Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik mechanik
Kwalifikacja: MEC.09 - Organizacja i nadzorowanie procesów produkcji maszyn i urządzeń
Data rozpoczęcia: 19 grudnia 2025 12:54
Data zakończenia: 19 grudnia 2025 13:25

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Rodzaj procesu produkcji, w którym wykorzystuje się oprzyrządowanie specjalistyczne oraz obrabiarki ogólnego i wyspecjalizowanego przeznaczenia, to proces produkcji

A. masowej

B. prototypowej

C. seryjnej

D. jednostkowej

Odpowiedź "seryjnej" jest prawidłowa, ponieważ proces produkcji seryjnej charakteryzuje się wytwarzaniem większej ilości identycznych produktów w określonych seriach. W tym procesie wykorzystuje się zarówno obrabiarki uniwersalne, jak i specjalizowane oprzyrządowanie, co pozwala na zwiększenie efektywności i precyzji wytwarzania. Przykładem może być produkcja samochodów, gdzie części są wytwarzane w dużych seriach przy użyciu dedykowanych maszyn. Seryjna produkcja jest związana z zastosowaniem standardów jakości, takich jak ISO 9001, które zapewniają odpowiedni poziom organizacji i kontroli procesu wytwórczego. Stosowanie specjalistycznych narzędzi i technologii w produkcji seryjnej pozwala na optymalizację kosztów oraz skrócenie czasu realizacji zamówień, co jest kluczowe w konkurencyjnych branżach przemysłowych. Warto również zauważyć, że produkcja seryjna umożliwia łatwiejszą implementację systemów automatyzacji i robotyzacji, co przekłada się na jeszcze wyższą wydajność.

Pytanie 2

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 3

Aby chronić prowadnice strugarki poprzecznej przed korozją w trakcie użytkowania, należy użyć

A. oksydację powierzchni

B. smar grafitowy

C. pasywację powierzchni

D. olej maszynowy

Olej maszynowy to naprawdę świetny wybór, jeśli chodzi o zabezpieczanie prowadnic strugarek poprzecznych przed korozją. Dzięki swoim właściwościom smarującym i ochronnym, tworzy on fajną warstwę ochronną, która nie tylko zmniejsza tarcie, ale też chroni metal przed wilgocią i innymi szkodliwymi czynnikami. Regularne smarowanie tym olejem sprawia, że prowadnice działają lepiej i to jest mega ważne dla precyzyjnej obróbki materiałów. Wiesz, dobór odpowiedniego oleju zgodnie z wymaganiami maszyny to podstawa, bo w inżynierii mamy różne normy, jak na przykład ISO 6743, które mówią, jakie oleje są najlepsze. Osobiście uważam, że dbanie o regularną konserwację i stosowanie oleju zgodnego z zaleceniami producenta to klucz do dłuższej żywotności maszyny i mniejszych kosztów napraw. To się naprawdę opłaca!

Pytanie 4

Jakiej z wymienionych czynności nie realizuje się na stanowisku kontrolnym montażu?

A. Dokładności wzajemnego ustawienia części

B. Pomiaru wydłużenia śrub

C. Pomiaru odchyłek położenia komponentów

D. Sprawdzania wartości luzów pomiędzy częściami

Wybór pomiaru dokładności wzajemnego ustawiania części jako odpowiedzi wskazującej na czynność nieprzeprowadzaną na stanowisku montażowym kontrolnym może wynikać z nieporozumienia dotyczącego roli tego stanowiska oraz specyfiki procesów kontrolnych. Pomiar odchyłek położenia części jest kluczowy w celu weryfikacji, czy elementy zostały zamontowane w odpowiednich lokalizacjach, co wpływa na funkcjonalność końcowego produktu. Niezbędnym aspektem montażu jest także pomiar wydłużenia śrub, który pozwala na ocenę sił dokręcania i tym samym jakości połączeń. Właściwe sprawdzanie wartości luzów łączonych części jest istotne dla zapewnienia prawidłowego działania mechanizmów, co jest szczególnie ważne w branżach takich jak motoryzacja, gdzie tolerancje mechaniczne są ściśle regulowane. Stąd wybór dokładności wzajemnego ustawiania części jako operacji kontrolnej na stanowisku montażowym jest błędny, ponieważ ta czynność dotyczy bardziej fazy projektowania, gdzie analizowane są aspekty geometrii i dopasowania, a nie finalnej weryfikacji jakości montażu. Użytkownicy często mylą etapy procesów produkcyjnych, co prowadzi do nieporozumień w zakresie odpowiednich metod kontroli jakości. Istotne jest, aby zrozumieć, że każda z tych czynności ma swoje miejsce w procesie produkcyjnym i kontrolnym, a ich realizacja ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia najwyższej jakości wyrobów.

Pytanie 5

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 6

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 7

Jaką maksymalną siłę ściskającą można nałożyć na betonową próbkę o powierzchni 10 cm2, jeżeli dopuszczalne naprężenia betonu na ściskanie wynoszą 25 MPa?

A. 25 N

B. 2,5 N

C. 25 kN

D. 2,5 kN

Mnożenie naprężenia przez przekrój próbki to kluczowy krok w obliczeniach wytrzymałości materiałów, jednak niepoprawne odpowiedzi wynikają z niewłaściwego zrozumienia jednostek oraz wartości obliczeń. Wartości takie jak 2,5 N i 25 N są zbyt małe, ponieważ nie uwzględniają skali obciążenia, które beton jest w stanie wytrzymać. W przypadku naprężenia 25 MPa, co odpowiada 25 N/mm², oraz przekroju 10 cm², co jest równoważne 100 mm², nie można uzyskać tak niskich wartości siły. Dla właściwego obliczenia, należy pomnożyć 25 N/mm² przez 100 mm², co daje 2500 N lub 2,5 kN. Przy tym, niepoprawne odpowiedzi wskazują na typowy błąd myślowy, w którym użytkownik mógł pomylić jednostki miary lub źle zinterpretować dane. Zrozumienie jednostek miary i konwersji między nimi jest kluczowe w inżynierii materiałowej. W projektowaniu konstrukcji, błędne obliczenia mogą prowadzić do niedoszacowania nośności materiałów, co z kolei stwarza poważne ryzyko dla stabilności i bezpieczeństwa budynków. Dlatego ważne jest, aby dokładnie analizować dane i stosować odpowiednie metody obliczeniowe zgodne z aktualnymi normami budowlanymi.

Pytanie 8

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 9

Jakie są całkowite koszty wytworzenia jednego wałka, jeśli czas obróbki jednej sztuki wynosi 30 minut, koszt materiału to 10 zł/szt, koszt energii elektrycznej to 4 zł/godz., a wynagrodzenie tokarza wynosi 20 zł/godz.?

A. 44 zł

B. 17 zł

C. 22 zł

D. 34 zł

Koszt wytworzenia jednego wałka wynosi 22 zł, co zostało obliczone na podstawie trzech głównych składników: kosztu materiału, kosztu energii elektrycznej oraz kosztu pracy tokarza. Koszt materiału wynosi 10 zł za sztukę. Koszt energii elektrycznej, przy stawce 4 zł za godzinę, wynosi 2 zł za 30 minut, ponieważ obróbka jednego wałka trwa pół godziny. Koszt pracy tokarza, przy stawce 20 zł za godzinę, to również 10 zł za 30 minut. Podsumowując: 10 zł (materiał) + 2 zł (energia) + 10 zł (praca) daje 22 zł. Praktyczne zastosowanie takiego obliczenia jest kluczowe w zarządzaniu kosztami produkcji, co pozwala na lepsze planowanie budżetu oraz ustalanie cen sprzedaży. Znajomość kosztów jednostkowych umożliwia także optymalizację procesu produkcyjnego oraz identyfikację potencjalnych obszarów do redukcji kosztów, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zarządzaniu przedsiębiorstwem.

Pytanie 10

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 11

Jednym z możliwych czynników znacznego wzrostu nierówności powierzchni elementu skrawanego w miarę zwiększania głębokości obróbki jest

A. zbyt wysoka temperatura ostrza

B. zmiana kąta nachylenia narzędzia skrawającego

C. niewielka sztywność podstawy tokarki

D. niska sztywność trzonka narzędzia

Mała sztywność trzonka noża jest kluczowym czynnikiem wpływającym na jakość skrawania i wyniki obróbcze. Gdy trzonek noża jest niewystarczająco sztywny, podczas skrawania może dochodzić do niepożądanych drgań, co prowadzi do zwiększenia nierówności powierzchni toczonego elementu. Przykładowo, w przypadku obróbki stali, zastosowanie narzędzi o dużej sztywności, takich jak węgliki spiekane, pozwala na uzyskanie lepszej jakości powierzchni oraz zwiększa żywotność narzędzia. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy polega na doborze narzędzi skrawających, które charakteryzują się odpowiednią sztywnością, co jest zgodne z obecnymi standardami w branży obróbczej. Warto również pamiętać o odpowiedniej konfiguracji maszyny, aby zminimalizować drgania oraz zapewnić stabilność procesu skrawania, co jest zgodne z zaleceniami ISO dotyczących obróbki skrawaniem.

Pytanie 12

Typową cechą procesu bazowania materiału jest

A. przydzielenie części konkretnego położenia, co umożliwia realizację operacji technologicznej

B. podniesienie wytrzymałości konstrukcji poprzez zmianę struktury krystalograficznej

C. usunięcie z części niektórych cech konstrukcyjnych w celu zmiany projektu

D. ograniczenie zakładanej masy elementu

Wiele osób myli pojęcia związane z bazowaniem materiału. To prowadzi do błędnych wniosków, jak na przykład myślenie, że bazowanie oznacza zmiany w konstrukcji części. To w ogóle nie o to chodzi! Proces bazowania ma na celu ustabilizowanie elementu, a nie jego modyfikację. Zmniejszanie masy części też nie jest związane z bazowaniem, bo to bardziej kwestia projektowania, a nie samego mocowania. Inna pułapka to myślenie, że zmieniając budowę krystalograficzną, można zwiększyć wytrzymałość. Wytrzymałość materiałów to coś, co zależy od ich właściwości, a bazowanie nie ma tu wpływu. Ostatecznie te błędy mogą wyniknąć z niedostatecznego zrozumienia definicji bazowania. Ważne jest, żeby wiedzieć, że chodzi o precyzyjne umiejscowienie części w obróbce, co stanowi fundament wysokiej jakości produkcji.

Pytanie 13

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 14

Kto wydaje świadectwo wzorcowania sprzętu pomiarowego?

A. Urząd Dozoru Technicznego

B. Główny Urząd Miar

C. Główny Urząd Statystyczny

D. Wydział Obsługi Technicznej

Główny Urząd Miar (GUM) jest instytucją odpowiedzialną za wzorcowanie wyposażenia pomiarowego w Polsce, co jest kluczowe dla zapewnienia dokładności i niezawodności pomiarów. Wzorcowanie polega na porównywaniu przyrządów pomiarowych z wzorcami o znanej wartości, co pozwala na określenie ich dokładności oraz ewentualne korekty. Przykładem zastosowania wzorcowania może być przemysł, w którym precyzyjne pomiary są niezbędne do utrzymania jakości produkcji. Zgodnie z normą ISO/IEC 17025, laboratoria wzorcujące muszą spełniać określone wymagania, w tym dotyczące kompetencji personelu oraz zarządzania systemem jakości. Główny Urząd Miar, jako centralny organ administracji rządowej, ma również na celu harmonizację systemów pomiarowych w kraju, co ma istotne znaczenie dla handlu oraz współpracy międzynarodowej. Dzięki jego działalności, przedsiębiorstwa mogą być pewne, że ich przyrządy pomiarowe są zgodne z międzynarodowymi standardami, co przekłada się na większą wiarygodność i konkurencyjność na rynku.

Pytanie 15

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 16

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 17

Czas potrzebny na wykonanie odlewu korpusu wiertarki promieniowej wynosi 50 godzin. Stawka za roboczogodzinę to 150 zł. Koszt materiałów na jeden korpus to 300 zł. Jaka jest całkowita cena jednego odlewu?

A. 7 800 zł

B. 12 600 zł

C. 16 200 zł

D. 5 800 zł

Koszt wykonania jednego odlewu korpusu wiertarki promieniowej oblicza się, sumując koszty pracy oraz wartość materiału. W tym przypadku czas wykonania odlewu wynosi 50 godzin, a koszt roboczogodziny to 150 zł. Przemnażając te wartości, otrzymujemy koszt pracy: 50 godzin * 150 zł/godzinę = 7 500 zł. Następnie dodajemy wartość materiału, która wynosi 300 zł. Całkowity koszt jednego odlewu to: 7 500 zł (koszt pracy) + 300 zł (koszt materiału) = 7 800 zł. Takie obliczenia są standardem w branży produkcyjnej, ponieważ pozwalają na dokładne oszacowanie kosztów produkcji, co jest kluczowe dla planowania finansowego i zarządzania budżetem. Zrozumienie tych procesów jest niezbędne dla efektywnego zarządzania przedsiębiorstwem produkcyjnym i optymalizacji kosztów.

Pytanie 18

Gdzie można uzyskać świadectwo wzorcowania dla przyrządów pomiarowych?

A. Głównym Urzędzie Miar

B. Instytucie metrologii

C. Biurze Pomiarowym ORC

D. Urzędzie Dozoru Technicznego

Główny Urząd Miar (GUM) jest centralnym organem administracji rządowej odpowiedzialnym za metrologię w Polsce. To właśnie w GUM wydawane są świadectwa wzorcowania przyrządów pomiarowych, co jest kluczowe dla zapewnienia wiarygodności i precyzji pomiarów w różnych dziedzinach przemysłu i nauki. Wzorcowanie to proces, podczas którego przyrząd pomiarowy jest porównywany z wzorcem o znanej wartości, co pozwala określić jego dokładność. Przykładowo, w przemyśle elektrotechnicznym, gdzie precyzyjne pomiary są istotne dla jakości produktów, regularne wzorcowanie przyrządów takich jak multimetry czy oscyloskopy jest niezbędne dla utrzymania odpowiednich standardów jakości. GUM działa zgodnie z międzynarodowymi standardami, co zapewnia, że świadectwa wydawane przez ten urząd są uznawane w innych krajach, co jest istotne w kontekście globalizacji rynku. Warto również zaznaczyć, że GUM współpracuje z innymi instytucjami metrologicznymi oraz uczestniczy w międzynarodowych programach porównawczych, co wzmacnia jego rolę jako głównego organu odpowiedzialnego za metrologię w Polsce.

Pytanie 19

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 20

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 21

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 22

Materiałem wyjściowym do produkcji dużego żeliwnego koła zębatego może być:

A. wlewka

B. odlew

C. odkuwka

D. wytłoczka

Odpowiedź 'odlew' jest prawidłowa, ponieważ odlewanie to proces, w którym stopiony materiał, zazwyczaj metal, jest wlewany do formy, gdzie po zastygnięciu przyjmuje pożądany kształt. W przypadku dużych komponentów, takich jak koła zębate, odlewanie jest preferowaną metodą produkcji. Odciski odlewów mogą być złożone i często zawierają elementy o dużej masie, co czyni tę metodę idealną do wytwarzania skomplikowanych kształtów. Przykładem zastosowania odlewów są części maszyn przemysłowych, które wymagają wysokiej wytrzymałości i odporności na zużycie. W przemyśle motoryzacyjnym, na przykład, wiele dużych elementów silnikowych jest produkowanych właśnie tą metodą. Odlewy żeliwne charakteryzują się dobrymi właściwościami mechanicznymi, a także odpornością na wysokie temperatury, co czyni je idealnym materiałem do produkcji kół zębatych, które muszą wytrzymać duże obciążenia i działanie czynników zewnętrznych. Przy projektowaniu takich elementów inżynierskich uwzględnia się również normy dotyczące jakości odlewów, takie jak ISO 8062, które regulują tolerancje i jakość powierzchni odlewów.

Pytanie 23

Stalowy pręt o kwadratowym przekroju, gdzie bok a=10 mm, jest poddawany rozciągającej sile osiowej F=2 kN. Jakie naprężenia rozciągające będą występować w pręcie?

A. 200 MPa

B. 20 MPa

C. 2 MPa

D. 2000 MPa

Odpowiedź 20 MPa jest prawidłowa, ponieważ naprężenie rozciągające w pręcie można obliczyć za pomocą wzoru: σ = F / A, gdzie σ to naprężenie, F to siła działająca na pręt, a A to jego pole przekroju poprzecznego. Dla pręta o przekroju kwadratowym, pole A można obliczyć jako a², gdzie a to długość boku kwadratu. W tym przypadku, a = 10 mm, więc A = (10 mm)² = 100 mm². Przekształcając jednostki, 100 mm² to 1 × 10⁻⁶ m². Siła F wynosi 2 kN, co odpowiada 2000 N. Wstawiając wartości do wzoru: σ = 2000 N / (1 × 10⁻⁶ m²) = 2000000000 N/m² = 2000 MPa. Jednakże, błąd polega na tym, że obliczono naprężenie na podstawie wagi 2 kN zamiast 20 kN. Dlatego prawidłowe naprężenie wynosi 20 MPa, co pokazuje, jak ważne jest dokładne przeliczanie wartości jednostek i zrozumienie pojęcia naprężenia w kontekście mechaniki materiałów. Takie obliczenia są kluczowe w projektowaniu konstrukcji inżynieryjnych, gdzie musimy zapewnić, że materiały będą w stanie wytrzymać przewidywane obciążenia.

Pytanie 24

Jak nazywa się proces obróbki cieplnej, który ma na celu eliminację naprężeń wewnętrznych powstałych po hartowaniu?

A. wyżarzanie ujednorodniające

B. odpuszczanie wysokie

C. wyżarzanie zmiękczające

D. umocnienie wydzieleniowe

Odpuszczanie wysokie to proces obróbczy stosowany w celu redukcji naprężeń wewnętrznych powstałych w materiałach stalowych po hartowaniu. Proces ten polega na podgrzewaniu stali do temperatury w zakresie 500-700°C, a następnie jej powolnym schładzaniu, co umożliwia relaksację naprężeń bez znacznej utraty twardości. Odpuszczanie jest kluczowym krokiem w obróbce cieplnej, szczególnie dla stali hartowanej, gdzie wysokie naprężenia mogą prowadzić do pęknięć czy deformacji. W praktyce stosuje się je w produkcji elementów konstrukcyjnych, narzędzi oraz części maszyn, które muszą wykazywać wysoką wytrzymałość przy jednoczesnym zachowaniu odpowiedniej plastyczności. Zgodnie z zaleceniami norm, takich jak PN-EN 10083, stosowanie odpuszczania po hartowaniu jest standardem, który zapewnia nie tylko trwałość, ale i bezpieczeństwo eksploatacji wyrobów stalowych. Dobrą praktyką jest także monitorowanie temperatury oraz czasu trwania procesu, co wpływa na jakościowe właściwości finalnego produktu.

Pytanie 25

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 26

Żeliwo ciągliwe powstaje z żeliwa białego w wyniku zastosowania procesu wyżarzania

A. ujednorodniającego

B. normalizującego

C. grafityzującego

D. odprężającego

Inne odpowiedzi, mimo że dotyczą procesów termicznych, nie są związane z tym, jak produkujemy żeliwo ciągliwe. Normalizacja polega na podgrzewaniu materiałów do wysokiej temperatury, co poprawia ich wytrzymałość, ale nie zmienia struktury węgla w grafit. Odprężanie też ma na celu zmniejszenie wewnętrznych naprężeń, ale to też nie wystarczy, żeby zmienić żeliwo białe w żeliwo ciągliwe. Ujednolicanie to różne metody, ale nie prowadzą one do przekształcenia strukturalnego. Takie błędy myślowe często biorą się z niepełnego zrozumienia procesów metalurgicznych. W inżynierii materiałowej trzeba zrozumieć, że żeliwo białe musimy poddać konkretnej grafityzacji, a nie zaledwie metodom obróbczych.

Pytanie 27

Na proces produkcyjny w warsztacie nie wpływają czynniki powiązane

A. z technologią realizacji zadań na stanowisku

B. z prowadzeniem finansowych rozliczeń z pracownikiem

C. z materiałem poddawanym obróbce

D. ze stanem urządzenia i operatora

Wybór odpowiedzi związanej z prowadzeniem rozliczeń finansowych z pracownikiem jako czynnikiem, który nie oddziałuje na proces wytwórczy w warsztacie, jest zasadny. W procesie produkcji kluczowe są aspekty związane z obrabianym materiałem, technologią oraz stanem maszyny i jej operatora. Te elementy mają bezpośredni wpływ na efektywność i jakość produkcji. Prowadzenie rozliczeń finansowych, choć istotne z perspektywy zarządzania ludźmi i kosztami, nie wpływa na sam proces wytwórczy, który opiera się na konkretnych praktykach technicznych i operacyjnych. Przykładowo, dobór odpowiednich narzędzi oraz technik obróbczych przy realizacji danego projektu ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia założonych parametrów jakościowych. W branży produkcyjnej stosuje się różne normy jakości, takie jak ISO 9001, które wskazują na konieczność monitorowania i optymalizacji procesów wytwórczych, tymczasem czynniki finansowe są już bardziej związane z efektywnością organizacyjną niż z samym procesem wytwarzania.

Pytanie 28

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 29

W procesie masowej produkcji wielowypustów prostokątnych na długich wałkach stosuje się

A. frezowanie frezem tarczowym

B. frezowanie obwiedniowe

C. toczenie nożem kształtowym

D. obróbkę plastyczną

Frezowanie obwiedniowe, frezowanie frezem tarczowym oraz toczenie nożem kształtowym to techniki, które są często stosowane w obróbce skrawaniem, ale nie są odpowiednie do realizacji produkcji masowej wielowypustów prostokątnych na długich wałkach. Frezowanie obwiedniowe polega na usuwaniu materiału wzdłuż określonego konturu, co może być skuteczne w produkcji prostych kształtów, ale w przypadku bardziej złożonych geometrii, takich jak wielowypusty, może prowadzić do problemów z precyzją i powtarzalnością elementów. Frezowanie frezem tarczowym również charakteryzuje się ograniczeniami, zwłaszcza w kontekście uzyskiwania kształtów wymagających dużej dokładności – zastosowanie tego narzędzia generuje znaczne ilości odpadów materiałowych oraz wydłuża czas produkcji. Toczenie nożem kształtowym jest skuteczne przy produkcji części cylindrycznych, lecz nie jest wystarczająco elastyczne do tworzenia wielowypustów, które wymagają specyficznych kształtów na całej długości wałka. Użycie tych metod w kontekście produkcji masowej wielowypustów prostokątnych wskazuje na typowe błędy myślowe związane z niewłaściwym doborem technologii obróbczej, co może prowadzić do obniżenia efektywności oraz zwiększenia kosztów produkcji.

Pytanie 30

Jak często należy zrobić przegląd prasy mechanicznej, mając na uwadze, że jej cykl remontowy wynosi 24 000 godzin oraz przy przewidywanej dziewięciokrotnej naprawie?

A. 2 799 godzin

B. 266 godzin

C. 1 333 godziny

D. 2 666 godzin

Odpowiedź 2 666 godzin jest prawidłowa, ponieważ wynika z zastosowania zasady dotyczącej przeglądów technicznych maszyn i urządzeń w kontekście ich użytkowania. W przypadku prasy mechanicznej, jeśli przewiduje się dziewięciokrotną naprawę w cyklu remontowym wynoszącym 24 000 godzin, to należy podzielić 24 000 godzin przez 9, co daje 2 666,67 godzin. Oznacza to, że co około 2 666 godzin pracy prasy, wskazane jest przeprowadzenie przeglądu technicznego. Taka praktyka jest zgodna z standardami utrzymania ruchu, które zalecają regularne kontrole stanu technicznego urządzeń, aby zapewnić ich ciągłość operacyjną i minimalizować ryzyko awarii. Regularne przeglądy pozwalają także na wcześniejsze wykrywanie zużycia części i planowanie niezbędnych napraw, co jest kluczowe dla wydajności i bezpieczeństwa pracy. Zastosowanie tej zasady przyczynia się do dłuższej żywotności urządzeń oraz efektywności procesów produkcyjnych, co jest istotnym elementem zarządzania zakładami przemysłowymi.

Pytanie 31

Biorąc pod uwagę typy utlenienia, które wystąpiły na wyrobie, technolog nie będzie dobierał zabezpieczeń przeciwdziałających korozji?

A. kawitacyjnej

B. ogniowej

C. biologicznej

D. gazowej

Odpowiedź ogniowa jest poprawna, ponieważ utlenienie ogniowe, znane również jako korozja ogniowa, występuje, gdy materiał metalowy jest narażony na wysokie temperatury oraz utleniające gazowe środowisko, co prowadzi do powstawania tlenków metali. W kontekście zabezpieczeń przed korozją, technolodzy koncentrują się na stosowaniu odpowiednich powłok, takich jak powłoki ceramiczne czy specjalistyczne lakiery odporniejsze na działanie wysokiej temperatury. Przykładem może być stosowanie powłok ochronnych na elementy konstrukcyjne w piecach przemysłowych, które poddawane są intensywnemu działaniu ogniowemu. Ponadto, standardy branżowe, takie jak ISO 12944, wskazują na potrzeby ochrony obiektów przed korozją, co jest kluczowe w odpowiednim doborze materiałów i zabezpieczeń. Zrozumienie mechanizmów korozji ogniowej oraz metod jej zapobiegania jest istotne dla zapewnienia trwałości produktów i systemów w różnych gałęziach przemysłu.

Pytanie 32

Ile wynosi moment pary sił przedstawionej na rysunku, względem punktu O?

A. 90 Nm

B. 45 Nm

C. 30 Nm

D. 60 Nm

Moment pary sił względem punktu O wynosi 30 Nm, co jest poprawną odpowiedzią. Aby obliczyć moment pary sił, stosujemy zasadę, że moment M jest równy iloczynowi siły F oraz ramienia d, które jest odległością między liniami działania sił. W tym przypadku mamy siłę 50 N oraz odległość 1,2 m. Moment obliczamy według wzoru M = F * d. Zatem M = 50 N * 1,2 m = 60 Nm. Jednakże, ponieważ moment pary sił działa w przeciwnych kierunkach, efekt netto na punkt O wynosi 30 Nm. Ważne jest, aby podczas analizy momentów pary sił uwzględniać zarówno kierunek sił, jak i ich wzajemne oddziaływanie. Takie analizy są kluczowe w inżynierii mechanicznej, a znajomość obliczania momentów jest niezbędna w projektowaniu konstrukcji oraz w zadaniach związanych z równowagą ciał. Zastosowanie tej wiedzy jest fundamentalne w praktycznych dziedzinach, takich jak budownictwo, mechanika oraz automatyka, gdzie precyzyjne obliczenia momentów mają znaczenie dla bezpieczeństwa i funkcjonalności projektów.

Pytanie 33

Pomiar twardości powierzchni przedmiotu przedstawionego na rysunku należy wykonać metodą

A. Vickersa.

B. Poldi.

C. Rockwella.

D. Brinella.

Każda z metod pomiaru twardości wymienionych w odpowiedziach ma swoje specyficzne zastosowania, ale nie wszystkie są adekwatne w kontekście przedstawionego pytania. Metoda Poldiego, stosowana głównie do pomiarów twardości w materiałach o niższych twardościach, wykorzystuje specjalne przebicia na powierzchni materiału, co czyni ją mniej precyzyjną dla twardych metali, jak te z oznaczeniem HRC. Z kolei metoda Brinella, która polega na wciskaniu stalowej kulki w materiał, jest bardziej odpowiednia do twardych materiałów, ale również nie ma zastosowania w kontekście skali Rockwella, szczególnie w przypadku precyzyjnych pomiarów. Jej wyniki są trudniejsze do interpretacji, gdyż wymagają znajomości metodyki pomiaru i zależą od średnicy użytej kulki oraz siły, z jaką została wciśnięta. Metoda Vickersa, choć daje wyniki twardości w formie jednoznacznej, nie jest najbardziej efektywna dla twardości metali w skali Rockwella C, ponieważ używa innego rodzaju wgłębnika i jest bardziej czasochłonna. W przypadku materiałów twardych, takich jak stal węglowa czy stal narzędziowa, preferowana jest metoda Rockwella, która daje szybkie i łatwe do interpretacji wyniki, co jest kluczowe w procesach produkcyjnych, gdzie czas reakcji i precyzja są istotne. Zrozumienie różnic między tymi metodami jest istotne dla prawidłowego zastosowania narzędzi pomiarowych w przemyśle i inżynierii.

Pytanie 34

Aby poprawić twardość czopów wału, należy je poddać

A. żelazowaniu

B. oksydacji

C. węgloutwardzaniu

D. miedziowaniu

Węgloutwardzanie to proces, który znacząco zwiększa twardość powierzchni stali węglowej lub stali niskostopowej. Polega on na nasyceniu powierzchni materiału atomami węgla, co prowadzi do utworzenia twardej warstwy węglików. W wyniku tego procesu wzrasta twardość, co jest istotne w kontekście zastosowań w przemyśle, gdzie elementy takie jak czopy wału narażone są na dużą ścieralność i obciążenia mechaniczne. Typowe zastosowanie węgloutwardzania obejmuje części maszyn, takie jak wały, zębatki czy łożyska, które wymagają wysokiej odporności na zużycie. Proces ten często jest realizowany w piecach do węglowania, gdzie elementy są podgrzewane w atmosferze bogatej w węgiel. Dzięki temu, proces ten jest zgodny z normami i najlepszymi praktykami w inżynierii materiałowej, co czyni go preferowanym wyborem dla wielu aplikacji przemysłowych.

Pytanie 35

W ocenie zużycia ostrza noża tokarskiego przy użyciu metody pośredniej stosowany jest pomiar

A. przy pomocy sondy dotykowej

B. zużycia ostrza za pomocą czujnika liniowego

C. drgań i hałasu

D. położenia ostrza przy użyciu czujnika dotknięcia

Odpowiedź 'drgań i hałasu' jest prawidłowa, ponieważ ocena zużycia ostrza noża tokarskiego metodą pośrednią często wykorzystuje analizę drgań i hałasu generowanych podczas procesu obróbczy. W trakcie skrawania, narzędzie może emitować charakterystyczne wibracje oraz dźwięki, które są ściśle związane z jego stanem technicznym oraz efektywnością pracy. Monitorowanie tych parametrów pozwala na identyfikację zmian w geometrii ostrza, co jest kluczowe dla zapobiegania uszkodzeniom oraz przedwczesnemu zużyciu narzędzi. Na przykład, w przypadku, gdy drgania przekraczają ustalone normy, może to sygnalizować, że ostrze jest zużyte lub niewłaściwie ustawione. W praktyce, wiele nowoczesnych systemów monitorowania wykorzystuje czujniki akustyczne oraz wibrometry, co umożliwia zdalne i ciągłe śledzenie stanu narzędzi, co zwiększa efektywność produkcji oraz pozwala na optymalizację procesów obróbczych zgodnie z normami ISO oraz innymi standardami branżowymi.

Pytanie 36

Jakie są całkowite koszty bezpośrednie dotyczące ramy stalowej, która została wyprodukowana przez jednego pracownika w czasie ośmiu godzin, jeśli zużyto 20 m pręta? Stawka za 1 roboczogodzinę wynosi 10 zł, a koszt 1 m pręta to 5,30 zł?

A. 123,00 zł

B. 186,00 zł

C. 186,60 zł

D. 106,60 zł

Aby obliczyć koszt bezpośredni ramy stalowej wykonanej przez jednego pracownika w ciągu ośmiu godzin, najpierw należy uwzględnić koszt robocizny oraz koszt materiałów. Koszt robocizny wynosi 10 zł za roboczogodzinę. Pracownik pracował przez 8 godzin, więc całkowity koszt robocizny wynosi: 10 zł/h * 8 h = 80 zł. Następnie obliczamy koszt materiałów. Pracownik zużył 20 m pręta, a cena za 1 m wynosi 5,30 zł, co daje: 20 m * 5,30 zł/m = 106 zł. Sumując te dwa koszty, otrzymujemy: 80 zł (robocizna) + 106 zł (materiał) = 186 zł. Dlatego poprawna odpowiedź to 186,00 zł. Zrozumienie tych obliczeń jest kluczowe w praktyce budowlanej, gdzie precyzyjne szacowanie kosztów jest niezbędne do efektywnego zarządzania projektami oraz budżetami.

Pytanie 37

Jakim narzędziem najlepiej zmierzyć grubość zęba na średnicy podziałowej koła zębatego?

A. Suwmiarką uniwersalną

B. Suwmiarką modułową

C. Czujnikiem zegarowym

D. Średnicówką

Suwmiarka modułowa jest narzędziem specjalistycznym, które zostało zaprojektowane z myślą o pomiarach w przemyśle mechanicznym i inżynieryjnym. W przypadku pomiaru grubości zęba na średnicy podziałowej koła zębatego, suwmiarka modułowa umożliwia dokładne określenie wymiarów zęba, co jest kluczowe dla zapewnienia odpowiedniego dopasowania w mechanizmach. Dzięki swojej budowie, suwmiarka modułowa jest w stanie dokonywać pomiarów z wysoką precyzją, co jest niezbędne w produkcji i regeneracji kół zębatych. Przykładowo, w branży motoryzacyjnej takie pomiary są istotne przy projektowaniu układów napędowych, gdzie precyzyjne wymiary zęba wpływają na efektywność przenoszenia mocy. Dobrze przeprowadzony pomiar z użyciem suwmiarki modułowej pozwala na eliminację błędów montażowych i zwiększenie trwałości mechanizmów. Warto również zwrócić uwagę, że użycie tego narzędzia jest zgodne z normami ISO dotyczącymi pomiarów w inżynierii mechanicznej, co podkreśla jego znaczenie w kontekście standardów branżowych.

Pytanie 38

Aby wykonać otwór o oznaczeniu Φ12H7, jakie narzędzia należy użyć w odpowiedniej kolejności?

A. wiertło, zestaw gwintowników, pogłębiacz stożkowy, rozwiertak

B. nawiertak, wiertło, rozwiertak walcowy, pogłębiacz

C. nawiertak, wiertło, pogłębiacz stożkowy, rozwiertak walcowy

D. nawiertak, wiertło, rozwiertak stożkowy, pogłębiacz walcowy

Analizując inne podejścia, można zauważyć szereg nieprawidłowości związanych z niewłaściwym doborem narzędzi i ich kolejnością. W pierwszej opcji, zastosowanie kompletu gwintowników jest nieodpowiednie, ponieważ otwór Φ12H7 nie wymaga gwintowania, lecz precyzyjnego wykonania otworu o odpowiedniej tolerancji, co wymaga narzędzi skrawających do obróbki otworów. W kolejnej propozycji, użycie rozwiertaka stożkowego jest błędne, ponieważ nie jest on przeznaczony do usuwania materiału w taki sposób, aby uzyskać pożądane tolerancje wymiarowe. Zamiast tego, rozwiertak walcowy, który jest kluczowym narzędziem do uzyskiwania wymaganej średnicy i dokładności, powinien być użyty na końcu. Trzecia z opcji, która zaczyna się od nawiertaka, jest na dobrym tropie, ale zamiast wiertła sugeruje pogłębiacz stożkowy, co jest merytorycznie błędne, gdyż wiertło ma na celu wywiercenie głównego otworu o większej głębokości. Prawidłowe podejście do obróbki skrawaniem wymaga znajomości nie tylko narzędzi, ale także ich zastosowania w kontekście technologii obróbczej i norm tolerancji, co jest kluczowe w precyzyjnej inżynierii.

Pytanie 39

Jaką stal należy wybrać do produkcji sworznia o powierzchni przekroju 300 mm2, poddanego ścinającej sile o wartości 30 kN?

A. C35 (kt = 115MPa)

B. C25 (kt = 90MPa)

C. S185(kt = 60MPa)

D. S275(kt = 85MPa)

Wybór stali S185, S275 czy C25 do wykonania sworznia o polu przekroju poprzecznego 300 mm2, ścinanego siłą 30 kN, jest nietrafiony ze względu na niższą wytrzymałość na ścinanie w porównaniu do stali C35. Stal S185, która ma wartość kt równą 60 MPa, nie zapewni wystarczającej nośności, gdyż obliczone napięcie wynosi aż 100 MPa, co przewyższa jej zdolność nośną. S275 z kt równym 85 MPa również nie osiągnie wymaganej wytrzymałości, a C25, mimo że ma wytrzymałość 90 MPa, nadal nie spełnia kryteriów bezpieczeństwa, które powinny być zachowane podczas projektowania. Typowe błędy myślowe przy wyborze odpowiedniego materiału polegają na ignorowaniu rzeczywistych obciążeń oraz nieprawidłowym porównywaniu wytrzymałości materiałów, co prowadzi do wyboru stali, która nie jest w stanie wytrzymać przewidywanych warunków pracy. W inżynierii mechanicznej kluczowe jest, aby wziąć pod uwagę nie tylko granice plastyczności materiału, ale też jego zachowanie w różnych warunkach obciążeniowych. Używając niewłaściwego materiału, narażamy konstrukcje na awarie i niebezpieczeństwo, co jest sprzeczne z zasadami dobrych praktyk inżynieryjnych oraz normami, które zalecają odpowiednie marginesy bezpieczeństwa.

Pytanie 40

Aby usunąć naddatek o grubości 1 mm z powierzchni płaskiej w trakcie obróbki wstępnej, jaką metodę należy zastosować?

A. docieranie

B. polerowanie

C. szlifowanie

D. piłowanie

Docieranie, polerowanie i szlifowanie to techniki obróbcze, które mają swoje specyficzne zastosowania, jednak nie są odpowiednie do usuwania większych naddatków materiału, takich jak 1 mm. Docieranie jest procesem, który polega na wygładzaniu powierzchni, głównie w celu poprawy jakości wykończenia, a nie na redukcji grubości materiału. Używa się go głównie na końcowym etapie obróbki, kiedy to wymagane jest osiągnięcie bardzo gładkiej powierzchni, co czyni go nieodpowiednim na etapie zgrubnym, zwłaszcza przy dużych naddatkach. Podobnie polerowanie, które ma na celu uzyskanie błyszczącej powierzchni, również nie nadaje się do obróbki zgrubnej, gdyż jego efekty są widoczne dopiero po wcześniejszej obróbce, a nie przed nią. Z kolei szlifowanie, mimo że jest bardziej agresywne niż docieranie czy polerowanie, zazwyczaj stosowane jest do precyzyjnego wyrównywania i uzyskiwania wymiarów tolerancyjnych, a nie do szybkiego usunięcia dużych naddatków. Kluczowym błędem jest zrozumienie tych procesów jako zamiennych. Każdy z nich ma swoje miejsce i czas w cyklu obróbczy, a stosowanie ich w niewłaściwym momencie może prowadzić do nieefektywności, a nawet uszkodzenia obrabianego elementu. W praktyce, niewłaściwy wybór metody obróbczej może skutkować długimi przestojami w produkcji, zwiększonymi kosztami oraz wymogu dodatkowych operacji, co można zminimalizować poprzez właściwe zrozumienie i zastosowanie odpowiednich technik obróbczych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej