Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 13:37
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 13:44

Egzamin niezdany

Wynik: 12/40 punktów (30,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Który z wymienionych algorytmów kompresji obrazu jest bezstratny?

A. JPEG

B. GIF

C. MP3

D. LZW

JPEG jest jednym z najpopularniejszych formatów kompresji stratnej dla obrazów fotograficznych. Jego algorytm opiera się na redukcji danych wizualnych, które ludzkie oko mniej zauważa, co prowadzi do utraty pewnych szczegółów w celu uzyskania mniejszego rozmiaru pliku. Jest to świetne rozwiązanie dla zdjęć o dużej rozdzielczości, gdzie pewna strata jakości jest akceptowalna w zamian za znaczne zmniejszenie rozmiaru pliku. GIF, choć wspiera kompresję bezstratną przez LZW, jest ograniczony do palety 256 kolorów, co w praktyce powoduje stratę jakości przy bardziej skomplikowanych obrazach z większą ilością odcieni. W rzeczywistości, GIF jest używany głównie do prostych grafik i animacji. MP3, choć nie jest algorytmem kompresji obrazu, ale dźwięku, także jest stratny. Opiera się na psychoakustycznym modelu ludzkiego słuchu, by odrzucić częstotliwości, które są mniej słyszalne dla przeciętnego człowieka. Błędne jest myślenie, że każdy format kompresji, który zmniejsza rozmiar pliku, robi to bez strat jakości — w wielu przypadkach, takich jak JPEG czy MP3, rozmiar pliku jest zmniejszany kosztem jakości, co nie jest akceptowalne w kontekście niektórych zastosowań profesjonalnych. Zrozumienie różnic między algorytmami stratnymi i bezstratnymi jest kluczowe w wyborze odpowiednich narzędzi do konkretnego zadania w obróbce obrazów.

Pytanie 2

Aby uzyskać kolorowe slajdy małych obiektów na materiale fotograficznym w skali 5:1, niezbędne jest przygotowanie analogowej lustrzanki

A. z obiektywem o długiej ogniskowej oraz filmem negatywowym kolorowym

B. z obiektywem makro oraz filmem barwnym odwracalnym

C. z obiektywem makro oraz filmem negatywowym kolorowym

D. z obiektywem o długiej ogniskowej oraz filmem barwnym odwracalnym

Wybór obiektywu długoogniskowego i filmu negatywnego barwnego nie jest zbyt dobry do tego zadania. Obiektywy długoogniskowe są fajne, ale nie nadają się do robienia zdjęć małych rzeczy z bliska, jak w skali 5:1. Po prostu nie oddadzą wystarczająco detali, które w makrofotografii są bardzo ważne. Film negatywowy barwny też ma inne właściwości, które mogą być niewłaściwe, jeśli chcesz uzyskać nasycone i wysokiej jakości kolory, a do tego lepszy jest film odwracalny. Jak użyjesz sprzętu, który nie jest odpowiedni, możesz na koniec być rozczarowany tym, co wyszło, co się zdarza, gdy fotografowie chcą używać złych narzędzi w trudnych warunkach. Trzeba pamiętać, że złe podejście do wyboru sprzętu może też zabić wartość artystyczną zdjęcia, co powinno być ważne dla każdego fotografa.

Pytanie 3

Sensytometr to aparat, który pozwala na

A. naświetlanie oraz chemiczną obróbkę próbek sensytometrycznych

B. mierzenie ziarnistości próbek sensytometrycznych

C. naświetlanie próbek sensytometrycznych określonymi ilościami światła

D. pomiar gęstości optycznej sensytogramów

Sensytometr to urządzenie, które pozwala naświetlić próbki sensytometryczne konkretnymi ilościami światła. To jest bardzo ważne w fotografii i różnych analizach w laboratoriach. Główna idea to uzyskać reakcję chemiczną w materiałach światłoczułych, co potem wpływa na jakość wyników, zwłaszcza jeśli chodzi o zdjęcia. Na przykład, w fotografii sensytometr pomaga dobrze naświetlić kliszę, co daje odpowiednią ekspozycję. W branży fotograficznej mamy też standardy jak ISO, które mówią o czułości materiałów. W laboratoriach sensytometry również pomagają w kalibracji, bo kontrola jakości i powtarzalność wyników to kluczowe sprawy. Dobrze opracowane procedury naświetlania są konieczne, żeby wyniki w badaniach były wiarygodne i powtarzalne.

Pytanie 4

Podczas fotografowania górskiego krajobrazu przyjęto następujące ustawienia ekspozycji: czas naświetlania 1/125 s oraz przysłona f/11. Jakie parametry ekspozycji powinny zostać użyte po umieszczeniu filtru o współczynniku krotności 2 na obiektywie?

A. 1/125 s, f/5,6

B. 1/125 s, f/16

C. 1/60 s, f/8

D. 1/60 s, f/11

Poprawna odpowiedź to 1/60 s, f/11. W przypadku zastosowania filtru o współczynniku krotności 2, należy uwzględnić jego wpływ na ilość światła docierającego do matrycy aparatu. Filtr ten redukuje ilość światła o jedną pełną wartość EV (ekspozycji), co oznacza, że musimy zrekompensować tę stratę poprzez wydłużenie czasu naświetlania lub otwarcie przysłony. W tej sytuacji, aby uzyskać poprawną ekspozycję, musimy zwiększyć czas naświetlania z 1/125 s do 1/60 s, co pozwoli na wpuszczenie większej ilości światła. Z kolei liczba przesłony f/11 pozostaje taka sama, ponieważ zmiana wartości f-stop nie jest konieczna w tej sytuacji. Praktyczne zastosowanie tej zasady jest istotne w fotografii krajobrazowej, gdzie precyzyjne zarządzanie światłem jest kluczowe dla uzyskania idealnych zdjęć. Fotografowie często korzystają z filtrów w celu redukcji odblasków czy polepszenia kontrastu, co może wymagać dostosowania parametrów ekspozycji, aby zachować właściwą jasność obrazu.

Pytanie 5

Aby uzyskać odwzorowanie w skali 1:1 podczas fotografowania obiektywem o ogniskowej 50 mm, jaki powinien być długość mieszka?

A. 100 mm

B. 200 mm

C. 25 mm

D. 50 mm

Podczas próby uzyskania odwzorowania w skali 1:1, zrozumienie podstawowych zasad działania sprzętu fotograficznego jest kluczowe. W przypadku pomylenia długości mieszka, można nieświadomie osiągnąć niesatysfakcjonujące rezultaty. Odpowiedzi wskazujące na długości takie jak 200 mm, 25 mm czy 100 mm prowadzą do błędnego założenia, że manipulacja odległością wpływa na odwzorowanie skali w sposób, który nie jest zgodny z zasadami optyki. Długość mieszka wpływa na to, jak blisko obiektyw może znajdować się od fotografowanego obiektu. Na przykład, wydłużenie mieszka do 200 mm nie tylko oddala obiektyw od matrycy, ale również zmienia perspektywę oraz głębię ostrości, co skutkuje w znacznej utracie detali, co jest szczególnie niepożądane w makrofotografii. Odpowiedź z długością mieszka 25 mm nie pozwoli na uzyskanie odpowiedniego odwzorowania, gdyż obiektyw będzie zbyt blisko obiektu, co może skutkować zniekształceniem obrazu. Z kolei długość 100 mm, choć bliska 50 mm, jest nadal niewłaściwa, ponieważ generuje zbyt dużą odległość między obiektywem a matrycą, co uniemożliwia uzyskanie skali 1:1. Kluczowym aspektem jest zrozumienie, że do prawidłowego uzyskania odwzorowania w skali 1:1 przy obiektywie 50 mm, należy dostosować długość mieszka do jego ogniskowej, co w tym przypadku oznacza 50 mm.

Pytanie 6

Zastosowana na fotografii kompozycja obrazu nosi nazwę kompozycji

A. centralnej.

B. asymetrycznej.

C. otwartej.

D. kołowej.

Poprawna odpowiedź to kompozycja centralna, co znajduje odzwierciedlenie w zastosowaniu symetrycznych elementów, które są kluczowe w architekturze oraz w sztukach wizualnych. W przypadku rozety, centralny punkt pełni funkcję osi, wokół której organizowane są pozostałe elementy, co prowadzi do harmonijnej i zrównoważonej kompozycji. Kompozycje centralne są często wykorzystywane w projektach architektonicznych, takich jak katedry gotyckie, gdzie ich struktura wprowadza do wnętrza poczucie porządku oraz estetyki. Przykładem może być rozeta w katedrze Notre-Dame, która jest nie tylko funkcjonalnym elementem, ale również istotnym punktem odniesienia dla całej budowli. Tego rodzaju kompozycje są cenione za zdolność do przyciągania wzroku i skupiania uwagi, co jest istotne nie tylko w architekturze, ale i w fotografii, gdzie centralny motyw może dominować nad resztą obrazu, tworząc silną narrację wizualną. Również w projektowaniu graficznym zasady kompozycji centralnej są wykorzystywane do tworzenia przyciągających wzrok plakatów oraz grafik reklamowych, gdzie kluczowe informacje są umieszczane w centralnym punkcie, co zwiększa ich widoczność i zapamiętywalność.

Pytanie 7

Fotografię wykonano z wykorzystaniem oświetlenia

A. górnego.

B. górno-bocznego.

C. przedniego.

D. tylnego.

Wybór oświetlenia górnego, górno-bocznego lub przedniego jest nieprawidłowy, ponieważ każde z tych źródeł światła tworzy zupełnie inny efekt wizualny. Oświetlenie górne zazwyczaj powoduje cienie na twarzy lub obiekcie, co może prowadzić do niekorzystnego przedstawienia detali, szczególnie w portretach. Użycie górno-bocznego światła może prowadzić do nadmiernego podkreślenia faktur, co w niektórych przypadkach może być pożądane, ale nie jest zgodne z zamysłem oświetlenia tylnego, które ma na celu stworzenie efektu halo lub konturowania obiektu. Natomiast przednie oświetlenie, chociaż pozwala na równomierne oświetlenie obiektu, często usuwa głębię i trójwymiarowość fotografii, co jest przeciwieństwem efektu, jaki można uzyskać przy oświetleniu tylnym. Kluczowym błędem myślowym przy wyborze niewłaściwego oświetlenia jest brak zrozumienia, w jaki sposób różne kierunki światła wpływają na percepcję obiektu. Fotografowie powinni być świadomi, że każdy typ oświetlenia ma swoje unikalne właściwości, które mogą całkowicie zmienić odbiór obrazu. Dlatego ważne jest, aby przed podjęciem decyzji o rodzaju oświetlenia, przeanalizować zamierzony efekt i charakterystykę obiektu, co zapewni lepsze rezultaty wizualne.

Pytanie 8

W programie Adobe Photoshop do poprawy błędów perspektywy można użyć filtra

A. rozmycie radialne

B. korekcja obiektywu

C. szukanie krawędzi

D. redukcja szumu

Choć każda z wymienionych odpowiedzi odnosi się do różnych aspektów edycji zdjęć w Photoshopie, żaden z nich nie jest odpowiedni w kontekście korygowania błędów perspektywy. Rozmycie radialne to efekt, który skupia uwagę na centralnym punkcie zdjęcia poprzez dodanie rozmycia wokoło, co nie ma nic wspólnego z perspektywą. Użycie tego filtra może sprawić, że zdjęcie będzie wyglądać artystycznie, ale nie poprawi problemów związanych z geometrią obiektów. Szukanie krawędzi jest narzędziem pomocnym w detekcji konturów, które może być użyteczne w różnych kontekstach, lecz nie jest dedykowane do korekcji perspektywy. Redukcja szumu z kolei odnosi się do eliminacji niepożądanych artefaktów cyfrowych, które mogą pojawić się w zdjęciach, zwłaszcza przy słabym oświetleniu. Choć wszystkie te techniki mają swoje miejsce w postprodukcji, żadna z nich nie jest odpowiednia, gdy celem jest korygowanie zniekształceń perspektywy. Typowym błędem myślowym jest mylenie różnych narzędzi edycyjnych i ich funkcji; ważne jest, aby zrozumieć, że każda technika służy innemu celowi i powinna być stosowana zgodnie z potrzebami konkretnego projektu.

Pytanie 9

Po ilu latach obowiązywania umowy licencyjnej wyłącznej uważa się ją zawartą na czas nieokreślony?

A. Po 2 latach.

B. Po 3 latach.

C. Po 5 latach.

D. Po 4 latach.

Umowa licencyjna wyłączna, jeżeli została zawarta na czas określony dłuższy niż 5 lat, po upływie tego okresu uznawana jest — zgodnie z przepisami prawa autorskiego — za zawartą na czas nieokreślony. Wynika to z art. 68 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Czemu tak jest? Z mojego doświadczenia to rozwiązanie chroni obie strony: licencjodawca nie traci kontroli nad swoim utworem na zawsze, a licencjobiorca ma pewność, że przez dłuższy czas może swobodnie korzystać z praw. Taka regulacja jest naprawdę praktyczna — wyobraź sobie długoterminową współpracę informatyczną czy w sektorze kreatywnym, gdzie licencje na oprogramowanie albo materiały graficzne podpisuje się na lata. Po 5 latach można spokojnie renegocjować warunki, dostosować je do nowych realiów rynkowych albo po prostu rozwiązać umowę z zachowaniem ustawowych terminów wypowiedzenia. To też taka furtka bezpieczeństwa: jeśli ktoś próbuje podpisać wyłączną licencję na 10 czy 20 lat, to i tak prawo ustawia limit, po którym traci ona status „sztywny” i można ją rozwiązać. Warto znać ten przepis, bo w branży często trafiają się sytuacje, gdzie strony nie do końca rozumieją, co podpisują, a potem pojawiają się nieprzyjemne niespodzianki. Moim zdaniem to dobra praktyka, żeby już na etapie negocjowania kontraktu wspomnieć o tej granicy 5 lat — wtedy każdy wie, na czym stoi i jakie ma prawa po przekroczeniu tego okresu.

Pytanie 10

Przedstawioną fotografię zbudowano na bazie kompozycji

A. diagonalnej.

B. według złotego podziału.

C. ukośnej z układem opartym na trójkątach.

D. spiralnej.

Podane odpowiedzi, które nie są poprawne, opierają się na nieprecyzyjnych zrozumieniach zasad kompozycji w fotografii. Kompozycja diagonalna, choć również wykorzystuje ukośne linie, zazwyczaj nie skupia się na tworzeniu trójkątnych form, co jest kluczowe w analizowanej fotografii. W tym przypadku, zając oraz towarzyszące mu elementy tworzą wyraźny układ w kształcie trójkąta, co jest charakterystyczne dla kompozycji ukośnej z układem opartym na trójkątach. Złoty podział, z kolei, to zasada estetyczna oparta na proporcjach, która może nie zawsze mieć zastosowanie w każdej sytuacji; w tym przypadku, nie oddaje ona w pełni charakterystyki przedstawionej kompozycji. Kompozycja spiralna, znana jako spirala Fibonacciego, skupia się na prowadzeniu wzroku po zakrzywionych liniach, co w tym kontekście nie jest odpowiednie. Niezrozumienie tych zasad prowadzi do typowych błędów myślowych, w których użytkownicy mogą mylić różne style kompozycji ze względu na elementy wizualne, które dostrzegają, ale które nie odpowiadają rzeczywistym zasadom kompozycyjnym. Dokładne zrozumienie tych koncepcji jest kluczowe dla skutecznego stosowania ich w praktyce fotograficznej.

Pytanie 11

Zdjęcie studyjne zostało wykonane z wykorzystaniem

A. oświetlenia bocznego i kontrastu barw.

B. oświetlenia przedniego i kontrastu wielkości.

C. oświetlenia bocznego i kontrastu wielkości.

D. oświetlenia przedniego i kontrastu jasności.

Wielu początkujących fotografów studyjnych daje się zwieść mylnym tropom, skupiając się na doborze światła bez pełnego zrozumienia jego roli w budowaniu przekazu. Oświetlenie boczne w połączeniu z kontrastem barw brzmi pozornie atrakcyjnie, bo światło z boku rzeczywiście wydobywa fakturę, jednak w tej scenie nie ma gry barw – mamy monochromatyczną, ciepłą tonację bez wyraźnych, kontrastujących kolorów. Z kolei kontrast jasności zwykle opiera się na wyraźnych różnicach tonów, co bywa użyteczne przy przedmiotach o różnych kolorach lub przy pracy z mocnym światłem frontalnym, ale tutaj światło nie jest skierowane bezpośrednio na obiekty i nie wydobywa różnic jasności w taki sposób, jaki wymagałaby ta technika. Oświetlenie przednie, które często stosuje się do zdjęć katalogowych czy dokumentacyjnych, daje płaski efekt i maskuje bryłę – przez co przedmioty wydają się mniej przestrzenne i tracą na atrakcyjności wizualnej. W tym przypadku kluczowe jest właśnie zestawienie dwóch przedmiotów o znacząco różnych rozmiarach, co buduje kontrast wielkości – to bardzo wyraźny zabieg kompozycyjny, często stosowany w branży reklamowej czy edukacyjnej do pokazania proporcji i relacji obiektów. Właściwe rozumienie tych mechanizmów jest niezwykle ważne przy planowaniu sesji studyjnych, bo pozwala świadomie kierować uwagą widza. Częsty błąd to utożsamianie kontrastu wyłącznie z barwą lub jasnością, podczas gdy kontrast wielkości odgrywa ogromną rolę w tworzeniu czytelnych i atrakcyjnych kompozycji. Warto też pamiętać, że światło boczne daje zupełnie inne efekty niż frontalne – wydobywa kształty, cienie i tekstury, co jest nie do osiągnięcia przy jednolitym oświetleniu z przodu. Każde z tych błędnych podejść pomija kluczowe aspekty budowania przekazu wizualnego i nie pozwala w pełni wykorzystać potencjału sceny studyjnej.

Pytanie 12

Jakiej techniki należy użyć, aby uzyskać efekt miękkiej, rozmytej wody w fotografii krajobrazowej?

A. Stosowania lampy błyskowej

B. Długiego czasu naświetlania

C. Niskiej wartości przysłony

D. Wysokiej wartości ISO

Aby w fotografii krajobrazowej uzyskać efekt miękkiej, rozmytej wody, kluczowe jest wykorzystanie długiego czasu naświetlania. Jest to technika, która pozwala na uchwycenie ruchu wody w sposób płynny i subtelny. Gdy stosujemy długi czas naświetlania, każdy ruch elementów w kadrze, takich jak woda, zostaje rozmyty, co tworzy efekt jedwabistej, delikatnej tekstury. W praktyce oznacza to, że woda w rzece, wodospadzie lub morzu, zamiast być zamrożona w jednym momencie, wygląda na miękką i płynącą. Aby uzyskać ten efekt, często stosuje się statyw, który zapobiega poruszeniu aparatu i utrzymuje ostrość innych elementów kadru. Długi czas naświetlania to jedna z ulubionych technik profesjonalistów, ponieważ dodaje zdjęciu dynamiki i artystycznego wyrazu. Można również użyć filtra ND (neutral density), który redukuje ilość światła wpadającego do obiektywu, co pozwala na wydłużenie czasu naświetlania w warunkach jasnego oświetlenia. Ta technika to nie tylko kwestia sprzętu, ale także wyczucia i umiejętności przewidywania, jak ruchy wody ułożą się na zdjęciu.

Pytanie 13

Przy ustawieniu czułości matrycy na ISO 100/21° określono poprawne parametry ekspozycji: czas naświetlania 1/30 s oraz przysłonę 16. Jaką wartość czułości matrycy należy ustawić, aby po czterokrotnym skróceniu czasu naświetlania uzyskać tę samą ekspozycję bez zmiany przysłony?

A. ISO 800/30°

B. ISO 200/24°

C. ISO 400/27°

D. ISO 50/18°

Odpowiedź ISO 400/27° jest prawidłowa, ponieważ przy czułości matrycy ISO 100/21° i czasie naświetlania 1/30s, mamy do czynienia z określoną ilością światła padającego na matrycę. Skracając czas naświetlania czterokrotnie do 1/120s, zredukowaliśmy ilość światła, które dociera do matrycy, co wymaga zwiększenia czułości, aby utrzymać tę samą eksponowaną wartość. Aby uzyskać tę samą ekspozycję, musimy podnieść czułość matrycy o dwa przysłony (czyli dwukrotnie każda przysłona odpowiada za podwojenie lub zmniejszenie ilości światła). Zmiana ISO z 100 na 400 oznacza wzrost o dwa przysłony. W praktyce, przy pracy z aparatem, ważne jest, aby rozumieć, jak czułość ISO wpływa na jakość zdjęć, szczególnie w słabym oświetleniu oraz jak zmiana wartości ISO wpływa na szumy na zdjęciach. ISO 400 jest standardowym ustawieniem w wielu sytuacjach, co czyni je bardzo użytecznym w fotografii ogólnej oraz w sytuacjach, gdzie wymagana jest większa dynamika

Pytanie 14

Jakie narzędzie w programie Adobe Photoshop jest wykorzystywane do przywracania brakujących fragmentów podczas rekonstrukcji zniszczonych zdjęć?

A. Lasso

B. Gąbka

C. Stempel

D. Różdżka

Wybór gąbki, lassa lub różdżki jako narzędzi do rekonstrukcji zniszczonych obrazów nie jest odpowiedni, ponieważ każde z tych narzędzi ma inne zastosowanie. Gąbka to narzędzie, które służy głównie do zmiany nasycenia kolorów w wybranym obszarze obrazu, co nie ma wpływu na rekonstrukcję brakujących elementów. Jej działanie polega na rozjaśnianiu lub przyciemnianiu kolorów, co jest skuteczne przy korekcjach kolorystycznych, ale nie w przypadku naprawy uszkodzeń. Lasso to narzędzie służące do selekcji obszarów obrazu, umożliwiające precyzyjne zaznaczanie różnych kształtów. Choć jest przydatne w procesie edytowania, jego funkcjonalność nie obejmuje wypełniania brakujących elementów. Z kolei różdżka (Magic Wand) służy do selekcji obszarów o podobnym kolorze, co również nie jest skuteczne w kontekście rekonstrukcji. Użytkownicy mogą błędnie sądzić, że te narzędzia mają podobne funkcje do stempla, co prowadzi do nieporozumień w ich zastosowaniu. W rzeczywistości, każde z wymienionych narzędzi ma unikalne funkcjonalności, które sprawdzają się w innych, specyficznych kontekstach edycyjnych, ale nie w rekonstrukcji uszkodzonych obrazów.

Pytanie 15

Technologia pixel shift w nowoczesnych aparatach cyfrowych służy do

A. zwiększenia szybkości działania autofokusa

B. zwiększenia rozdzielczości i jakości obrazu przez wykonanie serii zdjęć z minimalnym przesunięciem matrycy

C. redukcji szumów przy wysokich wartościach ISO

D. poprawy stabilizacji obrazu przy długich czasach naświetlania

Stwierdzenie, że technologia pixel shift służy do poprawy stabilizacji obrazu przy długich czasach naświetlania, jest nieprawidłowe. Stabilizacja obrazu w aparatach cyfrowych najczęściej osiągana jest za pomocą mechanizmów optycznych lub cyfrowych, które zapobiegają drganiom i poruszeniom podczas fotografowania. Technologia pixel shift, choć poprawia jakość obrazu, nie ma na celu stabilizacji, lecz zwiększenie detali poprzez przesunięcie matrycy. W kontekście redukcji szumów przy wysokich wartościach ISO, warto zrozumieć, że szumy są czynnikiem związanym z przetwarzaniem sygnału z matrycy, a nie sposobem na pozyskiwanie większej ilości informacji o obrazie. Techniki redukcji szumów polegają na przetwarzaniu obrazu po jego wykonaniu, a nie na technologiach optycznych. Z kolei zwiększenie szybkości działania autofokusa dotyczy całkowicie innego aspektu działania aparatu, który opiera się na systemach detekcji fazy lub kontrastu. Zakażenie tych błędnych koncepcji często wynika z pomyłki w rozumieniu funkcji technologii wykorzystywanych w nowoczesnych aparatach oraz ich wzajemnych zależności. Ważne jest, aby zrozumieć różnice między różnymi technologiami, aby móc w pełni wykorzystać ich możliwości w praktyce.

Pytanie 16

Którą zasadę kompozycji obrazu zastosowano przy wykonaniu zdjęcia?

A. Linii horyzontu.

B. Trójpodziału.

C. Diagonalną.

D. Kadru centralnego.

Zasada kadru centralnego to jeden z podstawowych elementów kompozycji w fotografii, który polega na umieszczeniu głównego obiektu w centralnej części kadru. W przypadku przedstawionego zdjęcia, kwiat został umieszczony dokładnie w środku, co przyciąga wzrok widza i koncentruje uwagę na tym elemencie. Tego typu kompozycja sprawdza się szczególnie dobrze w przypadkach, gdy chcemy podkreślić istotę przedstawianego obiektu, a także w sytuacjach, gdy elementy tła nie konkurują z głównym obiektem. W praktyce, zasada ta jest często stosowana w portretach, gdzie twarz modela jest umieszczona w centrum kadru. Dobrą praktyką jest również zwrócenie uwagi na oświetlenie, które powinno być skierowane na główny obiekt, aby podkreślić jego detale. Należy pamiętać, że choć kadrowanie centralne może być efektywne, nadmiar tego podejścia może sprawić, że zdjęcia staną się monotonne. W takich sytuacjach warto eksperymentować z innymi zasadami kompozycji, aby urozmaicić nasze ujęcia.

Pytanie 17

Schemat przedstawia pomiar światła

A. padającego.

B. bezpośredniego.

C. skierowanego.

D. odbitego.

Wybór odpowiedzi, która odnosi się do pomiaru światła skierowanego, padającego lub bezpośredniego, nie uwzględnia kluczowych aspektów działania światłomierza oraz zasadniczych różnic w podejściu do pomiarów światła. Pomiar światła skierowanego odnosi się do sytuacji, w której mierzymy intensywność światła, które pada na obiekt, co może być przydatne w kontekście pomiarów zewnętrznych, ale w przypadku przedstawionego schematu jest to zbędne. Z kolei pomiar światła padającego nie uwzględnia, jak obiekt reaguje na to światło, co jest fundamentalne w procesie fotograficznym – istotne jest zrozumienie, jak światło odbija się od powierzchni obiektu. Ostatecznie wybór pomiaru bezpośredniego, choć użyteczny w specyficznych sytuacjach, nie odnosi się do kontekstu przedstawionego w pytaniu, gdzie głównym celem jest uchwycenie intensywności światła odbitego od obiektu. Typowe błędy w myśleniu prowadzące do tych odpowiedzi to nieuwzględnienie interakcji między światłem a obiektem oraz ograniczenie się do bardziej ogólnych definicji pomiarów, zamiast skupić się na konkretnych zastosowaniach w fotografii, gdzie szczegółowe pomiary odbicia są kluczowe dla osiągnięcia pożądanych rezultatów.

Pytanie 18

Który model barw jest stosowany do wyznaczania różnicy barw?

A. CMYK

B. RGB

C. HSB

D. LAB

Wiele osób automatycznie wskazuje modele RGB czy CMYK, bo są powszechnie używane w grafice komputerowej albo druku, ale nie są one stworzone do porównywania różnic barw z punktu widzenia ludzkiego oka. RGB to model stricte techniczny, oparty na mieszaniu barw podstawowych światła – używają go monitory, projektory, aparaty cyfrowe. Jednak różnica między kolorami w RGB nie zawsze przekłada się na to, jak my to postrzegamy – np. zmiana wartości o 10 jednostek w kanale R może wyglądać inaczej niż taka sama zmiana w kanale B. CMYK z kolei to model przeznaczony do druku i polega na mieszaniu czterech farb. On też nie jest perceptualnie równomierny – ma sens w kontekście farb drukarskich, ale nie do pomiarów różnicy barw. HSB (czasem HSV) jest używany, gdy chcemy manipulować jasnością, nasyceniem i odcieniem, bo jest intuicyjny dla grafików, ale do matematycznego porównywania barw się nie nadaje. Typowy błąd polega na tym, że wybieramy model, którym pracujemy na co dzień (np. RGB w Photoshopie), ale nauka i branża wyraźnie wskazują, że tylko LAB, stworzony przez CIE, gwarantuje zgodność z percepcją człowieka. Porównując kolory „na oko” przez RGB czy HSB możemy się bardzo pomylić, a LAB został stworzony właśnie po to, by matematycznie odwzorować wrażenia wzrokowe. Stąd wszystkie nowoczesne systemy kontroli jakości barw, a nawet bardziej zaawansowane algorytmy w grafice, korzystają właśnie z LAB i standardu ΔE do oceny różnic kolorystycznych.

Pytanie 19

Zdjęcie wnętrza teatru wykonano w oświetleniu

A. dodanym.

B. zastanym.

C. punktowym.

D. słonecznym.

Wybór odpowiedzi 'słonecznym' nie jest właściwy, ponieważ nie ma bezpośrednich dowodów na obecność naturalnego światła słonecznego w przedstawionej scenie. Oświetlenie słoneczne ma specyficzne cechy, takie jak zmienna intensywność i kierunek, które nie są charakterystyczne dla wnętrza teatru, które z reguły jest zaprojektowane do działania w warunkach sztucznego oświetlenia. Odpowiedź 'dodanym' sugeruje, że w celu wykonania zdjęcia zastosowano dodatkowe źródła światła, co nie jest zgodne z tym, co możemy ocenić na podstawie obrazu. W teatrze oświetlenie jest na stałe zainstalowane, a nie dodawane na potrzeby zdjęcia. Odpowiedź 'punktowym' również jest myląca, gdyż odnosi się do koncentracji światła na konkretnym obszarze, co nie jest widoczne w przedstawionym wnętrzu teatru. Oświetlenie w teatrze jest zazwyczaj rozproszone i zrównoważone, co podkreśla detale architektoniczne oraz atmosferę przestrzeni. Typowe błędy myślowe prowadzące do tych niepoprawnych wniosków mogą obejmować niepełne zrozumienie zasad oświetlenia i braki w praktycznej wiedzy na temat projektowania oświetlenia w kontekście teatralnym.

Pytanie 20

Jaki obiektyw o konkretnej ogniskowej powoduje, że na zdjęciu występuje efekt zniekształcenia w formie beczki?

A. 500 mm

B. 10 mm

C. 200 mm

D. 50 mm

Wybór obiektywu o ogniskowej 50 mm jako odpowiedzi na pytanie o dystorsję beczkowatą nie uwzględnia właściwości geometrycznych tego typu obiektywu. Obiektywy 50 mm są zazwyczaj określane jako standardowe, oferując kąt widzenia zbliżony do ludzkiego oka, co oznacza, że obraz jest odwzorowywany w sposób dość naturalny, bez wyraźnych deformacji. W efekcie, dystorsja beczkowata jest praktycznie nieobecna, co czyni ten typ obiektywu mało odpowiednim do uzyskania tego efektu. W przypadku obiektywów długich, takich jak 200 mm czy 500 mm, możemy mówić o dystorsji w postaci dystorsji poduszkowatej, która jest znacznie mniej zauważalna, ale nie jest to efekt beczkowaty. Wybór tych obiektywów narzuca na fotografa inne wyzwania, jak ograniczenie kąta widzenia, co zmusza do większej odległości od obiektu. Efekty dystorsji są bardziej zauważalne w obiektywach o krótkiej ogniskowej, natomiast średnie i długie ogniskowe są bardziej stabilne pod względem odwzorowania prostokątnych kształtów. Właściwe zrozumienie charakterystyki obiektywów oraz ich zastosowania jest kluczowe dla uzyskania zamierzonego efektu wizualnego, a także dla unikania typowych pułapek, które mogą prowadzić do błędnych wniosków dotyczących wyboru sprzętu fotograficznego.

Pytanie 21

Przy fotografowaniu spadającej kropli wody, aby uzyskać efekt jej zatrzymania w ruchu, należy zastosować czas otwarcia migawki

A. 1/125 s

B. 1/2000 s

C. 1/15 s

D. 1/60 s

W przypadku prób uchwycenia spadającej kropli wody, dłuższe czasy otwarcia migawki, takie jak 1/60 s, 1/125 s czy 1/15 s, mogą prowadzić do niepożądanych efektów wizualnych, w tym rozmycia ruchu. Dłuższy czas naświetlania pozwala na zarejestrowanie większej ilości światła, jednak w kontekście szybkiego ruchu, jakim jest spadająca kropla, skutkuje to utratą szczegółów i ostrości. W przypadku 1/60 s, obiekt w ruchu jest już na tyle dynamiczny, że jego krawędzie zaczną być rozmyte, co skutkuje nieostrym obrazem. Czas 1/125 s wciąż nie jest wystarczająco szybki do zatrzymania tak szybko poruszającego się obiektu, jak kropla wody. Natomiast czas 1/15 s jest wręcz nieadekwatny, ponieważ spadająca kropla porusza się na tyle szybko, że podczas naświetlania obrazu z pewnością zostanie zarejestrowana jako niezrozumiały smużek. Typowym błędem w myśleniu jest założenie, że dłuższy czas naświetlania może przynieść lepszy efekt w każdej sytuacji, jednak w fotografii ruchu kluczowe jest umiejętne dostosowanie czasu otwarcia migawki do tempa obiektu, który chcemy uchwycić. Dobrze jest znać zasady działania migawki i ich wpływ na ostateczny efekt zdjęcia, by móc świadomie wybierać odpowiednie parametry w zależności od warunków i obiektu fotografowania.

Pytanie 22

Na zdjęciu uzyskano efekt

A. solaryzacji.

B. luksografii.

C. posteryzacji.

D. kserokopii.

Zdecydowanie, wybór innych opcji jak luksografia, posteryzacja czy kserokopia mógł wynikać z małego zrozumienia tych efektów wizualnych. Luksografia to technika, która rejestruje ślady światła, ale nie daje efektu inwersji jak solaryzacja, tylko uchwyca subtelne detale. Z kolei posteryzacja upraszcza obrazy przez redukcję tonów kolorów, a gdy mowa o kserokopii, to ona w ogóle nie ma związku z efektem artystycznym, bo to głównie kopiowanie dokumentów. Zrozumienie tych różnic jest mega ważne, jeśli chcesz dobrze posługiwać się fotografią artystyczną. W praktyce wielu z nas dąży do unikalnych efektów i znajomość podstawowych technik na pewno w tym pomoże, dlatego warto się nad tym zastanowić przy wyborze konkretnego efektu.

Pytanie 23

Jaką wadą obiektywu nazywamy sytuację, w której wiązka światła pochodząca z punktu leżącego poza osią optyczną obiektywu, po przejściu przez obiektyw, generuje obraz przypominający kształt przecinka?

A. Aberracja chromatyczna

B. Astygmatyzm

C. Dystorsja

D. Aberracja komatyczna

Astygmatyzm to wada optyczna, która polega na nierównomiernym załamaniu światła przez soczewki, co prowadzi do rozmycia obrazu w jednej osi. W przypadku obiektywów astygmatycznych, obraz punktowy może być wydłużony w kierunku poziomym lub pionowym, ale nie przyjmuje formy przecinka, co jest charakterystyczne dla aberracji komatycznej. Odpowiedzi związane z aberracją chromatyczną i dystorsją również nie są właściwe w kontekście omawianego pytania. Aberracja chromatyczna powstaje w wyniku różnego załamania promieni świetlnych o różnych długościach fal, co prowadzi do rozdzielenia kolorów na krawędziach obiektów, ale nie wpływa na formę obrazu, który może być nieostry, ale nie ma kształtu przecinka. Dystorsja to zniekształcenie obrazu, które może przyjmować formę beczkowatości lub poduszkowatości, ale znowu nie przekłada się na kształt obrazu jako takiego. Pojawienie się błędnych odpowiedzi wynika często z mylenia różnych typów wad optycznych oraz ich charakterystyki. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla właściwej oceny jakości obiektywów optycznych i ich zastosowania w praktyce.

Pytanie 24

Właściwa temperatura barwowa światła dziennego w południe wynosi około

A. 5500 K

B. 7500 K

C. 2800 K

D. 3200 K

Właściwa temperatura barwowa światła dziennego w południe wynosi około 5500 K. To temperatura, która odpowiada naturalnemu światłu słonecznemu w szczytowych godzinach dnia, kiedy słońce znajduje się wysoko na niebie. Światło o tej temperaturze barwowej ma neutralny kolor, co jest istotne w wielu zastosowaniach, na przykład w fotografii czy projektowaniu wnętrz. W kontekście standardów branżowych, takie oświetlenie jest uważane za idealne do oceny kolorów, ponieważ nie wprowadza zniekształceń, które mogą wystąpić przy użyciu źródeł światła o innych temperaturach barwowych. Przykładowo, w fotografii używa się filtrów, aby dostosować temperaturę barwową do 5500 K, co pozwala na wierne odwzorowanie kolorów. Ponadto, projektanci oświetlenia często dążą do uzyskania podobnych warunków świetlnych, aby stworzyć przyjemną atmosferę w przestrzeniach mieszkalnych i komercyjnych. Dlatego znajomość właściwej temperatury barwowej jest kluczowa w wielu dziedzinach, takich jak architektura, sztuka czy design.

Pytanie 25

Aby zrealizować serię 3 zdjęć z różnymi ustawieniami ekspozycji, w aparacie należy skorzystać z funkcji

A. wielokrotnej ekspozycji

B. bracketingu

C. balansu bieli

D. samowyzwalacza

Samowyzwalacz, balans bieli i wielokrotna ekspozycja to funkcje aparatu, które mają swoje specyficzne zastosowania, ale nie służą do seryjnego wykonywania zdjęć przy różnych parametrach ekspozycji. Samowyzwalacz pozwala na opóźnienie wyzwolenia migawki, co jest przydatne, gdy fotograf chce uniknąć drgań aparatu, na przykład podczas ujęć statycznych. Jednak nie zmienia on wartości ekspozycji, co czyni go niewłaściwym narzędziem w kontekście bracketingu. Balans bieli odnosi się do temperatury barwowej światła i jest używany do uzyskania naturalnych kolorów w zdjęciach. Zmiana balansu bieli nie wpływa na parametry ekspozycji, a jedynie na tonację kolorystyczną obrazu. Wreszcie, wielokrotna ekspozycja to technika polegająca na nałożeniu kilku zdjęć na siebie w celu uzyskania artystycznych efektów. Choć może to prowadzić do interesujących rezultatów wizualnych, nie jest to metoda uzyskiwania różnych ekspozycji tego samego kadru. Mylne jest więc założenie, że te funkcje mogą zastąpić bracketing, ponieważ każda z nich pełni inną rolę i nie spełnia celu, jakim jest uzyskanie serii zdjęć w różnych ustawieniach dla optymalizacji ekspozycji.

Pytanie 26

Jaką metodę należy zastosować w trakcie chemicznej obróbki diapozytywu?

A. RA-4

B. C-41

C. R-3

D. E-6

Odpowiedź E-6 jest właściwa, ponieważ jest to proces przetwarzania chemicznego stosowany do diapozytywu, który polega na użyciu odpowiednich chemikaliów do uzyskania obrazów o wysokiej jakości. Proces E-6 jest standardem w obróbce kolorowych filmów negatywowych oraz diapozytywów, co zapewnia uzyskanie odpowiednich kolorów i tonalności. Zastosowanie tego procesu jest kluczowe dla fotografów i laborantów, którzy pragną zachować wysoką jakość swoich obrazów. W praktyce proces E-6 składa się z kilku etapów, w tym rozwijania, wywoływania, wybielania, utrwalania oraz płukania, co pozwala na uzyskanie odpowiednich wyników bez degradacji obrazu. Warto również zauważyć, że przestrzeganie standardów E-6 jest istotne dla uzyskiwania powtarzalnych i przewidywalnych rezultatów w zastosowaniach profesjonalnych, w tym w fotografii artystycznej i komercyjnej.

Pytanie 27

Do realizacji zdjęć reportażowych najlepiej wykorzystać aparat

A. wielkoformatowy.

B. prosty kompakt.

C. lustrzankę cyfrową.

D. mieszkowy.

Fotografia reportażowa wymaga sprzętu, który jest nie tylko szybki, ale też bardzo elastyczny i niezawodny. Niestety, wybierając aparat mieszkowy albo wielkoformatowy, zupełnie nie dopasowujemy się do realiów pracy reportażysty. Takie aparaty, choć świetne do zdjęć studyjnych lub architektury, są duże, ciężkie, wolne i wymagają długiego przygotowania do każdego ujęcia – w reportażu zwykle nie ma na to czasu. Nawet jeśli uzyskana jakość zdjęć jest ekstremalnie wysoka, to nie nadążymy za wydarzeniami dziejącymi się wokół nas. Prosty kompakt z kolei wydaje się kuszący ze względu na niewielkie rozmiary, ale w praktyce nie daje właściwie żadnej kontroli nad parametrami ekspozycji, a opóźnienie migawki i niewielka szybkość działania mocno ograniczają możliwości w dynamicznych sytuacjach. W przypadku reportażu często trzeba działać w trudnych warunkach oświetleniowych – tu prosty kompakt nie daje rady, bo ma słabą czułość ISO, powolny autofokus i niewielki zakres ogniskowych. Typowym błędem jest założenie, że wystarczy mieć aparat, by zrobić dobry reportaż – niestety, liczy się szybkość działania, precyzja i możliwość natychmiastowego reagowania na zmiany sytuacji, a taki komfort dają tylko systemowe aparaty, przede wszystkim lustrzanki cyfrowe. To nie jest tylko kwestia jakości obrazu, ale też pełnej kontroli nad procesem robienia zdjęć. Dobrze jest też pamiętać, że profesjonalni fotoreporterzy wybierają sprzęt gwarantujący niezawodność, wszechstronność i szybkość, a to czyni lustrzankę cyfrową absolutnym faworytem w tym zastosowaniu.

Pytanie 28

Aby zrealizować zdjęcia w plenerze w zakresie podczerwieni, konieczne jest posiadanie aparatu małoobrazkowego z zestawem obiektywów, statywem oraz odpowiednim filtrem

A. jasnoczerwony oraz film ortochromatyczny

B. UV i film czuły na promieniowanie długofalowe

C. IR i film czuły na promieniowanie długofalowe

D. IR i film ortochromatyczny

Wybór jasnoczerwonego filtru oraz filmu ortochromatycznego jest błędny, ponieważ obie te opcje nie są przystosowane do rejestracji promieniowania podczerwonego. Jasnoczerwony filtr przepuszcza głównie widzialne światło, a jego zastosowanie w fotografii podczerwonej nie pozwala na skuteczne uchwycenie fal podczerwonych. Film ortochromatyczny charakteryzuje się tym, że jest czuły na widzialne światło, a jego zastosowanie w kontekście promieniowania podczerwonego jest niewłaściwe, ponieważ nie rejestruje ono fal długości, które są kluczowe dla tego typu fotografii. Podobnie nieprawidłowe jest sugerowanie użycia filtru UV oraz filmu czułego na promieniowanie długofalowe. Promieniowanie UV to zupełnie inny zakres fal, który nie ma zastosowania w kontekście technik podczerwonych. Użycie tego rodzaju sprzętu prowadzi do wyraźnych nieporozumień i braku oczekiwanych efektów wizualnych. Zrozumienie działania filtrów oraz odpowiednich materiałów fotograficznych jest fundamentalne dla uzyskania wysokiej jakości zdjęć. W praktyce, brak znajomości tych zasad może prowadzić do nieudanych prób rejestracji obrazów, a także do frustracji związanej z niedopasowaniem technologicznym. W fotografii plenerowej w promieniowaniu podczerwonym kluczowa jest wiedza na temat długości fal oraz charakterystyki sprzętu, co pozwala na kreatywne i techniczne wykorzystanie dostępnych narzędzi.

Pytanie 29

Techniką mocowania obiektywów nie jest system mocowania

A. bagnetowe

B. adapterowe

C. gwintowe

D. zatrzaskowe

Mocowania gwintowe, bagnetowe oraz adapterowe to popularne metody mocowania obiektywów stosowane w fotografii. Mocowanie gwintowe polega na wkręceniu obiektywu w gniazdo aparatu, co zapewnia stabilne połączenie, ale wymaga więcej czasu na montaż i demontaż. W przypadku mocowania bagnetowego, obiektywy są wyposażone w specjalne zaczepy, które umożliwiają szybkie zatrzaskowanie obiektywu na aparacie, co jest niezwykle praktyczne w dynamicznych warunkach fotografowania. Adaptery natomiast umożliwiają korzystanie z obiektywów zaprojektowanych dla różnych systemów mocowania, co daje fotografom większą elastyczność i możliwość eksperymentowania z różnymi rodzajami obiektywów. Wybór odpowiedniego systemu mocowania powinien być dostosowany do stylu pracy fotografa oraz specyfiki jego sprzętu. Często zdarza się, że nowi użytkownicy nie mają świadomości, że niektóre mocowania, jak zatrzaskowe, nie są standardowo stosowane w kontekście obiektywów, co prowadzi do błędnych założeń. Kluczowe jest zrozumienie różnorodności systemów mocowania obiektywów oraz ich właściwego zastosowania, co ma istotne znaczenie w codziennej pracy fotografa.

Pytanie 30

Jeśli fotograf zaplanował wykonywanie zdjęć katalogowych produktów na materiałach negatywowych do światła sztucznego, to asystent planu fotograficznego powinien przygotować lampy

A. błyskowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą.

B. halogenowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy.

C. halogenowe, statywy oświetleniowe, blendę srebrną i złotą.

D. błyskowe, statywy oświetleniowe, stół bezcieniowy.

Wybór sprzętu do fotografii katalogowej produktów na materiałach negatywowych do światła sztucznego to nie przypadek, tylko przemyślana decyzja oparta na zasadach fizyki światła i praktyce studyjnej. Lampy błyskowe, choć bardzo popularne, mają światło krótkotrwałe i o innej charakterystyce niż halogeny, przez co nie są polecane przy klasycznych materiałach negatywowych przeznaczonych do sztucznego światła ciągłego. Do tego, błyskówki wymagają wstępnych prób i testów, bo to, co widzimy "na żywo", nie oddaje w pełni ostatecznego efektu na negatywie; to potrafi być źródłem sporych błędów ekspozycyjnych, szczególnie dla mniej doświadczonych operatorów. Często myśli się, że blenda srebrna lub złota poprawi zdjęcia katalogowe – tak, mają swoje miejsce, ale głównie przy fotografii ludzi albo przy pracy z naturalnym światłem, gdzie trzeba modelować światłocień. Do produktów nie są kluczowe, bo tu najważniejsze są powtarzalność i równomierność światła. Brak stołu bezcieniowego to kolejny typowy błąd: bez niego pojawią się cienie, a zdjęcia będą wyglądać mniej profesjonalnie, co nie spełnia standardów branży e-commerce czy katalogowej. Stół bezcieniowy to podstawa, jeśli klient oczekuje zdjęć produktów wyizolowanych na jasnym tle, z minimalną ilością cieni – a właśnie tego się wymaga w katalogach czy sklepach internetowych. W praktyce fotograficznej, niestety, często widzi się próby zamiany halogenów na lampy błyskowe z myślą, że "błysk jest bardziej profesjonalny", co nie jest prawdą w tym kontekście. W skrócie, dobre zdjęcia katalogowe produktów na negatywie do światła sztucznego robi się z użyciem ciągłego, przewidywalnego światła halogenowego i stołu bezcieniowego, a wszelkie inne konfiguracje utrudniają uzyskanie powtarzalnych, neutralnych zdjęć.

Pytanie 31

W trakcie kopiowania metodą subtraktywną barwnego negatywu na wzornik barwnego pozytywu uzyskano dominację purpurową. Aby zlikwidować tę dominację, konieczne jest użycie filtru

A. żółtego o niższej gęstości optycznej

B. purpurowego o niższej gęstości optycznej

C. purpurowego o wyższej gęstości optycznej

D. niebiesko-zielonego o wyższej gęstości optycznej

Wybór filtra purpurowego o mniejszej gęstości optycznej nie przyniesie oczekiwanych rezultatów, ponieważ jego zdolność do absorpcji światła będzie niewystarczająca. Filtry o niższej gęstości optycznej, choć mogą wprowadzać pewne zmiany w barwie, nie będą w stanie skutecznie zredukować intensywności dominującej purpury. W efekcie, barwa ta może pozostać nasycona lub nawet się nasilić, co jest sprzeczne z zamierzonym efektem. Zastosowanie filtra żółtego o mniejszej gęstości optycznej również nie jest odpowiednie, ponieważ mimo że żółty jest kolorem komplementarnym do purpury, jego niewystarczająca absorpcja nie zrównoważy dominacji purpurowej. Z kolei filtr purpurowy o większej gęstości optycznej, jako jedyny, jest w stanie skutecznie wchłonąć nadmiar purpury, co jest zgodne z zasadami modelu subtraktywnego, w którym kolory mieszają się poprzez absorpcję. Wreszcie, stosowanie niebiesko-zielonego filtra o większej gęstości optycznej w tym kontekście jest mylnym podejściem, ponieważ nie neutralizuje purpury efektywnie. Niebiesko-zielony nie jest kolorem komplementarnym do purpury, a jego użycie prowadzi do wprowadzenia dodatkowych zniekształceń kolorystycznych, co jest częstym błędem w praktyce fotograficznej i graficznej.

Pytanie 32

Kiedy fotografia podlega ochronie prawnej w zakresie praw autorskich?

A. jest traktowana jako zwykła informacja prasowa

B. stanowi formę przekazu bez wyraźnych cech osobistych

C. jest duplikowana i rozpowszechniana w nieograniczony sposób

D. jest oryginalna i ukazuje indywidualną twórczość autora

Fotografia jest przedmiotem prawa autorskiego, gdy wykazuje oryginalność oraz indywidualny charakter, co oznacza, że powinna być wynikiem kreatywnego procesu twórcy. Oryginalność w kontekście prawa autorskiego odnosi się do unikalności pracy, co oznacza, że zdjęcie nie może być jedynie kserokopią lub reprodukcją istniejącego dzieła. Przykładem mogą być zdjęcia artystyczne, które przejawiają osobisty styl fotografa, czy też dokumentacje unikalnych wydarzeń. Zgodnie z międzynarodowymi standardami ochrony praw autorskich, jak konwencja berneńska, kreatywne podejście do tematu, kompozycja oraz techniki fotograficzne wpływają na uznanie danego dzieła za chronione prawem autorskim. W praktyce oznacza to, że jeśli autor wytrwale pracuje nad swoimi zdjęciami, wprowadza unikalne elementy i techniki, to jego prace mogą być objęte ochroną prawną. Warto pamiętać, że każdy, kto planuje publikację lub sprzedaż swoich zdjęć, powinien być świadomy przysługujących mu praw oraz możliwości ich egzekwowania.

Pytanie 33

Do oczyszczenia przedniej soczewki obiektywu zabrudzonej kroplą smaru należy użyć

A. roztworu alkoholu izopropylowego.

B. sprężonego powietrza.

C. pędzelka.

D. roztworu soli kuchennej.

Wiele osób zakłada, że do czyszczenia delikatnych powierzchni, takich jak soczewki obiektywów, wystarczy użyć prostych narzędzi czy pierwszego lepszego roztworu. Jednak praktyka pokazuje, że takie podejście może spowodować więcej szkód niż pożytku. Pędzelek nadaje się głównie do usuwania luźnych zanieczyszczeń, np. kurzu, ale przy obecności tłustych plam czy smaru jest całkowicie nieskuteczny – zamiast usunąć zabrudzenie, tylko je rozmazuje, a czasami wręcz wciera brud głębiej w powłokę soczewki. Sprężone powietrze bywa przydatne do wydmuchiwania pyłu czy drobinek piasku, ale nie radzi sobie absolutnie z substancjami tłustymi. Co więcej, nieumiejętne użycie sprężonego powietrza może nawet spowodować uszkodzenie powłok lub wdmuchnięcie brudu pod rant soczewki. Z kolei roztwór soli kuchennej to przykład niebezpiecznego mitu – sól jest substancją ścierną i może dosłownie porysować powłoki soczewki oraz spowodować nieodwracalne uszkodzenia, a jej pozostałości są bardzo trudne do usunięcia. Często wybór takich metod wynika z niewiedzy lub chęci szybkiego rozwiązania problemu, bez świadomości, jak delikatny jest sprzęt optyczny. Profesjonaliści oraz branżowe standardy, np. instrukcje producentów sprzętu fotograficznego, jasno zalecają stosowanie delikatnych, chemicznie neutralnych środków, takich jak alkohol izopropylowy. To nie jest przesadna ostrożność – to po prostu zdrowy rozsądek i doświadczenie pokazuje, że tylko takie podejście pozwala zachować wysoką jakość obrazu i długą żywotność sprzętu.

Pytanie 34

Podczas robienia zdjęć portretowych w plenerze ustalono następujące parametry ekspozycji: wartość przysłony 8 oraz czas naświetlania 1/125 s. Jakie parametry ekspozycji powinny być zastosowane w tych warunkach oświetleniowych, aby uzyskać jak najmniejszą głębię ostrości obrazu?

A. f/5,6 i 1/250 s

B. f/4 i 1/125 s

C. f/4 i 1/250 s

D. f/5,6 i 1/125 s

Kiedy analizy dokonujemy na podstawie dostępnych opcji, istotne jest zrozumienie, jak różne ustawienia przysłony oraz czasu naświetlania wpływają na głębię ostrości. Przykłady f/4 i 1/250 s lub f/4 i 1/125 s oznaczają, że używamy większej wartości przysłony, co skutkuje mniejszym rozmyciem tła i większą głębią ostrości. Zastosowanie f/4 skutkuje szerszym otwarciem przysłony niż f/5,6, co w teorii zwiększa głębię ostrości, a nie ją zmniejsza, co jest sprzeczne z zamierzonym efektem w portretach. Ponadto, odpowiadając na pytanie, nie wystarczy jedynie skupić się na jednym parametrze. W przypadku odpowiedzi z f/5,6 i 1/125 s, czas naświetlania 1/125 s jest zbyt długi w kontekście użycia szerszej przysłony, co może prowadzić do prześwietlenia obrazu w jasnych warunkach oświetleniowych. Zatem, popełniając błąd w ocenie, można nie tylko wybrać niewłaściwą wartość przysłony, ale także nie dostosować czasu naświetlania w odpowiedni sposób, co może skutkować niepożądanym efektem na końcowym zdjęciu. Kluczowym aspektem jest tutaj umiejętność zrozumienia, jak różne wartości przysłony wpływają na obraz i jak dostosować je do warunków, by uzyskać zamierzony efekt artystyczny.

Pytanie 35

Do wykonania zamieszczonego zdjęcia zastosowano technikę

A. makrofotografii.

B. mikrofilmowania.

C. skaningową.

D. fotomikrografii.

Wiele osób patrząc na takie zdjęcie owada, może błędnie skojarzyć je z fotomikrografią lub nawet mikrofilmowaniem, ale to zupełnie inne techniki. Fotomikrografia polega na wykonywaniu zdjęć przez mikroskop i używana jest głównie w laboratoriach, kiedy chcemy zobaczyć elementy mikroświata – np. komórki czy struktury tkanek. Jednak na tym zdjęciu widać zwykłego chrząszcza na piasku, uchwyconego z bliska, a nie przez mikroskop. Mikrofilmowanie natomiast to technika archiwizacyjna, gdzie dokumenty czy obrazy są miniaturyzowane do postaci klisz, żeby zajmowały mniej miejsca, zupełnie nie do zastosowania przy zdjęciach przyrodniczych w powiększeniu. Z kolei skaningowe techniki fotograficzne, np. skanery, są wykorzystywane raczej do digitalizacji płaskich dokumentów lub obrazów, a nie do wykonywania zdjęć żywych organizmów w terenie. Typowym błędem jest tutaj utożsamianie każdej fotografii drobnych obiektów z mikrofotografią czy skaningiem, a przecież makrofotografia właśnie do tego służy – do dużego powiększenia przy zachowaniu naturalnego otoczenia i światła. W praktyce makrofotografię rozpoznaje się po tym, że można dzięki niej zrobić ostre, szczegółowe zdjęcie np. owadów, kwiatów czy detali technicznych bez potrzeby używania mikroskopu czy specjalistycznych urządzeń do digitalizacji. Moim zdaniem, warto zawsze najpierw zastanowić się, co dokładnie przedstawia zdjęcie i w jakich warunkach zostało wykonane – to pomaga lepiej zrozumieć, która technika była użyta.

Pytanie 36

Do profesjonalnej kalibracji drukarki fotograficznej służy

A. światłomierz

B. kolorymetr

C. spektrofotometr

D. densytometr

Spektrofotometr to kluczowe narzędzie w procesie kalibracji drukarek fotograficznych. Jego główną funkcją jest pomiar i analiza spektrum światła, które odbija się od wydrukowanych materiałów. Dzięki temu urządzeniu można precyzyjnie określić kolory i ich odcienie, co jest niezwykle istotne w profesjonalnym druku. Kalibracja z użyciem spektrofotometru pozwala na uzyskanie zgodności kolorystycznej między różnymi urządzeniami drukującymi oraz między wydrukami a wyświetlaczami, co jest zgodne z normami branżowymi, takimi jak ISO 12647. Przykładowo, w sytuacjach, gdy drukujemy fotografie lub materiały reklamowe, istotne jest, aby kolory były odwzorowane jak najwierniej. Spektrofotometr dostarcza dokładnych danych, które mogą być użyte do regulacji profili ICC, co znacznie poprawia jakość końcowego produktu. Dodatkowo, urządzenie to może analizować materiały różnego typu, co czyni je uniwersalnym w zastosowaniach drukarskich.

Pytanie 37

Orientacja pionowa jest typowa dla fotografii

A. panoramicznych

B. krajobrazowych

C. portretowych

D. sportowych

Często mylimy orientację wertykalną z poziomą, a to są zupełnie inne podejścia do fotografii. W przypadku orientacji poziomej, jak w zdjęciach pejzażowych, chodzi o to, by złapać szeroki kadr, co świetnie sprawdza się w naturze. W fotkach krajobrazowych to jakby standard, bo natura często chce pokazać swoją przestronność. Sportowe zdjęcia są z kolei trochę bardziej różnorodne, ale często robimy je w poziomie, żeby uchwycić akcję w szerszym kontekście. Panoramy również robimy w poziomie, żeby ukazać szerszy widok, co jest najbardziej widoczne w architekturze i przyrodzie. Jak się nie zna celu i kompozycji w fotografii, to łatwo można pomylić orientacje i dobrać kadr, który nie działa tak, jakbyśmy chcieli. Zrozumienie, kiedy i jak zastosować odpowiednią orientację, to klucz do sukcesu w fotografii.

Pytanie 38

Przedstawione zdjęcie jest charakterystyczne dla fotografii

A. reportażowej.

B. technicznej.

C. portretowej.

D. artystycznej.

Wybór odpowiedzi portretowej, technicznej lub artystycznej wskazuje na pewne nieporozumienia związane z definicjami różnych stylów fotografii. Fotografia portretowa koncentruje się na przedstawieniu osób i ich osobowości, zazwyczaj w kontrolowanych warunkach, co nie odpowiada kontekstowi zdjęcia, które ukazuje dynamiczną interakcję ludzi w określonym wydarzeniu. Użycie technik portretowych w sytuacji reportażowej mogłoby zniweczyć autentyczność chwili. Fotografia techniczna z kolei skupia się na aspektach technicznych, takich jak oświetlenie, kompozycja czy stosowanie zaawansowanego sprzętu, co również nie pasuje do opisanego kontekstu. W reportażu istotniejsze jest uchwycenie momentu niż doskonałość techniczna. Na koniec, odpowiedź artystyczna, mimo że może odnosić się do indywidualnego stylu fotografa, nie uwzględnia kontekstu dokumentowania rzeczywistości, co jest kluczowym elementem fotografii reportażowej. Każdy ze stylów ma swoje unikalne cechy i zastosowania, a ich pomylenie może prowadzić do błędnych wniosków o intencjach i efekcie końcowym zdjęcia.

Pytanie 39

W jakim formacie powinien być zapisany obraz fotograficzny z głębią koloru 24 bity, jeśli ma być umieszczony w sieci?

A. TIFF

B. GIF

C. RAW

D. JPEG

Wybór formatu RAW, choć powszechnie uznawany za najlepszy dla profesjonalnych fotografów, nie jest odpowiedni do publikacji w internecie. Pliki RAW są nieprzetworzonymi danymi z matrycy aparatu, co oznacza, że zachowują pełną jakość i wszystkie informacje o obrazie, ale ich rozmiar jest znacznie większy. Taki format nie jest zoptymalizowany do przesyłania w sieci, ponieważ ładowanie stron z dużymi plikami RAW byłoby nieefektywne i czasochłonne. Z kolei format TIFF, który również obsługuje 24-bitową głębię koloru, jest idealny do archiwizacji i edycji obrazów w wysokiej jakości, ale jego rozmiar pliku jest znacznie większy niż w przypadku JPEG. TIFF nie jest powszechnie używany w internecie, ponieważ większość przeglądarek i urządzeń mobilnych nie obsługuje tego formatu bezpośrednio, co ogranicza jego użyteczność. GIF, z drugiej strony, obsługuje tylko 256 kolorów i jest stosowany głównie do prostych grafik, animacji oraz ikon. Wybór GIF jako formatu dla zdjęć o 24-bitowej głębi koloru prowadzi do znacznej utraty jakości obrazu, co jest nieakceptowalne w przypadku fotografii. Zrozumienie różnic między tymi formatami i ich zastosowaniami jest kluczowe dla efektywnego zarządzania zasobami multimedialnymi w internecie.

Pytanie 40

Fotografia przedstawia rodzaj kompozycji

A. symetria.

B. linia horyzontu.

C. przekątna.

D. obramowanie.

Obramowanie, znane w fotografii jako tzw. framing, to bardzo ciekawa technika kompozycyjna, która polega na wykorzystaniu elementów otoczenia do otoczenia głównego motywu zdjęcia niejako ramą. W tym przypadku łuk oraz ściany tworzą wyraźne, geometryczne obramowanie dla palmy i widoku na morze. Dzięki temu spojrzenie odbiorcy automatycznie kieruje się na właściwy temat fotografii. Moim zdaniem, ta metoda daje zdjęciom naturalną głębię i taką jakby warstwowość – patrząc przez coś, mamy wrażenie trójwymiarowości. W praktyce spotykam się z tym zabiegiem na wielu dobrych fotografiach architektury, krajobrazów czy nawet portretach. Ramą mogą być drzwi, okna, gałęzie drzew, a nawet cienie – kreatywność fotografa jest tu właściwie nieograniczona. Według klasycznych podręczników fotografii (np. Michael Freeman „Okiem fotografa”), obramowanie pozwala nie tylko wyróżnić główny temat, ale i uporządkować chaos na zdjęciu. To jeden z fundamentów dobrej kompozycji – zauważ, ile osób z branży sięga po ten zabieg, chcąc uatrakcyjnić swoje prace. Z mojego doświadczenia, dobrze zastosowane framing naprawdę potrafi wyciągnąć ze zdjęcia to „coś”.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej