Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik weterynarii
Kwalifikacja: ROL.11 - Prowadzenie chowu i inseminacji zwierząt
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 15:03
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 15:05

Egzamin niezdany

Wynik: 8/40 punktów (20,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Zgodnie z zasadami dotyczącymi obrotu stadem bydła, przewidywany wskaźnik wycieleń krów z początkowego stanu szacuje się na 90%. Początkowa liczba krów wynosi 150 sztuk. Jak wiele cieląt uzyskamy "z urodzenia"?

A. 45

B. 90

C. 150

D. 135

Poprawna odpowiedź to 135 cieląt, co wynika z zastosowania planowanego wskaźnika wycieleń na poziomie 90% do stanu początkowego krów, który wynosi 150 sztuk. Aby obliczyć liczbę cieląt z urodzenia, należy pomnożyć liczbę krów przez wskaźnik wycieleń. Wzór wygląda następująco: 150 krów x 0,90 (90%) = 135 cieląt. Obliczenie to jest fundamentalne w zarządzaniu stadem bydła, ponieważ pozwala na przewidywanie liczby cieląt, co jest kluczowe w planowaniu produkcji mleka i mięsa. Przykładowo, jeśli gospodarstwo rolne planuje sprzedaż cieląt lub ich dalsze użytkowanie w produkcji, znajomość tego wskaźnika jest istotna dla podejmowania decyzji biznesowych oraz optymalizacji zasobów. Stosowanie takiej analizy pozwala na lepsze zarządzanie stanem zwierząt oraz poprawę efektywności produkcji, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży hodowlanej.

Pytanie 2

W hodowli zwierząt w duchu ekologicznym nie wykorzystuje się

A. szczepionek, które nie są wymagane przez przepisy.

B. preparatów pochodzenia roślinnego.

C. probiotyków.

D. leków opartych na homeopatii.

W kontekście ekologicznego chowu zwierząt istnieje wiele błędnych przekonań dotyczących stosowania różnych substancji wspomagających zdrowie zwierząt. Preparaty ziołowe, probiotyki oraz leki homeopatyczne to metody, które mogą być stosowane w tym systemie produkcji, ponieważ są zgodne z zasadami ekologicznymi, które promują naturalne podejścia do zdrowia zwierząt. Często myli się ich działanie z konwencjonalnymi metodami leczenia, które często opierają się na chemicznych substancjach aktywnych. Preparaty ziołowe są szeroko akceptowane, ponieważ wspierają naturalne procesy obronne organizmu zwierząt, a ich stosowanie jest zgodne z filozofią ekologicznego chowu. Probiotyki natomiast pomagają w utrzymaniu zdrowej flory bakteryjnej, co jest kluczowe dla zdrowia układu pokarmowego zwierząt. Leki homeopatyczne, mimo że ich skuteczność jest często kwestionowana, również znajdują zastosowanie w praktykach ekologicznych, oferując alternatywne metody wsparcia zdrowia. Dlatego też, pomimo iż pewne metody są stosowane w chowie ekologicznym, kluczowe jest zrozumienie, że to właśnie nieprzestrzeganie zasad dotyczących szczepień niewymaganych urzędowo stanowi trzon ekologicznej produkcji, co ma na celu maksymalne ograniczenie interwencji w naturalne procesy zdrowotne zwierząt.

Pytanie 3

Obliczanie przelotowości zwierząt opiera się na

A. ruchu stada.

B. rachunku zwierząt.

C. spisie pasz.

D. układzie stada.

Odpowiedź 'obrotu stada' jest prawidłowa, ponieważ przelotowość zwierząt, czyli wskaźnik rotacji zwierząt w danym stadzie, jest ściśle związana z dynamiką obrotu stada. Przelotowość oblicza się jako stosunek liczby zwierząt, które zostały wprowadzone lub wyprowadzone z użytku w danym okresie do całkowitej liczby zwierząt w stadzie na początku tego okresu. Przykładowo, w produkcji mlecznej zrozumienie obrotu stada pozwala na optymalizację wydajności mlecznej poprzez zarządzanie czasem udoju i wyborem zwierząt, które powinny pozostać w stadzie na dłużej. W praktyce, odpowiednie zarządzanie obrotem stada umożliwia zwiększenie wydajności ekonomicznej oraz lepsze wykorzystanie zasobów paszowych. Ponadto, w świetle standardów branżowych, takie jak normy ISO w zakresie dobrostanu zwierząt, znajomość oraz analiza przelotowości jest kluczowa dla zapewnienia wysokiej jakości produkcji oraz zdrowia zwierząt. Obserwacje dotyczące obrotu stada powinny być regularnie dokumentowane, co umożliwia podejmowanie dobrze uzasadnionych decyzji zarządczych.

Pytanie 4

Osoba zajmująca się sztucznym unasiennianiem ma prawo pozyskiwać nasienie jedynie od podmiotu, który dysponuje zezwoleniem na

A. doprowadzenie reproduktora do użytkowania w punkcie kopulacyjnym, wydanym na czas nieokreślony

B. handel materiałami używanymi do sztucznego unasienniania

C. prowadzanie hodowli zwierząt, które spełniają wymogi dotyczące czystości rasy przeznaczonej do inseminacji

D. pozyskiwanie, konfekcjonowanie, przechowywanie i dostarczanie nasienia lub przechowywanie i dostarczanie nasienia

Zgłoszone odpowiedzi, które odnoszą się do dopuszczenia reproduktora do użytkowania w punkcie kopulacyjnym oraz prowadzenia hodowli zwierząt, mogą wprowadzać w błąd. Pomimo że są to ważne elementy procesu hodowlanego, nie są one bezpośrednio związane z pozyskiwaniem nasienia przez inseminatora, co jest kluczowym aspektem sztucznego unasienniania. Zgodnie z przepisami, inseminatorzy muszą mieć dostęp do nasienia, które pochodzi z uznanych i certyfikowanych źródeł, a nie tylko do reproduktorów, które są dopuszczone do użytkowania. Kolejna nieprawidłowa odpowiedź odnosi się do handlu materiałem do sztucznego unasienniania. Należy pamiętać, że handel sam w sobie nie zapewnia spełnienia wymogów dotyczących jakości i bezpieczeństwa nasienia. Aby móc sprzedawać nasienie, podmiot musi posiadać zezwolenie na jego pozyskiwanie, konfekcjonowanie i przechowywanie, co gwarantuje zgodność z normami weterynaryjnymi i ochrony zdrowia zwierząt. Przy podejmowaniu decyzji dotyczących zakupu nasienia, inseminatorzy powinni koncentrować się na aspektach jakościowych i zgodności z przepisami, aby uniknąć potencjalnych problemów oraz nieefektywności w procesie inseminacji.

Pytanie 5

Dodatek paszowy, który jest aminokwasem, to

A. tokoferol.

B. lizyna.

C. ksylitol.

D. fitaza.

Wśród wymienionych odpowiedzi tylko lizyna jest aminokwasem i jednocześnie dodatkiem paszowym szeroko stosowanym w żywieniu zwierząt. Często spotykam się z sytuacją, gdzie uczniowie mylą fitazę czy tokoferol z aminokwasami – to dość częsty błąd wynikający z podobieństw nazw lub po prostu braku wyrobionych skojarzeń. Fitaza to jednak enzym, który rozkłada fityniany w paszy i poprawia przyswajalność fosforu, co oczywiście ma duże znaczenie zwłaszcza przy żywieniu drobiu, ale nie jest to aminokwas. Jej dodatek do paszy ma na celu lepsze wykorzystanie składników mineralnych, a nie uzupełnianie białka czy aminokwasów. Ksylitol natomiast to alkohol cukrowy stosowany głównie jako substancja słodząca, np. w produktach dla ludzi, ale w żywieniu zwierząt praktycznie nie ma znaczenia i na pewno nie jest aminokwasem. Z kolei tokoferol to po prostu witamina E — bardzo ważna jako antyoksydant w organizmie zwierząt, zapobiega stresowi oksydacyjnemu i poprawia stabilność tłuszczów w paszy, ale również nie należy do aminokwasów. Typowym błędem jest utożsamianie każdej substancji dodawanej do paszy z aminokwasem, a przecież dodatki paszowe to szerokie pojęcie – obejmuje zarówno witaminy, enzymy, aminokwasy, jak i inne komponenty funkcjonalne. Moim zdaniem, kluczowe jest tu rozróżnienie podstawowych grup związków chemicznych – aminokwasy jak lizyna stanowią podstawowe cegiełki białka, a cała reszta pełni inne, chociaż też ważne, funkcje. Dlatego w praktyce zawsze warto sprawdzić, do jakiej grupy należy dana substancja, zanim uzna się ją za aminokwas czy inny składnik paszowy w sensie ścisłym. Przy projektowaniu mieszanek paszowych i analizowaniu etykiet trzeba mieć tę wiedzę, bo tylko wtedy można właściwie zbilansować dietę zwierząt i osiągnąć optymalne wyniki produkcyjne.

Pytanie 6

Gdzie uchodzi przewód żółciowy?

A. do dwunastnicy

B. do jelita biodrowego

C. do jelita ślepego

D. do odbytnicy

Prawidłowe funkcjonowanie układu pokarmowego wymaga zrozumienia roli poszczególnych elementów, w tym przewodu żółciowego, który jest odpowiedzialny za transport żółci do dwunastnicy. Odpowiedzi sugerujące, że przewód żółciowy uchodzi do jelita biodrowego, odbytnicy czy jelita ślepego są mylące i wynikają z nieporozumienia dotyczącego anatomii układu pokarmowego. Jelito biodrowe, będące częścią jelita cienkiego, nie odgrywa roli w transporcie żółci, a jego funkcja polega głównie na absorpcji składników odżywczych. Odbytnica to końcowy odcinek jelita grubego, który ma za zadanie magazynowanie i wydalanie kału, co jest zupełnie inną funkcją niż transport żółci. Z kolei jelito ślepe, jako pierwszy odcinek jelita grubego, również nie ma związku z przewodem żółciowym. Błędne przypisanie funkcji przewodu żółciowego do tych struktur może prowadzić do nieporozumień w diagnostyce i leczeniu chorób układu pokarmowego. Kluczowe jest, aby spojrzeć na przewód żółciowy jako integralną część procesu trawiennego, skupiając się na jego bezpośrednim połączeniu z dwunastnicą, co ma istotne znaczenie dla efektywności trawienia oraz absorpcji żywności.

Pytanie 7

Poziom oświetlenia naturalnego w budynkach inwentarskich oblicza się jako stosunek powierzchni okien do powierzchni

A. sufitu.

B. legowisk.

C. ścian.

D. podłogi.

Wybór odpowiedzi innych niż podłoga często wynika z mylnego rozumienia, gdzie światło naturalne faktycznie jest najpotrzebniejsze w budynku inwentarskim. Jeśli przyjmiemy, że poziom oświetlenia powinno się odnosić do powierzchni ścian, to pojawia się problem praktyczny – światło wpadające przez okna nie rozkłada się na ścianach, tylko dociera do przestrzeni używanej przez zwierzęta, czyli właśnie do podłogi. Pokutuje czasem przekonanie, że im więcej okien w ścianach, tym lepiej, ale bez odniesienia do faktycznej powierzchni użytkowej nie daje to miarodajnego wskaźnika. Z kolei odnoszenie się do powierzchni sufitu jest kompletnie niepraktyczne – sufit nie stanowi przestrzeni, na której działają czynniki środowiskowe najważniejsze dla zwierząt. Sufit może mieć inną powierzchnię niż podłoga (np. skosy), a oświetlenie na tej wysokości nie przekłada się bezpośrednio na poziom komfortu w strefie bytowania. Natomiast uwzględnianie powierzchni legowisk jako punktu odniesienia jest typowym uproszczeniem – legowiska to tylko fragment całej podłogi, a światło musi dotrzeć do całego wnętrza, nie tylko do miejsca odpoczynku. Bardzo często w terenie spotykam się z błędnym podejściem, że tylko legowiska mają być dobrze oświetlone, a przecież zwierzęta poruszają się po całym budynku – strefy zadawania paszy, przejścia, kojce czy wybieg. Zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi oraz wymaganiami weterynaryjnymi, poziom oświetlenia powinien być liczony w odniesieniu do całej powierzchni podłogi, bo to ona stanowi realną przestrzeń użytkową dla zwierząt. Takie podejście zapewnia równomierny rozkład światła i wpływa korzystnie na dobrostan zwierząt, higienę oraz efektywność obsługi technicznej budynku. Pomijanie tej zasady prowadzi w praktyce do niedoświetlenia różnych stref w budynku, co z mojego punktu widzenia jest po prostu nieefektywne i niezgodne z aktualnymi normami.

Pytanie 8

Na obszarze OSN pojemność płyty do przechowywania obornika powinna umożliwiać jego składowanie przez czas

A. 6 miesięcy

B. 12 miesięcy

C. 4 miesiące

D. 2 miesiące

Zarządzanie obornikiem i innymi odpadami organicznymi w gospodarstwach rolnych jest kluczowe dla ochrony środowiska oraz efektywności produkcji rolniczej. Odpowiedź sugerująca, że pojemność płyty obornikowej powinna zapewniać przechowywanie obornika przez cztery lub dwa miesiące, ignoruje podstawowe zasady dotyczące dekompozycji i przetwarzania odpadów organicznych. Krótkoterminowe przechowywanie obornika może prowadzić do niepełnej dekompozycji, co skutkuje stratami wartości odżywczej oraz ryzykiem uwolnienia nieprzyjemnych zapachów, a także odcieków, które mogą zanieczyszczać wodę gruntową. Odpowiedź dotycząca dwunastu miesięcy jest również problematyczna, ponieważ zbyt długi czas przechowywania może prowadzić do degradacji substancji organicznych oraz obniżenia jakości obornika. W rzeczywistości, obornik, który jest przechowywany przez zbyt długi okres, może tracić swoje właściwości nawozowe, co nie tylko zwiększa koszty, ale również wpływa na efektywność nawożenia. Praktyki związane z przechowywaniem odpadów organicznych zalecają, aby obornik był składowany przez czas wystarczający do jego pełnej dekompozycji, co zazwyczaj wynosi około sześciu miesięcy. Dlatego kluczowe jest przestrzeganie standardów dotyczących przechowywania obornika, aby zapewnić jego optymalną jakość przy zastosowaniu w produkcji rolniczej oraz zminimalizować wpływ na środowisko.

Pytanie 9

Kość gnykowa należy do kości

A. kończyny piersiowej

B. mózgowioczaszki

C. kończyny miednicznej

D. trzewioczaszki

Kość gnykowa, mimo pewnych podobieństw, nie jest częścią mózgowioczaszki, zakończeń miednicznych ani kończyny piersiowej. Mózgowioczaszka obejmuje kości, które tworzą czaszkę, a tym samym chronią mózg, takie jak czołowa, ciemieniowa czy skroniowa. Kości te są związane z centralnym układem nerwowym i mają za zadanie nie tylko ochronę, lecz również wsparcie dla organów zmysłów. W przypadku kończyn, zarówno miedniczne, jak i piersiowe, struktury kostne są zaprojektowane do umożliwienia ruchomości oraz wsparcia dźwigania ciężaru ciała. Odpowiedzi wskazujące na te grupy kości mogą wynikać z mylnego skojarzenia kości gnykowej z innymi kośćmi, ponieważ jest ona zlokalizowana w obrębie szyi, co może prowadzić do mylnego wrażenia, że jest częścią układu kończynowego. Typowym błędem myślowym jest zatem uogólnienie, które nie uwzględnia unikalnej anatomii kości gnykowej jako integralnej części trzewioczaszki. Pomocne w zrozumieniu tej kwestii jest zapoznanie się z anatomicznymi schematami, które jasno pokazują, jak poszczególne kości współdziałają w obrębie czaszki oraz kończyn, co pozwala na lepsze zrozumienie ich funkcjonalności oraz klasyfikacji.

Pytanie 10

Relacja między ruchomymi elementami płodu (głowa, kończyny) a stałymi (tułów) to

A. ułożenie płodu

B. położenie płodu

C. repozycja płodu

D. prezentacja płodu

Repozycja płodu jest czymś, co może być mylone z pojęciem ułożenia płodu. W rzeczywistości repozycja to zmiana pozycji płodu, czyli coś, co się robi, kiedy próbujemy poprawić jego ułożenie, a nie opisujemy, jak dokładnie leży. Zazwyczaj repozycja jest potrzebna, jak płód nie jest w prawidłowym położeniu, a lekarz stara się to zmienić. Ułożenie płodu to ogólnie rzecz biorąc, jak leży w macicy, więc to bardziej szerokie pojęcie niż samo ułożenie. Mówiąc o prezentacji płodu, mamy na myśli, która część malucha wychodzi najpierw podczas porodu, więc ten termin też nie do końca mówi o ułożeniu. Dlatego rozróżnienie tych terminów jest bardzo istotne, żeby zrozumieć, co się dzieje podczas porodu i co z tym zrobić. Mylenie tych pojęć może prowadzić do błędów i złych decyzji w trakcie ciąży i porodu, więc warto to rozumieć.

Pytanie 11

Podczas karmienia kiszonkami konieczne jest dostarczanie zwierzętom

A. zakwaszaczy

B. mocznika

C. probiotyków

D. kredy pastewnej

Mocznik, zakwaszacze i probiotyki to nie są kluczowe dodatki w skarmianiu kiszonek, chociaż mogą się przydać w pewnych sytuacjach. Zakwaszacze, jak kwas mlekowy, często poprawiają fermentację paszy, ale nie dają minerałów, które są podstawą diety. Myślenie, że probiotyki mogą zastąpić minerały, jest błędne, bo one głównie wspierają florę bakteryjną w jelitach, co jest fajne, ale nie dostarcza wapnia. Mocznik to inna sprawa - jest źródłem azotu, ale trzeba uważać, żeby nie przesadzić, bo może być toksyczny. Używanie mocznika w kiszonkach nie uzupełnia niedoborów mineralnych i może wręcz szkodzić metabolizmowi, jeśli nie jest odpowiednio stosowane. Więc na pewno nie można myśleć, że te składniki zastąpią kredę pastewną. Zrozumienie, jak każde z tych dodatków działa, jest kluczowe dla zdrowia zwierząt i ich wydajności. Niezrozumienie tego tematu może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych i obniżenia wyników produkcyjnych.

Pytanie 12

Który ze sposobów suszenia siana przedstawiony w tabeli wykazuje największe straty białka strawnego?

Sposób suszenia	Straty w %
Sposób suszenia	suchej masy	białka strawnego
suszenie w kopkach przy sprzyjającej pogodzie	15-30	12-25
suszenie w kopkach przy niesprzyjającej pogodzie	25-50	50-60
dosuszanie niedogrzanym powietrzem	15-20	10-20
sztuczne suszenie ciągłym powietrzem	5-10	5-8

A. Suszenie w kopkach przy sprzyjającej pogodzie.

B. Sztuczne suszenie ciągłym powietrzem.

C. Suszenie w kopkach przy niesprzyjającej pogodzie.

D. Dosuszanie niedogrzanym powietrzem.

No, metoda suszenia siana to naprawdę ważna rzecz. Jak źle wybierzesz, to możesz stracić sporo wartości odżywczej. Odpowiedzi takie jak sztuczne suszenie powietrzem, suszenie w kopkach w sprzyjających warunkach czy dosuszanie zimnym powietrzem, nie są najlepsze, jeżeli chodzi o straty białka. Sztuczne suszenie powietrzem jest ok, bo daje kontrolowane warunki, ale nie zawsze maksymalizuje straty białka. Suszenie w kopkach, nawet jak pogoda jest dobra, to jednak ryzyko, bo pogoda potrafi się nagle zmienić. A dosuszanie zimnym powietrzem może wyglądać na skuteczne, ale nie zapewnia dobrej jakości i może prowadzić do pleśni i innych problemów. Zdarza się, że ludzie nie analizują dobrze warunków atmosferycznych i nie myślą o skutkach dla wartości odżywczej siana. Lepiej skupić się na sprawdzonych metodach suszenia, które biorą pod uwagę zmieniające się warunki pogodowe i lokalny klimat.

Pytanie 13

Która rasa trzody chlewnej jest najbardziej odpowiednia do ekologicznego chowu?

A. landrace

B. pietrain

C. puławska

D. duroc

Wybór nieodpowiedniej rasy do chowu ekologicznego trzody chlewnej często opiera się na mylnych przekonaniach dotyczących wydajności czy łatwości hodowli. Rasa landrace, chociaż znana z dobrej wydajności mięsnej, jest bardziej wymagająca pod względem warunków chowu i może potrzebować intensywniejszej diety, co nie jest zgodne z zasadami ekologicznego podejścia. Rasa pietrain, znana z wysokiej zawartości mięśni, często zmaga się z problemami zdrowotnymi, co w hodowli ekologicznej jest niepożądane, ponieważ dąży się do minimalizacji stresu i chorobowości u zwierząt. Duroc, chociaż ceniony za jakość mięsa, również nie spełnia wymogów ekologicznych, ze względu na tendencję do wymagania dodatków paszowych, które są sprzeczne z zasadami ekologii. Wybór rasy w chowie ekologicznym powinien bazować na ich naturalnych predyspozycjach do życia w zrównoważonych systemach oraz na ich zdolności do przystosowywania się do lokalnych warunków. Bardzo istotne jest, aby hodowcy nie kierowali się jedynie ekonomicznymi aspektami, lecz również zwracali uwagę na zdrowie zwierząt oraz ich dobrostan, co jest kluczowe w ekologicznym podejściu do hodowli.

Pytanie 14

Skuteczne pokrycie lochy miało miejsce 1 stycznia, a poród przewiduje się na dzień

A. 26 kwietnia

B. 27 maja

C. 26 czerwca

D. 27 lipca

Poprawna odpowiedź to 26 kwietnia. Średnia długość ciąży u lochy wynosi około 114 dni, co oznacza, że od skutecznego pokrycia do porodu przechodzi zazwyczaj około 3,8 miesiąca. Skuteczne pokrycie miało miejsce 1 stycznia, więc dodając 114 dni, otrzymujemy datę porodu przypadającą na 26 kwietnia. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy jest niezbędne w hodowli świń, gdzie planowanie cyklu reprodukcyjnego ma kluczowe znaczenie dla efektywności produkcji. Wiedza ta opiera się na standardach weterynaryjnych oraz najlepszych praktykach w zarządzaniu stadem, co pozwala na optymalizację wyników hodowlanych oraz zdrowia zwierząt. Zrozumienie cyklu reprodukcyjnego loch jest także istotne w kontekście zarządzania pokryciami, co może pomóc w uniknięciu niepożądanych zdarzeń, takich jak nieplanowane ciążę czy problemy związane z porodem.

Pytanie 15

W jakim dniu cyklu rui, który trwa 4-7 dni, powinno się przeprowadzić pierwsze krycie klaczy?

A. 4-5

B. 1

C. 6-7

D. 2-3

Podejmowanie decyzji o kryciu klaczy w dniach 6-7, 1 czy 4-5 rui jest nieefektywne i może prowadzić do niepowodzeń w hodowli. Krycie w ostatnich dniach rui (6-7) jest nieodpowiednie, ponieważ owulacja zwykle kończy się przed tym okresem, co oznacza, że komórka jajowa nie będzie już dostępna do zapłodnienia. Wybór dnia 1 rui nie jest właściwy, ponieważ w tym okresie klacz nie jest jeszcze gotowa do krycia; dopiero po kilku dniach następują zmiany hormonalne, które prowadzą do owulacji. Krycie w dniach 4-5 również nie jest optymalne, ponieważ ryzyko pominięcia momentu owulacji jest wysokie. Kluczowym błędem jest niedostrzeganie znaczenia czasowania krycia oraz zrozumienia cyklu rujowego klaczy. Specjaliści w dziedzinie hodowli koni podkreślają, że precyzyjne monitorowanie cyklu rui i odpowiednie planowanie krycia są kluczowe dla sukcesu hodowli. Użytkownicy powinni zatem zwrócić szczególną uwagę na oznaki rui oraz, w razie potrzeby, skonsultować się z weterynarzem w celu ustalenia najlepszych praktyk krycia. Zrozumienie cyklu reprodukcyjnego klaczy oraz właściwe planowanie krycia znacząco wpływają na efektywność hodowli i zdrowie przyszłych źrebiąt.

Pytanie 16

Krowa została pomyślnie unasienniona 15 stycznia. Jaki jest przewidywany termin porodu?

A. 1 września

B. 1 sierpnia

C. 15 października

D. 15 sierpnia

Odpowiedzi takie jak 1 września, 15 sierpnia i 1 sierpnia są błędne, ponieważ opierają się na nieprawidłowym obliczeniu czasu trwania ciąży. W przypadku bydła, zwłaszcza krów, ciąża trwa średnio 280 dni, co odpowiada około 9 miesiącom. Wybierając 1 września, sugeruje się, że ciąża trwałaby tylko 228 dni, co jest znacznie poniżej normy. To podejście może wynikać z błędnego zrozumienia cyklu reprodukcyjnego lub niedostatecznej znajomości biologii zwierząt. Podobnie, wybór 15 sierpnia, co oznacza 233 dni ciąży, oraz 1 sierpnia, który wskazuje na 199 dni, pokazuje pomyłki w podstawowym obliczeniu. W praktyce hodowlanej, w szczególności w kontekście hodowli krów mlecznych, kluczowe jest zrozumienie cyklu reprodukcyjnego oraz umiejętność prognozowania terminów porodu. Odpowiednie przewidywania pozwalają na przygotowanie się na przyjęcie cielęcia oraz zapewnienie matce wystarczającej opieki w okresie ciąży. Warto również zaznaczyć, że błędne obliczenia terminu porodu mogą prowadzić do nieodpowiednich działań oraz negatywnie wpływać na zdrowie zarówno matki, jak i cielęcia. Warto więc stosować standardy i dobre praktyki, które pomagają w dokładnym określeniu czasu porodu oraz skutecznej opiece nad zwierzętami.")

Pytanie 17

Pepsyna to enzym trawienny, który rozkłada

A. laktozę

B. białko

C. tłuszcz

D. skrobię

Zrozumienie, że pepsyna rozkłada białka, jest kluczowe dla prawidłowego postrzegania jej funkcji. Wybór laktozy jako substancji, którą rozkłada pepsyna, jest błędny, ponieważ laktoza jest cukrem występującym w mleku, który jest trawiony przez inny enzym, laktazę. Laktaza, a nie pepsyna, jest odpowiedzialna za hydrolizę laktozy do glukozy i galaktozy. Z kolei w przypadku tłuszczy, ich trawienie odbywa się głównie w jelicie cienkim przez enzymy lipolityczne, takie jak lipazy, a nie pepsynę. Pepsyna nie ma zdolności do rozkładania tłuszczy, co jest powszechnym błędem myślowym, ponieważ wiele osób myli enzymy trawienne i ich specyficzne właściwości działania. Odpowiedź wskazująca na skrobię również jest niepoprawna, gdyż skrobia jest polisacharydem i jej trawienie odbywa się głównie dzięki amylazom, które rozkładają węglowodany. Wybierając niewłaściwe odpowiedzi, można pomylić rolę różnych enzymów, co prowadzi do niejasności w zrozumieniu procesów trawiennych. Prawidłowe zrozumienie, że pepsyna działa jedynie na białka, a nie na inne makroskładniki, jest niezbędne do efektywnego przyswajania informacji dotyczących diety i zdrowia człowieka.

Pytanie 18

Substancje wydzielane przez zwierzęta do ich środowiska, które powodują specyficzne reakcje organizmów innych przedstawicieli tego samego gatunku, to

A. hormony

B. feromony

C. gestageny

D. estrogeny

Wybór hormonów, gestagenów czy estrogenów jako odpowiedzi na to pytanie pokazuje pewne nieporozumienia dotyczące różnicy między tymi substancjami a feromonami. Hormony to substancje chemiczne produkowane przez gruczoły dokrewne, które działają wewnętrznie w organizmach, regulując różnorodne procesy biologiczne, takie jak wzrost, metabolizm czy reprodukcja. Gestageny i estrogeny są hormonami steroidowymi, które mają kluczowe znaczenie dla regulacji cyklu menstruacyjnego u kobiet oraz dla procesów rozrodczych u wielu organizmów. Chociaż hormony pełnią istotną rolę w organizmach, ich działanie jest z reguły ograniczone do jednostki, a ich wpływ na inne osobniki nie jest bezpośredni, jak to ma miejsce w przypadku feromonów. Wybór feromonów jako odpowiedzi na pytanie pierwotne opiera się na ich funkcji w komunikacji między osobnikami, co jest fundamentalnie różne od działania hormonów. Często mylenie tych pojęć wynika z niejasności w ich definicjach. Kluczowe jest zrozumienie, że podczas gdy hormony działają wewnętrznie i mają wpływ na funkcjonowanie organizmu, feromony to narzędzia komunikacji chemicznej, które umożliwiają interakcje między osobnikami tego samego gatunku. Z tego względu ważne jest, aby przy uczeniu się o biologii i chemii organizmów nie mylić tych dwóch podstawowych kategorii substancji, co pozwoli uniknąć błędów w zrozumieniu ich roli w ekosystemach.

Pytanie 19

Jakie są nazwy naczyń, którymi krew powraca z obwodu ciała do serca?

A. Tętnice

B. Żyły

C. Naczynia włosowate

D. Naczynia limfatyczne

Tętnice, naczynia limfatyczne i naczynia włosowate to różne rodzaje naczyń krwionośnych w naszym ciele. Często mylenie ich z żyłami może prowadzić do różnych błędnych wniosków. Tak więc tętnice transportują krew bogatą w tlen z serca do reszty ciała. Mają grube i elastyczne ścianki, co pozwala im wytrzymać wysokie ciśnienie krwi. Z kolei naczynia limfatyczne nie przenoszą krwi, a limfę. Odgrywają ważną rolę w naszym układzie odpornościowym, bo filtrują patogeny i zbierają nadmiar płynów z tkanek. A naczynia włosowate, te najmniejsze, są odpowiedzialne za wymianę substancji między krwią a komórkami. Warto znać te różnice, bo mogą się przydać przy analizie układu krwionośnego. Często zdarza się mylić funkcje tych naczyń, co prowadzi do nieporozumień w diagnostyce i leczeniu chorób układu krwionośnego.

Pytanie 20

Jak długo utrzymuje się standardowa laktacja u krów?

A. 250 dni

B. 305 dni

C. 280 dni

D. 365 dni

Odpowiedzi 280 dni, 250 dni i 365 dni są nieprawidłowe, ponieważ nie oddają rzeczywistego czasu trwania standardowej laktacji u krów. Laktacja, trwająca 280 dni, jest zbyt krótka, co mogłoby prowadzić do niewystarczającej produkcji mleka oraz do obniżenia kondycji zdrowotnej zwierząt. Zbyt krótki okres laktacji ogranicza także zdolności rozrodcze krów, co w dłuższym czasie wpływa negatywnie na rentowność gospodarstwa. Natomiast odpowiedź 250 dni, choć teoretycznie również może wystąpić, nie spełnia standardów branżowych, które rekomendują co najmniej 305 dni dla optymalnej produkcji. Z kolei laktacja trwająca 365 dni to sytuacja, która jest rzadko spotykana w praktyce, a przedłużenie tego okresu może prowadzić do problemów zdrowotnych, takich jak mastitis czy inne schorzenia metaboliczne. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, że każdy z tych niepoprawnych przedziałów czasowych nie tylko nie jest zgodny z naukowym podejściem do laktacji, ale również ignoruje zasadnicze aspekty zarządzania stadem, które są kluczowe dla efektywnej produkcji mleka. Właściwe zrozumienie cyklu laktacyjnego i jego długości jest fundamentem dla zdrowia krów oraz dla ekonomicznych wyników gospodarstwa.

Pytanie 21

Jedną z metod redukcji emisji amoniaku w chlewni jest

A. zmniejszenie zawartości białka w paszy

B. utrzymywanie w chlewni temperatury o 2 °C wyższej niż norma

C. zwiększenie zawartości włókna w paszy

D. utrzymywanie zwierząt na głębokiej ściółce

Zwiększenie poziomu włókna w paszy nie wpływa znacząco na redukcję emisji amoniaku, a jego nadmiar może nawet prowadzić do problemów z trawieniem u zwierząt. Włókno, jako składnik paszy, ma kluczowe znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania układu pokarmowego, ale jego rola w ograniczaniu emisji amoniaku jest ograniczona. Utrzymywanie w chlewni temperatury o 2 °C powyżej normy może wpływać na samopoczucie zwierząt, co w konsekwencji może prowadzić do zwiększenia stresu i wydajności metabolicznej, co z kolei niekorzystnie wpływa na emisję amoniaku. Przegrzewanie może wywoływać reakcje obronne w organizmach zwierząt, a to może prowadzić do nadmiernej produkcji odpadów organicznych, które w rezultacie zwiększają poziom amoniaku w pomieszczeniach. Utrzymywanie zwierząt na głębokiej ściółce może poprawić komfort zwierząt i ich zdrowie, jednak nie jest to najskuteczniejsza metoda redukcji emisji amoniaku. W rzeczywistości, głęboka ściółka może przyczyniać się do gromadzenia odpadów organicznych, co może zwiększać emisje amoniaku, jeżeli nie jest odpowiednio zarządzana. W kontekście zarządzania środowiskowego w chlewniach, kluczowe jest zrozumienie, jak różne aspekty diety, środowiska i zarządzania odpadami wpływają na emisje amoniaku. Dlatego właściwe stosowanie paszy, praktyk hodowlanych oraz technologii zarządzania odpadami jest niezbędne dla minimalizacji wpływu hodowli na środowisko.

Pytanie 22

Jakim typem połączenia łączy się łopatka z tułowiem?

A. więzozrostem

B. kościozrostem

C. mięśniozrostem

D. chrząstkozrostem

Pierwsza odpowiedź sugeruje, że łopatka jest połączona z tułowiem poprzez więzozrost, co jest nieprawidłowe. Więzozrost to typ połączenia, gdzie kości są związane ze sobą za pomocą więzadeł, co nie ma miejsca w przypadku łopatki, ponieważ nie ma bezpośredniego połączenia kostnego z klatką piersiową. Kolejna odpowiedź odnosi się do kościozrostu, który występuje wtedy, gdy kości zarastają i tworzą jedną strukturę kostną. Kościozrost jest typowy dla niektórych złącz w człowieku, ale nie jest to odpowiednie dla łopatki, która potrzebuje ruchomości dla efektywnego funkcjonowania. Ostatnia odpowiedź sugeruje, że łopatka jest połączona z tułowiem chrząstkozrostem, co także mija się z prawdą. Chrząstkozrost to połączenie, w którym kości są połączone chrząstką, jak w przypadku spojenia łonowego. To również nie dotyczy obręczy barkowej, gdzie ruchomość jest kluczowa. W związku z tym, aby zrozumieć mechanikę tego połączenia, należy znać różnice między tymi rodzajami połączeń i ich funkcje. W praktyce błędne rozumienie połączeń kostnych może prowadzić do kontuzji, dlatego istotne jest, aby zrozumieć, jak właściwe połączenie mięśniozrostu wspomaga zdrowie i funkcjonalność kończyny górnej.

Pytanie 23

Aby zredukować obrzęk uszkodzonych tkanek oraz złagodzić ból, powinno się zastosować

A. ciepłe okłady

B. wodę utlenioną

C. zimne okłady

D. spirytus

Używanie wody utlenionej na stłuczenia, zwłaszcza w celu zmniejszenia obrzęków, nie ma sensu. Woda utleniona to antyseptyk, więc można ją stosować do dezynfekcji ran, ale na pewno nie ma właściwości chłodzących ani nie zmniejsza obrzęku. Spirytus też nie jest dobrym pomysłem, jeżeli chodzi o ból lub obrzęki. Może wręcz podrażnić skórę i nie przyspiesza gojenia stłuczeń. Ciepłe okłady to jeszcze gorsza sprawa przy świeżych urazach. Ciepło może zwiększyć przepływ krwi do uszkodzonego miejsca, a to prowadzi do jeszcze większego obrzęku i może być bardziej bolesne. Takie są wytyczne dotyczące pierwszej pomocy – w przypadku urazów tkanek miękkich, jak stłuczenia, najlepiej od razu zastosować zimne okłady, by zminimalizować skutki. Ignorowanie tych zasad prowadzi tylko do wydłużenia czasu gojenia i większego dyskomfortu.

Pytanie 24

Zdjęcie przedstawia świnię rasy

A. wielkiej białej polskiej.

B. polskiej białej zwisłouchej.

C. złotnickiej białej.

D. puławskiej.

Może wybór innych ras świń wynika z tego, że po prostu nie znasz ich cech. Na przykład, rasa złotnicka biała ma inne umaszczenie i jest bardziej odporna na choroby, ale nie ma zwisających uszu, co może być ważne. Z kolei wielka biała polska, chociaż też biała, ma prostsze uszy i różne parametry rozwojowe, co wpływa na różne metody hodowlane. Polska biała zwisłoucha jest super wydajna, więc mylne przekonania o innych rasach mogą prowadzić do złych wyborów w hodowli. Każda rasa ma swoje unikalne cechy, które mogą naprawdę wpłynąć na efektywność produkcji. Często nie zrozumienie tych różnic prowadzi do błędnych decyzji, co może skutkować stratami. Warto pamiętać, by nie tylko patrzeć na wygląd, ale też na wyniki hodowlane i ekonomiczne, żeby nie narazić się na niepotrzebne straty. Dlatego warto zgłębiać wiedzę o różnych rasach i ich wymaganiach.

Pytanie 25

Nerki gładkie wielobrodawkowe występują

A. u bydła.

B. u psa.

C. u konia.

D. u świni.

Wiele osób myli budowę nerek u zwierząt, bo na pierwszy rzut oka wydaje się, że wszystkie wyglądają podobnie. To jednak dość typowy błąd – szczegóły anatomiczne są kluczowe, zwłaszcza kiedy mówimy o różnicach między zwierzętami domowymi i gospodarskimi. U psa nerka jest gładka, ale jednobrodawkowa, czyli nie ma wielu oddzielnych brodawek, tylko jedną wspólną, przez którą przechodzi mocz z całej nerki; to zresztą bardzo ważna cecha w diagnostyce chorób układu moczowego u psów. Koń także ma nerkę gładką jednobrodawkową, przy czym jej kształt jest charakterystyczny – jedna z nerek jest lekko sercowata, co łatwo zauważyć na sekcji czy podczas nauki anatomii porównawczej. Natomiast u bydła spotykamy nerkę płatowatą, wielobrodawkową i powierzchniowo widoczne są wyraźne zraziki, co jest wręcz podręcznikowym przykładem w anatomii zwierząt gospodarskich. Pomyłki często wynikają z przejęcia schematów znanych z anatomii człowieka lub z utożsamiania „gładkości” powierzchni z brakiem brodawek wewnątrz organu. Tymczasem u świni nerka jest gładka z zewnątrz, ale wewnątrz widoczne są liczne brodawki – to właśnie ta kombinacja sprawia, że klasyfikuje się ją jako nerkę gładką wielobrodawkową. Ta wiedza jest szczególnie istotna w praktyce weterynaryjnej, przy ocenie zmian patologicznych czy przy rozpoznawaniu mięsa po uboju. Moim zdaniem, największy problem sprawia zapamiętanie cech charakterystycznych dla poszczególnych gatunków – dlatego warto trenować takie rozróżnienia na konkretnych przykładach z praktyki, bo potem szybko można przypomnieć sobie, jakie cechy są typowe dla świni, a jakie dla bydła, psa czy konia. Dobrze jest też pamiętać, że określenie „wielobrodawkowa” odnosi się do struktury wewnętrznej, a nie samej powierzchni nerki, co bywa mylące na pierwszy rzut oka.

Pytanie 26

Jakie ma znaczenie skrót BTJN w kontekście normowania dawek pokarmowych według systemu INRA?

A. Białko trawione w jelicie, wynikające z procesów energetycznych.

B. Białko trawione w jelicie, pochodzące z procesów azotowych

C. Całkowita ilość białka z pasz roślinnych i zwierzęcych w diecie.

D. Białko, które jest trawione w jelicie.

Skrót BTJN odnosi się do białka trawionego w jelicie, które pochodzi z przemian azotowych. W kontekście normowania dawki pokarmowej w systemie INRA, zrozumienie tego terminu jest kluczowe dla optymalizacji żywienia zwierząt. Białko azotowe, które jest dostępne w paszy, jest metabolizowane przez mikroflorę jelitową, co prowadzi do jego przekształcenia w różne formy, które mogą być wykorzystane przez organizm zwierzęcia. W praktyce oznacza to, że zarządzanie dawką pokarmową w oparciu o BTJN pozwala na efektywne wykorzystanie białka, co jest nie tylko korzystne dla zdrowia zwierząt, ale również dla ekonomiki produkcji rolnej. Dzięki odpowiedniemu zrozumieniu i zastosowaniu BTJN, hodowcy mogą poprawić wydajność produkcji, minimalizując jednocześnie straty związane z nieefektywnym wykorzystaniem białka w paszy, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie zrównoważonego rozwoju w hodowli zwierząt.

Pytanie 27

Gdy bilans zapasów jest dodatni, decyzja może być podjęta, aby

A. dokupić pasze

B. sprzedać pasze

C. sprzedać zwierzęta

D. dokupić pasze i sprzedać zwierzęta

Zarządzanie bilansami pasz w hodowli zwierząt wymaga ścisłej analizy i zrozumienia, jakie konsekwencje niesie za sobą podejmowanie niewłaściwych decyzji. Zamiast sprzedawać pasze lub dokupywać je, niektórzy mogą błędnie sądzić, że konieczne jest dokupienie paszy, gdy bilans pasz jest dodatni. Tego typu podejście jest mylące, ponieważ dodatni bilans oznacza, że mamy zapas pasz, co w praktyce nie wymaga ich zakupu. Takie działania mogą prowadzić do zbędnych wydatków, które obciążają budżet gospodarstwa, a także do problemów z przechowywaniem nadwyżek pasz, które mogą ulegać zepsuciu. Inna nieprawidłowa koncepcja dotyczy sprzedaży zwierząt. Jeżeli bilans pasz jest dodatni, nie ma potrzeby, aby wprowadzać zmiany w obsadzie stada, co może prowadzić do obniżenia wydajności produkcji zwierzęcej. Im większa jest liczba zwierząt, tym większa jest produkcja mleka lub mięsa, co z kolei przynosi wyższe przychody. Dlatego decyzja o sprzedaży zwierząt w sytuacji, gdy bilans jest dodatni, jest niewłaściwa. Często błędne rozumienie tych kwestii wynika z braku wiedzy na temat zarządzania paszami i ich wpływu na efektywność ekonomiczną gospodarstwa. Kluczowe jest, aby podejmować decyzje na podstawie analizy rzeczywistych potrzeb żywieniowych stada oraz aktualnej sytuacji rynkowej, a nie na podstawie domysłów czy przekonań. Zachowanie równowagi pomiędzy dostępnością pasz a potrzebami stada jest niezbędne dla zapewnienia zrównoważonej produkcji i optymalizacji kosztów.

Pytanie 28

Jaką strukturę o największej pojemności posiada bydło?

A. ma czepiec.

B. ma trawieniec.

C. posiada księgi.

D. ma żwacz.

Księgi, czepiec i trawieniec to elementy układu pokarmowego bydła, jednak nie pełnią one kluczowej roli w kontekście pojemności. Księgi (ksiega i dwuksięga) to terminy opisujące komory żołądka, które są odpowiedzialne głównie za proces wstępnego trawienia i absorpcji niektórych substancji odżywczych. Ich pojemność jest znacznie mniejsza w porównaniu do żwacza i nie są one przystosowane do zatrzymywania dużej ilości pokarmu. Czepiec, będący również częścią układu pokarmowego, pełni funkcję filtrującą, oddzielając cieczy od stałych resztek pokarmowych, ale nie ma zdolności do magazynowania pokarmu w takim stopniu jak żwacz. Trawieniec, który jest ostatnią komorą układu pokarmowego, odpowiada za dalsze trawienie i absorpcję składników odżywczych, ale ponownie, jego pojemność jest znacznie mniejsza. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji różnych komór żołądka i przypisywanie im podobnych właściwości, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków o ich pojemności. W rzeczywistości żwacz jest unikalny w swojej zdolności do magazynowania i fermentacji pokarmu, co czyni go najistotniejszą częścią układu pokarmowego bydła.

Pytanie 29

Rasa świni przedstawiona ona na ilustracji to

A. puławska.

B. duroc.

C. berkshire.

D. hampshire.

Wybór odpowiedzi innej niż "puławska" może wynikać z błędnych skojarzeń dotyczących wyglądu poszczególnych ras świń. Rasa duroc, na przykład, znana jest z jednolitego, czerwonego umaszczenia, które jest zupełnie inne niż charakterystyczne pasy puławskiej. Z kolei rasa hampshire charakteryzuje się prążkami, ale nie ma wyraźnego czarno-białego wzoru, co może prowadzić do mylnego wrażenia, że jest podobna do puławskiej. Rasa berkshire również ma specyficzne cechy, jednak jej umaszczenie zazwyczaj jest czarne z białymi akcentami, co również nie koresponduje z obrazem puławskiej. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że wszystkie świnie z prążkami muszą być tej samej rasy, co jest nieprawidłowe. Kluczowe w hodowli świń jest rozpoznawanie i zrozumienie różnic w umaszczeniu oraz cechach użytkowych poszczególnych ras. Świadome podejście do wyboru rasy ma ogromne znaczenie w kontekście efektywności produkcji i optymalizacji zasobów w gospodarstwie. Zachowanie bioróżnorodności ras świń, takich jak puławska, jest istotne nie tylko z perspektywy hodowlanej, ale także w kontekście ochrony dziedzictwa genetycznego i zapewnienia odpowiednich standardów jakości w produkcji żywności.

Pytanie 30

Jak długo trwa ciąża u kozy, wyrażone w miesiącach?

A. 4

B. 2

C. 3

D. 5

Ciąża u kozy, znana również jako gestacja, trwa średnio około pięciu miesięcy, co jest zgodne z obserwacjami w hodowli zwierząt. Kozy, podobnie jak wiele innych zwierząt przeżuwających, mają specyficzne cykle reprodukcyjne i czas trwania ciąży, który jest kluczowy dla zarządzania ich hodowlą. W przypadku kóz, jest to istotne, ponieważ pozwala na planowanie odpowiednich działań związanych z porodami, karmieniem i opieką nad młodymi. Wiedza o czasie ciąży jest fundamentalna dla zapewnienia zdrowia zarówno matki, jak i potomstwa. Dobre praktyki w hodowli kóz obejmują monitorowanie zachowań przedporodowych oraz zapewnienie odpowiednich warunków środowiskowych, takich jak komfortowa przestrzeń i dieta bogata w niezbędne składniki odżywcze. Zrozumienie cyklu reprodukcyjnego kóz oraz czas trwania ciąży pozwala hodowcom na lepsze zarządzanie ich stadem oraz optymalizację produkcji mleka czy mięsa, co jest niezwykle ważne w kontekście efektywności ekonomicznej gospodarstw rolnych.

Pytanie 31

W gospodarstwach ulokowanych na OSN konieczne jest magazynowanie nawozów naturalnych przez czas nie krótszy niż

A. 3 miesiące

B. 4 miesiące

C. 5 miesięcy

D. 6 miesięcy

Odpowiedź 3, czyli przechowywanie nawozów naturalnych przez co najmniej 6 miesięcy, jest zgodna z obowiązującymi normami, takie jak dyrektywy unijne dotyczące zarządzania nawozami w gospodarstwach rolnych. Kluczowym celem tego wymogu jest zminimalizowanie ryzyka zanieczyszczenia gleby i wód gruntowych oraz zapewnienie odpowiedniej jakości nawozów. Przechowywanie nawozów przez dłuższy okres pozwala na ich naturalne rozkładanie się, co zwiększa ich efektywność nawożenia i zmniejsza potencjalne emisje gazów cieplarnianych, takich jak amoniak. Przykładem dobrej praktyki jest stosowanie pojemników do przechowywania nawozów, które są dobrze wentylowane i chronione przed deszczem, co zapobiega ich wypłukiwaniu i zanieczyszczaniu środowiska. Długoterminowe przechowywanie nawozów również ułatwia ich późniejsze zastosowanie w odpowiednich warunkach, co jest kluczowe dla zrównoważonego rozwoju rolnictwa i ochrony bioróżnorodności.

Pytanie 32

Aby uniknąć pęknięcia krocza krowy podczas porodu, co należy zrobić?

A. dokładnie ucisnąć dłońmi krocze krowy

B. natłuścić krocze olejem parafinowym

C. ciągnąć cielaka w trakcie skurczów krowy

D. przekłuć omocznię, gdy tylko stanie się widoczna w szparze sromu

Dobra, wybór innych odpowiedzi pokazuje, że może nie do końca rozumiesz, jak to wszystko działa w mechanice porodu bydła i jak unikać uszkodzeń krocza. Ciągnięcie cielaka podczas parcia może wydawać się sensowne, ale w rzeczywistości to zwiększa ryzyko, że krocze się za bardzo rozciągnie i może pęknąć. Tego typu manewr to coś, co powinno się robić tylko w awaryjnych sytuacjach, a nie jako standardowa praktyka. Właśnie mocne uciskanie dłonią krocza jest lepszym rozwiązaniem, bo stabilizuje i wspiera mięśnie. Co do natłuszczenia krocza olejem parafinowym, może to i wygląda korzystnie, ale w praktyce nie wzmacnia struktury krocza, a tylko sprawia, że jest bardziej śliskie, co może prowadzić do większych komplikacji. Przekłucie omoczni jest techniką, którą stosuje się w niektórych sytuacjach, ale to nie jest standardowa praktyka w profilaktyce pęknięcia krocza. Tę metodę z reguły rezerwuje się na sytuacje, gdzie trzeba działać szybko.

Pytanie 33

Ile śruty kukurydzianej należy odważyć do przygotowania 0,5 t mieszanki treściwej, w której udział tej śruty wynosi 15%?

A. 50 kg

B. 150 kg

C. 25 kg

D. 75 kg

Temat proporcji składników w mieszankach bywa mylący, szczególnie jeśli ktoś nie ma na co dzień do czynienia z przeliczaniem mas procentowych na konkretne ilości. Najczęstszy błąd polega na nieprzemyślanym wybieraniu odpowiedzi, które „wydają się realistyczne” lub na myleniu wartości procentowych z kilogramami. Przykładowo, 25 kg śruty to zaledwie 5% z 500 kg, więc to zdecydowanie za mało – zwierzęta nie dostaną odpowiedniej ilości energii i składników odżywczych. Podobny problem z odpowiedzią 50 kg: wygląda rozsądnie, ale to tylko 10% mieszanki, a przecież pytanie wyraźnie mówi o 15%. Z drugiej strony, 150 kg to aż 30% mieszanki, czyli dwa razy więcej niż trzeba – taka liczba wzięła się pewnie z nieprawidłowego przeliczenia proporcji lub pomylenia się w szybkim rachunku. W praktyce takie błędy mogą prowadzić do poważnych konsekwencji: za mało śruty oznacza niedobory energii, za dużo – ryzyko nadwagi czy nieprawidłowego trawienia u zwierząt. Z mojego doświadczenia, sporo osób po prostu nie pamięta, że procent liczony jest zawsze od całości (w tym wypadku 500 kg), a nie od porcji czy innego składnika. W branży paszowej przyjęło się zawsze najpierw policzyć sumę masy mieszanki, potem wyliczyć procent danej komponenty – to naprawdę oszczędza czas i chroni przed kosztownymi pomyłkami. Zachęcam do ćwiczenia takich obliczeń na różnych przykładach, żeby wyrobić sobie dobre nawyki – w przyszłości to się bardzo przydaje.

Pytanie 34

Do jakiej grupy kości należy łopatka?

A. płaskich

B. długich

C. krótkich

D. pneumatycznych

Łopatka, znana również jako łopatka czworoboczna, jest klasyfikowana jako kość płaska. Kości płaskie mają charakterystyczny kształt, który jest szerszy i cieńszy niż inne typy kości. W przypadku łopatki, jej struktura umożliwia efektywną funkcję w obrębie górnych kończyn. Kości płaskie, takie jak łopatka, pełnią kluczowe role w ochronie narządów wewnętrznych oraz jako miejsca przyczepu dla mięśni, co ma ogromne znaczenie w kontekście biomechaniki ciała. Na przykład, mięśnie takie jak mięsień naramienny czy rotator cuff przyczepiają się do łopatki, co pozwala na szeroki zakres ruchu w stawie ramiennym. Poprawna identyfikacja i klasyfikacja kości są niezbędne w medycynie, rehabilitacji oraz w sportach, gdzie wiedza o anatomii wpływa na technikę wykonywania ruchów oraz zapobieganie kontuzjom.

Pytanie 35

W sąsiedztwie której części żołądka wielokomorowego u bydła znajduje się worek osierdziowy i serce?

A. Żwacza.

B. Ksiąg.

C. Czepca.

D. Trawieńca.

W żołądku wielokomorowym bydła łatwo się pogubić, bo każda z jego części pełni inną rolę i leży trochę inaczej względem narządów klatki piersiowej. Często mylące jest przekonanie, że to księgi lub żwacz mogą być najbliżej serca, bo są to najbardziej rozbudowane i zauważalne części tego układu, zwłaszcza u dorosłych krów. Jednak żwacz, będący największym zbiornikiem fermentacyjnym, zajmuje głównie lewą stronę jamy brzusznej i choć rozciąga się w kierunku przepony, nie przylega bezpośrednio do worka osierdziowego. Księgi natomiast, choć leżą bardziej po prawej stronie i biorą udział w resorpcji wody, są oddzielone od serca przez inne struktury i nie mają tak bliskiego kontaktu z osierdziem jak czepiec. Trawieniec, będący odpowiednikiem żołądka prostego u monogastrycznych, umieszczony jest jeszcze dalej, w dolnej części brzucha, bez żadnej relacji z sercem. Błąd myślowy polega najczęściej na prostym założeniu, że największa lub najbardziej „znana” część żołądka musi leżeć najbliżej ważnych narządów. W praktyce standardy diagnostyczne oraz doświadczenie pokazują, że tylko czepiec leży przy przeponie, praktycznie tuż pod sercem. W sytuacjach klinicznych, jak syndrom ciała obcego (hardware disease), to właśnie czepiec stanowi newralgiczny punkt kontaktu między przewodem pokarmowym a układem krążeniowym. Moim zdaniem konieczne jest dobre zrozumienie topografii narządów, bo to klucz do skutecznej diagnostyki i leczenia u bydła. Poprawna lokalizacja czepca względem serca ma ogromne znaczenie w praktyce – nie tylko w przypadku urazów, ale też przy ocenie potencjalnych powikłań po zabiegach weterynaryjnych czy przy ocenie ryzyka rozwoju zapaleń osierdzia.

Pytanie 36

Na podstawie danych zawartych w tabeli oblicz dzienną dawkę mieszanki treściwej dla jednego tucznika.

Parametry 1 kg mieszanki:

Energia metaboliczna – 12,8 MJ

Białko ogólne – 14,8 %

Dzienne zapotrzebowanie tucznika na energię metaboliczną i białko ogólne:

Energia metaboliczna – 28,2 MJ

Białko ogólne – 325 g

A. 2,2 kg

B. 2,5 kg

C. 2,0 kg

D. 3,0 kg

W praktyce ustalania dawki mieszanki treściwej dla tucznika nietrudno o techniczne potknięcia, które prowadzą do zawyżenia lub zaniżenia ilości podawanej paszy. Wiele osób kieruje się uproszczeniami – wybierając okrągłe wartości, uśredniając wyniki lub kierując się intuicją zamiast dokładnej analizy wymagań. Często myli się podejście oparte wyłącznie na procentowej zawartości białka z tym, które uwzględnia zapotrzebowanie energetyczne, zapominając, że to właśnie energia metaboliczna najczęściej decyduje o optymalnej dawce. Przy obliczeniach należy zawsze zestawiać dzienne zapotrzebowanie tucznika zarówno na energię, jak i białko ogólne z tym, ile tych składników zawiera kilogram danej mieszanki. Przykładowo, wybierając odpowiedzi typu 2,0 kg lub 2,5 kg, łatwo pominąć fakt, że nawet drobne niedoszacowanie lub przeszacowanie dawki może skutkować niepełnym pokryciem zapotrzebowania – przy 2,0 kg zabraknie energii (2 x 12,8 = 25,6 MJ, co jest poniżej wymaganych 28,2 MJ), z kolei 2,5 kg daje już 32 MJ, czyli nadmiar (co przy dłuższym stosowaniu jest nieekonomiczne i może prowadzić do otłuszczenia zwierząt). Odpowiedź 3,0 kg to już wyraźne przekroczenie, które w rzeczywistości mogłoby skutkować stratami ekonomicznymi oraz problemami zdrowotnymi zwierząt. Takie pomyłki często wynikają z nieprzeanalizowania obu wymagań jednocześnie – czasem ktoś bierze pod uwagę tylko białko, czasem tylko energię. Tymczasem zgodnie z normami żywieniowymi i branżowymi zaleceniami, trzeba zawsze policzyć, ile mieszanki dostarczy dokładnie tyle energii, ile tucznik potrzebuje, i jednocześnie sprawdzić, czy wtedy nie brakuje białka. Jeśli bowiem braknie któregoś ze składników, cały proces produkcji może być mniej efektywny, a to już przekłada się bezpośrednio na wynik ekonomiczny gospodarstwa. Z mojego punktu widzenia, najczęstszym błędem jest tu przyjmowanie wartości „na oko” lub zaokrąglanie bez sprawdzenia skutków. Dlatego tak ważne jest, by za każdym razem wykonać dokładny rachunek – to podstawa dobrej praktyki w żywieniu trzody.

Pytanie 37

Zespół stawowy obejmujący staw udowo-rzepkowy oraz staw udowo-piszczelowy określa się mianem stawu

A. piszczelowym

B. stępu

C. udowym

D. kolanowym

Staw kolanowy jest połączeniem stawowym składającym się ze stawu udowo-rzepkowego oraz stawu udowo-piszczelowego. Jest to jeden z największych i najbardziej skomplikowanych stawów w ciele ludzkim, odgrywający kluczową rolę w ruchach takich jak chodzenie, bieganie czy skakanie. Staw kolanowy pozwala na różnorodne ruchy, w tym zgięcie, prostowanie oraz niewielką rotację, co czyni go niezwykle funkcjonalnym. W praktyce, zrozumienie anatomii stawu kolanowego jest niezbędne dla fizjoterapeutów oraz trenerów personalnych, którzy pracują z pacjentami lub sportowcami, aby zoptymalizować ich ruchy i zredukować ryzyko kontuzji. Dodatkowo, znajomość biomechaniki stawu kolanowego jest istotna w kontekście rehabilitacji, gdzie celem jest przywrócenie pełnej funkcjonalności po urazach lub operacjach. W przypadku uszkodzeń, takich jak zerwanie więzadeł krzyżowych, rehabilitacja stawu kolanowego staje się kluczowym elementem procesu leczenia, co podkreśla znaczenie właściwej wiedzy na ten temat.

Pytanie 38

Pierwsza pomoc przy ukąszeniu psa przez węża polega na

A. założeniu opaski uciskowej poniżej miejsca ukąszenia i przykładaniu zimnych okładów.

B. założeniu opaski uciskowej powyżej miejsca ukąszenia i przykładaniu zimnych okładów.

C. założeniu opaski uciskowej powyżej miejsca ukąszenia i przykładaniu ciepłych okładów.

D. założeniu opaski uciskowej poniżej miejsca ukąszenia i przykładaniu ciepłych okładów.

Wokół pierwszej pomocy przy ukąszeniu psa przez węża krąży sporo mitów i błędnych przekonań. Często spotyka się zalecenia, żeby opaska uciskowa była zakładana poniżej ukąszenia albo żeby przykładać ciepłe okłady – niestety, takie działania mogą pogorszyć stan psa lub wręcz zwiększyć ryzyko powikłań. Zacznijmy od miejsca założenia opaski: opaska powinna być zakładana powyżej miejsca ukąszenia, czyli bliżej serca, bo wtedy ograniczamy odpływ jadu do centrum organizmu. Założenie jej poniżej miejsca ukąszenia jest nie tylko nieskuteczne, ale może nawet pogorszyć sytuację, bo trucizna i tak dalej rozprzestrzenia się przez układ limfatyczny i krwionośny. Z kolei przykładanie ciepłych okładów zamiast zimnych przyspiesza krążenie w miejscu ukąszenia i powoduje, że jad szybciej przedostaje się do reszty organizmu. To jest typowy błąd myślowy wynikający z przekonania, że ciepło pomaga w leczeniu ran – tutaj jednak działa to odwrotnie. Najlepiej sprawdzają się zimne okłady, bo obkurczają naczynia krwionośne i spowalniają wchłanianie toksyn. Częstym problemem jest też zbyt mocne zaciskanie opaski uciskowej, co może prowadzić do martwicy tkanek – opaska ma lekko uciskać, ale nie zatrzymywać całkowicie przepływu krwi. W praktyce widziałem już kilka przypadków, gdzie przez niewłaściwe udzielenie pierwszej pomocy wąż nie był największym problemem – tylko błędy opiekuna. Warto korzystać z aktualnych wytycznych, sięgać do źródeł weterynaryjnych i mieć świadomość, że szybki transport do lekarza weterynarii jest absolutnie niezbędny. Te podstawowe błędy mogą wynikać ze strachu lub braku praktyki, ale warto je wyeliminować, bo od tego zależy zdrowie i życie zwierzęcia.

Pytanie 39

Wskaż rodzaj paszy używanej w końcowym etapie tuczu gęsi?

A. Siemię lniane

B. Nasiona rzepaku

C. Nasiona bobiku

D. Ziarno owsa

Siemię lniane, nasiona bobiku oraz nasiona rzepaku nie są odpowiednimi paszami do stosowania w ostatnim okresie tuczu gęsi, co wynika z ich ograniczonej wartości energetycznej oraz nieodpowiedniego składu. Siemię lniane jest bogate w tłuszcze, szczególnie kwasy omega-3, co może prowadzić do nadmiernego wzrostu poziomu tłuszczu w organizmach gęsi, a w efekcie do obniżenia jakości mięsa. Tłuszcze te, choć korzystne w umiarkowanej ilości, w przypadku tuczu gęsi mogą powodować problemy zdrowotne oraz zmiany w smakowitości mięsa. Nasiona bobiku, mimo iż są źródłem białka, mogą zawierać substancje antyodżywcze, które ograniczają ich przyswajalność przez ptaki. Z kolei nasiona rzepaku, które są bogate w białko, również mogą prowadzić do problemów, w tym do obniżonej wydajności tuczu, jeżeli nie są prawidłowo przetworzone. Generalnie, stosowanie pasz niskokalorycznych lub zawierających substancje mogące obniżać wartość odżywczą karmy, może prowadzić do nieefektywnego tuczu, a także do zdrowotnych konsekwencji u gęsi. Dlatego w kontekście tuczu gęsi, kluczowym jest zapewnienie odpowiedniego źródła energii, a ziarno owsa spełnia te wymagania najlepiej.

Pytanie 40

Jakie urządzenie jest używane do mierzenia prędkości powietrza w budynkach inwentarskich?

A. higrometr

B. manometr

C. anemometr

D. luksomierz

Higrometr, manometr i luksomierz to urządzenia, które z różnych powodów nie są odpowiednie do pomiaru prędkości przepływu powietrza. Higrometr mierzy wilgotność powietrza, co jest istotnym parametrem, jednak nie dostarcza informacji na temat prędkości przepływu powietrza, co jest kluczowe w kontekście budynków inwentarskich. Z kolei manometr to instrument używany do pomiaru ciśnienia gazów lub cieczy, a jego zastosowanie w pomiarach związanych z przepływem powietrza jest ograniczone. Może on wskazywać na różnice ciśnień w systemach wentylacyjnych, co nie jest tym samym, co bezpośredni pomiar prędkości przepływu. Luksomierz natomiast mierzy natężenie oświetlenia, co również nie ma związku z przepływem powietrza. Typowym błędem myślowym jest utożsamianie różnych rodzajów pomiarów z ich funkcjami. W kontekście zarządzania powietrzem w budynkach inwentarskich, kluczowe jest zrozumienie, że każdy z tych przyrządów ma swoją specyfikę i zastosowanie, ale żaden z wymienionych nie jest przeznaczony do pomiaru prędkości przepływu powietrza, co czyni anemometr jedynym właściwym wyborem.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej