Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik leśnik
Kwalifikacja: LES.02 - Gospodarowanie zasobami leśnymi
Data rozpoczęcia: 9 grudnia 2025 11:54
Data zakończenia: 9 grudnia 2025 12:15

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Przygotowanie gruntu w miejscach o dużej wilgotności, podmokłości lub na torfowiskach polega na

A. utworzeniu placówek

B. ręcznym darciu pasów

C. wykonaniu talerzy

D. wyorywaniu rabatów

Przygotowanie gleby na siedliskach o silnym uwilgotnieniu oraz w przypadku gleb torfowych wymaga zastosowania odpowiednich technik, które są skuteczne w kontekście warunków panujących w danym miejscu. Odpowiedzi, które wskazują na wykonanie placówek, ręczne darcie pasów czy wykonanie talerzy, nie uwzględniają specyfiki tych gleb. W przypadku placówek, mówimy o technice, która polega na tworzeniu małych, oddzielnych obszarów uprawnych, co w warunkach silnego uwilgotnienia może prowadzić do dalszego zabagniania gleby oraz ograniczenia dostępu powietrza do korzeni. Ręczne darcie pasów jest metodą, która z reguły stosowana jest w innych kontekstach, takich jak pielęgnacja i formowanie roślin, a nie w samym przygotowaniu gleby do upraw. Podobnie, wykonanie talerzy, które odnosi się do przygotowania gleby przy użyciu narzędzi talerzowych, nie jest optymalnym rozwiązaniem w przypadku terenów o wysokiej wilgotności, gdzie konieczne jest najbardziej efektywne odprowadzenie wody. Wszystkie te metody mogą prowadzić do błędnych założeń dotyczących przygotowania gleby, które są nieefektywne i mogą negatywnie wpłynąć na rozwój roślin. Kluczowe jest zrozumienie, że w takich warunkach najważniejsza jest nie tylko mechaniczna obróbka gleby, ale także skuteczne zarządzanie jej wilgotnością oraz strukturą, co osiąga się właśnie poprzez wyorywanie rabatów.

Pytanie 2

Drewno klasy WC1 jest używane do

A. wyrobu papieru

B. oklejenia

C. budowy słupów

D. produkcji sklejki

Drewno WC1 jest często mylnie rozumiane w kontekście jego zastosowania w okleinie, sklejce czy papierze. Okleina, będąca cienką warstwą drewna, jest produktem pochodnym, który zazwyczaj wymaga drewna o niższej klasie jakości, które można łatwiej obrabiać i uzyskiwać z niego atrakcyjne wykończenia. Zastosowanie drewna klasy WC1 do okleinowania byłoby nieoptymalne, ponieważ jego atrybuty sprawiają, że najlepiej nadaje się do bardziej wymagających zastosowań. Z kolei sklejka, która jest kompozytem złożonym z kilku warstw drewna, również nie wymaga drewna o tak wysokiej klasie trwałości, jak WC1, a wręcz przeciwnie, często wykorzystuje się tańsze i mniej trwałe rodzaje drewna. Co więcej, papier produkowany jest z celulozy, a nie z drewna w sensie budowlanym, co sprawia, że porównanie do drewna WC1 jest całkowicie chybione. Typowe błędy w myśleniu dotyczące drewna WC1 polegają na niewłaściwej ocenie jego właściwości i zastosowań w kontekście produktów drewnopochodnych, co prowadzi do niezgodności z normami i standardami branżowymi. Zrozumienie, jak i gdzie najlepiej wykorzystać konkretne klasy drewna, jest kluczowe dla zapewnienia trwałości i funkcjonalności konstrukcji.

Pytanie 3

Podstawowym źródłem dochodu Lasów Państwowych jest

A. dotacja z budżetu państwowego

B. działalność podstawowa

C. dywidenda z firm

D. działań uzupełniających

Głównym źródłem wyniku finansowego Lasów Państwowych jest działalność podstawowa, która obejmuje zarządzanie i gospodarowanie lasami, w tym sprzedaż drewna, pozyskiwanie surowców leśnych i świadczenie usług związanych z ochroną środowiska. Sprzedaż drewna stanowi istotny element finansowania działalności Lasów Państwowych, a jej wpływ na wynik finansowy jest znaczny, ponieważ drewno jest surowcem o dużym popycie na rynku. Działalność ta jest zgodna z zasadami zrównoważonego rozwoju, które nakładają na Lasy Państwowe obowiązek prowadzenia gospodarki leśnej w sposób, który nie tylko maksymalizuje zyski, ale także chroni bioróżnorodność i ekosystemy leśne. Przykładem praktycznego zastosowania tej wiedzy jest konieczność dostosowywania planów zagospodarowania lasów do zmieniających się warunków rynkowych oraz do wymogów ochrony środowiska, co jest kluczowe dla długoterminowej stabilności finansowej tej instytucji.

Pytanie 4

Substancje używane z insektycydami, które poprawiają właściwości fizyko-chemiczne roztworu roboczego, to

A. repelenty

B. adiuwanty

C. atraktanty

D. separatory

Wybór repelentów nie jest dobry, bo one nie pomagają insektycydom, lecz je odstraszają. Jak używasz repelentów, to zniechęcasz owady do żerowania na roślinach, a nie poprawiasz działanie środków ochrony. Atraktanty są przyciągające dla owadów, ale w kontekście naszych środków ochrony nie działają, bo nie zwiększają efektywności insektycydów. Zamiast tego zmieniają interakcje między owadami a roślinami. Separatory, to kolejne substancje, które są używane w chemii, ale nie mają nic wspólnego z insektycydami. One głównie dzielą różne substancje, a nie poprawiają ich właściwości. Więc, warto pamiętać, że różne substancje pełnią różne role, i jak to zrozumiesz, to łatwiej będzie ci stosować środki ochrony roślin.

Pytanie 5

Czym jest oskoła?

A. sok z pnia brzozy

B. torf do ogrzewania

C. miód leśny z lipy

D. wywar z igieł sosny

Wybór soków czy wywarów z innych surowców, takich jak miód leśny z lipy, wywar z igieł sosny czy torf do ogrzewania, wykazuje zrozumienie błędnych koncepcji dotyczących naturalnych produktów. Miód leśny z lipy to produkt pszczeli, który ma swoje właściwości zdrowotne, jednak nie ma żadnego związku z sokiem brzozowym. Jest to produkt pochodzący z nektaru kwiatów, a nie z drzewa. Podobnie, wywar z igieł sosny, który może być dobroczynny dla zdrowia, nie jest tym samym co oskoła. Igły sosny zawierają witaminę C i inne składniki odżywcze, ale ich przygotowanie i właściwości są całkowicie różne od soków drzewnych. Ponadto, torf do ogrzewania jest całkowicie odmienny w kontekście zastosowania, jako surowiec organiczny do spalania, a nie żywność czy napój. Te nieporozumienia mogą wynikać z ogólnej dezinformacji lub braku podstawowej wiedzy na temat surowców naturalnych. Ważne jest, aby zrozumieć różnicę między produktami pochodzącymi z roślin a tymi, które mają zastosowania przemysłowe. Uważne analizowanie źródeł informacji oraz zgłębianie tematu pozwoli uniknąć takich pomyłek w przyszłości.

Pytanie 6

Na jaki okres sporządzany jest plan urządzenia lasu dla nadleśnictwa?

A. 5 lat

B. 20 lat

C. 10 lat

D. 1 rok

Plan urządzenia lasu dla nadleśnictwa sporządza się na okres 10 lat, co jest zgodne z wymaganiami określonymi w przepisach prawa dotyczących gospodarki leśnej. Taki okres umożliwia długoterminowe planowanie działań związanych z zarządzaniem lasem, co jest kluczowe dla zrównoważonego rozwoju i ochrony bioróżnorodności. Przykładowo, w ciągu dekady można ocenić skutki różnych działań gospodarczych, takich jak cięcia, nasadzenia czy ochrona przyrody. Długoterminowe planowanie pozwala również na dostosowanie strategii do zmieniających się warunków środowiskowych, takich jak zmiany klimatyczne, co jest niezbędne w kontekście aktualnych wyzwań, z jakimi boryka się leśnictwo. Ponadto, planowanie na 10 lat ułatwia koordynację z innymi instytucjami oraz interesariuszami, co sprzyja lepszej realizacji celów ochrony lasów oraz przyczynia się do bardziej efektywnego zarządzania zasobami leśnymi.

Pytanie 7

Wprowadzenie leśnych pasów ochronnych, zadrzewień w obrębie pól, zalesianie wydm oraz zadrzewianie brzegów rzek należy klasyfikować jako

A. fitomelioracji

B. melioracji wodnych

C. melioracji agrotechnicznych

D. melioracji fitotechnicznych

Melioracja agrotechniczna i melioracja wodna to pojęcia, które mogą być mylone z melioracją fitotechniczną, jednak każdy z tych terminów odnosi się do innych metod zarządzania środowiskiem. Melioracja agrotechniczna koncentruje się głównie na poprawie struktury gleby oraz jej zdolności do zatrzymywania wody, co jest realizowane poprzez różnego rodzaju zabiegi agrotechniczne, takie jak wapnowanie, nawożenie czy zmiany w płodozmianie. Z kolei melioracja wodna dotyczy regulacji stosunków wodnych w terenie, polegającej na budowie rowów melioracyjnych, zbiorników retencyjnych czy systemów odwadniających, które mają na celu kontrolę poziomu wód gruntowych i ograniczenie zalewania użytków rolnych. Zastosowanie tych metod nie obejmuje jednak działań na rzecz wzrostu bioróżnorodności czy ochrony gleb przed erozją poprzez roślinność, co jest kluczowym aspektem melioracji fitotechnicznej. Popularnym błędem jest przypisanie działań z zakresu ochrony środowiska do innych rodzajów melioracji, co może prowadzić do niewłaściwego zastosowania praktyk, które nie są dostosowane do specyficznych potrzeb ochrony gleby i wód. Właściwe zrozumienie różnic między tymi pojęciami jest fundamentalne dla efektywnego zarządzania środowiskiem naturalnym oraz osiągania celów zrównoważonego rozwoju.

Pytanie 8

Drobnica tyczkowa (M1) jest głównie wykorzystywana do

A. palety

B. zrębki

C. żerdzie

D. martwe drewno

Drobnica tyczkowa (M1) jest wykorzystywana przede wszystkim do produkcji zrębków, które są podstawowym surowcem w przemyśle drzewnym. Zrębki są przetwarzane na biomasę, która służy jako paliwo w elektrowniach i piecach przemysłowych, a także jako materiał do produkcji papieru i materiałów kompozytowych. Użycie drobnicy tyczkowej w tym kontekście jest zgodne z trendami zrównoważonego rozwoju, gdzie wykorzystanie surowców odnawialnych staje się kluczowe. Zrębki charakteryzują się różnorodnymi zastosowaniami, w tym jako materiał izolacyjny, ściółka ogrodowa czy też komponent do produkcji biogazu. Zgodnie z normami branżowymi, takie jak PN-EN 14961, wyróżnia się różne klasy jakości zrębków, co pozwala na ich odpowiednie zastosowanie w różnych procesach technologicznych. Stosowanie drobnicy tyczkowej do produkcji zrębków jest zatem praktycznym podejściem, które wspiera przemysł drzewny oraz przyczynia się do efektywnego gospodarowania zasobami.

Pytanie 9

W obszarze odnowień naturalnych nie istnieje termin

A. samosiew górny

B. uzupełnienia

C. odnowienie odroślowe

D. poprawki

Odpowiedzi takie jak "odnowienie odroślowe", "samosiew górny" oraz "uzupełnienia" mogą wprowadzać w błąd, gdyż są one technicznie poprawne i stosowane w kontekście odnowień naturalnych. Odnowienie odroślowe jest kluczowym konceptem w leśnictwie, gdyż odnosi się do procesu regeneracji przez młode pędy, które pomagają w odbudowie lasów w sposób naturalny. Uzupełnienia dotyczą sytuacji, w których brakuje drzew w danym obszarze, a ich uzupełnienie jest niezbędne do przywrócenia równowagi ekosystemu. Te podejścia są fundamentalne w zarządzaniu lasami, ponieważ pozwalają na uzyskanie zdrowych i zrównoważonych ekosystemów leśnych. Samosiew górny natomiast wskazuje na naturalny proces rozprzestrzeniania się drzew poprzez nasiona, co jest kluczowe dla utrzymania bioróżnorodności w lasach. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do błędnych odpowiedzi, często wynikają z mylenia terminów technicznych lub z niedostatecznego zrozumienia koncepcji odnawiania ekosystemów leśnych. Ważne jest, aby dokładnie zrozumieć różnice między tymi terminami oraz ich zastosowanie w praktyce, aby poprawnie interpretować procesy odnowy i zarządzania zasobami leśnymi.

Pytanie 10

Zmieszanie kępowe wskazuje, że różne gatunki występują w kępach o powierzchni

A. 6-10 arów

B. 11-15 arów

C. 16-20 arów

D. 1-5 arów

Zmieszanie kępowe to termin, który odnosi się do ekosystemów, w których różne gatunki roślin występują w formie kęp na określonej powierzchni. W kontekście tego pytania, odpowiedź 6-10 arów jest poprawna, ponieważ jest to typowy zakres powierzchni, na którym można zaobserwować takie zjawisko w naturalnych biotopach. Kępy roślinne mogą tworzyć zróżnicowane struktury, co przyczynia się do zwiększenia bioróżnorodności i stabilności ekosystemów. W praktyce, zmieszanie kępowe można zaobserwować w różnych środowiskach, takich jak łąki czy zarośla, gdzie różnorodność gatunków może wpływać na tworzenie kęp. Jest to zgodne z zasadami zachowania bioróżnorodności, które zalecają wspieranie różnorodnych siedlisk, by wspomagać ekosystemy w ich funkcjonowaniu. Zrozumienie tego zjawiska jest istotne dla ekologów oraz specjalistów zajmujących się ochroną środowiska, gdyż pozwala na lepsze planowanie działań konserwatorskich oraz zarządzanie biotopami."

Pytanie 11

Ocena obecności hub i zgnilizn drzew stojących powinna być przeprowadzana

A. zimą

B. wiosną

C. jesienią

D. latem

Wybór wiosny jako okresu oceny występowania hub i zgnilizn drzew stojących jest niewłaściwy, ponieważ w tym czasie drzewa są w fazie intensywnego wzrostu, co może maskować objawy chorobowe. Wiosenna wegetacja często utrudnia identyfikację problemów zdrowotnych, ponieważ liście są jeszcze młode, a ich stan może nie odzwierciedlać rzeczywistej kondycji drzewa. Wiele chorób grzybowych, w tym te powodujące zgniliznę, zaczyna się rozwijać w trakcie sezonu wegetacyjnego, a ich widoczne objawy mogą być trudne do zdiagnozowania, gdy drzewo jest pełne liści. Z kolei analiza w lecie, kiedy temperatura jest wyższa, również nie jest optymalna z uwagi na fakt, że wiele chorób może już być zaawansowanych, co może prowadzić do błędnych wniosków na temat stanu zdrowia drzew. Zimowe oceny również są ryzykowne, gdyż martwe lub chore drewno może być trudno zidentyfikować z powodu śniegu czy oblodzenia, a strukturalne uszkodzenia mogą się ukrywać pod warstwą śniegu. Celem każdej oceny zdrowotności drzew jest nie tylko identyfikacja problemów, ale także zaplanowanie odpowiednich działań zaradczych, które w przypadku błędnej pory mogą być opóźnione, co zwiększa ryzyko dalszego ich rozprzestrzenienia i osłabienia całego ekosystemu.

Pytanie 12

W sztucznej uprawie o klasie 2-1, stwierdzona liczba wadliwych sadzonek wynosi

A. do 20 %

B. 21 * 50 %

C. 81 % i więcej

D. 51 * 80 %

Analizując pozostałe odpowiedzi, można zauważyć typowe nieporozumienia związane z klasyfikacją wadliwych sadzonek. Propozycja, która wskazuje na 21 * 50 %, sugeruje, że ilość wadliwych sadzonek powinna być znacznie wyższa niż dopuszczalne normy. W praktyce, 50% wadliwych sadzonek jest nieakceptowalne i prowadzi do całkowitych strat w uprawach, gdyż zbyt duża ilość uszkodzonych roślin negatywnie wpływa na całą partię. Podobnie, odpowiedź dotycząca 51 * 80 % jest absolutnie nieadekwatna, ponieważ nie da się uprawiać sadzonek z takim poziomem wad, co skutkuje niemożnością uzyskania zdrowych roślin. Warto zauważyć, że w wielu branżach rolniczych i ogrodniczych, akceptowalne normy wad są ściśle regulowane przez standardy jakości, które mają na celu zapewnienie jak najwyższej jakości produktów. Z kolei sugestia o 81% i więcej narusza podstawowe zasady produkcji roślinnej, ponieważ wskazuje na całkowitą degradację jakości sadzonek. W kontekście uprawy roślin, każdym etapem powinien zarządzać wykwalifikowany personel, który zna zasady klasyfikacji i potrafi odpowiednio ocenić jakość sadzonek, by uniknąć wprowadzenia do sprzedaży wadliwych produktów. Takie błędne założenia mogą prowadzić do kosztownych strat i obniżenia reputacji firmy w branży."

Pytanie 13

Zarządcy obwodów łowieckich zatwierdzają roczne plany łowieckie przez właściwy organ?

A. szef gminy

B. łowczy okręgowy

C. nadleśniczy

D. przewodniczący koła łowieckiego

Odpowiedzi wskazujące na wójta, łowczego okręgowego i prezesa koła łowieckiego są nieprawidłowe z kilku powodów. Wójt, jako przedstawiciel lokalnej władzy samorządowej, zajmuje się szerokim zakresem spraw dotyczących gminy, ale nie posiada kompetencji do zatwierdzania planów łowieckich. Jego rola w kontekście gospodarki łowieckiej ogranicza się do współpracy z innymi organami w zakresie ochrony środowiska i lokalnych regulacji. Łowczy okręgowy, choć jest kluczowym organem w strukturze łowiectwa, odpowiedzialnym za nadzór nad działalnością kół łowieckich, nie zatwierdza planów łowieckich bezpośrednio; jego zadaniem jest kontrola i koordynacja działań w obwodach łowieckich. Prezes koła łowieckiego, będący przewodniczącym lokalnej jednostki łowieckiej, odpowiada za działania swojego koła, ale nie ma uprawnień do zatwierdzania planów na poziomie nadleśnictwa. W praktyce, mylenie tych ról może prowadzić do chaosu w zarządzaniu zasobami łowieckimi, a także do niewłaściwych decyzji dotyczących gospodarki leśnej. Kluczowe jest zrozumienie, że każde z tych stanowisk ma ściśle określone kompetencje, które muszą być respektowane dla zapewnienia efektywności działań w obszarze łowiectwa i ochrony przyrody.

Pytanie 14

Dokumenty dotyczące przyjęcia i wydania drewna w magazynie leśnym tworzy się w aplikacji

A. Leśnik +

B. Brakarz

C. Przychód i rozchód

D. Magazynier

Odpowiedź 'Leśnik +' jest poprawna, ponieważ program ten jest dedykowany do kompleksowego zarządzania dokumentacją przychodu i rozchodu drewna w leśnictwie. Umożliwia on nie tylko rejestrowanie stanów magazynowych, ale także generowanie raportów, co jest kluczowe w kontekście zarządzania zasobami leśnymi. W praktyce oznacza to, że leśnicy mogą szybko i efektywnie dokumentować przychody oraz rozchody drewna, co jest zgodne z normami i regulacjami w obszarze gospodarki leśnej. Dodatkowo, Leśnik + wspiera procesy ewidencyjne, co jest niezbędne dla prawidłowego zarządzania lasami i ochrony środowiska. Przykładem zastosowania tego narzędzia może być codzienne wprowadzanie danych o ściętym drewnie, co pozwala uniknąć błędów i nieścisłości w raportach. W kontekście dobrych praktyk, korzystanie z dedykowanego oprogramowania, jak Leśnik +, przyczynia się do większej transparentności oraz efektywności w obiegu informacji w leśnictwie.

Pytanie 15

W aplikacji edytowana jest asygnata AS w rejestratorze leśniczego

A. Średnicomierz

B. Brakarz

C. Leśnik

D. Notatnik

Odpowiedź 'Leśnik' jest prawidłowa, ponieważ w rejestratorze leśniczego asygnata AS, leśnik pełni kluczową rolę w zarządzaniu i dokumentowaniu wszelkich działań związanych z gospodarką leśną. Edytując asygnatę AS, leśnik jest odpowiedzialny za wprowadzanie danych dotyczących zasobów leśnych, takich jak ilość i rodzaj drzew, a także za monitorowanie stanu lasów i planowanie ich ochrony oraz użytkowania. W praktyce, leśnik korzysta z różnych narzędzi do analizy danych, które są istotne dla podejmowania decyzji związanych z zarządzaniem obszarami leśnymi. Dodatkowo, zgodnie z normami branżowymi, leśnik powinien stosować się do zasad zrównoważonego rozwoju, co obejmuje m.in. prowadzenie szczegółowej dokumentacji przyrodniczej oraz przestrzeganie standardów ekologicznych. Współczesna gospodarka leśna wymaga od leśników zaawansowanych umiejętności analitycznych oraz znajomości technologii informacyjnych, co znacząco wpływa na efektywność zarządzania zasobami leśnymi.

Pytanie 16

Podstawowy punkt alarmowy (PAD) to lokalizacja, w której odbywa się dyżur

A. obserwatora z wieży przeciwpożarowej

B. dyspozytora w sytuacji zagrożenia pożarowego

C. straży pożarnej związanej z nadleśnictwem

D. straży leśnej w trakcie wykonywania służby

Wybór odpowiedzi, która wskazuje na inne role, takie jak obserwator wieży przeciwpożarowej, straż pożarna działająca przy nadleśnictwie czy straż leśna, wskazuje na niepełne zrozumienie roli, jaką odgrywa podstawowy punkt alarmowo-dyspozycyjny (PAD) w systemie zarządzania kryzysowego. Obserwator wieży przeciwpożarowej jest istotnym elementem systemu detekcji pożarów, jednak jego rola koncentruje się głównie na identyfikacji zagrożeń z wysokości oraz zgłaszaniu ich do odpowiednich służb, co nie odnosi się bezpośrednio do koordynacji działań. Podobnie, straż pożarna przy nadleśnictwie lub straż leśna pełnią ważne funkcje operacyjne, ale nie zarządzają bezpośrednio procesem podejmowania decyzji w sytuacjach kryzysowych. Ich działania są ściśle związane z reagowaniem na pożary po otrzymaniu informacji, a nie z ich koordynowaniem. W rzeczywistości, w sytuacji zagrożenia pożarowego, to dyspozytor w PAD jest odpowiedzialny za zbieranie informacji, analizowanie sytuacji oraz podejmowanie kluczowych decyzji, które mają na celu ograniczenie skutków pożaru i zapewnienie bezpieczeństwa ludzi oraz mienia. Niezrozumienie tej hierarchii oraz roli dyspozytora może prowadzić do opóźnień w działaniach ratunkowych oraz zwiększenia ryzyka w sytuacjach kryzysowych.

Pytanie 17

Estymacje brakarskie realizowane na dany rok finansowy powinny być dokonane

A. do końca stycznia danego roku finansowego

B. do końca poprzedniego roku kalendarzowego

C. na bieżąco, w zależności od potrzeb

D. do końca lipca poprzedniego roku

Szacunki brakarskie są nieodłącznym elementem efektywnego zarządzania finansami w przedsiębiorstwie, a ich sporządzanie w niewłaściwym czasie może prowadzić do poważnych konsekwencji. Odpowiedzi wskazujące na wykonanie szacunków do końca stycznia danego roku gospodarczego lub na bieżąco, według potrzeb, opierają się na mylnym założeniu, że elastyczność w podejściu do tych procesów jest wystarczająca. W rzeczywistości, brak wcześniejszego planowania i oszacowania potrzeb może prowadzić do nieprzewidzianych wydatków oraz niedoborów w surowcach, co negatywnie wpływa na ciągłość działalności. Z kolei wybór opcji, aby szacunki były wykonane do końca poprzedniego roku kalendarzowego, może być mylny, ponieważ nie uwzględnia specyfiki branżowej, gdzie wiele firm musi przewidzieć zmiany rynkowe, które mogą nastąpić w trakcie roku. Tego rodzaju podejścia mogą prowadzić do poważnych błędów w strategii finansowej firmy, ponieważ nie pozwalają na uwzględnienie dynamicznych warunków rynku. Kluczowe jest zrozumienie, że dokładne szacunki powinny być wykonane z wyprzedzeniem, co jest zgodne z dobrą praktyką w zarządzaniu finansami i planowaniu budżetowym.

Pytanie 18

Przybliżona liczba sadzonek świerka w sztucznych odnowieniach wynosi

A. 4-6 tys. szt./ha

B. 6-8 tys. szt./ha

C. 3-5 tys. szt./ha

D. 8-10 tys. szt./ha

Wybór odpowiedzi 8-10 tys. szt./ha sugeruje, że sadzenie drzew w tak dużym zagęszczeniu może być korzystne dla ich wzrostu, jednak w praktyce powoduje to szereg problemów. Przy tak dużej liczbie sadzonek występuje silna konkurencja o ograniczone zasoby, co prowadzi do stresu roślin, a w konsekwencji do ich słabszego wzrostu i zwiększonej podatności na choroby. Sadzonki nie są w stanie osiągnąć odpowiedniej masy liściowej i systemu korzeniowego, co wpływa na ich zdrowotność. Dodatkowo, zbyt duża gęstość sadzenia utrudnia również dostęp światła do dolnych partii drzew, co prowadzi do ich deformacji i zmniejszenia jakości drewna. Odpowiedzi w przedziale 4-6 tys. szt./ha również są niewłaściwe, ponieważ sugerują zbyt małą różnorodność w podejściu do sadzenia. Taki przedział nie uwzględnia specyfiki lokalnych warunków glebowych oraz klimatycznych, które mogą znacząco wpływać na wzrost sadzonek. Właściwe praktyki leśne wskazują, że należy dostosować liczbę sadzonek do konkretnego siedliska oraz planu użytkowania lasu, co pozwala na lepszą adaptację drzew do danego środowiska i optymalizację ich wzrostu.

Pytanie 19

Dokument tworzony w rejestratorze, obejmujący między innymi informacje o kliencie indywidualnym, to

A. asygnata

B. rejestr odbioru drewna

C. kwit zrywkowy

D. kwit podwozowy

Asygnata jest dokumentem, który zawiera istotne informacje dotyczące transakcji oraz danych klienta indywidualnego. W kontekście rejestracji, asygnata ma kluczowe znaczenie, ponieważ stanowi podstawę do sporządzania różnorodnych raportów oraz analiz w branży. Umożliwia monitorowanie obrotu towarami oraz zarządzanie zapasami. Dzięki niej przedsiębiorstwa mogą skuteczniej planować swoje działania, analizować sprzedaż oraz dostosowywać ofertę do potrzeb klientów. Asygnaty są także stosowane w kontekście różnych regulacji prawnych, co sprawia, że ich właściwe sporządzanie jest niezbędne dla zgodności z obowiązującymi przepisami. Dobre praktyki w zakresie sporządzania asygnat obejmują dbałość o poprawność danych osobowych, co z kolei wpływa na ochronę danych klienta oraz minimalizuje ryzyko błędów w obiegu dokumentów. W praktyce, asygnaty są wykorzystywane w handlu detalicznym, hurtowym oraz w różnych sektorach usługowych, co potwierdza ich uniwersalność oraz znaczenie w codziennym zarządzaniu przedsiębiorstwem.

Pytanie 20

Miara używana do rozliczenia czynności związanej z usunięciem pokrywy na talerzach to

A. 1000 szt.

B. 1 ha

C. 1 ar

D. 100 szt.

Odpowiedź 1000 szt. jest poprawna, ponieważ w kontekście rozliczenia czynności związanych z usuwaniem pokrywy na talerzach, najczęściej stosuje się jednostki miary wyrażające liczbę sztuk. W branży gastronomicznej oraz w produkcji potraw, jednostka "szt." (sztuka) jest powszechnie używana do określenia liczby serwowanych dań lub przygotowanych posiłków. Przykładowo, w restauracjach, przy rozliczaniu zamówień, często odnosi się do konkretnej liczby talerzy, co ma bezpośredni wpływ na procesy produkcyjne, kalkulację kosztów i optymalizację zapasów. W standardach branżowych, takich jak HACCP (Analiza Zagrożeń i Krytyczne Punkty Kontroli), ważne jest ścisłe monitorowanie ilości produktów, co umożliwia efektywniejsze zarządzanie procesem gastronomicznym. W praktyce, precyzyjne określenie liczby talerzy oraz ich pokrywy wpływa na jakość obsługi oraz zadowolenie klientów. Dlatego też, jednostka miary w postaci 1000 szt. stanowi właściwą odpowiedź w tym kontekście, odzwierciedlając rzeczywiste potrzeby operacyjne w gastronomii.

Pytanie 21

Jakie nasiona drzew zbierane są z podłoża po ich opadnięciu?

A. Wiąz

B. Klon

C. Grab

D. Buka

Buka (Fagus sylvatica) to drzewo liściaste, którego nasiona, znane jako bukwi, opadają na ziemię w okresie późnej jesieni. Te twarde, orzechowate nasiona są otoczone mięsistą, zieloną okrywą, która po dojrzeniu staje się brązowa i pęka, uwalniając nasiona na ziemię. Bukwi są ważnym składnikiem diety wielu zwierząt, takich jak dziki, wiewiórki czy ptaki, co czyni je istotnym elementem ekosystemów leśnych. Ponadto, zbieranie bukwi po opadnięciu jest praktykowane w niektórych regionach, aby wykorzystać je jako paszę dla zwierząt hodowlanych. W kontekście leśnictwa i zarządzania zasobami naturalnymi, znajomość cyklu życia buka oraz jego reprodukcji jest kluczowa dla zachowania równowagi ekologicznej i ochrony bioróżnorodności. Dobrze zaplanowane zbiory nasion mogą wspierać regenerację lasów oraz ich zrównoważony rozwój, co jest zgodne z podstawowymi zasadami zrównoważonego leśnictwa.

Pytanie 22

Do działań pielęgnacyjnych w młodnikach zaliczają się

A. późne trzebieże

B. wczesne trzebieże

C. późne czyszczenia

D. wczesne czyszczenia

Trzebieże późne oraz czyszczenia wczesne to zabiegi, które nie są klasyfikowane jako pielęgnacyjne młodników, ponieważ różnią się one celami oraz momentem ich realizacji. Trzebieże późne mają na celu usunięcie drzew dojrzałych, co jest bardziej związane z gospodarką leśną, niż z pielęgnacją młodników. Kiedy drzewa osiągają wiek, w którym zaczynają konkurować o światło i zasoby, zamiast przeprowadzać trzebieże, lepiej jest skupić się na pielęgnacji młodników poprzez czyszczenia. Czyszczenia wczesne, z kolei, dotyczą młodych drzew, ale ich celem jest usunięcie drzew, które nie mają szans na dalszy rozwój, co nie jest tożsame z ideą dbania o już rozwinięte młodniki. Kluczowym błędem myślowym jest mylenie tych terminów oraz brak zrozumienia etapu wzrostu, na którym dany zabieg powinien być zastosowany. Pominięcie właściwego momentu i rodzaju zabiegu może nie tylko osłabić młodniki, ale także negatywnie wpłynąć na całe drzewostany, doprowadzając do ich osłabienia lub niezdolności do przetrwania w trudnych warunkach.

Pytanie 23

Maksymalna wysokość układania nieregularnych stosów kłód przy użyciu forwardera nie powinna przekraczać

A. 3 m

B. 2 m

C. 1 m

D. 4 m

Podczas rozważania wysokości układanych stosów kłód, odpowiedzi sugerujące wartości 1 m, 3 m oraz 4 m nie uwzględniają kluczowych aspektów bezpieczeństwa i stabilności. W przypadku 1 m, choć jest to stosunkowo niska wysokość, może być niewystarczająca w kontekście efektywności składowania, szczególnie w przypadku większych ilości drewna. Praktyka pokazuje, że takie niskie stosy mogą prowadzić do nieefektywnego wykorzystania przestrzeni, co negatywnie wpływa na organizację miejsca pracy. Z drugiej strony, odpowiedzi sugerujące 3 m oraz 4 m wykraczają poza zalecaną wysokość, co wiąże się z istotnymi zagrożeniami. Wyższe stosy są znacznie bardziej narażone na przewrócenie się, co może spowodować niebezpieczne sytuacje dla pracowników w okolicy oraz uszkodzenie sprzętu. W przypadku silnych wiatrów lub innych niekorzystnych warunków atmosferycznych, wysokie stosy mogą stać się niestabilne, co jest w sprzeczności z zasadami bezpieczeństwa w leśnictwie. Warto również zauważyć, że w wielu krajach istnieją przepisy regulujące maksymalne wysokości stosów drewna, które mają na celu ochronę zdrowia i życia pracowników. Ignorowanie tych zasad prowadzi do błędnych decyzji, które mogą zagrażać zarówno wydajności operacji, jak i bezpieczeństwu ludzi pracujących w danym obszarze.

Pytanie 24

Zaleca się chronić dołowane sadzonki przed uszkodzeniami wywołanymi przez

A. szkodliwe insekty

B. grzyby chorobotwórcze

C. gryzonie

D. jeleniowate

Wybór odpowiedzi dotyczących grzybów patogenicznych, jeleniowatych czy szkodliwych owadów jako zagrożeń dla dołowanych sadzonek wskazuje na pewne nieporozumienie w zakresie biologii ochrony roślin. Grzyby patogeniczne są rzeczywiście poważnym zagrożeniem, ale ich wpływ na sadzonki jest inny niż w przypadku gryzoni. Grzyby mogą powodować choroby, które objawiają się poprzez zgniliznę korzeni czy pleśń, jednakże w kontekście dołowania, to fizyczne uszkodzenia spowodowane gryzieniem stanowią bardziej konkretne zagrożenie w pierwszej fazie wzrostu. Z kolei jeleniowate, mimo że potrafią zjadać młode rośliny, nie są tak powszechnym zagrożeniem w małych ogrodach czy szkółkach, gdzie stosuje się odpowiednie zabezpieczenia. Szkodliwe owady, takie jak mszyce czy wciornastki, mogą niszczyć liście i pąki, ale nie mają bezpośredniego wpływu na korzenie czy podstawę sadzonek. Kluczowym błędem jest zatem mylenie objawów chorobowych z fizycznymi uszkodzeniami. Zrozumienie, jakie konkretne zagrożenia występują w danym środowisku oraz zastosowanie odpowiednich strategii ochrony, jest niezbędne do skutecznej uprawy roślin.

Pytanie 25

Wszystkie działania dotyczące konserwacji oraz czyszczenia sztucznych gniazd lęgowych powinny zostać zrealizowane do

A. końca lutego

B. końca września

C. początku maja

D. początku listopada

Prace związane z konserwacją i czyszczeniem sztucznych gniazd lęgowych powinny być przeprowadzane do końca lutego, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie ochrony ptaków. Wczesna wiosna to czas, kiedy ptaki zaczynają przygotowywać się do lęgów i zajmowania gniazd. W związku z tym, usunięcie zanieczyszczeń, starych resztek gniazd czy innych przeszkód jest kluczowe, aby stworzyć odpowiednie warunki do lęgów. Dobrze utrzymane gniazda lęgowe zapewniają ptakom bezpieczne miejsce do wychowania młodych. Ponadto, takie prace mogą dotyczyć również monitorowania stanu technicznego gniazd, co jest istotne dla ich długoterminowego użytkowania. Warto również zwrócić uwagę na przepisy dotyczące ochrony w przyrodzie, które mogą wymagać szczególnych działań prewencyjnych, a także na potrzeby lokalnych gatunków ptaków, które mogą być objęte szczególną ochroną. Właściwe zarządzanie i regularne konserwacje gniazd przyczyniają się do zwiększenia sukcesu lęgowego i stabilności populacji ptaków.

Pytanie 26

Rośliny z krótkimi igłami lub małymi liśćmi o żółtozielonym lub żółtym zabarwieniu sygnalizują brak

A. azotu

B. potasu

C. wapnia

D. fosforu

Wybór potasu, fosforu czy wapnia jako składnika, którego niedobór mógłby powodować wspomniane problemy z roślinami, to nie jest dobry pomysł. Każdy z tych pierwiastków pełni inną rolę w zdrowiu roślin. Potas jest ważny, ponieważ reguluje procesy wewnątrz roślin i wspomaga syntezę białek, ale jego niedobór objawia się raczej brązowieniem brzegów liści i ich opadaniem, a nie żółknięciem. Fosfor z kolei jest kluczowy dla energetyki roślin i jeśli go brak, liście mogą stawać się ciemnozielone z purpurowymi odcieniami – to też nie zgadza się z symptomami, o których mowa. Wapń jest potrzebny do budowy ścian komórkowych, a jego brak prowadzi do deformacji i osłabienia młodych pędów. Jak widać, mylenie objawów braku różnych składników odżywczych to spory błąd, bo to wprowadza w błąd przy ocenie stanu zdrowia roślin. Warto znać rolę każdego makroelementu i ich typowe objawy braku, gdyż to jest kluczowe do dobrego zarządzania uprawami.

Pytanie 27

Na 3 ha terenu drzewostanu sosnowego zgromadzono 897 m³. Jaką ma zasobność?

A. 449 m3/ha

B. 180 m3/ha

C. 897 m3/ha

D. 299 m3/ha

Zasobność drzewostanu to miara określająca ilość drewna, jakie znajduje się na jednostce powierzchni, wyrażona w metrach sześciennych na hektar (m3/ha). W przypadku drzewostanu sosnowego o powierzchni 3 ha i całkowitym zapasie wynoszącym 897 m3, zasobność obliczamy dzieląc całkowity zapas przez powierzchnię. Dlatego: 897 m3 / 3 ha = 299 m3/ha. Taka wartość wskazuje na bardzo dobrze rozwinięty drzewostan, co jest istotne w kontekście gospodarki leśnej. W praktyce, znajomość zasobności jest kluczowa dla planowania działań związanych z pozyskiwaniem drewna oraz prowadzeniem właściwej gospodarki leśnej, co pozwala na zrównoważony rozwój lasów. Standardy takie jak FSC (Forest Stewardship Council) promują świadome zarządzanie zasobami leśnymi, a odpowiednia zasobność jest jednym z parametrów oceniających zdrowie ekosystemu leśnego.

Pytanie 28

Jaką odległość stanowi strefa niebezpieczna wokół urządzenia do mielenia pozostałości pozrębowych?

A. 20m

B. 50m

C. 150m

D. 100m

Strefa niebezpieczna wokół urządzenia do rozdrabniania pozostałości pozrębowych wynosząca 100 metrów jest zgodna z najlepszymi praktykami w zakresie bezpieczeństwa w branży leśnej oraz wytycznymi dotyczącymi minimalnych odległości dla maszyn roboczych. To odpowiednia przestrzeń, która ma na celu ochronę osób znajdujących się w pobliżu przed potencjalnymi zagrożeniami, takimi jak odrzucane fragmenty drewna czy inne niebezpieczne materiały. W praktyce oznacza to, że w obrębie tej strefy powinny znajdować się tylko osoby wyznaczone do obsługi urządzenia oraz osoby odpowiednio przeszkolone w zakresie bezpieczeństwa. Tego typu zasady są często regulowane przez normy branżowe, takie jak ISO 12100, które dotyczą oceny ryzyka maszyn. Przykładowo, w przypadku prac leśnych, gdzie maszyny są używane do przetwarzania dużych ilości materiału, przestrzeganie takich odległości jest kluczowe, aby zminimalizować ryzyko wypadków. Zrozumienie i praktykowanie takich standardów jest nie tylko kwestią zgodności z przepisami, ale także kwestią zdrowia i bezpieczeństwa pracowników. W przypadku wątpliwości co do strefy niebezpiecznej, zawsze warto skonsultować się z producentem maszyny oraz dokumentacją techniczną.

Pytanie 29

W obrębie RDLP w Poznaniu pozyskuje się 3 000 000 m3 drewna rocznie. Ile litrów biodegradowalnego oleju do smarowania prowadnic jest używane w lasach RDLP Poznań, jeżeli na pozyskanie 1 m3 drewna potrzeba 0,3 litra oleju?

A. 1 300 000 l

B. 300 000 l

C. 1 900 000 l

D. 900 000 l

Odpowiedź 900 000 l jest poprawna, ponieważ w celu obliczenia ilości oleju biodegradowalnego potrzebnego do smarowania prowadnic, należy pomnożyć ilość pozyskiwanego drewna przez ilość oleju używanego na 1 m3. W tym przypadku, pozyskując 3 000 000 m3 drewna i zużywając 0,3 litra oleju na każdy m3, obliczenia wyglądają następująco: 3 000 000 m3 * 0,3 l/m3 = 900 000 l. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy jest kluczowe w leśnictwie, gdzie odpowiednie smarowanie maszyn i prowadnic jest niezbędne do zapewnienia ich długowieczności oraz efektywności operacyjnej. Stosowanie olejów biodegradowalnych wskazuje na rosnącą świadomość ekologiczną w branży, co jest zgodne z nowoczesnymi standardami ochrony środowiska. Właściwe zużycie oleju przyczynia się również do zmniejszenia negatywnego wpływu na ekosystemy leśne, co jest istotnym aspektem zrównoważonego rozwoju w leśnictwie.

Pytanie 30

Rozpalanie ognisk podczas obozów harcerskich i podobnych, zlokalizowanych w lesie, powinno odbywać się w miejscach wskazanych przez

A. leśniczego

B. straż leśną

C. harcmistrza

D. nadleśniczego

Odpowiedź, że palenie ognisk na obozach harcerskich w lesie może odbywać się w miejscach wyznaczonych przez nadleśniczego, jest poprawna. Nadleśniczy pełni kluczową rolę w zarządzaniu lasami w Polsce, co obejmuje również nadzorowanie aktywności, które mogą wpływać na ekosystem. Właściwe wyznaczanie miejsc do rozpalania ognisk jest niezwykle ważne z punktu widzenia ochrony środowiska, bezpieczeństwa oraz zachowania zasad ochrony przeciwpożarowej. Przykładowo, nadleśniczy może wskazać obszary w lesie, które są wystarczająco oddalone od łatwopalnych materiałów, co zmniejsza ryzyko pożaru. W praktyce, na obozach harcerskich, organizatorzy powinni zawsze konsultować się z nadleśniczym w celu uzyskania zgody i wyznaczenia odpowiednich lokalizacji. Dzięki temu można uniknąć niebezpiecznych sytuacji oraz przestrzegać przepisów dotyczących ochrony lasów. Warto również dodać, że w wielu miejscach wyznaczone miejsca do palenia ognisk są regularnie monitorowane i utrzymywane w odpowiednim stanie, co zwiększa bezpieczeństwo uczestników.

Pytanie 31

Najważniejszymi rodzajami lasów w regionie Mazursko-Podlaskim (II) są

A. jodła i świerk

B. buk i sosna

C. sosna i świerk

D. buk i jodła

Odpowiedź, że głównymi gatunkami drzewostanów Krainy Mazursko-Podlaskiej są sosna i świerk, jest poprawna, ponieważ te dwa gatunki dominują w tym regionie ze względu na ich adaptacyjność do lokalnych warunków glebowych oraz klimatycznych. Sosna (Pinus sylvestris) jest jednocześnie drzewem iglastym, które odznacza się dużą odpornością na zmienne warunki atmosferyczne, co sprawia, że jest powszechnie stosowane w leśnictwie. Świerk (Picea abies) z kolei jest istotnym gatunkiem, który często występuje w wyższych partiach górskich oraz w chłodniejszych regionach. W praktyce leśnej, te gatunki są wykorzystywane nie tylko do produkcji drewna, ale również jako elementy ekosystemów, które wspierają bioróżnorodność. Zastosowanie tych drzew w zalesieniach oraz w odnawianiu lasów ma kluczowe znaczenie dla zachowania równowagi ekologicznej i ochrony zasobów leśnych w Krainie Mazursko-Podlaskiej. Warto również zauważyć, że zrównoważone zarządzanie tymi gatunkami przyczynia się do ochrony siedlisk wielu organizmów, co jest zgodne z zasadami zrównoważonego rozwoju.

Pytanie 32

Pomnik przyrody ustanawia się w sposób

A. decyzji nadleśniczego

B. rozporządzenia ministra środowiska

C. zarządzenia dyrektora RDLP

D. uchwały rady gminy

Rozpatrując inne odpowiedzi, należy zauważyć, że decyzja nadleśniczego nie odnosi się do ustanawiania pomników przyrody, lecz dotyczy zarządzania zasobami leśnymi w ramach kompetencji nadleśnictwa. Nadleśniczy podejmuje decyzje dotyczące gospodarowania lasami, ale nie ma uprawnień do ustanawiania pomników przyrody, co jest zarezerwowane dla organów samorządowych. Zarządzenie dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych również nie może być stosowane do tego celu, ponieważ dotyczy ono jedynie działań administracyjnych w zakresie zarządzania lasami, a nie ochrony przyrody w lokalnym kontekście. Z kolei rozporządzenie ministra środowiska, choć ma na celu regulację różnych aspektów ochrony przyrody na poziomie krajowym, nie odnosi się bezpośrednio do ustanawiania pomników przyrody w ramach lokalnych społeczności. W praktyce, nieporozumienia wynikają z mylnego przeświadczenia, że jednostki administracyjne wyższego szczebla mają pełnię kompetencji w zakresie ochrony przyrody, podczas gdy kluczowe decyzje powinny wynikać z lokalnych potrzeb i uwarunkowań, co jest realizowane przez rady gmin. Właściwe podejście do ochrony przyrody opiera się na zrozumieniu hierarchii aktów prawnych oraz kompetencji poszczególnych organów, co jest istotne dla efektywnej ochrony cennych zasobów naturalnych.

Pytanie 33

Proces sekwestracji CO2 odbywa się poprzez

A. wydzielanie w trakcie fazy jasnej fotosyntezy

B. pochłanianie przez torfowiska

C. magazynowanie gazu w cewkach i jamkach

D. wbudowywanie w drewno

Pojęcia związane z sekwestracją CO2 są złożone i krąży wokół nich wiele nieporozumień. Odpowiedzi sugerujące pochłanianie przez torfowiska, magazynowanie gazu w cewkach i jamkach oraz wydzielanie poprzez fazę jasną fotosyntezy przedstawiają różne aspekty związane z obiegiem węgla, ale nie odnoszą się bezpośrednio do głównego mechanizmu sekwestracji CO2, jakim jest wbudowywanie węgla w drewno. Pochłanianie przez torfowiska, choć również istotne, jest tylko jedną z form naturalnej sekwestracji, a nie kluczowym procesem w cyklu węglowym dotyczącym drewna. To podejście do wykorzystania torfowisk jest często mylone z ich rolą w ekosystemie, gdzie w rzeczywistości wbudowywanie węgla w drewno zapewnia znacznie bardziej trwałe efekty sekwestracyjne. Magazynowanie gazu w cewkach i jamkach odnosi się do technologii związanych z przechowywaniem dwutlenku węgla w kontekście przemysłowym, co jest zupełnie innym procesem, który nie wiąże się z biologicznym cyklem węgla, a raczej z jego techniczną obróbką. Natomiast wydzielanie CO2 podczas fotosyntezy to zjawisko niezbędne do zrozumienia produkcji organicznej, lecz nie stanowi formy sekwestracji, gdyż CO2 jest wykorzystywane, a nie wbudowywane na stałe. Dlatego ważne jest zrozumienie, że podstawowe mechanizmy sekwestracji węgla są oparte na długoterminowym wbudowywaniu węgla w formie drewna, a nie na tych innych procesach, które mogą jedynie częściowo przyczyniać się do obiegu węgla.

Pytanie 34

Czy wiesz, co oznacza wycieranie poroży o gałęzie drzew i krzewów?

A. czemchanie

B. spałowanie

C. czochranie

D. zgryzanie

Spałowanie to proces, który nie jest związany z wycieraniem poroży, lecz raczej odnosi się do wygładzania powierzchni drewna lub innych materiałów, co nie ma zastosowania w kontekście zachowań zwierzęcych. Czochranie z kolei, choć może wydawać się podobne do czemchania, odnosi się do tarcia ciała zwierzęcia o różne powierzchnie w celu usunięcia pasożytów lub martwego naskórka, co jest innym procesem, niż wycieranie poroży. Zgryzanie to działanie, które dotyczy spożywania pokarmu lub usuwania fragmentów roślinności, a nie ma związku z porożem. Wiele osób może mylić te terminy, co często prowadzi do nieporozumień. Kluczowym błędem w tego typu pytaniach jest zrozumienie, że każde z wymienionych działań ma swoje specyficzne zastosowanie i nie są one zamienne. Czemchanie jest unikatowym procesem, który pełni różne funkcje biologiczne oraz ekologiczne, podczas gdy pozostałe odpowiedzi odzwierciedlają inne zachowania, które nie są ze sobą związane. Zrozumienie różnic między tymi terminami jest kluczowe dla prawidłowej interpretacji zachowań zwierząt w ich naturalnym środowisku.

Pytanie 35

Pilarz w trakcie godziny pracy wykorzystuje średnio 1 litr etyliny 95 oraz około 0,4 l oleju do smarowania piły łańcuchowej. Przy założeniu, że pracuje pilarką przez 5 godzin w ciągu zmiany roboczej, jakie będzie zapotrzebowanie na materiały pędne?

A. 8 l etyliny i 3,2 l oleju maszynowego

B. 5 l etyliny i 2,4 l oleju maszynowego

C. 4 l etyliny i 2,4 l oleju maszynowego

D. 5 l etyliny i 2,0 l oleju maszynowego

Odpowiedź jest poprawna, ponieważ obliczenia dotyczące zapotrzebowania na materiały pędne pilarki łańcuchowej uwzględniają średnie zużycie etyliny i oleju na godzinę pracy. Pilarz zużywa 1 litr etyliny na godzinę, więc po pięciu godzinach pracy zapotrzebowanie na etylinę wynosi 5 litrów. Co do oleju do smarowania, pilarz zużywa średnio 0,4 litra na godzinę. Pracując przez 5 godzin, potrzebuje 0,4 l/h x 5 h = 2,0 litra oleju. Takie obliczenia są istotne w praktyce, ponieważ pozwalają na dokładne planowanie zapotrzebowania na materiały eksploatacyjne, co jest kluczowe w branżach leśnych i budowlanych, gdzie efektywność kosztowa oraz minimalizacja przestojów są niezwykle ważne. Warto również zauważyć, że prawidłowe oszacowanie zużycia materiałów może przyczynić się do zwiększenia bezpieczeństwa pracy i optymalizacji procesów zarządzania zasobami.

Pytanie 36

Czy możliwe jest usytuowanie pasiek w Lasach Państwowych?

A. za zgodą nadleśniczego

B. wyłącznie w latach obfitych w miód

C. jedynie po przeprowadzeniu oprysków na polach roślin miododajnych

D. za aprobatą Polskiego Związku Pszczelarskiego

Lokalizacja pasiek w Lasach Państwowych to temat, który jest regulowany przez prawo i lokalne przepisy. Zgoda nadleśniczego jest niezbędna, żeby wszystko było zgodne z zasadami zarządzania lasami i ochrony środowiska. Na przykład, ważne jest, żeby umiejscowienie pasiek brało pod uwagę dostępność roślin miododajnych i unikało konfliktów z innymi działaniami w lesie, takimi jak wycinka czy ruch turystyczny. Pszczelarze powinni współpracować z nadleśnictwem, by znaleźć najlepsze miejsca, które będą sprzyjać pszczołom i ekosystemowi. Trzeba też pamiętać, że zgoda nadleśniczego często wiąże się z zasadami ochrony przyrody, które mogą mówić o odległościach od szlaków turystycznych czy obszarów chronionych. Takie podejście jest ważne dla odpowiedzialnego zarządzania i zrównoważonego rozwoju pszczelarstwa.

Pytanie 37

Jaką metodą można ograniczyć populację kornika drukarza?

A. instalowanie pułapek feromonowych.

B. wyszukiwanie kokonów w koronach drzew.

C. wyszukiwanie kokonów w runie leśnym.

D. lepienie drzew.

Te pułapki feromonowe to naprawdę świetny sposób na kontrolowanie kornika drukarza. Działają na zasadzie przyciągania samców do miejsc, gdzie są samice, dzięki chemikaliom zwanym feromonami. Wiesz, to fajne, bo dzięki tym pułapkom możemy nie tylko zobaczyć, ile tych owadów jest w lesie, ale także je zbierać bez robienia krzywdy innym organizmom. To ważne, bo chcemy dbać o cały ekosystem, nie tylko o jedną grupę owadów. W lasach, gdzie stosuje się te pułapki, drzewa mają się lepiej i można zapobiegać większym problemom z kornikami. Fajnie, że można łączyć tę metodę z innymi sposobami ochrony, żeby osiągnąć jeszcze lepsze wyniki w walce z szkodnikami.

Pytanie 38

U samców występuje poroże w kształcie łopat

A. sarny i daniela

B. łosia i jelenia

C. łosia i daniela

D. sarny i jelenia

Poroże w formie łopat jest charakterystyczne dla samców łosia oraz daniela. U łosia poroże ma formę szerokich, płaskich łopat, które są używane nie tylko do walk w okresie godowym, ale także do poruszania się w gęstym lesie. Poroże daniela z kolei, choć nieco mniejsze, również przyjmuje formę łopat, co jest unikalne wśród innych gatunków jeleni. Te adaptacje są wynikiem ewolucyjnych potrzeb tych zwierząt, które muszą używać swoich poroży do rywalizacji, ale również do obrony przed drapieżnikami. Poznanie różnych form poroża u zwierząt jest istotne dla biologów zajmujących się ekologią i zachowaniem zwierząt, ponieważ kształt poroża może wpływać na ich przetrwanie i sukces reprodukcyjny. Badania nad porożem mogą również dostarczyć cennych informacji na temat zdrowia populacji i ich interakcji w ekosystemie.

Pytanie 39

Drzewne surowce pozyskane nieplanowo w wyniku uszkodzeń wywołanych przez wiatr klasyfikowane są jako

A. rębne

B. sanitarne

C. przedrębne

D. przygodne

Wybór odpowiedzi dotyczącej przedrębnych, sanitarnych czy rębnych użytków drzewnych sugeruje, że coś tu poszło nie tak z rozumieniem definicji. Przedrębne użytki odnoszą się do zbierania drzew przed właściwą rębnią, co wcale nie pasuje do sytuacji ze szkód przez wiatr, które są przypadkowe. Użytki sanitarne dotyczą chorych drzew, więc to też nie to. Rębne użytki to zaplanowane zbieranie drzew w cyklu rębny, co zupełnie różni się od awaryjnych sytuacji. Kluczowy błąd to mylenie tych terminów, co może prowadzić do złego planowania lasów. W praktyce leśnej zrozumienie tych definicji jest mega ważne, żeby podejmować dobre decyzje w zgodzie z praktykami i normami, co wpływa na ochronę naszych lasów.

Pytanie 40

Na wszystkich obwodach łowieckich przez cały rok dopuszcza się polowanie na

A. borsuki

B. kuny leśne

C. lisy

D. norki amerykańskie

Norki amerykańskie (Neovison vison) to gatunek ssaka, który jest objęty regulacjami w Polsce, jednak w odróżnieniu od innych zwierząt łownych, na norki można polować przez cały rok. Wynika to z ich rosnącej populacji oraz wpływu, jaki wywierają na lokalne ekosystemy. Norki są gatunkiem inwazyjnym, co oznacza, że ich obecność w polskiej faunie nie jest naturalna. W związku z tym, kontrola ich liczebności jest niezbędna dla zachowania równowagi ekologicznej. Polowanie na norki amerykańskie może być szczególnie regulowane w określonych obwodach łowieckich, gdzie mogą występować zalecenia dotyczące ich odłowu. W praktyce, myśliwi powinni przestrzegać lokalnych przepisów oraz etyki łowieckiej, a także dbać o zrównoważone praktyki, które nie wpłyną negatywnie na inne gatunki. Oprócz regulacji prawnych, ważne jest, aby myśliwi mieli świadomość zachowań ekosystemów oraz znaczenia bioróżnorodności. Polowanie na norki amerykańskie, przy jednoczesnym przestrzeganiu norm etycznych i środowiskowych, może przyczynić się do ochrony rodzimej fauny i flory.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej