Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 07:57
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 08:09

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaką część padającego światła odbija powierzchnia szarej karty?

A. 18%

B. 3%

C. 90%

D. 30%

Odpowiedź 18% jest poprawna, ponieważ szara karta została zaprojektowana jako standardowe narzędzie w fotografii i grafice komputerowej do oceny i kontroli kolorów. Odbija ona 18% padającego światła, co czyni ją neutralnym punktem odniesienia w pomiarach. W praktyce, szare karty są wykorzystywane do kalibracji ekspozycji oraz do ustawienia balansu bieli, co jest szczególnie istotne przy pracy w zmiennych warunkach oświetleniowych. W standardzie ISO 12232 odnajdujemy informacje dotyczące pomiaru światła i czułości, które wskazują na znaczenie neutralnych tonów w uzyskiwaniu dokładnych kolorów. Szara karta jest również powszechnie stosowana w postprodukcji, gdzie umożliwia precyzyjne dopasowanie kolorów w programach graficznych, a jej użycie w procesie obróbki zdjęć pozwala na zachowanie spójności kolorystycznej. Umiejętność korzystania z szarej karty w praktyce jest kluczowym elementem w pracy każdego profesjonalnego fotografa oraz grafika.

Pytanie 2

Przygotowane zapotrzebowanie na sprzęt i materiały do realizacji zdjęć w plenerze z wykorzystaniem promieniowania podczerwonego powinno zawierać aparat fotograficzny z zestawem obiektywów oraz statyw, a także

A. filtr UV i film wrażliwy na promieniowanie długofalowe

B. filtr IR i film czuły na promieniowanie długofalowe

C. filtr IR i film ortochromatyczny

D. filtr jasnoczerwony i film ortochromatyczny

Odpowiedź jest poprawna, ponieważ stosowanie filtru IR (podczerwonego) oraz filmu czułego na promieniowanie długofalowe jest kluczowe w fotografii podczerwonej. Filtr IR pozwala na przepuszczenie jedynie promieniowania podczerwonego, blokując jednocześnie widzialne światło, co pozwala uzyskać unikalne efekty wizualne, charakterystyczne dla tego typu zdjęć. Film czuły na promieniowanie długofalowe jest niezbędny, aby uchwycić te długości fal, które są dla ludzkiego oka niewidoczne, co poszerza możliwości kreatywne fotografa. Przykładem zastosowania może być fotografia krajobrazowa, gdzie IR umożliwia uzyskanie dramatycznych kontrastów między roślinnością a niebem, a także zdjęcia medyczne, w których podczerwień pomaga w analizie ciepłoty ciała. Dobre praktyki w tej dziedzinie obejmują także uwzględnienie odpowiednich ustawień aparatu oraz oświetlenia, aby maksymalizować jakość uzyskiwanych obrazów.

Pytanie 3

Do oświetlonego zdjęcia pejzażu wykorzystano czas naświetlania – 1/60 s oraz przysłonę – f/8. Jakie parametry ekspozycji należy ustawić w aparacie fotograficznym, aby uzyskać tę samą ilość światła padającego na matrycę?

A. 1/125 s, f/5,6

B. 1/30 s, f/1,4

C. 1/15 s, f/2,8

D. 1/250 s, f/2,8

Odpowiedź 1/125 s, f/5,6 jest poprawna, ponieważ zachowuje tę samą ilość światła padającego na matrycę aparatu, jak w przypadku oryginalnych ustawień 1/60 s i f/8. Zmiana czasu naświetlania na 1/125 s oznacza, że matryca będzie naświetlana krócej, co zmniejsza ilość światła docierającego do sensora. Aby zrekompensować tę stratę światła, musimy otworzyć przysłonę. Przysłona f/5,6 jest szersza w porównaniu do f/8, co pozwala na wpuszczenie większej ilości światła na matrycę. W praktyce, zrozumienie związku między czasem naświetlania a przysłoną jest kluczowe dla uzyskania odpowiedniej ekspozycji, a także dla kontrolowania głębi ostrości w zdjęciach. W fotografii, standardem jest dążenie do zrównoważenia tych parametrów, aby uzyskać pożądany efekt. Warto również pamiętać, że niektóre scenariusze mogą wymagać dodatkowej korekty ekspozycji, np. w warunkach silnego oświetlenia lub w cieniu, co wymaga umiejętności dostosowywania tych wartości w praktyce.

Pytanie 4

Do wykonania studyjnych zdjęć portretowych w technice low key wskazane jest zastosowanie tła w kolorze

A. żółtym.

B. zielonym.

C. czarnym.

D. białym.

Technika low key w fotografii portretowej polega na tworzeniu zdjęć o przewadze ciemnych tonów, z mocnym kontrastem i subtelnym modelowaniem światłem. Zastosowanie czarnego tła jest tutaj praktycznie nie do zastąpienia. Pozwala ono na uzyskanie głębokiej czerni, co jest kluczowe, żeby postać wyraźnie odcinała się od otoczenia i żeby światło mogło budować plastykę twarzy oraz sylwetki. W studiach fotograficznych czarne tła to absolutny standard przy sesjach low key – gwarantują one, że nie będzie niechcianych odbić światła ani przebarwień, co przy jasnych tłach jest naprawdę trudne do opanowania. Moim zdaniem właśnie przy portretach low key można najlepiej pokazać charakter modela, bo taki klimat zdjęcia działa trochę teatralnie, skupia całą uwagę na twarzy, oczach, emocjach. W praktyce używa się nie tylko czarnej tkaniny, ale też specjalnych matowych materiałów, żeby jeszcze bardziej pochłonąć światło. Z mojego doświadczenia, zdjęcia z czarnym tłem są najbardziej „czyste” i profesjonalne, szczególnie jeśli potem chcemy je jeszcze edytować. Co ciekawe, wielu mistrzów portretu, jak Irving Penn czy Yousuf Karsh, właśnie taki zabieg stosowało, żeby stworzyć niezapomniane, mocno emocjonalne ujęcia. W sumie, jeśli ktoś planuje fotografię low key, czarne tło to taki must-have w studiu – nie ma lepszego rozwiązania.

Pytanie 5

Która wada obiektywu polega na tym, że wiązka promieni świetlnych wychodząca z punktu położonego poza osią optyczną obiektywu, po przejściu przez obiektyw tworzy obraz w kształcie przecinka?

A. Aberracja komatyczna.

B. Astygmatyzm.

C. Dystorsja.

D. Aberracja chromatyczna.

Aberracja komatyczna, zwana po prostu komą, to dość ciekawa i niestety bardzo uciążliwa wada optyczna, szczególnie jeśli pracujemy z jasnymi obiektywami i zależy nam na perfekcyjnej ostrości w całym kadrze. Polega ona na tym, że światło pochodzące z punktu położonego poza osią optyczną (czyli np. z rogu kadru) po przejściu przez soczewki nie skupia się w jednym punkcie. Zamiast tego obraz punktowy zamienia się w kształt przypominający przecinek, kometę czy nawet skrzydło mewy – stąd ta nazwa. Efekt ten jest szczególnie widoczny przy fotografii nocnej, np. gdy robisz zdjęcia gwiazd albo świateł w mieście. Z mojego doświadczenia wynika, że nawet bardzo drogie obiektywy czasami mają z tym problem, zwłaszcza przy pełnym otwarciu przysłony. Najlepsi producenci, tacy jak Zeiss czy Sigma Art, stosują specjalne układy soczewek asferycznych, żeby minimalizować komę, ale nigdy nie pozbywają się jej całkowicie. Fotografowie krajobrazu często przymykają obiektyw właśnie po to, by poprawić ostrość na brzegach i zredukować efekt przecinków. To pokazuje, że znajomość tej wady jest bardzo przydatna w praktyce – można lepiej dobrać sprzęt albo ustawienia do danego zadania. Komatyczna aberracja to zjawisko doskonale opisane w podręcznikach fotografii i optyki, a zrozumienie jej pozwala świadomie korzystać z możliwości (i ograniczeń) obiektywów. Moim zdaniem, jeśli ktoś poważnie podchodzi do fotografii nocnej, to po prostu musi się nauczyć rozpoznawać komę i wiedzieć, jak z nią walczyć.

Pytanie 6

Drukując barwny projekt graficzny na papierze przy użyciu drukarki atramentowej, należy pamiętać o ustawieniu przestrzeni barw

A. CMYK oraz o dopasowaniu powierzchni drukowania i wielkości dokumentu.

B. LAB oraz o dopasowaniu powierzchni drukowania i wielkości dokumentu.

C. Skala szarości oraz o kalibracji drukarki.

D. PANTONE oraz o kalibracji drukarki.

Ustawienie przestrzeni barw CMYK przed drukowaniem barwnego projektu na drukarce atramentowej to absolutna podstawa w poligrafii. Moim zdaniem, wiele osób lekceważy ten etap, a potem są narzekania, że kolory na wydruku wyglądają zupełnie inaczej niż na monitorze. Drukarki atramentowe, nawet te domowe, zawsze korzystają z tuszy w systemie CMYK, czyli Cyan, Magenta, Yellow, Black. Jeżeli projekt przygotujemy w RGB, który jest przestrzenią barw typową dla ekranów, to podczas wydruku i tak nastąpi automatyczna konwersja do CMYK, przez co kolory mogą być wyblakłe albo inne niż zamierzaliśmy. W praktyce, jeżeli grafik ustawi dokument w CMYK i przejrzy wszystkie elementy przed drukiem, zminimalizuje ryzyko wpadek kolorystycznych. Do tego – dopasowanie powierzchni drukowania i wielkości dokumentu to też nie jest żadna sztuka: trzeba po prostu sprawdzić, czy format projektu odpowiada formatowi papieru, a marginesy nie zostaną obcięte. Dobrą praktyką jest też robienie tzw. próbnych wydruków (proof) na tej samej drukarce i papierze, na którym będziemy drukować cały nakład. Z mojego doświadczenia nawet minimalne różnice w ustawieniach papieru potrafią mocno popsuć efekt końcowy albo przejaskrawić kolory. Tak więc, jak już ktoś pracuje z drukiem, niech zawsze pamięta: CMYK i dopasowanie do papieru i formatu – to podstawa profesjonalizmu w tej branży.

Pytanie 7

Stylizację fotografii wykonano, stosując polecenie

A. filtr/rozmycie/rozmycie promieniste.

B. filtr/artystyczne/akwarele.

C. filtr/tekstura/witraż.

D. filtr/szkic/wzór rastra.

Wybierając inne filtry, jak 'filtr/artystyczne/akwarele', 'filtr/tekstura/witraż' czy 'filtr/rozmycie/rozmycie promieniste', można się w łatwy sposób pogubić co do stylizacji zdjęć. Na przykład filtr akwarelowy daje efekt malarskiego wykończenia, ale to już nie jest to samo co wzór rastra. Kiedy ktoś decyduje się na ten efekt, myśli, że uzyska podobny wygląd, a w rzeczywistości akwarele bardziej skupiają się na miękkich kolorach i krawędziach. Z kolei filtr tekstury witrażu dodaje za dużo elementów, co może zepsuć oryginalny obraz i sprawić, że wydaje się chaotyczny. Filtr rozmycia promienistego działa inaczej, bo rozmywa obraz dookoła centrum, co zmienia pierwotny zamiar artysty. Często nowi w edytowaniu zdjęć myślą, że zmiana stylu to od razu poprawa estetyki, a to niestety nie zawsze tak działa. Warto zrozumieć różnice między tymi efektami, żeby lepiej stylizować swoje fotografie.

Pytanie 8

Ilustracja przedstawia

A. konwerter.

B. slider.

C. światłomierz.

D. pilota do lamp.

To na zdjęciu to klasyczny światłomierz – bardzo praktyczne narzędzie, szczególnie dla osób pracujących z fotografią analogową lub w studiu, gdzie precyzyjna kontrola ekspozycji jest kluczowa. Światłomierz mierzy natężenie światła padającego na scenę lub odbijanego od obiektu, dzięki czemu można właściwie ustawić parametry aparatu: przysłonę, czas naświetlania i czułość ISO. Jest to sprzęt pozwalający uzyskać powtarzalne i kontrolowane efekty, o co trudno przy samym korzystaniu z pokręteł w aparacie na oko – szczególnie w złożonych warunkach oświetleniowych. Z mojego doświadczenia, światłomierze ręczne są niezastąpione podczas sesji portretowych czy fotografii produktowej, gdzie liczy się drobiazgowa kontrola światła. Warto wiedzieć, że profesjonaliści w branży przestrzegają standardu pracy ze światłomierzem, bo zapewnia on powtarzalność i eliminuje zgadywanie we wstępnych ustawieniach. Co ciekawe, światłomierze bywają używane też w filmowaniu, gdzie odpowiedni dobór ekspozycji wpływa na odbiór całości materiału. Moim zdaniem – jeśli ktoś poważnie myśli o fotografii czy pracy ze światłem, to umiejętność obsługi światłomierza to absolutna podstawa fachu.

Pytanie 9

W czarno-białej fotografii, aby przyciemnić zieleń i czerwień na obrazie, a rozjaśnić niebieski kolor, stosuje się filtr

A. żółtego

B. czerwonego

C. zielonego

D. niebieskiego

Użycie filtru zielonego w kontekście przyciemniania kolorów nie jest właściwe. Filtr zielony wpłynie na zielone obiekty w taki sposób, że będą one jaśniejsze, podczas gdy inne kolory, takie jak czerwony, będą nieco przyciemnione. Taki efekt nie jest zgodny z zamierzonym celem, czyli przyciemnieniem zieleni i czerwieni. Z kolei filtr niebieski, który jest poprawny, działa zupełnie inaczej, ponieważ rozjaśnia niebieskie elementy, a ciemnieje dla czerwonych i zielonych. W przypadku filtru żółtego, jego działanie również nie spełnia założonych celów, ponieważ wpłynie na kolory w sposób, który nie przyciemni zieleni czy czerwieni, a jedynie złagodzi ich odcienie. Filtr czerwony z kolei będzie działał na zasadzie wzmocnienia tonów czerwonych, co również jest sprzeczne z celem przyciemnienia tych kolorów. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do takich konkluzji, to mylne założenie, że filtry wpływają na kolory w sposób nieznany lub nieuwzględniający ich właściwości optycznych. W rzeczywistości kluczowe jest zrozumienie, jak filtry kolorowe działają na fale świetlne, co jest fundamentalne w praktyce fotografii czarno-białej.

Pytanie 10

Na jaką temperaturę barwową powinno się ustawić balans bieli w cyfrowym aparacie fotograficznym podczas robienia zdjęć z użyciem lamp halogenowych?

A. 3200 ÷ 3500 K

B. 2000 ÷ 3000 K

C. 3200 ÷ 7500 K

D. 4000 ÷ 4400 K

Wybór temperatury barwowej spoza zakresu 3200 ÷ 3500 K do ustawienia balansu bieli podczas fotografowania z użyciem lamp halogenowych opiera się na nieporozumieniach dotyczących charakterystyki światła emitowanego przez te źródła. Odpowiedzi wskazujące na zakres 2000 ÷ 3000 K sugerują, że światło halogenowe ma chłodniejszy odcień, co jest sprzeczne z jego rzeczywistymi właściwościami. Lampy halogenowe emitują ciepłe, żółtawe światło, a ustawienie balansu bieli w tym zakresie prowadzi do znacznych zniekształceń kolorów, co jest niepożądane w fotografii. Podobnie, wybór zakresu 3200 ÷ 7500 K nie jest uzasadniony, ponieważ obejmuje zbyt szeroki zakres temperatur barwowych, co może skutkować trudnościami w osiągnięciu spójności kolorystycznej na zdjęciach. Odpowiedzi, które proponują 4000 ÷ 4400 K, również zignorują specyfikę światła halogenowego, co prowadzi do nienaturalnych odcieni, a tym samym do utraty jakości obrazu. Kluczowym błędem jest brak uwzględnienia praktycznych aspektów fotografowania w różnych warunkach oświetleniowych. Dobre praktyki wskazują na konieczność dostosowania balansu bieli do konkretnego źródła światła, aby uzyskać najdokładniejsze odwzorowanie kolorów, co jest fundamentalne w pracy każdej osoby zajmującej się fotografią.

Pytanie 11

Do wykonywania zdjęć w podczerwieni wskazane jest zastosowanie filtru

A. IR

B. neutralnego.

C. polaryzacyjnego.

D. UV

Filtr IR, czyli filtr podczerwieni, to absolutna podstawa, jeśli chcesz robić zdjęcia w tej konkretnej części widma. Standardowe matryce aparatów cyfrowych są naturalnie czułe na światło podczerwone, ale producenci najczęściej montują w nich wbudowane filtry odcinające IR, żeby odwzorowanie kolorów było jak najbardziej naturalne dla ludzkiego oka. Jeżeli ktoś celowo chce fotografować w podczerwieni, musi albo usunąć ten fabryczny filtr, albo zastosować dedykowany filtr IR nakładany na obiektyw. Filtr ten blokuje światło widzialne i przepuszcza jedynie promieniowanie podczerwone, dzięki czemu uzyskujemy bardzo specyficzny, surrealistyczny efekt – np. białe liście drzew i ciemne niebo. Zdjęcia IR są często wykorzystywane w fotografii krajobrazowej, naukowej czy w archeologii, bo pozwalają ujawniać detale niewidoczne w świetle widzialnym. Z mojego doświadczenia taki filtr daje najciekawsze efekty przy mocnym słońcu i jasnych scenach – wtedy kontrasty są wyraźne, a zdjęcia mają niesamowity klimat. W branży ogólnie uznaje się, że dobry filtr IR to taki, który przepuszcza tylko wybrany zakres długości fali, np. 720 nm czy 850 nm. Warto też pamiętać, że autofocus i ekspozycja mogą działać trochę inaczej, trzeba się przestawić na myślenie w kategoriach światła niewidocznego gołym okiem. To zdecydowanie temat, który warto eksplorować, bo daje zupełnie nowe spojrzenie na znane miejsca.

Pytanie 12

W aparatach cyfrowych symbol „A (Av)” oznacza

A. automatykę programową.

B. automatykę z preselekcją czasu.

C. tryb manualny.

D. automatykę z preselekcją przysłony.

Symbol „A (Av)” w aparatach cyfrowych oznacza tryb automatyki z preselekcją przysłony i jest to bardzo ważny tryb, zwłaszcza dla osób, które chcą twórczo kontrolować głębię ostrości na zdjęciach. W tym trybie fotograf decyduje, jaką wartość przysłony ustawić, a aparat automatycznie dobiera odpowiedni czas naświetlania, żeby ekspozycja była prawidłowa. To rozwiązanie jest niezwykle popularne wśród fotografów portretowych czy krajobrazowych, bo dzięki zmianie przysłony można wpływać na rozmycie tła albo uzyskanie ostrości na całej scenie. Bardzo wygodne, gdy nie chce się za każdym razem myśleć o parametrach ekspozycji, a zależy nam głównie na efekcie wizualnym – na przykład na miękko rozmytym tle za osobą. Moim zdaniem ten tryb daje fajny kompromis: z jednej strony użytkownik decyduje o ważnym parametrze kreatywnym, a z drugiej aparat sam dba o techniczne szczegóły. W branży fotograficznej uznaje się to za standardową praktykę, a praktycznie każdy aparat – od lustrzanek po bezlusterkowce czy nawet zaawansowane kompakty – ma właśnie taki tryb. Warto się go nauczyć na pamięć, bo na sesjach zdjęciowych to prawdziwy „game changer”. Ciekawostka: w Canonach tryb ten nazywa się Av, natomiast w Nikonach zwykle tylko „A”.

Pytanie 13

Przedstawione zdjęcie zostało wykonane w planie

A. totalnym.

B. pełnym.

C. amerykańskim.

D. ogólnym.

To zdjęcie doskonale ilustruje plan totalny, bo właśnie w tym ujęciu pierwsze skrzypce gra przestrzeń, a postacie są tylko drobnym dodatkiem. Plan totalny charakteryzuje się tym, że pokazuje całą scenę – krajobraz, otoczenie, kontekst, w którym znajdują się bohaterowie. Tutaj widać ogrom piasku, rozległe wydmy, kilku ludzi oddalonych od siebie, co świetnie daje odczuć skalę miejsca. W filmie czy fotografii plan totalny często stosuje się do pokazania izolacji, potęgi natury lub po prostu rozległości przestrzeni, w której dzieje się akcja. Branżowe standardy mówią, że plan totalny powinien prezentować całość sceny – nie tylko postacie, ale też całe otoczenie, czasem nawet z naciskiem na środowisko, nie na ludzi. Takie ujęcia są podstawą w reportażu, filmach przyrodniczych, ale też w budowaniu atmosfery w kinematografii – moim zdaniem, to bardzo praktyczne narzędzie, zwłaszcza gdy chcemy przekazać poczucie samotności albo przeciwnie – niewielkości człowieka wobec przyrody. W praktyce dobry plan totalny pozwala odbiorcy „wejść” w świat przedstawiony i poczuć klimat miejsca, co jest kluczowe przy opowiadaniu historii obrazem.

Pytanie 14

W technice fotograficznych wydruków wielkoformatowych sublimacja barwnikowa polega na

A. bezpośrednim nadruku pigmentów na specjalnie przygotowane płótno

B. przeniesieniu barwnika na podłoże w postaci pary pod wpływem wysokiej temperatury

C. zastosowaniu tuszu zmieniającego kolor pod wpływem światła ultrafioletowego

D. chemicznym procesie utwardzania barwników na metalicznym podłożu

Sublimacja barwnikowa to nowoczesna metoda, która odgrywa kluczową rolę w produkcji wydruków wielkoformatowych. Proces ten polega na przeniesieniu barwnika na podłoże w postaci pary, co zachodzi pod wpływem wysokiej temperatury. W praktyce oznacza to, że barwnik, podgrzany do odpowiedniej temperatury (zazwyczaj około 200°C), przechodzi w stan gazowy, a następnie osadza się na odpowiednio przygotowanym materiale, takim jak poliester lub specjalne folie. Dzięki temu uzyskujemy bardzo trwałe i intensywne kolory, które są odporne na blaknięcie i działanie czynników zewnętrznych. Sublimacja jest szczególnie popularna w produkcji odzieży sportowej, flag, banerów oraz różnego rodzaju gadżetów reklamowych. Warto zwrócić uwagę, że aby uzyskać najlepsze rezultaty, niezbędne jest odpowiednie przygotowanie podłoża oraz zgodność używanych barwników z materiałem. Dobrą praktyką jest również stosowanie drukarek dedykowanych do sublimacji, które zapewniają wysoką jakość wydruku i precyzyjne odwzorowanie kolorów.

Pytanie 15

Aby uzyskać zdjęcie o wysokiej jakości przed rozpoczęciem skanowania materiału analogowego w trybie refleksyjnym, należy

A. ustawić maksymalną rozdzielczość interpolowaną oraz zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5

B. ustawić minimalną rozdzielczość interpolowaną oraz zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0

C. ustawić maksymalną rozdzielczość optyczną oraz zakres dynamiki skanowania w przedziale od 0 do 2,0

D. ustawić minimalną rozdzielczość optyczną oraz zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5

Ustawienie maksymalnej rozdzielczości optycznej oraz zakresu dynamiki skanowania od 0 do 2,0 jest kluczowe dla uzyskania zdjęcia o wysokiej jakości podczas skanowania refleksyjnego materiału analogowego. Maksymalna rozdzielczość optyczna pozwala na uchwycenie najdrobniejszych szczegółów w obrazie, co jest istotne w kontekście zachowania jakości oryginału. Wysoka rozdzielczość jest niezbędna w przypadku skanowania zdjęć, które wymagają późniejszego powiększenia lub druku w dużych formatach. Zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0 umożliwia uchwycenie szerszego zakresu tonalnego, co przekłada się na lepszą reprodukcję kolorów oraz detali w jasnych i ciemnych obszarach obrazu. Przykładowo, profesjonalne skanery filmowe często oferują rozdzielczość optyczną wyższą niż 4000 dpi oraz dynamiczne zakresy na poziomie 4-5 stopni, co pozwala na uzyskanie zdjęć o zaskakującej szczegółowości i głębi kolorów. Tego rodzaju praktyki są zgodne z przyjętymi standardami w branży fotograficznej i skanerskiej, co czyni uzyskiwanie wysokiej jakości obrazów bardziej efektywnym.

Pytanie 16

Wybór w aparacie fotograficznym opcji oznaczonej symbolem Tv oznacza użycie podczas rejestracji obrazu

A. automatycznego doboru głębi ostrości

B. trybu pomiaru światła z preselekcją przysłony

C. ręcznego ustawienia ekspozycji

D. trybu pomiaru światła z preselekcją czasu naświetlania

Funkcja oznaczona symbolem Tv na aparacie fotograficznym odnosi się do trybu pomiaru oświetlenia z preselekcją czasu naświetlania. W tym trybie użytkownik ma pełną kontrolę nad czasem naświetlania, co pozwala na uzyskanie zamierzonych efektów artystycznych i technicznych. Ustawiając czas naświetlania, fotograf decyduje, jak długo światło będzie padać na matrycę aparatu, co jest kluczowe w sytuacjach wymagających uchwycenia ruchu. Przykładowo, w przypadku fotografowania sportu, krótki czas naświetlania pomoże zarejestrować szybko poruszające się obiekty bez rozmycia. Warto także zauważyć, że tryb Tv automatycznie dostosowuje przysłonę, aby zapewnić prawidłową ekspozycję, co jest zgodne z zasadami dobrej praktyki w fotografii, gdzie precyzyjne zarządzanie czasem naświetlania może znacznie poprawić jakość zdjęć. Umożliwiając kontrolę nad dynamiką obrazu, tryb ten jest szczególnie polecany dla fotografów poszukujących kreatywnych rozwiązań w swoich pracach.

Pytanie 17

Zjawisko obramowania na zdjęciu, które pojawia się podczas używania obiektywu szerokokątnego, wynikające z mniejszej jasności na krawędziach obrazu, to błąd

A. dystorsji beczkowatej

B. paralaksy

C. aberracji komatycznej

D. winietowania

W odpowiedziach zawartych w pytaniu pojawiły się koncepty, które nie dotyczą winietowania, a są często mylone przez osoby zajmujące się fotografią. Dystorsja beczkowata to zjawisko, które prowadzi do wypaczenia prostokątnych kształtów w kadrze w formie łuku, co jest szczególnie widoczne na brzegach zdjęcia. To deformacja obrazu, a nie spadek jasności, więc nie ma związku z omawianym tematem. Paralaksa odnosi się do różnicy w postrzeganiu obiektów z różnych kątów, co jest istotne w kontekście fotografii stereoskopowej, ale nie ma zastosowania w przypadku winietowania. Aberracja komatyczna natomiast dotyczy rozmycia obiektów punktowych w kształcie komety, co jest wynikiem nieidealnego ogniskowania światła przez soczewki. Wszystkie te zjawiska, choć są związane z jakością obrazu, dotyczą innych aspektów optyki obiektywów. Warto zrozumieć, że winietowanie dotyczy specyficznego efektu zmiany jasności, co odróżnia je od dystorsji, paralaksy czy aberracji. Kluczowym błędem jest mylenie tych terminów oraz niepełne zrozumienie zasad działania obiektywów, co prowadzi do mylnych odpowiedzi w kontekście analizy jakości obrazu. Wiedza o tych zjawiskach jest niezbędna dla każdego, kto pragnie rozwijać swoje umiejętności fotograficzne oraz doskonalić technikę w zakresie obróbki zdjęć.

Pytanie 18

Aby przekształcić obrazy analogowe na format cyfrowy, należy zastosować

A. monopodu

B. rzutnika

C. skanera

D. kopiarki

Skaner to urządzenie służące do przetwarzania obrazów analogowych na postać cyfrową, co jest kluczowe w procesie digitalizacji. Działa na zasadzie skanowania obrazu, rejestrując każdy jego szczegół w postaci danych cyfrowych. Skanery są stosowane w wielu dziedzinach, takich jak archiwizacja dokumentów, fotografia cyfrowa oraz przetwarzanie obrazów w medycynie. W standardowych praktykach skanowania, urządzenia te charakteryzują się różnymi rozdzielczościami, co umożliwia uzyskanie wysokiej jakości cyfrowego obrazu. Na przykład, profesjonalne skanery do zdjęć mogą osiągać rozdzielczości sięgające 4800 dpi, co pozwala na zachowanie detali w dużych formatach. Dzięki zastosowaniu skanera, uzyskujemy pliki, które można łatwo edytować, przechowywać i udostępniać w formie cyfrowej, co jest zgodne z obecnymi standardami w zakresie zarządzania danymi i archiwizacją.

Pytanie 19

Cecha aparatów bezlusterkowych, która pozwala zobaczyć efekt końcowy zdjęcia przed wykonaniem, to

A. funkcja podglądu histogramu RGB

B. system pomiaru ekspozycji TTL

C. elektroniczny wizjer z funkcją WYSIWYG (What You See Is What You Get)

D. zintegrowany moduł podglądu głębi ostrości DOF

Elektroniczny wizjer z funkcją WYSIWYG (What You See Is What You Get) to kluczowa cecha aparatów bezlusterkowych, która pozwala fotografowi zobaczyć dokładny efekt końcowy zdjęcia jeszcze przed wykonaniem fotografii. Ta technologia umożliwia podgląd wszystkich ustawień, takich jak ekspozycja, balans bieli, i efekty filtrów, co znacząco ułatwia proces twórczy. Dzięki temu użytkownik może wprowadzać korekty w czasie rzeczywistym, co jest niezwykle przydatne w dynamicznych warunkach, np. podczas fotografowania w trudnym oświetleniu. W praktyce, zastosowanie wizjera elektronicznego do podglądu zdjęcia przed jego wykonaniem pozwala uniknąć niepożądanych rezultatów i redukuje liczbę nieudanych ujęć. To również oszczędza czas, gdyż pozwala na szybsze dostosowanie ustawień do zamierzonego efektu. Warto dodać, że ta cecha jest standardem w nowoczesnych modelach aparatów, co świadczy o jej znaczeniu w branży fotograficznej.

Pytanie 20

Podział obrazu na mniejsze fragmenty ułatwiające tworzenie stron internetowych realizowany jest przez narzędzie

A. cięcie na plasterki

B. lasso wielokątne

C. magiczna gumka

D. pędzel korygujący

Cięcie na plasterki to technika używana w projektowaniu stron internetowych, która polega na dzieleniu obrazu na mniejsze sekcje. Ta metoda jest niezwykle przydatna, ponieważ umożliwia efektywne zarządzanie grafiką na stronie, co prowadzi do optymalizacji wydajności ładowania. Na przykład, zamiast umieszczać jeden duży plik graficzny, możemy podzielić obraz na mniejsze fragmenty, co skraca czas ładowania i poprawia responsywność strony. Dodatkowo, w przypadku modyfikacji tylko jednej sekcji obrazu, wystarczy zaktualizować tylko fragment, co oszczędza czas i zasoby. W praktyce, cięcie na plasterki przyczynia się do lepszej organizacji kodu HTML i CSS, a także wspiera techniki takie jak sprity CSS, które mogą znacząco zwiększyć wydajność witryny. Zastosowanie tej techniki jest zgodne z aktualnymi standardami projektowania stron internetowych, takimi jak Responsive Web Design (RWD), co podkreśla jej znaczenie w nowoczesnym projektowaniu graficznym.

Pytanie 21

Zastosowanie szerokokątnego obiektywu przy fotografowaniu z bliskiej odległości powoduje

A. rozmycie tła

B. zwiększenie głębi ostrości

C. zawężenie kąta widzenia

D. zniekształcenie proporcji obiektów

Wybór szerokokątnego obiektywu przy fotografowaniu z bliskiej odległości rzeczywiście prowadzi do zniekształcenia proporcji obiektów. To zjawisko jest szczególnie widoczne, gdy obiekt znajduje się blisko soczewki, co może powodować, że obiekty zbliżone do kamery wydają się znacznie większe niż te, które są dalej. Przykładem może być portret, gdzie twarz fotografowanej osoby wydaje się nieproporcjonalna, a nos może być nadmiernie wyeksponowany. Tego rodzaju efekty mogą być wykorzystywane w sztuce fotograficznej do tworzenia interesujących, niekonwencjonalnych ujęć. Szerokokątne obiektywy są często stosowane w fotografii architektonicznej, krajobrazowej czy fotografii wnętrz, gdzie ważne jest uchwycenie szerokiego pola widzenia. Warto jednak pamiętać, że zniekształcenia proporcji mogą być niepożądane w innych kontekstach, takich jak fotografia portretowa, gdzie naturalne przedstawienie obiektów jest kluczowe.

Pytanie 22

Na ilustracji przedstawiono oprogramowanie służące wyłącznie do obróbki

A. materiałów wideo.

B. obiektów wektorowych.

C. obrazów rastrowych.

D. materiałów audio.

To jest właśnie przykład oprogramowania specjalistycznego do edycji dźwięku — na ilustracji widzisz Audacity, które jest jednym z najpopularniejszych i otwartoźródłowych narzędzi do obróbki materiałów audio. Moim zdaniem warto umieć rozpoznawać takie programy nawet po samym interfejsie, bo branża multimedialna opiera się na znajomości konkretnych rozwiązań. Audacity umożliwia nagrywanie, cięcie, miksowanie i nakładanie efektów na ścieżki dźwiękowe. W praktyce wykorzystywany jest przez podcasterów, muzyków czy nawet nauczycieli przygotowujących materiały edukacyjne. Jego funkcjonalność opiera się na manipulacji falą dźwiękową, wsparciu dla wielu formatów i możliwości korzystania z pluginów VST. Co ciekawe, częstotliwość próbkowania oraz obsługa wielu ścieżek to już właściwie branżowy standard. W porównaniu do programów graficznych czy do montażu wideo, Audacity skupia się wyłącznie na edycji audio – nie obsłużysz tu grafik ani filmów. Kluczowym pojęciem przy pracy z takim softem jest tzw. nieniszcząca edycja, co oznacza, że oryginalny plik audio nie jest od razu trwale zmieniany. To ogromna zaleta zwłaszcza przy pracy z ważnymi nagraniami. Szczerze mówiąc, nawet początkujący użytkownik dość szybko nauczy się podstaw w Audacity, bo interfejs jest bardzo intuicyjny.

Pytanie 23

Który modyfikator należy wybrać do wykonania zdjęcia studyjnego, aby uzyskać efekt rozproszonego światła?

A. Blendę srebrną.

B. Wrota.

C. Blendę dyfuzyjną.

D. Strumienicę.

Blenda dyfuzyjna to taki modyfikator, który w fotografii studyjnej praktycznie jest jednym z podstawowych narzędzi do rozpraszania światła. Moim zdaniem, bez niej trudno wyobrazić sobie sensowną kontrolę nad miękkością cieni czy łagodność przejść tonalnych na twarzy modela. Blenda dyfuzyjna działa bardzo prosto – rozprasza światło, które przez nią przechodzi, dzięki czemu z punktowego źródła otrzymujemy szerokie, miękkie oświetlenie. W praktyce, kiedy chcesz zlikwidować ostre cienie albo uzyskać efekt tzw. mlecznego światła, właśnie przez blendę dyfuzyjną przepuszcza się lampę błyskową lub światło ciągłe. W fotografii portretowej, produktowej, nawet w modzie, taki efekt często jest pożądany, bo subtelne światło lepiej podkreśla szczegóły, nie wyostrza zmarszczek, nadaje zdjęciom profesjonalny sznyt. Warto pamiętać, że blendy dyfuzyjne są różnej wielkości, ale im większa powierzchnia dyfuzora, tym bardziej miękkie światło uzyskasz. To jest standardowa technika stosowana przez zawodowców – taki softbox, tylko bardziej mobilny. Z mojego doświadczenia wynika, że dobra blenda dyfuzyjna nieraz załatwia sprawę lepiej niż drogi sprzęt. Dodatkowo, używając jej, masz większą kontrolę nad kierunkiem i intensywnością światła, co przy pracy w studiu jest kluczowe.

Pytanie 24

Ikonę efektów warstwy w programie Adobe Photoshop wskazano strzałką na rysunku

A. A.

B. D.

C. C.

D. B.

Wybór innej opcji niż B wskazuje na pewne nieporozumienie dotyczące funkcji ikon w Adobe Photoshop. Ikony są kluczowymi elementami interfejsu użytkownika, które pełnią różne role w procesie edycyjnym. W przypadku efektów warstwy, ich brak zrozumienia może prowadzić do utraty możliwości, jakie oferują, na przykład dodawania złożonych efektów wizualnych do obrazów. Osoby, które wskazują inne opcje, mogą mylić ikonę efektów warstwy z innymi ikonami na pasku narzędzi lub w panelu warstw, co może wynikać z niedostatecznej znajomości interfejsu. Każda ikona w Photoshopie ma przypisaną unikalną funkcję, a pomylenie ikon może skutkować wyborem niewłaściwych narzędzi do edycji. Na przykład, zamiast dodawania efektów, użytkownicy mogą przypadkowo wybrać ikonę do maskowania warstw, co prowadzi do chaosu w projekcie. Takie nieporozumienia mogą przyczynić się do frustracji i wydłużenia czasu pracy nad projektem. Aby uniknąć tych błędów, warto poświęcić czas na zapoznanie się z funkcjami i ikonami programu, co pozwoli na efektywniejszą i bardziej świadomą pracę w Adobe Photoshop.

Pytanie 25

Jaką metodę wykorzystywano do uzyskania obrazu pozytywowego w dagerotypii?

A. Płytka miedziana jest trawiona w kwasie siarkowym

B. Płytkę miedzianą pokrytą srebrem poddaje się działaniu pary jodu

C. Obraz utajony poddaje się działaniu pary rtęci

D. Obraz utajony jest narażany na działanie pary jodu

Istnieje kilka koncepcji związanych z techniką dagerotypii, które mogą wprowadzać w błąd. Na przykład, stwierdzenie, że 'Posrebrzaną płytkę miedzianą poddaje się działaniu pary jodu' nie uwzględnia kluczowego etapu wywoływania obrazu. Para jodu jest używana do wytworzenia warstwy jodku srebra na powierzchni płytki, ale nie jest to proces wywoływania obrazu, a jedynie przygotowanie materiału. Kolejna nieprawidłowa koncepcja dotyczy twierdzenia, że 'Obraz utajony poddaje się działaniu pary jodu'. Jod nie ma właściwości umożliwiających ujawnienie utajonego obrazu; zamiast tego, jod służył do naświetlania płytki. Również pomysł na trawienie miedzianej płytki w kwasie siarkowym, choć może wydawać się związany z obróbką metalu, nie ma zastosowania w kontekście dagerotypii. Kwas siarkowy nie był stosowany w procesie wywoływania obrazów pozytywowych, co może prowadzić do błędnych skojarzeń z obróbką chemiczną. Warto również zauważyć, że użycie pary rtęci jest nie tylko standardem tej techniki, ale także wymaga odpowiednich środków ostrożności ze względu na toksyczność rtęci. Dlatego kluczowe jest zrozumienie różnicy pomiędzy przygotowaniem materiału a faktycznym procesem ujawniania obrazu w dagerotypii, co jest niezbędne do właściwego zrozumienia technik fotograficznych.

Pytanie 26

Który z poniższych typów oświetlenia jest najbardziej odpowiedni do fotografii produktowej?

A. Światło żarowe

B. Światło neonowe

C. Softbox

D. Latarka

Softbox to narzędzie oświetleniowe, które jest niezbędne w fotografii produktowej. Jego główną zaletą jest możliwość uzyskania miękkiego, równomiernego światła, które minimalizuje ostre cienie oraz refleksy na fotografowanym obiekcie. Dzięki temu, produkty prezentują się bardziej profesjonalnie i atrakcyjnie. Softbox działa na zasadzie rozpraszania światła, co pozwala na kontrolowanie jego kierunku i intensywności. W praktyce oznacza to, że można go ustawić w taki sposób, aby najlepiej podkreślić cechy produktu, takie jak tekstura, kolor czy kształt. Z mojego doświadczenia wynika, że stosowanie softboxów w fotografii produktowej jest standardem, zwłaszcza w e-commerce, gdzie jakość zdjęć ma bezpośredni wpływ na decyzje zakupowe klientów. Warto zainwestować w dobrej jakości softboxy, które są regulowane i łatwe w montażu, co pozwala na szybkie dostosowanie ustawień do różnych potrzeb fotograficznych. W praktyce, dobra kontrola oświetlenia może znacząco poprawić efektywność sesji zdjęciowej i wpłynąć na finalny rezultat.

Pytanie 27

Zdjęcie przygotowywane do publikacji drukowanej powinno mieć rozdzielczość

A. 300 dpi

B. 96 dpi

C. 120 dpi

D. 72 dpi

Rozdzielczość 300 dpi do zdjęć przeznaczonych do druku to taki trochę złoty standard branży poligraficznej i graficznej. Dlaczego właśnie tyle? Chodzi przede wszystkim o jakość końcową – ludzkie oko przy oglądaniu wydruku z bliska, np. na ulotce czy plakacie, jest w stanie wyłapać różnice w ostrości, jeśli rozdzielczość będzie niższa. 300 dpi (dots per inch, czyli punktów na cal) pozwala uzyskać gładkie przejścia tonalne i ostre detale nawet na dużych formatach. Sam często się spotykam z pytaniami „czy nie wystarczy mniej?”, zwłaszcza gdy ktoś ma ograniczoną wielkość pliku czy słaby sprzęt. Jasne – do internetu, prezentacji multimedialnych czy nawet podglądu roboczego te niższe wartości typu 72 czy 96 dpi są ok, ale druk to zupełnie inna bajka. W profesjonalnych publikacjach, np. magazynach, katalogach czy materiałach reklamowych, mniejsze wartości prowadzą do rozmazanych lub poszarpanych zdjęć i wtedy efekt jest po prostu nieprofesjonalny. Pamiętaj – drukarnia raczej nie podniesie za Ciebie tej rozdzielczości, a próby „podrasowania” w Photoshopie na ostatnią chwilę rzadko kiedy dają dobre rezultaty. Zawsze lepiej przygotować od razu plik 300 dpi, nawet jeśli przez chwilę wydaje się to przesadą. To po prostu najlepsza praktyka – i tego warto się trzymać.

Pytanie 28

Zjawisko dyfuzji światła wykorzystuje się w fotografii przy zastosowaniu

A. reflektorów z soczewką Fresnela

B. lamp z tubusami i plastrami miodu

C. filtrów polaryzacyjnych

D. softboxów i parasolek rozpraszających

Zjawisko dyfuzji światła jest kluczowe w fotografii, a softboxy oraz parasolki rozpraszające są podstawowymi narzędziami stosowanymi do jego realizacji. Softboxy to konstrukcje, które wykorzystują dyfuzor, aby rozproszyć światło emitowane przez lampy, co skutkuje znacznie łagodniejszym i bardziej równomiernym oświetleniem. Dzięki temu uzyskujemy efekt, który minimalizuje ostre cienie i sprawia, że zdjęcia wydają się bardziej naturalne. Parasolki rozpraszające działają na podobnej zasadzie, ale są bardziej mobilne i łatwiejsze w użyciu dla początkujących fotografów. W praktyce softboxy doskonale sprawdzają się w portretach, produktach oraz w fotografii mody, gdzie kluczowe jest uzyskanie subtelnych przejść tonalnych. Warto również zauważyć, że odpowiedni dobór rozmiaru softboxa lub parasolki, a także ich ustawienie w przestrzeni, znacząco wpływa na uzyskany efekt. W branży fotograficznej, stosowanie tych narzędzi stało się standardem, a ich umiejętne wykorzystanie pozwala na osiągnięcie profesjonalnych rezultatów.

Pytanie 29

Aby uzyskać kolorowe slajdy małych obiektów na materiale fotograficznym w skali 5:1, niezbędne jest przygotowanie analogowej lustrzanki

A. z obiektywem makro oraz filmem barwnym odwracalnym

B. z obiektywem o długiej ogniskowej oraz filmem negatywowym kolorowym

C. z obiektywem o długiej ogniskowej oraz filmem barwnym odwracalnym

D. z obiektywem makro oraz filmem negatywowym kolorowym

Wybór obiektywu makro oraz filmu odwracalnego barwnego jest super. Obiektywy makro są stworzone do robienia zdjęć małych rzeczy z bliska, a to jest mega ważne przy skali 5:1. Dzięki nim można uzyskać naprawdę ostre i szczegółowe zdjęcia, a to w makrofotografii ma ogromne znaczenie. Film odwracalny barwny, jaki znasz z slajdów, daje pełną gamę kolorów i wysoką jakość, więc świetnie nadaje się do uchwycenia detali. Jak już wiesz, połączenie tych dwóch rzeczy pozwala robić zachwycające slajdy, które pięknie pokazują kolory i szczegóły małych obiektów. No i używanie statywu to dobry pomysł, zwłaszcza przy dłuższych czasach naświetlania - daje to większą stabilność, co w makrofotografii ma kluczowe znaczenie.

Pytanie 30

Obiektyw powiększalnika z zanieczyszczoną soczewką, pokrytą drobnymi cząstkami kurzu, powinien być czyszczony przy użyciu

A. pędzelka z gruszką

B. wody destylowanej z detergentem

C. bibułki do tuszu oraz pędzelka

D. wody z mikrofibry

Pędzelek z gruszką jest najlepszym narzędziem do czyszczenia soczewek obiektywu powiększalnika, ponieważ pozwala na usunięcie drobnych cząstek kurzu bez ryzyka zarysowania powierzchni. Gruszka umożliwia wydmuchanie powietrza, co skutecznie usuwa zanieczyszczenia, jednocześnie nie wprowadzając dodatkowych substancji, które mogłyby zaszkodzić optyce. W przeciwieństwie do innych metod, takich jak użycie wody, nie ma ryzyka wprowadzenia wilgoci, która mogłaby prowadzić do pleśni lub uszkodzenia powłok antyrefleksyjnych. Dobre praktyki w zakresie konserwacji sprzętu optycznego zalecają regularne czyszczenie obiektywów, aby zachować jakość obrazu, a pędzelek z gruszką jest idealnym rozwiązaniem w codziennej pielęgnacji. Użycie tego typu narzędzi jest powszechną metodą stosowaną w fotografii i optyce, gdzie zachowanie czystości optyki jest kluczowe dla uzyskania najlepszych rezultatów.

Pytanie 31

Zgodnie ze schematem na planie zdjęciowym fotografowany przedmiot należy oświetlić światłem

A. pośrednim, rozproszonym.

B. pośrednim, skierowanym.

C. bezpośrednim, skierowanym.

D. bezpośrednim, rozproszonym.

Wybór oświetlenia bezpośredniego, zarówno skierowanego, jak i rozproszonego, w kontekście tego pytania, nie jest zgodny z najlepszymi praktykami w fotografii. Światło bezpośrednie, zwłaszcza gdy jest skierowane bezpośrednio na obiekt, generuje ostre cienie, co może prowadzić do niepożądanych efektów wizualnych, takich jak zniekształcenia rysów w portretach czy nieodpowiednie wydobycie detali w obiektach. W przypadku oświetlenia bezpośredniego rozproszonego, chociaż może to złagodzić niektóre cienie, nadal nie zapewnia jednolitego oświetlenia, co może prowadzić do nierównomiernego naświetlenia. Ponadto, światło pośrednie jest szczególnie cenione za swoją zdolność do tworzenia delikatnych przejść tonalnych, co jest kluczowe w wielu stylach fotografii, takich jak fotografia produktowa czy krajobrazowa. W przypadku oświetlenia pośredniego, rozproszonego, światło dociera do obiektu z różnych kątów, co zapewnia bardziej naturalny wygląd i równomierne oświetlenie. Wybór niewłaściwego typu oświetlenia może również wskazywać na brak zrozumienia podstawowych zasad fotografii, takich jak zarządzanie światłem i cieniem, co jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości obrazów. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć i zastosować techniki oświetleniowe, które są zgodne z uznanymi standardami branżowymi.

Pytanie 32

Co oznacza pojęcie 'bracketing' w fotografii?

A. Łączenie kilku zdjęć w jedno panoramowe

B. Zastosowanie filtrów polaryzacyjnych

C. Wykonywanie serii zdjęć z różnymi ustawieniami ekspozycji

D. Zmniejszanie szumów na zdjęciach

Pojęcie 'bracketing' w fotografii odnosi się do techniki wykonywania serii zdjęć tego samego obiektu z różnymi ustawieniami ekspozycji. Jest to praktyka szeroko stosowana, zwłaszcza w sytuacjach, gdy światło jest trudne do opanowania lub warunki są zmienne. Fotograf wykonuje kilka zdjęć z różnymi wartościami przysłony, czasu naświetlania lub ISO, aby później wybrać najlepszą wersję lub połączyć je w jedno zdjęcie HDR (High Dynamic Range). Dzięki temu można uzyskać zdjęcia o większym zakresie tonalnym, co jest szczególnie przydatne w scenach o dużym kontraście, takich jak krajobrazy z jasnym niebem i ciemnym ziemią. Bracketing jest także użyteczny w fotografii architektury i wnętrz, gdzie różnice w oświetleniu mogą być znaczące. Technika ta jest wspierana przez wiele nowoczesnych aparatów, które oferują funkcję automatycznego bracketingu, ułatwiając pracę fotografa. Dzięki bracketingowi nie musimy się martwić, że przegapimy idealne ustawienia ekspozycji.

Pytanie 33

Do prawidłowego pomiaru temperatury barwowej źródeł światła służy

A. światłomierz punktowy

B. eksponometr

C. spektrofotometr

D. densytometr

Odpowiedzi, które wybrałeś, nie są właściwe do pomiaru temperatury barwowej ze względu na ich specyfikę i przeznaczenie. Światłomierz punktowy, na przykład, jest narzędziem, które mierzy intensywność światła w danym punkcie, jednak nie analizuje widma światła ani nie pozwala na określenie jego temperatury barwowej. Użycie światłomierza w kontekście pomiaru temperatury barwowej może prowadzić do błędnych wniosków, ponieważ nie uwzględnia on pełnego spektrum świetlnego. Densytometr, z kolei, jest urządzeniem stosowanym w technice fotograficznej oraz graficznej do pomiaru gęstości optycznej materiałów, ale również nie ma związku z pomiarem temperatury barwowej, jako że zajmuje się innymi aspektami światła. Eksponometr, używany głównie w fotografii, służy do pomiaru ilości światła, które dociera do materiału światłoczułego, a nie do analizy jego temperatury barwowej. Wybór niewłaściwego narzędzia do pomiaru może prowadzić do znacznych różnic w jakości oświetlenia w różnych zastosowaniach, co podkreśla znaczenie wyboru odpowiednich narzędzi zgodnych z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 34

Wskaź parametry cyfrowego obrazu, które należy ustalić, przygotowując zdjęcia cyfrowe do druku w folderze promocyjnym?

A. Rozdzielczość 72 dpi, tryb kolorów CMYK

B. Rozdzielczość 72 ppi, tryb kolorów RGB

C. Rozdzielczość 300 dpi, tryb kolorów CMYK

D. Rozdzielczość 300 ppi, tryb kolorów RGB

Rozdzielczość 300 dpi oraz tryb barwny CMYK są standardami branżowymi stosowanymi w druku wysokiej jakości, szczególnie w przypadku materiałów reklamowych takich jak foldery. Rozdzielczość 300 dpi (punktów na cal) zapewnia wystarczającą szczegółowość, aby obrazy były ostre i wyraźne w druku. Wydruki z niższą rozdzielczością, np. 72 dpi, mogą wyglądać rozmyte lub pikselowane, co jest nieakceptowalne w profesjonalnych materiałach marketingowych. Tryb CMYK (cyjan, magenta, żółty, czarny) jest kluczowy w procesie druku, ponieważ odpowiada za kolory, które faktycznie zostaną użyte przez drukarki. W przeciwieństwie do trybu RGB, który jest optymalny dla ekranów i wyświetlaczy, CMYK jest dostosowany do fizycznego odwzorowania kolorów na papierze. Przygotowując fotografie do druku, należy również uwzględnić przestrzeń barwną i profil ICC, aby uzyskać jak najlepsze odwzorowanie kolorów. Przykładowo, przy tworzeniu folderów reklamowych, które mają przyciągnąć uwagę klientów, wysokiej jakości obrazy w odpowiednich parametrach są niezbędne dla efektywności kampanii reklamowej.

Pytanie 35

Podczas tworzenia kompozycji obrazu z wykorzystaniem zasady kontrastu barw, powinno się w projekcie wykorzystać zestawienie kolorów

A. czerwonego i grafitowego

B. czarnego i granatowego

C. czarnego i grafitowego

D. granatowego i żółtego

Zestawienie koloru granatowego i żółtego jest doskonałym przykładem zastosowania zasady kontrastu kolorów w kompozycji obrazu. Granatowy, jako kolor ciemny, tworzy głębię i stabilność, podczas gdy żółty, jako kolor jasny, dodaje energii i przyciąga uwagę. Taki kontrast nie tylko wyróżnia elementy w projekcie, ale również zwiększa czytelność i dynamikę wizualną. W praktyce projektanci często wykorzystują ten kontrast w brandingowych grafikach, plakatach oraz stronach internetowych, aby podkreślić kluczowe informacje. Na przykład, w przypadku logo, granatowy może stanowić tło, a żółty napis przyciąga wzrok, dzięki czemu nazwa marki staje się bardziej zapadająca w pamięć. Zasada kontrastu kolorów jest zgodna z wytycznymi dotyczącymi dostępności, co sprawia, że tekst jest czytelniejszy dla osób z różnymi wadami wzroku. Warto również zauważyć, że takie zestawienia kolorystyczne są powszechnie stosowane w sztuce, gdzie kontrasty są używane do wyrażania emocji i kierowania uwagi widza na najważniejsze elementy kompozycji.

Pytanie 36

Jak nazywa się proces przetwarzania barwnego materiału negatywowego?

A. E-6

B. C-41

C. RA-4

D. EP-2

Odpowiedź C-41 jest prawidłowa, ponieważ oznacza standardową procedurę obróbki kolorowej materiału negatywowego w fotografii. Proces C-41 został wprowadzony przez Kodak w latach 70. XX wieku i stał się uniwersalnym standardem, używanym w laboratoriach na całym świecie do przetwarzania filmów negatywowych o kolorze. Obróbka C-41 polega na zastosowaniu trzech głównych kroków: rozwijania, bielenia i utrwalania. W praktyce, aby skutecznie zrealizować ten proces, laboratoria stosują precyzyjnie określone temperatury i czasy zanurzenia w kąpielach chemicznych. Na przykład, temperatura kąpieli deweloperskiej powinna wynosić około 38°C, co pozwala na uzyskanie optymalnych rezultatów. Proces C-41 jest kluczowy w fotografii komercyjnej i amatorskiej, ponieważ umożliwia uzyskanie szerokiej gamy kolorów i wysokiej jakości zdjęć. Dzięki temu, filmy rozwijane za pomocą tego procesu odznaczają się dużą stabilnością i długowiecznością, co jest istotne dla archiwizacji. Warto również zauważyć, że wiele nowoczesnych kamer analogowych oraz usługi fotograficzne wciąż korzystają z tego standardu, co czyni go nieodzownym elementem współczesnej fotografii.

Pytanie 37

Układ RGBW w najnowszych matrycach cyfrowych oznacza

A. zmianę kolejności rejestracji kolorów na RGB-Warm

B. zastosowanie wzmocnienia sygnału RGB o Wave-function

C. ustawienie filtrów RGB w układzie warstwowym

D. dodanie białego subpiksela do standardowego układu RGB

Zgłaszane błędne koncepcje w odpowiedziach wskazują na nieporozumienia dotyczące technologii matryc cyfrowych. Pierwsza z błędnych odpowiedzi sugeruje, że zmiana polega na ustawieniu filtrów RGB w układzie warstwowym, co nie jest zgodne z rzeczywistością. Filtry RGB są z reguły stosowane w kontekście analogowych układów wyświetlających, gdzie zmiana ich układu nie wpływa na dodawanie nowych subpikseli. Inna nieprawidłowość odnosi się do twierdzenia o zmianie kolejności rejestracji kolorów na RGB-Warm. Taki termin nie istnieje w kontekście standardowych układów matryc. Podobnie, zastosowanie wzmocnienia sygnału RGB o Wave-function jest zupełnie nieadekwatne, ponieważ nie odnosi się do rzeczywistej technologii stosowanej w wyświetlaczach. Osoby, które udzielają takich odpowiedzi, mogą mylić różne koncepcje z zakresu technologii wyświetlania, nie rozumiejąc, że RGBW jest po prostu rozszerzeniem standardowego układu o dodatkowy subpiksel białego koloru. W rezultacie, takie odpowiedzi mogą prowadzić do mylnych wniosków na temat funkcjonowania nowoczesnych wyświetlaczy, co jest istotne w kontekście ich projektowania i rozwoju. Zrozumienie, że RGBW zwiększa paletę kolorów i efektywność energetyczną, jest kluczowe dla osób zajmujących się produkcją i zastosowaniem matryc cyfrowych.

Pytanie 38

Jaką rozdzielczość powinien mieć plik cyfrowy, który ma trafić do folderu reklamowego, gdy nie znamy rozdzielczości drukarki?

A. 200 ppi

B. 150 ppi

C. 72 ppi

D. 300 ppi

Rozdzielczości 150 ppi, 72 ppi i 200 ppi mogą wydawać się kuszącymi opcjami, ale w rzeczywistości wiążą się z istotnymi ograniczeniami w kontekście druku. Przy rozdzielczości 150 ppi, jakość wydruku jest zazwyczaj niewystarczająca do profesjonalnych zastosowań, ponieważ detale mogą być rozmyte, a tekst może stać się trudny do odczytania. Tego rodzaju rozdzielczość jest czasami stosowana w projektach, które mają być wyświetlane na ekranach, ale nie jest to standard w druku. W przypadku 72 ppi, mówimy już o rozdzielczości typowej dla obrazów wyświetlanych na monitorach, co absolutnie nie jest wystarczające dla wydruków. Wydruki przygotowane w tej rozdzielczości mogą wyglądać blado i nieprofesjonalnie, co może negatywnie wpłynąć na wizerunek marki. Natomiast 200 ppi, choć lepsza niż wcześniejsze opcje, nadal nie osiąga standardu 300 ppi, co oznacza, że detale mogą być słabiej odwzorowane, a efekty wizualne nie będą spełniały oczekiwań odbiorców. Wybierając niewłaściwą rozdzielczość, projektanci często wpadają w pułapkę suboptymalnych wydruków, które mogą prowadzić do niezadowolenia klientów oraz wysokich kosztów ponownego druku. Warto pamiętać, że przygotowywanie plików o odpowiedniej rozdzielczości jest kluczowym elementem procesu produkcji graficznej, a zrozumienie tych różnic jest niezbędne dla osiągnięcia sukcesu w branży reklamowej.

Pytanie 39

Do realizacji zdjęć reportażowych najlepiej wykorzystać aparat

A. lustrzankę cyfrową.

B. wielkoformatowy.

C. prosty kompakt.

D. mieszkowy.

Lustrzanki cyfrowe to moim zdaniem zdecydowanie najlepszy wybór do zdjęć reportażowych. Przede wszystkim dają ogromną swobodę działania – szybka migawka, bardzo sprawny autofocus, duża czułość ISO i możliwość natychmiastowego podglądu zdjęć to właściwie standard w tej klasie aparatów. W reportażu liczy się uchwycenie chwili, często trzeba reagować błyskawicznie, a lustrzanka pozwala operować różnymi ogniskowymi dzięki wymiennym obiektywom. Warto też wspomnieć o odporności na trudniejsze warunki – wiele modeli jest uszczelnianych i wytrzyma sporo w terenie. W branży fotoreporterskiej to praktycznie niepisany standard, zwłaszcza jeśli chodzi o fotografię prasową czy dokumentalną. Również ergonomia ma znaczenie – lustrzanki świetnie leżą w dłoni i szybko można zmieniać ustawienia, co jest nieocenione, gdy coś dzieje się nagle. Z mojego doświadczenia nawet droższe kompakty czy aparaty bezlusterkowe nie dają jeszcze takiej niezawodności i kontroli, choć się zbliżają. Krótko mówiąc, lustrzanka pozwala być zawsze gotowym i nie przegapić żadnego momentu. Praktycznie każda redakcja czy agencja prasowa korzysta z tego typu sprzętu, bo w tej specyfice pracy nie ma czasu na kompromisy.

Pytanie 40

Do działań związanych z organizowaniem planu zdjęciowegonie wlicza się

A. przygotowania sprzętu oświetleniowego oraz pomiaru światła

B. sporządzenia szkicu planu zdjęciowego

C. wykonywania zdjęć i archiwizowania obrazów

D. przygotowania potrzebnego sprzętu fotograficznego

Myślę, że przygotowanie sprzętu fotograficznego, rozrysowanie planu zdjęciowego i zadbanie o oświetlenie to rzeczy, które są mega ważne dla reklamowanych sesji. Te wszystkie zadania mają ogromne znaczenie dla jakości zdjęć. Aparaty, statywy, obiektywy – to wszystko trzeba mieć na miejscu przed rozpoczęciem pracy. Rysunek planu pomaga w zaplanowaniu kadrów, światła i gdzie ustawić modeli, co bardzo ułatwia działanie na miejscu. Sprzęt oświetleniowy i pomiar światła odgrywają dużą rolę; to one tworzą odpowiednią atmosferę do pracy. Potrafimy się mylić, myśląc, że robienie zdjęć i archiwizacja to też część organizacji, ale tak naprawdę to są już etapy realizacji. Zrozumienie różnicy między tymi dwoma rzeczami jest bardzo istotne, bo ułatwia zarządzanie czasem i zasobami, co może znacząco wpłynąć na to, czy całość wyjdzie jak należy.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej