Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 08:38
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 09:09

Egzamin niezdany

Wynik: 15/40 punktów (37,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaką metodę wykorzystywano do uzyskania obrazu pozytywowego w dagerotypii?

A. Płytkę miedzianą pokrytą srebrem poddaje się działaniu pary jodu

B. Płytka miedziana jest trawiona w kwasie siarkowym

C. Obraz utajony jest narażany na działanie pary jodu

D. Obraz utajony poddaje się działaniu pary rtęci

Istnieje kilka koncepcji związanych z techniką dagerotypii, które mogą wprowadzać w błąd. Na przykład, stwierdzenie, że 'Posrebrzaną płytkę miedzianą poddaje się działaniu pary jodu' nie uwzględnia kluczowego etapu wywoływania obrazu. Para jodu jest używana do wytworzenia warstwy jodku srebra na powierzchni płytki, ale nie jest to proces wywoływania obrazu, a jedynie przygotowanie materiału. Kolejna nieprawidłowa koncepcja dotyczy twierdzenia, że 'Obraz utajony poddaje się działaniu pary jodu'. Jod nie ma właściwości umożliwiających ujawnienie utajonego obrazu; zamiast tego, jod służył do naświetlania płytki. Również pomysł na trawienie miedzianej płytki w kwasie siarkowym, choć może wydawać się związany z obróbką metalu, nie ma zastosowania w kontekście dagerotypii. Kwas siarkowy nie był stosowany w procesie wywoływania obrazów pozytywowych, co może prowadzić do błędnych skojarzeń z obróbką chemiczną. Warto również zauważyć, że użycie pary rtęci jest nie tylko standardem tej techniki, ale także wymaga odpowiednich środków ostrożności ze względu na toksyczność rtęci. Dlatego kluczowe jest zrozumienie różnicy pomiędzy przygotowaniem materiału a faktycznym procesem ujawniania obrazu w dagerotypii, co jest niezbędne do właściwego zrozumienia technik fotograficznych.

Pytanie 2

W którym etapie obróbki chemicznej czarno-białego papieru fotograficznego następuje przeprowadzenie halogenków srebra w związki tiosiarczanosrebrowe rozpuszczalne w wodzie?

A. Przerywania.

B. Wywoływania.

C. Utrwalania.

D. Płukania.

Wiele osób myli poszczególne etapy procesu obróbki chemicznej papieru fotograficznego, co w sumie jest zrozumiałe, bo na pierwszy rzut oka wydaje się, że wywoływanie czy płukanie są kluczowe dla utrwalenia obrazu. Jednak w praktyce każdy etap ma swoje ściśle określone zadanie. Podczas wywoływania dochodzi do redukcji naświetlonych halogenków srebra do metalicznego srebra, co pozwala zobaczyć obraz na papierze, ale niewywołane halogenki dalej tam są i są wrażliwe na światło – to trochę jakby zrobić zdjęcie i nie zapisać go na stałe. Przerywanie, często realizowane przez kąpiel w słabym kwasie, zatrzymuje działanie wywoływacza, zapewniając równomierność obrazu, ale nie usuwa halogenków srebra. Płukanie natomiast ma na celu wypłukanie resztek chemikaliów z emulsji, ale nie zmienia struktury samych związków srebra. Dopiero utrwalanie, wykonywane za pomocą tiosiarczanu sodu lub innego utrwalacza, prowadzi do powstania związków tiosiarczanosrebrowych, które są rozpuszczalne w wodzie i łatwo usuwane podczas końcowego płukania. Typowym błędem jest myślenie, że wywoływanie to już końcowy etap – niestety, brak utrwalania powoduje, że zdjęcia po pewnym czasie ściemnieją albo żółkną, bo światło nadal działa na niewywołane halogenki srebra. Z mojego doświadczenia wynika, że nawet drobne pominięcie lub skrócenie tej fazy kończy się problemami z trwałością obrazu, więc dobrze pamiętać, że to właśnie utrwalanie jest gwarancją długowieczności fotografii – i tak zalecają wszelkie instrukcje do papierów fotograficznych oraz podręczniki branżowe. Bez tej wiedzy nie da się poprawnie zrozumieć całego procesu ciemniowego.

Pytanie 3

Skanowanie zdjęć to proces polegający na

A. konwersji materiału cyfrowego na analogowy

B. przygotowaniu kopii zdjęciowych

C. stworzeniu plików RAW

D. konwersji materiału analogowego na cyfrowy

Udzielając odpowiedzi, która sugeruje utworzenie plików RAW, można wprowadzić się w błąd co do definicji i roli skanowania. Pliki RAW to formaty plików, które zawierają surowe dane z matrycy aparatu, a nie proces skanowania fotografii. Skanowanie nie koncentruje się na tworzeniu plików RAW, lecz na cyfryzacji materiałów analogowych. Również myślenie, że skanowanie polega na zamianie materiału cyfrowego na analogowy, jest niepoprawne, ponieważ w praktyce nie ma potrzeby konwertowania cyfrowych obrazów na analogowe. Skanowanie ma na celu ich digitalizację, a nie odwrotność. Utworzenie kopii fotograficznych nie odnosi się bezpośrednio do samego procesu skanowania, który bardziej koncentruje się na przechwytywaniu i konwertowaniu istniejącego obrazu do formatu cyfrowego. Typowym błędem w myśleniu jest mylenie procesów związanych z analogiem i cyfrą oraz niewłaściwe zrozumienie celu digitalizacji. Warto zauważyć, że standardy cyfrowe, takie jak TIFF czy JPEG, są często wykorzystywane w rezultacie skanowania, a nie podczas przetwarzania materiałów analogowych do formatu RAW.

Pytanie 4

Określ nazwę zjawiska, które występuje w srebrowych warstwach materiałów światłoczułych na skutek intensywnego, krótkiego naświetlania?

A. Guma

B. Solaryzacja

C. Dagerotypia

D. Izohelia

Izohelia odnosi się do zjawiska związane z równomiernym oświetleniem w kontekście reprodukcji barw, a nie do efektów ciemnienia warstw światłoczułych pod wpływem intensywnego naświetlania. Zjawisko to jest często mylone z solaryzacją, ponieważ obie koncepcje dotyczą światła i jego oddziaływania z materiałami, ale mają różne zastosowania i mechanizmy. Izohelia była używana w kontekście analizy odbicia światła oraz w procesach kalibracji kolorów, jednak nie ma bezpośredniego związku z procesami chemicznymi, jakie zachodzą w srebrowych emulsjach. Dagerotypia to jedna z najwcześniejszych technik fotograficznych, polegająca na rejestrowaniu obrazu na metalowej płycie pokrytej jodkiem srebra. Choć dagerotypia wiąże się z naświetlaniem, nie opisuje zjawiska ciemnienia pod silnym światłem, a jej proces jest znacznie bardziej skomplikowany i nie dotyczy soli srebra w kontekście solaryzacji. W przypadku gumy, termin ten odnosi się do procesu gumy bichromate, który jest inną techniką fotograficzną, polegającą na naświetlaniu emulsji zawierającej gumę oraz chromian potasu. To zjawisko również nie jest związane z solaryzacją, ponieważ skupia się na innych aspektach tworzenia obrazu. Wniosek z tych niepoprawnych odpowiedzi jest często rezultatem mylenia różnych pojęć w dziedzinie fotografii oraz prób ich zastosowania w kontekście, w którym nie są one właściwe. Zrozumienie podstawowych różnic między tymi zjawiskami jest kluczowe dla prawidłowej analizy procesów fotograficznych i ich zastosowań.

Pytanie 5

Technika wywoływania push processing w fotografii analogowej polega na

A. wydłużeniu czasu wywoływania w celu zwiększenia czułości filmu

B. zastosowaniu procesu odwracalnego do filmów negatywowych

C. skróceniu czasu wywoływania w celu zmniejszenia kontrastu

D. obniżeniu temperatury wywoływacza w celu zwiększenia ostrości

W skróceniu czasu wywoływania w celu zmniejszenia kontrastu oraz obniżeniu temperatury wywoływacza w celu zwiększenia ostrości znajdują się błędne założenia dotyczące procesów chemicznych zachodzących podczas wywoływania filmu. Skracanie czasu wywoływania zazwyczaj prowadzi do niedostatecznego uwidocznienia szczegółów w obrazie, co niekoniecznie musi wpływać na kontrast w sposób zamierzony. Kontrast jest wynikiem różnicy w gęstości między jasnymi a ciemnymi obszarami zdjęcia, a nie tylko funkcją czasu wywoływania. Przykładowo, jeśli zbyt szybko zatrzymamy proces wywoływania, możemy uzyskać niedoświetlone zdjęcia, co wprowadza zniekształcenia i błędy w percepcji kontrastu. Z kolei obniżenie temperatury wywoływacza, zamiast zwiększać ostrość, może prowadzić do niepełnego wywołania emulsji, co z kolei obniża jakość obrazu. Dobrą praktyką w fotografii analogowej jest trzymanie się ustalonych czasów i temperatur, dostosowując je w zależności od wymagań konkretnego filmu oraz oczekiwanego efektu. Użycie odwracalnego procesu do filmów negatywowych również jest błędne, ponieważ te techniki są zupełnie różne i wymagają innych chemii oraz procedur. Właściwe zrozumienie tych procesów jest kluczem do skutecznego i twórczego wykorzystania fotografii analogowej.

Pytanie 6

Redukcja naświetlonych halogenków srebra metalicznego może być przeprowadzona dzięki procesowi

A. wywołania

B. kąpieli pośredniej

C. utrwalania

D. kąpieli końcowej

Proces wywoływania to absolutna podstawa w klasycznej fotografii analogowej czy reprografii, gdzie wykorzystuje się światłoczułe materiały na bazie halogenków srebra. Właśnie podczas wywołania zachodzi kluczowa reakcja chemiczna: naświetlone kryształy halogenków srebra (np. bromek czy chlorek) są redukowane do srebra metalicznego. To utajony obraz staje się widoczny, bo srebro metaliczne tworzy te ciemniejsze fragmenty obrazu na negatywie czy odbitce. Całe to zjawisko jest bardzo precyzyjne – używany wywoływacz musi być odpowiednio dobrany do materiału światłoczułego, a temperatura i czas procesu mają ogromne znaczenie dla jakości końcowego efektu. Moim zdaniem ten etap jest trochę jak magia – z pozoru niewidoczny obraz nagle się pojawia. W praktyce, np. w laboratoriach fotograficznych czy nawet w pracy konserwatora archiwaliów, dokładne zrozumienie tego procesu pozwala przewidzieć, jak różne czynniki technologiczne wpłyną na kontrast, gęstość optyczną czy ziarnistość obrazu. Wywoływanie jest też najbardziej wrażliwym momentem, jeśli chodzi o kontrolę parametrów – nawet drobne błędy mogą prowadzić do utraty detali. Warto pamiętać, że dopiero po wywołaniu można przystąpić do utrwalania, które usuwa pozostałe, nienaświetlone halogenki, żeby obraz był trwały. Ale to właśnie wywołanie „wydobywa” obraz z materiału światłoczułego – tu cała chemia zaczyna działać na pełnych obrotach.

Pytanie 7

Jakie filtry powinny być użyte przy kopiowaniu negatywów na czarno-biały papier wielogradacyjny, aby uzyskać pozytywowe kopie o odmiennym kontraście?

A. Niebieskozielony i czerwony

B. Żółty i purpurowy

C. Purpurowy i zielony

D. Żółty i niebieskozielony

Wybór innych filtrów, takich jak purpurowy i zielony, nie prowadzi do uzyskania zamierzonych efektów w kopiowaniu negatywów na czarno-biały papier wielogradacyjny. Filtr purpurowy, jak wspomniano, jest skuteczny w absorpcji światła niebieskiego, ale jego połączenie z zielonym nie jest właściwe w kontekście kontrastowania obrazu. Zielony filtr wpływa na tonację obrazu, ale nie jest w stanie skutecznie modyfikować kontrastu w taki sposób, jak jest to potrzebne w procesach kopiowania negatywów. Niebieskozielony i czerwony filtry również nie są odpowiednie, ponieważ ich zastosowanie może prowadzić do zbyt dużego zmiękczenia obrazu. W rzeczywistości filtry te mogą ograniczać zakres tonów i prowadzić do utraty szczegółów w obszarach zarówno jasnych, jak i ciemnych, co jest sprzeczne z celem uzyskania kopii o różnym kontraście. Filtr żółty w połączeniu z purpurowym jest standardem w tej dziedzinie, ponieważ optymalnie komponują się w kontekście regulacji kontrastu i tonalności. Kluczowym błędem w myśleniu jest założenie, że inne filtry będą miały porównywalny wpływ na wynik końcowy, co nie jest zgodne z dobrą praktyką w fotografii analogowej. Zrozumienie roli, jaką pełnią poszczególne filtry, jest kluczowe dla uzyskania pożądanych rezultatów, dlatego zaleca się testowanie i adaptację metod w oparciu o konkretne potrzeby procesu twórczego.

Pytanie 8

Podczas robienia zdjęć obiektów w kolorze żółtym na materiałach negatywowych o barwnej tonacji, naświetleniu podlegają jedynie warstwy

A. niebieskoczułe

B. niebieskoczułe i czerwonoczułe

C. zielonoczułe

D. zielonoczułe i czerwonoczułe

Odpowiedzi wskazujące na niebieskoczułe warstwy są nieprawidłowe, ponieważ nie biorą pod uwagę, że kolor żółty nie emituje światła niebieskiego. Barwa żółta powstaje z kombinacji światła czerwonego i zielonego, a niebieskie światło nie wpływa na naświetlenie przedmiotów o tej barwie. Z tego powodu, odpowiedzi oparte na naświetlaniu warstw niebieskoczułych są błędne. Kolejnym błędem jest sugerowanie, że tylko jedna z warstw (zielonoczułe lub czerwonoczułe) jest naświetlana, co w praktyce jest niezgodne z zasadami fizyki światła. Niezrozumienie tej kwestii prowadzi do mylnych wniosków o sposobie działania materiałów negatywowych. W fotografii, zwłaszcza w kontekście materiałów negatywowych, istotne jest, aby znać długości fal światła, które działają na różne warstwy, co pozwala na lepsze przewidywanie efektów końcowych zdjęć. Zastosowanie tej wiedzy w praktyce, na przykład w doborze odpowiednich filtrów do obiektywu, ma kluczowe znaczenie dla uzyskania pożądanych efektów wizualnych. Poznając te zasady, można uniknąć typowych błędów dotyczących reakcji materiałów na różne kolory światła.

Pytanie 9

Jaką metodę należy zastosować w trakcie chemicznej obróbki diapozytywu?

A. C-41

B. R-3

C. E-6

D. RA-4

Odpowiedź E-6 jest właściwa, ponieważ jest to proces przetwarzania chemicznego stosowany do diapozytywu, który polega na użyciu odpowiednich chemikaliów do uzyskania obrazów o wysokiej jakości. Proces E-6 jest standardem w obróbce kolorowych filmów negatywowych oraz diapozytywów, co zapewnia uzyskanie odpowiednich kolorów i tonalności. Zastosowanie tego procesu jest kluczowe dla fotografów i laborantów, którzy pragną zachować wysoką jakość swoich obrazów. W praktyce proces E-6 składa się z kilku etapów, w tym rozwijania, wywoływania, wybielania, utrwalania oraz płukania, co pozwala na uzyskanie odpowiednich wyników bez degradacji obrazu. Warto również zauważyć, że przestrzeganie standardów E-6 jest istotne dla uzyskiwania powtarzalnych i przewidywalnych rezultatów w zastosowaniach profesjonalnych, w tym w fotografii artystycznej i komercyjnej.

Pytanie 10

Na którym etapie chemicznej obróbki materiałów fotograficznych dochodzi do redukcji halogenków srebra do metalicznego srebra?

A. Wybielania

B. Wywoływania

C. Utrwalania

D. Stabilizowania

Wybielanie, stabilizowanie i utrwalanie to różne etapy obróbki zdjęć, ale nie prowadzą do redukcji halogenków srebra w srebro metaliczne. Wyblakłe obrazy i ich stabilizacja to procesy, które mają na celu poprawę trwałości zdjęć i ich odporność na światło. Wybielanie, które często mylone jest z wywoływaniem, polega na usuwaniu niepożądanych resztek materiałów, co może wpłynąć na jasność i kontrast, ale to nie jest proces redukcji. Stabilizowanie to inna sprawa — chodzi o zabezpieczenie obrazu przed kolejnymi reakcjami chemicznymi, więc też się nie odnosi do redukcji halogenków srebra. Utrwalanie, mimo, że to ważny etap, to właściwie usunięcie niewykorzystanego halogenku srebra z filmu, a nie jego redukcja. Typowy błąd to mylenie tych etapów i ich funkcji, co prowadzi do złych wniosków o tym, jak tworzy się obraz fotograficzny. Żeby to ogarnąć, warto poznać cały cykl obróbki i zasady chemiczne, które rządzą tym wszystkim.

Pytanie 11

Jakie działania należy podjąć w celu konserwacji głowicy drukującej w drukarce atramentowej?

A. wyczyszczeniu głowicy przy pomocy detergentu

B. użyciu chusteczek zwilżonych wodą

C. stworzeniu torów kalibracyjnych

D. skorzystaniu z oprogramowania do zarządzania urządzeniami

Użycie oprogramowania do zarządzania urządzeniami w procesie konserwacji głowicy drukującej jest kluczowe, ponieważ takie oprogramowanie często zawiera funkcje automatycznego czyszczenia i konserwacji głowic. Dzięki tym funkcjom użytkownicy mogą łatwo czyścić głowicę drukującą z poziomu komputera, co jest bardziej efektywne niż manualne metody. Oprogramowanie to często jest dostarczane przez producentów drukarek i dostosowane do konkretnych modeli, co zapewnia optymalne rezultaty. Przykładowo, w wielu urządzeniach można ustawić harmonogram regularnego czyszczenia, co zapobiega zatykania się dysz atramentowych i zapewnia stałą jakość druku. Dobre praktyki wskazują, że regularne korzystanie z tych funkcji może znacząco wydłużyć żywotność głowicy drukującej oraz poprawić jakość wydruków. Warto również zaznaczyć, że w przypadku problemów z drukowaniem, oprogramowanie często dostarcza diagnostykę, która pozwala zidentyfikować przyczyny i podjąć odpowiednie kroki naprawcze, co czyni je nieocenionym narzędziem w zarządzaniu drukarką atramentową.

Pytanie 12

Podczas ręcznej obróbki filmu czarno-białego temperatura wywoływacza powinna wynosić 20°C. Jeśli temperatura jest wyższa, należy

A. dodać niewielką ilość utrwalacza do wywoływacza, kierując się zasadą: 1 łyżeczka utrwalacza na każdy stopień powyżej 20°C

B. zaniechać mieszania, aby spowolnić proces wywoływania

C. skrócić czas wywoływania o 10% na każdy stopień Celsjusza powyżej 20°C

D. wydłużyć czas wywoływania o 10% za każdy stopień Celsjusza powyżej 20°C

Sugerowanie przedłużenia czasu wywoływania o 10% na każdy stopień Celsjusza powyżej 20°C jest błędne, ponieważ prowadzi to do nadmiernego wywoływania filmu. Wysoka temperatura wywoływacza przyspiesza proces chemiczny, co wymaga skrócenia czasu, a nie jego wydłużania. Dodatkowo, zaprzestanie mieszania w celu spowolnienia wywoływania jest mylne, gdyż mieszanie jest kluczowym elementem procesu wywoływania, ponieważ zapewnia równomierne rozprowadzenie chemikaliów na powierzchni filmu. Bez mieszania ryzykujesz nierównomierne wywołanie, co może prowadzić do powstawania plam lub innych defektów. Propozycja wlewania utrwalacza do wywoływacza, kierując się zasadą 1 łyżeczka na każdy stopień, jest niezgodna z praktycznymi i chemicznymi zasadami obróbki filmów. Utrwalacz i wywoływacz to dwa różne procesy; dodawanie jednego do drugiego może zaburzyć równowagę chemiczną, co skutkuje defektem obrazu. Ważne jest zrozumienie, że temperatura jest kluczowym czynnikiem wpływającym na proces wywoływania, a błędne przekonania, takie jak te zawarte w niewłaściwych odpowiedziach, mogą prowadzić do znacznych strat w jakości zdjęć. Z tego względu każdy, kto pracuje z filmami, powinien przestrzegać sprawdzonych zasad i norm, aby uzyskać optymalne wyniki.

Pytanie 13

Aby zeskanować oryginał, który ma być wykorzystany w materiałach reklamowych, jaką powinien mieć rozdzielczość?

A. 72 spi

B. 200 spi

C. 150 spi

D. 300 spi

Wybór rozdzielczości 300 spi (punktów na cal) dla skanowania oryginału do folderu reklamowego jest zgodny z najlepszymi praktykami w dziedzinie druku i grafiki. Rozdzielczość 300 spi zapewnia wystarczającą jakość obrazu, co jest szczególnie istotne w przypadku materiałów reklamowych, gdzie detale i ostrość są kluczowe dla przyciągnięcia uwagi odbiorcy. W standardowej produkcji drukarskiej, taka jak offset, przyjmuje się, że rozdzielczość 300 spi jest optymalna dla uzyskania wyraźnych i profesjonalnych efektów wizualnych. Jeśli oryginał zostałby zeskanowany w niższej rozdzielczości, na przykład 150 spi, mogłoby to skutkować utratą szczegółów i rozmyciem, co może negatywnie wpłynąć na jakość finalnego produktu. Przykłady zastosowania tej wiedzy obejmują przygotowanie ilustracji do broszur, ulotek, a także plakaty, które będą drukowane w dużych formatach. W przypadku profesjonalnych wydruków, takich jak fotografie czy grafiki artystyczne, zachowanie wysokiej jakości skanowanego obrazu jest kluczowe, aby uniknąć nieprzyjemnych niespodzianek w procesie produkcji.

Pytanie 14

W przypadku produkcji plakatu o rozmiarach 30× 45 cm, który ma być wydrukowany w formacie 30 × 45 cm z rozdzielczością 300 dpi, konieczne jest skorzystanie z aparatu cyfrowego posiadającego matrycę o minimalnej rozdzielczości

A. 2048 × 1563 pikseli

B. 5500 × 3800 pikseli

C. 5000 × 3400 pikseli

D. 2592 × 1944 pikseli

Wybór niewłaściwej rozdzielczości matrycy aparatu może prowadzić do uzyskania niskiej jakości wydruku, co jest często wynikiem nieprawidłowych obliczeń lub błędnych założeń dotyczących rozdzielczości. Odpowiedzi takie jak 2592 × 1944 pikseli, 5000 × 3400 pikseli czy 2048 × 1563 pikseli są zbyt niskie, aby spełnić wymagania dotyczące plakatu o wymiarach 30 × 45 cm przy rozdzielczości 300 dpi. Dla przykładu, rozdzielczość 2592 × 1944 pikseli przekłada się na około 1,9 megapikseli, co w kontekście druku o wysokiej jakości jest niewystarczające. Osoby poszukujące wysokiej jakości reprodukcji często mogą popełniać błąd, zakładając, że mniejsza rozdzielczość wystarczy, co prowadzi do rozmycia obrazu i utraty detali. W przypadku 5000 × 3400 pikseli, choć jest to wyższa rozdzielczość, nadal nie spełnia minimalnych wymagań dla druku w tej skali, co skutkuje wyraźnym spadkiem jakości. Z kolei 2048 × 1563 pikseli to za mało nawet do standardowych wydruków. Przy druku, zwłaszcza dużych formatów, istotne jest zrozumienie, że wyższa rozdzielczość zapewnia lepszą jakość wizualną. Należy pamiętać, że w praktyce wybieranie aparatu o wyższej rozdzielczości nie tylko zwiększa jakość druku, ale również pozwala na więcej możliwości edycyjnych po wykonaniu zdjęć.

Pytanie 15

Aby zrealizować zdjęcia w plenerze w zakresie podczerwieni, konieczne jest posiadanie aparatu małoobrazkowego z zestawem obiektywów, statywem oraz odpowiednim filtrem

A. IR i film ortochromatyczny

B. UV i film czuły na promieniowanie długofalowe

C. IR i film czuły na promieniowanie długofalowe

D. jasnoczerwony oraz film ortochromatyczny

Wybór jasnoczerwonego filtru oraz filmu ortochromatycznego jest błędny, ponieważ obie te opcje nie są przystosowane do rejestracji promieniowania podczerwonego. Jasnoczerwony filtr przepuszcza głównie widzialne światło, a jego zastosowanie w fotografii podczerwonej nie pozwala na skuteczne uchwycenie fal podczerwonych. Film ortochromatyczny charakteryzuje się tym, że jest czuły na widzialne światło, a jego zastosowanie w kontekście promieniowania podczerwonego jest niewłaściwe, ponieważ nie rejestruje ono fal długości, które są kluczowe dla tego typu fotografii. Podobnie nieprawidłowe jest sugerowanie użycia filtru UV oraz filmu czułego na promieniowanie długofalowe. Promieniowanie UV to zupełnie inny zakres fal, który nie ma zastosowania w kontekście technik podczerwonych. Użycie tego rodzaju sprzętu prowadzi do wyraźnych nieporozumień i braku oczekiwanych efektów wizualnych. Zrozumienie działania filtrów oraz odpowiednich materiałów fotograficznych jest fundamentalne dla uzyskania wysokiej jakości zdjęć. W praktyce, brak znajomości tych zasad może prowadzić do nieudanych prób rejestracji obrazów, a także do frustracji związanej z niedopasowaniem technologicznym. W fotografii plenerowej w promieniowaniu podczerwonym kluczowa jest wiedza na temat długości fal oraz charakterystyki sprzętu, co pozwala na kreatywne i techniczne wykorzystanie dostępnych narzędzi.

Pytanie 16

Który z programów nie dysponuje funkcjonalnością do naprawy uszkodzonej, starej fotografii na papierze?

A. Magix PhotoDesigner

B. Adobe Photoshop

C. GIMP

D. Adobe Reader

Kiedy korzystasz z GIMP, Photoshopa czy Magix PhotoDesigner do naprawy starych zdjęć, można się łatwo pomylić, myśląc, że każde oprogramowanie graficzne działa podobnie. GIMP i Photoshop to naprawdę potężne narzędzia, które mają sporo opcji do edycji, jak usuwanie wad, łatanie czy retusz. GIMP ma na przykład warstwy, które pozwalają na dokładne edytowanie, bez psucia reszty zdjęcia. Photoshop ma mnóstwo filtrów, które pomogą poprawić jakość zdjęć, co jest super ważne, zwłaszcza przy starych, zniszczonych fotkach. Magix PhotoDesigner może nie być tak popularny, ale ma swoje narzędzia do edycji, które też mogą pomóc. Często ludzie myślą, że Adobe Reader, który jest głównie do przeglądania PDF-ów, ma takie same możliwości jak programy graficzne, a to błąd. Adobe Reader nie nadaje się do edycji obrazów. Brak zrozumienia, jak różne są te programy i ich funkcje, może prowadzić do marnowania czasu i frustracji. Wybierajcie mądrze programy do konkretnych zadań, bo to naprawdę ma znaczenie w pracy ze zdjęciami.

Pytanie 17

Który format plików najlepiej nadaje się do archiwizacji zdjęć z pełną informacją o edycjach niedestrukcyjnych?

A. DNG z osadzonym plikiem XMP

B. TIFF z kompresją ZIP

C. JPEG 2000

D. HEIC z profilem kolorów ICC

Wybór innych formatów plików, takich jak JPEG 2000, TIFF z kompresją ZIP czy HEIC z profilem kolorów ICC, nie zapewnia takiej samej wszechstronności i bezpieczeństwa w kontekście archiwizacji zdjęć z pełną informacją o edycjach niedestrukcyjnych. JPEG 2000, chociaż jest nowoczesnym formatem z lepszą kompresją niż standardowy JPEG, nie obsługuje metadanych w taki sposób jak DNG. Nie zapewnia również pełnej informacji o edycji, co może prowadzić do utraty danych, jeśli zdjęcie zostanie edytowane w różnych programach. TIFF z kompresją ZIP, mimo że jest bardzo jakościowym formatem, nie jest tak powszechnie używany w kontekście edycji niedestrukcyjnej. TIFF zazwyczaj nie przechowuje informacji o zmianach, a jego zastosowanie do archiwizacji może prowadzić do problemów z zarządzaniem wersjami plików. Z kolei HEIC, który zyskał popularność dzięki zastosowaniu w iOS, nie jest tak szeroko wspierany w aplikacjach do edycji zdjęć oraz zarządzania metadanymi, a jego obsługa może być ograniczona. W rezultacie, wybór tych formatów nie tylko nie spełnia wymagań archiwizacyjnych, ale również stwarza ryzyko utraty kluczowych informacji o edycji, co może wpłynąć na przyszłą pracę z tymi zdjęciami.

Pytanie 18

Określ kroki w procesie C-41.

A. Wywołanie czarno-białe, wtórne naświetlanie, wywoływanie barwne, wybielanie, utrwalanie

B. Wywoływanie barwne, wybielanie, płukanie, utrwalanie, stabilizacja

C. Wywoływanie, przerywanie, utrwalanie, płukanie

D. Wywoływanie barwne, wybielanie utrwalające, stabilizacja

Proces C-41 jest standardowym sposobem wywoływania kolorowych filmów negatywowych, który składa się z kilku kluczowych etapów: wywoływania barwnego, wybielania, płukania, utrwalania oraz stabilizacji. Wywoływanie barwne to pierwsza faza, w której emulsja filmowa reaguje na chemię wywołującą, co powoduje rozwój obrazu w postaci negatywu. Następnie następuje wybielanie, w którym usuwane są pozostałości związków srebra, a obraz nabiera kolorów. Płukanie ma na celu usunięcie chemikaliów wywołujących, co zapobiega dalszym reakcjom. Utrwalanie jest kluczowe, ponieważ zapewnia trwałość obrazu poprzez zapobieganie jego blaknięciu. Ostatni etap, stabilizacja, jest istotny dla zachowania właściwości obrazu na dłuższy czas. Przykładem zastosowania tej wiedzy może być fotografia dokumentacyjna, w której zachowanie jakości obrazu jest niezbędne. Zrozumienie tych etapów pozwala na poprawne wykonanie procesu oraz zapewnienie wysokiej jakości końcowego produktu.

Pytanie 19

Najnowsza technologia druku zdjęć digigraphy to

A. technika bezpośredniego druku na materiałach metalicznych

B. cyfrowa imitacja procesu dageotypii z użyciem nowoczesnych materiałów

C. proces druku pigmentowego certyfikowany pod względem trwałości i wierności kolorów

D. metoda tworzenia wydruków holograficznych na papierze fotograficznym

Wybór nieprawidłowej odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego technologii druku i jej zastosowań. Na przykład, cyfrowa imitacja procesu dageotypii z użyciem nowoczesnych materiałów nie odzwierciedla istoty digigraphy. Dageotypia to jedna z najstarszych technik fotograficznych, która opiera się na chemicznym procesie wytwarzania obrazu, a nie na druku pigmentowym. Próba porównania tych dwóch metod przynosi mylne wnioski, ponieważ każda z nich ma swoje unikalne właściwości i zastosowania. Kolejna odpowiedź dotycząca tworzenia wydruków holograficznych na papierze fotograficznym również jest nieadekwatna, gdyż holografia jest zupełnie inną dziedziną, koncentrującą się na trójwymiarowym obrazie. Technika ta wymaga specjalistycznych narzędzi i nie odnosi się do standardów trwania i wierności kolorów, jak w przypadku digigraphy. Z kolei bezpośredni druk na materiałach metalicznych jest technologią, która może być używana w różnych branżach, ale nie ma związku z certyfikowanym procesem druku pigmentowego, który jest kluczowy dla digigraphy. Rozumienie tych różnic jest kluczowe, aby unikać błędnych interpretacji technologii druku oraz ich właściwości. Warto także podkreślić, że zrozumienie i zastosowanie odpowiednich standardów w druku jest niezbędne dla zapewnienia jakości oraz długowieczności wydruków, co jest priorytetem w branży fotograficznej i artystycznej.

Pytanie 20

Jaką minimalną rozdzielczość skanowania należy zastosować dla płaskiego oryginału o wymiarach 10x15 cm, aby otrzymać obraz w formacie 40x60 cm przy rozdzielczości 150 dpi, unikając konieczności interpolacji danych?

A. 300 spi

B. 1200 spi

C. 600 spi

D. 150 spi

Aby odpowiedzieć na pytanie dotyczące minimalnej rozdzielczości skanowania oryginału płaskiego, ważne jest zrozumienie podstawowych koncepcji związanych z DPI oraz SPI. Rozdzielczość SPI (samples per inch) różni się od DPI, ponieważ dotyczy sposobu, w jaki obraz jest skanowany, podczas gdy DPI odnosi się do drukowania. Niektóre z podanych odpowiedzi, takie jak 1200 spi, mogą wydawać się rozsądne, ale w rzeczywistości są zbyt wysokie dla tego zastosowania. Wyższe wartości rozdzielczości przyczyniają się do większych plików i dłuższego czasu skanowania, co często prowadzi do nieefektywności, zwłaszcza gdy nie jest to konieczne do uzyskania zamierzonej jakości druku. Z kolei rozdzielczości takie jak 150 spi lub 300 spi nie dostarczą wystarczającej liczby pikseli, co może skutkować utratą detali podczas powiększania obrazu. W przypadku obrazu formatu 40x60 cm przy 150 dpi, minimalna wymagana rozdzielczość skanowania wynosi 600 spi, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży i pozwala na uzyskanie wysokiej jakości bez post-processingu. Dlatego istotne jest, aby podejść do tego tematu z odpowiednim zrozumieniem wymagań dotyczących rozdzielczości, aby uniknąć takich powszechnych błędów myślowych, które mogą prowadzić do wyboru niewłaściwych ustawień skanowania.

Pytanie 21

W celu uzyskania zdjęcia o wysokiej jakości przed rozpoczęciem skanowania refleksyjnego materiału analogowego należy

A. ustawić maksymalną rozdzielczość interpolowaną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5

B. ustawić minimalną rozdzielczość interpolowaną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0

C. ustawić minimalną rozdzielczość optyczną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5

D. ustawić maksymalną rozdzielczość optyczną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0

W temacie skanowania materiałów analogowych bardzo łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że wysoka rozdzielczość interpolowana jest równie dobra co optyczna – a to niestety nieprawda. Interpolacja polega na sztucznym podbijaniu liczby pikseli przez oprogramowanie, czego efektem jest plik większy, ale nie lepszy jakościowo. Szczegółów nie przybywa, pojawia się za to „pustość” w obrazie, czasem nawet artefakty. Z mojego doświadczenia, jeśli ktoś skanuje zdjęcia np. do wysokiej jakości druku albo archiwizacji, od razu widać różnicę – tylko natywna, optyczna rozdzielczość naprawdę zachowuje wszystkie niuanse materiału wyjściowego. Druga typowa pułapka to zbyt wąski zakres dynamiki, np. ograniczanie go do 0–0,5. To sprawia, że tracimy masę informacji z najciemniejszych i najjaśniejszych fragmentów zdjęcia – często te „utracone” detale są potem nie do odzyskania. W branży przyjęło się, by nie ograniczać sobie pola manewru na starcie, bo późniejsza obróbka (np. korekta kontrastu czy ekspozycji) wymaga jak największego zakresu tonalnego. Minimalna rozdzielczość optyczna lub interpolowana, nawet jeśli wydaje się kusząca ze względu na mniejsze pliki, po prostu nie daje tej szczegółowości i elastyczności w edycji. Dobrym zwyczajem jest skanować zawsze „na zapas”, nawet jeśli finalnie będziemy pomniejszać czy kompresować plik – oryginał w wysokiej jakości zostaje na przyszłość. W pracy zawodowej, kiedy archiwizowałem stare odbitki, często wracałem do surowych skanów po paru latach – tylko te w wysokiej rozdzielczości i z pełnym zakresem dynamicznym „trzymają poziom” w nowych projektach, wymagających lepszej jakości. Tak więc, błędem jest myślenie, że interpolacja i minimalna rozdzielczość wystarczą – standardy branżowe są tu jednoznaczne: liczy się maksymalna optyczna rozdzielczość i szeroki zakres tonalny.

Pytanie 22

Który filtr powinien być użyty podczas kopiowania negatywu metodą subtraktywną, aby zlikwidować purpurową dominację występującą na kolorowej odbitce?

A. Niebieskozielony

B. Żółty

C. Purpurowy

D. Zielony

Użycie zielonego, niebieskozielonego lub żółtego filtra do usunięcia purpurowej dominacji jest mylne i nie przyniesie oczekiwanych rezultatów. Filtr zielony, choć może zmieniać balans kolorów, nie jest skuteczny w eliminowaniu purpury, ponieważ nie neutralizuje jej skutków. W rzeczywistości, filtr ten może nawet pogłębić problem, wprowadzając dodatkowe odcienie, które mogą uwydatniać niepożądane kolory. Z kolei filtr niebieskozielony działa na zasadzie łączenia niebieskiego i zielonego światła, co może prowadzić do dodatkowego zafałszowania kolorystycznego, a właśnie te kolory są w konflikcie z purpurową tonacją, co sprawi, że obraz stanie się jeszcze bardziej nieprzejrzysty. Zastosowanie żółtego filtra również jest niewłaściwe, ponieważ filtr ten pochłania niebieskie światło, co w kontekście dominacji purpury nie przyniesie pożądanych rezultatów. Zamiast rozwiązać problem, można jedynie pogorszyć jakość obrazu. Kluczowym błędem w podejściu do tego zagadnienia jest niezrozumienie, jak różne długości fal świetlnych wpływają na kolory w obrazie, co prowadzi do nieadekwatnych wniosków o wyborze filtrów. Aby skutecznie usunąć purpurową dominantę, należy skupić się na filtrach, które potrafią neutralizować konkretne kolory, co jest podstawą praktyki fotograficznej. Warto również zasięgnąć wiedzy na temat teorii kolorów i zasad mieszania kolorów, aby uniknąć takich pułapek w przyszłości.

Pytanie 23

Która przestrzeń barw jest standardowo stosowana w druku offsetowym?

A. CMYK

B. HSB

C. Lab

D. RGB

Odpowiedź CMYK jest prawidłowa, ponieważ jest to przestrzeń barw standardowo stosowana w druku offsetowym. CMYK, czyli Cyan, Magenta, Yellow i Key (czarny), to model kolorów oparty na subtraktywnym mieszaniu barw. W druku offsetowym kolory są tworzone przez nakładanie warstw atramentu na papier, co oznacza, że kolory są absorbowane przez materiał. W praktyce, użycie CMYK pozwala na uzyskanie szerokiej gamy kolorów, ale poprzez mieszanie, co jest kluczowe w procesie druku. Przykładowo, podczas druku kolorów, takich jak zieleń czy pomarańcz, nie są one drukowane jako takie, ale tworzone przez kombinację atramentów CMY. Standardy branżowe, takie jak ISO 12647, precyzują, jak należy zarządzać kolorem w druku, co sprawia, że zrozumienie i poprawne wykorzystanie przestrzeni CMYK jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości wydruków. Dlatego znajomość tej przestrzeni barw jest niezwykle ważna dla każdego, kto pracuje w branży poligraficznej.

Pytanie 24

Jakie szkło zabezpieczające należy zastosować do oprawy fotografii wystawowej, aby zminimalizować odblaski?

A. szkło kryształowe

B. szkło antyrefleksyjne

C. szkło hartowane

D. szkło float

Wybór złego szkła do oprawy fotografii może prowadzić do wielu problemów, które z kolei wpływają na jakość prezentacji. Szkło hartowane, choć trwałe i odporne na uszkodzenia mechaniczne, nie ma właściwości antyrefleksyjnych, a jego gładka powierzchnia może powodować intensywne odbicia światła. To sprawia, że obraz może być trudny do oglądania w różnych warunkach oświetleniowych. Szkło float, będące standardowym typem szkła, również nie ma żadnych powłok redukujących odblaski, co skutkuje podobnymi problemami z widocznością. Dodatkowo, szkło kryształowe, które często używa się w luksusowych oprawach, może być bardziej estetyczne, ale jego właściwości optyczne nie są dostosowane do eliminacji refleksów. Wybierając niewłaściwe szkło, można nie tylko pogorszyć wrażenia wizualne, ale także zniszczyć subtelne detale pracy, które powinny być dostrzegane przez widza. Dlatego warto zwrócić uwagę na odpowiednie materiały, które zapewnią nie tylko ochronę, ale także optymalne warunki oglądania.

Pytanie 25

Uzyskanie pozytywowej kopii z odpowiednim kontrastem obrazu z negatywu o niskim kontraście jest możliwe dzięki papierowi o gradacji

A. miękkiej

B. specjalnej

C. twardej

D. normalnej

Odpowiedź 'twardej' jest prawidłowa, ponieważ papier o twardej gradacji charakteryzuje się większą czułością na detale i kontrast, co jest szczególnie istotne przy uzyskiwaniu pozytywów z negatywów o niskim kontraście. Twardy papier ma mniejszą zdolność do reprodukcji tonów pośrednich, dlatego lepiej eksponuje jasne i ciemne obszary w obrazie, co pozwala na uzyskanie wyraźniejszego i bardziej kontrastowego pozytywu. W praktyce, przy pracy z negatywami, które nie mają wyraźnych różnic tonalnych, użycie papieru twardego przyczynia się do wydobycia detali, które mogą być niewidoczne na mniej kontrastowych kopiach. W przypadku negatywów, gdzie różnice w jasności są minimalne, zastosowanie papieru twardego pozwala na lepsze odwzorowanie wysokich tonów, co jest kluczowe dla uzyskania jakościowych rezultatów w fotografii. Standardy branżowe zalecają użycie papierów o różnej gradacji w zależności od charakterystyki negatywu, co umożliwia fotografom optymalizację procesu druku.

Pytanie 26

W których formatach można zarchiwizować obrazy z zachowaniem warstw?

A. PNG, BMP, GIF

B. JPEG, PDF, PSD

C. PNG, PDF, PSD

D. TIFF, PDF, PSD

Wiele osób kieruje się popularnością danego formatu przy wyborze sposobu archiwizacji plików graficznych, ale niestety nie zawsze idzie to w parze z zachowaniem warstw. JPEG, mimo że jest jednym z najczęściej stosowanych formatów w codziennym użytkowaniu, nie obsługuje warstw – jest formatem stratnym i wszystko łączy w jeden płaski obraz. Podobnie PNG, mimo swoich zalet przy przezroczystościach i kompresji bezstratnej, strukturalnie nie oferuje wsparcia dla warstw. BMP i GIF to już dość przestarzałe rozwiązania, ograniczone głównie do prostych grafik lub animacji (w przypadku GIF-a), ale obsługa warstw w tych formatach to raczej mit niż rzeczywistość. Z kolei PDF i PSD to formaty stricte projektowe – PDF potrafi zachować warstwy, szczególnie w wersjach zapisywanych przez programy graficzne, a PSD jest standardem przy wymianie między profesjonalistami. TIFF bywa czasem niedoceniany, ale stosunkowo często wykorzystywany w archiwum, zwłaszcza przy materiałach do druku i pracach wymagających wysokiej jakości obrazu. Częstym błędem jest założenie, że jeśli format jest popularny lub „ładnie wygląda”, to na pewno zachowa układ projektu – niestety, warstwy to funkcja wyłącznie niektórych plików, które faktycznie wspierają zaawansowaną edycję. Dobierając format do archiwizacji, warto pamiętać o tych ograniczeniach, żeby nie zaskoczyć się podczas próby edycji po kilku miesiącach czy latach.

Pytanie 27

Bez znajomości rozdzielczości drukarki, plik cyfrowy przeznaczony do umieszczenia w folderze reklamowym powinien być stworzony w rozdzielczości

A. 300 ppi

B. 150 ppi

C. 200 ppi

D. 72 ppi

Rozdzielczość 300 ppi (pikseli na cal) jest standardem stosowanym w przygotowywaniu materiałów przeznaczonych do druku. Wysoka rozdzielczość pozwala uzyskać lepszą jakość wydruku, co jest szczególnie istotne przy projektach reklamowych, które mają przyciągać uwagę klientów i prezentować produkty w korzystnym świetle. Przygotowując plik w rozdzielczości 300 ppi, zapewniamy, że szczegóły będą wyraźne i ostre, co jest kluczowe w przypadku zdjęć, grafik oraz tekstu. W praktyce, jeśli plik przygotowany w niższej rozdzielczości, np. 150 ppi lub 72 ppi, zostanie wydrukowany, może skutkować rozmytymi obrazami oraz nieczytelnym tekstem, co negatywnie wpłynie na odbiór materiału. W kontekście standardów branżowych, 300 ppi jest powszechnie akceptowane jako minimalna wartość rozdzielczości dla materiałów drukowanych, aby zapewnić najwyższą jakość prezentacji. Dobrą praktyką jest również zapoznanie się z wymaganiami konkretnego drukarza, ponieważ mogą oni mieć własne preferencje dotyczące rozdzielczości.

Pytanie 28

Aby wykonać reprodukcję kolorowego oryginału na materiale negatywowym przeznaczonym do światła dziennego, jakie oświetlenie należy zastosować?

A. skierowane o temperaturze barwowej 5500 K

B. rozproszone o temperaturze barwowej 5500 K

C. rozproszone o temperaturze barwowej 3200 K

D. skierowane o temperaturze barwowej 3200 K

Odpowiedź 'rozproszonym o temperaturze barwowej 5500 K' jest poprawna, ponieważ reprodukcja oryginału barwnego na materiale negatywowym wymaga zastosowania oświetlenia, które najlepiej odwzorowuje naturalne światło dzienne. Temperatura barwowa 5500 K jest uważana za standardową wartość dla światła dziennego, co oznacza, że taki rodzaj oświetlenia zapewnia najbardziej neutralne i realistyczne odwzorowanie kolorów. Oświetlenie rozproszone dodatkowo minimalizuje cienie i refleksy, co jest kluczowe w procesie fotografii negatywowej, ponieważ wszelkie niejednorodności mogłyby prowadzić do zniekształceń w finalnym obrazie. W praktyce, stosowanie lamp z temperaturą barwową 5500 K, takich jak lampy fluorescencyjne lub LED przeznaczone do studiów fotograficznych, jest powszechną praktyką w branży, co zapewnia spójność kolorów przy każdej sesji zdjęciowej. Dobrą praktyką jest także kalibracja systemu oświetleniowego w celu uzyskania jak najbardziej zbliżonych efektów do naturalnego światła, co pozwala na uzyskanie wysokiej jakości reprodukcji w różnych projektach fotograficznych.

Pytanie 29

Sensytometr to aparat, który pozwala na

A. naświetlanie oraz chemiczną obróbkę próbek sensytometrycznych

B. pomiar gęstości optycznej sensytogramów

C. mierzenie ziarnistości próbek sensytometrycznych

D. naświetlanie próbek sensytometrycznych określonymi ilościami światła

Sensytometr to urządzenie, które pozwala naświetlić próbki sensytometryczne konkretnymi ilościami światła. To jest bardzo ważne w fotografii i różnych analizach w laboratoriach. Główna idea to uzyskać reakcję chemiczną w materiałach światłoczułych, co potem wpływa na jakość wyników, zwłaszcza jeśli chodzi o zdjęcia. Na przykład, w fotografii sensytometr pomaga dobrze naświetlić kliszę, co daje odpowiednią ekspozycję. W branży fotograficznej mamy też standardy jak ISO, które mówią o czułości materiałów. W laboratoriach sensytometry również pomagają w kalibracji, bo kontrola jakości i powtarzalność wyników to kluczowe sprawy. Dobrze opracowane procedury naświetlania są konieczne, żeby wyniki w badaniach były wiarygodne i powtarzalne.

Pytanie 30

Którą czynność diagnostyczno-konserwacyjną drukarki atramentowej należy wykonać w pierwszej kolejności, jeżeli uzyskano wydruk w postaci liniowych nieciągłości zdjęcia?

A. Przeinstalowanie sterownika drukarki.

B. Wymianę tuszy.

C. Wydrukowanie testu i oczyszczenie głowic drukujących.

D. Wymianę tuszy i wydrukowanie testu głowic.

Najlepszym i najbardziej logicznym pierwszym krokiem, kiedy na wydruku z drukarki atramentowej pojawiają się liniowe nieciągłości obrazu, jest wydrukowanie testu głowic i przeprowadzenie procedury ich czyszczenia. To klasyczna sytuacja, z którą mierzy się każdy, kto trochę dłużej pracuje z drukarkami atramentowymi – w końcu tusz zasycha, a drobne kanaliki w głowicy drukującej mogą się zapchać, nawet jeśli tuszów jest jeszcze sporo. Producenci drukarek, np. Epson, Canon czy HP, od lat zalecają takie postępowanie jako pierwszy etap diagnostyki problemów z jakością druku – test głowic pozwala od razu zobaczyć, czy problem dotyczy konkretnego koloru czy wszystkich naraz. Samo czyszczenie głowic to proces zautomatyzowany, który uruchamia się z poziomu sterownika drukarki i polega na przepuszczeniu większej ilości tuszu przez dysze. Z mojego doświadczenia wynika, że nawet jeśli tusz się nie skończył, to i tak powstają charakterystyczne przerwy i paski, a czyszczenie potrafi zdziałać cuda. Dopiero w sytuacji, gdy czyszczenie nie przynosi rezultatu, można myśleć o wymianie tuszu lub bardziej zaawansowanych krokach. Ważne jest, żeby nie marnować od razu tuszów czy nie reinstalować sterowników, bo to niepotrzebna strata czasu i pieniędzy. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami producentów i typowymi procedurami serwisowymi, które zawsze zaczynają się od najprostszych i najmniej inwazyjnych działań. To po prostu praktyczny i rozsądny kierunek działania w branży.

Pytanie 31

Aby uzyskać kolorowe zdjęcia nocne na materiałach halogenosrebrowych, zapotrzebowanie na sprzęt i materiały powinno obejmować: aparat małoobrazkowy z zestawem obiektywów, statyw fotograficzny, lampę błyskową oraz film negatywowy o następujących parametrach

A. ISO 100 typ 135

B. ISO 100 typ 120

C. ISO 400 typ 120

D. ISO 400 typ 135

Wybór odpowiedzi ISO 400 typ 120, ISO 100 typ 135 oraz ISO 100 typ 120 wskazuje na brak zrozumienia znaczenia parametrów ISO oraz ich wpływu na jakość zdjęć w warunkach nocnych. Film o czułości ISO 100, niezależnie od formatu, jest mniej odpowiedni do fotografii nocnej, ponieważ wymaga dłuższych czasów naświetlania, co zwiększa ryzyko poruszenia zdjęć przy braku statywu lub niepewnym trzymaniu aparatu. Użycie formatu typ 120, chociaż może zapewnić wyższą jakość obrazu, nie jest standardem dla aparatów małoobrazkowych, które są zazwyczaj zaprojektowane do wykorzystania z filmami typu 135. Ponadto, typ 120 jest rzadziej dostępny i wymaga specjalistycznych aparatów, co może ograniczyć możliwości fotografowania. Przy wyborze filmu do nocnych zdjęć ważne jest, aby zwrócić uwagę na jego czułość; filmy o wyższej wartości ISO, takie jak ISO 400, są preferowane, ponieważ dostarczają więcej światła w ciemności, co pozwala na uchwycenie większej ilości szczegółów. Zrozumienie tych parametrów jest kluczowe dla każdego fotografa, ponieważ odpowiedni wybór materiałów fotograficznych znacząco wpływa na ostateczny efekt pracy, a stosowanie niewłaściwych czułości filmów prowadzi do frustracji i niezadowolenia z uzyskanych wyników.

Pytanie 32

Sprzęt cyfrowy, który pozwala na przeniesienie obrazu analogowego do pamięci komputera, to

A. skaner

B. ploter

C. naświetlarka

D. drukarka

Skaner to urządzenie cyfrowe, które jest kluczowe w procesie digitalizacji obrazów analogowych. Działa poprzez przechwytywanie obrazu za pomocą matrycy skanującej, która konwertuje analogowe sygnały świetlne na dane cyfrowe, które mogą być następnie zapisywane w pamięci komputera. Skanery są wykorzystywane w wielu dziedzinach, takich jak archiwizacja dokumentów, przetwarzanie zdjęć, a także w medycynie do cyfryzacji obrazów diagnostycznych. Standardowe skanery optyczne, takie jak skanery CIS i CCD, różnią się między sobą jakością obrazu oraz szybkością skanowania, co wpływa na ich zastosowanie w praktyce. Dobre praktyki przy korzystaniu ze skanera obejmują odpowiednie ustawienie rozdzielczości, co wpływa na jakość skanowanych materiałów oraz ich późniejsze wykorzystanie, na przykład w druku lub publikacjach elektronicznych.

Pytanie 33

Obraz utajony tworzy się w trakcie

A. zadymiania

B. utrwalania

C. wywoływania

D. naświetlania

Utrwalanie, zadymianie i wywoływanie to procesy związane z obróbką materiałów światłoczułych, ale nie są odpowiednie do opisu momentu powstawania obrazu utajonego. Utrwalanie jest kluczowym krokiem po naświetlaniu, który stabilizuje obraz, czyniąc go odpornym na światło i umożliwiając jego dalsze eksponowanie. Użycie tego terminu w kontekście powstawania obrazu utajonego jest błędne, ponieważ obraz utajony już istnieje w momencie naświetlania, lecz nie jest widoczny. Z kolei zadymianie odnosi się do techniki używanej w fotografii artystycznej lub efektach specjalnych i nie jest bezpośrednio związane z procesem tworzenia obrazu utajonego. Zrozumienie tych terminów i ich zastosowania w praktyce jest kluczowe, aby uniknąć pomyłek w analizie procesów fotograficznych. Wywoływanie jest procesem, w którym obraz utajony staje się widoczny, jednak nie jest to moment jego powstawania. Pomyłki w tych koncepcjach mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków na temat procesów fotografii oraz ich zastosowań w praktyce, co jest szczególnie istotne dla osób pracujących w dziedzinie fotografii i obrazowania.

Pytanie 34

Jakiego skanera należy użyć, aby uzyskać cyfrową wersję kolorowego diapozytywu?

A. 3D

B. Przezroczystego

C. Bębnowego

D. Manualnego

Ręczne skanery to urządzenia, które generalnie służą do skanowania dokumentów i zdjęć, bo są proste i szybkie w użyciu. Ale tak szczerze mówiąc, nie nadają się do skanowania diapozytywów. Jakby używać ręcznego skanera do tego, to wychodzi kiepska jakość, a szczegóły w przezroczystych materiałach mogą być kompletnie zgubione. Transparentne skanery też nie są najlepsze, bo chociaż mogą skanować przezroczyste obrazy, to jednak w porównaniu z bębnowymi skanerami są dużo słabsze pod względem rozdzielczości i jakości kolorów. A co do skanerów 3D, to to już zupełnie inna bajka, bo one skanują obiekty w trzech wymiarach, więc w przypadku diapozytywów to jest kompletnie nie na miejscu. Często ludzie myślą, że każdy skaner, który coś skanuje, będzie dobry do wszystkiego, ale każdy typ ma swoje ograniczenia. Dlatego najlepiej skorzystać z dedykowanych skanerów bębnowych, jeśli chcemy uzyskać naprawdę fajne efekty przy skanowaniu diapozytywów.

Pytanie 35

Przedstawione urządzenie jest przeznaczone do ręcznej obróbki chemicznej materiałów

A. negatywowych zwojowych.

B. negatywowych arkuszowych.

C. pozytywowych na podłożu papierowym.

D. pozytywowych na podłożu polietylenowym.

Wybór błędnych odpowiedzi jest wynikiem niepełnego zrozumienia różnic między rodzajami materiałów fotograficznych oraz ich metodami obróbki. Negatywy arkuszowe i pozytywowe, zarówno na podłożu papierowym, jak i polietylenowym, są przeznaczone do innych form obróbki, które nie wymagają użycia bębna do ręcznej obróbki chemicznej. Negatywy arkuszowe są stosowane w procesach, które wymagają innego rodzaju urządzeń, takich jak płytki fotograficzne, a ich wywoływanie często opiera się na bardziej zautomatyzowanych procesach. Z kolei pozytywy, które są otrzymywane z negatywów, są często drukowane na papierze fotograficznym, co również wymaga innego zestawu narzędzi i chemikaliów. Pozytywy na podłożu polietylenowym, w szczególności, są często stosowane w bardziej nowoczesnych technologiach druku, co całkowicie wyklucza użycie tradycyjnych bębnów. Wybierając niewłaściwe odpowiedzi, można zauważyć typowe błędy myślowe, takie jak mylenie różnych formatów materiałów fotograficznych i ich zastosowań. Ważne jest, aby zrozumieć, że skuteczna obróbka materiałów fotograficznych wymaga nie tylko znajomości ich formatu, ale także odpowiednich technik i narzędzi, co jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości obrazów.

Pytanie 36

Aby uzyskać pozytyw o odpowiednim kontraście i wiernie odwzorowanych detalach z naświetlonego negatywu, konieczne jest zastosowanie papieru fotograficznego o gradacji

A. miękkiej

B. normalnej

C. specjalnej

D. twardej

Wybór papieru fotograficznego o gradacji twardej lub specjalnej w kontekście uzyskiwania pozytywu z negatywu będzie prowadził do niedoskonałości w odwzorowaniu detali i tonalnych przejść. Papiery twarde charakteryzują się wyższą kontrastowością, co w praktyce oznacza, że są bardziej czułe na silne źródła światła. To prowadzi do „wypalania” jasnych obszarów oraz utraty detali w ciemnych partiach obrazu. W przypadku negatywów z bogatymi tonalnymi przejściami, użycie papieru twardego często skutkuje powstawaniem obrazów o nieprzyjemnych artefaktach oraz nadmiernym kontraście, co nie sprzyja zachowaniu subtelności detali. Wybór papieru specjalnego może prowadzić do nadmiernych oczekiwań co do efektów wizualnych, które nie są w stanie być zrealizowane bez odpowiedniego dopasowania do specyfiki używanego negatywu. W realnych warunkach fotograficznych, takie błędy w doborze materiałów mogą skutkować stratą czasu i zasobów, a także frustracją związaną z niezadowalającymi wynikami. W profesjonalnej fotografii kluczowe jest zrozumienie, że każdy typ papieru ma swoje unikalne właściwości, które powinny być dobierane do specyficznych potrzeb i warunków pracy, co jest istotne dla uzyskania wysokiej jakości końcowego produktu.

Pytanie 37

Aby uzyskać powiększone zdjęcia na papierze fotograficznym o wymiarach 30 × 40 cm z negatywu czarno-białego, należy użyć

A. powiększalnika

B. plotera laserowego

C. kserokopiarki

D. skanera płaskiego

Wybór niewłaściwych narzędzi do procesu powiększania obrazów z negatywów czarno-białych jest powszechnym błędem wśród osób, które dopiero zaczynają swoją przygodę z fotografią. Kserokopiarka, choć może wydawać się praktycznym rozwiązaniem, nie jest przeznaczona do obróbki negatywów fotografii czarno-białej, ponieważ jej zastosowanie polega na reprodukcji już istniejących obrazów na papierze, a nie na ich powiększaniu. Proces ten nie pozwala na uzyskanie wysokiej jakości obrazu, ani na kontrolowanie kluczowych parametrów, takich jak kontrast i szczegóły. Z kolei skaner płaski, mimo że jest użyteczny w digitalizacji obrazów, również nie jest idealnym narzędziem do uzyskiwania powiększeń z negatywów. Skanery płaskie, zwłaszcza te niższej jakości, mogą nie oddawać wszystkich detali negatywu, co prowadzi do utraty jakości i nieadekwatnych rezultatów. Ploter laserowy to kolejna nieodpowiednia opcja, gdyż jest on używany głównie do druku cyfrowego, a nie do analogu, jakim jest fotografia czarno-biała. Użycie plotera do tego celu również nie pozwala na odpowiednie zarządzanie procesem naświetlania i kontroli jakości obrazu. Wybierając niewłaściwe narzędzia, można łatwo popaść w pułapki myślenia, że technologia cyfrowa zastępuje tradycyjne metody, co jest błędne, gdyż każda z nich ma swoje unikalne zastosowanie i właściwości, które są kluczowe w kontekście pracy z negatywami.

Pytanie 38

Na fotografiach wykonanych na materiale reversyjnym przeznaczonym do światła dziennego przy temperaturze barwowej 3200K zaobserwuje się dominację koloru

A. niebieskiego

B. zielonego

C. bursztynowego

D. fioletowego

Odpowiedź bursztynowego koloru jest poprawna, ponieważ przy fotografowaniu na materiale odwracalnym przeznaczonym do światła dziennego w warunkach o temperaturze barwowej 3200K, światło to ma charakterystyczną ciepłą tonację. Materiały odwracalne, takie jak filmy przeznaczone do fotografii, mają swoje specyfikacje dotyczące temperatury barwowej, co oznacza, że są one zaprojektowane do współpracy z naturalnym światłem, które ma temperaturę bliską 5500K. Kiedy używamy światła o niższej temperaturze barwowej, jak 3200K, co jest typowe dla oświetlenia sztucznego, kolory na zdjęciach mogą wydawać się bardziej ciepłe, co prowadzi do dominacji tonacji bursztynowej. W praktyce fotografowie często stosują filtry korekcyjne, aby zredukować ten efekt, ale ważne jest, aby zdawać sobie sprawę z tego, jak różne źródła światła wpływają na ostateczny wynik. Dlatego zrozumienie tej dynamiki jest kluczowe nie tylko dla technik fotograficznych, ale również w kontekście postprodukcji, gdzie kolorystyka zdjęcia może być korygowana w zależności od zastosowania.

Pytanie 39

Powiększalnik pozwalający na uzyskiwanie kolorowych kopii w technice subtraktywnej dysponuje głowicą filtracyjną z filtrami korekcyjnymi w kolorach:

A. purpurowa, żółta, niebieskozielona

B. czerwona, zielona, niebieska

C. purpurowa, zielona, niebieska

D. czerwona, żółta, niebieska

Prawidłowa odpowiedź to purpurowa, żółta i niebieskozielona, co wynika z podstawowych zasad teorii kolorów w kontekście druku subtraktywnego. W systemie subtraktywnym, kolory są tworzone poprzez absorpcję (subtrakcję) pewnych długości fal światła. Filtry purpurowe, żółte i niebieskozielone efektywnie eliminują odpowiednie długości fal: filtr purpurowy absorbuje zielone światło, żółty filtr absorbuje niebieskie, a niebieskozielony filtr absorbuje czerwone. To połączenie zapewnia szeroki zakres reprodukcji kolorów, co jest kluczowe w procesie druku fotograficznego i graficznego. Przykładem zastosowania mogą być profesjonalne laby fotograficzne, które wykorzystują powiększalniki do tworzenia wysokiej jakości odbitek, w których dokładne odwzorowanie kolorów jest niezbędne. Standardy takie jak ISO 12647-2 definiują wymagania dotyczące reprodukcji kolorów w druku, co podkreśla znaczenie właściwych filtrów. W praktyce, zastosowanie odpowiednich filtrów ma bezpośredni wpływ na jakość końcowego produktu oraz zadowolenie klienta.

Pytanie 40

W trakcie chemicznej obróbki materiałów wrażliwych na światło, substancją służącą do utrwalania jest

A. żelazicyjanek potasu

B. tiosiarczan sodu

C. siarczan hydroksylaminy

D. chlorek srebra

Tiosiarczan sodu, który może się wydawać skomplikowany, jest tak naprawdę ważnym składnikiem w fotografii. Działa jak substancja, która utrwala obrazy na papierze fotograficznym. Jego głównym zadaniem jest pozbycie się resztek srebra z emulsji. To pozwala na stabilizację obrazu i zapobiega dalszemu „rozwojowi” zdjęcia, kiedy jest naświetlane. Wyobraź sobie, że po naświetleniu filmu, tiosiarczan sodu wchodzi do akcji, by „ugasić” obraz, dzięki czemu pozostaje on wyraźny i nie blaknie. Warto dodać, że w fotografii czarno-białej to naprawdę kluczowy proces, a normy branżowe, na przykład ISO 12232, mówią jasno, jak ważne jest użycie odpowiednich substancji. Tiosiarczan sodu jest powszechnie stosowany w laboratoriach fotograficznych, a jego stosowanie idealnie wpisuje się w dobre praktyki w obróbce materiałów światłoczułych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej