Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.03 - Przygotowywanie sprzętu, odczynników chemicznych i próbek do badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 7 grudnia 2025 20:29
Data zakończenia: 7 grudnia 2025 21:06

Egzamin zdany!

Wynik: 21/40 punktów (52,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 2

Jaką metodę wykorzystuje się w laboratorium do rozdzielenia osadu AgCl od cieczy macierzystej w probówkach?

A. krystalizator.

B. wirówkę.

C. wytrząsarkę.

D. komplet sit.

W laboratoriach chemicznych oddzielanie osadu, takiego jak AgCl (chlorek srebra), od cieczy macierzystej to proces kluczowy w wielu analizach. Użycie wirówki jest najskuteczniejszym sposobem na osiągnięcie tego celu. Wirówka działa na zasadzie odśrodkowej siły, która powoduje, że cząsteczki o większej gęstości, takie jak osad AgCl, są wypychane do dołu probówki, podczas gdy ciecz, która jest mniej gęsta, pozostaje na górze. To pozwala na łatwe oddzielenie obu frakcji bez potrzeby stosowania dodatkowych metod mechanicznych. Przykładem zastosowania wirówki w laboratoriach jest przygotowanie próbek do analizy spektrofotometrycznej, gdzie precyzyjne oddzielenie osadu pozwala na dokładniejszy pomiar stężenia substancji w cieczy. Zgodnie z normami laboratoryjnymi, prawidłowe użycie wirówki zwiększa efektywność i dokładność analiz, co jest szczególnie istotne w kontekście badań jakościowych i ilościowych.

Pytanie 3

Aby otrzymać czystą substancję, próbka z nitroaniliną została poddana procesowi krystalizacji. Jaką masę nitroaniliny użyto do krystalizacji, jeśli uzyskano 1,5 g czystego związku, a wydajność krystalizacji wyniosła 75%?

A. 2 g

B. 0,5 g

C. 0,02 g

D. 50 g

W przypadku obliczeń związanych z krystalizacją często dochodzi do nieporozumień dotyczących interpretacji wydajności oraz masy próbki. Wydajność krystalizacji to kluczowy parametr, który informuje nas, jaką część początkowej masy substancji udało się uzyskać w formie czystego związku. Niektórzy mogą błędnie zakładać, że masa odważki powinna być równa masie czystego produktu, co jest znamienne dla błędnej interpretacji wyników. Odpowiedzi, które sugerują masę mniejszą niż rzeczywista masa próbki, ignorują fakt, że wydajność jest zawsze wyrażana jako wartość mniejsza niż 1 lub 100%. To prowadzi do poważnych błędów w obliczeniach. Na przykład, odpowiedzi, które sugerują masy takie jak 0,02 g czy 0,5 g, pomijają podstawowy związek pomiędzy masą uzyskanego produktu a jego wydajnością. Ważne jest również to, aby zrozumieć, że przy krystalizacji nie tylko ilość, ale także jakość uzyskanego produktu jest kluczowa. W praktyce, niewłaściwe obliczenia mogą prowadzić do nieefektywnego procesu oczyszczania, co może mieć poważne konsekwencje w przemyśle chemicznym. W kontekście standardów branżowych, takie błędy mogą skutkować niezgodnością z wymaganiami jakościowymi, co jest nieakceptowalne w produkcji farmaceutyków i chemikaliów specjalistycznych. Z tego powodu niezwykle ważne jest, aby zrozumieć i zastosować poprawne metody obliczeń w każdym etapie procesu chemicznego.

Pytanie 4

Na rysunku przedstawiono

A. zestaw do oczyszczania cieczy.

B. aspirator do poboru próbek gazu.

C. destylator.

D. lepkościomierz Englera.

Wybór odpowiedzi, która nie jest aspiratorem do poboru próbek gazu, wskazuje na nieporozumienie dotyczące zasadniczych funkcji oraz konstrukcji przedstawionego urządzenia. Zestaw do oczyszczania cieczy, który mógłby być mylnie utożsamiony z aspiratorem, zazwyczaj obejmuje szereg elementów filtracyjnych oraz osadnikowych, co nie znajduje odzwierciedlenia w uproszczonej budowie rysunku. Lepkościomierz Englera, używany do pomiaru lepkości cieczy, ma inną konstrukcję i zasadę działania, a jego zastosowanie jest ograniczone do analizy fizykochemicznej cieczy, co nie współczesne z funkcją poboru gazu. Natomiast destylator, który składa się z kolby destylacyjnej i chłodnicy zwrotnej, służy do oddzielania składników mieszanin cieczy na podstawie różnicy ich temperatur wrzenia. Takie pomyłki mogą wynikać z braku zrozumienia różnic w zastosowaniach tych urządzeń. Kluczowe jest, aby zrozumieć, że aspirator operuje w oparciu o różnice ciśnień, a nie na zasadzie filtracji czy destylacji, jak w pozostałych urządzeniach, co jest istotne w kontekście analizy gazów. W związku z tym, umiejętność rozróżniania tych narzędzi oraz ich funkcji jest niezbędna dla każdego specjalisty pracującego w obszarze chemii analitycznej czy ochrony środowiska.

Pytanie 5

Aby przygotować miano kwasu solnego, konieczne jest odważenie węglanu sodu o masie wynoszącej około 400 mg. Jaką precyzję powinna mieć waga używana do odważenia węglanu sodu?

A. 0,001 g

B. 1 g

C. 0,1 g

D. 0,01 g

Wybór wag o dokładności większej niż 0,001 g, jak 0,01 g, 0,1 g, czy 1 g, jest niewłaściwy w kontekście ważenia substancji o masie rzędu 400 mg. Odpowiednia dokładność wag jest podstawowym czynnikiem wpływającym na precyzję analityczną. W przypadku wag 0,1 g oznacza to, że błąd pomiaru może wynosić aż 100 mg, co jest absolutnie nieakceptowalne. Podobnie, 0,01 g daje nam 10 mg błędu, co może znacząco wpłynąć na wyniki analizy, zwłaszcza w delikatnych reakcjach chemicznych, gdzie nawet małe odchylenia mogą prowadzić do błędnych wyników. Waga o dokładności 1 g nie jest w ogóle odpowiednia do ważenia próbki o masie 400 mg, ponieważ błąd pomiarowy byłby zbyt duży, aby zapewnić wymaganą precyzję. To prowadzi do typowego błędu myślowego, polegającego na przypuszczeniu, że niższa dokładność jest wystarczająca dla wszystkich zastosowań. W praktyce laboratorium chemicznego, aby uzyskać wiarygodne wyniki, niezbędne jest stosowanie wag analitycznych, które zapewniają możliwie najmniejszy błąd pomiarowy, co jest zgodne z rygorystycznymi standardami analitycznymi, takimi jak ISO 17025, które podkreślają znaczenie dokładności w laboratoriach badawczych.

Pytanie 6

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 7

Zgodnie z zasadami BHP w laboratorium, po zakończeniu pracy z odczynnikami chemicznymi należy:

A. Wszystkie nieużyte odczynniki pozostawić na stole roboczym.

B. Zostawić otwarte pojemniki i natychmiast opuścić laboratorium.

C. Wylać pozostałości odczynników do zlewu niezależnie od ich rodzaju.

D. Zamknąć szczelnie pojemniki z odczynnikami, posegregować odpady chemiczne zgodnie z instrukcjami i dokładnie umyć stanowisko pracy.

Prawidłowe postępowanie po zakończeniu pracy z odczynnikami chemicznymi w laboratorium opiera się na kilku kluczowych zasadach bezpieczeństwa i higieny pracy. Po pierwsze, zawsze należy szczelnie zamknąć pojemniki z używanymi chemikaliami, aby uniknąć parowania, przypadkowego kontaktu oraz zanieczyszczenia powietrza szkodliwymi substancjami. To ważne nie tylko dla zdrowia pracowników, ale też dla ochrony środowiska. Następnie wszelkie odpady chemiczne muszą być posegregowane i zutylizowane zgodnie z obowiązującymi przepisami – nie wolno ich wylewać do zlewu czy pozostawiać na stanowisku. Wreszcie, dokładne umycie stanowiska pracy to nie tylko kwestia estetyki, ale też bezpieczeństwa: resztki substancji mogą powodować nieprzewidywalne reakcje lub narazić kolejne osoby korzystające z tego miejsca. Moim zdaniem, takie podejście minimalizuje ryzyko wypadków i sprawia, że praca w laboratorium jest bardziej przewidywalna. W praktyce, nawet jeśli jesteśmy zmęczeni po długim dniu eksperymentów, warto poświęcić te kilka minut na sprzątnięcie, bo to się po prostu opłaca – dla nas i dla innych. To standard nie tylko w szkołach i uczelniach, ale też w profesjonalnych laboratoriach chemicznych na całym świecie.

Pytanie 8

Połączono równe ilości cynku i bromu, a następnie poddano je reakcji Zn + Br₂ → ZnBr₂. W tych warunkach stopień reakcji cynku wynosi (masy atomowe: Zn – 65u, Br – 80u)?

A. 0,8

B. 0,4

C. 1,0

D. 0,6

Odpowiedź 0,4 jest poprawna, ponieważ obliczenia wskazują, że stosunek molowy cynku do bromu w reakcji wynosi 1:1. W przypadku reakcji, gdzie mamy do czynienia z równowagą stechiometryczną, kluczowe jest zrozumienie, że dla 1 mola Zn potrzeba 1 mola Br<sub>2</sub>. Zastosowane masy atomowe (Zn – 65u, Br – 80u) pozwalają na określenie, ile moli każdej substancji mamy w danej reakcji. Wymieszenie równych mas cynku i bromu, na przykład 65 g cynku i 80 g bromu, prowadzi do sytuacji, w której cynk jest reagentem ograniczającym, ponieważ mamy mniej moli cynku (1 mol) niż bromu (1,0 mol). W wyniku tego, tylko część bromu będzie reagować z cynkiem. Obliczając stopień przereagowania cynku, stwierdzamy, że 0,4 wynika z faktu, iż 0,4 mola cynku zareaguje całkowicie, a pozostałe 0,6 mola bromu nie znajdzie reagentu do reakcji. Takie analizy są kluczowe w praktyce chemicznej i inżynieryjnej, gdzie precyzyjne obliczenia dają podstawy do skutecznego projektowania procesów chemicznych.

Pytanie 9

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 10

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 11

Temperatura wrzenia aniliny przy normalnym ciśnieniu wynosi 457,13 K. W trakcie jej oczyszczania metodą destylacji prostej pod ciśnieniem atmosferycznym należy zebrać frakcję wrzącą w przedziale temperatur

A. 175 °C - 179 °C

B. 178 °C - 182 °C

C. 181 °C - 185 °C

D. 185 °C - 190 °C

Wybór zakresów temperatur innych niż 181 °C - 185 °C wynika z kilku nieporozumień związanych z podstawowymi zasadami destylacji. Często zdarza się, że osoby mające do czynienia z destylacją nie uwzględniają dokładnie wartości wrzenia substancji, co prowadzi do błędnych interpretacji. Na przykład, odpowiedzi sugerujące zakresy 185 °C - 190 °C lub 178 °C - 182 °C bazują na niewłaściwych założeniach dotyczących temperatury wrzenia aniliny. W rzeczywistości, jeżeli temperatura wrzenia wynosi 184 °C, wówczas frakcje przed i po tej wartości będą zawierały znaczny procent zanieczyszczeń, co może prowadzić do obniżenia jakości uzyskiwanego destylatu. Innym typowym błędem myślowym jest zakładanie, że temperatura wrzenia jest jedynym czynnikiem decydującym o zakresie zbierania frakcji podczas destylacji. W praktyce, inne czynniki, takie jak ciśnienie atmosferyczne, mogą wpływać na pomiar temperatur. Właściwe dobieranie zakresów zbierania frakcji jest kluczowe, aby uniknąć strat substancji czynnej i zapewnić ich czystość. Kluczowe jest również zrozumienie, że w przypadku substancji chemicznych, takich jak anilina, istotne jest przestrzeganie standardów laboratoryjnych oraz dobrych praktyk w celu uzyskania optymalnych wyników destylacji.

Pytanie 12

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 13

Jakim kolorem zazwyczaj oznacza się przewody w instalacji gazowej w laboratorium?

A. żółtym

B. szarym

C. niebieskim

D. zielonym

Przewody instalacji gazowej w laboratoriach oznaczone są kolorem żółtym, co jest zgodne z ogólnymi zasadami i normami dotyczącymi oznakowania instalacji gazowych. Kolor żółty symbolizuje substancje niebezpieczne, w tym gazy palne oraz toksyczne, co jest kluczowe dla bezpieczeństwa pracy w laboratoriach. Oznakowanie to ma na celu szybką identyfikację potencjalnych zagrożeń oraz minimalizację ryzyka w przypadku awarii. Przykładem zastosowania tej zasady jest sytuacja, w której technik laboratoryjny musi szybko zlokalizować przewody gazowe, aby przeprowadzić konserwację lub w przypadku awarii. Zgodnie z normami branżowymi (np. PN-EN ISO 7010), oznakowanie instalacji gazowych powinno być wyraźne i czytelne, a także regularnie kontrolowane, aby zapewnić jego aktualność i stan techniczny. Należy także pamiętać, że przestrzeganie zasad dotyczących oznakowania przewodów gazowych nie tylko zwiększa bezpieczeństwo, ale także ułatwia pracownikom szybkie podejmowanie decyzji w sytuacjach kryzysowych.

Pytanie 14

Którego z poniższych naczyń laboratoryjnych nie powinno się używać do podgrzania 100 cm³wody?

A. Kolby miarowej o pojemności 100 cm3

B. Zlewki o pojemności 150 cm3

C. Zlewki o pojemności 200 cm3

D. Kolby stożkowej o pojemności 200 cm3

Kolby miarowe, ze względu na swoją konstrukcję i przeznaczenie, nie są odpowiednie do stosowania jako naczynia do ogrzewania cieczy, w tym przypadku 100 cm³ wody. Ich główną funkcją jest dokładne mierzenie objętości cieczy, a nie ich podgrzewanie. Kolby miarowe wykonane są z cienkiego szkła, co sprawia, że są bardziej wrażliwe na zmiany temperatury i mogą łatwo pęknąć pod wpływem ciepła. W praktyce laboratoryjnej, do ogrzewania cieczy zaleca się używanie naczyń takich jak zlewki czy kolby stożkowe, które są zaprojektowane do wytrzymywania wysokich temperatur. Na przykład, zlewki wykonane z borokrzemowego szkła, które charakteryzuje się wysoką odpornością na temperaturę, są powszechnie stosowane do takich zadań. Dobre praktyki laboratoryjne nakazują wybieranie naczyń dostosowanych do specyficznych zastosowań, aby zapewnić bezpieczeństwo i efektywność pracy.

Pytanie 15

Odpady, które w przeważającej mierze składają się z osadów siarczków metali ciężkich, nazywa się

A. stałe, niepalne

B. stałe, palne

C. bardzo toksyczne, niepalne

D. toksyczne, palne

Klasyfikacja odpadów jako stałe, palne, stałe, niepalne czy toksyczne, palne, wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące charakterystyki materiałów odpadowych. Odpady z osadami siarczków metali ciężkich są zdecydowanie niebezpieczne, jednak nie można ich zakwalifikować jako palne. Substancje te, ze względu na swoje chemiczne właściwości, nie ulegają zapłonowi w tradycyjnym sensie, co wyklucza klasyfikację jako palne. Klasyfikowanie tych odpadów jako stałe, palne, może prowadzić do błędnych praktyk w zarządzaniu odpadami, gdzie niewłaściwe metody unieszkodliwienia mogłyby skutkować poważnymi konsekwencjami dla zdrowia publicznego i środowiska. Podejście to ignoruje również istotne regulacje prawne, które wymagają stosowania odpowiednich metod zarządzania odpadami niebezpiecznymi. Z kolei klasyfikacja jako stałe, niepalne czy toksyczne, palne, może nie uwzględniać pełnej gamy zagrożeń związanych z obecnością metali ciężkich, które są bardzo toksyczne i nie powinny być lekceważone. Błędne rozumienie kategorii odpadowych może prowadzić do niewłaściwych działań, takich jak niewłaściwe składowanie czy transport, co stwarza dodatkowe ryzyko zanieczyszczenia środowiska. Dlatego kluczowe jest, aby przy klasyfikacji odpadów kierować się odpowiednimi normami, które uwzględniają wszystkie aspekty ich wpływu na zdrowie ludzi oraz środowisko.

Pytanie 16

Podczas pomiaru masy substancji w naczyniu wagowym na wadze technicznej, dla zrównoważenia masy na szalce zastosowano odważniki: 10 g, 5 g, 500 mg, 200 mg, 200 mg, 50 mg, 20 mg, 10 mg oraz 10 mg. Masa substancji razem z naczynkiem wyniosła

A. 16,94 g

B. 16,04 g

C. 15,94 g

D. 15,99 g

Odpowiedzi 15,94 g, 16,04 g oraz 16,94 g są błędne z kilku powodów. Przede wszystkim, kluczowym błędem jest niepoprawne dodanie mas odważników. W przypadku pierwszej z błędnych odpowiedzi, założono, że suma mas wynosi 15,94 g, co sugeruje, że niektóre odważniki zostały pominięte lub źle zsumowane. Często zdarza się, że przy obliczeniach pomija się mniejsze wartości, co prowadzi do błędnych wyników. Z kolei wartość 16,04 g może wynikać z dodania nadmiarowej masy, co z kolei pokazuje, że osoba odpowiadająca mogła pomylić się w obliczeniach lub nie uwzględnić jednostek miary. Z kolei ostatnia odpowiedź, 16,94 g, może być wynikiem błędnego założenia o wadze substancji w naczyniu, co sugeruje, że zaniedbano kluczowe elementy procesu ważenia, takie jak uwzględnienie masy samego naczynia. W praktyce, aby uzyskać poprawny wynik, niezbędne jest dokładne zrozumienie zasady ważenia oraz umiejętność sumowania jednostek miary. Warto również pamiętać o stosowaniu zasad panujących w laboratoriach, takich jak ważenie substancji po zważeniu pustego naczynia i odjęcie tej wartości od wyniku. Systematyczne stosowanie dobrych praktyk w laboratoriach znacząco podnosi jakość wyników oraz redukuje margines błędu.

Pytanie 17

Które z poniższych działań należy wykonać przed rozpoczęciem pracy z nowym szkłem laboratoryjnym?

A. Włożyć szkło do zamrażarki na 30 minut

B. Przetrzeć szkło suchą szmatką

C. Ogrzać szkło w suszarce do 200°C bez mycia

D. Dokładnie umyć, wypłukać wodą destylowaną i wysuszyć

Przed przystąpieniem do pracy w laboratorium, odpowiednie przygotowanie szkła laboratoryjnego jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników analitycznych. Zaleca się, aby każdy nowy element szkła został dokładnie umyty, wypłukany wodą destylowaną i następnie wysuszony. To nie jest tylko formalność – na powierzchni nowego szkła mogą pozostawać resztki środków produkcyjnych, pyłów, opiłków lub nawet tłuszczów używanych w procesie produkcji i transportu. Takie zanieczyszczenia potrafią znacząco wpłynąć na przebieg reakcji chemicznych, fałszować wyniki pomiarów czy powodować wytrącanie się niepożądanych osadów. W praktyce laboratoryjnej normą jest wieloetapowe mycie szkła: najpierw wodą z detergentem, następnie dokładne płukanie wodą z kranu, a na końcu kilkukrotne płukanie wodą destylowaną. Suszenie zapewnia, że do wnętrza próbki nie dostanie się woda o nieznanym składzie. Moim zdaniem, sumienne podejście do czystości szkła jest jedną z najważniejszych zasad pracy laboranta. Każdy zawodowiec wie, że nawet drobny brud czy mgiełka tłuszczu mogą przekreślić godziny żmudnej pracy. W wielu laboratoriach, szczególnie tych akredytowanych, są nawet specjalne protokoły przygotowania sprzętu – warto je poznać i stosować, bo to naprawdę się opłaca.

Pytanie 18

Jakie środki ochronne należy zastosować podczas sporządzania 1M roztworu zasady sodowej ze stężonego roztworu NaOH, na opakowaniu którego widnieje oznaczenie S/36/37/39?

Numer zwrotu S	Warunki bezpiecznego stosowania
S36	Używać odpowiedniej odzieży ochronnej
S37	Używać odpowiednich rękawic
S38	W przypadku niewystarczającej wentylacji używać sprzętu do oddychania
S39	Używać okularów lub maski ochronnej

A. Gumowe rękawice i maskę ochronną.

B. Odzież ochronną, rękawice i okulary ochronne.

C. Odzież ochronną i maskę tlenową.

D. Fartuch ochronny, rękawice i maskę tlenową.

Odpowiedź 'Odzież ochronną, rękawice i okulary ochronne.' jest poprawna, ponieważ zgodnie z oznaczeniami S/36/37/39 na opakowaniu NaOH, wymagane są wymienione środki ochrony osobistej. Oznaczenie S36 wskazuje na obowiązek noszenia odzieży ochronnej, co ma na celu minimalizację kontaktu skóry z substancją chemiczną, która może być silnie żrąca. S37 sugeruje stosowanie rękawic ochronnych, które chronią dłonie przed skutkami kontaktu z niebezpiecznymi substancjami, a S39 odnosi się do konieczności używania okularów ochronnych lub maski, aby zapobiec dostaniu się substancji do oczu. W praktyce, stosowanie tych środków ochrony jest kluczowe podczas pracy z chemikaliami, aby zminimalizować ryzyko urazów i zapewnić bezpieczeństwo w laboratorium. Przykładowo, w laboratoriach chemicznych zaleca się także regularne szkolenia z zakresu BHP, które podkreślają znaczenie odpowiednich środków ochrony osobistej.

Pytanie 19

Jakie jest stężenie procentowe roztworu uzyskanego poprzez rozpuszczenie 25 g jodku potasu w 100 cm³ destylowanej wody (o gęstości 1 g/cm³)?

A. 2,5%

B. 25%

C. 20%

D. 75%

Wiele osób, analizując problem stężenia roztworu, może popełnić typowe błędy w obliczeniach, które prowadzą do niewłaściwych wyników. Na przykład, wybierając odpowiedź 75%, można pomylić się w interpretacji proporcji masy jodku potasu do masy wody, nie uwzględniając całkowitej masy roztworu. Często zdarza się również zignorowanie faktu, że masa rozpuszczalnika (wody) i masa substancji rozpuszczonej (jodku potasu) muszą być sumowane, aby obliczyć całkowitą masę roztworu. Osoby, które wskazują na 25% stężenie, mogą błędnie obliczać stężenie, przyjmując masę jodku potasu za masę roztworu, co jest oczywistym błędem logicznym. W przypadku opcji 2,5% może wystąpić nieporozumienie związane z myleniem jednostek miary, gdzie mogą być stosowane niewłaściwe wartości masy przy obliczeniach. Ważne jest, aby uwzględnić wszystkie składniki roztworu, aby uzyskać prawidłowe wyniki. Przy obliczaniu stężenia procentowego, kluczowe jest zrozumienie definicji oraz umiejętność prawidłowego sumowania mas, co jest fundamentem chemii i niezbędne w laboratoriach. Użycie odpowiednich jednostek oraz precyzyjnych obliczeń jest kluczowe w naukach chemicznych, zwłaszcza w kontekście norm jakościowych i standardów branżowych.

Pytanie 20

Losowo należy pobierać próbki z opakowań

A. z górnej części opakowania

B. z krawędzi opakowania

C. z dolnej części opakowania

D. z kilku punktów w obrębie opakowania

Podejście do pobierania próbek, które polega na ich pozyskiwaniu z połowy objętości opakowania, jest mylne, ponieważ może prowadzić do niepełnego obrazu zawartości opakowania. Skupienie się na jednej lokalizacji, jak np. połowa objętości, nie uwzględnia potencjalnych różnic w rozkładzie substancji, co jest szczególnie istotne w kontekście produktów, które ze względu na swój skład mogą być niejednorodne. Analogicznie, wybieranie próbek tylko z brzegów opakowania nie dostarcza informacji o zawartości centralnej części, gdzie mogą występować różnice w składzie lub jakości produktu. Również pobieranie próbek jedynie z dna opakowania jest niewłaściwe, ponieważ zjawiska takie jak sedimentacja mogą powodować, że próbki pobrane w ten sposób będą zawierały jedynie osadzoną część substancji, co może nie oddawać rzeczywistej charakterystyki całego opakowania. W praktyce, takie ograniczenia w pozyskiwaniu próbek mogą prowadzić do błędnych wniosków, co stwarza ryzyko dla jakości końcowego produktu oraz bezpieczeństwa użytkowników. Poprawne pobieranie próbek wymaga zastosowania zasad statystyki i analizy ryzyka, które są kluczowe dla oceny procesów jakościowych w przemyśle.

Pytanie 21

Dokonano pomiaru pH dwóch roztworów, uzyskując wartości pH= 2 oraz pH= 5. Wskaźnij poprawnie sformułowany wniosek.

A. Stężenie jonów [H+] w roztworze o pH= 5 jest trzykrotnie mniejsze niż w roztworze o pH = 2

B. Stężenie jonów [H+] w roztworze o pH= 5 jest większe o 3 mol/dm3 niż w roztworze o pH = 2

C. Stężenie jonów [H+] w roztworze o pH= 5 jest 1000 razy mniejsze niż w roztworze o pH = 2

D. Stężenie jonów [H+] w roztworze o pH= 5 jest 1000 razy wyższe niż w roztworze o pH = 2

Niezrozumienie konsekwencji skali pH prowadzi do błędnych wniosków. W przypadku stwierdzenia, że stężenie jonów [H+] w roztworze o pH=5 jest 3 razy mniejsze niż w roztworze o pH=2, pomija się kluczowy fakt o logarytmicznej naturze skali pH. Zmiana pH o jednostkę oznacza dziesięciokrotną różnicę w stężeniu jonów, co tworzy mylne przekonanie, że różnice są liniowe. W konsekwencji, jeśli pH zmienia się z 2 na 5, stężenie [H+] nie zmniejsza się o 3, ale o 1000 razy. Twierdzenie, że stężenie w roztworze pH=5 jest 1000 razy większe niż w pH=2, także jest błędne, ponieważ ignoruje właściwości pH jako miary stężenia jonów. Odpowiedź sugerująca, że stężenie w roztworze o pH=5 jest większe o 3 mol/dm3 niż w pH=2, wskazuje na brak zrozumienia skali i jednostek. W rzeczywistości różnice te nie są mierzone w molach, ale w proporcjach logarytmicznych. Błędem jest również myślenie, że takie zmiany można analizować w sposób prosty, liniowy, co jest sprzeczne z podstawowymi zasadami chemii kwasowo-zasadowej. Aby unikać takich nieporozumień, należy stosować dokładne obliczenia oparte na logarytmach oraz zrozumienie, jak pH wpływa na różne procesy chemiczne i biologiczne.

Pytanie 22

W tabeli przedstawiono wymiary, jakie powinny mieć oznaczenia opakowań substancji niebezpiecznych.
Korzystając z informacji w tabeli, określ minimalne wymiary, jakie powinno mieć oznaczenie dla cysterny o pojemności 32840 dm³.

Pojemność opakowania	Wymiary (w centymetrach)
Nieprzekraczająca 3 litrów	co najmniej 5,2 x 7,4
Ponad 3 litry, ale nieprzekraczająca 50 litrów	co najmniej 7,4 x 10,5
Ponad 50 litrów, ale nieprzekraczająca 500 litrów	co najmniej 10,5 x 14,8
Ponad 500 litrów	co najmniej 14,8 x 21,0

A. 14,8 x 21,0 cm

B. 7,4 x 10,5 cm

C. 10,5 x 14,8 cm

D. 5,2 x 7,4 cm

Wybór niewłaściwego wymiaru oznaczenia opakowań substancji niebezpiecznych, takiego jak "7,4 x 10,5 cm" czy "5,2 x 7,4 cm", wskazuje na niepełne zrozumienie wymagań dotyczących oznakowania transportu niebezpiecznych materiałów. W przypadku cysterny o pojemności 32840 dm³, istotne jest, aby wymiary oznaczenia były wystarczająco duże, by zapewnić ich czytelność i widoczność z odpowiedniej odległości. Oznaczenia te muszą być zgodne z międzynarodowymi standardami, które jednoznacznie określają minimalne wymagania dla różnych pojemności. Mniejsze wymiary, takie jak te wskazane w błędnych odpowiedziach, mogą prowadzić do sytuacji, w której oznaczenia są niewidoczne lub nieczytelne w sytuacjach awaryjnych, co z kolei naraża życie ludzi i środowisko na niebezpieczeństwo. Ponadto, nieprzestrzeganie tych norm może skutkować konsekwencjami prawnymi dla przewoźników i przedsiębiorstw zajmujących się transportem substancji niebezpiecznych. Znajomość tych regulacji jest kluczowa dla zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony zdrowia publicznego, dlatego ważne jest, aby zawsze stosować się do ustalonych wymagań i standardów.

Pytanie 23

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 24

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 25

Aby oddzielić mieszankę etanolu i wody, konieczne jest przeprowadzenie procesu

A. dekantacji

B. ekstrakcji

C. destylacji

D. sączenia

Destylacja jest procesem fizycznym, który wykorzystuje różnice w temperaturach wrzenia składników mieszaniny do ich rozdzielenia. W przypadku etanolu i wody, etanol ma niższą temperaturę wrzenia (78,37 °C) w porównaniu do wody (100 °C). Podczas destylacji podgrzewamy mieszaninę, aż etanol zacznie parować, a następnie skraplamy pary, zbierając czysty etanol. Proces ten jest powszechnie stosowany w przemyśle chemicznym oraz w produkcji alkoholu, gdzie oczyszcza się etanol od niepożądanych substancji. Destylacja jest również kluczowym procesem w laboratoriach chemicznych, gdzie czystość substancji ma ogromne znaczenie. Warto zaznaczyć, że dobór odpowiednich sprzętów, takich jak kolumna destylacyjna, może znacząco wpłynąć na efektywność rozdzielania. W praktyce, destylacja jest uważana za jedną z najważniejszych metod separacji w chemii, szczególnie w kontekście tworzenia czystych reagentów.

Pytanie 26

W przypadku rozlania żrącego odczynnika chemicznego na skórę pierwszym poprawnym działaniem jest:

A. Pocieranie miejsca kontaktu papierowym ręcznikiem

B. Zaklejenie miejsca plastrem

C. Natychmiastowe spłukanie miejsca kontaktu dużą ilością wody

D. Posypanie miejsca solą kuchenną

Postępowanie w przypadku kontaktu skóry z substancją żrącą jest jednym z podstawowych elementów bezpieczeństwa w laboratorium chemicznym. Najważniejsze jest, żeby działać szybko i skutecznie. Od razu po rozlaniu żrącego odczynnika trzeba spłukać miejsce kontaktu dużą ilością wody – najlepiej bieżącej. To nie tylko rozcieńcza szkodliwy związek, ale przede wszystkim usuwa go z powierzchni skóry, zmniejszając ryzyko głębszych uszkodzeń tkanek. Praktyka ta wynika z ogólnych zasad BHP obowiązujących w laboratoriach oraz wytycznych instytutów takich jak CIOP czy OSHA. Efektywność tej metody potwierdzają liczne badania. Szybka reakcja pozwala ograniczyć wchłanianie substancji i minimalizuje skutki poparzeń chemicznych. Nawet jeśli żrący środek wydaje się mało agresywny, nie wolno tego bagatelizować. Dobrze mieć też pod ręką prysznic bezpieczeństwa lub zestaw do płukania oczu, zwłaszcza w laboratoriach chemicznych. Warto pamiętać, że niektóre substancje wymagają dłuższego płukania – nawet do 15 minut. Dodatkowo po takim incydencie zawsze należy zgłosić zdarzenie przełożonemu i skonsultować się z lekarzem. Z mojego doświadczenia, szybkie działanie i wiedza o pierwszej pomocy to rzeczy, które naprawdę robią różnicę w laboratoriach. Ostatecznie – lepiej spłukać odczynnik za długo, niż za krótko. To jedna z tych zasad, które zawsze warto mieć z tyłu głowy podczas pracy z chemikaliami.

Pytanie 27

W parownicy porcelanowej, w której znajduje się 2,5 g naftalenu, umieść krążek bibuły z niewielkimi otworami oraz odwrócony lejek szklany. Zatyczkę lejka zrób z korka z waty. Parownicę umieść w płaszczu grzejnym. Po delikatnym ogrzaniu parownicy, pary substancji przechodzą przez otwory w bibule i kondensują na wewnętrznych ściankach lejka... Powyższy opis dotyczy metody oczyszczania naftalenu przez

A. resublimację

B. krystalizację

C. ługowanie

D. sublimację

Zrozumienie różnicy pomiędzy procesami sublimacji, krystalizacji, ługowania i resublimacji jest kluczowe dla prawidłowej interpretacji opisanego zadania. Krystalizacja polega na przejściu substancji z roztworu do postaci stałej w wyniku obniżenia temperatury lub odparowania rozpuszczalnika. W przypadku naftalenu, metoda ta nie jest adekwatna, gdyż zachodziłoby to przez zamianę cieczy w kryształy, czego nie obserwujemy w opisanym procesie. Ługowanie natomiast odnosi się do rozpuszczania substancji w roztworze, najczęściej w kontekście usuwania zanieczyszczeń z ciał stałych, co także nie jest przyczyną oczyszczania naftalenu w tej procedurze. Resublimacja, choć może wydawać się związana z tym procesem, oznacza powtórne skraplanie gazu w ciele stałym, co również nie ma miejsca w tym kontekście. Typowym błędem jest mylenie procesów fizycznych, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Zrozumienie mechanizmu każdego z tych procesów oraz ich zastosowań przyczyni się do efektywniejszego stosowania metod oczyszczania w praktyce laboratoryjnej.

Pytanie 28

Na diagramie przedstawiającym proces pobierania prób środowiskowych do analizy literą Y oznaczono próbkę

A. wtórną

B. do analizy

C. ogólną

D. laboratoryjną

Próbka oznaczona literą Y na schemacie postępowania przy pobieraniu próbek środowiskowych jest próbą laboratoryjną. Próbki laboratoryjne są kluczowe w analizie, ponieważ są one przeznaczone do dalszych, szczegółowych badań w warunkach kontrolowanych. Zbierając próbki w terenie, istotne jest, aby były one odpowiednio oznaczone i sklasyfikowane, aby zapewnić ich właściwą identyfikację i analizę w laboratorium. Przykładem zastosowania próbek laboratoryjnych może być analiza jakości wody, gdzie próbki pobierane z różnych źródeł muszą być odpowiednio przygotowane, aby zachować ich właściwości fizykochemiczne. Zgodnie z wytycznymi ISO 5667 dotyczącymi pobierania próbek wód, ważne jest, aby próbki laboratoryjne były zbierane w określony sposób, aby uniknąć kontaminacji i zapewnić reprezentatywność wyników. Właściwe postępowanie z próbkami laboratoryjnymi jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników analitycznych i zachowania dokładności pomiarów.

Pytanie 29

Mianowanie roztworu KMnO₄ następuje według poniższej procedury:
Około 0,2 g szczawianu sodu, ważonego z dokładnością ±0,1 mg, przenosi się do kolby stożkowej, rozpuszcza w około 100 cm³ wody destylowanej, następnie dodaje się 10 cm³ roztworu kwasu siarkowego(VI) i podgrzewa do temperatury około 70 °C. Miareczkowanie przeprowadza się roztworem KMnO₄ do momentu uzyskania trwałego, jasnoróżowego koloru.
Powyższa procedura odnosi się do miareczkowania

A. redoksymetrycznego

B. potencjometrycznego

C. kompleksometrycznego

D. alkacymetrycznego

Miareczkowanie alkacymetryczne, potencjometryczne oraz kompleksometryczne to trzy różne techniki analizy chemicznej, które różnią się zasadami działania oraz rodzajem reakcji, które są stosowane. Miareczkowanie alkacymetryczne koncentruje się na zmianach pH roztworu oraz zastosowaniu wskaźników kwasowo-zasadowych, co jest nieodpowiednie w przypadku reakcji redoks, jak ta z manganianem(VII) potasu, gdzie zmiany kolorystyczne są spowodowane reakcjami utleniania i redukcji, a nie zmianą pH. Potencjometryczne metody pomiaru polegają na stosowaniu elektrody do pomiaru potencjału elektrochemicznego, co również nie pasuje do opisanego przypadku, ponieważ nie wykorzystuje się elektrochemicznych pomiarów do oceny końcowego punktu miareczkowania. Z kolei miareczkowanie kompleksometryczne opiera się na tworzeniu kompleksów między metalami a ligandami, co jest również nieadekwatne do działania manganianu(VII), który działa jako utleniacz. Właściwe zrozumienie tych technik jest kluczowe, aby uniknąć zamieszania i oszczędzić czas w laboratoriach, gdzie precyzyjne pomiary są niezbędne do uzyskania wiarygodnych wyników analitycznych. Często błędne rozumienie różnic między tymi metodami może prowadzić do niewłaściwej interpretacji wyników oraz nieprawidłowego doboru odczynników, co może mieć poważne konsekwencje w badaniach chemicznych.

Pytanie 30

Reagenty o najwyższej czystości to reagenty

A. chemicznie czyste.

B. spektralnie czyste.

C. czyste.

D. czyste do badań.

Odpowiedź "spektralnie czyste" jest uznawana za właściwą, ponieważ odnosi się do odczynnika, który został oczyszczony w takim stopniu, że jego czystość jest wystarczająca do zastosowań w spektroskopii oraz innych czułych analizach chemicznych. W praktyce oznacza to, że odczynniki te mają bardzo niskie stężenia zanieczyszczeń, co jest kluczowe dla uzyskania dokładnych i powtarzalnych wyników w badaniach. W laboratoriach analitycznych i badawczych, gdzie precyzja wyników jest niezbędna, stosuje się odczynniki spektralnie czyste, aby uniknąć wpływu niepożądanych substancji na reakcje chemiczne lub pomiary. Przykładem może być analiza chromatograficzna, gdzie obecność zanieczyszczeń może prowadzić do fałszywych wyników. W standardach ISO oraz w pracach dotyczących analizy chemicznej, podkreśla się wagę używania odczynników o specjalistycznej czystości, co stanowi najlepszą praktykę w laboratoriach zajmujących się badaniami jakości oraz badaniami ilościowymi substancji chemicznych.

Pytanie 31

Gęstość próbki cieczy wyznacza się przy użyciu

A. piknometru

B. biurety

C. refraktometru

D. spektrofotometru

Prawidłowa odpowiedź to piknometr, który jest instrumentem służącym do pomiaru gęstości cieczy. Działa na zasadzie porównania masy próbki cieczy z jej objętością. Piknometr jest precyzyjnym narzędziem wykorzystywanym w laboratoriach chemicznych do określania gęstości różnych substancji, co jest kluczowe w wielu dziedzinach, takich jak chemia analityczna, petrochemia, a także w przemyśle spożywczym. Na przykład, w przemyśle naftowym, znajomość gęstości olejów jest niezbędna do oceny ich jakości oraz do obliczeń dotyczących transportu. Piknometr jest zgodny z normami ASTM D287 oraz ISO 3507, co zapewnia wiarygodność wyników. Warto również zwrócić uwagę, że pomiar gęstości za pomocą piknometrów jest często preferowany ze względu na jego wysoką dokładność i powtarzalność wyników, w porównaniu do innych metod, takich jak pomiar przy użyciu hydrometru, który może być mniej precyzyjny w przypadku cieczy o złożonej strukturze chemicznej.

Pytanie 32

Związek o podanym wzorze to kwas

A. aminooctowy.

B. asparginowy.

C. octowy.

D. glicerynowy.

Rozróżnienie między różnymi związkami chemicznymi, takimi jak kwas octowy, kwas aminooctowy, kwas glicerynowy i kwas asparaginowy, to kluczowa umiejętność, jak dla mnie. Kwas aminooctowy, czyli glicyna, to aminokwas, ale nie jest kwasem karboksylowym, no i jest zupełnie inny niż kwas octowy. Kwas asparaginowy też różni się od kwasu octowego, i to zarówno pod względem struktury, jak i biologii. A co do kwasu glicerynowego, to nie jest kwasem, tylko glicerolem, który jest alkoholem trihydroksylowym – stąd te błędy. Często ludzie mylą nazwy ze strukturami chemicznymi, co jest typowe. Ważne, żeby zrozumieć klasyfikację związków organicznych i ich wzory chemiczne, bo bez tego można się nieźle pomylić w analizach i zastosowaniach.

Pytanie 33

Do narzędzi pomiarowych zalicza się

A. kolbę stożkową

B. naczynko wagowe

C. cylinder

D. zlewkę

Cylinder miarowy to naprawdę fajne narzędzie, które znajdziesz w każdym laboratorium. Używa się go do dokładnego mierzenia objętości cieczy, co jest mega ważne podczas różnych eksperymentów chemicznych czy fizycznych. W przeciwieństwie do zlewki, cylinder ma wyraźne podziałki i prostokątną formę, co naprawdę ułatwia odczytywanie wartości. Dzięki temu błąd pomiarowy jest znacznie mniejszy. Osobiście uważam, że korzystanie z cylindra to podstawa, gdy przychodzi do przygotowywania roztworów, gdzie musisz mieć pewność, że wszystko jest dokładnie odmierzone. Oczywiście, pamiętaj, żeby cylinder był odpowiednio skalibrowany, bo to pozwala na powtarzalność wyników, a to chyba każdy chce mieć w swoich eksperymentach.

Pytanie 34

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 35

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 36

Nie należy używać gorącej wody do mycia

A. zlewki

B. szkiełka zegarkowego

C. kolby miarowej

D. kolby stożkowej

Mycie szkiełka zegarkowego gorącą wodą może wydawać się logiczne ze względu na potrzebę usunięcia zanieczyszczeń, ale w rzeczywistości może prowadzić do niepotrzebnych uszkodzeń. Szkiełka zegarkowe są często wykonane z materiałów odpornych na działanie wody, jednak ich struktura może być wrażliwa na ekstremalne temperatury. W przypadku kolby stożkowej i zlewki, te naczynia również powinny być myte z zachowaniem ostrożności. Kolby stożkowe są bardziej wytrzymałe niż kolby miarowe, ale ich mycie gorącą wodą może wpływać na ich trwałość i dokładność pomiarów, jeśli są używane do bardziej precyzyjnych aplikacji. Zlewki, podobnie jak kolby, mogą być narażone na uszkodzenia, ale są mniej wrażliwe na zmiany temperatury. Kluczowym aspektem mycia wszelkich naczyń laboratoryjnych jest ich odpowiednia konserwacja w celu zapewnienia ich długowieczności. Użytkownicy często mylą właściwe techniki mycia, co prowadzi do uszkodzeń sprzętu, a co za tym idzie do błędów w eksperymentach. Dlatego zaleca się stosowanie letniej wody i delikatnych detergentów, aby uniknąć negatywnych skutków dla sprzętu laboratoryjnego.

Pytanie 37

Proces usuwania substancji z cieczy lub wydobywania składnika z mieszanin cieczy, oparty na równowadze fazowej ciecz-gaz, nazywa się

A. dekantacja

B. krystalizacja

C. filtracja

D. destylacja

Destylacja to proces separacji składników mieszaniny cieczy oparty na różnicy w ich temperaturach wrzenia. W wyniku tego procesu, ciecz podgrzewana do temperatury wrzenia paruje, a następnie para jest skraplana w chłodnicy, uzyskując czysty składnik. Jest to kluczowa metoda stosowana w przemyśle chemicznym, petrochemicznym oraz w produkcji napojów alkoholowych, gdzie celem jest otrzymanie wysokiej czystości składników. Na przykład, w produkcji whisky lub wina, destylacja pozwala na oddzielenie etanolu od innych substancji, co wpływa na smak i jakość finalnego produktu. W przemyśle chemicznym, destylacja jest wykorzystywana do oczyszczania rozpuszczalników oraz produkcji chemikaliów. Stosowanie destylacji zgodnie z normami, takimi jak ISO 9001, zapewnia wysoką jakość procesów i gotowych produktów, co jest kluczowe dla bezpieczeństwa i efektywności produkcji.

Pytanie 38

Do pojemników na odpady stałe, które są przeznaczone do utylizacji, nie można wprowadzać bezpośrednio cyjanków oraz związków kompleksowych zawierających jony cyjankowe z powodu

A. zajścia nagłej, egzotermicznej reakcji

B. uwalniania związków o drażniącym zapachu

C. produkcji toksycznych par lub gazów

D. powolnego rozkładu związków

Cyjanki i związki kompleksowe zawierające jony cyjankowe są substancjami niezwykle niebezpiecznymi, ponieważ ich rozkład może prowadzić do wytwarzania toksycznych par i gazów, które mają szkodliwy wpływ na zdrowie ludzi oraz środowisko. W procesie utylizacji, gdy te substancje są narażone na działanie wysokich temperatur, mogą wydzielać cyjanowodór, który jest silnie trującym gazem. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi gospodarki odpadami niebezpiecznymi, należy unikać mieszania cyjanków z innymi odpadami, aby zminimalizować ryzyko ich reakcji chemicznych. Przykładem zastosowania tych zasad mogą być zakłady utylizacyjne, które stosują systemy segregacji odpadów niebezpiecznych oraz specjalistyczne procedury ich przetwarzania, aby zapewnić bezpieczeństwo pracy i ochronę środowiska. Dobre praktyki obejmują także regularne szkolenia personelu oraz stosowanie odpowiednich środków ochrony osobistej, aby uniknąć narażenia na toksyczne substancje. W związku z tym, wprowadzenie cyjanków do pojemników na odpady stałe jest surowo zabronione.

Pytanie 39

Wybierz spośród wymienionych właściwości tę, która nie dotyczy naczyń kwarcowych.

A. Większa kruchość oraz mniejsza odporność na uderzenia niż naczynia wykonane z normalnego szkła

B. Niska wrażliwość na zmiany temperatury

C. Przepuszczalność promieniowania ultrafioletowego

D. Odporność na działanie kwasu fluorowodorowego oraz roztworu wodorotlenku potasu

Przepuszczalność promieniowania nadfioletowego, większa kruchość i mniejsza wytrzymałość na uderzenia w porównaniu do zwykłego szkła oraz mała wrażliwość na zmiany temperatury są cechami, które mogą mylnie kojarzyć się z naczyniami kwarcowymi. Naczynia te rzeczywiście przepuszczają promieniowanie UV, co czyni je odpowiednimi do zastosowań w biologii molekularnej i fotonice, jednak ich odporność na różnorodne substancje chemiczne nie jest niezrównana. W rzeczywistości, kruchość naczyń kwarcowych często prowadzi do ich uszkodzeń w wyniku uderzeń, co jest sprzeczne z założeniem, że są one bardziej wytrzymałe od szklanych naczyń zwykłych. Warto również zauważyć, że chociaż naczynia kwarcowe wykazują pewną odporność na zmiany temperatury, nie są one zupełnie odporne na nagłe ich zmiany. Typowe błędy myślowe w analizie tego zagadnienia mogą obejmować uproszczone wnioski o wytrzymałości materiałów na podstawie ich ogólnych właściwości fizycznych, bez uwzględnienia specyficznych reakcji chemicznych, które mogą występować w praktycznych zastosowaniach. Dlatego tak ważne jest, aby dokładnie rozumieć właściwości materiałów i ich zastosowanie w kontekście specyficznych warunków pracy.

Pytanie 40

Która z metod pozwala na oddzielanie składników mieszaniny na podstawie różnic w ich zachowaniu w układzie składającym się z dwóch faz, z których jedna jest fazą stacjonarną, a druga porusza się w określonym kierunku względem niej?

A. Sublimacja

B. Krystalizacja

C. Destylacja

D. Chromatografia

Sublimacja, będąca procesem przejścia substancji ze stanu stałego w gazowy bez przejścia przez stan ciekły, nie jest metodą rozdziału związków chemicznych w opisanym kontekście. Metoda ta nie opiera się na różnicach w zachowaniu się składników w układzie dwufazowym, a raczej na zmianie stanu skupienia substancji. Krystalizacja to proces, który również nie pasuje do opisanego rozdziału. W przypadku krystalizacji substancje rozdzielają się na podstawie różnic w rozpuszczalności, a nie na podstawie interakcji z fazą stacjonarną i ruchomą. Choć ta metoda jest przydatna w oczyszczaniu związków chemicznych, nie wykorzystuje mechanizmu, który charakteryzuje chromatografię. Destylacja, z kolei, polega na separacji składników mieszaniny na podstawie różnic w temperaturach wrzenia, co również nie odpowiada zasadzie działania chromatografii. Błędem myślowym w tym przypadku jest pomylenie różnych technik separacyjnych, które mają odmienne podstawy teoretyczne i zastosowania. Rozumienie tych różnic jest kluczowe dla prawidłowego doboru metody w zależności od rodzaju mieszaniny i pożądanych rezultatów analizy.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej