Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 09:05
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 09:22

Egzamin zdany!

Wynik: 21/40 punktów (52,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Do fotografowania scen o dużym kontraście, w celu prawidłowej rejestracji szczegółów w światłach należy w aparacie fotograficznym ustawić tryb pomiaru

A. punktowy.

B. matrycowy.

C. centralnie ważony.

D. uśredniony.

Wybór innego trybu niż pomiar punktowy przy scenach o dużym kontraście bywa dość mylący, ale to częsty błąd, zwłaszcza u osób, które dopiero wchodzą głębiej w tematykę ekspozycji. Pomiar matrycowy (czyli wielosegmentowy) oraz uśredniony analizują praktycznie całą powierzchnię kadru lub jej dużą część, a w efekcie próbują dobrać ekspozycję według 'średniej jasności' całej sceny. Brzmi rozsądnie, ale w praktyce – jeśli masz bardzo jasne światła i bardzo ciemne cienie, aparat będzie dążył do kompromisu, co zwykle kończy się przepaleniem detali w światłach albo zanikaniem szczegółów w cieniach. Z mojego doświadczenia, to typowy problem podczas fotografowania koncertów, ślubów czy zimowych krajobrazów – ustawienie na matrycowy albo uśredniony sprawia, że aparat często 'gubi' to, co najważniejsze. Tryb centralnie ważony jest niby lepszy, bo skupia się bardziej na środku kadru, ale i tak bierze pod uwagę spory obszar wokół środka, więc przy bardzo kontrastowych scenach nadal łatwo o przesadną ekspozycję tła kosztem świateł. Typowym błędem jest myślenie, że aparaty zawsze 'wiedzą lepiej', jak ustawić ekspozycję – moim zdaniem właśnie z tego powodu warto nauczyć się korzystać z pomiaru punktowego, który daje największą kontrolę, szczególnie kiedy zależy nam, by nie stracić detali w najjaśniejszych miejscach. Branżowe standardy, zwłaszcza w fotografii profesjonalnej, podkreślają, że precyzyjny pomiar kluczowych partii obrazu (np. bieli sukni ślubnej pod słońce) deklasuje wszelkie automatyczne uśrednianie. Warto więc pamiętać – jeśli scena ma duży kontrast, a światła są krytyczne, zautomatyzowane tryby pomiaru nie dadzą Ci tej kontroli, którą zapewnia punktowy. To nie jest tak, że inne tryby są złe zawsze, ale w takich warunkach po prostu nie mają szans z precyzją pomiaru punktowego.

Pytanie 2

Odbitki o wymiarach 10 x 15 cm można uzyskać bez kadrowania z negatywu?

A. 4 x 5 cala

B. 6 x 4,5 cm

C. 6 x 6 cm

D. 24 x 36 mm

Odpowiedź 24 x 36 mm jest prawidłowa, ponieważ jest to standardowy format negatywu filmowego, który odpowiada proporcjom 10 x 15 cm. Oznacza to, że negatyw w tym formacie doskonale pasuje do odbitki w podanym rozmiarze bez konieczności kadrowania, co jest kluczowe w procesie druku. W praktyce, gdy fotografujemy przy użyciu aparatu 35 mm, otrzymujemy obraz o wymiarach 24 x 36 mm, który w pełni można wykorzystać do wykonania odbitki o wymiarach 10 x 15 cm. Warto dodać, że podczas przetwarzania zdjęć i ich późniejszego drukowania, wiele laboratoriów fotograficznych stosuje ten standard, co ułatwia pracę fotografom. Zrozumienie tych proporcji jest istotne nie tylko dla dorosłych, ale także dla osób uczących się fotografii, ponieważ pozwala lepiej planować zdjęcia i ich późniejszą obróbkę. Standardy te są szczególnie ważne w profesjonalnej fotografii, gdzie jakość i dokładność formatu mają kluczowe znaczenie dla efektywności pracy.

Pytanie 3

Aby uzyskać srebrzystą kopię pozytywową z czarno-białego negatywu w skali powiększenia 4:1, jakie urządzenie należy wykorzystać?

A. kopiarkę stykową

B. powiększalnik

C. skaner płaski

D. naświetlarkę

Powiększalnik jest kluczowym narzędziem w procesie uzyskiwania srebrowych kopii pozytywowych z negatywów czarno-białych. Dzięki możliwości regulacji powiększenia obrazu, powiększalnik pozwala uzyskać kopiowane obrazy w różnych skalach, w tym 4:1, co oznacza, że obraz wyjściowy jest czterokrotnie większy niż oryginalny negatyw. Praktycznie, podczas używania powiększalnika, negatyw jest umieszczany w odpowiedniej kasetce, a źródło światła oświetla go, przechodząc przez soczewki, które powiększają obraz i rzutują go na papier fotograficzny. W ten sposób można uzyskać wysoką jakość srebrowych kopii, które charakteryzują się doskonałym odwzorowaniem detali oraz kontrastu. W branży fotograficznej korzystanie z powiększalników jest standardem, a to narzędzie znajduje zastosowanie zarówno w profesjonalnych laboratoriach, jak i w amatorskich darkroomach. Dodatkowo, powiększalniki oferują możliwość precyzyjnej kontroli nad parametrami naświetlania, co pozwala na uzyskiwanie pożądanych efektów artystycznych.

Pytanie 4

Jakie akcesoria fotograficzne używane podczas cyfrowego zapisu obrazu umożliwiają ocenę prawidłowości odwzorowania kolorów na fotografii?

A. Zielone tło

B. Blenda

C. Światłomierz

D. Wzornik barw

Zielone tło jest często stosowane w technice kluczowania, zwłaszcza w produkcji filmowej i graficznej, ale nie ma związku z oceną odwzorowania kolorów na zdjęciu. Kluczowanie polega na wymianie koloru tła na inny obraz, co może wprowadzać dodatkowe zniekształcenia barw, a nie pomaga w ich ocenie. Światłomierz natomiast służy do pomiaru intensywności światła, co jest istotne przy ustawianiu ekspozycji, ale nie dostarcza informacji o jakości odwzorowania kolorów. Jego główną funkcją jest zapewnienie odpowiedniej ilości światła w momencie rejestracji obrazu, co nie ma bezpośredniego wpływu na zgodność kolorów z rzeczywistością. Blenda jest narzędziem używanym do odbicia lub rozproszenia światła, co ma wpływ na oświetlenie i dynamikę obrazu, ale nie pomoże w ocenie jego kolorystyki. Często mylone jest pojęcie ekspozycji ze odwzorowaniem kolorów, co prowadzi do nieporozumień. Niezrozumienie różnicy między tymi zagadnieniami może skutkować niewłaściwym doborem akcesoriów do oceny jakości zdjęć, co z kolei obniża jakość końcowego efektu fotograficznego.

Pytanie 5

Technika fotografii czasowej (time-lapse) wymaga

A. zastosowania przysłony o wartości co najmniej f/22

B. użycia filtru neutralnego szarego i bardzo długiego czasu naświetlania

C. użycia teleobiektywu o długiej ogniskowej minimum 300mm

D. wykonania serii zdjęć w określonych odstępach czasu i połączenia ich w film

Technika fotografii czasowej, znana również jako time-lapse, polega na rejestrowaniu serii zdjęć w określonych odstępach czasu, które następnie są łączone w film. Taki proces pozwala uchwycić zmiany, które zachodzą w dłuższym okresie w znacznie przyspieszony sposób. Przykładowo, można zarejestrować kwitnienie rośliny lub ruch chmur na niebie. Kluczowym elementem tej techniki jest zachowanie stałych warunków oświetleniowych i ustawień aparatu między kolejnymi ujęciami. W praktyce, często wykorzystuje się statywy, aby zapewnić stabilność obrazu przez cały czas trwania sesji. Warto również pamiętać o zainstalowaniu odpowiedniego oprogramowania do obróbki wideo, które umożliwi płynne połączenie zdjęć w film. W branży filmowej technika ta jest szeroko stosowana, a przykłady jej wykorzystania można znaleźć w dokumentach przyrodniczych oraz w artystycznych projekcjach."

Pytanie 6

Jaką ogniskową uznaje się za standardową dla obiektywu do aparatu średnioformatowego?

A. 80 mm

B. 110 mm

C. 200 mm

D. 50 mm

Wybór obiektywu o ogniskowej 80 mm dla aparatu średnioformatowego jest uzasadniony z kilku powodów. W kontekście aparatów średnioformatowych, ogniskowa 80 mm jest uważana za standardową, co oznacza, że zapewnia zbliżoną perspektywę do ludzkiego oka. Taki obiektyw jest niezwykle uniwersalny, idealny do portretów, zdjęć krajobrazowych oraz ogólnych ujęć. W praktyce, obiektywy o tej ogniskowej pozwalają na uzyskanie naturalnych proporcji w portretach, z jednoczesnym zachowaniem detali tła. Dodatkowo, przy przysłonie f/2.8 lub f/4, możliwe jest uzyskanie efektu pięknego rozmycia tła, co jest szczególnie cenione w fotografii portretowej. Warto również zwrócić uwagę, że wiele systemów średnioformatowych, takich jak Hasselblad czy Mamiya, oferuje obiektywy 80 mm, co czyni je popularnym wyborem wśród profesjonalnych fotografów. Takie podejście do wyboru ogniskowej wpisuje się w najlepsze praktyki branżowe, które wskazują na zrozumienie i wykorzystanie właściwości optycznych sprzętu, aby osiągnąć zamierzony efekt artystyczny oraz techniczny.

Pytanie 7

Podczas robienia zdjęć określono prawidłowe ustawienia ekspozycji: f/11 oraz 1/125 s. Jakie parametry ekspozycji powinny być użyte w danych warunkach oświetleniowych, aby osiągnąć maksymalną głębię ostrości i właściwe naświetlenie?

A. f/22 i 1/500 s

B. f/5,6 i 1/500 s

C. f/22 i 1/30 s

D. f/5,6 i 1/30 s

Wybór parametrów ekspozycji, takich jak f/5,6 oraz 1/500 s, f/5,6 oraz 1/30 s, czy f/22 oraz 1/500 s, nie sprzyja uzyskaniu dużej głębi ostrości w danych warunkach oświetleniowych. Przede wszystkim, zastosowanie f/5,6 skutkuje mniejszym otworem przysłony, co zmniejsza głębię ostrości. W przypadku fotografii, gdzie istotne jest uchwycenie detali w szerokim zakresie, takie ustawienie może prowadzić do nieostrości na krawędziach obrazu, co jest niepożądane, zwłaszcza w fotografii krajobrazowej. Dodatkowo, wybierając zbyt krótki czas naświetlania, jak 1/500 s przy f/5,6, można uzyskać efekt niedoświetlenia, ponieważ nie dostarczamy wystarczającej ilości światła do matrycy, co w rezultacie skutkuje utratą szczegółów w ciemniejszych partiach zdjęcia. Ze względu na zasady ekspozycji, jeśli zwiększamy wartość przysłony (f/22), powinniśmy także dostosować czas naświetlania, aby uzyskać właściwe naświetlenie. Zastosowanie 1/30 s w połączeniu z f/22 jest najbardziej odpowiednie w tym kontekście. Warto pamiętać, że w fotografii kluczowe jest zrozumienie zależności między przysłoną, czasem naświetlania a ISO, co pozwala na świadome manipulowanie tymi parametrami w celu uzyskania zamierzonych efektów wizualnych.

Pytanie 8

Przygotowując się do robienia zdjęć podczas wyścigów koni, warto zaopatrzyć się w

A. teleobiektyw

B. softbox

C. blendę

D. filtr połówkowy

Teleobiektyw to kluczowy element w fotografii wyścigów koni, ponieważ pozwala na zbliżenie się do akcji z daleka. Dzięki dużemu powiększeniu i wąskiemu polu widzenia, teleobiektywy umożliwiają uchwycenie dynamicznych momentów, takich jak galop koni, a także detali, które mogłyby zostać utracone przy użyciu obiektywów o mniejszej ogniskowej. Przykładem może być stosowanie teleobiektywu o ogniskowej 200 mm lub 300 mm, co pozwala na rejestrowanie emocjonujących ujęć z dystansu, bez zakłócania naturalnego zachowania zwierząt. W fotografii sportowej, a szczególnie w wyścigach, istotne jest także szybkie ustawianie ostrości, co jest możliwe dzięki nowoczesnym teleobiektywom, które często wyposażone są w zaawansowane systemy autofokusa. Dodatkowo, teleobiektywy pozwalają na uzyskanie efektu bokeh, co nadaje zdjęciom profesjonalny wygląd i skupia uwagę na głównym obiekcie. W kontekście standardów branżowych, teleobiektyw jest preferowany przez profesjonalnych fotografów sportowych, co czyni go nieodzownym narzędziem w tej dziedzinie.

Pytanie 9

Fotografia podlega ochronie prawa autorskiego, gdy

A. jest powielana i publikowana bez ograniczeń

B. stanowi formę komunikatu pozbawionego cech indywidualnych

C. jest oryginalna i odzwierciedla twórczość intelektualną twórcy

D. jest traktowana jako zwykła informacja prasowa

Fotografia jest objęta prawem autorskim, gdy wykazuje cechy oryginalności i twórczości intelektualnej autora. To oznacza, że musi być rezultatem indywidualnego spojrzenia na otaczający świat, a nie jedynie prostą rejestracją rzeczywistości. Na przykład, zdjęcie wykonane z unikalnej perspektywy, które uwiecznia nie tylko przedmiot, ale także emocje i kontekst, będzie chronione prawem autorskim. Przykłady zastosowania to zdjęcia artystyczne, które są tworzone z myślą o ekspresji artystycznej, a także fotografie dokumentalne, gdzie autor ma na celu przedstawienie swojego punktu widzenia na dany temat. W branży fotograficznej ważne jest, aby twórcy wiedzieli, że oryginalność ich pracy nie tylko przyczynia się do ochrony prawnej, ale również wpływa na wartość rynkową ich dzieł. Podczas publikacji lub sprzedaży fotografii, znajomość przepisów prawa autorskiego oraz umiejętność udowodnienia oryginalności może być kluczowa w przypadku sporów dotyczących naruszenia praw.

Pytanie 10

Opublikowanie zdjęcia dziecka z uroczystości rozpoczęcia zajęć w przedszkolu na stronie internetowej przedszkola wymaga zgody

A. opiekuna prawnego dziecka.

B. dyrektora przedszkola.

C. dziecka.

D. koleżanek.

Publikacja zdjęcia dziecka na stronie internetowej przedszkola to poważna sprawa, jeśli chodzi o ochronę danych osobowych. Moim zdaniem warto pamiętać, że zgodnie z RODO i polskim prawem oświatowym, każde wykorzystanie wizerunku dziecka wymaga zgody jego opiekuna prawnego, a nie samego dziecka, dyrektora czy koleżanek. To opiekun prawny ma prawo decydować, czy fotografię dziecka można w ogóle rozpowszechniać – i nie ma tutaj wyjątków, nawet jeśli sytuacja wydaje się naprawdę niewinna, jak rozpoczęcie roku. W praktyce przedszkola i szkoły stosują specjalne formularze zgód na początku roku szkolnego, gdzie rodzice wyraźnie zaznaczają, czy pozwalają na użycie zdjęć swoich pociech w materiałach promocyjnych czy na stronie placówki. Branżowe standardy wyraźnie wskazują, że bez tej zgody publikacja może doprowadzić do poważnych konsekwencji prawnych, w tym naruszenia dóbr osobistych dziecka oraz kary finansowe dla przedszkola. Dla bezpieczeństwa najlepiej zawsze mieć taką zgodę na piśmie, bo w razie wątpliwości to ona jest podstawą do ewentualnej obrony. Uważam, że w erze cyfrowej świadomość takich zasad jest wręcz obowiązkowa – nie tylko dla dyrektorów, ale i każdego nauczyciela i wychowawcy.

Pytanie 11

Jakiej operacji nie da się zrealizować w programie Adobe Photoshop?

A. Wypełnienia zaznaczenia

B. Trasowania mapy bitowej

C. Obrysowania zaznaczenia

D. Rasteryzacji warstwy tekstowej

Trasowanie mapy bitowej to proces, który nie jest bezpośrednio wspierany w programie Adobe Photoshop. W Photoshopie mamy do czynienia z grafiką rastrową, co oznacza, że obrazy składają się z pikseli. Natomiast trasowanie mapy bitowej jest techniką, która najczęściej kojarzy się z grafiką wektorową. W przypadku wektorów, trasowanie polega na przekształceniu obrazu rastrowego w zestaw linii i kształtów opartych na matematycznych równaniach. Adobe Illustrator jest programem, który lepiej sprawdza się w tym zakresie, oferując narzędzia do wektoryzacji. W Photoshopie można jednak konwertować rastrowe warstwy na wektory w ograniczonym zakresie, ale pełne trasowanie wymaga dedykowanych narzędzi. W kontekście praktycznym, umiejętność rozróżniania między grafiką rastrową a wektorową jest kluczowa w branży kreatywnej, gdzie często musimy wybierać odpowiednie narzędzia zgodnie z wymaganiami projektu. Warto zatem znać możliwości różnych programów i ich odpowiednie zastosowanie.

Pytanie 12

Aby wykonać zdjęcie makrograficzne przy użyciu aparatu wielkoformatowego, jakie akcesorium powinno być użyte?

A. osłonę przeciwsłoneczną

B. dodatkowy wyciąg miecha

C. filtr czerwony

D. kolumnę reprodukcyjną

Niektóre odpowiedzi mylą kluczowe zasady fotografii makro z innymi technikami. Kolumna reprodukcyjna, mimo że jest użyteczna w różnych kontekstach fotograficznych, nie jest niezbędna do wykonywania zdjęć makrograficznych. To narzędzie jest bardziej związane z reprodukcją dzieł sztuki i nie zapewnia elastyczności w manipulacji odległością oraz perspektywą, co jest kluczowe w makrofotografii. Filtr czerwony jest stosowany w celu modyfikacji kolorystyki zdjęć, ale nie wpływa na parametry techniczne, które są istotne w makrofotografii, takich jak ostrość czy głębia ostrości. Osłona przeciwsłoneczna, chociaż użyteczna w ograniczaniu odblasków i poprawie kontrastu, nie ma wpływu na same aspekty techniczne związane z odpowiednim ustawieniem kamery dla zdjęć makro. Typowym błędem w analizie tego zagadnienia jest brak zrozumienia, że makrofotografia wymaga nie tylko odpowiednich narzędzi, ale także precyzyjnego ustawienia, które można osiągnąć jedynie poprzez dodatkowy wyciąg miecha, a nie poprzez inne akcesoria, które nie mają bezpośredniego wpływu na jakość zdjęć makro. Zrozumienie odpowiednich technik i narzędzi jest kluczowe w dążeniu do uzyskania wysokiej jakości wyników w fotografii.

Pytanie 13

Lokalne poprawki w cyfrowym obrazie, które polegają na wypełnieniu luk, można zrealizować przy użyciu narzędzia o nazwie

A. szybka maska

B. lasso

C. stempel

D. różdżka, stempel

Narzędzie stempel, znane również jako klon, jest niezwykle użyteczne w miejscowym retuszu obrazu cyfrowego, ponieważ pozwala na precyzyjne uzupełnianie ubytków poprzez kopiowanie pikseli z jednego obszaru obrazu do drugiego. Użytkownik może wybierać punkty źródłowe, z których będą pobierane piksele, co umożliwia dokładne dopasowanie tekstury i koloru. Przykładem zastosowania stempla jest usuwanie niechcianych obiektów, takich jak plamy czy zarysowania na zdjęciach. W profesjonalnych programach graficznych, takich jak Adobe Photoshop, narzędzie to jest standardem w procesie retuszu, a jego skuteczność wzrasta wraz z umiejętnościami użytkownika. Warto pamiętać o używaniu różnych rozmiarów pędzli oraz ajustowaniu twardości narzędzia, co pozwala na bardziej naturalny efekt końcowy i minimalizuje widoczność poprawek. Dobrą praktyką jest również praca na nowych warstwach, co umożliwia łatwe cofanie zmian oraz większą kontrolę nad efektem końcowym.

Pytanie 14

Na zdjęciu zastosowano plan

A. amerykański.

B. pełny.

C. zbliżenie.

D. bliski.

Wybór niewłaściwych odpowiedzi związany jest z nieporozumieniami dotyczącymi definicji różnych rodzajów kadrów. Odpowiedź 'bliski' odnosi się do ujęcia, które obejmuje postać od głowy do ramion, co jest istotne w portrecie, jednak w kontekście zdjęcia pełnego nie oddaje ono potrzebnej perspektywy całości. 'Zbliżenie' to kolejna niepoprawna koncepcja, która skupia się na detalu, takim jak twarz czy obiekt, co całkowicie pomija szerszy kontekst, który jest kluczowy dla planu pełnego. Wreszcie, odpowiedź 'amerykański' odnosi się do specyficznego typu kadru, który obejmuje postać od głowy do kolan, lecz nie oddaje charakterystyki planu pełnego. Tego rodzaju błędy wynikają często z braku zrozumienia, jak różne typy kadrów wpływają na narrację wizualną. Kluczowe jest, aby fotograficy i filmowcy rozumieli, że każdy typ kadru ma swoje unikalne zastosowanie i rolę w opowiadaniu historii. Stąd, wybór niewłaściwego kadru może prowadzić do zniekształcenia przekazu, co jest istotnym błędem w praktyce wizualnej. Umiejętność rozróżniania i zastosowania odpowiednich kadrów jest fundamentalna dla efektywnej komunikacji w sztuce wizualnej.

Pytanie 15

W celu uzyskania efektu zmiany ogniskowej obiektywu należy zastosować

A. filtr korekcyjny.

B. konwerter.

C. filtr konwersyjny

D. nasadkę zwielokrotniającą.

Wiele osób mylnie utożsamia efekt zmiany ogniskowej obiektywu z zastosowaniem różnego rodzaju nasadek czy filtrów, co wynika często z nieprecyzyjnego rozumienia pojęć optycznych. Nasadka zwielokrotniająca brzmi kusząco, ale w praktyce nie jest terminem spotykanym w literaturze branżowej – to raczej potoczna nazwa albo nieprecyzyjne określenie akcesoriów zwiększających zasięg, czyli właśnie konwerterów. Filtr konwersyjny natomiast służy głównie do zmiany barwy światła (np. z żółtego na niebieski), co przydaje się np. w fotografii pod sztucznym oświetleniem, ale nie wpływa ani na kąt widzenia, ani na ogniskową obiektywu. Często początkujący fotografowie myślą, że wystarczy użyć jakiegoś filtra, żeby uzyskać „zoom” lub szeroki kąt – to klasyczny błąd, bo filtry nie zmieniają parametrów geometrycznych obrazu, a jedynie wpływają na kolorystykę, kontrast czy czasem ostrość. Filtr korekcyjny z kolei to ogólna nazwa dla filtrów korygujących barwy, kontrast czy intensywność światła, ale nie mają one żadnego wpływu na właściwości optyczne związane z ogniskową. Rynek jest pełen gadżetów, które obiecują „więcej mocy” dla twojego obiektywu, ale tylko zastosowanie odpowiedniego konwertera – jako dedykowanego elementu optycznego – rzeczywiście wydłuży (lub skróci) ogniskową. W praktyce, mylenie tych akcesoriów prowadzi do rozczarowania, bo efekty nie będą zgodne z oczekiwaniami. Moim zdaniem warto nauczyć się rozróżniać funkcje filtrów i konwerterów, żeby nie inwestować w sprzęt, który nie spełni naszej realnej potrzeby.

Pytanie 16

Najczęstszą wadą układu optycznego w obiektywie „rybie oko” polegającą na zniekształceniu obrazu jest

A. aberracja sferyczna.

B. dystorsja beczkowata.

C. krzywizna pola obrazu.

D. aberracja komatyczna.

Odpowiedzi, które wskazują na aberrację sferyczną, aberrację komatyczną czy krzywiznę pola obrazu, wynikają najczęściej z mylnego rozumienia, jakiego typu wady dominują w różnych konstrukcjach optycznych. Aberracja sferyczna pojawia się wtedy, gdy promienie światła przechodzące przez soczewkę skupiają się w różnych punktach w zależności od odległości od osi optycznej. Efektem tego jest rozmycie obrazu, szczególnie na krawędziach, ale nie prowadzi to do charakterystycznych zniekształceń geometrycznych widocznych w rybim oku. Komatyzm natomiast objawia się smużeniem lub wydłużeniem punktowych źródeł światła, szczególnie poza osią optyczną. To jest istotne w astrofotografii czy w przypadku bardzo jasnych obiektywów, ale rzadko jest główną wadą w szerokokątnych obiektywach typu fish-eye. Krzywizna pola obrazu oznacza, że płaszczyzna ostrości nie pokrywa się z płaską matrycą aparatu, co powoduje, że obraz może być ostry tylko w centrum lub na krawędziach, ale nie na całej powierzchni jednocześnie. To oczywiście istotny problem w projektowaniu obiektywów, ale znowu – nie jest to to samo, co zniekształcenia kształtów. Typowym błędem jest uznawanie każdej wady optycznej za jednakowo częstą w każdym rodzaju obiektywu, a to nie jest prawda. W rybim oku, ze względu na ekstremalnie szeroki kąt widzenia i specyficzną budowę soczewek, dominuje dystorsja beczkowata – widoczna gołym okiem już na pierwszych zdjęciach z takiego obiektywu. Inne wady też mogą się pojawiać, ale ich wpływ na ostateczny kształt zdjęcia jest znacznie mniejszy niż właśnie tej dystorsji. W praktyce, zarówno w pracy profesjonalistów, jak i amatorów, najwięcej problemów oraz pytań pojawia się właśnie przy pracy z tą specyficzną dystorsją. Dlatego znajomość jej cech i umiejętność jej rozpoznania to absolutna podstawa przy pracy z rybim okiem, zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi i standardami projektowania układów optycznych.

Pytanie 17

Nie znając parametrów rozdzielczości drukarki, plik cyfrowy stworzony do umieszczenia w folderze promocyjnym powinien być przygotowany w rozdzielczości

A. 200 ppi

B. 300 ppi

C. 150 ppi

D. 72 ppi

Robienie plików do druku w rozdzielczości 300 ppi to normalka w branży graficznej i poligraficznej. Właściwie to raczej standard dla wszelkich materiałów, które chcemy wydrukować, takich jak foldery czy plakaty. Przy tej rozdzielczości obrazki będą naprawdę ostre, co jest istotne w marketingu, bo wiadomo – wizualna strona ma ogromne znaczenie. Na przykład, przygotowując zdjęcia do magazynów czy na billboardy, warto mieć na uwadze, że nawet drobne niedociągnięcia będą widoczne. No i co ważne, przy 300 ppi obrazy będą mniej podatne na rozmycia, co ma znaczenie, gdy drukujemy na różnych materiałach. Przy tej rozdzielczości możemy też lepiej manipulować obrazami, na przykład przy przycinaniu, bez straty jakości – co moim zdaniem jest dużym plusem.

Pytanie 18

W celu wyostrzenia szczegółów obrazu programu Adobe Photoshop należy zastosować polecenie

A. Posteryzacja krawędzi.

B. Maska warstwy.

C. Błyszczące krawędzie.

D. Maska wyostrzająca.

Wiele osób zaczynających pracę z Photoshopem myli różnorodne narzędzia i filtry, które brzmią podobnie, ale pełnią zupełnie inne funkcje przy edycji obrazu. Maska warstwy jest używana głównie do nieniszczącej edycji obrazu – umożliwia ukrywanie i odkrywanie fragmentów warstwy bez zmiany jej zawartości. Owszem, jest niezwykle przydatna w retuszu czy montażu, ale nie wyostrzy szczegółów obrazu. Natomiast „Błyszczące krawędzie” to efekt specjalny, który stylizuje grafikę, podkreślając zarysy i dodając im świetliste obramowania – wygląda to efektownie, ale raczej jako artystyczny bajer, a nie narzędzie do poprawy jakości czy ostrości fotografii. Z kolei „Posteryzacja krawędzi” prowadzi do uproszczenia kolorów i podziału obrazu na ograniczoną liczbę odcieni – efekt ten przypomina trochę plakat, przez co detal i głębia zdjęcia zostają utracone. Osobiście często widzę, że początkujący podchodzą do problemu wyostrzania jak do magicznej sztuczki, a tymczasem skuteczne poprawianie ostrości to przede wszystkim matematyczna analiza kontrastu i subtelne wzmocnienie krawędzi, nie zaś dodanie efektu wizualnego czy zmiana struktury warstwy. Klasycznym błędem jest myślenie, że jak coś ma w nazwie „krawędź” albo „maska”, od razu działa na ostrość, a w rzeczywistości tylko maska wyostrzająca działa zgodnie z profesjonalnymi standardami branży graficznej. W codziennej pracy liczy się precyzja i przewidywalność efektów – nie każdy filtr się do tego nadaje i warto to dobrze zapamiętać przed kolejną edycją zdjęć.

Pytanie 19

Które tło zastosowane podczas fotografowania obiektu umożliwia szybką manipulację obrazem w celu wprowadzenia dowolnej scenerii?

A. Czarne.

B. Zielone.

C. Białe.

D. Szare.

Zastosowanie zielonego tła, czyli tzw. green screen, to jedna z najpopularniejszych technik stosowanych w fotografii i filmie, gdy zależy nam na łatwym i szybkim wycięciu obiektu z pierwotnego otoczenia. Działa to na zasadzie kluczowania koloru, gdzie specjalne oprogramowanie automatycznie rozpoznaje jednolity, łatwo odseparowany odcinek zieleni i zastępuje go dowolnym innym obrazem czy scenerią. Zielony kolor jest wybierany nieprzypadkowo – większość ludzi i przedmiotów rzadko występuje w tym odcieniu, więc minimalizuje się ryzyko przypadkowego usunięcia fragmentu obiektu. Moim zdaniem, to właśnie prostota późniejszej edycji jest największą zaletą tej techniki. Widać to szczególnie w branży reklamowej czy nawet na YouTube, gdzie każda osoba może bardzo szybko wstawić się na dowolne tło bez zaawansowanej wiedzy. Warto pamiętać, że równie często stosuje się niebieskie tło, ale jednak to właśnie zieleń dominuje ze względu na mniejszy szum cyfrowy przy rejestracji przez czujniki aparatów. Z mojego doświadczenia wynika, że dobre oświetlenie tła też bardzo pomaga w uzyskaniu idealnego efektu i naprawdę potrafi usprawnić dalszą pracę w postprodukcji.

Pytanie 20

Jaki jest czas synchronizacji otwarcia migawki z lampą błyskową w studio?

A. 1/1600 s

B. 1/125 s

C. 1/30 s

D. 1/500 s

Czas synchronizacji otwarcia migawki z lampą błyskową studyjną wynoszący 1/125 s jest standardem w fotografii, który zapewnia optymalne warunki do uzyskania prawidłowego naświetlenia zdjęcia. W momencie, gdy migawka jest otwarta, lampa błyskowa emituje błysk światła, co pozwala na oświetlenie obiektu fotografowanego. Ustalony czas synchronizacji 1/125 s jest wynikiem obliczeń mających na celu maksymalizację efektywności lampy błyskowej, przy jednoczesnym minimalizowaniu ryzyka powstania niedoświetlonych lub prześwietlonych obszarów zdjęcia. W praktyce oznacza to, że w przypadku dłuższych czasów otwarcia migawki, takich jak 1/30 s czy 1/500 s, lampa błyskowa może nie zadziałać w pełni, co prowadzi do niewłaściwego naświetlenia. Użycie 1/1600 s skutkuje tym, że lampa błyskowa może nie zdążyć wyemitować światła w tym krótkim czasie, co skutkuje ciemnym zdjęciem. W studiu fotograficznym, gdzie oświetlenie jest kluczowe, przestrzeganie tego standardu pozwala na uzyskanie profesjonalnych rezultatów i jest powszechnie uznawane za najlepszą praktykę.

Pytanie 21

W cyfrowej edycji zdjęć termin dodging and burning wywodzi się z techniki analogowej i oznacza

A. technikę łączenia wielu ekspozycji w jeden obraz HDR

B. proces kalibracji monitora do określonych warunków oświetleniowych

C. selektywne rozjaśnianie i przyciemnianie określonych obszarów zdjęcia

D. metodę eliminacji szumów przez nakładanie wielu zdjęć

Wszystkie pozostałe odpowiedzi odnoszą się do różnych aspektów edycji zdjęć, ale nie mają związku z samym terminem dodging and burning. Kalibracja monitora do określonych warunków oświetleniowych, opisana w jednej z odpowiedzi, jest procesem, który zapewnia, że kolory wyświetlane na ekranie są dokładne i zgodne z rzeczywistością. To ważny krok w edycji zdjęć, ale nie odnosi się do selektywnego rozjaśniania i przyciemniania. Kolejna koncepcja, czyli łączenie wielu ekspozycji w obraz HDR, dotyczy tworzenia zdjęć o rozszerzonej dynamice tonalnej, co wymaga zupełnie innych technik, jak na przykład bracketing ekspozycji. Wreszcie, eliminacja szumów przez nakładanie wielu zdjęć jest metodą, która polega na zmniejszeniu szumów cyfrowych, a nie na manipulacji lokalnych obszarów zdjęcia. Błędne odpowiedzi często wynikają z mylenia technik edycyjnych, co może prowadzić do nieporozumień w praktyce. Kluczowe jest zrozumienie różnicy między globalnymi a lokalnymi korekcjami obrazu oraz umiejętność ich odpowiedniego zastosowania w zależności od potrzeb konkretnego projektu fotograficznego. W edycji zdjęć warto stosować dobre praktyki, takie jak praca na kopiach plików oraz korzystanie z warstw, co daje większą kontrolę nad ostatecznym efektem i pozwala na dokonywanie korekt w każdym momencie procesu edycyjnego.

Pytanie 22

W cyfrowych aparatach, pomiar intensywności światła w centralnej części kadru nazywany jest pomiarem

A. wielopunktowym

B. matrycowym

C. punktowym

D. centralnie ważonym

Pomiar punktowy w aparatach cyfrowych odnosi się do metody, w której intensywność światła jest mierzona w jednym, konkretnym punkcie kadru, zazwyczaj w centrum. Ta technika pomiarowa jest szczególnie przydatna w sytuacjach, gdy obiekt, na którym koncentrujemy uwagę, jest znacznie jaśniejszy lub ciemniejszy niż otoczenie. Dzięki temu, aparat może dokładniej określić ekspozycję, co skutkuje lepszym odwzorowaniem detali w obszarze zainteresowania, co jest kluczowe w fotografii portretowej czy makrofotografii. W praktyce, stosowanie pomiaru punktowego pozwala fotografom na uzyskanie odpowiedniego balansu światła, minimalizując ryzyko niedoświetlenia lub prześwietlenia. Warto dodać, że w standardach branżowych oraz w instrukcjach obsługi wielu aparatów, technika ta jest szczególnie zalecana w sytuacjach wymagających precyzyjnego ustawienia ekspozycji.

Pytanie 23

W celu uzyskania najlepszej jakości wydruku zdjęcia formatu 15×20 cm, rozdzielczość obrazu powinna wynosić

A. 150 dpi

B. 72 dpi

C. 300 dpi

D. 600 dpi

Aby uzyskać najlepszą jakość wydruku zdjęcia w formacie 15×20 cm, zalecana rozdzielczość obrazu to 300 dpi (punktów na cal). Taka rozdzielczość zapewnia, że wydruk będzie ostry i szczegółowy, co jest kluczowe przy reprodukcji zdjęć, szczególnie tych z dużą ilością detali. W praktyce oznacza to, że obraz powinien mieć co najmniej 1772 x 2362 pikseli, co wynika z przeliczenia wymagań dla rozdzielczości 300 dpi na rozmiar wydruku. Warto pamiętać, że standardowa rozdzielczość dla druku fotografii w wysokiej jakości wynosi właśnie 300 dpi, co jest uznawane w branży fotograficznej jako norma. Użycie niższej rozdzielczości, na przykład 150 dpi, może prowadzić do mniej wyraźnych i rozmytych obrazów, co będzie zauważalne, zwłaszcza przy większych powiększeniach. Analogicznie, przy 72 dpi, co jest standardem dla ekranów, jakość wydruku będzie znacznie niższa, co może skutkować utratą detali. Można zatem powiedzieć, że 300 dpi to optimum dla profesjonalnych fotografów oraz amatorów, którzy pragną uzyskać wysokiej jakości efekt końcowy.

Pytanie 24

Którego z wymienionych przedmiotów należy użyć do czyszczenia powierzchni monitora LCD z kurzu, plamek i tłuszczów?

A. Ręcznika papierowego.

B. Chusteczki higienicznej.

C. Ściereczki z mikrofibry.

D. Gąbki.

Ściereczka z mikrofibry to zdecydowanie najlepszy wybór do czyszczenia monitorów LCD, zarówno jeśli chodzi o usuwanie kurzu, jak i plam czy tłuszczów. Mikrofibra jest niezwykle delikatnym materiałem, który nie pozostawia zarysowań nawet na bardzo wrażliwych powierzchniach, a przy tym świetnie zbiera kurz i drobinki bez konieczności mocnego pocierania. Z mojego doświadczenia wynika, że większość producentów monitorów, np. Dell, LG czy Samsung, wyraźnie zaznacza w instrukcjach, żeby korzystać właśnie z mikrofibry. To taka branżowa podstawa – w serwisach sprzętu komputerowego praktycznie zawsze spotkasz się z mikrofibrą. Co ciekawe, samą ściereczką suchą można usunąć kurz i delikatne zabrudzenia, a do większych plam warto ją lekko zwilżyć wodą destylowaną lub specjalnym płynem do ekranów (ważne: nigdy nie spryskuj bezpośrednio ekranu!). Ściereczki z mikrofibry są wielorazowe, łatwo je wyprać i nie pozostawiają włókien. Zdecydowanie nie poleca się szorstkich czy papierowych materiałów, bo mogą uszkodzić powłokę antyodblaskową monitora. W praktyce – jeśli dbasz o sprzęt, zawsze miej gdzieś pod ręką mikrofibrę.

Pytanie 25

Do uzupełnienia brakujących obszarów uszkodzonej fotografii w programie Adobe Photoshop należy zastosować narzędzie

A. Magiczna gumka.

B. Lasso.

C. Rozmywanie.

D. Stempel.

Stempel to zdecydowanie najlepszy wybór do uzupełniania brakujących fragmentów fotografii w Photoshopie. Działa na zasadzie kopiowania wybranego fragmentu obrazu i nakładania go w inne miejsce, co pozwala bardzo precyzyjnie odtworzyć fakturę, kolorystykę i detale uszkodzonych obszarów. W praktyce, kiedy masz np. dziurę, ryskę czy nawet większą plamę na starej fotografii, stempel pozwala wziąć próbkę zdrowego fragmentu i „namalować” nią na zniszczonym kawałku — trochę jak łatka w ubraniu, ale dużo dokładniej. Narzędzie to jest stosowane przez profesjonalistów w retuszu zdjęć, bo daje dużą kontrolę i naturalny efekt końcowy. Branżowo, to absolutny standard w naprawach i rekonstrukcji zdjęć, bo nie narusza struktury obrazu tak jak inne narzędzia, tylko ją faktycznie odtwarza. Warto też wiedzieć, że stempel świetnie się sprawdza tam, gdzie inne narzędzia, jak np. łatka czy pędzel korygujący, mogą sobie nie radzić ze skomplikowaną teksturą czy wzorem. Moim zdaniem, kluczem do sukcesu jest tu cierpliwość i dokładne dobranie miejsca próbkowania — czasem trzeba kilka razy zmieniać źródło, żeby efekt był jak najbardziej naturalny. No i — co ważne — stemplem można pracować na różnych warstwach, co pozwala na nieinwazyjne eksperymenty bez ryzyka zniszczenia oryginału.

Pytanie 26

Pierścienie pośrednie to akcesoria służące do robienia zdjęć?

A. owadów

B. architektur

C. krajobrazowych

D. portretowych

Pierścienie pośrednie to akcesoria fotograficzne, które skutecznie zwiększają odległość między obiektywem a matrycą aparatu, co jest szczególnie istotne w przypadku fotografowania owadów. Dzięki zastosowaniu pierścieni pośrednich, możliwe jest uzyskanie efektu makrofotografii, który pozwala na rejestrowanie detali niewidocznych dla ludzkiego oka. W praktyce, fotografowie wykorzystują pierścienie pośrednie, aby zbliżyć się do obiektów, takich jak owady, kwiaty czy inne małe obiekty, co umożliwia uchwycenie ich szczegółów. Użycie pierścieni pośrednich jest zgodne z zasadami makrofotografii, gdzie kluczowe jest odpowiednie oświetlenie i ustawienie ostrości. Warto również zauważyć, że pierścienie pośrednie nie wpływają na jakość optyczną obiektywu, co czyni je ekonomiczną alternatywą dla drogich obiektywów makro. Dodatkowo, w połączeniu z odpowiednim oświetleniem, pozwalają one na uzyskanie niezwykle szczegółowych ujęć, co jest cenione w biologii, entomologii oraz w naukach przyrodniczych.

Pytanie 27

Aby uzupełnić brakujące fragmenty uszkodzonej fotografii w programie Adobe Photoshop, należy wykorzystać narzędzie

A. Stempel

B. Narzędzie Lasso

C. Magiczna gumka

D. Efekt rozmycia

Narzędzie Stempel w programie Adobe Photoshop jest niezwykle przydatne do uzupełniania brakujących obszarów uszkodzonej fotografii. Działa na zasadzie klonowania, co oznacza, że umożliwia kopiowanie pikseli z jednego miejsca obrazu i nanoszenie ich na inne. Gdy chcemy zrekonstruować uszkodzone fragmenty zdjęcia, Stempel pozwala na precyzyjne przeniesienie detali, co jest kluczowe dla zachowania naturalności i jednolitości uzupełnianej powierzchni. Przykładowo, w przypadku usunięcia niechcianego obiektu, Stempel pozwala na skopiowanie wzoru tła z sąsiednich obszarów, co sprawia, że naprawiona część jest niemal niewidoczna. Użycie Stempla wymaga jednak umiejętności, gdyż niewłaściwe jego użycie może doprowadzić do zniekształceń obrazu. Warto pamiętać, że w trakcie pracy należy zmieniać źródło klonowania, aby uzyskać naturalny efekt. W dobrych praktykach edytorskich zaleca się również pracę na warstwach, co daje większą elastyczność i możliwość edytowania w przyszłości. Warto zwrócić uwagę, że Stempel jest często używany w połączeniu z innymi narzędziami, takimi jak Narzędzie Łatka, które również służy do retuszu, ale działa na innej zasadzie, co może być przydatne w bardziej skomplikowanych zadaniach retuszerskich.

Pytanie 28

Jakie filtry powinny być użyte przy kopiowaniu negatywów na czarno-biały papier wielogradacyjny, aby uzyskać pozytywowe kopie o odmiennym kontraście?

A. Żółty i niebieskozielony

B. Żółty i purpurowy

C. Niebieskozielony i czerwony

D. Purpurowy i zielony

Wybór innych filtrów, takich jak purpurowy i zielony, nie prowadzi do uzyskania zamierzonych efektów w kopiowaniu negatywów na czarno-biały papier wielogradacyjny. Filtr purpurowy, jak wspomniano, jest skuteczny w absorpcji światła niebieskiego, ale jego połączenie z zielonym nie jest właściwe w kontekście kontrastowania obrazu. Zielony filtr wpływa na tonację obrazu, ale nie jest w stanie skutecznie modyfikować kontrastu w taki sposób, jak jest to potrzebne w procesach kopiowania negatywów. Niebieskozielony i czerwony filtry również nie są odpowiednie, ponieważ ich zastosowanie może prowadzić do zbyt dużego zmiękczenia obrazu. W rzeczywistości filtry te mogą ograniczać zakres tonów i prowadzić do utraty szczegółów w obszarach zarówno jasnych, jak i ciemnych, co jest sprzeczne z celem uzyskania kopii o różnym kontraście. Filtr żółty w połączeniu z purpurowym jest standardem w tej dziedzinie, ponieważ optymalnie komponują się w kontekście regulacji kontrastu i tonalności. Kluczowym błędem w myśleniu jest założenie, że inne filtry będą miały porównywalny wpływ na wynik końcowy, co nie jest zgodne z dobrą praktyką w fotografii analogowej. Zrozumienie roli, jaką pełnią poszczególne filtry, jest kluczowe dla uzyskania pożądanych rezultatów, dlatego zaleca się testowanie i adaptację metod w oparciu o konkretne potrzeby procesu twórczego.

Pytanie 29

W jakim typie pomiaru światła czujnik pozyskuje od 60% do 90% danych ze środkowego obszaru kadru, a resztę z reszty jego fragmentów?

A. Punktowym.

B. Centralnie ważonym.

C. Matrycowym.

D. Wielopunktowym.

Wybór innych trybów pomiaru światła, takich jak matrycowy, punktowy czy wielopunktowy, prowadzi do nieporozumień związanych z tym, jak różne techniki zbierają informacje o jasności w kadrze. W trybie matrycowym czujnik zbiera dane z całego kadru i analizuje je, co pozwala na bardziej złożoną interpretację oświetlenia w różnych obszarach. To podejście jest bardziej złożone i często stosowane w sytuacjach, gdzie na przykład istnieje wiele źródeł światła lub zróżnicowane tło. Jednak nie koncentruje się na centralnej części kadru, co może prowadzić do błędnych ustawień ekspozycji, gdy główny obiekt nie znajduje się w centrum. Z kolei pomiar punktowy analizuje tylko mały fragment kadru, co może prowadzić do pominięcia kluczowych informacji o oświetleniu w innych częściach. W praktyce, ten tryb jest użyteczny w precyzyjnych sytuacjach, jednak wymaga dużej staranności w ocenie obrazu. Wielopunktowy tryb pomiaru zbiera dane z wielu punktów w kadrze, ale nie przywiązuje większej wagi do centralnej części. Takie podejście może być mylące dla użytkowników, którzy oczekują, że ich obiekt będzie odpowiednio naświetlony w kontekście całego kadru. Tak więc, zrozumienie, kiedy i jak używać każdego z tych trybów, jest kluczowe dla uzyskania najlepszych rezultatów w fotografii.

Pytanie 30

W celu oczyszczenia obiektywu z kurzu i mikroskopijnych drobin należy w pierwszej kolejności

A. zwilżyć soczewki płynem i usunąć zabrudzenia.

B. przetrzeć obiektyw szmatką z mikrofibry.

C. usunąć zabrudzenia przy pomocy pędzelka.

D. przedmuchać powierzchnię obiektywu za pomocą gruszki.

Podejście do czyszczenia obiektywu wymaga trochę wyczucia i znajomości ryzyka związanego z powierzchnią soczewek. Przetarcie obiektywu szmatką z mikrofibry albo użycie pędzelka to bardzo popularne praktyki, zwłaszcza wśród początkujących, ale moim zdaniem to właśnie tutaj najłatwiej o błąd. Jeśli na powierzchni zostają mikrodrobiny piasku czy kurzu, a zaczynasz je pocierać, nawet najlepszą ściereczką, to niestety możesz niechcący porysować powłoki. To samo tyczy się pędzelków – nawet miękkie włosie, jeśli nie jest idealnie czyste, może być źródłem dodatkowych zarysowań. Zwilżenie soczewki płynem czyszczącym zanim usuniesz suche zabrudzenia, to prosta droga do rozmazywania brudu i czasem nawet powstawania trudnych do usunięcia plam. W dodatku wilgoć może spowodować, że drobiny przylgną do szkła jeszcze mocniej. Z mojego doświadczenia wynika, że takie podejście wynika często z przekonania, że mikrofibra albo specjalistyczny płyn są wystarczająco delikatne, ale zapomina się o samej charakterystyce zabrudzeń – suchy pył działa jak ścierniwo. Dobre praktyki mówią jasno: zawsze najpierw usuń wszystko, co da się zdmuchnąć, bo to minimalizuje ryzyko uszkodzenia. Dopiero potem, jeśli coś zostanie, warto sięgnąć po delikatny pędzelek czy szmatkę, a zwilżenie płynem traktować jako ostatni etap, gdy mamy do czynienia z tłustymi plamami czy odciskami palców. Branżowe standardy mówią też o tym, by unikać nadmiernego nacisku i zawsze czyścić obiektyw w dobrze oświetlonym miejscu, żeby widzieć, co rzeczywiście usuwamy, a czego lepiej nie dotykać. Podejście „na szybko” może się skończyć ryzykiem i niepotrzebnymi kosztami naprawy.

Pytanie 31

Aby zwiększyć głębię ostrości w tych samych warunkach oświetleniowych, które są ustalone przez czas ekspozycji 1/125 s oraz wartość przysłony f/5,6, jakie parametry powinny być ustawione w aparacie?

A. 1/30 s i f/8

B. 1/15 s i f/11

C. 1/250 s i f/4

D. 1/60 s i f/8

Jak nie wyszło, to trzeba trochę pomyśleć o tym, jak zmiany w przysłonie i czasie naświetlania wpływają na zdjęcia. Na przykład, wybór przysłony f/4 to zły pomysł, bo to daje mniejszą głębię ostrości niż f/5,6. Mniejszy czas naświetlania, jak 1/30 s, może spowodować, że zdjęcie będzie poruszone, zwłaszcza przy długich ogniskowych, gdzie stabilność to klucz. A zmiana przysłony na f/11, jak ktoś sugerował, może też wprowadzać problemy, bo zjawisko dyfrakcji może pogorszyć ostrość. Wydaje się, że niektórzy myślą, że im większa przysłona, tym lepiej, ale to nie do końca prawda. Ważne jest, żeby pamiętać o równowadze między tymi parametrami oraz o świetle i obiektywie, których się używa. Dobrze mieć to na uwadze, bo to rzeczy, które mogą mieć duży wpływ na efekt końcowy.

Pytanie 32

W nowoczesnym systemie zarządzania kolorem kalibrację monitora należy przeprowadzać

A. wyłącznie po wymianie karty graficznej

B. co najmniej raz na miesiąc

C. tylko przy widocznych problemach z odwzorowaniem kolorów

D. tylko przy pierwszym uruchomieniu systemu

Kalibracja monitora co najmniej raz na miesiąc jest kluczowym aspektem w nowoczesnym systemie zarządzania kolorem. Regularne kalibracje zapewniają, że monitor odwzorowuje kolory w sposób zgodny z rzeczywistością oraz z wymaganiami standardów branżowych, takich jak sRGB czy Adobe RGB. Warto zrozumieć, że z biegiem czasu, pod wpływem różnych czynników, jak temperatura, wilgotność, czy nawet naturalne starzenie się komponentów, parametry wyświetlania mogą się zmieniać. Przykładowo, jeśli pracujesz nad projektami graficznymi lub fotograficznymi, niechciane zmiany w odwzorowaniu kolorów mogą prowadzić do niezgodności w finalnym produkcie, co może wpłynąć na jakość Twojej pracy. Dlatego wiele profesjonalnych środowisk zaleca cykliczne kalibracje, aby zapewnić spójność kolorystyczną. Używając sprzętu kalibracyjnego, takiego jak kolorometr lub spektrometr, jesteś w stanie dostosować ustawienia monitora i uzyskać optymalne wyniki. Regularna kalibracja pozwala również na lepsze zarządzanie kolorami w całym procesie produkcji, co jest nieocenione w pracy nad projektami, które wymagają najwyższej jakości odwzorowania kolorów.

Pytanie 33

Zjawisko dyfuzji światła wykorzystuje się w fotografii przy zastosowaniu

A. reflektorów z soczewką Fresnela

B. lamp z tubusami i plastrami miodu

C. filtrów polaryzacyjnych

D. softboxów i parasolek rozpraszających

Reflektory z soczewką Fresnela, choć używane w fotografii, mają zupełnie inną funkcję niż softboxy. Ich głównym celem jest skupienie i kierowanie światła, co nadaje się do bardziej dramatycznych efektów oświetleniowych, a nie do uzyskania miękkiego, rozproszonego światła, które jest istotne w wielu technikach fotograficznych. Wykorzystanie filtrów polaryzacyjnych również nie dotyczy dyfuzji. Te filtry służą do redukcji odblasków oraz zwiększenia kontrastu kolorów, co jest zupełnie inną kwestią niż rozpraszanie światła. Dodatkowo, lampy z tubusami i plastrami miodu mają na celu kierowanie światła i tworzenie wyrazistych cieni, co jeszcze bardziej oddala się od idei dyfuzji. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe, aby nie pomylić narzędzi i ich zastosowania w praktyce. Niestety wielu początkujących fotografów może mieć trudności z odróżnieniem tych technik, co prowadzi do nieprawidłowego doboru sprzętu. W rezultacie, pomimo zastosowania zaawansowanego sprzętu, efekty mogą być niezadowalające, ponieważ nie odpowiadają zamierzeniom twórcy. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, w jaki sposób różne narzędzia wpływają na jakość oświetlenia i jakie są ich konkretne zastosowania w praktyce fotograficznej.

Pytanie 34

W celu usunięcia smug lub odcisków palców z matrycy, co należy zastosować?

A. watki nasączone metanolem

B. suchą watkę

C. suche patyczki higieniczne

D. sprężone powietrze

Sprężone powietrze, mimo że często się je stosuje do czyszczenia różnych urządzeń, nie poradzą sobie ze smugami ani odciskami palców na matrycy. Może pomóc w usuwaniu kurzu lub luźnych brudków, ale nie rozwiąże problemu z tłuszczem czy plamami, które wymagają rozpuszczenia. Suche waciki to też nie to - bez żadnej substancji czyszczącej, nie ma co liczyć na zmycie trudnych zabrudzeń. A patyczki higieniczne, choć mogą być wygodne, mają często sztywne końcówki, które mogą zarysować ekran. Niewłaściwe materiały czy metody czyszczenia mogą na stałe uszkodzić matrycę. Wiele osób myśli, że wystarczy mechanicznie przetrzeć ekran, a pomijają, jak ważne są aspekty chemiczne w czyszczeniu. Dlatego trzeba stosować odpowiednie środki czyszczące, jak metanol, które skutecznie poradzą sobie z zabrudzeniami.

Pytanie 35

W fotografii studyjnej Beauty do modelowania światła na twarzy modelki najczęściej używa się

A. strumienicy z filtrem czerwonym

B. softboxu prostokątnego 60×90 cm

C. czaszy beauty dish z honeycomb

D. reflektora z soczewką Fresnela

Softbox prostokątny 60×90 cm to bardzo popularny modyfikator, jednak jego zastosowanie w fotografii beauty jest mniej optymalne, niż mogłoby się wydawać. Choć pozwala na uzyskanie miękkiego światła, jego kształt i sposób, w jaki rozprasza światło, mogą nie podkreślać rysów twarzy w taki sposób, jak to robi czasza beauty dish. W przypadku oświetlenia beauty zależy nam na wyraźnych, ale delikatnych cieniach, które softbox prostokątny może generować w mniej kontrolowany sposób. Z kolei strumienica z filtrem czerwonym to narzędzie stosowane głównie w efektach specjalnych, a nie do naturalnego oświetlenia portretów. Użycie filtru czerwonego w fotografii beauty może skutkować niepożądanymi odcieniami skóry, co będzie działać na niekorzyść estetyki zdjęcia. Reflektor z soczewką Fresnela, z drugiej strony, daje bardzo ostre i skoncentrowane światło, co w przypadku fotografii beauty może prowadzić do tworzenia zbyt twardych cieni i mogłoby zniekształcać naturalny wygląd modelki. W kontekście standardów branżowych, kluczowe jest, aby wybierać narzędzia, które najlepiej współgrają z zamierzonym efektem, a czasza beauty dish z honeycomb jest w tym przypadku rozwiązaniem, które pozwala na największą kontrolę i precyzję w oświetleniu portretowym.

Pytanie 36

Podczas fotografowania górskiego krajobrazu przyjęto następujące ustawienia ekspozycji: czas naświetlania 1/125 s oraz przysłona f/11. Jakie parametry ekspozycji powinny zostać użyte po umieszczeniu filtru o współczynniku krotności 2 na obiektywie?

A. 1/60 s, f/11

B. 1/125 s, f/5,6

C. 1/125 s, f/16

D. 1/60 s, f/8

Poprawna odpowiedź to 1/60 s, f/11. W przypadku zastosowania filtru o współczynniku krotności 2, należy uwzględnić jego wpływ na ilość światła docierającego do matrycy aparatu. Filtr ten redukuje ilość światła o jedną pełną wartość EV (ekspozycji), co oznacza, że musimy zrekompensować tę stratę poprzez wydłużenie czasu naświetlania lub otwarcie przysłony. W tej sytuacji, aby uzyskać poprawną ekspozycję, musimy zwiększyć czas naświetlania z 1/125 s do 1/60 s, co pozwoli na wpuszczenie większej ilości światła. Z kolei liczba przesłony f/11 pozostaje taka sama, ponieważ zmiana wartości f-stop nie jest konieczna w tej sytuacji. Praktyczne zastosowanie tej zasady jest istotne w fotografii krajobrazowej, gdzie precyzyjne zarządzanie światłem jest kluczowe dla uzyskania idealnych zdjęć. Fotografowie często korzystają z filtrów w celu redukcji odblasków czy polepszenia kontrastu, co może wymagać dostosowania parametrów ekspozycji, aby zachować właściwą jasność obrazu.

Pytanie 37

Aby zrealizować zdjęcia w plenerze w zakresie podczerwieni, konieczne jest posiadanie aparatu małoobrazkowego z zestawem obiektywów, statywem oraz odpowiednim filtrem

A. IR i film czuły na promieniowanie długofalowe

B. UV i film czuły na promieniowanie długofalowe

C. IR i film ortochromatyczny

D. jasnoczerwony oraz film ortochromatyczny

Wybór jasnoczerwonego filtru oraz filmu ortochromatycznego jest błędny, ponieważ obie te opcje nie są przystosowane do rejestracji promieniowania podczerwonego. Jasnoczerwony filtr przepuszcza głównie widzialne światło, a jego zastosowanie w fotografii podczerwonej nie pozwala na skuteczne uchwycenie fal podczerwonych. Film ortochromatyczny charakteryzuje się tym, że jest czuły na widzialne światło, a jego zastosowanie w kontekście promieniowania podczerwonego jest niewłaściwe, ponieważ nie rejestruje ono fal długości, które są kluczowe dla tego typu fotografii. Podobnie nieprawidłowe jest sugerowanie użycia filtru UV oraz filmu czułego na promieniowanie długofalowe. Promieniowanie UV to zupełnie inny zakres fal, który nie ma zastosowania w kontekście technik podczerwonych. Użycie tego rodzaju sprzętu prowadzi do wyraźnych nieporozumień i braku oczekiwanych efektów wizualnych. Zrozumienie działania filtrów oraz odpowiednich materiałów fotograficznych jest fundamentalne dla uzyskania wysokiej jakości zdjęć. W praktyce, brak znajomości tych zasad może prowadzić do nieudanych prób rejestracji obrazów, a także do frustracji związanej z niedopasowaniem technologicznym. W fotografii plenerowej w promieniowaniu podczerwonym kluczowa jest wiedza na temat długości fal oraz charakterystyki sprzętu, co pozwala na kreatywne i techniczne wykorzystanie dostępnych narzędzi.

Pytanie 38

Aktualnie powszechnie stosowanym standardem protokołu komunikacji między aparatem cyfrowym a komputerem jest

A. SMTP (Simple Mail Transfer Protocol)

B. FTP (File Transfer Protocol)

C. HTTP (Hypertext Transfer Protocol)

D. PTP (Picture Transfer Protocol)

FTP, czyli File Transfer Protocol, to ogólny protokół do przesyłania plików, który może być stosowany zarówno do przesyłania obrazów, jak i dokumentów. Choć FTP jest powszechnie stosowany do przesyłania plików pomiędzy serwerami i klientami, nie jest on zoptymalizowany dla urządzeń takich jak aparaty cyfrowe. Używanie FTP do transferu zdjęć z aparatu na komputer często wymaga dodatkowego oprogramowania, co sprawia, że proces może być mniej wygodny. HTTP, czyli Hypertext Transfer Protocol, jest natomiast podstawowym protokołem używanym w Internecie do przesyłania danych. Choć jest niezwykle ważny dla stron internetowych i przesyłania danych w sieci, nie jest przeznaczony do komunikacji z aparatami cyfrowymi. SMTP, Simple Mail Transfer Protocol, z kolei jest protokołem używanym do wysyłania e-maili. Jego zastosowanie w kontekście przesyłania zdjęć z aparatów jest całkowicie nieadekwatne, ponieważ nie obsługuje on bezpośredniego przesyłania plików z urządzeń fotograficznych. Przy wyborze metody przesyłania zdjęć ważne jest, aby kierować się specyfiką i przeznaczeniem protokołu. Wybór nieodpowiedniego protokołu może prowadzić do nieefektywności oraz frustracji w procesie transferu danych.

Pytanie 39

W czarno-białej fotografii, aby przyciemnić zieleń i czerwień na obrazie, a rozjaśnić niebieski kolor, stosuje się filtr

A. niebieskiego

B. czerwonego

C. zielonego

D. żółtego

Odpowiedź niebieskiego filtru jest poprawna, ponieważ w fotografii czarno-białej filtry kolorowe wpływają na tonację zdjęcia poprzez absorpcję i przepuszczanie światła o różnych długościach fal. Filtr niebieski przyciemnia kolory czerwony i zielony, co skutkuje ich ciemniejszym odzwierciedleniem na zdjęciu, podczas gdy kolor niebieski zostaje rozjaśniony. Przykładowo, użycie filtru niebieskiego podczas fotografowania krajobrazów, gdzie dominują zielone drzewa i czerwone kwiaty, pozwoli na uzyskanie większego kontrastu i wyrazistości w czarno-białej fotografii. W praktyce, ten filtr jest często stosowany, gdy artysta pragnie wydobyć szczegóły niebieskiego nieba, tworząc dramatyczne efekty w kompozycji. Zgodnie z technikami stosowanymi przez znanych fotografów, takich jak Ansel Adams, wykorzystanie filtrów kolorowych w czarno-białej fotografii jest kluczowe dla osiągnięcia zamierzonych efektów artystycznych oraz dla kontroli tonalności obrazu.

Pytanie 40

W programie Adobe Photoshop do poprawy błędów perspektywy można użyć filtra

A. rozmycie radialne

B. szukanie krawędzi

C. korekcja obiektywu

D. redukcja szumu

Choć każda z wymienionych odpowiedzi odnosi się do różnych aspektów edycji zdjęć w Photoshopie, żaden z nich nie jest odpowiedni w kontekście korygowania błędów perspektywy. Rozmycie radialne to efekt, który skupia uwagę na centralnym punkcie zdjęcia poprzez dodanie rozmycia wokoło, co nie ma nic wspólnego z perspektywą. Użycie tego filtra może sprawić, że zdjęcie będzie wyglądać artystycznie, ale nie poprawi problemów związanych z geometrią obiektów. Szukanie krawędzi jest narzędziem pomocnym w detekcji konturów, które może być użyteczne w różnych kontekstach, lecz nie jest dedykowane do korekcji perspektywy. Redukcja szumu z kolei odnosi się do eliminacji niepożądanych artefaktów cyfrowych, które mogą pojawić się w zdjęciach, zwłaszcza przy słabym oświetleniu. Choć wszystkie te techniki mają swoje miejsce w postprodukcji, żadna z nich nie jest odpowiednia, gdy celem jest korygowanie zniekształceń perspektywy. Typowym błędem myślowym jest mylenie różnych narzędzi edycyjnych i ich funkcji; ważne jest, aby zrozumieć, że każda technika służy innemu celowi i powinna być stosowana zgodnie z potrzebami konkretnego projektu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej