lokalizację nowych ścianek działowych. Zawiera on rysunki techniczne, które ilustrują układ pomieszczeń, a także specyfikacje materiałowe i technologiczne. Przykładowo, w przypadku przekształcenia przestrzeni biurowej, projekt budowlany pomoże zdecydować, gdzie najlepiej umieścić ścianki działowe, aby zachować optymalną funkcjonalność oraz estetykę. Ponadto, każda realizacja powinna być zgodna z obowiązującymi normami budowlanymi i technicznymi, które są zawarte w planie. Stosowanie się do zatwierdzonego projektu budowlanego minimalizuje ryzyko konfliktów z przepisami prawa budowlanego, co może prowadzić do kosztownych opóźnień w realizacji projektu oraz konieczności wprowadzenia zmian w już zrealizowanych elementach budowlanych.

Pytanie 22

Aby przygotować zaprawę cementowo-wapienną w proporcji objętościowej 1:2:6 (cement:wapno:piasek), wykorzystano 20 dm3 ciasta wapiennego. Jaką ilość piasku należy dodać do tej zaprawy?

A. 0,060 m3

B. 0,009 m3

C. 0,090 m3

D. 0,006 m3

Wybór nieprawidłowej odpowiedzi wskazuje na nieporozumienia dotyczące proporcji składników w zaprawie cementowo-wapiennej. Kluczowym błędem jest zrozumienie, jak właściwie przeliczać ilości poszczególnych składników na podstawie zdefiniowanej proporcji. Przy podziale objętości na części, każdy składnik powinien być odpowiednio przeliczony według ustalonego wzoru. Jeśli ktoś źle zrozumie, że używana objętość wapna to całość objętości zaprawy, może dojść do błędnych kalkulacji, co prowadzi do nieodpowiednich proporcji. Na przykład, jeżeli ktoś pomyśli, że 20 dm3 ciasta wapiennego to suma wszystkich składników, mógłby zinterpretować, że to wystarczy na przykład do dodania 0,006 m3 piasku, co nie odpowiada rzeczywistym proporcjom. Kolejnym częstym błędem jest nieuwzględnienie całkowitej sumy części w proporcjach, co jest kluczowe w obliczeniach. Ważne jest, aby zrozumieć, że proporcje są podstawą każdego projektu budowlanego, a ich błędna interpretacja skutkuje nieodpowiednią jakością materiałów budowlanych. Z tego powodu, znajomość matematyki stosowanej w budownictwie oraz umiejętność właściwego obliczania proporcji są niezbędne w każdym projekcie budowlanym.

Pytanie 23

Do zbudowania nadproża sklepionego (łęku) należy użyć cegły

A. dziurawki

B. kratówki

C. pełnej

D. szczelinówki

Wybieranie złej cegły do nadproża sklepionego może naprawdę namieszać wszystko w konstrukcji. Cegła szczelinówka, mimo że jest lżejsza, nie daje rady z nośnością, więc to nie jest dobry wybór do przenoszenia obciążeń, które mają nadproża. Jej ścianki są zazwyczaj cieńsze, przez co ma niższą wytrzymałość na ściskanie. Cegła kratówka, choć czasem jest używana w budowlance, to nie zapewnia stabilności i odporności na odkształcenia, które są kluczowe w nadprożach. To nie to miejsce, gdzie można ją stosować. Cegła dziurawka, będąca lżejszą opcją, też nie spełnia wymogów, bo nie przenosi ciężarów pionowych tak, jak powinna. Używanie takich materiałów do nadproża może doprowadzić do pęknięć czy nawet zawalenia się konstrukcji, jeśli obciążenia będą zbyt duże. Widziałem już budynki, gdzie zastosowano niewłaściwe materiały i to miało naprawdę fatalne skutki. Dlatego tak ważne jest, żeby używać cegły pełnej, bo to materiał zgodny z budowlanymi normami i dobrymi praktykami inżynieryjnymi.

Pytanie 24

Tynk dekoracyjny stworzony z zaprawy gipsowej lub gipsowo-wapiennej, naśladujący marmur, to

A. sztukateria

B. sgraffito

C. stiuk

D. fresk

Sgraffito to technika zdobnicza, w której zdrapuje się warstwy kolorowej zaprawy, aby uzyskać różne wzory. Zazwyczaj jest to metoda stosowana na elewacjach budynków, więc nie pasuje do pytania o stiuk. Fresk to natomiast technika malarska, gdzie pigmenty mieszają się z wodą i nakłada się je na mokry tynk. Zazwyczaj widzimy freski na wielkich ścianach i sufitach, ale nie mają one nic wspólnego z imitowaniem marmuru. Z kolei sztukateria to dekoracyjne elementy, jak gzymsy czy kolumny, a nie tynkowane powierzchnie. Błędy myślenia, które prowadzą do takich pomyłek to często mylenie tych technik wykończeniowych. Czasem można nie rozumieć, że stiuk to konkretna technika, która ma swoje unikalne cechy, co prowadzi do złego wyboru odpowiedzi.

Pytanie 25

Przedstawiona na rysunku łata typu H służy do

A. gładzenia tynku po zwilżeniu jego powierzchni.

B. zaciągania tynku bezpośrednio po nałożeniu zaprawy.

C. wyrównywania tynku po lekkim związaniu.

D. nakładania poszczególnych warstw tynku.

Zrozumienie zastosowania łaty typu H jest kluczowe dla skutecznego tynkowania. Wybór odpowiedzi dotyczących wyrównywania tynku po lekkim związaniu, nakładania poszczególnych warstw tynku, czy gładzenia tynku po zwilżeniu jego powierzchni opiera się na nieprawidłowym zrozumieniu funkcji tego narzędzia. W przypadku wyrównywania tynku po związaniu, narzędzie o innej konstrukcji, takie jak paca, jest bardziej odpowiednie, ponieważ łata H jest zaprojektowana do działania na świeżo nałożonym tynku. Co więcej, nakładanie poszczególnych warstw tynku wymaga precyzyjnego dozowania materiału, co również nie jest funkcją łaty H, gdyż jej głównym celem jest zaciąganie tynku, a nie jego nakładanie. Gładzenie tynku po zwilżeniu jego powierzchni może być mylnie postrzegane jako zadanie dla łaty, jednak w rzeczywistości, dla uzyskania gładkiej powierzchni po wyschnięciu, najczęściej stosuje się pacy gładkie lub inne narzędzia. Typowe błędy myślowe, prowadzące do takich niepoprawnych wniosków, obejmują mylenie różnych etapów procesu tynkowania, a także niepoprawne przypisanie funkcji narzędzi do ich rzeczywistych zastosowań w budownictwie. Kluczowe jest zrozumienie specyfiki każdego narzędzia i jego optymalnego zastosowania, co ma fundamentalne znaczenie dla uzyskania wysokiej jakości wykończenia.

Pytanie 26

Ocena odchylenia powierzchni ściany od płaszczyzny polega na

A. zmierzeniu prześwitu pomiędzy łatą o długości 1 m, umieszczoną na powierzchni ściany, a tą powierzchnią

B. weryfikacji pionowości i poziomości ściany z wykorzystaniem poziomnicy oraz łaty dwumetrowej

C. sprawdzeniu równości ściany za pomocą poziomnicy wężowej

D. zmierzeniu prześwitu pomiędzy łatą o długości 2 m, umieszczoną na powierzchni ściany, a tą powierzchnią

Pomiar odchylenia muru z użyciem 2-metrowej łaty to naprawdę istotna rzecz w budownictwie. Dzięki takiemu narzędziu można lepiej ocenić, jak wyglądają nierówności, których nie da się dostrzec, gdy korzystamy z krótszych łat. Wydaje mi się, że to ma duże znaczenie, zwłaszcza zanim zaczniemy zakładać okna, drzwi czy inne elementy. Nawet małe nierówności mogą później narobić sporo problemów. Warto pamiętać, żeby przy budowie regularnie sprawdzać równość murów, bo to pozwala uniknąć wielu kłopotów. Z tych norm, które obowiązują w branży, wynika, że kontrola równości jest kluczowa, żeby ściany były trwałe i dobrze wyglądały. No i fajnie jest notować wyniki tych pomiarów, bo w razie jakichś kontroli czy odbiorów technicznych może się to przydać.

Pytanie 27

Jaką minimalną grubość powinny mieć przegrody oddzielające przewody spalinowe od dymowych w ścianach murowanych z cegły?

A. 1 cegły

B. 1½ cegły

C. ½ cegły

D. ¼ cegły

Wybór grubości przegród oddzielających przewody spalinowe od dymowych jest zagadnieniem kluczowym dla zapewnienia bezpieczeństwa budynków. Odpowiedzi wskazujące na 1 cegłę, ¼ cegły oraz 1½ cegły nie są zgodne z aktualnymi standardami budowlanymi. Zastosowanie przegrody o grubości 1 cegły może być nieadekwatne w kontekście właściwości izolacyjnych i ognioodpornych, które są wymagane dla skutecznego oddzielenia tych przewodów. W przypadku ¼ cegły, grubość ta jest zbyt mała, co może prowadzić do niekontrolowanego rozprzestrzenienia się dymu i spalin, a tym samym stwarzać zagrożenie dla mieszkańców. Wybór 1½ cegły może być przekonujący, jednak w praktyce może powodować nieuzasadniony wzrost kosztów budowy i niepotrzebną masywność konstrukcji. Kluczowe jest, aby przy projektowaniu takich rozwiązań kierować się normami, które precyzują minimalne wymagania dotyczące grubości przegród. Względy praktyczne, takie jak miejsce instalacji oraz rodzaj przewodów, powinny być analizowane w kontekście przepisów budowlanych, aby uniknąć niebezpieczeństw związanych z niewłaściwym wykonaniem. Właściwe podejście do tematu, uwzględniające specyfikacje techniczne, może znacząco wpłynąć na bezpieczeństwo konstrukcji i komfort użytkowników budynków.

Pytanie 28

Który z rodzajów tynków jest stosowany do finalizacji powierzchni elewacji podczas ocieplania budynku płytami styropianowymi w systemie BSO (Bezspoinowym Systemie Ocieplania)?

A. Cementowo-wapienny

B. Cementowy

C. Gipsowo-wapienny

D. Akrylowy

Odpowiedź akrylowy jest prawidłowa, ponieważ tynki akrylowe są najczęściej stosowane w systemach ocieplania budynków płytami styropianowymi metodą BSO (Bezspoinowego Systemu Ocieplania). Ich główną zaletą jest doskonała elastyczność oraz odporność na czynniki atmosferyczne, co jest kluczowe w przypadku elewacji. Tynki akrylowe charakteryzują się również wysoką przyczepnością do podłoża oraz łatwością w aplikacji, co sprawia, że są bardzo popularnym wyborem w budownictwie. Stosowanie tynków akrylowych pozwala na uzyskanie estetycznego wykończenia, dostępnego w szerokiej gamie kolorystycznej. Zgodnie z normami budowlanymi, tynki te powinny być aplikowane zgodnie z zasadami producenta, co zapewnia ich długotrwałość oraz trwałość estetyczną. W praktyce, tynki akrylowe są szczególnie polecane w przypadku budynków narażonych na intensywne warunki atmosferyczne, ponieważ dobrze znoszą zmiany temperatury i wilgotności, co jest istotne dla zachowania izolacyjności termicznej budynku.

Pytanie 29

Jaka jest proporcja objętościowa gipsu i piasku w zaprawie gipsowej M 4?

Marka zaprawy	Zaprawa gipsowa gips : piasek	Zaprawa gipsowo-wapienna gips : wapno : piasek
M1	1: 4	1: 1,5: 4,5
M2	1: 3	1: 1: 3
M3	1: 2	1: 0,5: 2
M4	1: 1	1: 0,5: 1

A. 1:2

B. 1:0,5

C. 1:1

D. 1:4

Wybór innej proporcji objętościowej gipsu i piasku, niż 1:1, może prowadzić do istotnych problemów w zastosowaniu zaprawy gipsowej. Proporcje takie jak 1:4 czy 1:0,5 powodują, że masa staje się zbyt sucha lub zbyt mokra, co wpływa negatywnie na jej właściwości adhezyjne i wytrzymałościowe. Na przykład, zwiększenie ilości piasku w stosunku do gipsu skutkuje obniżoną wytrzymałością na ściskanie, co czyni zaprawę mniej odporną na obciążenia mechaniczne. Z kolei nadmiar gipsu przy zbyt małej ilości piasku może prowadzić do zbyt szybkiego wiązania, co nie tylko utrudnia aplikację, ale również zmniejsza czas pracy z materiałem. Często błędnie zakłada się, że zmieniając proporcje, można poprawić jakość zaprawy, podczas gdy kluczowe jest przestrzeganie ustalonych standardów. W budownictwie, stosowanie nieodpowiednich proporcji może prowadzić do pęknięć, odspojenia się materiału oraz innych uszkodzeń, co w dłuższym czasie generuje znaczne koszty napraw. Dlatego znajomość i stosowanie właściwej proporcji jest istotne dla zapewnienia jakości oraz trwałości wykonanych prac budowlanych.

Pytanie 30

Izolację przeciwwilgociową, gdy wykonujemy podłogę na gruncie, należy umieścić na

A. gruntowym podłożu

B. chudym betonie

C. izolacji cieplnej

D. podkładzie posadzki

Izolacja przeciwwilgociowa jest potrzebna, żeby budynki nie miały problemów z wilgocią, ale ważne jest gdzie ją umieścimy, bo to wpływa na to, jak dobrze działa. Ułożenie jej na podkładzie pod posadzką, na gruncie albo na izolacji termicznej to błędy. Jak położysz izolację na podkładzie pod posadzką, to ona może się uszkodzić przez obciążenia i nie będzie dobrze działać. Na podłożu gruntowym to też kiepski pomysł, bo grunt to właśnie jest źródło wilgoci, więc nie ochroni nas przed nią. Poza tym, może to prowadzić do kondensacji pary wodnej, co sprzyja pleśni i grzybom. Izolacja termiczna, mimo że jest ważna dla oszczędności energii, nie chroni przed wilgocią z gruntu i jej stosowanie w takim kontekście może być mylące. Duży błąd to nieodróżnienie różnych rodzajów izolacji i ich przeznaczenia, co potem prowadzi do źle zaplanowanych rozwiązań budowlanych i w konsekwencji do wysokich kosztów napraw.

Pytanie 31

Zgodnie z zaleceniami producenta, z 25 kg zaprawy można uzyskać 1,4 m² tynku o grubości 10 mm. Jaką ilość zaprawy należy przygotować do otynkowania ścian pomieszczenia o powierzchni 56,7 m², aby osiągnąć tynk o tej samej grubości?

A. 10,125 kg

B. 1 012,5 kg

C. 10 125 kg

D. 101,25 kg

Właściwe obliczenie ilości zaprawy wymaga uwzględnienia zarówno powierzchni tynkowanej jak i wydajności zaprawy. Z instrukcji producenta wiemy, że 25 kg zaprawy pokrywa 1,4 m² tynku o grubości 10 mm. Aby obliczyć ilość zaprawy potrzebnej do pokrycia 56,7 m², najpierw obliczamy, ile m² można pokryć 1 kg zaprawy, co wynosi 1,4 m²/25 kg = 0,056 m²/kg. Następnie mnożymy tę wartość przez 56,7 m², co daje 1 012,5 kg zaprawy. Użycie dokładnych obliczeń jest istotne w praktyce budowlanej, aby uniknąć niedoborów lub nadmiaru materiału, co może wpływać na koszty i terminy realizacji. W branży budowlanej zaleca się również uwzględnianie niewielkiego zapasu materiału, aby pokryć ewentualne straty czy błędy przy aplikacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu projektami budowlanymi.

Pytanie 32

W hurtowni "Bud-kom" sprzedaż bloczków z betonu komórkowego odbywa się wyłącznie w pełnych paletach. Zgodnie z potrzebami do budowy ścian budynku wymagane jest 375 sztuk bloczków o wymiarach 480×199×599 mm. Na jednej palecie mieści się 24 bloczki o tych rozmiarach. Cena tych bloczków wynosi 631,00 zł za paletę. Jakie będą całkowite koszty zakupu bloczków w tej hurtowni zgodnie z wymaganiami?

A. 10 096,00 zł

B. 9 465,00 zł

C. 10 125,00 zł

D. 9 750,00 zł

Aby obliczyć koszty zakupu bloczków z betonu komórkowego w hurtowni 'Bud-kom', musimy najpierw ustalić, ile palet bloczków jest potrzebnych do zaspokojenia zapotrzebowania. Potrzebujemy 375 bloczków, a na jednej palecie mieszczą się 24 bloczki. Dlatego liczba potrzebnych palet wynosi: 375 podzielić przez 24, co daje 15,625. Ponieważ sprzedaż w hurtowni jest realizowana wyłącznie w pełnych paletach, zaokrąglamy tę liczbę w górę do 16 palet. Koszt jednej palety wynosi 631,00 zł, więc całkowity koszt zakupu będzie wynosił 16 palet pomnożone przez 631,00 zł, co daje 10 096,00 zł. Dzięki tej metodzie można szybko ocenić koszty materiałów budowlanych, co jest kluczowe dla harmonogramu i budżetu projektu budowlanego. W praktyce wiedza ta jest niezbędna do planowania zakupów i zarządzania finansami projektu budowlanego, a także do wspierania negocjacji z dostawcami, co może pozwolić na uzyskanie korzystniejszych warunków handlowych.

Pytanie 33

Szczeliny powietrzne w murach murowanych wprowadza się, aby poprawić

A. izolacyjność akustyczną

B. grubość ściany

C. izolacyjność termiczną ściany

D. ognioodporność ściany

Szczeliny powietrzne w ścianach murowanych są kluczowym elementem, który znacząco zwiększa izolacyjność termiczną tych ścian. Dzięki odpowiedniej konstrukcji, powietrze w szczelinach działa jako izolator, co redukuje wymianę ciepła między wnętrzem a otoczeniem. Zjawisko to jest szczególnie istotne w budownictwie energooszczędnym, gdzie celem jest minimalizacja strat ciepła. W praktyce, odpowiednia szerokość i umiejscowienie szczelin powietrznych mogą znacznie poprawić współczynniki przenikania ciepła (U), spełniając normy określone w przepisach budowlanych, takich jak Warunki Techniczne. Na przykład, w budynkach jednorodzinnych, stosowanie szczelin powietrznych może pomóc w osiągnięciu efektywności energetycznej zgodnej z wymaganiami dla budynków pasywnych. Warto również zauważyć, że skuteczne wykorzystanie szczelin powietrznych wpływa pozytywnie na komfort termiczny mieszkańców, co jest kluczowe w kontekście zrównoważonego rozwoju budownictwa.

Pytanie 34

Uszkodzenie tynku przedstawione na zdjęciu jest

A. złuszczeniem.

B. odpryskiem.

C. odspojeniem.

D. pęknięciem.

Wybór innej opcji niż pęknięcie wskazuje na pewne nieporozumienie w zakresie terminologii związanej z uszkodzeniami tynku. Odspojenie odnosi się do sytuacji, w której tynk oddziela się od podłoża, co w tym przypadku nie ma miejsca. Zazwyczaj odspojenie jest wynikiem zastosowania niewłaściwych materiałów lub niedostatecznej przyczepności, a oznaki takie jak falowanie lub odrywanie tynku od podłoża są kluczowe dla jego identyfikacji. Z kolei odprysk to uszkodzenie, w którym małe fragmenty materiału odłamują się od większej części, co również nie jest zgodne z widocznym na zdjęciu rodzajem uszkodzenia. Złuszczenie dotyczy procesu, w którym zewnętrzne warstwy tynku odrywają się, co zazwyczaj jest wynikiem niewłaściwej aplikacji lub działania warunków atmosferycznych, a nie wskazaniem na liniowe pęknięcia. Pojęcia te są często mylone, co prowadzi do błędnej analizy uszkodzeń. Aby skutecznie diagnozować i naprawiać tynki, kluczowe jest zrozumienie różnic między tymi terminami oraz ich praktycznego zastosowania w konserwacji i renowacji budynków. W przyszłości, przy ocenie stanu tynku, warto zwrócić uwagę na charakter uszkodzeń oraz zastosować odpowiednie metody diagnostyczne i naprawcze zgodnie z zaleceniami branżowymi, aby uniknąć kosztownych napraw w przyszłości.

Pytanie 35

Ile maksymalnie godzin od momentu przygotowania należy wykorzystać zaprawę cementowo-wapienną?

A. 5 godzin

B. 8 godzin

C. 3 godzin

D. 2 godzin

Wybór odpowiedzi sugerującej dłuższy czas na wykorzystanie zaprawy cementowo-wapiennej opiera się na błędnym założeniu, że zaprawa może nadal być użyteczna po upływie 3 godzin. W rzeczywistości, każda zaprawa cementowa, w tym zaprawa cementowo-wapienna, ma ściśle określony czas otwarty, który nie powinien być przekraczany. Odpowiedzi sugerujące 8, 5 lub 2 godziny nie uwzględniają właściwości chemicznych cementu, który po dodaniu wody zaczyna proces hydratacji, prowadzący do twardnienia. Po upływie 3 godzin, w zależności od warunków otoczenia, zaprawa może znacznie utracić swoje właściwości robocze, co prowadzi do nieprawidłowego przyczepu i osłabienia struktury. Typowym błędem myślowym jest myślenie, że można „zatrzymać czas” i wykorzystać zaprawę po dłuższym okresie. Takie postrzeganie prowadzi do ryzykownych praktyk budowlanych i potencjalnych awarii konstrukcyjnych. Standardy budowlane, takie jak PN-EN 998-1, podkreślają znaczenie przestrzegania zaleceń producentów dotyczących czasu pracy zapraw, co ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa i jakości wykonania prac budowlanych. Właściwe planowanie i organizacja pracy są kluczowe dla uniknięcia marnotrawstwa materiałów oraz zapewnienia długowieczności budowlanych rozwiązań.

Pytanie 36

Proces docieplania metodą lekką mokrą zaczyna się od

A. instalacji listwy startowej

B. przytwierdzenia materiału izolacyjnego

C. przymocowania siatki zbrojącej

D. nałożenia tynku cienkowarstwowego

Wprowadzenie w błąd podczas planowania docieplenia metodą lekką mokrą może prowadzić do wielu problemów technicznych, które mogą wpłynąć na efektywność energetyczną budynku. Wklejenie siatki zbrojącej, choć istotne, nie powinno być pierwszym krokiem, ponieważ wymaga wcześniejszego przygotowania podłoża oraz ustabilizowania materiału izolacyjnego. Mieszanie kolejności czynności prowadzi do ryzyka, że siatka nie zostanie odpowiednio osadzone, co może skutkować jej odklejaniem się lub pękaniem tynku. Mocowanie materiału izolacyjnego powinno następować po stabilizacji listwy startowej. W przeciwnym razie, istnieje ryzyko, że izolacja nie będzie trwale przymocowana i może ulegać odkształceniom. Wykonanie tynku cienkowarstwowego jako pierwszego kroku jest nie tylko niemożliwe, ale także niezgodne z ogólnymi zasadami wykonywania prac budowlanych. Tynk wymaga solidnej podstawy, jaką zapewnia właściwie zamontowana listwa startowa oraz izolacja. Zrozumienie tych etapów jest kluczowe dla uniknięcia problemów z izolacyjnością oraz trwałością całej konstrukcji budowlanej, dlatego należy ściśle stosować się do sprawdzonych praktyk budowlanych.

Pytanie 37

Betonowe podłoże, które ma być tynkowane, powinno charakteryzować się równą powierzchnią oraz

A. zwilżone i gładkie

B. suche i chropowate

C. suche i gładkie

D. zwilżone i chropowate

Odpowiedzi, które sugerują, że podłoże powinno być suche, są nieprawidłowe, ponieważ sucha powierzchnia nie zapewnia odpowiedniego przyczepności tynku. W przypadku podłoża suchego, tynk może nie przywierać właściwie, co prowadzi do jego odspajania się z powierzchni betonu. To zjawisko jest szczególnie widoczne w warunkach, gdy wykończenie jest narażone na zmienne warunki atmosferyczne, takie jak wilgoć czy zmiany temperatury. Ponadto, odpowiedzi wskazujące na gładkie podłoże mogą prowadzić do błędnego wniosku, że tynk nie wymaga chropowatej struktury dla dobrej przyczepności. Gładkie podłoża nie stwarzają odpowiednich warunków dla mechanicznego wiązania, co może skutkować powstawaniem pęknięć i deformacji w wyniku obciążeń mechanicznych. W praktyce, tynkowanie na gładkich powierzchniach wymaga zastosowania dodatkowych metod zapewniających przyczepność, co zwiększa koszty i czas pracy. Zrozumienie znaczenia przygotowania podłoża betonowego jest kluczowe dla uzyskania trwałych i estetycznych efektów pracy, w oparciu o zasady zawarte w normach budowlanych, takich jak PN-EN 13914, które podkreślają rolę chropowatości i wilgotności w kontekście aplikacji tynków.

Pytanie 38

Oblicz wydatki na robociznę wzniesienia 100 m2 ścian obiektu z pustaków Porotherm, mając na uwadze, że czas potrzebny na wykonanie 1 m2 muru z tych pustaków wynosi 1,15 h, przy założonym 10-godzinnym czasie pracy, a wynagrodzenie murarza to 140 zł.

A. 1 232 zł

B. 1 410 zł

C. 2 012 zł

D. 1 610 zł

Obliczając koszt robocizny, kluczowe jest zrozumienie, jak różne parametry wpływają na całkowity koszt projektu budowlanego. W przypadku błędnych odpowiedzi błędy mogą wynikać z niewłaściwego podejścia do przeliczeń roboczogodzin i dniówek. Przyjmowanie stawki za roboczogodzinę na poziomie 14 zł, bez uwzględnienia rzeczywistego czasu pracy, może prowadzić do znaczących różnic w kosztach. Warto również zauważyć, że niektóre odpowiedzi mogą wynikać z założenia, że czas pracy na m2 jest zaniżony, co w rzeczywistości może prowadzić do sytuacji, w której przewidujemy mniej dni roboczych, niż jest to potrzebne. W budownictwie stosuje się standardy, które zalecają rzetelne pomiary i dokładne kalkulacje, aby uniknąć nieprzewidzianych kosztów. Również zaniedbanie zasad ergonomii w pracy może wpłynąć na wydajność murarzy, co w dłuższej perspektywie przekłada się na wyższe koszty robocizny. Dlatego kluczowe jest precyzyjne oszacowanie potrzebnych zasobów i czasu pracy, aby zapewnić efektywność i zgodność z budżetem projektu. Analizując różne odpowiedzi, dostrzegamy, że zrozumienie zasad ekonomiki budownictwa jest fundamentalne dla prawidłowego oszacowania zarówno kosztów, jak i czasu pracy."

Pytanie 39

Zgodnie z zasadami przedmiarowania robót murarskich ilość ścian oblicza się w metrach kwadratowych ich powierzchni. Od powierzchni ścian należy odejmować powierzchnie projektowanych otworów okiennych i drzwiowych większych od 0,5 m².
Oblicz wartość przedmiaru robót związanych z wykonaniem ściany z cegły ceramicznej pełnej, której widok przedstawiono na rysunku.

A. 23,55 m2

B. 21,75 m2

C. 25,60 m2

D. 22,11 m2

Wybór niewłaściwej odpowiedzi wskazuje na błędne zrozumienie zasad przedmiarowania robót murarskich. Kluczowym zagadnieniem jest umiejętność prawidłowego obliczenia powierzchni ścian, co wymaga odejmowania powierzchni otworów okiennych i drzwiowych większych od 0,5 m2. Wiele osób mylnie uznaje całkowitą powierzchnię ściany za ostateczną wartość, nie uwzględniając faktu, że otwory w ścianie wpływają na efektywną powierzchnię do wykonania. W tym przypadku, całkowita powierzchnia wynosi 25,60 m2, ale po odjęciu 3,85 m2 powierzchni otworów, otrzymujemy 21,75 m2, co jest kluczowe dla precyzyjnego obliczenia ilości materiałów. Często występującym błędem jest także niedokładne pomiarowanie lub pomijanie otworów, co prowadzi do przekroczenia budżetu lub opóźnień w realizacji budowy. Warto zaznaczyć, że precyzyjne przedmiarowanie to element, który nie tylko wpływa na koszty, ale również na jakość całego projektu budowlanego, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży budowlanej. Zrozumienie tego procesu jest niezbędne do efektywnego zarządzania projektami budowlanymi.

Pytanie 40

Na podstawie wymiarów podanych na rysunku oblicz powierzchnię ściany nośnej wewnętrznej w pokoju, jeżeli wysokość pomieszczenia wynosi 2,90 m.

A. 10,49 m2

B. 9,22 m2

C. 11,02 m2

D. 9,42 m2

Wybór nieprawidłowej odpowiedzi często wynika z błędnych założeń dotyczących obliczeń powierzchni. Wiele osób może pominąć kluczowy element, jakim jest dokładność w pomiarach. Na przykład, niepoprawne przyjęcie długości ściany lub wysokości pomieszczenia prowadzi do błędnych wyników. Często zdarza się, że użytkownicy mylnie uważają, iż powierzchnia może być obliczana na podstawie innych jednostek miary, co również może wprowadzać w błąd. Istotne jest, aby pamiętać, że zarówno długość, jak i wysokość muszą być wyrażone w tej samej jednostce, aby obliczenia były prawidłowe. Na przykład, jeżeli długość pomieszczenia została podana w centymetrach, a wysokość w metrach, to konieczne jest dokonanie konwersji jednostek przed przystąpieniem do mnożenia. Prawidłowe zrozumienie proporcji i zależności pomiędzy wymiarami ściany a jej powierzchnią jest kluczowe w architekturze. Dodatkowo, w praktyce budowlanej, nie tylko sama powierzchnia jest istotna, ale także jej przeznaczenie – na przykład, w przypadku ścian nośnych należy uwzględnić dodatkowe obciążenia oraz materiały użyte do ich konstrukcji. Warto zatem zwrócić uwagę na szczegóły i standardy budowlane, by unikać typowych pułapek w obliczeniach.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej