Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 9 grudnia 2025 12:47
Data zakończenia: 9 grudnia 2025 13:03

Egzamin zdany!

Wynik: 24/40 punktów (60,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Współczynnik jasności obiektywu oznaczany jako T-stop (w przeciwieństwie do F-stop)

A. uwzględnia rzeczywistą transmisję światła przez obiektyw, a nie tylko wartość teoretyczną

B. oznacza temperaturową stabilność przysłony obiektywu przy zmianach otoczenia

C. określa stopień przepuszczalności filtra polaryzacyjnego zamontowanego na obiektywie

D. wskazuje minimalny czas naświetlania umożliwiający fotografowanie z ręki

Analizując błędne odpowiedzi, można zauważyć, że wiele z nich opiera się na nieporozumieniach związanych z funkcją obiektywu i istotą pomiaru jasności. Stwierdzenie, że T-stop określa stopień przepuszczalności filtra polaryzacyjnego, jest mylące, ponieważ T-stop odnosi się głównie do całkowitej transmisji światła przez obiektyw bez uwzględniania filtrów. Filtr polaryzacyjny ma swoją specyfikę i może wprowadzać dodatkowe straty światła, ale nie jest to element bezpośrednio związany z koncepcją T-stop. Kolejna koncepcja błędna to twierdzenie, że T-stop wskazuje minimalny czas naświetlania, co również jest niepoprawne - T-stop dotyczy jedynie jasności obiektywu, a nie parametrów ekspozycji jak czas migawki. Z kolei odpowiedź mówiąca o temperaturowej stabilności przysłony również wprowadza w błąd. T-stop nie ma związku z temperaturą ani ze stabilnością przysłony w różnych warunkach otoczenia. Przyczyną takich nieporozumień jest często niewłaściwe kojarzenie pojęć związanych z optyką oraz ich zastosowaniem w praktyce. W rzeczywistości T-stop jest kluczowym wskaźnikiem dla profesjonalnych fotografów i filmowców, którzy dążą do maksymalnej precyzji w realizacji swoich projektów, co wymaga dogłębnego zrozumienia zasad działania obiektywów.

Pytanie 2

Etapy obróbki chemicznej obejmują kolejno wywoływanie czarno-białe, przerywanie, odbielanie, zadymianie, wywoływanie barwne, utrwalanie oraz płukanie

A. materiału odwracalnego kolorowego

B. papieru kolorowego

C. papieru wielogradacyjnego

D. materiału negatywowego kolorowego

Odpowiedź "materiału odwracalnego barwnego" jest prawidłowa, ponieważ opisane etapy obróbki chemicznej, takie jak wywoływanie, przerywanie, odbielanie, zadymianie, wywoływanie barwne, utrwalanie oraz płukanie, odnoszą się w szczególności do procesów związanych z fotografią barwną. Materiały odwracalne barwne, takie jak filmy lub papiery fotograficzne, są zaprojektowane tak, aby umożliwić powrót do pierwotnej formy po obróbce chemicznej. Oznacza to, że te materiały mogą być poddawane dalszym procesom bez trwałej utraty informacji o obrazie. Przykładem ich zastosowania jest fotografia artystyczna, gdzie twórcy mogą eksperymentować z różnymi technikami wywoływania, aby uzyskać pożądany efekt wizualny. Dobrą praktyką w obróbce takich materiałów jest stosowanie odpowiednio dobranych chemikaliów oraz kontrola czasu ekspozycji i temperatury, co jest niezbędne dla osiągnięcia wysokiej jakości obrazu fotograficznego.

Pytanie 3

Główne dane zawarte w każdym obiektywie to

A. liczba soczewek oraz typ autofokusa

B. liczba soczewek i stabilizacja obrazu

C. stabilizacja obrazu oraz minimalna przysłona

D. ogniskowa i minimalna przysłona

Wszystkie błędne odpowiedzi na to pytanie nie uwzględniają kluczowych informacji, które są fundamentalne dla zrozumienia specyfiki obiektywów fotograficznych. Stabilizacja obrazu, chociaż ważna, nie jest podstawową informacją umieszczoną na obiektywie. Jej celem jest zminimalizowanie drgań aparatu, co przydaje się w warunkach słabego oświetlenia, ale nie jest istotne dla podstawowego zrozumienia funkcji obiektywu. Liczba soczewek, choć może mieć wpływ na jakość obrazu, nie jest kluczowym parametrem wymaganym na etapie wyboru obiektywu. Stabilizacja, podobnie jak rodzaj autofokusa, to zmienne, które wchodzą w grę na bardziej zaawansowanym etapie użytkowania. Odpowiedzi te wskazują na typowe błędy myślowe, polegające na myleniu przydatnych funkcji obiektywu z jego podstawowymi parametrami. Zrozumienie, że ogniskowa oraz przysłona są fundamentem każdego obiektywu, pozwala dostrzegać różnice w ich zastosowaniu oraz wpływ na finalny efekt zdjęcia. Kluczowe jest, aby fotografowie, niezależnie od poziomu zaawansowania, potrafili nawiązać do tych podstawowych parametrów, co jest zgodne z dobrymi praktykami branżowymi, które powinny być znane wszystkim pasjonatom fotografii.

Pytanie 4

Zdjęcie wykonano, stosując perspektywę

A. ptasią.

B. żyrafią.

C. normalną.

D. psią.

Zdjęcie wykonano z tak zwaną perspektywą psią, czyli z bardzo niskiego poziomu, tuż przy ziemi. To ujęcie pozwala uzyskać unikalny punkt widzenia — dokładnie taki, jakby patrzył pies, czyli ktoś bardzo nisko osadzony względem otoczenia. Moim zdaniem taki zabieg świetnie sprawdza się, kiedy chcemy podkreślić strukturę powierzchni lub uzyskać efekt głębi i przestrzenności na fotografii. Często używa się tej techniki w fotografii miejskiej i przy portretach dzieci albo zwierząt, bo pozwala na angażujące, niecodzienne spojrzenie na świat. W branży fotograficznej mówi się, że perspektywa psa pozwala widzowi dosłownie „wejść” do sceny, poczuć się jej częścią, bo nie jest to typowy punkt widzenia dorosłego człowieka. Stosując tę technikę, warto pamiętać o stabilizacji aparatu – szczególnie przy dłuższych czasach naświetlania. Z mojego doświadczenia, takie zdjęcia są zawsze ciekawsze dla odbiorcy, bo pokazują świat z zupełnie innej perspektywy niż na co dzień. Warto eksperymentować z takim ustawieniem aparatu i nie bać się nawet położyć go na ziemi, żeby uzyskać jeszcze bardziej wyrazisty efekt perspektywy.

Pytanie 5

Aby uzyskać efekt podkreślenia chmur oraz przyciemnienia nieba na negatywie czarno-białym podczas fotografowania krajobrazów, jaki filtr należy zastosować?

A. szary neutralny

B. UV

C. niebieski

D. czerwony

Zastosowanie filtrów innych niż czerwony w celu uzyskania efektu uwypuklenia chmur i przyciemnienia nieba w fotografii czarno-białej nie przynosi oczekiwanych rezultatów. Filtr neutralnie szary, mimo że służy do regulacji ilości światła wpadającego do obiektywu, nie wpływa na kolorystykę obrazu ani na kontrast pomiędzy niebem a chmurami. W związku z tym, wybór tego filtra prowadzi do braku dramatyzmu i wyrazistości. Filtr niebieski, choć może przyciemnić niebo, nie jest skuteczny w tworzeniu kontrastu z chmurami w czarno-białym obrazie, ponieważ jego działanie nie jest wystarczające do uzyskania głębokich tonów. Filtr UV, natomiast, nie wpływa na kolorystykę obrazu, a jego głównym zastosowaniem jest ochrona obiektywu przed kurzem i zarysowaniami, co czyni go mało przydatnym w kontekście kreatywnej obróbki obrazu. Błędem w rozumowaniu jest przekonanie, że filtry kolorowe mogą być używane zamiennie, podczas gdy ich właściwości są ściśle określone przez konkretne spektrum światła, które absorbują lub przepuszczają. W związku z tym, ich niewłaściwy dobór prowadzi do nieefektywnych rezultatów i marnowania potencjału fotograficznego. Dlatego kluczowe jest zrozumienie, jakie efekty można osiągnąć przy użyciu konkretnych filtrów, aby skutecznie wykorzystać je w praktyce fotograficznej.

Pytanie 6

Zjawisko obramowania na zdjęciu, które pojawia się podczas używania obiektywu szerokokątnego, wynikające z mniejszej jasności na krawędziach obrazu, to błąd

A. dystorsji beczkowatej

B. paralaksy

C. aberracji komatycznej

D. winietowania

Winietowanie to zjawisko, które objawia się spadkiem jasności obrazu w rogach kadru w porównaniu do jego centrum. Jest to efekt, który najczęściej występuje w obiektywach szerokokątnych, gdzie konstrukcja optyczna powoduje, że światło docierające do krawędzi soczewek jest mniej intensywne. W praktyce, winietowanie może być korzystne w niektórych sytuacjach, gdyż pozwala na skupienie uwagi widza na centralnej części kadru. Aby zminimalizować ten efekt, fotografowie często korzystają z filtrów, które pomagają wyrównać jasność, a także planują ustawienia ekspozycji tak, by uniknąć nadmiernego winietowania. Standardy branżowe zalecają testowanie obiektywów pod kątem winietowania, aby dostosować techniki fotografowania i edycji w celu uzyskania jak najlepszej jakości obrazu. Wiedza na temat winietowania jest niezbędna dla profesjonalnych fotografów, którzy chcą świadomie kontrolować estetykę swoich prac, a także dla osób zajmujących się edycją zdjęć, które mogą stosować techniki retuszu, aby zredukować niepożądane efekty.

Pytanie 7

Fotografia została skadrowana z zastosowaniem kompozycji obrazu według reguły

A. złotej spirali.

B. podziału ukośnego.

C. złotego podziału.

D. trójpodziału.

Odpowiedź "podziału ukośnego" jest poprawna, ponieważ kompozycja zdjęcia została zaprojektowana z wykorzystaniem ukośnych linii, które prowadzą wzrok widza przez całą scenę. Reguła podziału ukośnego jest jednym z kluczowych elementów kompozycji w fotografii, pozwalającym na tworzenie dynamicznych i interesujących obrazów. Ukośne linie, jak te reprezentowane przez schody i poręcze w tej fotografii, przełamują monotonię prostych linii poziomych i pionowych, nadając zdjęciu głębię i kierunek. Użycie podziału ukośnego może być szczególnie skuteczne w sytuacjach, gdzie chcemy podkreślić ruch, dynamikę lub złożoność sceny. W praktyce, fotografowie często wykorzystują tę technikę w architekturze, krajobrazach i portretach, aby nadać obrazom większą ekspresję i zaangażowanie. Dobrą praktyką jest obserwowanie, jak różne elementy w obrazie mogą być rozmieszczone wzdłuż tych ukośnych linii, aby zwiększyć wizualny wpływ zdjęcia.

Pytanie 8

Technika tilt-shift w fotografii architektonicznej służy głównie do

A. korekcji perspektywy zbieżnej

B. redukcji drgań przy długich ekspozycjach

C. podwyższenia kontrastu obrazu

D. zwiększenia głębi ostrości

Technika tilt-shift w fotografii architektonicznej, polegająca na stosowaniu obiektywów o ruchomej płaszczyźnie, jest przede wszystkim wykorzystywana do korekcji perspektywy zbieżnej. W tradycyjnej fotografii architektonicznej, obiektywy mogą powodować efekt zbieżających się linii, szczególnie przy fotografowaniu wysokich budynków. W przypadku użycia obiektywu tilt-shift, możemy przechylać i przesuwać płaszczyznę ostrości, co pozwala na prostowanie zbieżnych linii i uzyskanie bardziej naturalnego widoku budowli. Przykładowo, fotografując drapacze chmur, dzięki tej technice można uzyskać zdjęcia, które lepiej oddają rzeczywiste proporcje obiektów. Działania te są zgodne z najlepszymi praktykami w fotografii architektonicznej, gdzie kluczowe jest przedstawienie obiektów w sposób odwzorowujący ich rzeczywisty wygląd. Ważnym aspektem jest również dbałość o kompozycję, co w połączeniu z techniką tilt-shift, pozwala uzyskać niezwykłe efekty wizualne, których nie osiągnęlibyśmy przy użyciu standardowych obiektywów.

Pytanie 9

Fotograf, który do robienia zdjęć krajobrazowych ustawił przysłonę na f/1.2, czułość matrycy na ISO 1400 oraz czas naświetlania na 30 sekund, najprawdopodobniej planuje uchwycić te obrazy przy świetle dziennym

A. w południe

B. o świcie

C. nocą

D. po południu

Odpowiedź na noc jest jak najbardziej trafna. Ustawienia aparatu pokazują, że fotografowanie w nocy wymaga innego podejścia. Przysłona f/1.2 jest naprawdę szeroka, co pozwala na wpuścić więcej światła na matrycę, co w ciemnościach jest mega ważne. ISO 1400 to niezły wybór, bo zwiększa wrażliwość na światło, co w nocy jest kluczowe. Czas naświetlania 30 sekund też pasuje do nocnych zdjęć, ponieważ długi czas otwarcia migawki potrafi uchwycić piękne detale, takie jak gwiazdy czy różne sztuczne światła. Właśnie takie ustawienia są często używane w nocnej fotografii, a ich celem jest uchwycenie wyraźnych i dobrze doświetlonych obrazów nawet w trudnych warunkach. Z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że zdjęcia nocnych miast, gdzie światła uliczne i neony robią niesamowite efekty wizualne, wyglądają świetnie.

Pytanie 10

W celu wyostrzenia szczegółów obrazu w programie Adobe Photoshop należy zastosować polecenie

A. Filtr>Wyostrzanie>Maska warstwy.

B. Filtr> Stylizacja/Błyszczące krawędzie.

C. Filtr>Wyostrzanie>Maska wyostrzająca.

D. Filtr> Artystyczne/Posteryzacja krawędzi.

W świecie obróbki graficznej łatwo pomylić różne funkcje filtrów Photoshopa, bo ich nazwy bywają podobne, a efekty czasem wyglądają zbliżenie na pierwszy rzut oka. Jednak maska warstwy, choć bardzo ważna w edycji nieniszczącej, nie służy bezpośrednio do wyostrzania szczegółów. Stosuje się ją raczej do selektywnego ukrywania lub ujawniania fragmentów warstwy, co daje dużą swobodę, ale nie wpływa fizycznie na ostrość pikseli. Z kolei filtr Stylizacja/Błyszczące krawędzie to narzędzie bardziej artystyczne – generuje efekty świetlne na krawędziach obiektów, tworząc coś w rodzaju świecących zarysów. To świetne do tworzenia graficznych plakatów czy fantazyjnych ilustracji, ale nie do poprawiania detali w typowej fotografii cyfrowej. Natomiast filtr Artystyczne/Posteryzacja krawędzi skupia się na uproszczeniu kolorów i wyolbrzymieniu konturów, przypominając efekt komiksowy czy malarski, a nie na podnoszeniu ostrości obrazu. Typowy błąd polega na myleniu efektów wizualnych z rzeczywistym procesem wyostrzania – to, że coś wygląda ostrzej, nie znaczy, że poprawiliśmy jakość detali. W praktyce, do profesjonalnej poprawy ostrości zawsze wykorzystuje się dedykowane narzędzia z kategorii Wyostrzanie, a najpopularniejszym i najskuteczniejszym z nich jest właśnie filtr Maska wyostrzająca. Stosowanie nieodpowiednich filtrów może prowadzić do niepożądanych efektów ubocznych, takich jak nienaturalne przejścia tonalne czy przesadne podkreślenie krawędzi, co w branży graficznej uznaje się za poważny błąd warsztatowy. Moim zdaniem, zanim zacznie się eksperymentować z bardziej artystycznymi filtrami, warto dobrze zrozumieć, jak działają podstawowe narzędzia wyostrzania – to fundament solidnej edycji zdjęć.

Pytanie 11

Uzyskanie na zdjęciu efektu "zamrożenia ruchu” szybko jadącego samochodu wymaga ustawienia czasu naświetlania na wartość

A. 1/80 s

B. 1/15 s

C. 1/500 s

D. 1/30 s

Zamrożenie ruchu w fotografii, zwłaszcza gdy chodzi o szybko jadący samochód, wymaga naprawdę krótkiego czasu naświetlania. Ustawienie czasu naświetlania na 1/500 sekundy to taki podręcznikowy przykład z praktyki – pozwala to uchwycić nawet bardzo szybko przemieszczające się obiekty bez rozmycia. Sprawdzi się to nie tylko przy samochodach na torze wyścigowym, ale też gdy na przykład chcesz sfotografować rozpędzony motocykl czy rowerzystę. W branży mówi się często, że wszystko co poniżej 1/250 s jest granicą dla zamrożenia większości codziennych ruchów, ale im szybciej porusza się obiekt, tym ten czas musi być krótszy – stąd 1/500 s to taka bezpieczna wartość. Oczywiście, są sytuacje, gdzie jeszcze szybszy czas (np. 1/1000 s, 1/2000 s) będzie potrzebny, np. przy fotografowaniu sportów motorowych czy ptaków w locie, ale dla samochodu na zwykłej drodze 1/500 s jest już bardzo skuteczne. Warto pamiętać, że tak krótki czas wymaga zazwyczaj dobrego światła lub wysokiego ISO, bo inaczej zdjęcie wyjdzie za ciemne. Z mojego doświadczenia, lepiej mieć trochę wyższe ISO i zamrożony ruch niż niższe ISO i rozmyty obraz – tu jakość czytelności sceny jest najważniejsza. Często widzę u początkujących fotografów, że próbują robić takie zdjęcia na zbyt długim czasie i potem są rozczarowani efektem. Dlatego zawsze warto pamiętać o tej zasadzie: szybki obiekt = szybki czas migawki.

Pytanie 12

Który pomiar natężenia światła TTL opiera się na uśrednianiu jasności z całej fotografowanej sceny, z akcentem na centralny obszar kadru?

A. Wielosegmentowy

B. Matrycowy

C. Centralnie ważony

D. Punktowy

Odpowiedź 'Centralnie ważony' jest prawidłowa, ponieważ ten tryb pomiaru natężenia światła koncentruje się na uśrednieniu wartości jasności ze sceny, z uwzględnieniem przede wszystkim środkowego obszaru kadru. To podejście jest szczególnie użyteczne w sytuacjach, gdy główny obiekt fotografowany znajduje się w centrum kadru, co pozwala na uzyskanie odpowiedniej ekspozycji. W praktyce, stosując centralnie ważony pomiar, fotograf może lepiej kontrolować rezultaty w scenariuszach, gdzie kontrasty w oświetleniu są znaczące, a kluczowy element obrazu wymaga odpowiedniego naświetlenia. Warto również zauważyć, że centralnie ważony pomiar jest często preferowany w sytuacjach portretowych, gdzie twarz modela znajduje się zwykle w centrum, a pozostałe tło może być mniej istotne. Zgodnie z dobrymi praktykami, korzystanie z tego rodzaju pomiaru w odpowiednich warunkach znacząco zwiększa szansę na uzyskanie dobrze naświetlonego zdjęcia.

Pytanie 13

W atelier możemy uzyskać oświetlenie światłem ciągłym typu kontra, umieszczając źródło światła

A. z boku modela

B. z przodu modela

C. za modelem

D. za aparatem

Umieszczenie źródła światła za aparatem wydaje się na pierwszy rzut oka ok, bo oświetla scenę bezpośrednio. Ale w praktyce, to prowadzi do płaskiego oświetlenia, które nie wydobywa głębi ani detali. Gdy robisz fotografię portretową, to lepiej, żeby światło było przed modelem lub z boku, bo inaczej można uzyskać ostre oświetlenie, które nie podkreśla rysów twarzy, a wręcz może robić niekorzystne cienie. Zwłaszcza, jeśli światło z boku jest za mocne albo źle ustawione, to cienie mogą przykryć detale na twarzy i zepsuć kompozycję. Poza tym, światło z przodu zazwyczaj daje płaski efekt, który zbytnio wygładza model. Te błędy mogą wynikać z niedostatecznego zrozumienia, jak działa światło i jak wpływa na postrzeganie obiektów. Z moim doświadczeniem, właściwe modelowanie światła to kluczowa umiejętność dla każdego fotografa, który chce dobrze wykorzystać różne źródła światła i osiągnąć zamierzony efekt artystyczny.

Pytanie 14

Która z czynności nie należy do konserwacji drukarki atramentowej?

A. Czyszczenie wkładu drukującego.

B. Wymiana pojemnika z tuszami.

C. Wymiana tonera.

D. Czyszczenie gniazda dokowania.

Wymiana tonera faktycznie nie jest czynnością konserwacyjną dotyczącą drukarek atramentowych, tylko laserowych. Drukarki atramentowe korzystają z pojemników z tuszem (kartridży), natomiast drukarki laserowe używają tonerów, czyli proszku barwiącego. W praktyce często spotykam się z tym, że ludzie mylą te dwa terminy, bo obie technologie służą do wydruku, ale zasada działania i obsługa są zupełnie inne. Przy atramentówkach typowe czynności serwisowe to właśnie wymiana pojemników z tuszem, czyszczenie gniazda dokowania czy regularna konserwacja głowicy drukującej (wkładu drukującego). To są te rzeczy, które przedłużają żywotność sprzętu i poprawiają jakość druku. Tonera w atramentowej nigdy nie wymieniamy, bo po prostu tam go nie ma — to byłby jak naprawianie roweru przez smarowanie silnika. Moim zdaniem, warto znać tę różnicę, bo pozwala to uniknąć nieporozumień, na przykład podczas zamawiania materiałów eksploatacyjnych. Producenci drukarek, jak HP czy Epson, jasno opisują w instrukcjach, jakie czynności obsługowe są przewidziane dla danego typu urządzenia. W praktyce, jeśli ktoś próbuje wymienić toner w atramentówce, to znaczy, że nie do końca rozumie budowę drukarki – a w serwisach często słyszę takie historie. Warto to zapamiętać, bo takie pomyłki mogą kosztować i czas, i pieniądze.

Pytanie 15

Fotografię wykonano, stosując

A. kadr pionowy i kompozycję rozbieżną.

B. kadr poziomy i kompozycję rozbieżną.

C. kadr pionowy i kompozycję zbieżną.

D. kadr poziomy i kompozycję zbieżną.

Fajnie, że wybrałeś kadr pionowy i kompozycję zbieżną. Kadr pionowy to taki, który jest wyższy niż szerszy, co świetnie sprawdza się do pokazania rzeczy, które są wyższe, jak drzewa czy budynki. Często wykorzystuje się to w portretach, architekturze, czy w zdjęciach, gdzie ważne jest ukazanie wysokości. Kompozycja zbieżna to z kolei wtedy, gdy linie w zdjęciu prowadzą do jednego punktu, co naprawdę przyciąga wzrok. W twoim przypadku linie chodnika i cieni prowadzą wzrok w stronę horyzontu, co wygląda super i jest idealnym przykładem dobrych zasad kompozycji. Tego typu techniki są naprawdę ważne w fotografii, bo pomagają w osiągnięciu oczekiwanego efektu wizualnego oraz emocji.

Pytanie 16

Podczas robienia zdjęcia w amerykańskim ujęciu, trzeba skadrować postać modela na wysokości jego

A. klatki piersiowej

B. kolan

C. stóp

D. ramion

Wybór skadrowania sylwetki modela na wysokości stóp, klatki piersiowej lub ramion prowadzi do wielu istotnych problemów w kontekście kompozycji fotograficznej. Skadrowanie na wysokości stóp ogranicza widoczność sylwetki, co może skutkować nieczytelnością postaci i brakiem kontekstu w konfrontacji z otoczeniem. Przykładowo, takie ujęcie może nie pokazywać pełnej ekspresji modela, a dodatkowo może wprowadzać widza w błąd co do proporcji i dynamiki postaci. Z kolei kadrowanie na wysokości klatki piersiowej koncentruje się na górnej partii ciała, co ogranicza wrażenie pełnej sylwetki, a tym samym kontekst, w jakim model się porusza. Takie podejście może sprawić, że fotografia stanie się bardziej płaska i nieatrakcyjna. Kadrowanie na wysokości ramion jeszcze bardziej zacieśnia perspektywę, koncentrując się na górnych partiach ciała, co nie pozwala na uchwycenie całej postaci i jej interakcji z przestrzenią. W praktyce, takie błędne podejścia często wynikają z braku zrozumienia zasad kompozycji, co prowadzi do niepełnych narracji wizualnych. Fotografowie powinni dążyć do zachowania równowagi pomiędzy przedstawianiem detali a kontekstem, co zdecydowanie wspiera stosowanie planu amerykańskiego, jako przyjętego standardu w branży.

Pytanie 17

Drukarka, która produkuje wydruki ekologiczne, nietoksyczne, bez zapachu oraz odporne na zmienne warunki atmosferyczne i promieniowanie UV, korzysta z materiałów elastycznych

A. igłowa

B. lateksowa

C. termiczna

D. sublimacyjna

Drukarka lateksowa to nowoczesne urządzenie, które wykorzystuje farby na bazie wody, co sprawia, że wydruki są nietoksyczne, bezwonne i ekologiczne. Farby lateksowe są również odporne na działanie warunków atmosferycznych oraz promieni UV, co czyni je idealnym rozwiązaniem do druku materiałów, które będą eksploatowane na zewnątrz. Przykładem zastosowania mogą być banery, billboardy czy grafiki na pojazdach, które muszą wytrzymać zmienne warunki atmosferyczne. Standardy takie jak GREENGUARD lub EcoLogo certyfikują produkty przyjazne środowisku, co potwierdza, że drukarki lateksowe spełniają wymogi zrównoważonego rozwoju. Wydruki te cechują się również dobrą przyczepnością do różnych podłoży oraz elastycznością, co pozwala na ich zastosowanie w różnorodnych projektach, od dekoracji wnętrz po oznakowanie pojazdów. Dzięki zastosowaniu innowacyjnych technologii, drukarki lateksowe są w stanie realizować wysokiej jakości wydruki, które są zarówno estetyczne, jak i funkcjonalne.

Pytanie 18

Utworzenie zdjęcia panoramicznego, fotografii w technice HDR oraz wykonanie stykówki i animacji możliwe jest w programie

A. Paint.

B. Adobe Lightroom.

C. Gimp.

D. Adobe Photoshop.

Adobe Photoshop to zdecydowanie najbardziej wszechstronny program z wymienionych, jeśli chodzi o zaawansowaną edycję i obróbkę fotografii. Pozwala nie tylko na podstawową korekcję zdjęć, ale umożliwia także tworzenie panoram przez automatyczne łączenie kilku fotografii w jeden szeroki obraz. Funkcja Photomerge działa tu naprawdę sprawnie, nawet przy zdjęciach z drobnymi różnicami ekspozycji. Co więcej, Photoshop świetnie radzi sobie z tworzeniem zdjęć HDR, czyli takich o wysokiej rozpiętości tonalnej – można tu połączyć kilka ekspozycji, by uzyskać obraz o dużo lepszych detalach zarówno w cieniach, jak i światłach. Do tego dochodzi stykówka (czyli tzw. contact sheet), którą da się automatycznie wygenerować z wielu plików – bardzo przydatne, jeśli chce się szybko przejrzeć rezultaty sesji zdjęciowej. Nie można też zapomnieć o tworzeniu animacji, bo Photoshop obsługuje zarówno animowane GIF-y, jak i bardziej rozbudowane sekwencje klatkowe. W branży graficznej, reklamowej czy fotograficznej to taki standardowy kombajn – trudno znaleźć profesjonalistę, który nie miałby z nim styczności. Takie zintegrowane środowisko pracy naprawdę przyspiesza realizację nawet skomplikowanych pomysłów, więc jeśli ktoś chce rozwijać się w fotografii cyfrowej czy grafice, Photoshop to praktycznie niezbędne narzędzie. Moim zdaniem warto zainwestować czas w naukę tego programu, bo te wszystkie funkcje są mocno rozbudowane i pozwalają osiągnąć efekty, o których w innych programach można tylko pomarzyć.

Pytanie 19

Aby uzyskać zdjęcie owoców na tle koszyka z wyraźnym pierwszym i drugim planem, ustalono parametry ekspozycji:
− czas naświetlania 1/30 s
− przysłona f/8. Jakie parametry należy ustawić, aby tło było rozmyte, zachowując tę samą ilość światła padającego na matrycę?

A. 1/250 s, f/2,8

B. 1/250 s, f/5,6

C. 1/60 s, f/22

D. 1/125 s, f/5,6

Ustawienie czasu naświetlania na 1/60 s oraz przysłony na f/22 nie dostarcza odpowiednich rezultatów w kontekście uzyskiwania rozmytego tła. Gdy przysłona jest ustawiona na f/22, jej maksymalna wartość przyczynia się do zwiększenia głębi ostrości, co skutkuje tym, że zarówno pierwszy, jak i drugi plan pozostają ostre. Dla uzyskania rozmycia tła, należy stosować mniejsze wartości przysłony. Ustawienie czasu naświetlania na 1/60 s nie jest wystarczające w połączeniu z f/22, ponieważ przy tak małej przysłonie, a także dłuższym czasie naświetlania, ryzyko poruszenia zdjęcia znacząco wzrasta, szczególnie podczas fotografowania obiektów w ruchu. Podobnie, ustawienie 1/250 s z f/5,6, choć zmniejsza głębię ostrości w porównaniu do f/22, wciąż może nie zapewnić oczekiwanego efektu bokeh, gdyż przysłona f/5,6 nie jest wystarczająco szeroka dla uzyskania znaczącego rozmycia tła. W przypadku, gdy czas naświetlania wynosi 1/125 s z f/5,6, również nie zapewnia to optymalnych warunków do uzyskania estetycznego rozmycia tła, gdyż przysłona f/5,6 wciąż zbyt mocno akcentuje elementy znajdujące się poza pierwszym planem. W fotografii kluczowe jest zrozumienie, jak wartości przysłony oraz czasu naświetlania wpływają na głębię ostrości i ogólne wrażenie wizualne obrazu, co jest często pomijane przez początkujących fotografów.

Pytanie 20

Przy ustawieniu czułości matrycy na ISO 100/21° określono poprawne parametry ekspozycji: czas naświetlania 1/30 s oraz przysłonę 16. Jaką wartość czułości matrycy należy ustawić, aby po czterokrotnym skróceniu czasu naświetlania uzyskać tę samą ekspozycję bez zmiany przysłony?

A. ISO 400/27°

B. ISO 50/18°

C. ISO 200/24°

D. ISO 800/30°

Odpowiedź ISO 400/27° jest prawidłowa, ponieważ przy czułości matrycy ISO 100/21° i czasie naświetlania 1/30s, mamy do czynienia z określoną ilością światła padającego na matrycę. Skracając czas naświetlania czterokrotnie do 1/120s, zredukowaliśmy ilość światła, które dociera do matrycy, co wymaga zwiększenia czułości, aby utrzymać tę samą eksponowaną wartość. Aby uzyskać tę samą ekspozycję, musimy podnieść czułość matrycy o dwa przysłony (czyli dwukrotnie każda przysłona odpowiada za podwojenie lub zmniejszenie ilości światła). Zmiana ISO z 100 na 400 oznacza wzrost o dwa przysłony. W praktyce, przy pracy z aparatem, ważne jest, aby rozumieć, jak czułość ISO wpływa na jakość zdjęć, szczególnie w słabym oświetleniu oraz jak zmiana wartości ISO wpływa na szumy na zdjęciach. ISO 400 jest standardowym ustawieniem w wielu sytuacjach, co czyni je bardzo użytecznym w fotografii ogólnej oraz w sytuacjach, gdzie wymagana jest większa dynamika

Pytanie 21

Metoda tworzenia obrazu, w której przeważają ciemne tonacje oraz czerń, to

A. guma

B. pigment

C. high key

D. low key

Teknika low key odnosi się do stylu fotografii i sztuki wizualnej, w której dominują ciemne tony oraz czerń, co pozwala na uzyskanie dramatycznego i głębokiego efektu wizualnego. W tej technice kluczowym elementem jest kontrast między światłem a cieniem, co tworzy atmosferę tajemniczości oraz intensywności. Przykładami zastosowania low key mogą być portrety artystyczne, w których gra światła i cienia podkreśla rysy twarzy modela, nadając im wyrazistość i charakter. Fotografowie często stosują takie metody w fotografii mody czy portretowej, aby skoncentrować uwagę widza na danym obiekcie. Efekty low key są również wykorzystywane w filmie i sztukach performatywnych, aby wywołać emocje poprzez atmosferę. W branży filmowej technika ta ma zastosowanie w tworzeniu napięcia i dramatyzmu, co można zaobserwować w wielu filmach kryminalnych i thrillerach, gdzie ciemne, niejednoznaczne oświetlenie wpływa na odbiór narracji. Zrozumienie tej techniki jest kluczowe dla profesjonalnych fotografów, którzy pragną bawić się światłem, aby osiągać zamierzone efekty wizualne.

Pytanie 22

Z jakiej odległości powinien ustawić się fotograf, aby oświetlić obiekt, korzystając z lampy błyskowej o LP=42, przy ustawieniu ISO 100 i przysłonie f/8?

A. Około 5 m

B. Około 1 m

C. Około 15 m

D. Około 30 m

Odpowiedź 'około 5 m' jest prawidłowa, ponieważ obliczenie odległości, z jakiej powinno być oświetlane fotografowane obiekt, opiera się na zastosowaniu zasady, że odległość do obiektu powinna odpowiadać wartości liczby przewodniej lampy błyskowej, liczby przesłony oraz ISO. W przypadku lampy o liczbie przewodniej LP=42, przy ISO 100 i przysłonie f/8, odległość można obliczyć przy pomocy wzoru: Odległość = LP / (f/stopień). Zatem, w tym wypadku odległość wynosi 42 / 8 = 5,25 m, co zaokrąglamy do około 5 m. W praktyce, prawidłowe ustawienie lampy w tej odległości zapewni odpowiednie naświetlenie obiektu, co jest kluczowe w fotografii portretowej czy produktowej. Użycie lampy błyskowej w tej odległości pozwala na uzyskanie naturalnych cieni oraz nieprzeciążenie ekspozycji, co jest szczególnie istotne w pracy z różnorodnymi materiałami i kolorami. Ponadto, zgodnie z dobrymi praktykami, warto zawsze stosować technikę testowania oświetlenia przed właściwą sesją, aby dostosować parametry do konkretnego scenariusza fotograficznego.

Pytanie 23

Jakie urządzenie jest wykorzystywane do konwersji obrazów analogowych na cyfrowe?

A. skaner

B. kserokopiarka

C. drukarka

D. nagrywarka

Kopiarka, drukarka i nagrywarka to urządzenia, które mają różne funkcje, ale nie są przeznaczone do bezpośredniego przetwarzania obrazów analogowych na postać cyfrową. Kopiarka, na przykład, służy do tworzenia kopii papierowych dokumentów; przetwarza obraz na papierze, ale nie konwertuje go na format cyfrowy. Drukarka natomiast jest przeznaczona do reprodukcji cyfrowych dokumentów w formie fizycznych kopii na papierze, a nie do skanowania. Nagrywarka służy do zapisywania danych na nośnikach, takich jak płyty CD lub DVD, co nie ma związku z konwersją obrazów analogowych na cyfrowe. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich wniosków często opierają się na mylnej interpretacji funkcji tych urządzeń. Użytkownicy mogą mylić skanowanie z kopiowaniem, nie zdając sobie sprawy, że skanowanie to proces przekształcania obrazu do formatu cyfrowego, podczas gdy kopiarka wykonuje odwrotną operację, czyli odtwarzanie obrazu papierowego. Zrozumienie różnicy między tymi urządzeniami jest kluczowe dla efektywnego korzystania z technologii biurowych oraz optymalizacji pracy z dokumentami.

Pytanie 24

Dla uzyskania efektu prowadzonej rozmowy przy użyciu telefonów komórkowych w kompozycji fotografii zastosowano częściowe odejście od zasady

A. złotego podziału.

B. podziału ukośnego.

C. podziału diagonalnego.

D. trójpodziału.

Zasady kompozycji, takie jak złoty podział, trójpodział czy inne, mają na celu ułatwienie tworzenia harmonijnych obrazów, jednak ich błędne zrozumienie może prowadzić do niepoprawnych wniosków. Złoty podział, na przykład, opiera się na proporcjach, które nie są wykorzystywane w tej sytuacji, a ich stosowanie do fotografii osób rozmawiających mogłoby wprowadzać niepotrzebny chaos w kadrze, wywołując wrażenie braku równowagi. Podobnie, podział ukośny oraz podział diagonalny to techniki, które mają swoje miejsce w specyficznych kontekstach. W przypadku prowadzonej rozmowy, kluczowe jest uwzględnienie interakcji między osobami, co może zostać zaburzone przez nadmierne trzymanie się zasad podziałów, które skupiają uwagę na statycznych elementach kompozycji. Typowym błędem myślowym jest mylenie zasad kompozycji z sztywnymi regułami, które muszą być przestrzegane. W rzeczywistości, fotografia to sztuka, która pozwala na kreatywność i wyrażenie emocji, a zbytnie trzymanie się reguł może ograniczać nasze możliwości artystyczne. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, kiedy i jak stosować te zasady, aby nie stracić z oczu głównego celu fotografii - komunikacji emocjonalnej i interakcji między osobami.

Pytanie 25

Aby uzyskać wysokie powiększenia z czarno-białego negatywu, konieczne jest stosowanie materiału fotograficznego typu 135 o czułości

A. 25 ISO

B. 100 ISO

C. 1600 ISO

D. 400 ISO

Wybór czułości 400 ISO, 100 ISO lub 1600 ISO do reprodukcji czarno-białego negatywu może być problematyczny, jeśli chodzi o jakość zdjęć. Czułość 400 ISO jest dość wysoka, a jej użycie w reprodukcji sprawia, że obrazek może być zbyt ziarnisty, co jest raczej niepożądane, gdy robimy duże powiększenia. Z materiałami 100 ISO, w kontrolowanych warunkach oświetleniowych, da się może jeszcze utrzymać detale na dobrym poziomie, ale i tak nie dorównuje to jakości z niższą czułością. Czułość 1600 ISO to już totalna przesada, bo zdjęcia stają się zbyt ziarniste i łatwo je przepalić, co odbiega od standardów jakości. Często ludzie myślą, że wyższa czułość to wyższa jakość zdjęć, ale to nieprawda. W rzeczywistości, w reprodukcji z negatywów, niska czułość to klucz do sukcesu. Jak sięgniemy po materiały z wysoką czułością, to możemy stracić detale i tonalność, co w reprodukcji jest mega ważne.

Pytanie 26

Trójkąt ekspozycji w fotografii odnosi się do relacji pomiędzy

A. czasem naświetlania, liczbą przysłony, czułością detektora obrazu

B. czasem naświetlania, matrycą, czułością detektora obrazu

C. czasem naświetlania, obiektywem, czułością detektora obrazu

D. czasem naświetlania, liczbą przysłony, natężeniem oświetlenia

Trójkąt ekspozycji w fotografii to kluczowe pojęcie, które odnosi się do trzech głównych parametrów wpływających na naświetlenie zdjęcia: czasu naświetlania, liczby przysłony oraz czułości detektora obrazu. Czas naświetlania, wyrażany w sekundach lub ułamkach sekundy, określa, jak długo światło pada na matrycę aparatu. Liczba przysłony (f-stop) to wartość, która opisuje średnicę otworu w obiektywie, przez który przechodzi światło, co ma bezpośredni wpływ na głębię ostrości. Czułość detektora obrazu, mierzona w ISO, informuje, jak wrażliwy jest czujnik na światło. Zrozumienie interakcji między tymi trzema elementami pozwala fotografom na uzyskanie właściwej ekspozycji oraz na kreatywne manipulowanie efektami obrazu, takimi jak zamglenie tła czy zamrażanie ruchu. Przykładowo, w słabym oświetleniu, zwiększenie czułości ISO może pozwolić na skrócenie czasu naświetlania, co jest szczególnie przydatne w fotografii sportowej czy przy zdjęciach w ruchu. Właściwe zrozumienie tych zasad jest fundamentalne dla każdego fotografa, aby móc świadomie kształtować swoje zdjęcia zgodnie z zamierzonymi efektami.

Pytanie 27

Poprawę ekspozycji zdjęcia w programie Adobe Photoshop dokonuje się z użyciem

A. poziomów.

B. stempla.

C. koloru kryjącego.

D. mapy gradientu.

Wielu początkujących użytkowników Photoshopa myli narzędzia do edycji ekspozycji z innymi funkcjami służącymi do zupełnie różnych celów. Na przykład stempel, chociaż bardzo przydatny, służy do retuszu – pozwala kopiować fragmenty obrazu i zakrywać niechciane elementy, ale w żaden sposób nie wpływa na jasność czy kontrast całego zdjęcia. To typowy błąd, zwłaszcza kiedy ktoś kojarzy narzędzie tylko z jego popularnością, nie z funkcjonalnością. Mapa gradientu to z kolei efekt, który nakłada na zdjęcie przejście tonalne, kolorowe lub czarno-białe – używa się jej raczej do kreatywnych przeróbek, stylizacji, czasem do uzyskania efektów specjalnych albo pseudo HDR-a, ale nie do poprawy ekspozycji w klasycznym sensie. Kolor kryjący natomiast, to najzwyklejsza warstwa z kolorem, którą można kłaść na zdjęcie z określoną przezroczystością – czasem pomaga przy tintowaniu obrazu, ale nie daje nam żadnej precyzyjnej kontroli nad światłami, cieniami czy półtonami. Często spotykam się ze schematem myślenia, że każde narzędzie graficzne da się wykorzystać do wszystkiego, ale to nieprawda – Photoshop jest bardzo rozbudowany, a każde narzędzie ma swoją określoną funkcję. Poprawa ekspozycji wymaga narzędzi operujących na jasności pikseli, najlepiej z kontrolą nad histogramem, a nie takich, które po prostu zmieniają kolor czy zakrywają fragmenty obrazu. W praktyce, jeśli ktoś próbuje poprawiać ekspozycję stemplem, mapą gradientu czy kolorem kryjącym, może tylko pogorszyć jakość zdjęcia, bo nie uzyska naturalnego efektu. Najlepiej od razu sięgnąć po poziomy lub krzywe, bo to zgodne z dobrymi praktykami nie tylko w branży fotograficznej, ale też graficznej.

Pytanie 28

Obraz, który charakteryzuje się dużymi zniekształceniami spowodowanymi przez dystorsję, powstaje przy wykorzystaniu obiektywu

A. standardowego

B. długoogniskowego

C. portretowego

D. rybie oko

Obiektyw typu rybie oko to specjalny rodzaj obiektywu szerokokątnego, który charakteryzuje się ekstremalnym kątem widzenia, zwykle wynoszącym od 180 do 220 stopni. Dzięki swojej konstrukcji, obiektywy te wprowadzają znaczące zniekształcenia, które są zamierzone i wykorzystywane w kreatywnej fotografii. Zniekształcenia te polegają na silnym zgięciu linii prostych oraz na powstawaniu efektu kulistego obrazu. Fotografia wykonana obiektywem rybie oko może być używana w różnych dziedzinach, w tym w architekturze, gdzie efekt ten może podkreślić przestronność wnętrz, a także w fotografii przyrodniczej i sportowej, gdzie uwydatnia dynamikę i ruch. Warto zwrócić uwagę, że obiektywy te są powszechnie stosowane w fotografii artystycznej, gdzie zniekształcenia są elementem wyrazu artystycznego, a także w filmach, gdzie dodają unikalnych efektów wizualnych. W przypadku pracy ze zdjęciami wykonanymi obiektywem rybie oko, ważne jest, aby mieć świadomość zasad postprodukcji, aby maksymalnie wykorzystać potencjał zniekształceń.

Pytanie 29

Do czyszczenia matrycy z kurzu, drobnych włosków najkorzystniej zastosować

A. specjalne pióro czyszczące.

B. szmatkę.

C. chusteczkę nawilżoną wodą miceralną.

D. nasączoną watkę.

Czyszczenie matrycy aparatu to jeden z tych tematów, które wydają się proste, a w rzeczywistości wymagają dużej ostrożności i znajomości branżowych standardów. Wiele osób myśli, że zwykła szmatka czy chusteczka nawilżona wodą miceralną załatwią sprawę, ale to bardzo ryzykowne podejście. Szmatka, nawet ta najdelikatniejsza, zawsze ma mikroskopijne włókna, które mogą zarysować powierzchnię matrycy – niestety, takie rysy są potem widoczne na zdjęciach i praktycznie nie do usunięcia. Nasączona watka to jeszcze gorszy pomysł, bo zostawia drobne włoski i strzępki, które potem utrudniają dalsze czyszczenie. Poza tym wilgoć zawsze wiąże się z ryzykiem powstania plam lub nawet zwarcia w elektronice. Chusteczka z wodą miceralną brzmi zdrowo, ale niestety – nawet specjalistyczne płyny do matryc muszą być stosowane bardzo ostrożnie. Woda miceralna nie jest przeznaczona do kontaktu z elektroniką i może zostawić powłokę, która utrudnia późniejsze fotografowanie. Najczęstszym błędem jest wyobrażenie sobie matrycy jak zwykłej szyby, którą można przetrzeć czymkolwiek. To zupełnie nie ten poziom delikatności. Fachowcy zawsze zaczynają od najbezpieczniejszych narzędzi, czyli pióra czyszczącego lub gruszki, a dopiero jeśli to nie pomaga, stosują specjalistyczne płyny i ściereczki z mikrofibry, ale wyłącznie w kontrolowanych warunkach. Warto mieć świadomość, że nieumiejętne czyszczenie może kosztować naprawdę sporo – nawet cały aparat. Z mojego doświadczenia wynika, że lepiej trzymać się sprawdzonych rozwiązań i nie eksperymentować z domowymi metodami, bo skutki mogą być opłakane. W razie większych zabrudzeń opłaca się oddać sprzęt do serwisu, zamiast ryzykować samodzielne naprawy nieodpowiednimi środkami.

Pytanie 30

W celu uzyskania na zdjęciu efektu „zamrożenia ruchu” siatkarza w wyskoku należy przede wszystkim ustawić

A. dużą liczbę przysłony.

B. krótki czas otwarcia migawki.

C. małą liczbę przysłony.

D. długi czas otwarcia migawki.

Wybranie krótkiego czasu otwarcia migawki to zdecydowanie klucz do uzyskania efektu zamrożenia ruchu w fotografii sportowej, zwłaszcza przy dynamicznych dyscyplinach takich jak siatkówka. Krótki czas naświetlania, na przykład 1/1000 sekundy albo nawet szybciej, sprawia, że aparat rejestruje tylko bardzo krótki wycinek ruchu – to zatrzymuje siatkarza w powietrzu bez rozmycia. Takie ustawienie jest standardem w fotografii sportowej i reportażowej, gdzie często zależy nam na maksymalnej ostrości dynamicznego obiektu. Z mojego doświadczenia, szczególnie w halach sportowych, trzeba też pamiętać o odpowiedniej czułości ISO i jasności obiektywu, bo światła zazwyczaj jest mało, a przy krótkim czasie migawki łatwo o niedoświetlenie zdjęcia. Profesjonalni fotografowie często używają wtedy jasnych obiektywów (np. f/2.8 lub nawet jaśniejszych) oraz podnoszą ISO, żeby zachować dobrą ekspozycję. Warto też pamiętać, że takie ustawienia pozwalają uwidocznić detale, takie jak napięcie mięśni czy wyraz twarzy zawodnika, co daje zdjęciu dodatkową dynamikę i siłę przekazu. Efekt zamrożenia ruchu to nie tylko estetyka, ale i sposób na przekazanie emocji oraz momentów, których ludzkie oko nie potrafi wyłapać w rzeczywistości. Moim zdaniem, umiejętne korzystanie z krótkiego czasu migawki to jedna z podstawowych umiejętności każdego fotografa sportowego.

Pytanie 31

W których formatach można zarchiwizować obrazy z zachowaniem warstw?

A. PNG, PDF, PSD

B. JPEG, PDF, PSD

C. PNG, BMP, GIF

D. TIFF, PDF, PSD

Wybrałeś zestaw formatów, które naprawdę pozwalają na archiwizację obrazów z zachowaniem warstw i to jest bardzo ważna sprawa, szczególnie jeśli chodzi o profesjonalną grafikę czy postprodukcję. TIFF, PDF oraz PSD rzeczywiście umożliwiają zapis obrazu wraz z informacjami o warstwach, maskach, efektach i wszystkich innych dodatkowych elementach – to jest kluczowe, jeśli myśli się o późniejszej edycji czy odtworzeniu projektu bez utraty danych. Przykładowo, format PSD to standardowy plik Photoshopa, używany w pracy z wieloma warstwami, efektami i przezroczystościami – praktycznie każdy, kto działa w branży kreatywnej, używa go do codziennych projektów. TIFF również, szczególnie w wydrukach czy archiwizacji materiałów wysokiej jakości, ma opcję zapisu warstw (choć nie każdy program to wspiera, więc trzeba uważać i sprawdzać kompatybilność). PDF natomiast jest pełen niespodzianek – bywa wykorzystywany nie tylko do prezentacji, ale też przenoszenia projektów z zachowanymi warstwami, szczególnie w środowisku DTP czy przy współpracy z drukarniami. Z mojego doświadczenia, jeśli komuś zależy na elastyczności i bezpieczeństwie danych projektowych, właśnie te formaty są najpewniejsze. Dobrą praktyką jest też sprawdzanie, czy podczas eksportu lub zapisu wybierasz opcję „zachowaj warstwy”, bo nie zawsze jest ona domyślnie włączona. Takie formaty ratują skórę, gdy trzeba wrócić do projektu po kilku miesiącach i coś poprawić, bez rozbijania wszystkiego na nowo.

Pytanie 32

Podczas wykonywania zdjęć przyrodniczych z użyciem teleobiektywu i obiektywu lustrzanego w celu stabilizacji pracy aparatu należy zastosować

A. statyw kolumnowy.

B. monopod z głowicą kulową.

C. kolumnę reprodukcyjną

D. telekonwerter.

W tej sytuacji kilka odpowiedzi może wydawać się na pierwszy rzut oka sensownych, ale tylko jedna faktycznie sprawdza się w praktyce przy fotografowaniu przyrody z użyciem teleobiektywu. Kolumna reprodukcyjna, mimo swojej stabilności i precyzji regulacji, zupełnie nie nadaje się do pracy w terenie – jest ciężka, nieporęczna i stosowana głównie w fotografii studyjnej, na przykład do kopiowania dokumentów czy zdjęć produktowych. Statyw kolumnowy, chociaż znacznie lepiej radzi sobie w plenerze, często ogranicza mobilność i szybkość działania, co jest kluczowe w fotografii przyrodniczej. Fotografowanie dzikich zwierząt czy ptaków wymaga błyskawicznego reagowania, a rozkładanie i przenoszenie statywu może skutecznie utrudnić uchwycenie dobrego momentu. Z kolei telekonwerter to zupełnie inny rodzaj akcesorium – to optyczna nakładka zwiększająca ogniskową obiektywu, nie mająca żadnego wpływu na stabilizację czy wsparcie sprzętu. Często spotykanym błędem jest utożsamianie telekonwertera z akcesoriami stabilizującymi, bo oba mają coś wspólnego z teleobiektywem, ale ich funkcje są całkowicie odmienne. Z mojego doświadczenia wynika, że wybór nieodpowiedniego wsparcia dla sprzętu skutkuje nie tylko niewygodą, ale i wieloma nieudanymi zdjęciami. W fotografii przyrodniczej liczy się mobilność, szybkość i odpowiednie podparcie, a żadne z wymienionych tu rozwiązań poza monopodem z głowicą kulową nie spełnia tych wszystkich warunków. Właśnie dlatego branżowe standardy i doświadczenie pokazują, że monopod jest najbardziej praktyczny w takich sytuacjach.

Pytanie 33

Jakie jest najniższe wymaganie dotyczące rozmiaru obrazu cyfrowego przeznaczonego do druku w formacie 10 x 10 cm z rozdzielczością 300 dpi?

A. 1,5 Mpx

B. 1,0 Mpx

C. 2,0 Mpx

D. 0,5 Mpx

Jeśli chcesz obliczyć, jakiej wielkości powinien być obraz cyfrowy do druku w formacie 10 x 10 cm przy rozdzielczości 300 dpi, trzeba najpierw przeliczyć centymetry na piksele. Przy 300 dpi oznacza to, że mamy 300 punktów w jednym calu. Jak przeliczymy centymetry na cale (1 cal ma 2,54 cm), to 10 cm to w przybliżeniu 3,937 cala. Tak więc, jeśli weźmiemy 3,937 cala i pomnożymy przez 300 dpi, dostaniemy 1181,1 pikseli na każdym boku. Jeśli chcemy znać całkowitą ilość pikseli, to po prostu pomnóżmy te wymiary: 1181,1 px razy 1181,1 px, co daje około 1396 Mpx. Dlatego minimalna wielkość obrazu powinna wynosić około 1,5 Mpx. W praktyce oznacza to, że obrazy przeznaczone do druku muszą być dostatecznie dobrej jakości, żeby uniknąć rozmycia czy zniekształceń, bo to są istotne rzeczy w grafice.

Pytanie 34

Redukcję naświetlonych halogenków srebra metalicznego można osiągnąć dzięki procesowi

A. kąpieli końcowej

B. utrwalania

C. wywołania

D. kąpieli pośredniej

Wybór odpowiedzi związanych z kąpielą końcową, utrwalaniem czy kąpielą pośrednią jest błędny, ponieważ każda z tych metod pełni inną rolę w procesie obróbki fotograficznej. Kąpiel końcowa to etap, który ma na celu wypłukanie pozostałości chemikaliów po procesie wywołania, ale nie uczestniczy w redukcji halogenków srebra. Utrwalanie natomiast jest procesem stosowanym po wywołaniu, którego celem jest trwałe zabezpieczenie obrazu przed dalszym działaniem światła. Utrwalacz neutralizuje pozostałe halogenki srebra, które nie zostały zredukowane, ale sam proces nie wpływa na redukcję naświetlonych halogenków. Kąpiel pośrednia, rozumiana jako proces pomiędzy różnymi etapami obróbki, również nie ma zastosowania w redukcji halogenków, a jedynie ma na celu przemycie lub neutralizację resztek chemicznych. Typowym błędem w myśleniu jest mylenie tych etapów, co prowadzi do wniosku, że są one odpowiedzialne za redukcję halogenków srebra. Kluczowe jest zrozumienie, że to wywołanie jest tym etapem, który bezpośrednio przekształca naświetlone halogenki w metaliczne srebro, a inne procesy pełnią funkcje wspierające lub końcowe.

Pytanie 35

Na podstawie cienia widocznego na fotografii można przypuszczać, że zdjęcie było wykonane

A. po południu.

B. wieczorem.

C. w pochmurny dzień.

D. bladym świtem.

Wybór odpowiedzi, że zdjęcie mogło być zrobione wieczorem, to niezbyt dobry pomysł. Głównie dlatego, że wieczorem słońce jest niżej, przez co cienie są dłuższe i bardziej rozmyte, a światło ma cieplejszy odcień. Cień na tym zdjęciu wygląda na jasny i wyraźny, co nie pasuje do wieczoru. Z kolei sugerowanie, że zdjęcie mogło być zrobione w pochmurny dzień, też jest błędne. W takie dni światło jest rozproszone, więc cienie są ledwie widoczne. A blady świt to też nie to, co widzimy na zdjęciu; wtedy światło jest słabsze, a cienie bardziej rozmyte. Ważne jest, aby zrozumieć, jak pory dnia wpływają na jakość światła i długość cieni, bo to kluczowe, zarówno w codziennym życiu, jak i w takich dziedzinach jak fotografia czy architektura.

Pytanie 36

Jakiej wartości skali ISO arytmetycznej odpowiada oznaczenie czułości 21°?

A. 100

B. 200

C. 800

D. 400

Odpowiedź 100 ISO jest poprawna, ponieważ wartość 21° w skali arytmetycznej odpowiada standardowej światłoczułości 100 ISO. Skala ISO jest miarą czułości materiałów światłoczułych, a każdy wzrost o 1° oznacza podwojenie czułości. W praktyce, ISO 100 jest często stosowane w fotografii przy dobrych warunkach oświetleniowych, co pozwala uzyskać wysoką jakość zdjęć z minimalnym szumem. Fotografowie mogą korzystać z ISO 100 w scenach o dużej ilości światła, takich jak fotografowanie w plenerze w słoneczny dzień. Zrozumienie tej skali jest kluczowe dla kontrolowania ekspozycji oraz osiągania zamierzonych efektów wizualnych. Przykładowo, podczas fotografowania krajobrazu przy zastosowaniu dłuższych czasów naświetlania, niska czułość, jak ISO 100, zapewnia lepszą jakość obrazu oraz ostrość detali. Z punktu widzenia standardów branżowych, wybór odpowiedniej wartości ISO jest istotny dla uzyskania zadowalających rezultatów wizualnych oraz estetyki zdjęcia.

Pytanie 37

Ustalając warunki oświetlenia przy robieniu zdjęć użytkowych małego obiektu na wybitnie kontrastowym tle, powinno się zastosować pomiar światła

A. padającego przy fotografowanym obiekcie

B. odbitego przed obiektywem aparatu fotograficznego

C. padającego tuż przy lampach studyjnych

D. odbitego tuż przy fotografowanym obiekcie

Wybór pomiaru światła padającego przy fotografowanym obiekcie nie jest właściwy, ponieważ nie uwzględnia rzeczywistych efektów naświetlenia, które obiekt odbija. Pomiar światła padającego daje jedynie obraz intensywności światła, które pada na scenę, ale nie informuje nas o tym, jak to światło oddziałuje na obiekt. Może to prowadzić do sytuacji, w której obiekt będzie wydawał się zbyt jasny lub zbyt ciemny w gotowym zdjęciu. Z tego względu, stosowanie pomiaru światła odbitego, które lepiej odzwierciedla realne warunki ekspozycji, jest kluczowe. Odpowiedź dotycząca pomiaru odbitego przed obiektywem aparatu również jest błędna, ponieważ pomiar ten nie oddaje rzeczywistego wyglądu obiektu, a jedynie światło, które zostało przefiltrowane przez obiektyw, co może zniekształcić ostateczny obraz. Z kolei pomiar światła padającego tuż przy lampach studyjnych może prowadzić do znacznych różnic w naświetleniu, ponieważ nie uwzględnia wpływu światła na obiekt, który jest w trakcie fotografowania. Poprawne podejście do pomiaru światła w fotografii produktowej powinno koncentrować się na odbitym świetle z obiektów, co zapewnia najwierniejsze odwzorowanie ich kolorów i detali.

Pytanie 38

Aby chronić przednią soczewkę obiektywu aparatu fotograficznego przed zarysowaniami, należy użyć

A. uchwytu pistoletowego

B. osłony przeciwsłonecznej

C. osłony przedniej obiektywu

D. konwertera

Osłona przednia obiektywu jest kluczowym akcesorium w fotografii, które chroni przednią soczewkę obiektywu przed porysowaniem, kurzem czy innymi zanieczyszczeniami. Jej zastosowanie pozwala na znaczne wydłużenie żywotności obiektywu oraz utrzymanie wysokiej jakości zdjęć, ponieważ wszelkie rysy na soczewce mogą prowadzić do niepożądanych efektów optycznych, takich jak flary czy rozmycia. Osłony przednie są dostępne w różnych materiałach, takich jak szkło czy tworzywa sztuczne, a ich wybór powinien być uzależniony od rodzaju fotografii oraz warunków, w których będziemy używać sprzętu. Przykładowo, w przypadku fotografii krajobrazowej, gdzie obiektyw narażony jest na działanie piasku czy innych cząstek, warto zainwestować w osłonę, która zapewnia dodatkową ochronę. Ponadto, stosowanie osłony przedniej to standardowa praktyka w branży fotograficznej, rekomendowana przez producentów obiektywów, co potwierdza jej znaczenie w zachowaniu jakości sprzętu.

Pytanie 39

Aktualnie stosowanym formatem zapisu zdjęć panoramicznych sferycznych 360° jest

A. format JPEG z kompresją bezstratną

B. format równoprostokątny (equirectangular)

C. format PSD z warstwą przezroczystości

D. format cyfrowy HFR (High Frame Rate)

Format równoprostokątny, znany również jako equirectangular, jest standardowym sposobem zapisu zdjęć panoramicznych sferycznych 360°, ponieważ pozwala na odwzorowanie całej sfery na płaskiej powierzchni. W tym formacie szerokość obrazu odpowiada pełnemu kątowi 360°, a wysokość obrazu odpowiada kątowi 180°. Dzięki temu uzyskujemy jednolity obraz, który można łatwo przetwarzać i wyświetlać w różnych aplikacjach VR oraz platformach do przeglądania zdjęć panoramicznych. Przykłady zastosowań obejmują aplikacje turystyczne, które wykorzystują zdjęcia 360° do tworzenia wirtualnych wycieczek, a także produkcje filmowe i gry komputerowe, w których immersja jest kluczowym elementem doświadczenia. Ważne jest, aby zdjęcia w formacie equirectangular miały odpowiednią rozdzielczość i jakość, aby zachować szczegóły w różnych widokach. W praktyce, wykorzystanie tego formatu zgodnie z najlepszymi praktykami w branży zapewnia, że zdjęcia panoramiczne są kompatybilne z różnymi urządzeniami i oprogramowaniem, co zwiększa ich uniwersalność i użyteczność.

Pytanie 40

Plan, w którym widoczna jest cała postać fotografowanej osoby, nazywa się planem

A. pełnym

B. bliskim

C. średnim

D. ogólnym

Plan portretowy określany jako "pełny" to taki, na którym uchwycona jest cała sylwetka fotografowanej osoby. Tego rodzaju ujęcie jest niezwykle istotne w fotografii, zwłaszcza w kontekście portretowym, ponieważ pozwala na uchwycenie nie tylko detali twarzy, ale również postury, gestów oraz interakcji z otoczeniem. W praktyce, plan pełny może być wykorzystany w różnych sytuacjach, takich jak sesje zdjęciowe dla modeli, w reklamie odzieżowej czy w dokumentacji wydarzeń. Standardy fotografii często sugerują stosowanie planu pełnego, gdy celem jest pokazanie pełnej charakterystyki osoby, co z kolei może wzbogacić narrację wizualną. Warto pamiętać, że taki plan stwarza również możliwość lepszego oddania kontekstu otoczenia, w którym dana osoba się znajduje, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie kompozycji i narracji wizualnej.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej