Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 14:42
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 14:53

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Który program do obróbki grafiki rastrowej zaliczany jest do kategorii freeware?

A. PhotoFiltre Studio

B. Corel Photo-Paint

C. Adobe Photoshop

D. AvancePaint

Corel Photo-Paint oraz Adobe Photoshop to uznane programy do obróbki grafiki rastrowej, ale obydwa należą do kategorii oprogramowania komercyjnego. Zarówno Corel, jak i Adobe wymagają zakupu licencji – w praktyce to często droga inwestycja, szczególnie dla uczniów czy początkujących grafików. Wiele osób myli wersje testowe, które są dostępne za darmo przez określony czas, z licencją freeware, czyli darmową na zawsze. To dość powszechne nieporozumienie, bo firmy chętnie oferują triale, żeby zachęcić do zakupu pełnej wersji, ale nie można tego traktować jako pełnoprawny freeware. Z kolei PhotoFiltre Studio teoretycznie wygląda na mniej zaawansowaną opcję, ale on także jest płatny. Darmowa jest tylko uproszczona wersja PhotoFiltre, a „Studio” wymaga już opłaty licencyjnej, co bywa mylące dla niektórych użytkowników. Typowy błąd to utożsamianie dostępności programu do pobrania z jego darmowym charakterem – nie każdy soft, który można pobrać, jest legalnie darmowy do użytku. W środowiskach szkolnych i edukacyjnych bardzo się podkreśla, że korzystanie z freeware jest nie tylko kwestią oszczędności, ale i bezpieczeństwa prawnego. W tym pytaniu właśnie AvancePaint spełnia wszystkie kryteria freeware, co z mojego doświadczenia bywa często pomijane – zwłaszcza, że nie jest tak rozreklamowany jak większe marki. W praktyce, wybierając oprogramowanie, zawsze warto przeczytać warunki licencji, niezależnie od popularności programu czy tego, skąd można go pobrać. Pozwoli to uniknąć niepotrzebnych problemów prawnych i finansowych, a przy okazji daje solidną podstawę do dalszego rozwoju w dziedzinie grafiki komputerowej.

Pytanie 2

Na fotografii zastosowano kompozycję

A. diagonalną.

B. spiralną.

C. dynamiczną.

D. skośną.

Wybranie odpowiedzi związanej z kompozycją spiralną, diagonalną lub dynamiczną wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące podstawowych zasad kompozycji w fotografii. Kompozycja spiralna polega na tworzeniu wrażenia ruchu poprzez krągłości i spiralne ułożenie elementów, co nie znajduje odzwierciedlenia w ułożeniu kul na analizowanym zdjęciu. Kompozycja diagonalna odnosi się do umieszczania elementów wzdłuż linii diagonalnych, jednak w tym przypadku mamy do czynienia z wyraźną linią ukośną, co jest charakterystyczne dla kompozycji skośnej. Ostatnia z wymienionych opcji, kompozycja dynamiczna, dotyczy bardziej ogólnego poczucia ruchu i energii w kadrze, co może być związane z ruchem obiektów, a niekoniecznie z ich ustawieniem. Typowym błędem jest mylenie tych pojęć, co może prowadzić do nieścisłości w analizie stworzonych obrazów. Aby poprawnie zrozumieć, jak działa kompozycja, warto przyjrzeć się różnym technikom i ich zastosowaniom w praktyce. Każda z tych kompozycji ma swoje unikatowe cechy i zastosowania, które powinny być rozważane z perspektywy celu, jaki ma spełniać zdjęcie.

Pytanie 3

Aby uzyskać powiększone zdjęcia na papierze fotograficznym o wymiarach 30 × 40 cm z negatywu czarno-białego, należy użyć

A. plotera laserowego

B. powiększalnika

C. skanera płaskiego

D. kserokopiarki

Wybór niewłaściwych narzędzi do procesu powiększania obrazów z negatywów czarno-białych jest powszechnym błędem wśród osób, które dopiero zaczynają swoją przygodę z fotografią. Kserokopiarka, choć może wydawać się praktycznym rozwiązaniem, nie jest przeznaczona do obróbki negatywów fotografii czarno-białej, ponieważ jej zastosowanie polega na reprodukcji już istniejących obrazów na papierze, a nie na ich powiększaniu. Proces ten nie pozwala na uzyskanie wysokiej jakości obrazu, ani na kontrolowanie kluczowych parametrów, takich jak kontrast i szczegóły. Z kolei skaner płaski, mimo że jest użyteczny w digitalizacji obrazów, również nie jest idealnym narzędziem do uzyskiwania powiększeń z negatywów. Skanery płaskie, zwłaszcza te niższej jakości, mogą nie oddawać wszystkich detali negatywu, co prowadzi do utraty jakości i nieadekwatnych rezultatów. Ploter laserowy to kolejna nieodpowiednia opcja, gdyż jest on używany głównie do druku cyfrowego, a nie do analogu, jakim jest fotografia czarno-biała. Użycie plotera do tego celu również nie pozwala na odpowiednie zarządzanie procesem naświetlania i kontroli jakości obrazu. Wybierając niewłaściwe narzędzia, można łatwo popaść w pułapki myślenia, że technologia cyfrowa zastępuje tradycyjne metody, co jest błędne, gdyż każda z nich ma swoje unikalne zastosowanie i właściwości, które są kluczowe w kontekście pracy z negatywami.

Pytanie 4

Jakie narzędzie w programie Adobe Photoshop pozwala na tworzenie ścieżek?

A. Szybkie zaznaczenie

B. Lasso wielokątne

C. Zaznaczenie eliptyczne

D. Pióro

Narzędzie Pióro w programie Adobe Photoshop jest kluczowym elementem dla osób zajmujących się grafiką wektorową oraz precyzyjnym rysowaniem. Umożliwia ono tworzenie i edytowanie ścieżek, które można wykorzystywać do różnych celów, takich jak tworzenie złożonych kształtów, zaznaczeń czy krzywych. Ścieżki tworzone za pomocą Pióra są niezwykle elastyczne, co pozwala na ich modyfikację w dowolnym momencie bez utraty jakości. Przykładowo, projektant graficzny może wykorzystać narzędzie Pióro do narysowania konturów postaci, a następnie wypełnienia ich kolorem, co jest istotne w procesie tworzenia ilustracji. Poprawne korzystanie z tego narzędzia wymaga jednak zrozumienia zasad działania krzywych Béziera, co jest standardem w branży graficznej. Pióro pozwala na precyzyjne dostosowywanie punktów zakotwiczających oraz ich uchwytów, co umożliwia uzyskanie idealnych kształtów. W przypadku pracy nad projektami wymagającymi dużej precyzji, takich jak logo czy infografiki, umiejętność korzystania z narzędzia Pióro staje się niezbędna.

Pytanie 5

Zjawisko winietowania w obiektywie to

A. spadek jasności obrazu na brzegach kadru

B. rozszczepienie światła na różne długości fali

C. zniekształcenia geometryczne obrazu

D. zamazanie obrazu przy małych przysłonach

Zjawisko winietowania, znane również jako winietowanie krawędziowe, polega na spadku jasności obrazu w okolicy brzegów kadru. Jest to efekt, który można zaobserwować w wielu obiektywach, szczególnie w tych o dużych otworach przysłony. Winietowanie występuje często w wyniku konstrukcji obiektywu, gdzie światło padające na krawędzie soczewek może być mniej intensywne niż to, które dociera do centralnej części. W praktyce oznacza to, że podczas fotografowania, zwłaszcza przy szerokich otworach przysłony, zdjęcia mogą wyglądać na nieco ciemniejsze wokół krawędzi, co może być niepożądane w przypadku zdjęć krajobrazowych lub portretowych. Aby temu zaradzić, można używać filtrów ND (neutral density), które równomiernie rozpraszają światło na całym obrazie, lub stosować obiektywy o lepszej korekcji winietowania. Warto pamiętać, że w niektórych przypadkach winietowanie może być pożądanym efektem artystycznym, dodającym zdjęciu głębi i dramatyzmu.

Pytanie 6

Jaki kierunek oświetlenia użyty w trakcie robienia portretu spowodował, że twarz modela na fotografii wydaje się spłaszczona?

A. Z góry

B. Z boku

C. Z przodu

D. Z dołu

Odpowiedź "z przodu" jest prawidłowa, ponieważ oświetlenie zastosowane w tej pozycji równomiernie oświetla twarz modela, co przyczynia się do spłaszczenia rysów. Taki efekt jest szczególnie widoczny w przypadku portretów, gdzie celem jest uzyskanie naturalnego wyglądu bez wyraźnych cieni. W praktyce, oświetlenie z przodu tworzy miękkie cienie wokół konturów twarzy, co sprawia, że rysy są mniej wyraźne, a twarz wydaje się bardziej harmonijna. W fotografii portretowej często stosuje się tę technikę w połączeniu z dyfuzorami lub softboxami, aby zmiękczyć światło i zminimalizować ostre cienie. Podczas sesji zdjęciowych, szczególnie w studio, oświetlenie z przodu jest standardowym podejściem, które zapewnia równowagę i estetykę portretu, zachowując jednocześnie detale skóry. Dodatkowo, warto pamiętać, że odpowiednia temperatura barwowa światła również wpływa na postrzeganie urody modela.

Pytanie 7

Tryb HDR w fotografii cyfrowej służy do

A. zwiększenia zakresu tonalnego sceny

B. zwiększenia nasycenia kolorów

C. poprawy balansu bieli

D. zmniejszenia szumu matrycy

Zrozumienie, czym jest tryb HDR, jest kluczowe dla poprawnego wykorzystywania technik fotograficznych. Zmniejszenie szumu matrycy nie ma bezpośredniego związku z HDR, ponieważ szum jest efektem nieoptymalnych warunków oświetleniowych oraz wysokiej czułości ISO. W rzeczywistości, HDR może nawet zwiększyć widoczność szumów w cieniach, gdyż łączy różne ekspozycje, co może ujawnić artefakty w słabo oświetlonych częściach obrazu. Poprawa balansu bieli także nie jest funkcją HDR; to technika służąca do korekty barw w zdjęciach, aby odwzorować rzeczywiste kolory w danej scenie. Z kolei zwiększenie nasycenia kolorów to zupełnie inny aspekt postprodukcji, który polega na intensyfikacji barw w obrazie, a nie na uchwyceniu szerszej gamy tonalnej. Często zdarza się, że fotografowie mylą te funkcje, nie zdając sobie sprawy, że HDR koncentruje się głównie na różnicach w jasności, a nie na samej kolorystyce czy szumie. Dlatego ważne jest, aby przed użyciem HDR zrozumieć, w jaki sposób działa ta technika oraz jej zastosowanie w kontekście szerokiego zakresu tonalnego, co jest kluczowe dla osiągnięcia pożądanych efektów w fotografii.

Pytanie 8

Utworzenie zdjęcia panoramicznego, fotografii w technice HDR oraz wykonanie stykówki i animacji możliwe jest w programie

A. Adobe Lightroom.

B. Paint.

C. Adobe Photoshop.

D. Gimp.

Adobe Photoshop to zdecydowanie najbardziej wszechstronne narzędzie z wymienionych, jeśli chodzi o zaawansowaną obróbkę zdjęć i tworzenie różnego rodzaju projektów fotograficznych. To właśnie w Photoshopie można w prosty sposób złożyć zdjęcie panoramiczne na bazie kilku pojedynczych kadrów, korzystając z funkcji automatycznego łączenia obrazów (Photomerge). Technika HDR, czyli łączenie kilku ekspozycji w jedno zdjęcie o szerokiej rozpiętości tonalnej, też jest tutaj wspierana – istnieją do tego gotowe presety i narzędzia, które pozwalają uzyskać naprawdę naturalny lub artystyczny efekt. Jeśli chodzi o stykówki (czyli tzw. contact sheets), to moim zdaniem Photoshop jest liderem, bo pozwala bardzo dokładnie ustawić siatkę zdjęć, podpisy i parametry wydruku. Tworzenie animacji? Tu też Photoshop od lat daje radę, bo ma osobną oś czasu i można składać zarówno proste GIF-y, jak i bardziej zaawansowane animacje klatkowe. W branży graficznej i fotograficznej to właściwie standard, a pracodawcy bardzo często wymagają znajomości właśnie tego programu. Oczywiście, niektóre operacje da się wykonać też w innych aplikacjach, ale tylko Photoshop łączy to wszystko w jednym, stabilnym środowisku. Z mojego doświadczenia praca w Photoshopie daje największą elastyczność i możliwości, szczególnie jeśli ktoś myśli o profesjonalnej fotografii lub grafice.

Pytanie 9

Aby uzyskać maksymalny kontrast w obrazie negatywowym, do fotografowania obiektów o niewielkiej rozpiętości tonalnej powinno się użyć materiału światłoczułego o wartości ISO

A. ISO 800

B. ISO 1600

C. ISO 200

D. ISO 50

Wybór wyższych wartości ISO, takich jak 200, 800 czy 1600, w kontekście fotografowania motywów o małej rozpiętości tonalnej prowadzi do kilku kluczowych problemów. Przede wszystkim, wyższe ISO zwiększa czułość materiału na światło, co w rezultacie może powodować prześwietlenie jasnych obszarów obrazu. W efekcie, kontrast, który jest istotny dla uzyskania szczegółowych negatywów, ulega degradacji, a cienie mogą stać się nieczytelne lub zbyt rozmyte. W praktyce, fotografowie często popełniają błąd, zakładając, że wyższe ISO zawsze przyczyni się do lepszej jakości zdjęcia, co jest nieprawdziwe w przypadku motywów o ograniczonej rozpiętości tonalnej. Dodatkowo, użycie ISO 800 czy 1600 w dobrych warunkach oświetleniowych wprowadza niepożądaną szumowość do obrazu, co jest szczególnie zauważalne w czarno-białych negatywach. Fotografowie często zapominają, że kluczem do uzyskania wysokiej jakości obrazów jest właściwe dopasowanie parametrów ekspozycji do warunków oświetleniowych oraz charakterystyki używanego materiału światłoczułego. W przypadku fotografii o dużym kontraście, zyskuje się na jakościach, gdy stosuje się niskie ISO, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie fotografii.

Pytanie 10

Do fotografowania scen o dużym kontraście, w celu prawidłowej rejestracji szczegółów w światłach należy w aparacie fotograficznym ustawić tryb pomiaru

A. punktowy.

B. centralnie ważony.

C. uśredniony.

D. matrycowy.

Wielu osobom wydaje się, że tryby takie jak matrycowy, centralnie ważony czy uśredniony automatycznie „załatwią sprawę” w każdej sytuacji, bo przecież aparat sam dobierze najlepszą ekspozycję. Jednak to podejście często prowadzi do rozczarowań, szczególnie gdy fotografujemy sceny o dużym kontraście. Matrycowy i uśredniony analizują jasność z całego kadru, próbując znaleźć kompromis pomiędzy światłami i cieniami. To niestety powoduje, że w przypadku bardzo jasnych fragmentów (np. mocne światło słoneczne na części zdjęcia) aparat „zgubi” szczegóły w światłach, wypalając je, albo zbyt mocno przyciemni cienie, czyniąc je zupełnie czarnymi. Centralnie ważony skupia się bardziej na środku kadru, ale nadal bierze pod uwagę otoczenie, więc przy kontrastowych scenach także nie daje pełnej kontroli nad ekspozycją kluczowych detali w światłach. Typowym błędem jest przekonanie, że automatyka zawsze rozpozna nasze intencje – niestety, algorytmy pomiaru światła nie wiedzą, co dla nas jest najważniejsze w kadrze. Profesjonalni fotografowie i trenerzy technologii obrazowania od lat podkreślają, że w trudnych, kontrastowych warunkach trzeba świadomie korzystać z narzędzi, które pozwalają wskazać aparatowi konkretny punkt do pomiaru. Pomiar punktowy jest tu nieoceniony, bo ignoruje resztę sceny i dba tylko o szczegóły tam, gdzie tego chcemy – np. na jasnej twarzy, refleksach czy świetle przebijającym przez okno. Zbyt duże uogólnienie pomiaru prowadzi do utraty niuansów i nieodwracalnych błędów ekspozycji. Moim zdaniem, zaufanie wyłącznie automatyce bywa zgubne i, paradoksalnie, utrudnia rozwój fotograficznej świadomości.

Pytanie 11

Na ilustracjach przedstawiono efekt zastosowania w programie Adobe Photoshop filtra

A. solaryzacja.

B. wyostrzenie.

C. krystalizacja.

D. płaskorzeźba.

Odpowiedzi takie jak "płaskorzeźba", "wyostrzenie" i "solaryzacja" są nieprawidłowe, ponieważ nie odpowiadają charakterystyce efektu uzyskiwanego przy użyciu filtra krystalizacji. Płaskorzeźba, na przykład, jest techniką, która przywodzi na myśl trójwymiarową głębię w obrazach, co jest zupełnie innym podejściem niż generowanie nieregularnych, wielokątnych fragmentów charakterystycznych dla krystalizacji. Z kolei wyostrzenie dotyczy poprawy ostrości i wyrazistości detali w obrazie, co nadaje mu większą klarowność, ale nie wpływa na jego strukturalny podział, który jest kluczowy dla efektu krystalizacji. Solaryzacja natomiast to technika, w której obraz jest częściowo odwracany, co daje zupełnie inny efekt estetyczny, wcale nie przypominający krystalizacji. Wprowadzanie takich błędnych pojęć często wynika z niepełnego zrozumienia różnorodności filtrów dostępnych w programie Photoshop oraz ich zastosowania. Kluczowe jest, aby zapoznać się z dokumentacją i przykładami użycia filtrów, aby efektywnie wykorzystywać narzędzia dostępne w programie, a także unikać mylących interpretacji, które mogą prowadzić do niepoprawnych wyborów w procesie twórczym.

Pytanie 12

W trakcie kopiowania metodą subtraktywną barwnego negatywu na wzornik barwnego pozytywu uzyskano dominację purpurową. Aby zlikwidować tę dominację, konieczne jest użycie filtru

A. żółtego o niższej gęstości optycznej

B. purpurowego o wyższej gęstości optycznej

C. purpurowego o niższej gęstości optycznej

D. niebiesko-zielonego o wyższej gęstości optycznej

Wybór filtra purpurowego o mniejszej gęstości optycznej nie przyniesie oczekiwanych rezultatów, ponieważ jego zdolność do absorpcji światła będzie niewystarczająca. Filtry o niższej gęstości optycznej, choć mogą wprowadzać pewne zmiany w barwie, nie będą w stanie skutecznie zredukować intensywności dominującej purpury. W efekcie, barwa ta może pozostać nasycona lub nawet się nasilić, co jest sprzeczne z zamierzonym efektem. Zastosowanie filtra żółtego o mniejszej gęstości optycznej również nie jest odpowiednie, ponieważ mimo że żółty jest kolorem komplementarnym do purpury, jego niewystarczająca absorpcja nie zrównoważy dominacji purpurowej. Z kolei filtr purpurowy o większej gęstości optycznej, jako jedyny, jest w stanie skutecznie wchłonąć nadmiar purpury, co jest zgodne z zasadami modelu subtraktywnego, w którym kolory mieszają się poprzez absorpcję. Wreszcie, stosowanie niebiesko-zielonego filtra o większej gęstości optycznej w tym kontekście jest mylnym podejściem, ponieważ nie neutralizuje purpury efektywnie. Niebiesko-zielony nie jest kolorem komplementarnym do purpury, a jego użycie prowadzi do wprowadzenia dodatkowych zniekształceń kolorystycznych, co jest częstym błędem w praktyce fotograficznej i graficznej.

Pytanie 13

Wykonanie serii zdjęć tej samej sceny za pomocą aparatu fotograficznego przy automatycznych, skokowych zmianach parametrów naświetlenia pozwala na

A. stabilizację obrazu

B. automatyczny balans bieli

C. afocus

D. autobracketing

Wybór odpowiedzi dotyczącej automatycznego balansu bieli, autofocusu czy stabilizacji obrazu jako technik do wykonania serii zdjęć z różnymi parametrami naświetlenia jest nieprawidłowy, ponieważ te funkcje nie spełniają roli autobracketingu. Automatyczny balans bieli służy do dostosowania kolorystyki zdjęcia do źródła światła, eliminując niepożądane odcienie, ale nie zmienia parametrów ekspozycji, co jest kluczowe w kontekście autobracketingu. Autofocus, z drugiej strony, dotyczy ostrości zdjęcia, a nie jego naświetlenia. Jest to proces, w którym aparat automatycznie dostosowuje ostrość obiektywu, co również nie wpływa na zmiany w ekspozycji. Stabilizacja obrazu jest systemem, który ma na celu zredukowanie efektu drgań aparatu podczas robienia zdjęcia, ale nie generuje serii zdjęć przy zmieniających się parametrach naświetlenia. Zrozumienie, że te funkcje mają różne cele i zastosowania, jest kluczowe dla efektywnego wykorzystania aparatu. W praktyce, fotograficy muszą być świadomi, że każda z tych technologii ma swoje specyficzne zastosowanie i nie zastępuje funkcjonalności autobracketingu, który jest niezbędny do uzyskania większej kontroli nad naświetleniem. Typowym błędem jest mylenie funkcji aparatu, co prowadzi do niewłaściwego wyboru ustawień w kluczowych momentach sesji zdjęciowej.

Pytanie 14

W których formatach można zarchiwizować obrazy z zachowaniem warstw?

A. PNG, BMP, GIF

B. PNG, PDF, PSD

C. JPEG, PDF, PSD

D. TIFF, PDF, PSD

Wybrałeś zestaw formatów, które naprawdę pozwalają na archiwizację obrazów z zachowaniem warstw i to jest bardzo ważna sprawa, szczególnie jeśli chodzi o profesjonalną grafikę czy postprodukcję. TIFF, PDF oraz PSD rzeczywiście umożliwiają zapis obrazu wraz z informacjami o warstwach, maskach, efektach i wszystkich innych dodatkowych elementach – to jest kluczowe, jeśli myśli się o późniejszej edycji czy odtworzeniu projektu bez utraty danych. Przykładowo, format PSD to standardowy plik Photoshopa, używany w pracy z wieloma warstwami, efektami i przezroczystościami – praktycznie każdy, kto działa w branży kreatywnej, używa go do codziennych projektów. TIFF również, szczególnie w wydrukach czy archiwizacji materiałów wysokiej jakości, ma opcję zapisu warstw (choć nie każdy program to wspiera, więc trzeba uważać i sprawdzać kompatybilność). PDF natomiast jest pełen niespodzianek – bywa wykorzystywany nie tylko do prezentacji, ale też przenoszenia projektów z zachowanymi warstwami, szczególnie w środowisku DTP czy przy współpracy z drukarniami. Z mojego doświadczenia, jeśli komuś zależy na elastyczności i bezpieczeństwie danych projektowych, właśnie te formaty są najpewniejsze. Dobrą praktyką jest też sprawdzanie, czy podczas eksportu lub zapisu wybierasz opcję „zachowaj warstwy”, bo nie zawsze jest ona domyślnie włączona. Takie formaty ratują skórę, gdy trzeba wrócić do projektu po kilku miesiącach i coś poprawić, bez rozbijania wszystkiego na nowo.

Pytanie 15

Do wykonania zamieszczonego zdjęcia zastosowano obiektyw typu

A. portretowego.

B. makro.

C. teleobiektyw.

D. rybie oko.

Obiektyw typu 'rybie oko' charakteryzuje się bardzo szerokim polem widzenia, często sięgającym nawet 180 stopni lub więcej. Na zdjęciu można zaobserwować wyraźne zniekształcenie obrazu na krawędziach, co jest typowe dla tego rodzaju obiektywów. Ich konstrukcja opiera się na krótkiej ogniskowej, co pozwala na uchwycenie dużych scen w jednym kadrze. Obiektywy rybie oko są powszechnie wykorzystywane w fotografii krajobrazowej, architektonicznej oraz w kreatywnych projektach artystycznych, gdzie niezwykłe zniekształcenia obrazu mogą dodać unikalnego charakteru zdjęciom. Warto również zauważyć, że obiektywy te są szeroko stosowane w produkcji filmowej, zwłaszcza w ujęciach wymagających dużego zakresu widzenia. W praktyce, użycie obiektywu rybie oko może wprowadzić do fotografii element zaskoczenia, a także pozwolić na eksperymentowanie z perspektywą i kompozycją. Dobrą praktyką jest stosowanie tego typu obiektywu w sytuacjach, gdzie tradycyjne obiektywy nie są w stanie uchwycić całej sceny lub gdzie artysta pragnie uzyskać nietypowy efekt wizualny.

Pytanie 16

Który rodzaj światła na planie zdjęciowym należy skorygować, aby zmniejszyć głębokość cieni po stronie nieoświetlonej fotografowanego obiektu przestrzennego?

A. Konturowe.

B. Wypełniające.

C. Górne.

D. Tłowe.

Właściwie, światło wypełniające jest kluczowe, jeśli chodzi o kontrolowanie głębokości i intensywności cieni po stronie nieoświetlonej obiektu. W praktyce planu zdjęciowego światło wypełniające (fill light) balansuje kontrasty, które powstają na skutek działania światła głównego, czyli kluczowego. To ono „osładza” i łagodzi ostre przejścia między jasnymi a ciemnymi partiami kadru. Z mojego doświadczenia, bez odpowiednio ustawionego światła wypełniającego, portrety stają się zbyt kontrastowe, a detale w cieniach giną. W branży fotograficznej i filmowej standardem jest stosowanie światła wypełniającego właśnie tam, gdzie chcemy zachować informacje w cieniach, ale nie zabić całkowicie efektu przestrzenności. Dobrym patentem jest korzystanie z białych blend, softboxów lub nawet prostych odbijaczy światła – chodzi o to, by wypełnić właśnie te ciemne partie, nie dominując przy tym głównego kształtu światłocienia. To rozwiązanie pozwala uzyskać miękkie światło i bardziej plastyczny, trójwymiarowy wygląd postaci czy obiektu. W profesjonalnych produkcjach operatorskich światło wypełniające jest ustawiane bardzo świadomie, często w zależności od zamierzonego efektu narracyjnego lub emocjonalnego. Podsumowując, umiejętne korekty światła wypełniającego to podstawa, jeśli chcesz świadomie modelować atmosferę i czytelność form w kadrze.

Pytanie 17

Której czynności nie można wykonać w programie Adobe Photoshop?

A. Trasowania mapy bitowej.

B. Wypełnienia zaznaczenia.

C. Obrysowania zaznaczenia.

D. Rasteryzacji warstwy tekstowej.

Trasowanie mapy bitowej to proces charakterystyczny głównie dla programów do grafiki wektorowej, takich jak Adobe Illustrator czy CorelDRAW. Photoshop, choć potężny w obróbce obrazów rastrowych i posiadający narzędzia wektorowe (np. pióro czy kształty), nie umożliwia bezpośredniego trasowania bitmapy, tzn. nie przekształca automatycznie obrazu rastrowego w obiekty wektorowe. W praktyce oznacza to, że jeśli mamy zdjęcie czy rysunek w postaci bitmapy, Photoshop pozwoli nam je poprawiać, malować, retuszować, nawet zamieniać pojedyncze elementy na kształty, ale nie wygeneruje wektorowych ścieżek odpowiadających całemu obrazkowi tak, jak to robi np. funkcja 'Image Trace' w Illustratorze. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób próbuje takiej konwersji właśnie w Photoshopie, ale kończy się to na ręcznym rysowaniu ścieżek lub eksportowaniu do programów wektorowych. Standardy branżowe wyraźnie rozdzielają funkcje programów rastrowych i wektorowych – Photoshop jest liderem w pracy nad bitmapą, ale trasowanie pozostaje domeną narzędzi wektorowych. Dlatego też, jeśli ktoś chce uzyskać profesjonalny, skalowalny kontur grafiki, powinien sięgnąć po odpowiednie oprogramowanie wektorowe. Photoshop świetnie sobie radzi z wypełnieniami zaznaczeń, obrysowywaniem czy rasteryzacją warstw tekstowych, ale trasowania bitmapy w nim po prostu nie znajdziesz.

Pytanie 18

Który proces przedstawia etapy charakterystyczne dla procesu E6?

Wywoływanie barwne

Wybielanie

Płukanie

Utrwalenie

Płukanie

Stabilizowanie

Suszenie

Wywoływanie barwne

Przerywanie

Płukanie

Wybielanie

Płukanie

Utrwalenie

Płukanie

Roztwór zwilżający

Suszenie

Wywoływanie barwne

Przerywanie

Płukanie

Wybielanie

Płukanie

Utrwalenie

Płukanie

Garbowanie

Suszenie

Wywołanie pierwsze

Płukanie

Zadymianie

Wywoływanie barwne

Kondycjonowanie

Wybielanie

Utrwalanie

Płukanie

Stabilizowanie

Suszenie

A. D.

B. B.

C. A.

D. C.

Odpowiedź D. jest poprawna, ponieważ nawiązuje do procesu E6, który jest kluczowy w fotografii kolorowej. Proces E6 składa się z kilku etapów, które są niezbędne do prawidłowego wywołania filmów kolorowych. Pierwszym krokiem jest wywołanie, które zahartowuje emulsję, a następnie następuje płukanie, które usuwa nadmiar chemikaliów. Dalej przechodzi się do etapu zadymania, gdzie film jest eksponowany na pary amoniaku, co wpływa na rozwój kolorów. Kolejne fazy to wywoływanie barwne, które jest kluczowe dla uzyskania odpowiednich odcieni, a następnie kondycjonowanie, które stabilizuje emulsję. Wybielanie i utrwalenie są niezwykle ważne dla trwałości zdjęć. Ostateczne etapy to płukanie, stabilizowanie i suszenie, które kończą cały proces. Znajomość każdego z tych kroków jest istotna dla profesjonalnych fotografów oraz laborantów zajmujących się wywoływaniem filmów, co potwierdzają standardy branżowe dotyczące jakości i procesu produkcji filmów kolorowych.

Pytanie 19

Jaką gradację papieru fotograficznego należy zastosować do kopiowania niedoświetlonego, mało kontrastowego negatywu czarno-białego?

A. Miękką

B. Specjalną

C. Twardą

D. Normalną

Wybór gradacji papieru fotograficznego jest kluczowym aspektem w procesie kopiowania negatywów, jednak niektóre odpowiedzi mogą prowadzić do nieprawidłowych wyników. Użycie miękkiej gradacji na przykład, może wydawać się kuszące, szczególnie dla początkujących fotografów, którzy chcą uzyskać delikatniejsze przejścia tonalne. Jednak miękka gradacja nie jest odpowiednia do kopiowania małokontrastowych negatywów, ponieważ nie generuje wystarczającego kontrastu, co może skutkować dalszym zatarciem detali. Podobnie, normalna gradacja, mimo że może wydawać się uniwersalnym rozwiązaniem, nie dostarcza wystarczającej mocy kontrastowej, aby sprostać wymaganiom negatywu, który już na etapie ekspozycji jest niedoświetlony. Istnieje także koncepcja specjalnej gradacji, która jest przeznaczona do specyficznych zastosowań, jednak nie jest to podejście, które można zastosować ogólnie. Pominięcie kluczowych właściwości twardej gradacji oraz specyfiki negatywu prowadzi do błędnych wniosków, które mogą negatywnie wpłynąć na jakość końcowego produktu. Ważne jest zrozumienie, że wybór gradacji powinien być ściśle uzależniony od charakterystyki materiału źródłowego oraz zamierzonych efektów, co jest podstawą profesjonalnych praktyk w dziedzinie fotografii.

Pytanie 20

Zdjęcie biometryczne o wymiarach 3,5 x 4,5 cm powinno

A. obejmować całą głowę, wzrok skierowany do aparatu.

B. przedstawiać profil głowy, wzrok na wprost aparatu, uśmiech na twarzy.

C. obejmować całą głowę, wzrok skierowany w bok.

D. przedstawiać profil głowy, wzrok przymknięty, uśmiech na twarzy.

Wiele osób wyobraża sobie zdjęcie do dokumentów jako zwykłą fotografię portretową, gdzie można pozwolić sobie na odrobinę luzu – spojrzenie w bok, lekki uśmiech czy nawet profil głowy. Jednak w przypadku zdjęć biometrycznych obowiązują bardzo konkretne i rygorystyczne zasady, które wynikają z potrzeb nowoczesnych systemów identyfikacji elektronicznej oraz procedur urzędowych. Zdjęcia obejmujące całą głowę, ale z wzrokiem skierowanym w bok, są nieprawidłowe, bo kluczowe elementy biometryczne twarzy – takie jak linia żuchwy, układ oczu czy kontur nosa – mogą być wtedy słabo widoczne. Ustawienie w profilu, nawet przy zachowaniu otwartych oczu czy uśmiechu, powoduje, że systemy rozpoznawania twarzy nie są w stanie prawidłowo przetworzyć danych, a sam urzędnik nie może zweryfikować tożsamości w pełni. Przymknięte oczy, uśmiech lub skrzywienie ust zaburzają naturalny układ twarzy i utrudniają porównanie zdjęcia z rzeczywistą osobą. Z mojego punktu widzenia, jednym z najczęstszych błędów jest traktowanie zdjęcia biometrycznego jak do CV czy na Facebooka – a to zupełnie inne standardy. Właśnie dlatego w oficjalnych wytycznych podkreśla się, że fotografia musi być wykonana na wprost, z neutralnym wyrazem twarzy, bez dodatkowych ozdób i w dobrej ostrości. Pomijanie tych zasad prowadzi do odrzucenia zdjęcia przez urzędnika, co może wydłużyć proces wyrabiania dokumentu i generować dodatkowe koszty. Nie warto ryzykować i robić zdjęcia po swojemu – biometrii nie da się oszukać, a systemy komputerowe są coraz bardziej wymagające pod względem jakości i zgodności materiału zdjęciowego ze standardami.

Pytanie 21

Użycie światła rozproszonego na sesji zdjęciowej powoduje uzyskanie

A. wyraźnego cienia za fotografowanym obiektem i jednolitego oświetlenia sfotografowanej sceny

B. rozległego obszaru półcienia za fotografowanym obiektem i jednolitego oświetlenia sfotografowanej sceny

C. rozległego obszaru półcienia za fotografowanym obiektem oraz niejednolitego oświetlenia sfotografowanej sceny

D. wyraźnego cienia za fotografowanym obiektem oraz niejednolitego oświetlenia sfotografowanej sceny

Światło rozproszone na planie zdjęciowym to naprawdę istotna sprawa, jeśli chodzi o osiąganie fajnych efektów oświetleniowych. Widać, że odpowiedź, którą zaznaczyłeś, zwraca uwagę na to, jak szeroki jest obszar półcienia oraz jak ważne jest równomierne oświetlenie, co ma naprawdę spore znaczenie przy robieniu portretów czy zdjęć produktów. Dzięki rozproszonemu światłu, które można uzyskać na przykład z użyciem softboxów albo parasolek, cienie stają się delikatniejsze, a kontrasty znacznie łagodniejsze. W portretach, to światło sprawia, że skóra wygląda bardziej naturalnie, a detale są lepiej widoczne. Równomierne oświetlenie zmniejsza ryzyko pojawiania się niechcianych refleksów i lepiej podkreśla tekstury fotografowanych obiektów. Z mojego doświadczenia, stosowanie takiego oświetlenia jest kluczowe, gdy chcemy uchwycić subtelne detale oraz stworzyć harmonijną kompozycję obrazu.

Pytanie 22

Jaką rozdzielczość powinno mieć zeskanowane zdjęcie o wymiarach 10 × 15 cm, aby jego wydruk w rozdzielczości 300 dpi miał format 20 × 30 cm?

A. 300 spi

B. 1200 spi

C. 600 spi

D. 150 spi

Aby uzyskać obraz o wymiarach 20 × 30 cm przy rozdzielczości 300 dpi, musimy zrozumieć, jakie są wymagania dotyczące rozdzielczości przy skanowaniu. Rozdzielczość skanera, wyrażana w spi (sample per inch), określa, ile punktów obrazu jest rejestrowanych na cal. Przy obliczeniach musimy wziąć pod uwagę, że 300 dpi oznacza, iż na każdym calu rozmiaru wydruku powinno znaleźć się 300 punktów. W przypadku formatu 20 × 30 cm, co odpowiada 7.87 × 11.81 cali, całkowita liczba pikseli wymagana do uzyskania odpowiedniej jakości wydruku wynosi 2362 × 3543 pikseli. Z tego wynika, że przy skanowaniu z rozdzielczością 600 spi uzyskujemy wystarczającą ilość szczegółów, aby obraz po wydrukowaniu nie stracił na jakości. W praktyce skanowanie z wyższą rozdzielczością, jak 600 spi, jest zalecane przy archiwizacji zdjęć, ponieważ pozwala na zachowanie większej ilości detali, co jest szczególnie istotne w przypadku późniejszego przetwarzania lub powiększania obrazu. Tego rodzaju praktyka jest zgodna ze standardami branżowymi, które sugerują zachowanie wysokiej rozdzielczości dla materiałów archiwalnych.

Pytanie 23

Dla podkreślenia faktury wyrobów drewnianych należy zastosować oświetlenie

A. tylne.

B. przednie.

C. dolne.

D. boczne.

Boczne oświetlenie to naprawdę świetny wybór, jeśli chcemy dobrze wyeksponować fakturę drewna. Chodzi o to, że światło padające z boku podkreśla wszelkie nierówności, usłojenie i nawet bardzo delikatne detale, które inaczej mogłyby umknąć uwadze. W praktyce, w pracowniach stolarskich czy na ekspozycjach, boczne światło stosuje się właśnie po to, by uwidocznić strukturę materiału – bardzo często tak robią nawet fotografowie przy sesjach produktowych, bo wtedy drewno wygląda najatrakcyjniej. Takie rozwiązanie jest też zgodne z zaleceniami projektantów wnętrz, którzy chcą uzyskać efekt przestrzenności i głębi. Moim zdaniem, jak się patrzy na meble czy boazerię z drewnianą strukturą pod takim kątem światła, od razu widzi się całą pracę rzemieślnika i różnorodność drewna. To nie tylko kwestia estetyki, ale też praktyczności – łatwiej ocenić jakość obróbki. W świetle bocznym wyraźnie widoczne są np. szlifowania, wyżłobienia czy celowe postarzenia. W sumie, jeśli ktoś chce prezentować drewno z jak najlepszej strony, boczne światło to podstawa. Fachowcy z branży często powtarzają, że bez tego trudno coś naprawdę pokazać klientowi.

Pytanie 24

Które kolory należy zastosować w kompozycji graficznej, aby uzyskać wrażenie zimnej tonacji?

A. Błękitny i granatowy.

B. Pomarańczowy i brązowy.

C. Pomarańczowy i zielony.

D. Zielony i czerwony.

Błękitny i granatowy to klasyczny wybór, gdy zależy nam na uzyskaniu wrażenia zimnej tonacji w grafice. Te kolory leżą po chłodnej stronie koła barw, a ich odcienie są standardowo kojarzone z wodą, lodem czy zimowym niebem. W praktyce projektowej, na przykład przy tworzeniu identyfikacji wizualnej dla firm technologicznych czy marek związanych z higieną, bardzo często wykorzystuje się właśnie takie chłodne barwy, bo podświadomie budują uczucie czystości, profesjonalizmu i pewnego dystansu. Moim zdaniem, zwłaszcza jeśli spojrzeć na standardy w brandingu, chłodne kolory jak błękit czy granat pozwalają uzyskać efekt elegancji i nowoczesności, a jednocześnie nie przytłaczają odbiorcy. Warto też zauważyć, że stosowanie chłodnych barw polecane jest w projektowaniu interfejsów użytkownika (UI), szczególnie tam, gdzie zależy nam na spokojnym odbiorze i przejrzystości treści. Niekiedy, jak w projektach dla branży finansowej czy medycznej, takie barwy są nawet wskazane w wytycznych! Jeśli kiedyś będziesz projektować ulotkę dla firmy zajmującej się klimatyzacją albo stronę dla SPA, to zerknij właśnie w stronę błękitów i granatów – to zawsze działa. Z moich doświadczeń wynika, że nawet niewielki dodatek ciepłego koloru potrafi osłabić ten zimny efekt, więc dobrze jest trzymać się z dala od pomarańczy czy czerwieni, jeśli zależy nam na konsekwentnej, chłodnej palecie.

Pytanie 25

Na której ilustracji przedstawiono fotografię zgodnie z regułą złotego podziału?

A. Na ilustracji 3.

B. Na ilustracji 4.

C. Na ilustracji 2.

D. Na ilustracji 1.

Dość często spotyka się mylne przekonanie, że centralne ustawienie głównego motywu lub korzystanie z wyraźnych linii prowadzących automatycznie oznacza wykorzystanie reguły złotego podziału. Niestety, to uproszczenie. Na przykład na zdjęciu przedstawiającym tory kolejowe obserwujemy silną perspektywę liniową i centralne ustawienie, co rzeczywiście jest efektowne, ale nie wpisuje się w ideę złotego podziału. Złoty podział opiera się na proporcji ok. 1:1,618 i polega na umieszczeniu najważniejszych elementów kadru w miejscach przecięcia się linii podziału – wtedy obraz wydaje się naturalnie harmonijny. Podobnie w przypadku zdjęcia drzewa z gniazdami czy pomnika – tam główne obiekty znajdują się w centrum lub w górnej części zdjęcia, a nie zgodnie z proporcjami wynikającymi ze złotego podziału. W praktyce, zbyt centralne kadrowanie lub poleganie tylko na symetrii może sprawić, że zdjęcie będzie wyglądało statycznie i mniej interesująco. Moim zdaniem sporo osób wpada w pułapkę mylenia reguły złotego podziału z zasadą trójpodziału, ale tutaj kluczowe są właśnie te subtelne przesunięcia głównych motywów poza środek kadru. W pracy fotografa i grafika warto ćwiczyć kadrowanie z użyciem tej reguły, bo to naprawdę zmienia odbiór obrazu i jest po prostu profesjonalnym podejściem. To nie jest jakaś fanaberia branży, tylko sprawdzona metoda na uzyskanie lepszych, ciekawszych zdjęć.

Pytanie 26

Proces kalibracji monitora ma na celu

A. zapewnienie wiernego odwzorowania kolorów

B. zwiększenie częstotliwości odświeżania

C. zmniejszenie zużycia energii

D. zwiększenie jasności wyświetlacza

Kalibracja monitora to proces, który ma na celu zapewnienie wiernego odwzorowania kolorów. W praktyce oznacza to, że barwy wyświetlane na ekranie są zgodne z rzeczywistością, co jest szczególnie istotne w pracy z grafiką, fotografią czy w druku. Istnieją różne metody kalibracji, w tym korzystanie z profesjonalnych narzędzi, takich jak kolorimetry czy spektrofotometry, które umożliwiają precyzyjne dostosowanie ustawień monitora. Dzięki kalibracji można uzyskać zgodność z uznawanymi standardami branżowymi, takimi jak sRGB czy Adobe RGB. Regularne kalibrowanie monitora jest zalecane, ponieważ z upływem czasu parametry techniczne wyświetlacza mogą się zmieniać, co prowadzi do odchyleń w odwzorowaniu kolorów. Z własnego doświadczenia wiem, że kalibrowany monitor znacznie ułatwia pracę, gdyż eliminuje ryzyko nieprawidłowości w finalnych produktach, co może zaoszczędzić wiele czasu i kosztów związanych z poprawkami.

Pytanie 27

Uwzględniając klasyczne zasady fotografii, wskaż typ błędu który popełniono przy kadrowaniu zdjęcia plenerowego.

A. Linia horyzontu.

B. Obramowanie.

C. Kadr centralny.

D. Kadr prosty.

Wybór odpowiedzi związanych z obramowaniem, kadrem centralnym oraz kadr prosty sugeruje pewne nieporozumienia w zakresie zasad kompozycji w fotografii. Obramowanie jest techniką, która wykorzystuje naturalne elementy otoczenia, takie jak gałęzie czy ramy, aby skoncentrować uwagę na głównym obiekcie zdjęcia. Chociaż może być użyteczne w niektórych kontekstach, nie jest to błąd kadrowania, lecz raczej technika wspierająca kompozycję. Kadr centralny, z kolei, polega na umieszczaniu obiektu głównego w centrum obrazu. Chociaż ta technika może być efektywna w przypadku niektórych tematów, w plenerze często prowadzi do statyczności i braku dynamiki zdjęcia, co nie jest zawsze pożądane. Kadrowanie w formie kadr prosty, w którym linie kadru są równoległe i proste, również nie uwzględnia kluczowego elementu linii horyzontu. Ważne jest, aby zrozumieć, że wszystkie te koncepcje mogą być użyte w odpowiednich kontekstach, jednak w przypadku błędu kadrowania, jakim jest nachylona linia horyzontu, ich zastosowanie nie rozwiązuje problemu. Właściwa kompozycja wymaga zrozumienia i harmonijnego łączenia różnych elementów, aby przekazać zamierzony przekaz i estetykę obrazu.

Pytanie 28

Fotografując w studiu portret pięcioosobowej rodziny, najlepszym rozwiązaniem jest zastosowanie światła rozproszonego, używając

A. srebrnej blendy

B. transparentnych parasolek

C. stożkowego tubusu

D. lampy z wrotami

Parasolki transparentne są idealnym narzędziem do tworzenia światła rozproszonego, co jest kluczowe w przypadku fotografii portretowej rodzinnej. Dzięki swojej konstrukcji, parasolki te rozpraszają światło, co pozwala na uzyskanie łagodnych cieni i naturalnych tonów skóry, co jest istotne przy fotografowaniu większej grupy osób. W praktyce, gdy używamy parasolek transparentnych, światło jest równomiernie rozprowadzane na wszystkich osobach w kadrze, co eliminuje ryzyko, że jedna osoba będzie oświetlona zbyt mocno, podczas gdy inna pozostanie w cieniu. Zastosowanie tego rodzaju oświetlenia jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotograficznej, gdzie naturalność i harmonia tonalna są priorytetowe. Efekty uzyskane przy użyciu parasolek transparentnych są często stosowane w sesjach zdjęciowych rodzinnych, które mają na celu uchwycenie autentycznych emocji i interakcji między członkami rodziny. Takie podejście sprawia, że zdjęcia są bardziej przyjemne dla oka oraz lepiej oddają charakter relacji między osobami.

Pytanie 29

Jakie oświetlenie powinno być użyte przy rejestracji obrazu, aby podkreślić splot nitki wełnianego swetra?

A. Boczne rozproszone

B. Bezcieniowe

C. Boczne skierowane

D. Symetryczne, dwoma źródłami światła

Oświetlenie bezcieniowe, choć może wydawać się praktycznym rozwiązaniem, nie jest odpowiednie do uwypuklenia tekstury swetra. Takie oświetlenie polega na równomiernym rozkładzie światła, co prowadzi do braku cieni i minimalizacji kontrastu. W efekcie, detale splotu nie będą widoczne, co ograniczy estetykę obrazu. W przypadku oświetlenia bocznego rozproszonego, choć istnieje szansa na stworzenie delikatnych cieni, brak jest precyzyjnego kierowania światła, co również nie podkreśli charakterystycznych cech materiału. Dlatego też, wynikiem takiego oświetlenia mogą być zdjęcia z małą wyrazistością detali. Z kolei symetryczne oświetlenie dwoma źródłami światła, mimo że może dawać przyjemny efekt wizualny, również działa na zasadzie zmiękczania cieni, co może prowadzić do zatarcia charakterystyki splotu swetra. W praktyce, błędem jest myślenie, że bardziej równomierne oświetlenie zawsze przynosi lepsze rezultaty. W kontekście fotografii odzieżowej, kluczowe jest zrozumienie, jak różne źródła światła wpływają na percepcję detali i tekstur, dlatego dla uwypuklenia splotu wełnianego swetra, zastosowanie skrajnie kierunkowego oświetlenia jest najbardziej efektywne.

Pytanie 30

Powiększalnik pozwalający na uzyskiwanie kolorowych kopii w technice subtraktywnej dysponuje głowicą filtracyjną z filtrami korekcyjnymi w kolorach:

A. czerwona, zielona, niebieska

B. purpurowa, zielona, niebieska

C. purpurowa, żółta, niebieskozielona

D. czerwona, żółta, niebieska

Wybór filtrów w niepoprawnych odpowiedziach wskazuje na błędne zrozumienie zasad działania druku subtraktywnego. Na przykład, filtr czerwoną nie może skutecznie współpracować z filtrem zielonym, ponieważ oba te kolory znajdują się na przeciwnych końcach spektrum kolorów, co skutkuje nieskuteczną absorpcją światła. Z tego powodu, użycie tych filtrów jednocześnie prowadzi do niewłaściwego odwzorowania kolorów i pogorszenia jakości wydruków. Ponadto, w przypadku filtrów purpurowych i niebieskich, ich współdziałanie z innymi kolorami również nie przynosi oczekiwanych rezultatów, gdyż mogą one eliminować zbyt wiele długości fal, co ogranicza paletę kolorów. Kluczowe jest zrozumienie, że w druku subtraktywnym każdy filtr powinien współpracować z innymi w sposób, który umożliwia uzyskanie pełnego spektrum kolorów. Metaliczne i jaskrawe kolory, takie jak np. ciemnozielony czy purpurowy, mogą również prowadzić do mylnych wniosków o ich przydatności jako filtrów w kontekście odwzorowania barw. Dlatego fundamentalne jest, aby podczas wyboru filtrów kierować się nie tylko ich nazwami, ale przede wszystkim ich właściwościami optycznymi oraz ich zdolnością do absorbowania odpowiednich długości fal świetlnych.

Pytanie 31

Przy wykonywaniu zdjęcia plenerowego ustalono parametry ekspozycji: czas naświetlania 1/125 s, przysłona f/11. Określ parametry ekspozycji, które należy zastosować po założeniu na obiektyw filtra o współczynniku krotności 2?

A. 1/60 s, f/16

B. 1/125 s, f/4

C. 1/125 s, f/8

D. 1/60 s, f/8

Wiele nieporozumień w tym pytaniu wynika z niezrozumienia, jak działają filtry o określonej krotności i jak powinno się je kompensować w ustawieniach ekspozycji. Założenie filtra o krotności 2, czyli tzw. ND2, sprawia, że do matrycy dociera tylko połowa światła – czyli jeden stopień przysłony mniej. Powszechnym błędem jest próba kompensacji tej straty przez jednoczesną zmianę zarówno czasu naświetlania, jak i przysłony, co prowadzi do zbyt dużej korekty lub zaburza zamierzony efekt fotograficzny. Przykładowo, wydłużenie czasu z 1/125 s na 1/60 s razem z otwarciem przysłony do f/8 to dwie korekty, każda o jeden stopień – razem dają dwa stopnie kompensacji, co oznacza prześwietlenie zdjęcia. Z kolei zmiana tylko czasu naświetlania z 1/125 s na 1/60 s bez zmiany przysłony również kompensuje stratę światła, ale wpływa na ewentualne poruszenie zdjęcia, co może być niepożądane w plenerze, szczególnie przy dynamicznych scenach. Opcja przysłony f/4 przy niezmienionym czasie zdecydowanie przesadza z kompensacją i prowadzi do prześwietlenia: f/4 względem f/11 to aż trzy pełne stopnie różnicy. Takie błędy są dość powszechne, szczególnie na początku przygody z fotografią, bo łatwo pomylić stopnie przysłony i czasów. Z mojego punktu widzenia warto na spokojnie przećwiczyć kompensacje w praktyce, żeby nie gubić się w zawiłościach ustawień. Kluczem jest: przy NDx2 zmieniamy tylko o jeden stopień i tylko jedną z wartości – czas lub przysłonę, a nie obie na raz. Takie podejście jest nie tylko logiczne, ale i zgodne z dobrymi praktykami pracy w plenerze.

Pytanie 32

Kiedy wykonujemy zdjęcia portretowe w plenerze w słoneczne południe, aby złagodzić światło docierające wprost na fotografowany obiekt, co należy zastosować?

A. ekran odbijający

B. ekran dyfuzyjny

C. blenda srebrna

D. blenda złota

Ekran dyfuzyjny jest doskonałym narzędziem do zmiękczania światła, które pada bezpośrednio na obiekt fotografowany, szczególnie w warunkach intensywnego nasłonecznienia. Zastosowanie takiego ekranu pozwala na rozproszenie światła, co eliminuje ostre cienie i sprawia, że skóra modela wygląda bardziej naturalnie i atrakcyjnie. Ekrany dyfuzyjne, wykonane na przykład z materiału o wysokiej przepuszczalności światła, są lekkie i łatwe w użyciu, co czyni je idealnym rozwiązaniem dla fotografów plenerowych. W praktyce można ustawić ekran w taki sposób, aby padające światło dzienne było miękko rozproszone, co poprawia jakość obrazu. Warto również zauważyć, że stosowanie ekranów dyfuzyjnych jest zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii portretowej, gdzie estetyka i komfort modela są kluczowe. Użycie ekranów dyfuzyjnych znajduje zastosowanie nie tylko w fotografii portretowej, ale także w innych dziedzinach, takich jak fotografia produktowa czy mody, gdzie odpowiednie oświetlenie ma kluczowe znaczenie dla końcowego efektu.

Pytanie 33

W nowoczesnych technikach fotografii produktowej termin splash photography odnosi się do

A. specjalnej metody oświetlenia rozpraszającego refleksy na powierzchniach

B. fotografowania płynów w ruchu z użyciem bardzo krótkich czasów ekspozycji

C. fotografowania z użyciem gęstej mgły do stworzenia efektu atmosferycznego

D. techniki łączenia zdjęć produktów z efektami wodnymi dodanymi cyfrowo

Splash photography to technika, która koncentruje się na uchwyceniu płynów w ruchu, z wykorzystaniem bardzo krótkich czasów ekspozycji. Dzięki temu możliwe jest zarejestrowanie dramatycznych i detalicznych ujęć, które pokazują krople wody, rozpryskujące się elementy oraz inne efekty związane z ruchem płynów. W praktyce, fotografowie często stosują czas naświetlania krótszy niż 1/1000 sekundy, co pozwala na uchwycenie wyjątkowych momentów, które gołym okiem mogą być trudne do zauważenia. Przykładem może być zdjęcie kropli wody spadającej na powierzchnię, gdzie w ujęciu widać każdy szczegół, jak rozprysk czy odbicie światła. Warto dodać, że ta technika wymaga precyzyjnego ustawienia aparatu, odpowiedniego oświetlenia oraz często współpracy z dodatkowymi akcesoriami, jak np. reflektory czy tła, aby uzyskać najlepsze rezultaty. Użycie splash photography znajduje zastosowanie nie tylko w reklamie produktów, ale również w sztuce, gdzie taki styl może dodać dynamiki i wizualnej atrakcyjności do zdjęć.

Pytanie 34

Aby uzyskać efekt zatrzymania ruchu opadającej kropli wody, jaki powinien być ustawiony czas naświetlania?

A. 1/30 s

B. 1/500 s

C. 1/2000 s

D. 1/125 s

Odpowiedź 1/2000 s jest prawidłowa, ponieważ czas naświetlania na poziomie 1/2000 sekundy jest wystarczająco krótki, aby zarejestrować bardzo szybkie zjawiska, takie jak spadająca kropla wody. Przy tak krótkim czasie naświetlania, aparat jest w stanie 'zamrozić' ruch, co oznacza, że zarejestruje obraz z minimalnym rozmyciem. W praktyce, takie ustawienia są często stosowane w fotografii sportowej, gdzie szybko poruszające się obiekty muszą być uchwycone w pełnej ostrości. W przypadku fotografii przyrody, na przykład podczas dokumentowania spadających kropli deszczu czy wodospadów, krótki czas naświetlania pozwala uwiecznić detale, które normalnie mogłyby umknąć w wyniku ruchu. Dobrą praktyką jest również zrozumienie, że dla osiągnięcia podobnych efektów, można zastosować dodatkowe akcesoria, takie jak lampy błyskowe, które umożliwiają jeszcze szybsze zamrożenie ruchu. Warto zaznaczyć, że techniki te są zgodne z zasadami stosowanymi w profesjonalnej fotografii, gdzie precyzyjne ustawienia aparatu mają kluczowe znaczenie dla jakości uzyskiwanych obrazów.

Pytanie 35

Którą techniką zostało wykonane zdjęcie?

A. Solaryzacji.

B. Niskiego klucza.

C. Reliefu.

D. Wysokiego klucza.

Odpowiedź na pytanie jest poprawna, ponieważ technika wysokiego klucza charakteryzuje się użyciem jasnych obiektów na jasnym tle, co jest widoczne w analizowanym zdjęciu. W praktyce zdjęcia wykonane w tej technice mają na celu uzyskanie delikatnego, eterycznego efektu, co czyni je idealnym rozwiązaniem w portretach, fotografii mody oraz produktowej. Technika wysokiego klucza stosowana jest przy oświetleniu, które minimalizuje cienie, a głównym celem jest uzyskanie harmonijnej kompozycji z dominującymi tonami jasnymi. W dobrych praktykach fotograficznych, warto stosować odbłyśniki, które pomogą w równomiernym rozkładzie światła oraz w eliminacji niepożądanych cieni. Dodatkowo, warto zwrócić uwagę na ustawienia ekspozycji w aparacie, aby uzyskać pożądany efekt bez przepalenia jasnych partii obrazu. Użycie tej techniki może pomóc w tworzeniu przyjemnych wizualnie zdjęć, które przyciągają uwagę widza, a także mogą być skuteczne w promowaniu produktów o jasnych kolorach.

Pytanie 36

W odniesieniu do obrazu sformułowanie „harmonijny układ celowo dobranych elementów tworzących całość na płaszczyźnie” odnosi się do

A. kompozycji.

B. digitalizacji.

C. rozdzielczości.

D. głębi koloru.

Wybrałeś kompozycję i bardzo dobrze, bo właśnie to pojęcie najlepiej opisuje harmonijny układ celowo dobranych elementów tworzących całość na płaszczyźnie. Kompozycja to absolutna podstawa w każdej dziedzinie sztuki wizualnej – czy to grafika komputerowa, fotografia, malarstwo czy nawet projektowanie UX/UI. W praktyce chodzi o świadome rozmieszczanie kształtów, kolorów, linii, punktów i wszystkich innych składników obrazu w taki sposób, by uzyskać logiczny, estetyczny i czytelny efekt końcowy. To właśnie dzięki kompozycji przekaz obrazu jest przejrzysty, a odbiorca od razu wie, na czym się skupić. Standardy branżowe, np. w projektowaniu graficznym, zalecają stosowanie zasad takich jak złoty podział, reguła trójpodziału, symetria czy kontrast – wszystko po to, by obraz był nie tylko ładny, ale i funkcjonalny. Moim zdaniem, dobra kompozycja to najlepszy sposób, żeby nawet prostą grafikę zamienić w coś, co przyciąga uwagę i zostaje w pamięci. Jeśli chcesz pracować w branży kreatywnej, to ćwiczenie czytania i tworzenia różnych kompozycji jest kluczowe. Niezależnie czy rysujesz, tworzysz plakaty czy projektujesz interfejs, kompozycja zawsze będzie jednym z fundamentów twojej pracy.

Pytanie 37

Technika light painting polega na

A. stosowaniu filtrów kolorowych na obiektywach

B. cyfrowym nakładaniu efektów świetlnych w postprodukcji

C. przemieszczaniu źródeł światła podczas długiej ekspozycji

D. równoczesnym użyciu wielu lamp błyskowych

Techniki wykorzystujące lampy błyskowe są powszechnie stosowane w fotografii, ale nie mają nic wspólnego z light painting. Odpowiedź sugerująca równoczesne użycie wielu lamp błyskowych nie uwzględnia kluczowej cechy light painting – długiej ekspozycji, która pozwala na rejestrowanie ruchu światła. Lampy błyskowe, które działają na zasadzie krótkiego błysku, rejestrują tylko moment, kiedy lampa się zapala, co jest zupełnie inne od efektu uzyskiwanego w light painting, gdzie światło jest rejestrowane przez kilka sekund lub nawet minut. Z kolei cyfrowe nakładanie efektów świetlnych w postprodukcji to technika, która polega na dodawaniu efektów do zdjęcia po jego zrobieniu, co nie jest zgodne z ideą light painting, gdzie proces twórczy odbywa się w czasie rzeczywistym podczas naświetlania. Stosowanie filtrów kolorowych na obiektywach również nie ma związku z light painting; filtry te zmieniają barwę światła przed dotarciem do matrycy aparatu, ale nie angażują ruchu światła w taki sposób, jak ma to miejsce w technice malowania światłem. Te nieporozumienia wskazują na brak zrozumienia charakterystyki light painting, która łączy w sobie zarówno technikę, jak i elementy artystyczne. Użytkownicy często mylą różne metody fotografii, co prowadzi do błędnych wniosków; kluczem do prawdziwego zrozumienia light painting jest nauka o długich czasach naświetlania oraz umiejętność pracy z ruchomymi źródłami światła.

Pytanie 38

Który element aparatu fotograficznego odpowiada za regulację czasu naświetlania materiału światłoczułego?

A. Migawka

B. Matówka

C. Przysłona

D. Obiektyw

Przysłona, obiektyw czy matówka to elementy aparatu, ale nie one odpowiadają za regulację czasu naświetlania materiału światłoczułego. Przysłona jest ważna, ponieważ kontroluje ilość światła wpadającego do aparatu, a jej wartość f określa, jak szeroko otwiera się otwór w obiektywie. Większa przysłona (niższa wartość f) pozwala na wpuszczenie większej ilości światła, co w połączeniu z czasem naświetlania może wpływać na ogólną ekspozycję zdjęcia. Obiektyw natomiast jest odpowiedzialny za ogniskowanie światła i obrazowanie, ale nie ma bezpośredniego wpływu na czas naświetlania. Matówka, która służy jako element wizualizacji obrazu w aparatcie, nie ma żadnego wpływu na ekspozycję, gdyż jej zadanie polega głównie na ułatwieniu kadrowania i ustawiania ostrości. Zrozumienie, jak te elementy współdziałają ze sobą, jest istotne dla uzyskania poprawnych ekspozycji, ale kluczowym elementem regulującym czas naświetlania jest wyłącznie migawka. Często błędne są również myśli, że przysłona i migawka są tym samym, co prowadzi do nieporozumień w praktyce fotograficznej. Właściwe zrozumienie roli każdej z tych komponentów jest kluczowe dla poprawnego posługiwania się aparatem i osiągania oczekiwanych rezultatów w fotografii.

Pytanie 39

W celu wyostrzenia szczegółów obrazu w programie Adobe Photoshop należy zastosować polecenie

A. Filtr>Wyostrzanie>Maska warstwy.

B. Filtr> Stylizacja/Błyszczące krawędzie.

C. Filtr>Wyostrzanie>Maska wyostrzająca.

D. Filtr> Artystyczne/Posteryzacja krawędzi.

Maska wyostrzająca (Unsharp Mask) to jedno z najczęściej wykorzystywanych narzędzi w profesjonalnej obróbce zdjęć w Photoshopie. W praktyce, jeśli chcesz poprawić ostrość detali, właśnie to polecenie znajdziesz zawsze w workflow każdego grafika czy fotografa. Działa to w ten sposób, że filtr analizuje różnice kontrastu na krawędziach i odpowiednio je wzmacnia, dzięki czemu szczegóły stają się wyraźniejsze bez wprowadzania nienaturalnych artefaktów, o ile nie przesadzisz z parametrami. Maska wyostrzająca pozwala na precyzyjną regulację – można ustawić zarówno promień działania, jak i siłę efektu oraz próg, co daje bardzo dużą kontrolę nad finalnym wyglądem obrazu. Osobiście uważam, że to podstawa retuszu portretów czy przygotowania zdjęć do druku – warto tylko pamiętać, by pracować na skopiowanej warstwie, żeby zawsze mieć możliwość cofnięcia zmian. Co ciekawe, choć nazwa może wprowadzać w błąd, nie chodzi tu o klasyczną maskę warstwy, tylko o specyficzny algorytm wyostrzania bazujący na osłabieniu zamglenia krawędzi. W branży to absolutny standard – zarówno w edycji zdjęć produktowych, jak i w fotografii ślubnej. Moim zdaniem każdy, kto na poważnie myśli o grafice komputerowej, powinien opanować właściwe wykorzystanie Maski wyostrzającej, bo to narzędzie daje fenomenalną kontrolę nad wyrazistością obrazu.

Pytanie 40

Który rodzaj oświetlenia na planie zdjęciowym należy skorygować, aby zmniejszyć głębokość cieni po stronie nieoświetlonej fotografowanego obiektu przestrzennego?

A. Konturowe.

B. Wypełniające.

C. Górne.

D. Dolne.

Świetnie zauważone, że to właśnie światło wypełniające odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu głębokości cieni po stronie nieoświetlonej obiektu. W praktyce oświetlenia planu zdjęciowego, światło wypełniające służy do zmiękczania i redukcji kontrastów powstałych przez światło główne, które zazwyczaj pada z jednej, wybranej strony. W fotografii portretowej czy reklamowej często stosuje się blendy, softboxy lub ekrany odbijające, które pomagają doświetlić tę ciemniejszą część twarzy lub obiektu, przez co obraz staje się bardziej czytelny i plastyczny. Moim zdaniem to właśnie umiejętne balansowanie światłem wypełniającym świadczy o profesjonalizmie operatora obrazu – nie ma nic gorszego niż zbyt głębokie, „czarne dziury” po stronie nieoświetlonej, które zabiją detal i klimat sceny. W branżowych standardach, np. przy zdjęciach filmowych, stosuje się zasadę proporcji światła kluczowego do wypełniającego (tzw. ratio, np. 2:1 lub 4:1), żeby świadomie kontrolować nastroje kadru. Niektórzy operatorzy osiągają ciekawe efekty właśnie poprzez delikatne rozjaśnianie cieni, dzięki czemu całość wydaje się bardziej naturalna i przyjazna dla oka widza. Warto poeksperymentować na własnych sesjach z różną mocą i pozycją światła wypełniającego – efekty potrafią być naprawdę zaskakujące.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej