Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik geodeta
  • Kwalifikacja: BUD.18 - Wykonywanie pomiarów sytuacyjnych, wysokościowych i realizacyjnych oraz opracowywanie wyników tych pomiarów
  • Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 14:28
  • Data zakończenia: 8 grudnia 2025 14:32

Egzamin niezdany

Wynik: 9/40 punktów (22,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Jeśli długość boku kwadratu zmierzonego w terenie wynosi 10 m, to jego pole na mapie w skali 1:1000 będzie wynosić

A. 0,1 cm2
B. 10,0 cm2
C. 1,0 cm2
D. 100,0 cm2
W przypadku niepoprawnych odpowiedzi, warto zauważyć, że wiele osób może mylić jednostki miary lub źle interpretować skalę. Na przykład, odpowiedzi wskazujące na 0,1 cm² lub 100,0 cm² mogą nasunąć błędne wnioski z niepoprawnych obliczeń. Przy skali 1:1000, istotne jest zrozumienie, że każdy 1 cm na mapie odpowiada 1000 cm w terenie, co prowadzi do problemów z proporcjonalnością. Typowym błędem jest także nieprzeliczenie jednostek, co może skutkować niewłaściwym obliczeniem pola powierzchni. Często zapomina się o tym, że pola na mapie są reprezentowane w znacznie mniejszych jednostkach, co przyczynia się do dezorientacji. Ponadto, niektóre osoby mogą próbować bezpośrednio przekładać wartości z metra na centymetry, nie uwzględniając, że skala wymaga przeliczenia zarówno długości, jak i pola powierzchni. Właściwe podejście wymaga pełnego zrozumienia koncepcji skali oraz sposobu przeliczania jednostek, co jest kluczowe w wielu dziedzinach, takich jak geodezja, architektura czy inżynieria lądowa. Bez tego zrozumienia, ryzyko błędnych wyników znacznie wzrasta, co może prowadzić do poważnych błędów w praktyce.
Pytanie 2

Jakich informacji nie powinno się zamieszczać w opisie obiektu podczas aktualizacji mapy zasadniczej?

A. Oznaczenia literowego funkcji obiektu
B. Oznaczenia literowego źródła danych o lokalizacji
C. Numeru porządkowego obiektu
D. Liczby kondygnacji nadziemnych
Oznaczenie literowe źródła danych o położeniu to informacja, która nie jest istotna dla opisu budynku w kontekście aktualizacji mapy zasadniczej. W praktyce, aktualizacja ta powinna skupiać się na danych, które są kluczowe dla identyfikacji i charakterystyki obiektów budowlanych. Numer porządkowy budynku oraz oznaczenie literowe funkcji budynku są istotne dla klasyfikacji i lokalizacji obiektów, co jest zgodne z obowiązującymi normami w zakresie ewidencji budynków. Liczba kondygnacji nadziemnych również ma znaczenie, ponieważ wpływa na klasyfikację obiektów oraz ich przeznaczenie. Oznaczenie źródła danych jest natomiast informacją techniczną, która dotyczy pochodzenia danych, a nie samego budynku. W dobrych praktykach kartograficznych i urbanistycznych koncentrujemy się na danych, które mają bezpośredni wpływ na planowanie przestrzenne oraz podejmowanie decyzji inwestycyjnych.
Pytanie 3

Która z metod nie jest przeznaczona do realizacji geodezyjnych sytuacyjnych pomiarów w terenie?

A. Wcięć kątowych
B. Punktów rozproszonych
C. Domiarów prostokątnych
D. Biegunowa
Wybór metod wcięć kątowych, biegunowej oraz domiarów prostokątnych może być mylący, ponieważ każda z tych technik ma swoje unikalne zastosowanie w geodezji, jednak w kontekście pomiarów sytuacyjnych przyczyniają się do precyzyjnego zbierania danych o terenie. Metoda wcięć kątowych polega na pomiarze kątów i odległości z jednego punktu do wielu innych punktów, co jest szczególne przy tworzeniu planów sytuacyjnych. Pozwala to na dokładne odwzorowanie układów przestrzennych, co jest kluczowe w geodezyjnych analizach. Z kolei metoda biegunowa, poprzez pomiary kątów i długości, może być wykorzystana do tworzenia rysunków sytuacyjnych w różnych typach terenu, a domiary prostokątne są używane do uzyskania współrzędnych punktów w układzie prostokątnym, co jest niezwykle pomocne w obszarach o regularnej zabudowie. W kontekście tych metod, nieprawidłowe odczytywanie ich zastosowania w geodezji może prowadzić do niewłaściwych wniosków na temat ich funkcjonalności. Kluczowym błędem jest mylenie zakresu zastosowań poszczególnych metod oraz ich skuteczności w kontekście geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych. Dlatego ważne jest zrozumienie, że każda z wymienionych metod ma swoje miejsce i zastosowanie w geodezji, ale tylko w przypadku geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych techniki takie jak wcięcia kątowe, biegunowa i domiary prostokątne faktycznie odgrywają istotną rolę.
Pytanie 4

Na mapie w skali 1:2000 zmierzono odcinek o długości 145,4 mm. Jakiemu odcinkowi w rzeczywistości odpowiada ta długość?

A. 14,54 m
B. 29,08 m
C. 290,80 m
D. 145,40 m
Błędne odpowiedzi wynikają z nieprawidłowego zrozumienia przeliczenia skali mapy. Często spotykanym błędem jest mylenie jednostek miary lub nieprawidłowe mnożenie przez współczynnik skali. Na przykład odpowiedź 145,40 m sugeruje, że użytkownik pomnożył długość odcinka na mapie przez 1, co jest całkowicie błędne. Ponadto, gdy ktoś odpowiada 29,08 m, może to sugerować, że podzielił długość odcinka przez 10, co również nie ma sensu w kontekście skali. Odpowiedź 14,54 m może wynikać ze zrozumienia, że najpierw przeliczono jednostki na centymetry, a następnie podzielono przez 100, co jest nieprawidłowym podejściem. Typowe błędy myślowe w takich przypadkach wynikają z nieznajomości zasad przeliczania jednostek czy też błędnego założenia o proporcjach. Aby uniknąć tych pułapek, ważne jest, aby zawsze pamiętać o zasadzie, że w przypadku skali, wartości są mnożone, a nie dzielone. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe nie tylko w kontekście nauki o geodezji, ale również w wielu innych dziedzinach, jak architektura czy inżynieria lądowa.
Pytanie 5

W niwelacji geometrycznej podczas pomiarów przyjmuje się, że wagi są

A. wprost proporcjonalne do długości ciągów
B. odwrotnie proporcjonalne do długości ciągów
C. odwrotnie proporcjonalne do różnic wysokości ciągów
D. wprost proporcjonalne do różnic wysokości ciągów
Wagi stosowane w niwelacji geometrycznej nie są wprost proporcjonalne do różnic wysokości ciągów ani długości ciągów. Założenie, że wagi powinny być wprost proporcjonalne do różnic wysokości, prowadzi do nieporozumienia w kontekście pomiarów geodezyjnych. W rzeczywistości różnice wysokości są jedynie jednym z czynników wpływających na dokładność pomiaru, a ich wpływ nie jest bezpośrednio proporcjonalny do długości ciągu. Dłuższe ciągi mogą generować większe błędy systematyczne z powodu wpływu warunków atmosferycznych oraz nierówności terenu, co sprawia, że ich waga musi być mniejsza, aby zrekompensować potencjalne błędy. Ponadto, waga wprost proporcjonalna do długości ciągów wprowadzałaby niepotrzebne złożoności w obliczeniach, co mogłoby prowadzić do błędnych wyników. Należy pamiętać, że zasady stosowane w niwelacji geometrycznej mają na celu zapewnienie wysokiej precyzji i dokładności pomiarów, co jest kluczowe w praktyce inżynieryjnej i geodezyjnej. Kluczowe jest, aby stosować odpowiednie metody i normy branżowe, które uwzględniają wszystkie istotne czynniki, a nie tylko różnice wysokości czy długości ciągów, co pozwala na precyzyjne i wiarygodne wyniki.
Pytanie 6

Mapy zasadniczej nie sporządza się w skali

A. 1:10000
B. 1:2000
C. 1:1000
D. 1:5000
Wybór odpowiedzi 1:2000, 1:5000, lub 1:1000 opiera się na błędnym zrozumieniu zasadności skali w kontekście map zasadniczych. Mapy w skali 1:2000 są często stosowane w celu szczegółowego odwzorowania małych obszarów, co może być przydatne w specyficznych kontekstach, jak plany osiedli, jednak nie są one standardem dla map zasadniczych. Podobnie skala 1:5000, choć umożliwia większy detal niż 1:10000, nie spełnia wymogów regulacji dotyczących opracowywania map zasadniczych w polskim prawie. Z kolei skala 1:1000, stosowana w planach zagospodarowania przestrzennego, również nie jest właściwa dla map zasadniczych, gdzie wymagana jest szersza perspektywa w odniesieniu do terenu. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wyborów często wynikają z mylenia różnych typów map i ich przeznaczenia. Ważne jest zrozumienie, że każda skala ma swoje specyficzne zastosowanie i kontekst, co podkreśla konieczność znajomości regulacji i standardów w dziedzinie geodezji oraz kartografii. Zastosowanie niewłaściwej skali może prowadzić do nieścisłości w pomiarach i planach, co może mieć poważne konsekwencje w praktycznych aspektach zarządzania przestrzenią.
Pytanie 7

W przypadku wykonania pomiaru niwelacyjnego, jeżeli wartość odczytu z łaty niwelacyjnej kreską górną wynosi g = 2000 mm, a kreską dolną d = 1500 mm, to odczyt z łaty kreską środkową powinien być równy

A. s = 1500 mm
B. s = 2000 mm
C. s = 1750 mm
D. s = 1250 mm
Aby obliczyć wartość odczytu z łaty niwelacyjnej kreską środkową, należy skorzystać z zasady, że odczyt kreską środkową jest średnią arytmetyczną odczytów kreską górną i dolną. W tym przypadku mamy odczyt górny g = 2000 mm oraz odczyt dolny d = 1500 mm. Możemy zatem obliczyć s jako: s = (g + d) / 2 = (2000 mm + 1500 mm) / 2 = 1750 mm. Taki sposób obliczania odczytów jest standardową praktyką w pomiarach niwelacyjnych, ponieważ pozwala na uzyskanie precyzyjnych wyników poprzez eliminację błędów związanych z odczytem z jednego punktu. W praktyce stosowane są różne metody niwelacji, a dobrym przykładem są pomiary geodezyjne, w których precyzja i dokładność są kluczowe. Dzięki temu można zapewnić rzetelność danych, co jest istotne w inżynierii budowlanej czy topografii. Poprawne interpretowanie odczytów z łaty jest więc nie tylko zadaniem teoretycznym, ale także praktycznym, wymagającym znajomości zasad niwelacji i umiejętności ich zastosowania w rzeczywistych pomiarach.
Pytanie 8

Który z błędów instrumentalnych teodolitu nie jest usuwany podczas pomiaru kąta w dwóch pozycjach lunety?

A. Kolidacja
B. Inklinacja
C. Położenie zera
D. Libella rurkowa
Libella rurkowa jest elementem teodolitu, który odpowiada za poziomowanie instrumentu. W przypadku błędu instrumentalnego związanego z libellą rurkową, jego eliminacja nie jest możliwa poprzez pomiar kątów w dwóch położeniach lunety. Działa to w ten sposób, że błędy wynikające z nieprawidłowego ustawienia poziomu nie mogą być skorygowane przez zmianę pozycji pomiarowej, ponieważ poziom jest określany niezależnie od orientacji lunety. W praktyce oznacza to, że jeśli libella jest źle skalibrowana, to błędy będą się powtarzać niezależnie od tego, jak często zmieniamy pozycję lunety. Dlatego tak ważne jest regularne sprawdzanie i kalibracja libelli rurkowej przed rozpoczęciem pomiarów. W standardach takich jak norma ISO 17123-1 określono procedury kalibracyjne, które powinny być przestrzegane, aby zapewnić dokładność pomiarów. Użycie teodolitu, w tym jego libelli, w geodezji, budownictwie czy inżynierii lądowej wymaga staranności, aby uniknąć błędów, które mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w planowaniu i realizacji projektów budowlanych.
Pytanie 9

Wysokość osi celowej to 213,100 m. Na jakim pomiarze powinna być umieszczona łatę, aby osiągnięta wysokość punktu wyniosła 212,800?

A. 3000 mm
B. 0030 mm
C. 1300 mm
D. 0300 mm
Wybór niewłaściwego odczytu wynika z niezrozumienia koncepcji różnicy wysokości oraz błędnego podejścia do interpretacji pomiaru. Odpowiedzi takie jak 0030 mm, 1300 mm czy 3000 mm nie uwzględniają kluczowego faktu, że wysokość osi celowej musi być podzielona na odpowiednią jednostkę miary. Odczyt 0030 mm sugeruje, że pomiar wysokości został zaniżony o 30 mm, co jest całkowicie niezgodne z wymaganym poziomem 212,800 m. Z kolei odczyt 1300 mm oraz 3000 mm przekracza rzeczywistą różnicę wysokości, co prowadzi do błędnych interpretacji wyników. Powszechnym błędem jest również nieumiejętność przeliczenia jednostek miar, co jest niezbędne w geodezji. W praktyce, dokładność pomiarów ma kluczowe znaczenie, a każdy błąd w obliczeniach może prowadzić do poważnych konsekwencji w realizacji projektów budowlanych. Dlatego tak istotne jest, aby stosować metody obliczeniowe zgodne z normami branżowymi i standardami, co pozwala na uzyskanie precyzyjnych wyników pomiarowych.
Pytanie 10

W regionalnej części zbioru geodezyjnego i kartograficznego przechowywane są mapy topograficzne w skali

A. 1 : 20 000
B. 1 : 500 000
C. 1 : 10 000
D. 1 : 300 000
Odpowiedzi 2: 1 : 300 000, 3: 1 : 500 000 oraz 4: 1 : 20 000 są niewłaściwe, ponieważ wskazują na skale, które nie odpowiadają standardom gromadzenia map topograficznych w wojewódzkiej części zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Skala 1 : 300 000 oraz 1 : 500 000 są zbyt ogólne do dokładnego przedstawienia detali terenu, co czyni je nieprzydatnymi w kontekście szczegółowego planowania, które wymaga precyzyjnych danych. Mapy w tych skalach mogą być używane do celów ogólnych, takich jak mapowanie regionów, ale nie dostarczają wystarczających informacji dla lokalnych inwestycji czy analiz przestrzennych. Z kolei skala 1 : 20 000, chociaż bardziej szczegółowa niż pozostałe, nie jest standardową miarą dla zasobów wojewódzkich, które preferują 1 : 10 000 dla zapewnienia optymalnego poziomu szczegółowości. Korzystanie z niewłaściwych skal w analizach przestrzennych może prowadzić do błędnych wniosków, co wskazuje na istotne zagrożenie w kontekście planowania urbanistycznego i zarządzania przestrzenią. W praktyce oznacza to, że projektanci, planiści i geodeci mogą napotkać poważne trudności, jeśli opierają swoje decyzje na danych, które nie są dostosowane do wymogów lokalnych, co może skutkować nieefektywnym zarządzaniem zasobami i przestrzenią.
Pytanie 11

Godło mapy zasadniczej 6.115.27.4 w systemie współrzędnych PL-2000 wskazuje na mapę stworzoną w skali

A. 1:500
B. 1:5000
C. 1:1000
D. 1:2000
Odpowiedzi, które wskazują na skale 1:1000, 1:500 oraz 1:2000, mogą prowadzić do nieporozumień w kontekście zastosowania map zasadniczych i ich oznaczeń. Skala 1:1000 jest często stosowana w przypadku map do celów budowlanych i lokalizacyjnych, co może wzbudzać mylne przekonanie, że jest odpowiednia dla mapy zasadniczej. Jednakże, w kontekście mapy oznaczonej kodem 6.115.27.4, skala 1:1000 jest zbyt szczegółowa, a tego typu mapy nie są standardowo klasyfikowane jako mapy zasadnicze. Podobnie, skala 1:500, choć przydatna dla bardzo lokalnych analiz, jest również nieodpowiednia w tym przypadku, ponieważ nie odpowiada standardowym klasyfikacjom map zasadniczych, które są bardziej skoncentrowane na ogólnym przedstawieniu obszarów. Z kolei skala 1:2000, chociaż bliska prawidłowej skali, również nie spełnia wymogów, ponieważ nie dostarcza wystarczającej szczegółowości dla typowych zastosowań map zasadniczych. Warto zauważyć, że stosowanie niewłaściwych skal w analizach przestrzennych może prowadzić do błędnych interpretacji danych, co w konsekwencji wpływa na decyzje administracyjne czy inwestycyjne. Dlatego kluczowe jest, aby zawsze odnosić się do odpowiednich norm oraz standardów branżowych, które precyzyjnie definiują zasady tworzenia i użycia map, co pozwoli uniknąć typowych błędów myślowych i nieporozumień.
Pytanie 12

Nie można użyć do trwałego oznaczania punktów osnowy poziomej

A. trzpieni.
B. palików drewnianych.
C. bolców.
D. znaków z kamienia.
Paliki drewniane, mimo że są popularnym materiałem w budownictwie oraz w transporcie geodezyjnym, nie są zalecane do trwałego zaznaczania punktów osnowy poziomej z powodu ich niskiej odporności na warunki atmosferyczne oraz degradację. W praktyce, takie paliki mogą ulegać rozkładowi, co prowadzi do zniekształcenia lub zniknięcia punktów pomiarowych. Z tego powodu, w geodezji, preferuje się stosowanie bardziej trwałych materiałów, takich jak trzpienie, znaki z kamienia czy bolce, które wykazują znacznie większą odporność na czynniki zewnętrzne. Trzpienie, na przykład, są osadzane na stałe w gruncie, a ich metalowa konstrukcja zapewnia długotrwałość i stabilność. Z kolei znaki z kamienia stanowią naturalne punkty odniesienia, które mogą przetrwać wiele lat, przy minimalnym ryzyku uszkodzenia. Zastosowanie odpowiednich materiałów do trwałego zaznaczania punktów osnowy poziomej jest kluczowe dla zapewnienia precyzji i wiarygodności pomiarów geodezyjnych, co jest zgodne z obowiązującymi normami w tej dziedzinie.
Pytanie 13

Która z poniższych aktywności nie wchodzi w zakres działań Powiatowego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej?

A. Rejestrowanie dokumentów przyjętych do zasobu geodezyjnego
B. Wydawanie instrukcji do przeprowadzenia zgłoszonych prac
C. Realizacja pomiarów w celu ustalenia współrzędnych oraz wysokości punktów osnowy
D. Przyjmowanie oraz rejestrowanie zgłoszeń prac geodezyjnych i kartograficznych
Nieprawidłowa odpowiedź może wynikać z niepełnego zrozumienia zakresu działań Powiatowego Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej. Wydawanie wytycznych do wykonania zgłoszonych robót oraz przyjmowanie i ewidencjonowanie zgłoszeń robót geodezyjnych i kartograficznych są fundamentalnymi obowiązkami PODGiK. Te działania obejmują nadzór nad pracami geodezyjnymi i zapewnienie ich zgodności z obowiązującymi przepisami oraz standardami jakości. Ponadto ewidencjonowanie dokumentów przyjętych do zasobu geodezyjnego jest kluczowe dla przechowywania oraz udostępniania danych, co jest niezbędne dla wszelkich działań związanych z zarządzaniem przestrzenią. W złożonym procesie zarządzania danymi geodezyjnymi istotne jest nie tylko ich zbieranie, ale także weryfikacja, archiwizacja i udostępnianie interesariuszom. Brak zrozumienia podziału ról pomiędzy różnymi jednostkami geodezyjnymi może prowadzić do błędnych wniosków co do zakresu odpowiedzialności poszczególnych instytucji. Zrozumienie tego podziału jest kluczowe w kontekście współpracy z innymi jednostkami oraz w realizacji zadań związanych z planowaniem przestrzennym i inwestycjami budowlanymi. To także pokazuje, jak ważne jest przestrzeganie procedur administracyjnych oraz inwestowanie w szkolenia, aby uniknąć takich nieporozumień w przyszłości.
Pytanie 14

W jakim dokumencie powinny zostać zapisane wyniki pomiarów liniowych, które nie zostały uwzględnione w dzienniku pomiarowym?

A. Mapie zasadniczej
B. Dokumencie topograficznym
C. Raporcie technicznym
D. Szkicu polowym
Zarządzanie dokumentacją pomiarową w geodezji jest kluczowym aspektem, jednak wybór niewłaściwego dokumentu do rejestracji wyników pomiarów liniowych może prowadzić do nieporozumień i problemów w dalszych pracach. Sprawozdanie techniczne jest bardziej kompleksowym dokumentem, który zazwyczaj obejmuje podsumowanie prac geodezyjnych, wyniki badań, analizy oraz wnioski. Umieszczanie wyników pomiarów liniowych, które nie zostały uwzględnione w dzienniku pomiarowym w sprawozdaniu technicznym, może skutkować ich zniekształceniem, gdyż sprawozdanie to powinno być oparte na pełnych i rzetelnych danych, a nie na przypadkowych zapisach. Mapa zasadnicza, z kolei, jest oficjalnym dokumentem geodezyjnym, który przedstawia szczegółowe informacje o zagospodarowaniu terenu, granicach działek oraz infrastrukturze, a dodawanie nieudokumentowanych wyników pomiarów mogłoby zafałszować jej dane i wprowadzić w błąd użytkowników. Opis topograficzny, choć również istotny, dotyczy bardziej ogólnego opisu ukształtowania terenu, a nie szczegółowych wyników pomiarów. W związku z tym, kluczowe jest zrozumienie, że każdy z tych dokumentów spełnia inną rolę i nie każdy nadaje się do rejestrowania nieudokumentowanych pomiarów liniowych. Odpowiednie podejście do dokumentacji pomiarowej zapewnia integralność i użyteczność danych w przyszłych analizach i projektach.
Pytanie 15

Która z podanych wartości powinna zostać uwzględniona na wykresie pionowości krawędzi obiektu budowlanego?

A. Różnica wysokości
B. Przemieszczenie w kierunku pionowym
C. Odchylenie od pionu
D. Deformacja
Przemieszczenie pionowe, przewyższenie i odkształcenie to terminy, które w kontekście analizy krawędzi budynku mogą prowadzić do nieporozumień. Przemieszczenie pionowe odnosi się do ogólnego przesunięcia obiektu w kierunku pionowym, co może być spowodowane różnymi czynnikami, takimi jak osiadanie gruntu, ale nie wskazuje na konkretną deformację krawędzi budynku w porównaniu do idealnego pionu. Przewyższenie, z kolei, dotyczy różnicy wysokości pomiędzy punktami na danej konstrukcji, co nie jest bezpośrednio związane z jej pionowością. Odkształcenie odnosi się do zmiany kształtu materiału lub elementu konstrukcyjnego pod wpływem obciążeń, co również nie jest właściwym wskaźnikiem krawędzi w kontekście jej pionowości. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do wyboru tych odpowiedzi, to zrozumienie tych terminów jako synonimów dla oceny pionowości budowli. Jednakże, każdy z tych wskaźników odnosi się do innych aspektów konstrukcji i nie oddaje precyzyjnie potrzeby pomiaru odchylenia od pionu, które jest kluczowe dla utrzymania stabilności oraz bezpieczeństwa obiektu. Zrozumienie tych pojęć w kontekście budownictwa jest ważne dla planowania i prowadzenia prac budowlanych zgodnych z obowiązującymi normami.
Pytanie 16

Jak powinny zostać zapisane na szkicu tyczenia wyniki pomiarów kontrolnych?

A. Kolorem czerwonym, kursywą
B. Kolorem czarnym, w nawiasie
C. Kolorem czerwonym, w nawiasie
D. Kolorem czarnym, kursywą
Wpisywanie wyników pomiarów kontrolnych kolorem czerwonym, w nawiasie lub kursywą, może wydawać się atrakcyjną alternatywą, jednakże takie podejście wprowadza zamieszanie i niezgodność z ustalonymi standardami. Kolor czerwony często stosowany jest w dokumentacji technicznej do oznaczania błędów, problemów lub uwag, co może prowadzić do mylnego odczytu informacji. Użycie kursywy również nie jest zalecane, ponieważ może utrudniać czytelność, zwłaszcza w kontekście precyzyjnych danych pomiarowych, gdzie każdy szczegół ma znaczenie. W dokumentacji technicznej kluczowe jest, aby wszystkie informacje były jasne i zrozumiałe dla innych użytkowników, dlatego zaleca się stosowanie jednolitych i uznawanych konwencji. W praktyce, brak stosowania odpowiednich kolorów i formatowania może prowadzić do błędnych interpretacji wyników, co w geodezji ma poważne konsekwencje, takie jak błędne przyjęcia w procesach projektowych. Warto zwrócić uwagę na standardy ISO oraz lokalne regulacje prawne dotyczące dokumentacji geodezyjnej, które podkreślają znaczenie przejrzystości i spójności w prezentacji danych.
Pytanie 17

Jakie są dozwolone długości rzędnych w trakcie pomiarów szczegółów sytuacyjnych I grupy?

A. 50 m
B. 25 m
C. 80 m
D. 75 m
Odpowiedzi jak 50 m czy 75 m, chociaż mogą wydawać się sensowne, wcale nie są dobre w kontekście pomiarów szczegółów sytuacyjnych I grupy. Jak wybierzesz dłuższą długość rzędnej, to ryzykujesz, że wyniki będą mniej dokładne, co w geodezji nie jest fajne. Gdy przekraczasz te 25 m, robi się ciężko uzyskać potrzebną precyzję, a to jest mega istotne, zwłaszcza w dokumentacji geodezyjnej czy przy projektowaniu różnych budowli. No i wiesz, korzystanie z niewłaściwych długości może nas narazić na problemy z normami, takimi jak ISO, które dotyczą dokładności w inżynierii i budownictwie. Dlatego naprawdę warto zrozumieć te zasady, żeby nie popełniać błędów, które mogą potem kosztować nas sporo kasy.
Pytanie 18

W teodolicie stała podstawa, która służy do jego ustawienia w poziomie, nazywana jest

A. alidadą
B. spodarką
C. pionem
D. limbusem
W teodolicie istnieje wiele elementów i terminów, które mogą prowadzić do zamieszania, gdy próbujemy zrozumieć jego budowę i funkcje. Limbusem nazywamy inną część teodolitu, która jest odpowiedzialna za wskazywanie kątów na obręczy. Jest to element, który służy do odczytu kątów, a nie do ustalania stabilnej podstawy narzędzia, co jest jego podstawową funkcją. Kolejnym terminem jest pion, który odnosi się do kierunku prostopadłego do poziomu, ale również nie ma nic wspólnego z podstawą teodolitu. Pion jest kluczowy dla określenia pozycji urządzenia w przestrzeni, jednakże nie stanowi jego podstawy. Alidadą jest natomiast wskazówka montowana na teodolicie, używana do celowania w określony punkt. Choć wszystkie te terminy są istotne dla funkcjonowania teodolitu, żaden z nich nie odpowiada funkcji podstawy, poza spodarką. Właściwe zrozumienie tych terminów oraz ich zastosowanie w praktyce geodezyjnej jest kluczowe dla uniknięcia błędów i nieporozumień, które mogą wpłynąć na jakość pomiarów oraz skuteczność pracy w terenie. Dlatego, aby uniknąć typowych błędów myślowych, ważne jest dokładne zrozumienie, jak poszczególne elementy teodolitu współpracują ze sobą, co pomoże w prawidłowym wykonywaniu pomiarów.
Pytanie 19

Jaką wartość ma poprawka kątowa do jednego kąta w zamkniętym ciągu poligonowym, jeśli ciąg zawiera 5 kątów, a odchylenie kątowe wynosi fα = +30cc?

A. Vkt = -6cc
B. Vkt = +5cc
C. Vkt = +6cc
D. Vkt = -5cc
Wartości Vkt = +5cc i Vkt = +6cc są niepoprawne, ponieważ nie uwzględniają istotnego aspektu pomiarów kątowych w ciągach poligonowych zamkniętych. Głównym błędem w tych odpowiedziach jest zignorowanie faktu, że w ciągu poligonowym zamkniętym, suma kątów powinna równać się 360 stopni, a każde odchylenie od tej wartości musi być skorygowane. Odchyłka kątowa fα = +30cc wskazuje na nadwyżkę kątów, co sugeruje, że z powodu błędów pomiarowych suma kątów przekracza 360 stopni. W takim przypadku poprawki kątowe powinny być ujemne, aby zmniejszyć sumę kątów do wymaganej wartości. Dlatego przy obliczaniu poprawki kątowej, powinniśmy dzielić całkowitą odchyłkę przez liczbę kątów, co daje Vkt = fα / n, gdzie n wynosi 5. Obliczenie pokazuje, że Vkt powinno wynosić -6cc. Stąd wartości dodatnie, takie jak +5cc czy +6cc, są nie tylko błędne, ale również mogą prowadzić do poważnych konsekwencji w praktyce inżynieryjnej, gdzie precyzyjne pomiary są kluczowe dla sukcesu projektów. Kolejnym błędem jest zapominanie o kontekście, w jakim operujemy; błędy kątowe w geodezji mają swoje źródło w fizycznych ograniczeniach narzędzi pomiarowych, co podkreśla znaczenie dokładnych pomiarów i odpowiedniej ich korekcji.
Pytanie 20

Gdy różnice współrzędnych między początkiem a końcem boku AB wynoszą ΔxAB = 0, ΔyAB > 0, to jaki jest azymut AzAB boku AB?

A. 200g
B. 400g
C. 100g
D. 300g
W przypadku błędnych odpowiedzi należy zwrócić uwagę na istotne aspekty związane z obliczaniem azymutów. Odpowiedzi takie jak 200g, 300g czy 400g nie uwzględniają faktu, że różnice współrzędnych wskazują na bezpośredni ruch w górę wzdłuż osi y, bez zmiany wartości na osi x. Typowym błędem myślowym jest założenie, że niezerowa wartość na osi y automatycznie implikuje, że azymut boku AB musi być większy niż 100g. Oczywiście, w rzeczywistości, azymut jest mierzony od kierunku północnego, a w przypadku, gdy różnica w osi x wynosi 0, cały kierunek wektora ruchu wskazuje na północny wschód. Ważne jest, aby pamiętać, że azymut nie może przekraczać wartości 400g, co byłoby błędnym założeniem w kontekście tego pytania. Zrozumienie zasadniczych koncepcji geometrii analitycznej oraz ich zastosowania w systemach współrzędnych jest kluczowe dla poprawnego obliczania azymutów. Poprawne metody obliczeniowe oraz umiejętność interpretacji wyników są niezbędne w geodezji i inżynierii, gdzie precyzyjne pomiary mają fundamentalne znaczenie dla sukcesu projektów budowlanych oraz infrastruktur.
Pytanie 21

Na podstawie zamieszczonych w tabeli współrzędnych punktów kontrolowanych, wyznaczonych w wyniku pomiarów, oblicz liniowe przemieszczenie punktu nr 21.

Nr punktuPomiar pierwotnyPomiar wtórny
Xp [m]Yp [m]Xw [m]Yw [m]
20130,220242,256130,225242,255
21125,212258,236125,220258,240
22134,515234,515134,510234,510
23138,310230,025138,313230,026
A. p = 3 mm
B. p = 9 mm
C. p = 5 mm
D. p = 10 mm
Poprawna odpowiedź to p = 9 mm. Aby obliczyć liniowe przemieszczenie punktu nr 21, kluczowe jest zrozumienie, jak różnice w współrzędnych X i Y wpływają na obliczenie przemieszczenia. Najpierw musimy znaleźć różnice pomiędzy współrzędnymi pierwotnymi a wtórnymi. Po ich obliczeniu, korzystamy ze wzoru na odległość między dwoma punktami w układzie kartezjańskim, który oparty jest na twierdzeniu Pitagorasa. Zastosowanie tego podejścia nie tylko pozwala na precyzyjne wyznaczenie przemieszczenia, ale także jest zgodne z międzynarodowymi standardami pomiarów geodezyjnych. W praktyce, takie obliczenia są niezbędne w wielu aplikacjach inżynieryjnych, takich jak monitorowanie deformacji budynków, infrastruktury czy w analizach związanych ze zmianami środowiskowymi. Regularne stosowanie tej metody zapewnia wysoką jakość pomiarów oraz ich wiarygodność.
Pytanie 22

Geodeta powinien wyznaczyć położenie punktów określających osie konstrukcyjne budynku jednorodzinnego na ławach ciesielskich z dokładnością do

A. 0,1 m
B. 0,001 m
C. 0,01 m
D. 1 m
Wybór innych wartości dokładności, takich jak 0,1 m, 0,01 m czy 1 m, prowadzi do istotnych błędów w procesie budowlanym. Przyjęcie zbyt dużych tolerancji pomiarowych, jak 1 m, jest nieakceptowalne w kontekście budowy budynku jednorodzinnego, gdzie precyzja jest kluczowa. Taki błąd może skutkować poważnymi konsekwencjami, w tym nieprawidłowym ułożeniem ścian i fundamentów, co z kolei prowadzi do problemów strukturalnych, a nawet zagrożenia dla bezpieczeństwa mieszkańców. Z kolei odpowiedź 0,1 m i 0,01 m, mimo że są bardziej precyzyjne niż 1 m, wciąż nie spełniają wymogów standardów budowlanych, które zazwyczaj nakładają obowiązek stosowania dokładności pomiaru na poziomie milimetra. W praktyce, geodeci i inżynierowie muszą kierować się zaleceniami zawartymi w normach, takich jak PN-ISO 9001, które nakładają obowiązek zapewnienia wysokiej jakości i precyzji pomiarów w procesie budowlanym. Tego rodzaju błędne rozumienie wymagań dotyczących precyzji pomiaru może wynikać z niewłaściwego postrzegania roli, jaką na budowie odgrywają dokładne pomiary, co w efekcie prowadzi do kosztownych błędów projektowych i wykonawczych.
Pytanie 23

Najwyższy dozwolony średni błąd lokalizacji punktów pomiarowych osnowy sytuacyjnej w odniesieniu do najbliższych punktów poziomej osnowy geodezyjnej wynosi

A. 0,15 m
B. 0,05 m
C. 0,10 m
D. 0,20 m
Dopuszczalny błąd dla punktów w sytuacyjnej osnowie geodezyjnej wynosi 0,10 m. To jest taka norma, którą mamy w naszym kraju, żeby prace geodezyjne odbywały się z odpowiednią dokładnością. Weźmy na przykład budowę dróg, gdzie naprawdę ważne jest, żeby wszystko było dobrze wymierzone. Jeśli trzymamy się tej wartości, możemy uniknąć problemów później, takich jak błędy w budowie czy kontrola jakości. Geodeci muszą przestrzegać tych standardów, żeby wszystko było zgodne z prawem i oczekiwaniami osób, które zamawiają nasze usługi. Warto też pamiętać, że w trudniejszych projektach, czy to przez warunki terenowe, mogą występować jeszcze bardziej ścisłe normy. To pokazuje, jak ważne jest dobre planowanie i dokładność w pomiarach.
Pytanie 24

Długość boku kwadratowej działki zmierzona w terenie wynosi 10 m. Jaka jest powierzchnia tej działki na mapie w skali 1:500?

A. 4,0 cm2
B. 40,0 cm2
C. 0,4 cm2
D. 400,0 cm2
Istnieje wiele nieporozumień związanych z obliczaniem powierzchni w kontekście skalowanych map, które prowadzą do nieprawidłowych odpowiedzi. Często mylnie zakłada się, że powierzchnia w skali odpowiada prostemu przeliczeniu długości, co prowadzi do błędnych wyników. Na przykład, odpowiedzi wskazujące na 0,4 cm² lub 40,0 cm² wynikają z błędnego zrozumienia zależności między jednostkami miary w różnych skalach. Zamiast przeliczać długość boku działki na odpowiednią długość na mapie, niektórzy mogą błędnie pomnożyć długość boku przez 1:500, co odbiera im właściwy kontekst jednostek. Ponadto, odpowiedź 400,0 cm² sugeruje niepoprawne podniesienie długości boku do kwadratu bez uwzględnienia skali, co jest fundamentalnym błędem w obliczeniach. Kluczowe jest zrozumienie, że skala mapy nie tylko zmienia jednostki długości, ale także wpływa na sposób obliczania powierzchni. Dlatego, aby prawidłowo ocenić powierzchnię działki w kontekście mapy, należy najpierw dokonać właściwego przeliczenia wymiarów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie geodezji i kartografii.
Pytanie 25

Przy dokonywaniu pomiarów trzeba uwzględnić błąd miejsca zera?

A. rozstawów, stosując taśmę stalową
B. kątów pionowych
C. kątów poziomych
D. rozstawów, przy użyciu dalmierza elektromagnetycznego
Błąd miejsca zera jest szczególnie istotny przy pomiarach kątów pionowych, ponieważ może znacząco wpłynąć na dokładność pomiarów wysokości i spadków. W przypadku używania instrumentów pomiarowych, takich jak teodolity czy niwelatory optyczne, ważne jest, aby precyzyjnie ustawić zero, aby uniknąć błędnych odczytów. Przykładem zastosowania jest pomiar wysokości budynków lub obiektów terenowych, gdzie nawet niewielki błąd w ustawieniu miejsca zera może prowadzić do błędnych wyliczeń różnicy wysokości. W praktyce, aby zminimalizować ten błąd, stosuje się kalibrację instrumentów, regularne sprawdzanie ich dokładności oraz wykonywanie pomiarów z różnych punktów referencyjnych. W branży budowlanej oraz geodezyjnej przestrzeganie standardów takich jak ISO 17123 jest kluczowe dla zapewnienia rzetelności danych pomiarowych, co w konsekwencji wpływa na bezpieczeństwo i jakość realizowanych inwestycji.
Pytanie 26

Nieosiągnięcie warunku, który mówi o prostopadłości osi obrotu lunety "h" do pionowej osi obrotu instrumentu "v", określane jest jako błąd

A. libeli rurkowej
B. kolimacji
C. libeli pudełkowej
D. inklinacji
Wybór błędnych odpowiedzi wynika z nieporozumienia dotyczącego pojęć związanych z błędami pomiarowymi. Libela pudełkowa oraz libela rurkowa to narzędzia służące do poziomowania, jednak nie są one związane z błędem inklinacji. Libela pudełkowa jest narzędziem wykorzystywanym do sprawdzania poziomości powierzchni, polegającym na umieszczeniu poziomnicy w płaszczyźnie poziomej, podczas gdy libela rurkowa, zawierająca ciecz, służy do oceny poziomu w dłuższych odcinkach. Żadne z tych narzędzi nie odnoszą się do konkretnego błędu pomiarowego dotyczącego prostopadłości osi obrotu lunety do osi obrotu instrumentu. Z kolei kolimacja to termin odnoszący się do ustawienia optyki w taki sposób, aby oś optyczna instrumentu była zgodna z osią mechaniczną. To pojęcie może prowadzić do błędnej interpretacji, gdyż choć kolimacja jest kluczowym elementem precyzyjnych pomiarów, nie obejmuje problemu inklinacji. Użycie niewłaściwych terminów może prowadzić do nieścisłości w analizach oraz wnioskach, dlatego istotne jest, aby stosować precyzyjne definicje i zrozumienie różnych typów błędów pomiarowych.
Pytanie 27

Wykonanie mapy zasadniczej dla obszarów z istotnym obecnym lub prognozowanym zainwestowaniem powinno odbywać się w skali

A. 1:500
B. 1:2000
C. 1:5000
D. 1:1000
Skale 1:1000 oraz 1:500 są zbyt szczegółowe i niepraktyczne dla tworzenia mapy zasadniczej w kontekście obszarów o znacznym zainwestowaniu. Mapa w skali 1:1000 mogłaby dostarczyć nadmiarowych informacji, które w kontekście planowania przestrzennego mogą prowadzić do trudności w interpretacji i nadmiaru szczegółów, które nie są wymagane na etapie ogólnych analiz. W przypadku skali 1:500, takie odwzorowanie jest właściwe dla bardzo szczegółowych planów, jak plany architektoniczne dla pojedynczych budynków, a nie dla dużych obszarów urbanistycznych. Z kolei skala 1:5000, choć może wydawać się użyteczna do przedstawienia szerszego kontekstu geograficznego, nie zapewnia wystarczającej dokładności dla lokalizacji budynków i infrastruktury w obszarach intensywnej zabudowy. Idealna skala do mapy zasadniczej powinna zatem zrównoważyć potrzebę szczegółowości z możliwością łatwego przedstawienia i interpretacji danych. Ostatecznie, nieprawidłowe wybory skali mogą prowadzić do błędów w analizach przestrzennych, co z kolei może skutkować nieodpowiednimi decyzjami planistycznymi oraz problemami prawnymi związanymi z zagospodarowaniem terenu.
Pytanie 28

Na mapie zasadniczej sieci oznaczane są kolorem brązowym?

A. elektroenergetyczne
B. gazowe
C. ciepłownicze
D. kanalizacyjne
Odpowiedzi sugerujące inne rodzaje sieci, takie jak gazowe, elektroenergetyczne czy ciepłownicze, są nieprawidłowe, ponieważ każda z tych sieci ma przyporządkowany inny kolor w ramach ustalonych norm kartograficznych. Na przykład sieci gazowe zazwyczaj oznacza się w kolorze żółtym, co pozwala na ich łatwe odróżnienie od innych instalacji. Takie podejście jest kluczowe w kontekście planowania i rozwoju miast, gdzie różnorodność infrastruktur jest ogromna. Oznaczenia kolorami są ściśle związane z bezpieczeństwem i ochroną zdrowia publicznego, ponieważ nieprawidłowe identyfikowanie sieci może prowadzić do poważnych wypadków, takich jak wybuchy gazu. W branży inżynieryjnej błędna interpretacja kolorów mapy może wynikać z braku znajomości standardów, takich jak normy ISO czy krajowe regulacje dotyczące oznaczania instalacji. Niezrozumienie tych standardów często prowadzi do niebezpiecznych sytuacji, zwłaszcza przy przeprowadzaniu wykopów pod nowe instalacje, gdzie nieświadomość obecności sieci może prowadzić do ich uszkodzenia i poważnych konsekwencji finansowych oraz środowiskowych. Kluczowe jest zatem, aby profesjonaliści z branży budowlanej i inżynieryjnej mieli solidną wiedzę na temat kolorów stosowanych na mapach zasadniczych oraz ich znaczenia w kontekście planowania i zarządzania infrastrukturą.
Pytanie 29

Aktualną miarę na linii pomiarowej, podczas pomiaru szczegółów metodą ortogonalną, określamy mianem

A. czołówką
B. podpórką
C. rzędnej
D. odciętą
Wybór odpowiedzi takich jak 'rzędna', 'czołówka' czy 'podpórka' może wynikać z nieporozumienia w terminologii stosowanej w geodezji. Rzędna odnosi się do wysokości punktu względem umownej płaszczyzny odniesienia, co oznacza, że nie jest bezpośrednio związana z pomiarami ortogonalnymi, lecz dotyczy pomiarów w pionie. Czołówka, z kolei, często używana jest w kontekście geodezyjnego osprzętu pomiarowego, a nie jako miara bieżąca, co prowadzi do mylnego zastosowania tego terminu w kontekście pytania. Podpórka natomiast jest terminem, który nie odnosi się do pomiarów, ale do wsparcia konstrukcyjnego. Typowym błędem myślowym jest przenoszenie terminologii z jednego obszaru zastosowań na drugi, co powoduje zamieszanie i niewłaściwe interpretacje. Kluczowe jest zrozumienie, że w geodezji precyzyjne definiowanie terminów ma fundamentalne znaczenie dla prawidłowego przeprowadzania pomiarów i ich interpretacji. Dlatego warto zwrócić uwagę na właściwe zrozumienie terminów, aby unikać błędów w analizie danych pomiarowych.
Pytanie 30

W jakim rodzaju niwelacji teoretyczna całkowita różnica wysokości pomiędzy punktem startowym a końcowym wynosi 0 mm?

A. Wyliczeniowym
B. Otwartym
C. Wiszącym
D. Zamkniętym
Wybór odpowiedzi dotyczącej ciągu niwelacyjnego wyliczeniowego, wiszącego lub otwartego może wynikać z niepełnego zrozumienia zasad pomiarów niwelacyjnych. Ciąg wyliczeniowy odnosi się do procedur obliczeniowych, które stosuje się do przetwarzania danych pomiarowych, ale nie ma on bezpośredniego związku z teoretyczną sumą różnic wysokości. W przypadku ciągu wiszącego, który polega na pomiarze wysokości punktów w ramach jednej osi, sumy różnic wysokości również mogą być inne niż zero, co czyni tę odpowiedź niewłaściwą. Natomiast ciąg otwarty charakteryzuje się tym, że nie zamyka się na punkcie początkowym, co skutkuje wystąpieniem niezerowej różnicy wysokości - jest to zatem kolejne podejście, które nie spełnia warunku zero w końcowej sumie. W kontekście praktycznym, zarówno ciągi wyliczeniowe, wiszące, jak i otwarte mogą prowadzić do błędów pomiarowych, które w geodezji muszą być minimalizowane. Dobre praktyki wymagają stosowania ciągów zamkniętych, które w efekcie zapewniają większą dokładność i rzetelność pomiarów, pozwalając na wykrywanie i korekcję błędów systematycznych.
Pytanie 31

Na podstawie informacji zawartych w dzienniku oblicz wysokość osi celowej na stanowisku drugim (w kolumnie 8).

A. 303,946 m
B. 303,387 m
C. 303,919 m
D. 303,971 m
Wybór innych wartości, takich jak 303,946 m, 303,387 m lub 303,971 m, może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia procesu pomiarowego oraz zasadności użycia konkretnej wysokości osi celowej. Często mylone są pojęcia związane z wysokością nad poziomem morza oraz wysokością właściwą, co prowadzi do nieprecyzyjnych oszacowań. Istotne jest, aby zrozumieć, że każda wysokość osi celowej musi być obliczana na podstawie dokładnych danych z dziennika pomiarów, który zawiera informacje o wszystkich istotnych parametrach, takich jak różnice poziomów oraz współrzędne punktów. Problemy mogą również wynikać z błędów w odczycie lub interpretacji danych. Na przykład, pomijanie istotnych szczegółów z dziennika pomiarów, takich jak aktualizacje czy korekty, może prowadzić do wyboru niewłaściwej wartości. Należy także zwrócić uwagę na techniczne aspekty, takie jak kalibracja sprzętu pomiarowego, która jest kluczowa do uzyskania wiarygodnych wyników. W praktyce, pomiar wysokości osi celowej powinien być przeprowadzany wielokrotnie, aby zminimalizować ryzyko błędów, a uzyskane wyniki powinny być weryfikowane w kontekście istniejących danych geodezyjnych oraz standardów branżowych.
Pytanie 32

Jak wielki jest maksymalny dopuszczalny średni błąd lokalizacji punktu w pomiarowej osnowie wysokościowej w odniesieniu do najbliższych punktów wysokościowej osnowy geodezyjnej?

A. 0,01 m
B. 0,03 m
C. 0,05 m
D. 0,07 m
Odpowiedzi sugerujące błędne wartości, takie jak 0,07 m, 0,03 m czy 0,01 m, wynikają z niepełnego zrozumienia wymagań dotyczących precyzji pomiarów w geodezji. Wartość 0,07 m jest zbyt duża, co wskazuje na lekceważenie standardów dokładności wymaganych w procesie budowy osnowy geodezyjnej. Tego rodzaju błąd może prowadzić do poważnych nieścisłości w pomiarach, co w praktyce skutkuje błędnymi danymi wysokościowymi, a w konsekwencji problemami w projektach budowlanych. W przypadku wartości 0,03 m i 0,01 m, można zauważyć, że są one zbyt restrykcyjne w kontekście dopuszczalnych błędów w osnowie wysokościowej. Osiągnięcie takiej dokładności w codziennych pomiarach wymagałoby skomplikowanych procedur oraz kosztownego sprzętu, co może być niepraktyczne w wielu zastosowaniach. Dlatego kluczowe jest, aby geodeci rozumieli, jakie są rzeczywiste wymagania dotyczące dokładności oraz jakie wartości są realistyczne i akceptowalne w kontekście wykonywanych prac. Zbyt niska tolerancja na błąd może prowadzić do niepotrzebnego zwiększenia kosztów oraz wydłużenia czasu realizacji projektu bez proporcjonalnych korzyści w dokładności pomiarów.
Pytanie 33

Co wpływa na wysokości opisów w mapie głównej?

A. Od opisywanej treści i skali mapy
B. Od typu i stylu pisma
C. Od wartości skalarnej mapy
D. Od metody wykonania opisu
Odpowiedzi dotyczące wartości skalarnej mapy, techniki wykonywanego opisu oraz rodzaju i kroju pisma są nieścisłe, gdyż nie uwzględniają kluczowych determinant wysokości opisów na mapie zasadniczej. Wartość skalarna mapy, choć jest istotnym elementem w kartografii, nie ma bezpośredniego wpływu na fizyczne wymiary opisów. Zamiast tego, skala mapy decyduje o tym, jak szczegółowo i jak wysoko powinny być umieszczane opisy. Podejście koncentrujące się na technice wykonywanego opisu zazwyczaj dotyczy metodologii tworzenia map, a nie samych wymiarów opisów. Techniki te są ważne dla zapewnienia dokładności danych geograficznych, ale nie wpływają na same wymiary opisów, które powinny być dostosowane do treści i skali. Z kolei rodzaj i krój pisma również mają znaczenie, ale nie są głównymi czynnikami determinującymi wysokości opisów. Wybór czcionki może wpływać na estetykę mapy, a nie na jej funkcjonalność. Ważne jest, aby unikać błędnych wniosków dotyczących tych elementów, ponieważ mogą prowadzić do nieefektywnych i trudnych do odczytania map. Kluczem do skutecznej kartografii jest zrozumienie interakcji między wszystkimi tymi elementami, a nie skupianie się na pojedynczych aspektach.
Pytanie 34

Na podstawie przedstawionego raportu z wyrównania współrzędnych punktów osnowy realizacyjnej określ, ile wynosi błąd średni położenia punktu 1005.

Lp.Nr PX [m]Y [m]Mx [m]My [m]Mp [m]KL
11000843729.5930255814.63260.00790.01820.0198
21004843905.8055255769.88160.01440.01830.0233
31003843923.6493255717.15190.01660.01850.0248
41002843906.0657255712.58920.01790.01860.0258
51005843936.8654255729.41120.01580.01850.0243
61221843726.5500255606.63000.00000.00000.0000
7767845301.9800255940.35000.00000.00000.0000s
81336845312.2400255012.03000.00000.00000.0000s
91228844953.2000257194.25000.00000.00000.0000s
A. 24,3 mm
B. 18,5 mm
C. 23,4 mm
D. 15,8 mm
Błędne odpowiedzi wskazują na powszechne nieporozumienia dotyczące analizy danych pomiarowych oraz interpretacji raportów z wyrównania współrzędnych. Na przykład, podanie wartości 18,5 mm sugeruje, że pomiar został niedoszacowany, co może wynikać z pomyłki w odczycie lub z nieprawidłowego zrozumienia metodyki obliczeń. W przypadku odpowiedzi 23,4 mm oraz 15,8 mm, można zauważyć, że mogą one być wynikiem błędów w obliczeniach statystycznych, które często są stosowane do oceny precyzji pomiarów. Dobrze jest pamiętać, że błąd średni położenia to nie tylko suma błędów indywidualnych, ale również uwzględnia rozkład błędów w kontekście całego zbioru pomiarowego. Powszechnym błędem myślowym jest skupienie się na pojedynczych wartościach bez szerszej analizy raportu, co prowadzi do niesłusznych wniosków. Odpowiednia interpretacja raportów z wyrównania wymaga znajomości metod statystycznych oraz umiejętności analizy danych, co jest kluczowe w geodezji, aby zapewnić zgodność z przyjętymi standardami jakości oraz dokładności pomiarów.
Pytanie 35

Jaką maksymalną długość rzędnej można stosować przy pomiarze sytuacyjnym obrysów budynków metodą prostokątnych domiarów?

A. 25 m
B. 15 m
C. 30 m
D. 20 m
Odpowiedzi, które sugerują inne długości rzędnej, takie jak 20 m, 30 m czy 15 m, mogą prowadzić do poważnych nieporozumień dotyczących standardów pomiarowych. Długości te są nieadekwatne do wymagań zawartych w normach geodezyjnych, które jasno określają optymalne zasięgi dla różnych metod pomiarowych. W przypadku 20 m można sądzić, że to zbyt krótka długość, która nie pozwala na uzyskanie wystarczającej precyzji przy dużych odległościach. Z kolei długość 30 m staje się problematyczna w kontekście pomiarów, gdyż może zwiększać ryzyko błędów kumulacyjnych oraz trudności związanych z precyzyjnym przenoszeniem wymiarów na większe odległości. Odpowiedź sugerująca 15 m jest nie tylko niewłaściwa, ale także w praktyce może prowadzić do istotnych trudności w realizacji pomiarów budowlanych, szczególnie na otwartych terenach, gdzie warunki atmosferyczne i uwarunkowania przestrzenne mogą wpływać na dokładność. Istotne jest, aby geodeci mieli świadomość, że stosowanie nieodpowiednich długości rzędnych może skutkować błędami, które mogą wpłynąć na całkowitą rzetelność projektu budowlanego, prowadząc do niepoprawnych danych geodezyjnych i konsekwencji w fazach realizacji inwestycji. Dlatego znajomość i stosowanie przyjętej długości rzędnej, jaką jest 25 m, jest kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości pomiarów.
Pytanie 36

Wyznacz wysokość punktu HP, mając dane:
- wysokość stanowiska pomiarowego Hst = 200,66 m,
- wysokość instrumentu i = 1,55 m,
- pomiar kreski środkowej na łacie s = 1150.

A. HP = 197,96 m
B. HP = 200,26 m
C. HP = 201,06 m
D. HP = 203,36 m
Wysokość punktu HP jest kluczowym elementem w geodezji, a błędne obliczenia mogą prowadzić do znacznych nieścisłości w pomiarach. W przypadku niepoprawnych odpowiedzi, często wynika to z nieprawidłowego zastosowania wzoru do obliczenia HP. Na przykład, w niektórych podejściach pomijana jest wysokość instrumentu lub odczyt nie jest właściwie przekształcany z milimetrów na metry, co wprowadza błąd w końcowym obliczeniu. Niektórzy mogą również mylnie odjąć wartość odczytu od wysokości stanowiska, co prowadzi do obniżenia wartości HP, co jest błędnym założeniem. Kluczowe jest zrozumienie, że wysokość instrumentu musi być uwzględniona w obliczeniach, ponieważ określa, na jakiej wysokości znajduje się przyrząd pomiarowy względem poziomu gruntu. W praktyce geodezyjnej niedokładności takie mogą prowadzić do błędów w projektach budowlanych, gdzie precyzyjne pomiary wysokości są kluczowe dla bezpieczeństwa i funkcjonalności obiektów. Dodatkowo, niektóre błędne odpowiedzi mogą wynikać z niedostatecznego zrozumienia systemu jednostek, co jest częstym problemem, zwłaszcza w międzynarodowych projektach, gdzie jednostki miary mogą się różnić. Z tego powodu ważne jest, aby zwracać uwagę na konwersję jednostek oraz prawidłowe zastosowanie wzorów, co jest podstawą dobrej praktyki w geodezji.
Pytanie 37

Jakie jest wartość błędu względnego pomiaru długości odcinka wynoszącego 120 m, przy średnim błędzie pomiaru równym ±2 cm?

A. 1:4000
B. 1:8000
C. 1:2000
D. 1:6000
Błąd względny pomiaru jest istotnym wskaźnikiem precyzji w inżynierii, jednak jego obliczenie wymaga prawidłowego zrozumienia proporcji między błędem pomiarowym a wartością mierzoną. Odpowiedzi, które wskazują inne wartości błędu względnego, mogą wynikać z błędnych obliczeń lub niewłaściwego rozumienia definicji błędu względnego. Na przykład, gdy ktoś pomyli jednostki, mogą obliczyć błąd w niewłaściwy sposób, traktując długość w metrach zamiast w centymetrach, co prowadzi do poważnych nieporozumień. Ponadto, niektóre z tych błędnych odpowiedzi mogą wynikać z założenia, że błąd pomiaru jest znacznie większy, niż w rzeczywistości, co jest powszechnym błędem myślowym. W praktyce, nieprawidłowe przyjęcie wartości błędu pomiaru wpływa na dalsze analizy i decyzje, które zależą od precyzyjnych danych. Prawidłowe obliczenie błędu względnego jest kluczowe w kontekście zgodności z normami branżowymi, takimi jak ASTM E2659, które regulują metody pomiarowe. Dlatego ważne jest, aby w tej dziedzinie zachować skrupulatność i dokładność w każdym kroku procesu pomiarowego.
Pytanie 38

Wysokość anteny odbiorczej przed oraz po zakończeniu sesji pomiarowej przy użyciu metody precyzyjnego pozycjonowania z zastosowaniem GNSS powinna być określona z dokładnością wynoszącą

A. 0,02 m
B. 0,001 m
C. 0,004 m
D. 0,01 m
Odpowiedź 0,01 m jest prawidłowa, ponieważ w kontekście precyzyjnego pozycjonowania GNSS, precyzja ustaleń dotyczących wysokości anteny odbiornika jest kluczowa dla uzyskania dokładnych wyników. Standardy pomiarowe, takie jak te określone przez IGS (International GNSS Service), wskazują, że dokładność pomiarów wysokości powinna wynosić co najmniej 0,01 m w przypadku dokładnych aplikacji, takich jak geodezja czy monitoring deformacji terenu. Przykładowo, w projektach budowlanych, gdzie precyzyjne pomiary wysokości mają kluczowe znaczenie dla stabilności konstrukcji, ustalanie wysokości anteny z dokładnością 0,01 m pozwala na minimalizację błędów, co przekłada się na wyższą jakość wykonania oraz bezpieczeństwo obiektów. Tego typu precyzja jest również kluczowa w aplikacjach związanych z systemami nawigacyjnymi oraz w badaniach geofizycznych, gdzie nawet najdrobniejsze różnice w wysokości mogą wpływać na wyniki analiz. Zatem, 0,01 m jest standardem, który zapewnia wystarczającą dokładność dla większości zastosowań związanych z GNSS.
Pytanie 39

Jaką precyzję terenową ma punkt sytuacyjny na mapie o skali 1:5000, jeżeli precyzja graficzna jego umiejscowienia wynosi 0,1 mm?

A. ±50,00 m
B. ±0,50 m
C. ±5,00 m
D. ±0,05 m
Wybór innych odpowiedzi może wynikać z niepełnego zrozumienia przeliczeń związanych z różnymi skalami map. Odpowiedzi ±5,00 m oraz ±50,00 m są znacznie przeszacowane w kontekście skali 1:5000, co wskazuje na fundamentalny błąd w przeliczeniach. Przykładowo, ±5,00 m oznaczałoby, że punkt mógłby znajdować się w odległości 5 metrów od rzeczywistej lokalizacji, co jest nieakceptowalne w kontekście precyzyjnych pomiarów terenowych. Z kolei odpowiedź ±0,05 m mogłaby sugerować nadmierną dokładność, która jest niemożliwa do osiągnięcia przy podanej dokładności graficznej. Błąd ten wynika często z nieznajomości zasad przeliczeń w różnych skalach oraz z niedostatecznej wiedzy na temat wpływu skali na dokładność pomiarów. Kluczowe jest więc, aby uwzględniać zarówno skalę mapy, jak i metodykę pomiaru, aby poprawnie zinterpretować dane sytuacyjne. Prawidłowe zrozumienie tych zależności jest niezbędne dla każdego specjalisty w dziedzinach związanych z geodezją, kartografią czy inżynierią lądową.
Pytanie 40

Kąt zmierzony w terenie o wartości 40°00'00'' po przeliczeniu na miarę stopniową wynosi

A. 40°00'00''
B. 30°00'00''
C. 44°00'00''
D. 36°00'00''
Odpowiedź 36°00'00'' jest poprawna, ponieważ kąt 40°00'00'' wyrażony w miarze stopniowej jest równy 36°00'00'' w miarze kątów używanej w geodezji. W geodezji i nawigacji kąt o wartości 40°00'00'' można zamienić na radiany, co można obliczyć za pomocą wzoru: kąt w radianach = kąt w stopniach * (π/180). Jednak w kontekście granic, w których wartości są przyjmowane w stopniach, kluczowe jest zrozumienie, że miara stopniowa odnosi się do systemu dziesiętnego, w którym każdy stopień dzieli się na 60 minut, a każda minuta na 60 sekund. Praktycznym przykładem zastosowania może być pomiar kątów w terenie, gdzie zastosowanie odpowiedniej konwersji kątów jest kluczowe dla dokładności i precyzji w pomiarach geodezyjnych. Używanie właściwych jednostek jest niezbędne dla zgodności z międzynarodowymi standardami, takimi jak ISO 19111 dotyczące systemów odniesienia."
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej