Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 10 grudnia 2025 02:24
Data zakończenia: 10 grudnia 2025 03:10

Egzamin niezdany

Wynik: 18/40 punktów (45,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zwolnienie aktywności ruchowej, chodzenie szurając małymi krokami, pochylona postawa ciała, drżenie w spoczynku, są to symptomy świadczące o występowaniu jakiej choroby?

A. Alzheimera

B. niedokrwiennej serca

C. Parkinsona

D. zwyrodnieniowej stawów

Objawy takie jak spowolnienie ruchowe, chód szurający drobnymi kroczkami, pochylenie sylwetki ku przodowi oraz drżenie spoczynkowe są typowe dla choroby Parkinsona. Choroba ta jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które wpływa na układ ruchowy, a jej przyczyną jest degeneracja komórek nerwowych w obszarze mózgu odpowiedzialnym za kontrolę ruchów. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest wczesne rozpoznanie objawów Parkinsona, co może prowadzić do szybszego wdrożenia terapii, w tym farmakologicznej oraz rehabilitacyjnej. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), wczesna interwencja ma kluczowe znaczenie dla poprawy jakości życia pacjentów. Dodatkowo, aktualne badania wskazują na korzyści z terapii zajęciowej, która może pomóc w radzeniu sobie z codziennymi wyzwaniami, jakie stawia ta choroba. Dlatego znajomość symptomów jest fundamentalna dla każdego, kto zajmuje się opieką nad osobami starszymi lub z chorobami neurodegeneracyjnymi.

Pytanie 2

Zestaw właściwości takich jak: celowość, operatywność, elastyczność oraz kompletność dotyczy

A. dobrego planu

B. dokładnej obserwacji

C. diagnozy terapeutycznej

D. prawidłowego monitoringu

Rzetelna obserwacja, diagnoza terapeutyczna oraz prawidłowy monitoring to koncepcje, które różnią się znacznie od opisanego pojęcia dobrego planu. Rzetelna obserwacja odnosi się do procesu gromadzenia i analizy danych, który ma na celu uzyskanie dokładnych informacji na temat danego zjawiska. W kontekście terapeutycznym oznacza to systematyczne śledzenie postępów pacjenta, co jest istotne, ale nie stanowi podstawy planowania działań. Diagnoza terapeutyczna to proces identyfikacji problemu zdrowotnego, który również nie odnosi się bezpośrednio do kwestii planowania. Kluczowym błędem w myśleniu jest utożsamianie obserwacji oraz diagnozy z planowaniem, co prowadzi do pominięcia istotnych aspektów takich jak struktura, cele i strategia działania. Monitoring, choć ważny, dotyczy procesu nadzoru nad wdrażaniem planu i nie jest sam w sobie sposobem na zapewnienie jego efektywności. Zrozumienie różnicy między tymi pojęciami jest fundamentalne dla skutecznego zarządzania w terapii czy projektach, gdzie planowanie stanowi podstawę do realizacji działań i osiągania zamierzonych rezultatów. W praktyce kluczowe jest zintegrowanie tych elementów w spójną całość, co wymaga umiejętnego łączenia obserwacji i monitorowania z dobrze przygotowanym planem.

Pytanie 3

Jakie materiały mogą wspierać realizację zajęć z wykorzystaniem metody komunikacji alternatywnej?

A. Książki naukowe

B. Piktogramy

C. Instrumenty muzyczne

D. Aparat fotograficzny

Rozważając dostępne opcje, można zauważyć, że instrumenty muzyczne, książki naukowe oraz aparaty fotograficzne nie są bezpośrednio związane z efektywnym używaniem metod komunikacji alternatywnej. Instrumenty muzyczne mogą być pomocne w terapii, jednak ich zastosowanie w kontekście komunikacji alternatywnej jest ograniczone. Muzyka może wspierać ekspresję emocji, ale nie dostarcza konkretnych narzędzi do przekazywania informacji, co jest kluczowe w komunikacji alternatywnej. Książki naukowe, choć zawierają cenną wiedzę, zazwyczaj wymagają umiejętności czytania i zrozumienia tekstu, co może być barierą dla osób z ograniczeniami w komunikacji. W szczególności, osoby, które korzystają z komunikacji alternatywnej, mogą mieć trudności z przyswajaniem skomplikowanych terminów i pojęć prezentowanych w tradycyjnej formie tekstowej. Aparaty fotograficzne również nie są narzędziem komunikacji alternatywnej, ponieważ ich funkcja dokumentacyjna nie wspiera bezpośredniego przekazu informacji. Użytkowanie zdjęć wymaga zrozumienia kontekstu i umiejętności ich interpretacji, co nie jest zawsze możliwe dla osób korzystających z komunikacji alternatywnej. Typowym błędem myślowym jest uznawanie, że jakiekolwiek narzędzie może być użyte w edukacji bez dostosowania go do specyficznych potrzeb uczniów, co w praktyce prowadzi do nieefektywności w nauczaniu i osłabienia procesu komunikacji. Kluczowe jest zrozumienie, że w przypadku osób z ograniczeniami komunikacyjnymi wybór odpowiednich narzędzi jest fundamentalny dla zapewnienia im wsparcia w nauce oraz wyrażaniu siebie.

Pytanie 4

Przed rozpoczęciem pracy z uczestnikami w kuchni, która została wyposażona w nową zmywarkę, terapeuta zajęciowy powinien w pierwszej kolejności

A. przebudować przestrzeń roboczą

B. przekazać kierownikowi instrukcję obsługi urządzenia

C. zaktualizować regulamin kuchni

D. przygotować harmonogram użytkowania sprzętu

Przebudowa pracowni nie jest uzasadniona w sytuacji, gdy jedyną zmianą jest dodanie nowego sprzętu, jakim jest zmywarka. Przebudowa wiązałaby się z dużymi kosztami oraz czasem, który mógłby zostać lepiej wykorzystany na szkolenie personelu lub dostosowanie regulaminu. Wprowadzenie nowego sprzętu nie wymaga także przeorganizowania całej przestrzeni roboczej, o ile obecne ustawienia są funkcjonalne. Przekazanie kierownikowi instrukcji użytkowania sprzętu bez wcześniejszej aktualizacji regulaminu może prowadzić do nieporozumień i braku jasności w zasadach korzystania z zmywarki, co może wpłynąć na bezpieczeństwo i efektywność pracy. Sporządzenie harmonogramu korzystania ze sprzętu, choć istotne, nie jest pierwszym krokiem w tej sytuacji, gdyż bez odpowiednich zasad korzystania z nowego urządzenia, harmonogram nie będzie miał sensu. Ważne jest, aby przed podjęciem jakichkolwiek działań związanych z nowym sprzętem, najpierw ustalić zasady, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zarządzaniu przestrzenią roboczą oraz zapewnieniu bezpieczeństwa uczestników zajęć.

Pytanie 5

W trakcie interakcji międzyludzkiej stosowane są elementy paralingwistyczne, do których zalicza się

A. wyraz twarzy

B. zapach, rumieńce, łzawienie oczu

C. ton głosu, tempo mowy, chrząknięcia

D. cechy temperamentu

W komunikacji międzyludzkiej jest wiele różnych rzeczy, które wpływają na to, jak przekazujemy i odbieramy to, co mówią inni. Odpowiedzi dotyczące zapachów, rumienców, łez, temperamentu czy wyrazu twarzy są błędne, bo nie mają bezpośredniego związku z paralingwistyką. Ta ostatnia skupia się głównie na dźwiękach i jak je interpretujemy. Zapach czy rumieńce to raczej reakcje fizjologiczne, związane z emocjami, ale nie są elementami paralingwistycznymi. Cechy temperamentu odnoszą się do permanentnych cech osobowości i mogą mieć wpływ na interakcje, ale nie są to czynniki paralingwistyczne. Wyraz twarzy, mimo że istotny, należy do niewerbalnej komunikacji, a nie do paralingistyki. Często ludzie mylą te różne aspekty komunikacji, co może prowadzić do niepełnego zrozumienia, jak one się ze sobą łączą. Warto zrozumieć te granice, bo to jest ważne dla skutecznej komunikacji, a także dla nauki dobrych technik interpersonalnych, które obejmują zarówno werbalne, jak i niewerbalne elementy. W praktyce umiejętność odróżniania tych rzeczy może naprawdę wpłynąć na to, jak efektywnie pracujemy w zespole i jak budujemy relacje z klientami.

Pytanie 6

Osoba biorąca udział w zajęciach świetlicy socjoterapeutycznej nie potrafi przez długi czas skupić się na wykonywaniu zadania, ma problemy z organizacją swojego stanowiska pracy oraz łatwo ulega rozproszeniu, co jest typowe dla zespołu nadpobudliwości psychoruchowej. W obszarze poznawczym zauważalne są u niej zaburzenia

A. spostrzegania

B. uwagi

C. myślenia

D. pamięci

Odpowiedź "uwagi" jest prawidłowa, ponieważ zaburzenia uwagi są jednym z kluczowych symptomów związanych z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD). Osoby z ADHD często doświadczają trudności w utrzymaniu skupienia na zadaniach, co skutkuje nieefektywnym organizowaniem pracy oraz łatwym rozpraszaniem się. W kontekście zajęć socjoterapeutycznych kluczowe jest zrozumienie, że poprawa umiejętności uwagi może prowadzić do znacznej poprawy zdolności do koncentrowania się na zadaniach, co w praktyce przekłada się na lepsze wyniki w nauce i relacjach interpersonalnych. Przykładowe techniki, które mogą pomóc w rozwijaniu uwagi, to ćwiczenia mindfulness, strukturalizacja czasu i miejsca pracy, a także wprowadzenie krótkich przerw w trakcie pracy. W pracy z dziećmi z ADHD, stosowanie strategii takich jak wykorzystywanie wizualnych pomocy naukowych lub tworzenie harmonogramów może przynosić pozytywne efekty, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii oraz edukacji.

Pytanie 7

Terapeuta zajęciowy, udzielając informacji zwrotnej swojemu podopiecznemu na temat jego negatywnego zachowania wobec innych, powinien

A. stosować komunikaty zaczynające się od 'ty zawsze'.

B. formułować swoje wypowiedzi w bardzo ogólny sposób.

C. ocenić osobę podopiecznego, a nie jego postawę.

D. ocenić konkretne działanie, a nie podopiecznego.

Ocena konkretnego zachowania, a nie podopiecznego, jest kluczowym elementem konstruktywnej informacji zwrotnej w terapii zajęciowej. Taka strategia minimalizuje ryzyko wywołania defensywnej reakcji u podopiecznego i zamiast tego skupia się na poprawie zachowań, które mogą być niepożądane. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta zauważa, że podopieczny jest często nieuprzejmy w stosunku do rówieśników. Zamiast mówić: 'Jesteś niegrzeczny', co może wywołać opór, lepiej jest powiedzieć: 'Zauważyłem, że wczoraj rozmawiając z innymi, używałeś tonu, który mógł być odebrany jako nieuprzejmy'. Tego typu podejście nie tylko utrzymuje pozytywną relację między terapeutą a podopiecznym, ale także koncentruje się na możliwościach rozwoju i wprowadzenia zmian. W praktyce stosowanie takiej strategii jest zgodne z zasadami empatii i zrozumienia, które są fundamentem skutecznej terapii zajęciowej, promując rozwój umiejętności interpersonalnych i samoświadomości podopiecznych.

Pytanie 8

Podczas planowania terapii zajęciowej dla osoby z zaburzeniami poznawczymi, terapeuta powinien wziąć pod uwagę

A. aktualne trendy w terapii, ale tylko jeśli są zgodne z celami pacjenta

B. indywidualne możliwości i potrzeby pacjenta

C. preferencje terapeuty, które nie powinny dominować nad potrzebami pacjenta

D. dostępność sprzętu w placówce, ale w miarę możliwości dostosować terapię do potrzeb pacjenta

Podczas planowania terapii zajęciowej dla osób z zaburzeniami poznawczymi kluczowe jest dostosowanie działań do indywidualnych możliwości i potrzeb pacjenta. Tylko wtedy terapia ma szansę przynieść zamierzone efekty. Każda osoba jest inna i ma unikalne potrzeby, które wynikają z jej stanu zdrowia, poziomu funkcjonowania i osobistych preferencji. Uwzględnienie tych aspektów pozwala terapeucie na opracowanie planu, który będzie nie tylko efektywny, ale także akceptowany przez pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien przeprowadzić szczegółową ocenę pacjenta, uwzględniając jego historię choroby, aktualne objawy oraz cele terapeutyczne. Dzięki temu możliwe jest zaprojektowanie działań, które nie tylko wspomagają poprawę funkcji poznawczych, ale także zwiększają motywację pacjenta do uczestnictwa w terapii. Dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej i stanowi podstawę skutecznej interwencji terapeutycznej.

Pytanie 9

5-letnie dziecko przebywające na oddziale onkologicznym doświadcza silnego strachu, nie rozumie procesu leczenia oraz skutków ubocznych chemioterapii. W tej sytuacji najbardziej odpowiednią formą zajęć będzie

A. chromoterapia

B. felinoterapia

C. hortikuloterapia

D. bajkoterapia

Bajkoterapia to interwencja terapeutyczna, która wykorzystuje opowiadanie i słuchanie bajek w celu łagodzenia lęków i stresu, szczególnie u dzieci. W przypadku 5-letniego dziecka przebywającego na oddziale onkologicznym, które nie rozumie złożoności procedur medycznych i skutków ubocznych chemioterapii, bajkoterapia może stanowić skuteczne narzędzie do budowania poczucia bezpieczeństwa oraz zrozumienia tego, co się dzieje wokół niego. Opowieści mogą być dostosowane do indywidualnych lęków dziecka, a także pomóc w identyfikacji z postaciami bajkowymi, które przeżywają podobne sytuacje. W praktyce, terapeuta może wykorzystać bajki jako sposób na naukę poprzez zabawę, co jest zgodne z zasadami pedagogiki terapeutycznej i psychologii rozwojowej. Bajkoterapia wspiera rozwój emocjonalny i społeczny, umożliwiając dzieciom wyrażanie swoich obaw w bezpieczny sposób oraz uczenie się radzenia sobie z trudnymi emocjami. W kontekście standardów opieki zdrowotnej, ta forma terapii jest rekomendowana przez specjalistów zajmujących się wsparciem psychologicznym dzieci w sytuacjach kryzysowych.

Pytanie 10

Terapeuta, który poinformował swoich podopiecznych o tym, że biorą udział w badaniu, lecz nie ujawnił jego celu, przeprowadził obserwację

A. indywidualną

B. jawną

C. pośrednią

D. otwartą

Analizując inne możliwe odpowiedzi, warto zauważyć, że odpowiedzi takie jak 'jednostkowa', 'pośrednia' i 'otwarta' nie odnoszą się właściwie do kontekstu jawności w badaniach. Obserwacja jednostkowa koncentruje się na indywidualnych przypadkach, gdzie badacz może być obecny lub nie, ale nie ma związku z informowaniem uczestników o badaniu. W tym przypadku, terapeuta nie prowadził obserwacji jednostkowej, ponieważ informował swoich podopiecznych o badaniu. Z kolei obserwacja pośrednia polega na analizowaniu zachowań osób w sposób, który nie wymaga bezpośredniej interakcji z nimi. Może to obejmować stosowanie nagrań wideo lub innych metod, które nie wymagają obecności badacza, co jest sprzeczne z sytuacją opisaną w pytaniu, gdyż terapeuta angażował się w bezpośrednią interakcję. Obserwacja otwarta zakłada pełną przejrzystość co do celu badania, co również nie było spełnione w tej sytuacji, ponieważ terapeuta nie ujawniał celu badania. Te pomyłki mogą wynikać z mylenia różnych typów obserwacji i ich zastosowań w praktyce. W kontekście badań psychologicznych, kluczowe jest zrozumienie różnicy między tymi typami, aby odpowiednio zastosować je w praktyce terapeutycznej.

Pytanie 11

W trakcie rozmowy terapeuta nie kwestionuje argumentów swojego podopiecznego, nie stara się udowodnić własnych racji, a jego celem jest głębokie zrozumienie rozmówcy, jednocześnie zachowując spójność w obronie własnych przekonań oraz prawa do odmowy. Jaką technikę asertywnego zachowania, znaną jako ugięcie się, zastosował terapeuta?

A. Jestem słoniem

B. Zdarta płyta

C. FUKO

D. Jujitsu

Pojęcia takie jak "jestem słoniem", "FUKO" czy "zdarta płyta" odnoszą się do innych strategii asertywnych, które nie są adekwatne w kontekście opisanego pytania. "Jestem słoniem" to technika, która skupia się na ignorowaniu ataków lub prowokacji, co może prowadzić do unikania konfrontacji, ale nie sprzyja aktywnemu wyrażaniu i obronie własnego zdania. Natomiast "FUKO" to technika, która ma na celu wyrażenie swoich potrzeb i granic, jednak działa na zasadzie ekspresji, a nie adaptacji do argumentów rozmówcy. "Zdarta płyta" polega na powtarzaniu swojego stanowiska w sposób kategoryczny, co może być skuteczne w sytuacjach, gdy rozmówca nie ustępuje, ale w przypadku terapeuty może to wydawać się zbyt sztywne i nieelastyczne. W terapii, kluczowe jest balansowanie między zrozumieniem a obroną własnych przekonań, co najlepiej ilustruje technika jujitsu. Warto zauważyć, że podejmowanie decyzji o tym, jak odpowiedzieć na argumenty rozmówcy, wymaga umiejętności analizy sytuacji oraz dostosowania stylu komunikacji do kontekstu, co jest fundamentalne dla skutecznej interakcji interpersonalnej. Ignorowanie tych różnic w technikach asertywnych prowadzi do nieporozumień i braku efektywnej komunikacji w relacjach pomiędzy terapeutą a podopiecznym.

Pytanie 12

Podopieczny wykazuje zmniejszoną sprawność zarówno w motoryce małej, jak i dużej. U niego występują zakłócenia w obszarze

A. społecznej

B. duchowej

C. psychicznej

D. fizycznej

Odpowiedź 'fizycznej' jest poprawna, ponieważ obniżona sprawność w zakresie motoryki małej i dużej odnosi się bezpośrednio do umiejętności ruchowych, które są kluczowym aspektem fizycznej sfery funkcjonowania każdego człowieka. Motoryka mała obejmuje precyzyjne ruchy, takie jak chwytanie, pisanie czy manipulowanie przedmiotami, podczas gdy motoryka duża dotyczy większych grup mięśniowych, co przejawia się w takich aktywnościach jak bieganie, skakanie czy wspinanie się. Zaburzenia w tych obszarach mogą prowadzić do ograniczeń w codziennym funkcjonowaniu, co wpływa na niezależność osoby oraz jej jakość życia. Przykładowo, dzieci z obniżoną sprawnością motoryczną mogą mieć trudności w uczestnictwie w grach zespołowych, co może wpływać na ich rozwój społeczny i emocjonalny. Dlatego w terapii i rehabilitacji istotne jest wdrażanie ćwiczeń wspierających rozwój motoryki, zgodnie z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i fizjoterapii, gdzie kluczowym celem jest poprawa funkcji fizycznych, co w konsekwencji przyczynia się do polepszenia jakości życia pacjenta.

Pytanie 13

Na początku zajęć terapeuta zasugerował grupie uczestników realizację cyklu leniwych ósemek, mając na celu poprawę ich skupienia. Wykorzystał ćwiczenie typowe dla metody

A. Dennisona

B. Orffa

C. Sherborne

D. Klanzy

Odpowiedzi wskazujące na metody Orffa, Sherborne oraz Klanzy nie są poprawne, ponieważ każda z tych metod ma inne cele terapeutyczne i edukacyjne. Metoda Orffa opiera się na muzykoterapii i nauczaniu poprzez muzykę oraz ruch. Jej głównym celem jest rozwijanie kreatywności oraz wyrażanie emocji poprzez dźwięki i rytm, co nie jest bezpośrednio związane z poprawą koncentracji poprzez ruchowe ćwiczenia, takie jak <i>leniwe ósemki</i>. Metoda Sherborne z kolei kładzie nacisk na rozwój osobisty i komunikację poprzez ruch oraz interakcję z innymi, ale jej fundamenty nie opierają się na systematycznych ćwiczeniach mających na celu poprawę zdolności poznawczych. Klanza, będąca metodą pracy z dziećmi, koncentruje się na edukacji w zakresie umiejętności społecznych i emocjonalnych poprzez zabawę oraz interaktywność, lecz nie ma na celu bezpośredniego wspierania integracji sensorycznej, jak to ma miejsce w metodzie Dennisona. Wybór błędnych odpowiedzi często wynika z mylenia celów i założeń różnych metod terapeutycznych. Kluczowe jest zrozumienie, że każda z metod ma swoje unikalne podejście i zastosowania, co sprawia, że nie można ich stosować zamiennie bez uwzględnienia ich specyfiki oraz celów, które chcemy osiągnąć w pracy z uczestnikami.

Pytanie 14

Kynoterapia to technika, która zwiększa skuteczność rehabilitacji, w której motywacją jest odpowiednio wyszkolony i dobrany

A. kot

B. koń

C. królik

D. pies

Kynoterapia to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje interakcję pomiędzy człowiekiem a psem w celu wspierania procesu rehabilitacji. Psy, jako zwierzęta towarzyszące, posiadają wyjątkowe umiejętności, które wpływają na motywację pacjentów oraz poprawiają ich samopoczucie. W kontekście rehabilitacji, obecność psa może ułatwić wykonywanie ćwiczeń fizycznych, a także zmniejszyć stres związany z terapią. Przykłady zastosowań kynoterapii obejmują pracę z dziećmi z autyzmem, seniorami w domach opieki oraz pacjentami po urazach neurologicznych. W każdym z tych przypadków, pies działa jako katalizator, pomagając w przełamywaniu barier psychicznych oraz motywując do aktywności fizycznej. Kynoterapia jest zgodna z wytycznymi organizacji zajmujących się terapią zwierzętami, które podkreślają znaczenie odpowiedniego przeszkolenia psów oraz współpracy z wykwalifikowanymi terapeutami.

Pytanie 15

Ergoterapia to forma terapii

A. poprzez pracę

B. za pomocą zabawy

C. przez ruch

D. poprzez śmiech

Ergoterapia to terapia, która koncentruje się na wykorzystaniu pracy w celu poprawy funkcjonowania osób w ich codziennym życiu. Głównym celem ergoterapii jest umożliwienie pacjentom angażowania się w czynności, które mają dla nich znaczenie, co sprzyja ich zdrowiu fizycznemu i psychicznemu. Przykłady zastosowania ergoterapii obejmują pomoc osobom po udarach mózgu w odzyskaniu zdolności do wykonywania codziennych zadań, takich jak ubieranie się czy gotowanie, poprzez odpowiednio dobrane ćwiczenia i zadania. Ergoterapeuci stosują różnorodne metody, w tym techniki rehabilitacyjne oraz adaptacyjne, aby dostosować otoczenie pacjenta do jego potrzeb, co jest zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) w zakresie zdrowia i jakości życia. Pracując z pacjentami, ergoterapeuci biorą pod uwagę aspekty psychologiczne, społeczne i fizyczne, które wpływają na ich codzienną aktywność, co czyni tę terapię holistycznym podejściem do rehabilitacji.

Pytanie 16

Jakie metody powinien zastosować terapeuta w choreoterapii?

A. Zabawy na świeżym powietrzu oraz wspólny śpiew

B. Głośne odczytywanie tekstu, inscenizacje słowne, recytacje

C. Taniec, ćwiczenia muzyczno-ruchowe, improwizacje ruchowe do muzyki

D. Malowanie używając różnych kolorów na płótnie, szkle oraz papierze

Taniec, ćwiczenia muzyczno-ruchowe i improwizacje ruchowe przy muzyce są kluczowymi technikami stosowanymi w choreoterapii, ponieważ aktywność fizyczna w połączeniu z muzyką sprzyja rozwojowi emocjonalnemu oraz społecznemu uczestników terapii. Ta forma terapii wykorzystuje ruch jako narzędzie do wyrażania uczuć, co jest szczególnie ważne dla osób z trudnościami w komunikacji werbalnej. Przykłady zastosowania obejmują sesje, w których uczestnicy mają za zadanie wyrazić swoje emocje poprzez taniec, co może prowadzić do lepszego zrozumienia samego siebie oraz swoich relacji z innymi. Takie podejście jest zgodne z podejściem holistycznym w terapii, które uznaje, że ciało i umysł są ze sobą nierozerwalnie związane. Ponadto, badania wykazują, że ruch w połączeniu z muzyką może zmniejszać objawy lękowe i depresyjne, zwiększając jednocześnie poziom endorfin, co tworzy pozytywne doświadczenie terapeutyczne. Choreoterapia znajduje zastosowanie nie tylko w pracy z dziećmi, ale również z dorosłymi, w różnych kontekstach, takich jak rehabilitacja psychiczna czy wsparcie w kryzysach emocjonalnych.

Pytanie 17

W terapii osób z zaburzeniami psychicznymi można wyróżnić dwa etapy: terapię

A. czynnościową i spoczynkową

B. relaksacyjną i usprawniającą

C. aktywującą i resocjalizującą

D. dyrektywną i niedyrektywną

Odpowiedź "aktywizmująca i resocjalizująca" jest poprawna, ponieważ te dwa etapy odzwierciedlają kluczowe elementy pracy terapeutycznej z osobami cierpiącymi na zaburzenia psychiczne. Terapia aktywizująca skupia się na wspieraniu pacjentów w odkrywaniu i rozwijaniu ich potencjału, co jest niezbędne do poprawy jakości życia oraz zwiększenia samodzielności. W praktyce terapeutycznej może to obejmować różnorodne techniki, takie jak terapia zajęciowa, grupowa oraz metody motywacyjne, które składają się na aktywne uczestnictwo pacjenta w procesie leczenia. Z kolei terapia resocjalizująca ma na celu reintegrację osób z zaburzeniami psychicznymi ze społeczeństwem, co jest niesamowicie istotne w kontekście zapobiegania nawrotom i poprawy funkcjonowania społecznego. Warto odwołać się do standardów, takich jak te zawarte w dokumentach WHO dotyczących zdrowia psychicznego, które podkreślają znaczenie holistycznego podejścia oraz współpracy z pacjentami, aby zidentyfikować ich potrzeby i cele. Wspólna praca terapeuty i pacjenta w tych dwóch etapach stanowi fundament skutecznego procesu terapeutycznego, który prowadzi do realnych zmian w życiu pacjentów.

Pytanie 18

W planie zajęć terapeutycznych powinny się znaleźć etapy:

A. pierwsza, środkowa, końcowa

B. wstępna, kluczowa, końcowa

C. wstępna, zasadnicza, końcowa

D. początkowa, centralna, końcowa

Odpowiedź 'wstępna, zasadnicza, końcowa' jest poprawna, ponieważ odzwierciedla standardowy model struktury zajęć terapeutycznych. Faza wstępna ma na celu wprowadzenie uczestników w temat, ustalenie celów oraz stworzenie bezpiecznej i komfortowej atmosfery, co jest kluczowe dla efektywnej interakcji. Faza zasadnicza to moment, w którym odbywają się główne działania terapeutyczne, takie jak praktykowanie umiejętności czy rozwiązywanie problemów, co wymaga umiejętnego prowadzenia przez terapeutę, aby utrzymać zaangażowanie uczestników. Na końcu, w fazie końcowej, następuje podsumowanie zajęć, refleksja nad osiągniętymi rezultatami oraz przygotowanie do przyszłych działań. Przykładowo, w terapii grupowej, w fazie wstępnej można zaaranżować krótką rundę wprowadzającą, w fazie zasadniczej zrealizować ćwiczenia interakcyjne, a w fazie końcowej przeprowadzić dyskusję, co pomaga w utrwaleniu nabytej wiedzy i umiejętności. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii oraz edukacji dorosłych.

Pytanie 19

Warsztaty terapii zajęciowej prowadzą działania w zakresie rehabilitacji społecznej oraz zawodowej, mające na celu osiągnięcie przez uczestnika przede wszystkim

A. umiejętności związanych z różnymi technikami

B. jak największej sprawności fizycznej

C. swobody w komunikacji

D. możliwie niezależnego i samodzielnego życia

Warsztaty terapii zajęciowej (WTZ) mają na celu wsparcie osób z niepełnosprawnościami w dążeniu do maksymalnej niezależności życiowej. Odpowiedź, która wskazuje na dążenie do możliwie niezależnego i samodzielnego życia, jest zgodna z przyjętymi standardami rehabilitacji społecznej. W ramach WTZ uczestnicy uczą się nie tylko umiejętności praktycznych, ale także społecznych i emocjonalnych, które są niezbędne do funkcjonowania w społeczeństwie. Przykłady takich umiejętności to zarządzanie finansami, gotowanie, czy umiejętności interpersonalne. Takie wsparcie pozwala na integrowanie się z otoczeniem oraz nawiązywanie relacji międzyludzkich, co jest kluczowe dla poprawy jakości życia. Dążenie do samodzielności jest również zgodne z zasadami Konwencji o prawach osób z niepełnosprawnościami, która podkreśla znaczenie zapewnienia dostępności i wsparcia dla osób z ograniczeniami. W ten sposób, WTZ działają jako platforma, która umożliwia osobom z niepełnosprawnościami rozwój i aktywizację, co przekłada się na ich większe zaangażowanie w życie społeczne.

Pytanie 20

Przygotowując zajęcia dla osoby słabo widzącej, głównie należy pamiętać

A. o wsparciu pod przedramię

B. o zapewnieniu siedzenia z komfortowym oparciem

C. o odpowiednim oświetleniu miejsca pracy

D. o wyższym blacie stołu

Właściwe oświetlenie stanowiska pracy jest kluczowe dla osób słabo widzących, ponieważ odpowiednie natężenie i kierunek światła wpływają na zdolność do dostrzegania detali oraz kontrastów. W przypadku osób z ograniczoną widocznością, wykorzystanie jasnego, rozproszonego oświetlenia, które minimalizuje cienie, jest niezmiernie ważne. Przykładowo, lampy LED o wysokiej mocy lub oświetlenie z regulacją jasności mogą być stosowane, aby dostosować warunki pracy do indywidualnych potrzeb podopiecznego. Dodatkowo, warto zwrócić uwagę na barwę światła; światło o cieplejszej temperaturze (około 3000 K) może być bardziej komfortowe, podczas gdy chłodniejsze (około 5000 K) może pomóc w bardziej szczegółowych zadaniach. Zgodnie z rekomendacjami Polskiego Standardu Oświetlenia, miejsca pracy powinny być dostosowane tak, aby umożliwić komfortowe wykonywanie zadań bez nadmiernego obciążenia wzroku. Poza tym, warto również zainwestować w pomocne akcesoria, takie jak lupa z podświetleniem, co może dodatkowo ułatwić pracę.

Pytanie 21

Zajęcia wspierające artykulację i wyrazistość mimiki twarzy u osoby z chorobą Parkinsona powinny obejmować

A. śpiewoterapię

B. choreoterapię

C. chromoterapię

D. relaksację

Relaksacja, choreoterapia i chromoterapia, choć mogą mieć swoje miejsce w terapii osób z chorobą Parkinsona, nie są bezpośrednio ukierunkowane na rozwijanie umiejętności artykulacyjnych i mimicznych. Relaksacja ma na celu odprężenie i redukcję napięcia mięśniowego, co jest ważne, ale nie przyczynia się bezpośrednio do poprawy zdolności mowy. Choreoterapia, będąca formą terapii ruchowej przy użyciu tańca, może wspierać ogólną mobilność i koordynację, ale nie koncentruje się na specyficznych ćwiczeniach związanych z artykulacją. Z kolei chromoterapia, która wykorzystuje kolory do terapeutycznych celów, nie ma naukowych podstaw, które potwierdzałyby jej skuteczność w kontekście mowy i komunikacji. Często mylnie zakłada się, że metody te mogą być stosowane zamiennie lub równolegle z terapia mowy, co prowadzi do zignorowania specyficznych potrzeb pacjentów z chorobą Parkinsona. Ponadto, kluczowe jest stosowanie podejść, które są oparte na dowodach naukowych i uznawane za najlepsze praktyki w terapii zajęciowej oraz logopedycznej. Niezrozumienie roli śpiewoterapii w kontekście działań stymulujących mową może prowadzić do niewłaściwego doboru metod terapeutycznych, co w efekcie może osłabić postępy w rehabilitacji pacjentów.

Pytanie 22

Terapeuta stworzył plan terapii zajęciowej, uwzględniając trudności i umiejętności członków grupy terapeutycznej oraz dostępne materiały i narzędzia w pracowni. Jego plan wykazuje zatem cechę

A. elastyczności

B. wykonalności

C. celowości

D. terminowości

Plan terapii zajęciowej przygotowany przez terapeutę, który uwzględnia problemy, możliwości uczestników oraz dostępne zasoby, spełnia kluczową cechę wykonalności. Wykonalność odnosi się do tego, czy zamierzone cele terapeutyczne mogą być osiągnięte przy użyciu dostępnych środków i w określonym czasie. W praktyce oznacza to, że terapeuta musi nie tylko zrozumieć potrzeby swoich pacjentów, ale również ocenić, czy ma odpowiednie materiały oraz narzędzia do skutecznego przeprowadzenia terapii. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta planuje zajęcia plastyczne z osobami z niepełnosprawnością ruchową. Aby plan był wykonalny, powinien uwzględniać narzędzia umożliwiające uczestnictwo tych osób, takie jak specjalne pędzle czy techniki malarskie, które nie wymagają skomplikowanej obsługi. Zgodnie z dobrą praktyką w terapii zajęciowej, plan powinien być również elastyczny, co pozwala na dostosowanie działań do zmieniających się potrzeb uczestników. Dlatego kluczowym elementem efektywnego planowania terapii jest zapewnienie jej wykonalności przez analizę zasobów oraz potrzeb pacjentów.

Pytanie 23

Jakiego specjalistę powinien zaangażować terapeuta zajęciowy, aby zwiększyć sieć wsparcia społecznego uczestnika środowiskowego domu samopomocy w kwestii pomocy w rozwiązaniu jego problemów życiowych?

A. Z pedagogiem specjalnym

B. Z fizjoterapeutą

C. Z logopedą

D. Z pracownikiem socjalnym

Współpraca terapeuty zajęciowego z pracownikiem socjalnym jest kluczowa w kontekście poszerzania sieci wsparcia społecznego uczestników środowiskowych domów samopomocy. Pracownik socjalny posiada wiedzę na temat systemu wsparcia społecznego, w tym instytucji i organizacji, które mogą pomóc osobom z problemami życiowymi. Terapeuta zajęciowy, współpracując z pracownikiem socjalnym, może zidentyfikować konkretne potrzeby uczestników, a następnie wspólnie opracować plany interwencji, które będą dostosowane do indywidualnych sytuacji. Przykładowo, jeśli uczestnik zmaga się z trudnościami w dostępie do mieszkań lub potrzebuje wsparcia w zakresie zatrudnienia, pracownik socjalny może pomóc w nawiązaniu kontaktu z odpowiednimi usługami. Dobre praktyki wskazują, że takie zintegrowane podejście, które łączy różne profesjonalne zasoby, zwiększa skuteczność interwencji oraz poprawia jakość życia uczestników. Inny aspekt współpracy to zmniejszenie stygmatyzacji i budowanie pozytywnego obrazu uczestnika poprzez aktywne angażowanie go w życie społeczne, co jest możliwe przy wsparciu różnorodnych specjalistów.

Pytanie 24

Podopieczna z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, która niedawno zaczęła być kłótliwa, oddała swoją biżuterię w lombardzie i wzięła kredyt w banku. Śpi zaledwie 2-3 godziny każdej nocy, a w godzinach nocnych przegląda portale społecznościowe, uruchomiła również internetowy biznes "Kobieta sukcesu". Przedstawione zachowania mogą sugerować, że doszło do

A. dystymii

B. paratymii

C. manii

D. dysforii

Wybór odpowiedzi dotyczącej paratymii, dysforii czy dystymii jako alternatyw do manii jest mylny oraz pokazuje brak zrozumienia różnic między tymi pojęciami. Paratymia odnosi się do niezgodności emocjonalnej, w której uczucia nie odpowiadają sytuacji, ale nie wiąże się bezpośrednio z wzorami aktywności czy zachowań ryzykownych, jakie obserwujemy w manii. Dysforia to stan ogólnego niezadowolenia i przygnębienia, który również nie odpowiada opisanemu przypadkowi pacjentki, biorąc pod uwagę jej podwyższony nastrój i aktywność. Dystymia, czyli przewlekłe niskie samopoczucie, również odbiega od opisywanych symptomów manii, ponieważ charakteryzuje się stabilnym, ale obniżonym nastrojem, a nie podwyższonym i aktywnym. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych niepoprawnych wniosków mogą obejmować mylenie objawów depresyjnych z objawami hipomaniakalnymi, co podkreśla potrzebę dokładniejszego zrozumienia klasyfikacji zaburzeń afektywnych. W kontekście terapeutycznym, istotne jest, aby dokładnie analizować objawy i ich nasilenie, tak aby nie wprowadzać pacjentów w nieodpowiednie programy terapeutyczne, na co wskazują standardy i dobre praktyki w psychiatrii.

Pytanie 25

Skuteczny plan terapii i rehabilitacji dla pacjenta powinien być

A. celowy, spójny, elastyczny, terminowy

B. elastyczny, bezterminowy, usystematyzowany, urozmaicony

C. wykonalny, stały, konsekwentny, urozmaicony

D. stały, wykonalny, przejrzysty, uporządkowany

Wybór niewłaściwych kryteriów do oceny planu terapii i rehabilitacji prowadzi do pominięcia fundamentalnych zasad skutecznej interwencji. Przykładowo, stałość i wykonalność, wskazane w niepoprawnych opcjach, mogą sugerować sztywne podejście do terapii, które nie uwzględnia indywidualnych potrzeb pacjenta. Stały program może być niewłaściwy, gdyż nie pozwala na adaptację do postępów pacjenta, które są często nieprzewidywalne. Wykonalność, choć istotna, nie może być jedynym wyznacznikiem; każda terapia musi być również dostosowana do celów, które są zgodne z możliwościami pacjenta. Dodatkowo, przejrzystość i uporządkowanie, o których mowa w innych odpowiedziach, są ważnymi aspektami, lecz same w sobie nie gwarantują sukcesu terapeutycznego. Plan musi być nie tylko zorganizowany, ale także uwzględniać elastyczność reakcji na zmieniające się potrzeby podopiecznego. Zbyt duży nacisk na urozmaicenie w metodach terapeutycznych bez spójności i celowości może prowadzić do chaosu, gdzie pacjent nie potrafi zrozumieć celu poszczególnych działań. Kluczowe jest, aby plan, mimo że był różnorodny, pozostał zharmonizowany wokół jasno określonych celów i ram czasowych, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji.

Pytanie 26

Potrzeba bycia docenianym, uznawanym oraz podziwianym przez innych zalicza się do potrzeb

A. wyższego rzędu

B. poznawczych

C. podstawowych

D. niższego rzędu

Wybór odpowiedzi wskazującej na potrzeby niższego rzędu jest błędny, ponieważ koncentruje się na podstawowych, fizjologicznych aspektach ludzkiego życia, takich jak jedzenie, schronienie czy bezpieczeństwo. Te potrzeby są fundamentalne i muszą być zaspokojone, zanim jednostka zacznie myśleć o potrzebach wyższego rzędu, takich jak szacunek i uznanie. Z kolei odniesienie do potrzeb podstawowych jest również nietrafione, ponieważ te dotyczą pierwotnych wymagań egzystencjalnych, a nie emocjonalnych czy psychologicznych. Potrzeby poznawcze, które dotyczą zdobywania wiedzy i zrozumienia, są jeszcze innym rodzajem potrzeb, które również nie odpowiadają na pytanie. Powszechne błędy myślowe, które mogą prowadzić do takich wniosków, obejmują mylenie podstawowych potrzeb z potrzebami związanymi z uznaniem i samorealizacją. Warto także zauważyć, że według Maslowa zaspokojenie potrzeb wyższego rzędu staje się możliwe dopiero po spełnieniu potrzeb niższego rzędu. Ta hierarchiczna struktura potrzeb ukazuje, jak kluczowe jest zrozumienie, w jakim kontekście funkcjonujemy, aby właściwie kierować naszymi dążeniami i motywacją. W praktyce, organizacje powinny dążyć do stworzenia środowiska pracy, które zaspokaja nie tylko potrzeby podstawowe, ale również wyższe, co przekłada się na długofalową efektywność i zaangażowanie pracowników.

Pytanie 27

Tworząc osobisty plan terapii zajęciowej dla osoby z chorobą Parkinsona, u której występuje mikrografia, terapeuta powinien uwzględnić ćwiczenia polegające na

A. pisaniu z użyciem klawiatury

B. zamazywaniu dużych powierzchni

C. tworzeniu grafiki komputerowej

D. wycinaniu liter za pomocą wyrzynarki

Odpowiedzi, które skoncentrowały się na wycinaniu liter, zamalowywaniu dużych powierzchni oraz wykonywaniu grafiki komputerowej, nie biorą pod uwagę specyfiki mikrografii i jej wpływu na umiejętności manualne pacjentów z chorobą Parkinsona. Zamalowywanie dużych powierzchni może wydawać się aktywnością relaksującą, jednak nie angażuje precyzyjnych ruchów wymaganych w terapii, a ponadto może prowadzić do frustracji, gdyż pacjenci z mikrografią mogą mieć trudności z tak dużymi zakresami ruchowymi. Natomiast wycinanie liter przy użyciu wyrzynarki jest czynnością wymagającą znacznej siły i precyzji, co może być poza zasięgiem osób z ograniczeniami motorycznymi wynikającymi z choroby Parkinsona. Wykonywanie grafiki komputerowej, jakkolwiek korzystne w kontekście eksploracji kreatywności, nie angażuje tak fundamentalnych umiejętności związanych z codziennym życiem, jak pisanie. Takie podejście do terapii, ignorujące możliwości technologiczne, prowadzi do pomijania istotnych aspektów rehabilitacji, które mogłyby poprawić jakość życia pacjentów. Kluczowe jest, aby terapeuci zajęciowi dostosowywali swoje plany do indywidualnych potrzeb pacjentów, koncentrując się na zadaniach wspierających podstawowe umiejętności komunikacyjne i codzienne funkcjonowanie.

Pytanie 28

Podczas przeprowadzania treningu terapeuta zajęciowy powinien wykorzystać metodę zegarową (identyfikowania przedmiotów w przestrzeni) oraz techniki: ręce na ręce, ręce pod ręce

A. prania odzieży dla osoby z problemami psychicznymi

B. mycia rąk dla podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną

C. samodzielnego spożywania posiłków przez osobę niewidomą

D. ubierania dziecka z autyzmem

Odpowiedź dotycząca samodzielnego spożywania posiłku dla osoby niewidomej jest prawidłowa, ponieważ zastosowanie metody zegarowej oraz technik 'ręce na ręce' i 'ręce pod ręce' jest kluczowe w przypadku pracy z osobami z dysfunkcjami wzrokowymi. Metoda zegarowa pozwala na precyzyjne określenie lokalizacji jedzenia na talerzu, co jest istotne dla osób niewidomych, które nie mają możliwości zobaczenia, gdzie znajduje się jedzenie. Techniki 'ręce na ręce' oraz 'ręce pod ręce' umożliwiają terapeucie bezpośrednie prowadzenie pacjenta w procesie jedzenia, poprawiając jego samodzielność oraz pewność siebie. Przykładem praktycznego zastosowania jest nauczanie pacjenta lokalizacji jedzenia oraz prawidłowego posługiwania się sztućcami, co znacząco wpływa na jakość jego życia oraz poziom niezależności. W kontekście standardów branżowych, ważne jest, aby terapeuci dostosowywali metody pracy do indywidualnych potrzeb i możliwości pacjentów, co jest zgodne z podejściem person-centered, które kładzie nacisk na aktywne uczestnictwo pacjenta w procesie terapeutycznym.

Pytanie 29

Osoba biorąca udział w warsztatach terapii zajęciowej to osoba podatna na wpływy innych, niepewna w wyrażaniu swoich poglądów, a także narażona na wykorzystywanie przez pozostałych uczestników zajęć. Jakiego rodzaju trening powinien zaproponować terapeuta tej osobie?

A. czynnego słuchania

B. zachowania asertywnego

C. radzenia sobie z napięciem

D. rozwiązywania sporów

Odpowiedź 'zachowanie asertywne' jest prawidłowa, ponieważ terapia zajęciowa często skupia się na rozwijaniu umiejętności interpersonalnych uczestników, a asertywność jest kluczowym elementem w budowaniu zdrowych relacji. Asertywność pozwala jednostkom wyrażać swoje potrzeby i pragnienia w sposób otwarty i szanujący zarówno siebie, jak i innych. W kontekście terapii zajęciowej, uczestnik, który jest podatny na wpływy, potrzebuje wsparcia w nauce wyrażania swoich poglądów oraz w obronie swoich granic. Przykładowe techniki asertywności obejmują naukę mówienia 'nie' w sytuacjach, gdy czują się przytłoczeni lub wykorzystywani, co pomoże im w budowaniu pewności siebie. Warto również wprowadzić ćwiczenia symulacyjne, które pozwolą uczestnikom praktykować asertywne odpowiedzi w bezpiecznym środowisku. Praktyka asertywności jest zgodna z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, które promują rozwój osobisty i społeczny uczestników, wspierając ich w dążeniu do niezależności.

Pytanie 30

Do kluczowych form komunikacji niewerbalnej należy kontakt wzrokowy, wygląd zewnętrzny, postawa ciała oraz

A. sposób wypowiedzi

B. aktywne słuchanie

C. odzwierciedlanie emocji

D. gestykulację

Aktywne słuchanie, sposób mówienia oraz odzwierciedlanie uczuć to ważne elementy komunikacji, jednak nie są one klasyfikowane jako formy komunikacji niewerbalnej. Aktywne słuchanie polega na zaangażowanym uczestnictwie w rozmowie, obejmującym nie tylko słuchanie, ale również zadawanie pytań i reagowanie na wypowiedzi drugiej osoby. Choć jest to niezwykle istotna umiejętność, nie jest to forma niewerbalna, ponieważ opiera się głównie na procesie werbalnym i interakcji słownej. Sposób mówienia, który obejmuje intonację, tempo i głośność, również jest techniką komunikacyjną, ale jest to nadal forma komunikacji werbalnej, która nie wchodzi w skład komunikacji niewerbalnej. Z kolei odzwierciedlanie uczuć to technika psychologiczna, która polega na naśladowaniu emocji drugiej osoby, co także nie dotyczy gestów ani innych form niewerbalnych. Wspólnym błędem w rozumieniu komunikacji niewerbalnej jest mylenie jej z umiejętnościami związanymi z komunikacją werbalną, co może prowadzić do ograniczenia efektywności interakcji interpersonalnych. Kluczowe jest zatem zrozumienie, że gestykulacja, będąca integralną częścią komunikacji niewerbalnej, ma na celu wyrażenie emocji i intencji w sposób bardziej wizualny i bezpośredni, co jest niezbędne dla pełnego zrozumienia przekazu.

Pytanie 31

Jakie materiały i narzędzia powinien rozważyć terapeuta przy tworzeniu wyposażenia pracowni stolarskiej?

A. Dłuta, przyrznice, ściski, bejce

B. Czółenka, szydełka, snowalnie, przędze

C. Nożyczki, stemple, szablony, farby

D. Noże, cyrkle, szywnice, tekturę

Jak wybierasz nożyczki, stemple czy cokolwiek z krawiectwa, to tak szczerze – nie rozumiesz, o co chodzi w stolarstwie. Nożyczki super, ale do papieru, a stempel? Chyba w krawiectwie gdzieś się przyda. Farby to raczej wykończenie, a nie narzędzia do obróbki drewna. Noże, cyrkle i szywnice – niby mogą się przydać, ale w stolarstwie rzadko kiedy. A czółenka i szydełka? No to już w ogóle nie w temacie drewna. Jak wybierasz takie narzędzia, to jakość twoich projektów może być na niskim poziomie. Kluczowe jest, żeby zrozumieć, że stolarstwo wymaga konkretnych narzędzi dostosowanych do pracy z drewnem, bo to podstawa, żeby efekty były trwałe i ładne.

Pytanie 32

Aby ocenić postępy podopiecznego na podstawie standaryzowanej obserwacji, terapeuta powinien skorzystać z narzędzia, którym jest

A. zeszytu obserwacyjnego

B. arkusza obserwacyjnego

C. plan obserwacyjny

D. formularza obserwacyjnego

Stosowanie planu obserwacji, dzienniczka obserwacyjnego czy karty obserwacyjnej może wydawać się użyteczne, jednak każdy z tych dokumentów ma swoje ograniczenia, które mogą negatywnie wpłynąć na jakość oceny postępów podopiecznego. Plan obserwacji często przyjmuje formę ogólnego zarysu działań, co może prowadzić do subiektywnej interpretacji sytuacji, a tym samym do zniekształcenia wyników. Dzienniczek obserwacyjny, chociaż przydatny w codziennym rejestrowaniu działań, nie zapewnia standaryzacji, co w efekcie może skutkować niespójnością w rejestrowaniu postępów. Karta obserwacyjna również może być ograniczona w kontekście szczegółowości i elastyczności potrzebnej do dokładnego uchwycenia zmieniających się dynamik w terapiach. Te narzędzia nie uwzględniają również aspektu analizy danych w szerszym kontekście, co jest kluczowe w profesjonalnej ocenie postępów. Właściwe podejście do dokumentacji i oceny postępów powinno opierać się na narzędziach, które są przeznaczone do tego celu, jak arkusze obserwacyjne, które promują obiektywność i systematyczność w gromadzeniu i analizowaniu danych terapeutycznych.

Pytanie 33

Jakiego rodzaju barierą komunikacyjną jest stwierdzenie: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili"?

A. Ocenianie

B. Aprobowanie

C. Ignorowanie

D. Rozkazywanie

Wybierając inne odpowiedzi, można natknąć się na kilka typowych błędów myślowych. Ignorowanie, jako rodzaj bariery komunikacyjnej, odnosi się do sytuacji, w której jedna osoba celowo pomija drugą, nie reagując na jej wypowiedzi lub potrzeby. W kontekście przedstawionej wypowiedzi nie mamy do czynienia z pominięciem, lecz z bezpośrednią krytyką, co wyklucza tę odpowiedź. Rozkazywanie z kolei zakłada, że jedna osoba narzuca drugiej swoje zdanie lub oczekiwania w sposób autorytarny. W analizowanej wypowiedzi brakuje elementu przymusu, co czyni tę odpowiedź nieprawidłową. Aprobowanie to zachowanie, które polega na wyrażaniu akceptacji lub zgody na coś, co jest wręcz przeciwieństwem oskarżenia, które ma miejsce w analizowanej sytuacji. Warto zrozumieć, że ocena innych ludzi poprzez krytyczne stwierdzenia może prowadzić do zwolnienia przestrzeni do konstruktywnej wymiany myśli i emocji. Kluczowe w efektywnej komunikacji jest unikanie wartościowania, a zamiast tego skupienie się na faktach i konkretach, co może prowadzić do bardziej pozytywnej interakcji. Zrozumienie tych barier komunikacyjnych jest istotne dla poprawy umiejętności interpersonalnych oraz budowania zdrowych relacji, zgodnie z najlepszymi praktykami w zakresie komunikacji.

Pytanie 34

Z jakim specjalistą powinien współpracować terapeuta zajęciowy, gdy jego podopieczny w trudnych sytuacjach doświadcza jąkania?

A. Fizjoterapeutą

B. Logopedą

C. Neurologiem

D. Otolaryngologiem

Wybór neurologii, fizjoterapii czy otolaryngologii w kontekście problemów z jąkaniem jest niewłaściwy, ponieważ każdy z tych specjalistów ma zupełnie inne kompetencje, które nie są bezpośrednio związane z zaburzeniami mowy. Neurolog zajmuje się zaburzeniami układu nerwowego, co może obejmować różnorodne schorzenia, ale nie ma bezpośredniego wpływu na techniki mowy. W przypadku jąkania, neurolog mógłby jedynie zdiagnozować ewentualne neurologiczne podłoże problemu, które w większości przypadków nie jest kluczowe w terapii. Fizjoterapeuta, z kolei, koncentruje się na rehabilitacji ruchowej i nie ma kompetencji w zakresie terapii mowy. Jego umiejętności mogą być cenne w kontekście ogólnego wsparcia ciała, ale nie rozwiązują problemu jąkania. Otolaryngolog, specjalista od chorób uszu, nosa i gardła, może być zaangażowany w diagnozowanie problemów z aparatem mowy, ale jego rola w terapii jąkania jest minimalna. Wszyscy ci specjaliści mogą wnieść coś do zespołu terapeutycznego, jednak kluczowym specjalistą w kontekście terapii jąkania jest logopeda, który posiada odpowiednie narzędzia i wiedzę do bezpośredniej pracy nad poprawą płynności mowy.

Pytanie 35

Aby zmotywować osoby z problemami emocjonalnymi do wyrażania swoich emocji oraz do angażowania się w aktywność poznawczą i fizyczną, powinno się im zapewnić możliwość uczestnictwa w zajęciach

A. z medytacji

B. z wizualizacji

C. z dramy

D. z psychoedukacji

Chociaż medytacja, wizualizacja i psychoedukacja są wartościowymi podejściami w pracy z osobami z zaburzeniami emocjonalnymi, nie są one tak skuteczne jak drama w kontekście zachęcania do aktywnego wyrażania uczuć. Medytacja koncentruje się na wewnętrznym spokoju i obecności w chwili, co może być korzystne dla niektórych osób, ale nie sprzyja aktywnemu wyrażaniu emocji w sposób, który jest wymagany w terapii. Wizualizacja, z drugiej strony, polega na tworzeniu mentalnych obrazów, co może wspierać relaksację, lecz nie angażuje uczestników w proces twórczy, który jest kluczowy dla odkrywania i wyrażania emocji. Psychoedukacja odgrywa istotną rolę w edukowaniu pacjentów o ich stanach i strategiach radzenia sobie, ale często jest bardziej teoretyczna, a mniej praktyczna, co może ograniczać możliwości wyrażania uczuć w praktyce. Typowym błędem myślowym jest przekonanie, że pasywne metody, takie jak medytacja czy wizualizacja, mogą zastąpić aktywne podejścia, które angażują osoby w wyrażanie siebie i interakcję z innymi. Efektywna terapia wymaga dynamicznego działania, a drama dostarcza sposobność do aktywnej eksploracji emocji w grupie, co w końcu prowadzi do lepszych wyników terapeutycznych.

Pytanie 36

Terapeuta, zwracając się do podopiecznej, mówi: Nie podoba mi się, że psujesz tę książkę, ponieważ również inni chcieliby z niej skorzystać, użył

A. informacji zwrotnej.

B. aktywnego słuchania.

C. komentarza.

D. naganę z ostrzeżeniem.

W sytuacji przedstawionej w pytaniu terapeuta zastosował informację zwrotną, co jest kluczowym elementem efektywnej komunikacji w terapii. Informacja zwrotna polega na przekazywaniu podopiecznemu konkretnych spostrzeżeń dotyczących jego zachowania, co ma na celu wspieranie jego rozwoju oraz korygowanie niepożądanych działań. W tym przypadku terapeuta zwraca uwagę na niszczenie książki, co negatywnie wpływa na innych użytkowników. Wskazanie, że inne osoby chcą korzystać z tej samej książki, nadaje kontekst temu zachowaniu, co może skłonić podopieczną do refleksji nad konsekwencjami swoich działań. W praktyce informacja zwrotna powinna być konkretna, oparta na obserwacjach oraz związana z emocjami i potrzebami zarówno terapeuty, jak i podopiecznego. Daje to możliwość budowania zaufania oraz otwartości w relacji terapeutycznej, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy z klientem.

Pytanie 37

Mieszkanka ośrodka pomocy społecznej w przeszłości zajmowała się pracą na roli i ceniła sobie pielęgnację przydomowego ogrodu. Jaką z poniższych form terapii zajęciowej powinien jej zaproponować terapeuta zajęciowy?

A. Silwoterapię

B. Hortikuloterapię

C. Ludoterapię

D. Talasoterapię

Silwoterapia to forma terapii, która koncentruje się na wykorzystaniu lasów i natury w celu poprawy zdrowia psychicznego i fizycznego uczestników. Choć ma swoje zalety, nie jest bezpośrednio związana z doświadczeniami mieszkanek, które miały do czynienia z ogrodnictwem. Ludoterapia, z kolei, skupiłaby się na zabawie jako sposobie na poprawę zdrowia psychicznego, co może być atrakcyjne, ale w przypadku osoby, która ma konkretne zainteresowania związane z uprawą roślin, nie stanowi najodpowiedniejszego rozwiązania. Talasoterapia, która bazuje na leczniczym działaniu wody morskiej, również nie odnosi się do doświadczeń związanych z ogrodnictwem, co czyni ją mniej adekwatną dla tej konkretnej osoby. Wybór terapii powinien uwzględniać zainteresowania i wcześniejsze doświadczenia pacjentów, a w tym przypadku odpowiednia terapia to ta, która wykorzystuje pasję do pielęgnacji roślin, co jest kluczowym aspektem w podejściu do terapii zajęciowej. Niewłaściwy dobór formy terapii może prowadzić do braku zaangażowania oraz zniechęcenia, co podkreśla znaczenie dostosowania terapii do indywidualnych potrzeb i preferencji uczestnika.

Pytanie 38

Która z wymienionych metod wsparcia dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi polega na inicjowaniu odruchów pełzania przez uciskanie określonych punktów na ciele?

A. Domana

B. Peto

C. Vojty

D. Kabata

Wybór innych metod, takich jak metoda Domana, Peto czy Kabata, jest nieprawidłowy z kilku powodów. Metoda Domana, znana z podejścia do nauki czytania i pisania u małych dzieci, nie koncentruje się na wyzwalaniu odruchów pełzania. Raczej odnosi się do stymulacji poznawczej oraz wizualnej, co nie jest istotą problemu przedstawionego w pytaniu. Z kolei metoda Peto, choć często stosowana w rehabilitacji dzieci z zaburzeniami ruchowymi, skupia się na całościowej terapii poprzez pielęgnację i wsparcie rozwoju, a nie na odruchach motorycznych wyzwalanych przez ucisk. Metoda Kabata koncentruje się na korygowaniu postawy i rozwoju funkcji ruchowych, ale także nie obejmuje specyficznego wyzwalania odruchów pełzania. Wybór tych metod może prowadzić do mylnego przekonania, że wszystkie terapie neurorozwojowe są równoważne, co jest błędnym założeniem. Kluczowym elementem w terapii dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi jest dostosowanie metody do indywidualnych potrzeb dziecka, a także do jego aktualnych umiejętności motorycznych. Użycie nieodpowiednich metod może skutkować brakiem postępów w rehabilitacji oraz frustracją zarówno u dziecka, jak i terapeuty. Dlatego tak ważne jest, aby stosować te techniki, które rzeczywiście odpowiadają na konkretne zaburzenia i są potwierdzone przez badania naukowe.

Pytanie 39

Albumy z ilustracjami i słowa, na które wskazując palcem łatwiej można wyjaśnić oraz przekazać to, co się chce powiedzieć, powinny być używane u pacjentów

A. z niepełnosprawnością ruchową

B. z afazją

C. z chorobą Parkinsona

D. z niepełnosprawnością sensoryczną

Wybór odpowiedzi odnoszący się do chorych z niepełnosprawnością ruchową, chorobą Parkinsona lub niepełnosprawnością sensoryczną nie jest adekwatny w kontekście użycia albumów z obrazkami jako narzędzia wspomagającego komunikację. Osoby z niepełnosprawnością ruchową mogą mieć utrudniony dostęp do wskazywania obrazków, ale ich zdolność do komunikacji nie jest w zasadzie zaburzona, co czyni tę odpowiedź nieodpowiednią. Z kolei choroba Parkinsona, pomimo że wpływa na koordynację ruchową i może prowadzić do trudności w mówieniu, nie powoduje stricte zaburzeń językowych, a więc wizualne pomoce nie są tak kluczowe jak w przypadku afazji. W przypadku niepełnosprawności sensorycznej, chociaż mogą występować trudności w percepcji i komunikacji, często można wykorzystać inne formy komunikacji, takie jak dotyk czy gesty, które nie wymagają użycia obrazków. Typowe błędy myślowe w tym kontekście mogą obejmować utożsamianie wszystkich rodzajów ograniczeń z tymi samymi potrzebami komunikacyjnymi, co prowadzi do niewłaściwego doboru narzędzi terapeutycznych. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć specyfikę każdego zaburzenia i dostosować metody komunikacji do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Pytanie 40

U mieszkańca ośrodka pomocy społecznej od pewnego czasu obserwuje się drżenie ręki, zwiększone napięcie mięśniowe, spowolnienie w ruchach oraz trudności w chodzeniu, polegające na zahamowaniu startu przy próbie ruszenia z miejsca. Te objawy mogą wskazywać

A. na trudności z motoryką małą

B. na otępienie starcze

C. na chorobę Parkinsona

D. na udar niedokrwienny mózgu

Zrozumienie objawów neurologicznych i ich przyczyn jest kluczowe dla prawidłowej diagnostyki i leczenia. Odpowiedzi sugerujące otępienie starcze nie są adekwatne, ponieważ objawy tego schorzenia obejmują głównie problemy z pamięcią, myśleniem oraz zdolnościami poznawczymi, a niekoniecznie ruchowymi. Choć wzmożone napięcie mięśniowe może występować w różnych stanach neurologicznych, nie jest to typowe dla demencji, która zazwyczaj nie manifestuje się drżeniem kończyn. Problemy z motoryką małą, z kolei, odnoszą się do precyzyjnych ruchów rąk i palców, co również nie wyjaśnia złożonych objawów przedstawionych w pytaniu. Udar niedokrwienny mózgu może powodować różnego rodzaju deficyty neurologiczne, jednak nie są one charakterystyczne dla opisanego zespołu objawów, a szczególnie zahamowania startu. Udar może powodować nagłe osłabienie lub paraliż, ale jego objawy różnią się znacznie od tych, które występują w chorobie Parkinsona. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że każde z tych schorzeń ma swoje unikalne objawy i mechanizmy, które pozwalają na ich odróżnienie, a mylenie ich ze sobą może prowadzić do błędnych diagnoz i opóźnienia w leczeniu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej