Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 9 grudnia 2025 13:57
Data zakończenia: 9 grudnia 2025 14:26

Egzamin zdany!

Wynik: 25/40 punktów (62,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W terapii zajęciowej zaplanowanej dla uczestnika z osłabieniem w kończynach górnych oraz problemami związanymi z odczuwaniem bólu, terapeuta nie powinien rekomendować

A. malowania przy wykorzystaniu farb akrylowych

B. klejenia przy pomocy pistoletu na gorąco

C. formowania mas ceramicznych

D. tkactwa dywanu na krośnie

Klejenie z użyciem pistoletu na gorąco jest niewłaściwym wyborem w przypadku uczestnika z niedowładem kończyn górnych oraz zaburzeniami odczuwania bólu. Osoby z takimi ograniczeniami mogą mieć trudności z precyzyjnym chwytaniem i manipulowaniem narzędziami, co zwiększa ryzyko przypadkowych oparzeń oraz kontuzji. Pistolet na gorąco generuje wysoką temperaturę, co czyni go niebezpiecznym dla osoby, która nie jest w stanie w pełni odczuwać bólu. W terapii zajęciowej istotne jest dostosowanie aktywności do możliwości uczestnika, a także zapewnienie mu bezpieczeństwa. W przypadku takich pacjentów lepszym rozwiązaniem mogą być alternatywne techniki, takie jak tkanie dywanu na krośnie, malowanie farbami akrylowymi czy modelowanie mas ceramicznych, które nie wymagają użycia narzędzi wydzielających wysoką temperaturę ani nie wiążą się z ryzykiem skaleczenia. Standardy terapii zajęciowej kładą duży nacisk na adaptację działań do indywidualnych potrzeb i ograniczeń pacjenta, co zapewnia efektywność oraz bezpieczeństwo terapii.

Pytanie 2

Jakiego rodzaju aktywności powinien zalecić terapeuta osobie z mutyzmem wybiórczym na początku jej uczęszczania do ośrodka wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami?

A. Trening umiejętności interpersonalnych

B. Trening umiejętności samoobsługi

C. Wyjścia do miejsc publicznych

D. Zajęcia z zakresu sztuk plastycznych

Stosowanie wyjść do instytucji użytku publicznego może wydawać się atrakcyjnym podejściem, jednak w przypadku osób z mutyzmem wybiórczym, takie sytuacje mogą wywoływać silny stres i lęk. Eksponowanie ich na duże grupy ludzi i nowe środowiska bez wcześniejszego przygotowania może prowadzić do pogłębienia ich izolacji i lęków związanych z komunikacją. Osoby te często potrzebują najpierw zbudować fundamenty umiejętności interpersonalnych w bardziej kontrolowanych warunkach, zanim będą gotowe na interakcje w otwartym społeczeństwie. Trening umiejętności samoobsługi, mimo że ważny, nie odpowiada na fundamentalne wyzwanie, jakim jest komunikacja. Skupienie się na umiejętnościach praktycznych, takich jak ubieranie się czy higiena, nie rozwiązuje problemów związanych z lękiem społecznym i trudnościami w mówieniu. Zajęcia z zakresu sztuk plastycznych, choć mogą być formą ekspresji, nie dostarczają odpowiednich narzędzi do rozwijania kompetencji komunikacyjnych. Zmierzając do poprawy sytuacji osób z mutyzmem wybiórczym, należy unikać podejść, które podnoszą ich lęk lub stawiają w sytuacjach wymagających komunikacji bez odpowiedniego wsparcia. Kluczowe jest, aby terapeuta najpierw stworzył bezpieczne środowisko, w którym klienci będą mogli powoli i stopniowo rozwijać swoje umiejętności interpersonalne.

Pytanie 3

Aby utrwalić efekty pracy wykonanej podczas plenerowych zajęć rysunkowych z użyciem pasteli suchych, terapeuta powinien zastosować

A. fiksatywę

B. grunt malarski

C. terpentynę

D. medium suszące

Fiksatywa to specjalny środek ochronny, który pozwala na utrwalenie rysunków wykonanych pastelami suchymi. Działa poprzez tworzenie cienkiej, przezroczystej powłoki, która wiąże cząsteczki pigmentu, chroniąc je przed ścieraniem oraz działaniem wilgoci. Użycie fiksatywy jest szczególnie istotne w przypadku prac artystycznych, gdzie zabezpieczenie efektów pracy ma kluczowe znaczenie dla ich trwałości. Przykładowo, po zakończeniu rysunku, artysta może delikatnie spryskać pracę fiksatywą z odległości około 30 cm, co zapobiega rozmazywaniu i pozwala na zachowanie intensywności kolorów. W praktyce jednak ważne jest, aby stosować fiksatywę w dobrze wentylowanym pomieszczeniu, aby uniknąć wdychania oparów. Ponadto, w zależności od producenta, różne fiksatywy mogą mieć różne właściwości – niektóre są matowe, inne połyskujące, co daje artystom możliwość wyboru odpowiedniego środka do ich stylu pracy. Zgodnie z dobrymi praktykami, warto także przeprowadzić test na niewielkim fragmencie pracy, aby upewnić się, że fiksatywa nie zmienia koloru lub nie wpływa negatywnie na efekt końcowy.

Pytanie 4

Mieszkaniec ośrodka pomocy społecznej wykazuje zainteresowanie różnorodnymi wykładami edukacyjnymi organizowanymi w tym miejscu, chętnie bierze udział w spotkaniach z interesującymi gośćmi. Zadaje również pytania dotyczące możliwości organizacji wycieczek oraz wydarzeń kulturalnych. Swoim zachowaniem i postawą zaspokaja potrzeby

A. szacunku i uznania

B. fizjologiczne i bezpieczeństwa

C. przynależności i miłości

D. poznawcze i estetyczne

Wiesz co? Wybrałeś odpowiedź "poznawcze i estetyczne", co jest jak najbardziej trafne. Osoba opisana w pytaniu rzeczywiście ma sporo zainteresowań związanych z różnymi wykładami edukacyjnymi i spotkaniami z ciekawymi ludźmi. To jest fajny sygnał, że stara się zaspokoić swoje potrzeby poznawcze według Maslowa. Potrzeby te obejmują chęć poszerzania wiedzy i odkrywania nowych rzeczy, co jest super ważne, zwłaszcza dla starszych osób lub tych, które są w domach pomocy społecznej, gdzie dostęp do edukacji bywa ograniczony. W dodatku, to, że pyta o wycieczki i wydarzenia kulturalne, pokazuje, że nie tylko chce zdobywać wiedzę, ale również czerpać radość z życia w ogóle. Moim zdaniem, organizowanie takich aktywności nie tylko pozwala im się rozwijać, ale też poprawia ich samopoczucie. Dlatego takie inicjatywy są naprawdę cenne – powinny być wewnętrzną częścią ich życia, a nie tylko czymś okazjonalnym.

Pytanie 5

Jaką technikę artystyczną wykorzystał terapeuta zajęciowy podczas warsztatów, w których uczestnicy wypełniali kolorami rysunki o okrągłym kształcie?

A. Mandalę

B. Makramę

C. Monotypię

D. Mozaikę

Mandalę jako technikę plastyczną wykorzystuje się często w terapii zajęciowej z kilku powodów. Przede wszystkim, mandale są rysunkami lub obrazami o symetrycznym układzie, które mogą być wypełniane różnorodnymi kolorami. Taki proces nie tylko sprzyja relaksacji, ale także pomaga uczestnikom w odkrywaniu siebie oraz wyrażaniu emocji. Kolorowanie mandali jest uznawane za formę medytacji, która wspiera koncentrację i rozwija zdolności motoryczne. W kontekście warsztatów artystycznych, uczestnicy mają możliwość nie tylko eksploracji swoich kreatywnych umiejętności, ale także dostrzegania harmonii i równowagi w stosunku do kolorów i kształtów, co jest kluczowe w praktykach arteterapeutycznych. Standardy terapii zajęciowej podkreślają znaczenie takich aktywności w pracy z różnymi grupami odbiorców, w tym dziećmi i osobami dorosłymi, które mogą mieć trudności w wyrażaniu swoich myśli i uczuć. Dodatkowo, mandale mogą być dostosowywane do różnych poziomów zaawansowania, co czyni tę technikę dostępną dla szerokiego kręgu uczestników.

Pytanie 6

Ludoterapia to aktywności, w których wykorzystuje się w terapii

A. kulturę i tradycje ludowe

B. relaksujące działanie śmiechu

C. gry i zabawy

D. kontakt z przyrodą

Ludoterapia jest formą terapii, która wykorzystuje elementy gier i zabaw jako podstawowe narzędzie w procesie terapeutycznym. Jest to podejście szczególnie efektywne w pracy z dziećmi, ale także z młodzieżą i dorosłymi. Gry i zabawy stają się medium, przez które uczestnicy mogą wyrażać swoje emocje, uczyć się nowych umiejętności społecznych oraz radzić sobie z trudnościami. Przykłady zastosowania ludoterapii obejmują użycie gier planszowych do nauki współpracy oraz gier ruchowych do rozwijania umiejętności motorycznych i komunikacyjnych. W kontekście standardów branżowych, ludoterapia często jest integrowana w programach rehabilitacyjnych oraz terapii zajęciowej, co podkreśla jej znaczenie w holistycznym podejściu do zdrowia psychicznego. Badania wykazują, że gry mogą wspierać rozwój osobowy i emocjonalny, a także ułatwiać nawiązywanie relacji interpersonalnych. Korzystanie z tej formy terapii powinno być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest kluczowe w praktyce terapeutycznej.

Pytanie 7

26-letnia Ewa, która ma umiarkowaną niepełnosprawność intelektualną, jest w dużej mierze zależna od pomocy rodziców, którzy są nadopiekuńczy. Jakiego rodzaju zajęcia terapeutyczne powinien zaproponować jej terapeuta, aby poprawić jej samodzielność w codziennym życiu?

A. Muzykoterapię receptywną

B. Zajęcia w pracowni kulinarnej

C. Biblioterapię aktywną

D. Zajęcia w pracowni wikliniarskiej

Zajęcia w pracowni kulinarnej są idealnym rozwiązaniem dla pani Ewy, ponieważ skupiają się na rozwijaniu umiejętności praktycznych, które są kluczowe dla zwiększenia samodzielności w codziennym życiu. Pracownia kulinarna pozwala uczestnikom na naukę przygotowywania prostych posiłków, co nie tylko wpływa na poprawę umiejętności życiowych, ale także na wzrost pewności siebie. W tym kontekście, zajęcia te mogą być dostosowane do indywidualnych potrzeb pani Ewy, co jest zgodne z zasadami terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie personalizacji w podejściu do pacjenta. Dodatkowo, wykonywanie prostych zadań kulinarnych, takich jak krojenie warzyw czy mieszanie składników, może być przyjemną formą terapii, sprzyjającą integracji społecznej i rozwijaniu umiejętności współpracy. W literaturze przedmiotu można znaleźć liczne badania, które potwierdzają efektywność kulinarnych zajęć terapeutycznych w pracy z osobami z niepełnosprawnościami, co pokazuje ich znaczenie w kontekście rozwoju osobistego oraz samodzielności.

Pytanie 8

Podczas interakcji z osobą z znaczną niepełnosprawnością intelektualną, terapeuta powinien

A. umożliwić mu odczytywanie z ruchu warg

B. wydawać jasne, powtarzalne polecenia wspierane gestem

C. rozszerzać swoje wypowiedzi, dostarczając jak najwięcej detali

D. korzystać z tablic z zapisem wybranych słów

Wydawanie prostych, powtarzalnych poleceń popartych gestem jest kluczowe w pracy z osobami z znacznym stopniem niepełnosprawności intelektualnej. Takie podejście opiera się na zrozumieniu, że osoby te mogą mieć trudności z przetwarzaniem skomplikowanych informacji oraz zrozumieniem długich wypowiedzi. Używanie prostych i zrozumiałych komunikatów pozwala na lepsze przyswajanie informacji oraz może zwiększyć poczucie bezpieczeństwa i komfortu podopiecznego. Ponadto, zastosowanie gestów jako wsparcia dla słów wspomaga proces komunikacji, angażując różne zmysły i ułatwiając zrozumienie intencji terapeuty. Przykładowo, wydawanie polecenia "Proszę podnieść rękę" może być wspierane przez jednoczesne uniesienie własnej ręki, co wizualnie pokazuje, co oczekujemy od podopiecznego. Takie techniki są zgodne z najlepszymi praktykami w terapii osób z niepełnosprawnościami, które zalecają stosowanie komunikacji wielozmysłowej oraz maksymalizowanie możliwości zrozumienia poprzez uproszczone komunikaty. Warto również uwzględnić indywidualne możliwości i preferencje podopiecznego, co może przyczynić się do skuteczniejszej komunikacji.

Pytanie 9

Docenianie dziecka za pomocą uśmiechu i pochwały zalicza się do wzmocnień

A. wtórnych

B. pierwotnych

C. społecznych

D. stymulujących

Wybór innej odpowiedzi, takiej jak "pierwotnych" lub "wtórnych", wskazuje na nieporozumienie dotyczące klasyfikacji wzmocnień w psychologii. Wzmocnienia pierwotne to bodźce, które są biologicznie ważne, takie jak jedzenie czy woda, które zaspokajają podstawowe potrzeby organizmu. Wzmocnienia wtórne natomiast, takie jak pieniądze, zyskują swoje znaczenie poprzez asocjację z wzmocnieniami pierwotnymi. W kontekście nagradzania dzieci, pochwała i uśmiech nie są przykładem ani jednego, ani drugiego. Z kolei odpowiedź "stymulujących" odnosi się do wzmocnień, które mają na celu wywołanie aktywności, a nie nagradzanie pożądanych zachowań. Wzmocnienia społeczne są w rzeczywistości bardziej efektywne w kontekście kształtowania postaw i zachowań, co często bywa mylone z innymi rodzajami wzmocnień. Niezrozumienie tych koncepcji może prowadzić do stosowania niewłaściwych strategii wychowawczych, które nie będą przynosiły oczekiwanych rezultatów. Zrozumienie roli wzmocnień społecznych jest kluczowe dla skutecznego wspierania rozwoju dzieci, ich poczucia własnej wartości oraz umiejętności społecznych. Dlatego tak ważne jest, aby stosować odpowiednie metody nagradzania, co przyniesie długofalowe korzyści w ich edukacji i relacjach z innymi.

Pytanie 10

Toczki, klepaczki, wałki, cykliny, wybieraki oraz angoby stanowią materiały i narzędzia wykorzystywane w warsztacie

A. rękodzielniczej

B. ceramicznej

C. stolarskiej

D. kulinarnej

Wybór odpowiedzi dotyczących pracowni stolarskiej, kulinarnej lub rękodzielniczej pokazuje nieporozumienie w zakresie zastosowania wymienionych narzędzi i materiałów. Pracownia stolarska wykorzystuje zupełnie inne narzędzia, takie jak piły, młotki czy wkrętarki, które są przeznaczone do obróbki drewna. Toczki i klepaczki, narzędzia ceramiczne, nie mają zastosowania w stolarstwie, a ich użycie w tej dziedzinie byłoby nieefektywne. W kontekście pracowni kulinarnej, argumenty są równie nieadekwatne. Narzędzia wykorzystywane w kuchni skupiają się na przygotowywaniu żywności i nie obejmują narzędzi ceramicznych, które są używane do formowania gliny, a nie do gotowania. Wreszcie, odpowiedź odwołująca się do pracowni rękodzielniczej, choć może wydawać się zbliżona, również jest myląca. Rękodzieło obejmuje wiele różnych technik, ale w kontekście ceramiki, istotne jest zrozumienie, że specjalistyczne narzędzia ceramiczne są kluczowe dla prawidłowego wykonania produktów. Wybór tych narzędzi jest ściśle związany z materiałem, jakim jest glina, oraz procesami związanymi z jej obróbką, co stawia je w opozycji do narzędzi używanych w innych dziedzinach rzemiosła.

Pytanie 11

Terapeuta zajęciowy powinien zaproponować udział w zajęciach prowadzących do zwiększenia świadomości swojego ciała oraz nawiązywania kontaktów z innymi osobami dla podopiecznego, który ma z tym trudności, korzystając z metody

A. Silvy

B. Faya

C. Veroniki Sherborne

D. Glenna Domana

Wybór metod takich jak metoda Glenna Domana, Silvy czy Faya w kontekście podopiecznych z problemami w zakresie świadomości własnego ciała oraz nawiązywania kontaktu z innymi, jest niewłaściwy. Metoda Glenna Domana, koncentrująca się głównie na wczesnym rozwoju dzieci i nauczaniu umiejętności poprzez intensywne bodźce, nie skupia się dostatecznie na aspektach społecznych i relacyjnych, które są kluczowe dla osób z trudnościami w komunikacji. Domana znany jest z programów edukacyjnych dla dzieci, które wymagają dużego zaangażowania ze strony rodziców, co może być problematyczne w kontekście indywidualnej terapii. W odniesieniu do metody Silvy, która koncentruje się na technikach relaksacyjnych i samodoskonalenia, brakuje w niej elementów praktycznych, które byłyby adekwatne do pracy z osobami z zaburzeniami w zakresie ciała i komunikacji. Z kolei metoda Faya, polegająca na pracy z energią i wibracjami, również nie dostarcza strukturalnych ćwiczeń, które mogłyby wspierać rozwój kontaktu z innymi ludźmi. Wybór niewłaściwej metody może prowadzić do pogłębienia trudności w relacjach interpersonalnych oraz w rozwoju społeczno-emocjonalnym, co podkreśla znaczenie wyboru odpowiednich technik terapeutycznych w pracy z osobami z takimi problemami.

Pytanie 12

Podopieczny środowiskowego domu samopomocy wykazuje skłonności do konfliktów, irytują go nieistotne sytuacje, na próby nawiązania kontaktu reaguje złością, gniewem oraz wybuchami agresji słownej. W jego wypowiedziach dominuje negatywna treść. Opisane zachowania sugerują wystąpienie stanu

A. euforii

B. cyklotymii

C. dysforii

D. dystymii

Dysforia to stan charakteryzujący się odczuwaniem dyskomfortu emocjonalnego, który może manifestować się w formie złości, frustracji oraz negatywnego nastroju, jak opisano w pytaniu. Objawy te są zgodne z obserwacjami wskazującymi na negatywne emocje oraz wybuchy agresji słownej. W kontekście pracy z osobami w kryzysie emocjonalnym, istotne jest, aby zrozumieć, że dysforia może być wynikiem wielu czynników, takich jak sytuacje życiowe, traumy czy zaburzenia psychiczne. W praktyce, specjaliści często stosują techniki wsparcia psychologicznego, takie jak terapia behawioralna, aby pomóc podopiecznym w radzeniu sobie z ich emocjami. To podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie pomocy społecznej, które podkreślają znaczenie empatii oraz dostosowania interwencji do indywidualnych potrzeb. Świadomość stanu dysforii pozwala na właściwe podejście do podopiecznych, co z kolei sprzyja poprawie ich jakości życia oraz integracji społecznej.

Pytanie 13

Terapeuta, pragnąc zachęcić podopiecznego do dokładnego wykonania pracy rękodzielniczej, powinien

A. zaproponować podopiecznemu, aby przedstawił swoje prace na wystawie

B. nagradzać podopiecznego słodyczami w trakcie zajęć

C. regularnie przypominać podopiecznemu o mijającym czasie zajęć

D. ciągle porównywać pracę podopiecznego z dziełami rówieśników

Propozycja zaprezentowania prac podopiecznego na wystawie jest skutecznym sposobem na zmotywowanie go do starannego wykonania rękodzieła. Takie przedsięwzięcie nie tylko daje podopiecznemu poczucie wartości i uznania, ale także stwarza okazję do osobistego rozwoju oraz refleksji nad własnymi umiejętnościami. W kontekście terapii zajęciowej, umiejętność prezentacji swoich osiągnięć sprzyja poprawie samooceny i zachęca do dążenia do coraz wyższych standardów jakości. Organizacja wystawy może być również doskonałą okazją do integracji społecznej, co jest kluczowe w kontekście terapeutycznym. Przykłady dobrych praktyk w tym zakresie obejmują arteterapię, gdzie prezentacje prac artystycznych są integralną częścią procesu terapeutycznego. Takie działania są zgodne z uznawanymi standardami w dziedzinie terapii zajęciowej, które podkreślają znaczenie stawiania przed podopiecznym wyzwań oraz kreowania pozytywnych doświadczeń, co z kolei sprzyja ich dalszemu rozwojowi.

Pytanie 14

Jaką zasadę nauczania wykorzystał terapeuta, przechodząc od prostszych zadań do bardziej skomplikowanych?

A. Aktywności

B. Systematyczności

C. Poglądowości

D. Przystępności

Wybór zasady aktywności, systematyczności czy poglądowości jako podstawy kształcenia w kontekście przechodzenia od czynności prostszych do trudniejszych nie jest trafny. Zasada aktywności odnosi się do angażowania ucznia w proces nauki poprzez aktywne uczestnictwo w zajęciach, co jest istotne, ale niekoniecznie wiąże się z układaniem treści w porządku trudności. Z kolei zasada systematyczności dotyczy organizacji nauki w sposób uporządkowany, co może obejmować różne aspekty, ale nie wskazuje na specyfikę kolejności trudności zadań. Zasada poglądowości natomiast koncentruje się na wizualizacji materiału oraz uczynieniu go bardziej zrozumiałym przez wykorzystanie odpowiednich środków przekazu, co również nie jest bezpośrednio związane z przechodzeniem od prostszych do trudniejszych czynności. W praktyce, błędne podejście do kształcenia może prowadzić do frustracji uczniów, którzy nie są w stanie zrozumieć bardziej złożonych koncepcji, ponieważ nie mają solidnych podstaw. Dlatego tak ważne jest, aby stosować zasady kształcenia w sposób przemyślany, uwzględniając, że każdy element procesu edukacyjnego powinien wspierać rozwój ucznia w sposób systematyczny i przystępny.

Pytanie 15

Zidentyfikowanie problemów, potrzeb, możliwości oraz preferencji osoby wspieranej stanowi etap diagnozy, który

A. ma miejsce jednocześnie z nawiązywaniem kontaktu terapeutycznego z osobą wspieraną

B. następuje po ustaleniu celów terapeutycznych dla osoby wspieranej

C. wyprzedza ustalanie celów terapeutycznych dla osoby wspieranej

D. wyprzedza przeanalizowanie dostępnej dokumentacji oraz zrealizowanych obserwacji i wywiadów

Chociaż niektóre z przedstawionych odpowiedzi mogą wydawać się logiczne, wszystkie one zniekształcają rzeczywisty proces diagnozowania. Na przykład, podejście, które zakłada, że określenie problemów podopiecznego następuje równocześnie z nawiązaniem kontaktu terapeutycznego, pomija kluczową rolę, jaką odgrywa wstępna analiza i zrozumienie sytuacji podopiecznego. W rzeczywistości nawiązanie kontaktu powinno być zbudowane na solidnych podstawach diagnostycznych, które obejmują zbieranie informacji na temat problemów i potrzeb. Równocześnie, twierdzenie, że określenie tych aspektów następuje po wyznaczeniu celów terapeutycznych, jest mylące. Bez pełnego zrozumienia problemów i preferencji, cele nie mogą być adekwatne ani dostosowane do rzeczywistych potrzeb podopiecznego. Kolejnym błędem jest założenie, że analiza dokumentacji oraz przeprowadzone obserwacje mogą precedować zbieranie informacji o podopiecznym. Takie podejście prowadzi do ryzyka zjawiska tzw. "diagnostyki z góry", gdzie terapeuta może opierać się na założeniach, zamiast skupić się na indywidualnych potrzebach. Właściwy proces diagnostyczny powinien być zawsze skoncentrowany na podopiecznym i jego specyficznych problemach, a nie na zewnętrznych dokumentach czy ogólnych wytycznych.

Pytanie 16

Społeczność środowiskowego domu samopomocy ma podjąć decyzję o przeznaczeniu środków pieniężnych z wygranej w konkursie. W którym wierszu prawidłowo opisano etapy podejmowania decyzji, stosując burzę mózgów?

	Etap I	Etap II	Etap III	Etap IV
A.	Przedstawienie sytuacji do rozwiązania	Przedstawienie kandydatów do zespołu zadaniowego	Wybór członków zespołu zadaniowego	Liczenie głosów i ogłoszenie wyników
B.	Analiza wszystkich za i przeciw	Zaproponowanie możliwych rozwiązań	Głosowanie nad najlepszym rozwiązaniem	Ogłoszenie wyniku głosowania
C.	Przedstawienie sytuacji problemowej	Generowanie jak największej liczby pomysłów	Ocena zaproponowanych rozwiązań	Wybór najlepszego rozwiązania
D.	Ustalenie przeznaczenia środków pieniężnych	Otwarcie dyskusji nad podjętą decyzją	Zaopiniowanie przedsięwzięcia, podpisanie się	Dopuszczenie do udziału w planowanym przedsięwzięciu

A. D.

B. C.

C. B.

D. A.

Odpowiedź C jest poprawna, ponieważ opisuje wszystkie kluczowe etapy procesu burzy mózgów, który jest uznawany za jedną z najskuteczniejszych technik wspomagających kreatywność w grupach. Na początku, w Etapie I, zespół identyfikuje problem, co jest niezbędne, aby wszyscy uczestnicy mieli wspólne zrozumienie sytuacji. Następnie, w Etapie II, następuje generowanie pomysłów bez oceniania ich jakości, co sprzyja otwartości i innowacyjności. W Etapie III, zespół analizuje zebrane pomysły, co pozwala na wyłonienie tych najbardziej obiecujących. Na koniec, w Etapie IV, podejmowana jest decyzja o wyborze najlepszego rozwiązania. Taki proces nie tylko angażuje członków zespołu, ale również zwiększa szanse na osiągnięcie kreatywnych rozwiązań, które mogą być bardziej efektywne. Przykładem zastosowania burzy mózgów może być projektowanie nowych usług w organizacji, gdzie różnorodność pomysłów może prowadzić do innowacyjnych rozwiązań odpowiadających na potrzeby społeczności.

Pytanie 17

Osobie, która z powodu urazu czaszkowo-mózgowego ma problemy z zapamiętywaniem i przywoływaniem informacji, powinno się zorganizować udział w treningu

A. myślenia

B. mowy

C. uwagi

D. pamięci

Udział w treningu pamięci jest kluczowy dla podopiecznego, który doświadcza trudności w przechowywaniu i odtwarzaniu informacji w wyniku urazu czaszkowo-mózgowego. Trening pamięci ma na celu poprawę zdolności zapamiętywania, co jest niezbędne w codziennym funkcjonowaniu oraz w rehabilitacji. W praktyce, techniki takie jak mnemotechniki, ćwiczenia związane z przypominaniem sobie informacji oraz strategie organizacyjne (np. tworzenie list, używanie kalendarzy) mogą znacząco wspierać procesy pamięciowe. Dobre praktyki w terapii pamięci obejmują również dostosowanie ćwiczeń do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz systematyczne monitorowanie postępów. W kontekście neurorehabilitacji, istotne jest również włączenie elementów multisensorycznych, co może zwiększać zaangażowanie pacjenta oraz efektywność treningu. Warto również podkreślić, że wiele badań wskazuje na pozytywne efekty neuroplastyczności w treningu pamięci, co oznacza, że odpowiednie podejście może prowadzić do rzeczywistych zmian w strukturze i funkcji mózgu.

Pytanie 18

Jaką metodę rozwiązania konfliktów wykorzystał terapeuta, zmieniając temat dyskusji i przechodząc do analizy problemu, w którym łatwiej można uzyskać porozumienie z uczestnikiem zajęć, aby odroczyć rozwiązanie konkretnego zagadnienia?

A. Unikanie

B. Kompromis

C. Uleganie

D. Dominację

Styl unikania, który używa terapeuta, to tak naprawdę sposób na odłożenie rozwiązania problemu, zmieniając temat na coś bardziej przyjemnego i łatwiejszego do zaakceptowania. W takich momentach, gdy emocje są na wysokim poziomie, a ludzie za bardzo się angażują, żeby spojrzeć na wszystko z dystansem, ta strategia może się naprawdę przydać. Przykładowo, jeśli ktoś na zajęciach jest zniechęcony do danego tematu, terapeuta może przejść do czegoś, co bardziej interesuje uczestnika. To może pomóc w odbudowie zaufania i stworzeniu lepszej atmosfery. W terapii często korzysta się z tej metody, żeby zmniejszyć napięcia i dać szansę na powrót do trudnych tematów później, co może prowadzić do lepszej dyskusji. Ważne, żeby wiedzieć, kiedy stosować unikanie, bo nie może to stać się wiecznym rozwiązaniem, ale raczej narzędziem do budowania relacji i osiągania porozumienia.

Pytanie 19

Aby wspierać podopiecznego środowiskowego domu samopomocy w rozwijaniu zainteresowań literackich oraz internetowych, terapeuta powinien zaplanować serię treningów

A. radzenia sobie w trudnych okolicznościach

B. funkcjonowania w życiu codziennym

C. zdolności interpersonalnych

D. umiejętności organizacji czasu wolnego

Planowanie treningów umiejętności organizacji czasu wolnego jest kluczowym elementem w pracy z osobami, które potrzebują wsparcia w rozwijaniu swoich zainteresowań, takich jak literatura czy internet. Umiejętność efektywnego zarządzania czasem pozwala podopiecznemu na mądre planowanie aktywności oraz wykorzystanie dostępnych zasobów w sposób, który sprzyja ich rozwojowi osobistemu i społecznemu. Przykładowo, terapeuta może zorganizować warsztaty, w których uczestnicy nauczą się, jak tworzyć harmonogramy czy kalendarze, aby skutecznie łączyć czas na czytanie, korzystanie z internetu i inne pasje. Zgodnie z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, umiejętność organizacji czasu wolnego może także wspierać rozwój samodzielności, co jest szczególnie istotne w kontekście funkcjonowania w domach samopomocy. Umożliwienie podopiecznym efektywnego planowania swoich działań jest także zgodne z wytycznymi dotyczącymi promocji zdrowia psychicznego, które podkreślają znaczenie zrównoważonego stylu życia i aktywnego uczestnictwa w społeczeństwie.

Pytanie 20

Osobie, która ma reakcje alergiczne na różne typy farb i klejów, można zaproponować udział w zajęciach terapeutycznych z użyciem

A. kolażu

B. dekupażu

C. origami

D. ebru

Odpowiedź „origami” jest poprawna, ponieważ ta forma sztuki papierniczej opiera się na gięciu papieru, co eliminuje konieczność użycia farb, klejów czy innych materiałów mogących wywoływać reakcje alergiczne. Origami jest nie tylko bezpieczne dla osób z alergiami, ale także wspiera rozwój motoryki małej, kreatywności oraz umiejętności koncentracji. Przykłady zastosowania origami w terapii to zajęcia poprawiające koordynację ręka-oko, które są korzystne w rehabilitacji osób z dysfunkcjami ruchowymi. Standardy w terapii zajęciowej zalecają wykorzystywanie technik, które są dostępne oraz zgodne z potrzebami uczestników, co czyni origami idealnym wyborem. Dodatkowo, praktyki terapeutyczne w origami sprzyjają integracji społecznej oraz budowaniu relacji w grupie, co jest niezwykle ważne w pracy z osobami z problemami emocjonalnymi czy społecznymi.

Pytanie 21

Przygotowując zajęcia dla osoby słabo widzącej, głównie należy pamiętać

A. o wsparciu pod przedramię

B. o zapewnieniu siedzenia z komfortowym oparciem

C. o odpowiednim oświetleniu miejsca pracy

D. o wyższym blacie stołu

Właściwe oświetlenie stanowiska pracy jest kluczowe dla osób słabo widzących, ponieważ odpowiednie natężenie i kierunek światła wpływają na zdolność do dostrzegania detali oraz kontrastów. W przypadku osób z ograniczoną widocznością, wykorzystanie jasnego, rozproszonego oświetlenia, które minimalizuje cienie, jest niezmiernie ważne. Przykładowo, lampy LED o wysokiej mocy lub oświetlenie z regulacją jasności mogą być stosowane, aby dostosować warunki pracy do indywidualnych potrzeb podopiecznego. Dodatkowo, warto zwrócić uwagę na barwę światła; światło o cieplejszej temperaturze (około 3000 K) może być bardziej komfortowe, podczas gdy chłodniejsze (około 5000 K) może pomóc w bardziej szczegółowych zadaniach. Zgodnie z rekomendacjami Polskiego Standardu Oświetlenia, miejsca pracy powinny być dostosowane tak, aby umożliwić komfortowe wykonywanie zadań bez nadmiernego obciążenia wzroku. Poza tym, warto również zainwestować w pomocne akcesoria, takie jak lupa z podświetleniem, co może dodatkowo ułatwić pracę.

Pytanie 22

Który z programów komputerowych będzie odpowiedni dla terapeuty zajęciowego w tworzeniu miesięcznego planu działań terapeutycznych?

A. Corel

B. Word

C. Paint

D. Power Point

Rozważając alternatywne programy wymienione w pytaniu, warto zauważyć, że Paint jest prostym narzędziem graficznym, które służy do rysowania i edytowania obrazów, a nie do tworzenia złożonych dokumentów tekstowych. Użycie Painta w kontekście planowania działań terapeutycznych jest nieefektywne, ponieważ nie oferuje on funkcji potrzebnych do organizacji i zarządzania informacjami. Kolejnym programem jest Power Point, który jest skoncentrowany na prezentacjach. Choć może być użyty do ilustrowania pomysłów w formie wizualnej, jego główne zastosowanie nie obejmuje pisania dokumentów czy planów, co ogranicza jego użyteczność w kontekście terapii zajęciowej. Corel, choć jest potężnym narzędziem do grafiki komputerowej, również nie nadaje się do tworzenia tekstowych dokumentów planu terapeutycznego. Dobrze jest pamiętać, że planowanie terapeutyczne wymaga precyzyjnej i zorganizowanej dokumentacji, co najlepiej osiąga się poprzez edytory tekstu. Użycie niewłaściwych narzędzi może prowadzić do nieefektywnej komunikacji i braku struktury w dokumentacji, co negatywnie wpływa na jakość pracy terapeutycznej. Właściwe podejście do wyboru narzędzi jest kluczowe dla sukcesu w terapii zajęciowej, a wybór odpowiedniego oprogramowania wspiera nie tylko sam proces planowania, ale również współpracę z innymi specjalistami oraz dostosowanie działań do potrzeb pacjentów.

Pytanie 23

Osoba, która doznała urazu w wyniku wypadku drogowego, uczy się poruszać na wózku inwalidzkim. Jaką grupę przeszkód powinno się najpierw usunąć z jej otoczenia, aby zapewnić jej niezależność w działaniach związanych z samoobsługą?

A. Edukacyjnych

B. Kulturowych

C. Społecznych

D. Architektonicznych

Wybór grupy barier architektonicznych jako pierwszej do usunięcia jest kluczowy dla zapewnienia osobom poruszającym się na wózkach inwalidzkich samodzielności w codziennych czynnościach. Barierami architektonicznymi są wszelkie przeszkody w budynkach i przestrzeniach publicznych, które utrudniają lub uniemożliwiają dostęp do tych miejsc. Przykłady obejmują schody, wąskie drzwi, brak podjazdów czy niewłaściwe oznakowanie przestrzeni. Usunięcie tych barier jest zgodne z zasadami projektowania uniwersalnego, które promuje dostępność dla wszystkich użytkowników, niezależnie od ich potrzeb. W praktyce, wprowadzenie takich udogodnień jak rampy, windy i odpowiednio szerokie przejścia znacząco poprawia komfort życia osób z niepełnosprawnościami. Standardy budowlane w wielu krajach, w tym normy dostępności, wskazują na konieczność eliminacji barier architektonicznych, co jest nie tylko wymogiem prawnym, ale także moralnym, aby zapewnić równość w dostępie do przestrzeni publicznych. W związku z tym, koncentrując się na usuwaniu barier architektonicznych, możemy znacznie przyczynić się do poprawy jakości życia osób z ograniczeniami mobilności.

Pytanie 24

Podczas udzielania informacji zwrotnej podopiecznemu, który narusza zasady funkcjonowania pracowni, terapeuta zajęciowy powinien w pierwszej kolejności

A. podawać przykłady negatywnych zachowań podopiecznego z przeszłości i skoncentrować się na potencjalnych zagrożeniach wynikających z łamania zasad pracowni

B. jednoznacznie ocenić podopiecznego oraz określić jego możliwości do modyfikacji zachowania

C. w sposób ogólny formułować swoje uwagi, nie koncentrując się na szczegółach, ale zaznaczyć możliwość usunięcia podopiecznego z zajęć

D. ocenić niewłaściwe zachowanie w kontekście regulaminu pracowni i określić swoje oczekiwania dotyczące zmian

Odpowiedź wskazująca na ocenę zachowania niezgodnego z regulaminem pracowni oraz na określenie oczekiwań wobec zmiany jest prawidłowa, ponieważ opiera się na zasadach konstruktywnej informacji zwrotnej. Terapeuta zajęciowy powinien w sposób jasny i precyzyjny ocenić, jakie zachowania są nieakceptowalne, aby podopieczny miał pełną świadomość ich wpływu na środowisko pracowni oraz na innych uczestników zajęć. Warto podkreślić, że konkretne wskazanie oczekiwań dotyczących zmiany zachowania pozwala na stworzenie jasnych ram, w których podopieczny może się poruszać. Na przykład, jeśli zachowanie polega na nieprzestrzeganiu zasad współpracy, terapeuta powinien wyraźnie przedstawić, jakie konkretne działania są pożądane, takie jak aktywne słuchanie czy przestrzeganie zasad komunikacji. Tego typu podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w pracy terapeutycznej, które koncentrują się na wspieraniu rozwoju kompetencji społecznych i emocjonalnych, a także na budowaniu odpowiedzialności za własne zachowanie.

Pytanie 25

Osoba chora na schizofrenię nie dba o higienę, nie stylizuje fryzury, ani nie troszczy się o prezentowanie schludnego wyglądu. Co to opisuje w kontekście deprywacji potrzeb?

A. bezpieczeństwa i afiliacji

B. uznania i szacunku

C. higienicznych i estetycznych

D. poznawczych i psychologicznych

Odpowiedź dotycząca deprywacji potrzeb higienicznych i estetycznych jest trafna, ponieważ opisane zachowania chorego na schizofrenię wskazują na brak dbałości o osobisty wygląd i higienę. W kontekście schizofrenii, pacjenci mogą doświadczać objawów negatywnych, które obejmują spadek motywacji do wykonywania codziennych czynności, w tym dbałości o siebie. Deprywacja potrzeb higienicznych oznacza, że jednostka nie tylko zaniedbuje podstawowe czynności pielęgnacyjne, ale także może odczuwać brak zainteresowania swoim wyglądem, co jest istotnym wskaźnikiem stanu zdrowia psychicznego. Praktyczne przykłady obejmują sytuacje, w których terapeuci lub opiekunowie muszą interweniować, aby pomóc pacjentom w przywracaniu codziennych nawyków higienicznych, co może być kluczowe dla ich rehabilitacji. Wspieranie pacjentów w powrocie do zdrowia często wymaga zrozumienia ich potrzeb w zakresie higieny oraz wrażliwości na ich indywidualne problemy. Standardy opieki psychologicznej podkreślają znaczenie rehabilitacji psychospołecznej, która uwzględnia takie aspekty, a także promuje działania mające na celu poprawę jakości życia osób z zaburzeniami psychicznymi.

Pytanie 26

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego zdanie: Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Streszczenie

B. Odbicie

C. Parafrazowanie

D. Wyjaśnienie

Klaryfikacja to technika aktywnego słuchania, która polega na zadawaniu pytań mających na celu wyjaśnienie lub zrozumienie wypowiedzi drugiej osoby. W kontekście pytania, terapeuta zajęciowy zwraca się do podopiecznego z pytaniem: 'Co masz na myśli, mówiąc, że to zadanie jest zbyt trudne?'. To pytanie wskazuje na potrzebę uzyskania dodatkowych informacji, co jest kluczowe w procesu terapeutycznym. Klaryfikacja pomaga w zrozumieniu emocji i myśli podopiecznego, umożliwiając mu lepsze wyrażenie swoich odczuć. W praktyce, terapeuci często stosują tę technikę, aby upewnić się, że są na tej samej stronie z podopiecznymi, co prowadzi do efektywniejszej terapii. Poprzez klaryfikację terapeuta może również zidentyfikować konkretne obszary, gdzie podopieczny może potrzebować wsparcia, a także zbudować zaufanie, co jest niezbędne w relacjach terapeutycznych. Dobrą praktyką jest stosowanie klaryfikacji zarówno w sytuacjach indywidualnych jak i grupowych, co może znacząco wpłynąć na dynamikę grupy i poprawić skuteczność interwencji.

Pytanie 27

Uczestnictwo w zajęciach stolarskich jest niewskazane dla osób

A. z zespołem Downa

B. z paraplegią

C. z mózgowym porażeniem dziecięcym

D. z astmą oskrzelową

Zajęcia w pracowni stolarskiej mogą budzić wątpliwości w kontekście bezpieczeństwa osób z różnymi schorzeniami, takimi jak mózgowe porażenie dziecięce, paraplegia czy zespół Downa. Mózgowe porażenie dziecięce, będące wynikiem uszkodzenia mózgu, często wpływa na zdolności motoryczne i równowagę, co może stwarzać ryzyko upadków lub urazów w warsztacie, jednak odpowiednie dostosowanie stanowiska pracy oraz wsparcie ze strony opiekunów mogą zminimalizować te zagrożenia. W przypadku paraplegii, osoby z ograniczeniami ruchowymi mogą być w stanie brać udział w zajęciach stolarskich, jeżeli zapewni się im dostęp do odpowiednich narzędzi oraz sprzętu ułatwiającego pracę w pozycji siedzącej. Z kolei osoby z zespołem Downa mogą wykazywać różne poziomy zdolności intelektualnych oraz motorycznych, co czyni ich uczestnictwo możliwym w zależności od indywidualnych umiejętności. Wszelkie teorie dotyczące przeciwwskazań do zajęć w pracowni powinny być oparte na ocenie ryzyka oraz konkretnej sytuacji zdrowotnej danej osoby. Ważne jest, aby nie wykluczać z zajęć osób z niepełnosprawnościami, a raczej dążyć do ich integracji poprzez adaptację metod pracy oraz otoczenia, gdyż każde z wymienionych schorzeń niekoniecznie musi wykluczać uczestnictwo w zajęciach stolarskich.

Pytanie 28

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić w swoim wyposażeniu terapeuta, który organizuje zajęcia z techniki patchwork?

A. Cynę, szlifierkę, fragmenty kolorowego szkła

B. Wosk ceramiczny, zaprawiacz, angoby

C. Maszynę do szycia, kawałki tkanin, wykrój

D. Medium do spękań, klej wikolowy, farbę akrylową

Analizując błędne odpowiedzi, warto zauważyć, że odpowiedzi opierające się na materiałach i narzędziach niezwiązanych z szyciem tkanin są niewłaściwe w kontekście techniki patchwork. Cyna i szlifierka, wskazane w jednej z odpowiedzi, są narzędziami związanymi z obróbką metali, co nie ma zastosowania w tworzeniu patchworków. Fragmenty kolorowego szkła, z kolei, sugerują podejście do techniki witrażowej, które również jest odrębną dziedziną artystyczną, nie mającą związku z szyciem. Wosk ceramiczny, zaprawiacz i angoby to materiały używane w ceramice, co również jest całkowicie nieadekwatne do pracy z tkaninami. Medium do spękań oraz klej wikolowy to techniki związane z malarstwem oraz decoupage'em, które nie są związane z szyciem, a ich zastosowanie w kontekście patchworku jest mylące. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków to brak zrozumienia specyfiki technik rękodzielniczych oraz pomieszanie różnych dziedzin sztuki, co może prowadzić do chaosu w nauczaniu oraz w praktycznych zastosowaniach. Kluczowe jest, aby terapeuta posiadał wiedzę na temat odpowiednich narzędzi i materiałów, co pozwoli mu na skuteczne planowanie zajęć i osiągnięcie zamierzonych celów terapeutycznych.

Pytanie 29

Jakie jest zastosowanie parafraz w pracy terapeuty zajęciowego?

A. sprawdzenia, czy właściwie zrozumiał podopiecznego

B. uznania wysiłku rozmówcy

C. sprecyzowania wypowiedzi podopiecznego

D. łączenia istotnych treści oraz faktów

Parafraza w pracy terapeuty zajęciowego jest kluczowym narzędziem, które pozwala upewnić się, że terapeuta właściwie zrozumiał intencje i emocje wyrażane przez podopiecznego. Głównym celem parafrazowania jest potwierdzenie, że odbiorca komunikacji uchwycił sens rozmowy, co umożliwia wyjaśnienie ewentualnych nieporozumień. Przykładowo, terapeuta może powiedzieć: 'Rozumiem, że czujesz się przytłoczony sytuacją, w której się znajdujesz.' Tego rodzaju działalność nie tylko pokazuje empatię terapeuty, ale również zachęca podopiecznego do dalszej eksploracji swoich myśli i uczuć. W kontekście standardów profesji, parafrazowanie wspiera budowanie zaufania i bezpieczeństwa w relacji terapeutycznej, co jest zgodne z zasadami etyki i praktyki w terapii zajęciowej. Używanie parafraz w praktyce może również pomóc w identyfikacji kluczowych obszarów, które wymagają dalszej interwencji lub wsparcia, co jest fundamentem skutecznego procesu terapeutycznego.

Pytanie 30

Powrót, zazwyczaj pod wpływem stresu, do zachowań typowych dla wcześniejszego etapu rozwojowego, określa się mianem

A. autoagresją

B. progresją

C. infantylizmem

D. regresją

Regresja to pojęcie psychologiczne, które odnosi się do powrotu jednostki do wcześniejszych, bardziej prymitywnych lub dziecięcych zachowań pod wpływem stresu lub innych trudnych sytuacji życiowych. Zjawisko to jest często obserwowane w terapii psychologicznej, gdzie pacjenci mogą przejawiać zachowania przypominające te z ich dzieciństwa, takie jak płacz, złość czy skłonność do szukania poczucia bezpieczeństwa w osobach dorosłych. Regresja może być mechanizmem obronnym, który pozwala na chwilowe złagodzenie stresu poprzez ucieczkę do prostszych, bardziej znanych emocji i sposobów reagowania. W praktyce, terapeuci mogą spotkać się z regresją u osób przeżywających kryzysy życiowe, takie jak rozwody, utraty bliskich czy poważne zmiany zawodowe. W takich przypadkach ważne jest, aby terapeuta potrafił zrozumieć i uznać te zachowania, jednocześnie pomagając pacjentowi w powrocie do bardziej adaptacyjnych strategii radzenia sobie. Warto również zaznaczyć, że regresja nie jest zawsze negatywna; w pewnych kontekstach może być naturalnym i zdrowym sposobem na poradzić sobie z trudnościami.

Pytanie 31

Zasada, która wskazuje, by w sytuacji odrzucania prośby mówić wolniej, głębiej oddychać, parafrazować i zadawać pytania, gdy coś jest niejasne, nie unikać kontaktu wzrokowego, lecz patrzeć rozmówcy w oczy oraz dać sobie czas na namysł, to

A. zdarta płyta

B. jujitsu

C. zasłona z mgły

D. jestem słoniem

Zasady komunikacji asertywnej powinny być stosowane w każdej interakcji, jednak niektóre zaproponowane opcje, takie jak "zasłona z mgły", "zdarta płyta" i "jujitsu", nie oddają istoty skutecznej komunikacji. Po pierwsze, "zasłona z mgły" odnosi się do techniki, w której jednostka unika jasnego wyrażenia swoich myśli i uczuć, co w rzeczywistości może prowadzić do nieporozumień i frustracji w relacjach. Tego podejścia unikamy, ponieważ skuteczna komunikacja wymaga przejrzystości, a nie ukrywania intencji. Z kolei termin "zdarta płyta" implikuje powtarzanie tych samych argumentów bez względu na kontekst, co może być postrzegane jako monotonne i nieefektywne w rozmowie. W sytuacji, gdy pojawiają się nieporozumienia, kluczowe jest, aby zadawać pytania i wyjaśniać, a nie tkwić w powtarzaniu tych samych fraz. Wreszcie, "jujitsu" w kontekście komunikacyjnym może sugerować manipulację lub wykorzystywanie strategii defensywnych, co również stoi w sprzeczności z zasadami asertywności, które promują otwartość i szacunek w rozmowie. Całościowo, te podejścia mogą prowadzić do błędnych wniosków i szkodliwych efektów w relacjach międzyludzkich, ponieważ nie sprzyjają dialogowi opartemu na zrozumieniu i empatii.

Pytanie 32

Terapeuta zajęciowy, który docenił podopiecznego za wsparcie kolegi przed całą grupą, zastosował nagrodę

A. społeczną

B. rzeczową

C. uznaniową

D. pieniężną

Nagrody rzeczowe, pieniężne i uznaniowe są formami motywacji, które jednak różnią się od nagrody społecznej, stosowanej przez terapeutę zajęciowego. Odpowiedzi rzeczowej nie można uznać za poprawną, ponieważ nagrody rzeczowe często koncentrują się na materialnych aspektach, co nie sprzyja budowaniu relacji w grupie. W przypadkach, gdy terapeuta stosuje nagrodę pieniężną, może to prowadzić do niezdrowej rywalizacji, a nie wspierania współpracy i integracji w grupie. Uznaniowa nagroda, choć bliska społecznej, zazwyczaj koncentruje się na indywidualnych osiągnięciach, a nie na wzmocnieniu relacji społecznych. W kontekście terapii zajęciowej kluczowe jest wspieranie interakcji między uczestnikami oraz rozwijanie umiejętności społecznych. Błędem jest mylenie różnych typów nagród i łączenie ich z kontekstem, w którym terapeuta powinien działać na rzecz integracji grupowej. Efektywna terapia zajęciowa opiera się na wzmacnianiu pozytywnych interakcji społecznych, które prowadzą do większej zaangażowania i lepszej dynamiki grupowej. Przy ocenie skuteczności działań terapeutycznych warto kierować się zasadami, które podkreślają znaczenie wsparcia społecznego jako fundamentu dla rozwoju umiejętności interpersonalnych.

Pytanie 33

Przygotowując formularz karty informacyjnej dla osób ubiegających się o uczestnictwo w zajęciach ośrodka wsparcia, należy koniecznie uwzględnić w nim

A. wskazania do terapii zgodnie z orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności

B. szczegółowe dane na temat struktury rodziny uczestnika

C. klauzulę wyrażającą zgodę na przetwarzanie danych osobowych zawartych w formularzu

D. informację o historii hospitalizacji z ostatnich lat oraz dawkowanie stosowanych leków

Klauzula zgody na przetwarzanie danych osobowych jest kluczowym elementem kwestionariusza karty informacyjnej dla kandydatów do uczestnictwa w zajęciach ośrodka wsparcia. Zgodnie z Rozporządzeniem o Ochronie Danych Osobowych (RODO), przetwarzanie danych osobowych wymaga uzyskania wyraźnej zgody osoby, której dane dotyczą. Bez tej klauzuli, wszelkie informacje zawarte w kwestionariuszu nie mogą być legalnie przetwarzane ani przechowywane, co może prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych dla ośrodka. Przykładowo, w sytuacji, gdy osoba przekaże swoje dane w celu skorzystania z terapii, a ośrodek nie uzyska zgody na ich przetwarzanie, może to skutkować naruszeniem jej prywatności. Oprócz samej zgody, klauzula powinna zawierać informacje o celu przetwarzania danych, sposobie ich wykorzystania oraz prawie dostępu do danych osobowych. Taka praktyka jest również zgodna z najlepszymi standardami w zakresie ochrony danych, co sprzyja budowaniu zaufania między ośrodkiem a jego uczestnikami.

Pytanie 34

Podopieczna z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, która niedawno zaczęła być kłótliwa, oddała swoją biżuterię w lombardzie i wzięła kredyt w banku. Śpi zaledwie 2-3 godziny każdej nocy, a w godzinach nocnych przegląda portale społecznościowe, uruchomiła również internetowy biznes "Kobieta sukcesu". Przedstawione zachowania mogą sugerować, że doszło do

A. dystymii

B. dysforii

C. paratymii

D. manii

Wybór odpowiedzi dotyczącej paratymii, dysforii czy dystymii jako alternatyw do manii jest mylny oraz pokazuje brak zrozumienia różnic między tymi pojęciami. Paratymia odnosi się do niezgodności emocjonalnej, w której uczucia nie odpowiadają sytuacji, ale nie wiąże się bezpośrednio z wzorami aktywności czy zachowań ryzykownych, jakie obserwujemy w manii. Dysforia to stan ogólnego niezadowolenia i przygnębienia, który również nie odpowiada opisanemu przypadkowi pacjentki, biorąc pod uwagę jej podwyższony nastrój i aktywność. Dystymia, czyli przewlekłe niskie samopoczucie, również odbiega od opisywanych symptomów manii, ponieważ charakteryzuje się stabilnym, ale obniżonym nastrojem, a nie podwyższonym i aktywnym. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych niepoprawnych wniosków mogą obejmować mylenie objawów depresyjnych z objawami hipomaniakalnymi, co podkreśla potrzebę dokładniejszego zrozumienia klasyfikacji zaburzeń afektywnych. W kontekście terapeutycznym, istotne jest, aby dokładnie analizować objawy i ich nasilenie, tak aby nie wprowadzać pacjentów w nieodpowiednie programy terapeutyczne, na co wskazują standardy i dobre praktyki w psychiatrii.

Pytanie 35

Amnezja odnosi się do zaburzeń

A. spostrzegania

B. uczenia się

C. myślenia

D. pamięci

Zaburzenia myślenia, spostrzegania oraz uczenia się są istotnymi aspektami funkcjonowania poznawczego, jednak amnezja nie odnosi się bezpośrednio do tych obszarów. Myślenie jest procesem, który obejmuje zdolności analityczne, rozwiązywanie problemów oraz podejmowanie decyzji, co różni się od pamięci, która jest zbiorem przechowywanych informacji. Spostrzeganie, w tym zdolność do interpretacji bodźców sensorycznych, również nie jest związane z amnezją, ponieważ amnezja dotyczy bezpośrednio zdolności do przyswajania i przypominania sobie już zdobytych informacji. Uczenie się, z drugiej strony, jest procesem nabywania nowych umiejętności i informacji, co może być osłabione u osób z amnezją, ale nie definiuje samego zaburzenia. Błędem jest myślenie, że amnezja wpływa na myślenie i spostrzeganie w taki sam sposób, w jaki wpływa na pamięć. Często występuje nieporozumienie dotyczące tego, jak różne procesy poznawcze są ze sobą powiązane, co prowadzi do mylnych wniosków. Kluczowe jest zrozumienie, że amnezja to zaburzenie szczególnie ukierunkowane na pamięć, a nie na inne obszary funkcji poznawczych, co jest istotne w kontekście diagnozowania i prowadzenia terapii.

Pytanie 36

Jakie zalecenia reumatologa powinien wdrażać terapeuta wobec pacjenta z reumatoidalnym zapaleniem stawów?

A. Realizowanie intensywnych ćwiczeń 5 razy w tygodniu, unikanie przeciążania stawów, rozłożenie obciążenia.

B. Spożywanie suplementów diety zawierających glukozaminę, poranna gimnastyka.

C. Unikanie powtarzalnego wysiłku, rozdzielenie ciężaru, stosowanie przerw na odpoczynek.

D. Realizowanie intensywnych ćwiczeń co najmniej 3 razy w tygodniu, przyjmowanie suplementów diety z glukozaminą.

Faktycznie, unikanie jednorodnego wysiłku, rozłożenie ciężaru oraz stosowanie przerw na odpoczynek to kluczowe elementy w terapii reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS). RZS jest przewlekłą chorobą zapalną, która może prowadzić do zniszczenia stawów oraz ograniczenia ich funkcji. Terapeuci powinni stosować indywidualne podejście do pacjentów, dostosowując program rehabilitacji do ich potrzeb i możliwości. Przykładowo, w miarę możliwości należy wprowadzać różnorodne formy aktywności fizycznej, takie jak pływanie, które jest mniej obciążające dla stawów. Zastosowanie przerw na odpoczynek pozwala na regenerację, co jest niezbędne w przypadku osób z RZS, aby uniknąć zaostrzenia objawów. Rozłożenie ciężaru ciała lub zastosowanie pomocy ortopedycznych może również zredukować obciążenie stawów i poprawić komfort ruchu. Te podejścia są zgodne z zaleceniami towarzystw reumatologicznych, które podkreślają znaczenie holistycznego, wieloaspektowego podejścia do terapii RZS, obejmującego zarówno farmakoterapię, jak i rehabilitację.

Pytanie 37

Które z poniższych działań terapeuta zajęciowy powinien wdrożyć w pracy z osobą po udarze mózgu?

A. Zajęcia z zakresu matematyki

B. Intensywne treningi wytrzymałościowe

C. Ćwiczenia koordynacji ręka-oko

D. Programowanie komputerowe

Ćwiczenia koordynacji ręka-oko są kluczowe w terapii zajęciowej dla osób po udarze mózgu. Udar często wpływa na kontrolę motoryczną, powodując problemy z precyzyjnymi ruchami, a zwłaszcza z koordynacją ruchów rąk i oczu. Dzięki odpowiednio dobranym ćwiczeniom, pacjenci mogą poprawić swoje umiejętności w tym zakresie, co ma bezpośrednie przełożenie na ich codzienne funkcjonowanie. Przykładowo, lepsza koordynacja ręka-oko ułatwia wykonywanie czynności takich jak pisanie, jedzenie czy ubieranie się. Ważne jest, aby ćwiczenia były dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta i stopnia jego zaawansowania, co pozwala na stopniowe zwiększanie poziomu trudności. Warto również wspomnieć, że takie ćwiczenia są zgodne z najlepszymi praktykami w rehabilitacji neurologicznej, gdzie kluczowe jest skupienie się na funkcjonalności i poprawie jakości życia pacjenta. Terapeuci zajęciowi często wykorzystują różnorodne narzędzia, takie jak piłki, układanki czy specjalistyczne programy komputerowe, aby maksymalizować efektywność terapii. Właściwie prowadzone ćwiczenia mogą znacznie przyspieszyć proces rehabilitacji i pomóc pacjentom w odzyskaniu sprawności.

Pytanie 38

Osoba uczestnicząca w warsztatach terapii zajęciowej jest osobą z nadwagą, ale nie pragnie brać udziału w porannych zajęciach gimnastycznych ani w innych formach aktywności fizycznej. Jakie zajęcia powinien zasugerować terapeuta, biorąc pod uwagę konieczność poprawy kondycji fizycznej tej osoby?

A. Filmoterapię

B. Biblioterapię

C. Choreoterapię

D. Muzykoterapię

Muzykoterapia, biblioterapia i filmoterapia, choć mają swoje zalety, nie są odpowiednimi rozwiązaniami dla uczestnika warsztatu terapii zajęciowej, który wymaga poprawy sprawności fizycznej. Muzykoterapia koncentruje się na wykorzystaniu muzyki w celu wsparcia emocjonalnego i psychologicznego, ale nie angażuje ciała w ruch, co jest kluczowe dla osób otyłych, które muszą zwiększyć poziom aktywności fizycznej. Biblioterapia, opierająca się na literaturze, może wspierać rozwój osobisty i emocjonalny, jednak nie dostarcza fizycznych korzyści związanych z ruchem. Podobnie filmoterapia, która polega na analizie filmów w kontekście emocji czy doświadczeń, również nie angażuje uczestników w aktywność fizyczną. Wybór tych form terapii może prowadzić do mylnego przekonania, że wsparcie dla otyłych uczestników powinno koncentrować się wyłącznie na aspekcie psychicznym, zaniedbując jednocześnie ważny wymiar fizyczny. Takie podejście nie uwzględnia holistycznego modelu zdrowia, który zakłada, że zdrowie fizyczne i psychiczne są ze sobą nierozerwalnie związane. Z tego powodu, odpowiedzi te nie spełniają potrzeby usprawnienia fizycznego uczestnika, co jest kluczowym celem terapii zajęciowej w przypadku osób otyłych.

Pytanie 39

Która z metod stosowanych w rehabilitacji niemowląt z mózgowym porażeniem dziecięcym opiera się na stymulacji receptorów proprioceptywnych w celu pobudzenia mózgu do realizacji konkretnego wzorca ruchowego?

A. Metoda V. Vojty

B. Metoda NDT Bobath

C. Metoda kinesiotapingu

D. Metoda M. Montessori

Metoda V. Vojty, znana również jako metoda refleksów ruchowych, koncentruje się na aktywacji receptorów czucia głębokiego w celu stymulacji mózgu do realizacji określonych wzorców ruchowych. W terapii niemowląt z mózgowym porażeniem dziecięcym, metoda ta wykorzystuje naturalne odruchy i reakcje ciała, aby wspierać rozwój motoryczny i poprawiać koordynację. Przykładowo, fizjoterapeuta może wywołać specyficzny odruch, wpływając na odpowiednią część ciała, co prowadzi do zainicjowania ruchu w określonym kierunku. Ta metoda jest szczególnie skuteczna, ponieważ bazuje na innym podejściu do rehabilitacji, koncentrując się na naturalnych wzorcach ruchowych i ich odtworzeniu. Standardy terapeutyczne opierają się na holistycznym traktowaniu pacjenta, gdzie każdy element terapii ma na celu aktywację układu nerwowego, co sprzyja adaptacji i rewitalizacji funkcji ruchowych. Zastosowanie tej metody w praktyce często przynosi widoczne efekty, co potwierdzają liczne badania kliniczne oraz doświadczenia terapeutów pracujących z dziećmi z MPDz.

Pytanie 40

U pacjentki stwierdzono chorobę wieńcową serca. W kontekście organizacji czasu wolnego, co terapeuta powinien zaproponować pacjentce?

A. ćwiczenia oddechowe oraz biegi na czas

B. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz ćwiczenia oddechowe

C. gimnastykę korekcyjną oraz ćwiczenia oddechowe

D. gimnastykę ogólnousprawniającą oraz biegi przełajowe

Propozycje takie jak gimnastyka korekcyjna czy biegi na czas nie są odpowiednie dla pacjentów z chorobą wieńcową serca. Gimnastyka korekcyjna, choć istotna w rehabilitacji, ma na celu przede wszystkim poprawę postawy ciała i może nie dostarczać wystarczającej aktywności aerobowej potrzebnej do wsparcia układu krążenia. Dla osób z chorobami serca kluczowe jest utrzymanie umiarkowanej, ale regularnej aktywności fizycznej, co nie znajduje odzwierciedlenia w zaproponowanej gimnastyce korekcyjnej. Biegi na czas, z drugiej strony, mogą prowadzić do nadmiernego obciążenia organizmu, co jest szczególnie ryzykowne dla osób z chorobami serca. Intensywne wysiłki mogą wywołać niepożądane reakcje ze strony układu krążenia, takie jak przyspieszenie akcji serca czy nawet epizody dusznicy bolesnej. Podobnie, ćwiczenia oddechowe w połączeniu z biegami na czas są sprzeczne z zasadą, że wysiłek powinien być dostosowany do możliwości pacjenta. Często pacjenci z chorobami serca nie są w stanie wykonywać intensywnych ćwiczeń, co może prowadzić do frustracji i zniechęcenia, a w dłuższej perspektywie do zmniejszenia ich aktywności fizycznej. Właściwe podejście do rehabilitacji kardiologicznej powinno uwzględniać zarówno ćwiczenia fizyczne, jak i techniki oddechowe, co wpisuje się w zalecenia dotyczące holistycznego podejścia do pacjenta.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej