Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik weterynarii
  • Kwalifikacja: ROL.12 - Wykonywanie weterynaryjnych czynności pomocniczych
  • Data rozpoczęcia: 13 grudnia 2025 16:32
  • Data zakończenia: 13 grudnia 2025 16:45

Egzamin zdany!

Wynik: 27/40 punktów (67,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Pasza, która spełnia specyficzne wymagania żywieniowe, a także różni się od standardowo stosowanych mieszanek paszowych z uwagi na unikalny skład fizykochemiczny lub metodę przygotowania, i jest przeznaczona dla zwierząt, u których procesy trawienne, przyswajania oraz metabolizmu są lub mogą być chwilowo zakłócone lub doznały nieodwracalnych zmian, nosi nazwę

A. lecznicza
B. pełnoporcjowa
C. dietetyczna
D. uzupełniająca
Odpowiedzi takie jak 'pełnoporcjowa', 'uzupełniająca' oraz 'lecznicza' są nieadekwatne w kontekście opisanego pytania. Mieszanka pełnoporcjowa jest zaprojektowana jako podstawowy pokarm, który zaspokaja wszystkie potrzeby żywieniowe zwierząt, jednak nie jest ona dostosowana do specyficznych wymagań zdrowotnych związanych z zaburzeniami trawienia czy metabolizmu. Z kolei mieszanka uzupełniająca jest stosowana do wzbogacania diety, ale nie ma na celu zaspokajania szczególnych potrzeb żywieniowych w odniesieniu do konkretnych schorzeń. Natomiast mieszanka lecznicza odnosi się do paszy mającej na celu leczenie konkretnych chorób, co różni się od diety zapobiegawczej, preferowanej w przypadku zaburzeń, które mogą być tymczasowe. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków wynikają z mylenia ogólnych kategorii pasz z tymi dedykowanymi do leczenia lub wspierania zdrowia. Ostatecznie mieszanka dietetyczna wyróżnia się specyfiką składu i przeznaczenia, które są kluczowe dla prawidłowego wsparcia zdrowotnego zwierząt, a zatem jest bardziej odpowiednia w przypadku rozważanych warunków.
Pytanie 2

Jak nazywa się system zapewniania jakości?

A. HACCP
B. RASFF
C. CELAB
D. WHO
CELAB, WHO i RASFF to różne organizacje zajmujące się zdrowiem publicznym i bezpieczeństwem żywności, ale nie są one takimi samymi systemami zapewnienia jakości jak HACCP. CELAB to laboratoria zajmujące się analizą jakości, ale nie jest to coś, co zarządza ryzykiem w produkcji żywności. WHO, czyli Światowa Organizacja Zdrowia, działa na świecie w kwestiach zdrowia, ale nie wprowadza standardów jakości dla produkcji żywności. RASFF to system monitorowania niebezpiecznych produktów, ale nie działa tak proaktywnie jak HACCP. Mieszanie tych pojęć może prowadzić do błędnych wniosków, a to może sprawić problemy z rozumieniem, dlaczego odpowiednie standardy są tak istotne. Bez wdrożenia HACCP ryzyko zatruć pokarmowych rośnie, co jest poważnym zagrożeniem dla zdrowia. Dlatego ważne jest, żeby wiedzieć, jakie są różnice między tymi systemami i dlaczego są one ważne w kontekście jakości.
Pytanie 3

Przy badaniach dotyczących BSE pobiera się próbkę

A. pnia mózgu
B. kału
C. krwi
D. moczu
Próbka pnia mózgu to naprawdę ważny materiał do badań, szczególnie jeśli chodzi o BSE, czyli chorobę szalonych krów. Ta choroba jest związana z prionami, które to są zmodyfikowane białka, a ich obecność w mózgu powoduje naprawdę poważne uszkodzenia neuronów. Badanie próbki mózgu daje możliwość szybkiej identyfikacji prionów i zrozumienia, co dokładnie się dzieje w tkankach. To jest mega istotne, bo wiąże się z bezpieczeństwem żywności i zdrowiem zwierząt. Z tego, co wiem, organizacje takie jak OIE wskazują na potrzebę regularnych badań próbek mózgowych bydła, żeby monitorować sytuację z BSE i uniknąć jej rozprzestrzenienia. Wyniki tych badań to również kluczowy element zapewnienia bezpieczeństwa w łańcuchu żywnościowym i ochrony konsumentów przed zagrożeniem prionowym.
Pytanie 4

Substancje, które wprowadzone do paszy poprawiają lub modyfikują cechy organoleptyczne paszy oraz walory wizualne żywności pochodzenia zwierzęcego, noszą nazwę dodatek

A. dietetyczny
B. zootechniczny
C. technologiczny
D. sensoryczny
Odpowiedź "sensoryczny" jest prawidłowa, ponieważ dodatki sensoryczne w paszach mają na celu poprawę lub modyfikację właściwości organoleptycznych, takich jak smak, zapach, tekstura i kolor, co jest kluczowe w kontekście akceptacji żywności przez zwierzęta. Przykłady dodatków sensorycznych obejmują aromaty, które zwiększają apetyt zwierząt oraz barwniki, które poprawiają estetykę paszy. W praktyce, użycie takich dodatków może znacząco wpłynąć na wydajność hodowli, ponieważ lepiej akceptowana pasza przekłada się na lepsze przyrosty masy ciała. Dodatki sensoryczne są również zgodne z obowiązującymi normami oraz regulacjami branżowymi, takimi jak Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1831/2003 dotyczące dodatków paszowych, które nakładają wymogi dotyczące bezpieczeństwa i efektywności tych substancji. Właściwe zastosowanie dodatków sensorycznych może przyczynić się do poprawy jakości produktów pochodzenia zwierzęcego, co jest istotne zarówno dla producentów, jak i konsumentów.
Pytanie 5

Jak długo po kryciu suki można przeprowadzić badanie ultrasonograficzne w celu potwierdzenia ciąży?

A. 10 dni
B. 21 dni
C. 14 dni
D. 5 dni
Odpowiedź 21 dni jest jak najbardziej trafna. Co do ciąży suki, badanie ultrasonograficzne dobrze działa dopiero po tym czasie. W pierwszych trzech tygodniach po kryciu, zarodek raczej nie jest jeszcze wystarczająco rozwinięty, żeby można go było zauważyć. Po 21 dniach jest już lepiej, bo można wtedy zobaczyć pęcherzyki ciążowe. Weterynarze często polecają to badanie, bo jest mało inwazyjne i wyniki dostajemy szybko. Warto to robić właśnie po 21 dniach, aby uniknąć fałszywych wyników, które mogą się zdarzyć, gdy badanie zrobimy wcześniej. I nie zapominaj, że odpowiednia opieka nad suką w ciąży jest ważna dla niej i dla szczeniąt. Im wcześniej potwierdzisz ciążę, tym lepiej zorganizujesz jej opiekę.
Pytanie 6

W jakiej sekwencji ustala się strefy wokół miejsca wystąpienia choroby zakaźnej zwalczanej z urzędu?

A. zagrożony, buforowy, zapowietrzony
B. zapowietrzony, buforowy, zagrożony
C. buforowy, zagrożony, zapowietrzony
D. zapowietrzony, zagrożony, buforowy
Wybór alternatywnych kolejności wyznaczania obszarów wokół ogniska choroby zakaźnej, takich jak 'zagrożony, buforowy, zapowietrzony' czy 'buforowy, zagrożony, zapowietrzony', prowadzi do szeregu nieporozumień w kontekście epidemiologicznym. Zrozumienie hierarchii obszarów jest kluczowe dla skutecznego zarządzania epidemią. Rozpoczęcie od obszaru zagrożonego, jak sugerują niektóre odpowiedzi, nie uwzględnia faktu, że najpierw należy izolować tych, którzy mogą być chorzy. Takie podejście stwarza ryzyko dalszego rozprzestrzenienia się choroby, ponieważ osoby, które powinny być objęte natychmiastowym nadzorem zdrowotnym, mogą pozostać w kontakcie z ogółem społeczeństwa. Ponadto, pominięcie wyznaczenia obszaru zapowietrzonego jako pierwszego kroku w procesie eliminacji zagrożenia skutkuje brakiem odpowiednich działań prewencyjnych, które są kluczowe w każdej sytuacji epidemiologicznej. Z kolei wprowadzenie obszaru buforowego na początku może wprowadzać w błąd, gdyż bez wcześniejszej identyfikacji osób potencjalnie zarażonych, działania te będą niewystarczające. Takie błędne podejście może wynikać z niewłaściwego zrozumienia roli każdego z tych obszarów i ich wpływu na kontrolę epidemii, co jest sprzeczne z aktualnymi standardami i praktykami w dziedzinie zdrowia publicznego.
Pytanie 7

Zastosowanie refraktometru do analizy moczu umożliwia ustalenie

A. występowania kryształów w moczu
B. zrównoważenia kwasowo-zasadowego moczu
C. ciężaru właściwego moczu
D. liczby nabłonków w moczu
Refraktometr jest instrumentem wykorzystywanym do pomiaru refrakcji światła, co pozwala na określenie ciężaru właściwego moczu. Ciężar właściwy jest miarą stężenia rozpuszczonych substancji w moczu, co może być istotnym wskaźnikiem stanu zdrowia pacjenta. W praktyce klinicznej, pomiar ciężaru właściwego moczu może dostarczyć informacji o funkcji nerek oraz ich zdolności do koncentracji moczu. Na przykład, u pacjentów z odwodnieniem ciężar właściwy moczu będzie wyższy, podczas gdy w przypadku przewodnienia może być niższy. Wartości referencyjne dla ciężaru właściwego moczu mieszczą się zazwyczaj w zakresie od 1.005 do 1.030. Pomiar ten jest zgodny z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) dotyczącymi diagnostyki chorób nerek i układu moczowego. Dobrze wykonany pomiar refraktometryczny jest kluczowym elementem rutynowych badań laboratoryjnych, a jego wyniki powinny być interpretowane w kontekście pełnego obrazu klinicznego pacjenta.
Pytanie 8

Przedsiębiorstwa sektora spożywczego zobowiązane są, aby mięso po badaniu poubojowym zostało niezwłocznie schłodzone w rzeźni do temperatury nie wyższej niż

Fragment Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 853/2004
Wszelkie prace przy obróbce mięsa muszą być zorganizowane w sposób zapobiegający zanieczyszczeniu lub je minimalizujący. W tym celu, przedsiębiorstwa sektora spożywczego muszą zapewnić, aby:
a) mięso przeznaczone do rozbioru było wnoszone do pomieszczeń roboczych stopniowo, w miarę potrzeb;
b) w trakcie rozbioru, oddzielania tuszy od kości, trybowania, porcjowania i krojenia, pakowania jednostkowego lub zbiorczego, temperatura mięsa wynosiła nie więcej niż 3°C dla podrobów i 7°C dla pozostałego mięsa, przez utrzymanie temperatury otoczenia nie wyższej niż 12°C lub za pomocą innego alternatywnego systemu o równoważnym skutku;
A. 3,7°C
B. 3°C
C. 12°C
D. 7°C
Wybór innej temperatury schłodzenia mięsa po badaniu poubojowym, niż 7°C, wskazuje na niepełne zrozumienie regulacji dotyczących bezpieczeństwa żywności. Wiele osób może uważać, że niższe temperatury, takie jak 3°C, są bardziej odpowiednie, jednak w kontekście przepisów prawnych dotyczących mięsa, tylko 7°C jest dopuszczalne dla jego przechowywania w rzeźniach. Wybierając 12°C czy 3°C, można wpaść w pułapkę myślenia, że im niższa temperatura, tym lepiej, co w rzeczywistości może prowadzić do nieprawidłowego przechowywania. Schłodzenie do 12°C nie spełnia wymogów najwyższej jakości produktów spożywczych, ponieważ w tej temperaturze ryzyko namnażania się bakterii znacząco rośnie. Dodatkowo, podczas transportu i sprzedaży mięsa, utrzymanie niewłaściwej temperatury może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych dla konsumentów. Niezrozumienie zasad dotyczących odpowiednich temperatur może prowadzić do poważnych błędów w procesie produkcji i dystrybucji, co jest nie tylko szkodliwe dla zdrowia publicznego, ale również zagraża reputacji i przyszłości przedsiębiorstwa w sektorze spożywczym.
Pytanie 9

Zadania dotyczące walki z chorobami zakaźnymi u zwierząt są realizowane z urzędu przez

A. Państwową Inspekcję Sanitarną
B. Państwowy Instytut Weterynaryjny
C. Inspekcję Weterynaryjną
D. Krajową Izbę Lekarsko-Weterynaryjną
Inspekcja Weterynaryjna to bardzo ważny organ w Polsce, który zajmuje się chorobami zakaźnymi zwierząt. Właściwie, to można powiedzieć, że ich głównym celem jest dbanie o zdrowie zarówno ludzi, jak i zwierząt. Robią to poprzez wykrywanie i kontrolowanie chorób, które mogą zagrażać zarówno populacjom zwierząt, jak i ludzi. Inspekcja działa zgodnie z przepisami prawa i podejmuje konkretne działania, żeby wyeliminować ogniska chorób, jak np. afrykański pomór świń czy grypa ptaków. W praktyce robią różne rzeczy - inspekcjonują gospodarstwa, kontrolują ruch zwierząt, a także współpracują z innymi instytucjami, żeby skuteczniej zwalczać choroby. Przykładem ich pracy jest program monitorowania, który pomaga wczesniej wykryć choroby i zapobiec ich rozprzestrzenieniu. Dzięki przestrzeganiu standardów weterynaryjnych i odpowiednich procedur, Inspekcja może skutecznie chronić zdrowie zwierząt i ludzi.
Pytanie 10

Wskaż chorobę wirusową bydła oraz innych zwierząt racicowych, która jest wysoce zaraźliwa, objawia się posocznicą i charakterystycznymi pęcherzami w jamie ustnej, na skórze wymienia oraz wokół racic, a po ich pęknięciu prowadzi do owrzodzeń, które goją się bez pozostawiania blizn?

A. Gruźlica
B. Bruceloza
C. Pryszczyca
D. Szelestnica
Pryszczyca (Infectious Foot-and-Mouth Disease, FMD) jest poważną, ostrą chorobą wirusową bydła i innych zwierząt racicowych. Wywoływana jest przez wirusy należące do rodziny Picornaviridae. Choroba charakteryzuje się bardzo wysoką zaraźliwością, a jej objawy obejmują gorączkę, posocznicę oraz powstawanie pęcherzy w jamie ustnej, na skórze wymienia oraz w okolicy racic. Po pęknięciu pęcherzy dochodzi do tworzenia się owrzodzeń, które goją się bez pozostawiania blizn. W praktyce, monitorowanie przypadków pryszczycy jest kluczowym elementem programów zdrowotnych w hodowli zwierząt, ponieważ choroba może prowadzić do znacznych strat ekonomicznych. Wiele krajów stosuje systemy kontroli i prewencji oparte na szczepieniach, a także regularnych inspekcjach stada. Ważne jest, aby hodowcy i weterynarze byli świadomi objawów pryszczycy, aby szybko identyfikować i reagować na potencjalne ogniska choroby, co jest zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (OIE).
Pytanie 11

Dyscyplina zajmująca się relacjami między antygenami a przeciwciałami oraz opracowaniem technik wykrywania antygenów i przeciwciał w surowicy krwi, to

A. serologia
B. mikrobiologia
C. bakteriologia
D. transplantologia
Serologia to dziedzina nauki zajmująca się badaniem interakcji między antygenami a przeciwciałami. Antygeny to substancje, które wywołują odpowiedź immunologiczną organizmu, a przeciwciała to białka produkowane przez układ odpornościowy w odpowiedzi na obecność antygenów. Serologia jest kluczowa w diagnostyce wielu chorób, takich jak infekcje wirusowe, bakteryjne czy choroby autoimmunologiczne. Metody serologiczne, takie jak ELISA (Enzyme-Linked Immunosorbent Assay), mogą wykrywać obecność specyficznych przeciwciał w surowicy krwi, co pozwala na monitorowanie stanu zdrowia pacjenta. Przykładowo, testy serologiczne są wykorzystywane w diagnostyce COVID-19 do oznaczania przeciwciał, co może pomóc w ocenie przebytej infekcji. Dobre praktyki w serologii wymagają stosowania odpowiednich kontrolnych próbek i kalibracji, aby zapewnić dokładność i powtarzalność wyników. W związku z rosnącym zapotrzebowaniem na testy serologiczne, znajomość metod oraz ich zastosowania w praktyce klinicznej jest niezbędna dla specjalistów w dziedzinie medycyny.
Pytanie 12

Jakie organy tworzą ośrodek bydła?

A. Język, przełyk, tchawica, serce, płuca, wątroba, resztki przepony
B. Język, przełyk, tchawica, serce, wątroba, płuca
C. Migdałki, przełyk, tchawica, serce, płuca, wątroba
D. Przełyk, tchawica, serce, płuca, wątroba, resztki przepony
Wybór odpowiedzi, który nie uwzględnia resztek przepony, pomija istotny aspekt anatomiczno-fizjologiczny bydła. Narządy takie jak migdałki, język, a także resztki przepony pełnią specyficzne role w organizmie zwierząt. Migdałki, na przykład, są częścią układu limfatycznego, jednak ich funkcja w kontekście ośrodka bydła jest ograniczona w porównaniu do roli przełyku czy tchawicy. Język, choć istotny dla procesu spożywania pokarmu, nie jest kluczowym elementem w układzie narządów, które są decydujące dla transportu i obróbki pokarmu. Niektóre z odpowiedzi błędnie uwzględniają również resztki przepony jako odrębny organ, co może prowadzić do nieporozumień w zrozumieniu anatomii bydła. W kontekście hodowli bydła, zrozumienie funkcji i interakcji wszystkich narządów jest kluczowe dla efektywnego zarządzania żywieniem i zdrowiem zwierząt. Dobrym przykładem jest zrozumienie, jak nieprawidłowe funkcjonowanie tchawicy lub płuc może wpłynąć na wydajność zwierzęcia oraz jego ogólny stan zdrowia. Dlatego istotne jest unikanie uproszczeń w rozumieniu anatomii i fizjologii bydła oraz odwoływanie się do sprawdzonych źródeł wiedzy w tej dziedzinie.
Pytanie 13

Oblicz, ile preparatu AGRISAN 8090 będzie wymagane do posypania ściółki w pomieszczeniu inwentarskim o wymiarach 2 m x 4 m, wiedząc, że optymalna dawka wynosi 50 g na 1 m²?

A. 80 g
B. 400 g
C. 20 g
D. 40 g
Wybór niepoprawnej odpowiedzi może wynikać z błędnego zrozumienia, jak należy obliczać potrzebną ilość preparatu. Wiele osób może pomylić się przy obliczaniu powierzchni obiektu, co prowadzi do niedoszacowania ilości preparatu. Na przykład, wybór wartości 40 g sugeruje, że obliczenia zostały wykonane na podstawie błędnych założeń dotyczących powierzchni lub dawki preparatu. Mogło to prowadzić do założenia, że 40 g to wystarczająca ilość na całą powierzchnię 8 m², co jest niezgodne z zasadami dawkowania. Kolejny typowy błąd to pominięcie faktu, że przy podawaniu preparatu dawki powinny być dokładnie dostosowane do wymagań konkretnego zastosowania, a nie tylko uproszczone do średnich wartości. W przypadku 400 g, użytkownik może nie wziąć pod uwagę, że jest to całkowita dawka, a nie ilość potrzebna do jednorazowego posypania. Dlatego ważne jest, aby nie tylko znać wymagania dotyczące dawkowania, ale również zrozumieć kontekst ich stosowania. Kluczowe jest także przestrzeganie dobrych praktyk w zakresie dozowania preparatów, by unikać nadmiernego stosowania, co może prowadzić do marnotrawstwa zasobów oraz potencjalnych szkód dla środowiska. Zastosowanie właściwych strategii dawkowania i umiejętność poprawnego przeliczania ilości preparatu są niezbędne dla efektywności i bezpieczeństwa w gospodarstwie inwentarskim.
Pytanie 14

Pozycja "siedzącego psa" u konia może świadczyć o

A. ochwacie
B. kolce wątrobowej
C. ostrym poszerzeniu żołądka
D. mięśniochwacie
Pozycja 'siedzącego psa' u konia, polegająca na obniżeniu tylnej części ciała oraz uniesieniu przednich kończyn, jest często objawem ostrego rozszerzenia żołądka. W tej sytuacji, dochodzi do nadmiernego gromadzenia się gazów lub płynów w żołądku, co prowadzi do jego rozciągania i bólu. W wyniku tego, koń przyjmuje pozycję w celu złagodzenia dyskomfortu. Rozszerzenie żołądka jest stanem nagłym i wymaga natychmiastowej interwencji weterynaryjnej, aby zapobiec poważnym konsekwencjom zdrowotnym. Przykładowo, w przypadku koni, które miały historię nagłych zmian diety lub nadmiernego spożycia paszy, ryzyko wystąpienia tego schorzenia wzrasta. Właściwe podejście do żywienia, regularne kontrole weterynaryjne oraz monitorowanie zachowań koni mogą znacząco zmniejszyć ryzyko wystąpienia ostrego rozszerzenia żołądka. W praktyce, weterynarze zalecają również, aby w przypadku zauważenia tej pozycji, niezwłocznie skontaktować się z profesjonalistą, aby ocenić stan zdrowia zwierzęcia oraz podjąć odpowiednie kroki terapeutyczne.
Pytanie 15

Jakie metody stosuje się do sterylizacji szkła laboratoryjnego?

A. w suszarce
B. w promieniach UV
C. w płomieniu palnika
D. w roztworze alkoholu
Sterylizacja szkła laboratoryjnego w suszarce jest powszechną i skuteczną metodą eliminacji mikroorganizmów. Proces ten polega na umieszczeniu szkła w suszarce, gdzie temperatura jest podnoszona do poziomu wystarczającego do zabicia bakterii, wirusów oraz innych patogenów. Typowa temperatura dla skutecznej sterylizacji wynosi od 160°C do 180°C, a czas ekspozycji powinien wynosić co najmniej 1 do 2 godzin, w zależności od objętości i rodzaju materiału. Tego typu praktyka jest zgodna z wytycznymi Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego (CEN) oraz standardami ISO, które określają metody sterylizacji w laboratoriach. Ważne jest, aby przed umieszczeniem szkła w suszarce, dokładnie je wyczyścić, aby usunąć wszelkie resztki substancji chemicznych lub biologicznych, co mogłoby wpłynąć na skuteczność procesu. Dodatkowo, niektóre laboratoria korzystają z suszarek z wymuszonym obiegiem powietrza, co zwiększa efektywność wymiany termicznej oraz skraca czas potrzebny na osiągnięcie wymaganej temperatury.
Pytanie 16

Według poniższego przepisu prawnego odpady weterynaryjne dzieli się na

Fragment rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 1 października 2010 r.
w sprawie szczegółowego postępowania z odpadami weterynaryjnymi.

§ 2. Odpady weterynaryjne klasyfikuje się w następujący sposób:
1) odpady weterynaryjne o kodzie 18 02 02*, zwane dalej „odpadami zakaźnymi", będące odpadami niebezpiecznymi zawierającymi żywe mikroorganizmy lub ich toksyny, o których wiadomo lub co do których istnieją wiarygodne podstawy do przyjęcia, że powodują choroby zakaźne u ludzi lub innych żywych organizmów;
2) odpady weterynaryjne o kodach 18 02 05* i 18 02 07*, zwane dalej „odpadami niebezpiecznymi", będące odpadami niebezpiecznymi zawierającymi substancje chemiczne,
o których wiadomo lub co do których istnieją wiarygodne podstawy do przyjęcia, że powodują choroby niezakaźne u ludzi lub zwierząt lub mogą być źródłem skażenia środowiska;
3) odpady weterynaryjne o kodach 18 02 01, 18 02 03, 18 02 06, 18 02 08, zwane dalej „odpadami pozostałymi", będące odpadami weterynaryjnymi nieposiadającymi właściwości niebezpiecznych.
A. zakaźne, niezakaźne.
B. zakaźne, szczególnego ryzyka.
C. zakaźne, niezakaźne, pozostałe.
D. zakaźne, niebezpieczne, pozostałe.
Odpowiedzi typu ''zakaźne, niezakaźne, pozostałe'' albo ''zakaźne, szczególnego ryzyka'' nie są prawidłowe, bo nie odpowiadają rzeczywistej klasyfikacji odpadów weterynaryjnych. To może mieć poważne konsekwencje dla zdrowia ludzi i środowiska. Klasyfikacja odpady zakaźne jest jasno związana z patogenami, które mogą być niebezpieczne dla ludzi i zwierząt. Odpady niezakaźne, choć wydają się mniej groźne, mogą też zawierać materiały toksyczne. A „szczególne ryzyko” to w ogóle nie jest uznawana kategoria w przepisach dotyczących odpadów weterynaryjnych. Niezrozumienie tych klasyfikacji prowadzi do złego zarządzania odpadami, co zwiększa ryzyko zakażeń czy skażeń. Ważne jest, żeby zrozumieć, że odpady niebezpieczne wymagają specjalnych procedur utylizacji, które różnią się od innych typów odpadów. Źle sklasyfikowane odpady mogą zagrozić nie tylko pracownikom weterynarii, ale też całej społeczności. Dlatego kluczowe jest, żeby osoby pracujące w tej branży miały pojęcie o aktualnych przepisach i standardach, żeby uniknąć błędów w klasyfikacji i zarządzaniu odpadami.
Pytanie 17

W jakim zakresie powinna wynosić prawidłowa liczba oddechów zdrowego konia w stanie spoczynku?

A. 33÷36
B. 25÷35
C. 8÷16
D. 20÷25
Fizjologiczna liczba oddechów zdrowego konia w spoczynku rzeczywiście mieści się w przedziale 8-16 oddechów na minutę. Jest to standardowy zakres uznawany w weterynarii i hodowli koni, odzwierciedlający normalne funkcjonowanie układu oddechowego tego zwierzęcia. Liczba ta może się różnić w zależności od kilku czynników, takich jak wiek konia, jego kondycja fizyczna oraz obecność stresu. Ważne jest, aby monitorować tę wartość w praktyce, zwłaszcza przed i po wysiłku, aby ocenić wydolność i zdrowie konia. W sytuacjach diagnostycznych, takich jak ocena stanu zdrowia konia, lekarze weterynarii często wykorzystują pomiar liczby oddechów jako wskaźnik ogólnego stanu zdrowia, co podkreśla znaczenie uzyskania prawidłowych wartości referencyjnych. Dobrze jest także znać różnice w liczbie oddechów pomiędzy poszczególnymi rasami koni, co może mieć wpływ na metody treningowe oraz opiekę weterynaryjną.
Pytanie 18

Chwytanie za kłąb w celu ujarzmienia zwierzęcianie powinno być stosowane wobec psów rasy

A. labrador.
B. york.
C. pekińczyk.
D. jamnik,
Wybór chwytu za kłąb jako metody poskromienia psów różnych ras może wynikać z błędnego założenia, że wszystkie psy reagują na takie techniki w ten sam sposób. Labradory, jamniki czy yorki, choć mogą być bardziej zrównoważone, wciąż nie są odpowiednimi kandydatami do stosowania tego rodzaju technik. Labradory, znane z przyjaznego usposobienia, są bardzo wrażliwe na stres i mogą zareagować negatywnie na siłowe metody. Chwyt za kłąb, będący formą dominacji, może prowadzić do lęku i agresji w reakcji na postrzeganą krzywdę. Jamniki, ze względu na swoją długą sylwetkę, mogą doznać urazów kręgosłupa przy niewłaściwym chwytaniu. Z kolei yorki, niewielkie, ale energiczne psy, mogą stać się nieufne wobec osób, które stosują takie metody. Często błędne zrozumienie potrzeby poskromienia psa prowadzi do używania siły zamiast technik pozytywnego wzmocnienia, co jest zgodne z najnowszymi standardami w szkoleniu psów. Etyka pracy z psami zaleca, by korzystać z technik, które nie tylko są skuteczne, ale także budują zaufanie między psem a opiekunem. Właściwe metody poskromienia powinny opierać się na zrozumieniu zachowań zwierząt, co pozwala uniknąć niebezpiecznych i nieodpowiednich interakcji.
Pytanie 19

Kiedy u psa zdiagnozowano dermatozę oraz występuje nadmierne wypadanie sierści, odpowiednia karma powinna być wzbogacona w

A. wysoki poziom niezbędnych kwasów tłuszczowych
B. składniki zawierające glukozę, która dostarcza energii
C. niski poziom wapnia
D. składniki stymulujące perystaltykę jelit
Wysoki poziom niezbędnych kwasów tłuszczowych w diecie psa jest kluczowy w przypadku dermatoz oraz nadmiernego wypadania sierści. Kwas tłuszczowy omega-3, obecny w olejach rybnych oraz niektórych olejach roślinnych, ma działanie przeciwzapalne, co może pomóc w łagodzeniu objawów dermatologicznych i wspieraniu zdrowia skóry. Zwiększenie spożycia tych kwasów tłuszczowych może prowadzić do poprawy kondycji sierści, przez co staje się ona bardziej lśniąca oraz mniej podatna na wypadanie. Dobry przykład to wprowadzenie do diety preparatów wzbogaconych w oleje rybne, które są szeroko stosowane w praktykach weterynaryjnych w celu wspierania zdrowia skóry. Zgodnie z zaleceniami żywieniowymi dla zwierząt, niezbędne kwasy tłuszczowe powinny stanowić istotny element diety, aby zapewnić optymalne funkcjonowanie organizmu psa oraz zdrowie jego sierści i skóry.
Pytanie 20

Gastroskopia to procedura, która polega na wprowadzeniu endoskopu do

A. żołądka
B. pęcherza
C. odbytu
D. pochwy
Gastroskopia to procedura medyczna, która polega na wprowadzeniu endoskopu do żołądka przez przełyk. Endoskop to cienka, elastyczna rurka wyposażona w kamerę i źródło światła, co umożliwia lekarzowi wizualizację wnętrza przewodu pokarmowego w czasie rzeczywistym. Procedura ta jest niezwykle istotna w diagnostyce chorób żołądka, takich jak wrzody, stany zapalne, nowotwory czy choroba refluksowa. Dzięki gastroskopii lekarz może nie tylko ocenić stan błony śluzowej, ale także pobrać próbki do badań histopatologicznych, co jest kluczowe w wczesnym wykrywaniu nowotworów. Gastroskopia jest wykonywana w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym, co zwiększa komfort pacjenta. Wykonanie gastroskopii zgodnie z obowiązującymi standardami medycznymi pozwala na minimalizację ryzyka powikłań, a także na skuteczne przeprowadzenie procedury. Zrozumienie tego procesu jest kluczowe w kontekście jego zastosowania i potencjalnych korzyści dla pacjentów.
Pytanie 21

Okres karencji dla bydła określa się dla

A. moczu i krwi
B. mleka i tkanek spożywczych
C. tkanek spożywczych i moczu
D. krwi oraz mleka
Okres karencji u bydła odnosi się do czasu, który musi upłynąć od momentu podania leku do momentu, w którym produkty pochodzenia zwierzęcego, takie jak mleko i tkanki jadalne, mogą być spożywane przez ludzi bez ryzyka. W praktyce oznacza to, że jeśli bydło otrzymało leki, takie jak antybiotyki lub inne substancje czynne, produkty te nie mogą być używane w celach konsumpcyjnych przez określony czas. Przykładowo, jeśli bydło otrzymało antybiotyk, okres karencji dla mleka może wynosić od kilku dni do tygodnia, w zależności od specyfiki leku. Dlatego tak ważne jest przestrzeganie zasad dotyczących okresu karencji, aby zapewnić bezpieczeństwo żywnościowe i zgodność z przepisami prawa. W branży weterynaryjnej oraz rolniczej istnieją standardy, takie jak te określone przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności, które regulują kwestie stosowania leków oraz ich wpływu na zdrowie ludzi i zwierząt. Przestrzeganie tych zasad jest kluczowe dla utrzymania wysokiej jakości produktów spożywczych oraz ochrony zdrowia publicznego.
Pytanie 22

W weterynaryjnym numerze identyfikacyjnym kod województwa reprezentują które cyfry?

A. trzecia i czwarta
B. piąta i szósta
C. pierwsza i druga
D. siódma i ósma
Kod województwa w weterynaryjnym numerze identyfikacyjnym rzeczywiście oznaczają pierwsza i druga cyfra. W systemie identyfikacji weterynaryjnej stosowane są unikalne numery, które pozwalają na łatwe przyporządkowanie do konkretnego województwa, co jest kluczowe dla efektywnego zarządzania zdrowiem zwierząt oraz ich identyfikacją w przypadku różnorodnych procedur administracyjnych. Przykładowo, dla codziennej pracy weterynarzy i inspekcji weterynaryjnej, znajomość tych kodów jest niezbędna. Umożliwia to szybkie i precyzyjne porównywanie danych dotyczących zwierząt oraz ich historii zdrowotnych przypisanych do odpowiednich regionów. Dodatkowo, zgodnie z unijnymi standardami dotyczącymi identyfikacji zwierząt i ochrony ich zdrowia, numery identyfikacyjne muszą być jednoznacznie przypisane do poszczególnych lokalizacji. To podejście nie tylko ułatwia pracę urzędników, ale także zwiększa transparentność i bezpieczeństwo w obrocie zwierzętami.
Pytanie 23

W zakładach zajmujących się przetwarzaniem żywności woda, która nie nadaje się do picia, jest wykorzystywana do

A. czyszczenia i dezynfekcji powierzchni produkcyjnych
B. mycia dłoni
C. płukania tusz zwierząt rzeźnych
D. celów przeciwpożarowych
Odpowiedź dotycząca wykorzystania wody niezdatnej do picia w celach przeciwpożarowych jest poprawna, ponieważ woda ta może być używana w sytuacjach awaryjnych, gdzie nie jest wymagane stosowanie wody pitnej. W zakładach przetwórstwa spożywczego, zgodnie z normami HACCP (Hazard Analysis and Critical Control Points), istnieje konieczność segregacji wody pitnej od pozostałych rodzajów wody. Użycie wody niezdatnej do picia do celów przeciwpożarowych pozwala na efektywne zarządzanie zasobami wodnymi i minimalizowanie marnotrawstwa. W praktyce, woda ta może być przechowywana w odpowiednich zbiornikach i wykorzystywana w instalacjach przeciwpożarowych, co jest zgodne z przepisami BHP oraz standardami ochrony zdrowia publicznego. Takie podejście nie tylko zabezpiecza zakład przed pożarami, ale również umożliwia skuteczne wykorzystanie zasobów, co jest niezbędne w branży zajmującej się produkcją żywności.
Pytanie 24

Dozwolone jest oszałamianie w wodno-elektrycznym głuszaczu dla

A. drobiu
B. trzody
C. bydła
D. koni
Oszałamianie w głuszaczu wodno-elektrycznym jest techniką, która znajduje zastosowanie przede wszystkim w przypadku drobiu. Metoda ta polega na wywołaniu stanu krótkotrwałego unieruchomienia zwierzęcia przy użyciu prądu elektrycznego w połączeniu z wodą, co pozwala na zredukowanie stresu i zwiększenie efektywności procesu uboju. Drobnica, w tym kurczęta czy indyki, wykazuje szczególną wrażliwość na bodźce stresowe, dlatego stosowanie oszałamiania w sposób kontrolowany i zgodny z zaleceniami weterynaryjnymi jest kluczowe dla zapewnienia dobrostanu zwierząt. Zgodnie z obowiązującymi normami, w tym rozporządzeniem Unii Europejskiej, oszałamianie musi być wykonane w sposób, który zapewni szybkie i humanitarne unieszkodliwienie zwierzęcia. Praktyki te mają na celu minimalizowanie cierpienia zwierząt oraz poprawę jakości mięsa, co jest istotne zarówno z punktu widzenia etyki, jak i ekonomiki produkcji.
Pytanie 25

Na podstawie fragmentu decyzji określ poziom dobrostanu w kurniku, w którym skumulowany wskaźnik śmiertelności wyniósł 4% , a ocenę zmian na podeszwach obliczono na 60 punktów.

Ocena poziomu dobrostanu
  • bez uwag
    • – skumulowany wskaźnik śmiertelności zgodny z przepisami,
    • – ocena zmian na podeszwach do 40 punktów,
  • średni poziom dobrostanu
    • – skumulowany wskaźnik śmiertelności do 5 % przy jednoczesnym braku właściwego uzasadnienia takiego poziomu śmiertelności lub
    • – ocena zmian na podeszwach 41-80 punktów,
  • niski poziom dobrostanu
    • – skumulowany wskaźnik śmiertelności > 5 % przy jednoczesnym braku właściwego uzasadnienia takiego poziomu śmiertelności lub
ocena zmian na podeszwach > 80 punktów
A. Średni.
B. Bez uwag.
C. Wysoki.
D. Niski.
Właściwe zrozumienie pojęcia dobrostanu zwierząt jest kluczowe w hodowli drobiu. Średni poziom dobrostanu, zgodnie z obowiązującymi standardami, obejmuje skumulowany wskaźnik śmiertelności do 5% oraz oceny na podeszwach w przedziale 41-80 punktów. W analizowanym przypadku skumulowany wskaźnik śmiertelności wynoszący 4% mieści się w tym zakresie, co oznacza, że nie przekracza dozwolonej granicy. Ponadto ocena zmian na podeszwach wynosząca 60 punktów również znajduje się w akceptowalnym zakresie, co jest istotnym wskaźnikiem zdrowia ptaków. Zastosowanie tych kryteriów w praktyce pozwala na skuteczne monitorowanie warunków życia drobiu oraz wczesne wykrywanie problemów zdrowotnych, co przekłada się na lepszą produkcję i jakość mięsa oraz jaj. Oceniając dobrostan zwierząt, hodowcy powinni regularnie przeprowadzać takie analizy, co stanie się fundamentem dla uzyskania wysokich standardów w hodowli oraz zapewnienia dobrostanu zwierząt zgodnie z aktualnymi regulacjami prawnymi.
Pytanie 26

Przeprowadzenie badania w kierunku obecności pałeczek Salmonella jest niezbędne przed skierowaniem do uboju

A. drobiu
B. świń
C. bydła
D. królików
Badanie w kierunku nosicielstwa pałeczek Salmonella jest kluczowym krokiem w zapewnieniu bezpieczeństwa zdrowotnego w hodowli drobiu. Pałeczki Salmonella są jednymi z najczęstszych patogenów odpowiedzialnych za zatrucia pokarmowe u ludzi, a ich obecność w mięsie drobiowym może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. W Polsce oraz w większości krajów UE, zgodnie z regulacjami dotyczącymi zdrowia zwierząt i bezpieczeństwa żywności, zaleca się przeprowadzanie testów na Salmonellę przed ubojem drobiu. W praktyce, jeśli wykryje się nosicielstwo, konieczne jest podjęcie odpowiednich działań, takich jak izolacja zakażonych ptaków oraz wdrożenie programów bioasekuracji. Używanie standardowych metod diagnostycznych, takich jak hodowla na pożywkach selektywnych lub testy PCR, pozwala na szybkie i efektywne wykrywanie bakterii. Zgodność z tymi standardami nie tylko chroni konsumentów, ale również wspiera producentów w utrzymaniu wysokich standardów jakości i bezpieczeństwa. Zrozumienie znaczenia tych badań jest niezbędne dla każdego, kto pracuje w branży mięsnej i drobiarskiej.
Pytanie 27

Uzyskuje się odporność poprzez podanie surowicy zwierzęciu, które jest chore?

A. swoistą bierną
B. swoistą czynną
C. nieswoistą bierną
D. nieswoistą czynną
Pomimo tego, że inne odpowiedzi mogą wydawać się logiczne, różnią się one kluczowo w kontekście mechanizmów działania układu odpornościowego. W przypadku odpowiedzi sugerujących "nieswoistą bierną" odporność, istnieje nieporozumienie dotyczące natury biernej odporności. Nieswoista odporność to pierwsza linia obrony organizmu, obejmująca mechanizmy takie jak skórna bariera, działanie komórek fagocytarnych oraz substancji chemicznych, które atakują patogeny. Nie jest ona związana z wprowadzeniem gotowych przeciwciał, co czyni tę odpowiedź błędną. Z kolei "swoista czynna" odporność zakłada, że organizm sam produkuje przeciwciała w odpowiedzi na kontakt z patogenem, co wymaga czasu i jest procesem aktywnym. Oznacza to, że organizm musi mieć możliwość reakcji immunologicznej, co nie ma miejsca w przypadku podania surowicy. Wreszcie, "nieswoista czynna" również nie odnosi się do procesu, w którym przeciwciała są dostarczane z zewnątrz, ponieważ zakłada aktywne wytwarzanie odpowiedzi na infekcję czy szczepienie. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi pojęciami jest kluczowe w weterynarii oraz medycynie ogółem, aby zastosować odpowiednie metody leczenia oraz profilaktyki dla zwierząt.
Pytanie 28

W pomieszczeniach, w których utrzymuje się cielęta, nie bada się stężenia

§ 18. W pomieszczeniach, w których utrzymuje się cielęta:
1) stężenie
    a) dwutlenku węgla nie powinno przekraczać 3 000 ppm,
    b) siarkowodoru nie powinno przekraczać 5 ppm,
2) koncentracja amoniaku nie powinna przekraczać 20 ppm.
A. H2S
B. NH3
C. HCl
D. CO2
Odpowiedź HCl jest uznawana za poprawną, ponieważ w pomieszczeniach, w których utrzymuje się cielęta, nie bada się stężenia kwasu solnego. W praktyce, monitoring stężenia takich gazów jak amoniak (NH3), siarkowodór (H2S) oraz dwutlenek węgla (CO2) jest niezwykle istotny dla zachowania zdrowia zwierząt oraz jakości środowiska. Amoniak może powstawać z rozkładu odchodów i ma negatywny wpływ na układ oddechowy cieląt, co może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. Siarkowodór, choć rzadziej występujący, również jest toksyczny, a jego obecność w pomieszczeniach hodowlanych może wskazywać na niewłaściwe warunki utrzymania odpadów organicznych. Dwutlenek węgla jest naturalnym produktem oddychania zwierząt i jego stężenie powinno być kontrolowane w celu uniknięcia asfiksji. Dlatego badanie tych gazów jest kluczowe dla zapewnienia odpowiednich warunków hodowli, a brak badań dotyczących HCl wynika z tego, że nie jest to substancja występująca w takich środowiskach.
Pytanie 29

W jakim teście dokonuje się pomiaru grubości fałdu skórnego?

A. aglutynacji
B. maleinizacji
C. tuberkulinizacji
D. serologicznym
Grubość fałdu skóry mierzona w teście tuberkulinizacji, znanym również jako test Mantoux, jest kluczowym wskaźnikiem reakcji immunologicznej na zakażenie prątkiem gruźlicy. W teście tym, po podaniu podskórnym niewielkiej ilości antygenu tuberkulinowego, obserwuje się odczyn zapalny w miejscu iniekcji, który jest mierzony po 48-72 godzinach. Grubość fałdu skóry, mierzona w milimetrach, pozwala ocenić, czy osoba ma kontakt z patogenem w przeszłości, czy jest aktywnie zakażona. Zastosowanie tego testu jest szczególnie istotne w diagnostyce gruźlicy, co jest zdefiniowane w wytycznych Światowej Organizacji Zdrowia oraz krajowych programach zdrowotnych. Przykładowo, w przypadku osób z grup ryzyka, takich jak pracownicy służby zdrowia czy osoby z osłabionym układem odpornościowym, kontrolowanie reakcji na tuberkulinę jest niezbędne dla wczesnego wykrywania choroby, co przekłada się na lepsze wyniki leczenia i zapobiegania jej rozprzestrzenieniu.
Pytanie 30

Trzoda dostarczona do rzeźni 1 marca 2019 roku o godzinie 8:00 powinna być poddana badaniu przedubojowemu do

A. godz. 24:00 dnia 1 marca 2019 r.
B. godz. 18:00 dnia 2 marca 2019 r.
C. godz. 18:00 dnia 1 marca 2019 r.
D. godz. 08:00 dnia 2 marca 2019 r.
Odpowiedź "08:00 dnia 2 marca 2019 r." jest prawidłowa, ponieważ zgodnie z przepisami dotyczącymi ochrony zdrowia zwierząt, badanie przedubojowe trzody chlewnej powinno być przeprowadzone w ciągu 24 godzin przed ubojem. W tym przypadku, stado zostało dostarczone do rzeźni 1 marca 2019 r. o godzinie 8:00, co oznacza, że badanie powinno być wykonane do godziny 8:00 dnia 2 marca 2019 r. Przykładem zastosowania tej zasady jest wprowadzenie obowiązkowych badań zdrowotnych, mających na celu minimalizację ryzyka przenoszenia chorób zakaźnych oraz zapewnienie bezpieczeństwa żywności. Zgodnie z regulacjami Unii Europejskiej, przedsiębiorstwa mięsne muszą przestrzegać standardów dotyczących dobrostanu zwierząt oraz procedur sanitarnych, co podkreśla znaczenie badań przedubojowych. Praktyczne skutki niedopełnienia tych obowiązków mogą prowadzić do poważnych konsekwencji, nie tylko dla zdrowia publicznego, ale również dla wizerunku producentów i rzeźni, co może skutkować utratą zaufania konsumentów oraz problemami prawnymi.
Pytanie 31

Mięso uznaje się za odpowiednie do konsumpcji przez ludzi, o ile pochodzi od

A. zwierząt ubojowych, które z konieczności nie przeszły badania przedubojowego
B. upolowanej dziczyzny, która nie była poddana badaniu przedubojowemu
C. zwierząt, które zostały poddane ubojowi upozorowanemu
D. zwierząt rzeźnych, które nie były poddane badaniu przedubojowemu
Odpowiedź 'upolowanej zwierzyny łownej niepoddanej badaniu przedubojowemu' jest poprawna, ponieważ w kontekście przepisów dotyczących bezpieczeństwa żywności, dzikie zwierzęta, które zostały upolowane, są traktowane jako źródło mięsa, które może być zdatne do spożycia, o ile nie wykazują objawów chorób. Praktyka ta jest zgodna z regulacjami dotyczącymi obrotu dziczyzną, które wymagają, aby mięso pozyskiwane z dzikich zwierząt było odpowiednio oznakowane i kontrolowane. Warto zauważyć, że badania przedubojowe mają na celu wykrycie ewentualnych patologii, jednak w przypadku dziczyzny, która nie była poddana tym badaniom, jej zdatność do spożycia ocenia się na podstawie stanu zdrowia zwierzęcia w momencie polowania. Przykładem może być mięso sarny, które, jeśli pochodzi z zdrowego osobnika, może być bezpiecznie spożywane przez ludzi, jednak zaleca się przestrzeganie zasad higieny i właściwego przechowywania tego mięsa, aby zapobiec jego zakażeniu. Zastosowanie wiedzy z zakresu zdrowia zwierząt oraz analizy ryzyka jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa konsumentów.
Pytanie 32

Różyca jest schorzeniem o podłożu

A. bakteriologicznym
B. wirusowym
C. grzybowym
D. pasożytniczym
Różyca, znana również jako róża, jest chorobą skóry wywołaną przez bakterie, głównie przez paciorkowce z grupy A (Streptococcus pyogenes). Ta bakteria może wnikać przez uszkodzoną skórę, prowadząc do stanu zapalnego i wystąpienia charakterystycznych objawów, takich jak zaczerwienienie, obrzęk oraz bolesność w miejscu infekcji. W praktyce, wczesne wykrycie i leczenie różycy są kluczowe dla zapobiegania powikłaniom, takim jak ropnie czy posocznica. Leczenie zazwyczaj obejmuje stosowanie antybiotyków, co jest zgodne z wytycznymi medycznymi w zakresie leczenia infekcji bakteryjnych. Ważne jest również stosowanie odpowiedniej higieny oraz unikanie urazów skóry, aby minimalizować ryzyko zakażeń. Dobrą praktyką w profilaktyce jest edukowanie pacjentów na temat objawów różycy oraz wskazanie, kiedy należy zgłosić się do lekarza.
Pytanie 33

Z filarów przepony klientów poddawanych ubojowi pobiera się próbkę o masie 2 g?

A. macior i knurów
B. tuczników i macior
C. knurów i tuczników
D. loch i tuczników
Wybór odpowiedzi, która nie uwzględnia macior i knurów, może prowadzić do niedokładnych wniosków oraz błędnych analiz. Odpowiedzi takie jak "lochy i tuczników" czy "tuczników i macior" popełniają kluczowy błąd, nie rozróżniając odpowiednich kategorii zwierząt. Tuzniki to samce przeznaczone do uboju, ale nie są reprezentatywne dla ogólnej puli genetycznej w hodowli, co może prowadzić do zniekształcenia wyników badań. Z kolei lochy to samice, które rodzą prosięta, jednak w kontekście uboju i pobierania próbek, ważne są także samce, które wpływają na genotyp oraz zdrowotność całej grupy. Zrozumienie różnicy pomiędzy tymi kategoriami jest kluczowe dla zapewnienia właściwego dobrostanu zwierząt oraz skutecznego zarządzania stadami. W praktyce, nieodpowiedni dobór grupy zwierząt do badań może prowadzić do nieadekwatnych wyników, co z kolei przekłada się na decyzje dotyczące zdrowia zwierząt oraz jakości produkcji. Kluczową rolą w badaniach jest zatem zapewnienie, że próbki pochodzą od reprezentatywnej grupy zwierząt, co stanowi fundament dobrych praktyk w hodowli zwierząt oraz weterynarii.
Pytanie 34

Zaraźliwa wirusowa choroba górnych dróg oddechowych koni z charakterystycznymi objawami opisanymi poniżej to

„(...) uporczywy napadowy kaszel, początkowo suchy, a później wilgotny. Występuje obrzęk powiek, zapalenie spojówek, duszność, silne zaczerwienienie błony śluzowej nosa i lekki śluzowy wypływ z nozdrzy. Zwierzę jest osowiałe i porusza się bardzo słabo wskutek występujących bólów mięśni. Temperatura ciała dochodzi do 41°C."
A. influenza.
B. babeszjoza.
C. morzysko.
D. listerioza.
Odpowiedzi "morzysko", "listerioza" oraz "babeszjoza" są niepoprawne, ponieważ każda z nich odnosi się do innej choroby, która nie manifestuje się objawami wskazującymi na wirusowe zapalenie górnych dróg oddechowych. Morzysko, znane również jako encefalopatia, to choroba neurologiczna koni, która objawia się problemami z koordynacją i zachowaniem, a nie objawami oddechowymi. Listerioza to infekcja bakteryjna, która najczęściej dotyka młodych koni, prowadząc do objawów neurologicznych, a nie oddechowych. Z kolei babeszjoza, wywołana przez pierwotniaki, powoduje ciężką anemię i problemy z układem krążenia, co również jest zupełnie inną grupą symptomów. Takie błędne rozpoznania mogą wynikać z niepełnej wiedzy na temat objawów różnych chorób u koni. Kluczowe jest zrozumienie, że objawy grypy konnej, takie jak kaszel, gorączka i wydzielina z nosa, różnią się od objawów innych schorzeń. Edukacja w zakresie różnicowania chorób oraz znajomość specyfiki objawów są niezmiernie ważne w praktyce weterynaryjnej, aby uniknąć błędów diagnostycznych i wdrożyć odpowiednie leczenie.
Pytanie 35

Sprzęt stosowany w rehabilitacji w leczeniu zapalenia mięśni oraz stawów to

A. lampa Sollux
B. aparat RTG
C. lampa bezcieniowa
D. aparat USG
Lampa Sollux to urządzenie wykorzystujące promieniowanie podczerwone oraz światło widzialne, które stosowane jest w rehabilitacji pacjentów z zapaleniem mięśni i stawów. Działa na zasadzie podgrzewania tkanek, co przyczynia się do poprawy ukrwienia oraz łagodzenia bólu. Dzięki zastosowaniu lampy Sollux, możliwe jest zmniejszenie napięcia mięśniowego oraz przyspieszenie procesów regeneracyjnych w tkankach. Działanie termiczne oraz fototerapeutyczne lampy wspomaga procesy gojenia, a także redukcję stanów zapalnych. W praktyce, lampa Sollux jest często stosowana w ośrodkach rehabilitacyjnych, gdzie wykonuje się zabiegi na obszarach dotkniętych chorobami reumatycznymi, co jest zgodne z aktualnymi standardami leczenia fizjoterapeutycznego. Przykłady zastosowania obejmują terapie dla pacjentów z zapaleniem stawów, bólami mięśniowymi oraz dolegliwościami związanymi z przeciążeniem. W kontekście rehabilitacji, lampa Sollux jest uznawana za ważne narzędzie, które wspiera procesy odnowy biologicznej organizmu.
Pytanie 36

Aby zrealizować badanie metodą flotacji, stosuje się

A. wodę destylowaną
B. 5% roztwór zasady potasowej
C. 40% roztwór formaliny
D. nasycony roztwór chlorku sodu
Wiesz, nasycony roztwór chlorku sodu to naprawdę ważny składnik w metodzie flotacji. Ta metoda pozwala na oddzielanie różnych materiałów w zależności od ich gęstości. Ogólnie rzecz biorąc, wrzucasz próbkę do roztworu i minerały albo się unoszą, albo opadają, w zależności od ich właściwości. Ten nasycony roztwór daje odpowiednią gęstość, co ułatwia oddzielanie różnych składników próbki. Fajnym przykładem tego zastosowania jest analiza gleb, gdzie możemy wydzielić frakcje organiczne i nieorganiczne. W laboratoriach geologicznych i mineralogicznych korzystanie z nasyconego roztworu chlorku sodu to standard, bo flotacja wtedy jest przewidywalna i powtarzalna. Poza tym, ta metoda sprawdza się też w badaniach archeologicznych przy oczyszczaniu znalezisk i analizach wód gruntowych, co pokazuje, jak wszechstronna jest w różnych dziedzinach nauki.
Pytanie 37

W sytuacji uszkodzeń tkanek, gdy skóra nie jest przerwana, konieczne jest nałożenie okładu

A. ściągającego
B. jałowego
C. chłodzącego
D. rozgrzewającego
Użycie okładów ściągających, rozgrzewających czy jałowych przy urazach tkanek, gdzie skóra jest nietknięta, może się wydawać sensowne, ale w praktyce nie jest to najlepsze rozwiązanie. Okład ściągający, który ma zmniejszać obrzęk, może tak naprawdę pogorszyć sytuację, bo zbyt mocne ściśnięcie ogranicza krążenie w uszkodzonym miejscu, co wydłuża gojenie. Okład rozgrzewający przy świeżych urazach też jest nietrafiony, bo zwiększa przepływ krwi, co może tylko nasilić ból i stan zapalny. Z kolei okład jałowy, mimo że ważny w kwestii zapobiegania infekcjom, to nie pomaga przy obrzękach ani bólu, co jest kluczowe na początku. Często sięga się po takie nieodpowiednie metody z powodu błędnych przekonań o ich skuteczności, co prowadzi do niepotrzebnych problemów. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, jak różne urazy działają i co stosować w pierwszej pomocy, bo to jest klucz do skutecznego leczenia i rehabilitacji.
Pytanie 38

Czy trzymanie cieląt do szóstego miesiąca życia na uwięzi jest zgodne z zasadami dobrostanu zwierząt?

A. Jest to dozwolone, jeśli cielę jest uwiązane przy użyciu komfortowej uprzęży.
B. Jest to dozwolone, jeżeli cielę jest odseparowane od innych zwierząt.
C. Nie jest to dozwolone
D. Jest to dozwolone, jeśli cielę jest związane podczas karmienia przez mniej niż 1 godzinę.
Utrzymywanie cieląt do 6-go miesiąca życia na uwięzi jest zgodne z zasadami dobrostanu, gdy cielę jest wiązane jedynie podczas karmienia i przez okres nieprzekraczający jednej godziny. Taki czas ograniczonego wiązania jest akceptowalny w kontekście dobrostanu, ponieważ pozwala na zaspokojenie potrzeb żywieniowych cieląt, minimalizując jednocześnie stres związany z ograniczoną swobodą ruchu. W praktyce, ważne jest, aby przeprowadzać ten proces w komfortowy sposób, stosując odpowiednie uprzęże, które nie powodują dyskomfortu ani urazów. Warto pamiętać, że cielęta to zwierzęta społeczne, które potrzebują interakcji z innymi osobnikami, dlatego kluczowe jest, aby nie były trzymane w izolacji przez dłuższy czas. Zgodnie z wytycznymi takich organizacji jak World Organisation for Animal Health (OIE) oraz European Food Safety Authority (EFSA), dobrostan bydła powinien opierać się na kilku podstawowych zasadach, takich jak ochrona przed bólem, strachem i cierpieniem, co obejmuje również odpowiednie zarządzanie ich przestrzenią i czasem, w którym są uwiązane.
Pytanie 39

TENS, czyli transskórna stymulacja nerwów, to proces polegający na aktywacji nerwów za pomocą

A. impulsów elektrycznych
B. ultradźwięków
C. niskiej temperatury
D. pola elektromagnetycznego
TENS, czyli przezskórna stymulacja nerwów, to technika, która wykorzystuje impulsy elektryczne do stymulacji nerwów w celu łagodzenia bólu. Działanie to opiera się na teorii bramki bólowej, która sugeruje, że pobudzenie włókien nerwowych A-beta, za pomocą impulsów elektrycznych, może zredukować odczuwanie bólu poprzez zahamowanie przekazywania sygnałów bólowych do mózgu. TENS jest stosowany w terapii wielu schorzeń, w tym bólu przewlekłego, bólu pooperacyjnego oraz bólów mięśniowych i stawowych. Urządzenia TENS są zazwyczaj przenośne, co umożliwia pacjentom samodzielne stosowanie tej metody w warunkach domowych. Z perspektywy standardów branżowych, TENS jest uznawany za bezpieczną metodę terapii, a jego stosowanie powinno być zintegrowane z innymi formami leczenia, co jest zgodne z zaleceniami wielu organizacji zajmujących się medycyną bólu.
Pytanie 40

Zwierzęta podczas uboju gospodarczego mogą być zabijane jedynie po wcześniejszym pozbawieniu ich świadomości przez

A. właściciela zwierzęcia
B. przyuczonego ubojowca
C. lekarza weterynarii
D. technika weterynarii
Odpowiedzi wskazujące na właściciela zwierzęcia, technika weterynarii czy lekarza weterynarii jako osoby odpowiedzialne za pozbawienie świadomości zwierzęcia w trakcie uboju, są niepoprawne z kilku istotnych powodów. Właściciel zwierzęcia, choć jest zainteresowany dobrostanem swojego stada, nie posiada odpowiednich kwalifikacji ani przeszkolenia, aby przeprowadzać ten proces zgodnie z obowiązującymi normami. Nieprzemyślane podejście do uboju, oparte na emocjach lub osobistych przekonaniach właściciela, może prowadzić do praktyk, które są niehumanitarne i mogą narazić zwierzęta na zbędny stres. Technicy weterynarii oraz lekarze weterynarii mają z kolei inną rolę w łańcuchu produkcji – ich zadania koncentrują się głównie na zdrowiu i dobrostanie zwierząt oraz nadzorze medycznym, a nie na bezpośrednim przeprowadzaniu uboju. Właściwe procedury wymagają, aby ubojowcy byli przeszkoleni i certyfikowani w zakresie technik uboju, co pozwala na zastosowanie najnowszych standardów i najlepszych praktyk dotyczących humanitarnego traktowania zwierząt. W ten sposób ogranicza się ryzyko związane z niewłaściwym przeprowadzeniem procesu, co może negatywnie wpływać na jakość mięsa oraz dobrostan zwierząt. W praktyce, odpowiedzialność za humanitarny ubój spoczywa na osobach odpowiednio przeszkolonych, a nie na tych, którzy nie mają doświadczenia w tym zakresie.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej