Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik budownictwa
Kwalifikacja: BUD.14 - Organizacja i kontrola robót budowlanych oraz sporządzanie kosztorysów
Data rozpoczęcia: 12 listopada 2025 07:32
Data zakończenia: 12 listopada 2025 07:43

Egzamin niezdany

Wynik: 19/40 punktów (47,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Ile dni roboczych po 8 godzin potrzeba na zrealizowanie 15 m³ belek żelbetowych, jeśli jednostkowe nakłady pracy wynoszą 20,41 r-g/m³, a prace będą prowadzone przez 5 pracowników?

A. 6 dni

B. 9 dni

C. 7 dni

D. 8 dni

Aby obliczyć liczbę 8-godzinnych dni roboczych potrzebnych do wykonania 15 m³ belek żelbetowych, musimy najpierw ustalić całkowity nakład robocizny. Jeśli jednostkowy nakład robocizny wynosi 20,41 roboczogodzin na metr sześcienny, to dla 15 m³ obliczamy: 15 m³ * 20,41 r-g/m³ = 306,15 roboczogodzin. Następnie, dzielimy sumę roboczogodzin przez liczbę robotników, co daje: 306,15 roboczogodzin / 5 robotników = 61,23 roboczogodzin na jednego robotnika. Ponadto, aby obliczyć liczbę dni roboczych, dzielimy całkowity czas pracy przez liczbę godzin pracy w jednym dniu: 61,23 roboczogodzin / 8 godzin = 7,65 dni. Ponieważ nie możemy mieć ułamkowego dnia roboczego, zaokrąglamy w górę do 8 dni. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami w zarządzaniu projektami budowlanymi, gdzie precyzyjne oszacowanie czasu pracy jest kluczowe dla efektywności i terminowości realizacji.

Pytanie 2

Zgodnie z planem robót przewidziano wykonanie 100 m² stropu DZ-3 w ciągu dwóch dni roboczych po 8 godzin każdy. Oblicz, ile cieśli powinno zostać zaangażowanych do pracy, jeśli według KNR 2-02 norma pracy cieśli podczas realizacji tego stropu wynosi 0,3359 r-g/m²?

A. dwóch cieśli

B. czterech cieśli

C. trzech cieśli

D. pięciu cieśli

Wybór innej liczby cieśli sugeruje błędne zrozumienie norm pracy oraz zasad obliczania potrzebnych zasobów. Na przykład, wybór 2 cieśli nie wystarczy, ponieważ przy pełnym obciążeniu będą oni musieli pracować 16 godzin, co daje łącznie 32 roboczogodziny. To jest niewystarczające, aby zrealizować zadanie, które wymaga 33,59 roboczogodzin. Z kolei wybór 4 lub 5 cieśli może wydawać się rozsądny, ale jest to zbyteczne, ponieważ prowadzi do nadmiernych kosztów pracy oraz potencjalnej niewydolności organizacyjnej na placu budowy. Ważne jest, aby zrozumieć, że nadmierna liczba pracowników nie zawsze przekłada się na efektywność. W praktyce, zarządzanie liczbą cieśli powinno być oparte na precyzyjnych obliczeniach dotyczących norm pracy, a nie na intuicji. Takie podejście zapewnia, że prace będą prowadzone w sposób skoordynowany i efektywny. Dobrym przykładem jest obserwacja, że w branży budowlanej zbyt mała lub zbyt duża liczba pracowników może prowadzić do opóźnień, frustracji w zespole oraz zwiększonych kosztów. Dlatego kluczowe jest stosowanie się do standardów, które są określone w normach zarówno w kontekście obliczania roboczogodzin, jak i przydzielania zasobów ludzkich.

Pytanie 3

Na podstawie danych zawartych w tabeli oblicz ilość wody potrzebną do przygotowania 1 m³ mieszanki betonowej oraz 1 m³ zaprawy wapiennej. Uwzględnij maksymalne zużycie wody oraz współczynnik nierównomierności jej zapotrzebowania (K).

Wskaźniki zużycia wody na cele produkcji budowlanej oraz współczynniki K nierównomierności jej zapotrzebowania
Lp.	Rodzaj potrzeb produkcyjnych oraz współczynnik K	Jednostka miary	Zużycie wody [dm³]
I	Roboty budowlane, K = 1,5
1	Przygotowanie mieszanki betonowej	m³	200÷300
2	Przygotowanie zapraw cementowych	m³	170÷210
3	Przygotowanie zapraw wapiennych i cementowo-wapiennych	m³	250÷300
4	Gaszenie wapna palonego	t	2500÷3500
5	Mechaniczne płukanie żwiru lub tłucznia	m³	750÷1000
6	Polewanie betonu w czasie jego pielęgnacji	m³	100÷200
7	Moczenie cegły	1000 szt.	200÷250
8	Roboty tynkowe z przygotowanej zaprawy	m²	3÷5

A. 600 dm3

B. 900 dm3

C. 675 dm3

D. 450 dm3

Twoja odpowiedź jest niepoprawna, co może wynikać z nieprawidłowego zrozumienia koncepcji maksymalnego zużycia wody oraz zastosowania współczynnika nierównomierności zapotrzebowania (K). Wiele osób błędnie interpretuje maksymalne zużycie wody, omijając kluczowy aspekt jego zastosowania w kontekście obliczania ilości potrzebnej do uzyskania odpowiednich właściwości mieszanki. Na przykład, jeśli przyjmiemy, że każde z maksymalnych zużyć wynosi 300 dm3, ale nie uwzględnimy współczynnika K, otrzymamy całkowitą ilość wody równą 600 dm3, co nie odpowiada rzeczywistym potrzebom mieszanki. Kolejnym typowym błędem jest pomijanie wpływu proporcji składników na końcową jakość zaprawy lub betonu. W budownictwie kluczowe jest, aby nie tylko znać maksymalne wartości, ale także potrafić je stosować w praktyce, co jest zgodne z normami jakościowymi, jak PN-EN 206, które regulują procesy produkcji betonu. Niewłaściwe obliczenia mogą prowadzić do poważnych problemów strukturalnych, włączając w to pęknięcia, obniżoną wytrzymałość czy kruchość materiału. Zrozumienie tych zasad jest niezbędne dla każdego inżyniera budowlanego lub technika, aby wykonywać swoje zadania zgodnie z najlepszymi praktykami branżowymi.

Pytanie 4

Kto jest odpowiedzialny za opracowanie planu BIOZ (bezpieczeństwa i ochrony zdrowia)?

A. projektant obiektu

B. inspektor budowlany

C. inwestor przedsięwzięcia

D. kierownik budowy

Podejmowanie decyzji o tym, kto powinien sporządzać plan BIOZ, wymaga zrozumienia specyfiki ról w procesie budowlanym. Projektant inwestycji, mimo że ma kluczowe zadania w zakresie opracowania dokumentacji technicznej, nie jest odpowiedzialny za codzienne zarządzanie bezpieczeństwem na placu budowy. Jego rola polega raczej na dostarczeniu niezbędnych rysunków i specyfikacji, które mogą wspierać kierownika budowy w identyfikacji zagrożeń. Inwestor budowy, z kolei, skupia się głównie na finansowaniu projektu oraz jego ogólnej koncepcji, a nie na praktycznym wdrażaniu zasad bezpieczeństwa, co również wyklucza go z grona osób odpowiedzialnych za sporządzenie planu BIOZ. Inspektor nadzoru budowlanego ma za zadanie kontrolowanie zgodności realizacji z projektem oraz przepisami prawa, ale nie jest tożsamy z osobą odpowiedzialną za implementację praktyk bezpieczeństwa. Zdarza się, że mylenie tych ról prowadzi do nieporozumień, a w rezultacie do luk w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa, które mogą mieć poważne konsekwencje na placu budowy. Kluczem do skutecznego zarządzania bezpieczeństwem jest wyraźne określenie ról i odpowiedzialności, co pozwala na efektywne wdrażanie procedur oraz reagowanie na potencjalne zagrożenia.

Pytanie 5

Przedstawiony fragment opisu technicznego dotyczy izolacji

Opis techniczny
(fragment)

(...) Izolacja zabezpiecza mury przed kapilarnym podciąganiem wody z gruntu. Przekładki z materiału izolacyjnego tworzą ponadto tak zwaną warstwę poślizgową. Dzięki niej ława i ściana nie stanowią jednorodnego elementu konstrukcyjnego.(...)

A. pionowej na ścianie fundamentowej od strony gruntu.

B. poziomej na ławie fundamentowej.

C. pionowej na ścianie fundamentowej od strony wewnętrznej budynku.

D. poziomej podłogi na gruncie.

Izolacja pozioma na ławie fundamentowej jest kluczowym elementem w budownictwie, mającym na celu ochronę murów przed kapilarnym podciąganiem wilgoci z gruntu. Tego rodzaju izolacja tworzy barierę, która zapobiega przenikaniu wilgoci do struktur budowlanych, co jest niezwykle istotne dla zachowania trwałości i stabilności budynku. Umieszczana na ławie fundamentowej, izolacja pozioma skutecznie oddziela wilgoć od ścian, co zmniejsza ryzyko wystąpienia pleśni czy uszkodzeń materiałów budowlanych. W praktyce stosuje się różne materiały izolacyjne, takie jak folie polietylenowe czy specjalistyczne masy bitumiczne, które zgodnie z normami budowlanymi zapewniają długotrwałą ochronę. Zgodnie z zaleceniami branżowymi, właściwy dobór materiałów oraz ich staranne wykonanie są kluczowe dla zapewnienia efektywności izolacji. Analizując standardy, takie jak PN-EN 1997, można zauważyć, że odpowiednia izolacja pozioma jest nie tylko wymogiem technicznym, ale również istotnym elementem wpływającym na komfort użytkowania budynku.

Pytanie 6

Jakiego materiału należy użyć do izolacji przeciwwilgociowej pomiędzy murłatą a wieńcem?

A. styropianu

B. folii w płynie

C. żywicy akrylowej

D. papy

Izolacja przeciwwilgociowa pomiędzy murłatą a wieńcem jest kluczowym elementem budowy, mającym na celu zabezpieczenie konstrukcji przed szkodliwym działaniem wody. Papy, jako materiał bitumiczny, charakteryzują się wysoką odpornością na wilgoć i są powszechnie stosowane w budownictwie na całym świecie. Ich zastosowanie w izolacji przeciwwilgociowej wynika z doskonałych właściwości hydroizolacyjnych oraz łatwości montażu. Papy są dostępne w różnych wariantach, w tym zarówno w formie zgrzewalnej, jak i samoprzylepnej, co umożliwia dostosowanie metody aplikacji do specyfiki danego obiektu. Dobrą praktyką jest również stosowanie papy z dodatkowymi wzmocnieniami, co zwiększa jej trwałość i odporność na uszkodzenia mechaniczne. Właściwe ułożenie papy, zgodnie z zaleceniami producenta oraz standardami budowlanymi, zapewni skuteczną ochronę przed przenikaniem wilgoci, co jest kluczowe dla zachowania integralności konstrukcji budynku oraz zdrowia jego mieszkańców. Przykładem zastosowania papy w praktyce może być budowa domów jednorodzinnych, gdzie zabezpieczenie murłaty jest niezbędne dla ochrony przed wnikaniem wody z dachu.

Pytanie 7

Ile betonu trzeba przygotować do budowy 20 stóp fundamentowych o wymiarach 900 × 900 × 1000 mm, jeśli norma zużycia betonu jest o 2% wyższa od objętości elementów konstrukcyjnych?

A. 16,52 m3

B. 16,20 m3

C. 18,32 m3

D. 18,00 m3

Wiele osób popełnia błędy w obliczeniach dotyczących zużycia betonu, co prowadzi do nieprawidłowych ilości materiałów potrzebnych na budowę. Często zdarza się, że obliczenia są oparte na objętości elementów konstrukcyjnych bez uwzględnienia zapasu materiału, co wpływa na efektywność budowy. Na przykład, jeżeli ktoś wyliczy objętość 20 fundamentów jako 16,2 m3 i nie doda żadnego zapasu, uzyskuje błędną ilość betonu, co może skutkować brakiem materiału na placu budowy, a tym samym opóźnieniami w realizacji projektu. Niektórzy wykonawcy mogą sugerować wykorzystanie zbyt niskiego wskaźnika na straty, co jest niezgodne z dobrymi praktykami branżowymi. W standardach budowlanych normy dotyczące strat materiałowych są ustalane na poziomie co najmniej 2%, lecz w praktyce zaleca się nawet wyższe wartości, szczególnie w przypadku skomplikowanych projektów budowlanych, gdzie trudniej przewidzieć straty. Dodatkowo, niektórzy mogą nie przywiązywać wagi do dokładności pomiarów, co prowadzi do pomyłek w obliczeniach. Kluczowe jest zrozumienie, że precyzyjne obliczenia ilości materiałów budowlanych są niezbędne do prawidłowego zaplanowania projektu, a korzystanie z norm i dobrych praktyk pozwala uniknąć niepotrzebnych problemów i kosztów.

Pytanie 8

Kto jest odpowiedzialny za przygotowanie planu bezpieczeństwa oraz ochrony zdrowia?

A. kierownik budowy

B. inwestor

C. projektant

D. inspektor nadzoru inwestorskiego

Kierownik budowy jest osobą odpowiedzialną za opracowanie planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, co wynika z przepisów prawa budowlanego oraz norm dotyczących zarządzania budową. Jego rola obejmuje nie tylko nadzorowanie prac budowlanych, ale również zapewnienie, że wszystkie działania są realizowane zgodnie z obowiązującymi standardami BHP. W praktyce oznacza to, że kierownik budowy musi ocenić potencjalne zagrożenia na placu budowy i wdrożyć odpowiednie środki ochrony. Przykładem może być stworzenie planu, który uwzględnia procedury ewakuacyjne w sytuacjach awaryjnych lub szkolenie pracowników w zakresie bezpiecznego używania narzędzi i sprzętu. Kierownik budowy powinien również regularnie przeprowadzać inspekcje bezpieczeństwa, aby upewnić się, że wszyscy pracownicy przestrzegają ustalonych norm i procedur. Dobre praktyki branżowe podkreślają znaczenie współpracy z innymi członkami zespołu projektowego, aby osiągnąć wysoki poziom bezpieczeństwa na budowie.

Pytanie 9

Przed rozpoczęciem prac związanych z wykonaniem wykopu na placu budowy należy

A. usunąć warstwę humusu

B. nawieźć ziemię urodzajną

C. utwardzić grunt

D. rozłożyć biowłókninę

Usunięcie warstwy humusu przed rozpoczęciem wykopów jest kluczowym etapem w procesie budowlanym. Warstwa humusu, będąca górną częścią gleby, charakteryzuje się dużą zawartością materii organicznej i jest ważna dla ekosystemu. Jej usunięcie pozwala uniknąć problemów związanych z osiadaniem gruntu i zapewnia odpowiednie przygotowanie terenu pod dalsze prace budowlane. Praktyczne zastosowanie tej procedury obejmuje m.in. przygotowanie gruntu na fundamenty, co jest zgodne z zasadami inżynierii lądowej. Usunięcie humusu powinno być przeprowadzone z zachowaniem ostrożności, aby nie naruszyć struktury podłoża. Ponadto, zgodnie z normami budowlanymi, właściwe przygotowanie terenu przed budową jest kluczowe dla stabilności obiektów budowlanych w przyszłości. Dobrym przykładem zastosowania tej praktyki jest budowa dróg, gdzie usunięcie warstwy humusu jest standardowym krokiem, pozwalającym na utworzenie stabilnej bazy dla nawierzchni.

Pytanie 10

Na podstawie danych zawartych w tabeli określ, ile wynosi dopuszczalne odchylenie od kierunku pionowego krawędzi muru przeznaczonego do tynkowania.

Warunki techniczne wykonania i odbioru robót murarskich
Rodzaj pomiaru	Maksymalne dopuszczalne odchyłki
Rodzaj pomiaru	Mury licowane (spoinowane)	Mury pozostałe
Zwichrowanie i skrzywienie powierzchni	3 mm/m i nie więcej niż 10 szt. na całej powierzchni	6 mm/m i nie więcej niż 20 szt. na całej powierzchni
Odchylenie krawędzi od linii prostej	2 mm/m i nie więcej niż 1 szt. na długości 2 m	4 mm/m i nie więcej niż 2 szt. na długości 2 m
Odchylenie powierzchni i krawędzi muru od pionu	3 mm/m i nie więcej niż 6 mm na wysokości kondygnacji oraz 20 mm na całej wysokości budynku	6 mm/m i nie więcej niż 10 mm na wysokości kondygnacji oraz 30 mm na całej wysokości budynku

A. 3 mm/m i nie więcej niż 20 mm na całej wysokości budynku.

B. 10 mm/m i nie więcej niż 30 mm na całej wysokości budynku.

C. 2 mm/m i nie więcej niż 10 mm na wysokości kondygnacji.

D. 6 mm/m i nie więcej niż 10 mm na wysokości kondygnacji.

Poprawna odpowiedź, czyli dopuszczalne odchylenie od kierunku pionowego krawędzi muru wynoszące 6 mm/m oraz nie więcej niż 10 mm na wysokości kondygnacji, jest zgodna z obowiązującymi standardami budowlanymi. Zgodność z tymi parametrami jest kluczowa, aby zapewnić prawidłowe przyczepienie tynku do muru, co ma bezpośredni wpływ na estetykę i trwałość wykończenia. Odchylenia przekraczające te wartości mogą prowadzić do problemów, takich jak pęknięcia tynku, jego łuszczenie się czy nierównomierne zużycie materiałów. W praktyce, aby osiągnąć te normy, należy regularnie kontrolować pionowość murów w trakcie budowy, używając odpowiednich narzędzi pomiarowych, takich jak pion muru czy laserowe urządzenia pomiarowe. Rekomenduje się także stosowanie szablonów i prowadnic, co ułatwia zachowanie wymaganego pionu. Dobrą praktyką jest również przeszkolenie pracowników w zakresie technik murarskich, aby zminimalizować ryzyko błędów podczas wykonywania prac budowlanych.

Pytanie 11

Jakie metody zabezpieczające skarpy wykopów powinny być stosowane w gruntach zalewowych?

A. Segmentowe deskowanie stalowe

B. Szczelne deskowanie pionowe

C. Ażurowe deskowanie pionowe

D. Ścianki z profili stalowych Larsena

Stalowe deskowanie segmentowe, pionowe deskowanie szczelne oraz pionowe deskowanie ażurowe to rozwiązania, które w pewnych warunkach mogą być użyteczne, jednak nie są one zalecane jako główne metody zabezpieczania skarp wykopów w gruntach nawodnionych. Deskowanie segmentowe, chociaż może być stosowane w niektórych projektach budowlanych, nie zapewnia wystarczającej sztywności i stabilności w obliczu dużych ciśnień wody gruntowej. Woda może powodować deformacje deskowania, a w rezultacie obniżać jego skuteczność. Pionowe deskowanie szczelne, które ma na celu stworzenie bariery dla wody, również nie jest idealnym rozwiązaniem w trudnych warunkach nawodnionych. Jego stosowanie w gruntach o zmiennej wilgotności może prowadzić do problemów związanych z odprowadzaniem wody, co z kolei może zwiększać ryzyko osunięcia się skarp. Z kolei pionowe deskowanie ażurowe, choć lekkie i łatwe w montażu, nie ma odpowiedniej nośności, by sprostać wyzwaniom stawianym przez grunt nawodniony. W kontekście zabezpieczeń wykopów, kluczowe jest zrozumienie, że woda gruntowa nie tylko zwiększa ciśnienie wód w obrębie wykopu, ale także wpływa na konsystencję i stabilność gruntu. Właściwe podejście do zabezpieczeń powinno uwzględniać lokalne warunki hydrogeologiczne oraz wymogi norm budowlanych, aby zapewnić maksymalne bezpieczeństwo i efektywność wykonywanych prac budowlanych.

Pytanie 12

Metoda równoległego wykonania, stosowana w organizacji robót budowlanych, polega na

A. jednoczesnym rozpoczęciu wszystkich robót budowlanych

B. rozpoczynaniu następnych robót po zakończeniu tych wcześniejszych

C. wyrównanym i rytmicznym wykonaniu wszystkich robót budowlanych

D. przeprowadzeniu robót z uwzględnieniem przerw technologicznych

Zrozumienie podstawowych koncepcji organizacji robót budowlanych jest kluczowe dla efektywnego zarządzania projektami. Rozpoczynanie kolejnych robót po zakończeniu poprzednich, jak sugeruje jedna z odpowiedzi, odzwierciedla tradycyjne podejście do budownictwa, które może prowadzić do wydłużenia czasu realizacji projektu. To podejście, zwane sekwencyjnym, często wiąże się z długimi przerwami między poszczególnymi fazami, co może być niekorzystne z perspektywy całkowitych kosztów i terminowości. Inna często mylona koncepcja to wykonywanie robót z zachowaniem przerw technologicznych; chociaż jest to ważny element procesu budowlanego, nie odnosi się bezpośrednio do metody równoległego wykonania. Przerwy technologiczne są niezbędne, ale nie muszą oznaczać, że prace muszą być wykonywane w sposób sekwencyjny. Równomierne i rytmiczne wykonanie robót, chociaż teoretycznie może wydawać się efektywne, nie uwzględnia dynamiki i specyfiki różnych prac budowlanych, które mogą wymagać dostosowania w czasie rzeczywistym. Kluczowym błędem w myśleniu jest zatem utożsamianie różnych metod organizacji pracy bez zrozumienia ich praktycznych implikacji i różnic, co może prowadzić do nieefektywności oraz przekroczenia budżetów.

Pytanie 13

Jaka jest maksymalna średnica prętów, dla których nie ma potrzeby stosowania mechanicznych urządzeń do ich odginania?

A. 20 mm

B. 30 mm

C. 40 mm

D. 50 mm

No więc, jeśli chodzi o odginanie prętów, to pamiętaj, że te do 20 mm można giąć ręcznie. To jest ważne, zwłaszcza w budownictwie czy różnych pracach inżynieryjnych. Czyli, jak jesteś na budowie, to lepiej mieć te mniejsze pręty, bo wtedy wszystko idzie sprawniej. Jak masz większe, czyli powyżej 20 mm, to musisz już używać jakichś maszyn, jak prasy czy giętarki. To podnosi koszty i czas pracy, więc lepiej tego unikać, jak się da. W małych warsztatach często trzeba coś szybko dostosować, więc ta wiedza o ręcznym odginaniu prętów jest mega przydatna. Z mojego doświadczenia, to naprawdę ułatwia życie, kiedy nie trzeba czekać na sprzęt, żeby coś zrobić.

Pytanie 14

Oblicz ilość zmian potrzebnych do wykonania stropu gęstożebrowego o powierzchni 15 m x 10 m, jeżeli dzienna wydajność przy pracy na jednej zmianie wynosi 5 m2?

A. 30 zmian

B. 50 zmian

C. 25 zmian

D. 75 zmian

Aby obliczyć pracochłonność wykonania stropu gęstożebrowego o wymiarach 15 m x 10 m, najpierw należy obliczyć całkowitą powierzchnię stropu, która wynosi 150 m² (15 m x 10 m). Znając wydajność dzienną wynoszącą 5 m², możemy łatwo określić, ile dni pracy będzie potrzebnych do zrealizowania tego zadania. Dzielimy całkowitą powierzchnię przez wydajność: 150 m² / 5 m² = 30 dni. Oznacza to, że wykonanie stropu zajmie 30 zmian roboczych. W praktyce, takie obliczenia są kluczowe w planowaniu projektów budowlanych, umożliwiając odpowiednie alokowanie zasobów oraz harmonogramowanie pracy. Dobre praktyki w branży budowlanej nakazują dokładne analizowanie wydajności pracowników oraz warunków pracy, co pozwala na precyzyjne oszacowanie czasu potrzebnego na realizację zleceń, co w efekcie może prowadzić do optymalizacji kosztów i zwiększenia efektywności działań inwestycyjnych.

Pytanie 15

Miejsce składowania dużych prefabrykowanych elementów na placu budowy powinno być zlokalizowane

A. w bliskiej odległości od węzła betoniarskiego oraz zakładu produkującego zaprawy

B. w sąsiedztwie biura budowy oraz obiektów socjalnych

C. bezpośrednio w zasięgu urządzeń montażowych

D. jak najbliżej budowanego obiektu

Lokalizacja stanowiska składowania wielkowymiarowych elementów prefabrykowanych w pobliżu wznoszonego obiektu budowlanego, biura budowy, budynków socjalnych czy w pobliżu węzła betoniarskiego i wytwórni zapraw nie jest optymalnym rozwiązaniem. Choć te lokalizacje mogą wydawać się wygodne, nie uwzględniają kluczowych czynników wpływających na efektywność i bezpieczeństwo procesu budowlanego. Umieszczanie składowiska zbyt daleko od maszyn montażowych prowadzi do wzrostu czasu transportu, co może skutkować opóźnieniami w harmonogramie budowy. Ponadto, transport dużych prefabrykatów wiąże się z ryzykiem uszkodzenia elementów oraz zwiększa niebezpieczeństwo wypadków, co jest sprzeczne z zasadami BHP. Ustawienie składowiska w pobliżu biura budowy czy budynków socjalnych, chociaż zwiększa dostępność dla pracowników, nie uwzględnia praktycznych aspektów montażu, takich jak konieczność szybkiego dostępu do elementów prefabrykowanych. Podobnie, umiejscowienie w pobliżu węzła betoniarskiego może być nieefektywne, jeśli głównym celem jest sprawny montaż prefabrykatów. Takie podejście do lokalizacji może prowadzić do komplikacji logistycznych, zwiększonego zużycia sprzętu oraz kosztów operacyjnych, co w dłuższej perspektywie wpływa negatywnie na rentowność projektu budowlanego.

Pytanie 16

Ilość materiałów uzyskanych w wyniku rozbiórki, które mają być użyte ponownie, ustala się na podstawie

A. planu robót rozbiórkowych

B. pomiarów z natury dokonanych po zakończeniu rozbiórki

C. inwentaryzacji wykonanej przed przystąpieniem do rozbiórki

D. projektu budowlanego

Pomiar z natury przeprowadzony po rozbiórce jest kluczowym etapem w ocenie ilości materiałów, które mogą być ponownie wykorzystane. Taka metoda pozwala na dokładne oszacowanie ilości i jakości materiałów, które pozostały po zakończeniu robót budowlanych. Zbierając dane bezpośrednio z miejsca rozbiórki, specjaliści mogą uwzględnić rzeczywiste warunki, które mogą wpływać na stan i przydatność tych materiałów. Przykładowo, beton, cegły, stal czy drewno mogą wymagać oceny pod kątem uszkodzeń, zanieczyszczeń czy odporności na warunki atmosferyczne. Tego rodzaju analiza może być wspierana przez technologie takie jak skanowanie 3D, które przyspiesza proces inwentaryzacji. W kontekście standardów branżowych, takie podejście jest zgodne z wytycznymi dotyczącymi zrównoważonego rozwoju i recyklingu materiałów budowlanych, które promują efektywne wykorzystanie zasobów oraz minimalizację odpadów.

Pytanie 17

Gładź w tynkach trójwarstwowych z kategorii IVf należy wygładzać packą

A. stalową obłożoną filcem, na gładko

B. stalową, na ostro

C. drewnianą, na ostro

D. stalową obłożoną gąbką, na gładko

Zacieranie gładzi w tynkach trójwarstwowych doborowych kategorii IVf przy użyciu packi stalowej na ostro, drewnianej na ostro lub stalowej obłożonej gąbką, na gładko, prowadzi do wielu potencjalnych problemów, które wpływają na finalny efekt. Packa stalowa używana na ostro może powodować zarysowania i nierówności, a także przyczyniać się do nadmiernego usuwania materiału, co obniża jakość wykończenia. Ponadto, wykorzystanie packi drewnianej na ostro nie zapewnia odpowiedniej sztywności ani kontroli, co skutkuje trudnościami w uzyskaniu pożądanej gładkości powierzchni. Drewniane narzędzia są mniej odporne na uszkodzenia i mogą wchłaniać wilgoć z masy, co wpływa na ich trwałość i skuteczność. Z kolei stosowanie stalowej packi obłożonej gąbką, chociaż może wydawać się atrakcyjną alternatywą, nie dostarcza wystarczającej twardości, by skutecznie rozprowadzić i wygładzić gładź, co prowadzi do problemów z jej utwardzeniem. Często można spotkać błędne przekonanie, że różne materiały obłożeniowe mogą być stosowane wymiennie, co nie jest zgodne z zasadami sztuki budowlanej. Właściwe wybory narzędzi i technik mają kluczowe znaczenie dla uzyskania trwałych i estetycznych efektów, dlatego stosowanie zalecanych standardów w zakresie narzędzi i metod pracy jest podstawą sukcesu w każdym projekcie budowlanym.

Pytanie 18

Aby przeprowadzić ocieplenie obiektu przy zastosowaniu metody lekkiej-mokrej, trzeba przygotować następujące materiały:

A. płyty OSB, listwy drewniane, kołki do styropianu, siatkę z włókna szklanego

B. płyty styropianowe, listwy cokołowe, kołki do styropianu, siatkę z włókna szklanego

C. płyty styropianowe, listwy cokołowe, kołki do styropianu, taśmę izolacji akustycznej

D. płyty OSB, listwy cokołowe, kołki do styropianu, gwoździe tynkarskie

Wybór materiałów do docieplenia budynku metodą lekką-mokrą ma kluczowe znaczenie dla efektywności całego przedsięwzięcia. Odpowiedzi, które wskazują na płyty OSB i listwy drewniane, są błędne, ponieważ materiały te nie są przeznaczone do ociepleń, a ich zastosowanie w tym kontekście może prowadzić do poważnych problemów. Płyty OSB są materiałem konstrukcyjnym, który nie zapewnia odpowiednich właściwości izolacyjnych i nie jest odporny na wilgoć, co może prowadzić do ich degradacji oraz obniżenia efektywności energetycznej budynku. Użycie listw drewnianych również jest niewłaściwe, gdyż w przypadku dociepleń najczęściej wykorzystuje się listwy cokołowe, które są specjalnie zaprojektowane do ochrony dolnej części izolacji przed wilgocią i uszkodzeniami. Zastosowanie taśmy izolacji akustycznej, zamiast siatki z włókna szklanego, jest kolejnym błędem. Siatka z włókna szklanego jest standardem w systemach ociepleń, ponieważ zapewnia nie tylko zbrojenie, ale także zwiększa odporność na pękanie i uszkodzenia mechaniczne. Stosowanie niewłaściwych materiałów może prowadzić do wielu problemów, takich jak zwiększone straty ciepła, uszkodzenia konstrukcji czy nawet występowanie pleśni w wyniku działania wilgoci. Właściwe dobranie materiałów zgodnie z obowiązującymi normami i wytycznymi jest kluczowe dla zapewnienia trwałości i efektywności energetycznej budynku.

Pytanie 19

Beton powszechny z kruszywa naturalnego w klasie C8/10 wykorzystywany jest do realizacji

A. ścian zewnętrznych jednowarstwowych

B. warstw wyrównawczo-podkładowych pod fundamenty

C. prefabrykowanych drobnowymiarowych elementów ściennych

D. żelbetowych stóp i ław fundamentowych

Beton klasy C8/10 charakteryzuje się wytrzymałością na ściskanie na poziomie 8 MPa po 28 dniach dojrzewania. Jego stosowanie do warstw wyrównawczo-podkładowych pod fundamenty jest adekwatne, ponieważ takie warstwy nie wymagają wysokiej wytrzymałości, a jednocześnie muszą zapewnić odpowiednie profilowanie terenu oraz stabilizację. W praktyce, beton ten może być stosowany jako podkład na gruncie, co pozwala na wyrównanie powierzchni oraz stworzenie bazy pod dalsze prace budowlane. W ramach norm budowlanych, takich jak PN-EN 206 oraz PN-EN 1992, beton klasy C8/10 jest rekomendowany do zastosowań, gdzie obciążenia są niewielkie, a głównym celem jest zapewnienie odpowiedniej podpory dla wyższych elementów konstrukcyjnych. Dobrze wykonana warstwa podkładowa jest kluczowa dla trwałości i stabilności fundamentów, co przekłada się na bezpieczeństwo całej konstrukcji.

Pytanie 20

Opracowanie Specyfikacji Warunków Zamówienia w przetargach publicznych stanowi obowiązek

A. biura projektowego przygotowującego projekt techniczny obiektu

B. organu samorządu terytorialnego pełniącego rolę zamawiającego

C. wykonawcy ubiegającego się o zdobycie zamówienia

D. osoby tworzącej kosztorys powykonawczy

Z tego, co widzę, to przygotowanie SWZ nie leży w gestii wykonawcy, bo to on powinien dostarczyć ofertę, a nie określać warunki zamówienia. Wykonawca ma jedynie dostarczyć propozycję realizacji, bazując na dokumentach od zamawiającego, nie tworzyć tych dokumentów sam. Poza tym, mylenie kosztorysu powykonawczego z SWZ jest po prostu błędem. Kosztorys robi się po wykonaniu umowy, żeby podsumować, jakie były rzeczywiste koszty, a nie przed zaczęciem pracy. Biuro projektowe może w tym pomóc, ale nie ma takiej mocy, żeby określać warunki zamówienia. Zrozumienie ról w zamówieniach publicznych jest naprawdę ważne, bo pozwala na sprawniejszy przebieg postępowania. Wiedzieć, kto za co odpowiada, to podstawa skutecznego zarządzania projektami publicznymi, co przekłada się na lepsze wyniki.

Pytanie 21

Jaką metodą transportuje się mieszankę betonową z fabryki na miejsce budowy?

A. betoniarką samochodową

B. samochodem cysterną

C. przenośnikiem taśmowym

D. ciągnikiem samochodowym

Mieszanka betonowa jest materiałem budowlanym o kluczowym znaczeniu, a jej transport na plac budowy wymaga zastosowania odpowiednich środków transportu. Betoniarka samochodowa jest pojazdem specjalistycznym, zaprojektowanym do przewożenia świeżego betonu, który w trakcie transportu jest mieszany, aby zapobiec jego utwardzeniu. Dzięki obrotowej bębenkowej konstrukcji betoniarki, mieszanka jest utrzymywana w stanie płynnym, co jest niezbędne do jej właściwego użycia. W praktyce zastosowanie betoniarki samochodowej zapewnia, że beton dotrze na miejsce w odpowiedniej konsystencji, co wpływa na jakość i wytrzymałość konstrukcji. Warto również zauważyć, że standardy branżowe, takie jak normy PN-EN dotyczące transportu i wylewania betonu, podkreślają znaczenie właściwego sprzętu, jak betoniarki samochodowe, w procesie budowlanym, co z kolei wpływa na bezpieczeństwo i trwałość budowli.

Pytanie 22

Jakie techniki łączenia arkuszy blachy gładkiej są wykorzystywane w konstrukcji pokryć dachowych?

A. Zwidłowanie oraz nakładki

B. Rąbki stojące oraz leżące

C. Nitowanie oraz zgrzewanie

D. Spawanie oraz lutowanie

Rąbki stojące i leżące to jedne z najczęściej stosowanych połączeń w pokryciach dachowych z blachy gładkiej, ponieważ zapewniają one nie tylko estetyczny wygląd, ale także skuteczne zabezpieczenie przed działaniem wody. Rąbki te tworzy się poprzez odpowiednie zagięcie krawędzi blachy, co umożliwia ich szczelne połączenie. Stosowanie rąbków pozwala na skuteczne odprowadzanie wody z dachu, co jest kluczowe dla utrzymania trwałości budynku. W praktyce, rąbki stojące są zazwyczaj umieszczane na krawędziach dachu, a rąbki leżące stosuje się w obrębie połączeń. Warto również zauważyć, że zastosowanie rąbków jest zgodne z normami budowlanymi, które promują rozwiązania minimalizujące ryzyko przecieków. Ponadto, rąbki oferują dobrą odporność na zmiany temperatury i ruchy strukturalne, co czyni je odpowiednim wyborem w polskich warunkach klimatycznych.

Pytanie 23

Podczas układania pokrycia dachowego z dachówki ceramicznej każdą dachówkę należy przymocować do łat, na których jest zawieszona, w sytuacji

A. rozległej powierzchni dachu

B. dużego kąta nachylenia dachu

C. obecności kontrłat pod łatami

D. braku folii wiatroszczelnej na powierzchni dachu

Istnieje wiele nieporozumień dotyczących mocowania dachówek ceramicznych, które mogą prowadzić do błędnych wniosków. W przypadku braku folii wiatroszczelnej na połaci, wiele osób może sądzić, że dachówki nie wymagają takiego mocowania. Jest to jednak mylne, ponieważ folia wiatroszczelna ma na celu ochronę przed wilgocią, ale nie eliminuje potrzeby mocowania dachówek, szczególnie w przypadku dużych kątów nachylenia. Ponadto, w kontekście występowania kontrłat pod łatami, można założyć, że ich obecność zapewnia wystarczającą stabilność. Jednak kontrłaty mają na celu wspieranie wentylacji oraz odprowadzenia wody, a nie zastępują mocowania dachówek. Z kolei w przypadku dużej powierzchni połaci dachu, może pojawić się błędne przekonanie, że mocowanie dachówek nie jest konieczne, ponieważ szersza powierzchnia rozkłada ciężar. To również nieprawda, ponieważ niezależnie od powierzchni, dachówki mogą być narażone na różne czynniki zewnętrzne, a ich stabilność jest kluczowa dla zapewnienia długoterminowej trwałości dachu. Zrozumienie tych zasad jest niezbędne, aby uniknąć nieprawidłowości w konstrukcji dachu oraz zapewnić właściwe jego zabezpieczenie.

Pytanie 24

Aby przygotować zaprawę gipsowo-wapienną w proporcji objętościowej 1 : 0,5 : 3, jakie składniki należy użyć?

A. 1 pojemnik piasku, 0,5 pojemnika ciasta wapiennego oraz 3 pojemniki gipsu

B. 1 kg gipsu, 0,5 kg ciasta wapiennego oraz 3 kg piasku

C. 1 kg piasku, 0,5 kg ciasta wapiennego oraz 3 kg gipsu

D. 1 pojemnik gipsu, 0,5 pojemnika ciasta wapiennego oraz 3 pojemniki piasku

Odpowiedź numer 2 jest poprawna, ponieważ proporcje objętościowe składników zaprawy gipsowo-wapiennej wynoszą 1 : 0,5 : 3. Oznacza to, że na 1 część gipsu przypada 0,5 części ciasta wapiennego oraz 3 części piasku. Przygotowując zaprawę, ważne jest, aby dokładnie mierzyć składniki, aby uzyskać odpowiednią konsystencję i wytrzymałość zaprawy. Tego typu zaprawa jest szeroko stosowana w budownictwie, w tym w tynkowaniu ścian oraz przy wykończeniach wnętrz, gdzie może pełnić funkcję zarówno estetyczną, jak i praktyczną, zabezpieczając mury przed wilgocią. Dobrą praktyką jest stosowanie suchego piasku o odpowiedniej granulacji, co również wpływa na końcowe właściwości zaprawy. Dodatkowo, przygotowując zaprawę, warto zwrócić uwagę na czas wiązania gipsu, aby móc odpowiednio uformować materiał przed stwardnieniem. Zastosowanie gipsu w połączeniu z wapnem jest korzystne, ponieważ gips zapewnia szybkość wiązania, a wapno poprawia elastyczność i przyczepność zaprawy, co jest niezbędne w wielu aplikacjach budowlanych.

Pytanie 25

Rozbiórkę obiektów murowanych należy wykonywać etapami, zaczynając od demontażu

A. podłóg oraz konstrukcji stropu najwyższego poziomu

B. pokrycia dachu oraz konstrukcji dachu

C. ścianek działowych na najwyższym poziomie

D. urządzeń oraz elementów instalacji elektrycznej

Rozbiórka budynków murowanych w pierwszej kolejności powinna obejmować demontaż urządzeń i elementów instalacji elektrycznej. Jest to kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa podczas prowadzenia prac rozbiórkowych. Przed przystąpieniem do rozbiórki, wszelkie instalacje elektryczne powinny zostać wyłączone oraz odpowiednio zabezpieczone. Demontaż urządzeń elektrycznych minimalizuje ryzyko porażenia prądem oraz pozwala na uniknięcie uszkodzeń innych elementów konstrukcyjnych. Dobrą praktyką jest również oznaczenie obszarów, w których znajdują się instalacje elektryczne, co ułatwia planowanie prac. W praktyce, usunięcie instalacji elektrycznych jako pierwszego kroku w procesie rozbiórki jest zgodne z wytycznymi zawartymi w normach bezpieczeństwa, jak PN-EN 61936-1, które zalecają szczegółowe przygotowanie miejsca pracy pod kątem bezpieczeństwa operacji związanych z demontażem. Ponadto, odpowiednie szkolenia dla pracowników w zakresie pracy z instalacjami elektrycznymi są niezbędne, aby zapewnić ich kompetencje w zakresie identyfikacji i usuwania zagrożeń.

Pytanie 26

Demontaż drewnianego stropu z podłogą wspierającą się na legarach, z ukrytym sufitem oraz podsufitką powinien rozpocząć się od usunięcia

A. belek stropowych

B. podsufitki

C. legarów

D. ukrytego sufitu

Demontowanie stropu drewnianego, zaczynając od usunięcia ślepego pułapu, belek stropowych czy legarów, to zły pomysł. Ślepy pułap jest często częścią systemu stropowego, a jego zdjęcie bez wcześniejszego zdemontowania podsufitki może prowadzić do problemów z całą konstrukcją. Jak najpierw zdejmiemy belki stropowe lub legary, to inne elementy mogą się uszkodzić, co też stwarza niebezpieczeństwo dla ludzi pracujących w tym miejscu. Przy demontażu drewna ważne jest, żeby stosować się do zasad technologii budowlanej, czyli usuwać elementy od góry do dołu, tak żeby utrzymać równowagę i stabilność. Niestety, wiele osób myśli, że mogą zacząć od dowolnego elementu, co prowadzi do sytuacji, w której inne części nie mają wsparcia. Z mojego doświadczenia, lepiej na początek znaleźć i zdjąć elementy wykończeniowe, jak podsufitka, i dopiero potem przejść do tych konstrukcyjnych. Takie podejście nie tylko zwiększa bezpieczeństwo, ale też pozwala lepiej ocenić stan reszty elementów.

Pytanie 27

Na podstawie każdego obiektu budowlanego trzeba zamontować izolację

A. termiczną

B. przeciwwilgociową

C. parochronną

D. akustyczną

Izolacja parochronna, akustyczna i termiczna, mimo że są to istotne aspekty w budownictwie, nie pełnią kluczowej roli w ochronie fundamentów przed wilgocią. Izolacja parochronna dotyczy zapobiegania przenikaniu pary wodnej do wnętrza budynku, co jest ważne z punktu widzenia wentylacji i komfortu użytkowania, ale nie chroni przed bezpośrednim działaniem wody gruntowej. Izolacja akustyczna ma na celu redukcję hałasu z otoczenia, co jest istotne w kontekście komfortu mieszkańców, jednak nie ma bezpośredniego wpływu na trwałość fundamentów ani na problemy związane z wilgocią. Izolacja termiczna jest ważna dla energooszczędności budynku i komfortu cieplnego, jednakże nie zabezpiecza przed wilgocią, co może prowadzić do sytuacji, w której wilgoć wnikająca do fundamentów powoduje uszkodzenia termiczne oraz degradację materiałów budowlanych. Zastosowanie niewłaściwych typów izolacji może prowadzić do poważnych problemów w konstrukcji, takich jak zawilgocenie ścian fundamentowych, co z kolei wymusza kosztowne remonty. Wobec tego kluczowe jest, aby budowniczowie i inwestorzy zdawali sobie sprawę z różnorodności izolacji i ich specyficznych zastosowań, aby skutecznie zrealizować cele budowlane oraz zapewnić trwałość obiektów.

Pytanie 28

Czym jest naprawa interwencyjna?

A. zakłada kompleksowe przywrócenie funkcji użytkowych obiektu.

B. wiąże się z wymianą wszystkich wyeksploatowanych elementów budynku.

C. polega na usunięciu nagłych uszkodzeń.

D. obejmuje wykonanie przeglądu technicznego obiektu.

Odpowiedzi związane z dokonaniem przeglądu technicznego obiektu, kompleksowym przywróceniem wartości użytkowej oraz wymianą wszystkich zużytych elementów budynku wprowadzają w błąd, gdyż nie odnoszą się do istoty naprawy interwencyjnej. Przegląd techniczny to proces planowy, który ma na celu ocenę stanu technicznego obiektu i nie jest działaniem doraźnym. Wymaga on zaawansowanego planowania oraz odbioru technicznego, co różni się od nagłej potrzeby interwencyjnej. Kompleksowe przywrócenie wartości użytkowej obiektu jest działaniem znacznie szerszym, obejmującym szereg działań mających na celu długotrwałe przywrócenie funkcji budynku, co również nie jest zgodne z definicją naprawy interwencyjnej, która koncentruje się na bieżących i nagłych potrzebach. Wreszcie, wymiana wszystkich zużytych elementów budynku jest procesem kosztownym i czasochłonnym, który nie może być zrealizowany w ramach działań interwencyjnych, które mają charakter pilny i ograniczony. Kluczowa jest tu zasada proporcjonalności działań do zagrożenia oraz celowości, które są fundamentem dobrej praktyki w zarządzaniu budynkami. Warto pamiętać, że odpowiednie zrozumienie procesów zarządzania utrzymaniem budynków jest niezbędne dla zapewnienia ich długotrwałej funkcjonalności oraz bezpieczeństwa.

Pytanie 29

Rozbiórka budynku jednorodzinnego wykonanego z cegły i z dachem w konstrukcji drewnianej powinna rozpocząć się od demontażu

A. ścianek działowych, wykładzin podłóg i okładzin ścian

B. rynien, rur spustowych, obróbek blacharskich oraz drewnianych elementów dachu

C. stolarki okienno-drzwiowej oraz mebli wbudowanych

D. urządzeń oraz instalacji gazowych, elektrycznych i sanitarnych

Demontaż stolarki okiennej i drzwiowej oraz wbudowanych mebli, choć istotny, nie powinien być pierwszym krokiem w procesie rozbiórki budynku. Podobnie, demontaż rur spustowych, rynien, obróbek blacharskich i drewnianej konstrukcji dachu, to kroki, które można i należy wykonać na późniejszych etapach. Praktyka wskazuje, że kluczowe jest rozpoczęcie od usunięcia instalacji, aby zminimalizować ryzyko związane z ich obecnością. Zaniechanie tego etapu może prowadzić do poważnych konsekwencji, takich jak uszkodzenia mienia czy zagrożenie dla bezpieczeństwa osób pracujących na budowie. Ponadto, demontaż najpierw elementów wyposażenia wnętrza może nie tylko utrudnić dostęp do instalacji, ale również stwarza chaos na placu budowy. W myśleniu o kolejności prac rozbiórkowych należy kierować się zasadą, że najpierw usuwamy to, co może stwarzać zagrożenie. W branży budowlanej często występują błędne przekonania, że demontaż widocznych elementów, takich jak okna czy meble, jest bardziej oczywisty i praktyczny, co prowadzi do zaniedbania krytycznych aspektów bezpieczeństwa. Należy pamiętać, że każdy krok w rozbiórce powinien być starannie zaplanowany i oparty na zasadach bezpieczeństwa oraz dobrych praktyk budowlanych.

Pytanie 30

Rodzaj połączenia stosowanego w konstrukcjach stalowych, który umożliwia łatwy demontaż oraz ponowny montaż poszczególnych elementów, to połączenie

A. śrubowym

B. spawanym

C. zgrzewanym

D. nitowanym

Odpowiedź śrubowa jest prawidłowa, ponieważ połączenia śrubowe charakteryzują się możliwością łatwego demontażu i ponownego montażu elementów konstrukcji stalowych. W praktyce oznacza to, że w przypadku konieczności zmiany lokalizacji, naprawy lub modyfikacji konstrukcji, elementy te mogą być szybko i efektywnie zdemontowane bez uszkodzenia materiału. Połączenia śrubowe są powszechnie stosowane w budownictwie stalowym, zwłaszcza w budynkach, mostach oraz innych konstrukcjach inżynieryjnych. W standardach, takich jak Eurokod 3, podkreślono znaczenie połączeń śrubowych ze względu na ich wysoką wytrzymałość i łatwość w utrzymaniu. Dodatkowo, dzięki zastosowaniu śrub o odpowiednich parametrach, można dostosować siłę połączenia do wymagań statycznych obiektu. Użycie połączeń śrubowych wpisuje się w ideę zrównoważonego budownictwa, umożliwiając przyszłe modernizacje konstrukcji.

Pytanie 31

Kiedy poziom wód gruntowych znajduje się powyżej fundamentów budynku, aby trwale obniżyć ten poziom oraz odprowadzić wodę gruntową do systemu kanalizacji deszczowej, należy zrealizować wokół budynku

A. izolację przeciwwodną typu ciężkiego.

B. wzmocnienia drutowe.

C. izolację przeciwwodną typu ciężkiego w formie wanny.

D. drenaż opaskowy.

Wybór ław drutowych jako rozwiązania w przypadku wysokiego poziomu wód gruntowych jest nieadekwatny, ponieważ nie zapewniają one efektywnego odprowadzania wody. Ławy drutowe, stosowane zazwyczaj w budownictwie do wzmocnienia konstrukcji, nie mają właściwości umożliwiających osuszanie terenu. W kontekście problemów z wodami gruntowymi, ich rola jest ograniczona i nie przynosi oczekiwanych rezultatów. Izolacja przeciwwodna typu ciężkiego, zarówno w standardowej formie, jak i w postaci wanny, również nie jest najlepszym rozwiązaniem w omawianej sytuacji. Choć te metody mogą skutecznie chronić przed wilgocią i przeciekami, nie obniżają one poziomu wód gruntowych, co jest kluczowym celem. Izolacja tylko zapobiega przedostawaniu się wody do wnętrza budynku, ale nie eliminuje źródła problemu, jakim jest nadmiar wody w gruncie. Dlatego niezbędne jest wdrożenie rozwiązań, które pozwalają na aktywne zarządzanie wodami gruntowymi, jak drenaż opaskowy, który ma na celu ich efektywne odprowadzanie. Często mylnie sądzimy, że izolacja wystarczy do zabezpieczenia budynku, co niestety prowadzi do błędnych decyzji projektowych i kosztownych konsekwencji w przyszłości.

Pytanie 32

Aby poprawić izolację akustyczną podłogi, należy wypełnić przestrzeń między podkładem a ścianą

A. masą asfaltową

B. masą akrylową

C. listwami drewnianymi

D. paskami styropianu

Masa asfaltowa, masy akrylowe i listwy drewniane nie są odpowiednie do wypełniania szczelin między podkładem a ścianą, z kilku powodów. Masa asfaltowa, mimo że jest dobrym materiałem wodoodpornym i stosunkowo elastycznym, nie jest idealna do izolacji akustycznej. Jej gęstość nie sprzyja efektywnemu tłumieniu dźwięków, co może prowadzić do niepożądanych hałasów w pomieszczeniu. W przypadku mas akrylowych, chociaż mogą zapewniać pewną szczelność, ich właściwości akustyczne są ograniczone. Masy te są głównie stosowane do uszczelniania pęknięć i szczelin, ale nie oferują takiej izolacji akustycznej, jaką zapewniają materiały oparte na piance czy styropianie. Listwy drewniane, choć estetyczne, również nie pełnią roli izolatorów dźwięku. Drewno ma swoje ograniczenia pod względem akustyki, a dodatkowo nie przylega szczelnie do powierzchni, co może prowadzić do powstawania przestrzeni, przez które dźwięk swobodnie przenika. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji izolacji akustycznej z uszczelnieniem, co prowadzi do niepoprawnych wyborów materiałowych. Aby skutecznie poprawić izolacyjność akustyczną podłogi, konieczne jest stosowanie odpowiednich materiałów, które są zaprojektowane z myślą o tłumieniu dźwięku i wypełnianiu szczelin, takich jak paski styropianu.

Pytanie 33

Na podstawie przedstawionego fragmentu specyfikacji technicznej, określ dopuszczalne maksymalne odchylenie od pionu wbudowanej ościeżnicy o wysokości 2025 mm.

Specyfikacja techniczna wykonania i odbioru robót budowlanych (fragment)
[...]
5.4. Montaż stolarki drzwiowej wewnętrznej.
1.	Przygotowane warsztatowo i zabezpieczone przed zabrudzeniem ościeżnice należy umieścić w otworach, ustawić do pionu, poziomu i w płaszczyźnie oraz zamocować mechanicznie do ościeży.
2.	Szczeliny pomiędzy ościeżami i ościeżnicami należy wypełnić pianką poliuretanową lub kitem trwale plastycznym.
3.	Ościeżnicę drzwiową należy mocować za pomocą kotew lub haków osadzonych w ościeżu.
4.	Po osadzeniu skrzydeł należy je wyregulować i uzbroić w okucia.
5.	Dopuszczalne odchylenie wbudowanych ościeżnic od pionu nie powinno być większe niż 2 mm na 1 metr wysokości ościeżnicy i nie większe niż 3 mm na całej wysokości ościeżnicy.
6.	Różnice długości przekątnych wbudowanych ościeżnic nie powinny być większe niż: – 2 mm przy długości przekątnej do 1 m, – 3 mm przy długości przekątnej 1-2 m, – 4 mm przy długości przekątnej powyżej 2 m.
7.	Zamocowane drzwi po zmontowaniu należy dokładnie zamknąć i sprawdzić luzy.
8.	Dopuszczalne wymiary luzów w stykach elementów stolarskich: – 1 mm między skrzydłami, – 1 mm między skrzydłami a ościeżnicą.
[...]

A. 3 mm

B. 2 mm

C. 1 mm

D. 4 mm

Wybór odpowiedzi innej niż 3 mm może wynikać z powszechnego nieporozumienia dotyczącego tolerancji w budownictwie. Odpowiedzi takie jak 1 mm lub 2 mm sugerują, że możliwe jest osiągnięcie większej precyzji niż ta przewidziana przez normy branżowe, co w praktyce może być nieosiągalne. W rzeczywistości, nawet w najlepszych warunkach, zachowanie idealnego pionu w budynkach starszej daty lub o nieregularnych ścianach jest wyzwaniem. Takie ścisłe tolerancje mogą prowadzić do niepotrzebnego stresu na etapie instalacji, a także do zwiększenia kosztów pracy, gdyż wykonawcy muszą stosować dodatkowe techniki wyrównawcze lub specjalistyczne narzędzia. Z kolei odpowiedź 4 mm, choć może wydawać się rozsądna, przekracza dozwolone limity, co może wpływać negatywnie na użytkowanie drzwi, prowadząc do ich uszkodzeń lub zatarcia. Ważne jest, aby w procesach budowlanych stosować się do wytycznych zawartych w normach, takich jak PN-EN 15221, które precyzują wymagania dotyczące budowy i montażu ościeżnic. Przestrzeganie tych zasad nie tylko zapewnia estetykę wykończenia, ale również wpływa na bezpieczeństwo i komfort użytkowania pomieszczeń.

Pytanie 34

W jakiej sytuacji kierownik budowy nie będzie zobowiązany do opracowania planu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa?

A. Czas budowy - 35 dni roboczych, liczba pracowników - 20

B. Czas budowy - 30 dni roboczych, liczba pracowników - 10

C. Czas budowy - 40 dni roboczych, liczba pracowników - 25

D. Czas budowy - 45 dni roboczych, liczba pracowników - 30

W przypadku budowy, która trwa 30 dni roboczych i zatrudnia 10 pracowników, kierownik budowy jest zwolniony z obowiązku sporządzenia planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia (PBOS) zgodnie z przepisami prawa budowlanego oraz kodeksu pracy. Zgodnie z definicjami zawartymi w rozporządzeniach, budowy o krótszym czasie trwania i mniejszej liczbie pracowników nie wymagają sporządzania PBOS, co wynika z oceny ryzyka oraz poziomu złożoności projektu. Taki przepis ma na celu uproszczenie procedur dla mniejszych budów, gdzie ryzyko wypadków jest ograniczone. Praktycznym przykładem może być niewielka budowa domu jednorodzinnego, gdzie liczba pracowników i czas realizacji jest ograniczony, co nie stwarza skomplikowanych warunków pracy. W takich przypadkach kierownik budowy może skoncentrować się na praktycznych aspektach zarządzania budową, zapewniając jednocześnie odpowiednie bezpieczeństwo pracowników bez obciążania ich zbędną biurokracją. Ważne jest, aby kierownicy budowy byli świadomi zmieniających się przepisów, a także mieli umiejętność identyfikacji sytuacji, w których warto zastosować bardziej szczegółowe zasady ochrony zdrowia i bezpieczeństwa.

Pytanie 35

Na podstawie zestawienia norm materiałowych na wykonanie docieplenia 100 m² ściany betonowej oblicz, ile potrzeba płyt styropianowych oraz wyprawy elewacyjnej do termomodernizacji 155 m² ściany.

Masa klejąca0,969m3
Płyty styropianowe grub. 3 cm3,240m3
Siatka z włókna szklanego szer. 1 m113,700m2
Wyprawa elewacyjna603,000kg

A. Płyt styropianowych – 5,002 m3, wyprawy elewacyjnej – 904,50 kg

B. Płyt styropianowych – 5,220 m3, wyprawy elewacyjnej - 964,80 kg

C. Płyt styropianowych – 5,222 m3, wyprawy elewacyjnej - 994,95 kg

D. Płyt styropianowych – 5,022 m3, wyprawy elewacyjnej – 934,65 kg

Twoja odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ obliczenia dokonane na podstawie zestawienia norm materiałowych są zgodne z rzeczywistością. Aby określić, ile materiałów potrzeba do docieplenia 155 m2 ściany betonowej, najpierw należy ustalić normy dla 1 m2. Przyjmuje się, że na 100 m2 ściany potrzeba 3,240 m3 płyt styropianowych oraz 603,000 kg wyprawy elewacyjnej. Dzieląc te wartości przez 100, otrzymujemy dane dla 1 m2, czyli 0,0324 m3 płyt styropianowych i 6,03 kg wyprawy elewacyjnej. Następnie mnożymy te wartości przez 155 m2, co daje nam 5,022 m3 płyt styropianowych i 934,65 kg wyprawy elewacyjnej. Jest to przykład zastosowania praktycznej wiedzy z zakresu budownictwa, która jest kluczowa przy planowaniu i realizacji termomodernizacji budynków. Poprawne obliczenia pozwalają na uniknięcie błędów w zamówieniach materiałów, co może znacznie wpłynąć na koszty i efektywność projektu.

Pytanie 36

Jakie materiały są potrzebne do izolacji ścian zewnętrznych budynku przy zastosowaniu metody lekkiej-suchej?

A. Papę asfaltową na tekturze, gwoździe papowe, geosiatkę, farbę silikatową

B. Płyty styropianowe, zaprawę klejącą, siatkę z prętów stalowych, tynk cementowo-wapienny

C. Płyty styropianowe, zaprawa klejąca, siatka z włókna szklanego, tynk cienkowarstwowy

D. Płyty z wełny mineralnej, profile ze stali ocynkowanej, łączniki, blachę fałdową

Wybór płyt z wełny mineralnej, profili ze stali ocynkowanej, łączników oraz blachy fałdowej do ocieplenia ścian zewnętrznych budynku metodą lekką-suchą jest zgodny z obowiązującymi standardami budowlanymi. Wełna mineralna, jako materiał izolacyjny, charakteryzuje się doskonałymi właściwościami termicznymi oraz akustycznymi, co przyczynia się do poprawy komfortu mieszkańców. Materiał ten jest również niepalny, co zwiększa bezpieczeństwo budynku. Profile ze stali ocynkowanej służą do stworzenia szkieletu, który utrzymuje izolację w miejscu oraz umożliwia montaż dodatkowych elementów, takich jak elewacje. Stosowanie łączników mechanicznych zapewnia stabilność całej konstrukcji, a blacha fałdowa może być używana jako materiał wykończeniowy, chroniący przed wpływem warunków atmosferycznych. Dobre praktyki w branży budowlanej podkreślają znaczenie odpowiedniego doboru materiałów, które zapewniają efektywność energetyczną oraz trwałość, co przekłada się na długoterminowe oszczędności eksploatacyjne. Przykładem zastosowania powyższych materiałów mogą być nowoczesne budynki mieszkalne, które wymagają spełnienia rygorystycznych norm energetycznych.

Pytanie 37

Czym charakteryzuje się optymalne zagęszczenie mieszanki betonowej?

A. obecnością mleczka cementowego na wierzchu mieszanki oraz segregacją jej składników

B. wyrównaniem wierzchniej powierzchni mieszanki oraz segregacją jej składników

C. wyrównaniem górnej warstwy mieszanki i pojawieniem się na niej wielu pęcherzyków powietrza

D. obecnością mleczka cementowego na górnej warstwie mieszanki oraz ustaniem pojawiania się pęcherzyków powietrza

Wystąpienie mleczka cementowego na powierzchni mieszanki oraz zaprzestanie pojawiania się pęcherzyków powietrza są kluczowymi wskaźnikami optymalnego zagęszczenia betonu. Mleczko cementowe, będące wytworem hydratacji cementu, gromadzi się na wierzchu mieszanki, co świadczy o odpowiedniej konsystencji i doborze proporcji składników. Właściwe zagęszczenie betonu prowadzi do uzyskania jednorodnej struktury, co przekłada się na większą wytrzymałość oraz odporność na czynniki zewnętrzne. Zaprzestanie pojawiania się pęcherzyków powietrza oznacza, że mieszanka została skutecznie zagęszczona, eliminując potencjalne defekty, takie jak zmniejszona wytrzymałość czy podatność na pęknięcia. Przykładem zastosowania tych zasad jest produkcja elementów prefabrykowanych, gdzie optymalne zagęszczenie jest niezbędne dla zapewnienia wysokiej jakości i trwałości produktu. Standardy dotyczące betonu, takie jak PN-EN 206, podkreślają znaczenie odpowiedniego zagęszczenia, co wpływa na końcowe właściwości konstrukcyjne.

Pytanie 38

Na wilgotnych i zasolonych ścianach, po usunięciu przyczyny zawilgocenia oraz przygotowaniu powierzchni, wskazane jest nałożenie tynku

A. wapiennego

B. cementowego

C. renowacyjnego

D. wypalanego

Wybór tynku cementowego na zawilgocone i zasolone ściany to złe posunięcie. Tynki cementowe mają niską paroprzepuszczalność, więc wilgoć może się zbierać w ścianach. A to prowadzi do różnych problemów, jak pleśń czy grzyb. Odpowiednia regulacja wilgotności jest kluczowa, a tynki cementowe niestety nie dają rady. Z tynkiem wapiennym jest trochę lepiej, bo jest bardziej paroprzepuszczalny, ale nie neutralizuje soli, które mogą się pojawić na powierzchni. A to może zniszczyć tynk i będziesz musiał go co chwila odnawiać. Z kolei tynki wypalane, których używa się głównie w tradycyjnej budowie, też nie są super na wilgotne ściany, bo nie chronią przed solami. Wybierając tynk, trzeba na spokojnie przeanalizować warunki w obiekcie i trzymać się norm budowlanych, żeby uniknąć problemów z materiałami. Fajnie jest myśleć długoterminowo o ochronie i funkcjonalności budowli.

Pytanie 39

Przedstawiony fragment Specyfikacji Warunków Zamówienia opisuje

[...]

1. Przedmiot zamówienia w zakresie przebudowy i remontu parterowej przybudówki szkoły z przeznaczeniem na bibliotekę, bufet, pomieszczenia socjalne i administracyjne, toalety oraz pomieszczenia magazynowe obejmuje wykonanie robót budowlanych, sanitarnych, elektrycznych, teletechnicznych, w tym m.in.:
  1.1. rozbiórkę istniejących ścian i sufitów podwieszanych,
  1.2. rozbiórkę istniejących okładzin ściennych oraz posadzek, w tym części posadzki w pomieszczeniu siłowni w zakresie niezbędnym dla wykonania instalacji hydrantowej,
  1.3. rozbiórkę istniejących węzłów sanitarnych – demontaż elementów instalacyjnych i wykończeniowych,
  1.4. demontaż istniejących drzwi zewnętrznych do istniejącego garażu i magazynu,
[...]

A. warunków udziału w postępowaniu.

B. przedmiotu zamówienia.

C. sposobu przygotowania oferty.

D. trybu udzielenia zamówienia.

Niepoprawne odpowiedzi wskazują na niezrozumienie kluczowych elementów Specyfikacji Warunków Zamówienia oraz ich praktycznego zastosowania. Wybór trybu udzielenia zamówienia jako odpowiedzi może sugerować, że osoba udzielająca odpowiedzi koncentruje się na samym procesie przetargowym, a nie na jego treści. Tryb udzielenia zamówienia odnosi się do metod i zasad przeprowadzania postępowań, takich jak przetarg nieograniczony czy ograniczony, natomiast nie dostarcza informacji na temat konkretnych prac, które mają być wykonane. Podobnie, wybór sposobu przygotowania oferty odnosi się do procedur, które wykonawcy muszą zastosować, aby skutecznie przedstawić swoją propozycję. To podejście ignoruje istotę przedmiotu zamówienia, który jest fundamentalny dla zrozumienia wymagań zamawiającego. Warunki udziału w postępowaniu również nie są odpowiednią odpowiedzią, gdyż dotyczą one kwalifikacji wykonawców, ich zdolności do realizacji zamówienia, a nie jego treści. W rzeczywistości, aby skutecznie uczestniczyć w postępowaniu przetargowym, kluczowe jest zrozumienie przedmiotu zamówienia oraz wymagań technicznych, co stanowi fundament dla przygotowania oferty. Dlatego istotne jest, aby uczestnicy przetargów dokładnie analizowali specyfikacje, aby uniknąć typowych błędów myślowych prowadzących do błędnych wniosków.

Pytanie 40

Podczas prac nad dachem, jakie zabezpieczenia są wymagane dla pracowników?

A. Ochronniki słuchu

B. Kask ochronny

C. Buty robocze

D. Szelki bezpieczeństwa

Chociaż kask ochronny jest niezbędnym elementem wyposażenia BHP na budowie, jego głównym zadaniem jest ochrona głowy przed uderzeniami i przedmiotami spadającymi z góry, a nie zabezpieczenie przed upadkiem z wysokości. Dlatego, choć jest istotny, nie jest odpowiedzią na pytanie dotyczące ochrony podczas prac nad dachem. Podobnie, buty robocze są kluczowe dla ochrony stóp i zapewnienia odpowiedniej przyczepności na różnych powierzchniach, co może zapobiegać poślizgnięciom i upadkom na równym terenie. Niemniej jednak, nie zapobiegają one upadkom z wysokości, a jedynie mogą zmniejszyć ryzyko poślizgnięcia. Z kolei ochronniki słuchu są ważne w środowiskach o dużym natężeniu hałasu, ale nie mają bezpośredniego związku z zabezpieczeniami wymaganymi podczas pracy na wysokościach. Często w kontekście zabezpieczeń mylimy różne środki ochrony osobistej i ich zastosowanie. Każdy z tych elementów ma swoje miejsce i czas użycia, ale w kontekście pracy nad dachem najważniejsze są systemy zabezpieczające przed upadkiem, takie jak szelki bezpieczeństwa. Z mojego doświadczenia, często spotykam się z sytuacjami, gdzie pracownicy nie doceniają roli właściwego zabezpieczenia przed upadkiem, co prowadzi do niebezpiecznych sytuacji. Ostatecznie, kluczem do bezpieczeństwa jest zrozumienie specyfiki zagrożeń w danym środowisku pracy i odpowiednie do nich przygotowanie.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej