Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 09:05
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 09:19

Egzamin zdany!

Wynik: 24/40 punktów (60,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Przygotowując dokumentację dotyczącą sprzętu koniecznego do wykonania reprodukcji obrazów umieszczonych w oprawie za szkłem, należy uwzględnić zakup filtru

A. polaryzacyjnego

B. niebieskiego

C. połówkowego

D. żółtego

Odpowiedź 'polaryzacyjnego' jest prawidłowa, ponieważ filtr polaryzacyjny odgrywa kluczową rolę w redukcji odblasków oraz poprawie kontrastu podczas reprodukcji obrazów znajdujących się za szkłem. W procesie reprodukcji, zwłaszcza w przypadku dzieł sztuki, które są oprawione za szkłem, odblaski świetlne mogą znacząco wpłynąć na jakość fotografii, obniżając widoczność detali i prawidłowe odwzorowanie kolorów. Filtr polaryzacyjny działa na zasadzie eliminowania niepożądanych odblasków, co pozwala na uzyskanie czystszych i bardziej wyraźnych obrazów. W praktyce, stosując filtr polaryzacyjny, można uzyskać znacznie lepsze rezultaty przy fotografowaniu pod kątem, co jest istotne w kontekście reprodukcji. Dodatkowo, zgodnie z dobrą praktyką w fotografii sztuki, stosowanie filtrów polaryzacyjnych jest rekomendowane w celu zapewnienia najwyższej jakości reprodukcji. Warto również wspomnieć, że odpowiednie ustawienie filtra polaryzacyjnego w stosunku do źródła światła może wpłynąć na ostateczny efekt wizualny, co czyni go niezastąpionym narzędziem w tym procesie.

Pytanie 2

Jakie zadanie wiąże się z przygotowaniem fotografii do druku?

A. Wybór trybu koloru indeksowanego oraz rozdzielczości 72 ppi

B. Redukcja głębi bitowej obrazu cyfrowego oraz zarchiwizowanie pliku graficznego z użyciem algorytmu kompresji stratnej

C. Dostosowanie rozmiaru obrazu cyfrowego do formatu papieru fotograficznego

D. Konfiguracja trybu kwadrychromii

Dopasowanie wielkości obrazu cyfrowego do rozmiaru papieru fotograficznego jest kluczowym krokiem w procesie przygotowania zdjęcia do wydruku. Odpowiednie ustawienie wymiarów obrazu zapewnia, że drukowane zdjęcie będzie miało pożądany format i nie straci na jakości ani na kompozycji. W praktyce, jeśli obraz jest zbyt mały, wydruk może ujawnić pikselację, co negatywnie wpływa na odbiór wizualny. Z drugiej strony, zbyt duża wielkość obrazu może prowadzić do niepożądanych przycięć lub deformacji. Profesjonalne podejście zakłada także, że przed przystąpieniem do wydruku należy rozważyć różnorodne formaty papieru, takie jak A4, A3 czy papier fotograficzny o specyficznych wymiarach, a także uwzględnić marginesy i przestrzeń na ewentualne ramki. Warto również zwrócić uwagę na ustawienia DPI (punktów na cal), które powinny wynosić przynajmniej 300 ppi dla zdjęć o wysokiej jakości. Standardy te są przyjęte w branży fotograficznej, co zapewnia optymalne rezultaty podczas druku.

Pytanie 3

Poprawę ekspozycji zdjęcia w programie Adobe Photoshop dokonuje się z użyciem

A. poziomów.

B. stempla.

C. mapy gradientu.

D. koloru kryjącego.

Narzędzie poziomów w Adobe Photoshop to taka trochę podstawa, jeśli chodzi o szybkie poprawienie ekspozycji zdjęcia. Działa na zasadzie przesuwania suwaków odpowiadających za cienie, półtony i światła, czyli to, co w fotografii jest kluczowe dla balansu jasności i kontrastu. Bardzo często, gdy zdjęcie jest niedoświetlone albo przepalone, właśnie poziomy pozwalają w prosty sposób przywrócić detale w ciemnych lub jasnych partiach. Moim zdaniem nie ma bardziej intuicyjnego podejścia do korygowania ekspozycji, zwłaszcza na etapie wstępnej obróbki. Profesjonaliści używają tego narzędzia właściwie non stop, bo pozwala szybko wyprostować histogram zdjęcia – a to taki wykres, na którym widać rozkład jasności. Fajnie też, że poziomy pozwalają pracować osobno na kanałach RGB, co się przydaje jak zdjęcie ma np. niechciane zafarby. W branży graficznej i fotograficznej to jeden ze standardów i, szczerze mówiąc, jak ktoś nie ogarnia poziomów, to trochę tak, jakby nie znał podstaw Photoshopa. Mało kto wie, że poziomy można też używać do precyzyjnego ustawiania punktów czerni i bieli, co potrafi uratować nawet bardzo słabe zdjęcie pod kątem ekspozycji. Z mojego doświadczenia – poziomy to jedno z tych narzędzi, które naprawdę warto opanować, bo przydają się nie tylko w fotografii, ale też wszędzie tam, gdzie liczy się kontrola nad jasnością obrazu.

Pytanie 4

Korekcja zniekształceń perspektywy występujących w zdjęciach wysokich budynków architektonicznych jest możliwa dzięki zastosowaniu przy fotografowaniu obiektywu

A. tilt-shift

B. fisheye

C. lustrzanego

D. asferycznego

Wybór obiektywu asferycznego, lustrzanego lub fisheye do korekcji zniekształceń perspektywicznych w fotografii architektonicznej jest nieodpowiedni z kilku powodów. Obiektywy asferyczne, które mają soczewki o niestandardowych kształtach, są zaprojektowane głównie w celu redukcji zniekształceń sferycznych i poprawy jakości obrazu na brzegach kadru. Nie są one jednak dedykowane do korekcji perspektywy, co oznacza, że nie poprawią efektu zbiegania się linii pionowych, który często występuje przy fotografowaniu wysokich obiektów. Z kolei obiektywy lustrzane, choć oferują ciekawe efekty wizualne i są bardziej kompaktowe, również nie zapewniają możliwości regulacji perspektywy. Ich konstrukcja ogranicza zastosowanie w kontekście architektonicznym, ponieważ nie pozwala na dostosowanie kąta widzenia, co prowadzi do utraty detali w obiektach. Obiektywy fisheye, znane ze swojego szerokiego kąta widzenia oraz charakterystycznych zniekształceń, są idealne do tworzenia artystycznych zdjęć, ale nie nadają się do precyzyjnego odwzorowania architektury. Typowym błędem jest zakładanie, że jakikolwiek obiektyw o szerokim kącie widzenia poradzi sobie z problemem perspektywy, co prowadzi do subiektywnego postrzegania rzeczywistości. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, że w fotografii architektonicznej, gdzie precyzja ma duże znaczenie, zastosowanie obiektywu tilt-shift jest najlepszym rozwiązaniem.

Pytanie 5

Oświetlenie rembrandtowskie w portrecie

A. podkreśli włosy modela.

B. podkreśli ramiona modela.

C. uwidoczni podbródek.

D. uwidoczni kość policzkową.

Oświetlenie rembrandtowskie to jeden z najbardziej rozpoznawalnych i klasycznych sposobów ustawienia światła w portrecie. Jego cechą charakterystyczną jest powstanie niewielkiego, trójkątnego obszaru światła na policzku modela po stronie przeciwnej do głównego źródła światła. Moim zdaniem, właśnie to subtelne światło pod okiem, na kości policzkowej, nadaje zdjęciu niezwykłą głębię i trójwymiarowość. W branży fotograficznej, szczególnie przy portretach studyjnych, rembrandt emanuje profesjonalizmem i świadomym podejściem do modelowania sylwetki twarzy. Poprzez wydobycie kości policzkowej, uzyskujemy wrażenie szlachetności i rzeźbiarskiego kształtu twarzy, co często stosuje się w portretach artystycznych, reklamowych czy nawet w fotografii biznesowej. Standardy pracy ze światłem w portrecie podkreślają, że takie ustawienie światła buduje charakterystyczny kontrast i naturalność, a jednocześnie nie spłaszcza rysów twarzy. Z mojego doświadczenia wynika, że oświetlenie rembrandtowskie bywa najlepszym wyborem tam, gdzie chcemy podkreślić osobowość i siłę portretowanej osoby. Sam Rembrandt van Rijn, od którego ta technika się wywodzi, stosował takie światło, by nadać swoim dziełom głębię psychologiczną i wyrazisty charakter. W praktyce, jeśli chcesz wyróżnić kość policzkową i uzyskać naturalny, a zarazem dramatyczny efekt, właśnie rembrandtowski układ światła będzie strzałem w dziesiątkę.

Pytanie 6

W programie Adobe Photoshop do eliminacji drobnego przebarwienia na policzku należy zastosować narzędzie

A. gumka

B. pędzel

C. stempel

D. lasso

Narzędzie stempel w programie Adobe Photoshop jest idealnym rozwiązaniem do usuwania niewielkich przebarwień na skórze, takich jak plamy czy niedoskonałości. Działa na zasadzie próbkowania pikseli z obszaru referencyjnego i ich nakładania na miejsce, gdzie występuje defekt. Dzięki temu uzyskuje się naturalny i jednolity wygląd. Przykładowo, jeśli chcemy usunąć drobną plamkę na policzku, wystarczy ustawić stempel na czystym obszarze skóry, a następnie kliknąć lub przeciągnąć w miejsce przebarwienia. Ważne jest, aby dobierać teksturę i kolor próbkowanego obszaru, aby efekt był jak najbardziej naturalny. W praktyce często używa się tego narzędzia w połączeniu z warstwami i maskami, co pozwala na precyzyjne poprawki i minimalizowanie ryzyka uszkodzenia oryginalnego obrazu. Stempel jest również zgodny z zasadami retuszu w branży fotograficznej, które promują subtelne poprawki, zachowując jednocześnie naturalny wygląd portretów.

Pytanie 7

Na zdjęciu zastosowano perspektywę

A. normalną.

B. żabią.

C. powietrzną.

D. ptasią

Przy ocenie zdjęcia nietrudno wpaść w pułapkę mylenia perspektyw, zwłaszcza gdy nie do końca rozróżnia się ich praktyczne zastosowanie. Żabia perspektywa to klasyczny przykład, gdy fotograf znajduje się bardzo nisko, często nawet tuż przy ziemi, i patrzy w górę – tak, jakby obserwował świat oczami żaby. Ten efekt jest wykorzystywany do podkreślania monumentalizmu, pokazania obiektów jako większych i bardziej dominujących niż są w rzeczywistości. Na analizowanym zdjęciu wyraźnie brakuje tej cechy – widzimy bowiem wszystko z góry, a nie z dołu. Perspektywa normalna, która jest chyba najpopularniejsza w codziennej fotografii, to po prostu widok z poziomu oczu stojącego człowieka. Umożliwia ona naturalne odwzorowanie sceny, tak jak widzimy ją na co dzień, ale zdecydowanie nie pasuje do tej sytuacji – roślina nie została sfotografowana z ludzkiego punktu widzenia, tylko właśnie z góry. Jeśli chodzi o perspektywę powietrzną, to jest to w ogóle mylący termin, bo odnosi się nie tyle do punktu widzenia, co do efektu oddalania się obiektów na dalszym planie. W klasycznej teorii malarstwa i grafiki perspektywa powietrzna oznacza zjawisko zamglenia i zmiany kolorystyki wraz ze wzrostem odległości, a nie sposób ustawienia aparatu. Widać więc, że kluczowy błąd polega tutaj na utożsamianiu samego kierunku patrzenia z innymi efektami wizualnymi lub na ignorowaniu rzeczywistego położenia fotografa względem obiektu. Dobre opanowanie definicji i praktycznych zastosowań perspektyw może mocno ułatwić poprawną analizę zdjęć i ich profesjonalne wykonywanie.

Pytanie 8

Na zdjęciu przedstawiono przykład kompozycji

A. otwartej statycznej.

B. zamkniętej statycznej.

C. otwartej dynamicznej.

D. zamkniętej dynamicznej.

Wybór odpowiedzi otwartej statycznej, otwartej dynamicznej lub zamkniętej statycznej nie uwzględnia kluczowych cech kompozycji przedstawionej na zdjęciu. Odpowiedzi te bazują na błędnych założeniach dotyczących charakterystyki kompozycji i jej elementów. Kompozycja otwarta, zarówno statyczna, jak i dynamiczna, nie zamyka obrazu w granicach kadru, co jest sprzeczne z obserwacjami na przedstawionym zdjęciu. W przypadku otwartej kompozycji, elementy sugerują ciągłość lub rozwój poza widoczny obszar, co jest wyraźnie nieobecne w analizowanej pracy. Ponadto, wybór zamkniętej statycznej również nie pasuje, ponieważ nie oddaje dynamiki układu przedstawionych elementów, które współdziałają ze sobą, tworząc poczucie ruchu. Kluczowym błędem w myśleniu o kompozycji jest nieodróżnianie cech statycznych od dynamicznych, co może prowadzić do mylnych interpretacji dzieł sztuki. Zrozumienie różnicy pomiędzy tymi typami kompozycji jest fundamentalne dla prawidłowego oceniania sztuki wizualnej, a także dla praktycznego zastosowania technik kompozycji w projektowaniu graficznym czy fotografii.

Pytanie 9

Aby uzyskać efekt zatrzymania ruchu opadającej kropli wody, jaki powinien być ustawiony czas naświetlania?

A. 1/2000 s

B. 1/500 s

C. 1/30 s

D. 1/125 s

Odpowiedź 1/2000 s jest prawidłowa, ponieważ czas naświetlania na poziomie 1/2000 sekundy jest wystarczająco krótki, aby zarejestrować bardzo szybkie zjawiska, takie jak spadająca kropla wody. Przy tak krótkim czasie naświetlania, aparat jest w stanie 'zamrozić' ruch, co oznacza, że zarejestruje obraz z minimalnym rozmyciem. W praktyce, takie ustawienia są często stosowane w fotografii sportowej, gdzie szybko poruszające się obiekty muszą być uchwycone w pełnej ostrości. W przypadku fotografii przyrody, na przykład podczas dokumentowania spadających kropli deszczu czy wodospadów, krótki czas naświetlania pozwala uwiecznić detale, które normalnie mogłyby umknąć w wyniku ruchu. Dobrą praktyką jest również zrozumienie, że dla osiągnięcia podobnych efektów, można zastosować dodatkowe akcesoria, takie jak lampy błyskowe, które umożliwiają jeszcze szybsze zamrożenie ruchu. Warto zaznaczyć, że techniki te są zgodne z zasadami stosowanymi w profesjonalnej fotografii, gdzie precyzyjne ustawienia aparatu mają kluczowe znaczenie dla jakości uzyskiwanych obrazów.

Pytanie 10

Który program jest przeznaczony do obróbki grafiki wektorowej?

A. Corel Draw

B. Adobe Photoshop

C. Gimp

D. Corel Photo-Paint

Niektóre programy graficzne bywają mylone ze sobą, zwłaszcza jeśli ktoś dopiero zaczyna przygodę z projektowaniem. Na przykład Gimp czy Adobe Photoshop to przede wszystkim narzędzia do obróbki grafiki rastrowej, czyli takiej, która bazuje na pikselach. I tutaj tkwi podstawowy problem — grafika rastrowa nie nadaje się do skalowania bez utraty jakości, więc jak ktoś chce zaprojektować np. logo, które będzie drukowane zarówno na długopisie, jak i na wielkim banerze, to rastrowe podejście po prostu się nie sprawdzi. Często spotykam się z przekonaniem, że skoro Photoshop jest taki potężny, to nada się do wszystkiego — niestety, nie w przypadku wektorów. Podobnie Gimp, mimo że jest darmowy i popularny, nie umożliwia wygodnej pracy na krzywych Béziera czy dużych ilustracjach wektorowych. Corel Photo-Paint również działa głównie na obrazie rastrowym, to właściwie odpowiednik Photoshopa w pakiecie Corela, a nie narzędzie wektorowe. Często spotykanym błędem jest też myślenie, że wszystkie programy graficzne „robią to samo”, a to nie do końca prawda — branża wyraźnie rozdziela narzędzia do grafiki rastrowej i wektorowej, bo mają inne zastosowania, inne techniki pracy i inne efekty końcowe. W praktyce, jeśli projektujesz coś, co ma być skalowane lub wycinane na ploterze (np. naklejki, szyldy, grawer), tylko programy wektorowe takie jak Corel Draw czy Illustrator mają sens. Warto o tym pamiętać, bo wybór złego narzędzia na etapie projektu może popsuć całą robotę i utrudnić druk czy współpracę z innymi specjalistami. Takie błędy zdarzają się nawet doświadczonym grafikom, zwłaszcza jeśli na co dzień siedzą głównie w Photoshopie.

Pytanie 11

Aby pozbyć się smug z powierzchni filtra zamontowanego na obiektywie, należy zastosować

A. chusteczki papierowej

B. chusteczki bawełnianej

C. pędzelka

D. bibułki optycznej

Użycie chusteczki papierowej do czyszczenia obiektywu może wydawać się praktyczne, jednak może prowadzić do poważnych uszkodzeń. Chusteczki papierowe często zawierają drobne włókna, które mogą zarysować delikatną powierzchnię soczewki, co jest nieodwracalne i wpływa na jakość zdjęć. Zastosowanie pędzelka również nie jest rekomendowane, ponieważ pędzelki mogą zbierać zanieczyszczenia i piasek z powierzchni, a następnie je rozcierać po obiektywie, co prowadzi do zarysowań. W wielu przypadkach pędzelki nie są wystarczająco delikatne, żeby skutecznie usunąć kurz czy smugi, stąd nie spełnią oczekiwań w kontekście konserwacji optyki. Chusteczki bawełniane, mimo że są bardziej miękkie, również mogą pozostawiać włókna na powierzchni soczewki, co jest niewskazane. Kluczowym błędem myślowym jest założenie, że każdy materiał, który jest miękki, nadaje się do czyszczenia optyki. W rzeczywistości, wybór nieodpowiednich materiałów do czyszczenia może prowadzić do pogorszenia jakość obrazu oraz uszkodzenia sprzętu. Dlatego, aby uniknąć tych problemów, zawsze należy wybierać akcesoria dedykowane do czyszczenia optyki, co podkreślają standardy branżowe oraz rekomendacje producentów.

Pytanie 12

Technika zdjęciowa, która redukuje pozytyw do płaszczyzn z wyraźnie rozdzielonymi tonami szarości, to

A. pseudosolaryzacja

B. guma

C. izohelia

D. solaryzacja

Izohelia to dość ciekawa technika w fotografii, bo pozwala na takie fajne przedstawienie obrazów, gdzie różnice jasności są naprawdę wyraźnie widoczne. Dzięki temu zdjęcia mają niesamowity kontrast i mogą wyglądać super efektownie. Szczególnie w drukarstwie artystycznym i fotografii czarno-białej ta technika jest naprawdę na czasie. Generalnie polega to na używaniu filtrów albo specjalnych emulsji, które pomagają uzyskać piękne odcienie szarości. Moim zdaniem, to świetny sposób na tworzenie estetycznych kompozycji. Na przykład, jeśli robimy zdjęcia krajobrazów, izohelia może super podkreślić chmury, co sprawia, że całość nabiera fajnej głębi i dramatyzmu, a zdjęcie staje się znacznie bardziej przyciągające wzrok.

Pytanie 13

Proces kalibracji monitora ma na celu

A. zapewnienie wiernego odwzorowania kolorów

B. zmniejszenie zużycia energii

C. zwiększenie częstotliwości odświeżania

D. zwiększenie jasności wyświetlacza

Kalibracja monitora to proces, który ma na celu zapewnienie wiernego odwzorowania kolorów. W praktyce oznacza to, że barwy wyświetlane na ekranie są zgodne z rzeczywistością, co jest szczególnie istotne w pracy z grafiką, fotografią czy w druku. Istnieją różne metody kalibracji, w tym korzystanie z profesjonalnych narzędzi, takich jak kolorimetry czy spektrofotometry, które umożliwiają precyzyjne dostosowanie ustawień monitora. Dzięki kalibracji można uzyskać zgodność z uznawanymi standardami branżowymi, takimi jak sRGB czy Adobe RGB. Regularne kalibrowanie monitora jest zalecane, ponieważ z upływem czasu parametry techniczne wyświetlacza mogą się zmieniać, co prowadzi do odchyleń w odwzorowaniu kolorów. Z własnego doświadczenia wiem, że kalibrowany monitor znacznie ułatwia pracę, gdyż eliminuje ryzyko nieprawidłowości w finalnych produktach, co może zaoszczędzić wiele czasu i kosztów związanych z poprawkami.

Pytanie 14

Efekt mory na zdjęciach cyfrowych pojawia się najczęściej przy fotografowaniu

A. obiektów ruchomych przy długim czasie ekspozycji

B. jasnych powierzchni z odbiciami światła

C. zachodu słońca z użyciem filtrów neutralnych

D. regularnych wzorów tekstylnych i architektonicznych

Fotografowanie jasnych powierzchni z odbiciami światła może generować różne problemy, jak na przykład prześwietlenia czy zniekształcenia kolorów, ale nie jest to przyczyna efektu mory. Odbicia światła mają tendencję do wprowadzania trudności w balansie bieli oraz w ogólnym zarządzaniu kontrastem obrazu, co może skutkować utratą detali, jednak nie tworzą one charakterystycznych wzorów interferencyjnych, które definiują moiré. Zachód słońca z użyciem filtrów neutralnych to technika, która ma na celu regulację ekspozycji i poprawę kolorystyki zdjęcia, ale nie wpływa na wystąpienie efektu moiré. Natomiast obiekty ruchome przy długim czasie ekspozycji prowadzą do rozmycia ruchu, co jest zupełnie innym zjawiskiem. Wynika to z niezdolności aparatu do uchwycenia ostrości na obiektach w ruchu, co skutkuje rozmyciem, a nie interferencjami. Często błędnym wnioskiem jest utożsamienie wszystkich problemów z obrazem z efektem mory, co prowadzi do błędnej identyfikacji przyczyn problemu. W rzeczywistości, zrozumienie różnorodności efektów i ich przyczyn jest kluczowe dla każdego fotografa, aby skutecznie unikać takich pułapek w swojej pracy.

Pytanie 15

Zastosowanie oświetlenia upiększającego (typu glamour) wymaga ustawienia głównego źródła światła

A. na wprost modela i nieco poniżej osi optycznej aparatu.

B. z lewej strony modela.

C. na wprost modela i nieco powyżej osi optycznej aparatu.

D. z prawej strony modela.

Świetnie, bo faktycznie w fotografii typu glamour kluczową sprawą jest ustawienie głównego źródła światła dokładnie na wprost modela, ale minimalnie powyżej osi optycznej aparatu. Taki układ, potocznie zwany „beauty light” albo „clamshell lighting”, sprawia, że światło rozkłada się na twarzy bardzo równomiernie, wygładzając skórę i maskując niedoskonałości. Cień pod nosem i brodą jest delikatny, co podkreśla rysy twarzy bez ich zbyt mocnego uwypuklania. Branżowo uznaje się to za absolutny standard w sesjach portretowych, zwłaszcza w reklamach kosmetyków czy modzie. Praktyka pokazuje, że jeśli główne światło ustawisz ciut powyżej obiektywu i skierujesz je lekko w dół, uzyskasz efekt świeżej, zdrowej cery. Często jeszcze do tego dołącza się blendę albo drugi, słabszy softbox od dołu, żeby zniwelować cienie pod oczami i brodą. Osobiście uważam, że to najprostszy sposób, żeby każdy wyglądał korzystnie – naprawdę, nawet osoby z problematyczną cerą od razu prezentują się lepiej. Warto poeksperymentować z wysokością lampy – różnica kilku centymetrów potrafi totalnie zmienić odbiór zdjęcia. Wielu profesjonalistów doradza też użycie szerokich softboxów lub beauty disha, właśnie by uzyskać ten miękki, luksusowy efekt oświetlenia.

Pytanie 16

Najlepszym materiałem do archiwizowania wydruków fotograficznych jest papier

A. kredowy błyszczący

B. bezkwasowy o wysokiej gramaturze

C. zwykły biurowy 80 g/m²

D. kalka techniczna

Papier bezkwasowy o wysokiej gramaturze jest najlepszym wyborem do archiwizowania wydruków fotograficznych, ponieważ nie zawiera kwasów, które mogą powodować degradację materiału w dłuższym okresie czasu. Wysoka gramatura sprawia, że jest on bardziej odporny na uszkodzenia mechaniczne, a także na działanie światła i wilgoci. W praktyce, takie papiery są często wykorzystywane w muzeach i galeriach do przechowywania cennych dokumentów oraz fotografii, co potwierdza ich trwałość i niezawodność. Standardy archiwizacji, takie jak ISO 9706, zalecają stosowanie papierów o pH wyższym niż 7, co zapewnia ich trwałość na wiele lat. Dodatkowo, papier bezkwasowy może mieć różne tekstury i wykończenia, które pozwalają na lepsze odwzorowanie kolorów i detali, co jest kluczowe w fotografii. Dlatego wybór takiego materiału jest nie tylko bezpieczny, ale także korzystny z punktu widzenia jakości przechowywanych prac fotograficznych.

Pytanie 17

Aby uzyskać efekt podkreślenia chmur oraz przyciemnienia nieba na negatywie czarno-białym podczas fotografowania krajobrazów, jaki filtr należy zastosować?

A. czerwony

B. UV

C. szary neutralny

D. niebieski

Zastosowanie filtrów innych niż czerwony w celu uzyskania efektu uwypuklenia chmur i przyciemnienia nieba w fotografii czarno-białej nie przynosi oczekiwanych rezultatów. Filtr neutralnie szary, mimo że służy do regulacji ilości światła wpadającego do obiektywu, nie wpływa na kolorystykę obrazu ani na kontrast pomiędzy niebem a chmurami. W związku z tym, wybór tego filtra prowadzi do braku dramatyzmu i wyrazistości. Filtr niebieski, choć może przyciemnić niebo, nie jest skuteczny w tworzeniu kontrastu z chmurami w czarno-białym obrazie, ponieważ jego działanie nie jest wystarczające do uzyskania głębokich tonów. Filtr UV, natomiast, nie wpływa na kolorystykę obrazu, a jego głównym zastosowaniem jest ochrona obiektywu przed kurzem i zarysowaniami, co czyni go mało przydatnym w kontekście kreatywnej obróbki obrazu. Błędem w rozumowaniu jest przekonanie, że filtry kolorowe mogą być używane zamiennie, podczas gdy ich właściwości są ściśle określone przez konkretne spektrum światła, które absorbują lub przepuszczają. W związku z tym, ich niewłaściwy dobór prowadzi do nieefektywnych rezultatów i marnowania potencjału fotograficznego. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, jakie efekty można osiągnąć przy użyciu konkretnych filtrów, aby skutecznie wykorzystać je w praktyce fotograficznej.

Pytanie 18

Technika fotografii czasowej (time-lapse) wymaga

A. użycia filtru neutralnego szarego i bardzo długiego czasu naświetlania

B. zastosowania przysłony o wartości co najmniej f/22

C. wykonania serii zdjęć w określonych odstępach czasu i połączenia ich w film

D. użycia teleobiektywu o długiej ogniskowej minimum 300mm

Technika fotografii czasowej, znana również jako time-lapse, polega na rejestrowaniu serii zdjęć w określonych odstępach czasu, które następnie są łączone w film. Taki proces pozwala uchwycić zmiany, które zachodzą w dłuższym okresie w znacznie przyspieszony sposób. Przykładowo, można zarejestrować kwitnienie rośliny lub ruch chmur na niebie. Kluczowym elementem tej techniki jest zachowanie stałych warunków oświetleniowych i ustawień aparatu między kolejnymi ujęciami. W praktyce, często wykorzystuje się statywy, aby zapewnić stabilność obrazu przez cały czas trwania sesji. Warto również pamiętać o zainstalowaniu odpowiedniego oprogramowania do obróbki wideo, które umożliwi płynne połączenie zdjęć w film. W branży filmowej technika ta jest szeroko stosowana, a przykłady jej wykorzystania można znaleźć w dokumentach przyrodniczych oraz w artystycznych projekcjach."

Pytanie 19

Jakie główne zalety ma technika fotografowania w formacie RAW?

A. szybszy zapis na karcie pamięci i automatyczna korekcja perspektywy

B. większa elastyczność w postprodukcji i lepsze zachowanie szczegółów

C. mniejszy rozmiar plików i automatyczna korekcja kolorów

D. brak konieczności obróbki zdjęć i lepsze odwzorowanie kolorów

Fotografowanie w formacie RAW jest jedną z najważniejszych technik w nowoczesnej fotografii, szczególnie dla profesjonalistów. Główna zaleta tego formatu to większa elastyczność w postprodukcji. Pliki RAW przechowują znacznie więcej informacji o obrazie niż standardowe formaty, takie jak JPEG. Dzięki temu, możemy w procesie edycji znacząco zmieniać parametry, takie jak ekspozycja, balans bieli czy kontrast, bez utraty jakości zdjęcia. Na przykład, jeśli zdjęcie jest nieco niedoświetlone, można je znacznie rozjaśnić, a detale, które normalnie by się zgubiły, mogą być uratowane. Inną istotną zaletą jest lepsze zachowanie szczegółów w światłach i cieniach. Kiedy fotografujemy w RAW, szczególnie w trudnych warunkach oświetleniowych, mamy większą szansę na uzyskanie zdjęć, które zachowują detale zarówno w jasnych, jak i ciemnych partiach. Standardy branżowe, takie jak Adobe RGB czy sRGB, również lepiej odwzorowują kolorystykę w formacie RAW, co pozwala na tworzenie bardziej realistycznych i ekspresyjnych fotografii. Umożliwia to artystom pełniejsze wyrażanie swojej wizji i kreatywności w postprodukcji.

Pytanie 20

Prawidłowa ekspozycja podczas wykonywania zdjęcia krajobrazu określona jest następująco: czas naświetlania 1/125 s, liczba przysłony f/5,6. Dla zwiększenia głębi ostrości i zachowania takiej samej ilości światła padającego na matrycę należy ustawić parametry naświetlania:

A. 1/30 s; f/11

B. 1/30 s; f/16

C. 1/125 s; f/22

D. 1/125 s; f/16

W temacie ekspozycji często powtarza się schematyczne myślenie, że wystarczy po prostu domknąć przysłonę, by zwiększyć głębię ostrości i już wszystko będzie super. Ale to niestety nie działa tak prosto, bo każda zmiana parametru ekspozycji – czasu, przysłony czy ISO – wpływa na jasność zdjęcia. Częsty błąd to ustawienie wyższej wartości przysłony (np. f/16 czy nawet f/22), ale bez odpowiedniej kompensacji czasem naświetlania. Wtedy zdjęcie wychodzi po prostu za ciemne – matryca dostaje mniej światła, a cała ekspozycja się sypie. Spotykam się też z mylnym przekonaniem, że samo wydłużenie czasu naświetlania do 1/30 s przy przysłonie f/16 wystarczy. To znów nie działa, bo każde domknięcie przysłony o jeden stopień to dwukrotne zmniejszenie ilości światła – zamiana z f/5,6 na f/16 to aż trzy stopnie i wymaga znacznie dłuższego czasu, niż tylko jedno przesunięcie migawki. Z drugiej strony, pozostawienie czasu 1/125 s przy mocno domkniętej przysłonie daje bardzo niedoświetlone fotografie. Wielu początkujących fotografów gubi się tu, bo liczą, że ostrość "załatwi" wszystko, a światło jakoś się wyciągnie potem w programie graficznym. Z mojego doświadczenia wynika, że rzadko kończy się to dobrze – zdjęcia robią się ziarniste, zniekształca się kolorystyka. Poprawne podejście polega zawsze na zachowaniu tzw. równowagi ekspozycji: wzrost liczby przysłony musi być zrównoważony odpowiednio dłuższym czasem naświetlania. Praca z ekspozycją to nie tylko teoria, ale bardzo praktyczne umiejętności – dobrze rozumiana pozwala wyciągnąć maksimum z każdego kadru. Warto ćwiczyć te zmiany parametrami w terenie, bo wtedy najlepiej widać, jak światło, głębia i ostrość grają ze sobą na zdjęciu.

Pytanie 21

Do wertykalnego odwracania obrazu w lustrzankach cyfrowych służy

A. matówka.

B. wizjer.

C. lustro półprzepuszczalne.

D. pryzmat pentagonalny.

W lustrzankach cyfrowych często spotyka się nieporozumienia dotyczące roli poszczególnych elementów układu optycznego, zwłaszcza jeśli chodzi o sposób, w jaki obraz jest prezentowany użytkownikowi w wizjerze. Lustro półprzepuszczalne to raczej domena technologii takich jak aparaty SLT Sony albo zaawansowane układy autofokusa, gdzie chodzi o rozdzielenie światła między matrycę a czujniki AF, a nie o odwracanie obrazu. To lustro standardowo tylko przekierowuje światło do matówki, na której obraz wciąż jest do góry nogami – nie „prostuje” go. Matówka z kolei pełni funkcję powierzchni, na której wyświetlany jest obraz rzucony przez obiektyw, by można było ocenić ostrość i kompozycję, ale sama w sobie nie zmienia orientacji obrazu. To raczej taki ekran pomocniczy, bardzo ważny, ale nie mający wpływu na odwracanie pionowe. Wizjer natomiast, choć jest miejscem, przez które patrzymy, nie koryguje orientacji obrazu – pokazuje tylko to, co już zostało przetworzone przez wcześniejsze elementy, czyli lustro, matówkę i pryzmat. Z mojego doświadczenia wynika, że często myli się funkcje tych części, bo sąsiadują ze sobą w torze optycznym, ale za odwracanie obrazu pionowo odpowiada wyłącznie pryzmat pentagonalny (lub w tańszych modelach tzw. układ luster pentagonalnych). Warto pamiętać, że dobra znajomość budowy wizjera pozwala nie tylko lepiej zrozumieć technikę fotografowania, ale i szybciej diagnozować potencjalne problemy z obrazem w wizjerze. W praktyce tylko pryzmat pentagonalny daje pełny komfort użytkowania, odwracając obraz do naturalnej postaci – to kluczowy standard od dziesięcioleci, nie tylko w cyfrówkach, ale i analogach.

Pytanie 22

Aby zmniejszyć kontrast obrazu przy kopiowaniu na papierze o różnym kontraście, używa się filtra

A. błękitnozielony

B. żółty

C. szary

D. fioletowy

Wybór niebieskozielonego filtru oparty jest na błędnym zrozumieniu jego właściwości. Filtr niebieskozielony, który ma na celu wydobycie detali w obszarach o wysokim kontraście, w rzeczywistości może intensyfikować kontrast, co jest przeciwne do zamierzonego celu obniżania go. Stosowanie takiego filtru w kontekście papieru wielokontrastowego prowadzi do nadmiernego podkreślenia ciemnych tonów, co skutkuje niekorzystnym efektem w obrazie. Z drugiej strony, filtr purpurowy, choć może oferować niewielką redukcję niektórych tonów, nie jest skuteczny w kontekście ogólnego obniżania kontrastu. Przede wszystkim, purpurowy filtr działa na zasadzie neutralizacji niektórych odcieni zieleni, co może prowadzić do niewłaściwego odwzorowania tonalności. Wreszcie, filtr szary, znany jako neutralny, nie jest filtrem kolorowym i nie zmienia barwy, co czyni go zupełnie nieodpowiednim w kontekście regulacji kontrastu. Zastosowanie filtra szarego nie wpłynie na kontrast, lecz jedynie na ekspozycję, co nie jest tym, co chcemy osiągnąć w kontekście obniżania kontrastu na papierze wielokontrastowym. W praktyce, nieprawidłowy dobór filtrów może prowadzić do znacznie gorszej jakości reprodukcji, co jest kluczowym błędem w procesie twórczym w fotografii.

Pytanie 23

Fotograf, który do wykonania zdjęć krajobrazowych wyposażył się w aparat fotograficzny, obiektyw i statyw oraz ustawił liczbę przysłony: f/1.2, czułość matrycy: ISO 1400 i czas ekspozycji: 30 sekund, najprawdopodobniej zamierza wykonać zdjęcia przy świetle zastanym

A. po południu.

B. w południe.

C. nocą.

D. wczesnym rankiem.

Wybór ustawień takich jak bardzo jasna przysłona f/1.2, wysoka czułość ISO 1400 i długi czas naświetlania 30 sekund faktycznie sugeruje, że fotograf robi zdjęcia nocą. Moim zdaniem to klasyka, jeśli ktoś chce uchwycić krajobraz przy naprawdę małej ilości światła – wtedy po prostu nie da się zrobić zdjęcia bez takich parametrów i statywu. Zwiększając ISO, aparat zyskuje większą czułość na światło, ale niestety rośnie też szum na zdjęciu, więc nie stosuje się tego w dzień bez powodu. Przysłona f/1.2 przepuszcza mnóstwo światła – typowa dla nocy lub ciemnych scen. 30 sekund ekspozycji? Ręką nie da się tego utrzymać – automatycznie wchodzi statyw, bo każde drgnięcie rozmazuje obraz. To w ogóle typowe ustawienia dla nocnych pejzaży, np. fotografii gwiazd, zorzy polarnej czy miejskich nocnych panoram. W branży przyjęło się, że takie parametry wybiera się tylko wtedy, gdy brakuje światła zastanego i nie ma innego wyjścia. Z doświadczenia wiem, że w południe, nawet na najniższym ISO i z małą przysłoną, trzeba krótko naświetlać – inaczej zdjęcie będzie przepalone. Warto też przy okazji wspomnieć, że długi czas naświetlania pozwala uzyskać ciekawe efekty, jak smugi świateł od samochodów albo rozmyte chmury – to kolejny powód, żeby nocą sięgać po takie parametry. Dobrzy fotografowie zawsze planują takie sesje w nocy i dbają o odpowiednie przygotowanie sprzętu.

Pytanie 24

Aby wydrukować zdjęcia przeznaczone do ekspozycji na kartonowym materiale, należy dobrać papier fotograficzny o gramaturze z zakresu

A. 80÷110 g/m2

B. 100÷150 g/m2

C. 200÷350 g/m2

D. 70÷90 g/m2

Wybór papieru fotograficznego o gramaturze 200÷350 g/m2 do wydruku fotografii przeznaczonych do celów wystawienniczych jest kluczowy dla uzyskania odpowiedniej jakości i trwałości druku. Tego rodzaju papier zapewnia solidną podstawę, która jest niezbędna do wytrzymania warunków wystawowych, gdzie fotografie są narażone na różnorodne czynniki, takie jak światło, wilgoć czy dotyk. Wyższa gramatura papieru nie tylko wpływa na estetykę wydruku, ale również na jego odporność na uszkodzenia mechaniczne. W praktyce, fotografie wydrukowane na papierze o wyższej gramaturze prezentują się bardziej profesjonalnie, a ich kolory są bardziej nasycone i wyraziste. W branży fotograficznej standardem jest używanie papieru o gramaturze z tego przedziału, aby osiągnąć najlepsze efekty wizualne. Ponadto, wiele drukarek, zwłaszcza te przeznaczone do zastosowań profesjonalnych, jest dostosowanych do pracy z papierem o wyższej gramaturze, co umożliwia uzyskanie lepszej jakości druku, a także minimalizuje ryzyko zacięć i innych problemów technicznych.

Pytanie 25

Który program przeznaczony jest do obróbki grafiki wektorowej?

A. CorelDraw

B. Publisher

C. Adobe Photoshop

D. MyPaint

Temat narzędzi graficznych bywa mylący, bo na rynku jest cała masa programów i każdy z nich trochę inaczej podchodzi do tematu tworzenia grafiki. Wiele osób wybiera nieodpowiednie oprogramowanie, bo sugeruje się nazwą albo przeznaczeniem ogólnym, a nie technicznymi możliwościami programu. MyPaint to przykład programu typowo do grafiki rastrowej i cyfrowego malowania – świetnie się sprawdzi, jeśli chcesz tworzyć obrazy przypominające prace tradycyjnymi technikami jak akwarela czy ołówek, ale nie nadaje się do pracy z krzywymi i precyzyjnym wektorem. Publisher to z kolei narzędzie do składu publikacji, takich jak biuletyny czy ulotki, w którym można korzystać z gotowych szablonów czy prostego edytowania tekstu i obrazu, ale nie jest to program do tworzenia grafiki wektorowej w ścisłym sensie – raczej zarządza obiektami wstawionymi z innych źródeł. Adobe Photoshop to legenda, jeśli chodzi o edycję zdjęć i pracę na pikselach – to właśnie grafika rastrowa, idealna do retuszu, fotomontaży czy digital paintingu, ale kompletnie nie sprawdza się przy tworzeniu skalowalnych logotypów lub ilustracji, które muszą być powiększane do dowolnych rozmiarów bez utraty ostrości. Moim zdaniem, często myli się Photoshopa jako uniwersalne ‚do wszystkiego’, ale jednak w branży projektowej wybór programu zgodnie z jego specjalizacją to podstawa. Decydując się na pracę z grafiką wektorową, zawsze warto postawić na wyspecjalizowane narzędzia jak CorelDraw lub Adobe Illustrator – właśnie one dają pełną kontrolę nad krzywymi, obiektami i pozwalają na przygotowanie plików zgodnie z profesjonalnymi standardami druku i publikacji cyfrowej. Warto zapamiętać, że odpowiedni dobór narzędzi to pierwszy krok do efektywnej pracy i osiągnięcia zamierzonego jakościowo efektu.

Pytanie 26

Różnica między obrazem widzianym w celowniku a obrazem uzyskanym na fotografii nazywana jest

A. błąd paralaksy

B. akomodacja

C. parabola

D. błąd otworowy

Zwracając uwagę na błąd paralaksy, chodzi o to, jak inaczej widzimy położenie obiektów, gdy patrzymy na nie z różnych miejsc. To ma duże znaczenie, szczególnie przy celownikach optycznych i fotografii. Na przykład, kiedy fotografujemy coś przez celownik i nie ustawimy się w odpowiedniej odległości lub pod odpowiednim kątem, to co widzimy w celowniku może się różnić od tego, co zapiszemy na zdjęciu. Dobrze to widać, gdy mówimy o fotografii przyrodniczej, gdzie używa się teleobiektywów, które mogą wprowadzać właśnie ten błąd. Wiedza na temat tego zjawiska jest ważna nie tylko dla fotografów, ale i w takich dziedzinach jak inżynieria czy astronomia, gdzie precyzyjne pomiary są na wagę złota. Żeby tego uniknąć, warto korzystać z odpowiednich technik kalibracji i korzystać z sprzętu, który ma wbudowane mechanizmy poprawiające dokładność obrazu.

Pytanie 27

Które programy umożliwiają edycję pliku zapisanego w formacie RAW?

A. Adobe Illustrator i GIMP

B. Adobe Photoshop i Adobe Lightroom

C. Adobe Photoshop i CorelDRAW

D. Adobe Flasch i Adobe InDesign

Adobe Photoshop i Adobe Lightroom to tak naprawdę standard branżowy, jeśli chodzi o edycję plików RAW. Format RAW pozwala na zachowanie wszystkich nieprzetworzonych danych z matrycy aparatu, co daje ogromne pole do popisu podczas późniejszej obróbki. W praktyce, większość fotografów – zarówno zawodowców, jak i ambitnych amatorów – korzysta właśnie z tych programów do wywoływania zdjęć RAW. Photoshop umożliwia precyzyjną edycję poszczególnych parametrów, takich jak balans bieli, ekspozycja czy kontrast, zanim jeszcze obraz zostanie zamieniony do formatu typu JPEG czy TIFF. Lightroom natomiast daje ogromne możliwości zarządzania kolekcjami zdjęć, a do tego oferuje szybki workflow i masową edycję plików RAW. To bardzo wygodne, jeśli pracujesz z dużą ilością materiału – na przykład z reportażu czy sesji ślubnej. Moim zdaniem, nie da się dziś profesjonalnie obrabiać zdjęć RAW bez znajomości tych narzędzi. Warto dodać, że oba programy korzystają z technologii Adobe Camera RAW, która jest systematycznie aktualizowana – dzięki temu zawsze masz wsparcie dla najnowszych modeli aparatów. Z mojego doświadczenia wynika, że kto raz spróbował pracy na RAW i w Lightroomie, już raczej nie wraca do samego JPEG-a!

Pytanie 28

Które z terminów nie jest powiązane z wadą optyczną szkieł?

A. Aberracja chromatyczna

B. Paralaksa

C. Dystorsja

D. Zmienna ogniskowa

Odpowiedzi takie jak paralaksa, dystorsja i aberracja chromatyczna są wszystkie związane z wadami optycznymi soczewek i mają znaczący wpływ na jakość obrazu. Paralaksa jest zjawiskiem, w którym obiekty widoczne w dwóch różnych punktach obserwacji wydają się mieć różne położenia. W przypadku optyki, paralaksa może wpływać na dokładność pomiarów i postrzeganie odległości, co jest kluczowe w zastosowaniach takich jak astrofotografia czy pomiary geodezyjne. Dystorsja to zniekształcenie obrazu, które powoduje, że prostokątne obiekty wydają się być zakrzywione. Może to wystąpić w wyniku nieodpowiedniej konstrukcji soczewek, co jest istotne przy projektowaniu obiektywów do kamer i aparatów. Aberracja chromatyczna występuje, gdy różne długości fal światła są ogniskowane w różnych punktach, co prowadzi do rozmycia kolorów na brzegach obiektów. W praktyce, aby minimalizować te wady, projektanci soczewek stosują różnorodne techniki, takie jak użycie soczewek asferycznych czy specjalnych materiałów optycznych, które mają na celu poprawę jakości obrazu. Ignorowanie tych aspektów w projektowaniu lub doborze soczewek może prowadzić do istotnych problemów w uzyskiwaniu wyraźnych i precyzyjnych obrazów.

Pytanie 29

Fotografię wykonano, wykorzystując oświetlenie

A. zastane.

B. boczne.

C. tylne.

D. konturowe.

Zdjęcie zostało wykonane przy użyciu oświetlenia zastanego, co w praktyce oznacza, że fotograf nie korzystał z dodatkowych lamp błyskowych czy paneli, tylko wykorzystał światło już obecne na miejscu. W tym przypadku są to światła neonów oraz ulicznych lamp, które tworzą bardzo charakterystyczny klimat nocnej fotografii miejskiej. Oświetlenie zastane jest często wykorzystywane w fotografii reportażowej, ulicznej czy architektonicznej, ponieważ pozwala oddać autentyczną atmosferę danej sceny. Moim zdaniem, to jedna z ciekawszych technik, bo zmusza fotografa do kreatywnego podejścia — trzeba umieć dobrać odpowiednie parametry ekspozycji, by nie przepalić jasnych elementów, a jednocześnie wydobyć szczegóły z cieni. W branży uważa się, że dobre wykorzystanie światła zastanego świadczy o wyczuciu i doświadczeniu fotografa, bo światło to bywa kapryśne i trudne do kontrolowania. Warto pamiętać, że takie podejście jest zgodne z etosem dokumentalisty – pokazuje świat takim, jaki jest, bez sztucznego ingerowania w oświetlenie. Z mojego doświadczenia, zdjęcia wykonywane światłem zastanym są naturalniejsze i mają większą autentyczność, ale wymagają od fotografa solidnej znajomości zasad pracy z aparatem i światłem.

Pytanie 30

W celu zachowania etapów tworzenia obrazu oraz możliwości bezpośredniej edycji jego elementów należy do zapisania obrazu cyfrowego wybrać format

A. CDR

B. DjVu

C. PSD

D. JPEG

Wybór między formatami graficznymi nie powinien być przypadkowy, zwłaszcza jeśli zależy nam na wieloetapowej edycji obrazu oraz elastyczności w pracy nad projektem. Formaty takie jak JPEG czy DjVu zostały zaprojektowane z myślą o zupełnie innych zastosowaniach niż zachowanie struktury projektu. JPEG, choć popularny, jest formatem stratnym, co oznacza kompresję i utratę części informacji przy każdym zapisie. Oprócz tego nie obsługuje warstw ani oddzielnych elementów – wszystko jest spłaszczane do jednej bitmapy. To poważne ograniczenie, bo późniejsza edycja poszczególnych elementów staje się praktycznie niemożliwa (chyba że ktoś lubi się bawić w wycinanki na selekcji, ale to raczej strata czasu i jakości). Z kolei DjVu to dość niszowy format, używany głównie do kompresji zeskanowanych dokumentów i książek – nie jest w ogóle zaprojektowany do przechowywania warstw czy interaktywnych elementów grafiki. Jeśli chodzi o CDR, to co prawda ten format pozwala na edycję obiektów, ale dotyczy to tylko grafiki wektorowej tworzonej w CorelDRAW. Bitmapy czy zdjęcia, które tam wrzucisz, są traktowane jako pojedyncze obrazy – nie masz takiej kontroli jak w przypadku warstw w PSD. Wielu początkujących myli formaty bitmapowe i wektorowe, co potem kończy się frustracją, gdy trzeba zmienić kawałek projektu, a nie ma już jak tego zrobić wygodnie. Najlepszą praktyką branżową jest zawsze zostawianie sobie oryginału w formacie natywnym programu, który umożliwia pełną nieniszczącą edycję – dla grafiki rastrowej jest to właśnie PSD. Wybierając inne formaty, ryzykujesz utratę elastyczności i jakości swojej pracy, a to już potrafi mocno zaboleć, gdy klient przypomni sobie o kolejnej zmianie na ostatnią chwilę.

Pytanie 31

Subtelne ocieplenie kolorów rejestrowanej sceny uzyskuje się dzięki filtrowi

A. połówkowy

B. IR

C. skylight

D. polaryzacyjny

Filtr połówkowy jest stosowany głównie do kontrolowania ekspozycji w sytuacjach, gdy scena ma duże różnice w jasności, jak w przypadku zachodów słońca. Jego rola polega na redukcji jasności części kadru, co nie wpłynie na ocieplenie barw sceny, a wręcz przeciwnie, może powodować problemy z naturalnym odwzorowaniem kolorów. Z kolei filtr IR, czyli filtr podczerwony, służy do rejestrowania promieniowania podczerwonego, co skutkuje nietypowymi efektami kolorystycznymi, które w większości przypadków nie mają nic wspólnego z ociepleniem barw. Filtr polaryzacyjny, choć bardzo użyteczny do eliminacji refleksów i zwiększania nasycenia kolorów, nie jest narzędziem, które zapewnia delikatne ocieplenie barw. Może wręcz prowadzić do zbyt intensywnego efektu, co w niektórych sytuacjach będzie niepożądane. W fotografii kluczowe jest zrozumienie, jaki efekt chcemy osiągnąć i odpowiednio dobierać filtry do danego zadania. Błędne interpretacje funkcji filtrów mogą prowadzić do niezamierzonych rezultatów w końcowej postprodukcji, dlatego niezbędne jest zapoznanie się z podstawowymi zasadami ich działania oraz zastosowaniem w praktyce.

Pytanie 32

Oznaczenie OS znajdujące się na obudowie obiektywu wskazuje na

A. stabilizację ogniskowej

B. ogniskową zmienną

C. ogniskową stałą

D. stabilizację obrazu

Symbol OS, który oznacza 'Optical Stabilization', informuje o zastosowanej technologii stabilizacji obrazu w obiektywie. Stabilizacja obrazu jest kluczowa w fotografii, szczególnie w sytuacjach, gdy warunki oświetleniowe są słabe lub gdy stosowane są dłuższe czasy naświetlania. Dzięki mechanizmowi stabilizacji, drgania i ruchy aparatu są kompensowane, co pozwala na uzyskanie ostrzejszych zdjęć bez niepożądanych efektów rozmycia. Przykładowo, podczas robienia zdjęć w ruchu lub w trakcie fotografowania z ręki, stabilizacja obrazu znacząco poprawia jakość uzyskanych zdjęć. W praktyce, obiektywy z systemem OS są niezwykle cenione przez fotografów przyrodniczych, sportowych oraz tych, którzy fotografują w trudnych warunkach. Znajomość tego symbolu pozwala na świadomy wybór sprzętu, który odpowiada potrzebom fotograficznym, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotograficznej.

Pytanie 33

Które wejście należy wybrać, aby przesłać zdjęcia z komputera na nośnik USB?

Wybierając inne wejście niż port USB typu A, łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że każde złącze w komputerze może służyć do przesyłania plików. Jednak każde z przedstawionych wejść ma zupełnie inne przeznaczenie i funkcjonalność. Na przykład złącze A (po lewej stronie) to port USB typu C, coraz popularniejszy, szczególnie w nowoczesnych urządzeniach, ale nadal większość nośników USB (pendrive'ów) korzysta z tradycyjnego typu A. Złącze B to port HDMI – jego zadaniem jest przesyłanie obrazu i dźwięku do zewnętrznych monitorów lub telewizorów, więc kompletnie nie nadaje się do transferu plików czy zdjęć. Z kolei złącze C to port Ethernet (RJ-45), wykorzystywany do przewodowego połączenia z siecią komputerową – tutaj transfery mogą być bardzo szybkie, ale dotyczą transmisji danych sieciowych, a nie podłączania fizycznych nośników danych. W praktyce takie błędne założenia biorą się często z braku rozeznania w oznaczeniach portów albo z przekonania, że „większy port to więcej możliwości”. W rzeczywistości branżowe standardy jasno określają funkcje każdego wejścia – i tylko port USB typu A (czy ewentualnie C, jeśli mamy odpowiedni pendrive) służy do podłączania popularnych nośników USB. Pamiętaj, że wybór niewłaściwego wejścia nie tylko uniemożliwia skopiowanie plików, ale też może prowadzić do frustracji czy nawet uszkodzenia złącza, jeśli próbujemy na siłę dopasować niepasujące urządzenia. Zawsze warto przed podłączeniem nośnika sprawdzić jego typ oraz kompatybilność z portem.

Pytanie 34

Które narzędzie należy zastosować do zaznaczenia obiektu wskazanego na zdjęciu?

A. Kadrowanie.

B. Różdżkę.

C. Zaznaczenie eliptyczne.

D. Lasso.

Wybór narzędzi do zaznaczania w programach graficznych wymaga zrozumienia specyfiki i funkcji, jakie każde z nich oferuje. Różdżka, mimo że może wydawać się atrakcyjną opcją, jest przeznaczona do zaznaczania obszarów o jednorodnych kolorach. Jej działanie opiera się na analizie pikseli, co prowadzi do zaznaczenia całych obszarów, a nie skomplikowanych kształtów. Z kolei narzędzie do kadrowania, skoncentrowane na przycinaniu obrazu, jest używane przede wszystkim do zmian w kompozycji obrazu, a nie do zaznaczania obiektów. Zastosowanie go w kontekście zaznaczania obiektów prowadzi do zamiany kontekstu pracy. Zaznaczenie eliptyczne, choć użyteczne w przypadku prostych kształtów, takich jak okręgi czy elipsy, nie jest skuteczne w sytuacjach, gdy kształt obiektu jest nieregularny, co potwierdza wybór narzędzia Lasso. Błędne podejście do wyboru narzędzi często wynika z niepełnego zrozumienia ich funkcji oraz specyfiki pracy z różnymi kształtami. Właściwy wybór narzędzi jest kluczowy dla efektywności pracy w grafice, dlatego warto zwracać uwagę na dokładne dopasowanie narzędzia do konkretnego zadania.

Pytanie 35

Wskaż elementy dodatkowe do lamp studyjnych, które nie są przeznaczone do rozpraszania światła?

A. Soft Box

B. Parasol

C. Strumiennica

D. Plaster miodu

Strumiennica to akcesorium, które skupia światło, zamiast je rozpraszać. Jej konstrukcja umożliwia skierowanie promieni świetlnych w określonym kierunku, co pozwala na uzyskanie intensywnego i precyzyjnego oświetlenia. W praktyce strumiennice są często wykorzystywane w studiach fotograficznych oraz podczas produkcji filmowej, gdzie kluczowe jest kontrolowanie źródła światła. Dzięki nim można uzyskać efekty takie jak mocne podkreślenie detali lub stworzenie głębokiego cienia, co jest ważne przy pracy nad kompozycją obrazu. Warto zauważyć, że stosowanie strumiennic jest zgodne z zasadami dobrego oświetlenia, ponieważ pozwala na efektywne wykorzystanie energii świetlnej oraz osiągnięcie zamierzonych efektów artystycznych. W kontekście standardów branżowych, strumiennice często znajdują się w zestawach profesjonalnych lamp studyjnych, co świadczy o ich dużym znaczeniu w pracy z oświetleniem.

Pytanie 36

Który zestaw działańnie odnosi się wyłącznie do organizacji planu zdjęć?

A. Ustawienie aparatu fotograficznego, oświetlenie obiektów do fotografii, pomiar natężenia światła

B. Wybór tła, ustawienie oświetlenia, regulacja kontrastu oświetlenia

C. Ustawienie oświetlenia, dobór akcesoriów do fotografii, próbne uruchomienie błysku

D. Dobór sprzętu fotograficznego, ustawienie oświetlenia, rejestracja obrazu

Odpowiedź 'Dobór sprzętu fotograficznego, ustawienie oświetlenia, rejestracja obrazu' jest poprawna, ponieważ obejmuje zadania, które są fundamentalne dla samego procesu fotografowania, a nie tylko dla organizacji planu zdjęciowego. W kontekście planowania sesji zdjęciowej, kluczowe jest, aby zrozumieć, że dobór sprzętu fotograficznego wpływa na jakość wykonanych zdjęć. Wybór odpowiednich aparatów, obiektywów oraz akcesoriów, takich jak statywy czy filtry, ma zasadnicze znaczenie i powinien być dostosowany do specyfiki sesji. Ustawienie oświetlenia również jest kluczowym aspektem, który wpływa na atmosferę oraz uchwycenie detali w obrazie. Ostatecznie, rejestracja obrazu to czynność, która kończy cały proces, jednak nie jest związana jedynie z jego planowaniem, lecz także z wykonawstwem. Dobry fotograf powinien stosować standardy branżowe, takie jak zasady kompozycji i oświetlenia, które są omawiane w literaturze fotograficznej, aby osiągnąć oczekiwane rezultaty w swojej pracy. Przykładowo, w przypadku sesji portretowej, ważne jest, aby dobrać odpowiednie obiektywy i oświetlenie, aby uzyskać naturalny efekt oraz odpowiednie odwzorowanie kolorów.

Pytanie 37

Jakiego narzędzia w programie graficznym użyjesz do skopiowania części obrazu w celu jego lokalnej rekonstrukcji?

A. Wiader

B. Stempla

C. Gąbki

D. Smużenia

Stempel w programach graficznych, jak Photoshop, jest mega ważny, jeśli chodzi o powielanie różnych części obrazu. Dzięki niemu możemy reanimować zdjęcia, bo działa tak, że bierze teksturę z jednego miejsca i przenosi ją w inne. To świetne do poprawiania fotek, usuwania niedociągnięć czy odbudowywania brakujących fragmentów. Na przykład, można użyć tego narzędzia, żeby wymazać coś, co nam nie pasuje, albo uzupełnić luki w obrazie, co przydaje się zwłaszcza w portretach i krajobrazach. Dobrze jest też bawić się różnymi rozmiarami i twardościami pędzla – wtedy efekty wyglądają bardziej naturalnie. Kiedy korzystasz ze stempla, musisz mieć na uwadze, z jakiego miejsca kopiujesz teksturę oraz umieć dostosować ustawienia, żeby wszystko ze sobą pięknie współgrało. Taka technika może naprawdę poprawić jakość wizualną twojej pracy, pod warunkiem, że przestrzegasz zasad dotyczących etyki w obróbce zdjęć.

Pytanie 38

Największy stopień rozmycia tła uzyska się dla obiektywu o ogniskowej

A. 20 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/8

B. 35 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/5,6

C. 105 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/2

D. 50 mm, ustawiając przysłonę na wartość f/4

Dobry wybór! Przy ogniskowej 105 mm i przysłonie f/2 faktycznie uzyskasz największy stopień rozmycia tła, czyli tzw. bokeh. Im dłuższa ogniskowa (czyli im bardziej „zoomujesz”), tym mocniej tło zostaje ściśnięte i rozmyte względem fotografowanego obiektu. Przy szeroko otwartej przysłonie (f/2 to naprawdę jasny obiektyw!) głębia ostrości jest bardzo płytka, przez co tylko niewielka część kadru jest ostra, a cała reszta ładnie się rozmywa. To właśnie kombinacja dużej ogniskowej i niskiej wartości przysłony pozwala uzyskać efekt, który jest pożądany w portrecie, czy w fotografii produktowej. Nawiasem mówiąc, takie rozwiązania są szeroko stosowane przez zawodowców — praktycznie każdy fotograf pracujący na eventach czy sesjach portretowych sięga po jasne teleobiektywy. Warto zapamiętać, że na głębię ostrości wpływają aż trzy czynniki: ogniskowa, wielkość otworu przysłony i odległość od fotografowanego obiektu. W tym pytaniu, wszystkie te elementy zagrały na korzyść właśnie tej opcji. Moim zdaniem to absolutna podstawa w rozumieniu, jak panować nad tłem na zdjęciu — przydaje się nawet podczas zwykłych zdjęć rodzinnych, nie tylko tych „artystycznych”.

Pytanie 39

W cyfrowych aparatach, pomiar intensywności światła w centralnej części kadru nazywany jest pomiarem

A. wielopunktowym

B. matrycowym

C. punktowym

D. centralnie ważonym

Pomiar punktowy w aparatach cyfrowych odnosi się do metody, w której intensywność światła jest mierzona w jednym, konkretnym punkcie kadru, zazwyczaj w centrum. Ta technika pomiarowa jest szczególnie przydatna w sytuacjach, gdy obiekt, na którym koncentrujemy uwagę, jest znacznie jaśniejszy lub ciemniejszy niż otoczenie. Dzięki temu, aparat może dokładniej określić ekspozycję, co skutkuje lepszym odwzorowaniem detali w obszarze zainteresowania, co jest kluczowe w fotografii portretowej czy makrofotografii. W praktyce, stosowanie pomiaru punktowego pozwala fotografom na uzyskanie odpowiedniego balansu światła, minimalizując ryzyko niedoświetlenia lub prześwietlenia. Warto dodać, że w standardach branżowych oraz w instrukcjach obsługi wielu aparatów, technika ta jest szczególnie zalecana w sytuacjach wymagających precyzyjnego ustawienia ekspozycji.

Pytanie 40

W jakim formacie pliku powinno się zapisać obraz w kompresji bezstratnej?

A. JPEG

B. TIFF

C. RAW

D. GIF

Format TIFF (Tagged Image File Format) jest jednym z najczęściej stosowanych formatów plików do przechowywania obrazów z kompresją bezstratną. Dzięki możliwości zachowania pełnej jakości obrazu, TIFF jest idealny do zastosowań profesjonalnych, takich jak druk czy archiwizacja, gdzie każdy detal jest istotny. W odróżnieniu od JPEG, który stosuje kompresję stratną, TIFF nie traci żadnych informacji podczas zapisu, co czyni go preferowanym wyborem w pracy z grafiką komputerową, fotografią cyfrową oraz w obróbce obrazu. Format ten obsługuje zarówno kolory w odcieniach szarości, jak i kolorowe oraz jest szeroko wspierany przez oprogramowanie graficzne. Użytkownicy mogą także korzystać z różnych opcji kompresji bezstratnej, takich jak LZW czy ZIP, co pozwala na zmniejszenie rozmiaru pliku bez utraty jakości. W praktyce oznacza to, że zdjęcia zapisane w formacie TIFF mogą być edytowane wielokrotnie, a ich jakość pozostanie nienaruszona, co jest kluczowe w profesjonalnej fotografii oraz projektach graficznych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej