Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 08:10
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 08:32

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Oblicz minimalną rozdzielczość obrazu formatu 10x15 cm przeznaczonego do wydruku w formacie 20x30 cm i rozdzielczości 300 dpi bez konieczności interpolacji danych.

A. 600 dpi

B. 300 dpi

C. 1200 dpi

D. 150 dpi

Często można spotkać się z przekonaniem, że wystarczy przygotować zdjęcie w tej samej rozdzielczości, w jakiej planujesz drukować docelowo, czyli 300 dpi. Wydaje się to logiczne, bo przecież 300 dpi to taki branżowy standard dla druku wysokiej jakości. Jednak tu kluczowe jest zrozumienie, że powiększając obraz – z 10x15 cm do 20x30 cm – rozciągamy go dwukrotnie w każdym wymiarze. Jeżeli obraz źródłowy miał 300 dpi, to po powiększeniu jego fizyczna rozdzielczość spadnie do 150 dpi. To już zdecydowanie za mało na ostry wydruk fotograficzny, bo standardowe maszyny drukujące wymagają właśnie tych magicznych 300 dpi minimum. Z drugiej strony, wybranie rozdzielczości 1200 dpi czy nawet 600 dpi w kontekście docelowego druku 20x30 cm wydaje się przesadą, ale tylko z pozoru – bo właśnie 600 dpi na wejściu daje Ci optymalny rezultat. Wybierając 1200 dpi, generujesz niewspółmiernie duże pliki, co na ogół nie ma sensu, bo i tak nie uzyskasz lepszej jakości na wydruku – drukarka tego nie przetworzy. Z kolei 150 dpi to typowy błąd – taka rozdzielczość jest po prostu zbyt niska do wydruków fotograficznych, chyba że drukujesz jakieś plakaty do oglądania z kilku metrów. Moim zdaniem, najczęstszym błędem jest nieuwzględnianie, jak zmienia się rozdzielczość przy powiększaniu obrazu – ludzie myślą, że dpi to jakaś magiczna stała, a to przecież tylko stosunek liczby pikseli do rozmiaru wydruku. W praktyce, gdy przygotowujesz zdjęcia do druku, musisz zawsze pomyśleć o finalnym formacie i ewentualnym powiększaniu – wtedy łatwo dojść do wniosku, że konieczne jest przygotowanie pliku w jakości 600 dpi, żeby po powiększeniu było te potrzebne 300 dpi. Bez tego drukarnia będzie musiała sztucznie dorabiać piksele, co rzadko kończy się dobrze. To taka podstawowa zasada w branży poligraficznej, którą dobrze mieć z tyłu głowy.

Pytanie 2

Aby uzyskać klasyczną odbitkę halogenosrebrową z pliku graficznego, należy kolejno wykonać:

A. naświetlenie elektronicznego detektora obrazu, transmisję danych do komputera, cyfrową obróbkę obrazu, prezentację multimedialną

B. naświetlenie materiału negatywowego, chemiczną obróbkę, kopiowanie negatywu, chemiczną obróbkę papieru fotograficznego

C. naświetlenie materiału negatywowego, chemiczną obróbkę, skanowanie negatywu, transmisję danych do komputera, cyfrową obróbkę obrazu, prezentację multimedialną

D. naświetlenie elektronicznego detektora obrazu, transmisję danych do komputera, cyfrową obróbkę obrazu, naświetlenie papieru fotograficznego z pliku graficznego, chemiczną obróbkę materiału

Odpowiedź jest poprawna, ponieważ proces uzyskiwania klasycznej odbitki halogenosrebrowej z pliku graficznego wymaga wykonania kilku kluczowych kroków. Pierwszym z nich jest naświetlenie elektronicznego detektora obrazu, który rejestruje obraz w formie cyfrowej. Następnie dane są przesyłane do komputera, gdzie poddawane są obróbce cyfrowej. To kluczowy etap, który pozwala na korekcję kolorów, kontrastu i innych parametrów obrazu, co jest szczególnie istotne w profesjonalnej fotografii. Kolejnym krokiem jest naświetlenie papieru fotograficznego z pliku graficznego, które przenosi obraz na materiał światłoczuły. Ostatnim etapem jest obróbka chemiczna materiału, która polega na ujawnieniu i ustabilizowaniu obrazu na papierze. W każdym z tych etapów istotne jest przestrzeganie standardów i dobrych praktyk, takich jak odpowiednie ustawienia ekspozycji oraz kontrola warunków obróbczych. Przykłady zastosowania tej procedury można znaleźć w wielu laboratoriach fotograficznych, które oferują usługi druku zdjęć w wysokiej jakości, spełniając przy tym oczekiwania profesjonalnych fotografów oraz entuzjastów sztuki fotograficznej.

Pytanie 3

W jaki sposób oświetlony jest przedmiot na przedstawionym planie zdjęciowym?

A. Światłem bezpośrednim, rozproszonym.

B. Światłem pośrednim, rozproszonym.

C. Światłem bezpośrednim, skierowanym.

D. Światłem pośrednim, skierowanym.

Kiedy patrzymy na plan zdjęciowy, nietrudno zauważyć, że całość opiera się na symetrycznym rozłożeniu kilku źródeł światła z modyfikatorami, które rozpraszają światło zanim trafi ono na fotografowany obiekt. Najczęstszy błąd myślowy w tej sytuacji to utożsamianie liczby lamp lub ich położenia z bezpośrednim, ostrym światłem, podczas gdy kluczowy jest sposób modyfikacji strumienia światła. Światło bezpośrednie, skierowane daje bardzo kontrastowe efekty, ostre cienie i mocne refleksy, tu natomiast mamy do czynienia z elementami służącymi do rozpraszania światła. Światło pośrednie z kolei nie pada bezpośrednio z lampy na przedmiot, lecz przechodzi przez materiał modyfikujący, co redukuje cienie i zmiękcza przejścia tonalne. Pomyłka pojawia się także przy wyborze światła pośredniego skierowanego albo bezpośredniego rozproszonego – te pojęcia bywają mylone, jednak w praktyce, jeśli na schemacie widzimy elementy dyfuzyjne, nie ma tu mowy o czystym świetle bezpośrednim. W branżowych standardach fotograficznych i filmowych rozróżnia się te typy właśnie przez obecność modyfikatorów światła – ich brak oznacza ostre bezpośrednie światło, ich obecność to światło rozproszone lub pośrednie. W praktyce, wybierając takie ustawienie, minimalizujemy ryzyko powstawania niepożądanych cieni, a efekt końcowy jest znacznie bardziej przewidywalny, co jest bardzo doceniane przy zdjęciach reklamowych i katalogowych.

Pytanie 4

Mieszek pozwala na wykonywanie zdjęć w dużej skali odwzorowania?

A. budowli.

B. ludzi.

C. widoków.

D. owadów.

Wybór odpowiedzi związanych z osobami, krajobrazem czy architekturą jest niewłaściwy, ponieważ te obiekty nie wymagają zastosowania technik makrofotograficznych, które są właściwe dla fotografowania owadów. Fotografowanie ludzi zazwyczaj odbywa się z odległości, która nie pozwala na uchwycenie szczegółów ich cech w sposób, jaki osiąga się z pomocą makrofotografii. Ujęcia krajobrazów, choć również piękne, dotyczą szerokich perspektyw i ogólnych kompozycji, a nie detali małych obiektów. Architektura, mimo że może być fotografowana w zbliżeniu, dotyczy raczej większych form i struktur, co również nie koresponduje z ideą dużej skali odwzorowania, jaką oferuje makrofotografia. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków mogą wynikać z nieznajomości terminologii fotografii. Osoby, które nie mają doświadczenia w tej dziedzinie, mogą błędnie zakładać, że każde zbliżenie na obiekt skutkuje makrofotografią. W rzeczywistości, aby mówić o dużej skali odwzorowania, obiekt musi być znacznie większy w kadrze niż w rzeczywistości, co jest charakterystyczne dla owadów, a nie dla większych obiektów i scenerii.

Pytanie 5

Który format pliku należy wybrać, jeśli zdjęcia przed edycją do publikacji mają być skompresowane bezstratnie?

A. MP3

B. PNG

C. TIFF

D. CDR

Format TIFF jest jednym z najczęściej wybieranych przez profesjonalistów w sytuacji, gdy zależy im na bezstratnej kompresji zdjęć przed dalszą edycją lub publikacją. To, co wyróżnia TIFF-a, to możliwość zachowania pełnej jakości obrazu, co jest niezwykle ważne przy pracy z materiałami do druku czy dalszej obróbki graficznej. Moim zdaniem, jeśli chcesz być pewny, że żadne detale nie zostaną utracone, właśnie ten format powinieneś wybrać. TIFF wspiera 16-bitową głębię kolorów, obsługuje warstwy i profile kolorów ICC, co jest praktycznie standardem w branży poligraficznej czy fotograficznej. W praktyce bardzo często agencje reklamowe, drukarnie lub studia graficzne przyjmują pliki właśnie w tym formacie, bo to daje pewność, że nie będzie nieprzyjemnych niespodzianek z jakością. Co ciekawe, TIFF pozwala na wybór różnych metod kompresji, w tym LZW, która jest bezstratna i szeroko rekomendowana w środowiskach, gdzie jakość to podstawa. Także nawet jeśli plik będzie trochę większy niż np. JPEG, to naprawdę warto – szczególnie do archiwizacji albo pracy z plikami, które będą jeszcze modyfikowane. Trochę stary format, ale mam wrażenie, że nadal ciężko go czymkolwiek zastąpić tam, gdzie jakość musi być na 100%.

Pytanie 6

W programie Adobe Photoshop korygowanie błędów perspektywy spowodowanych pochyleniem aparatu umożliwia zastosowanie filtra

A. szukanie krawędzi.

B. redukcja szumu.

C. korekcja obiektywu.

D. rozmycie radialne.

Osoby, które wybierają inne filtry niż „korekcja obiektywu”, często wpadają w pułapkę myślenia, że każdy filtr w Photoshopie działa trochę jak „magiczna różdżka” i może naprawić praktycznie każdy błąd na zdjęciu. Jednak filtry takie jak „redukcja szumu” czy „rozmycie radialne” mają zupełnie inne zastosowanie niż korekta perspektywy. „Redukcja szumu” to narzędzie do eliminowania zakłóceń matrycy aparatu, zwłaszcza przy wysokim ISO, i nie ma absolutnie nic wspólnego z wyrównywaniem linii czy poprawianiem geometrii obrazu. Niektórzy myślą, że „rozmycie radialne” może „złagodzić” błędy, ale ono raczej dodaje efekt ruchu lub rozmycia wokół wybranego punktu i w praktyce zaburza ostrość, zamiast prostować linie. Z kolei „szukanie krawędzi” to filtr typowo analityczny, który wykrywa kontury obiektów i podkreśla je, co jest wykorzystywane raczej do tworzenia specjalnych efektów graficznych czy do obróbki technicznej, ale nie do poprawiania perspektywy. Warto pamiętać, że błędy perspektywy wynikają z geometrii obiektywu i sposobu ustawienia aparatu, więc wymagają narzędzi, które pozwalają na precyzyjne przekształcenia geometryczne obrazu. Praktyka pokazuje, że próby naprawiania perspektywy filtrami nieprzeznaczonymi do tego celu prowadzą do nienaturalnych, często niezbyt atrakcyjnych efektów, a czasami wręcz do pogorszenia jakości zdjęcia. Dlatego w branżowych standardach i na szkoleniach od razu uczy się, żeby do korekty perspektywy stosować właśnie filtr „korekcja obiektywu”, który został do tego zaprojektowany i daje najwięcej kontroli nad efektem końcowym. To typowy przykład, gdzie znajomość przeznaczenia konkretnych narzędzi w Photoshopie pozwala uniknąć frustracji i uzyskać profesjonalny rezultat.

Pytanie 7

Sensytometr to aparat, który pozwala na

A. mierzenie ziarnistości próbek sensytometrycznych

B. naświetlanie oraz chemiczną obróbkę próbek sensytometrycznych

C. naświetlanie próbek sensytometrycznych określonymi ilościami światła

D. pomiar gęstości optycznej sensytogramów

Pomiar ziarnistości próbek sensytometrycznych to nie to, co robi sensytometr. Jasne, że ziarnistość może być ważna, gdy mówimy o jakości materiałów światłoczułych, ale sensytometr skupia się na naświetlaniu, a nie na analizie struktury. Zwykle to się bada w mikroskopii elektronowej, a nie przy sensytometrii. Mówienie, że sensytometr wykonuje obróbkę chemiczną próbek, też jest nie do końca trafne, bo on tylko przygotowuje próbki do dalszych analiz. Gęstość optyczna sensytogramów to z kolei temat, który bardziej dotyczy analizowania wyników po naświetleniu, a nie samego urządzenia. Wprowadzać w błąd te pojęcia może, jeśli pomieszamy je z tym, co sensytometr faktycznie robi. Kluczowe jest zrozumienie, jak naświetlanie działa w kontekście sensytometrii, bo to może prowadzić do nieprecyzyjnych interpretacji. Wiedza o roli sensytometru jako narzędzia do precyzyjnego naświetlania to podstawa dla każdego, kto działa w technologii optycznej czy analitycznej.

Pytanie 8

Zaplanowany przez fotografa widoczny na schemacie sposób oświetlenia ma na celu

A. uwypuklenie kształtu fotografowanego obiektu.

B. zwiększenie kontrastu szczegółów fotografowanego obiektu.

C. równomierne oświetlenie powierzchni fotografowanego obiektu.

D. podkreślenie faktury fotografowanego obiektu.

Odpowiedź jest trafna, bo właśnie taki układ świateł – symetryczne ustawienie dwóch lamp po bokach obiektu – jest klasycznym przykładem oświetlenia stosowanego do uzyskania równomiernego oświetlenia powierzchni fotografowanego przedmiotu. W praktyce taki schemat spotykany jest szeroko w fotografii produktowej, archiwizacyjnej czy dokumentacyjnej, gdzie najważniejsze jest, żeby detale były dobrze widoczne, a cienie i refleksy minimalne. Równomierne światło pozwala uniknąć nadmiernych kontrastów, które mogłyby ukryć istotne szczegóły – to bardzo istotne np. przy fotografowaniu dokumentów, ilustracji, obrazów czy wszelkich płaskich obiektów do celów reprodukcyjnych. Moim zdaniem to też najlepszy wybór, gdy komuś zależy na naturalnym odwzorowaniu kolorów i faktury bez niepotrzebnych efektów artystycznych. Takie ułożenie lamp pozwala zbalansować światło, osłabić lub nawet zupełnie wyeliminować cienie, co jest zgodne ze standardami m.in. w muzealnictwie czy digitalizacji zbiorów. Warto pamiętać, że w praktyce czasem korzysta się także z dyfuzorów czy softboxów do uzyskania jeszcze łagodniejszego światła.

Pytanie 9

W oświetleniu dekoracyjnym określanym jako glamour główne źródło światła powinno być umiejscowione

A. nieco poniżej, lecz równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej osoby

B. w osi obiektywu aparatu fotograficznego za fotografowaną osobą

C. z boku i nieco poniżej osi obiektywu aparatu fotograficznego

D. nieco powyżej, ale równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej postaci

Umożliwienie sobie zrozumienia błędnych odpowiedzi wymaga zwrócenia uwagi na kluczowe zasady dotyczące oświetlenia w fotografii. Umieszczenie źródła światła w osi obiektywu za fotografowaną postacią nie jest zgodne z zasadami oświetlenia glamour, ponieważ prowadzi to do niepożądanych efektów cieni, które mogą zniekształcać rysy twarzy i ogólną estetykę ujęcia. Również, umiejscowienie światła z boku i nieco poniżej osi obiektywu prowadzi do powstawania ostrych cieni, co może skutkować niekorzystnym efektem wizualnym. Dodatkowo, odpowiedź sugerująca umiejscowienie światła nieco poniżej, ale równolegle do osi obiektywu, pomija kluczowy element, jakim jest unikanie cieni na twarzy. Prawidłowe położenie światła powinno być nieco powyżej osi obiektywu, co skutkuje anatomicznie korzystnym oświetleniem, podkreślającym pozytywne cechy modela. W praktyce, zmiany w położeniu źródła światła drastycznie wpływają na percepcję obrazu. Dlatego umiejscawianie źródła światła z pominięciem jego odpowiedniego kąta i wysokości jest jednym z najczęstszych błędów, które mogą obniżyć jakość fotografii. Świadomość tych podstaw jest kluczowa dla każdego fotografa pragnącego uzyskać efekty najwyższej jakości.

Pytanie 10

Podczas tworzenia kompozycji obrazu z wykorzystaniem zasady kontrastu barw, powinno się w projekcie wykorzystać zestawienie kolorów

A. granatowego i żółtego

B. czarnego i grafitowego

C. czerwonego i grafitowego

D. czarnego i granatowego

Zastosowanie zestawień kolorów, takich jak czarny z grafitowym, czarny z granatowym lub czerwony z grafitowym, jest niewłaściwe w kontekście zasady kontrastu kolorów. Kolory czarny i grafitowy są zbyt zbliżone w tonacji, co ogranicza ich zdolność do tworzenia wyrazistego kontrastu. W efekcie, kompozycja może wydawać się monotonny i pozbawiona energii, co jest przeciwieństwem zamierzeń twórczych. Z kolei zestawienie czarnego z granatowym również nie dostarcza dostatecznego kontrastu, ponieważ oba kolory są ciemne, co sprawia, że elementy wizualne mogą zlewać się w jedną formę, co utrudnia ich odbiór. Czerwony z grafitowym może wydawać się atrakcyjne wizualnie, jednak czerwień w połączeniu z ciemnym odcieniem grafitu może stwarzać problemy związane z czytelnością, zwłaszcza w kontekście tekstów. Często projektanci popełniają błąd, zakładając, że ciemne kolory same w sobie zapewnią odpowiednie zróżnicowanie. Kluczowym aspektem jest zrozumienie, że kontrast barw nie polega tylko na zestawieniu jasnych i ciemnych odcieni, ale również na doborze kolorów komplementarnych, które tworzą wyraźne różnice i przyciągają wzrok. Nieodpowiednie zestawienia mogą prowadzić do wizualnego chaosu i dezorientacji, co jest niepożądane w efektywnej komunikacji wizualnej.

Pytanie 11

Na fotografii zastosowano kompozycję obrazu

A. centralną, prostą.

B. wieloelementową, centralną.

C. zamkniętą, dynamiczną.

D. symetryczną, otwartą.

Poprawna odpowiedź to "symetryczna, otwarta". W kompozycji symetrycznej, elementy obrazu są zorganizowane w sposób, który przekłada się na równowagę wizualną. W tym przypadku drewniana balustrada jest rozłożona równomiernie po obu stronach osi pionowej, co tworzy harmonię i stabilność w odbiorze wizualnym. Tego typu kompozycja często wykorzystywana jest w architekturze i fotografii krajobrazowej, gdzie zachowanie równowagi jest kluczowe dla estetyki obrazu. Kompozycja otwarta odnosi się do sytuacji, w której elementy w obrazie nie są zamknięte w ramach płaszczyzny, co pozwala widzowi na percepcję przestrzeni poza krawędziami. Horyzont i widok na morze w tym zdjęciu wskazują na otwartość, co sprzyja uczuciu swobody i możliwości eksploracji. Praktyka ta jest zgodna z zasadami projektowania przestrzennego, gdzie dąży się do maksymalnego wykorzystania przestrzeni i tworzenia wrażenia głębi. Warto również zauważyć, że symetria często przyciąga wzrok i staje się centralnym punktem zainteresowania, co potwierdzają badania nad percepcją wizualną.

Pytanie 12

Plik cyfrowy przeznaczony do zamieszczenia w folderze reklamowym należy przygotować w minimalnej rozdzielczości

A. 300 ppi

B. 75 ppi

C. 600 ppi

D. 150 ppi

Wiele osób myśli, że wystarczy przygotować plik cyfrowy do druku reklamowego w rozdzielczości typowej dla ekranów komputerowych, czyli np. 72 lub 75 ppi, bo na monitorze wszystko wygląda dobrze. To dość częsty błąd – te wartości rozdzielczości faktycznie były standardem w czasach monitorów CRT, ale zupełnie nie sprawdzają się w druku. Drukarki i maszyny poligraficzne potrzebują znacznie wyższej gęstości pikseli, żeby obraz był ostry i czytelny na papierze. Tak samo rozdzielczość 150 ppi, która czasem jest wymieniana jako kompromis, raczej nie spełnia standardów w branży reklamowej – może się sprawdzić w bardzo dużych wydrukach oglądanych z kilku metrów (np. billboardy), ale do folderu reklamowego to zdecydowanie za mało. Z kolei 600 ppi brzmi imponująco i są osoby, które myślą, że więcej oznacza zawsze lepiej, ale to już z kolei przesada – pliki stają się gigantyczne, a ludzkie oko i tak nie wyłapie różnicy przy takiej gęstości punktów na niewielkim formacie. Moim zdaniem, źródłem tych pomyłek jest brak rozróżnienia pomiędzy wymaganiami dla ekranów a drukiem oraz niewiedza na temat tego, jak duże znaczenie ma rozdzielczość dla finalnej jakości druku. Branżowym standardem – i to takim bezpiecznym, zaakceptowanym przez większość drukarni – jest właśnie 300 ppi. Ten parametr daje pewność, że wszystko będzie wyglądało profesjonalnie i nie pojawią się żadne niemiłe niespodzianki po wydrukowaniu folderu.

Pytanie 13

Podstawowym wyposażeniem fotografa, który planuje zrealizować makrofotografię starożytnych monet, jest aparat fotograficzny oraz

A. pierścienie redukcyjne

B. pierścienie pośrednie

C. adapter bezprzewodowy

D. filtr połówkowy

Adaptery bezprzewodowe, filtr połówkowy oraz pierścienie redukcyjne nie są odpowiednimi akcesoriami do makrofotografii, gdyż nie spełniają kluczowych wymagań związanych z bliskim uchwyceniem szczegółów obiektów. Adaptery bezprzewodowe są używane głównie do zdalnego sterowania aparatem lub przesyłania obrazu, co w kontekście makrofotografii nie ma istotnego znaczenia. W sytuacji, gdy fotografujemy małe obiekty, istotną rolę odgrywa bliskość aparatu do obiektu, a adaptery nie wpływają na te parametry. Filtr połówkowy służy do kontrolowania ekspozycji w różnych strefach obrazu, co jest bardziej przydatne w krajobrazach lub scenach o dużym zakresie tonalnym, a nie przy detalu monet. Pierścienie redukcyjne, natomiast, są stosowane do dopasowywania średnic obiektywów do różnych mocowań, a więc ich zastosowanie w makrofotografii również nie przynosi korzyści. W praktyce, wybierając akcesoria do makrofotografii, fotograficy często zapominają o znaczeniu bezpośredniego kontaktu obiektywu z obiektem, co prowadzi do błędnych wyborów. Kluczem do efektywnej makrofotografii jest zrozumienie, jak różne akcesoria wpływają na zdolność do uzyskiwania szczegółowych ujęć z bliskiej odległości, co pierścienie pośrednie niewątpliwie umożliwiają.

Pytanie 14

Ujęcie postaci ludzkiej na zdjęciu od kolan do góry określa plan

A. zbliżony

B. globalny

C. całkowity

D. amerykański

Odpowiedź 'amerykański' jest poprawna, ponieważ termin ten odnosi się do charakterystycznego ujęcia, które obejmuje postać ludzką od kolan w górę, szczególnie w kontekście portretów. Ujęcie amerykańskie jest szeroko stosowane w fotografii i filmie, zwłaszcza w produkcjach, które chcą uchwycić ekspresję twarzy oraz detale górnej części ciała, zachowując przy tym odpowiednią kompozycję. Przykładem zastosowania tego planu jest fotografia portretowa, gdzie artysta pragnie ukazać emocje i cechy osobiste modela, stosując kadr, który nie tylko skupia się na twarzy, ale również na postawie ciała. W standardach fotograficznych, ujęcie amerykańskie wprowadza równowagę między bliskością a kontekstem otoczenia, co czyni je idealnym dla przedstawienia osobistych historii. Warto również zauważyć, że ten typ ujęcia zyskał popularność w produkcjach filmowych lat 30. XX wieku, co przyczyniło się do jego uznania jako jednego z kluczowych elementów klasycznej narracji wizualnej.

Pytanie 15

Które narzędzie należy zastosować do zaznaczenia obiektu wskazanego na zdjęciu?

A. Zaznaczenie eliptyczne.

B. Lasso.

C. Kadrowanie.

D. Różdżkę.

Wybór narzędzi do zaznaczania w programach graficznych wymaga zrozumienia specyfiki i funkcji, jakie każde z nich oferuje. Różdżka, mimo że może wydawać się atrakcyjną opcją, jest przeznaczona do zaznaczania obszarów o jednorodnych kolorach. Jej działanie opiera się na analizie pikseli, co prowadzi do zaznaczenia całych obszarów, a nie skomplikowanych kształtów. Z kolei narzędzie do kadrowania, skoncentrowane na przycinaniu obrazu, jest używane przede wszystkim do zmian w kompozycji obrazu, a nie do zaznaczania obiektów. Zastosowanie go w kontekście zaznaczania obiektów prowadzi do zamiany kontekstu pracy. Zaznaczenie eliptyczne, choć użyteczne w przypadku prostych kształtów, takich jak okręgi czy elipsy, nie jest skuteczne w sytuacjach, gdy kształt obiektu jest nieregularny, co potwierdza wybór narzędzia Lasso. Błędne podejście do wyboru narzędzi często wynika z niepełnego zrozumienia ich funkcji oraz specyfiki pracy z różnymi kształtami. Właściwy wybór narzędzi jest kluczowy dla efektywności pracy w grafice, dlatego warto zwracać uwagę na dokładne dopasowanie narzędzia do konkretnego zadania.

Pytanie 16

W fotografii produktowej odbite lustrzane powierzchnie najlepiej fotografować przy użyciu

A. filtru polaryzacyjnego eliminującego wszystkie odbicia

B. mocnego, punktowego światła skierowanego bezpośrednio na produkt

C. obiektywu szerokokątnego z małej odległości

D. namiotu bezcieniowego i kontrolowanego odbicia kolorowych powierzchni

W przypadku fotografii produktowej, błędne jest myślenie, że mocne, punktowe światło skierowane bezpośrednio na produkt daje najlepsze efekty. Takie podejście często prowadzi do prześwietlenia i wypalenia szczegółów, zwłaszcza na połyskliwych powierzchniach. Dodatkowo, zbyt intensywne światło może generować nieestetyczne cienie i odbicia, które utrudniają postrzeganie produktu. Fotografowanie z użyciem filtru polaryzacyjnego, choć wydaje się być dobrym pomysłem, w rzeczywistości może uniemożliwić uzyskanie pożądanych efektów, eliminując wszystkie odbicia, łącznie z tymi, które mogą podkreślić walory produktu. Co więcej, obiektyw szerokokątny używany z małej odległości może zniekształcać obraz, co jest szczególnie problematyczne, gdy chodzi o szczegóły produktu. W praktyce, obiektywy szerokokątne mogą wprowadzać efekt winietowania oraz deformować krawędzie, co w szczególności jest niepożądane w przypadku fotografii produktowej. Te wszystkie błędy są wynikiem niewłaściwego zrozumienia, jak różne źródła światła i techniki fotografowania wpływają na końcowy efekt wizualny. Właściwe podejście do fotografii produktowej wymaga przemyślenia oświetlenia i technik, aby uzyskać obraz, który skutecznie przyciągnie uwagę klientów.

Pytanie 17

Aby uzyskać powiększone zdjęcia na papierze fotograficznym o wymiarach 30 × 40 cm z negatywu czarno-białego, należy użyć

A. powiększalnika

B. skanera płaskiego

C. plotera laserowego

D. kserokopiarki

Powiększalnik to kluczowe narzędzie w procesie uzyskiwania powiększonych obrazów z negatywów czarno-białych. Działa na zasadzie projekcji obrazu z negatywu na materiał światłoczuły, co pozwala uzyskać odpowiednią ekspozycję oraz kontrolować parametry takie jak czas naświetlania i kontrast. W praktyce, powiększalnik umożliwia artystom i fotografom precyzyjne dostosowanie obrazu do ich wizji, co jest szczególnie istotne w przypadku fotografii artystycznej i dokumentalnej. W standardowych praktykach darkroomowych, powiększalniki są wykorzystywane w połączeniu z odpowiednimi filtrami, które mogą zmieniać kontrast i tonację obrazu. Umożliwia to uzyskanie różnych efektów artystycznych, co czyni powiększalnik narzędziem wszechstronnym. Dodatkowo, aby uzyskać powiększenie w formacie 30 × 40 cm, powiększalnik musi być odpowiednio skalibrowany, aby zachować wysoką jakość obrazu bez zniekształceń. Warto zauważyć, że podczas pracy z powiększalnikiem, doświadczenie i umiejętności fotografa mają istotny wpływ na ostateczny efekt, dlatego wiele osób korzysta z tego narzędzia w kontekście uczenia się i doskonalenia swoich umiejętności.

Pytanie 18

W fotografii studyjnej Beauty do modelowania światła na twarzy modelki najczęściej używa się

A. czaszy beauty dish z honeycomb

B. strumienicy z filtrem czerwonym

C. softboxu prostokątnego 60×90 cm

D. reflektora z soczewką Fresnela

Softbox prostokątny 60×90 cm to bardzo popularny modyfikator, jednak jego zastosowanie w fotografii beauty jest mniej optymalne, niż mogłoby się wydawać. Choć pozwala na uzyskanie miękkiego światła, jego kształt i sposób, w jaki rozprasza światło, mogą nie podkreślać rysów twarzy w taki sposób, jak to robi czasza beauty dish. W przypadku oświetlenia beauty zależy nam na wyraźnych, ale delikatnych cieniach, które softbox prostokątny może generować w mniej kontrolowany sposób. Z kolei strumienica z filtrem czerwonym to narzędzie stosowane głównie w efektach specjalnych, a nie do naturalnego oświetlenia portretów. Użycie filtru czerwonego w fotografii beauty może skutkować niepożądanymi odcieniami skóry, co będzie działać na niekorzyść estetyki zdjęcia. Reflektor z soczewką Fresnela, z drugiej strony, daje bardzo ostre i skoncentrowane światło, co w przypadku fotografii beauty może prowadzić do tworzenia zbyt twardych cieni i mogłoby zniekształcać naturalny wygląd modelki. W kontekście standardów branżowych, kluczowe jest, aby wybierać narzędzia, które najlepiej współgrają z zamierzonym efektem, a czasza beauty dish z honeycomb jest w tym przypadku rozwiązaniem, które pozwala na największą kontrolę i precyzję w oświetleniu portretowym.

Pytanie 19

Do digitalizacji czarno-białego pozytywu z najwyższą jakością używa się

A. aparatu analogowego.

B. telefonu komórkowego.

C. skanera płaskiego.

D. tabletu.

Wybór niewłaściwego narzędzia do digitalizacji czarno-białych pozytywów często wynika z mylnego przekonania, że każde urządzenie z funkcją rejestrowania obrazu sprawdzi się równie dobrze. Tablet w praktyce nie posiada nawet odpowiednich funkcji do skanowania czy rejestrowania obrazów w wysokiej jakości – jest to urządzenie przede wszystkim do pracy biurowej, rozrywki lub szkicowania, a nie profesjonalnej digitalizacji. W przypadku telefonu komórkowego bywa, że ktoś sięga po niego przez wygodę: szybkie zdjęcie, od razu na ekranie, łatwo wysłać. Jednak nawet najnowsze smartfony mają ograniczoną kontrolę nad oświetleniem, nie oferują stabilnego położenia dokumentu podczas zdjęcia i często zniekształcają obraz przez optykę. Efekt? Straty w jakości, brak wiernego odwzorowania półtonów i niejednorodne oświetlenie, które psuje całą robotę. Aparat analogowy natomiast to już zupełnie inna bajka – on służy do rejestracji obrazu na materiale światłoczułym, a nie jego cyfrowego kopiowania. Używanie aparatu analogowego do digitalizacji jest trochę jak próba robienia kopii cyfrowej za pomocą kalki – zupełnie nie ten kierunek. Często zdarza się, że ktoś myśli: "może aparat cyfrowy by się nadał?", i rzeczywiście, przy bardzo zaawansowanej konfiguracji, specjalnych statywach i równomiernym oświetleniu można uzyskać dobre rezultaty, ale to nadal nie to, co daje profesjonalny skaner, i wymaga gigantycznych nakładów pracy oraz doświadczenia. Największy błąd myślowy w tych odpowiedziach to założenie, że wygoda lub dostępność sprzętu idzie w parze z jakością – niestety w archiwizacji cyfrowej jakość liczy się najbardziej, a tu po prostu nie ma lepszego narzędzia niż skaner płaski. To on zapewnia powtarzalność, dokładność i pełną kontrolę nad procesem kopiowania obrazu.

Pytanie 20

Obrazy HDR wyświetlane na monitorach HDR charakteryzują się

A. wyższą rozdzielczością przy tej samej liczbie pikseli

B. większą kompresją pliku przy tej samej jakości

C. większą rozpiętością tonalną od czerni do bieli

D. lepszą ostrością krawędzi obiektów

W kontekście obrazu HDR, pojawiają się powszechne nieporozumienia dotyczące jego właściwości. Na przykład, większa kompresja pliku przy tej samej jakości może sugerować, że HDR wymaga mniejszych rozmiarów plików, co jest błędne. W rzeczywistości, obrazy HDR często zajmują więcej miejsca ze względu na dodatkowe informacje o kolorach i jasności. Kompresja nie koreluje bezpośrednio z jakością obrazu; wręcz przeciwnie, aby zachować wszystkie detale, może być potrzebna mniejsza kompresja lub jej brak. Kolejnym błędnym przekonaniem jest, że HDR przekłada się na lepszą ostrość krawędzi obiektów. Ostrość obrazu zależy od rozdzielczości i jakości materiału źródłowego, a HDR koncentruje się na zakresie tonalnym, a nie na ostrości. Wyższa rozdzielczość przy tej samej liczbie pikseli to również nieporozumienie – liczba pikseli definiuje rozdzielczość, a nie format obrazu. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe, aby w pełni wykorzystać potencjał technologii HDR oraz uniknąć typowych błędów myślowych, które mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków.

Pytanie 21

Do czynności konserwacyjnych aparat fotograficzny należą

A. wymiana obiektywu.

B. regularne czyszczenie torby reporterskiej.

C. wymiana sprzętu dodatkowego.

D. regularne czyszczenie korpusu i obiektywu.

Regularne czyszczenie korpusu i obiektywu to według mnie absolutna podstawa dbania o aparat fotograficzny. W praktyce branżowej takie czynności są wręcz obowiązkiem fotografa, niezależnie od tego czy używa sprzętu amatorskiego, czy profesjonalnego. Kurz, pył, odciski palców czy nawet drobne kropelki wody mogą negatywnie wpływać na jakość zdjęć i żywotność sprzętu. Nawet jeśli sprzęt jest teoretycznie uszczelniony, zabrudzenia mogą dostać się do środka, szczególnie przy wymianie obiektywów. Najlepiej wyrobić sobie nawyk przecierania korpusu i soczewek miękką szmatką z mikrofibry albo korzystania z dedykowanych preparatów, takich jak gruszka do przedmuchiwania czy pędzelki antystatyczne. Osobiście uważam, że lepiej poświęcić te kilka minut po każdej sesji niż później martwić się zarysowaniami albo rozmazanymi zdjęciami. Zgodnie z zaleceniami producentów (np. Canon, Nikon) konserwacja polega głównie na systematycznym czyszczeniu powierzchni zewnętrznych i optyki, a także kontrolowaniu stanu bagnetu czy styków elektronicznych. Warto też pamiętać, że regularne czyszczenie to nie tylko estetyka, ale też wydłużenie żywotności całego systemu, bo łatwiej zauważyć ewentualne uszkodzenia czy nieszczelności. Profesjonaliści zawsze powtarzają, że zadbany sprzęt mniej się psuje i daje lepsze efekty – i to nie jest przypadek!

Pytanie 22

Na jakim etapie procesu chemicznej obróbki materiałów fotograficznych dochodzi do redukcji halogenków srebra do srebra atomowego?

A. W etapie dekoloryzacji

B. W etapie utrwalania

C. W etapie stabilizowania

D. W etapie wywoływania

Wybielanie, etap, który jest wskazywany w niepoprawnych odpowiedziach, ma na celu usunięcie srebra metalicznego z emulsji światłoczułej. Nie jest to proces, w którym dochodzi do redukcji halogenków srebra, lecz raczej ich eliminacji po wywołaniu. Wybielanie polega na zastosowaniu odpowiednich chemikaliów, które przekształcają srebro w rozpuszczalne związki, co ma na celu przygotowanie materiału do dalszych etapów obróbki. W przypadku etapu utrwalania, jego rola ogranicza się do zabezpieczania obrazu przed dalszym działaniem światła. Utrwalacz, najczęściej na bazie tiomocznika sodu, neutralizuje pozostałości halogenków srebra, ale nie dokonuje ich redukcji. Stabilizowanie, które również zostało wskazane jako błędna odpowiedź, dotyczy głównie procesów mających na celu utrwalenie obrazu oraz poprawę jego odporności na czynniki zewnętrzne i nie jest związane z redukcją halogenków srebra. Każdy z tych etapów ma swoją specyfikę i cel, co często prowadzi do mylnych przekonań dotyczących ich funkcji. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla prawidłowego podejścia do obróbki fotograficznej oraz dla uzyskania wysokiej jakości wyników.

Pytanie 23

Dobór prawidłowych parametrów ekspozycji materiału zdjęciowego o określonej czułości możliwy jest przy zastosowaniu

A. spektrometru.

B. pehametru.

C. kolorymetru.

D. światłomierza.

Światłomierz to absolutnie podstawowe narzędzie w pracy każdego fotografa, niezależnie od poziomu zaawansowania. Jego głównym zadaniem jest dokładny pomiar ilości światła padającego na plan zdjęciowy lub odbitego od fotografowanej sceny, co pozwala precyzyjnie ustawić parametry ekspozycji takie jak czas naświetlania, wartość przysłony i czułość ISO. W praktyce, korzystanie ze światłomierza pomaga uniknąć prześwietleń oraz niedoświetleń, które potrafią zepsuć nawet najlepszy kadr. Moim zdaniem, szczególnie w fotografii studyjnej czy pracy z filmem światłoczułym, ręczny światłomierz bywa nieoceniony – żadne domysły czy ocena „na oko” nie zastąpi precyzyjnego pomiaru. Użycie światłomierza jest też zgodne ze standardami branżowymi, szczególnie gdy pracujemy z materiałami o zdefiniowanej czułości ISO, gdzie margines błędu jest mały. Warto dodać, że światłomierze bywają różne – są takie mierzące światło odbite (np. wbudowane w aparaty cyfrowe) oraz mierzące światło padające (ręczne, studyjne). Korzystając z nich, można uzyskać powtarzalne, przewidywalne efekty, co jest kluczowe w profesjonalnej fotografii i filmie. Z mojego doświadczenia, im szybciej nauczysz się korzystać ze światłomierza, tym szybciej zaczniesz świadomie panować nad ekspozycją – i to naprawdę daje przewagę na rynku.

Pytanie 24

Kiedy fotografia podlega ochronie prawnej w zakresie praw autorskich?

A. jest duplikowana i rozpowszechniana w nieograniczony sposób

B. stanowi formę przekazu bez wyraźnych cech osobistych

C. jest oryginalna i ukazuje indywidualną twórczość autora

D. jest traktowana jako zwykła informacja prasowa

Istnieje wiele mitów i nieporozumień dotyczących tego, co stanowi przedmiot prawa autorskiego w kontekście fotografii. Niepoprawna koncepcja, że zdjęcie może być uznane za chronione, gdy jest formą komunikatu bez oznak indywidualnego charakteru, ignoruje fundamentalne zasady dotyczące oryginalności i osobistego wkładu autora. W praktyce, komunikaty pozbawione unikalności, takie jak zdjęcia przedstawiające powszechnie znane obiekty bez jakichkolwiek kreatywnych elementów, nie będą chronione prawem autorskim. Warto również zauważyć, że prosta informacja prasowa nie może być uznana za dzieło sztuki, jeśli nie wykazuje cech twórczych, a jedynie relacjonuje zdarzenia. Wiele osób myli także pojęcie kopiowania z legalnością, nie zdając sobie sprawy, że nieautoryzowane kopiowanie i rozpowszechnianie zdjęć narusza prawa autorskie, nawet jeśli materiał jest łatwo dostępny. W związku z tym, posiadanie prawa do reprodukcji i dystrybucji nie wystarcza; konieczne jest również, aby zdjęcie było owocem pracy twórczej, co jest często źródłem nieporozumień. Kluczowym błędem myślowym jest więc przekonanie, że wszystkie zdjęcia, niezależnie od kontekstu ich powstania, mogą być traktowane w ten sam sposób, co prowadzi do niewłaściwego postrzegania założeń prawa autorskiego.

Pytanie 25

Na jaki format powinien zostać zmieniony plik PSD, by można go było zamieścić w mediach społecznościowych?

A. TIFF

B. JPEG

C. RAW

D. DOCX

Format JPEG (Joint Photographic Experts Group) jest najczęściej używanym formatem plików graficznych w sieci, w tym na portalach społecznościowych. Jest to format stratny, co oznacza, że podczas kompresji pliku część danych jest usuwana, co pozwala znacząco zmniejszyć rozmiar pliku bez zauważalnej utraty jakości dla standardowego użytkownika. Dzięki temu zdjęcia w formacie JPEG ładowane są szybciej, co jest kluczowe w kontekście mediów społecznościowych, gdzie użytkownicy oczekują natychmiastowego dostępu do treści. Warto również zaznaczyć, że JPEG obsługuje pełną gamę kolorów, co jest istotne przy publikacji zdjęć, zapewniając im atrakcyjny wygląd. W praktyce, przy publikowaniu na platformach takich jak Facebook, Instagram czy Twitter, pliki JPEG są preferowane ze względu na ich powszechność i łatwość przetwarzania. Z tego powodu konwersja pliku PSD (Adobe Photoshop Document) do JPEG staje się standardem w branży, umożliwiającym efektywne udostępnianie wysokiej jakości grafik.

Pytanie 26

Które z akcesoriów fotograficznych zastosowane podczas rejestracji obrazu cyfrowego pozwala określić poprawność odwzorowania barw na zdjęciu?

A. Światłomierz.

B. Blenda.

C. Wzornik barw.

D. Zielone tło.

Wzornik barw, zwany też czasem kartą referencyjną lub ColorCheckerem, to absolutna podstawa, jeśli zależy Ci na poprawnym odwzorowaniu kolorów podczas fotografowania. Chodzi o to, że światło w różnych warunkach może mieć różną temperaturę barwową – to czasem ciepłe, czasem zimne, co bezpośrednio wpływa na to, jak aparat rejestruje kolory. Wzornik barw umożliwia wykonanie tzw. referencyjnego ujęcia – robisz zdjęcie z kartą na planie, a potem w postprodukcji porównujesz, jak aparat „widzi” kolory i możesz to precyzyjnie skalibrować. Takie podejście jest standardem w branżach, gdzie dokładność kolorystyczna jest kluczowa, np. w fotografii produktowej, reprodukcjach dzieł sztuki, czy podczas realizacji reklam. Moim zdaniem, bez wzornika barw trudno mówić o profesjonalnym podejściu do zarządzania kolorem. Sam miałem już sytuacje, że zdjęcia robione bez tej referencji po prostu nie wyglądały naturalnie, a dopiero po użyciu wzornika dało się je poprawnie zbalansować. Nawet laik od razu zauważy różnicę. Często się o tym zapomina, a to takie proste narzędzie – po prostu masz na zdjęciu kilka predefiniowanych pól kolorów, które w programie graficznym (np. Lightroom albo Photoshop) pozwalają na automatyczną lub manualną kalibrację balansu bieli i nasycenia. Jest to zgodne z dobrymi praktykami zarządzania kolorem, o których mowa w podręcznikach i na profesjonalnych szkoleniach. Dla kogoś, kto chce pracować na wysokim poziomie, wzornik barw naprawdę robi robotę i oszczędza później masę czasu.

Pytanie 27

W którym etapie procesu chemicznej obróbki materiałów fotograficznych występuje redukcja halogenków srebra do srebra atomowego?

A. W etapie stabilizowania.

B. W etapie wybielania.

C. W etapie wywoływania.

D. W etapie utrwalania.

W procesie chemicznej obróbki materiałów fotograficznych to właśnie etap wywoływania odpowiada za kluczową przemianę halogenków srebra w obraz widzialny. Chodzi o to, że podczas wywoływania, związki halogenków srebra, które zostały naświetlone (czyli tam, gdzie docierało światło przez negatyw czy kliszę), ulegają redukcji do srebra metalicznego. To właśnie te cząsteczki srebra tworzą obraz na materiale światłoczułym. Moim zdaniem, to jest ten najważniejszy moment całego procesu – bo dopiero wtedy z niewidocznego obrazu utajonego powstaje coś, co możemy zobaczyć gołym okiem. Warto też pamiętać, że dobrze dobrany czas i temperatura wywoływania są kluczowe – za długi lub za krótki czas może sprawić, że obraz będzie zbyt ciemny albo za jasny. W praktyce profesjonalnej, na przykład w laboratoriach fotograficznych czy nawet w przypadku ręcznego wywoływania filmów w domowych warunkach, stosuje się specjalistyczne wywoływacze o określonej sile redukującej. Z mojego doświadczenia wynika, że dokładne przestrzeganie parametrów producenta chemii fotograficznej pozwala uniknąć błędów typu zamglenie obrazu czy niepełne wywołanie. Standardy branżowe, zwłaszcza te opisane przez ISO 6846 czy normy DIN, bardzo wyraźnie podkreślają znaczenie tego etapu. Ciekawostka: w nowoczesnych procesach cyfrowych nie występuje już wywoływanie w tym sensie, ale w klasycznej fotografii analogowej to podstawa i absolutnie nie da się jej pominąć.

Pytanie 28

Format DNG (Digital Negative) to

A. technologia druku cyfrowego o podwyższonej jakości

B. format zapisu plików wideo 4K z kompresją bezstratną

C. format zapisu zdjęć z kompresją stratną

D. otwarty standard surowych danych z matrycy aparatu cyfrowego

Format DNG (Digital Negative) to otwarty standard, który został opracowany przez firmę Adobe w celu zapewnienia wysokiej jakości przechowywania surowych danych z matryc aparatów cyfrowych. Jest on szczególnie ceniony w branży fotograficznej, ponieważ pozwala na zachowanie pełnej informacji o obrazie, co ma kluczowe znaczenie podczas późniejszej obróbki zdjęć. DNG jest formą pliku, który nie tylko przechowuje dane obrazu, ale także metadane, takie jak informacje o aparacie, ustawieniach ekspozycji czy datę wykonania zdjęcia. Dzięki temu fotograficy i graficy mają lepszą kontrolę nad swoimi pracami, mogą korzystać z różnorodnych oprogramowań do edycji, które wspierają ten format. Użycie DNG ułatwia także archiwizację zdjęć, ponieważ jest to format otwarty, co oznacza, że nie jest związany z konkretnym producentem sprzętu, co może być problematyczne w przypadku zamkniętych formatów. Warto wspomnieć, że wiele programów do edycji zdjęć, takich jak Adobe Lightroom czy Capture One, bezproblemowo obsługuje DNG, co czyni go popularnym wyborem wśród profesjonalnych fotografów.

Pytanie 29

Jakie promieniowanie o kolorze jest przepuszczane przez filtr purpurowy?

A. zielonej

B. zielonej i niebieskiej

C. zielonej i czerwonej

D. niebieskiej i czerwonej

Filtr purpurowy to urządzenie, które przepuszcza promieniowanie o określonych długościach fal, blokując pozostałe. W przypadku filtra purpurowego, przepuszcza on promieniowanie w zakresie długości fal odpowiadających barwom niebieskiej i czerwonej. Oznacza to, że światło o tych długościach fal przenika przez filtr, podczas gdy inne kolory, takie jak zieleń, są blokowane. Praktycznie, takie filtry są szeroko stosowane w fotografii oraz w technologii przetwarzania obrazu, gdzie istotne jest uchwycenie określonych barw dla uzyskania pożądanego efektu wizualnego. W fotografii, zastosowanie filtra purpurowego może zwiększyć nasycenie niebieskich i czerwonych tonów, co jest szczególnie przydatne w krajobrazie oraz portretach, gdzie te kolory mogą być kluczowe dla estetyki obrazu. Takie praktyki są zgodne z zasadami kolorymetrii, która jest nauką zajmującą się pomiarem i opisem koloru, oraz z metodami kalibracji kolorów w procesach produkcji graficznej.

Pytanie 30

Aktualnie stosowanym formatem zapisu zdjęć panoramicznych sferycznych 360° jest

A. format JPEG z kompresją bezstratną

B. format cyfrowy HFR (High Frame Rate)

C. format równoprostokątny (equirectangular)

D. format PSD z warstwą przezroczystości

Format równoprostokątny, znany również jako equirectangular, jest standardowym sposobem zapisu zdjęć panoramicznych sferycznych 360°, ponieważ pozwala na odwzorowanie całej sfery na płaskiej powierzchni. W tym formacie szerokość obrazu odpowiada pełnemu kątowi 360°, a wysokość obrazu odpowiada kątowi 180°. Dzięki temu uzyskujemy jednolity obraz, który można łatwo przetwarzać i wyświetlać w różnych aplikacjach VR oraz platformach do przeglądania zdjęć panoramicznych. Przykłady zastosowań obejmują aplikacje turystyczne, które wykorzystują zdjęcia 360° do tworzenia wirtualnych wycieczek, a także produkcje filmowe i gry komputerowe, w których immersja jest kluczowym elementem doświadczenia. Ważne jest, aby zdjęcia w formacie equirectangular miały odpowiednią rozdzielczość i jakość, aby zachować szczegóły w różnych widokach. W praktyce, wykorzystanie tego formatu zgodnie z najlepszymi praktykami w branży zapewnia, że zdjęcia panoramiczne są kompatybilne z różnymi urządzeniami i oprogramowaniem, co zwiększa ich uniwersalność i użyteczność.

Pytanie 31

Zamieszczony na fotografii portret wykonano, wykorzystując oświetlenie

A. boczne.

B. tylne.

C. dolne.

D. górne.

Oświetlenie boczne w portrecie to bardzo charakterystyczna technika, którą łatwo rozpoznać po mocnych kontrastach i wyraźnym modelowaniu twarzy. W tym przypadku światło pada z lewej strony modela, co sprawia, że jedna część twarzy jest dobrze oświetlona, a druga pozostaje w cieniu. Takie rozwiązanie często stosuje się w portretach studyjnych, bo pozwala wydobyć trójwymiarowość i strukturę twarzy. Moim zdaniem, właśnie boczne światło najlepiej podkreśla charakter osoby i nadaje zdjęciu głębię. W praktyce, fotografowie wybierają ten sposób oświetlenia, kiedy zależy im na pokazaniu detali skóry, tekstury ubrania czy nawet na wywołaniu konkretnego nastroju – czasem bardziej tajemniczego albo dramatycznego. Standardy branżowe, chociażby w fotografii portretowej, zalecają stosowanie światła bocznego do podkreślania rysów twarzy czy uzyskania efektu Rembrandta, który jest bardzo ceniony w profesjonalnych sesjach. Najczęściej ustawia się lampę studyjną albo okno pod kątem około 90 stopni względem fotografowanej osoby. Dzięki temu światło nie tylko rzeźbi twarz, ale pozwala uzyskać naturalistyczny efekt i sprawić, że portret nie jest płaski. Z mojego doświadczenia, dobrze ustawione oświetlenie boczne naprawdę robi robotę, szczególnie jeśli chcemy uwypuklić indywidualne cechy modela i pokazać coś więcej niż tylko zwykłe zdjęcie.

Pytanie 32

Technikę oświetlenia konturowego przedmiotu fotografowanego osiąga się poprzez umiejscowienie głównego źródła światła

A. przed obiektem, które świeci w kierunku obiektywu

B. za obiektem, które świeci w kierunku obiektywu

C. za obiektem, które świeci w kierunku tła

D. przed obiektem, które świeci w kierunku tła

Technika oświetlenia konturowego, znana również jako oświetlenie konturowe, polega na umiejscowieniu źródła światła za fotografowanym obiektem, skierowanym w stronę obiektywu. Takie ustawienie światła umożliwia uzyskanie wyraźnych konturów oraz efektu trójwymiarowości, co jest szczególnie istotne w fotografii produktowej oraz portretowej. Użycie tej techniki pozwala na stworzenie dramatycznego kontrastu, gdyż światło przechodzące przez obiekt podkreśla jego krawędzie, a jednocześnie tło pozostaje w cieniu. Przykładem zastosowania oświetlenia konturowego może być fotografia biżuterii, gdzie refleksy świetlne na metalach i kamieniach szlachetnych są kluczowe dla uzyskania atrakcyjnego efektu wizualnego. Standardy branżowe zalecają również wykorzystanie różnych źródeł światła, takich jak lampy LED czy softboxy, by osiągnąć pożądany efekt. Dobrze zrealizowane oświetlenie konturowe znacząco podnosi jakość zdjęć i może być decydującym czynnikiem w procesie sprzedaży produktów.

Pytanie 33

Aby uzyskać zdjęcia w podczerwieni, zaleca się użycie filtru

A. UV

B. neutralnego

C. IR

D. polaryzacyjnego

Filtr IR (podczerwony) jest kluczowym narzędziem w fotografii podczerwonej, ponieważ pozwala na selektywne przepuszczanie promieniowania podczerwonego, które jest niewidoczne dla ludzkiego oka. Umożliwia to rejestrowanie szczegółów, które są niewidoczne w tradycyjnych zakresach światła widzialnego. W zastosowaniach praktycznych, filtr IR jest często wykorzystywany w fotografii krajobrazowej, by uzyskać unikalne efekty wizualne, takie jak jasne niebo i kontrastujące zieleń roślinności. Warto również zwrócić uwagę, że w przypadku kamer cyfrowych, które są wrażliwe na światło podczerwone, zastosowanie odpowiednich filtrów IR jest ważne dla uzyskania właściwego balansu kolorów i szczegółowości obrazu. Standardy dotyczące fotografii podczerwonej, takie jak ISO 12232, zalecają stosowanie filtrów IR w celu poprawy jakości obrazów, co potwierdza ich znaczenie w tej dziedzinie.

Pytanie 34

Korzystając z programu Adobe Photoshop do usunięcia niepożądanych przebarwień na skórze modela należy użyć narzędzia

A. wyostrzenie.

B. pędzel historii.

C. stempel ze wzorkiem.

D. pędzel korygujący.

Pędzel korygujący w Photoshopie to absolutna podstawa przy retuszu skóry, zwłaszcza gdy chodzi o usuwanie przebarwień, wyprysków czy drobnych defektów. Jego siła polega na tym, że automatycznie analizuje otoczenie miejsca, które retuszujesz, i miesza teksturę oraz kolor z wybranych fragmentów skóry. Dzięki temu efekt jest naturalny i nie widać później sztucznych plam czy powtarzających się wzorów, co – moim zdaniem – jest niesamowicie ważne przy pracy z portretami. Branżowo to już praktycznie standard – zarówno w szybkim retuszu do internetu, jak i w zaawansowanych produkcjach do druku. Jeśli chcesz uzyskać równomierną, gładką cerę, a jednocześnie zachować fakturę skóry, to właśnie pędzel korygujący jest narzędziem numer jeden. Można nim szybko kliknąć pojedyncze przebarwienie albo przesuwać po większych powierzchniach w trybie „content-aware” – Photoshop sam dobiera najlepiej pasujące fragmenty. Kiedy pracuję nad zdjęciami do portfolio, zawsze zaczynam właśnie od tego narzędzia, zanim sięgnę po inne techniki. Dla osób zaczynających przygodę z retuszem warto poeksperymentować z różnymi ustawieniami narzędzia, np. trybami mieszania czy twardością pędzla. Naprawdę warto je dobrze opanować, bo to ogromna oszczędność czasu i gwarancja lepszych efektów, niż przy ręcznym kopiowaniu obszarów stemplem czy kombinowaniu z filtrami.

Pytanie 35

Na zdjęciu przeważają barwy

A. dopełniające się.

B. zimne.

C. uzupełniające się.

D. ciepłe.

Na tym zdjęciu widać, że dominują zimne kolory, jak niebo błękitne i metaliczne elementy konstrukcji. Te kolory, takie jak niebieski czy zielony, mają to do siebie, że dają wrażenie chłodnej atmosfery. Często są wykorzystywane w architekturze i projektowaniu wnętrz, bo pomagają stworzyć spokojne i harmonijne miejsce. Z mojego doświadczenia, projektanci chętnie sięgają po takie zimne palety, gdy chcą, żeby przestrzeń, na przykład biuro czy strefa do medytacji, sprzyjała relaksacji lub lepszej koncentracji. Co ciekawe, barwy zimne potrafią optycznie powiększać pomieszczenia, co jest super ważne przy projektowaniu wnętrz. Świetnym przykładem mogą być nowoczesne biura, które często wybierają szarości, błękity i biele, żeby stworzyć przyjemne miejsce do pracy.

Pytanie 36

Aby przenieść cyfrowy obraz na światłoczuły papier fotograficzny, co powinno być użyte?

A. digilab

B. kopioramę

C. powiększalnik

D. procesor

Wybór innych odpowiedzi, takich jak procesor, powiększalnik czy kopiorama, wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące technologii przenoszenia obrazów. Procesor w kontekście obróbki zdjęć odnosi się głównie do urządzenia, które przetwarza dane cyfrowe, a nie do bezpośredniego przenoszenia ich na papier. Procesor operuje na plikach graficznych, ale nie jest w stanie fizycznie zrealizować wydruku na światłoczułym papierze. Jeśli chodzi o powiększalnik, jest to sprzęt wykorzystywany w tradycyjnej fotografii do powiększania negatywów na papier fotograficzny; jego zastosowanie jest ograniczone do analogowych materiałów i nie ma on możliwości pracy z obrazami cyfrowymi. Natomiast kopiorama, stosowana do kopiowania obrazów z jednego medium na drugie, również nie jest dedykowana do przenoszenia cyfrowych zdjęć na papier fotograficzny. Właściwe zrozumienie różnic między tymi technologiami jest kluczowe dla efektywnej pracy w dziedzinie fotografii, gdzie każde urządzenie ma swoje specyficzne zastosowania i ograniczenia. Ostatecznie, nieprawidłowy wybór narzędzi może prowadzić do utraty jakości obrazu oraz niewłaściwego odwzorowania kolorów.

Pytanie 37

W profesjonalnej fotografii reklamowej termin layered composite oznacza

A. technikę oświetlenia warstwowego dla podkreślenia głębi sceny

B. metodę druku wielowarstwowego na różnych materiałach

C. sposób prezentacji portfolio fotograficznego

D. obraz złożony z wielu warstw pochodzących z różnych zdjęć

Odpowiedzi, które nie odnoszą się do pojęcia 'layered composite', niestety mylą kluczowe aspekty fotografii reklamowej. Technika oświetlenia warstwowego, choć ważna w kontekście fotografii, nie jest tym samym, co tworzenie obrazów złożonych z wielu warstw. Oświetlenie warstwowe polega na używaniu różnych źródeł światła do podkreślenia głębi i detali w jednej scenie, a nie na łączeniu różnych zdjęć w jedną kompozycję. W przypadku druku wielowarstwowego na różnych materiałach, chodzi o proces produkcji, który również nie jest związany z tworzeniem obrazów z różnych zdjęć. Metoda ta odnosi się bardziej do technik wykorzystywanych w grafice drukowanej, gdzie różne materiały i techniki druku są używane do uzyskania określonych efektów wizualnych. Natomiast sposób prezentacji portfolio fotograficznego nie ma nic wspólnego z terminem 'layered composite'. Portfolio jest narzędziem prezentacyjnym, które może zawierać różne prace fotograficzne, ale nie jest techniką tworzenia obrazów. Warto dodać, że takie pomyłki mogą wynikać z braku znajomości terminologii branżowej oraz z niezrozumienia roli, jaką odgrywają różne techniki w procesie twórczym. W fotografii reklamowej kluczowe jest zrozumienie, jak różne elementy współdziałają ze sobą, aby stworzyć atrakcyjną i efektywną wizualnie reklamę.

Pytanie 38

Aby zarchiwizować pliki graficzne na zewnętrznym nośniku pamięci, zachowując informacje o warstwach cyfrowego obrazu, należy zapisać plik w formacie

A. BMP

B. JPEG

C. GIF

D. TIFF

Format TIFF (Tagged Image File Format) jest idealnym wyborem do archiwizacji plików graficznych, zwłaszcza gdy zachowanie informacji o warstwach obrazu cyfrowego jest kluczowe. TIFF obsługuje wiele warstw, przezroczystość oraz różne modele kolorów, co czyni go niezwykle elastycznym i wszechstronnym formatem. W praktyce, fotograficy i graficy często używają TIFF do przechowywania wysokiej jakości obrazów, ponieważ format ten nie kompresuje danych w sposób stratny, jak ma to miejsce w przypadku JPEG. Dzięki temu, podczas edytowania i zapisywania plików TIFF, nie tracimy na jakości obrazu, co jest istotne przy profesjonalnych projektach graficznych. Dodatkowo, TIFF jest powszechnie akceptowany przez wiele programów graficznych i systemów obróbczych, co ułatwia współpracę w zespołach kreatywnych. Używając TIFF do archiwizacji, masz pewność, że wszystkie szczegóły i efekty zastosowane w warstwach zostaną zachowane, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży.

Pytanie 39

Jaki obiektyw o konkretnej ogniskowej powoduje, że na zdjęciu występuje efekt zniekształcenia w formie beczki?

A. 10 mm

B. 200 mm

C. 500 mm

D. 50 mm

Obiektyw o ogniskowej 10 mm jest uważany za obiektyw szerokokątny, który ma zdolność do tworzenia efektu dystorsji beczkowatej. Dystorsja beczkowata polega na odkształceniu obrazu, gdzie linie proste w rzeczywistości są przedstawiane jako krzywe na zdjęciu, przypominające kształt beczki. Efekt ten jest szczególnie zauważalny w narożnikach kadru. W przypadku obiektywów o krótkiej ogniskowej, takich jak 10 mm, kąt widzenia jest znacznie szerszy, co prowadzi do zwiększenia dystorsji. Tego rodzaju obiektywy są często wykorzystywane w fotografii architektury, krajobrazów oraz w foto-reportażu, gdzie szeroki kąt widzenia pozwala na uchwycenie większej ilości szczegółów w ograniczonej przestrzeni. W praktyce, aby zminimalizować efekt dystorsji, fotografowie często stosują techniki postprodukcji, takie jak korekcja obrazu w programach graficznych. Zrozumienie charakterystyki obiektywów szerokokątnych pozwala na lepsze planowanie ujęć i wykorzystanie ich zalet.

Pytanie 40

W cyfrowych aparatach półautomatyczny tryb doboru parametrów ekspozycji, zwany preselekcją czasu, oznaczany jest literą

A. P

B. M

C. A

D. S

Odpowiedź 'S' jest poprawna, ponieważ oznacza tryb preselekcji czasu, w którym użytkownik aparatu ustala czas naświetlania, a aparat automatycznie dobiera odpowiednią wartość przysłony. To podejście daje fotografowi kontrolę nad szybkością migawki, co jest kluczowe w sytuacjach, gdzie uchwycenie ruchu jest istotne, na przykład w fotografii sportowej. W trybie preselekcji czasu, przy utrzymaniu stałej wartości ISO, fotograf może selektywnie wpływać na efekt końcowy zdjęcia, decydując, czy chce uzyskać zamrożony ruch czy efekt rozmycia. W praktyce, gdy fotografuje szybkie ruchy, może użyć krótkiego czasu naświetlania, co pozwala na dokładne uchwycenie detali. Standardy fotograficzne, takie jak analogowe zasady łączące czas naświetlania z przysłoną, są fundamentalne dla uzyskania pożądanych efektów wizualnych w fotografii. Stosowanie trybu S także przyczynia się do nauki i rozwijania umiejętności fotografowania, ponieważ pozwala zrozumieć, jak różne ustawienia wpływają na końcowy obraz.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej