Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik analityk
Kwalifikacja: CHM.04 - Wykonywanie badań analitycznych
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 02:34
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 02:52

Egzamin zdany!

Wynik: 31/40 punktów (77,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Odczynnikiem grupowym kationów IV grupy analitycznej jest

A.	H₂S w roztworze NH_3(aq) i NH₄Cl.
B.	roztwór HCl o stężeniu 2 mol/dm³.
C.	(NH₄)₂CO₃ w roztworze NH_3(aq) i NH₄Cl.
D.	H₂S w roztworze HCl o stężeniu 0,3 mol/dm³.

A. C.

B. A.

C. B.

D. D.

Wybór innej odpowiedzi zamiast węglanu amonu wskazuje na brak zrozumienia roli odczynników grupowych w analizie chemicznej. W przypadku niepoprawnych odpowiedzi, można zauważyć, że wiele osób myli odczynniki grupowe z innymi związkami chemicznymi, które nie mają podobnych właściwości wytrącających. Na przykład, niektóre z tych związków mogą być używane w innych procesach chemicznych, jednak nie wytrącają kationów IV grupy. Zrozumienie, że odczynniki grupowe mają kluczowe znaczenie dla separacji i identyfikacji kationów, jest fundamentem analizy chemicznej. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich nieprawidłowych wniosków, obejmują nieznajomość właściwości fizykochemicznych poszczególnych związków oraz ich zastosowania w praktycznych procedurach laboratoryjnych. Warto zwrócić uwagę na znaczenie węglanu amonu w praktyce, który umożliwia skuteczną identyfikację i separację kationów. Właściwe podejście do stosowania odczynników grupowych jest kluczowe dla uzyskania rzetelnych wyników w analizie chemicznej.

Pytanie 2

Bufor amonowy to system kwasowo-zasadowy złożony z wodnego roztworu

A. amoniaku oraz octanu amonu

B. amoniaku oraz kwasu solnego

C. amoniaku i chlorku amonu

D. azotanu(V) amonu i kwasu solnego

Bufor amonowy to układ kwasowo-zasadowy, w którym amoniak (NH3) działa jako zasada, a chlorek amonu (NH4Cl) pełni rolę kwasu. Takie połączenie jest istotne z punktu widzenia chemii analitycznej oraz biologii, gdzie utrzymanie stabilnego pH jest kluczowe dla wielu reakcji biochemicznych. Amoniak, poprzez swoje zdolności do akceptowania protonów, neutralizuje nadmiar kwasów, natomiast chlorek amonu, oddając protony, neutralizuje zasady. Przykładem zastosowania buforów amonowych jest ich użycie w procesach biotechnologicznych, gdzie stabilne pH jest niezbędne do optymalizacji wzrostu mikroorganizmów. W codziennej praktyce laboratoryjnej, rozwiązania buforowe oparte na amoniaku są szeroko stosowane w titracji, gdzie precyzyjna kontrola pH ma kluczowe znaczenie dla uzyskania wiarygodnych wyników. Warto również zauważyć, że bufor amonowy jest zgodny z normami dotyczącymi analizy chemicznej, takimi jak ISO 17025, które podkreślają znaczenie precyzyjnych metod analitycznych i kontrolowania warunków reakcji.

Pytanie 3

Toksyczność względną zanieczyszczeń opisuje wzór:
Korzystając z danych z tabeli, oblicz toksyczność względną węglowodorów.

Zanieczyszczenia emitowane do ekosystemu powietrza	NDS [ppm]
CO	40,0
C_xH_y	19,3
SO₂	1,4
NO_x	0,5

A. 1

B. 2

C. 80

D. 28

Poprawna odpowiedź to 2, co oznacza, że wzór na toksyczność względną Z = NDSCO / NDSCxH pozwala na oszacowanie, jak wiele razy jedno zanieczyszczenie jest mniej toksyczne od drugiego. W przypadku węglowodorów, ich toksyczność jest określona na podstawie najwyższych dopuszczalnych stężeń (NDS) dla tych substancji. Stosunek NDS tlenku węgla do NDS węglowodorów wynosi około 2, co wskazuje, że węglowodory są dwukrotnie bardziej toksyczne w porównaniu do tlenku węgla. Taki sposób analizy jest niezwykle istotny w kontekście oceny ryzyka związanego z zanieczyszczeniami środowiska. Na przykład, w przemyśle chemicznym, takie obliczenia pozwalają na efektywne zarządzanie emisjami i minimalizowanie negatywnego wpływu na zdrowie ludzkie oraz ekosystemy. Warto podkreślić, że znajomość tych wzorów jest kluczowa w procesie projektowania systemów monitorowania zanieczyszczeń oraz w tworzeniu odpowiednich regulacji i standardów ochrony środowiska.

Pytanie 4

Wykonano jodometryczne oznaczenie zawartości kwasu askorbinowego dla 4 próbek tabletek witaminy C, uzyskując wyniki:
Na podstawie informacji zawartych w opisie i wyników analizy można stwierdzić, że zawartość witaminy C

Opis
Na opakowaniach tabletek witaminy C producenci deklarują zawartość 200 mg kwasu askorbinowego.
Zgodnie z normą odchylenia od deklarowanej zawartości substancji leczniczej nie mogą przekraczać ±10% dla tabletek o zawartości poniżej 100 mg i ±5% dla tabletek o deklarowanej zawartości 100 mg i więcej.

Próbka	1	2	3	4
Zawartość kwasu askorbinowego	198,5 mg	211 mg	201 mg	205 mg

A. nie jest zgodna z normą tylko dla próbki 2.

B. jest zgodna z normą dla wszystkich próbek.

C. jest zgodna z normą tylko dla próbek 1 i 3.

D. nie jest zgodna z normą dla próbek 2 i 4.

Wiele osób błędnie interpretuje wyniki analizy zawartości witaminy C w suplementach diety, co prowadzi do mylnych wniosków. Na przykład, nieprawidłowe podejście do oceny próbki 2, która wykazuje wartość 211 mg, często skutkuje stwierdzaniem, że jest ona zgodna z normą. To błędne myślenie wynika z braku zrozumienia, jak ważne są normy jakościowe. Należy pamiętać, że normy te są ustalane z myślą o bezpieczeństwie konsumentów oraz skuteczności preparatów. Wartości takie jak 190 mg do 210 mg dla witaminy C to wynik obliczeń opartych na deklarowanej zawartości i zasadach tolerancji. Próbka 2 przekraczająca 210 mg wskazuje na potencjalne problemy w procesie produkcji lub niewłaściwe oznakowanie. Dodatkowo, twierdzenie, że inne próbki (1, 3 i 4) też mogą nie być zgodne, jest mylne, ponieważ wyniki tych próbek powinny być analizowane indywidualnie. Utrzymanie standardów jakości jest niezbędne do zapewnienia, że suplementy dostarczają deklarowanej ilości składników aktywnych, a to w konsekwencji wpływa na zdrowie konsumentów. Zrozumienie tych norm jest kluczowe dla każdej osoby zajmującej się analizą chemiczną, a także dla przemysłu suplementów diety.

Pytanie 5

W procedurze wykrywania cukrów stosowane są następujące. Wymienione związki chemiczne służą do sporządzenia odczynników

CuSO₄·5H₂O, NaOH, C₂H₄O₂(COO)₂NaK, H₂SO₄.

A. Luffa- Schoorla.

B. Carreza.

C. Fehlinga.

D. Tollensa.

Odpowiedź "Fehlinga" jest poprawna, ponieważ odczynnik Fehlinga jest jednym z najczęściej stosowanych reagentów w analizie chemicznej do wykrywania aldehydów, a przede wszystkim cukrów redukujących. Składniki odczynnika Fehlinga to siarczan miedzi(II) (CuSO4·5H2O) oraz zasada sodowa (NaOH), które w połączeniu z winianem sodowo-potasowym (C4H4O6(COO)2NaK) wytwarzają intensywnie niebieski roztwór. W wyniku działania tego odczynnika na cukry redukujące dochodzi do ich utlenienia, co objawia się zmianą koloru na ceglastoczerwony. Praktyczne zastosowanie odczynnika Fehlinga znajduje się nie tylko w laboratoriach analitycznych, ale również w przemyśle spożywczym do analizy jakości produktów zawierających węglowodany. Warto też zaznaczyć, że stosowanie tego odczynnika jest zgodne z dobrymi praktykami laboratoryjnymi, co czyni go standardowym narzędziem w analizach chemicznych.

Pytanie 6

W świadectwie jakości roztworu amoniaku cz. podana jest informacja: zawartość amoniaku 30÷32% m/m Uwzględniając informacje zawarte w tabeli, określ gęstość tego roztworu w temperaturze 20°C.

Zależność gęstości roztworu amoniaku od stężenia w 20°C
% wagowy	1	6	10	16	20	26	30
gęstość [g/cm³]	0,9939	0,9730	0,9575	0,9362	0,9229	0,9040	0,8920

A. 0,886 g/cm3 ÷0,892 g/cm3

B. 0,892 g/cm3 ÷ 0,923 g/cm3

C. 0,866 g/cm3 ÷ 0,923 g/cm3

D. 0,904 g/cm3 ÷ 0,892 g/cm3

W przypadku udzielenia odpowiedzi, która nie jest zgodna z rzeczywistością, istotne jest zrozumienie, dlaczego taka odpowiedź mogła być uznana za właściwą. Wiele osób może błędnie zakładać, że gęstość roztworu amoniaku może być oszacowana na podstawie intuicji lub ogólnych informacji, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. W rzeczywistości, każda substancja chemiczna ma swoją specyficzną gęstość, która zmienia się w zależności od stężenia i temperatury. W przypadku amoniaku, niewłaściwe podejście do obliczeń gęstości lub brak odniesienia do aktualnych tabel gęstości może prowadzić do znaczących błędów, co ma swoje konsekwencje w praktycznych zastosowaniach, takich jak przygotowywanie roztworów do reakcji chemicznych czy procesów przemysłowych. Ponadto, pomijanie tak istotnych szczegółów, jak zakres gęstości, prowadzi do poglądów, które są niezgodne z danymi empirycznymi oraz normami branżowymi. Dlatego tak ważne jest, aby stosować się do zaleceń i wskazówek zawartych w literaturze oraz standardach, co pozwala na uniknięcie błędów i nieporozumień w pracy laboratoryjnej.

Pytanie 7

Czym jest efekt wspólnego jonu?

A. osadzanie się na powierzchni osadu jonów ujemnych, które nie są częścią składu osadu.

B. osadzanie się na powierzchni osadu jonów ujemnych oraz dodatnich, które nie są częścią składu osadu.

C. zmniejszenie rozpuszczalności osadu spowodowane obecnością jonu wspólnego z osadem.

D. wzrost rozpuszczalności osadu spowodowany obecnością jonu wspólnego z osadem.

Efekt wspólnego jonu odnosi się do zjawiska, w którym obecność jonu wspólnego zmniejsza rozpuszczalność osadu w roztworze. Dzieje się tak, ponieważ dodanie jonu, który jest już obecny w osadzie, powoduje przesunięcie równowagi reakcji chemicznej w kierunku formowania osadu, co skutkuje jego większym wydzieleniem i mniejszą ilością rozpuszczonego osadu w roztworze. Przykładem może być osad siarczanu baru (BaSO4), którego rozpuszczalność zmniejsza się w obecności jonu barium (Ba²⁺) lub jonu siarczanowego (SO4²⁻). Praktyczne zastosowanie tego zjawiska znajduje się w chemii analitycznej, gdzie kontrolowanie rozpuszczalności osadów jest kluczowe w procesach separacji i oczyszczania substancji chemicznych. W przemyśle chemicznym oraz w badaniach laboratoryjnych znajomość efektu wspólnego jonu pozwala na optymalizację procesów krystalizacji oraz filtracji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zarządzania substancjami chemicznymi.

Pytanie 8

Oblicz ilość amoniaku w badanej próbce, jeśli do jej zmiareczkowania wykorzystano 20,0 cm³ roztworu HCl o stężeniu 0,1 mol/dm³.

A. 68 mg

B. 136 mg

C. 34 mg

D. 170 mg

Aby obliczyć zawartość amoniaku w próbce, należy najpierw zrozumieć zachodzącą reakcję chemiczną. Reakcja amoniaku (NH3) z kwasem solnym (HCl) przebiega zgodnie z równaniem: NH3 + HCl → NH4Cl. W tym przypadku zużyto 20,0 cm³ roztworu HCl o stężeniu 0,1 mol/dm³. Obliczamy ilość moli HCl: 0,1 mol/dm³ * 20,0 cm³ * (1 dm³/1000 cm³) = 0,002 mol. Ponieważ reakcja zachodzi w stosunku 1:1, oznacza to, że ilość moli amoniaku również wynosi 0,002 mol. Następnie, aby obliczyć masę amoniaku, używamy wzoru: masa = liczba moli * masa molowa. Masa molowa amoniaku wynosi 17 g/mol, więc masa NH3 = 0,002 mol * 17 g/mol = 0,034 g, co odpowiada 34 mg. Tego rodzaju analizy są istotne w laboratoriach chemicznych oraz przy monitorowaniu jakości środowiska, gdzie precyzyjna ilość substancji chemicznych ma kluczowe znaczenie. Użycie odpowiednich technik analitycznych i znajomość reakcji chemicznych pozwala na dokładne określenie składników próbki.

Pytanie 9

Roztwór tiocyjanianu amonu NH4SCN jest wykorzystywany jako titrant w oznaczaniu bromków przy użyciu metody miareczkowania?

A. kompleksometrycznego

B. argentometrycznego

C. bromianometrycznego

D. jodometrycznego

Mianowany roztwór tiocyjanianu amonu (NH4SCN) jest szeroko stosowany w analitycznej chemii jako titrant w metodzie argentometrycznej, która opiera się na reakcji wytrącania się soli srebra. W tej metodzie tiocyjanian amonu reaguje z jonami srebra, tworząc kompleks tiocyjanian srebra [Ag(SCN)]^{-}, co jest podstawą oznaczania stężenia bromków w badanym roztworze. Przykładem zastosowania jest oznaczanie bromków w wodzie pitnej lub w próbkach biologicznych, gdzie precyzyjna analiza zawartości bromków jest kluczowa dla oceny bezpieczeństwa zdrowotnego. Zgodnie z najlepszymi praktykami analitycznymi, użycie tiocyjanianu amonu jako titranta zapewnia dużą dokładność i powtarzalność pomiarów, co jest szczególnie ważne w laboratoriach zajmujących się kontrolą jakości. Warto także zaznaczyć, że metoda argentometryczna jest zgodna z normami ISO dotyczącymi analizy chemicznej, co podkreśla jej wiarygodność i zastosowanie w przemyśle. Dodatkowo, wiedza o tej metodzie jest niezbędna dla chemików analitycznych, którzy często pracują z różnymi halogenkami, w tym bromkami, w celu monitorowania ich stężenia w różnych matrycach.

Pytanie 10

Konduktometria to technika analityczna, która opiera się na pomiarze

A. przewodnictwa

B. gęstości

C. lepkości

D. stężenia

Konduktometria jest kluczową metodą analityczną, która opiera się na pomiarze przewodnictwa elektrycznego roztworów. Przewodnictwo elektryczne jest miarą zdolności roztworu do przewodzenia prądu, co jest ściśle związane z obecnością jonów w roztworze. W praktyce, konduktometria znajduje zastosowanie w wielu dziedzinach, takich jak chemia analityczna, biotechnologia czy kontrola jakości w przemyśle spożywczym. Przykładowo, pomiar przewodnictwa pozwala na szybkie określenie stężenia jonów w wodzie pitnej, co jest istotne z punktu widzenia ochrony zdrowia publicznego. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi, konduktometria jest również wykorzystywana do monitorowania procesów przemysłowych, w których obecność zanieczyszczeń jonowych może wpływać na jakość produktu. Zastosowanie konduktometrii wymaga znajomości zasadki, jakimi są odpowiednie kalibracje oraz optymalizacja warunków pomiarowych, co pozwala uzyskać wyniki o wysokiej precyzji i powtarzalności.

Pytanie 11

Zawartość chlorowodoru w próbce można obliczyć wg wzoru:

m_B = ^{C_A · V_A}⁄₁₀₀₀ · ^p_B⁄_{p_A} · M_B

w którym:
m_B – masa analizowanej substancji [g]
C_A – stężenie titranta [mol/dm³]
V_A – objętość titranta [cm³]
p_A i p_B – współczynniki stechiometryczne reakcji, odpowiednio titranta i substancji oznaczanej
M_B – masa molowa substancji oznaczanej; 36,46 g/mol
Do oznaczenia zużyto średnio 20,0 cm³ titranta, którego stężenie wynosiło 0,1000 mol/dm³.
Obliczono masę próbki, która wyniosła 0,07292 g.

Na podstawie zamieszczonych informacji określ, która reakcja chemiczna opisana równaniem była podstawą oznaczenia analitycznego.

A.	HCl + NaOH → NaCl + H₂O
B.	3HCl + Al(OH)₃ → AlCl₃ + 3H₂O
C.	2HCl + Na₂CO₃ → 2NaCl + H₂O + CO₂
D.	2HCl + Na₂B₄O₇ + 5H₂O → 4H₃BO₃ + 2NaCl

A. A.

B. D.

C. C.

D. B.

Błędne odpowiedzi, które wybrałeś, opierają się na nieporozumieniach dotyczących natury reakcji chemicznych oraz ich właściwości. Na przykład reakcje, które nie są neutralizacjami, jak reakcje redoks, nie zachowują się w ten sam sposób pod względem stężenia molowego reagentów. W przypadku reakcji redoks, zachodzi wymiana elektronów między reagentami, co nie jest istotne w kontekście równania neutralizacji, gdzie kluczowe jest jedynie połączenie kwasu i zasady w odpowiednich proporcjach. Często błędnie zakłada się, że reakcje te mają różne stosunki molowe, co prowadzi do mylnego wniosku, że reakcje nie mogą być uznane za neutralizujące. Warto również zauważyć, że w analizach chemicznych, aby uzyskać rzetelne wyniki, istotne jest przestrzeganie standardów dotyczących przygotowania roztworów oraz ich miareczkowania. Ignorowanie tych zasad prowadzi do niepoprawnych wyników analitycznych, co jest powszechnym błędem w praktyce laboratoryjnej. Ostatecznie, kluczowym elementem przy przeprowadzaniu analiz chemicznych jest zrozumienie różnicy między reakcjami, a także umiejętność ich klasyfikacji, co jest niezbędne do prawidłowego interpretowania wyników i przeprowadzania dalej idących badań.

Pytanie 12

Liczba wskazująca ilość (w mg) KOH potrzebną do zneutralizowania wolnych kwasów tłuszczowych obecnych w badanym tłuszczu, to liczba

A. zmydlania

B. jodowa

C. kwasowa

D. estrowa

Odpowiedź "kwasowa" jest prawidłowa, ponieważ liczba kwasowa określa ilość (w mg) wodorotlenku potasu (KOH) potrzebną do całkowitego zobojętnienia wolnych kwasów tłuszczowych w próbce tłuszczu. Jest to kluczowy parametr w analizie tłuszczów, który pozwala ocenić ich jakość oraz czystość. W praktyce, pomiar liczby kwasowej jest niezbędny w przemyśle spożywczym, kosmetycznym oraz farmaceutycznym, gdzie kontrola jakości surowców jest fundamentalna. Wartość liczby kwasowej informuje o stopniu hydrolizy tłuszczy oraz ich potencjalnej oksydacji, co może wpływać na właściwości organoleptyczne i trwałość produktów. Dobry standard branżowy, taki jak ISO 660, dostarcza jednostkowej metody do określenia liczby kwasowej, co jest niezbędne dla producentów, aby spełniać wymagania jakościowe i regulacyjne. Ponadto, liczba kwasowa jest istotna przy ocenie wartości odżywczej tłuszczy oraz w formułowaniu produktów, które muszą spełniać określone normy żywieniowe.

Pytanie 13

Zawartość kwasu octowego oznaczano alkacymetrycznie, mierząc zmiany przewodnictwa właściwego mieszaniny reakcyjnej w wyniku dodawania roztworu NaOH. Przebieg miareczkowania przedstawiają linie

A. D i F

B. A i E

C. C i E

D. B i F

Wybór odpowiedzi D i F, B i F, A i E wskazuje na nieporozumienie dotyczące zjawiska miareczkowania. W przypadku miareczkowania kwasu octowego NaOH, kluczowym aspektem jest zrozumienie, jak przewodnictwo zmienia się w trakcie reakcji chemicznej. Odpowiedzi te sugerują, że uczestnicy testu nie dostrzegli, że przed osiągnięciem punktu końcowego przewodnictwo powinno rosnąć w wyniku reakcji kwasu z zasadą, co prowadzi do powstania soli. Osoby wybierające te odpowiedzi mogły zignorować fakt, że po przekroczeniu punktu równoważnikowego, przewodnictwo wzrasta z powodu obecności wolnych jonów OH-, co nie jest uwzględnione w tych odpowiedziach. Ponadto, mogą występować typowe błędy myślowe, takie jak utożsamianie wzrostu przewodnictwa z innymi procesami chemicznymi, które nie mają miejsca w tym kontekście. Ważne jest, aby zrozumieć mechanizm miareczkowania oraz rolę, jaką odgrywają produkty reakcji w przewodnictwie, co jest podstawą skutecznych analiz chemicznych. Zrozumienie tych zasad jest niezbędne dla poprawności interpretacji wyników oraz stosowania ich w praktyce laboratoryjnej.

Pytanie 14

Który rodzaj naczynka konduktometrycznego przedstawiono na rysunku?

A. Zlewka z wtopionymi elektrodami.

B. Przepływowe.

C. Przepływowe z czujnikiem temperatury.

D. Zanurzeniowe.

Odpowiedź 'zanurzeniowe' jest poprawna, ponieważ naczynka konduktometryczne tego typu charakteryzują się umiejscowieniem elektrod bezpośrednio w cieczy, co pozwala na dokładny pomiar przewodności elektrycznej roztworów. Zastosowanie naczyń zanurzeniowych jest powszechne w laboratoriach chemicznych oraz w przemyśle, gdzie istotne jest monitorowanie właściwości fizykochemicznych cieczy. Dobrą praktyką jest zapewnienie odpowiedniej kalibracji i konserwacji elektrod, aby uzyskać wiarygodne wyniki pomiarów. Warto również zauważyć, że naczynka zanurzeniowe mogą być wykorzystywane do analizy stężenia różnych substancji w roztworach, co jest kluczowe w wielu procesach produkcyjnych oraz w badaniach naukowych. Standardy dotyczące pomiarów konduktometrycznych, takie jak ISO 7888, mogą stanowić odniesienie dla zapewnienia jakości wyników uzyskiwanych z zastosowaniem tego typu naczyń.

Pytanie 15

Na rysunku przedstawiono schemat doświadczenia pozwalającego na zbadanie właściwości

A. cukrów.

B. alkoholi.

C. białek.

D. tłuszczów.

Wybór odpowiedzi dotyczącej tłuszczów, alkoholi lub cukrów sprowadza się do nieprawidłowego zrozumienia charakterystyki testu przedstawionego na rysunku. Tłuszcze, chociaż są istotnymi składnikami odżywczymi, nie mogą być wykrywane za pomocą testów, które są przedstawione w schemacie, ponieważ nie reagują one z odczynnikami takimi jak azotan(V) ołowiu(II) czy kwas siarkowy(VI) w sposób, który mógłby ujawnić ich obecność. W przypadku alkoholi, istnieją inne metody ich detekcji, takie jak testy redoks, które nie mają związku z metodą biuretową. Ponadto, testy na obecność cukrów, takie jak reakcja Benedicta, są zupełnie różne i opierają się na innych mechanizmach chemicznych. Typowym błędem myślowym jest przenoszenie wiedzy z jednego obszaru chemii do innego bez zrozumienia, jakie reakcje zachodzą w danym kontekście. Każdy z wymienionych związków, mimo że jest ważnym składnikiem żywności, nie jest wykrywany za pomocą testów zaprezentowanych na schemacie, co prowadzi do błędnych wniosków. Zrozumienie specyfiki reakcji chemicznych oraz ich zastosowania w analizie żywności jest fundamentalne dla każdego, kto chce pracować w laboratoriach analitycznych lub badawczych.

Pytanie 16

Z analizy wykresu wynika, że do miareczkowania 0,001-molowego roztworu mocnego kwasu za pomocą 0,001-molowego roztworu mocnej zasady nie można zastosować jako wskaźnika

A. fenoloftaleiny.

B. oranżu metylowego.

C. czerwieni metylowej.

D. błękitu bromotylowego.

Oranż metylowy jest wskaźnikiem kwasowo-zasadowym, który zmienia barwę w zakresie pH 3,1-4,4, co czyni go nieodpowiednim do analizy miareczkowania mocnych kwasów i mocnych zasad, gdzie punkt równoważnikowy z reguły występuje w okolicy pH 7. W przypadku miareczkowania 0,001-molowego roztworu mocnego kwasu przy użyciu 0,001-molowego roztworu mocnej zasady, punkt równoważnikowy osiąga wartość pH bliską neutralności. Dobrą praktyką w analizach chemicznych jest dobór wskaźników, które mają zakres zmiany barwy bliski wartości pH punktu równoważnikowego. W tym przypadku bardziej odpowiednie byłyby wskaźniki takie jak fenoloftaleina, której zakres zmiany barwy mieści się w pH 8,2-10,0, co poprawnie odzwierciedla zmianę pH w trakcie tego miareczkowania. Poprawny dobór wskaźników jest kluczowy w wielu zastosowaniach laboratoryjnych, w tym w analizach jakościowych i ilościowych, gdzie precyzja jest istotna. Zrozumienie właściwości wskaźników kwasowo-zasadowych pozwala na dokładniejszą kontrolę procesów chemicznych, co jest fundamentalne w badaniach naukowych i przemysłowych.

Pytanie 17

Ile wynosi mnożnik analityczny żelaza oznaczanego wagowo w postaci Fe2O3?

M_Fe = 55,845 g/mol

M_Fe2O3 = 159,687 g/mol

A. 0,6994

B. 1,4297

C. 2,8595

D. 0,3491

Mnożnik analityczny żelaza w tlenku żelaza(III) (Fe2O3) to 0,6994. Oblicza się go, biorąc pod uwagę masy molowe atomów żelaza i tlenu. W cząsteczce Fe2O3 mamy dwa atomy żelaza, więc ich masa to 2 x 55,845 g/mol, co daje nam 111,69 g/mol. Cała masa molowa Fe2O3, wynosząca 159,69 g/mol, to wynik dodania masy żelaza i tlenu (czyli 2 x masa żelaza + 3 x masa tlenu). Jak to obliczamy? No, wystarczy podzielić 111,69 g/mol przez 159,69 g/mol, i wychodzi 0,6994. Z mojego doświadczenia, to zrozumienie jest naprawdę ważne w chemii analitycznej, szczególnie przy analizie jakościowej i ilościowej różnych związków, bo precyzyjne obliczenia dają wiarygodne wyniki. Na przykład w laboratoriach, które badają minerały czy różne stopy metali, umiejętność liczenia tych mnożników to podstawa. Dzięki temu możemy dokładnie określić, co jest w danym materiale i jak to wpływa na jego właściwości. To wszystko ma kluczowe znaczenie, na przykład w metalurgii czy produkcji materiałów budowlanych.

Pytanie 18

Do analizy pobrano próbkę o masie 200 mg. Na podstawie informacji zamieszczonych w tabeli określ, w której skali będzie wykonana ta analiza.

Wielkość próbki	Skala analizy
> 0,1 g	makro
0,01 – 0,1 g	semimikro
0,0001 – 0,01 g	mikro
< 10^-4 g	ultramikro

A. Ultramikro.

B. Makro.

C. Semimikro.

D. Mikro.

Odpowiedź 'Makro' jest poprawna, ponieważ próbka o masie 200 mg (0,2 g) mieści się w zakresie przypisanym do skali makro. W analizie chemicznej, próbki są klasyfikowane w zależności od ich masy, co pozwala na dobór odpowiednich metod analitycznych oraz sprzętu. Skala makro obejmuje próbki o masach większych niż 0,1 g, co oznacza, że dla tej wielkości próbki można zastosować różnorodne techniki, takie jak spektroskopia UV-Vis, chromatografia cieczowa czy różne metody titracji. W praktyce oznacza to, że analiza makroskalowa jest często stosowana w laboratoriach zajmujących się analizą składników odżywczych, kontroli jakości czy identyfikacji substancji chemicznych. Przykładem może być oznaczanie zawartości białka w próbkach żywności, gdzie stosuje się techniki wymagające większych mas materiału. Zrozumienie klasyfikacji próbki jest kluczowe dla wyboru właściwych metod analitycznych oraz interpretacji wyników zgodnie z najlepszymi praktykami w laboratoriach chemicznych.

Pytanie 19

Który z reagentów można wykorzystać do wykrywania skrobi?

A. Br2(aq)

B. I2 w KI(aq)

C. CuSO4(aq)

D. NaCl(aq)

Odczynnik I2 w KI(aq) (jod w jodku potasu) jest powszechnie stosowanym reagentem do wykrywania skrobi w próbkach biologicznych i chemicznych. Jod w obecności skrobi tworzy charakterystyczny kompleks, który zmienia kolor na intensywnie niebieski. Ten kolorystyczny test jest szeroko wykorzystywany w laboratoriach do analizy zawartości skrobi w różnych materiałach, takich jak żywność czy rośliny. W praktyce, dodanie roztworu jodu do próbki zawierającej skrobię pozwala na szybkie i efektywne potwierdzenie jej obecności. Zastosowanie tego testu jest zgodne z dobrymi praktykami analitycznymi, które zalecają użycie prostych, ale efektywnych metod do analizy składu chemicznego. Ponadto, zrozumienie reakcji jodu ze skrobią ma fundamentalne znaczenie w biochemii i technologii żywności, co czyni tę wiedzę niezbędną dla specjalistów w tych dziedzinach.

Pytanie 20

Związki lotne, które występują w wielu roślinach i mogą być wydobywane, np. poprzez destylację z parą wodną lub dzięki ciągłej ekstrakcji w aparacie Soxhleta, to

A. terpeny

B. alkaloidy

C. glikozydy

D. flawonoidy

Terpeny to grupa związków chemicznych, które są szeroko rozpowszechnione w przyrodzie, zwłaszcza w roślinach. Są one odpowiedzialne za charakterystyczne zapachy wielu roślin, w tym ziół, kwiatów i drzew. Wyodrębnianie terpenów często przeprowadza się poprzez destylację z parą wodną lub ekstrakcję w aparacie Soxhleta, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w chemii organicznej. Przykłady zastosowania terpenów obejmują ich wykorzystanie w przemyśle perfumeryjnym, gdzie są używane do tworzenia aromatów, a także w aromaterapii, ze względu na ich potencjalne właściwości terapeutyczne. Dodatkowo, terpeny mogą mieć działanie przeciwzapalne oraz antyoksydacyjne, co może przekładać się na ich zastosowanie w suplementach diety. W kontekście farmacji, terpeny mogą wpływać na biodostępność niektórych leków, co jest przedmiotem badań nad ich synergicznym działaniem z innymi substancjami czynnymi.

Pytanie 21

Aby wykryć obecność jonów SO₄^2- w wodzie, należy zastosować roztwór

A. kwasu solnego

B. chlorku potasu

C. chlorku baru

D. wodorotlenku sodu

Chlorek baru (BaCl2) jest kluczowym odczynnikiem w analizie chemicznej, szczególnie przy wykrywaniu jonów siarczanowych (SO4 2-) w roztworze. Gdy do próbki wody, która może zawierać jony SO4 2-, dodamy roztwór chlorku baru, powstaje biały osad siarczanu baru (BaSO4), który jest praktycznie nierozpuszczalny w wodzie. Reakcja ta jest podstawowym przykładem reakcji strąceniowej, a jej zachowanie jest zgodne z zasadami analizy jakościowej. Osad ten można zidentyfikować wizualnie, co czyni tę metodę dostępną i skuteczną. W praktyce, metoda ta jest powszechnie stosowana w laboratoriach chemicznych oraz w badaniach środowiskowych do oceny zawartości siarczanów w wodach gruntowych i powierzchniowych, co jest istotne dla monitorowania jakości wód. Standardy analizy chemicznej, takie jak te opracowane przez ISO i ASTM, zalecają stosowanie tej metody w rutynowych badaniach jakości wody.

Pytanie 22

Dostanie się do środowiska pałeczek Salmonella, hodowanych na podłożach mikrobiologicznych, skutkuje

A. długotrwałym zanieczyszczeniem gruntów

B. pojawią się u ludzi schorzenia układu pokarmowego

C. długotrwałym zanieczyszczeniem atmosfery

D. pojawią się u ludzi schorzenia układu oddechowego

Odpowiedź dotycząca wystąpienia u ludzi schorzeń układu pokarmowego jest prawidłowa, ponieważ pałeczki Salmonelli są znanymi patogenami, które mogą wywoływać ciężkie zatrucia pokarmowe. Infekcje te są najczęściej związane z niewłaściwie obrobionymi lub surowymi produktami spożywczymi, takimi jak mięso, jaja czy niepasteryzowane produkty mleczne. Działanie Salmonelli polega na kolonizacji błony śluzowej jelit, co prowadzi do objawów takich jak biegunka, ból brzucha, wymioty i gorączka. Przykładem może być popularna epidemiologia związana z jedzeniem surowych jaj, gdzie kontakt z zanieczyszczonymi produktami skutkuje zakażeniem. Dobre praktyki w zakresie higieny żywności, takie jak odpowiednie gotowanie, unikanie krzyżowego zanieczyszczenia oraz stosowanie ścisłych zasad sanitarno-epidemiologicznych, są kluczowe w zapobieganiu rozprzestrzenieniu Salmonelli i ochronie zdrowia publicznego. Ponadto, monitorowanie ognisk infekcji oraz edukacja społeczeństwa w zakresie bezpiecznego przygotowywania żywności mają ogromne znaczenie w walce z tym patogenem.

Pytanie 23

Badaniom poddano wodę z akwarium przed napowietrzaniem i po napowietrzaniu. Wiadomo, że zawartość tlenu w wodzie powinna wzrosnąć o 20%. Który z wykresów obrazuje wyniki tych badań?

A. C.

B. A.

C. B.

D. D.

Analiza wykresów, które przedstawiają zmiany w zawartości tlenu w wodzie, może prowadzić do nieprawidłowych wniosków, jeśli nie uwzględnimy wszystkich istotnych aspektów związanych z napowietrzaniem. Wiele osób może błędnie zakładać, że wzrost zawartości tlenu występuje na każdym wykresie, gdzie wartości są wyższe od początkowych. To podejście jest mylące, gdyż wystarczy, że zmiana ta nie osiągnie wymaganego progu 20%, aby uznać ją za niewystarczającą. Na przykład, wykresy, które pokazują jedynie niewielkie zwiększenia, mogą prowadzić do błędnych konkluzji o skuteczności napowietrzania. Zdarza się również, że niektóre wykresy mogą przedstawiać spadek poziomu tlenu, co jest absolutnie nieakceptowalne w kontekście napowietrzania, którego celem jest poprawa jakości wody. Kluczowym błędem, który można zauważyć, jest skupienie się na samym pomiarze bez zrozumienia kontekstu biologicznego i chemicznego, który może wpływać na te wyniki. Standardy branżowe jasno określają, że poprawa jakości wody powinna być mierzalna w sposób precyzyjny, a każde pomiarowanie wymaga starannej analizy, aby zrozumieć, co się dzieje w danym ekosystemie wodnym. Również nieodpowiednie zastosowanie pomiarów może prowadzić do nieefektywnych działań, które mogą zaszkodzić środowisku akwarium.

Pytanie 24

Obecność skrobi w bulwie ziemniaka można wykryć, stosując

A. stężonego kwasu azotowego (V).

B. sudanu III.

C. świeżo wytrąconego wodorotlenku miedzi (II).

D. płynu Lugola.

Płyn Lugola, będący roztworem jodu w alkoholu, jest standardowym odczynnikiem chemicznym stosowanym do wykrywania skrobi w różnych materiałach, w tym w bulwie ziemniaka. Jod zawarty w płynie Lugola reaguje ze skrobią, tworząc charakterystyczny niebiesko-fioletowy kompleks. Taki test jest praktycznie stosowany w laboratoriach oraz w edukacji, aby zwizualizować obecność skrobi w próbkach roślinnych. W laboratoriach analitycznych płyn Lugola może być używany do jakościowego oznaczania skrobi w przetworach spożywczych, co jest istotne w kontroli jakości produktów rolnych. Użycie tego odczynnika jest zgodne z metodami analitycznymi opisanymi w normach ISO dotyczących analizy składników żywności. Dzięki swojej prostocie oraz efektywności, test ten ma zastosowanie również w zajęciach dydaktycznych, gdzie studenci mogą obserwować zmiany barwne, co ułatwia zrozumienie procesów chemicznych i składników żywności.

Pytanie 25

Na schemacie przedstawiono mechanizm działania wskaźników

A. redoksymetrycznych.

B. adsorpcyjnych.

C. kwasowo-zasadowych.

D. metalochromowych.

Wskaźniki adsorpcyjne są kluczowymi narzędziami w chemii analitycznej, szczególnie przy oznaczaniu obecności jonów w roztworach. Mechanizm działania tych wskaźników polega na adsorpcji cząsteczek wskaźnika na powierzchni osadu, co prowadzi do zauważalnej zmiany barwy. W przypadku przedstawionym w schemacie, cząsteczki wskaźnika są przyciągane do powierzchni osadu AgCl, co jest efektem ich interakcji z obecnymi w roztworze jonami srebra (Ag+). Zmiana barwy jest bezpośrednio związana z różnymi formami jonów, co umożliwia ich identyfikację i ilościowe oznaczanie. Przykładami zastosowania wskaźników adsorpcyjnych mogą być analizy wody pitnej, gdzie monitoruje się obecność szkodliwych jonów, a także w przemyśle chemicznym, gdzie kontrola jakości produktów jest niezbędna. Standardy takie jak ISO 9001 podkreślają znaczenie dokładnych pomiarów i monitorowania procesów, co czyni zastosowanie wskaźników adsorpcyjnych nie tylko przydatnym, ale wręcz niezbędnym w wielu dziedzinach.

Pytanie 26

Na podstawie przedstawionego na rysunku wykresu zależności gęstości wody od temperatury, określ w jakiej temperaturze gęstość wody wynosi 1 g/cm3.

A. 4°C

B. 0°C

C. 7°C

D. 10°C

Odpowiedź 4°C jest prawidłowa, ponieważ na wykresie przedstawiającym zależność gęstości wody od temperatury można zaobserwować, że gęstość wody osiąga maksymalną wartość 1 g/cm³ (czyli 1000 kg/m³) dokładnie w temperaturze 4°C. Zjawisko to jest dobrze udokumentowane w literaturze fizycznej i jest kluczowe dla zrozumienia właściwości wody. W praktyce ma to istotne znaczenie w różnych dziedzinach, takich jak hydrologia, inżynieria środowiskowa czy nauki o materiałach. Wiedza ta pozwala na precyzyjne obliczenia dotyczące zachowania wody w różnych warunkach, co jest niezbędne przy projektowaniu systemów hydraulicznych, zbiorników wodnych oraz w analizach dotyczących wpływu temperatury na ekosystemy wodne. Zrozumienie, że woda ma najwyższą gęstość w 4°C, jest również istotne przy badaniach związanych z lodem i jego wpływem na życie w wodach, ponieważ lód unosi się na wodzie, co ma kluczowe znaczenie dla organizmów wodnych w zimnych miesiącach.

Pytanie 27

Zespół enzymów, obecny zarówno w organizmach roślinnych, jak i zwierzęcych, który katalizuje proces hydrolizy wiązań peptydowych w białkach oraz peptydach, to

A. hydrolazy

B. lipazy

C. ligazy

D. proteazy

Proteazy to fajne enzymy, które pomagają w rozkładaniu białek w naszym organizmie. Działają nie tylko u ludzi, ale też u roślin, co jest dość ciekawe. W układzie pokarmowym, na przykład, mamy pepsynę i trypsynę, które są super ważne, bo bez nich nie moglibyśmy trawić białek, które jemy. One rozbijają białka na mniejsze kawałki, czyli peptydy i aminokwasy, które nasze ciało potem wchłania. W biotechnologii też mają szerokie zastosowanie – używa się ich do oczyszczania białek czy tworzenia enzymów w przemyśle spożywczym i farmaceutycznym. Ciekawe jest też to, że w diagnostyce medycznej proteazy mogą być używane jako markery do wykrywania niektórych chorób, co pokazuje, że są naprawdę istotne w nowoczesnej medycynie.

Pytanie 28

Do czego używa się polarymetru?

A. do analizy struktury związków chemicznych

B. do pomiaru zawartości cukru w roztworze

C. do pomiaru stężenia zawiesiny w roztworach

D. do określenia poziomu zanieczyszczenia substancji

Polarymetr jest urządzeniem wykorzystywanym do pomiaru aktywności optycznej substancji, co jest kluczowe w analizie stężenia cukru w roztworach. Działa na zasadzie pomiaru kąta skręcenia płaszczyzny polaryzacji światła przechodzącego przez analizowany roztwór. Cukry, jako substancje optycznie czynne, wpływają na ten kąt w charakterystyczny sposób. Przykładem zastosowania polarymetrii jest przemysł spożywczy, gdzie kontrola stężenia cukru w syropach czy napojach gazowanych jest kluczowa dla zapewnienia jakości produktów. Polarymetry są również używane w laboratoriach chemicznych do analizy jakościowej i ilościowej substancji, co jest zgodne z normami ISO dotyczącymi pomiarów analitycznych. Dzięki swojej precyzji i prostocie obsługi, polarymetr stanowi nieocenione narzędzie w rutynowych analizach laboratoryjnych.

Pytanie 29

Na podstawie informacji zamieszczonych w tabeli wskaż wzór związku, który wytrąci się w postaci osadu.

Badany kation	Odczynnik grupowy	NaOH	Barwienie płomienia
Mg²⁺	brak	biały osad
K⁺	brak		fiołkowy
Na⁺	brak		żółty

A. KOH

B. Mg(OH)2

C. NaOH

D. Mg(OH)

Odpowiedź Mg(OH)2 jest poprawna, ponieważ jest to związek chemiczny, który wytrąca się w postaci białego osadu w obecności kationów Mg2+. Kiedy NaOH jest dodawany do roztworu zawierającego jony magnezu, zachodzi reakcja, w wyniku której powstaje nierozpuszczalny w wodzie wodorotlenek magnezu, Mg(OH)2. Proces ten jest istotny w kontekście analizy chemicznej i separacji substancji, gdzie wytrącanie osadów jest często używane do oczyszczania roztworów. Przykładem zastosowania jest usuwanie zanieczyszczeń w procesach przemysłowych oraz w oczyszczaniu wód, gdzie związek Mg(OH)2 może być stosowany do usuwania metali ciężkich. Warto również zauważyć, że stosowanie odpowiednich reagentów i kontrola pH są kluczowe w takich eksperymentach, aby osiągnąć pożądane rezultaty. Dobre praktyki laboratoryjne zalecają również monitorowanie reakcji, aby w odpowiednim momencie zidentyfikować pojawienie się osadu, co jest ważne dla dalszej analizy chemicznej.

Pytanie 30

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 31

Zestaw zawierający palnik gazowy, statyw, łącznik, pierścień, trójkąt ceramiczny oraz tygiel porcelanowy z pokrywką jest stosowany w trakcie oznaczeń

A. wagowych

B. chromatograficznych

C. spektrometrycznych

D. miareczkowych

Zestaw, który widzisz, składa się z palnika gazowego, statywu, łącznika, pierścienia, trójkąta ceramicznego i tygla porcelanowego z pokrywką. To wszystko jest typowe dla technik analitycznych, szczególnie tych związanych z ważeniem. Kluczowe w tych procesach jest precyzyjne ważenie substancji chemicznych, bo tylko wtedy można uzyskać wiarygodne wyniki analizy. Tygiel porcelanowy jest naprawdę świetnym rozwiązaniem do takich pomiarów – wytrzymuje wysokie temperatury i różne chemikalia. Palnik gazowy? On robi robotę, bo pozwala na podgrzewanie tygla, co jest ważne, szczególnie gdy chcemy spalić próbki lub przekształcić je w gaz. No i trójkąt ceramiczny z pierścieniem trzymają stabilnie tygiel na statywie, co zapewnia bezpieczeństwo i dokładność podczas analizy. W praktyce oznaczanie wagowe to podstawa w laboratoriach chemicznych, bo dzięki temu możemy określić składniki substancji i ich ilość. Weźmy na przykład badanie metali ciężkich w próbkach środowiskowych – tu ważenie i analiza próbek przy użyciu tych technik mają kluczowe znaczenie.

Pytanie 32

Czym są lipidy złożone?

A. sfingolipidy i acyloglicerole

B. fosfolipidy i glikolipidy

C. fosfolipidy i acyloglicerole

D. lipoproteiny i acyloglicerole

Lipidy złożone, takie jak fosfolipidy i glikolipidy, są naprawdę ważne dla budowy i działania błon komórkowych. Fosfolipidy to te, które mają dwa kwasy tłuszczowe, glicerol i grupę fosforanową. To one tworzą tą dwuwarstwę lipidową, która oddziela wnętrze komórki od świata zewnętrznego, a więc pomagają zachować integralność komórki. A glikolipidy? Te z kolei pomagają w rozpoznawaniu komórek i interakcjach między nimi. Bez tych lipidów wiele procesów biologicznych, jak sygnalizacja komórkowa czy transport różnych substancji, byłoby po prostu niemożliwe. Warto też zauważyć, że badania nad lipidami, według American Society for Biochemistry and Molecular Biology, pokazują jak ważne są one dla zdrowia, metabolizmu i różnych chorób, na przykład miażdżycy. A w przemyśle farmaceutycznym wykorzystuje się je jako nośniki leków, co jest naprawdę ciekawe!

Pytanie 33

Badanie organoleptyczne wody przeznaczonej do ludzkiego spożycia obejmuje określenie

A. bakterii z grupy coli

B. stężenia jonów wodoru (pH) i przewodności elektrycznej

C. koloru, mętności, smaku oraz zapachu

D. łącznej liczby mikroorganizmów w temperaturze 22°C

Zauważasz, że odpowiedź o analizie organoleptycznej wody do picia jest jak najbardziej na miejscu. Te cechy, jak barwa, mętność, smak i zapach, to podstawowe rzeczy, które pomagają ocenić jakość wody. Z mojego doświadczenia mogę powiedzieć, że analiza organoleptyczna to często pierwszy krok w sprawdzaniu czystości wody, a wyniki mogą pokazać, czy mamy do czynienia z jakimiś zanieczyszczeniami. Na przykład, jeśli woda zmienia kolor, to może świadczyć o obecności substancji, które są niebezpieczne. Mętność z kolei sugeruje, że w wodzie mogą być jakieś cząstki stałe. Smak i zapach również mają znaczenie – nikt nie będzie pił wody, która nie smakuje dobrze lub śmierdzi. Warto pamiętać, że standardy jakości wody, takie jak te unijne, nakładają obowiązek regularnego monitorowania tych parametrów, bo to wpływa na bezpieczeństwo konsumentów. Dobre laboratoria, akredytowane, to pewność, że wyniki są wiarygodne.

Pytanie 34

Wśród wskaźników stosowanych w analizach kompleksometrycznych znajdują się

A. skrobia

B. błękit bromotymolowy

C. czerwień metylowa

D. kalces

Kalces, czyli ten znany również jako EDTA, to naprawdę ważny składnik w chemii, szczególnie przy oznaczaniu różnych metali. Jego główną rolą jest to, że potrafi tworzyć stabilne kompleksy z jonami metali, co jest super istotne w analizach chemicznych. Kalces umie chelatować metale, co oznacza, że jego cząsteczki mogą otaczać i skutecznie wiązać te jony metali, co przydaje się przy ich usuwaniu z różnych roztworów. W praktyce, używa się kalcesu w titracji kompleksometrycznej, co pozwala na precyzyjne określenie stężenia takich metali jak wapń czy magnez w próbkach. To z kolei jest mega ważne w wielu dziedzinach, od chemii analitycznej po badania środowiskowe. Warto pamiętać, żeby stosować kalces w połączeniu z odpowiednimi buforami, żeby utrzymać stabilne pH, co z kolei zwiększa dokładność pomiarów. Dodatkowo, EDTA jest szeroko wykorzystywany w przemyśle farmaceutycznym i spożywczym, bo kontrola stężenia metali ciężkich jest wręcz niezbędna.

Pytanie 35

Skalę wzorców do oznaczenia zawartości ołowiu przygotowano w cylindrach Nesslera o pojemności 100 cm³. Zawartość ołowiu oznaczona w tabeli jako X wynosi

Ilość wzorcowego roztworu roboczego ołowiu w cm³	0,0	0,5	1,0	2,0	3,0
Zawartość ołowiu w mg	0,0	0,005	X	0,020	0,030

A. 0,100 mg

B. 0,0001 mg

C. 0,001 mg

D. 0,010 mg

Odpowiedź 0,010 mg jest poprawna, ponieważ opiera się na analizie wzorcowego roztworu ołowiu. Wzrost objętości roztworu o 0,5 cm³ skutkuje zwiększeniem stężenia ołowiu o 0,005 mg, co można rozpatrywać w kontekście liniowej zależności pomiędzy ilością roztworu a zawartością ołowiu. Zatem dla 1,0 cm³ roztworu uzyskujemy 0,010 mg ołowiu. Tego typu obliczenia są kluczowe w laboratoriach zajmujących się analizą chemiczną, gdzie precyzja pomiarów jest fundamentalna. W praktyce, znajomość zależności między objętością a stężeniem jest niezbędna w wielu zastosowaniach, takich jak kontrola jakości, badania środowiskowe oraz w procesach produkcyjnych, gdzie ołów może być obecny jako zanieczyszczenie. Stosowanie standardów, takich jak ISO 17025, gwarantuje wiarygodność wyników pomiarów, co podkreśla znaczenie dokładnych obliczeń i znajomości metodyki analitycznej.

Pytanie 36

W temperaturze 20°C wyznaczono gęstość i współczynnik załamania światła kwasu butanowego. Wyniki zestawiono w tabeli. Refrakcja molowa kwasu butanowego wynosi

Gęstość	Współczynnik załamania światła
0,960 g/cm³	1,398

R_M =

n² - 1

n² + 2

R_M – refrakcja molowa, cm³/mol
n – współczynnik załamania światła
d – gęstość, g/cm³
M – masa molowa, 88 g/mol

A. 12,22

B. 22,12

C. 25,90

D. 15,08

Refrakcja molowa kwasu butanowego obliczana jest na podstawie danych dotyczących gęstości oraz współczynnika załamania światła substancji. Wartość ta, wynosząca 22,12 cm³/mol, odzwierciedla zdolność kwasu butanowego do załamywania światła, co jest istotne w różnych zastosowaniach, takich jak chemia analityczna i optyka. Obliczenie tej wartości opiera się na wzorze: R = n * M / d, gdzie R to refrakcja molowa, n to współczynnik załamania, M to masa molowa, a d to gęstość. Przykłady praktycznego zastosowania refrakcji molowej obejmują identyfikację substancji chemicznych oraz ocenę ich czystości w laboratoriach. Znajomość refrakcji molowej jest również niezbędna w przemyśle chemicznym, gdzie wprowadza się standardy dotyczące jakości produktów. Zrozumienie tego pojęcia umożliwia skuteczniejsze projektowanie reakcji chemicznych oraz optymalizację procesów produkcyjnych. Wartości te mogą mieć znaczenie w badaniach naukowych, pozwalając na dokładniejsze modelowanie zachowań substancji w różnych warunkach.

Pytanie 37

Wykonano analizę mikrobiologiczną próbki wody wodociągowej o objętości 100 ml i uzyskano wyniki:

Wymagania mikrobiologiczne, jakim powinna odpowiadać woda wodociągowa wprowadzana do jednostkowych opakowań w sytuacjach nadzwyczajnych (powodzie, awarie sieci itp.)
Lp.	Parametr	Wartość parametryczna
Lp.	Parametr	liczba mikroorganizmów [jtk lub NPL]	objętość próbki [ml]
1.	Escherichia coli	0	250
2.	Enterokoki	0	250
3.	Pałeczka ropy błękitnej (Pseudomonas aeruginosa)	0	250
4.	Ogólna liczba mikroorganizmów w 36±2°C	20	1
5.	Ogólna liczba mikroorganizmów w 22±2°C	100	1

Escherichia coli	nieobecne
Enterokoki	nieobecne
Pałeczki ropy błękitnej	nieobecne
Ogólna liczba mikroorganizmów w 37°C	1200
Ogólna liczba mikroorganizmów w 22°C	11000

Na podstawie zamieszczonych informacji dotyczących wymagań mikrobiologicznych i wyników analizy wody wodociągowej można stwierdzić, że badana woda

A. spełnia wymagania normy pod względem wszystkich badanych parametrów.

B. spełnia wymagania normy tylko pod względem obecności bakterii: Escherichia coli, Enterokoki, Pseudomonas aeruginosa.

C. nie spełnia wymagań normy pod względem ogólnej liczby mikroorganizmów w temperaturze 22±2°C.

D. nie spełnia wymagań normy pod względem ogólnej liczby mikroorganizmów w temperaturze 36±2°C.

Wybór odpowiedzi sugerującej, że woda spełnia wymagania normy w zakresie ogólnej liczby mikroorganizmów w temperaturze 36±2°C, jest wynikiem nieporozumienia dotyczącego standardów mikrobiologicznych. Wartości te są istotne, jednak ich interpretacja wymaga zrozumienia kontekstu. Odpowiedzi wskazujące na spełnianie wymagań w zakresie wszystkich parametrów mogą wydawać się logiczne na pierwszy rzut oka, lecz nie uwzględniają rzeczywistych wyników analizy, które powinny być brane pod uwagę. Woda, która nie spełnia norm dla mikroorganizmów w temperaturze 22±2°C, może być równie niebezpieczna w innych warunkach. Dodatkowo, przekonanie, że woda spełnia wymagania tylko w zakresie obecności Escherichia coli, Enterokoków i Pseudomonas aeruginosa, pomija szerszy kontekst jakości wody. Te bakterie są jedynie przykładem patogenów, które mogą występować w wodzie, a ich brak nie oznacza, że woda jest całkowicie bezpieczna. Takie myślenie prowadzi do bagatelizowania innych, równie istotnych wskaźników zdrowotnych, co może mieć negatywne konsekwencje dla zdrowia ludzi. Ważne jest, aby podchodzić do analizy wody w sposób holistyczny, uwzględniając wszystkie wymagania normatywne oraz rzetelnie interpretować wyniki badań.

Pytanie 38

Jaki wskaźnik jest używany do oceny kontaktu między wodami naturalnymi a fekaliami?

A. Twardość ogólna

B. Sucha pozostałość

C. Miano coli

D. Zasadowość mineralna

Miano coli jest kluczowym wskaźnikiem stosowanym w ocenie jakości wód naturalnych oraz ich zanieczyszczenia fekaliami. Oznaczenie miana coli polega na wykrywaniu obecności bakterii z rodziny Enterobacteriaceae, które są typowymi wskaźnikami zanieczyszczenia kałowego. W praktyce, gdy miano coli w próbie wody jest wysokie, sugeruje to, że woda może być zanieczyszczona fekaliami, co w konsekwencji zwiększa ryzyko wystąpienia chorób przenoszonych przez wodę. W związku z tym, w ramach monitorowania jakości wód, miano coli jest często stosowane jako kryterium oceny, zgodnie z dyrektywami i normami unijnymi. Na przykład, wody do picia muszą mieć miano coli poniżej określonego progu, aby mogły być uznane za bezpieczne. W praktyce, stosując metody mikrobiologiczne, laboratoria są w stanie szybko i efektywnie określić poziom zanieczyszczenia, co jest niezbędne dla ochrony zdrowia publicznego oraz zarządzania zasobami wodnymi.

Pytanie 39

Roztwór, który powstaje z mieszaniny słabego kwasu oraz jego soli z mocną zasadą lub słabej zasady i jej soli z mocnym kwasem, to

A. rzeczywisty

B. koloidalny

C. odpowiedni

D. buforowy

Roztwór buforowy to układ chemiczny, który ma zdolność do utrzymania stabilnego pH mimo dodawania niewielkich ilości kwasów lub zasad. Mieszanina słabego kwasu i soli tego kwasu z mocną zasadą, albo słabej zasady i jej soli z mocnym kwasem, tworzy właśnie taki system. Słaby kwas lub zasada reaguje z dodanym kwasem lub zasadą, zmieniając równowagę chemiczną układu, ale nie wpływając znacząco na pH. Przykładem buforu jest mieszanina octanu sodu i kwasu octowego, która stabilizuje pH w zakresie 4,75. W praktyce buforowe roztwory są niezwykle istotne w laboratoriach, biotechnologii, oraz w procesach przemysłowych, gdzie kontrola pH jest kluczowa dla zachowania jakości i efektywności reakcji chemicznych. Dobre praktyki w zakresie analizy chemicznej wymagają stosowania buforów, aby zapewnić reprodukowalność wyników.

Pytanie 40

W celu wykonania analizy mieszaniny kationów grup I - V należy wybrać sprzęt oznaczony w tabeli numerami:

Palnik gazowy	Kolba stożkowa	Drut platynowy na pręcie szklanym	Biureta	Płytka ceramiczna do eksperymentów kroplowych	Kolba miarowa
1	2	3	4	5	6

A. 1,2,5

B. 1,2,3

C. 2,4,6

D. 1,3,5

Wybór nieprawidłowych narzędzi do analizy kationów może prowadzić do błędnych wyników oraz nieefektywnej pracy laboratoryjnej. Sprzęt oznaczony w odpowiedziach 2, 3 i 4, mimo że może być przydatny w innych kontekstach, nie jest odpowiedni w przypadku analizy mieszaniny kationów grup I - V. Na przykład, użycie drutu platynowego z prętem szklanym w odpowiedzi 2 może być mylące, ponieważ nie należy do podstawowych narzędzi wykorzystywanych w tej konkretnej analizie. Z kolei wybór sprzętu z odpowiedzi 3, który zawiera ekwiwalent płytki ceramicznej, nie zaspokaja wymagań dotyczących obserwacji kroplowych. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do takich nieprawidłowych wyborów, obejmują nieprawidłową interpretację roli poszczególnych narzędzi w procesie analitycznym oraz pomijanie ich zastosowania w kontekście analizy kationów. Osoby uczące się chemii często skupiają się na poszczególnych elementach sprzętu, zamiast zrozumieć ich funkcjonalność w całościowym procesie analizy. Ignorowanie standardów laboratoryjnych oraz najlepszych praktyk może skutkować nieefektywnym przeprowadzeniem eksperymentów i nieprawidłowymi wynikami, co podkreśla znaczenie właściwego doboru sprzętu do konkretnego zadania analitycznego.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej