Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 13:52
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 13:59

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Ukrycie fragmentu zawartości warstwy bez poddawania bezpośredniej edycji obiektów znajdujących się na tej warstwie jest możliwe w programie Adobe Photoshop przy użyciu

A. maski.

B. balansu bieli.

C. filtra krystalizacja.

D. stempla.

Wiele osób myli narzędzia retuszerskie w Photoshopie i zakłada, że każde z nich służy do ukrywania czy modyfikowania obrazu bezpośrednio na warstwie, ale to nie do końca tak działa. Stempel jest narzędziem do klonowania fragmentów obrazu i faktycznie można nim maskować niepożądane elementy, ale każda operacja stemplem jest destrukcyjna, bo zmienia piksele na stałe. Z mojego doświadczenia, początkujący często sięgają po stempel, myśląc, że to szybka droga do ukrycia czegoś, ale to nie jest rozwiązanie elastyczne ani profesjonalne – nie da się tego łatwo cofnąć, nie mówiąc już o precyzyjnym sterowaniu widocznością. Balans bieli w ogóle nie służy do ukrywania czegokolwiek – to funkcja służąca do korekcji kolorów, czyli ustawienia temperatury barwowej zdjęcia, żeby wyglądało naturalniej. Nie ma tu żadnego wpływu na widoczność czy ukrycie warstwy, a ewentualne użycie go w tym celu byłoby kompletnym nieporozumieniem funkcjonalnym. Filtr „krystalizacja” natomiast należy do grupy filtrów artystycznych, które po prostu przetwarzają dany obraz, tworząc efekt przypominający mozaikę z kryształków. Owszem, może zamaskować detale, ale nie w sensie selektywnego ukrywania wybranych fragmentów warstwy – i jest całkowicie destrukcyjny, bo trwale zmienia wygląd obrazu. Typowym błędem jest myślenie, że te narzędzia nadadzą się do nieniszczącej, kontrolowanej edycji – a tak naprawdę tylko maska warstwy daje prawdziwą elastyczność i jest zgodna z najlepszymi praktykami pracy w Photoshopie.

Pytanie 2

Który z programów należy zastosować w celu sprawnego przeprowadzenia archiwizacji zdjęć poprzez odpowiednie ich skatalogowanie i przygotowanie do postprodukcji?

A. Adobe Dreamweaver

B. Paint

C. Adobe Lightroom

D. Gimp

Adobe Lightroom to obecnie jeden z najpopularniejszych programów do zarządzania archiwum zdjęć – nie tylko wśród profesjonalnych fotografów, ale i pasjonatów. Program umożliwia wygodne katalogowanie plików, stosowanie słów kluczowych, ocenianie czy tagowanie fotografii. Dzięki temu, nawet przy dużych zasobach zdjęć, odnalezienie konkretnego ujęcia zajmuje chwilę. Z mojego doświadczenia, Lightroom doskonale sprawdza się w środowiskach pracy zespołowej, bo pozwala na uporządkowane przekazywanie materiałów do postprodukcji – zdjęcia przygotowane i opisane w jednym miejscu to ogromna oszczędność czasu. Standardem branżowym jest korzystanie z takiego workflow, gdzie najpierw zdjęcia są zaimportowane, przechowywane w katalogach i opisane, a potem w tym samym środowisku przechodzą przez podstawową obróbkę. Program ten obsługuje pliki RAW, co jest ważne w kontekście profesjonalnej postprodukcji. Warto jeszcze zwrócić uwagę na integrację z chmurą Adobe oraz szybkie narzędzia pozwalające na eksportowanie zdjęć do różnych formatów czy rozmiarów, co dodatkowo usprawnia archiwizację i dalszą dystrybucję prac. Takie podejście do katalogowania i przygotowania zdjęć zdecydowanie wpisuje się w dobre praktyki branżowe.

Pytanie 3

Aby przygotować diapozytyw metodą stykową, należy skorzystać z

A. wizualizatora

B. kopioramki

C. rzutnika

D. skanera

Rzutnik, wizualizator oraz skaner, choć używane w kontekście obrazu, nie są narzędziami odpowiednimi do wykonania diapozytywu metodą stykową. Rzutnik służy przede wszystkim do wyświetlania obrazu na większej powierzchni, co jest całkowicie inną funkcjonalnością. Może on być użyty do prezentacji zdjęć, ale nie do fizycznego przenoszenia obrazu na materiał fotoczuły. Wizualizator z kolei, często stosowany w edukacji i podczas prezentacji, ma na celu wyświetlanie dokumentów lub innych materiałów na ekranie, ale nie angażuje się w proces fotograficzny jako taki. Użycie wizualizatora do tworzenia diapozytywu jest mylnym podejściem, ponieważ nie jest to jego przewidziana funkcja. Z kolei skaner jest narzędziem, które digitalizuje obraz, ale nie wykonuje diapozytywów w sensie tradycyjnym. Użytkownicy mogą myśleć, że skanowanie negatywów bezpośrednio przenosi je na papier, co nie jest prawdą, gdyż wymaga to dalszej obróbki w odpowiednich programach graficznych. W rezultacie, te błędne odpowiedzi wynikają z nieporozumień dotyczących funkcji i zastosowania poszczególnych urządzeń w procesie obróbki obrazu.

Pytanie 4

W aparatach cyfrowych symbol „A (Av)” oznacza

A. automatykę z preselekcją czasu.

B. automatykę programową.

C. tryb manualny.

D. automatykę z preselekcją przysłony.

Symbol „A (Av)” w aparatach cyfrowych oznacza tryb automatyki z preselekcją przysłony i jest to bardzo ważny tryb, zwłaszcza dla osób, które chcą twórczo kontrolować głębię ostrości na zdjęciach. W tym trybie fotograf decyduje, jaką wartość przysłony ustawić, a aparat automatycznie dobiera odpowiedni czas naświetlania, żeby ekspozycja była prawidłowa. To rozwiązanie jest niezwykle popularne wśród fotografów portretowych czy krajobrazowych, bo dzięki zmianie przysłony można wpływać na rozmycie tła albo uzyskanie ostrości na całej scenie. Bardzo wygodne, gdy nie chce się za każdym razem myśleć o parametrach ekspozycji, a zależy nam głównie na efekcie wizualnym – na przykład na miękko rozmytym tle za osobą. Moim zdaniem ten tryb daje fajny kompromis: z jednej strony użytkownik decyduje o ważnym parametrze kreatywnym, a z drugiej aparat sam dba o techniczne szczegóły. W branży fotograficznej uznaje się to za standardową praktykę, a praktycznie każdy aparat – od lustrzanek po bezlusterkowce czy nawet zaawansowane kompakty – ma właśnie taki tryb. Warto się go nauczyć na pamięć, bo na sesjach zdjęciowych to prawdziwy „game changer”. Ciekawostka: w Canonach tryb ten nazywa się Av, natomiast w Nikonach zwykle tylko „A”.

Pytanie 5

Numer 135 umieszczony na opakowaniu materiału fotograficznego odnosi się do

A. błony arkuszowej

B. materiału miniaturowego

C. materiału małoobrazkowego

D. błony zwojowej

Oznaczenie 135 na opakowaniu materiału zdjęciowego odnosi się do materiału małoobrazkowego, co oznacza, że jest to film o szerokości 35 mm, powszechnie stosowany w fotografii amatorskiej i profesjonalnej. Materiały małoobrazkowe charakteryzują się wysoką jakością obrazu, co czyni je idealnym wyborem do różnych zastosowań, od portretów po krajobrazy. Przykładem zastosowania materiałów małoobrazkowych są aparaty fotograficzne, które umożliwiają uchwycenie detali, co jest istotne w fotografii artystycznej. W kontekście standardów branżowych, filmy małoobrazkowe są również zgodne z wymogami większości laboratoriów fotograficznych, co ułatwia ich rozwój. Wiedza na temat oznaczeń materiałów fotograficznych jest kluczowa dla każdego fotografa, który pragnie efektywnie korzystać z dostępnych narzędzi do realizacji swoich wizji artystycznych.

Pytanie 6

Pomiar, w którym dokonuje się odczytu w całym obszarze klatki, określany jest jako

A. matrycowym

B. centralnie ważonym

C. punktowym

D. integralnym

Pomiar matrycowy to technika, w której odczyt ekspozycji jest wykonywany na podstawie analizy całego obszaru kadru. Dzięki temu aparat może dokładnie ocenić warunki oświetleniowe w różnorodnych scenariuszach, co pozwala na lepsze dopasowanie ustawień ekspozycji. W praktyce zastosowanie pomiaru matrycowego jest niezwykle istotne w fotografii krajobrazowej oraz ulicznej, gdzie kontrast światła i cienia może być znaczny. Aparaty cyfrowe najnowszej generacji często wykorzystują zaawansowane algorytmy przetwarzania obrazu, które pozwalają na inteligentne mierzenie i dostosowywanie parametrów ekspozycji na podstawie analizy całego kadru. Standardy branżowe dotyczące pomiaru matrycowego wskazują na jego przewagę w sytuacjach, gdzie oświetlenie jest zróżnicowane, a obiekty na zdjęciu są różnorodne. Dobrą praktyką jest również przetestowanie różnych ustawień w różnych warunkach oświetleniowych, aby lepiej zrozumieć, jak matrycowy pomiar wpływa na końcowy efekt fotograficzny.

Pytanie 7

Który format zapisu zdjęć pozwala na największą elastyczność podczas obróbki cyfrowej?

A. PNG

B. JPEG

C. GIF

D. RAW

Format RAW jest najczęściej wybieranym standardem w fotografii cyfrowej, gdyż zapewnia największą elastyczność w obróbce zdjęć. Pliki RAW przechowują dane bezpośrednio z matrycy aparatu, co oznacza, że zachowują pełną gamę informacji o kolorach i szczegółach, które są kluczowe w procesie edycji. Dzięki temu, podczas postprodukcji, możemy m.in. korygować ekspozycję, balans bieli czy kontrast bez utraty jakości. Przykładowo, profesjonalni fotografowie używają RAW-a, aby móc w pełni wykorzystać programy takie jak Adobe Lightroom czy Capture One, które oferują zaawansowane narzędzia do edycji. Warto też wspomnieć, że pliki RAW nie kompresują danych, co pozwala na zachowanie maksymalnej jakości, co jest nieocenione w przypadku późniejszego druku czy wystaw fotograficznych. Obowiązujące standardy branżowe, takie jak Adobe RGB czy sRGB, w połączeniu z plikami RAW, umożliwiają uzyskanie znakomitej precyzji kolorów, co jest istotne w wielu dziedzinach, od fotografii artystycznej po reklamową.

Pytanie 8

Wykonanie serii zdjęć tej samej sceny za pomocą aparatu fotograficznego przy automatycznych, skokowych zmianach parametrów naświetlenia pozwala na

A. afocus

B. autobracketing

C. stabilizację obrazu

D. automatyczny balans bieli

Autobracketing to technika, która umożliwia wykonanie serii zdjęć tego samego obiektu przy różnych wartościach ekspozycji, co jest szczególnie przydatne w sytuacjach, gdy oświetlenie jest zmienne lub trudne do uchwycenia. W praktyce oznacza to, że aparat automatycznie wykonuje kilka ujęć, zmieniając parametry naświetlenia, takie jak czas otwarcia migawki, przysłona i ISO, co pozwala na uzyskanie zdjęć z różnym poziomem jasności. Dzięki tej metodzie, fotograf ma możliwość wyboru najlepszego ujęcia, które najlepiej oddaje zamierzony efekt estetyczny. Autobracketing jest szczególnie popularny w fotografii krajobrazowej oraz w sytuacjach, gdzie konieczne jest uchwycenie szczegółów zarówno w jasnych, jak i ciemnych partiach zdjęcia. Użytkownicy aparatów cyfrowych powinni znać i wykorzystywać tę funkcję, aby zwiększyć swoje możliwości twórcze i osiągnąć wyższe standardy w swoich pracach.

Pytanie 9

W Adobe Photoshop proces wyszczuplania modeli wykonuje się przy wykorzystaniu narzędzia

A. rozmycie inteligentne

B. filtr renderowanie

C. rozmycie kształtów

D. filtr skraplanie

Filtr skraplanie w Adobe Photoshop to narzędzie umożliwiające zaawansowane modelowanie kształtów oraz dostosowywanie proporcji obiektów w grafice rastrowej. Umożliwia ono manipulację zawartością obrazu poprzez wciąganie lub wypychanie pikseli, co jest kluczowe w procesach wyszczuplania modeli. Dzięki temu narzędziu można precyzyjnie modelować sylwetki, co jest szczególnie przydatne w retuszu zdjęć modowych czy portretowych. Skalując elementy graficzne, warto stosować filtr skraplanie z umiarem, aby uzyskać naturalny efekt, unikając przerysowanych proporcji. Warto również pamiętać o stosowaniu warstw i maski, co pozwala na zachowanie oryginalnego obrazu i umożliwia dalszą edycję. Dobrym przykładem użycia filtru skraplanie jest korekcja sylwetek w fotografii, gdzie można subtelnie skorygować obszary, takie jak talia czy biodra, zachowując jednocześnie naturalny wygląd postaci. Standardy branżowe podkreślają znaczenie umiejętności pracy z narzędziami filtrów w Photoshopie, co jest kluczowe w profesjonalnym retuszu zdjęć.

Pytanie 10

Techniką mocowania obiektywów nie jest system mocowania

A. adapterowe

B. zatrzaskowe

C. gwintowe

D. bagnetowe

Mocowanie zatrzaskowe nie jest standardowym sposobem mocowania obiektywów, w przeciwieństwie do powszechnie stosowanych systemów, takich jak mocowanie gwintowe, bagnetowe i adapterowe. Mocowanie bagnetowe jest najczęściej wykorzystywane w nowoczesnych aparatach, zapewniając szybkie i pewne połączenie między obiektywem a korpusem aparatu. Dzięki odpowiednim mechanizmom zatrzaskowym, obiektyw można zamontować i zdemontować w krótkim czasie, co jest kluczowe w sytuacjach wymagających szybkiej reakcji fotografa. Mocowanie gwintowe, chociaż już nieco przestarzałe, wciąż znajduje zastosowanie w niektórych klasycznych modelach obiektywów, zwłaszcza w fotografii analogowej. Z kolei mocowania adapterowe umożliwiają użycie różnych obiektywów na aparatach o innych mocowaniach, co jest istotne dla fotografów pragnących eksperymentować z różnymi systemami optycznymi. Zrozumienie tych systemów mocowania oraz ich zastosowań jest istotne dla każdego fotografa, aby mógł odpowiednio dobierać sprzęt do swoich potrzeb.

Pytanie 11

Która z przestrzeni barw zawiera największą liczbę kolorów widocznych dla ludzkiego oka?

A. sRGB

B. CIELab

C. CMYK

D. Adobe RGB

Modele CMYK, sRGB i Adobe RGB, mimo że są dość powszechnie używane, nie pokrywają całego zakresu kolorów, które można dostrzegać, na co CIELab daje radę. No bo CMYK (Cyan, Magenta, Yellow, blacK) jest głównie do druku, a z powodu ograniczeń związanych z farbami i ich mieszaniem, nie łapie wszystkich kolorów, które widzi ludzkie oko. Ponadto, ten model działa na subtractywnym mieszaniu kolorów, co też jest ograniczeniem. Z kolei sRGB (standard Red Green Blue) został stworzony z myślą o wyświetlaczach i internecie, ale jest ograniczony do mniej niż 40% widma kolorów, które widzimy. Używanie sRGB w profesjonalnym druku może dać niezgodności kolorów między tym, co widzimy na ekranie, a tym, co dostajemy na papierze. Adobe RGB ma wprawdzie szerszy gamut niż sRGB, ale jakby nie było, wciąż nie dorównuje CIELab. Błąd w wyborze tych modeli zwykle wynika z nieporozumień co do tego, jak i kiedy je stosować. Wybór odpowiedniej przestrzeni barw jest kluczowy, żeby mieć spójność kolorów w projektach graficznych oraz w produkcji. To powinno być brane pod uwagę przy wyborze odpowiedniego modelu do danej aplikacji.

Pytanie 12

Jaką metodę wykorzystywano do uzyskania obrazu pozytywowego w dagerotypii?

A. Obraz utajony jest narażany na działanie pary jodu

B. Obraz utajony poddaje się działaniu pary rtęci

C. Płytkę miedzianą pokrytą srebrem poddaje się działaniu pary jodu

D. Płytka miedziana jest trawiona w kwasie siarkowym

Istnieje kilka koncepcji związanych z techniką dagerotypii, które mogą wprowadzać w błąd. Na przykład, stwierdzenie, że 'Posrebrzaną płytkę miedzianą poddaje się działaniu pary jodu' nie uwzględnia kluczowego etapu wywoływania obrazu. Para jodu jest używana do wytworzenia warstwy jodku srebra na powierzchni płytki, ale nie jest to proces wywoływania obrazu, a jedynie przygotowanie materiału. Kolejna nieprawidłowa koncepcja dotyczy twierdzenia, że 'Obraz utajony poddaje się działaniu pary jodu'. Jod nie ma właściwości umożliwiających ujawnienie utajonego obrazu; zamiast tego, jod służył do naświetlania płytki. Również pomysł na trawienie miedzianej płytki w kwasie siarkowym, choć może wydawać się związany z obróbką metalu, nie ma zastosowania w kontekście dagerotypii. Kwas siarkowy nie był stosowany w procesie wywoływania obrazów pozytywowych, co może prowadzić do błędnych skojarzeń z obróbką chemiczną. Warto również zauważyć, że użycie pary rtęci jest nie tylko standardem tej techniki, ale także wymaga odpowiednich środków ostrożności ze względu na toksyczność rtęci. Dlatego kluczowe jest zrozumienie różnicy pomiędzy przygotowaniem materiału a faktycznym procesem ujawniania obrazu w dagerotypii, co jest niezbędne do właściwego zrozumienia technik fotograficznych.

Pytanie 13

Które z poniższych ustawień spowoduje największą redukcję głębi ostrości?

A. przysłona f/16, ogniskowa 24mm, duża odległość od obiektu

B. przysłona f/8, ogniskowa 35mm, średnia odległość od obiektu

C. przysłona f/22, ogniskowa 50mm, mała odległość od obiektu

D. przysłona f/1.4, ogniskowa 85mm, mała odległość od obiektu

Odpowiedź z przysłoną f/1.4, ogniskową 85 mm i małą odległością od obiektu rzeczywiście prowadzi do największej redukcji głębi ostrości. Przysłona f/1.4 to bardzo szerokie otwarcie, które umożliwia wejście dużej ilości światła do obiektywu, co skutkuje uzyskaniem płytkiej głębi ostrości. W praktyce oznacza to, że tylko niewielka część obrazu będzie ostra, podczas gdy reszta zostanie rozmyta. W przypadku ogniskowej 85 mm, która jest popularna w portrecie, uzyskuje się piękne efekty bokeh, czyli artystyczne rozmycie tła, co jest pożądane w wielu stylach fotografii. Dodatkowo, mała odległość od obiektu potęguje efekt płytkiej głębi ostrości, ponieważ im bliżej jesteśmy fotografowanego obiektu, tym bardziej tło staje się rozmyte. Zastosowanie takich ustawień jest bardzo efektywne, np. w fotografii portretowej, gdzie chcemy, aby model był w centrum uwagi, a tło pozostało nieostre i nieodwracające uwagi. Warto pamiętać, że szeroka przysłona i odpowiednia ogniskowa to kluczowe elementy w tworzeniu estetycznych zdjęć z pięknym efektem głębi ostrości.

Pytanie 14

Obiektyw o ogniskowej f=190 mm jest typowy dla materiału fotograficznego o wymiarach

A. 45 x 60 mm

B. 100 x 150 mm

C. 60 x 70 mm

D. 24 x 36 mm

Wydaje mi się, że dobór złego formatu zdjęcia często wynika z nie do końca zrozumianej relacji między ogniskową a rozmiarem matrycy. Ogniskowa 190 mm jest raczej dla większych formatów, więc takie jak 60 x 70 mm, 45 x 60 mm czy 24 x 36 mm nie będą pasować. Mniejsze formaty, jak 24 x 36 mm, zwykle potrzebują obiektywów z krótszą ogniskową, żeby uzyskać dobrą perspektywę i głębię ostrości. Użycie 190 mm tutaj mogłoby bardzo zniekształcić obraz i zaburzyć kompozycję. Co więcej, niewłaściwy dobór ogniskowej do formatu zdjęcia może prowadzić do problemów ze sprzętem, co da niezadowalające efekty. W praktyce fotograficznej zrozumienie zestawień ogniskowych i formatów to klucz do profesjonalnych wyników. Właściwy dobór sprzętu względem tematyki i warunków oświetleniowych to podstawowa zasada dla każdego fotografa.

Pytanie 15

Przedstawiony na rysunku modyfikator oświetlenia studyjnego to

A. blenda.

B. softbox.

C. wrota.

D. strumienica.

Na zdjęciu widzimy klasyczne wrota, czyli jeden z najpopularniejszych modyfikatorów światła w fotografii i filmie. Wrota to cztery ruchome klapki, montowane na oprawie lampy studyjnej. Ich główną funkcją jest precyzyjna kontrola nad rozchodzeniem się wiązki światła – pozwalają „przycinać” krawędzie snopu, kierować światło dokładnie tam, gdzie jest potrzebne, a także chronić przed niechcianymi refleksami czy zalewaniem tła światłem. Bardzo często stosuje się je w filmie i fotografii portretowej, zwłaszcza tam, gdzie wymagana jest dyskretna gra światłem i cieniem albo chcesz uzyskać taką bardziej teatralną plastykę. Z mojego doświadczenia wrota są po prostu niezastąpione podczas ustawiania światła kontrowego czy modelującego na planie. Dobra praktyka branżowa mówi, żeby nie traktować wrót tylko jako „przesłony”, ale jako precyzyjny instrument kreacji nastroju na zdjęciu – to narzędzie daje ogromne pole do eksperymentów i kreatywności. Co istotne, wrota montuje się bezpośrednio do korpusu lampy (zazwyczaj przez specjalny uchwyt), a ich regulacja jest błyskawiczna, co na planie pozwala bardzo szybko reagować na potrzeby reżysera albo fotografa.

Pytanie 16

Format zapisu obrazu, który bezpośrednio rejestruje dane z matrycy światłoczułej cyfrowego aparatu, to?

A. JPG

B. TIFF

C. RAW

D. PNG

Odpowiedź RAW jest poprawna, ponieważ format ten stanowi bezpośredni zapis danych z matrycy światłoczułej aparatu fotograficznego, co oznacza, że zachowuje wszystkie informacje w oryginalnej postaci. Pliki RAW oferują znacznie większą elastyczność w obróbce zdjęć w porównaniu do innych formatów, takich jak JPG czy PNG. Przykładowo, fotografowie korzystający z formatów RAW mają możliwość znacznego dostosowania ekspozycji, balansu bieli i kolorów bez utraty jakości obrazu. W praktyce użycie formatu RAW jest standardem w profesjonalnej fotografii, ponieważ umożliwia uzyskanie lepszej jakości zdjęć, co jest szczególnie ważne w sytuacjach wymagających wysokiej precyzji, jak fotografia krajobrazowa czy portretowa. Dodatkowo, format RAW nie kompresuje danych, co oznacza, że zdjęcia są przechowywane w pełnej rozdzielczości, co jest kluczowe przy dalszej edycji. Warto również zauważyć, że różne aparaty mogą używać różnych specyfikacji dla plików RAW, co wiąże się z różnorodnością formatów, takich jak CR2, NEF czy ARW, ale wszystkie one mają na celu zachowanie maksymalnej ilości danych z matrycy.

Pytanie 17

Podczas robienia zdjęcia do paszportu, twarz osoby powinna być ustawiona

A. na wprost obiektywu z odsłoniętym czołem i obydwoma uszami

B. prawym półprofilem z odsłoniętym prawym uchem

C. lewym półprofilem z odsłoniętym lewym uchem

D. na wprost obiektywu z odsłoniętym lewym uchem

Poprawna odpowiedź jest zgodna z międzynarodowymi standardami dotyczącymi fotografii do dokumentów tożsamości, w tym paszportów. Zdjęcie powinno być wykonane na wprost obiektywu, co zapewnia symetrię i czytelność wizerunku. Umożliwia to również lepsze rozpoznanie cech rysów twarzy, co jest istotne w kontekście identyfikacji. Odsłonięte czoło oraz obydwa uszy są istotnymi elementami, ponieważ pozwalają na pełne odzwierciedlenie kształtu głowy oraz cech charakterystycznych. Przykładem zastosowania tej zasady jest zdjęcie do biometrycznego paszportu, które musi spełniać rygorystyczne wymogi, takie jak odpowiednie oświetlenie, tło i kąt ustawienia twarzy. W praktyce, aby uzyskać odpowiednią jakość zdjęcia, warto korzystać z profesjonalnych usług fotograficznych, które są świadome specyfikacji takich dokumentów. Dodatkowo, w przypadku zdjęć do innych dokumentów, takich jak dowody osobiste czy prawa jazdy, zasady są często analogiczne, co podkreśla znaczenie znajomości tych wymogów w codziennym życiu.

Pytanie 18

Mieszek pozwala na wykonywanie zdjęć w dużej skali odwzorowania?

A. budowli.

B. ludzi.

C. widoków.

D. owadów.

Wybór odpowiedzi związanych z osobami, krajobrazem czy architekturą jest niewłaściwy, ponieważ te obiekty nie wymagają zastosowania technik makrofotograficznych, które są właściwe dla fotografowania owadów. Fotografowanie ludzi zazwyczaj odbywa się z odległości, która nie pozwala na uchwycenie szczegółów ich cech w sposób, jaki osiąga się z pomocą makrofotografii. Ujęcia krajobrazów, choć również piękne, dotyczą szerokich perspektyw i ogólnych kompozycji, a nie detali małych obiektów. Architektura, mimo że może być fotografowana w zbliżeniu, dotyczy raczej większych form i struktur, co również nie koresponduje z ideą dużej skali odwzorowania, jaką oferuje makrofotografia. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków mogą wynikać z nieznajomości terminologii fotografii. Osoby, które nie mają doświadczenia w tej dziedzinie, mogą błędnie zakładać, że każde zbliżenie na obiekt skutkuje makrofotografią. W rzeczywistości, aby mówić o dużej skali odwzorowania, obiekt musi być znacznie większy w kadrze niż w rzeczywistości, co jest charakterystyczne dla owadów, a nie dla większych obiektów i scenerii.

Pytanie 19

Który modyfikator należy wybrać do wykonania zdjęcia studyjnego, aby uzyskać efekt rozproszonego światła?

A. Blendę dyfuzyjną.

B. Blendę srebrną.

C. Wrota.

D. Strumienicę.

Blenda dyfuzyjna to absolutny klasyk w pracy studyjnej, kiedy zależy nam na miękkim, rozproszonym świetle. W fotografii studyjnej najczęściej właśnie jej używa się po to, żeby światło padające na modela czy przedmiot nie było ostre, nie rzucało mocnych cieni ani nie dawało kontrastowych przejść. Z mojego doświadczenia, blenda dyfuzyjna świetnie sprawdza się zarówno przy portretach, jak i zdjęciach produktowych, bo pozwala uzyskać ten charakterystyczny, naturalny look. Działa trochę jak chmurka na niebie – rozprasza światło i sprawia, że wszystko wydaje się łagodniejsze. Branżowe standardy też to potwierdzają – praktycznie każdy profesjonalny fotograf ma blendę dyfuzyjną w swoim arsenale. Warto pamiętać, że blenda dyfuzyjna występuje w różnych rozmiarach, więc można ją dopasować do każdej sytuacji. Często nazywa się ją też translucentną, bo przepuszcza światło, ale je zmiękcza. Efekt? Skóra na zdjęciach wygląda delikatniej, zmarszczki czy niedoskonałości mniej rzucają się w oczy, a światło ładnie owija się wokół kształtów. To podstawowe narzędzie, jeśli chodzi o subtelność i profesjonalizm w studyjnej fotografii światłem ciągłym lub błyskowym.

Pytanie 20

Zaplanowany przez fotografa widoczny na schemacie sposób oświetlenia ma na celu

A. uwypuklenie kształtu fotografowanego obiektu.

B. zwiększenie kontrastu szczegółów fotografowanego obiektu.

C. równomierne oświetlenie powierzchni fotografowanego obiektu.

D. podkreślenie faktury fotografowanego obiektu.

Odpowiedź jest trafna, bo właśnie taki układ świateł – symetryczne ustawienie dwóch lamp po bokach obiektu – jest klasycznym przykładem oświetlenia stosowanego do uzyskania równomiernego oświetlenia powierzchni fotografowanego przedmiotu. W praktyce taki schemat spotykany jest szeroko w fotografii produktowej, archiwizacyjnej czy dokumentacyjnej, gdzie najważniejsze jest, żeby detale były dobrze widoczne, a cienie i refleksy minimalne. Równomierne światło pozwala uniknąć nadmiernych kontrastów, które mogłyby ukryć istotne szczegóły – to bardzo istotne np. przy fotografowaniu dokumentów, ilustracji, obrazów czy wszelkich płaskich obiektów do celów reprodukcyjnych. Moim zdaniem to też najlepszy wybór, gdy komuś zależy na naturalnym odwzorowaniu kolorów i faktury bez niepotrzebnych efektów artystycznych. Takie ułożenie lamp pozwala zbalansować światło, osłabić lub nawet zupełnie wyeliminować cienie, co jest zgodne ze standardami m.in. w muzealnictwie czy digitalizacji zbiorów. Warto pamiętać, że w praktyce czasem korzysta się także z dyfuzorów czy softboxów do uzyskania jeszcze łagodniejszego światła.

Pytanie 21

Który kolor filtru powinien być użyty przy kopiowaniu negatywu na wielokontrastowy papier fotograficzny, aby zwiększyć kontrast obrazu?

A. Zielony

B. Szary

C. Żółty

D. Purpurowy

Wybór purpurowego filtru podczas kopiowania negatywu na wielokontrastowy papier fotograficzny jest kluczowy dla uzyskania wyższego kontrastu obrazu. Filtr purpurowy działa na zasadzie absorpcji światła zielonego i żółtego, co pozwala na zwiększenie różnicy między najjaśniejszymi a najciemniejszymi tonami w obrazie. W praktyce, stosując purpurowy filtr, można uzyskać bardziej dramatyczne efekty w fotografiach czarno-białych, podkreślając detale, które w innych przypadkach mogą zniknąć w szarościach. Dobrym przykładem może być wykorzystanie tego filtru przy kopiowaniu negatywów krajobrazowych, gdzie różnorodność tonacji zieleni w negatywie może sprawić, że zdjęcie będzie wyglądać płasko. Dzięki purpurowemu filtrowi, zyskujemy głębię oraz bogatsze tony, co jest szczególnie pożądane w fotografii artystycznej. Warto zaznaczyć, że wybór odpowiedniego filtru to standardowa praktyka w darkroomach, zgodna z zaleceniami profesjonalnych fotografów, którzy dążą do jak najlepszego odwzorowania wizji artystycznej.

Pytanie 22

Które programy umożliwiają edycję pliku zapisanego w formacie RAW?

A. Adobe Flasch i Adobe InDesign

B. Adobe Photoshop i CorelDRAW

C. Adobe Illustrator i GIMP

D. Adobe Photoshop i Adobe Lightroom

Adobe Photoshop i Adobe Lightroom to tak naprawdę standard branżowy, jeśli chodzi o edycję plików RAW. Format RAW pozwala na zachowanie wszystkich nieprzetworzonych danych z matrycy aparatu, co daje ogromne pole do popisu podczas późniejszej obróbki. W praktyce, większość fotografów – zarówno zawodowców, jak i ambitnych amatorów – korzysta właśnie z tych programów do wywoływania zdjęć RAW. Photoshop umożliwia precyzyjną edycję poszczególnych parametrów, takich jak balans bieli, ekspozycja czy kontrast, zanim jeszcze obraz zostanie zamieniony do formatu typu JPEG czy TIFF. Lightroom natomiast daje ogromne możliwości zarządzania kolekcjami zdjęć, a do tego oferuje szybki workflow i masową edycję plików RAW. To bardzo wygodne, jeśli pracujesz z dużą ilością materiału – na przykład z reportażu czy sesji ślubnej. Moim zdaniem, nie da się dziś profesjonalnie obrabiać zdjęć RAW bez znajomości tych narzędzi. Warto dodać, że oba programy korzystają z technologii Adobe Camera RAW, która jest systematycznie aktualizowana – dzięki temu zawsze masz wsparcie dla najnowszych modeli aparatów. Z mojego doświadczenia wynika, że kto raz spróbował pracy na RAW i w Lightroomie, już raczej nie wraca do samego JPEG-a!

Pytanie 23

W najnowszych profesjonalnych systemach zarządzania kolorem metoda renderingu perceptual oznacza

A. stosowanie kompensacji błędu koloru dla dostosowania do percepcji ludzkiego oka

B. konwersję wszystkich kolorów do przestrzeni CMYK

C. zachowanie dokładnych wartości kolorów kosztem relacji między nimi

D. zachowanie naturalnej relacji między kolorami kosztem dokładności poszczególnych wartości

Odpowiedzi, które sugerują, że renderowanie dokładnych wartości kolorów kosztem relacji między nimi jest właściwe, pokazują podstawowe nieporozumienie w zakresie zarządzania kolorem. W praktyce, zachowanie precyzyjnych wartości barw często prowadzi do nienaturalnego wyglądu, ponieważ ludzkie oko nie postrzega kolorów w oderwaniu od ich kontekstu i relacji z innymi kolorami. Również konwersja wszystkich kolorów do przestrzeni CMYK nie jest zgodna z zasadami renderowania perceptual, ponieważ ogranicza paletę kolorów do specyficznych wartości, co może skutkować utratą detali i różnorodności kolorystycznej. Z kolei kompensacja błędu koloru dla dostosowania do percepcji ludzkiego oka, choć istotna, nie odnosi się bezpośrednio do idei renderingu perceptual. Ta metoda skupia się na tworzeniu wizualnej harmonii, a nie na korekcji błędów. Kluczowe błędy myślowe w tych niepoprawnych odpowiedziach polegają na zbytnim skupieniu się na dokładności technicznej, zamiast na subiektywnym odbiorze kolorów, co w kontekście sztuki i designu jest niezwykle istotne. Przykładowo, w przypadku projektów graficznych, zbyt bliskie trzymanie się dokładnych wartości RGB może prowadzić do efektów, które są nieprzyjemne w odbiorze, a ostateczny rezultat nie oddaje zamierzonego wrażenia artystycznego. Dlatego w profesjonalnych praktykach ważniejsze jest zrozumienie, jak kolory wpływają na siebie nawzajem, a nie tylko ich indywidualnych wartości.

Pytanie 24

Przy ustawieniu czułości matrycy na ISO 100/21° określono poprawne parametry ekspozycji: czas naświetlania 1/30 s oraz przysłonę 16. Jaką wartość czułości matrycy należy ustawić, aby po czterokrotnym skróceniu czasu naświetlania uzyskać tę samą ekspozycję bez zmiany przysłony?

A. ISO 200/24°

B. ISO 50/18°

C. ISO 400/27°

D. ISO 800/30°

Wybierając nieprawidłową odpowiedź, często nie uwzględnia się podstawowej zasady dotyczącej przysłony i czasu naświetlania. Przykładowo, odpowiedzi takie jak ISO 200/24° mogą wydawać się atrakcyjne, ponieważ zwiększają czułość, ale nie uwzględniają zmiany czasów naświetlania. ISO 200 oznacza tylko jedną przysłonę w górę, co jest niewystarczające w tym przypadku. Podobnie, ISO 50/18° faktycznie zmniejsza czułość, co prowadzi do jeszcze większego skrócenia ekspozycji i tym samym do niedoświetlenia zdjęcia. Odpowiedź ISO 800/30° z kolei, mimo że podnosi czułość, skutkuje nadmierną ekspozycją i może skutkować niepożądanym efektem prześwietlenia. Warto zrozumieć, że każdy z tych błędów wynika z niezrozumienia podstawowych zasad ekspozycji, takich jak zależność między przysłoną, czasem naświetlania a czułością ISO. Typowym błędem jest myślenie o ISO jako uniwersalnym rozwiązaniu, kiedy w rzeczywistości poleganie tylko na zwiększaniu czułości bez zrozumienia efektów, jakie to powoduje, prowadzi do obniżenia jakości zdjęć przez zwiększenie szumów. Kluczowe jest więc rozpoznanie, jak każda z tych zmiennych wpływa na końcowy efekt wizualny w fotografii.

Pytanie 25

Tryb koloru 1-bitowego (liczba bitów używanych do przedstawienia danego koloru) określa rodzaj koloru

A. skala szarości

B. Truecolor

C. czarno-biały

D. Highcolor

Głębia koloru 1-bitowa oznacza, że każdy piksel obrazu może przyjąć jedną z dwóch możliwych wartości, co przekłada się na dwa kolory: czarny lub biały. Taki tryb koloru nazywany jest trybem czarno-białym. W praktyce 1-bitowa głębia koloru jest najprostsza i często stosowana w aplikacjach, gdzie nie jest wymagane wyświetlanie wielu kolorów, takich jak stare systemy komputerowe, niektóre urządzenia drukarskie czy grafika wektorowa. W przypadku obrazów czarno-białych, wartością ogniwa (pixela) może być 0 (czarny) lub 1 (biały), co powoduje, że obraz staje się prosty i efektywny, zarówno pod względem pamięci, jak i przetwarzania. Zastosowanie 1-bitowej głębi koloru znajduje się także w prostych ikonach i symbolach, które nie wymagają zaawansowanej kolorystyki. Dobre praktyki sugerują, aby stosować ten tryb w sytuacjach, kiedy kolor nie jest kluczowy dla przekazu informacji czy estetyki, co pozwala na oszczędność zasobów. W kontekście standardów, czarno-biały obraz może być efektywnie kompresowany i przetwarzany, co jest istotne w kontekście optymalizacji dla urządzeń o ograniczonej mocy obliczeniowej.

Pytanie 26

Aby uzyskać portret z szeroką paletą tonów, należy użyć filmu negatywowego w formacie małoobrazkowym

A. format 120 o wysokiej kontrastowości

B. format 135 o niskiej kontrastowości

C. format 135 o wysokiej kontrastowości

D. format 120 o niskiej kontrastowości

Wybór filmów o dużej kontrastowości, jak typ 120 czy 135, to nie najlepsza decyzja w fotografii portretowej. Często prowadzi to do zbyt dużych różnic tonalnych, przez co detale w cieniach mogą zniknąć, a światła wychodzą zbyt blado. Takie efekty potrafią wybitnie zmienić obraz, co w portretach nie wygląda zbyt dobrze. Oprócz tego, w sytuacjach z różnym oświetleniem, mogą być problematyczne, bo zwiększają ryzyko przepałów i zbyt ciemnych miejsc, co może zniekształcać rzeczywisty wygląd osoby. Wiele osób myli kontrastowość z wyrazistością zdjęć, co nie jest do końca prawdą. Kluczowe w portretach jest złapanie naturalności, a to lepiej wychodzi przy filmach o małej kontrastowości. Dlatego lepiej uważać przy wyborze filmu, żeby nie skończyć z niezadowalającymi efektami.

Pytanie 27

Technika focus stacking w fotografii makro służy do

A. uzyskania większego powiększenia obiektu

B. zmniejszenia efektu drgań aparatu

C. zwiększenia głębi ostrości poprzez łączenie wielu zdjęć

D. redukcji zniekształceń optycznych obiektywu

Wybór odpowiedzi, że technika focus stacking służy do uzyskania większego powiększenia obiektu, jest nieprecyzyjny i wprowadza w błąd. Fokusowanie na powiększeniu obiektów w fotografii makro często prowadzi do pomijania istotnego aspektu, jakim jest głębia ostrości. Co prawda, powiększenie jest ważnym elementem, ale focus stacking nie zmienia skali obiektu na zdjęciu. Technika ta koncentruje się na łączeniu zdjęć z różnymi ustawieniami ostrości, co pozwala na uzyskanie zdjęcia, w którym wiele warstw obiektu jest ostro przedstawionych. Zatem, pojęcie, że focus stacking zwiększa powiększenie, jest mylące. Kolejna niepoprawna koncepcja dotyczy redukcji zniekształceń optycznych obiektywu. Chociaż odpowiednia technika i sprzęt mogą minimalizować zniekształcenia, focus stacking sam w sobie nie jest metodą ich redukcji. Zniekształcenia optyczne są efektem konstrukcji obiektywu i mogą być korygowane na etapie obróbki, jednak sama technika łączenia obrazów nie ma na to bezpośredniego wpływu. W kontekście drgań aparatu, wykorzystanie focus stacking nie jest odpowiedzią na problem stabilności. Aby zminimalizować efekt drgań, fotograf powinien korzystać z statywu lub z innych technik, takich jak stabilizacja obrazu. To pokazuje, że zrozumienie techniki focus stacking i jej rzeczywistych zastosowań jest kluczem do skutecznej fotografii makro.

Pytanie 28

Który z filtrów w programie Adobe Photoshop jest przeznaczony do wyostrzania obrazów?

A. Facet

B. Gaussian Biur

C. Smart Sharpen

D. Smudge Stick

Odpowiedź "Smart Sharpen" jest poprawna, ponieważ jest to zaawansowane narzędzie do wyostrzania zdjęć w programie Adobe Photoshop, które pozwala na precyzyjne dostosowanie poziomu wyostrzenia oraz eliminację efektów niepożądanych, takich jak halo. Smart Sharpen umożliwia użytkownikom kontrolowanie opcji takich jak "Remove Gaussian Blur" oraz "Remove Lens Blur", co pozwala na lepsze dostosowanie do konkretnego rodzaju rozmycia. Dzięki temu, użytkownicy mogą uzyskać ostry obraz, zachowując przy tym naturalny wygląd. Na przykład, w przypadku zdjęć krajobrazowych, zastosowanie Smart Sharpen może pomóc wyodrębnić detale w chmurach lub liściach, co znacznie podnosi jakość wizualną fotografii. Warto również dodać, że przy pracy z tym narzędziem, standardem jest stosowanie maskowania warstw, aby wyostrzenie stosować tylko na wybranych elementach obrazu, co zapewnia większą kontrolę nad finalnym wyglądem. Dobre praktyki w edytowaniu zdjęć uwzględniają również użycie Smart Sharpen na końcowym etapie edycji, co pozwala na pełne wykorzystanie jakości oryginalnego zdjęcia.

Pytanie 29

Aby pozbyć się smug z powierzchni filtra zamontowanego na obiektywie, należy zastosować

A. pędzelka

B. chusteczki papierowej

C. chusteczki bawełnianej

D. bibułki optycznej

Użycie chusteczki papierowej do czyszczenia obiektywu może wydawać się praktyczne, jednak może prowadzić do poważnych uszkodzeń. Chusteczki papierowe często zawierają drobne włókna, które mogą zarysować delikatną powierzchnię soczewki, co jest nieodwracalne i wpływa na jakość zdjęć. Zastosowanie pędzelka również nie jest rekomendowane, ponieważ pędzelki mogą zbierać zanieczyszczenia i piasek z powierzchni, a następnie je rozcierać po obiektywie, co prowadzi do zarysowań. W wielu przypadkach pędzelki nie są wystarczająco delikatne, żeby skutecznie usunąć kurz czy smugi, stąd nie spełnią oczekiwań w kontekście konserwacji optyki. Chusteczki bawełniane, mimo że są bardziej miękkie, również mogą pozostawiać włókna na powierzchni soczewki, co jest niewskazane. Kluczowym błędem myślowym jest założenie, że każdy materiał, który jest miękki, nadaje się do czyszczenia optyki. W rzeczywistości, wybór nieodpowiednich materiałów do czyszczenia może prowadzić do pogorszenia jakość obrazu oraz uszkodzenia sprzętu. Dlatego, aby uniknąć tych problemów, zawsze należy wybierać akcesoria dedykowane do czyszczenia optyki, co podkreślają standardy branżowe oraz rekomendacje producentów.

Pytanie 30

Który filtr oświetleniowy należy zastosować na planie zdjęciowym, aby fotografowany żółty obiekt został zarejestrowany jako zielony?

A. Niebieskozielony.

B. Czerwony.

C. Purpurowy.

D. Niebieski.

Wybierając jeden z filtrów: purpurowy, czerwony lub niebieski, można się łatwo pogubić, bo każdy z nich przepuszcza światło zgodnie ze swoją barwą, a blokuje barwy dopełniające. Sporo osób intuicyjnie wybiera np. czerwony filtr, sądząc, że żółty, jako barwa mieszana z czerwieni i zieleni, po prostu się 'przesunie' w stronę zieleni. Ale jest na odwrót – filtr czerwony przepuszcza światło czerwone, blokując inne długości fali, więc żółty obiekt, który odbija czerwień i zieleń, na zdjęciu będzie wyglądał bardziej czerwono lub nawet szaro, jeśli światło zielone zostanie mocno odcięte. Z kolei filtr niebieski przepuszcza tylko światło niebieskie, więc żółty obiekt (który nie odbija w ogóle niebieskiego) na zdjęciu wyjdzie bardzo ciemny, prawie czarny, nie zarejestruje się praktycznie wcale – ten błąd jest dość częsty u początkujących, bo nie wszyscy pamiętają, że żółty to brak niebieskiego w modelu RGB. Purpurowy filtr to połączenie czerwonego i niebieskiego, więc znowu – zieleń zostaje zablokowana, a żółty obiekt jest rejestrowany jako ciemny lub o nienaturalnej, przygaszonej barwie. Typowym nieporozumieniem jest traktowanie filtrów jako 'magicznych zmieniaczy kolorów', tymczasem one po prostu modyfikują widmo światła padającego na materiał światłoczuły. Dobre praktyki w fotografii i oświetleniu to bazowanie na znajomości podstaw barw i widma światła. Jeżeli celem jest przesunięcie żółtego obiektu w stronę zielonego na zdjęciu, konieczne jest odfiltrowanie czerwieni, zostawiając tylko komponent zielony – stąd wybór filtra niebieskozielonego jest jedynym poprawnym technicznie rozwiązaniem. W praktyce często korzysta się z wykresów przepuszczalności filtrów i testuje efekty na niewielkich próbkach, bo teoria teorią, a w rzeczywistości wszystko zależy jeszcze od rodzaju światła i czułości matrycy czy filmu.

Pytanie 31

Pomiaru światła padającego dokonuje się światłomierzem umieszczonym przed fotografowanym obiektem skierowanym w stronę

A. źródła światła.

B. tła.

C. aparatu.

D. modela.

Wiele osób myli pomiar światła padającego z odbitym i stąd biorą się takie pomyłki, jak kierowanie światłomierza w stronę tła, modela czy nawet źródła światła. Skierowanie światłomierza w stronę tła kompletnie mija się z celem, bo wtedy nie mierzymy tego, ile światła rzeczywiście oświetla nasz obiekt, tylko potencjalnie jakieś odbicia. W praktyce może to prowadzić do niedoświetlenia głównego motywu zdjęcia, bo aparat będzie bazował na zupełnie innych danych niż potrzebne. Równie często widzę, jak ktoś przykłada światłomierz do modela i kieruje go bezpośrednio na osobę – to z kolei już bardziej przypomina pomiar punktowy światła odbitego, ale tutaj też nie uzyskamy właściwego wyniku, bo światłomierz nie analizuje światła w taki sposób. No i chyba najczęstszy błąd: skierowanie światłomierza prosto w źródło światła. Brzmi logicznie, bo przecież światło stamtąd leci… Tylko że wtedy zamiast pomiaru padającego uzyskujemy coś w rodzaju prześwietlenia, bo mierzymy maksymalną intensywność, a nie to, co faktycznie „widzi” obiektyw aparatu. Standardy branżowe jasno mówią – pomiar światła padającego robimy, ustawiając światłomierz w miejscu obiektu i kierując dyfuzor w stronę aparatu. Cała pułapka polega na tym, że nasze intuicje podpowiadają inne kierunki, ale technika fotograficzna jest tu bezlitosna – tylko poprawna procedura daje przewidywalne efekty. Pomijając ten krok, łatwo popsuć ekspozycję i stracić kontrolę nad jakością zdjęć. Moim zdaniem, warto poświęcić chwilę na zrozumienie tej zasady, bo to absolutna podstawa pracy ze światłem, zwłaszcza przy profesjonalnych sesjach.

Pytanie 32

Utworzenie zdjęcia panoramicznego, fotografii w technice HDR oraz wykonanie stykówki i animacji możliwe jest w programie

A. Adobe Photoshop.

B. Adobe Lightroom.

C. Gimp.

D. Paint.

Adobe Photoshop to zdecydowanie najbardziej wszechstronny program z wymienionych, jeśli chodzi o zaawansowaną edycję i obróbkę fotografii. Pozwala nie tylko na podstawową korekcję zdjęć, ale umożliwia także tworzenie panoram przez automatyczne łączenie kilku fotografii w jeden szeroki obraz. Funkcja Photomerge działa tu naprawdę sprawnie, nawet przy zdjęciach z drobnymi różnicami ekspozycji. Co więcej, Photoshop świetnie radzi sobie z tworzeniem zdjęć HDR, czyli takich o wysokiej rozpiętości tonalnej – można tu połączyć kilka ekspozycji, by uzyskać obraz o dużo lepszych detalach zarówno w cieniach, jak i światłach. Do tego dochodzi stykówka (czyli tzw. contact sheet), którą da się automatycznie wygenerować z wielu plików – bardzo przydatne, jeśli chce się szybko przejrzeć rezultaty sesji zdjęciowej. Nie można też zapomnieć o tworzeniu animacji, bo Photoshop obsługuje zarówno animowane GIF-y, jak i bardziej rozbudowane sekwencje klatkowe. W branży graficznej, reklamowej czy fotograficznej to taki standardowy kombajn – trudno znaleźć profesjonalistę, który nie miałby z nim styczności. Takie zintegrowane środowisko pracy naprawdę przyspiesza realizację nawet skomplikowanych pomysłów, więc jeśli ktoś chce rozwijać się w fotografii cyfrowej czy grafice, Photoshop to praktycznie niezbędne narzędzie. Moim zdaniem warto zainwestować czas w naukę tego programu, bo te wszystkie funkcje są mocno rozbudowane i pozwalają osiągnąć efekty, o których w innych programach można tylko pomarzyć.

Pytanie 33

Który filtr oświetleniowy należy zastosować na planie zdjęciowym, aby fotografowany żółty obiekt został zarejestrowany jako zielony?

A. Niebieski.

B. Czerwony.

C. Purpurowy.

D. Niebieskozielony.

Wybierając filtr do celowego przesunięcia barwy żółtego obiektu na zieloną, łatwo się pomylić, sugerując się intuicją lub zasłyszanymi opiniami, ale niestety tylko filtr niebieskozielony pozwala osiągnąć taki efekt zgodnie z zasadami fizyki światła i praktyką fotograficzną. Filtr purpurowy blokuje praktycznie wszystkie długości fal odpowiadające zarówno zieleni, jak i żółci, więc żółty obiekt na pewno nie zyska zielonej barwy, a raczej stanie się ciemniejszy lub nawet zniknie w obrazie – to jest typowy błąd wynikający z mylenia koloru filtra z efektem jego działania. Z kolei filtr czerwony przepuszcza tylko czerwień, tłumiąc niebieski i zielony, więc żółty obiekt (który składa się z czerwieni i zieleni) zostanie zarejestrowany jako coś pomiędzy czerwonym a ciemnym, najczęściej po prostu mocno się przyciemni, ale nie stanie się zielony – to częsty błąd wśród osób zaczynających pracę z filtrami barwnymi, bo zakładają, że jeśli coś ma w sobie czerwień, to filtr czerwony je podbije. Natomiast filtr niebieski przepuszcza tylko fale niebieskie, więc żółty obiekt, który nie ma w sobie niebieskiego komponentu, zwyczajnie ściemnieje lub wyblaknie – podobnie jak przy filtrze czerwonym, tu również otrzymujemy efekt przygaszenia, a nie przesunięcia koloru w stronę zieleni. W branży fotograficznej dobór filtra opiera się na analizie składowych spektralnych koloru – żółty to połączenie czerwieni i zieleni, a żeby uzyskać zielony, trzeba zablokować czerwień, zostawiając zieleń. To właśnie filtr niebieskozielony realizuje ten warunek, zgodnie z podręcznikami do oświetlenia scenicznego i fotografii studyjnej. Z mojego doświadczenia wynika, że problem błędnego wyboru filtra wynika często z niedostatecznego zrozumienia zasady działania filtrów barwnych: filtr nie „dodaje” swojej barwy, tylko „odejmuje” – przepuszcza to, co ma wspólnego z filtrem, a resztę blokuje. To kluczowa, choć często pomijana, wiedza w pracy z oświetleniem.

Pytanie 34

W aparacie lustrzanym, podczas robienia zdjęcia, obraz w wizjerze staje się na chwilę niewidoczny, ponieważ

A. zmienia się ustawienie lustra

B. zamyka się migawka

C. ustawia się ostrość

D. otwiera się przesłona

W kontekście niewidoczności obrazu w wizjerze lustrzanki jednoobiektywowej ważne jest zrozumienie, że nie jest to spowodowane zamykaniem migawki, ustawianiem ostrości czy otwieraniem przesłony. Te procesy są istotne, ale odbywają się w innych momentach cyklu pracy aparatu. Zamknięcie migawki ma miejsce po zarejestrowaniu zdjęcia, co skutkuje chwilowym brakiem obrazu, jednak nie jest to bezpośrednia przyczyna niewidoczności w wizjerze w czasie, gdy zdjęcie jest robione. Ustawianie ostrości jest procesem, który zazwyczaj odbywa się przed wykonaniem zdjęcia i nie wpływa na widoczność obrazu w wizjerze w momencie naciśnięcia spustu. Podobnie otwieranie przesłony ma na celu kontrolę ilości światła padającego na matrycę, a nie powoduje zniknięcia obrazu w wizjerze. Typowym błędem myślowym w tej kwestii jest mylenie momentów działania poszczególnych mechanizmów aparatu i ich wpływu na widok w wizjerze. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla pełnego zrozumienia działania lustrzanek jednoobiektywowych oraz efektywnego korzystania z nich w praktyce fotograficznej.

Pytanie 35

Ilustracja przedstawia ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop o nazwie

A. pędzel historii.

B. punktowy pędzel korygujący.

C. pędzel korygujący.

D. artystyczny pędzel historii.

Wybór innych narzędzi, takich jak pędzel korygujący czy punktowy pędzel korygujący, odnosi się do funkcji, które są projektowane dla specyficznego zastosowania w Adobe Photoshop, ale nie pasują do ikony przedstawionej na ilustracji. Pędzel korygujący jest używany do retuszu i poprawy lokalnych obszarów obrazu, ale nie przywraca poprzednich stanów, a raczej wprowadza zmiany na podstawie aktualnych danych. Z kolei punktowy pędzel korygujący działa na zasadzie kopiowania danych z jednego miejsca do drugiego, co również nie jest zgodne z właściwościami narzędzia "pędzel historii". W praktyce, wybierając te narzędzia zamiast pędzla historii, możemy nieumyślnie utrudnić sobie pracę nad zdjęciem, ponieważ nie będziemy mieć możliwości łatwego cofnięcia zmian w wybranych miejscach. Dodatkowo, koncepcja "artystycznego pędzla historii" jest błędna, ponieważ takie narzędzie nie istnieje w standardowej wersji Adobe Photoshop. Użytkownicy często mylą narzędzia ze względu na podobieństwo ikon, co może prowadzić do niewłaściwego zastosowania funkcji i ograniczenia kreatywności w procesie edycji. Dlatego kluczowe jest dokładne zrozumienie, jakie zadania spełnia każde z narzędzi i jakie są ich zastosowania w praktyce.

Pytanie 36

Zamieszczony na fotografii portret wykonano, wykorzystując oświetlenie

A. tylne.

B. dolne.

C. górne.

D. boczne.

Oświetlenie boczne w portrecie to bardzo charakterystyczna technika, którą łatwo rozpoznać po mocnych kontrastach i wyraźnym modelowaniu twarzy. W tym przypadku światło pada z lewej strony modela, co sprawia, że jedna część twarzy jest dobrze oświetlona, a druga pozostaje w cieniu. Takie rozwiązanie często stosuje się w portretach studyjnych, bo pozwala wydobyć trójwymiarowość i strukturę twarzy. Moim zdaniem, właśnie boczne światło najlepiej podkreśla charakter osoby i nadaje zdjęciu głębię. W praktyce, fotografowie wybierają ten sposób oświetlenia, kiedy zależy im na pokazaniu detali skóry, tekstury ubrania czy nawet na wywołaniu konkretnego nastroju – czasem bardziej tajemniczego albo dramatycznego. Standardy branżowe, chociażby w fotografii portretowej, zalecają stosowanie światła bocznego do podkreślania rysów twarzy czy uzyskania efektu Rembrandta, który jest bardzo ceniony w profesjonalnych sesjach. Najczęściej ustawia się lampę studyjną albo okno pod kątem około 90 stopni względem fotografowanej osoby. Dzięki temu światło nie tylko rzeźbi twarz, ale pozwala uzyskać naturalistyczny efekt i sprawić, że portret nie jest płaski. Z mojego doświadczenia, dobrze ustawione oświetlenie boczne naprawdę robi robotę, szczególnie jeśli chcemy uwypuklić indywidualne cechy modela i pokazać coś więcej niż tylko zwykłe zdjęcie.

Pytanie 37

W systemie E-TTL przedbłysk ma na celu

A. oceny energii błysku niezbędnej do odpowiedniego oświetlenia fotografowanego przedmiotu

B. nawigowaniu automatycznej ostrości w ciemnym otoczeniu

C. aktywowaniu funkcji redukcji efektu czerwonych oczu

D. usunięcia nadmiaru ładunku elektrycznego zgromadzonego na kondensatorach lampy błyskowej

W kontekście działania systemu E-TTL, niektóre z odpowiedzi mogą wprowadzać w błąd, prowadząc do nieporozumień w zakresie funkcji przedbłysku. Na przykład, stwierdzenie, że przedbłysk służy do uruchomienia funkcji redukcji czerwonych oczu, jest mylne. Redukcja czerwonych oczu jest zazwyczaj realizowana poprzez emitowanie serii krótkich błysków, co ma na celu zmniejszenie odblasku światła od siatkówki oka. Jednak nie jest to rola przedbłysku w technologii E-TTL, gdzie jego głównym zadaniem jest pomiar i dostosowanie energii błysku. Kolejny błąd polega na myleniu przedbłysku z funkcją automatycznej ostrości w ciemnym pomieszczeniu. Choć niektóre lampy błyskowe mogą posiadać dodatkowe funkcje, takie jak lampy pomocnicze do ustawiania ostrości, przedbłysk E-TTL nie jest bezpośrednio związany z tą funkcjonalnością. Wreszcie, błędne jest przekonanie, że przedbłysk jest używany do rozładowania nadmiernego ładunku elektrycznego na kondensatorach lampy. Proces ładowania i rozładowania kondensatorów to odrębne zagadnienie, które nie ma związku z pomiarem oświetlenia. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla pełnego wykorzystania potencjału technologii E-TTL oraz innych nowoczesnych rozwiązań w dziedzinie fotografii.

Pytanie 38

Jaką nazwą określa się zjawisko optyczne manifestujące się w postaci półprzezroczystych, kolorowych okręgów, które pojawiają się na zdjęciu robionym w kierunku słońca?

A. Dystorsja beczkowata

B. Winietowanie

C. Flara

D. Koma

Flara to efekt optyczny, który występuje, gdy intensywne światło, takie jak słońce, dostaje się do obiektywu aparatu. Ten efekt objawia się jako półprzezroczyste, różnokolorowe okręgi, które mogą wyglądać niezwykle atrakcyjnie, ale także mogą wpływać na jakość zdjęcia. Flara jest wynikiem odbić światła wewnątrz soczewek obiektywu, co prowadzi do zakłócenia kontrastu i może spowodować utratę szczegółów w jasnych partiach obrazu. W praktyce, fotografowie często starają się unikać flary, używając osłonki obiektywu lub zmieniając kąt padania światła. W niektórych przypadkach, gdy flara jest kontrolowana, może być wykorzystywana jako artystyczny element w kompozycji zdjęcia. Wiedza o tym zjawisku oraz technikach jego zarządzania jest kluczowa dla każdego fotografa, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotografii. Ostatecznie, umiejętność świadomego wykorzystania flary może znacząco podnieść jakość wizualną prac fotograficznych.

Pytanie 39

Aktualnie stosowanym formatem zapisu zdjęć panoramicznych sferycznych 360° jest

A. format cyfrowy HFR (High Frame Rate)

B. format JPEG z kompresją bezstratną

C. format równoprostokątny (equirectangular)

D. format PSD z warstwą przezroczystości

Odpowiedzi, które sugerują inne formaty, nie odnoszą się bezpośrednio do specyfiki zapisu zdjęć panoramicznych sferycznych 360°. Na przykład, format JPEG z kompresją bezstratną jest używany do ogólnych zdjęć, ale nie jest odpowiedni do odwzorowywania pełnej sfery, ponieważ nie obsługuje bezpośrednio wymagań związanych z równoprostokątnym odwzorowaniem. Z kolei format cyfrowy HFR (High Frame Rate) odnosi się do częstotliwości klatek wideo, a nie do zapisu obrazów statycznych. Może to prowadzić do nieporozumień, gdyż nie uwzględnia on geometrii obrazów panoramicznych, które wymagają specyficznego formatu dla prawidłowego wyświetlania w trójwymiarowych przestrzeniach. Ostatnia propozycja, czyli format PSD, jest przeznaczona do edycji warstw w programie graficznym i nie jest kompatybilna z wymaganiami dotyczącymi panoram sferycznych. Często spotykanym błędem jest mylenie formatów graficznych z ich zastosowaniami; każdy z nich służy innemu celowi i ma różne właściwości, co może prowadzić do wyboru niewłaściwego formatu do konkretnego zastosowania. W efekcie, przy wyborze formatu dla zdjęć panoramicznych, kluczowe jest zrozumienie, jakie są ich specyfikacje i jakie zastosowania są związane z każdym z nich.

Pytanie 40

W studyjnej fotografii produktowej termin rim light odnosi się do

A. światła umieszczonego za obiektem, podkreślającego jego krawędzie

B. głównego światła padającego od przodu na produkt

C. światła wypełniającego, redukującego cienie

D. światła modelującego fakturę powierzchni produktu

Rim light, czyli światło obrysowe, to technika oświetleniowa, która ma kluczowe znaczenie w studyjnej fotografii produktowej. Jest to światło umieszczone za obiektem, które podkreśla jego krawędzie, nadając mu głębię i trójwymiarowość. Dzięki temu produkt staje się bardziej wyrazisty na tle, co pozwala na lepsze uchwycenie detali oraz faktur. Używając rim light, często można też uzyskać efekt halo, który jest atrakcyjny wizualnie i przyciąga uwagę. W praktyce, aby uzyskać odpowiedni efekt, należy odpowiednio ustawić źródło światła, tak aby nie oświetlało frontalnie produktu, ale jedynie jego krawędzie. Dobre praktyki wskazują, że warto eksperymentować z różnymi kątami i intensywnością światła, by osiągnąć pożądany rezultat. Często stosuje się również reflektory lub dyfuzory, aby światło było bardziej miękkie i mniej ostre, co pozwala na subtelniejsze podkreślenie detali. Wiele profesjonalnych fotografów wykorzystuje tę technikę do tworzenia obrazów, które nie tylko dobrze wyglądają, ale również skutecznie przedstawiają produkt w kontekście marketingowym.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej