Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Pszczelarz
Kwalifikacja: ROL.03 - Prowadzenie produkcji pszczelarskiej
Data rozpoczęcia: 18 grudnia 2025 00:13
Data zakończenia: 18 grudnia 2025 00:36

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Którą roślinę pożytkową przedstawiono na zdjęciu?

A. Facelię.

B. Ogórecznik.

C. Przegorzan.

D. Lucernę.

Facelia błękitna, którą przedstawiono na zdjęciu, to jedna z najważniejszych roślin pożytkowych w polskim rolnictwie i pszczelarstwie. Charakterystyczne są jej niebieskofioletowe kwiatostany, które przyciągają ogromne ilości pszczół – praktycznie w każdej literaturze fachowej znajdziesz informację, że to jedna z najlepszych roślin miododajnych. Co ciekawe, facelia ma bardzo krótki okres wegetacji, co pozwala wysiewać ją jako poplon, czyli po głównych zbiorach innych upraw. Dzięki temu ziemia nie leży odłogiem, a pszczoły mają stały dostęp do pożytku nawet w okresach tzw. dziur pożytkowych. Facelia jest też doceniana w uprawach ekologicznych jako roślina fitosanitarna – ogranicza rozwój wielu patogenów glebowych, poprawia strukturę ziemi i przeciwdziała erozji. Moim zdaniem jej wszechstronność jest często niedoceniana – zobaczysz ją i na polach uprawnych, i na działkach, i przy pasiekach. Z własnego doświadczenia wiem, że w standardach dobrej praktyki rolniczej zawsze zaleca się uprawę facelii dla poprawy bioróżnorodności oraz zwiększenia wydajności pszczół. Jeśli zależy Ci na wysokiej jakości miodzie i zdrowych pszczołach, facelia to absolutny must-have na każdym polu!

Pytanie 2

Która roślina uprawna toleruje następstwo po sobie?

A. Kukurydza.

B. Lucerna.

C. Peluszka.

D. Słonecznik.

Kukurydza jest uznawana za jedną z niewielu roślin uprawnych, która całkiem nieźle radzi sobie przy następowaniu po sobie na tym samym polu przez kilka lat. Wynika to z jej stosunkowo niskiej podatności na choroby specyficzne dla monokultury i mniejszego nagromadzenia patogenów glebowych w porównaniu do innych upraw, jak np. zboża czy rośliny bobowate. Oczywiście nie jest to rozwiązanie idealne i w praktyce nadal zaleca się rotację, ale w warunkach intensywnej produkcji – zwłaszcza przy ograniczonych areałach i dużym zapotrzebowaniu na paszę czy biomasę – kukurydza bywa uprawiana po sobie nawet przez kilka sezonów. Dobrą praktyką jest wtedy stosowanie głębokiej orki, odpowiedniego nawożenia zwłaszcza azotem, a także precyzyjne monitorowanie stanu zdrowotnego roślin. Moim zdaniem, jeśli ktoś musi praktykować monokulturę, to właśnie kukurydza jest jednym z bezpieczniejszych wyborów, choć wiadomo, że na dłuższą metę każda monokultura wyjaławia glebę. Warto też pamiętać, że takie rozwiązania są stosowane głównie w dużych gospodarstwach specjalizujących się w produkcji kukurydzy na ziarno albo kiszonkę, gdzie korzyści ekonomiczne przeważają nad ryzykiem agrotechnicznym.

Pytanie 3

Która roślina charakteryzuje się najwyższym poziomem wydajności miodowej?

A. Przegorzan pospolity.

B. Rezeda wonna.

C. Wyka kosmata.

D. Ślaz kędzierzawy.

Przegorzan pospolity to naprawdę wyjątkowa roślina dla pszczelarzy i nie bez powodu jest uznawany za lidera pod względem wydajności miodowej. Jego kwiatostany potrafią dostarczyć pszczołom ogromne ilości nektaru, nawet do 1000 kg miodu z jednego hektara w dobrym sezonie, co robi wrażenie. To właśnie ta wydajność sprawia, że przegorzan jest polecany do zakładania pożytków pszczelich na terenach, gdzie brakuje innych silnych miododajnych roślin. W praktyce zawodowej, pszczelarze coraz częściej wykorzystują przegorzany jako roślinę uzupełniającą okresy, gdy naturalne pożytki są ograniczone, co pozwala zachować wysoką wydajność pasieki. Często mówi się, że przegorzan ratuje sezon, szczególnie latem, kiedy inne rośliny już przekwitły, a pszczoły potrzebują ciągłego dostępu do nektaru. Co więcej, miód z przegorzanu ma specyficzny smak, który ceniony jest przez wielu konsumentów, choć nie jest aż tak popularny jak lipowy czy akacjowy. Moim zdaniem warto inwestować w przegorzany na pasiece, bo to inwestycja w stabilność produkcji miodu. Branżowe normy wyraźnie wskazują, że planując pożytki, trzeba sięgać po rośliny wysokowydajne i odporne na suszę – a przegorzan właśnie taki jest. Dodatkową zaletą jest fakt, że ta roślina jest dość niewymagająca pod względem glebowym i dość odporna na choroby, co z perspektywy praktycznej mocno ułatwia prowadzenie uprawy. Z mojego doświadczenia, pasieki z dostępem do tej rośliny praktycznie zawsze notują wyższe zbiory miodu. Widać wyraźnie, że przemyślany dobór roślin, takich jak przegorzan, po prostu się opłaca.

Pytanie 4

Który szkodnik wiosną drąży łodygi rzepaku powodując ich łamanie?

A. Chowacz podobnik.

B. Chowacz brukwiaczek.

C. Gnatarz rzepakowiec.

D. Słodyszek rzepakowy.

W uprawie rzepaku bardzo łatwo pomylić szkodniki, ponieważ każdy z nich pojawia się w innym momencie sezonu i powoduje inne uszkodzenia. Słodyszek rzepakowy to szkodnik, który atakuje głównie na etapie formowania się pąków, wtedy jego larwy i dorosłe osobniki żerują na pąkach kwiatowych, prowadząc do ich uszkodzeń i opadania, ale nie drąży łodyg. Gnatarz rzepakowiec z kolei jest szkodnikiem liści, jego larwy wyglądają trochę jak gąsienice i wygryzają charakterystyczne dziury w liściach, czasem mogą go całkiem ogołocić, lecz z łodygami nie mają nic wspólnego. Chowacz podobnik natomiast pojawia się zdecydowanie później, bo w okresie kwitnienia, i jego larwy żerują głównie w łuszczynach, gdzie uszkadzają nasiona. To właśnie chowacz brukwiaczek odpowiada za żerowanie wewnątrz łodyg rzepaku wczesną wiosną, prowadząc do jej osłabienia, pęknięć i łamania. Częstym błędem jest utożsamianie wszystkich chowaczy lub słodyszka jako przyczyny łamania łodyg, co wynika chyba głównie z ogólnej wiedzy o szkodliwości tych owadów w rzepaku, ale praktyka pokazuje, że tylko brukwiaczek drąży łodygi w tym krytycznym okresie. Skuteczna ochrona plantacji wymaga umiejętnego rozpoznania stadium rozwojowego roślin, obserwacji typowych uszkodzeń oraz monitorowania obecności szkodników za pomocą żółtych naczyń i lustracji. Dobrym zwyczajem jest też systematyczne poszerzanie wiedzy o biologię szkodników, co pozwala lepiej przewidywać zagrożenia i planować właściwe zabiegi ochronne. Warto pamiętać, że błędne rozpoznanie źródła uszkodzeń prowadzi do niepotrzebnych oprysków i strat ekonomicznych.

Pytanie 5

Na podstawie zamieszczonego fragmentu rozporządzenia określ, z jakiego okresu rolnik prowadzący działalność w zakresie produkcji jaj pozyskanych od drobiu i trudniący się ich sprzedażą bezpośrednią, powinien prowadzić dokumentację, zawierającą informacje o ilości sprzedanych jaj.

§ 39. 1. Podmiot prowadzący działalność w zakresie produkcji jaj przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej prowadzi i przechowuje dokumentację, zawierającą informacje o:

1) ilości sprzedanych produktów w danym:

a) tygodniu – w przypadku jaj pozyskanych od drobiu,

b) miesiącu – w przypadku jaj pozyskanych od ptaków bezgrzebieniowych;

2) wynikach czynności sprawdzających, o których mowa w § 18.

2. Dokumentację, o której mowa w ust. 1, przechowuje się przez rok następujący po roku, w którym została sporządzona, i udostępnia się na żądanie właściwego powiatowego lekarza weterynarii.

A. Z roku.

B. Z tygodnia.

C. Z dwóch lat.

D. Z miesiąca.

Dokładnie tak, w przypadku produkcji jaj pozyskiwanych od drobiu, dokumentację należy prowadzić z podziałem na tygodnie. Wynika to wprost z § 39 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia, gdzie jest zapisane, że ewidencjonuje się ilość sprzedanych jaj w danym tygodniu. To rozwiązanie jest bardzo praktyczne i spotykane w branży jajczarskiej – pozwala na bieżąco kontrolować sprzedaż, łatwo wykryć ewentualne nieprawidłowości oraz szybko reagować na zmiany w produkcji czy popycie. Moim zdaniem prowadzenie ewidencji tygodniowej jest też korzystne przy ewentualnych kontrolach weterynaryjnych, bo służby mają jasny i czytelny podgląd historii sprzedaży. Warto zauważyć, że inne rodzaje jaj, np. od ptaków bezgrzebieniowych, dokumentuje się miesięcznie, więc ten podział nie jest przypadkowy. W praktyce, jeśli ktoś produkuje jaja np. od kur, powinien co tydzień spisywać ile sprzedał, a potem tę dokumentację przechowywać przez wymagany okres. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu rolników robi to w zwykłym zeszycie albo w arkuszu kalkulacyjnym, byleby dane były kompletne i możliwe do weryfikacji. Takie podejście ułatwia także planowanie produkcji i analizę zyskowności gospodarstwa.

Pytanie 6

Które z wymienionych zbóż charakteryzuje się największą mrozoodpornością?

A. Jęczmień.

B. Owies.

C. Pszenica.

D. Żyto.

Żyto rzeczywiście wyróżnia się spośród wszystkich popularnych zbóż w Polsce, jeśli chodzi o mrozoodporność. Ta cecha jest kluczowa, zwłaszcza w naszym klimacie, gdzie zimy potrafią być dosyć surowe i nieprzewidywalne. Żyto potrafi przezimować nawet przy bardzo niskich temperaturach — niektóre odmiany wytrzymują spadki nawet do -25°C, a z dobrym okryciem śnieżnym czasem jeszcze mniej! To właśnie dlatego często wybiera się je do uprawy na słabszych, piaszczystych glebach oraz w rejonach o podwyższonym ryzyku mrozu. Na terenach o mniej stabilnych warunkach pogodowych, żytko zwykle daje pewniejsze plony niż inne zboża ozime. Praktyka rolnicza pokazuje, że w latach o ostrzejszych zimach uprawy np. pszenicy czy jęczmienia ozimego nierzadko ulegają wypadnięciu lub znacznemu osłabieniu, podczas gdy żyto najczęściej wychodzi z tego obronną ręką. Z mojego doświadczenia wynika, że to właśnie żyto bywa głównym zabezpieczeniem dla gospodarstw, które nie chcą ryzykować strat zimowych. W podręcznikach i zaleceniach dla rolników (np. IUNG-PIB) podkreśla się, że żyto może być uprawiane również na glebach nieco słabszych, bo jest bardziej tolerancyjne nie tylko na mróz, ale i na inne stresy środowiskowe, co czyni je bardzo uniwersalnym wyborem przy trudnych warunkach pogodowych. Trochę zapomniane w nowoczesnych uprawach, wciąż zasługuje na uznanie. To taki trochę cichy bohater naszych pól.

Pytanie 7

Do pasz treściwych zalicza się

A. kiszonki.

B. okopowe.

C. ziarna zbóż.

D. susze z zielonek.

Ziarna zbóż to właśnie typowy przedstawiciel pasz treściwych. Chodzi tu głównie o takie zboża jak owies, jęczmień, pszenicę czy kukurydzę – one zawierają przede wszystkim dużo skrobi, czyli energii, a także sporo białka (choć z tym bywa różnie, zależnie od gatunku i odmiany). W praktyce, pasze treściwe to takie, które mają wysoką koncentrację składników pokarmowych w małej objętości – w odróżnieniu od pasz objętościowych, które są mniej skoncentrowane i bardziej rozbudowane masą, np. siano czy kiszonka. Ziarna zbóż są podstawą żywienia zwierząt gospodarskich, szczególnie trzody i drobiu, bo dają dużo energii potrzebnej do szybkiego wzrostu i produkcji. W nowoczesnej hodowli racjonowanie pasz treściwych pozwala precyzyjnie kontrolować przyrosty i zdrowie zwierząt. Dobrą praktyką jest łączenie ich z paszami objętościowymi i uzupełnianie mieszankami mineralnymi. Swoją drogą, nie każdy wie, że pasze treściwe to nie tylko zboża, ale też np. śruty poekstrakcyjne czy wysłodki. Warto o tym pamiętać przy układaniu dawek żywieniowych – skupianie się tylko na jednym rodzaju paszy często prowadzi do braków pokarmowych lub strat ekonomicznych. Moim zdaniem, znajomość różnic między paszami treściwymi i objętościowymi to absolutna podstawa w rolnictwie i żywieniu zwierząt.

Pytanie 8

Jak często należy wykonywać zabieg korekcji racic u bydła trzymanego w oborach uwięziowych?

A. Raz na trzy miesiące.

B. Raz na miesiąc.

C. Raz na pół roku.

D. Raz w roku.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Dobrze, że wskazałeś półroczny odstęp jako optymalny dla korekcji racic u bydła w oborach uwięziowych. To się rzeczywiście sprawdza w praktyce i jest zgodne z zaleceniami większości specjalistów z zakresu hodowli i weterynarii. Bydło utrzymywane w systemach uwięziowych ma ograniczoną możliwość swobodnego ruchu, co niestety sprzyja powstawaniu przerostów racic oraz rozwojowi różnych schorzeń stóp. Regularna, profilaktyczna korekcja racic co 6 miesięcy pozwala nie tylko zapobiegać kulawiznom, ale też znacząco poprawia komfort zwierząt i efektywność produkcji mleka. Moim zdaniem, jeśli ktoś zaniedba ten temat, bardzo szybko zobaczy pogorszenie kondycji krów i dodatkowe koszty leczenia, których dałoby się uniknąć. Korekcja raz na pół roku umożliwia też wczesne wykrycie i skorygowanie drobnych nieprawidłowości, zanim przerodzą się one w poważniejsze problemy ortopedyczne. Zdarza się, że w wyjątkowych przypadkach – np. przy bardzo szybkim narastaniu rogu racicowego albo w stadach z dużą liczbą przypadków kulawizn – warto rozważyć dodatkowe zabiegi, ale 6 miesięcy to taki złoty standard. W literaturze branżowej i na szkoleniach dla hodowców właśnie ten interwał jest najczęściej rekomendowany, bo daje najlepszy efekt w codziennej praktyce. No i w sumie, trochę z doświadczenia powiem, że krowy, które mają regularnie korygowane racice, są spokojniejsze przy chodzeniu i rzadziej trzeba interweniować nagle.

Pytanie 9

Miód z której rośliny zmienia się w ciągu 2^3 tygodni w galaretowatą masę?

A. Z gryki zwyczajnej.

B. Z rzepaku ozimego.

C. Z maliny właściwej.

D. Z wrzosu zwyczajnego.

Miód wrzosowy to naprawdę ciekawy przypadek wśród miodów, głównie ze względu na swoją unikalną strukturę. Po odwirowaniu jest płynny, ale już po około 2-3 tygodniach bardzo szybko przechodzi w galaretowatą, niemal mazistą konsystencję. Wynika to z wysokiej zawartości polisacharydów, głównie pektyn, oraz dość specyficznego stosunku glukozy do fruktozy. W praktyce to bardzo pożądana cecha dla koneserów – galaretowaty miód wrzosowy trudno pomylić z czymkolwiek innym, nawet laik od razu to zauważy. Co ciekawe, przy produkcji i konfekcjonowaniu trzeba uważać: taki miód bardzo źle się leje i jest ciężki do rozlewania po upływie tego krótkiego czasu. Najlepsze pasieki butelkują go praktycznie zaraz po miodobraniu. Warto wiedzieć również, że miód wrzosowy jest ceniony za wyjątkowy aromat i charakterystyczny, lekko cierpki smak, co podkreślają branżowe standardy w ocenie jakości miodów pszczelich (np. normy PN-A-77626). W Polsce to wręcz rarytas i często spotykany na konkursach branżowych. Z mojego doświadczenia, kiedy ktoś poszukuje miodu „galaretkowatego”, to praktycznie zawsze chodzi właśnie o wrzosowy. Jego właściwości żelujące mają nawet zastosowanie w kuchni – można wykorzystać go np. do deserów czy jako niebanalny dodatek do serów. Taka konsystencja świadczy nie tylko o pochodzeniu roślinnym, ale i o prawidłowym przebiegu procesu pozyskiwania. Jeśli miód z wrzosu nie galarecieje, to coś prawdopodobnie poszło nie tak podczas odbioru lub przechowywania – to naprawdę ważne dla jakości produktu.

Pytanie 10

Która z wymienionych roślin uprawnych jest najmniej wrażliwa na uprawę po sobie?

A. Żyto ozime.

B. Seradela siewna.

C. Rzepak ozimy.

D. Koniczyna czerwona.

Zagadnienie uprawy roślin po sobie, czyli tzw. monokultury, jest jednym z najważniejszych tematów w praktyce rolniczej, bo ma ogromny wpływ na zdrowotność roślin, plonowanie i ogólną kondycję gleby. Niestety, rzepak ozimy, choć bardzo popularny, jest jedną z roślin najgorzej znoszących uprawę po sobie – wynika to głównie z dużej podatności na choroby odglebowe, takie jak kiła kapusty czy zgnilizna twardzikowa, które kumulują się i mogą uniemożliwić produkcję już po drugim sezonie. Rzepak do poprawnego plonowania wręcz wymaga kilkuletniej przerwy w zmianowaniu, najlepiej 4–5 lat. Podobnie koniczyna czerwona, będąca rośliną motylkową, bardzo źle reaguje na powtarzające się uprawy po sobie przez szybkie wyczerpywanie składników pokarmowych, zwłaszcza azotu, oraz nagromadzenie groźnych patogenów, jak choćby antraknoza czy różnego rodzaju zgorzele. W praktyce najczęściej zaleca się nie uprawiać koniczyny czerwonej po sobie dłużej niż przez jeden sezon – potem trzeba zrobić przerwę minimum 3–4 lata. Seradela siewna z kolei, chociaż bywa postrzegana jako mniej wymagająca, również nie nadaje się do długotrwałej monokultury, bo łatwo rozwijają się tam specyficzne choroby i szkodniki, a przy okazji pogarsza się struktura gleby. Często popełnianym błędem jest myślenie, że wszystkie rośliny motylkowe czy okopowe sprawdzą się lepiej w monokulturze niż zboża – tymczasem tylko żyto ozime naprawdę dobrze sobie z tym radzi, głównie dzięki swojej odporności i mniejszym wymaganiom. W dobrych praktykach agrotechnicznych właśnie żyto zaleca się tam, gdzie nie można zastosować rotacji, choć nawet wtedy, od czasu do czasu, warto jednak wprowadzić inną roślinę dla odnowienia gleby. Branżowe standardy i literatura przedmiotu podkreślają, że prawidłowe zmianowanie to podstawa, ale żyto stanowi wyjątek, jeśli chodzi o wytrzymałość na monokulturę. Warto mieć to w pamięci przy planowaniu płodozmianu, żeby nie popełnić kosztownego błędu.

Pytanie 11

Który zabieg agrotechniczny należy wykonać bezpośrednio po podorywce?

A. Kultywatorowanie.

B. Włókowanie.

C. Bronowanie.

D. Wałowanie.

Bronowanie to faktycznie najwłaściwszy zabieg wykonywany od razu po podorywce. Zaraz po tym, jak przeprowadzi się podorywkę, gleba jest dość grudkowata, nierzadko nierówna i ma tendencję do szybkiego przesychania. Bronowanie pozwala rozbić większe grudy ziemi, wyrównać powierzchnię, a co najważniejsze – przerywa parowanie wody z gleby, zachowując wilgoć w jej wierzchniej warstwie. A to jest mega ważne, zwłaszcza zaraz po żniwach, kiedy pogoda potrafi być kapryśna, a wilgoć to towar deficytowy. Takie postępowanie jest zgodne z zaleceniami praktyków i podręczników rolniczych – niemal każdy doświadczony agronom Ci to powie. Bronowanie, moim zdaniem, jest trochę niedoceniane, a przecież ono nie tylko zabezpiecza wodę, ale też przygotowuje podłoże do dalszych zabiegów, np. siewu poplonów czy kolejnych uprawek. Współcześnie stosuje się różne typy bron – talerzowe czy zębowe – wszystko zależy od rodzaju gleby i tego, co się uprawia. W praktyce, jeśli chce się osiągnąć dobre wschody kolejnych roślin i ograniczyć wyrastanie chwastów, bronowanie od razu po podorywce daje naprawdę dobre rezultaty. Warto wiedzieć, że taki zabieg sprawdza się zarówno przy cięższych, jak i lżejszych glebach, tylko trzeba dobrać właściwy rodzaj brony.

Pytanie 12

W gospodarstwach nastawionych na intensywną produkcję mleka, cielęta, przez początkowy okres odpajania mlekiem lub preparatami mleko-zastępczymi, powinny być utrzymywane

A. z matkami.

B. w kojcach zbiorowych.

C. w indywidualnych kojcach z budkami.

D. w kombiboksach.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wybór indywidualnych kojców z budkami dla cieląt w początkowym okresie odpajania mlekiem to rozwiązanie, które od dawna uznaje się za wzorcowe w profesjonalnych gospodarstwach mlecznych. Taka metoda utrzymania minimalizuje ryzyko przenoszenia chorób, głównie tych, które mogą powodować biegunki i infekcje dróg oddechowych, a to właśnie u młodych cieląt bywa największym problemem. Moim zdaniem to trochę jak z przedszkolakami—jak dzieciak jedno złapie grypę, to zaraz cała grupa kaszle, no a tu chodzi o zdrowie cielaków, więc izolacja dużo daje. Indywidualne boksy z budkami umożliwiają też ścisłą kontrolę nad pobieraniem paszy i wody przez każde zwierzę. Hodowca od razu widzi, czy cielę nie pije, czy nie je, czy może coś się dzieje nie tak. Co więcej, cielęta są mniej zestresowane, mają swoją strefę komfortu, łatwiej się przyzwyczajają do otoczenia i nowych bodźców. W wielu krajach, szczególnie tam, gdzie stawia się na jakość i zdrowotność stada, taki sposób utrzymania młodych zwierząt to absolutny standard. Niby proste rozwiązanie, a tak wiele daje—lepsza kondycja, mniejsza śmiertelność, szybszy przyrost masy. Dobrą praktyką jest też regularne mycie i dezynfekcja budek, co jeszcze bardziej ogranicza ryzyko infekcji. To wszystko przekłada się na opłacalność produkcji mleka, bo zdrowe cielęta to przyszłe dobre krowy mleczne.

Pytanie 13

Korzystając z danych przedstawionych w tabeli, określ która roślina charakteryzuje się najwyższą wydajnością miodową.

Rośliny zielne	kg/ha
Arcydzięgiel litwor	do 200
Aster amerykański	65
Aster krzaczasty	50
Barszcz Sosnowskiego	do 300
Bobik (pastewny)	ok. 25
Bodziszek leśny	70-90
Bodziszek łąkowy	ok. 50
Cebula jadalna	80-140
Chaber bławatek	350
Chaber driakiewnik	500
Chaber górski	300
Chaber łąkowy	200
Chaber nadreński	do 600
Ciemięży białokwiatowy	200

A. Chaber nadreński.

B. Bodziszek leśny.

C. Barszcz Sosnowskiego.

D. Ciemiężyk białokwiatowy.

Chaber nadreński to faktycznie rekordzista, jeśli chodzi o wydajność miodową spośród wymienionych w tabeli roślin. Jego potencjał to nawet do 600 kg miodu z jednego hektara! To naprawdę robi wrażenie i nie bez powodu pszczelarze – zwłaszcza ci, którzy prowadzą gospodarkę wędrowną – szukają takich właśnie roślin do obsiewu lub lokalizacji pasiek. W praktyce taka wydajność jest jednak trudna do osiągnięcia, bo zależy od wielu czynników: warunków pogodowych, dostępności pszczół, jakości gleby czy nawet zdrowia samej rośliny. Z mojego doświadczenia wynika, że pszczelarze zwracają uwagę nie tylko na liczby, ale i na stabilność pożytku oraz długość kwitnienia. Chaber nadreński to świetny przykład rośliny, która przyciąga pszczoły jak magnes i pozwala uzyskać wysokie zbiory miodu, jednak nie jest zbyt powszechny w Polsce. Warto też wiedzieć, że dobierając rośliny do pasieki, opłaca się łączyć takie, które kwitną w różnym czasie – to gwarantuje stały dostęp do nektaru. W branży uważa się za dobrą praktykę analizowanie lokalnych pożytków przed zakładaniem nowych pasiek, właśnie pod kątem takich rekordzistów jak chaber nadreński.

Pytanie 14

Ziarno zboża przedstawionego na ilustracji należy do pasz

A. treściwych.

B. objętościowych soczystych.

C. przemysłowych.

D. objętościowych suchych.

Widząc ziarno zboża na zdjęciu, można łatwo się pomylić, bo pasze są dość zróżnicowane pod względem wyglądu i przeznaczenia. Niektórzy utożsamiają ziarna zbóż z paszami objętościowymi, jednak to jest klasyczny błąd wynikający z mylenia pojęć – objętościowe pasze, zarówno suche (jak siano) jak i soczyste (jak kiszonka), charakteryzują się wysoką zawartością włókna, niską gęstością energetyczną i znacznie większą objętością w porównaniu do treściwych. Ziarno zbóż, takie jak kukurydza, nie spełnia tych warunków – ma niską zawartość włókna, jest bardzo kaloryczne i stosunkowo niewielkie objętościowo. Z kolei pasze przemysłowe to zupełnie inna kategoria – obejmują one komponenty powstałe w wyniku obróbki przemysłowej, np. makuchy, śruty poekstrakcyjne czy wysłodki, często są dodatkiem do racji pokarmowej, ale same ziarna zbóż do tej grupy nie należą. Jeśli chodzi o objętościowe pasze soczyste, to przykładem może być zielonka, kiszonka czy buraki pastewne, a nie wolne ziarno. Wielu uczniów sugeruje się tym, że zboże pochodzi z roślin, które w całości bywają objętościowe, jednak ziarno oddzielone od reszty rośliny to już zupełnie inna kategoria – pasza treściwa. To rozróżnienie jest bardzo ważne, bo wpływa na bilansowanie dawek pokarmowych i pozwala zapobiegać błędom żywieniowym w produkcji zwierzęcej. Moim zdaniem, kluczowe jest nauczenie się rozpoznawania pasz nie tylko po wyglądzie, ale też po właściwościach chemicznych i ich roli w gospodarstwie.

Pytanie 15

Które urządzenie stosuje się do oczyszczania roślin okopowych?

A. Mieszalnik.

B. Sieczkarnię bębnową.

C. Rozdrabniacz.

D. Otrząsaczo-siekacz.

Wiele osób zakłada, że do oczyszczania roślin okopowych wystarczy dowolne urządzenie do obróbki mechanicznej, ale to dość częsty błąd wynikający z mylenia etapów obróbki. Mieszalnik to sprzęt typowo wykorzystywany do mieszania pasz lub innych materiałów sypkich, w zasadzie nie posiada żadnych funkcji oczyszczających ani elementów, które mogłyby oddzielić ziemię czy resztki organiczne od korzeni roślin. Rozdrabniacz znowu bardziej nadaje się do niszczenia, rozdrabniania czy przygotowania masy organicznej na biomasę, kiszonki albo kompost – jego głównym zadaniem jest rozbijanie materiału na mniejsze części, a nie oczyszczanie z zabrudzeń. Można pomylić rozdrabniacz z siekaczem, ale w praktyce chodzi o zupełnie inne procesy. Sieczkarnia bębnowa to jeszcze inny przypadek – jej rolą jest przygotowanie sieczki, na przykład z zielonki lub słomy, a w konstrukcji tej maszyny nie przewidziano żadnych rozwiązań typowych dla doczyszczania korzeni. Typowym błędem jest utożsamianie wszystkich maszyn tnących lub mieszających z urządzeniami do oczyszczania, ale w produkcji roślin okopowych kluczowe jest precyzyjne oddzielenie ziemi i resztek, bez uszkodzenia plonu. Otrząsaczo-siekacz został skonstruowany właśnie do tego celu – wykorzystuje określone ruchy mechaniczne, które delikatnie, ale skutecznie usuwają zanieczyszczenia, minimalizując straty. Wybierając inne urządzenie, można narazić się na uszkodzenie roślin lub niedostateczne oczyszczenie, co potem negatywnie wpływa na procesy magazynowania czy dalszego przetwarzania. W branży rolnej ogromne znaczenie mają specjalizacja maszyn i dostosowanie ich do konkretnego plonu – takie podejście pozwala osiągać wysoką wydajność przy minimalnych stratach jakościowych. Z mojego doświadczenia wynika, że nie warto iść na skróty i używać uniwersalnych maszyn tam, gdzie potrzebna jest specjalistyczna technologia.

Pytanie 16

Kiedy, zgodnie z danymi przedstawionymi w tabeli, należy zasiać gorczycę białą, aby poprawić pożytki występujące w drugiej połowie sierpnia?

A. 1 maja.

B. 1 lipca.

C. 15 kwietnia.

D. 15 maja.

Zdecydowanie 1 lipca to najlepszy wybór, jeśli chodzi o poprawę pożytków pszczelich w drugiej połowie sierpnia. Wynika to bezpośrednio z analizy tabeli: widzimy, że gorczyca biała wysiana 1 lipca kwitnie przeciętnie od 17 sierpnia do 28 września. To oznacza, że dokładnie trafiamy z okresem kwitnienia roślin na czas, gdy pszczoły najbardziej potrzebują nowych źródeł pokarmu właśnie po okresie głównego pożytku lipowego. Moim zdaniem nie ma tutaj przypadku — ta praktyka jest szeroko stosowana w gospodarstwach, które chcą zapewnić sobie tzw. pożytek późnoletni, a nie mają możliwości uprawy bardziej wymagających roślin miododajnych. Z doświadczenia widać, że termin siewu to jeden z kluczowych czynników wpływających na przesunięcie kwitnienia, co pozwala dopasować się do lokalnych potrzeb i warunków pogodowych. Warto dodać, że późniejszy siew, jak pokazuje tabela, skutkuje przesunięciem kwitnienia na jeszcze późniejszy okres, ale niestety po 15 lipca gorczyca już nie zdąży w pełni rozwinąć kwiatów, więc siew 1 lipca to graniczny optymalny termin. Branżowe dobre praktyki wyraźnie podkreślają, żeby terminy siewu dopasowywać do oczekiwanego okresu kwitnienia, a nie do klasycznej kalendarzowej daty, bo to daje przewagę konkurencyjną w produkcji miodu i optymalizuje wykorzystanie areału. Kierując się tym, możemy elastycznie zarządzać zasobami i poprawiać efektywność pasieki.

Pytanie 17

Przy kiszeniu parowanych ziemniaków dla świń, wskazane jest dodawanie

A. plew z koniczyny.

B. plew z seradeli.

C. zielonek z młodych roślin motylkowych.

D. suszu z młodych zielonek.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Dodawanie zielonek z młodych roślin motylkowych do parowanych ziemniaków przy kiszeniu to zdecydowanie jeden z lepszych sposobów na poprawę jakości kiszonki dla świń. Przede wszystkim młode rośliny motylkowe, takie jak lucerna czy koniczyna, są bogate w białko, co jest kluczowe przy żywieniu trzody chlewnej. Kiszonka z dodatkiem takich zielonek nie tylko lepiej się kisi, bo motylkowe mają dużo cukrów prostych wspomagających fermentację mlekową, ale też jest lepiej zbilansowana pod względem składników odżywczych. Moim zdaniem to jest super praktyka, bo dzięki temu świnie dostają paszę lekkostrawną, bogatą w witaminy i minerały, a jednocześnie ogranicza się ryzyko powstawania niepożądanych procesów gnilnych. W wielu podręcznikach rolniczych i praktycznych poradnikach dla hodowców można trafić na takie zalecenia. Z mojego doświadczenia wynika, że kiszonka z ziemniaków i motylkowych jest chętnie zjadana przez świnie, poprawia przyrosty i ma pozytywny wpływ na ich zdrowie. Generalnie, łączenie różnych składników, szczególnie takich o wysokiej zawartości białka i mikroelementów, jest uznawane za dobrą praktykę w produkcji pasz objętościowych.

Pytanie 18

Słodyszek rzepakowy jest szkodnikiem żerującym

A. w nasionach roślin.

B. w pąkach kwiatowych.

C. na łodydze.

D. na liściach.

Słodyszek rzepakowy to jeden z najważniejszych szkodników rzepaku ozimego i jarego. Dorosłe chrząszcze oraz larwy żerują praktycznie wyłącznie w pąkach kwiatowych, co można łatwo zauważyć podczas lustracji plantacji tuż przed kwitnieniem. Moim zdaniem to ważne, bo właśnie w tym okresie roślina jest najbardziej podatna na ich szkodliwe działanie – uszkodzone pąki po prostu się nie rozwijają i nie tworzą łuszczyn, a przez to spada plon. Z mojego doświadczenia wynika, że monitorowanie plantacji pod kątem obecności słodyszka w fazie pąków jest jednym z kluczowych elementów ochrony rzepaku. Standardy dobrej praktyki rolniczej (IPM) zalecają rozpoczęcie zabiegów chemicznych właśnie w tym momencie, gdy przekroczony zostanie próg szkodliwości (najczęściej to kilka chrząszczy na roślinie). Warto też pamiętać, że stosowanie insektycydów powinno być tylko wtedy, gdy jest to naprawdę konieczne, żeby nie niszczyć owadów zapylających. Po kwitnieniu słodyszek nie stanowi już zagrożenia, bo nie interesują go ani liście, ani łodygi, ani łuszczyny – jego cykl życiowy jest mocno powiązany z fazą pąkowania. Wiedza na temat tego, gdzie i kiedy żeruje słodyszek, pozwala skutecznie chronić plon, a przy tym nie szkodzić środowisku. Dobrze jest po prostu obserwować pola kilka razy w tygodniu, zwłaszcza przy cieplejszej pogodzie, bo wtedy szkodnik jest najbardziej aktywny.

Pytanie 19

Nostrzyk biały jest pożytkiem

A. jesiennym.

B. wiosennym.

C. późnoletnim.

D. wczesnoletnim.

Nostrzyk biały to typowa roślina miododajna, którą spotkać można głównie na nieużytkach, przydrożach, a także na polach jako roślina poplonowa. Prawidłowo wskazałeś, że jest to pożytek wczesnoletni. Z mojego doświadczenia wynika, że nostrzyk biały zaczyna kwitnąć zwykle pod koniec czerwca, a jego pełnia kwitnienia przypada na przełom czerwca i lipca. To bardzo istotny okres dla pszczół, bo pożytków wiosennych (np. rzepak, mniszek) jest wtedy już coraz mniej, a letnie jeszcze się nie zaczęły na dobre. Nostrzyk biały potrafi kwitnąć nawet przez kilka tygodni, co daje pszczołom stabilne źródło nektaru. Warto wiedzieć, że miód nostrzykowy jest dosyć rzadki w Polsce, ale bardzo ceniony ze względu na jasny kolor i delikatny, waniliowy aromat. W praktyce, wielu pszczelarzy świadomie wysiewa nostrzyk biały w pobliżu pasiek właśnie po to, żeby zapewnić pszczołom tzw. „pomostowy” pożytek między głównymi okresami nektarowania innych roślin. Fachowcy często zwracają uwagę na jego odporność na suszę i słabe gleby, co czyni go naprawdę wartościową rośliną w gospodarstwach pszczelarskich. W dobrych warunkach z hektara nostrzyku można uzyskać nawet 200-400 kg miodu – to już konkretna liczba, która pokazuje, jak opłacalne jest inwestowanie w ten pożytek.

Pytanie 20

Podeszwa płużna powstaje, gdy orze się

A. pługiem z pogłębiaczem.

B. pługiem odwracalnym.

C. zawsze na tę samą głębokość.

D. na głębokość 20-25 cm.

To bardzo trafna odpowiedź, bo właśnie powtarzające się orki na tę samą głębokość prowadzą do powstawania zjawiska zwanego podeszwą płużną. Jest to zbita, silnie zagęszczona warstwa gleby, która tworzy się na styku warstwy uprawnej i podglebia, dokładnie tam, gdzie kończy się lemiesz pługa. Taka warstwa hamuje rozwój korzeni roślin, pogarsza przesiąkanie wody i utrudnia wymianę gazów, co bezpośrednio przekłada się na niższą wydajność plonów. Dlatego właśnie w nowoczesnych gospodarstwach stosuje się zarówno zmianę głębokości orki w kolejnych latach, jak i zabiegi spulchniające, np. głęboszowanie czy użycie pługów z pogłębiaczami. Często się mówi, że nawet najlepsza gleba straci swoje właściwości, jeśli zignorujemy te szczegóły – moim zdaniem, to prawda, bo widziałem już uprawy, gdzie po kilku latach bez zmiany głębokości uprawiania ziemia zamieniała się w beton pod uprawną warstwą. Realnie w praktyce rolniczej, dla uzyskania optymalnych warunków wodno-powietrznych i łatwiejszego rozwoju korzeni, ważne jest stosowanie się do dobrych praktyk: rotować głębokości orki oraz co kilka lat zastosować orkę głębszą lub spulchnianie. Warto pamiętać, że taka podejście nie tylko poprawia plonowanie, ale i pomaga ograniczyć zjawiska erozyjne czy nadmierne zaskorupianie się gleby. No i, co tu dużo mówić, to jedna z podstaw agrotechniki w Polsce.

Pytanie 21

Zaskorupienie gleby, w okresie kiełkowania rzepaku, można zlikwidować

A. kultywatorem.

B. wałem kolczatką.

C. wałem gładkim.

D. pługiem.

Wydaje mi się, że wybierając wał gładki, kultywator albo pług, łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że każde narzędzie do uprawy gleby poradzi sobie ze zaskorupieniem. Tymczasem różnica tkwi w sposobie działania i głębokości ingerencji w glebę. Wał gładki, choć służy do wyrównywania i lekkiego ugniatania powierzchni gleby, w zasadzie nie radzi sobie z rozbijaniem twardej skorupy. On raczej jeszcze bardziej ją dociska, niż pomaga młodym rzepakom w przebiciu się na powierzchnię. Kultywator to sprzęt do głębszej uprawy, który mocno miesza i przewraca glebę, ale to narzędzie jest zbyt agresywne w fazie kiełkowania. Moim zdaniem użycie kultywatora może łatwo uszkodzić świeże siewki, wydobyć je na powierzchnię albo nawet zniszczyć całą strukturę rzędów, co rzadko kończy się dobrze dla plonu. Pług również nie jest odpowiedni – orka powoduje odwrócenie warstwy gleby, co całkowicie przekreśla szanse wschodzącego rzepaku, a dodatkowo jest to zabieg bardzo kosztowny i czasochłonny, zupełnie nieadekwatny do tak drobnego problemu, jak skorupa powierzchniowa. To jest taki klasyczny przykład, że narzędzie musi być dobrane precyzyjnie do problemu – za mocne rozwiązania mogą przynieść więcej szkód niż pożytku. Z mojego doświadczenia wynika, że kluczowe jest subtelne rozluźnienie skorupy, bez naruszania głębszych warstw i bez ryzyka uszkodzenia siewek. Branżowe poradniki i praktyka rolnicza wyraźnie pokazują, że wał kolczatka jest stworzony właśnie do tego celu – jego kolce skutecznie rozbijają skorupę dokładnie tam, gdzie trzeba, minimalizując ryzyko dla młodych roślin. To właśnie sprawia, że inne sprzęty są tu po prostu mniej efektywne lub wręcz szkodliwe.

Pytanie 22

Ile powinna wynosić maksymalna odległość pasieki od bazy pożytkowej?

A. 1 km

B. 3 km

C. 2 km

D. 4 km

Maksymalna odległość pasieki od bazy pożytkowej, czyli miejsca, gdzie pszczoły mają dostęp do głównych źródeł nektaru i pyłku, powinna wynosić do 2 kilometrów. To nie jest przypadkowa wartość – bierze się ona z obserwacji fizjologii pszczół oraz praktycznych analiz zysków i strat w gospodarce pasiecznej. Przy tej odległości pszczoły są w stanie efektywnie przemieszczać się między ulem a roślinami, nie tracąc zbyt dużo energii na loty. Im dalej oddalona pasieka, tym więcej czasu i sił pszczoły muszą poświęcić na przeloty, co znacząco zmniejsza wydajność zbioru miodu oraz może prowadzić do szybszego wyeksploatowania rodzin pszczelich. W praktyce wielu doświadczonych pszczelarzy nawet skraca ten dystans do 1-1,5 km – szczególnie tam, gdzie teren jest trudny lub warunki pogodowe nie sprzyjają długim lotom. Standardy branżowe, np. zalecenia Polskiego Związku Pszczelarskiego czy wytyczne z podręczników akademickich, jasno wskazują, że 2 km to odległość optymalna – pozwala zarówno wykorzystać bogactwo pożytków, jak i zadbać o dobrostan pszczół. Dodatkowo, w wielu regionach, gdzie baza pożytkowa jest rozproszona, nieprzestrzeganie tej zasady skutkuje słabszymi zbiorami i większą śmiertelnością pszczół. Z mojego doświadczenia wynika, że lepiej mieć kilka mniejszych pasiek blisko pól i sadów niż jedną dużą oddaloną od pożytku – logistyka może być trudniejsza, ale efekty miodowe są zdecydowanie lepsze.

Pytanie 23

Jaką maksymalną temperaturę należy zapewnić podczas suszenia ziarna, aby nie utraciło ono zdolności kiełkowania?

A. 50 °C

B. 35 °C

C. 20 °C

D. 45 °C

Odpowiedź na to pytanie wymaga rozumienia, jak wysoka temperatura wpływa na strukturę i właściwości ziarna przeznaczonego do siewu. Wielu osobom może wydawać się, że suszenie w temperaturze 45°C czy nawet 50°C przyspieszy cały proces i nie zaszkodzi ziarnu – w końcu technologia idzie do przodu, a sprzęt jest coraz nowocześniejszy. Jednak to dość mylny tok rozumowania. Tak wysokie temperatury faktycznie pozwalają szybciej pozbyć się wody z ziarna, ale jednocześnie powodują poważne uszkodzenia białek enzymatycznych i zarodka, co przekłada się na utratę zdolności kiełkowania. To tak, jakby ugotować jajko i liczyć, że wykluje się z niego kurczak – po przekroczeniu pewnych progów termicznych natura po prostu nie odwraca już tych zmian. Z kolei wybór zbyt niskiej temperatury suszenia, np. 20°C, chociaż zupełnie bezpieczny dla żywotności ziarna, jest rozwiązaniem bardzo nieefektywnym – proces trwa długo, wzrasta ryzyko rozwoju pleśni i innych mikroorganizmów, a warunki pogodowe w polskich magazynach często uniemożliwiają tak łagodne suszenie na dużą skalę. Optymalna temperatura, czyli 35°C, to kompromis pomiędzy bezpieczeństwem a wydajnością – taka zalecana w normach branżowych i poparta wieloletnimi obserwacjami rolników oraz badaniami instytutów naukowych. Częsty błąd polega na ocenianiu suszenia tylko przez pryzmat szybkości, a pomija się kwestię zachowania żywotności ziarna. W praktyce niejedna partia nasion o dużej wartości została już zniszczona zbyt agresywnym suszeniem. Warto o tym pamiętać, bo naprawić tego się już nie da.

Pytanie 24

Ilustracja przedstawia siedlisko/domek dla jednego z gatunków pszczoły samotnicy. Jaki to gatunek?

A. Spójnica lucernowa.

B. Pszczolinka.

C. Kornutka.

D. Murarka ogrodowa.

To, co widzisz na zdjęciu, to klasyczny przykład domku dla murarki ogrodowej – jednej z najczęściej wspieranych pszczół samotnic w Polsce. Murarka ogrodowa (Osmia bicornis) bardzo chętnie zamieszkuje takie wiązki pustych rurek, zwykle z trzciny lub bambusa. Przekrój tych rurek – średnica około 6–10 mm – idealnie odpowiada jej wymaganiom. Co ciekawe, to właśnie murarki są wzorem przy projektowaniu profesjonalnych hoteli dla owadów, bo ich potrzeby są dobrze znane i łatwo je zaspokoić. W branży ekologicznej i pszczelarskiej panuje konsensus, że tego typu konstrukcje powinny być z materiałów naturalnych, bez ostrych krawędzi, odpowiednio zabezpieczone przed deszczem, a same rurki – czyste, bez grzybów i pleśni. Z mojego doświadczenia wynika, że nawet w małym ogrodzie postawienie takiego domku może mieć ogromny wpływ na lokalną bioróżnorodność i poprawę zapylania roślin. To dobra praktyka, którą promują też leśnicy i organizacje ekologiczne – ich zdaniem wspieranie murarki ogrodowej to prosty sposób na aktywne pomaganie przyrodzie. Przemyślana budowa siedlisk, zgodna ze standardami branżowymi, daje realne efekty i pozwala nawet laikom zaobserwować ciekawe zachowania tych pożytecznych owadów.

Pytanie 25

Które z wymienionych zwierząt gospodarskich posiada żołądek wielokomorowy?

A. Kura.

B. Królik.

C. Owca.

D. Świnia.

Owca to przykład klasycznego przeżuwacza, czyli zwierzęcia posiadającego żołądek wielokomorowy. W praktyce oznacza to, że jej układ trawienny zbudowany jest z czterech odrębnych części: żwacza, czepca, ksiąg oraz trawieńca. Moim zdaniem, to niesamowite, jak natura wyposażyła te zwierzęta w taki mechanizm, który pozwala efektywnie trawić nawet bardzo włókniste pasze, takie jak siano czy trawa. Dzięki temu, hodowcy owiec mogą wykorzystywać użytki zielone, które dla świń czy drobiu byłyby praktycznie bezużyteczne. Z mojego doświadczenia wynika, że umiejętność rozpoznania zwierząt z wielokomorowym żołądkiem jest kluczowa przy planowaniu racjonalnego żywienia i doborze pasz. Standardy branżowe wręcz wymagają, żeby osoby zarządzające gospodarstwem znały takie podstawy, bo od tego zależy zdrowie i wydajność stada. Warto pamiętać, że wielokomorowy żołądek to nie tylko domena owiec, ale też krów i kóz – cała ta grupa świetnie radzi sobie z paszami objętościowymi, co jest bardzo praktyczne w naszych warunkach klimatycznych. Tak naprawdę, bez tej wiedzy trudno byłoby efektywnie prowadzić produkcję zwierzęcą na większą skalę. Zawsze polecam zgłębić temat przeżuwaczy, bo ich specyfika żywieniowa przekłada się bezpośrednio na ekonomię gospodarstwa i jakość produktów.

Pytanie 26

Którą roślinę paszową przedstawiono na fotografii?

A. Koniczyna inkarnatka.

B. Komonica.

C. Lucerna.

D. Koniczyna biała.

Koniczyna biała to jedna z najważniejszych roślin paszowych w polskich gospodarstwach, zwłaszcza jeśli chodzi o użytkowanie trwałych użytków zielonych. Jej charakterystyczne białe, kuliste kwiatostany sprawiają, że nie da się jej łatwo pomylić z innymi gatunkami. Z mojego doświadczenia wynika, że koniczyna biała sprawdza się rewelacyjnie na pastwiskach, bo jest odporna na intensywne udeptywanie przez zwierzęta i potrafi się szybko regenerować. Warto też wiedzieć, że ta roślina ma unikalną zdolność wiązania azotu atmosferycznego dzięki symbiozie z bakteriami brodawkowymi, co znacząco poprawia żyzność gleby – to nie tylko oszczędność na nawozach, ale realna poprawa plonowania całego siewu. Według dobrych praktyk rolniczych, w mieszankach z trawami koniczyna biała podnosi wartość odżywczą i smakowitość paszy. Co ciekawe, jest bardzo ceniona w rolnictwie ekologicznym, bo pozwala ograniczyć stosowanie nawozów mineralnych. Moim zdaniem to idealny wybór dla każdego gospodarstwa dbającego o długofalową kondycję użytków zielonych.

Pytanie 27

Niedobór którego pierwiastka w roślinach może spowodować wystąpienie opisanych objawów?

Niedobór tego pierwiastka powoduje zahamowanie wzrostu łodygi i liści, karłowacenie roślin, słaby rozwój kwiatów. Nasiona nie wytwarzają się prawidłowo. Rośliny stają się drobne, strzeliste, o cienkich łodygach i słabym systemie korzeniowym. Wytwarzają mniej nasion, a owoce są gorszej jakości. Roślina przybiera matowe ciemnozielone zabarwienie, przechodzące w fioletowe lub czerwone, czasem liście mają czerwieniejące brzegi.

A. Boru.

B. Siarki.

C. Manganu.

D. Fosforu.

Niedobór fosforu w roślinach to naprawdę poważna sprawa – moim zdaniem często bagatelizowana, a przecież wpływa na prawie każdy etap rozwoju rośliny. Fosfor jest kluczowy w procesach energetycznych, zwłaszcza przy tworzeniu ATP, co praktycznie oznacza, że bez niego roślina nie ma jak transportować i magazynować energii. Typowe objawy, takie jak karłowacenie, cienkie łodygi, matowe zabarwienie i fioletowe czy czerwonawe przebarwienia liści, to właśnie efekt zaburzeń metabolizmu energetycznego. Często widać to przy uprawie kukurydzy czy grochu – liście przybierają takie purpurowe odcienie i cała roślina wygląda na słabo odżywioną, jakby "zatrzymała się w rozwoju". W praktyczne zastosowanie tej wiedzy wchodzi choćby bilansowanie nawożenia – dobieramy odpowiednią dawkę nawozów fosforowych, żeby rośliny miały z czego tworzyć nasiona i kwiaty. Standardy uprawy, jak zalecenia Instytutu Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa, mocno zwracają uwagę na monitorowanie poziomu fosforu w glebie, szczególnie przy intensywnej produkcji. Często mówi się o zjawisku „ukrytego niedoboru” – rośliny jeszcze nie wykazują ostrych objawów, a plon już jest obniżony. Warto pamiętać, że fosfor jest niezastąpiony przy wzmacnianiu systemu korzeniowego – to przekłada się na lepsze pobieranie innych składników i wodę. Z mojego doświadczenia wynika, że ignorowanie niedoboru fosforu kończy się nie tylko słabym plonem, ale też gorszą odpornością na choroby. Praktycy zawsze podkreślają: lepiej zapobiegać niż potem walczyć z konsekwencjami.

Pytanie 28

Na podstawie kodu umieszczonego na jajku określ sposób chowu kur.

A. Z wolnym wybiegiem.

B. Ekologiczny.

C. Klatkowy.

D. Ściółkowy.

Oznaczenie na jajku, które zaczyna się od cyfry 1, jednoznacznie wskazuje na chów z wolnym wybiegiem. To nie jest przypadkowy numer – według obowiązujących w Polsce i Unii Europejskiej norm, pierwsza cyfra w kodzie jajka informuje nas o sposobie chowu kur. Kod '1' to właśnie wolny wybieg, co oznacza, że kury mają swobodny dostęp do wybiegu na powietrzu, a nie są zamknięte wyłącznie w budynku. Moim zdaniem, to rozwiązanie jest coraz popularniejsze, bo konsumenci coraz częściej zwracają uwagę na dobrostan zwierząt. Z mojego doświadczenia wynika, że jajka z „jedynką” często wybierają osoby, którym zależy na bardziej naturalnych warunkach życia kur. W praktyce takie rozwiązania są promowane przez organizacje prozwierzęce i są zgodne z wytycznymi UE, które jasno określają minimalną powierzchnię wybiegu i warunki utrzymania zwierząt. Co ciekawe, na jajku możesz znaleźć też inne cyfry: 0 – to jaja ekologiczne, 2 – chów ściółkowy, 3 – klatkowy. Zawsze warto zwracać uwagę na ten kod, bo poza sposobem chowu można się jeszcze dowiedzieć, z jakiego kraju i regionu pochodzi jajko. Wybierając jajka z wolnego wybiegu, masz realny wpływ na standardy branżowe i wspierasz bardziej zrównoważone praktyki produkcyjne.

Pytanie 29

Która z wymienionych pasz ma wpływ na rozwój żwacza u młodych cieląt?

A. Wysłodki buraczane.

B. Wywar ziemniaczany.

C. Młóto browarniane.

D. Siano z traw.

Prawidłowo – siano z traw to naprawdę kluczowa pasza w rozwoju żwacza u młodych cieląt. Moim zdaniem wielu hodowców trochę bagatelizuje ten temat, a to jest podstawa. Żwacz, czyli największy przedżołądek bydła, musi się odpowiednio rozwinąć, żeby cielę mogło potem w pełni trawić pasze objętościowe. Siano z traw pobudza rozwój brodawek żwaczowych, bo działa jak taka naturalna 'szczotka', drażniąc ściany żwacza i stymulując produkcję lotnych kwasów tłuszczowych – szczególnie kwasu masłowego. To te właśnie kwasy napędzają wzrost i dojrzewanie brodawek. W praktyce, kiedy młode cielęta mają dostęp do dobrej jakości siana już od pierwszych tygodni życia, szybciej przestawiają się z mleka na pasze stałe i mniej chorują na biegunki. To jest zgodne z zaleceniami żywieniowymi i wytycznymi Instytutu Zootechniki – regularne podawanie siana przyspiesza rozwój mikroflory żwacza. Sam kiedyś widziałem, jak cielęta, którym podawano siano od początku, rosły o wiele lepiej i szybciej podchodziły do pasz treściwych. Ważne tylko, żeby siano było czyste, bez pleśni – jakość ma ogromne znaczenie. Praktyka pokazuje, że siano to podstawa przy wychowie zdrowych i silnych krów.

Pytanie 30

Do uprawy na glebach lekkich nadaje się

A. gorczyca.

B. pszenica.

C. rzepak.

D. gryka.

Gryka to naprawdę ciekawa roślina pod względem wymagań glebowych. Sprawdza się świetnie na glebach lekkich, piaszczystych i nawet tych dość ubogich w składniki pokarmowe, gdzie większość innych upraw sobie nie radzi. To jest duża zaleta, szczególnie tam, gdzie rolnik nie może sobie pozwolić na drogie nawożenie czy poprawę struktury gleby. Wielu specjalistów podkreśla, że gryka nie lubi gleb zlewnych ani ciężkich glin, lepiej znosi suszę niż nadmiar wody – to cecha bardzo praktyczna, szczególnie na polach w centralnej czy północno-wschodniej Polsce. W dodatku jej krótki okres wegetacji pozwala wykorzystywać ją jako plon główny albo poplon. Często spotyka się ją na glebach klasy V czy VI, gdzie inne rośliny uprawne typu pszenica czy rzepak po prostu nie dają sobie rady. Moim zdaniem, coraz większa popularność gryki to nie przypadek – obserwuje się, że w dobie zmian klimatu i ograniczeń nawozowych, gryka daje rolnikom pewną stabilność plonowania nawet na słabszych stanowiskach. Bez dwóch zdań, dla gleby lekkiej gryka jest jednym z lepszych wyborów, a przy tym ma wartość paszową i konsumpcyjną. Z punktu widzenia praktyka, można śmiało powiedzieć, że to jedna z najbardziej uniwersalnych roślin do trudniejszych stanowisk – i praktyka, i literatura branżowa to potwierdzają.

Pytanie 31

Ile wynosi przeciętna ilość wysiewu koniczyny czerwonej w kg na 1 ha?

A. 12-18 kg

B. 32-34 kg

C. 20-24 kg

D. 26-30 kg

Jednym z najczęstszych błędów przy ustalaniu ilości wysiewu koniczyny czerwonej jest kierowanie się zasadą „im więcej, tym lepiej”, albo – wręcz przeciwnie – niepotrzebne obniżanie normy wysiewu w obawie o zbyt gęsty łan. Przeciętna ilość wysiewu powyżej 20 kg, a już szczególnie zakresy 26-30 kg czy nawet 32-34 kg, są zdecydowanie za wysokie w praktyce polskiej agrotechniki. Takie ilości mogą wydawać się logiczne, jeśli ktoś porównuje je np. do norm traw lub innych roślin pastewnych, ale niestety – prowadzą one do niepotrzebnego zagęszczenia siewu. Efekt? Rośliny zaczną silnie ze sobą konkurować, ich wzrost się wydłuży, będą bardziej podatne na wyleganie i choroby, a w dodatku część nasion i tak się zmarnuje, bo nie zdążą się prawidłowo ukorzenić. Co ciekawe, za duża ilość wysiewu niekoniecznie przekłada się na większy plon zielonki czy nasion – wręcz przeciwnie, często prowadzi do osłabienia całego stanowiska i spadku trwałości plantacji. Z kolei zbyt niska norma, jak poniżej 12 kg, to już niemal pewność, że roślin będzie zbyt mało, a łan nie będzie wystarczająco zwarty. Moim zdaniem, sporo osób myli tu normy siewu koniczyny z zasiewami mieszanek wielogatunkowych, gdzie przeliczniki są inne. Trzeba pamiętać, że według polskich zaleceń agrotechnicznych oraz doświadczeń praktyków, dawka 12-18 kg na hektar daje najlepsze wyniki pod względem plonu i trwałości użytków. Warto więc trzymać się tych wartości i nie eksperymentować z podwajaniem ilości nasion, bo w przypadku koniczyny to po prostu się nie opłaca, ani rolniczo, ani finansowo.

Pytanie 32

Jakiej barwy powinno być dobrej jakości siano?

A. Szarej.

B. Zielonkawej.

C. Brązowej.

D. Brunatnej.

Odpowiedź zielonkawej barwy jest jak najbardziej zgodna z wiedzą praktyczną i branżową. Takie siano świadczy o tym, że było prawidłowo zebrane i wysuszone – w odpowiednim momencie oraz w korzystnych warunkach pogodowych. Siano zielonkawe zachowuje najwięcej wartości odżywczych, głównie białek i witamin, co ma bezpośrednie przełożenie na zdrowie zwierząt – szczególnie przeżuwaczy, takich jak krowy czy owce. Właśnie taka barwa świadczy, że podczas suszenia nie doszło do zbyt dużego utlenienia witamin, a proces nie był za szybki ani za wolny; nie było przetrzymywania mokrego materiału na deszczu. Zielonkawe siano to według standardów branżowych (np. wytycznych Polskiej Izby Rolnictwa czy podręczników zootechnicznych) znak, że materiał pochodził z młodych, dobrze rozwiniętych roślin, a nie ze starych źdźbeł czy przesuszonych łodyg. Takie siano jest też bardziej chętnie pobierane przez zwierzęta – moim zdaniem to naprawdę kluczowy aspekt, bo jeśli pasza nie jest atrakcyjna smakowo, to nawet zawartość odżywcza niewiele da. W praktyce, kiedy sam przygotowywałem siano, zawsze zwracałem uwagę na zapach i kolor – zielonkawe, świeżo pachnące siano praktycznie nigdy nie pyli i nie wywołuje kaszlu u zwierząt, a jednocześnie zapewnia im lepszą kondycję. Warto wiedzieć, że jak siano jest zbyt żółte lub brązowe, to już znak, że coś poszło nie tak – może się zacząć proces pleśnienia albo utleniania składników odżywczych. Zielonkawe siano to po prostu wyznacznik dobrej jakości i zgodności z oczekiwaniami rynku.

Pytanie 33

Chorobą występującą u bydła i owiec objawiającą się wysoką temperaturą, brakiem apetytu oraz powstaniem charakterystycznych obrzęków na klatce piersiowej, ramionach i szyi, jest

A. szelestnica.

B. wścieklizna.

C. gruźlica.

D. pryszczyca.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Szelestnica to choroba zakaźna, która rzeczywiście dotyka głównie bydło i owce. Objawia się wysoką gorączką, brakiem apetytu, a najbardziej charakterystyczne są obrzęki okolicy klatki piersiowej, ramion oraz szyi – można je nawet wyczuć po dotyku, co w praktyce ułatwia rozpoznanie u zwierząt na pastwisku. Szelestnica jest wywoływana przez bakterie Bacillus anthracis, które są bardzo groźne zarówno dla zwierząt, jak i ludzi (tu mówimy o wągliku). Chorobę tę należy natychmiast zgłaszać i izolować chore zwierzęta, bo jej przebieg jest bardzo gwałtowny i szybko prowadzi do śmierci, zwłaszcza jeśli nie zostaną podjęte szybkie działania weterynaryjne – stąd w większości gospodarstw praktykuje się regularny monitoring zdrowia stada oraz unikanie wypasu na terenach, gdzie uprzednio odnotowano przypadki tej choroby. Uważam, że warto znać te objawy także przy pracy w terenie, bo wtedy można szybko zareagować i ograniczyć rozprzestrzenianie się zarazka. Przypominam, że zgodnie z dobrymi praktykami, nigdy nie wolno otwierać zwłok zwierząt padłych na szelestnicę, bo może dojść do skażenia środowiska. Taka wiedza przydaje się nie tylko w technikum, ale realnie w pracy – bo szybka identyfikacja objawów ratuje stada i ogranicza ryzyko dla ludzi.

Pytanie 34

Dobry materiał siewny koniczyny powinien mieć czystość co najmniej

A. 66-69%

B. 86-89%

C. 76-79%

D. 96-98%

Prawidłowa odpowiedź mówi, że dobry materiał siewny koniczyny powinien mieć czystość na poziomie co najmniej 96-98%. To bardzo wysoki standard, ale nie bez powodu. W praktyce, im wyższa czystość materiału siewnego, tym większa pewność, że wysiewasz faktycznie nasiona pożądanej rośliny, a nie chwasty, resztki innych roślin czy zanieczyszczenia mechaniczne (np. kamienie, ziemia, fragmenty słomy). Tak wysoka czystość ma kluczowe znaczenie szczególnie przy zakładaniu użytków zielonych, gdzie obecność nasion innych gatunków mogłaby mocno utrudnić uprawę oraz późniejsze użytkowanie. Według norm branżowych, nasiona koniczyny przeznaczone do wysiewu muszą spełniać surowe wymagania dotyczące czystości – to nie jest jakaś fanaberia, tylko realny wymóg, który ma wpływ na opłacalność produkcji. Jeżeli materiał siewny byłby gorszej jakości, trzeba by siać więcej, żeby uzyskać podobny efekt, a i tak można by się spodziewać dużych problemów z zachwaszczeniem. Ja bym to porównał do kupowania szlachetnej herbaty – jeśli płacisz za dobrą, nie chcesz mieć w opakowaniu patyków i piachu! Warto o tym pamiętać w praktyce, bo inwestycja w certyfikowany, czysty materiał siewny bardzo szybko się zwraca – nie tylko większym plonem, ale też mniejszym nakładem pracy przy uprawie i pielęgnacji plantacji. Czasami widzę, jak ktoś oszczędza na początku, a potem żałuje, bo walczy z chwastami przez kilka sezonów i efekt jest mizerny. Dobry start to podstawa.

Pytanie 35

Które narzędzie stosuje się do ręcznego zbierania obornika?

A. Motykę.

B. Łopatę.

C. Grabie.

D. Widły.

Widły to absolutna podstawa w pracy w gospodarstwie, szczególnie przy ręcznym zbieraniu obornika. Z mojego doświadczenia wynika, że żadne inne narzędzie nie radzi sobie tak dobrze z podnoszeniem i przekładaniem słomy zmieszanej z nawozem. Chodzi o to, że widły mają kilka odpowiednio rozstawionych zębów, które łatwo wnikają w obornik, a jednocześnie nie pozwalają, żeby całość się przez nie przesypywała. W praktyce, wystarczy wsunąć je pod warstwę obornika i jednym ruchem przenieść całość na taczkę czy przyczepę. To nie tylko wygodne, ale też bezpieczne dla kręgosłupa, bo wymaga mniej schylania i podnoszenia niż np. łopata. W podręcznikach do hodowli zwierząt i materiałach branżowych wyraźnie wskazuje się widły jako standardowe narzędzie do tej pracy. Praktycy zawsze polecają widły z dłuższymi trzonkami, najlepiej cztero- lub pięciozębowe, bo wtedy praca idzie szybciej i efektywniej. Warto też wiedzieć, że odpowiednio dobrane widły chronią podłoże (np. drewnianą podłogę w oborze) i pozwalają na dokładniejsze uprzątnięcie stanowisk zwierząt. Z doświadczenia wielu rolników wynika, że jeśli ktoś spróbuje innych narzędzi, wraca do wideł, bo po prostu są niezastąpione w tej robocie. Taka jest praktyka i taka też teoria – nie ma lepszego wyboru do ręcznego zbierania obornika.

Pytanie 36

Jaką barwę ma dobrej jakości siano z traw?

A. Brunatną.

B. Brązową.

C. Zielonkawą.

D. Szarą.

Dobrej jakości siano z traw powinno mieć barwę wyraźnie zielonkawą, to jest taki kolor, który świadczy przede wszystkim o odpowiednim procesie suszenia oraz zachowaniu cennych składników pokarmowych. Trawy, które zostały skoszone w optymalnym momencie – czyli wtedy, gdy są jeszcze młode, nieprzerośnięte i pełne wartości odżywczych – po prawidłowym wysuszeniu zachowują właśnie tę zielonkawą barwę. To bardzo ważne z punktu widzenia żywienia zwierząt gospodarskich, na przykład bydła czy koni, bo taki kolor wskazuje na obecność chlorofilu oraz witamin, zwłaszcza witaminy A i E. Z mojego doświadczenia wynika, że zielonkawe siano nie tylko lepiej pachnie, ale też jest chętniej zjadane przez zwierzęta, co bezpośrednio wpływa na ich zdrowotność i produkcyjność. Branżowe standardy, np. zalecenia Instytutu Zootechniki, potwierdzają, że siano matowo-zielone i świeżo pachnące to najlepszy wybór, bo oprócz wartości pokarmowej ma mniejszą zawartość substancji szkodliwych, jak pleśnie czy grzyby. Jeśli podczas przechowywania siano zżółknie, zbrązowieje lub poszarzeje – to znak, że coś poszło nie tak: mogło być niedosuszone, źle przechowywane albo zaczęło się psuć. W praktyce, przy zakupie czy wytwarzaniu siana warto zwrócić uwagę właśnie na barwę – to najprostszy i najpewniejszy wskaźnik jakości.

Pytanie 37

Która z wymienionych pasz zaliczana jest do pasz objętościowych suchych?

A. Ziemniaki.

B. Buraki.

C. Siano.

D. Zielonki.

Siano to klasyczny przykład paszy objętościowej suchej, który właściwie od zawsze jest obecny w żywieniu zwierząt gospodarskich. Żeby się nie pogubić, warto pamiętać, że pasze objętościowe dzielimy na suche (jak właśnie siano, słoma czy suszone wysłodki) i soczyste (na przykład zielonki, kiszonki, buraki, ziemniaki). Siano produkuje się przez suszenie traw i roślin motylkowych, najczęściej na polu, tak żeby zawartość wody spadła poniżej 15%. Dzięki temu siano można długo przechowywać, nie ma ryzyka pleśni czy grzybów, co jest naprawdę ważne przy żywieniu bydła czy koni. Moim zdaniem siano to podstawa zdrowej diety przeżuwaczy – zapewnia włókno surowe, poprawia perystaltykę żwacza i zapobiega zakwaszeniu. Warto też pamiętać, że dobrej jakości siano (zielone, pachnące, bez pleśni) wyraźnie wpływa na wydajność mleczną krów i ogólną kondycję zwierząt. W praktyce rolniczej zawsze zwraca się uwagę na odpowiedni termin koszenia traw na siano – najlepiej przed kłoszeniem, bo wtedy jest najwięcej białka i składników odżywczych. Siano, w odróżnieniu od soczystych pasz objętościowych, jest lekkie, łatwo się dawkuje i pozwala utrzymać zdrowie układu pokarmowego. Z mojego doświadczenia, to jest taka baza, od której zaczyna się układanie każdej sensownej dawki pokarmowej dla bydła czy koni.

Pytanie 38

Do pasz objętościowych soczystych zalicza się

A. okopowe.

B. otręby.

C. plewy.

D. słomę.

Pasze objętościowe soczyste, czyli właśnie okopowe, to taki rodzaj pasz, które mają wysoką zawartość wody – często ponad 75%. Zaliczamy tutaj między innymi buraki pastewne, ziemniaki, marchew, brukiew czy nawet kiszonki z kukurydzy i traw. Te pasze są szczególnie ważne w żywieniu bydła, zwłaszcza w intensywnym chowie mlecznym, bo oprócz energii i składników odżywczych, dostarczają też sporo wody, co ułatwia trawienie. Z mojego doświadczenia wynika, że okopowe świetnie sprawdzają się na przykład zimą, kiedy nie ma dostępu do świeżej zielonki. Rolnicy bardzo często włączają je do dawek pokarmowych dla krów – w sumie trudno sobie wyobrazić efektywne gospodarstwo mleczne bez tych pasz. Warto pamiętać, że pasze objętościowe soczyste mają niską koncentrację suchej masy, więc zawsze trzeba dobrze zbilansować pełną dawkę, żeby zapewnić zwierzętom wszystko, czego potrzebują. Co ciekawe, zgodnie z normami żywienia zwierząt gospodarskich, sugeruje się, by znaczna część dziennej racji pochodziła właśnie z takich pasz. To taka podstawa, na której buduje się resztę diety w hodowli bydła i nie tylko. W praktyce, dobrze przygotowane i przechowywane okopowe potrafią znacząco podnieść efektywność produkcji. No i zwierzęta je naprawdę lubią, co też jest istotne.

Pytanie 39

Którą roślinę miododajną przedstawiono na rysunku?

A. Koniczynę.

B. Nostrzyk.

C. Wrzos.

D. Mniszek.

Na ilustracji widać mniszka lekarskiego (Taraxacum officinale). To roślina, którą bardzo łatwo rozpoznać – charakterystyczne mocno powcinane liście, żółte kwiatostany i puszyste owocostany po przekwitnięciu są wręcz ikoną polskich łąk i trawników. Mniszek jest nie tylko niezwykle wartościowy dla pszczół i innych owadów zapylających, ale też świetnie sprawdza się w miejskich pasiekach, gdzie często brakuje innych pożytków na początku sezonu. Moim zdaniem to wręcz podręcznikowy przykład rośliny miododajnej, bo kwitnie wcześnie – już w kwietniu i maju – zapewniając pierwsze, solidne źródło nektaru i pyłku. Z punktu widzenia branży pszczelarskiej szczególnie istotne jest, że miód mniszkowy wyróżnia się jasną barwą, delikatnym smakiem i dużą zawartością związków bioaktywnych. No i nie trzeba mieć wielkiej pasieki, żeby zobaczyć, jak pszczoły dosłownie obsiadają mniszka – sam nie raz widziałem, jak na jednym kwiecie potrafi krążyć kilka robotnic naraz. Warto pamiętać, że mniszek jest też wykorzystywany w ziołolecznictwie i produkcji kosmetyków, co tylko potwierdza jego uniwersalność. W branżowych opracowaniach, np. w normach dotyczących planowania pożytków pszczelich, mniszek wymieniany jest jako jedna z podstawowych roślin poprawiających stan bazy pokarmowej dla owadów zapylających.

Pytanie 40

W jakim celu stosuje się zabieg uprawowy zwany talerzowaniem?

A. Pocięcia rozłogów perzu.

B. Pocięcia wierzchniej warstwy roli i częściowego jej odwrócenia.

C. Przedsiewnego spulchnienia zleżałej roli, po dawno wykonanej orce.

D. Częściowego przykrycia obornika.

Talerzowanie to zabieg uprawowy, który zdecydowanie warto znać, bo często się go stosuje zarówno w gospodarstwach tradycyjnych, jak i coraz częściej w nowoczesnych uprawach uproszczonych. Chodzi tutaj przede wszystkim o pocięcie wierzchniej warstwy roli oraz jej częściowe odwrócenie, przy użyciu specjalnych maszyn zwanych talerzówkami. Dzięki temu gleba staje się lepiej napowietrzona, powierzchnia się kruszy, a resztki pożniwne (np. słoma, ścierń) są równomiernie rozmieszczone i wymieszane z glebą. To ma ogromne znaczenie przy przyspieszaniu rozkładu materii organicznej, co później przekłada się na lepsze warunki dla rozwoju roślin następczych. Moim zdaniem talerzowanie świetnie sprawdza się po zbiorze zbóż, kiedy chodzi o szybkie zniszczenie samosiewów czy częściowe przygotowanie pola pod następny siew. Branżowe wytyczne podkreślają, że dobrze wykonane talerzowanie ogranicza erozję wodną, poprawia strukturę gleby i ułatwia przemieszczenie nawozów organicznych. Choć czasem spotyka się opinie, że talerzówka to tylko "narzędzie awaryjne", w praktyce wielu rolników sobie ją bardzo ceni. Często wykorzystuje się ją zamiast orki, szczególnie tam, gdzie gleba jest ciężka albo mokra i nie nadaje się do głębokiej uprawy. Warto pamiętać, że zabieg ten jest też stosunkowo szybki i oszczędny pod względem zużycia paliwa, co ma znaczenie przy rosnących kosztach produkcji. W skrócie, talerzowanie to taki złoty środek – nie zastępuje wszystkich innych zabiegów, ale bardzo często ułatwia i poprawia efektywność całej agrotechniki.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej