Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 13 października 2025 21:48
Data zakończenia: 13 października 2025 22:01

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaką zasadę nauczania wykorzystał terapeuta, przechodząc od prostszych zadań do bardziej skomplikowanych?

A. Aktywności

B. Systematyczności

C. Poglądowości

D. Przystępności

Zasada przystępności w kształceniu odnosi się do organizacji procesu edukacyjnego w taki sposób, aby uczniowie mogli stopniowo przyswajać nowe informacje i umiejętności. Terapeuta, przechodząc od czynności prostszych do trudniejszych, stosuje tę zasadę, co pozwala na zbudowanie solidnej podstawy wiedzy i umiejętności, zanim przejdzie do bardziej złożonych zagadnień. Dzięki temu uczniowie mają szansę na zrozumienie podstawowych konceptów, co jest kluczowe w terapii. Na przykład, podczas terapii zajęciowej, terapeuta może najpierw nauczyć pacjenta podstawowych umiejętności manualnych, takich jak chwytanie przedmiotów, a następnie stopniowo wprowadzać bardziej skomplikowane zadania, takie jak rysowanie czy składanie modeli. Taki systematyczny sposób nauczania jest zgodny z najlepszymi praktykami terapeutycznymi, które podkreślają znaczenie indywidualnego podejścia i dostosowania poziomu trudności zadań do możliwości ucznia. Zastosowanie zasady przystępności nie tylko zwiększa efektywność nauczania, ale także wpływa na motywację i zaangażowanie pacjenta w proces terapeutyczny.

Pytanie 2

Osoba z lekką niepełnosprawnością intelektualną, ze względu na swoje zdolności w obszarze myślenia i podejmowania decyzji

A. jest w stanie znaleźć zatrudnienie na otwartym rynku pracy

B. jest niezdolna do samodzielnego życia

C. korzysta jedynie z systemu edukacji specjalnej

D. może zamieszkiwać samodzielnie tylko w systemie mieszkań chronionych

Osoba z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim ma zazwyczaj zdolności do samodzielnego funkcjonowania i podejmowania decyzji w codziennym życiu, co umożliwia jej pracę na otwartym rynku pracy. Osoby te są często w stanie zdobyć kwalifikacje i umiejętności, które pozwalają im na aktywność zawodową, co jest zgodne z zasadami integracji społecznej oraz polityką zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami. Przykłady udanych integracji obejmują zatrudnienie w sektorze gastronomicznym, usługowym czy w handlu, gdzie mogą wykazać się swoimi umiejętnościami i przyczynić się do wartościowych wyników dla pracodawcy. Dobrą praktyką jest stosowanie dostosowań w miejscu pracy oraz programów wsparcia, które ułatwiają adaptację i integrację. Wiele organizacji stosuje model zatrudnienia wspieranego, który skupia się na indywidualnych potrzebach pracowników, co dodatkowo potwierdza, że osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim mogą i powinny być aktywne zawodowo.

Pytanie 3

Podopieczny środowiskowego domu samopomocy wykazuje skłonności do konfliktów, irytują go nieistotne sytuacje, na próby nawiązania kontaktu reaguje złością, gniewem oraz wybuchami agresji słownej. W jego wypowiedziach dominuje negatywna treść. Opisane zachowania sugerują wystąpienie stanu

A. euforii

B. dystymii

C. cyklotymii

D. dysforii

Dysforia to stan charakteryzujący się odczuwaniem dyskomfortu emocjonalnego, który może manifestować się w formie złości, frustracji oraz negatywnego nastroju, jak opisano w pytaniu. Objawy te są zgodne z obserwacjami wskazującymi na negatywne emocje oraz wybuchy agresji słownej. W kontekście pracy z osobami w kryzysie emocjonalnym, istotne jest, aby zrozumieć, że dysforia może być wynikiem wielu czynników, takich jak sytuacje życiowe, traumy czy zaburzenia psychiczne. W praktyce, specjaliści często stosują techniki wsparcia psychologicznego, takie jak terapia behawioralna, aby pomóc podopiecznym w radzeniu sobie z ich emocjami. To podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie pomocy społecznej, które podkreślają znaczenie empatii oraz dostosowania interwencji do indywidualnych potrzeb. Świadomość stanu dysforii pozwala na właściwe podejście do podopiecznych, co z kolei sprzyja poprawie ich jakości życia oraz integracji społecznej.

Pytanie 4

Zanim terapeuta zajęciowy przystąpi do formułowania diagnozy terapeutycznej, powinien najpierw

A. zdobyć i skompletować informacje o podopiecznym oraz jego rodzinie

B. przeanalizować dokumentację medyczną oraz zgromadzone dane

C. zdefiniować efekty terapeutyczne, które ma zamiar osiągnąć

D. wyznaczyć cele terapeutyczne

Wybór odpowiedzi dotyczącej sformułowania celów terapeutycznych przed zebraniem danych o podopiecznym jest nieadekwatny, ponieważ skuteczne planowanie terapii rozpoczyna się od gruntownego zrozumienia sytuacji pacjenta. Sformułowanie celów terapeutycznych na podstawie niewystarczających informacji prowadzi do nieefektywnych interwencji, które mogą nie odpowiadać rzeczywistym potrzebom pacjenta. Z kolei określenie efektów terapeutycznych przed zgromadzeniem danych również jest niepoprawne, ponieważ efekty powinny być jasno powiązane z celami, które wynikają z analizy zebranych informacji. Ponadto, dokonanie analizy dokumentacji medycznej i danych bez wcześniejszego zrozumienia kontekstu osobistego pacjenta ogranicza zdolność terapeuty do dostosowania podejścia do indywidualnych potrzeb. W praktyce, terapeuci zajęciowi muszą być świadomi, że każdy pacjent jest unikalny, a skuteczność terapii opiera się na umiejętności dostosowania metod do specyficznych okoliczności. Typowym błędem jest zakładanie, że można zastosować uniwersalne cele dla wszystkich pacjentów, co jest niezgodne z zasadami personalizacji terapii, które są kluczowe w pracy z różnorodnymi grupami klientów. Dlatego kluczowe jest, aby terapeuta najpierw zrozumiał, kim jest jego pacjent, jego sytuację rodzinną i społeczną, co pozwoli na właściwe sformułowanie celów i efektów terapeutycznych.

Pytanie 5

Terapeuta zajęciowy zastosował zmysł węchu oraz zapach olejku eterycznego z lawendy, aby uspokoić uczestników po intensywnym wysiłku fizycznym i emocjonalnym w czasie zajęć dramowych. Zaproponował im udział

A. w talasoterapii

B. w aromaterapii

C. w chromoterapii

D. w silwoterapii

Aromaterapia to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje naturalne olejki eteryczne w celu poprawy zdrowia fizycznego i psychicznego. W przypadku wykorzystania lawendowego olejku eterycznego, jego działanie relaksacyjne jest dobrze udokumentowane, co czyni go idealnym narzędziem do wyciszenia uczestników po intensywnym wysiłku. Lawenda ma właściwości łagodzące napięcie, redukujące stres oraz wspomagające zasypianie, co jest niezwykle istotne w kontekście terapii zajęciowej. Przykłady zastosowania aromaterapii obejmują sesje, w których uczestnicy są zachęcani do głębokiego oddychania, co pozwala na lepsze wchłanianie aromatów olejków eterycznych. Warto również wspomnieć o standardach praktyki aromaterapeutycznej, które podkreślają znaczenie dobrego jakościowo olejku oraz odpowiednich technik aplikacji, co zapewnia bezpieczeństwo i skuteczność terapii.

Pytanie 6

Na liście problemów dotyczących funkcjonowania psychicznego i społecznego uczestniczki zajęć w środowiskowym domu samopomocy typu A terapeuta zanotował: częste zakupy, zwłaszcza odzieży oraz kosmetyków, mimo braku dostępnych środków finansowych, pożyczanie pieniędzy od innych osób oraz narastające zadłużenie. Jakie w pierwszej kolejności działania powinien zaplanować terapeuta?

A. mieszkaniowy

B. asertywności

C. higieniczny

D. budżetowy

Odpowiedź budżetowy jest prawidłowa, ponieważ w opisanym przypadku uczestniczka zajęć wykazuje zachowania związane z niekontrolowanym wydawaniem pieniędzy oraz zadłużeniem. Stąd, trening budżetowy jest kluczowy, aby nauczyć ją zarządzania finansami osobistymi. Tego typu trening pomoże w zrozumieniu podstawowych zasad budżetowania, takich jak planowanie wydatków, oszczędzanie oraz umiejętność rozpoznawania potrzeb i pragnień. W praktyce, terapeuta może wprowadzić ćwiczenia polegające na tworzeniu budżetu domowego, aby uczestniczka mogła zobaczyć, jak jej wydatki wpływają na jej sytuację finansową. Dobrze zaplanowany trening budżetowy powinien również obejmować techniki zarządzania długiem i sposoby uniknięcia impulsowego zakupoholizmu. W przeszłości, wiele programów terapeutycznych skoncentrowanych na poprawie sytuacji finansowej uczestników wykazało, że edukacja w zakresie finansów osobistych znacząco poprawia ogólne samopoczucie i stabilność emocjonalną, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii społecznej.

Pytanie 7

Jakie instrumenty wchodzą w skład tzw. instrumentarium Orffa?

A. Kołatki, kastaniety, fortepian, dzwonki melodyczne

B. Tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne

C. Skrzypce, pianino, trójkąty

D. Fortepian, tamburyna, kołatki, grzechotki, trójkąty, dzwonki melodyczne

W przypadku odpowiedzi zawierających fortepian, skrzypce czy pianino, istnieje istotne nieporozumienie dotyczące definicji instrumentarium Orffa. Fortepian i pianino to instrumenty klawiszowe, które wymagają innego podejścia do nauki muzyki, często skupiającego się na bardziej złożonych technikach gry i teorii muzycznej. Orff koncentruje się natomiast na instrumentach perkusyjnych, które są bardziej przystępne dla dzieci. Skrzypce są również instrumentem smyczkowym, który wymaga rozwiniętych umiejętności technicznych, co nie jest zgodne z podejściem Orffa do nauczania muzyki. Instrumentarium Orffa ma na celu umożliwienie dzieciom uczenia się poprzez zabawę, co oznacza, że narzędzia wykorzystywane w tej metodzie powinny być łatwe do obsługi i angażujące. Odpowiedzi zawierające fortepian, skrzypce czy pianino mogą prowadzić do błędnych wniosków, gdzie uczniowie mogliby myśleć, że te bardziej skomplikowane instrumenty są częścią podejścia Orffa. Kluczem do zrozumienia metod tego systemu dydaktycznego jest dostrzeganie znaczenia rytmu i dźwięku w formie dostępnej dla młodych muzyków. Takie nieporozumienia mogą prowadzić do zaniedbania podstawowych zasad muzyki, co jest sprzeczne z celami edukacji muzycznej.

Pytanie 8

Ataksja móżdżkowa jest wskazaniem do rezygnacji z uczestnictwa w zajęciach

A. wykonania witrażu z użyciem szlifierki

B. modelowania masy solnej

C. kształtowania gliny ręcznie metodą wężyków

D. malowania palcami

Ataksja móżdżkowa to zaburzenie koordynacji ruchowej, które wynika z dysfunkcji móżdżku, odpowiedzialnego za precyzyjne ruchy i utrzymanie równowagi. W przypadku wykonywania witrażu z użyciem szlifierki, wymagana jest wysoka precyzja oraz kontrola ruchów, co może być trudne dla osób z ataksją móżdżkową. Użytkowanie szlifierki wiąże się z obsługą narzędzi, które mogą generować niebezpieczeństwo przy niestabilnych ruchach. Natomiast aktywności takie jak malowanie palcami, kształtowanie gliny czy modelowanie masy solnej są bardziej elastyczne, umożliwiając większą swobodę ruchów bez narażania uczestnika na niebezpieczeństwo. W kontekście witraży istotne jest przestrzeganie norm bezpieczeństwa i zdrowia w pracy z narzędziami, co wyklucza osoby z zaburzeniami koordynacji. Warto zwrócić uwagę na to, jakie umiejętności są wymagane do bezpiecznego i efektywnego wykonywania danej czynności, co jest kluczowe w edukacji artystycznej.

Pytanie 9

Typowy objaw rury ołowianej w przebiegu choroby Parkinsona u mieszkańca domu pomocy społecznej polega na

A. sztywności mięśniowej, cechującej się nagłymi skokami, wynikającymi z cyklicznego spadku oporu podczas biernego wykonywania ruchu

B. znacznym ograniczeniu mimiki twarzy oraz bardzo rzadkim mruganiu powiekami

C. sztywności mięśniowej, która utrzymuje się przez cały zakres ruchu, w czasie wykonywania biernych ruchów

D. trudności w pisaniu, które często objawiają się zmianą charakteru pisma

Odpowiedź ta jest prawidłowa, ponieważ sztywność mięśniowa w chorobie Parkinsona charakteryzuje się utrzymywaniem oporu przez cały zakres ruchomości, co jest kluczowym objawem tego schorzenia. Sztywność ta jest wynikiem zaburzeń w układzie dopaminergicznym, co prowadzi do zwiększonego napięcia mięśniowego. W praktyce, podczas wykonywania biernych ruchów, pacjent odczuwa stały opór, niezależnie od stopnia wykonania ruchu, co odzwierciedla charakterystyczny dla Parkinsona wzorzec 'rury ołowianej'. Przykładem może być sytuacja, gdy terapeuta próbuje wykonać ruch kończyną pacjenta – opór będzie równomiernie odczuwalny na całym zakresie ruchomości. Rozpoznawanie tego objawu jest istotne w procesie diagnostycznym, ponieważ odpowiednia ocena sztywności mięśniowej jest kluczowa do wdrożenia skutecznej rehabilitacji i leczenia farmakologicznego. W terapii wykorzystuje się różne metody, takie jak fizjoterapia i leki, które mogą pomóc w redukcji sztywności i poprawie jakości życia pacjenta, co wpisuje się w zalecenia standardów opieki nad pacjentami z chorobą Parkinsona.

Pytanie 10

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 11

W której z poniższych sytuacji terapeuta zajęciowy użył komunikacji pionowej skierowanej w dół?

A. Rozmawiając z uczestnikami podczas integracyjnego pikniku

B. Informując podopiecznych o zasadach obowiązujących w pracowni

C. Słuchając relacji podopiecznych na temat wakacji

D. Zbierając sugestie od podopiecznych dotyczące planowanej wycieczki

Wybór innych odpowiedzi bazuje na niepełnym zrozumieniu pojęcia komunikacji pionowej skierowanej w dół. W przypadku zbierania propozycji podopiecznych dotyczących planowanej wycieczki, terapeuta prowadzi dialog, w którym podopieczni mają możliwość wyrażenia swoich myśli i sugestii. To charakteryzuje komunikację poziomą, w której następuje wymiana informacji między równymi uczestnikami. Rozmowy z uczestnikami podczas pikniku integracyjnego również zachowują charakter komunikacji poziomej, gdzie zarówno terapeuta, jak i podopieczni biorą aktywny udział w rozmowie, dzieląc się doświadczeniami i wrażeniami. Z kolei słuchanie wrażeń podopiecznych z wakacji to aktywność, która również nie spełnia kryteriów komunikacji pionowej, ponieważ terapeuta nie przekazuje informacji, a raczej reaguje na wypowiedzi podopiecznych. Kluczowym błędem w myśleniu jest utożsamienie wszystkich form komunikacji z komunikacją pionową. W rzeczywistości, aby mówić o komunikacji pionowej skierowanej w dół, trzeba dostrzegać hierarchię, w której jedna strona, w roli lidera, przekazuje informacje drugiej stronie, co ma wpływ na organizację i funkcjonowanie grupy. Dlatego istotne jest zrozumienie kontekstu oraz kierunku przekazu, aby właściwie klasyfikować różne formy interakcji w relacjach terapeutycznych.

Pytanie 12

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku dotyczącym warsztatów zajęciowych, rada programowa ocenia indywidualne rezultaty rehabilitacji przy udziale uczestnika warsztatu co najmniej

A. raz na kwartał

B. raz na pół roku

C. raz na rok

D. raz na dwa miesiące

Poprawna odpowiedź, czyli ocena indywidualnych efektów rehabilitacji uczestnika warsztatu raz na pół roku, jest zgodna z zasadami określonymi w Rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku. Regularna ocena co sześć miesięcy umożliwia odpowiednie monitorowanie postępów uczestnika oraz dostosowywanie programów rehabilitacyjnych do jego indywidualnych potrzeb. Taki system oceniania sprzyja efektywnej rehabilitacji, ponieważ pozwala na identyfikację obszarów wymagających większej uwagi oraz daje możliwość wprowadzenia zmian w programie, jeśli aktualne działania nie przynoszą oczekiwanych rezultatów. W praktyce, półroczna ocena może obejmować różnorodne formy analizy, od testów psychologicznych po wywiady z uczestnikiem i jego rodziną, co pozwala na kompleksowe podejście do rehabilitacji. Wprowadzenie takiego systemu oceniania jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie rehabilitacji, gdzie kluczowe jest nie tylko wsparcie, ale również regularna ewaluacja efektów działań.

Pytanie 13

Uczestnik warsztatów w środowiskowym domu samopomocy wyraził zamiar uczestniczenia w zajęciach w pracowni stolarskiej. Terapeuta powinien zacząć współpracę od

A. nauki projektowania prostych wzorów na drewnie

B. zapoznania z regulaminem oraz zasadami bhp obowiązującymi w pracowni

C. przedstawienia listy materiałów i narzędzi używanych w pracowni

D. nauki obsługi narzędzi ręcznych, takich jak dłuto czy piła

Zgłębienie regulaminu i zasad BHP w pracowni stolarskiej to absolutny must-have na początku nauki. Bezpieczeństwo i higiena pracy to podstawa, na której trzeba budować wszystko inne, szczególnie w obróbce drewna. Znajomość zasad BHP nie tylko pomaga dostrzegać zagrożenia, ale i zmniejszać ryzyko jakichkolwiek wypadków. Na przykład, każdy powinien mieć na uwadze, że noszenie odpowiednich środków ochrony, takich jak okulary, rękawice i dobrze dopasowane buty, jest kluczowe. To dbanie o zdrowie, ale też o komfort w pracy. Fajnie jest, gdy zajęcia praktyczne zaczynają się od teoretycznego wprowadzenia, które daje znać o potencjalnych niebezpieczeństwach i obowiązkach. Zasady te są zgodne z tym, co mówi Kodeks Pracy i regulacje BHP. Dzięki temu uczniowie uczą się myśleć o bezpieczeństwie, co na pewno przyda im się w przyszłej pracy. Przykładając wagę do odpowiedniego przygotowania przed pracą w warsztacie, zyskują pewność siebie i umiejętność radzenia sobie w trudnych sytuacjach.

Pytanie 14

Przewidywanie przyszłego kierunku zmian danego procesu lub zakłócenia to jaka diagnoza?

A. funkcjonalna

B. prognostyczna

C. identyfikacyjna

D. genetyczna

Odpowiedź prognostyczna jest poprawna, ponieważ diagnoza prognostyczna odnosi się do przewidywania przyszłych kierunków zmian danego procesu lub zaburzenia na podstawie dostępnych danych oraz analizy aktualnego stanu. W praktyce, prognozowanie jest kluczowym elementem w wielu dziedzinach, takich jak medycyna, psychologia czy zarządzanie. Na przykład, w medycynie, lekarze często używają danych z badań klinicznych, aby przewidzieć, jak choroba może się rozwijać u pacjenta, co pozwala na wcześniejsze wdrożenie odpowiednich interwencji i leczenia. Przykładem mogą być badania nad nowotworami, gdzie analiza biomarkerów i innych wskaźników może pomóc ocenić, jakie są szanse na remisję czy nawroty choroby. W kontekście standardów medycznych, diagnoza prognostyczna jest zgodna z wytycznymi dotyczącymi oceny ryzyka i podejmowania decyzji klinicznych, co podkreśla jej znaczenie w praktyce medycznej.

Pytanie 15

W indywidualnym planie terapii dla dorosłego pacjenta z mózgowym porażeniem dziecięcym i trudnościami w realizacji precyzyjnych czynności manualnych, terapeuta zapisał: Zwiększenie umiejętności wykonywania działań samoobsługowych. Jaką czynność powinien zaplanować dla podopiecznego, aby zrealizować ten cel?

A. Spacer po lesie w towarzystwie asystenta

B. Wspólne czytanie książek oraz dyskusja na ich temat

C. Malowanie przy użyciu metody dziesięciu palców

D. Konsumowanie posiłku łyżką z pogrubionym trzonkiem

Odpowiedź 'Spożywanie posiłku łyżką o pogrubionym trzonku' jest trafna, ponieważ koncentruje się na rozwijaniu umiejętności samoobsługowych, które są kluczowe dla niezależności osoby z mózgowym porażeniem dziecięcym. Umiejętność samodzielnego jedzenia przy użyciu łyżki ma fundamentalne znaczenie dla codziennego funkcjonowania. W przypadku osób z ograniczeniami manualnymi, łyżka o pogrubionym trzonku ułatwia chwyt i stabilizację, co sprzyja nauce i doskonaleniu tej umiejętności. Terapeuci często stosują takie narzędzia, aby zwiększyć komfort i pewność siebie pacjentów. Dodatkowo, trening funkcji motorycznych poprzez spożywanie posiłków może być łączony z innymi aktywnościami, takimi jak rozmowy podczas posiłku, co poprawia nie tylko umiejętności manualne, ale także aspekty społeczne. Warto również zaznaczyć, że rozwijanie umiejętności samoobsługowych jest zgodne z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, która podkreśla znaczenie niezależności w codziennym życiu osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 16

W pracowni rękodzielniczej powinny znajdować się między innymi:

A. włóczka, druty, modelina, klej, szydełka

B. krosno, kordonek, młotki, bejca, mulina

C. tamborki, kanwa, mulina, nici, sznurek

D. kanwa, nożyczki, blejtramy, farby, nici

Odpowiedź, która zawiera tamborki, kanwę, mulinę, nici i sznurek, jest jak najbardziej na miejscu. Te materiały są naprawdę kluczowe w rękodziele, zwłaszcza jeśli chodzi o haftowanie i szycie. Tamborek to świetne narzędzie, bo jak się go dobrze używa, to materiał jest w odpowiednim napięciu, co bardzo pomaga w dokładnym stawianiu ściegów. Kanwa, z kolei, to taka tkanina, która ma regularny splot, co ułatwia pracę i pozwala robić równomierne ściegi. Mulina jest super, bo ma wiele kolorów i po skręceniu świetnie nadaje się do haftu, a jej różnorodność daje możliwość tworzenia ciekawych wzorów. Nici są podstawą szycia i haftowania, ich wybór naprawdę wpływa na jakość i wygląd końcowego wyrobu. A sznurek jest wszechstronny – można go wykorzystać w różnych technikach. Te wszystkie elementy są zgodne z najlepszymi praktykami w rękodziele, gdzie różnorodność narzędzi to klucz do innowacyjnych projektów.

Pytanie 17

Uczestnicy warsztatów terapii zajęciowej poinformowali o agresywnych zachowaniach jednego z uczestników. Osoba ta zaprzecza i składa skargi na innych. W tej sytuacji terapeuta powinien zastosować obserwację

A. ukrytą

B. pośrednią

C. kontrolowaną

D. standaryzowaną

Odpowiedź 'ukrytą' jest prawidłowa, ponieważ w sytuacji, gdy uczestnicy zgłaszają agresywne zachowania podopiecznego, a on sam zaprzecza tym zachowaniom, terapeuta powinien zastosować ukrytą obserwację. To podejście pozwala na neutralne zbieranie danych o zachowaniach podopiecznego w naturalnym kontekście, bez jego wiedzy o prowadzonej obserwacji. Dzięki temu można uzyskać bardziej autentystyczne informacje na temat interakcji z innymi uczestnikami warsztatu. Ukryta obserwacja jest szczególnie przydatna, gdy obawy dotyczą zachowań, które nie występują w momencie formalnej oceny. W praktyce terapeuci mogą na przykład obserwować interakcje podczas zajęć grupowych, co pozwala na identyfikację problemów, które mogą nie być widoczne w sytuacjach, gdy podopieczny jest świadomy bycia ocenianym. Dobrą praktyką jest dokumentowanie tych obserwacji w celu późniejszej analizy, co wspiera podejmowanie decyzji terapeutycznych oraz wdrażanie skutecznych strategii interwencji. Ukryta obserwacja, gdy jest stosowana etycznie, zgodnie z zasadami ochrony prywatności, stanowi ważne narzędzie w pracy z osobami z różnymi potrzebami terapeutycznymi.

Pytanie 18

Osoba ta bierze udział w zajęciach skoncentrowanych na realizacji złożonych, ale opanowanych 1 rutynowych czynności ruchowych, które wymagają zapamiętania prostych umiejętności oraz kolejności ich wykonania, takich jak zakładanie odzieży. Terapeuta powinien zorganizować te zajęcia w kontekście problemu

A. aleksji

B. apraksji

C. atoni

D. afazji

Apraksja to zaburzenie, które dotyczy zdolności do wykonywania zaplanowanych, złożonych ruchów, mimo że nie ma problemów z siłą czy koordynacją. Osoby z apraksją mogą mieć trudności w wykonywaniu codziennych czynności, takich jak ubieranie się, co wymaga pamięci o sekwencji działań. Zajęcia ukierunkowane na naukę i utrwalanie prostych umiejętności oraz ich kolejności są kluczowe w rehabilitacji osób z tym zaburzeniem. Terapeuta powinien zastosować techniki, takie jak modelowanie, powtarzanie oraz użycie wizualnych wskazówek, aby wspierać pacjenta w nauce. Przykładowo, wykorzystanie obrazków przedstawiających poszczególne etapy ubierania się może pomóc w ułatwieniu zapamiętywania kolejności czynności. Ważne jest również dostosowanie ćwiczeń do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest zgodne z zasadami person-centered therapy, które zakładają, że terapie powinny być skrojone na miarę potrzeb i możliwości pacjenta.

Pytanie 19

Terapeuta powinien zasugerować pracę polegającą na nawijaniu włókien z równoczesnym zliczaniem elementów, aby odwrócić uwagę od omamów słuchowych, w przypadku

A. podopiecznego z zespołem Downa

B. dziecka z problemami ze słuchem

C. osoby cierpiącej na schizofrenię

D. pacjenta z cukrzycą

Nawijanie przędzy i jednoczesne liczenie elementów to naprawdę fajna technika, która może być bardzo pomocna w terapii osób z schizofrenią. W terapii zajęciowej chodzi o to, żeby zaangażować pacjenta w aktywności, które pomogą mu oderwać się od omamów i poprawić jego stan psychiczny. Takie zadania z przędzą i liczeniem mogą wprowadzać porządek i przewidywalność, co jest mega ważne dla osób z problemami psychicznymi. Można tu podać przykłady, jak różne prace rękodzielnicze, gdzie pacjent skupia się na konkretnych zadaniach. To może naprawdę pomóc w radzeniu sobie ze stresem i lękiem. Z tego, co wiem, Światowa Organizacja Zdrowia mówi, że takie podejście jest skuteczne w redukcji lęku i poprawie jakości życia pacjentów. Dobrze opracowane terapie mogą także wspierać rozwój umiejętności społecznych, co jest kluczowe dla osób z schizofrenią, ułatwiając im lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie.

Pytanie 20

Jakie narzędzie ułatwiające korzystanie z komputera powinien zasugerować terapeuta osobie z tetraplegią po urazie kręgosłupa szyjnego?

A. Urządzenie do obsługi komputera z wykorzystaniem ruchu gałek ocznych

B. Klawiaturę z dużymi, czarno-białymi przyciskami

C. Aplikację do tworzenia piktogramów i łatwych w odbiorze tekstów

D. Oprogramowanie typu syntezator mowy, przekształcające tekst na dźwięk

Urządzenie do obsługi komputera z pomocą ruchu gałek ocznych jest idealnym rozwiązaniem dla osób z tetraplegią, które mają ograniczoną sprawność ruchową, zwłaszcza w przypadku uszkodzenia odcinka szyjnego kręgosłupa. Tego typu technologie umożliwiają użytkownikowi kontrolę komputera jedynie za pomocą mrugnięć lub ruchów gałek ocznych, co jest kluczowe w sytuacji, gdy tradycyjne metody, takie jak klawiatura czy myszka, są niemożliwe do zastosowania. Przykładem takiego urządzenia może być system Eye-Tracking, który nie tylko pozwala na nawigację po interfejsie, ale także umożliwia pisanie i komunikację w czasie rzeczywistym. W praktyce, osoby korzystające z technologii śledzenia ruchu oczu mogą łatwo przeglądać internet, uczestniczyć w wideokonferencjach czy korzystać z mediów społecznościowych, co znacząco poprawia jakość ich życia oraz umożliwia zachowanie kontaktu z otoczeniem. Ponadto, standardy takie jak WCAG (Web Content Accessibility Guidelines) podkreślają znaczenie dostosowywania aplikacji i stron internetowych do potrzeb osób z niepełnosprawnościami, co czyni rozwiązania oparte na śledzeniu wzroku nie tylko funkcjonalnymi, ale również zgodnymi z aktualnymi normami dostępu.

Pytanie 21

Zdolność interpretacji komunikatów niewerbalnych u pacjenta jest kluczowa dla

A. ustalenia etapu choroby

B. nawiązania interakcji wzrokowej

C. postawienia diagnozy

D. identyfikacji stanu emocjonalnego

Wybór odpowiedzi dotyczących określenia fazy choroby, nawiązania kontaktu wzrokowego lub ustalenia diagnozy może wynikać z niewłaściwego zrozumienia roli komunikacji niewerbalnej w kontekście opieki nad podopiecznymi. Odczytywanie komunikatów niewerbalnych w rzeczywistości ma kluczowe znaczenie dla wyczucia emocji danej osoby, które są podstawą do dalszych kroków, ale nie zaspokaja specyficznych potrzeb związanych z innymi aspektami opieki. Określenie fazy choroby wymaga zazwyczaj bardziej systematycznego podejścia, obejmującego szczegółowe badania kliniczne oraz historię medyczną pacjenta, podczas gdy umiejętności komunikacji niewerbalnej mogą tylko wspierać ten proces, ale nie go zastępować. Nawiązanie kontaktu wzrokowego, choć istotne w kontekście budowania relacji, nie jest bezpośrednią umiejętnością odczytywania emocji, a raczej elementem komunikacji interpersonalnej. Ustalenie diagnozy to proces bardziej złożony, który opiera się na wiedzy medycznej oraz analizie objawów, a nie jedynie na obserwacji sygnałów niewerbalnych. W praktyce, błędem jest poleganie na powierzchownych wnioskach z niewerbalnych sygnałów, co może prowadzić do nieprawidłowych interpretacji i zaburzenia w procesie diagnostycznym. Oczekiwanie, że odczytanie komunikacji niewerbalnej samo w sobie wystarczy do podjęcia decyzji klinicznych, jest uproszczeniem i może prowadzić do błędnych wniosków.

Pytanie 22

Muzykoterapię stosuje się u pacjentów cierpiących na schizofrenię w trakcie leczenia w szpitalu?

A. po farmakologicznym ustąpieniu objawów psychotycznych

B. z chwilą rozpoczęcia terapii

C. standardowo przed wypisaniem z oddziału

D. wyłącznie przed rozpoczęciem całościowego leczenia

Stosowanie muzykoterapii w leczeniu pacjentów ze schizofrenią w momencie, gdy objawy psychotyczne są obecne, może prowadzić do nieefektywności oraz frustracji zarówno dla pacjenta, jak i terapeuty. Pierwsze dwie odpowiedzi sugerują rozpoczęcie terapii bez odpowiedniego wyciszenia objawów psychotycznych, co jest niezgodne z praktykami opartej na dowodach. Muzykoterapia wymaga od pacjenta otwartości i umiejętności nawiązania kontaktu, co jest znacznie utrudnione, gdy pacjent doświadcza silnych objawów psychotycznych. Dlatego standardowe wprowadzenie terapii przed wyjściem z oddziału, czy też wyłącznie przed rozpoczęciem kompleksowego leczenia, nie uwzględnia kluczowego etapu stabilizacji stanu psychicznego pacjenta. Takie podejście prowadzi do błędnego wniosku, że terapia muzyczna może zastąpić terapię farmakologiczną, co jest poważnym nieporozumieniem. Muzykoterapia powinna być traktowana jako uzupełnienie terapii farmakologicznej, a nie jej zamiennik. Kluczowe jest zrozumienie, że każda terapia powinna być dostosowana do aktualnego stanu pacjenta oraz jego indywidualnych potrzeb. Koncentracja na terapiach alternatywnych przed osiągnięciem stabilizacji może zaszkodzić pacjentowi, co pokazuje potrzebę edukacji w zakresie psychoterapii w kontekście leczenia zaburzeń psychicznych.

Pytanie 23

Zajęcia z obszaru samodzielnego poruszania się, z naciskiem na techniki ochrony twarzy i kończyn, są nieodłącznym elementem terapii osób

A. korzystających z wózków inwalidzkich

B. niesłyszących

C. z problemami integracji sensomotorycznej

D. niewidomych

Zajęcia z zakresu samodzielnej lokomocji są kluczowe w terapii osób niewidomych, ponieważ pomagają im adaptować się do otoczenia oraz rozwijać umiejętności niezbędne do poruszania się w różnych warunkach. Techniki ochraniające twarz i kończyny są istotne, ponieważ osoby niewidome często nie są w stanie dostrzegać przeszkód na swojej drodze, co zwiększa ryzyko urazów. Przykładami takich technik mogą być nauka korzystania z laski, która nie tylko pomaga w orientacji przestrzennej, ale także chroni przed uderzeniami. Standardy rehabilitacji osób niewidomych, takie jak zasady opracowane przez organizacje takie jak World Blind Union, podkreślają znaczenie takich zajęć w kontekście niezależności życiowej i bezpieczeństwa. W praktyce, umiejętności te pozwalają osobom niewidomym na bezpieczne poruszanie się w domu, w miejscach publicznych czy w nieznanym terenie, co wpływa na ich równowagę emocjonalną oraz poczucie własnej wartości.

Pytanie 24

Która z wypowiedzi terapeuty stanowi przykład konstruktywnej informacji zwrotnej w odniesieniu do podopiecznego, który używa wulgaryzmów wobec innych?

A. Proszę nie używać brzydkich słów. Jeśli nie zmieni Pan swojego zachowania, nie zapraszam na kolejne zajęcia.

B. Jest Pan niegrzeczny wobec innych i przeszkadza Pan w prowadzeniu zajęć. Proszę więcej nie przychodzić.

C. Obraża Pan innych ludzi, uważam, że to negatywnie wpływa na atmosferę zajęć. Proszę zaprzestać używania wulgarnych wyrażeń.

D. Pan ciągle przeklina, co denerwuje pozostałych uczestników zajęć. Dlaczego Pan tak się zachowuje?

Niektóre wypowiedzi terapeuty nie spełniają kryteriów konstruktywnej informacji zwrotnej ze względu na swoje negatywne sformułowanie oraz brak zrozumienia kontekstu sytuacji. Na przykład, zwrot "Proszę nie przeklinać. Jeśli nie zmieni Pan swojego zachowania, proszę już więcej nie przychodzić do mnie na zajęcia." jest problematyczny, ponieważ nie tylko wyraża wyraźny zakaz, ale także stawia ultimatum, co może prowadzić do frustracji i zamknięcia na dalszą komunikację. Takie podejście może zniechęcać podopiecznego do otwartości i refleksji nad swoim zachowaniem, co jest kluczowe w procesie terapeutycznym. Podobnie, stwierdzenie "Pan przeklina cały czas, to denerwuje pozostałych uczestników zajęć. Dlaczego Pan zachowuje się tak niegrzecznie?" opiera się na ocenie moralnej i może być odebrane jako atak na osobowość uczestnika, co jest mało konstruktywne. Wywołuje to obronne zachowania, a nie sprzyja zmianom. Wypowiedź "Jest Pan arogancki wobec innych ludzi i przeszkadza Pan w prowadzeniu zajęć. Proszę więcej nie przychodzić." również nie dostarcza informacji o wpływie zachowania na innych, a zamiast tego osądza postawę uczestnika. Tego typu krytyka może prowadzić do alienacji i braku zrozumienia, zamiast do konstruktywnej zmiany. Kluczowe w pracy terapeutycznej jest dążenie do zrozumienia istoty problemu oraz promowanie rozwoju osobistego poprzez odpowiednio sformułowane informacje zwrotne, które nie tylko wskazują na problem, ale także zachęcają do autorefleksji i rozwoju.

Pytanie 25

Jakiego typu biblioterapię zastosował terapeuta, który w domu pomocy społecznej korzystał z kroniki, aby wspomnieć przeszłość mieszkańców?

A. Relaksacyjną

B. Reedukacyjną

C. Reminescencyjną

D. Resocjalizacyjną

Reminescencyjna biblioterapia jest techniką, która ma na celu wspomaganie osób w przypominaniu sobie ważnych wydarzeń z przeszłości, co może przyczynić się do poprawy ich samopoczucia psychicznego. W kontekście terapeutycznym, wykorzystanie kroniki do wspomnień pozwala mieszkańcom domu pomocy społecznej na odnowienie relacji z własną tożsamością oraz historią. Tego rodzaju działania są szczególnie istotne w pracy z osobami starszymi, które mogą zmagać się z problemami związanymi z pamięcią lub poczuciem zagubienia. Przykładem praktycznego zastosowania reminescencyjnej biblioterapii może być organizowanie sesji, w trakcie których uczestnicy wspólnie przeglądają zdjęcia i dokumenty, a następnie dzielą się własnymi wspomnieniami. Takie zajęcia nie tylko stymulują aktywność umysłową, ale także sprzyjają integracji społecznej i budowaniu relacji między uczestnikami. Warto zaznaczyć, że reminescencyjna biblioterapia wpisuje się w standardy pracy z osobami w podeszłym wieku, akcentując znaczenie pamięci i doświadczenia życiowego jako cennych zasobów.

Pytanie 26

W trakcie terapii, wskazanie metod i technik terapeutycznych, które mają na celu realizację ustalonych zadań, zgodnych z potrzebami i umiejętnościami pacjenta, dokonuje się na etapie

A. planowania działań terapeutycznych

B. realizacji zaplanowanych zajęć

C. diagnozy terapeutycznej

D. ustalania celów terapii

Wybranie odpowiedzi dotyczącej określenia celów terapii może prowadzić do nieporozumień dotyczących struktury procesu terapeutycznego. Określenie celów jest kluczowym, ale wczesnym etapem, gdzie terapeuta i pacjent wspólnie identyfikują, co chcą osiągnąć. Cele te są jedynie ogólnym kierunkiem działania i nie precyzują metod ani technik, które zostaną użyte w terapii. Prowadzenie planowych zajęć to kolejny ważny aspekt, jednak koncentruje się na realizacji ustalonego już planu, a nie na jego tworzeniu. Z kolei diagnoza terapeutyczna jest istotna w kontekście ustalenia stanu pacjenta oraz zrozumienia jego problemów, ale nie jest momentem, w którym dobierane są konkretne metody działania. Wspomaganie pacjenta nie polega jedynie na diagnozie czy określeniu celów, ale na tworzeniu dostosowanego planu działań, który może ewoluować w odpowiedzi na zmiany w terapii. W praktyce, nieprawidłowe zrozumienie tych etapów może skutkować niewłaściwym doborem technik, co prowadzi do ograniczonej efektywności terapeutycznej i frustracji zarówno ze strony pacjenta, jak i terapeuty. Właściwe zrozumienie etapów terapii jest kluczowe dla osiągnięcia sukcesu terapeutycznego i wymaga od terapeutów ciągłej edukacji oraz refleksji nad własną praktyką.

Pytanie 27

Test Rysowania Zegara służy do identyfikacji

A. poziomu niepełnosprawności intelektualnej u dzieci.

B. zaburzeń o podłożu demencyjnym u osób starszych.

C. zdolności manualnej u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym.

D. umiejętności społecznych u dorosłych z autyzmem.

Test Rysowania Zegara jest narzędziem diagnostycznym, które jest szczególnie skuteczne w ocenie zaburzeń o charakterze demencji u seniorów. Narzędzie to jest oparte na zadaniu polegającym na narysowaniu zegara, co pozwala na ocenę zdolności poznawczych pacjenta, takich jak pamięć, orientacja przestrzenna oraz zdolność do planowania i organizacji. Na przykład, podczas testu wykrywa się problemy z rozpoznawaniem cyfr, ich rozmieszczeniem na tarczy zegara oraz poprawnym wskazaniem godziny, co może wskazywać na problemy neurologiczne związane z demencją. Test ten jest często wykorzystywany w praktyce klinicznej, a jego wyniki mogą być zestawiane z innymi narzędziami diagnostycznymi, co pozwala na dokładniejsze rozpoznanie stanu zdrowia pacjenta. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), stosowanie takich testów jest fundamentem w procesie diagnostycznym i monitorowania pacjentów z demencją.

Pytanie 28

Przygotowując zestawienie problemów pacjenta po udarze mózgu o charakterze niedokrwiennym, terapeuta zajęciowy zauważył zespół zaniedbywania połowiczego, który odnosi się do

A. braku możliwości wykonywania zamierzonych ruchów kończyną niedowładną

B. lekceważenia porażonej części ciała

C. utraty czucia po jednej stronie ciała

D. nadmiernego napięcia mięśni po stronie dotkniętej porażeniem

Zespół zaniedbywania połowiczego (ang. hemispatial neglect) jest deficytem poznawczym, który polega na ignorowaniu bodźców po stronie ciała przeciwnej do uszkodzenia mózgu, najczęściej występującego po udarze mózgu w obszarze prawym. Pacjenci z tym zespołem nie tylko nie zauważają obiektów znajdujących się po stronie porażonej, ale również mają trudności z dotykaniem, patrzeniem czy wykonaniem ruchów w tym kierunku. W praktyce terapeutycznej, zrozumienie tego zjawiska jest kluczowe, aby skutecznie planować rehabilitację. Przykładowo, terapeuci zajęciowi mogą wprowadzać ćwiczenia, które zwiększają świadomość ciała po stronie porażonej, takie jak wykorzystanie luster do stymulacji percepcji tej strony. Ponadto, zastosowanie strategii redystrybucji uwagi, takich jak techniki skanowania wzrokowego, może pomóc pacjentom w lepszym dostrzeganiu i angażowaniu się w otoczenie, co jest zgodne z najlepszymi praktykami rehabilitacyjnymi oraz standardami opieki neurologicznej.

Pytanie 29

Jaką skalę powinno się wykorzystać przy ocenie podstawowych aktywności życia codziennego u pacjenta po urazie rdzenia kręgowego?

A. Nortona

B. Katza

C. Folsteina

D. Wechslera

Skala Katza to naprawdę fajne narzędzie, które ocenia, jak radzimy sobie w codziennym życiu, zwłaszcza dla pacjentów z uszkodzeniem rdzenia kręgowego. Dzięki niej możemy zobaczyć, na jakim poziomie jesteśmy w takich sprawach jak kąpiel, ubieranie się, jedzenie czy korzystanie z toalety. To ważne, bo wiedząc, co pacjent potrafi, możemy lepiej dopasować program rehabilitacyjny do jego potrzeb. Na przykład, jeżeli ktoś ma problemy z ubieraniem się, to rehabilitacja może skupić się na poprawie ruchów rąk. W sumie, systematyczna ocena ADL za pomocą tej skali jest kluczowa, bo pozwala monitorować postępy i ułatwia podejmowanie decyzji o dalszej rehabilitacji. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, co tylko potwierdza, jak ważne jest stosowanie tej metody.

Pytanie 30

Jaką metodę komunikacji alternatywnej może wykorzystać terapeuta zajęciowy, aby porozumieć się z dzieckiem, które nie mówi i ma zdiagnozowany autyzm wczesnodziecięcy?

A. Fonogesty

B. Piktogramy

C. Alfabet Lorma

D. Znaki daktylograficzne

Znaki daktylograficzne, fonogesty oraz alfabet Lorma to techniki komunikacyjne, które, choć mogą być użyteczne w określonych kontekstach, nie są optymalnymi narzędziami dla dzieci z autyzmem wczesnodziecięcym, które nie mówią. Znaki daktylograficzne opierają się na systemie literowym, co może być zbyt skomplikowane dla dzieci, które dopiero uczą się podstaw komunikacji. W sytuacji, gdy dziecko nie ma jeszcze rozwiniętych umiejętności manualnych lub nie potrafi jeszcze czytać, takie podejście może prowadzić do frustracji. Fonogesty, będące połączeniem gestów i dźwięków, również mogą nie być wystarczająco intuicyjne dla dzieci, które zmagają się z prostą ekspresją emocji czy potrzeb. Z kolei alfabet Lorma, który wykorzystuje dotyk do komunikacji, może być zbyt abstrakcyjny i wymaga znajomości specyficznych gestów, co może być wyzwaniem dla dziecka z autyzmem. W kontekście terapii zajęciowej najważniejszym celem jest stworzenie skutecznego i dostosowanego do potrzeb dziecka systemu komunikacyjnego, a piktogramy zapewniają wizualne wsparcie, które jest bardziej zrozumiałe i przystępne dla dzieci z autyzmem. Dlatego kluczowe jest unikanie technik, które mogą wprowadzać dodatkowe trudności w komunikacji, a zamiast tego skoncentrować się na metodach, które wspierają zrozumienie i wyrażenie siebie.

Pytanie 31

Wynik 6 punktów w skali Katza zapisany w dokumentacji osoby korzystającej z domu pomocy społecznej dla seniorów wskazuje, że

A. u podopiecznego występuje duże ryzyko upadków podczas samodzielnego poruszania się

B. podopieczny zmaga się z poważnymi odleżynami

C. podopieczny ma zdolności do wykonywania podstawowych czynności życiowych

D. podopieczny ma znaczące trudności w wykonywaniu podstawowych czynności życiowych

Wynik 6 punktów w skali Katza jest wskaźnikiem, który sugeruje, że podopieczny jest sprawny w zakresie podstawowych czynności życiowych. Skala Katza ocenia zdolności osób starszych do samodzielnego funkcjonowania w codziennych czynnościach, takich jak kąpiel, ubieranie się, korzystanie z toalety, przemieszczanie się oraz jedzenie. Osiągnięcie 6 punktów oznacza, że podopieczny ma zapewnioną niezależność w tych obszarach, co jest kluczowe dla jego samopoczucia psychicznego i fizycznego. W praktyce, osoby, które zachowują sprawność w codziennych czynnościach, są mniej narażone na izolację społeczną i mają większe możliwości aktywności fizycznej i społecznej, co przyczynia się do ich lepszego zdrowia. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami WHO, które podkreślają znaczenie aktywności i jakości życia w starzejących się populacjach. Warto dążyć do utrzymania i wspierania sprawności podopiecznych, co przekłada się na ich poczucie autonomii i satysfakcji z życia.

Pytanie 32

Zgodnie z regulacjami Ministra Pracy i Polityki Społecznej dotyczącymi środowiskowych domów samopomocy, zajęcia z uczestnikami powinny odbywać się przynajmniej 5 dni w tygodniu, każdego dnia przez minimum

A. 8 godzin

B. 5 godzin

C. 6 godzin

D. 7 godzin

Wybór 5, 7 lub 8 godzin jako minimalnych wymagań dotyczących czasu trwania zajęć jest błędny, ponieważ nie odzwierciedla rzeczywistej regulacji określonej w przepisach dotyczących środowiskowych domów samopomocy. Ustanowienie 5 godzin jako minimum może prowadzić do niedostatecznego wsparcia uczestników, co jest sprzeczne z celem tych placówek, które powinny oferować intensywne i systematyczne wsparcie. Z kolei wybór 7 lub 8 godzin mógłby sugerować, że wymagania są bardziej rygorystyczne, co w praktyce może być trudne do zrealizowania, zwłaszcza w kontekście zarządzania personelem oraz ich obciążeniem. W praktyce, zbyt długie godziny zajęć mogą prowadzić do wypalenia zawodowego pracowników, co negatywnie wpływa na jakość wsparcia. Dlatego kluczowe jest, aby organizacje dostosowały się do wytycznych 6-godzinnych, które umożliwiają równowagę pomiędzy intensywnością zajęć a możliwościami systemu wsparcia. Warto również zauważyć, że niektóre placówki mogą mieć tendencję do wprowadzania bardziej elastycznych rozwiązań, co w przypadku 5 godzin może być zrozumiałe, jednak nie powinno to odbywać się kosztem jakości usług.

Pytanie 33

Zgodnie z regulacją Ministra Gospodarki, Pracy oraz Polityki Społecznej dotyczącą warsztatów terapii zajęciowej, dokumentacja odnosząca się do uczestnika warsztatu powinna zawierać dane dotyczące

A. współpracy z pracownikiem socjalnym

B. współpracy z rodziną uczestnika

C. osiągniętego wykształcenia

D. historii leczenia psychiatrycznego

Niepoprawne odpowiedzi wskazują na błędne postrzeganie kluczowych aspektów dokumentacji uczestników warsztatów terapii zajęciowej. Współpraca z pracownikiem socjalnym, mimo że istotna, nie jest priorytetową informacją, jaką powinno się zawrzeć w dokumentacji, ponieważ to nie pracownik socjalny, lecz rodzina jest najbliższym wsparciem dla uczestnika. Posiadane wykształcenie, choć może mieć wpływ na możliwości zatrudnienia uczestnika po terapii, nie jest fundamentalnym elementem, który powinien znaleźć się w dokumentacji. Historia leczenia psychiatrycznego, mimo że jest ważna dla zrozumienia stanu zdrowia uczestnika, nie powinna dominować w kontekście warsztatów terapii zajęciowej, które koncentrują się na aktywizacji społecznej i zawodowej. Wiele osób myli znaczenie dokumentacji terapeutycznej, postrzegając ją jako zbiór faktów dotyczących przeszłości uczestnika, a nie jako narzędzie do budowania przyszłości. Kluczowe dla efektywności terapii jest tworzenie środowiska, w którym uczestnik czuje się wspierany przez najbliższe osoby, a współpraca z rodziną staje się nieodłącznym elementem tej dynamiki. W przeciwnym razie, podejście terapeutyczne może być niekompletne, co prowadzi do ograniczenia potencjału uczestnika w osiąganiu zamierzonych celów rehabilitacyjnych.

Pytanie 34

Techniki zdarta płyta oraz jujitsu stanowią metody wspierające

A. delikatny styl negocjacji

B. asertywną odmowę

C. udzielanie informacji zwrotnej

D. aktywne słuchanie

Zastosowanie technik takich jak zdarta płyta i jujitsu w kontekście asertywnej odmowy polega na efektywnym wyrażaniu własnych potrzeb i granic przy jednoczesnym zachowaniu szacunku dla drugiej strony. Zdarta płyta to technika, która polega na powtarzaniu swojego stanowiska w sposób spokojny i konsekwentny, co pozwala na unikanie manipulacji czy presji. Jujitsu natomiast w negocjacjach odnosi się do wykorzystania siły i argumentów drugiej strony w sposób, który pozwala osiągnąć swoje cele bez konfrontacji. Przykładem zastosowania tej strategii może być sytuacja, w której podczas negocjacji sprzedaży, klient jasno wyraża swoje oczekiwania, a sprzedawca, stosując te techniki, potrafi odmówić, nie tracąc przy tym profesjonalizmu i nie eskalując konfliktu. Jest to zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie komunikacji interpersonalnej, które podkreślają znaczenie asertywności jako kluczowego elementu skutecznego rozwiązywania konfliktów.

Pytanie 35

Aby poprawić umiejętności istotne w relacjach międzyludzkich, terapeuta zajęciowy powinien przeprowadzić trening w zakresie

A. lekowym

B. umiejętności interpersonalnych

C. umiejętności wychowawczych

D. budżetowym

Umiejętności interpersonalne są kluczowym elementem w pracy terapeuty zajęciowego z podopiecznymi, szczególnie tymi z zaburzeniami psychicznymi. Terapeuta powinien dążyć do rozwijania umiejętności komunikacji, empatii i współpracy, co umożliwia mieszkańcom skuteczniejsze interakcje z innymi. Trening umiejętności interpersonalnych obejmuje różnorodne techniki, takie jak odgrywanie ról, ćwiczenia w grupach oraz symulacje sytuacji codziennych, co wspiera rozwój społeczny i emocjonalny uczestników. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta organizuje sesje grupowe, gdzie podopieczni uczą się wyrażania swoich uczuć i myśli w bezpiecznym środowisku. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) oraz najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej, rozwijanie umiejętności społecznych jest niezbędne dla poprawy jakości życia osób z zaburzeniami psychicznymi. Takie podejście nie tylko poprawia ich zdolności do nawiązywania relacji, ale także zwiększa ich niezależność oraz integrację społeczną.

Pytanie 36

Z jakim specjalistą powinien współpracować terapeuta zajęciowy, gdy jego podopieczny w trudnych sytuacjach doświadcza jąkania?

A. Logopedą

B. Otolaryngologiem

C. Neurologiem

D. Fizjoterapeutą

Logopeda jest specjalistą, który zajmuje się diagnozowaniem oraz terapią zaburzeń mowy i komunikacji, w tym jąkania. W sytuacjach stresowych, które mogą potęgować problemy z płynnością mowy, terapeuta zajęciowy powinien współpracować z logopedą, aby zapewnić wszechstronną pomoc swojemu podopiecznemu. Logopeda może wprowadzić techniki, które pomogą zmniejszyć objawy jąkania, takie jak ćwiczenia oddechowe, techniki relaksacyjne oraz strategie radzenia sobie w trudnych sytuacjach komunikacyjnych. Przykładem może być zastosowanie metody Fluent Speech, która koncentruje się na płynności mowy poprzez naukę rytmu i intonacji. Dobre praktyki terapeutyczne zalecają współpracę interdyscyplinarną, gdzie terapeuta zajęciowy i logopeda łączą swoje kompetencje, aby stworzyć spersonalizowany program terapeutyczny, co w konsekwencji może znacząco poprawić jakość życia podopiecznego. Warto również zwrócić uwagę na aspekty emocjonalne związane z jąkaniem oraz włączyć elementy wsparcia psychologicznego, co może być realizowane przez psychologa w ramach zespołu terapeutycznego.

Pytanie 37

Jakiego rodzaju biblioterapia jest wskazana w zajęciach socjoterapeutycznych dla dzieci pochodzących z rodzin dysfunkcyjnych?

A. Reminiscencyjna

B. Instytucjonalna

C. Kliniczna

D. Wychowawcza

Wybór biblioterapii wychowawczej w kontekście zajęć socjoterapeutycznych dla dzieci z rodzin dysfunkcyjnych jest uzasadniony, ponieważ ten rodzaj terapii skupia się na rozwijaniu umiejętności społecznych, emocjonalnych oraz poznawczych uczestników. Biblioterapia wychowawcza polega na wykorzystaniu literatury w celu przekazania wartości i norm społecznych, co jest kluczowe dla dzieci, które mogą nie mieć ich stabilnych wzorców w swoim otoczeniu. Przykładowo, poprzez czytanie opowiadań, w których bohaterowie pokonują trudności, dzieci uczą się radzenia sobie z emocjami i nawiązywania relacji z innymi. W praktyce, terapeuci mogą organizować grupowe dyskusje na temat przeczytanych książek, co pozwala dzieciom wyrażać swoje myśli i uczucia w bezpiecznym środowisku. Tego rodzaju podejście sprzyja integracji grupowej, a także sprzyja budowaniu zaufania i empatii wśród uczestników, co jest niezbędne w pracy z dziećmi z trudnych środowisk. Dodatkowo, biblioterapia wychowawcza jest zgodna z standardami programów interwencyjnych, które podkreślają znaczenie angażowania dzieci w aktywności, które rozwijają ich umiejętności interpersonalne oraz zdolność do samodzielnego myślenia.

Pytanie 38

Jakie materiały oraz narzędzia powinien uwzględnić terapeuta, planując scenariusz zajęć z klasycznego decoupage'u?

A. papier czerpany, podkładówkę, klajster

B. papier ozdobny, lakier, klej w sztyfcie

C. serwetki papierowe, werniks, klej wodny

D. bibułę pergaminową, temperę, wikol

Serwetki papierowe, werniks i klej wodny to podstawowe materiały, które powinien wykorzystać terapeuta w scenariuszu zajęć z decoupage klasycznego. Serwetki papierowe oferują dużą różnorodność wzorów i kolorów, co umożliwia uczestnikom rozwijanie kreatywności i wyrażanie siebie. Werniks jest kluczowym składnikiem, który nie tylko zabezpiecza gotowy projekt, ale także nadaje mu estetyczny wygląd, podkreślając kolory i wzory. Klej wodny, najczęściej stosowany w decoupage, jest idealny do łączenia serwetek z różnymi powierzchniami, ponieważ jest łatwy w użyciu i zapewnia dobrą przyczepność. Przykładem praktycznego zastosowania może być tworzenie ozdobnych pudełek czy ram na zdjęcia, gdzie te materiały pozwalają na uzyskanie trwałych i estetycznych efektów. Wystąpienie tych materiałów w zajęciach terapeutycznych wspiera nie tylko rozwój umiejętności manualnych, ale również pozytywnie wpływa na samopoczucie uczestników, angażując ich w proces twórczy. Dobrze dobrane materiały zgodne z zaleceniami branżowymi zapewniają bezpieczeństwo i komfort pracy, co jest niezbędne w kontekście terapeutów zajęciowych.

Pytanie 39

Aby zagwarantować ergonomiczne warunki pracy w pracowni malarskiej dla osób z ograniczeniami ruchowymi, terapeuta powinien

A. zmniejszyć liczbę narzędzi w pracowni do najniższego możliwego poziomu

B. utrzymać odpowiednią temperaturę w pracowni na poziomie 26°C

C. stworzyć miłą atmosferę wśród uczestników zajęć

D. umożliwić łatwy dostęp do materiałów oraz narzędzi malarskich

Umożliwienie swobodnego dostępu do materiałów i narzędzi malarskich jest kluczowym elementem zapewnienia ergonomicznych warunków pracy w pracowni malarskiej, zwłaszcza dla uczestników zajęć z niepełnosprawnością ruchową. Ergonomia, jako nauka zajmująca się dostosowaniem pracy do możliwości człowieka, podkreśla znaczenie komfortu oraz łatwości w poruszaniu się. Przykładem zastosowania tych zasad może być zorganizowanie przestrzeni roboczej w taki sposób, aby materiały były łatwo dostępne, np. umieszczając je w odpowiednich miejscach, które nie wymagają nadmiernego wysiłku czy zginania ciała. Ważne jest także, aby narzędzia były dostosowane do potrzeb użytkowników, co może obejmować m.in. stosowanie uchwytów ergonomicznych lub narzędzi o lżejszej konstrukcji. Zapewnienie takiego dostępu sprzyja nie tylko efektywności pracy, ale również zwiększa poczucie niezależności uczestników, co jest niezwykle istotne w terapii rehabilitacyjnej. Dobre praktyki wskazują, że przestrzenie robocze powinny być projektowane z myślą o użytkownikach, co znajduje odzwierciedlenie w standardach dotyczących dostępności i użyteczności przestrzeni dla osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 40

Na którym etapie procesu terapeutycznego odbywa się monitorowanie?

A. po ustaleniu celów terapii

B. po przeprowadzeniu terapii zgodnie z planem

C. po dobraniu metod i technik terapii zajęciowej

D. po zaplanowaniu interwencji terapeutycznych

Odpowiedzi, które nawiązują do wcześniejszych etapów w terapii, pokazują, że często jest nieporozumienie co do tego, jak te wszystkie etapy się układają. Jasne, że planowanie działań terapeutycznych i ustalanie celów jest istotne, ale to nie to jest sednem monitorowania. Planowanie to raczej etap przygotowania, który ma nas skierować w dobrą stronę. Bez działania nie ma co mówić o monitorowaniu. Metody w terapii zajęciowej też nie są bezpośrednio związane z monitorowaniem, one są bardziej o realizacji. Ważne jest, by zrozumieć, że monitorowanie to coś, co opiera się na konkretnych działaniach. Powinno się opierać na bieżącej ocenie tego, co udało się osiągnąć, a nie na spekulacjach o planach. W praktyce terapeutycznej zdarza się, że niektórzy terapeuci nie zauważają potrzeby bieżącego oceniania, co może prowadzić do stagnacji. Dlatego monitorowanie powinno być regularne i przemyślane, bo to jest klucz do skutecznej terapii.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej