Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 7 grudnia 2025 07:57
Data zakończenia: 7 grudnia 2025 08:10

Egzamin zdany!

Wynik: 26/40 punktów (65,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Terapeuta w trakcie zajęć z dziećmi zasugerował budowanie konstrukcji z klocków. Jakiego rodzaju zabawę zastosował?

A. Dydaktyczną

B. Tematyczną

C. Manipulacyjną

D. Konstrukcyjną

Zabawa konstrukcyjna to jedna z kluczowych form aktywności dziecięcej, w której uczestnicy wykorzystują różnorodne materiały, takie jak klocki, do tworzenia i budowania obiektów. Wznoszenie budowli z klocków pozwala dzieciom na rozwijanie umiejętności motorycznych, koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz zdolności przestrzennych. Z perspektywy pedagogiki, zabawa konstrukcyjna jest nie tylko formą rozrywki, ale także istotnym elementem procesu edukacyjnego, który wspiera rozwój kreatywności oraz logicznego myślenia. Dzieci, angażując się w tego typu aktywności, uczą się planować, eksperymentować oraz rozwiązywać problemy. W kontekście teorii uczenia się, zabawy konstrukcyjne są zgodne z zasadami aktywnego uczenia, w którym dzieci uczą się poprzez doświadczenie. Przykłady zastosowania tej formy zabawy obejmują projektowanie własnych budowli, co może prowadzić do dyskusji na temat architektury, inżynierii, a także matematyki, przez co staje się ona doskonałym narzędziem do nauki interdyscyplinarnej.

Pytanie 2

Osoba z urazem kręgosłupa w wyniku wypadku drogowego pragnie nauczyć się efektywnie poruszać przy użyciu wózka inwalidzkiego. W związku z tym, na początku, terapeuta zajęciowy powinien nawiązać kontakt z

A. protetykiem

B. fizjoterapeutą

C. pedagogiem specjalnym

D. pracownikiem socjalnym

Fizjoterapeuta odgrywa kluczową rolę w procesie rehabilitacji osób z urazami kręgosłupa, ponieważ przeprowadza ocenę funkcjonalną i projektuje indywidualny program terapeutyczny, uwzględniając potrzeby pacjenta. W przypadku podopiecznego, który chce nauczyć się poruszać się za pomocą wózka inwalidzkiego, fizjoterapeuta dostosuje ćwiczenia i techniki, które pomogą wzmocnić mięśnie, poprawić koordynację oraz zwiększyć mobilność. Przykładowo, fizjoterapeuta może nauczyć pacjenta, jak prawidłowo wsiadać i wysiadać z wózka, jak manewrować w różnych warunkach oraz jak unikać urazów. W pracy z pacjentami z urazami kręgosłupa ważne jest również kształtowanie odpowiednich nawyków posturalnych i technik transportowych. Współpraca z fizjoterapeutą jest zgodna z wytycznymi zawartymi w standardach rehabilitacji, które podkreślają znaczenie wielodyscyplinarnego podejścia w usprawnianiu pacjentów. Dodatkowo, fizjoterapeuta może współpracować z innymi specjalistami, takimi jak protetycy, aby zapewnić najlepiej dopasowany sprzęt rehabilitacyjny.

Pytanie 3

Które z poniższych działań jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem?

A. Utrzymywanie wyłącznie indywidualnych sesji bez interakcji z rówieśnikami

B. Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska

C. Zmuszanie do uczestnictwa w zajęciach grupowych

D. Unikanie wszelkich bodźców sensorycznych

Stworzenie bezpiecznego i przewidywalnego środowiska jest kluczowe w pracy terapeuty zajęciowego z dziećmi z autyzmem, ponieważ dzieci te często mają trudności z przystosowaniem się do zmian i nieznanych sytuacji. Zapewnienie bezpiecznej przestrzeni, w której dziecko czuje się komfortowo, jest fundamentem efektywnej terapii. W takim środowisku dzieci z autyzmem mogą lepiej się rozwijać, nawiązywać relacje i uczyć się nowych umiejętności. Przewidywalność daje im poczucie kontroli nad otoczeniem, co redukuje stres i lęk, umożliwiając większą koncentrację na zadaniach terapeutycznych. Terapeuci zajęciowi powinni dążyć do stworzenia stabilnego harmonogramu zajęć, który jest regularnie komunikowany dzieciom. Przykładem może być użycie wizualnych harmonogramów, które pomagają dzieciom zrozumieć i przewidzieć, co się wydarzy. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii zajęciowej i wspiera holistyczny rozwój dziecka, umożliwiając mu stopniowe wprowadzanie nowych elementów do swojego codziennego życia.

Pytanie 4

Specjalista, który w trakcie rozmowy uporządkował wypowiedzi swojego podopiecznego słowami: Wyjaśnij, czy chcesz uczestniczyć w treningu, mimo że uważasz, iż nie masz na niego czasu, zastosował technikę aktywnego słuchania, znaną jako

A. filtrowanie

B. klaryfikacja

C. odzwierciedlenie

D. kwestionowanie

Podejścia takie jak kwestionowanie, filtrowanie oraz odzwierciedlenie mogą wydawać się atrakcyjnymi technikami aktywnego słuchania, jednak są one nieodpowiednie w kontekście przedstawionego pytania. Kwestionowanie zazwyczaj polega na zadawaniu pytań, które mają na celu zmobilizowanie klienta do refleksji, ale może prowadzić do oporu, gdy klient czuje, że jego zdania są podważane. Filtrowanie natomiast to proces, w którym terapeuta wybiera tylko niektóre aspekty wypowiedzi, co może skutkować niepełnym zrozumieniem sytuacji, a także zniekształceniem komunikatu. Odzwierciedlenie, choć użyteczne, polega głównie na powtórzeniu tego, co klient powiedział, w celu potwierdzenia zrozumienia, ale może nie prowadzić do głębszego zrozumienia złożonych myśli i emocji, które pojawiły się w danej chwili. Często w praktyce terapeutycznej, błędne stosowanie tych technik może prowadzić do frustracji klientów, którzy czują, że ich rzeczywiste potrzeby nie są właściwie adresowane. Właściwe zastosowanie klaryfikacji w miejsce tych technik może znacząco poprawić jakość interakcji terapeutycznej, budując silniejszą relację opartą na zaufaniu i zrozumieniu.

Pytanie 5

Czym jest przeciwwskazanie do uczestnictwa w hipoterapii?

A. zespół Downa

B. mózgowe porażenie dziecięce

C. niepełnosprawność intelektualna

D. zwichnięcie stawu biodrowego

Zwichnięcie stawu biodrowego jest przeciwwskazaniem do udziału w hipoterapii, ponieważ może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych związanych z mobilnością pacjenta oraz stabilnością podczas zajęć. Hipoterapia, wykorzystująca konie do terapii, wymaga od uczestników odpowiedniej sprawności fizycznej. Zwichnięcie stawu biodrowego może powodować ból, ograniczenie ruchomości oraz niestabilność, co stwarza ryzyko kontuzji zarówno dla pacjenta, jak i dla konia. W przypadku osób z urazami stawu biodrowego należy wziąć pod uwagę ich zdolność do utrzymywania równowagi i angażowania się w interakcję z koniem. W praktyce terapeutycznej, standardy bezpieczeństwa oraz oceny ryzyka są kluczowe w doborze odpowiednich form terapii. Zawodowi terapeuci oceniają stan zdrowia pacjenta, aby zidentyfikować potencjalne zagrożenia. W przypadku zwichnięcia stawu biodrowego, zaleca się unikanie hipoterapii na rzecz innych form rehabilitacji, które będą bardziej odpowiednie i bezpieczne dla danej osoby.

Pytanie 6

Metody angażujące uczestników zajęć, które polegają na naśladowaniu, przyjmowaniu określonych ról, improwizacji oraz tworzeniu rzeczywistości, określamy jako gry

A. dramowe

B. symulacyjne

C. towarzyskie

D. planszowe

Wybór innych odpowiedzi, takich jak planszowe, symulacyjne czy towarzyskie, wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące definicji i zastosowania różnych metod aktywizujących. Gry planszowe zazwyczaj opierają się na strategii, rywalizowaniu i analizie, a nie na improwizacji czy odgrywaniu ról. Chociaż mogą angażować uczestników, to nie wykorzystują w pełni potencjału ekspresji emocjonalnej i kreatywności, które są kluczowe w metodach dramowych. Symulacyjne podejścia skupiają się na odzwierciedleniu rzeczywistych sytuacji, co jest użyteczne w kontekście edukacji zawodowej, ale nadal nie obejmują one aspektu naśladowania i improvizacji w takim stopniu jak dramowe. Gry towarzyskie, mimo że mają elementy interakcji, często są zorientowane na zabawę i nie rozwijają w uczestnikach głębokiego zrozumienia ról czy sytuacji społecznych. Wybór niewłaściwej metody może prowadzić do ograniczonej efektywności w nauce, ponieważ uczestnicy nie będą mieli możliwości pełnego zaangażowania się w proces twórczy. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć różnice i zastosowania każdej z tych metod w kontekście celów edukacyjnych i rozwojowych.

Pytanie 7

Najlepiej ocenić efekty terapeutyczne zajęć z osobą z głęboką niepełnosprawnością intelektualną na podstawie

A. domowych ćwiczeń weryfikujących

B. wywiadu z podopiecznym

C. analizy produktów rękodzielniczych

D. obserwacji podopiecznego

Obserwacja podopiecznego jest kluczowym narzędziem w ocenie efektów terapeutycznych zajęć z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie w stopniu głębokim. Dzięki bezpośredniej obserwacji można zauważyć subtelne zmiany w zachowaniu, interakcji oraz umiejętnościach społecznych i komunikacyjnych, które mogą być trudne do uchwycenia w innych metodach oceny. Obserwacja dostarcza także kontekstu do zrozumienia, jak podopieczny reaguje na różnorodne bodźce oraz sytuacje, co jest nieocenione w opracowywaniu dalszych kroków terapeutycznych. Przykładem może być analiza reakcji na różne formy aktywności, co pozwala na dostosowanie programu terapeutycznego do indywidualnych potrzeb i możliwości. W zgodzie z najlepszymi praktykami, terapeuci powinni również dokumentować obserwacje, co sprzyja monitorowaniu postępów w dłuższej perspektywie oraz ułatwia współpracę z innymi specjalistami.

Pytanie 8

Uczeń ma problemy z płynnością mowy i wymawia słowa w sposób nieczytelny oraz bełkotliwy. Terapeuta zajęciowy powinien najpierw podjąć współpracę

A. z logopedą

B. z protetykiem słuchu

C. z laryngologiem

D. z pedagogiem

Wybór logopedy jako specjalisty współpracującego z terapeutą zajęciowym w przypadku podopiecznego z jąkaniem oraz bełkotliwą mową jest trafny, ponieważ logopeda zajmuje się diagnozowaniem oraz terapią zaburzeń mowy i komunikacji. Specjalista ten ma wiedzę i umiejętności do oceny stopnia nasilenia jąkania, analizy przyczyn problemów mowy oraz do wdrażania odpowiednich metod terapeutycznych, które mogą pomóc pacjentowi w poprawie jakości komunikacji. Przykłady zastosowania obejmują techniki relaksacyjne, ćwiczenia oddechowe oraz programy terapeutyczne oparte na m.in. modyfikacji zachowań mowy. Zgodnie z najlepszymi praktykami, terapeuta zajęciowy powinien współpracować z logopedą, aby całościowo wspierać rozwój podopiecznego, umożliwiając mu lepszą integrację społeczną i efektywniejsze funkcjonowanie w codziennym życiu.

Pytanie 9

Podczas aktualizacji danych osobowych uczestnika zajęć w ośrodku wsparcia dla osób z problemami psychicznymi, w formularzu osobowym należy obowiązkowo zamieścić

A. informację o dochodzie przypadającym na członka gospodarstwa domowego

B. cele terapeutyczne zgodne z treścią orzeczenia o stopniu niepełnosprawności

C. szczegółową charakterystykę relacji rodzinnych i opis sieci wsparcia

D. klauzulę zgody na przetwarzanie danych zawartych w kwestionariuszu

Wybór celów terapeutycznych zgodnych z treścią orzeczenia o stopniu niepełnosprawności jako elementu kwestionariusza osobowego jest niepoprawny, ponieważ nie jest to informacja, która wymaga formalnej zgody osoby, której dane dotyczą. Choć cele terapeutyczne są istotne dla planowania wsparcia, ich umieszczenie w kwestionariuszu nie spełnia wymogu prawnego związanego z przetwarzaniem danych. Kolejna odpowiedź, dotycząca informacji o dochodzie przypadającym na członka gospodarstwa domowego, również jest nieadekwatna. W kontekście ochrony danych osobowych, takie informacje powinny być zbierane wyłącznie w sytuacjach, gdy są one niezbędne do świadczenia usług, a ich zbieranie wymaga wyraźnej zgody. Przekazywanie informacji o relacjach rodzinnych oraz sieci wsparcia to również zbyt ogólnikowe podejście, które nie odnosi się bezpośrednio do kryteriów przetwarzania danych. Często występuje mylne przekonanie, że wszystkie informacje, które mogą być istotne dla terapeuty, powinny być zbierane w kwestionariuszu, jednakże niektóre z nich wymagają innego podejścia, aby zapewnić zgodność z przepisami ochrony danych osobowych. Kluczowe jest zrozumienie, że każdy element kwestionariusza musi być zgodny z zasadą minimalizacji danych, co oznacza, że należy zbierać tylko te dane, które są niezbędne do realizacji celów terapeutycznych.

Pytanie 10

Zanim terapeuta zajęciowy przystąpi do formułowania diagnozy terapeutycznej, powinien najpierw

A. zdobyć i skompletować informacje o podopiecznym oraz jego rodzinie

B. wyznaczyć cele terapeutyczne

C. zdefiniować efekty terapeutyczne, które ma zamiar osiągnąć

D. przeanalizować dokumentację medyczną oraz zgromadzone dane

Odpowiedź, że terapeuta zajęciowy powinien w pierwszej kolejności pozyskać i zgromadzić informacje o podopiecznym i jego rodzinie, jest zgodna z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej. W procesie diagnozy terapeutycznej kluczowe jest zrozumienie kontekstu życia pacjenta, jego potrzeb, zainteresowań oraz dynamiki rodzinnej. Gromadzenie informacji o podopiecznym obejmuje nie tylko aspekty medyczne, ale także psychospołeczne i środowiskowe. Na przykład, poznanie codziennych rutyn, preferencji oraz potencjalnych barier w funkcjonowaniu pacjenta pozwala terapeutom na sformułowanie bardziej precyzyjnych celów terapeutycznych. Zgodnie z modelem biopsychospołecznym, który jest powszechnie akceptowany w terapii, zrozumienie interakcji między biologicznymi, psychologicznymi i społecznymi czynnikami jest kluczowe dla skutecznego planowania interwencji. Dobrym praktycznym przykładem jest przeprowadzenie wywiadu z pacjentem oraz jego rodziną przed podjęciem dalszych działań, co pozwala na stworzenie spersonalizowanego planu terapeutycznego odpowiadającego unikalnym potrzebom klienta.

Pytanie 11

Które zajęcia mogą być pomocne w redukcji stresu u pacjentów w terapii zajęciowej?

A. Intensywne zajęcia sportowe

B. Zaawansowana matematyka

C. Dietetyka i kontrola wagi

D. Medycyna sztuką

Medycyna sztuką, znana również jako arteterapia, jest uznawana za skuteczne narzędzie w redukcji stresu w terapii zajęciowej. To forma terapii, która wykorzystuje różne dziedziny sztuki, takie jak malarstwo, rysunek, czy rzeźba, jako narzędzie do wyrażania emocji i wspierania zdrowia psychicznego. Uczestnictwo w takich zajęciach pozwala pacjentom na odkrycie i wyrażenie swoich uczuć w sposób kreatywny, co często prowadzi do obniżenia poziomu stresu i poprawy samopoczucia. Arteterapia pomaga również w budowaniu lepszej samoświadomości oraz w rozwijaniu zdolności komunikacyjnych, co jest niezwykle ważne w procesie zdrowienia. Praktyczne zastosowanie tej metody można zauważyć w wielu placówkach zdrowotnych, gdzie pacjenci korzystają z różnych form sztuki, aby radzić sobie z trudnymi emocjami. Dobre praktyki branżowe zalecają włączenie arteterapii jako części kompleksowego podejścia do terapii pacjentów zmagających się ze stresem, ponieważ jest to metoda nieinwazyjna i dostępna dla szerokiej grupy pacjentów. Z mojego doświadczenia, zajęcia z medycyny sztuką są nie tylko efektywne, ale również bardzo lubiane przez pacjentów.

Pytanie 12

Terapeuta, sugerując uczestnikom warsztatów rękodzielniczych wykonanie kwiatów z satynowych tasiemek i koralików, przy wykorzystaniu kleju na gorąco, płomienia świecy, pęsety, igły oraz nici, zastosował technikę

A. origami

B. sutaszu

C. kanzashi

D. decoupage

Kanzashi to tradycyjna japońska technika tworzenia dekoracji do włosów, która wykorzystuje różnorodne materiały, w tym satynowe wstążki i koralik, co idealnie wpisuje się w opisane w pytaniu zajęcia. W procesie tworzenia kwiatów kanzashi kluczowym elementem jest precyzyjne formowanie wstążek w odpowiednie kształty, co wymaga umiejętności manualnych oraz znajomości różnorodnych technik związanych z ich wiązaniem i zszywaniem. Użycie kleju na gorąco oraz narzędzi takich jak pęseta, igła i nić, jest zgodne z praktykami wytwarzania ozdób kanzashi, gdzie detale i precyzja mają ogromne znaczenie. Sztuka kanzashi ma długą historię i jest integralnym elementem japońskiej kultury, często towarzysząc różnym ceremoniałom. Współcześnie kanzashi zyskuje na popularności jako forma rękodzieła, a uczestnictwo w warsztatach pozwala na nabycie nie tylko umiejętności manualnych, ale również zrozumienia estetyki i kultury japońskiej. Przykładem zastosowania tej techniki jest przygotowywanie ozdób do tradycyjnych strojów japońskich, takich jak kimona, ale również nowoczesne akcesoria na różne okazje, co czyni tę technikę uniwersalną i dostępną dla szerokiego grona odbiorców.

Pytanie 13

Na liście wyzwań związanych z funkcjonowaniem psychicznym i społecznym uczestniczki zajęć w środowiskowym domu samopomocy typu A, terapeuta odnotował: częste zakupy, w szczególności odzieży oraz kosmetyków, mimo braku funduszy, zaciąganie pożyczek od innych osób oraz rosnące długi. Jakie działania terapeuta powinien najpierw zaplanować dla niej?

A. budżetowy

B. mieszkaniowy

C. higieniczny

D. asertywności

Odpowiedź "budżetowy" jest poprawna, ponieważ uczestniczka zajęć wykazuje cechy typowe dla problemów z zarządzaniem finansami, co manifestuje się w częstym kupowaniu rzeczy, mimo braku dostępnych środków finansowych. Tego rodzaju zachowanie może być symptomem zaburzeń kontroli impulsów lub kompulsywnych zakupów. Warto w takim przypadku przeprowadzić trening budżetowy, który pozwoli uczestniczce lepiej zrozumieć zasady zarządzania osobistymi finansami, w tym planowania wydatków, oszczędzania oraz racjonalnego podejścia do zakupów. Przykładowe ćwiczenia mogą obejmować prowadzenie dziennika wydatków, tworzenie miesięcznego budżetu oraz analizę potrzeb i pragnień. Dobrą praktyką jest również wprowadzenie elementów edukacji finansowej, które uczą uczestników podejmowania świadomych decyzji oraz unikania zadłużenia, co jest istotnym elementem zdrowia psychicznego i stabilności społecznej. Takie podejście wpisuje się w ogólne standardy pracy terapeutycznej, które kładą nacisk na rozwijanie umiejętności życiowych oraz wspieranie samodzielności uczestników.

Pytanie 14

Klientka zgłasza silny poziom niepokoju, który towarzyszy napadom paniki. Terapeuta planuje przeprowadzenie sesji relaksacyjnych z zastosowaniem chromoterapii. Jaką technikę powinien zaproponować?

A. Wizualizację odcieni zieleni i błękitu

B. Improwizacja taneczna do muzyki

C. Zajęcia z elementami jogi

D. Śpiewanie wesołych piosenek

Propozycje takie jak ćwiczenia z elementami jogi, improwizowanie taneczne przy muzyce lub śpiewanie radosnych piosenek, choć mogą być użyteczne w kontekście ogólnego wsparcia psychicznego, nie są optymalnymi metodami w sytuacji wyspecjalizowanej, jaką jest wysoki poziom lęku towarzyszący atakom paniki. Joga, chociaż korzystna dla redukcji stresu, wymaga fizycznego zaangażowania, co w przypadku osoby z atakami paniki może wywoływać dodatkowy dyskomfort. Improwizacja taneczna przy muzyce oraz śpiewanie radosnych piosenek mogą być zbyt stymulujące emocjonalnie i nieco chaotyczne, co w sytuacjach lękowych może prowadzić do pogorszenia objawów. W kontekście terapii ważne jest, aby techniki były dostosowane do specyficznych potrzeb pacjenta - w tym przypadku szczególny nacisk na techniki relaksacyjne i uspokajające, takie jak wizualizacja kolorów, jest kluczowy. Wybór metody terapeutycznej powinien opierać się na zrozumieniu psychofizycznej reakcji pacjenta na stres, a także na znajomości jego indywidualnych preferencji oraz reakcji na różne formy relaksacji. W związku z tym, przy podejmowaniu decyzji odnośnie metod terapeutycznych, należy kierować się zrozumieniem ich potencjalnego wpływu na sytuację pacjenta i unikać działań, które mogą nasilić jego objawy.

Pytanie 15

Uczestnictwo w zajęciach stolarskich jest niewskazane dla osób

A. z mózgowym porażeniem dziecięcym

B. z zespołem Downa

C. z astmą oskrzelową

D. z paraplegią

Zajęcia w pracowni stolarskiej mogą budzić wątpliwości w kontekście bezpieczeństwa osób z różnymi schorzeniami, takimi jak mózgowe porażenie dziecięce, paraplegia czy zespół Downa. Mózgowe porażenie dziecięce, będące wynikiem uszkodzenia mózgu, często wpływa na zdolności motoryczne i równowagę, co może stwarzać ryzyko upadków lub urazów w warsztacie, jednak odpowiednie dostosowanie stanowiska pracy oraz wsparcie ze strony opiekunów mogą zminimalizować te zagrożenia. W przypadku paraplegii, osoby z ograniczeniami ruchowymi mogą być w stanie brać udział w zajęciach stolarskich, jeżeli zapewni się im dostęp do odpowiednich narzędzi oraz sprzętu ułatwiającego pracę w pozycji siedzącej. Z kolei osoby z zespołem Downa mogą wykazywać różne poziomy zdolności intelektualnych oraz motorycznych, co czyni ich uczestnictwo możliwym w zależności od indywidualnych umiejętności. Wszelkie teorie dotyczące przeciwwskazań do zajęć w pracowni powinny być oparte na ocenie ryzyka oraz konkretnej sytuacji zdrowotnej danej osoby. Ważne jest, aby nie wykluczać z zajęć osób z niepełnosprawnościami, a raczej dążyć do ich integracji poprzez adaptację metod pracy oraz otoczenia, gdyż każde z wymienionych schorzeń niekoniecznie musi wykluczać uczestnictwo w zajęciach stolarskich.

Pytanie 16

Na początku zajęć terapeuta zasugerował grupie uczestników realizację cyklu leniwych ósemek w celu zwiększenia ich koncentracji. Wykorzystał ćwiczenie typowe dla metody

A. Dennisona

B. Sherborne

C. Orffa

D. Klanzy

Odpowiedź Dennisona jest poprawna, ponieważ cykl leniwych ósemek jest głęboko zakorzeniony w teorii ruchu i metodach stosowanych przez Carla Dennisona, który opracował program zwany "Brain Gym". Ćwiczenia te mają na celu integrację obu półkul mózgowych, co sprzyja poprawie koncentracji, pamięci oraz koordynacji ruchowej. W kontekście terapii ruchowej, leniwe ósemki angażują uczestników do wykonywania płynnych, okrężnych ruchów, co pomaga w rozwijaniu umiejętności motorycznych i zwiększa świadomość ciała. W praktyce, stosowanie takich ćwiczeń w grupie terapeutycznej pozwala uczestnikom nie tylko na poprawę ich funkcji poznawczych, ale również na budowanie relacji międzyludzkich, co jest niezwykle ważne w procesie terapeutycznym. Dodatkowo, metoda Dennisona jest szeroko stosowana w edukacji, szczególnie w pracy z dziećmi, które mogą mieć trudności z koncentracją i uczeniem się, co czyni ją uniwersalnym narzędziem w terapii.

Pytanie 17

Jakie działania w zakresie arteterapii można zarekomendować?

A. jedynie osobom utalentowanym w sztukach plastycznych

B. tylko tym, którzy brały już udział w takich zajęciach

C. wszystkim, pod warunkiem, że posiadają odpowiednią normę intelektualną

D. każdemu, kto wyraża chęć przystąpienia do nich

Arteterapia jest formą terapii, która wykorzystuje różnorodne techniki artystyczne, takie jak malarstwo, rysunek, rzeźba czy muzyka, w celu wsparcia osób w wyrażaniu emocji oraz radzeniu sobie z trudnościami. Odpowiedź wskazująca, że działania te można zaproponować każdemu, kto wyraża chęć uczestnictwa, jest prawidłowa, ponieważ arteterapia ma na celu dostępność dla wszystkich, niezależnie od umiejętności artystycznych czy intelektualnych. W praktyce oznacza to, że osoby z różnorodnymi doświadczeniami życiowymi, w tym dzieci, dorośli, osoby starsze oraz osoby z problemami zdrowotnymi, mogą korzystać z tego rodzaju terapii. W szczególności, badania wykazują, że arteterapia może być skuteczna w leczeniu depresji, lęków, traumy oraz w poprawie ogólnego samopoczucia psychicznego. Zgodnie z wytycznymi organizacji takich jak American Art Therapy Association, kluczowe jest stworzenie bezpiecznego i wspierającego środowiska, w którym uczestnicy mogą wyrażać siebie bez obaw o ocenę, co sprzyja ich rozwojowi osobistemu i emocjonalnemu.

Pytanie 18

Zgodnie z regulacją Ministra Gospodarki, Pracy oraz Polityki Społecznej dotyczącą warsztatów terapii zajęciowej, dokumentacja odnosząca się do uczestnika warsztatu powinna zawierać dane dotyczące

A. współpracy z rodziną uczestnika

B. współpracy z pracownikiem socjalnym

C. historii leczenia psychiatrycznego

D. osiągniętego wykształcenia

W odpowiedzi na pytanie dotyczące dokumentacji uczestnika warsztatów terapii zajęciowej, prawidłowym wyborem jest współpraca z rodziną uczestnika. Ta kwestia jest kluczowa, ponieważ rodzina odgrywa istotną rolę w procesie terapii i rehabilitacji. Współpraca z rodziną umożliwia lepsze zrozumienie potrzeb uczestnika, jego historii oraz specyfiki problemów, z którymi się zmaga. Praktyczne zastosowanie tego podejścia można dostrzec w organizowaniu spotkań między terapeutami a członkami rodziny, co sprzyja wymianie informacji i budowaniu wsparcia emocjonalnego. W dobrych praktykach branżowych, takich jak te określone przez Polskie Towarzystwo Terapii Zajęciowej, kładzie się duży nacisk na uwzględnienie perspektywy rodziny w planowaniu i przeprowadzaniu terapii. Dzięki temu można stworzyć spersonalizowane programy wsparcia, które odpowiadają na konkretne potrzeby uczestników. Dodatkowo, dokumentacja powinna uwzględniać informacje o sposobach angażowania rodziny w proces terapeutyczny, co ma na celu zwiększenie efektywności wsparcia oraz poprawę jakości życia uczestników.

Pytanie 19

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 20

Jakie grupy zaburzeń terapeuta powinien najpierw obserwować u podopiecznego podejrzewanego o autyzm?

A. Trudności w komunikacji, ograniczone interakcje społeczne, stereotypowe wzorce zachowań

B. Oczopląs, mowę skandowaną, drżenia zamiarowe

C. Problemy z motoryką małą, zwiększona męczliwość, deficyty poznawcze

D. Nadmierna aktywność ruchowa, impulsywność, trudności w koncentracji

Odpowiedź dotycząca trudności w komunikacji, utrudnionych interakcjach społecznych oraz stereotypowych wzorach zachowań jest prawidłowa, ponieważ te aspekty stanowią kluczowe cechy diagnozy autyzmu. Autyzm, jako zaburzenie rozwojowe, objawia się szczególnymi trudnościami w nawiązywaniu relacji społecznych oraz komunikacji. Osoby z autyzmem mogą mieć ograniczone zdolności do rozumienia i reagowania na sygnały społeczne, co może prowadzić do izolacji społecznej. Warto zauważyć, że stereotypowe wzory zachowań, takie jak powtarzające się ruchy czy zachowania, są również istotnym wskaźnikiem autyzmu. Przykładowo, terapeuci często obserwują, że dzieci z autyzmem mogą angażować się w powtarzalne działania, takie jak kręcenie przedmiotami czy ustawianie ich w określony sposób. W praktyce, w procesie diagnostycznym, zastosowanie narzędzi takich jak ADOS (Autism Diagnostic Observation Schedule) pozwala na dokładne zidentyfikowanie tych objawów, co jest zgodne z zaleceniami American Psychiatric Association oraz World Health Organization.

Pytanie 21

Wyrażanie swoich poglądów i ocen na określony temat w sposób wolny, z jednoczesnym poszanowaniem potrzeb i praw innych, to inaczej

A. egoizm

B. allocentryzm

C. asertywność

D. altruizm

Egoizm i altruizm to dwa skrajne podejścia do relacji międzyludzkich, które nie są zgodne z założeniami asertywności. Egoizm polega na stawianiu własnych interesów ponad potrzeby innych, co może prowadzić do konfliktów i braku empatii. Osoby egoistyczne często ignorują uczucia i prawa innych, co jest sprzeczne z ideą asertywności, która zakłada równowagę między własnymi potrzebami a potrzebami innych. Z kolei altruizm, choć wydaje się pozytywnym podejściem, może skutkować zaniedbaniem własnych potrzeb na rzecz innych, co również nie wspiera asertywnej komunikacji. Allocentryzm, z kolei, to koncepcja skoncentrowania się na grupie kosztem jednostki, co prowadzi do pomijania indywidualnych potrzeb. Wszystkie te podejścia są nieefektywne w kontekście budowania zdrowych relacji. W praktyce, brak asertywności może prowadzić do frustracji, wypalenia oraz negatywnego wpływu na atmosferę w pracy lub w życiu osobistym. Osoby, które nie potrafią wyrażać swoich potrzeb, mogą doświadczać napięć w relacjach, co podkreśla znaczenie asertywności jako umiejętności kluczowej w efektywnej komunikacji i zarządzaniu relacjami międzyludzkimi.

Pytanie 22

Terapia reminiscencyjna polega na

A. ćwiczeniu orientacji w przestrzeni

B. tworzeniu przyjaznego środowiska poprzez usunięcie barier architektonicznych

C. stymulowaniu właściwych zachowań społecznych

D. wywoływaniu wspomnień za pomocą stymulujących materiałów

W terapii reminiscencyjnej kluczowym elementem jest aktywacja wspomnień pacjentów, co jest realizowane poprzez wykorzystanie stymulujących materiałów. Odpowiedzi, które wskazują na inne metody, takie jak trening orientacji w przestrzeni czy stworzenie przyjaznego otoczenia, mylą cele i założenia tej formy terapii. Trening orientacji w przestrzeni koncentruje się na poprawieniu umiejętności poruszania się w otoczeniu i jest bardziej związany z rehabilitacją fizyczną niż z reminiscencją. Z kolei stworzenie przyjaznego otoczenia poprzez zniesienie barier architektonicznych, choć z pewnością ważne dla komfortu osób starszych, nie ma bezpośredniego związku z samą terapią reminiscencyjną, która skupia się na działaniach intelektualnych i emocjonalnych związanych z przypominaniem sobie przeszłych doświadczeń. Pobudzanie prawidłowych zachowań społecznych, choć istotne w kontekście terapii, również odbiega od głównego celu terapii reminiscencyjnej. Często dochodzi do nieporozumień, gdzie różne formy wsparcia są mylone, co prowadzi do ograniczenia skuteczności terapii. Aby skutecznie stosować terapię reminiscencyjną, ważne jest zrozumienie jej specyfiki oraz umiejętność różnicowania jej od innych metod terapeutycznych, co jest kluczowe dla osiągnięcia pozytywnych wyników w pracy z pacjentami.

Pytanie 23

Terapeuta dostrzegający u swojego podopiecznego świetną koordynację ruchową oraz wysokie zaangażowanie w trakcie gier i zabaw, powinien w planie uwzględnić zajęcia

A. z felinoterapii

B. z silwoterapii

C. z logoterapii

D. z ludoterapii

Logoterapia, silwoterapia i felinoterapia to inne metody, ale w tym przypadku nie pasują. Logoterapia, która próbuje pomóc w szukaniu sensu życia, wymaga już większej refleksji nad życiem, więc niekoniecznie sprawdzi się u dzieciaka z dobrą koordynacją. Jest bardziej skupiona na kwestiach psychologicznych, a nie na zabawie i ruchu. Silwoterapia, czyli terapia z naturą, może być fajna dla samopoczucia, ale nie ma bezpośredniego związku z koordynacją ruchową. Felinoterapia, czyli terapia z kotami, też nie jest tym, czego potrzebuje ten dzieciak. Te metody mogą być ciekawe, ale nie są najlepsze dla kogoś, kto rozwija się przez ruch i zabawę, co jest esencją ludoterapii. Stosowanie niewłaściwych metod może prowadzić do frustracji i nieprawidłowego rozwoju umiejętności społecznych oraz emocjonalnych.

Pytanie 24

Osoba z chorobą Parkinsona ma trudności z przełykaniem jedzenia. Często zdarza jej się dławić i krztusić. Jakie potrzeby są u niej zaburzone?

A. Afiliacji i uznania

B. Fizjologiczne i samorealizacji

C. Fizjologiczne i bezpieczeństwa

D. Afiliacji i bezpieczeństwa

Podopieczny z chorobą Parkinsona, który ma trudności w połykaniu pokarmów, cierpi na zaburzenia związane z potrzebami fizjologicznymi i bezpieczeństwa. Potrzeby fizjologiczne obejmują podstawowe funkcje życiowe, takie jak prawidłowe odżywianie i zdolność do połykania. Dławienie się i krztuszenie przy jedzeniu wskazują na zaburzenia w tym zakresie, co może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, takich jak niedożywienie czy aspiracja pokarmów do dróg oddechowych. Potrzeba bezpieczeństwa natomiast dotyczy poczucia braku zagrożenia i stabilności. Osoba z trudnościami w połykaniu może doświadczać lęku i niepokoju związanych z jedzeniem, co potęguje uczucie zagrożenia. W kontekście opieki nad osobami z chorobą Parkinsona, kluczowe jest stosowanie strategii, które zwiększają bezpieczeństwo podczas posiłków, takie jak: podawanie pokarmów w odpowiedniej konsystencji, odpowiednia pozycja ciała podczas jedzenia i zapewnienie wsparcia psychologicznego. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi opieki nad pacjentami neurologicznymi, ważne jest ciągłe monitorowanie zdolności pacjenta do połykani i dostosowywanie diety do jego możliwości.

Pytanie 25

Zaleca się uczestnictwo w ćwiczeniach umiejętności praktycznych, które zwiększają kompetencje, w szczególności dla osób z problemami zdrowotnymi

A. dermatologicznymi

B. psychicznymi

C. nowotworowymi

D. kardiologicznymi

Kiedy rozważamy udział w treningach umiejętności praktycznych dla osób z chorobami kardiologicznymi, dermatologicznymi czy nowotworowymi, należy zrozumieć, że te schorzenia często wymagają innego rodzaju interwencji. Choroby kardiologiczne są przede wszystkim związane z funkcjonowaniem układu krążenia, a ich leczenie koncentruje się głównie na aspektach medycznych, takich jak farmakoterapia, rehabilitacja kardiologiczna oraz zmiany stylu życia. Treningi umiejętności praktycznych mogą być użyteczne, ale skupiają się na aspektach zdrowotnych, które niekoniecznie są związane z kompetencjami społecznymi. Podobnie, choroby dermatologiczne wymagają podejścia skoncentrowanego na pielęgnacji skóry oraz leczeniu objawów, a nie rozwijaniu umiejętności w codziennym życiu. W kontekście nowotworów, terapia często obejmuje leczenie medyczne oraz wsparcie psychologiczne, ale niekoniecznie treningi umiejętności praktycznych. Z tych powodów, koncentrowanie się na osobach z chorobami psychicznymi jest bardziej uzasadnione, jako że treningi te mogą mieć bezpośredni wpływ na ich umiejętności społeczne, interakcje z innymi oraz ogólne samopoczucie. Warto więc unikać ogólnych założeń, iż podobne treningi są równie korzystne dla wszystkich grup pacjentów.

Pytanie 26

Terapeutka planuje zajęcia dla grupy seniorów z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi. Zajęcia te powinny skoncentrować się na

A. zajęciach fizycznych wysokiej intensywności

B. naukach ścisłych i matematyce

C. ćwiczeniach pamięciowych i koncentracyjnych

D. zaawansowanych technikach relaksacyjnych

Ćwiczenia pamięciowe i koncentracyjne są kluczowe dla seniorów z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi, ponieważ pomagają w utrzymaniu i poprawie funkcji poznawczych. W terapii zajęciowej, takie ćwiczenia mogą obejmować zadania związane z pamięcią krótkotrwałą, jak przypominanie sobie list zakupów lub wykonywanie prostych zadań matematycznych w pamięci. Często wykorzystuje się także gry pamięciowe, układanki lub zadania związane z rozpoznawaniem wzorców. Praktyka pokazuje, że systematyczne angażowanie się w takie aktywności może prowadzić do poprawy koncentracji i pamięci operacyjnej, co w efekcie przekłada się na lepszą jakość życia codziennego seniorów. Terapeuci zajęciowi często łączą te ćwiczenia z innymi formami aktywności, aby zapewnić holistyczne podejście do zdrowia poznawczego. Ważne jest, aby dostosować poziom trudności ćwiczeń do możliwości uczestników, co zwiększa ich skuteczność i satysfakcję z udziału w zajęciach.

Pytanie 27

Podczas planowania terapii zajęciowej dla osoby z zaburzeniami poznawczymi, terapeuta powinien wziąć pod uwagę

A. preferencje terapeuty, które nie powinny dominować nad potrzebami pacjenta

B. dostępność sprzętu w placówce, ale w miarę możliwości dostosować terapię do potrzeb pacjenta

C. indywidualne możliwości i potrzeby pacjenta

D. aktualne trendy w terapii, ale tylko jeśli są zgodne z celami pacjenta

Podczas planowania terapii zajęciowej dla osób z zaburzeniami poznawczymi kluczowe jest dostosowanie działań do indywidualnych możliwości i potrzeb pacjenta. Tylko wtedy terapia ma szansę przynieść zamierzone efekty. Każda osoba jest inna i ma unikalne potrzeby, które wynikają z jej stanu zdrowia, poziomu funkcjonowania i osobistych preferencji. Uwzględnienie tych aspektów pozwala terapeucie na opracowanie planu, który będzie nie tylko efektywny, ale także akceptowany przez pacjenta. W praktyce oznacza to, że terapeuta powinien przeprowadzić szczegółową ocenę pacjenta, uwzględniając jego historię choroby, aktualne objawy oraz cele terapeutyczne. Dzięki temu możliwe jest zaprojektowanie działań, które nie tylko wspomagają poprawę funkcji poznawczych, ale także zwiększają motywację pacjenta do uczestnictwa w terapii. Dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapii zajęciowej i stanowi podstawę skutecznej interwencji terapeutycznej.

Pytanie 28

Jakiego sposobu komunikacji powinien używać terapeuta zajęciowy, aby nawiązać oraz utrzymać właściwe relacje z rodziną pacjenta?

A. Asertywny

B. Agresywny

C. Ekspresyjny

D. Bierny

Styl komunikacji asertywny jest kluczowy dla terapeuty zajęciowego, gdyż umożliwia efektywne nawiązywanie i utrzymywanie relacji z rodziną pacjenta. Asertywność polega na wyrażaniu swoich myśli, uczuć i potrzeb w sposób szczery, jednocześnie z poszanowaniem granic i uczuć innych. Terapeuta, stosując ten styl, jest w stanie jasno przekazywać informacje o postępach pacjenta, a także angażować rodzinę w proces terapeutyczny, co przyczynia się do lepszej współpracy i wsparcia. Dobre praktyki wskazują, że włączenie rodziny w terapię jest kluczowe dla osiągania pozytywnych wyników. Przykładowo, podczas spotkań terapeutycznych terapeuta może zastosować techniki aktywnego słuchania oraz empatii, co wzmacnia zaufanie i otwartość ze strony rodziny. Asertywne podejście sprzyja także konstruktywnej wymianie informacji, co jest niezbędne do efektywnego planowania dalszej terapii. Warto zauważyć, że asertywność wspiera również procesy edukacyjne, umożliwiając rodzinie zrozumienie ról i odpowiedzialności w kontekście wsparcia pacjenta.

Pytanie 29

Aby wspierać samodzielność podopiecznego z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym, terapeuta powinien skupić się na

A. treningu umiejętności codziennych

B. poznawaniu języków obcych

C. udoskonalaniu umiejętności artystycznych

D. nauczaniu zaawansowanej matematyki

Trening umiejętności codziennych dla osób z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym jest kluczowy w terapii zajęciowej, ponieważ wspiera rozwój niezależności i umiejętności samodzielnego funkcjonowania. Skupienie się na takich umiejętnościach jak gotowanie, sprzątanie, zarządzanie pieniędzmi czy korzystanie z transportu publicznego, umożliwia osobom z niepełnosprawnościami lepsze zrozumienie codziennych czynności i większą swobodę w życiu codziennym. W praktyce oznacza to, że osoba może lepiej zintegrować się ze społeczeństwem, mieć większe poczucie własnej wartości i satysfakcję z życia. Z mojego doświadczenia, warto również wprowadzać elementy interakcji społecznych, takie jak nauka prowadzenia rozmów czy radzenia sobie w trudnych sytuacjach społecznych, co dodatkowo wspiera samodzielność i integrację społeczną. Kluczowe jest także indywidualne podejście do każdego podopiecznego i dostosowywanie treningu do jego indywidualnych potrzeb i zdolności, co jest zgodne z dobrymi praktykami w terapii zajęciowej.

Pytanie 30

Terapeuta zajęciowy powinien opracować program poprawy sprawności manualnej ręki dla

A. pacjentów z schizofrenią

B. podopiecznych po udarach mózgowych

C. podopiecznych z uszkodzeniem widzenia obwodowego

D. osób z cukrzycą

Odpowiedź dotycząca podopiecznych po udarach mózgowych jest poprawna, ponieważ osoby te często doświadczają osłabienia zdolności manipulacyjnych w wyniku uszkodzenia struktur mózgowych odpowiedzialnych za ruchy rąk. Terapeuta zajęciowy powinien skoncentrować się na programach rehabilitacyjnych, które wspierają przywracanie sprawności manualnej poprzez ćwiczenia ukierunkowane na poprawę siły, koordynacji oraz precyzji ruchów. Przykładowe działania to zastosowanie terapii zajęciowej w formie zabaw manualnych, takich jak układanie puzzli, malowanie czy korzystanie z narzędzi do rysowania. Kluczowym elementem pracy z tymi podopiecznymi jest także stosowanie technik neurorehabilitacyjnych, które uwzględniają plastyczność mózgu oraz indywidualne potrzeby pacjenta. Warto również odwołać się do zasad evidence-based practice, które wskazują na skuteczność terapii zajęciowej w poprawie zdolności manualnych u osób po udarze mózgu, co z kolei przekłada się na ich jakość życia oraz zdolność do samodzielnego funkcjonowania.

Pytanie 31

Terapeuta, chcąc zapewnić warunki do uwolnienia napięć psychicznych, powinien zorganizować zajęcia z muzykoterapii aktywnej oraz receptywnej dla osób

A. ze znaczną nadwrażliwością słuchową na dźwięki i odgłosy akustyczne

B. o głębokim stopniu niepełnosprawności intelektualnej

C. z epilepsją dźwiękogenną

D. w ostrych stanach psychotycznych

Odpowiedź o głębokim stopniu niepełnosprawności intelektualnej jest poprawna, ponieważ osoby z takim stopniem niepełnosprawności często doświadczają trudności w komunikacji werbalnej i emocjonalnej. Muzykoterapia, zarówno aktywna, jak i receptywna, stwarza warunki do wyrażania emocji poprzez dźwięk, co może być kluczowe dla ich rozwoju i odreagowania napięć psychicznych. Praktyczne przykłady zastosowania muzykoterapii obejmują wykorzystanie instrumentów muzycznych, improwizację dźwiękową czy słuchanie muzyki w celu zwiększenia poczucia bezpieczeństwa i relaksacji. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, muzykoterapia jest uznawana za skuteczną metodę wspomagającą rehabilitację osób z niepełnosprawnością intelektualną, co potwierdzają badania kliniczne. Tego typu terapie powinny być prowadzone przez wykwalifikowanych terapeutów, którzy potrafią dostosować metody do indywidualnych potrzeb pacjentów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie terapeutycznej.

Pytanie 32

Aby poprawić proces komunikacji z podopiecznym z afazją ruchową, terapeuta zajęciowy powinien kierować do niego swoje słowa

A. powoli i wyraźnie oraz zadawać pytania zamknięte

B. głośno i stanowczo

C. szybko i zrozumiale oraz zadawać pytania otwarte

D. tonem jednostajnym i powoli

Wybór tonu jednostajnego i powolnego w komunikacji z osobą z afazją ruchową, choć może wydawać się odpowiedni, nie uwzględnia istotnych aspektów skutecznej komunikacji. Zastosowanie monotonii w tonie mowy może prowadzić do zubożenia procesu interakcji, ponieważ brakuje w nim emocjonalnego zaangażowania, co jest kluczowe dla budowania relacji. Osoby z afazją często potrzebują nie tylko jasnych słów, ale także wskazówek w postaci ekspresji werbalnej i niewerbalnej. Głośne i stanowcze mówienie również nie jest optymalnym podejściem, ponieważ może być postrzegane jako agresywne lub przytłaczające, co w efekcie może wywołać u pacjenta dodatkowy stres lub lęk. Z kolei szybkie mówienie jest niewłaściwe, ponieważ osoby z afazją mają trudności z przetwarzaniem informacji w szybkim tempie, co dodatkowo pogłębia ich frustrację i może prowadzić do uników w komunikacji. Takie podejścia nie tylko nie wspierają osób z afazją, ale mogą także powodować pogorszenie ich stanu psychicznego i emocjonalnego, co jest sprzeczne z zasadami empatycznej i skoncentrowanej na pacjencie terapii. Zgodnie z wytycznymi dla terapeutów zajęciowych, kluczowe jest dostosowanie komunikacji do indywidualnych potrzeb pacjenta, co powinno być realizowane poprzez odpowiednie tempo, jasność oraz formę zadawanych pytań.

Pytanie 33

W domu samopomocowym, który skupia się na środowisku, oceny wyników realizacji terapii w kontekście podopiecznych przeprowadza

A. zespół wspierająco-aktywizujący

B. zespół terapeutyczno-leczniczy

C. rada programowa

D. zespół terapeutyczno-opiekuńczy

Oceny osiągniętych rezultatów postępowania terapeutycznego w środowiskowych domach samopomocy mogą być mylnie przypisywane zespołom terapeutyczno-opiekuńczym, terapeutyczno-leczniczym lub radzie programowej. Zespół terapeutyczno-opiekuńczy skupia się na zapewnieniu wsparcia i opieki, ale nie jest odpowiedzialny za systematyczną ocenę efektów działań terapeutycznych. Ich rola koncentruje się raczej na codziennym funkcjonowaniu podopiecznych, co może prowadzić do błędnego wnioskowania, że są odpowiedzialni za monitorowanie postępów. Zespół terapeutyczno-leczniczy, mimo iż zajmuje się terapią, zazwyczaj skupia się na aspektach medycznych i leczeniu zaburzeń, co również nie odpowiada na potrzebę holistycznej oceny efektywności terapii w kontekście rozwoju osobistego podopiecznych. Rada programowa, z kolei, ma na celu nadzorowanie i planowanie działań instytucji, co nie zapewnia bezpośredniego wglądu w postępy indywidualnych osób. Powszechnym błędem w rozumieniu roli tych zespołów jest mylenie ich funkcji z bezpośrednią odpowiedzialnością za wyniki terapeutyczne. Skuteczna ocena wymaga bowiem złożonego podejścia, które integruje różne aspekty, w tym indywidualne doświadczenia i postawy podopiecznych, co najlepiej realizuje zespół wspierająco-aktywizujący.

Pytanie 34

W trakcie rozmowy z pacjentem na temat jego pasji terapeuta powinien zadawać pytania

A. zaczynające się od "dlaczego"

B. otwarte

C. zamknięte

D. sugerujące

Zadawanie pytań otwartych jest kluczowym elementem skutecznej komunikacji terapeutycznej. Tego rodzaju pytania pozwalają podopiecznemu na swobodne wyrażanie swoich myśli, uczuć i zainteresowań, co jest niezbędne do zrozumienia jego perspektywy i budowania relacji opartej na zaufaniu. Przykładowo, zamiast pytać 'Czy lubisz sport?', terapeuta może zadać pytanie otwarte 'Jakie sporty lubisz i co w nich najbardziej cię interesuje?'. Takie podejście nie tylko angażuje podopiecznego, ale także umożliwia terapeucie zebranie bogatszych informacji, które mogą być kluczowe w procesie terapeutycznym. Zgodnie z zasadami dobrych praktyk w terapii, otwarte pytania sprzyjają eksploracji, refleksji i samopoznaniu podopiecznego, co jest fundamentalne w każdej formie terapii. Dodatkowo, wykorzystanie tego typu pytań jest zgodne z podejściem humanistycznym, w którym najważniejsze jest zrozumienie jednostki w jej kontekście oraz aktywne uczestnictwo w jej własnym procesie rozwoju.

Pytanie 35

Pacjent skarży się na intensywne pragnienie oraz suchość w jamie ustnej jako efekt uboczny stosowanych leków przeciwdepresyjnych. Jaką potrzebę według Maslowa powinno się zaspokoić jako pierwszą?

A. Przynależności.

B. Samorealizacji.

C. Bezpieczeństwa.

D. Fizjologiczną.

Wybór odpowiedzi 'Fizjologiczną' jest trafny, ponieważ w modelu hierarchii potrzeb Maslowa potrzeby fizjologiczne stanowią fundament, na którym opierają się wszystkie inne potrzeby. W przypadku podopiecznego zgłaszającego wzmożone pragnienie i suchość w ustach jako skutki uboczne przyjmowanych leków przeciwdepresyjnych, zaspokojenie tych podstawowych potrzeb jest kluczowe dla jego dobrostanu. Przykładowo, jeśli pragnienie nie zostanie zaspokojone, może to prowadzić do odwodnienia, co negatywnie wpłynie na funkcjonowanie organizmu i zdrowie psychiczne. W praktyce, jako opiekun lub terapeuta, należy zapewnić podopiecznemu dostęp do wody i odpowiedniego nawodnienia, co może poprawić jego samopoczucie oraz przyczynić się do lepszego radzenia sobie z objawami depresji. Warto także monitorować i dokumentować jego potrzeby fizjologiczne, aby dostosować dalsze wsparcie w oparciu o jego indywidualne potrzeby. Optymalizacja warunków fizycznych jest zgodna z dobrymi praktykami w opiece nad pacjentem, ponieważ zdrowie fizyczne jest ściśle związane z psychicznym, co potwierdzają liczne badania.

Pytanie 36

W pracowni rękodzielniczej powinny znajdować się między innymi:

A. tamborki, kanwa, mulina, nici, sznurek

B. krosno, kordonek, młotki, bejca, mulina

C. włóczka, druty, modelina, klej, szydełka

D. kanwa, nożyczki, blejtramy, farby, nici

Inne odpowiedzi, choć mają różne narzędzia i materiały, nie są tak uniwersalne dla pracowni rękodzieła jak ta, o której wcześniej mówiłem. Na przykład, krosno, które pojawia się w jednej z opcji, jest bardziej do tkania niż do haftu czy szycia, więc nie do końca się sprawdzi. Kordonek, wspomniany w innej odpowiedzi, to nić, która najlepiej sprawdza się przy szydełkowaniu, ale w kontekście różnych technik rękodzieła nie jest aż tak przydatna jak mulina. Młotki i bejca, które są w innym wyborze, bardziej pasują do obróbki drewna lub malowania. Włóczka i druty, choć są ważne w dzianiu, nie są podstawą w hafcie, a to przecież kluczowa sprawa. Często błędy w wyborze materiałów wynikają z mylenia przeznaczenia narzędzi. Żeby stworzyć naprawdę funkcjonalną pracownię, trzeba skupić się na materiałach i narzędziach, które są najbardziej potrzebne w danej dziedzinie rękodzieła, co pozwoli na efektywne i kreatywne działania.

Pytanie 37

Test Rysowania Zegara służy do identyfikacji

A. zdolności manualnej u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym.

B. poziomu niepełnosprawności intelektualnej u dzieci.

C. umiejętności społecznych u dorosłych z autyzmem.

D. zaburzeń o podłożu demencyjnym u osób starszych.

Podejście do diagnostyki zaburzeń poznawczych i niepełnosprawności intelektualnej u dzieci, jak również ocena kompetencji społecznych osób dorosłych z autyzmem, a także sprawności manualnej u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, są zadaniami wymagającymi zastosowania innych narzędzi diagnostycznych. Rysowanie zegara jest skoncentrowane na ocenie funkcji poznawczych, a nie na ogólnym rozwoju intelektualnym dzieci, co sprawia, że nie jest to odpowiednia metoda do oceny stopnia niepełnosprawności intelektualnej u najmłodszych. W przypadkach dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, ocena sprawności manualnej powinna opierać się na testach takich jak Test Oceny Rozwoju Motorycznego, które koncentrują się na precyzyjnych umiejętnościach ruchowych. Podobnie, w kontekście osób dorosłych z autyzmem, do oceny kompetencji społecznych najczęściej stosuje się skale oceny interakcji społecznych, a nie narzędzia skoncentrowane na zaburzeniach poznawczych. Tytoniowe myślenie, które prowadzi do takich niepoprawnych wniosków, często wynika z braku zrozumienia specyfiki danego narzędzia diagnostycznego oraz jego przeznaczenia, co jest kluczowe w praktyce klinicznej dla uzyskania rzetelnych wyników diagnostycznych.

Pytanie 38

Zajęcia w pracowni obejmują czynności takie jak odpowietrzanie, formowanie, suszenie, spiekanie oraz szkliwienie

A. metaloplastycznej

B. stolarskiej

C. wikliniarskiej

D. ceramicznej

Odpowiedź "ceramicznej" jest poprawna, ponieważ wymienione czynności: odpietrzanie, formowanie, suszenie, spiekanie i szkliwienie są kluczowymi etapami w procesie produkcji ceramiki. Odpietrzanie polega na usunięciu powietrza z formy, co zapewnia lepsze przyleganie materiału do formy. Formowanie jest procesem, w którym glina przybiera zamierzony kształt, często przy użyciu różnych technik, takich jak toczenie czy lepienie. Suszenie jest niezbędne, by usunąć nadmiar wilgoci z formowanego produktu przed jego wypaleniem. Spiekanie to proces, w którym wypalana ceramika osiąga swoje finalne właściwości mechaniczne i chemiczne, co jest kluczowe dla trwałości wyrobów. Szkliwienie natomiast polega na pokryciu powierzchni ceramiki szkliwem, co nie tylko poprawia estetykę, ale także nadaje elementom funkcjonalność, taką jak wodoodporność. Wszystkie te procesy są zgodne z najlepszymi praktykami w ceramice, zapewniając wysoką jakość i trwałość wyrobów ceramicznych.

Pytanie 39

Jak brzmi zasada wykorzystywana w terapii pacjentów z problemami psychicznymi, której kluczowym założeniem jest jednoczesne oddziaływanie na różne obszary życia pacjenta?

A. Optymalnej stymulacji

B. Stopniowania trudności

C. Wielostronności oddziaływań

D. Powtarzalności oddziaływań

W terapii osób z zaburzeniami psychicznymi odpowiedzi takie jak powtarzalność oddziaływań, optymalna stymulacja czy stopniowanie trudności nie oddają pełnego obrazu skutecznych metod terapeutycznych. Powtarzalność oddziaływań odnosi się przede wszystkim do procesu nauki i niekoniecznie uwzględnia złożoność problemów psychicznych. Może prowadzić do sytuacji, w której pacjent czuje się zniechęcony, gdyż nie widzi postępów w terapii, jeśli nie zostaną wprowadzone różnorodne elementy. Optymalna stymulacja, z kolei, koncentruje się na zapewnieniu odpowiedniego poziomu wyzwań, co może być użyteczne w określonych terapiach, ale nie uwzględnia całościowego obrazu życia pacjenta. Takie podejście może prowadzić do pominięcia istotnych sfer, które wymagają uwagi, co skutkuje fragmentarycznym leczeniem. Stopniowanie trudności jest istotne w kontekście rozwoju umiejętności, jednak w przypadku osób z zaburzeniami psychicznymi, które często zmagają się z wieloma czynnikami wpływającymi na ich codzienność, takie podejście może być niewystarczające. Często prowadzi to do uproszczenia problemów, które wymagają złożonych interwencji. W rezultacie, terapia oparta wyłącznie na tych zasadach może przynieść ograniczone efekty, a pacjenci nie osiągną zamierzonych celów terapeutycznych z powodu braku zintegrowanego podejścia.

Pytanie 40

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy oraz Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku dotyczącego warsztatów terapii zajęciowej, ocena indywidualnych efektów rehabilitacyjnych uzyskanych w pracy z uczestnikiem zajęć, przeprowadzana przez radę programową warsztatów, ma miejsce

A. w obecności uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co pół roku

B. bez uczestnictwa uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co dwa miesiące

C. bez uczestnictwa uczestnika zajęć, nie rzadziej niż co kwartał

D. w obecności uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na rok

Odpowiedź "przy udziale uczestnika zajęć, nie rzadziej niż raz na pół roku" jest poprawna, ponieważ zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004 roku, analiza indywidualnych efektów rehabilitacji powinna być przeprowadzana w sposób inkluzyjny, co oznacza, że uczestnik powinien być aktywnie zaangażowany w proces oceny swoich postępów. Taki model współpracy nie tylko umożliwia lepsze zrozumienie własnych postępów przez uczestnika, ale także pozwala na dostosowanie programu terapeutycznego do jego indywidualnych potrzeb. Przykładem praktycznego zastosowania tego podejścia może być organizowanie regularnych spotkań, podczas których uczestnik może dzielić się swoimi odczuciami i doświadczeniami, co dodatkowo motywuje do dalszej pracy. Współpraca z uczestnikiem zwiększa także jego odpowiedzialność za proces rehabilitacji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w obszarze terapii zajęciowej i rehabilitacji społecznej, gdzie aktywne uczestnictwo jest kluczowe dla skuteczności terapii oraz osiągania zamierzonych celów rehabilitacyjnych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej