Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.04 - Wykonywanie badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 9 grudnia 2025 15:05
Data zakończenia: 9 grudnia 2025 15:10

Egzamin niezdany

Wynik: 19/40 punktów (47,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Najczęściej używaną metodą w oznaczeniach spektrofotometrycznych jest technika krzywej wzorcowej. Jeżeli pomiar jest przeprowadzany w odniesieniu do próby ślepej, to krzywa wzorcowa powinna przechodzić przez

A. oś odciętych po stronie wartości dodatnich

B. oś rzędnych po stronie wartości ujemnych

C. początek układu współrzędnych

D. inne punkty niż początek układu współrzędnych

Wybór odpowiedzi innych niż "początek układu współrzędnych" może prowadzić do nieporozumień w kontekście analizy spektrofotometrycznej. Krzywa wzorcowa jest kluczowym elementem w tym procesie, gdyż umożliwia ustalenie związku pomiędzy stężeniem substancji a jej absorbancją. Odpowiedzi sugerujące, że krzywa wzorcowa może przechodzić przez inne punkty w układzie współrzędnych, czy to przez oś rzędnych po stronie wartości ujemnych, czy przez oś odciętych po stronie wartości dodatnich, nie mają podstaw w praktyce laboratoryjnej. W przypadku, gdy krzywa wzorcowa zaczyna się w wartościach dodatnich, może to wskazywać na obecność tła lub interferencji, co jest błędnym założeniem, ponieważ ślepa próba powinna dawać wynik równy zeru. Ponadto, umieszczanie krzywej wzorcowej w okolicy wartości ujemnych nie jest praktyczne, gdyż absorbancja nie może przyjmować wartości ujemnych w kontekście klasycznej spektroskopii. Tego rodzaju błędne koncepcje mogą wynikać z niepełnego zrozumienia zasad pomiarów spektrofotometrycznych oraz roli, jaką odgrywa kalibracja i ocena ślepej próby. Należy podkreślić, że w analizach chemicznych kluczowa jest precyzja i poprawność pomiarów, a błędy na etapie konstrukcji krzywej wzorcowej mogą prowadzić do znacznych nieprawidłowości w otrzymywanych wynikach, co w konsekwencji może wpłynąć na wiarygodność całego badania.

Pytanie 2

Na schemacie przedstawiono zakres występowania kwasowości i zasadowości w wodach naturalnych w zależności od pH. Dla wody o pH = 4,1 należy wykonać badanie

A. kwasowości mineralnej i ogólnej.

B. tylko kwasowości ogólnej.

C. tylko kwasowości mineralnej.

D. zasadowości mineralnej i ogólnej.

Jeśli wybrałeś odpowiedź, która sugeruje, żeby badać tylko kwasowość ogólną albo tylko mineralną, to jest tu sporo nieporozumień. Kwasowość ogólna jest ważna, bo obejmuje wszystkie substancje kwasotwórcze, ale nie daje pełnego obrazu, bo nie pokazuje konkretnych źródeł kwasowości. To sprawia, że nie jest wystarczająca do oceny wody o pH 4,1. Z drugiej strony kwasowość mineralna, która jest w zakresie od 0 do 4,5, nie bierze pod uwagę innych kwasów, które mogą być w wodzie. Takie podejście do badania kwasowości jest trochę zbyt ograniczone. Wydaje mi się, że nie można opierać oceny jakości wody tylko na jednym rodzaju kwasowości. Naprawdę, najlepiej podejść do tego kompleksowo, sprawdzając zarówno kwasowość mineralną, jak i ogólną. Tylko wtedy można wykryć ewentualne zanieczyszczenia i zadbać o zdrowie ludzi oraz środowiska.

Pytanie 3

Jaką wartość współmierności ma kolba miarowa o objętości 500 cm3 oraz pipeta jednomiarowa o objętości 20 cm3?

A. 50

B. 25

C. 2,5

D. 0,04

Sprawdźmy, co się kryje za współmiernością. Kolba miarowa ma 500 cm3, a pipeta 20 cm3. Jak podzielisz te liczby, to otrzymasz 25. To znaczy, że w jednej kolbie zmieści się dokładnie 25 pipet. W laboratoriach chemicznych to mega ważne, bo precyzyjne pomiary to podstawa dobrego wyniku. Często używamy pipet do odmierzenia małych porcji reagentów, a kolby do robienia większych roztworów. Fajnie jest wiedzieć, jak te narzędzia ze sobą współdziałają, bo pomaga to w planowaniu eksperymentów oraz w powtarzalności wyników. Dobre zrozumienie tych rzeczy to klucz do sukcesu w chemii.

Pytanie 4

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 5

Na rysunku przedstawiono schemat szklanej elektrody zespolonej. Cyfrą 1 oznaczono

A. elektrodę odniesienia.

B. diafragmę.

C. elektrodę pomiarową.

D. elektrolit wewnętrzny.

Na rysunku widzisz elektrodę odniesienia, zaznaczoną cyfrą 1. To ważny element w szklanej elektrody zespolonej, bo pomaga w dokładnym pomiarze pH. Elektroda odniesienia daje nam stały potencjał, co jest kluczowe, jeśli chcemy otrzymać wiarygodne wyniki. Niezależnie od tego, co mamy w roztworze, ta elektroda sprawia, że pomiary są stabilne, co zgadza się z tym, co wiemy o metrologii chemicznej. W laboratoriach, w analizach chemicznych czy kontrolach jakości, jej rola jest naprawdę istotna. Przykładowo, przy badaniach pH w nawozach czy żywności, gdzie liczy się każdy szczegół, korzystanie z elektrody odniesienia to standard, żeby uniknąć błędów wynikających z fluktuacji potencjału. Pamiętaj, że elektrody muszą być odpowiednio utrzymywane – regularne czyszczenie i kalibracja to klucz do dokładności pomiarów.

Pytanie 6

Wskaż, w jakim rodzaju analizy stosowany jest sprzęt przedstawiony na rysunku.

A. Fizykochemicznej.

B. Strukturalnej.

C. Jakościowej.

D. Ilościowej.

Odpowiedź 'Ilościowej.' jest poprawna, ponieważ sprzęt przedstawiony na rysunku, najprawdopodobniej kolba miarowa, jest kluczowym narzędziem w analizie ilościowej. Kolby miarowe służą do dokładnego pomiaru objętości cieczy, co jest niezbędne w chemii analitycznej. Dzięki precyzyjnym pomiarom, możliwe jest przygotowywanie roztworów o określonym stężeniu, co jest niezbędne w wielu eksperymentach i analizach. Przykładowo, w titracji, dokładność w odmierzaniu reagentów przekłada się na precyzję wyników analizy. W branży chemicznej, standardy takie jak ISO 8655 definiują wymagania dotyczące sprzętu pomiarowego, co podkreśla znaczenie precyzyjnych narzędzi w laboratoriach. W kontekście analizy ilościowej, każdy błąd w pomiarze może prowadzić do poważnych konsekwencji, dlatego tak istotne jest korzystanie z odpowiednich narzędzi.

Pytanie 7

Z opisu wynika, że do oznaczenia wapnia w glukonianie wapnia stosuje się miareczkowanie

Opis oznaczania zawartości wapnia w glukonianie wapnia
Oznaczenie polega na strąceniu jonów wapnia szczawianem amonu w postaci szczawianu wapnia CaC₂O₄ zgodnie z równaniem reakcji: Ca²⁺ + C₂O₄^2- → CaC₂O₄. Odsączony osad CaC₂O₄ rozpuszcza się w kwasie siarkowym(VI) zgodnie z równaniem reakcji: CaC₂O₄ + 2H⁺ → H₂C₂O₄ + Ca²⁺ Wydzielony kwas szczawiowy, w ilości równoważnej ilości wapnia w próbce, odmiareczkowuje się mianowanym roztworem KMnO₄.

Opis oznaczania zawartości wapnia w glukonianie wapnia

Oznaczenie polega na strąceniu jonów wapnia szczawianem amonu w postaci szczawianu wapnia CaC₂O₄ zgodnie z równaniem reakcji: Ca²⁺ + C₂O₄^2- → CaC₂O₄.
Odsączony osad CaC₂O₄ rozpuszcza się w kwasie siarkowym(VI) zgodnie z równaniem reakcji: CaC₂O₄ + 2H⁺ → H₂C₂O₄ + Ca²⁺
Wydzielony kwas szczawiowy, w ilości równoważnej ilości wapnia w próbce, odmiareczkowuje się mianowanym roztworem KMnO₄.

A. strąceniowe.

B. pośrednie podstawieniowe.

C. bezpośrednie.

D. pośrednie odwrotne.

Wiesz co, odpowiedź o pośrednim miareczkowaniu to jest właściwy trop. Oznaczanie wapnia w glukonianie wapnia naprawdę wymaga zastosowania miareczkowania innego związku, czyli kwasu szczawiowego, który powstaje podczas strącania jonów wapnia. W pierwszym etapie, te jony wapnia są strącane w postaci szczawianu wapnia (CaC₂O₄) przez dodanie szczawianu amonu. Potem musimy je rozpuścić w kwasie siarkowym (VI), co prowadzi do wydzielenia kwasu szczawiowego oraz jonów wapnia. No i właśnie ten kwas szczawiowy potem miareczkujemy, co pozwala na precyzyjne określenie stężenia wapnia, używając mianowanego roztworu KMnO₄. To miareczkowanie pośrednie to naprawdę solidna metoda, która jest szeroko stosowana w laboratoriach chemicznych, zwłaszcza w analizie żywności. Takie podejście pokazuje, jak ważne jest stosowanie precyzyjnych metod analitycznych w ocenie jakości chemikaliów, co jest kluczowe w naszej pracy.

Pytanie 8

Rysunek przedstawia

A. głaszczki do równomiernego rozprowadzenia cieczy na podłożu mikrobiologicznym.

B. pierścienie metalowe do uchwycenia lejka.

C. ezy do przenoszenia materiału mikrobiologicznego.

D. druciki platynowe do prób płomieniowych.

Ezy do przenoszenia materiału mikrobiologicznego są podstawowym narzędziem w laboratoriach mikrobiologicznych, które umożliwiają bezpieczne i efektywne pobieranie i transport próbek. Charakteryzują się one pętlą na końcu, co pozwala na precyzyjne zasysanie odpowiedniego materiału. W praktyce ezy wykorzystywane są do transferu zawiesin komórkowych, hodowli mikroorganizmów czy próbek środowiskowych, co jest kluczowe dla badań diagnostycznych i zastosowań w biotechnologii. Standardy laboratoryjne, takie jak ISO 15189, podkreślają znaczenie prawidłowego stosowania ezy, aby uniknąć kontaminacji próbek oraz zapewnić wiarygodność wyników badań. Dobrą praktyką jest również stosowanie jednorazowych ezy, co minimalizuje ryzyko przeniesienia zanieczyszczeń między różnymi próbkami. Często stosowane są także ezy o różnych średnicach, dostosowanych do specyficznych wymagań eksperymentów, co czyni je niezwykle wszechstronnymi narzędziami w mikrobiologii.

Pytanie 9

Określenie miedzi w postaci czystego osadu pierwiastka przeprowadza się w trakcie analizy

A. elektrograwimetrycznej wodnego roztworu jonów miedzi w obecności jonów azotanowych(V)

B. metodą kolorymetryczną przez zestawienie zabarwienia próbki z serią wzorców

C. wagowej polegającej na wydzieleniu osadu wodorotlenku miedzi(II) oraz jego osuszeniu

D. jodometrycznej polegającej na oznaczaniu stężenia jonów miedzi(II) w analizowanym roztworze

Analiza błędnych odpowiedzi ujawnia kilka istotnych nieporozumień związanych z metodami oznaczania miedzi. Pierwsza odpowiedź, dotycząca metody wagowej, nie jest odpowiednia, ponieważ oznaczanie miedzi w postaci osadu wodorotlenku miedzi(II) wymaga późniejszego przekształcenia tego osadu w czysty metal, co w praktyce jest mniej efektywne i obarczone większymi błędami pomiarowymi. W procesie wagowym, wiele czynników, takich jak wilgotność osadu i sposób jego przetwarzania, mogą wpływać na wyniki, co czyni tę metodę mniej precyzyjną. Kolejna odpowiedź, odnosząca się do metody kolorymetrycznej, również jest myląca, ponieważ choć kolorymetria jest użyteczna do oznaczania stężenia różnych substancji, nie pozwala na uzyskanie czystego osadu miedzi. Metoda ta opiera się na pomiarze zabarwienia próbki, co może być subiektywne i podatne na różne czynniki interferencyjne. Ostatnia odpowiedź, sugerująca metodę jodometryczną, również nie jest trafna, gdyż choć jodometria jest skuteczna w oznaczaniu stężenia jonów miedzi(II), nie umożliwia bezpośredniego oznaczania miedzi w postaci czystego pierwiastka. W praktyce, metody te, mimo że mają swoje miejsce w analizie chemicznej, nie spełniają wymogów dotyczących dokładnego oznaczania miedzi w jej czystej postaci, co jest kluczowe w wielu zastosowaniach przemysłowych i laboratoryjnych.

Pytanie 10

Przy pomocy zamieszczonego na rysunku urządzenia można oznaczyć

A. rtęć.

B. siarkę.

C. chlor.

D. ołów.

Analizując pozostałe opcje odpowiedzi, można zauważyć, że rtęć, ołów i siarka mają charakterystykę fizyczną oraz chemiczną, która znacznie różni się od chloru, co wpływa na ich możliwość oczyszczania w typowych warunkach laboratoryjnych. Rtęć, jako metal w stanie płynnym w temperaturze pokojowej, wymaga specjalnych metod separacji, takich jak destylacja, jednocześnie jednak jej toksyczność i pary rtęci mogą stanowić poważne zagrożenie w laboratoriach. Ołów, jako metal stały, nie może być oczyszczany w procesach destylacji gazu, gdyż nie występuje w formie gazowej w standardowych temperaturach. W przypadku siarki, pomimo że jest to substancja, która może być poddawana procesom sublimacji, nie będzie ona izolowana w układzie przedstawionym na rysunku. Powszechny błąd polega na myśleniu, że wszelkie substancje chemiczne mogą być oddzielane w tej samej aparaturze, co prowadzi do mylnych wniosków na temat ich właściwości fizycznych. Właściwe zrozumienie różnic w zachowaniu substancji chemicznych i ich interakcji z metodami separacyjnymi jest kluczowe w laboratoriach naukowych i przemysłowych, a niewłaściwe dobieranie metod oczyszczania może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji oraz błędnych wyników eksperymentów.

Pytanie 11

Jeżeli przewodnictwo właściwe wody destylowanej mieści się w granicach 0,1•10^-4 do 1•10^-4 mS/cm, to do pomiarów należy zastosować czujnik konduktometryczny o wartości stałej naczynka K równej

A. tylko 0,1 cm^-1

B. 1,0 cm^-1 lub 10 cm^-1

C. tylko 1,0 cm^-1

D. 0,1 cm^-1 lub 1,0 cm^-1

Wybór odpowiedzi niezgodnej z poprawną koncepcją pomiarów konduktometrycznych wskazuje na brak zrozumienia fundamentalnych zasad dotyczących przewodnictwa właściwego roztworów. Przykładowo, wybór 1,0 cm-1 lub 10 cm-1 jako stałej K nie jest uzasadniony w przypadku wody destylowanej, której przewodnictwo jest na poziomie ekstremalnie niskim. Czujniki o wyższej stałej K są zaprojektowane do pomiaru roztworów o wyższym przewodnictwie, co prowadzi do dużych błędów w odczycie w przypadku próbek o niskiej przewodności. Praktyczne zastosowanie czujników konduktometrycznych wymaga zrozumienia, że zbyt wysoka stała K może skutkować nieodpowiednimi pomiarami, a nawet uszkodzeniem sprzętu. Ponadto, odpowiedzi wskazujące na możliwość użycia czujnika o stałej 1,0 cm-1 sugerują mylne przekonanie, że jego zastosowanie może być uniwersalne. W rzeczywistości, każdy czujnik ma swoje specyficzne zastosowanie, a nieprzestrzeganie tych zasad prowadzi do nieprofesjonalnych wyników, co jest niezgodne z etyką i standardami laboratoryjnymi. Mając na uwadze, że woda destylowana jest stosunkowo czysta, konieczność stosowania odpowiednich metod pomiarowych zgodnych z jej unikalnymi właściwościami jest kluczowa dla uzyskania rzetelnych wyników. Zrozumienie tych zasad jest zasadnicze dla każdego technika laboratoryjnego oraz inżyniera zajmującego się analizą jakości wody.

Pytanie 12

Na rysunku przedstawiono zestaw do chromatografii kolumnowej. Cyfrą 1 oznaczono

A. pompkę wodną.

B. wypełnienie kolumny.

C. eluat.

D. eluent.

Wybór odpowiedzi dotyczącej wypełnienia kolumny jako poprawnej jest kluczowy dla zrozumienia zasad działania chromatografii kolumnowej. Wypełnienie kolumny stanowi fundament procesu separacji, gdyż to właśnie ono odpowiada za interakcje z różnymi składnikami mieszaniny. W praktyce wypełnienia mogą być dostosowywane do specyficznych zastosowań, na przykład w chromatografii cieczowej z wykorzystaniem żeli krzemionkowych czy żywic jonowymiennych, co umożliwia separację na podstawie właściwości chemicznych cząsteczek, takich jak polarność czy ładunek. Wybór odpowiedniego wypełnienia jest zatem kluczowy i wpływa na efektywność separacji oraz jakość uzyskanego eluatu. Ponadto, dobrze dobrane wypełnienie zwiększa rozdzielczość chromatograficzną, co jest istotne w laboratoriach analitycznych, gdzie precyzyjne pomiary i identyfikacja składników są niezbędne. Zrozumienie roli wypełnienia kolumny w chromatografii pozwala na lepsze projektowanie eksperymentów oraz skuteczniejsze rozwiązywanie problemów związanych z separacją substancji chemicznych.

Pytanie 13

Wielkość określająca zmienność wyników przy wielokrotnym pomiarze tego samego składnika tą samą metodą nosi nazwę

A. powtarzalności metody

B. selektywności

C. dokładności

D. precyzji metody

Dokładność oznacza bliskość wyników pomiarów do wartości rzeczywistej. Choć jest to ważna cecha metod analitycznych, nie jest to tożsame z precyzją. Możemy mieć metodę, która daje wyniki bardzo bliskie wartości rzeczywistej, ale jeśli wyniki te są rozproszone, to nie możemy mówić o wysokiej precyzji. Selektywność odnosi się do zdolności metody do rozróżnienia między analizowanym składnikiem a innymi substancjami obecnymi w próbce. To również nie odnosi się do rozrzutu wyników, ale bardziej do jakości identyfikacji składników. Powtarzalność metody to termin stosowany do opisu stabilności wyników uzyskiwanych przez ten sam analityk przy użyciu tego samego sprzętu w tej samej laboratorium. Choć pojęcie to jest bliskie precyzji, odnosi się bardziej do powtórzeń w tym samym kontekście, a nie do ogólnej rozpiętości wyników. Typowym błędem myślowym jest mylenie precyzji z dokładnością lub innymi terminami technicznymi, co może prowadzić do nieprawidłowych wniosków na temat jakości stosowanej metody analitycznej. W praktyce oznacza to, że laboratoria powinny zrozumieć różnice między tymi pojęciami, aby skutecznie oceniać i poprawiać procesy analityczne.

Pytanie 14

Na którym rysunku przedstawiono sprzęt stosowany do pomiaru mętności wody?

A. I.

B. III.

C. II.

D. IV.

Rysunek I. przedstawia turbidymetr, które jest kluczowym urządzeniem służącym do pomiaru mętności wody. Mętność jest istotnym parametrem w ocenie jakości wody, mającym znaczenie zarówno w kontekście ochrony środowiska, jak i w przemysłowych zastosowaniach. Turbidymetry działają na zasadzie rozpraszania światła; im większa liczba cząstek zawieszonych w wodzie, tym wyższy odczyt mętności. Przykładowo, w wodociągach kontrola mętności jest niezbędna do zapewnienia, że woda spełnia normy sanitarno-epidemiologiczne. Standardy takie jak ISO 7027 określają metody pomiaru mętności, w tym użycie turbidymetrów, które zapewniają dokładność i powtarzalność wyników. Obserwacja dysku Secchiego, który jest integralną częścią tego procesu, pozwala na wizualną ocenę zmiany przejrzystości wody w zależności od głębokości. Wykorzystanie turbidymetrów w praktyce przemysłowej, np. w oczyszczalniach ścieków, pozwala na optymalizację procesów oczyszczania i monitorowanie jakości wody.

Pytanie 15

W celu identyfikacji czterech próbek cukrów zbadano ich skręcalność właściwą. Błąd systematyczny pomiaru wynosił + 10%. Wynik próbki pierwszej to + 57,8°. Na podstawie danych zawartych w tabeli można stwierdzić, że badanym cukrem jest

Skręcalność właściwa roztworów niektórych związków optycznie czynnych (w temp. 20°C)
Substancja	Rozpuszczalnik	Skręcalność właściwa
Sacharoza	Woda	+ 66,5°
Glukoza	Woda	+ 52,5°
Fruktoza	Woda	+ 93,0°
Maltoza	Woda	+ 136,9°

A. sacharoza.

B. glukoza.

C. maltoza.

D. fruktoza.

Odpowiedź wskazująca na glukozę jako badany cukier jest prawidłowa, ponieważ po uwzględnieniu błędu systematycznego pomiaru, rzeczywista skręcalność właściwa próbki pierwszej wynosi około +52,55°. Ta wartość jest zgodna z danymi zawartymi w literaturze, gdzie skręcalność właściwa glukozy wynosi +52,5°. W kontekście analizy cukrów, skręcalność właściwa jest kluczowym parametrem, który pozwala na ich identyfikację. W praktyce, pomiar skręcalności jest stosowany w przemyśle spożywczym oraz farmaceutycznym do monitorowania jakości produktów. Znajomość wartości referencyjnych dla różnych cukrów oraz umiejętność korekcji pomiarów z uwagi na błędy systematyczne są istotne dla zapewnienia precyzji i dokładności wyników. Ponadto, prawidłowe identyfikowanie cukrów może mieć wpływ na procesy produkcji, które mogą wymagać odpowiednich surowców w zależności od ich właściwości fizykochemicznych.

Pytanie 16

Na schemacie przedstawiającym elektrodę wodorową, cyfrą 1 oznaczono

A. płuczkę blokującą dostęp tlenu.

B. pęcherzyki wodoru.

C. płytkę platynową.

D. roztwór kwasu.

Prawidłowa odpowiedź dotycząca płytki platynowej jako oznaczenia 1 na schemacie elektrod wodorowych jest kluczowa w kontekście zrozumienia działania takich układów. Płytka platynowa pełni funkcję katalizatora, co oznacza, że przyspiesza reakcję chemiczną zachodzącą na jej powierzchni, w tym przypadku reakcję elektrolizy wody. W praktycznych zastosowaniach, takich jak ogniwa paliwowe, platyna jest niezbędna do wytwarzania wodoru, który jest wykorzystywany jako czyste źródło energii. Katalizatory oparte na platynie wykazują wysoką efektywność i stabilność, co czyni je standardem w branży. Dodatkowo, płytka ta jest pokryta czarnym osadem platynowym, co zwiększa jej powierzchnię czynną, umożliwiając lepszą adsorpcję pęcherzyków wodoru. To zrozumienie jest nie tylko istotne teoretycznie, ale ma także praktyczne implikacje w projektowaniu nowoczesnych systemów energetycznych.

Pytanie 17

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 18

Badanie szczegółowej struktury komórek roślinnych oraz zwierzęcych, jak również rozmieszczenia atomów w kryształach metali i minerałów, jest możliwe dzięki wykorzystaniu mikroskopu

A. optycznego

B. fluorescencyjnego

C. elektronowego

D. sił atomowych

Mikroskop sił atomowych działa na zasadzie skanowania powierzchni próbki przy użyciu cienkiej sondy, co pozwala na uzyskanie obrazów z niesamowitą rozdzielczością. Niemniej jednak, jego zastosowanie ogranicza się głównie do analizy topografii powierzchni oraz właściwości mechanicznych materiałów, a nie do badania wewnętrznej struktury komórek roślinnych czy zwierzęcych. Z kolei mikroskop optyczny, który jest powszechnie stosowany w laboratoriach edukacyjnych, wykorzystuje światło widzialne i soczewki do powiększania obiektów, jednak nie potrafi uchwycić detali na poziomie molekularnym. Ostatnia z propozycji, mikroskop fluorescencyjny, bazuje na zjawisku fluorescencji, umożliwiając wizualizację specyficznych komponentów komórkowych, jednak również nie osiąga rozdzielczości wymaganej do analizy atomowej. Z tego względu, popełnianie błędów polegających na przypisywaniu właściwości mikroskopom, które nie są dostosowane do badań na poziomie atomowym, może prowadzić do nieporozumień dotyczących ich zastosowania w badaniach naukowych. Zrozumienie różnych typów mikroskopów i ich właściwości jest kluczowe dla wyboru odpowiedniego narzędzia do specyficznych badań, co jest fundamentalne w naukach przyrodniczych oraz inżynierii materiałowej.

Pytanie 19

Jakie urządzenie należy wykorzystać do określenia temperatury wrzenia cieczy?

A. ebuliometr

B. kriometr

C. aparat Abla-Penskyego

D. aparat Ubbelohde

Ebuliometr to specjalistyczne urządzenie służące do pomiaru temperatury wrzenia cieczy poprzez wykorzystanie zjawiska wrzenia. Działa na zasadzie pomiaru ciśnienia pary nad cieczą w trakcie jej ogrzewania. Umożliwia to dokładne określenie temperatury wrzenia w różnych warunkach atmosferycznych. W praktyce ebuliometry są szeroko stosowane w laboratoriach chemicznych i przemysłowych do analizy cieczy organicznych, takich jak rozpuszczalniki, oleje czy paliwa. Przy pomiarze temperatury wrzenia ważne jest, aby uwzględnić czynniki, takie jak czystość próbki oraz ciśnienie atmosferyczne, które mogą wpływać na wyniki. Standardy dotyczące tego pomiaru określają dokładność, powtarzalność oraz sposób kalibracji urządzenia. W przypadku badań naukowych, precyzyjne pomiary temperatury wrzenia są kluczowe dla określenia właściwości fizykochemicznych substancji oraz ich zastosowań w technologii chemicznej i biotechnologii.

Pytanie 20

Liczba wskazująca ilość (w mg) KOH potrzebną do zneutralizowania wolnych kwasów tłuszczowych obecnych w badanym tłuszczu, to liczba

A. estrowa

B. jodowa

C. zmydlania

D. kwasowa

Odpowiedzi "zmydlania", "jodowa" oraz "estrowa" są niepoprawne, ponieważ każda z tych terminów odnosi się do innego aspektu analizy chemicznej tłuszczy, a nie do określenia ilości KOH do zobojętnienia kwasów tłuszczowych. Liczba zmydlania to ilość KOH potrzebna do zmydlenia 1 g tłuszczu, co dotyczy całkowitej ilości kwasów tłuszczowych w danym tłuszczu, a nie tylko wolnych kwasów. Liczba jodowa określa ilość jodu, która może reagować z nienasyconymi kwasami tłuszczowymi obecnymi w tłuszczu, co jest kluczowe dla oceny stopnia nienasycenia tłuszczy, a nie ich kwasowości. Z kolei liczba estrowa odnosi się do ilości wolnych kwasów tłuszczowych i ilości alkoholu, które są związane w postaci estrów; jej pomiar dostarcza informacji o stanie chemicznym tłuszczy, ale nie dostarcza danych na temat ich kwasowości. Prawidłowa interpretacja tych terminów jest kluczowa, aby unikać błędów w analizie i zapewniać wysoką jakość produktów tłuszczowych. Niezrozumienie różnic pomiędzy tymi pojęciami może prowadzić do nieprawidłowej oceny jakości tłuszczy i ich potencjalnych zastosowań w różnych branżach.

Pytanie 21

Na ilustracji przedstawiono bieg promieni świetlnych

A. w polarymetrze.

B. w spektrofotometrze.

C. w turbidymetrze.

D. w nefelometrze.

Odpowiedź "w nefelometrze" jest prawidłowa, ponieważ na ilustracji przedstawiono układ pomiarowy, który charakteryzuje się pomiarem rozproszenia światła przez cząsteczki zawieszone w badanej próbce. Nefelometr jest instrumentem, który umożliwia detekcję rozproszonego światła pod kątem do kierunku padania, co jest kluczowe w analizie zawiesin. Przykładem zastosowania nefelometrii jest pomiar stężenia cząsteczek w wodzie, co jest istotne w monitorowaniu jakości wód, zarówno pitnych, jak i procesowych. W przemyśle farmaceutycznym nefelometry mogą być stosowane do oceny czystości roztworów, a także w laboratoriach analitycznych do określania stężenia białek w próbkach biologicznych. Standardy ISO i ASTM zawierają wytyczne dotyczące wykorzystania nefelometrii w analizach jakościowych i ilościowych, co podkreśla znaczenie tego narzędzia w badaniach naukowych i przemysłowych.

Pytanie 22

Biocydy wprowadza się do próbki środowiskowej w celu

A. usunięcia derywatów analitów

B. podniesienia efektywności ekstrakcji

C. utrzymania próbki w dobrym stanie

D. wysuszenia próbki

Niepoprawne odpowiedzi sugerują błędne podejście do roli biocydów w analizach środowiskowych. W kontekście derywatyzacji analitów, proces ten polega na przekształceniu substancji chemicznych w formy bardziej odpowiednie do analizy, często przy użyciu reagentów chemicznych, a nie biocydów. Biocydy nie mają funkcji derywatyzacji, ponieważ ich zadaniem jest raczej eliminacja lub inhibicja mikroorganizmów, a nie modyfikacja analitów. Osuszanie próbki to inny proces, który koncentruje się na usuwaniu wody z próbki, co również nie jest funkcją biocydów. Osuszanie może być kluczowe w analizach takich jak chromatografia, gdzie nadmiar wody może zakłócić proces rozdzielania składników. Zwiększenie wydajności ekstrakcji z kolei koncentruje się na technikach poprawiających uzyskiwanie analitów z próbki, takich jak użycie rozpuszczalników organicznych lub metod ekstrakcji, a biocydy nie przyczyniają się do tego procesu. Kluczowe jest zrozumienie, że biocydy pełnią specyficzne funkcje związane z zachowaniem próbek, a nie z ich przetwarzaniem czy analizą. Typowym błędem jest mylenie różnorodnych procesów analitycznych, co może prowadzić do nieprawidłowych wniosków i interpretacji wyników.

Pytanie 23

Na jakiej pożywce wykonuje się posiew kłuty preparatu mikrobiologicznego?

A. ciekłej w próbówce

B. płynnej na płytce Petriego

C. stałej w formie skosu

D. stałej w formie słupa

Posiew kłuty preparatu mikrobiologicznego na pożywce stałej w postaci słupa jest standardową metodą stosowaną w mikrobiologii do izolacji i hodowli mikroorganizmów. Ta technika pozwala na uzyskanie wyraźnych kolonii na powierzchni pożywki, co jest kluczowe dla dalszej identyfikacji i analizy bakterii czy grzybów. Pożywki stałe, takie jak Agar, stosowane są do tworzenia odpowiednich warunków do wzrostu, co umożliwia lepsze obserwacje morfologiczne kolonii. Zastosowanie posiewu kłutego na pożywce w postaci słupa sprzyja również efektywnemu wykorzystaniu przestrzeni w inkubatorze, umożliwiając jednoczesne hodowanie wielu prób. Standardy takie jak ISO 11133 określają metody przygotowania pożywek oraz posiewów, co zapewnia powtarzalność wyników oraz ich wiarygodność. W praktyce laboratoryjnej, wiedza o odpowiednich technikach posiewu jest kluczowa dla uzyskania rzetelnych danych mikrobiologicznych, co z kolei ma znaczenie w diagnostyce klinicznej oraz badaniach środowiskowych.

Pytanie 24

Szkło wodne sodowe jest roztworem krzemianów sodu o wzorze Na₂O • nSiO₂ Zawartość tlenków sodu i krzemu wpływa na tzw. moduł molowy M

M = ^B/_A·1,032

A - zawartość tlenku sodu, [%]
B - zawartość krzemionki, [%]
1,032 - współczynnik przeliczeniowy z jednostek wagowych na mole

W zależności od wartości modułu i innych parametrów, szkło wodne sodowe kwalifikowane jest na rodzaje R:

Wymagania	Rodzaj R
Wymagania	R - 150-1.7	R - 150S	R - 150-2.3	R - 149
Moduł molowy SiO₂/Na₂O	1,65 ÷ 1,85	2,2 ÷ 2,4	2,3 ÷ 2,4	2,8 ÷ 3,0

Jak należy zakwalifikować badane szkło wodne, jeżeli zawartość SiO₂ wynosi 31,8%, a zawartość Na₂O wynosi 11,0%?

A. R - 150-1,7

B. R - 150-2,3

C. R - 150 S

D. R - 149

Często wybór błędnej odpowiedzi bierze się z tego, że źle rozumiesz, jak oblicza się ten moduł molowy M. W przypadku odpowiedzi, które nie są R - 149, można zauważyć, że nie uwzględniłeś masy molowej tlenków i ich proporcji w roztworze. Wybierając inne odpowiedzi, łatwo można się pogubić w przeliczaniu i interpretacji tych mas molowych. Tak na przykład w przypadku R - 150, w ogóle zbytnio założyłeś, że M jest dużo większe niż 3,0, co się nie zgadza z obliczeniami. Takie niedokładne założenia mogą prowadzić do dużych błędów, a brak znajomości klasyfikacji szkła wodnego sodowego utrudnia prawidłowe określenie materiału. W praktyce, dobra klasyfikacja szkła jest kluczowa dla jego zastosowań, więc warto, byś lepiej opanował te zasady obliczeń i klasyfikacji, aby unikać typowych pomyłek związanych z uproszczonymi porównaniami i błędnymi interpretacjami wyników.

Pytanie 25

Przed każdym pomiarem pryzmaty refraktometru powinny być starannie oczyszczone

A. acetonem lub eterem i osuszyć

B. roztworem kwasu octowego i pozostawić do wyschnięcia

C. 10% roztworem kwasu solnego i wysuszyć

D. 2% roztworem zasady sodowej i osuszyć

Wybór złych środków do czyszczenia pryzmatów w refraktometrze może sprowadzić na nas poważne błędy. Na przykład użycie 2% roztworu zasady sodowej raczej nie wystarczy, żeby poradzić sobie z trudnymi plamami i może jeszcze zniszczyć powierzchnię pryzmatu. 10% roztwór kwasu solnego brzmi skutecznie, ale to bardzo mocny środek, który może uszkodzić delikatne elementy optyczne, a to już sprawia, że sprzęt może nie działać jak trzeba. No i jeszcze ten roztwór kwasu octowego, który zostawia pryzmaty do wysuszenia, to kiepski pomysł, bo mogą powstać osady, które sfałszują wyniki. Takie pomysły pokazują, że brak zrozumienia podstawowych zasad czyszczenia sprzętu laboratoryjnego oraz ignorowanie dobrych praktyk, to poważny błąd. Prawidłowe czyszczenie pryzmatów to klucz do wiarygodnych wyników, a złe metody mogą zrujnować całe analizy.

Pytanie 26

Błąd pomiarowy, który stanowi różnicę pomiędzy średnim wynikiem pomiaru a wartością rzeczywistą, określa się mianem

A. względny

B. kontaminacji

C. bezwzględny

D. systematyczny

Błąd systematyczny odnosi się do stałej różnicy między wynikami pomiarów a wartością rzeczywistą, co oznacza, że może on wynikać z niewłaściwego ustawienia urządzenia, błędów kalibracji lub nieodpowiednich metod pomiarowych. Te błędy są trudniejsze do zidentyfikowania, ponieważ nie zmieniają się wraz z kolejnymi pomiarami i mogą prowadzić do poważnych błędów w analizach. W przypadku błędu względnego, który jest miarą błędu w stosunku do wartości rzeczywistej, jego stosowanie może być mylące, gdyż nie dostarcza bezpośredniej informacji o wielkości błędu, a jedynie jego proporcjonalność. Błąd kontaminacji odnosi się do zanieczyszczeń, które mogą wpływać na wyniki pomiarów, jednakże nie jest on klasyfikowany jako błąd pomiaru w kontekście różnicy między wartościami. Ważne jest zrozumienie tych pojęć, aby nie mylić ich z błędem bezwzględnym, który jest kluczowym elementem oceny dokładności pomiaru. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi rodzajami błędów jest niezbędne do poprawnej interpretacji wyników pomiarowych oraz do wdrażania skutecznych procedur zapewnienia jakości.

Pytanie 27

Przedstawiona na rysunku waga Westphala-Mohra służy do badania

A. składu granulometrycznego ciał stałych.

B. mętności roztworów.

C. gęstości ciał stałych.

D. gęstości cieczy.

Jak się przyjrzysz błędnym odpowiedziom, to zauważysz, że gęstość ciał stałych i cieczy to dwie różne rzeczy, które mierzy się na różne sposoby. Gęstość ciał stałych można ustalić, mierząc ich masę i objętość, ale waga Westphala-Mohra nie jest do tego stworzona. Używa się innych metod, na przykład pływania w cieczy o znanej gęstości. Mętność roztworów to z kolei coś innego – chodzi o stopień mętności, czyli ile zawiesin jest w cieczy, i do tego używa się turbidymetrów, a nie wag. Granulometria ciał stałych dotyczy wielkości cząstek, co też nie ma związku z gęstością cieczy. Często można spotkać się z błędem, gdzie myli się różne właściwości fizyczne oraz przyrządy pomiarowe, co prowadzi do złych wniosków. W labie ważne jest, żeby korzystać z odpowiednich narzędzi do różnych zadań. Dlatego musisz pamiętać, że waga Westphala-Mohra jest do mierzenia gęstości cieczy, a nie do badania innych właściwości substancji.

Pytanie 28

Na którym rysunku przedstawiono przyrząd do pomiaru współczynnika załamania światła?

A. D.

B. A.

C. B.

D. C.

Wybór innej odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego funkcji różnych przyrządów pomiarowych. Wiele osób myli refraktometr z innymi narzędziami, które służą do pomiaru różnych właściwości fizycznych. Na przykład, rysunek A mógłby przedstawiać spektrometr, który jest używany do analizy widm optycznych, a nie do pomiaru współczynnika załamania światła. Spektrometry są zaprojektowane do badania interakcji światła z materią i analizowania składników chemicznych, a nie do określania optycznych właściwości materiałów. Z kolei rysunek B mógłby dokonywać pomiarów pH lub analizować skład chemiczny, co również nie ma związku z pomiarem załamania światła. Jest to klasyczny błąd myślowy, gdyż wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że różne przyrządy mają bardzo specyficzne zastosowania, a ich funkcje są zróżnicowane. Użycie niewłaściwego narzędzia może prowadzić do błędnych wyników i wniosków, co w praktyce może mieć poważne konsekwencje, zwłaszcza w laboratoriach badawczych i przemysłowych. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, które narzędzie jest odpowiednie do konkretnego pomiaru oraz znajomość ich podstawowych zasad działania.

Pytanie 29

Przy separacji osadu z roztworu za pomocą wirówki laboratoryjnej istotne jest, aby rotor wirówki

A. zawierał jedną probówkę z badaną próbką

B. zawierał jedynie dwie probówki z badaną próbką

C. był równomiernie obciążony

D. był maksymalnie obciążony

Podejście do obciążenia wirówki maksymalnie jest błędne, ponieważ może prowadzić do niebezpiecznych sytuacji oraz uszkodzeń sprzętu. Zbyt duże obciążenie wirówki, niezależnie od tego, czy jest ono równomiernie rozłożone, czy nie, może powodować przeciążenie silnika oraz zwiększoną degradację elementów wirujących. Ponadto, wirówki projektowane są z określonymi limitami obciążenia, a ich przekroczenie może prowadzić do awarii mechanicznej, co z kolei zagraża bezpieczeństwu użytkowników. W przypadku umieszczenia tylko dwóch probówek z badaną próbką w wirówce, gdyby były one umieszczone w sposób nierównomierny, mogłoby to prowadzić do drgań i wibracji, które zakłócają proces oddzielania osadu. Z kolei umieszczenie jednej probówki z próbką również nie jest zalecane, ponieważ wirówki wymagają zrównoważonego obciążenia. Mylne jest również założenie, że mniejsza liczba probówek ułatwi proces wirowania; w rzeczywistości zawsze należy dążyć do równowagi, aby zapewnić optymalne warunki pracy wirówki. Z tych powodów kluczowe jest przestrzeganie zasad równomiernego rozkładu obciążenia, co jest zgodne z międzynarodowymi standardami bezpieczeństwa i efektywności w laboratoriach.

Pytanie 30

Twardość ogólna badanej wody wynosi 2,5 mval/l. Wartość ta wyrażona w mg CaCO₃/l wynosi

Jednostka twardości	mmol/l	mval/l	mg CaCO₃/l	°f stopień francuski	°n stopień niemiecki
Tabela. Jednostki twardości wody
1 mmol/l	1	2	100	10	5,6
1 mval/l	0,5	1	50	5,0	2,8
1 mg CaCO₃/l	0,01	0,02	1	0,1	0,056
1 stopień francuski (°f)	0,1	0,2	10	1	0,56
1 stopień niemiecki (°n)	0,178	0,357	17,8	1,78	1

A. 125,00 mg CaCO3/l

B. 1,25 mg CaCO3/l

C. 50,00 mg CaCO3/l

D. 12,50 mg CaCO3/l

Niepoprawne odpowiedzi na to pytanie często wynikają z błędnego rozumienia jednostek miar stosowanych w chemii analitycznej. Odpowiedzi wskazujące na 12,50 mg CaCO3/l lub 1,25 mg CaCO3/l mogą sugerować, że respondenci mylą jednostki twardości, co prowadzi do znacznego zaniżenia wyników. Z kolei odpowiedź 50,00 mg CaCO3/l, mimo że nie jest tak ekstremalnie błędna, również nie oddaje rzeczywistej wartości przeliczanej. W przypadku twardości wyrażonej w mval/l, kluczowe jest zrozumienie, że 1 mval/l odpowiada 50 mg CaCO3/l, co jest wynikiem uwzględnienia mas molowych i właściwości chemicznych. Niedostateczne uwzględnienie tych przeliczników może prowadzić do błędnych ocen jakości wody, co ma poważne implikacje dla jej dalszego wykorzystania, szczególnie w przemyśle, gdzie precyzyjne zarządzanie twardością wody jest kluczowe dla efektywności procesów produkcyjnych. Przykłady takich błędów myślowych to nadmierna prostota w przeliczaniu wartości, pomijanie kontekstu zastosowania czy nieodpowiednie interpretowanie wyników analizy chemicznej. Aby zminimalizować te błędy, ważne jest zaznajomienie się z odpowiednimi normami i zaleceniami dotyczącymi jakości wody, a także regularne korzystanie z materiałów edukacyjnych na temat chemii wody i jej analizy.

Pytanie 31

Ilość flawonoidów, które wykazują działanie antyoksydacyjne, powinna wynosić dziennie 1000 mg. Oblicz, jak wiele gramów czarnej porzeczki należy zjeść, aby zaspokoić potrzebę na antyoksydanty, wiedząc, że 100 g czarnej porzeczki zawiera 640 mg flawonoidów.

A. 0,640 g

B. 156,0 g

C. 6,400 g

D. 156,3 g

Aby obliczyć, ile gramów czarnej porzeczki należy spożyć, aby uzyskać 1000 mg flawonoidów, wykorzystujemy proporcję. Skoro 100 g czarnej porzeczki zawiera 640 mg flawonoidów, to aby znaleźć ilość czarnej porzeczki potrzebną do uzyskania 1000 mg, używamy proporcji: 100 g / 640 mg = x g / 1000 mg. Rozwiązując równanie, otrzymujemy x = (100 g * 1000 mg) / 640 mg, co daje x = 156,25 g. W praktyce, dla pokrycia dziennego zapotrzebowania na flawonoidy, wskazane jest spożycie czarnej porzeczki w tej ilości. Flawonoidy mają szereg korzystnych właściwości zdrowotnych, w tym działanie przeciwutleniające, co czyni je istotnym elementem diety. Wprowadzenie do diety owoców bogatych w flawonoidy, takich jak czarna porzeczka, jest zgodne z zaleceniami zdrowego stylu życia oraz standardami żywieniowymi, które promują spożycie owoców i warzyw. Te praktyki wspierają nie tylko zdrowie, ale także wspomagają ochronę organizmu przed stresem oksydacyjnym.

Pytanie 32

Na podstawie danych w tabelach 1-2 zawierających wartości graniczne wskaźników jakości wody i uzyskane wyniki pomiarowe oceń jakość wody w punktach pomiarowych X i Y, określając jej klasę.

A. X – III; Y – II

B. X – I; Y – III

C. X – III; Y – I

D. X – I; Y – I

Analiza błędnych odpowiedzi na pytanie o klasyfikację jakości wody ujawnia szereg typowych błędów myślowych oraz nieporozumień dotyczących interpretacji danych pomiarowych. W przypadku odpowiedzi wskazujących na klasę I zarówno w punkcie X, jak i Y, należy zauważyć, że klasyfikacja ta odnosi się do wód o najwyższej jakości, które są odpowiednie do picia i nie wymagają uzdatniania. Przyjmowanie, że woda w punkcie X osiąga klasę I, ignoruje wyniki pomiarów, które wyraźnie wskazują na granice klasy III. Woda w tym punkcie, mimo że może być używana w celach rekreacyjnych, nie spełnia surowych norm wymaganych dla klasy I. Również założenie, że punkt Y może osiągnąć klasę I, jest błędne, ponieważ wskaźniki, takie jak pH i azotany, nie spełniają odpowiednich kryteriów. Ponadto, klasyfikacja jakości wody opiera się na zestawie wskaźników, a nie tylko na pojedynczych parametrach. Klasyfikacja powinna być zatem wynikiem kompleksowej analizy, a nie jednostkowych obserwacji. W praktyce, odpowiednia ocena jakości wody jest kluczowa dla ochrony zdrowia publicznego oraz ekosystemów wodnych, a błędne interpretacje mogą prowadzić do nieodpowiednich decyzji dotyczących zarządzania wodami.

Pytanie 33

Który sprzęt laboratoryjny przedstawiono na ilustracji?

A. Łyżeczkę do nabierania substancji stałych podczas ważenia.

B. Łódeczkę do spalania substancji organicznych.

C. Pipetkę do pobierania substancji ciekłych.

D. Łódeczkę do odważania substancji stałych.

Poprawna odpowiedź to łódeczka do odważania substancji stałych, która jest kluczowym narzędziem w laboratoriach chemicznych oraz biologicznych. Jej charakterystyczny kształt, często przypominający małą miseczkę, umożliwia precyzyjne odmierzanie niewielkich ilości substancji stałych. W przeciwieństwie do innych urządzeń, jak pipetki czy łódeczki do spalania, łódeczka do odważania wykonana jest zazwyczaj ze szkła, co zapewnia większą dokładność i czystość chemiczną. W standardowych procedurach laboratoryjnych stosuje się ją do przenoszenia i odważania substancji w celu minimalizacji strat materiałowych oraz kontaminacji. Na przykład, w analizach jakościowych i ilościowych, w których precyzja jest kluczowa, użycie łódeczki do odważania pozwala na dokładne pomiary i uniknięcie błędów analitycznych. Warto również zaznaczyć, że zgodnie z dobrymi praktykami laboratoryjnymi, przed użyciem łódeczki należy upewnić się, że jest czysta i sucha, co dodatkowo podnosi jakość wyników analiz.

Pytanie 34

Spektrofotometria w podczerwieni (IR) to technika bazująca na absorpcji promieniowania w zakresie długości fal

A. 4000 - 12500 um

B. 0,8 - 1000 urn

C. 200 - 800 nm

D. 0,8 - 1000 nm

Wybór długości fal z zakresów 200 - 800 nm oraz 4000 - 12500 μm jest błędny z uwagi na to, że dotyczą one zupełnie innych rodzajów promieniowania. Zakres 200 - 800 nm odnosi się do promieniowania ultrafioletowego oraz widzialnego, które jest wykorzystywane w spektroskopii UV-Vis, a nie w spektrofotometrii IR. Promieniowanie w tym zakresie jest w stanie wzbudzać elektrony w atomach i cząsteczkach, co odzwierciedla się w różnych mechanizmach absorpcyjnych, niewłaściwych dla analizy w podczerwieni. Z kolei zakres 4000 - 12500 μm obejmuje promieniowanie mikrofalowe, które również nie jest przedmiotem analizy spektroskopowej w zakresie IR. W metodach spektroskopowych w podczerwieni kluczowe jest zrozumienie, że absorpcja promieniowania IR następuje na poziomie drgań i rotacji cząsteczek, co jest właściwe wyłącznie dla długości fal w podczerwieni. W rezultacie, wybór tych niepoprawnych zakresów może prowadzić do mylnych interpretacji wyników oraz niewłaściwego doboru narzędzi analitycznych, co jest sprzeczne z zasadami rzetelności danych i stosowanymi w branży standardami analitycznymi.

Pytanie 35

Z jaką precyzją należy zważyć próbkę o masie 20 mg, aby błąd względny nie wynosił więcej niż 0,05%?

A. 0,01 mg

B. 1 mg

C. 10 mg

D. 0,1 mg

Odpowiedź 0,01 mg jest prawidłowa, ponieważ aby obliczyć wymaganą dokładność ważenia próbki o masie 20 mg przy błędzie względnym nieprzekraczającym 0,05%, należy zastosować wzór na błąd względny. Błąd względny to stosunek błędu bezwzględnego do wartości rzeczywistej, wyrażony w procentach. Można to zapisać jako: Błąd względny = (błąd bezwzględny / masa próbki) * 100%. Aby zachować błąd względny na poziomie 0,05%, błąd bezwzględny nie powinien przekraczać: Błąd bezwzględny = (0,05 / 100) * 20 mg = 0,01 mg. Z tego wynika, że do ważenia próbki o masie 20 mg z taką precyzją, konieczne jest użycie wagi analitycznej o dokładności co najmniej 0,01 mg. Takie wagi są standardem w laboratoriach chemicznych i analitycznych, gdzie precyzyjne ważenie jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest przygotowywanie roztworów o znanych stężeniach, gdzie każde odchylenie od prawidłowej wagi może prowadzić do błędnych wyników analizy. Dzięki temu można zapewnić, że wszelkie analizy oparte na tej próbce będą miały odpowiednią dokładność i powtarzalność, co jest niezbędne do zachowania standardów branżowych.

Pytanie 36

Ogólna twardość próbki wody stosowanej w technologiach wynosi 16,5°n, a twardość węglanowa osiąga 7,2°n. Jaką wartość ma twardość stała?

A. 16,5°n

B. 9,3°n

C. 7,2°n

D. 23,7°n

Podając wartość 16,5°n jako twardość stałą, można starannie analizować pewne nieporozumienia dotyczące definicji poszczególnych typów twardości wody. Twardość ogólna odnosi się do całkowitej ilości rozpuszczonych soli w wodzie, natomiast twardość węglanowa odnosi się do twardości, która jest spowodowana obecnością wodorotlenków i węglanów wapnia oraz magnezu. Dlatego pomylenie twardości ogólnej z twardością stałą prowadzi do błędnych wniosków. Z kolei wybór odpowiedzi 7,2°n, jako twardości stałej, również jest niepoprawny, ponieważ odnosi się tylko do twardości węglanowej, a nie do całkowitej twardości wody. Ostatecznie, wybór 23,7°n, będący sumą twardości ogólnej i węglanowej, również jest nieprawidłowy, ponieważ te wartości nie powinny być dodawane. To typowy błąd myślowy, który może wynikać z niezrozumienia, jakie składniki wpływają na twardość wody oraz jak one wpływają na procesy technologiczne. W praktyce, zrozumienie różnicy między twardością ogólną, węglanową i stałą jest kluczowe dla prawidłowego zarządzania jakością wody w różnych branżach, od przemysłu spożywczego po farmaceutyczny, gdzie każdy aspekt jakości wody ma bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo i jakość produktów.

Pytanie 37

W równaniu dotyczącym iloczynu rozpuszczalności siarczanu(VI) baru: Kso = [Ba²⁺][SO₄^2-], jonowe stężenia Ba²⁺ oraz SO₄^2- są przedstawione jako

A. stężenia roztworów soli baru oraz kwasu siarkowego(VI) przed ich połączeniem

B. równowagowe stężenie jonów Ba2+ i SO42- w wytrąconym osadzie BaSO4

C. stężenia jonów Ba2+ i SO42- w roztworze bezpośrednio po połączeniu reagentów

D. równowagowe stężenia jonów Ba2+ i SO42- w nasyconym roztworze nad osadem BaSO4

Odpowiedź, którą wybrałeś, odnosi się do stężeń Ba2+ i SO42- w roztworze nasyconym, który jest nad osadem BaSO4. Ważne jest, żeby zrozumieć, że w takim roztworze te jony osiągają równowagę. Co to oznacza? To, że ilość rozpuszczonego BaSO4 pozostaje w miarę stała. Jest to związane z tzw. stałą rozpuszczalności Kso, która jest naprawdę istotnym pojęciem w chemii, szczególnie w analizie chemicznej. Chemicy wykorzystują tę stałą, aby przewidzieć, jak różne czynniki jak temperatura czy inne substancje mogą wpływać na to, jak dobrze dana sól się rozpuszcza. Na przykład, w laboratoriach, umiejętność zrozumienia rozpuszczalności BaSO4 jest kluczowa w badaniach analitycznych, zwłaszcza przy identyfikacji barium w różnych próbkach. Im lepiej rozumiesz te zasady, tym lepiej możesz planować swoje eksperymenty i interpretować wyniki, które otrzymujesz. Wiedza o Kso jest naprawdę ważna, jeśli chcesz pracować z solami i zrozumieć ich rozpuszczalność. To ma zastosowanie w wielu dziedzinach, jak farmacja czy ochrona środowiska.

Pytanie 38

Który rodzaj naczynka konduktometrycznego przedstawiono na rysunku?

A. Przepływowe.

B. Zlewka z wtopionymi elektrodami.

C. Zanurzeniowe.

D. Przepływowe z czujnikiem temperatury.

Odpowiedź 'zanurzeniowe' jest poprawna, ponieważ naczynka konduktometryczne tego typu charakteryzują się umiejscowieniem elektrod bezpośrednio w cieczy, co pozwala na dokładny pomiar przewodności elektrycznej roztworów. Zastosowanie naczyń zanurzeniowych jest powszechne w laboratoriach chemicznych oraz w przemyśle, gdzie istotne jest monitorowanie właściwości fizykochemicznych cieczy. Dobrą praktyką jest zapewnienie odpowiedniej kalibracji i konserwacji elektrod, aby uzyskać wiarygodne wyniki pomiarów. Warto również zauważyć, że naczynka zanurzeniowe mogą być wykorzystywane do analizy stężenia różnych substancji w roztworach, co jest kluczowe w wielu procesach produkcyjnych oraz w badaniach naukowych. Standardy dotyczące pomiarów konduktometrycznych, takie jak ISO 7888, mogą stanowić odniesienie dla zapewnienia jakości wyników uzyskiwanych z zastosowaniem tego typu naczyń.

Pytanie 39

Jakie aspekty nie są objęte badaniami organoleptycznymi olejów rafinowanych?

A. aromatu

B. przezroczystości

C. liczby jodowej

D. tekstury

Konsystencja, klarowność i zapach są parametrami, które mają kluczowe znaczenie w organoleptycznej ocenie olejów rafinowanych. Konsystencja odgrywa istotną rolę w postrzeganiu oleju przez konsumentów, wpływając na jego aplikacje kulinarne czy przemysłowe. Na przykład, różne oleje mogą mieć różne gęstości, co wpływa na ich zachowanie w trakcie smażenia czy pieczenia. Klarowność to kolejny ważny aspekt, który odnosi się do czystości oleju; obecność osadów czy zmętnienia może wskazywać na zanieczyszczenia lub problemy w procesie rafinacji, co może wpłynąć na jakość i trwałość produktu. Zapach oleju jest również istotny, ponieważ aromat może znacząco wpłynąć na akceptację produktu przez konsumentów, a nieprzyjemny zapach może zniechęcić do jego użycia. W praktyce, sensoryczna ocena jakości olejów powinna być przeprowadzana przez wyspecjalizowane panele degustacyjne, które stosują ustandaryzowane metody oceny, aby zapewnić wiarygodność wyników. Wszelkie nieścisłości w tych ocenach mogą prowadzić do błędnych wniosków, co podkreśla znaczenie rzetelnych badań organoleptycznych w branży spożywczej.

Pytanie 40

Na etykiecie odczynnika chemicznego zawarte są następujące informacje. Z informacji wynika, że odczynnik ten może być zastosowany do sporządzenia roztworu o stężeniu około 0,1 mol/dm3 z dokładnością do

NH₄SCN amonu tiocyjanian	0,1 mol/l
Stężenie po rozcieńczeniu do 1000 ml w 20°C	0,1 mol/l ± 0,2 %

A. 0,002 mol/dm3

B. 0,2 mol/dm3

C. 0,0002 mol/dm3

D. 0,02 mol/dm3

Poprawna odpowiedź to 0,0002 mol/dm3, co wynika z analizy podanej na etykiecie odczynnika chemicznego. Dokładność stężenia wynosi ±0,2%, co oznacza, że dopuszczalne wahanie stężenia wokół wartości nominalnej 0,1 mol/dm3 wynosi właśnie 0,2% tej wartości. Aby obliczyć to w praktyczny sposób, możemy zastosować prostą formułę: 0,1 mol/dm3 * 0,002 (czyli 0,2%) = 0,0002 mol/dm3. Tego rodzaju obliczenia są kluczowe w laboratoriach chemicznych, gdzie precyzyjne przygotowanie roztworu ma podstawowe znaczenie dla wyników eksperymentów. W standardach laboratoryjnych, takich jak ISO 17025, podkreśla się konieczność zachowania wysokiej dokładności w przygotowywaniu roztworów, aby zapewnić wiarygodność i powtarzalność wyników. Używanie odpowiednich technik rozcieńczania oraz dokładne obliczenia stężenia podkreślają znaczenie tego rodzaju wiedzy praktycznej w codziennej pracy chemików, farmaceutów oraz specjalistów w dziedzinie analizy chemicznej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej