Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik programista
  • Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
  • Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 12:35
  • Data zakończenia: 17 grudnia 2025 12:36

Egzamin niezdany

Wynik: 0/40 punktów (0,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Teoria wyznaczania celów definiuje właściwie sformułowany cel jako SMART, od pierwszych liter słów: specyficzny, Mierzalny, Ambitny, Realny oraz Terminowy. Wskaź, który cel wymaga wysiłku i stanowi wyzwanie dla pracownika?

A. Specyficzny
B. Mierzalny
C. Ambitny
D. Terminowy

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź „Ambitny” rzeczywiście najlepiej oddaje ideę celu, który wymaga wysiłku i jest wyzwaniem dla pracownika. Moim zdaniem właśnie to kryterium - bycie ambitnym - odgrywa kluczową rolę w motywowaniu zespołu do podnoszenia swoich umiejętności i przekraczania codziennych ograniczeń. Praktyka pokazuje, że wyznaczanie ambitnych celów, choć może się wydawać nieco ryzykowne, rozwija kreatywność i pozwala wychodzić poza strefę komfortu. Branżowe standardy zarządzania projektami (np. PMI czy PRINCE2) mocno podkreślają wagę ambitnych, ale jednocześnie realistycznych celów – taki balans sprawia, że pracownicy nie popadają w rutynę i są zmotywowani do długotrwałego rozwoju. W codziennych realiach np. produkcyjnych, cel ambitny może oznaczać zwiększenie wydajności o 20% w pół roku, a nie tylko utrzymanie obecnego poziomu. Z mojego doświadczenia wynika, że dobrze sformułowany, ambitny cel uruchamia zdrową rywalizację i buduje poczucie sensu pracy. Warto pamiętać, by ambicja nie prowadziła do nierealnych oczekiwań – tutaj ważna jest rola lidera, żeby dobrze poznać możliwości zespołu. Sumując: ambitny cel to nie tylko wyzwanie, ale też szansa na znaczący rozwój zawodowy i osobisty.

Pytanie 2

Co to jest Continuous Integration (CI)?

A. Metoda ciągłego monitorowania wydajności aplikacji w produkcji
B. Protokół komunikacji między różnymi częściami aplikacji
C. Technika tworzenia aplikacji mobilnych w sposób przyrostowy
D. Praktyka automatycznego integrowania kodu w repozytorium wspólnym wraz z testami

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Continuous Integration (CI) to praktyka, która ma na celu automatyzację procesu integrowania kodu w repozytorium wspólnym. Główną ideą CI jest to, aby programiści regularnie dodawali swoje zmiany do głównej gałęzi kodu, co pozwala na bieżące testowanie aplikacji. Dzięki temu można szybko wykrywać i naprawiać błędy, zanim staną się one poważnym problemem. Typowym przykładem zastosowania CI jest użycie narzędzi takich jak Jenkins, GitLab CI czy Travis CI, które automatycznie uruchamiają zestaw testów po każdym wprowadzeniu zmian. Takie podejście nie tylko poprawia jakość kodu, ale również przyspiesza cykl wydania oprogramowania, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży. Warto również zauważyć, że CI jest często częścią szerszego podejścia do DevOps, które integruje rozwój i operacje, aby zwiększyć efektywność całego procesu wytwarzania oprogramowania.

Pytanie 3

Jaka jest składnia komentarza jednoliniowego w języku Python?

A. ""
B. //
C. !
D. #

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Komentarz jednoliniowy w Pythonie zaczynamy od znaku hash, czyli #. To jest taki uniwersalny sposób na szybkie dodanie uwagi lub wyjaśnienia bez wpływu na działanie kodu. Moim zdaniem to bardzo praktyczne – wystarczy po prostu wpisać # i reszta linii jest ignorowana przez interpreter. W dużych projektach często spotyka się krótkie komentarze obok wyrażeń, np. x += 1 # inkrementacja liczby porządkowej. Co ciekawe, Python nie posiada stricte blokowych komentarzy, jak niektóre inne języki (np. /* ... */ w C lub Java), więc hashe naprawdę często się stosuje. To niesamowicie pomaga przy czytelności kodu, szczególnie gdy wracamy do własnych plików po kilku tygodniach albo pracujemy w zespole. PEP 8, czyli oficjalny przewodnik stylu Pythona, zaleca wręcz regularne używanie komentarzy do wyjaśniania „dlaczego” coś robimy, nie tylko „co” robimy. Dobrze napisany komentarz może skrócić czas szukania błędów albo tłumaczenia rozwiązań innym. Z mojego doświadczenia, warto pilnować, by komentarze nie były przestarzałe – łatwo zapomnieć o ich aktualizacji po zmianach w kodzie. Jeśli kiedyś napotkasz kod bez #, a z innymi znakami, to od razu czerwona lampka: to raczej nie jest Python.

Pytanie 4

Która z wymienionych metod może pomóc w walce z uzależnieniem od internetu?

A. Wprowadzenie systematycznych przerw od używania urządzeń cyfrowych
B. Zainstalowanie większej ilości aplikacji rozrywkowych
C. Zwiększenie czasu spędzanego na mediach społecznościowych
D. Używanie komputera jedynie w nocy

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wprowadzenie systematycznych przerw od używania urządzeń cyfrowych to bardzo skuteczna metoda radzenia sobie z uzależnieniem od internetu. Rekomendują ją zarówno psychologowie, jak i specjaliści zajmujący się zdrowiem cyfrowym. W praktyce chodzi o to, żeby regularnie robić świadome przerwy od ekranu – na przykład ustawiając sobie limity czasowe, korzystając z aplikacji blokujących dostęp do określonych stron czy ustalając z góry pory dnia bez używania urządzeń elektronicznych. Takie działania mają mocno pozytywny wpływ na samodyscyplinę i pomagają odzyskać równowagę między życiem offline a online. Zresztą, nawet w poradnikach branżowych dla informatyków czy programistów można znaleźć zalecenia dotyczące odpoczynku od komputera, bo to poprawia koncentrację oraz ogólne samopoczucie. Moim zdaniem, warto przetestować różne sposoby tych przerw – czasem wystarczy wyjść na spacer, zrobić coś rękami albo po prostu porozmawiać z kimś na żywo. Regularność w tych czynnościach naprawdę robi różnicę. A co ciekawe, technika Pomodoro, znana z produktywności, świetnie sprawdza się także tutaj – 25 minut pracy, potem 5 minut przerwy bez żadnych ekranów. Z mojego doświadczenia, takie przerwy pomagają nie tylko ograniczyć korzystanie z internetu, ale też zadbać o swój wzrok i kręgosłup, co jest ważne zwłaszcza dla osób pracujących przy komputerze.

Pytanie 5

Jakie są kluczowe etapy resuscytacji krążeniowo-oddechowej?

A. 30 wdechów ratowniczych bez uciśnięć
B. 30 uciśnięć klatki piersiowej na przemian z 2 wdechami ratowniczymi
C. 10 uciśnięć klatki piersiowej bez wdechów
D. 20 uciśnięć klatki piersiowej na przemian z 5 wdechami ratowniczymi

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
30 uciśnięć klatki piersiowej na przemian z 2 wdechami ratowniczymi to standardowy protokół resuscytacji krążeniowo-oddechowej (RKO) zgodny z wytycznymi Europejskiej Rady Resuscytacji (ERC). Uciśnięcia wykonywane są na głębokość około 5-6 cm w tempie 100-120 uciśnięć na minutę. Po 30 uciśnięciach wykonuje się 2 wdechy ratownicze, które powinny być wykonywane z odpowiednią siłą, aby unieść klatkę piersiową poszkodowanego. Taka sekwencja jest podstawą pierwszej pomocy i może uratować życie osoby, u której doszło do zatrzymania akcji serca. Resuscytację należy kontynuować do momentu przybycia służb ratunkowych lub odzyskania przytomności przez poszkodowanego.

Pytanie 6

Jakie elementy zostaną wyświetlone w przeglądarce po wykonaniu kodu źródłowego stworzonego za pomocą dwóch funkcjonalnie równoważnych fragmentów? KOD W ANGULAR:

tags: string[] = ['tag1', 'tag2', 'tag3' ];
// ...
<p *ngFor="let tag of tags"> {{tag}} </p>
KOD W REACT.JS:
state = {   tags: ['tag1', 'tag2', 'tag3']   };
// ...   /* w instrukcji return metody render */
<React.Fragment>
  { this.state.tags.map(tag => <p key={tag}>{tag}</p>) }
</React.Fragment>
A. Jeden paragraf z pierwszym elementem tablicy tags.
B. Trzy paragrafy, każdy odpowiadający kolejnemu elementowi tablicy tags.
C. Jeden paragraf zawierający wszystkie elementy tablicy tags w kolejności.
D. Trzy paragrafy, w każdym z nich tekst o treści: {tag}.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Kod generuje trzy paragrafy, każdy z kolejnym elementem tablicy tags. Jest to standardowy sposób iteracji po elementach tablicy i renderowania ich jako oddzielnych elementów HTML. W praktyce, takie podejście jest szeroko stosowane w aplikacjach frontendowych, gdzie dynamicznie tworzone elementy interfejsu użytkownika są generowane na podstawie tablic lub list danych. Każdy element tablicy jest iterowany i osobno przekształcany w znacznik HTML, co pozwala na łatwe zarządzanie i aktualizowanie treści strony w czasie rzeczywistym. To podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami dotyczącymi manipulacji DOM i zapewnia wysoką wydajność aplikacji.

Pytanie 7

Jakie narzędzie programowe jest odpowiedzialne za konwersję kodu źródłowego na formę zrozumiałą dla maszyny, weryfikuje wszystkie polecenia pod kątem ewentualnych błędów, a następnie generuje moduł do wykonania?

A. debugger
B. dekompilator
C. interpreter
D. kompilator

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Kompilator to właśnie to narzędzie, które przekształca cały kod źródłowy na raz, zamieniając go na plik wykonywalny lub tzw. kod maszynowy. W praktyce to działa tak: piszesz program w języku wysokiego poziomu, np. C++ czy Java, uruchamiasz kompilator i on sprawdza, czy wszystko w kodzie jest poprawne – od prostych literówek po bardziej złożone błędy składniowe i semantyczne. Jeśli są jakieś błędy, kompilator się na nich zatrzyma i wyświetli Ci komunikaty – nie ruszy dalej, dopóki nie poprawisz. Dopiero potem generuje plik wynikowy, np. .exe na Windowsie albo .class w Javie, który potem może być uruchamiany przez system operacyjny (lub maszynę wirtualną). To cała magia – kod jest gotowy do działania bez ponownego tłumaczenia za każdym razem. Moim zdaniem to ogromne przyspieszenie, szczególnie jak tworzysz większe projekty, bo wiesz, że raz skompilowany program nie wymaga już kompilatora, żeby działać u użytkownika. Kompilatory są kluczowe np. w dużych systemach informatycznych albo wbudowanych (embedded), gdzie liczy się wydajność, przewidywalność i bezpieczeństwo. Nie można też zapomnieć, że kompilatory bardzo często wdrażają różne techniki optymalizacji, dzięki czemu kod wynikowy działa szybciej i sprawniej – przykładem są optymalizacje GCC albo Clang. Z mojego doświadczenia dobra praktyka to zawsze przeprowadzać kompilację w trybie ostrzeżeń, żeby wychwycić nawet najmniejsze nieścisłości. To się naprawdę opłaca – mniej błędów na produkcji!

Pytanie 8

Jaka będzie złożoność czasowa wyszukiwania w posortowanej tablicy przy użyciu algorytmu binarnego?

A. O(n log n)
B. O(n)
C. O(n²)
D. O(log n)

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Algorytm binarny to efektywny sposób wyszukiwania elementu w posortowanej tablicy, który działa w czasie O(log n). Działa on na zasadzie dzielenia przestrzeni wyszukiwania na pół w każdym kroku. Przykładowo, jeśli mamy tablicę z miliona elementów, to po pierwszym porównaniu możemy wykluczyć połowę z nich, a następnie kontynuować wyszukiwanie w pozostałej części. W praktyce oznacza to, że nawet dla dużych zbiorów danych, czas wyszukiwania pozostaje stosunkowo krótki. Algorytm ten jest powszechnie stosowany w różnych dziedzinach, takich jak programowanie, grafika komputerowa czy bazy danych, gdzie szybkość wyszukiwania jest kluczowa. Warto również wspomnieć, że aby móc zastosować algorytm binarny, tablica musi być wcześniej posortowana, co może wymagać dodatkowego nakładu czasu, ale po posortowaniu, zyskujemy efektywność algorytmu binarnego.

Pytanie 9

Jakie sformułowanie najlepiej oddaje złożoność obliczeniową algorytmu quicksort?

A. jest zawsze mniejsza niż złożoność jakiegokolwiek innego algorytmu sortowania
B. jest różna w zależności od wyboru elementu dzielącego
C. jest większa niż O(n2)
D. jest większa niż złożoność sortowania bąbelkowego

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Quicksort to jeden z najszybszych i najczęściej stosowanych algorytmów sortowania, ale jego złożoność obliczeniowa nie jest stała i zależy od wyboru elementu rozdzielającego (pivot). W najgorszym przypadku, gdy pivot wybierany jest niefortunnie (np. największy lub najmniejszy element), złożoność quicksort wynosi O(n²). W przypadku optymalnym (pivot dzieli zbiór na dwie równe części), złożoność to O(n log n). Algorytm ten działa w sposób rekurencyjny, dzieląc tablicę na mniejsze podzbiory, co czyni go bardzo efektywnym dla dużych zbiorów danych. W praktyce quicksort jest często szybszy niż sortowanie przez scalanie (merge sort) ze względu na mniejszą liczbę operacji przesuwania danych, mimo że oba algorytmy mają podobną średnią złożoność obliczeniową.

Pytanie 10

Jakie są różnice między typem łańcuchowym a typem znakowym?

A. Typ znakowy przechowuje pojedyncze znaki, a łańcuchowy ciągi znaków
B. Typ znakowy przechowuje dane logiczne, a łańcuchowy tekst
C. Typ łańcuchowy przechowuje pojedyncze znaki, a znakowy długie ciągi znaków
D. Typ łańcuchowy obsługuje liczby całkowite, a znakowy liczby zmiennoprzecinkowe

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Typ znakowy (char) przechowuje pojedyncze znaki, natomiast typ łańcuchowy (string) przechowuje ciągi znaków. Różnica ta ma kluczowe znaczenie w programowaniu, ponieważ typ 'char' jest używany do operacji na pojedynczych literach, cyfrze lub symbolu, podczas gdy 'string' umożliwia przechowywanie i manipulowanie całymi wyrazami lub zdaniami. W wielu językach 'string' to bardziej złożona struktura danych, która zawiera tablicę znaków (array of characters), co pozwala na efektywną pracę z tekstem i budowanie interaktywnych aplikacji.

Pytanie 11

W jakim języku został stworzony framework Angular?

A. Typescript
B. Postscript
C. C#
D. PHP

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Angular został stworzony w języku TypeScript, który to w sumie można uznać za rozszerzenie JavaScriptu – dodaje on typowanie statyczne i sporo udogodnień znanych z języków obiektowych. Moim zdaniem to był strzał w dziesiątkę, bo dzięki temu kod aplikacji Angular jest czytelniejszy, łatwiejszy w utrzymaniu i mniej podatny na takie typowe błędy, które się pojawiały w czystym JS. W praktyce, kiedy piszesz komponenty czy serwisy w Angularze, natychmiast korzystasz z silnych typów, interfejsów czy mechanizmów takich jak dekoratory. To nie tylko poprawia bezpieczeństwo kodu, ale też pomaga zespołom programistycznym lepiej się dogadywać i szybciej wdrażać nowe funkcjonalności. Przemysł poszedł tą drogą, bo TypeScript daje lepsze wsparcie narzędziowe, np. podpowiedzi w edytorach, refaktoryzację czy automatyczne wykrywanie błędów. Wbrew pozorom, nie jest trudno się przestawić z JS na TS – nawet dla osób, które programowały wcześniej tylko w czystym JavaScript. Poza tym, Angular to nie tylko framework do weba – aplikacje tworzone w TypeScript można kompilować na różne platformy, co jest już praktyką w dużych firmach. Takie podejście wpisuje się w obecne trendy w branży, gdzie typowanie i czytelność kodu to podstawa.

Pytanie 12

Które z poniższych pojęć nie jest związane z React.js?

A. Virtual DOM
B. Directives
C. Hooks
D. JSX

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Directives to pojęcie związane głównie z frameworkiem Angular, a nie z React.js. W kontekście Angular, dyrektywy są używane do rozszerzania HTML-a o nowe funkcje, co pozwala na bezpośrednią manipulację DOM-em i tworzenie niestandardowych znaczników. React.js natomiast korzysta z zupełnie innej filozofii, w której komponenty są podstawowym budulcem aplikacji. W React.js używamy JSX, co jest syntaktycznym rozszerzeniem JavaScriptu, pozwalającym na pisanie kodu w sposób przypominający HTML. Dodatkowo, React korzysta z Virtual DOM, co zwiększa wydajność poprzez minimalizację operacji na prawdziwym DOM-ie. React wprowadził także mechanizm Hooks, który pozwala na użycie stanu i efektów ubocznych w komponentach funkcyjnych, co jest istotne w nowoczesnym podejściu do tworzenia aplikacji. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi podejściami jest kluczowe dla efektywnego korzystania z odpowiednich narzędzi w zależności od wymagań projektu.

Pytanie 13

Co będzie wynikiem wykonania poniższego kodu w języku C#?

string text = "hello world";
var result = string.Join("", text.Split(' ').Select(s => char.ToUpper(s[0]) + s.Substring(1)));
Console.WriteLine(result);
A. HELLO WORLD
B. helloworld
C. Hello World
D. HelloWorld

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wynik działania przedstawionego kodu to 'HelloWorld'. Zrozumienie tego wyniku wymaga analizy poszczególnych elementów kodu. Na początku mamy zmienną tekstową 'text' z wartością 'hello world'. Następnie, tekst jest dzielony na fragmenty za pomocą metody 'Split', która rozdziela go na podstawie spacji. W efekcie otrzymujemy tablicę z dwoma elementami: 'hello' i 'world'. Następnie, za pomocą metody 'Select', każdy z tych fragmentów jest przetwarzany. Pierwszy znak każdego słowa jest konwertowany na wielką literę dzięki 'char.ToUpper(s[0])', a następnie łączony z resztą słowa ('s.Substring(1)'). Tak uzyskane fragmenty są łączone w jeden ciąg za pomocą 'string.Join("", ...)'. W rezultacie otrzymujemy 'HelloWorld', co jest zgodne z praktykami konwencji nazewniczych w programowaniu, gdzie często łączy się słowa w jeden ciąg, eliminując spacje. Dzięki temu wynik jest bardziej zwięzły i czytelny."

Pytanie 14

Które z poniższych twierdzeń najlepiej charakteryzuje bibliotekę w kontekście programowania?

A. Zbiór kodu źródłowego, który jest stosowany wyłącznie w fazie kompilacji aplikacji
B. Zestaw funkcji i klas, które mogą być wykorzystywane w aplikacjach
C. Plik wykonywalny, który funkcjonuje jako odrębny program
D. Zbiór zmiennych globalnych, które są dostępne w trakcie działania aplikacji

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Biblioteka w programowaniu to taka paczka różnych funkcji i klas, które można wykorzystać w wielu projektach. Dzięki nim programiści mają łatwiej, bo korzystają z gotowych rozwiązań, co oszczędza czas na pisanie aplikacji. W bibliotekach można znaleźć przeróżne moduły – od prostych funkcji matematycznych po skomplikowane narzędzia do obsługi grafiki, sieci czy baz danych. Znam parę popularnych bibliotek, takich jak React.js w JavaScript, NumPy w Pythonie czy STL w C++. Używanie bibliotek sprawia, że praca programisty jest efektywniejsza, a tworzenie bardziej złożonych aplikacji idzie szybciej, bo nie musisz wszystkiego pisać od podstaw.

Pytanie 15

Z analizy złożoności obliczeniowej różnych algorytmów sortowania na dużych zbiorach danych (przekraczających 100 elementów) wynika, że najefektywniejszą metodą jest algorytm sortowania

sortowanie bąbelkoweO(n²)
sortowanie przez wstawianieO(n²)
sortowanie przez scalanieO(n log n)
sortowanie przez zliczanieO(n)
sortowanie kubełkoweO(n²)
A. przez zliczanie
B. przez scalanie
C. kubełkowego
D. bąbelkowego

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Sortowanie przez zliczanie jest jedną z najszybszych metod sortowania w przypadku określonych typów danych wejściowych. W szczególności działa ono efektywnie, gdy znamy ograniczenia co do zakresu wartości w zbiorze danych, ponieważ jego złożoność obliczeniowa wynosi O(n+k), gdzie n to liczba elementów do posortowania, a k to zakres wartości. Dzięki temu, w przeciwieństwie do metod sortowania porównawczego, takich jak sortowanie przez scalanie czy bąbelkowe, sortowanie przez zliczanie może osiągnąć liniową złożoność czasową, jeśli k jest stosunkowo małe w porównaniu do n. Algorytm ten działa poprzez zliczanie wystąpień każdego elementu, co pozwala na szybkie umieszczenie go w odpowiedniej pozycji w posortowanej tablicy. Przykładowe zastosowania sortowania przez zliczanie to sortowanie wyników egzaminów czy organizacja danych liczbowych w określonym przedziale, co jest często spotykane w analizach statystycznych. Standardy branżowe często korzystają z tej metody, gdy operujemy na dużych zbiorach danych o ograniczonym zakresie, co jest zgodne z najlepszymi praktykami efektywnego przetwarzania danych.

Pytanie 16

Co to jest IndexedDB?

A. Format indeksowania danych w bazach NoSQL
B. Niskopoziomowe API do przechowywania dużych ilości danych w przeglądarce użytkownika
C. System zarządzania bazami SQL w aplikacjach backendowych
D. Indeks danych używany przez wyszukiwarki internetowe

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
IndexedDB to niskopoziomowe API, które umożliwia przechowywanie dużych ilości danych bezpośrednio w przeglądarce użytkownika. Dzięki temu programiści mogą tworzyć aplikacje webowe, które wykorzystują lokalne bazy danych, co pozwala na szybki dostęp do informacji, a także na pracę offline. IndexedDB jest asynchroniczny, co oznacza, że operacje na bazie danych nie blokują interfejsu użytkownika, co jest zgodne z dobrymi praktykami w tworzeniu responsywnych aplikacji webowych. Przykłady zastosowania to aplikacje e-commerce, które mogą przechowywać historię zakupów czy koszyk użytkownika lokalnie, co zwiększa wydajność i komfort użytkowania. Warto również zwrócić uwagę, że IndexedDB obsługuje obiekty JavaScript, co umożliwia przechowywanie złożonych struktur danych. Standardy związane z IndexedDB są częścią W3C i są szeroko wspierane przez nowoczesne przeglądarki, co czyni tę technologię wiarygodnym rozwiązaniem do przetwarzania danych w aplikacjach webowych.

Pytanie 17

Resuscytacja krążeniowo-oddechowa polega na realizowaniu

A. 10 ucisków klatki piersiowej oraz 5 oddechów ratunkowych
B. 20 ucisków klatki piersiowej oraz 1 oddech ratunkowy
C. 15 ucisków klatki piersiowej oraz 3 oddechy ratunkowe
D. 30 ucisków klatki piersiowej oraz 2 oddechy ratunkowe

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Resuscytacja krążeniowo-oddechowa (RKO) w obecnych wytycznych Europejskiej Rady Resuscytacji polega właśnie na wykonywaniu 30 ucisków klatki piersiowej na przemian z 2 oddechami ratunkowymi. Taki schemat jest rekomendowany zarówno dla dorosłych, jak i dzieci (poza niemowlętami i sytuacjami szczególnymi), bo zapewnia optymalną perfuzję mózgu i serca, a jednocześnie daje szansę na dostarczenie tlenu do organizmu. Gdyby skrócić liczbę ucisków albo oddechów, efektywność spada, a szansa przeżycia jest mniejsza. Ja zawsze powtarzam, że praktyka czyni mistrza – jak ćwiczyliśmy na fantomach, to właśnie ten rytm: 30 ucisków, potem 2 szybkie oddechy, bez zbędnych przerw. Praktycznie, w stresie łatwo się pogubić, ale jak sobie utrwalicie ten schemat, działa automatycznie. Warto wiedzieć, że uciski muszą być na głębokość około 5–6 cm u dorosłych, z częstotliwością co najmniej 100–120 na minutę – to jest kluczowe dla skuteczności. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęściej popełnianym błędem jest zbyt płytkie uciskanie i zbyt długie przerwy na oddechy, warto to poćwiczyć. Kiedy nie chce się robić oddechów (np. obawa przed zakażeniem), można prowadzić tylko uciski, ale pełne RKO daje największe szanse. Takie podejście jest sprawdzone praktycznie na całym świecie i jak dla mnie, nie ma sensu kombinować z innymi proporcjami.

Pytanie 18

Które z wymienionych narzędzi nie znajduje zastosowania w tworzeniu aplikacji desktopowych?

A. Debugger
B. Przeglądarka internetowa
C. Kompilator
D. Edytor graficzny

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Przeglądarka internetowa nie jest narzędziem wykorzystywanym bezpośrednio w procesie tworzenia aplikacji desktopowych. Chociaż może służyć do przeszukiwania dokumentacji lub testowania aplikacji webowych, jej funkcjonalność nie wspiera bezpośredniego tworzenia aplikacji desktopowych. W tworzeniu aplikacji desktopowych kluczowe są narzędzia takie jak kompilatory, debugery i edytory kodu. Kompilatory przekształcają kod źródłowy na kod wykonywalny, debugery pozwalają na śledzenie błędów, a edytory kodu umożliwiają pisanie i edytowanie aplikacji.

Pytanie 19

Co to jest zasięg (scope) zmiennej w programowaniu?

A. Obszar kodu, w którym zmienna jest dostępna
B. Ilość pamięci, jaką zmienna zajmuje podczas wykonywania programu
C. Czas życia zmiennej podczas wykonywania programu
D. Maksymalny zakres wartości, jakie może przyjąć zmienna danego typu

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zasięg (scope) zmiennej w programowaniu odnosi się do obszaru kodu, w którym dana zmienna jest dostępna i może być używana. W praktyce oznacza to, że zmienne mogą być zdefiniowane lokalnie w funkcjach lub blokach kodu, co oznacza, że są dostępne tylko w tym określonym kontekście. Na przykład, zmienna zdefiniowana wewnątrz funkcji nie będzie dostępna na zewnątrz tej funkcji. Taki mechanizm sprawia, że kod jest bardziej zorganizowany i zmniejsza ryzyko konfliktów nazw, co jest szczególnie istotne w większych projektach. Zasięg zmiennej można podzielić na zasięg lokalny i zasięg globalny. Zmienne globalne są dostępne w całym kodzie, natomiast lokalne ograniczają swoje działanie do funkcji, w której zostały zadeklarowane. Praktyczne wykorzystanie zasięgu zmiennych pomaga w utrzymaniu porządku w kodzie oraz w unikaniu niezamierzonych błędów wynikających z ponownego użycia nazw zmiennych. Dobrą praktyką jest ograniczanie zasięgu zmiennych do jak najmniejszych bloków, aby zwiększyć czytelność i kontrolę nad kodem. Zrozumienie zasięgu zmiennych jest kluczowe dla programistów, aby tworzyć efektywne i łatwe w utrzymaniu aplikacje.

Pytanie 20

Który z wymienionych elementów NIE stanowi części instrukcji dla użytkownika programu?

A. Opis testów jednostkowych
B. Instrukcje dotyczące obsługi poszczególnych funkcji aplikacji
C. Rozwiązywanie problemów związanych z użytkowaniem aplikacji
D. Opis metody instalacji aplikacji

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Instrukcja użytkownika programu zawiera opisy dotyczące sposobu instalacji aplikacji, konfiguracji oraz obsługi poszczególnych funkcji. Jest to kluczowy dokument pomagający użytkownikom w szybkim wdrożeniu się w pracę z oprogramowaniem. Zawiera również sekcje dotyczące rozwiązywania typowych problemów oraz wskazówki, jak efektywnie korzystać z narzędzi i funkcji aplikacji. Instrukcja użytkownika może być dostępna w formie elektronicznej (PDF, strony WWW) lub papierowej, a jej celem jest uproszczenie procesu wdrażania oraz ograniczenie liczby zgłoszeń do działu wsparcia technicznego. Dokumentacja tego typu stanowi również ważny element budowania pozytywnego doświadczenia użytkownika (UX).

Pytanie 21

Która z poniższych metod nie należy do cyklu życia komponentu w React.js?

A. componentDidMount()
B. componentWillUnmount()
C. componentDidUpdate()
D. componentWillPublish()

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Metoda componentWillPublish() nie jest częścią cyklu życia komponentu w React.js, co czyni ją poprawną odpowiedzią na to pytanie. W React.js istnieje szereg zdefiniowanych metod cyklu życia, które umożliwiają programistom zarządzanie stanem komponentów w określonych momentach ich istnienia. Do najbardziej istotnych z nich należą: componentDidMount(), componentDidUpdate() oraz componentWillUnmount(). Metoda componentDidMount() jest wywoływana po zamontowaniu komponentu w DOM, co pozwala na inicjalizację danych, takich jak pobieranie danych z API. Z kolei componentDidUpdate() jest wywoływana, gdy komponent zostaje zaktualizowany, co jest doskonałym momentem na reagowanie na zmiany w stanie lub propach. Metoda componentWillUnmount() jest wywoływana tuż przed odmontowaniem komponentu, co jest przydatne do czyszczenia zasobów, takich jak anulowanie subskrypcji lub usuwanie nasłuchiwaczy. Zrozumienie tych metod jest kluczowe dla efektywnego zarządzania cyklem życia komponentów w aplikacjach React, co prowadzi do lepszej wydajności i utrzymania kodu.

Pytanie 22

W klasie pracownik zdefiniowano następujące metody:

pracownik()   { ... }
static void wypisz()   { ... }
int operator== (const pracownik &prac) { ... }
~pracownik()   { ... }
Która z nich jest odpowiednia do dodania elementu diagnostycznego o treści:
cout << "Obiekt został usunięty";
Ilustracja do pytania
A. ~pracownik
B. wypisz
C. operator==
D. pracownik

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Destruktor to specjalna metoda w języku C++ oznaczona tyldą przed nazwą klasy która jest wywoływana automatycznie w momencie usuwania obiektu danego typu z pamięci. Dlatego dodanie elementu diagnostycznego cout<<Obiekt został usunięty; jest najbardziej sensowne w destruktorze ponieważ pozwala na śledzenie momentu w którym obiekt przestaje istnieć. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami programistycznymi ponieważ pomaga w debugowaniu i zarządzaniu zasobami w programie. Warto zauważyć że destruktory są kluczowe w kontekście zarządzania pamięcią szczególnie gdy klasa dynamicznie alokuje zasoby. Wówczas destruktor powinien zawierać kod zwalniający te zasoby aby uniknąć wycieków pamięci. Dodawanie diagnostycznych komunikatów może pomóc programistom w identyfikacji potencjalnych błędów związanych z zarządzaniem cyklem życia obiektów i poprawić ogólną stabilność i czytelność kodu. Praktyka ta jest szczególnie ważna w dużych projektach gdzie ręczne śledzenie wszystkich obiektów byłoby trudne i czasochłonne. Warto stosować taką diagnostykę w połączeniu z nowoczesnymi narzędziami do profilowania i analizy pamięci co zwiększa efektywność procesu programistycznego.

Pytanie 23

Kod zaprezentowany w filmie w języku C++ nie przechodzi kompilacji. Co należy zmodyfikować w tym kodzie, aby kompilacja odbyła się bez błędów?

A. zadeklarować zmienną sprawdz przed jej wykorzystaniem w linii 11
B. naprawić błąd w funkcji sprawdz, który polega na braku nawiasów {} w pętli for
C. dodać deklarację funkcji sprawdz przed funkcją main
D. poprawnie zapisać warunek w instrukcji if w linii 11, np. sprawdz(x)==true

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź jest trafna, bo w języku C++ kompilator musi wiedzieć o istnieniu funkcji zanim zostanie ona użyta w kodzie, np. w funkcji main. Bez wcześniejszej deklaracji, kompilator nie zna sygnatury funkcji i nie potrafi zweryfikować wywołania, co skutkuje błędem typu 'implicit declaration of function'. Deklaracja funkcji to taki sygnał informujący kompilator „hej, taka funkcja będzie i będzie przyjmować takie argumenty, a zwracać taki typ”. Praktycznie rzecz biorąc, przed funkcją main wystarczy wpisać np. 'bool sprawdz(int x);', żeby wszystko grało. To szczególnie ważne przy większych projektach czy pracy w zespołach, gdzie pliki nagłówkowe z deklaracjami funkcji są standardem. Pozwala to na lepszą czytelność i porządek w kodzie – kompilator wie, czego się spodziewać, a Ty unikasz dziwnych, trudnych do znalezienia błędów. Moim zdaniem taka organizacja kodu to podstawa, szczególnie jeśli kiedyś będziesz korzystać z bibliotek lub cudzych funkcji – deklaracje są wtedy wręcz obowiązkowe. To zasada, której trzyma się większość zespołów programistycznych i, szczerze mówiąc, sam kilka razy w młodości zapomniałem o deklaracji, przez co debugowanie trwało wieki. Warto od razu wyrobić sobie taki nawyk, bo to oszczędza sporo nerwów i czasu, a kod staje się solidniejszy i bardziej profesjonalny.

Pytanie 24

Na podstawie zamieszczonego fragmentu kodu można stwierdzić, że element o nazwie rysunek jest

MojaKlasa obj1 = new MojaKlasa();
obj1.rysunek();
A. polem w klasie
B. konstruktorem
C. metodą w klasie
D. obiektem

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
W tym fragmencie kodu wywołujesz funkcję rysunek na obiekcie obj1, który jest instancją klasy MojaKlasa. To znaczy, że rysunek jest metodą tej klasy. Tak naprawdę, w programowaniu obiektowym korzystanie z metod to chleb powszedni – to one definiują zachowanie obiektu. W praktyce, metody są tym, co pozwala obiektom „robić” coś konkretnego, czyli realizować logikę biznesową albo odpowiadać na zdarzenia. Moim zdaniem warto pamiętać, że w standardach takich jak Java czy C#, notacja obj1.rysunek() jednoznacznie wskazuje na wywołanie metody (nawiasy są tu sygnałem, że chodzi o funkcję, a nie o dostęp do pola). To zresztą jest bardzo czytelna konwencja, spotykana praktycznie w każdym języku zorientowanym obiektowo. Dla przykładu, jeśli chciałbyś uzyskać dostęp do pola w obiekcie, nie używałbyś nawiasów, tylko napisałbyś obj1.nazwapola. W pracy nad większymi projektami warto też pamiętać o tzw. enkapsulacji – metody pozwalają „schować” szczegóły implementacji i udostępnić tylko to, co faktycznie powinno być dostępne z zewnątrz. W sumie, wywołanie obj1.rysunek(); dokładnie pokazuje, jak od strony praktycznej wyglądają interakcje z metodą klasy.

Pytanie 25

Na jakim etapie cyklu życia projektu tworzony jest szczegółowy opis wymagań funkcjonalnych oraz niefunkcjonalnych?

A. Weryfikacja
B. Wdrożenie
C. Analiza
D. Planowanie

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Etap analizy to kluczowy moment w cyklu życia projektu, gdy powstaje szczegółowy opis wymagań funkcjonalnych i niefunkcjonalnych. W praktyce, właśnie wtedy zbierane są wszelkie informacje od interesariuszy – klient opowiada, czego oczekuje, a zespół projektowy zadaje mnóstwo pytań, by naprawdę zrozumieć potrzeby. Moim zdaniem to najważniejsza faza, bo jeśli coś pójdzie nie tak na tym etapie, to cała reszta projektu może się sypnąć. Analiza wymagań to nie tylko spisanie kilku zdań – tu trzeba dokładnie określić, co system ma robić (czyli funkcjonalności, np. użytkownik może dodać produkt do koszyka), oraz jakie ma mieć cechy pozafunkcjonalne, jak wydajność czy bezpieczeństwo. Dobre praktyki, jak np. BABOK czy normy ISO/IEC 29148, podkreślają, że precyzyjna analiza wymagań pozwala uniknąć kosztownych poprawek na późniejszych etapach. W rzeczywistych projektach IT korzysta się często z narzędzi typu diagramy przypadków użycia, user stories albo specyfikacje wymagań – wszystko po to, żeby nie było niejasności. Uczciwie powiem, że im więcej czasu i uwagi poświęci się na analizę, tym mniej niespodzianek pojawi się dalej. Warto to mieć na uwadze.

Pytanie 26

W zaprezentowanym fragmencie kodu występuje błąd logiczny. Na czym on polega?

int x = 0;
while (x != 0 || x != 5) {
  std::cout << x << " ";
  x++;
}
A. Niepoprawnym użyciu funkcji cout, co skutkuje tym, że zmienna jest wczytywana w pętli.
B. Nieprawidłowym warunku pętli, który sprawia, że pętla jest nieskończona.
C. Braku zainicjowania zmiennej x, co powoduje, że zmienna nie ma wartości początkowej.
D. Niewłaściwym warunku pętli, co powoduje, że pętla nigdy się nie wykona.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Nieprawidłowy warunek pętli powoduje, że staje się ona nieskończona, co jest częstym problemem w programowaniu. W tym przypadku warunek while(x != 0 || x != 5) jest zawsze prawdziwy, ponieważ dla każdej wartości x, która nie jest jednocześnie równa 0 i 5, pętla nigdy się nie zakończy. To logiczny błąd, ponieważ zmienna x nigdy nie osiągnie stanu, w którym oba warunki będą jednocześnie fałszywe. W praktyce powinno się stosować warunki logiczne, które mogą stać się fałszywe dla jakiegoś stanu zmiennych, co pozwala pętli zakończyć działanie. Częstym wzorcem jest użycie operatora && zamiast ||, aby sprawdzić, czy zmienna osiągnęła konkretny zakres wartości. W ten sposób można zagwarantować, że program nie wejdzie w nieskończoną pętlę. Tego typu błędy są często wykrywane podczas testowania i debugowania kodu, a ich unikanie jest kluczowe w zapewnieniu poprawnego działania aplikacji. Dobre praktyki obejmują dokładne przemyślenie warunków pętli i testowanie ich w różnych scenariuszach.

Pytanie 27

W jaki sposób można załadować tylko komponent z biblioteki React?

A. import Component from 'react'
B. import { Component } from 'react'
C. import React.Component from 'react'
D. import [ Component ] from 'react'

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Użycie składni import { Component } from 'react' to zdecydowanie najczęściej spotykany i najbardziej rekomendowany sposób importowania tylko wybranego komponentu z biblioteki React. To tzw. import nazwany, czyli dokładnie wskazujesz, który kawałek kodu chcesz wyciągnąć z całego modułu. W praktyce, jest to bardzo czytelne i pozwala na jasne zarządzanie zależnościami w pliku. Moim zdaniem ma to ogromne znaczenie w większych projektach, bo łatwo potem znaleźć, które elementy są faktycznie wykorzystywane w danym pliku. Co ważne, taka technika importowania jest w pełni zgodna ze standardami ES6, właściwie każdy nowoczesny projekt front-endowy na tym bazuje. Przykład praktyczny: jeśli chcesz stworzyć klasowy komponent React, wystarczy napisać import { Component } from 'react', a potem class MyClass extends Component {...}. Jest to nieco bardziej eleganckie niż importowanie całego obiektu React (np. import React from 'react'), zwłaszcza jeśli nie potrzebujesz całej funkcjonalności. Dodatkowo, takie rozwiązanie może wpływać pozytywnie na bundlowanie kodu, bo nie ściągasz do projektu niepotrzebnych fragmentów biblioteki. Swoją drogą, coraz częściej widać, że programiści skupiają się na minimalizowaniu importów i czytelności kodu – właśnie przez wybór takich rozwiązań.

Pytanie 28

Które z wymienionych poniżej błędów podczas wykonywania programu można obsłużyć poprzez zastosowanie wyjątków?

A. Błąd kompilacyjny
B. Niekompatybilność typów danych w kodzie
C. Błąd dzielenia przez zero
D. Błąd w składni

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
W języku C++ wyjątki pozwalają na obsługę błędów wykonania, takich jak dzielenie przez zero. Jest to klasyczny przykład błędu, który może prowadzić do nieprzewidywalnych rezultatów lub awarii programu. Dzięki użyciu wyjątków można zapobiec katastrofalnym skutkom takich błędów, przekierowując sterowanie do odpowiedniego bloku 'catch', gdzie można podjąć działania naprawcze lub zakończyć program w kontrolowany sposób. Obsługa błędów takich jak dzielenie przez zero jest kluczowa w programowaniu niskopoziomowym i aplikacjach wymagających wysokiej niezawodności.

Pytanie 29

Która z poniższych nie jest poprawną metodą HTTP?

A. POST
B. SEARCH
C. DELETE
D. GET

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź SEARCH jest prawidłowa, ponieważ metoda ta nie jest uznawana za standardową metodę HTTP określoną w dokumentach specyfikacji HTTP. W protokole HTTP, który jest podstawą komunikacji w Internecie, istnieje zestaw standardowych metod, takich jak GET, POST i DELETE. GET służy do pobierania zasobów z serwera, POST do wysyłania danych na serwer, a DELETE do usuwania zasobów. Metoda SEARCH nie znajduje się w dokumentacji IETF dotyczącej HTTP, co oznacza, że nie jest zdefiniowana ani szeroko stosowana w praktyce. Warto zwrócić uwagę na to, że standardowe metody HTTP są kluczowe w projektowaniu API oraz architekturze aplikacji webowych, ponieważ zapewniają one spójność i przewidywalność w interakcji z serwerami. Znajomość tych metod jest niezbędna dla programistów pracujących z RESTful API, gdzie poprawne użycie metod HTTP ma kluczowe znaczenie dla efektywności i bezpieczeństwa aplikacji.

Pytanie 30

Który z frameworków bazuje na budowaniu komponentów przy użyciu języka JavaScript?

A. Django
B. React.js
C. Node.js
D. ASP.NET Core

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
React.js to popularna biblioteka JavaScript, która opiera się na komponencie jako podstawowym elemencie budowy interfejsu użytkownika. Framework ten umożliwia tworzenie dynamicznych i interaktywnych aplikacji webowych, które cechują się wysoką wydajnością. Dzięki wykorzystaniu komponentów, programiści mogą wielokrotnie wykorzystywać te same elementy interfejsu, co znacznie upraszcza zarządzanie kodem i poprawia jego czytelność. React jest szeroko stosowany w budowie Single Page Applications (SPA) i wspiera technologię Virtual DOM, co minimalizuje liczbę operacji na rzeczywistym DOM i zwiększa szybkość renderowania stron. React jest szczególnie polecany do tworzenia nowoczesnych aplikacji webowych o dynamicznych interfejsach, co czyni go jednym z liderów na rynku frontendowym.

Pytanie 31

Algorytmy, które są wykorzystywane do rozwiązywania problemów przybliżonych lub takich, które nie mogą być opisane za pomocą algorytmu dokładnego, na przykład w prognozowaniu pogody czy identyfikacji nowych wirusów komputerowych, to algorytmy.

A. rekurencyjne
B. heurystyczne
C. iteracyjne
D. liniowe

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Algorytmy heurystyczne są metodami rozwiązywania problemów, które są stosowane w sytuacjach, gdy nie ma jednoznacznego algorytmu dokładnego lub gdy problem jest zbyt skomplikowany, aby można go było rozwiązać w rozsądnym czasie. Przykłady zastosowań algorytmów heurystycznych obejmują przewidywanie pogody, gdzie różne modele atmosferyczne mogą być łączone w celu uzyskania lepszej prognozy, oraz rozpoznawanie nowych wirusów komputerowych, gdzie algorytmy heurystyczne pozwalają na identyfikację wzorców i anomalii w zachowaniu oprogramowania. Algorytmy te różnią się od tradycyjnych algorytmów liniowych, które działają na podstawie z góry określonych kroków oraz algorytmów rekurencyjnych, które polegają na rozwiązywaniu problemu poprzez dzielenie go na mniejsze podproblemy. Heurystyki są bardziej elastyczne, ponieważ pozwalają na zastosowanie intuicji i doświadczenia w procesie rozwiązywania. W praktyce algorytmy heurystyczne często łączą różne podejścia, aby uzyskać wyniki, które są wystarczająco dobre w krótkim czasie, co czyni je idealnymi do zastosowania w dynamicznie zmieniających się dziedzinach, takich jak analiza danych i sztuczna inteligencja.

Pytanie 32

Wskaź kod, który spowoduje wyświetlenie okna dialogowego przedstawionego na ilustracji. Dla uproszczenia kodu, zrezygnowano z atrybutów znaczników

Ilustracja do pytania
A. kod 4
B. kod 3
C. kod 1
D. kod 2

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź, którą wybrałeś, to kod 2, i nie ma co do tego wątpliwości. Dobrze, że zauważyłeś wszystkie elementy, które były w oknie dialogowym. W tym kodzie masz TextBox na górze, który pozwala na wpisanie tekstu. Dwa CheckBoxy po lewej stronie to te typowe pola wyboru, które też były widoczne. Po prawej stronie masz trzy RadioButtony, które tworzą grupę przycisków - to jest właśnie to, co powinno być. Na dole widoczny jest przycisk Button z napisem Test, co też jest zgodne z obrazkiem. Takie rozmieszczenie to klucz do stworzenia dobrego interfejsu. Wiesz, w praktyce w wielu aplikacjach używa się właśnie tych elementów do prostych formularzy. Jeżeli rozumiesz, jak te komponenty działają i jak je ze sobą łączyć, to naprawdę dobrze ci to pójdzie w przyszłości w tworzeniu ładnych i funkcjonalnych interfejsów.

Pytanie 33

Który z języków programowania jest powszechnie stosowany do tworzenia interfejsów użytkownika przy użyciu XAML?

A. Objective-C
B. C++
C. C#
D. Java

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
C# to język programowania szeroko stosowany w tworzeniu aplikacji desktopowych, w tym do budowy interfejsów użytkownika przy użyciu XAML. XAML (Extensible Application Markup Language) to język znaczników wykorzystywany w środowisku WPF (Windows Presentation Foundation) oraz UWP (Universal Windows Platform) do projektowania graficznych interfejsów użytkownika. C# i XAML doskonale się uzupełniają, pozwalając na tworzenie nowoczesnych, interaktywnych aplikacji desktopowych, w których logika (C#) jest oddzielona od warstwy wizualnej (XAML). Dzięki tej separacji możliwe jest szybkie prototypowanie i łatwa rozbudowa aplikacji, co czyni je preferowanym wyborem dla deweloperów pracujących w ekosystemie Microsoftu.

Pytanie 34

Jakie czynności należy wykonać, aby zrealizować zdarzenie kliknięcia na przycisk w aplikacji desktopowej?

A. Powiązać zdarzenie kliknięcia z odpowiednią metodą w kodzie
B. Zaprojektować nowy dialog modalny
C. Zmienić plik XAML
D. Utworzyć metodę w systemie menu

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Podłączenie zdarzenia kliknięcia do odpowiedniej metody w kodzie to podstawowy krok w obsłudze interakcji użytkownika z przyciskiem w aplikacjach desktopowych. W środowiskach takich jak WPF (Windows Presentation Foundation), WinForms czy Qt, każda kontrolka (np. przycisk) może posiadać przypisaną metodę, która zostanie wywołana w momencie kliknięcia. Dzięki temu możliwe jest wykonywanie operacji, takich jak otwieranie nowych okien, przetwarzanie danych lub aktualizacja interfejsu użytkownika. Prawidłowa implementacja zdarzeń jest kluczowa dla funkcjonalności aplikacji i umożliwia dynamiczne reagowanie na działania użytkownika. W środowiskach takich jak Visual Studio, proces ten jest intuicyjny i często realizowany przez mechanizm 'kliknij i przeciągnij', a następnie przypisanie kodu do wygenerowanego szkieletu funkcji.

Pytanie 35

Który z protokołów w modelu TCP/IP odpowiada za pewne przesyłanie danych?

A. TCP
B. IP
C. UDP
D. HTTP

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Protokół TCP (Transmission Control Protocol) jest kluczowym elementem modelu TCP/IP, odpowiedzialnym za zapewnienie niezawodnego i uporządkowanego przesyłania danych między urządzeniami w sieci. TCP działa na poziomie transportu i gwarantuje, że dane są dostarczane w odpowiedniej kolejności oraz bez błędów. Protokół ten wykorzystuje mechanizmy takie jak kontrola przepływu, retransmisja utraconych pakietów oraz potwierdzenia odbioru, co czyni go idealnym do aplikacji wymagających wysokiej niezawodności, takich jak przesyłanie plików czy komunikacja w sieciach WWW. Na przykład, gdy przeglądarka internetowa pobiera stronę, TCP segmentuje dane na mniejsze pakiety, które są następnie przesyłane do użytkownika, a każdy z nich jest potwierdzany przez odbiorcę. Jeśli pakiet nie zostanie potwierdzony w określonym czasie, TCP automatycznie go retransmituje. Protokół ten jest zgodny z standardami RFC 793 oraz RFC 1122, które definiują jego działanie oraz zasady dotyczące niezawodnego przesyłania danych w sieciach komputerowych.

Pytanie 36

Jakie jest fundamentalne zagadnienie w projektowaniu aplikacji w architekturze klient-serwer?

A. Przeniesienie wszystkich obliczeń na stronę klienta
B. Użycie serwera jako głównego miejsca przetwarzania danych
C. Funkcjonowanie aplikacji wyłącznie w trybie offline
D. Brak podziału na role klienta i serwera

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Użycie serwera jako centralnego miejsca przetwarzania danych jest kluczowym elementem architektury klient-serwer. Serwer pełni rolę centralnego punktu, który zarządza żądaniami klientów, przechowuje dane i zapewnia odpowiedzi na zapytania. Taki model zapewnia większe bezpieczeństwo danych, ułatwia zarządzanie zasobami i umożliwia skalowanie aplikacji w miarę wzrostu liczby użytkowników. Architektura klient-serwer jest szeroko stosowana w aplikacjach webowych, systemach bankowych oraz usługach chmurowych, gdzie konieczna jest centralizacja danych i ich ochrona.

Pytanie 37

Jaką strukturę danych stosuje się w algorytmie BFS (przeszukiwanie wszerz)?

A. Zbiór
B. Kolejka
C. Graf
D. Tablica

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Kolejka jest strukturą danych wykorzystywaną w algorytmie BFS (przeszukiwanie wszerz), co umożliwia przetwarzanie węzłów w kolejności ich dodania – zgodnie z zasadą FIFO (First In First Out). W BFS kolejka przechowuje kolejne wierzchołki do odwiedzenia, co pozwala na eksplorację grafu poziom po poziomie. Dzięki temu BFS jest idealny do znajdowania najkrótszej ścieżki w grafach nieskierowanych oraz przeszukiwania dużych przestrzeni stanów. Kolejka gwarantuje, że każdy wierzchołek jest odwiedzany w odpowiedniej kolejności, co czyni BFS algorytmem niezawodnym i wszechstronnym w zastosowaniach takich jak nawigacja, sieci komputerowe i sztuczna inteligencja.

Pytanie 38

Jakie jest wymagane minimalne natężenie światła w biurze na stanowisku pracy?

A. 500 lx
B. 100 lx
C. 200 lx
D. 800 lx

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Minimalne natężenie oświetlenia, jakie powinno być w biurze, to 500 lx (luksów). To taki standard, który ustalono w normach BHP i ergonomii. Dzięki temu lepiej się pracuje przy komputerze i łatwiej robić zadania, które wymagają dobrego wzroku. Odpowiednie oświetlenie zdecydowanie zmniejsza zmęczenie oczu i poprawia koncentrację, co jest istotne, żeby uniknąć bólów głowy i być bardziej efektywnym w pracy. Ważne, żeby światło było równomierne i nie odbijało się na monitorze, bo to może rozpraszać. Warto dbać o takie warunki, bo to zmniejsza ryzyko problemów ze wzrokiem, a komfort pracy jest mega ważny, zwłaszcza gdy ktoś spędza dużo czasu przed komputerem.

Pytanie 39

Który z wymienionych etapów w procesie przetwarzania instrukcji przez procesor odbywa się jako pierwszy?

A. Pobranie rozkazu z pamięci (Fetch)
B. Realizacja instrukcji (Execution)
C. Zapis wyników do pamięci (Write Back)
D. Rozkodowanie rozkazu (Decode)

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Pierwszą rzeczą, jaką robi procesor, jest pobranie rozkazu z pamięci, co nazywamy Fetch. To bardzo ważny etap w budowie komputera. Normalnie cykl wykonywania instrukcji składa się z trzech głównych kroków: pobierania, dekodowania i wykonania. W fazie Fetch procesor dobiera się do pamięci i ściąga instrukcję, którą zaraz wykona. Do tego używa rejestru wskaźnika instrukcji, czyli Instruction Pointer, który pokazuje, gdzie w pamięci jest następna instrukcja. Jak to działa w praktyce? Można to zobaczyć na przykładzie procesora x86, gdzie CPU na początku cyklu sprawdza pamięć RAM, szukając instrukcji według adresu, który podaje wskaźnik. Standardy takie jak ISA (Instruction Set Architecture) mówią, że ten krok to podstawa, bo to właśnie od niego zaczyna się wszystko, co robi procesor.

Pytanie 40

Który z poniższych języków programowania jest statycznie typowany?

A. PHP
B. JavaScript
C. Ruby
D. TypeScript

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
TypeScript jest językiem programowania, który został zaprojektowany jako nadzbiór JavaScriptu. Jednym z jego kluczowych wyróżników jest statyczne typowanie, co oznacza, że zmienne, funkcje i obiekty mogą mieć zdefiniowane typy, które są sprawdzane w czasie kompilacji, zanim kod zostanie uruchomiony. Dzięki temu programiści mogą wychwycić wiele typowych błędów, takich jak niezgodność typów, co zwiększa bezpieczeństwo kodu oraz ułatwia jego utrzymanie. TypeScript pozwala na korzystanie z typów prostych, obiektowych, a także umożliwia definiowanie własnych typów, co daje większą elastyczność. Przykładowo, definiując funkcję w TypeScript, można określić typy argumentów oraz typ zwracany, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w programowaniu, zachęcając do bardziej strukturalnego podejścia do pisania kodu. W praktyce, projektowanie aplikacji w TypeScript pozwala na łatwiejsze wprowadzanie zmian i refaktoryzację, ponieważ zmiany w typach są automatycznie sprawdzane przez kompilator. Warto również zauważyć, że TypeScript jest szeroko stosowany w dużych projektach, zwłaszcza w kontekście aplikacji frontendowych opartych na frameworkach takich jak Angular czy React, gdzie zarządzanie złożonością kodu jest kluczowe.