Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik programista
  • Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
  • Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 17:01
  • Data zakończenia: 17 grudnia 2025 17:19

Egzamin zdany!

Wynik: 38/40 punktów (95,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Który z poniższych aspektów najdokładniej określa cel realizacji projektu?

A. Określenie problemu i metody jego rozwiązania
B. Ocena postępów w czasie realizacji projektu
C. Stworzenie harmonogramu działań
D. Zidentyfikowanie technologii, które mogą być zastosowane
Określenie problemu i sposobu jego rozwiązania to fundamentalny cel każdego projektu. Bez jasno zdefiniowanego problemu i sprecyzowanej metody jego rozwiązania, projekt może stać się chaotyczny i nieefektywny. Precyzyjna analiza problemu pozwala na wyznaczenie celów, które prowadzą do stworzenia wartościowego produktu lub usługi. Dzięki temu zespół może skupić się na kluczowych zadaniach i efektywnie zarządzać zasobami. Określenie problemu to pierwszy krok w metodykach Agile i Waterfall, który warunkuje sukces całego przedsięwzięcia.

Pytanie 2

W sekcji, która odpowiada za obsługę wyjątku wygenerowanego przez aplikację, należy to zdefiniować

A. finally
B. throw
C. try
D. catch
Wiele osób myli poszczególne sekcje obsługi wyjątków, co jest całkiem zrozumiałe, bo składnia bywa myląca, zwłaszcza na początku nauki. Sekcja finally jest często używana do sprzątania po operacjach, które mogą zgłaszać wyjątki, takich jak zamykanie plików czy połączeń sieciowych, ale nie służy do przechwytywania wyjątków – jej kod wykonuje się zawsze, niezależnie od tego, czy wyjątek wystąpił, czy nie. To taka gwarancja, że 'posprzątasz' po swojej operacji. Słowo throw natomiast wykorzystuje się do generowania własnych wyjątków – służy do 'wyrzucenia' wyjątku, a nie do jego obsługi. Czasami to dobre rozwiązanie, jak chcesz np. zakomunikować, że coś poszło nie tak w Twojej własnej logice, ale tym nie przechwycisz wyjątku. Try z kolei to miejsce, gdzie umieszczasz kod, który potencjalnie może rzucić wyjątek – stanowi on początek bloku obsługi wyjątków, ale sam nie przechwytuje, tylko wskazuje, co trzeba monitorować. Programiści czasami błędnie zakładają, że try automatycznie coś obsługuje, ale to tak nie działa – bez catch nie przechwycisz ani jednego wyjątku. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęstszy błąd to mylenie throw z catch, bo oba występują w kontekście wyjątków, ale ich rola jest zupełnie inna. Throw inicjuje wyjątek, catch go przechwytuje. W dobrych praktykach branżowych jednoznacznie się podkreśla, że sekcję catch stosuje się do obsługi i reagowania na wyjątki, a try i finally to tylko części tej układanki. Takie rozróżnienie pomaga potem pisać bardziej przewidywalny i stabilny kod, a to według mnie w pracy programisty bywa kluczowe.

Pytanie 3

Jaką jednostkę zaleca się stosować przy projektowaniu interfejsu aplikacji?

A. px
B. pt
C. mm
D. dp
No i właśnie, dp (density-independent pixels) to taki trochę złoty standard przy projektowaniu interfejsów na Androida. W praktyce chodzi o to, żeby elementy UI wyglądały podobnie na różnych urządzeniach – niezależnie czy ktoś ma ekran gęsty jak sito, czy telefon z bardzo dużymi pikselami. Używanie dp pozwala unikać sytuacji, gdzie tekst albo przyciski na jednym urządzeniu są czytelne i wygodne w obsłudze, a na innym są mikroskopijne lub przeciwnie – przesadnie wielkie. Oczywiście, wszystko to wynika z tego, że piksele na różnych ekranach mają inną fizyczną wielkość – tzw. density. Stosując dp, projektanci mogą być pewni, że rozmiary będą proporcjonalnie takie same niezależnie od sprzętu. Sam system Android automatycznie przelicza dp na odpowiednią liczbę pikseli na danym urządzeniu. To bardzo wygodne! Moim zdaniem każdy, kto zaczyna projektować aplikacje mobilne, powinien od razu przyzwyczajać się do pracy z dp, bo to po prostu ułatwia życie i ogranicza potem poprawki. To też zgodne z oficjalnymi wytycznymi Google – praktycznie każda dokumentacja do Material Design kładzie na to nacisk. Warto jeszcze pamiętać, że inne jednostki jak px, pt czy mm mogą się sprawdzić w wyjątkowych sytuacjach, ale raczej tylko wtedy, gdy faktycznie zależy nam na absolutnych rozmiarach – a to w UI mobilnym prawie się nie zdarza.

Pytanie 4

Jakie stwierdzenie najlepiej tłumaczy cel podziału programu na funkcje (metody)?

A. Ułatwia proces debugowania oraz ponowne wykorzystanie fragmentów kodu
B. Umożliwia skrócenie kodu przez eliminację wszelkich komentarzy
C. Eliminuje potrzebę korzystania ze zmiennych globalnych
D. Gwarantuje automatyczną kompilację programu
Dzielenie programu na funkcje (lub metody) jest jedną z kluczowych zasad programowania strukturalnego i obiektowego. Funkcje pozwalają na podzielenie dużych bloków kodu na mniejsze, łatwiejsze do zarządzania i ponownego wykorzystania fragmenty. Dzięki temu kod jest bardziej czytelny, zrozumiały i łatwiejszy do testowania. Ułatwia to także proces debugowania, ponieważ błędy można izolować w konkretnych funkcjach, zamiast przeszukiwać cały program. Ponadto funkcje umożliwiają wielokrotne używanie tego samego fragmentu kodu, co zwiększa efektywność i eliminuje konieczność powielania kodu, zmniejszając ryzyko błędów.

Pytanie 5

Która metoda w obrębie klasy jest uruchamiana automatycznie podczas tworzenia kopii obiektu?

A. Destruktor
B. Metoda statyczna
C. Metoda zaprzyjaźniona
D. Konstruktor kopiujący
Konstruktor kopiujący to taka specyficzna metoda w klasie, która działa, kiedy robimy nowy obiekt jako kopię już istniejącego. Dzięki temu możemy skopiować wartości pól z jednego obiektu do drugiego. To naprawdę ważne, zwłaszcza gdy mówimy o zarządzaniu pamięcią. Na przykład w C++ może to wyglądać tak: `Samochod(const Samochod &inny) { marka = inny.marka; przebieg = inny.przebieg; }`. Konstruktor kopiujący ma na celu uniknięcie problemów związanych z tzw. płytkim kopiowaniem, co może prowadzić do różnych błędów, jak wielokrotne zwolnienie tej samej pamięci. Generalnie mówiąc, jest to kluczowy mechanizm, który pomaga utrzymać bezpieczeństwo i poprawność działania naszej aplikacji.

Pytanie 6

Na schemacie widoczny jest fragment diagramu blokowego pewnego algorytmu. Ile razy zostanie zweryfikowany warunek n<7?

Ilustracja do pytania
A. 7
B. 5
C. 6
D. 8
Wartość 8 pokazuje, że chyba źle zrozumiałeś, jak działa liczba iteracji. Pojawiły się dodatkowe porównania, które nie powinny się zdarzyć w pętli. A wynik 5 może być przez to, że pętla zakończyła się za szybko, albo myślałeś, że zmienna zaczyna się z innej wartości. Z kolei 7 to już za dużo iteracji, co nie pasuje do standardowego działania pętli warunkowej.

Pytanie 7

Jakiego kodu dotyczy treść wygenerowana w trakcie działania programu Java?

Ilustracja do pytania
A. Kodu 3
B. Kodu 1
C. Kodu 2
D. Kodu 4
W przypadku kodu 4 mamy do czynienia z operatorem modulo zastosowanym na zmiennych x i y. Wiąże się to z próbą podziału przez zero co w języku Java skutkuje wygenerowaniem wyjątku java.lang.ArithmeticException. Przykładowo jeśli y wynosi zero to operacja x % y jest niedozwolona i spowoduje wyjątek. Rozumienie jak bezpiecznie wykonywać operacje arytmetyczne w Javie jest kluczowe dla unikania takich błędów. Zgodnie z dobrymi praktykami należy zawsze sprawdzać wartości zmiennych przed wykonaniem operacji matematycznych które mogą prowadzić do błędów wykonania programu. Ważne jest aby stosować techniki obsługi wyjątków try-catch które pozwalają na przechwycenie i odpowiednie zarządzanie błędami. Używanie odpowiednich testów jednostkowych może pomóc w wcześniejszym wykryciu takich problemów co jest standardem w branży programistycznej. Zrozumienie obsługi błędów w programowaniu pozwala na tworzenie bardziej niezawodnych i odpornych na błędy aplikacji co jest istotnym aspektem pracy profesjonalnego programisty.

Pytanie 8

Jakie zadanie wykonuje debugger?

A. Przekładanie kodu źródłowego na język maszynowy
B. Generowanie pliku wykonywalnego programu
C. Umożliwianie analizy działania programu krok po kroku
D. Identyfikowanie błędów składniowych podczas kompilacji
Debugger umożliwia analizę działania programu krok po kroku, co jest kluczowe dla wykrywania i usuwania błędów logicznych oraz programistycznych. Debugowanie pozwala na śledzenie wartości zmiennych w czasie rzeczywistym, analizowanie przepływu programu i zatrzymywanie go w określonych punktach (breakpoints). Dzięki temu programista może znaleźć i naprawić błędy przed finalnym wdrożeniem aplikacji. Debuggery są nieodłącznym elementem środowisk IDE (Integrated Development Environment), takich jak Visual Studio, PyCharm czy Eclipse, i stanowią fundamentalne narzędzie w procesie programowania.

Pytanie 9

Który z etapów umożliwia zwiększenie efektywności aplikacji przed jej wydaniem?

A. Optymalizacja kodu
B. Dodawanie komentarzy do kodu
C. Testowanie jednostkowe
D. Tworzenie interfejsu graficznego
Optymalizacja kodu to kluczowy etap poprawy wydajności aplikacji przed jej publikacją. Polega na eliminacji zbędnych operacji, poprawie algorytmów oraz minimalizacji użycia zasobów, co pozwala na szybsze działanie aplikacji i zmniejszenie jej zapotrzebowania na pamięć. Optymalizacja kodu obejmuje również refaktoryzację, czyli przekształcenie kodu w bardziej czytelną i efektywną formę bez zmiany jego funkcjonalności. Dzięki optymalizacji aplikacje działają płynniej, szybciej się ładują i oferują lepsze doświadczenie użytkownika, co ma kluczowe znaczenie dla SEO oraz pozycjonowania aplikacji w wyszukiwarkach. Dodatkowo, zoptymalizowany kod jest łatwiejszy w utrzymaniu i rozwijaniu, co przekłada się na długoterminowe korzyści dla zespołu deweloperskiego.

Pytanie 10

Co to jest Webpack?

A. Framework JavaScript do tworzenia aplikacji mobilnych
B. Biblioteka do testowania kodu JavaScript
C. System zarządzania bazami danych dla aplikacji Node.js
D. Narzędzie do budowania modułów i zarządzania zależnościami w aplikacjach JavaScript
Webpack to zaawansowane narzędzie do budowania modułów, które znacząco ułatwia zarządzanie zależnościami w aplikacjach JavaScript. Umożliwia on zorganizowane łączenie różnych zasobów, takich jak skrypty JavaScript, style CSS, obrazy i inne pliki, w jeden lub kilka plików wyjściowych. Dzięki temu programiści mogą zoptymalizować czas ładowania aplikacji, minimalizując rozmiar plików i eliminując zbędne zapytania do serwera. Przykładowo, korzystając z Webpacka, można skonfigurować automatyczną kompresję kodu i zastosowanie technik takich jak kod dzielony (code splitting), co znacząco podnosi wydajność aplikacji. Dodatkowo, Webpack wspiera różne wtyczki i loadery, co pozwala na łatwą integrację z narzędziami do kompilacji, takimi jak Babel, umożliwiający użycie nowoczesnych funkcji JavaScript, które mogą nie być jeszcze wspierane przez wszystkie przeglądarki. Standardy branżowe kładą duży nacisk na efektywność i utrzymywalność kodu, a Webpack, będąc częścią ekosystemu JavaScript, skutecznie wspiera te zasady.

Pytanie 11

Jakie znaczenie ma polimorfizm w programowaniu obiektowym?

A. Dzieli program na klasy oraz obiekty
B. Umożliwia jednej metodzie działać w różnorodny sposób w zależności od klasy, do której należy
C. Pozwala na tworzenie obiektów z wielu różnych klas równocześnie
D. Ogranicza dostęp do atrybutów klasy
Polimorfizm to zdolność obiektów do używania tej samej metody lub interfejsu, ale z różnymi implementacjami, w zależności od klasy obiektu. Dzięki polimorfizmowi można wywołać metodę `obiekt.wyswietl()`, która zachowuje się inaczej w klasie `Samochod` i inaczej w klasie `Motocykl`, mimo że nazwa metody pozostaje taka sama. Polimorfizm ułatwia rozbudowę aplikacji, ponieważ nowe klasy mogą być dodawane bez modyfikacji istniejącego kodu, co zwiększa elastyczność i rozszerzalność programu. Jest to jedna z najważniejszych zasad programowania obiektowego, obok dziedziczenia i hermetyzacji.

Pytanie 12

Jakie działania można podjąć, aby uniknąć pogorszenia wzroku podczas korzystania z komputera?

A. Korzytać ze słuchawek tłumiących dźwięki
B. Stosować ergonomiczne podkładki pod ręce
C. Zachować stałą temperaturę w biurze
D. Używać filtrów przeciwodblaskowych na ekranie
Stosowanie filtrów przeciwodblaskowych na monitorze to skuteczny sposób na zapobieganie pogorszeniu wzroku podczas pracy przy komputerze. Filtry te redukują odbicia światła, zmniejszając zmęczenie oczu i poprawiając komfort pracy. Długotrwała praca przy komputerze bez odpowiedniej ochrony może prowadzić do zespołu suchego oka, bólu głowy i problemów z widzeniem. Filtry przeciwodblaskowe to prosty, ale bardzo efektywny sposób na poprawę ergonomii stanowiska pracy. W połączeniu z odpowiednim ustawieniem monitora, regularnymi przerwami oraz ćwiczeniami wzrokowymi, pomagają one w utrzymaniu zdrowia oczu.

Pytanie 13

Jakie są cechy testów interfejsu?

A. Sprawdzają prawidłowość pracy elementów graficznych oraz interakcji użytkownika z aplikacją
B. Ulepszają kod aplikacji
C. Weryfikują zgodność aplikacji z przepisami prawnymi
D. Analizują wydajność aplikacji w czasie rzeczywistym
Testy interfejsu, znane też jako testy GUI (Graphical User Interface), są niesamowicie istotne w codziennej pracy programisty, zwłaszcza jeśli chodzi o aplikacje z graficznym interfejsem użytkownika. Ich głównym celem jest sprawdzanie, czy wszystkie elementy graficzne, takie jak przyciski, pola tekstowe czy menu działają zgodnie z założeniami oraz czy użytkownik może wchodzić z nimi w interakcję w przewidywany sposób. W praktyce zdarza się, że najwięcej błędów wychodzi właśnie na tym etapie – na przykład, kliknięcie w przycisk nie wywołuje żadnej akcji, albo okna dialogowe są nieczytelne. Moim zdaniem regularne wykonywanie takich testów (często automatycznych przy użyciu narzędzi typu Selenium, Cypress czy Playwright) pozwala wykrywać drobne usterki zanim trafią do rąk klienta, co jest zgodne z dobrymi praktykami Continuous Integration. Często też testy te są weryfikowane pod kątem responsywności, dostępności (WCAG) czy kompatybilności z różnymi przeglądarkami. Z mojego doświadczenia to właśnie testy interfejsu najbardziej pomagają w budowaniu pozytywnych doświadczeń użytkowników, bo pomagają wychwycić nieintuicyjne zachowania aplikacji, które ciężko zauważyć samym kodem. Warto więc o nich pamiętać, bo nawet najlepsza logika aplikacji nie obroni się, gdy UI nie działa poprawnie.

Pytanie 14

Który z wymienionych procesów NIE jest częścią etapu kompilacji?

A. Analiza działania programu w czasie rzeczywistym
B. Weryfikacja błędów składniowych
C. Tłumaczenie kodu źródłowego na język maszynowy
D. Optymalizacja kodu
Analiza działania programu w czasie rzeczywistym nie należy do etapu kompilacji, lecz do etapu wykonywania programu. Kompilacja obejmuje tłumaczenie kodu źródłowego na język maszynowy, optymalizację kodu i weryfikację błędów składniowych. Analiza w czasie rzeczywistym to rola debuggera, który działa na uruchomionym programie i umożliwia śledzenie jego działania krok po kroku.

Pytanie 15

W zaprezentowanym wideo przedstawiono narzędzie do tworzenia interfejsu użytkownika, dla którego automatycznie generuje się

A. obsługa wciśniętego przycisku
B. kod XML
C. obsługa przycisku ekranu dotykowego
D. kod Java
Kod XML jest obecnie najczęściej stosowanym formatem do definiowania wyglądu interfejsów użytkownika w takich narzędziach jak Android Studio czy różnego rodzaju designery graficzne. Kiedy projektujesz layout aplikacji mobilnej albo desktopowej, duża część nowoczesnych narzędzi tworzy właśnie pliki XML, które następnie są interpretowane przez system w czasie uruchamiania aplikacji. Ułatwia to rozdzielenie logiki aplikacji od jej prezentacji, co wydaje się fundamentalne przy większych projektach. Moim zdaniem takie podejście daje ogromne korzyści – można łatwo modyfikować wygląd bez dotykania kodu źródłowego. W praktyce, jeśli używasz np. Android Studio, zbudujesz interfejs przeciągając przyciski czy pola tekstowe, a pod spodem dostaniesz czytelny plik XML. To przyspiesza pracę, zwiększa czytelność projektu i pozwala na późniejsze automatyczne generowanie dokumentacji albo testów interfejsu. Takie standardy są rekomendowane nie tylko przez Google, ale też szeroko stosowane w innych środowiskach, jak chociażby XAML w Microsoft czy FXML w JavaFX. Przezroczystość działania tych narzędzi sprawia, że łatwiej jest pracować zespołowo, bo każdy może szybko zorientować się w strukturze UI patrząc na XML-a. Samo generowanie kodu XML przez narzędzia graficzne to duży krok w kierunku lepszej organizacji pracy i zgodności ze współczesnymi praktykami branżowymi.

Pytanie 16

Które narzędzie najlepiej nadaje się do analizy wydajności aplikacji JavaScript?

A. Webpack
B. Chrome DevTools Performance
C. npm
D. Babel
Chrome DevTools Performance to potężne narzędzie, które jest integralną częścią przeglądarki Google Chrome i służy do analizy wydajności aplikacji JavaScript. Dzięki niemu możemy monitorować czas ładowania, identyfikować wąskie gardła w kodzie oraz analizować, jak różne elementy strony wpływają na ogólną wydajność. Narzędzie to umożliwia nagrywanie sesji wydajności, co pozwala na szczegółowe zbadanie, jak różne operacje wpływają na czas odpowiedzi aplikacji. Przykładowo, możemy użyć DevTools do analizy, które skrypty zajmują najwięcej czasu lub które zadania blokują wątek główny, co jest kluczowe dla zapewnienia płynności interfejsu użytkownika. Dodatkowo, narzędzie to oferuje różne metryki, takie jak FPS (frames per second), co jest niezbędne do oceny płynności animacji. Warto również podkreślić, że DevTools jest zgodne z najlepszymi praktykami branżowymi, a jego umiejętne wykorzystanie może znacząco poprawić jakość aplikacji.

Pytanie 17

Co to jest garbage collection w programowaniu?

A. Proces usuwania nieużywanych elementów z interfejsu użytkownika
B. Technika optymalizacji algorytmów sortowania danych
C. Metoda kompresji danych w bazach SQL
D. Automatyczne zarządzanie pamięcią, które zwalnia pamięć zajmowaną przez nieużywane obiekty
Garbage collection (GC) to kluczowy proces w wielu językach programowania, takich jak Java, C# czy Python, odpowiedzialny za automatyczne zarządzanie pamięcią. Dzięki mechanizmowi GC możliwe jest wykrywanie oraz zwalnianie pamięci zajmowanej przez obiekty, które nie są już używane w aplikacji. W praktyce oznacza to, że programista nie musi ręcznie zarządzać cyklem życia obiektów, co minimalizuje ryzyko wycieków pamięci i poprawia stabilność aplikacji. Mechanizm ten działa zazwyczaj w tle, analizując dostępność obiektów w pamięci oraz ich referencje. Przykładem zastosowania GC jest optymalizacja pamięci w aplikacjach serwerowych, gdzie długotrwałe działanie i efektywne zarządzanie zasobami są krytyczne. Użycie garbage collection zgodnie z dobrymi praktykami pozwala na pisanie bardziej przejrzystego i łatwiejszego w utrzymaniu kodu, co jest szczególnie ważne w projektach realizowanych w zespołach. Warto również wspomnieć, że różne implementacje GC (np. generacyjne kolekcje, inkrementalne zbieranie śmieci) mają różne podejścia do zarządzania pamięcią, co może wpływać na wydajność aplikacji.

Pytanie 18

W zaprezentowanym kodzie stworzono abstrakcyjną klasę figura oraz klasę prostokąta, która dziedziczy po niej, zawierającą zdefiniowane pola i konstruktory. Wskaż minimalną wersję implementacji sekcji /* metody klasy */ dla klasy Prostokat:

abstract class Figura
{
    abstract double Pole();
    abstract double Obwod();
}

public class Prostokat extends Figura
{
    private double a;
    private double b;

    ... /* Konstruktory */
    ... /* Metody klasy */
}
AB
public double Pole() {
    return a * b;
}

public double Obwod() {
    return 2*a + 2*b;
}
public double Pole() {
    return a * b;
}
CD
public double LiczPole()
{
    return a * b;
}

public double LiczObwod()
{
    return 2*a + 2*b;
}
abstract double Pole()
{
    return a * b;
}

abstract double LiczObwod()
A. A
B. D
C. B
D. C
W tej sytuacji odpowiedź A to zdecydowanie najlepszy wybór. Dlaczego? Klasa Prostokat dziedziczy po abstrakcyjnej Figurze, która wymusza zaimplementowanie dwóch metod abstrakcyjnych: Pole() oraz Obwod(). W Javie (bo składnia sugeruje właśnie ją), jeżeli klasa nie zaimplementuje wszystkich metod abstrakcyjnych odziedziczonych po klasie abstrakcyjnej, sama musi być oznaczona jako abstract, a tu przecież Prostokat ma być konkretną klasą. Wersja A pokazuje dokładnie te dwie metody, z odpowiednimi nazwami, typami zwracanymi i poprawną logiką obliczeń: pole prostokąta to a * b, a obwód to 2*a + 2*b. Taki sposób pisania jest zgodny ze sztuką programowania obiektowego – spełniamy wymagania kontraktu narzuconego przez klasę bazową, implementujemy tylko to, co jest wymagane i w taki sposób, by użytkownik klasy mógł od razu wykorzystywać instancję Prostokata do obliczeń. Takie podejście bardzo ułatwia późniejsze rozbudowywanie projektu i współpracę z innymi programistami, bo każdy od razu wie, że Pole() i Obwod() są częścią wspólnego interfejsu wszystkich Figur. Moim zdaniem, w realnych projektach często się z czymś takim spotyka – jeśli tylko mamy dziedziczenie po klasie abstrakcyjnej, zawsze trzeba pamiętać o tych narzuconych metodach. Warto też zauważyć, że brak zbędnych dodatków – np. nadmiarowych metod czy zmienionych nazw – minimalizuje szansę na pomyłki i nieporozumienia w zespole. Tak w praktyce robi się solidną, czytelną bazę pod hierarchię figur geometrycznych.

Pytanie 19

Które z wymienionych stwierdzeń najtrafniej charakteryzuje klasę dziedziczącą?

A. Klasa, która nie może posiadać konstruktorów ani destruktorów
B. Klasa, która wykorzystuje pola i metody innej klasy bez ich ponownej definicji
C. Klasa, która umożliwia wielokrotne dziedziczenie pól prywatnych
D. Klasa, która dzieli swoje pola z klasami zaprzyjaźnionymi
Dziedziczenie w programowaniu obiektowym pozwala na tworzenie nowych klas na podstawie istniejących. Klasa dziedziczona (klasa pochodna) automatycznie uzyskuje dostęp do publicznych i chronionych pól oraz metod klasy bazowej, co eliminuje potrzebę ich ponownego definiowania. Dzięki dziedziczeniu można rozszerzać funkcjonalność istniejących klas, co prowadzi do bardziej efektywnego i modułowego kodu. Przykładem może być klasa 'Pojazd', po której dziedziczy klasa 'Samochód', zachowując wszystkie właściwości pojazdu i dodając specyficzne dla samochodu metody lub pola.

Pytanie 20

Kod przedstawiony w języku XML/XAML określa:

<Switch
    android:id = "@+id/switch1"
    android:layout_width = "wrap_content"
    android:layout_height = "wrap_content"
    android:background = "#00ffff"
    android:text = "Switch"
    tools:layout_editor_absoluteX = "176dp"
    tools:layout_editor_absoluteY = "389dp" />
A. suwak
B. listę rozwijaną
C. przełącznik
D. stepper
Kod przedstawiony w pytaniu to klasyczny przykład wykorzystania komponentu Switch w Androidzie. Switch, jak sama nazwa wskazuje, służy do przełączania między dwoma stanami — najczęściej włącz/wyłącz, aktywne/nieaktywne. Z punktu widzenia interfejsów mobilnych, przełącznik bardzo często znajduje zastosowanie w ustawieniach aplikacji, np. do szybkiego włączania trybu ciemnego, aktywacji powiadomień czy zezwalania na lokalizację. Ten konkretny xml zawiera podstawowe atrybuty, jak android:id, layout_width, layout_height oraz background, czyli kolor tła, co od razu sugeruje, że nie jest to np. dropdown czy suwak. Co ciekawe, Switch różni się od CheckBoxa tym, że wizualnie lepiej komunikuje zmianę trybu (przesuwający się znacznik), co moim zdaniem zwiększa użyteczność, szczególnie jeśli użytkownik ma szybko zrozumieć, co ustawia. Standardy Material Design wręcz zalecają stosowanie Switch do kontrolowania pojedynczych ustawień, bo jest to bardziej czytelne niż inne widgety. Warto pamiętać, że Switch ma różne warianty i można go rozbudować o obsługę zdarzeń onCheckedChangeListener w kodzie Java albo Kotlin, przez co staje się bardzo elastyczny. Odpowiedź przełącznik jest więc zgodna ze wszystkimi cechami tej kontrolki i jej zastosowaniami w praktyce.

Pytanie 21

Który z wymienionych składników jest charakterystyczny dla środowiska IDE przeznaczonego do tworzenia aplikacji mobilnych?

A. Edytor graficzny, narzędzia analityczne, klient FTP
B. Kompilator, debugger, emulator urządzenia mobilnego
C. Edytor tekstowy, przeglądarka internetowa, system kontroli wersji
D. Narzędzia do analizy danych, serwer webowy, przeglądarka internetowa
Kompilator, debugger i emulator urządzenia mobilnego to podstawowe narzędzia w każdym środowisku IDE przeznaczonym do tworzenia aplikacji mobilnych. Kompilator jest odpowiedzialny za przekształcenie kodu źródłowego na plik wykonywalny, co pozwala na uruchomienie aplikacji na urządzeniu. Debugger umożliwia wykrywanie i eliminowanie błędów, co jest kluczowe dla prawidłowego działania aplikacji. Emulator pozwala na symulowanie działania aplikacji na różnych urządzeniach i systemach, co ułatwia testowanie bez potrzeby fizycznego dostępu do wielu modeli telefonów czy tabletów. Taki zestaw narzędzi jest standardem w Android Studio, XCode oraz Visual Studio, co umożliwia pełen cykl tworzenia aplikacji mobilnych – od kodowania, przez testowanie, aż po wdrażanie.

Pytanie 22

Jakie środowisko deweloperskie jest najczęściej wykorzystywane do budowy aplikacji na platformę Android?

A. Android Studio
B. XCode
C. PyCharm
D. Visual Studio
Android Studio to oficjalne środowisko programistyczne (IDE) do tworzenia aplikacji na system Android. Zostało opracowane przez Google i zapewnia pełne wsparcie dla języków takich jak Java, Kotlin oraz C++. Android Studio oferuje narzędzia do projektowania interfejsu użytkownika (UI), emulatory urządzeń, a także debugger i profiler, które pozwalają na testowanie i optymalizację aplikacji. IDE to jest zintegrowane z Android SDK, co ułatwia dostęp do API systemu Android oraz narzędzi takich jak ADB (Android Debug Bridge). Android Studio to kluczowe narzędzie dla deweloperów mobilnych, umożliwiające szybkie wdrażanie aplikacji na różne urządzenia oraz publikację w Google Play Store.

Pytanie 23

Przedstawiono funkcjonalnie równoważne fragmenty kodu aplikacji Angular oraz React.js.

Angular
submit(f) {
    console.log(f.value); 
}
<form #f="ngForm" (ngSubmit)="submit(f)">
    <input ngModel name="tytul" type="text" id="tytul">
    <button>Dodaj</button>
</form>
React
handleSubmit = e => {
    e.preventDefault();
    console.log('tytul: ' + e.currentTarget.tytul.value);
};
render() {
    return (
        <div>
            <form onSubmit={this.handleSubmit}>
                <input type="text" id="tytul" />
                <button>Dodaj</button>
            </form>
        </div>
    );
}
A. obsługę zdarzenia przesłania formularza
B. wyświetlanie w konsoli przeglądarki danych pobranych z pól formularza w czasie rzeczywistym, gdy użytkownik je wypełnia
C. funkcję, która wypełnia dane w formularzu podczas jego inicjalizacji
D. funkcję, która zapisuje do zmiennych f lub e dane z pola <input> formularza
Oba fragmenty kodu, zarówno w Angularze jak i React.js, pokazują obsługę zdarzenia zatwierdzenia formularza. W Angularze zdarzenie submit jest obsługiwane poprzez przypisanie funkcji submit do atrybutu ngSubmit. Ta funkcja otrzymuje jako argument obiekt formularza, a następnie wypisuje jego wartość w konsoli za pomocą f.value. Jest to zgodne z dobrymi praktykami Angulara, gdzie korzysta się z dwukierunkowego wiązania danych i obiektu formularza do zarządzania danymi wejściowymi. W przypadku React.js funkcja handleSubmit jest przypisywana do zdarzenia onSubmit formularza. W tej funkcji nie tylko logujemy dane wejściowe, ale również używamy e.preventDefault(), aby zapobiec domyślnemu działaniu formularza, co jest standardową praktyką w React.js, gdzie zarządzamy stanem komponentów samodzielnie. W obu przypadkach kluczową czynnością jest reakcja na zdarzenie wysłania formularza, co pozwala na dalsze przetwarzanie danych wejściowych, walidację lub wysyłanie ich do serwera.

Pytanie 24

Na jakim etapie cyklu życia projektu tworzony jest szczegółowy opis wymagań funkcjonalnych oraz niefunkcjonalnych?

A. Weryfikacja
B. Wdrożenie
C. Planowanie
D. Analiza
Etap analizy to kluczowy moment w cyklu życia projektu, gdy powstaje szczegółowy opis wymagań funkcjonalnych i niefunkcjonalnych. W praktyce, właśnie wtedy zbierane są wszelkie informacje od interesariuszy – klient opowiada, czego oczekuje, a zespół projektowy zadaje mnóstwo pytań, by naprawdę zrozumieć potrzeby. Moim zdaniem to najważniejsza faza, bo jeśli coś pójdzie nie tak na tym etapie, to cała reszta projektu może się sypnąć. Analiza wymagań to nie tylko spisanie kilku zdań – tu trzeba dokładnie określić, co system ma robić (czyli funkcjonalności, np. użytkownik może dodać produkt do koszyka), oraz jakie ma mieć cechy pozafunkcjonalne, jak wydajność czy bezpieczeństwo. Dobre praktyki, jak np. BABOK czy normy ISO/IEC 29148, podkreślają, że precyzyjna analiza wymagań pozwala uniknąć kosztownych poprawek na późniejszych etapach. W rzeczywistych projektach IT korzysta się często z narzędzi typu diagramy przypadków użycia, user stories albo specyfikacje wymagań – wszystko po to, żeby nie było niejasności. Uczciwie powiem, że im więcej czasu i uwagi poświęci się na analizę, tym mniej niespodzianek pojawi się dalej. Warto to mieć na uwadze.

Pytanie 25

Które z poniższych nie jest systemem kontroli wersji?

A. Mercurial
B. Git
C. SVN
D. MongoDB
MongoDB jest systemem zarządzania bazami danych, który nie jest systemem kontroli wersji. Jego głównym celem jest przechowywanie i zarządzanie danymi w formacie dokumentów, co czyni go idealnym rozwiązaniem w aplikacjach wymagających elastyczności w strukturze danych. W odróżnieniu od systemów kontroli wersji, takich jak Git, SVN czy Mercurial, MongoDB nie śledzi zmian w kodzie źródłowym, a zamiast tego skupia się na operacjach na danych. W praktyce, MongoDB znajduje zastosowanie w projektach, gdzie wymagana jest szybka iteracja i przetwarzanie dużych zbiorów danych, takich jak aplikacje mobilne, platformy e-commerce czy analizy danych. Dobre praktyki wskazują, że przy budowie nowoczesnych aplikacji warto korzystać z rozwiązań NoSQL, takich jak MongoDB, w połączeniu z systemami kontroli wersji, aby efektywnie zarządzać zarówno kodem, jak i danymi.

Pytanie 26

Jakie jest najważniejsze właściwość algorytmów szyfrowania symetrycznego?

A. Szyfrowanie wyłącznie tekstowych plików
B. Zastosowanie odmiennych kluczy do szyfrowania i deszyfrowania
C. Zastosowanie identycznego klucza do szyfrowania oraz deszyfrowania
D. Funkcjonowanie bez użycia klucza
Algorytmy szyfrowania symetrycznego to takie, które używają tego samego klucza do szyfrowania i deszyfrowania danych. To jedna z najstarszych metod i, co ważne, bardzo często stosowanych, bo działa dość szybko i nie wymaga wielkich zasobów. Przykłady, które na pewno słyszałeś, to AES i DES. Symetryki są super w komunikacji sieciowej, przy przechowywaniu danych, a także w różnych protokołach bezpieczeństwa. Fajnie, że są szybkie, ale z drugiej strony trzeba pamiętać o tym, żeby klucz był bezpiecznie przechowywany, bo to może stanowić nie lada problem.

Pytanie 27

Jakie z wymienionych czynności można zrealizować przy pomocy składnika statycznego danej klasy?

A. Tworzenie prywatnych kopii pól dla każdej instancji
B. Umożliwienie dzielenia pól klasy pomiędzy zaprzyjaźnione klasy
C. Zachowanie wartości wspólnych dla wszystkich instancji klasy
D. Wywołanie destruktora klasy bez jej usuwania
Składnik statyczny klasy przechowuje wartości wspólne dla wszystkich instancji danej klasy. Oznacza to, że niezależnie od liczby utworzonych obiektów, istnieje tylko jedna kopia składowej statycznej, która jest współdzielona przez wszystkie instancje. Składowe statyczne są często wykorzystywane do przechowywania liczników, stałych wartości lub danych konfiguracyjnych. Metody statyczne mogą być wywoływane bezpośrednio na klasie, bez konieczności tworzenia obiektu, co czyni je niezwykle użytecznymi w przypadku funkcji narzędziowych.

Pytanie 28

Który z wymienionych przykładów przedstawia typ rekordowy?

A. float w języku C
B. int w języku Python
C. struct w języku C++
D. bool w języku Java
Typ 'struct' w języku C++ jest przykładem typu rekordowego, który pozwala na grupowanie zmiennych różnego typu pod jedną nazwą. Struktury pozwalają na przechowywanie powiązanych danych, np. informacji o pracowniku (imię, nazwisko, wiek) w jednym obiekcie. Struktury są kluczowe w programowaniu proceduralnym i obiektowym, umożliwiając efektywne zarządzanie danymi złożonymi. Typy rekordowe pozwalają na budowanie bardziej złożonych i zorganizowanych aplikacji, co zwiększa ich czytelność i ułatwia zarządzanie kodem.

Pytanie 29

Co to jest WebSocket?

A. Standard zapisu danych w formacie binarnym
B. Biblioteka JavaScript do tworzenia dynamicznych formularzy
C. Narzędzie do testowania aplikacji webowych
D. Protokół komunikacyjny zapewniający komunikację dwukierunkową przez pojedyncze połączenie TCP
WebSocket to protokół komunikacyjny, który umożliwia dwukierunkową, interaktywną komunikację między klientem a serwerem przez pojedyncze połączenie TCP. Dzięki WebSocket możliwe jest przesyłanie danych w czasie rzeczywistym, co jest szczególnie istotne w aplikacjach wymagających natychmiastowej wymiany informacji, takich jak czaty, gry online czy aplikacje do monitorowania. W przeciwieństwie do tradycyjnych protokołów HTTP, które wymagają wielokrotnych połączeń dla każdej interakcji, WebSocket utrzymuje stałe połączenie, co minimalizuje opóźnienia oraz obciążenie serwera. Technologia ta opiera się na standardach IETF, a także jest szeroko wspierana przez większość nowoczesnych przeglądarek, co czyni ją idealnym rozwiązaniem dla aplikacji webowych. Dobrą praktyką jest również obsługa protokołu HTTPS, co zapewnia bezpieczeństwo wymiany danych. Przykładem zastosowania WebSocket jest aplikacja finansowa, w której użytkownicy muszą na bieżąco śledzić zmiany cen akcji.

Pytanie 30

Która z poniższych właściwości odnosi się do sieci bezprzewodowej?

A. Nie potrzebuje zabezpieczeń, ponieważ jest domyślnie chroniona
B. Wymaga zastosowania przewodów do łączenia urządzeń
C. Nie funkcjonuje w obszarach z dużą liczbą urządzeń
D. Jest bardziej narażona na zakłócenia w przesyłaniu danych
Sieci bezprzewodowe charakteryzują się tym, że wykorzystują fale radiowe do transmisji danych, co sprawia, że są bardziej podatne na zakłócenia. Zakłócenia te mogą pochodzić z różnych źródeł, takich jak inne urządzenia bezprzewodowe, mikrofalówki, czy nawet fizyczne przeszkody, takie jak ściany. W przypadku sieci Wi-Fi, które są powszechnie stosowane w domach i biurach, sygnał radiowy może być osłabiony przez metalowe obiekty oraz inne materiały budowlane. To zjawisko można zminimalizować, stosując nowoczesne standardy, takie jak IEEE 802.11ac, które oferują lepszą wydajność i stabilność sygnału. Praktycznym przykładem jest sytuacja, w której użytkownicy znajdują się w gęsto zabudowanym obszarze miejskim, gdzie wiele sieci Wi-Fi działa jednocześnie, co zwiększa ryzyko zakłóceń i wpływa na jakość połączenia. Zrozumienie tej cechy sieci bezprzewodowych jest kluczowe dla ich efektywnego użytkowania oraz projektowania.

Pytanie 31

Która z poniższych technik NIE jest związana z optymalizacją wydajności strony internetowej?

A. Minifikacja kodu
B. Deep linking
C. Użycie CDN
D. Lazy loading
Deep linking to technika, która polega na linkowaniu bezpośrednio do określonego miejsca w treści danej strony internetowej, omijając jej stronę główną czy inne interfejsy nawigacyjne. Nie wpływa jednak na optymalizację wydajności strony, ponieważ koncentruje się na poprawie nawigacji i doświadczenia użytkownika, a nie na szybkości ładowania strony czy efektywnym zarządzaniu zasobami. Przykładem zastosowania deep linking może być sytuacja, w której użytkownik klika w link do konkretnego produktu w sklepie internetowym, co pozwala mu od razu zobaczyć interesującą go ofertę bez zbędnych kroków dodatkowych. W praktyce, techniki optymalizacji wydajności, takie jak minifikacja kodu, lazy loading i użycie CDN, koncentrują się na zmniejszeniu rozmiaru plików, opóźnianiu ładowania nieistotnych zasobów oraz dystrybucji treści z najbliższych lokalizacji serwerów, co przyczynia się do szybszego dostarczania zawartości do użytkownika. Dlatego właśnie deep linking jest odpowiedzią, która nie jest związana z wydajnością strony.

Pytanie 32

Wskaż poprawny pod względem składniowym kod dla formatu JSON, który jest używany do wymiany danych między backendem a frontendem aplikacji.

osoby: [
  {imię: 'Anna', wiek: '31' },
  {imię: 'Krzysztof', wiek: '25' }
]
"osoby": [
  {"imię": "Anna", "wiek": 31 },
  {"imię": "Krzysztof", "wiek": 25 }
]
Kod 1Kod 2
<osoby>
  <imie>Anna</imie>
  <wiek>31</wiek>
  <imie>Krzysztof</imie>
  <wiek>25</wiek>
</osoby>
struct osoby {
  imie: {Anna}, wiek:{31};
  imie: {Krzysztof}, wiek:{25}
};
Kod 3Kod 4
A. Kod3
B. Kod4
C. Kod1
D. Kod2
Kod2 jest spoko, bo składnia jest w porządku dla JSON. Używasz odpowiednich znaków i struktur, więc wszystko gra. JSON to taki format do wymiany danych, który często wykorzystuje się w komunikacji między frontendem a backendem. Zgadza się ze standardem ECMA-404. Pamiętaj, że klucze i wartości tekstowe powinny być w podwójnych cudzysłowach, co widać w Kod2. Twój przykładowy kod pokazuje tablicę obiektów, gdzie każdy obiekt ma pary klucz-wartość, a przecinki i nawiasy klamrowe są na swoim miejscu. To naprawdę dobry sposób, bo ułatwia współpracę między różnymi elementami aplikacji. JSON ma ważne zastosowanie w AJAX, bo dzięki niemu możemy dynamicznie aktualizować treści na stronie bez jej przeładowania. To jest mega przydatne w nowoczesnych aplikacjach typu SPA, gdzie JSON odgrywa kluczową rolę w zarządzaniu stanem aplikacji i komunikacji.

Pytanie 33

Podejście obiektowe w rozwiązywaniu problemów obejmuje między innymi:

A. zmienne, procedury oraz funkcje
B. pola, metody, rekurencję oraz kwerendy
C. klasy, obiekty oraz hermetyzację
D. wyzwalacze i polimorfizm
Podejście obiektowe, zwane też programowaniem obiektowym (OOP), naprawdę opiera się na takich pojęciach jak klasy, obiekty i hermetyzacja. Klasa to taki szablon, z którego tworzy się obiekty – czyli konkretne instancje tej klasy działające w pamięci komputera. Hermetyzacja polega na tym, że ukrywamy szczegóły implementacji i wystawiamy na zewnątrz tylko niezbędne interfejsy. Moim zdaniem to jest jeden z najważniejszych aspektów OOP, bo pozwala nam lepiej zarządzać złożonością dużych systemów. Przykładowo, w językach takich jak Java czy C#, klasa samochód może mieć prywatne pola (np. numer VIN), a dostęp do nich uzyskujemy tylko przez określone publiczne metody (gettery i settery). To bardzo pomaga, gdy w zespole kilka osób pracuje nad tym samym kodem – nie trzeba wiedzieć wszystkiego o wnętrzu klasy, by z niej korzystać. W praktyce, modelowanie problemów za pomocą obiektów i klas pozwala odwzorować realne byty z rzeczywistego świata w oprogramowaniu. Standardy branżowe, jak SOLID czy zasada pojedynczej odpowiedzialności, podkreślają konieczność stosowania hermetyzacji, bo to przekłada się na elastyczność i łatwość utrzymania kodu. Z mojego doświadczenia, jeśli dobrze opanujesz te podstawy OOP, dużo szybciej zrozumiesz bardziej zaawansowane koncepty, jak dziedziczenie czy polimorfizm. To naprawdę solidny fundament, z którego korzysta praktycznie każdy nowoczesny język programowania.

Pytanie 34

Co to jest debouncing w JavaScript?

A. Mechanizm zarządzania pamięcią dla zmiennych globalnych
B. Metoda usuwania zduplikowanych zdarzeń w kodzie
C. Proces optymalizacji kodu JavaScript podczas kompilacji
D. Technika ograniczająca częstotliwość wywoływania funkcji poprzez opóźnienie jej wykonania
Debouncing to technika programistyczna stosowana w JavaScript, która ma na celu ograniczenie częstotliwości wywoływania funkcji poprzez wprowadzenie opóźnienia w jej wykonaniu. Zazwyczaj jest wykorzystywana w kontekście zdarzeń, takich jak przewijanie, zmiana rozmiaru okna czy wprowadzanie danych do formularzy. Przykładowo, przy użyciu debouncingu w funkcji, która wykonuje zapytanie do serwera podczas pisania w polu tekstowym, można ustawić opóźnienie, które uniemożliwi wielokrotne wywołanie funkcji przed upływem określonego czasu. Taki zabieg pozwala na zredukowanie liczby niepotrzebnych zapytań, co z kolei zmniejsza obciążenie serwera i poprawia wydajność aplikacji. W praktyce implementacja debouncingu często korzysta z techniki setTimeout, gdzie po każdym wywołaniu funkcji z resetowaniem timera czeka się na ostatnie wywołanie przed wykonaniem funkcji. Dobrym przykładem jest sytuacja, gdy użytkownik wpisuje tekst w polu wyszukiwania: zamiast wysyłać zapytanie za każdym razem, gdy zmienia się jego zawartość, można ustawić debouncing na 300 milisekund, co pozwala na wysłanie zapytania tylko po zakończeniu pisania, gdy użytkownik przestaje wprowadzać dane.

Pytanie 35

Jakie jest podstawowe zastosowanie wzorca projektowego Singleton?

A. Szybsza komunikacja pomiędzy obiektami
B. Zapewnienie jednej instancji obiektu w aplikacji
C. Tworzenie wielu instancji obiektu na podstawie klasy
D. Optymalizacja pamięci poprzez dziedziczenie
Wzorzec projektowy Singleton jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych wzorców w świecie programowania obiektowego. Jego głównym celem jest zapewnienie istnienia dokładnie jednej instancji danej klasy w całej aplikacji, co jest kluczowe w sytuacjach, gdy posiadanie wielu instancji mogłoby prowadzić do problemów z synchronizacją lub niepożądanymi skutkami w stanach programu. Singleton jest często stosowany w kontekście zarządzania zasobami, takimi jak połączenia z bazą danych, gdzie jednoczesne posiadanie wielu połączeń może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania zasobów. Wzorzec ten jest również używany do implementowania globalnych punktów dostępu, co umożliwia centralne zarządzanie pewnymi zasobami lub stanami w aplikacji. Z punktu widzenia dobrych praktyk, ważne jest, aby Singleton był zaimplementowany w sposób bezpieczny dla wątków, aby uniknąć problemów z wyścigami, które mogą wystąpić, gdy wiele wątków próbuje jednocześnie utworzyć instancję Singletona. Stosowanie Singletona może wprowadzać pewne ograniczenia w testowaniu jednostkowym, z uwagi na jego globalny charakter, jednak odpowiednia konstrukcja kodu, na przykład poprzez wstrzykiwanie zależności, może pomóc w zachowaniu elastyczności testowania.

Pytanie 36

Które narzędzie służy do zarządzania zależnościami w projekcie JavaScript?

A. git
B. npm
C. postman
D. docker
npm, czyli Node Package Manager, jest kluczowym narzędziem w ekosystemie JavaScript, którego głównym celem jest zarządzanie zależnościami projektów. Umożliwia to instalowanie, aktualizowanie oraz usuwanie paczek (modułów), które są niezbędne do budowy aplikacji. Przykładowo, jeśli twój projekt wymaga biblioteki React, możesz ją łatwo zainstalować za pomocą polecenia `npm install react`, co automatycznie dodaje ją do pliku 'package.json', co ułatwia późniejsze zarządzanie wersjami. Dodatkowo, npm wspiera skrypty, co pozwala na automatyzację wielu procesów, takich jak testowanie czy budowanie aplikacji. Stosowanie npm jest zgodne z najlepszymi praktykami, ponieważ pozwala na utrzymanie spójności w projekcie oraz ułatwia współpracę zespołową, ułatwiając innym programistom instalowanie tych samych zależności w identycznych wersjach. Obecnie npm jest standardem wśród menedżerów pakietów dla JavaScript, co czyni go niezbędnym narzędziem dla każdego developera.

Pytanie 37

W klasie pracownik zdefiniowano następujące metody:

pracownik()   { ... }
static void wypisz()   { ... }
int operator== (const pracownik &prac) { ... }
~pracownik()   { ... }
Która z nich jest odpowiednia do dodania elementu diagnostycznego o treści:
cout << "Obiekt został usunięty";
Ilustracja do pytania
A. pracownik
B. operator==
C. wypisz
D. ~pracownik
Destruktor to specjalna metoda w języku C++ oznaczona tyldą przed nazwą klasy która jest wywoływana automatycznie w momencie usuwania obiektu danego typu z pamięci. Dlatego dodanie elementu diagnostycznego cout<<Obiekt został usunięty; jest najbardziej sensowne w destruktorze ponieważ pozwala na śledzenie momentu w którym obiekt przestaje istnieć. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami programistycznymi ponieważ pomaga w debugowaniu i zarządzaniu zasobami w programie. Warto zauważyć że destruktory są kluczowe w kontekście zarządzania pamięcią szczególnie gdy klasa dynamicznie alokuje zasoby. Wówczas destruktor powinien zawierać kod zwalniający te zasoby aby uniknąć wycieków pamięci. Dodawanie diagnostycznych komunikatów może pomóc programistom w identyfikacji potencjalnych błędów związanych z zarządzaniem cyklem życia obiektów i poprawić ogólną stabilność i czytelność kodu. Praktyka ta jest szczególnie ważna w dużych projektach gdzie ręczne śledzenie wszystkich obiektów byłoby trudne i czasochłonne. Warto stosować taką diagnostykę w połączeniu z nowoczesnymi narzędziami do profilowania i analizy pamięci co zwiększa efektywność procesu programistycznego.

Pytanie 38

Jakie kroki należy podjąć po wykryciu błędu w kodzie podczas testowania?

A. Naprawić błąd i przeprowadzić ponowne testy aplikacji
B. Usunąć moduł, który zawiera błąd
C. Pominąć błąd, jeżeli aplikacja funkcjonuje poprawnie
D. Zgłosić błąd użytkownikowi końcowemu
Po znalezieniu błędu w kodzie podczas testowania kluczowym krokiem jest poprawienie błędu i ponowne przetestowanie aplikacji. Taki cykl iteracyjny pozwala na eliminację błędów i zapewnienie, że aplikacja działa zgodnie z oczekiwaniami. Testowanie po każdej poprawce jest niezbędne, aby upewnić się, że wprowadzone zmiany nie wpłynęły negatywnie na inne części aplikacji. Taka praktyka jest integralną częścią Continuous Integration (CI) i Continuous Deployment (CD), które zakładają częste wdrażanie i testowanie kodu. Poprawienie błędów na wczesnym etapie rozwoju minimalizuje koszty i czas potrzebny na naprawę błędów w fazie produkcyjnej, co przyczynia się do stabilności i wysokiej jakości końcowego produktu.

Pytanie 39

Która z wymienionych reguł należy do netykiety?

A. Zaniechanie odpowiadania na wiadomości od innych użytkowników
B. Udostępnianie treści bez zgody właścicieli
C. Unikanie używania dużych liter w komunikacji
D. Stosowanie nieformalnego języka w każdej rozmowie
Unikanie pisania wielkimi literami w wiadomościach jest kluczowym elementem netykiety, ponieważ tekst pisany dużymi literami w internecie jest powszechnie interpretowany jako krzyk. To zasada, która ma na celu utrzymanie kultury komunikacji online oraz zapewnienie komfortu odbiorcy. Gdy użytkownik korzysta z wielkich liter, może to być odbierane jako agresywne lub dominujące, co może prowadzić do nieporozumień oraz negatywnych reakcji. Przykładem może być sytuacja, w której osoba, pisząc do grupy na forum internetowym, używa wyłącznie wielkich liter, co może zniechęcić innych do interakcji. Dobrą praktyką jest pisanie w sposób przystępny i zrozumiały, co sprzyja pozytywnej atmosferze w komunikacji. Standardy netykiety, takie jak te przedstawione w dokumentach związanych z etyką w internecie, podkreślają znaczenie szacunku i zrozumienia w interakcjach online, co obejmuje również sposób formułowania wiadomości. Warto także pamiętać o tym, że różne platformy społecznościowe mają swoje zasady, które podkreślają unikanie pisania krzykiem, co potwierdza ogólne podejście do netykiety.

Pytanie 40

Jakiego typu testy są stosowane do sprawdzania funkcjonalności prototypu interfejsu?

A. Testy zgodności
B. Testy interfejsu
C. Testy obciążeniowe
D. Testy efektywnościowe
Testy interfejsu są kluczowe w procesie weryfikacji funkcji prototypu interfejsu użytkownika. Testy te koncentrują się na sprawdzeniu poprawności działania wszystkich elementów graficznych, takich jak przyciski, pola tekstowe, menu rozwijane oraz formularze. Testy interfejsu pozwalają upewnić się, że interakcje użytkownika z aplikacją przebiegają zgodnie z oczekiwaniami i nie powodują błędów w nawigacji. Dzięki nim można wykryć problemy związane z nieprawidłowym rozmieszczeniem elementów, brakiem reakcji na kliknięcia lub nieintuicyjnym działaniem, co pozwala na wczesne wdrożenie poprawek i zwiększenie użyteczności aplikacji.