Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik mechanik
Kwalifikacja: MEC.03 - Montaż i obsługa maszyn i urządzeń
Data rozpoczęcia: 28 października 2025 09:34
Data zakończenia: 28 października 2025 09:51

Egzamin niezdany

Wynik: 19/40 punktów (47,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaką maksymalną siłę docisku można zastosować na sześcian o boku 20 mm, wykonany z materiału charakteryzującego się wytrzymałością k_c = 80 MPa?

A. 32 kN

B. 160 kN

C. 40 kN

D. 60 kN

Poprawna odpowiedź to 32 kN. Aby obliczyć dopuszczalną wartość siły docisku dla sześcianu o boku 20 mm, należy zastosować wzór na ciśnienie, które można obliczyć jako stosunek siły do powierzchni. Dopuszczalne naprężenie, jakie może wytrzymać materiał, określa się na podstawie jego wytrzymałości na ściskanie (k<sub>c</sub>). W tym przypadku k<sub>c</sub> wynosi 80 MPa, co oznacza, że materiał może wytrzymać ciśnienie o wartości do 80 MPa. Powierzchnia sześcianu o boku 20 mm wynosi 20 mm * 20 mm = 400 mm², co przekłada się na 0,0004 m². Przekształcając jednostki, obliczamy siłę jako: F = σ * A, gdzie σ to dopuszczalne naprężenie (80 MPa = 80 x 10⁶ Pa), a A to powierzchnia (0,0004 m²). Ostatecznie, F = 80 x 10⁶ Pa * 0,0004 m² = 32 kN. Takie obliczenia są niezwykle istotne w inżynierii materiałowej i konstrukcyjnej, gdzie bezpieczeństwo i trwałość elementów są kluczowe. Praktyczne zastosowania tej wiedzy obejmują projektowanie i ocenę konstrukcji w budownictwie oraz inżynierii mechanicznej.

Pytanie 2

Do łączenia części skrawającej narzędzia tokarskiego wykonanego ze stali narzędziowej stopowej z częścią chwytową ze stali węglowej wykorzystuje się

A. lutowanie

B. klejenie

C. spawanie

D. zgrzewanie

Klejenie, spawanie oraz lutowanie to metody, które w kontekście łączenia części skrawających noży tokarskich nie są optymalnym rozwiązaniem. Klejenie, mimo że może być stosowane do łączenia różnych materiałów, nie zapewnia wystarczającej wytrzymałości połączenia w warunkach obciążeń mechanicznych, z jakimi mamy do czynienia w narzędziach skrawających. W przypadku noży tokarskich, które są narażone na wysokie siły skrawające, zastosowanie kleju mogłoby prowadzić do szybkiego uszkodzenia połączenia. Spawanie z kolei, choć skuteczne w łączeniu materiałów o podobnych właściwościach, może prowadzić do osłabienia strefy wpływu ciepła, co w przypadku stali narzędziowej jest niepożądane. Wysoka temperatura spawania może zmieniać strukturalne właściwości stali, co skutkuje obniżeniem twardości i odporności na zużycie. Lutowanie, podobnie jak klejenie, nie jest odpowiednie dla elementów narażonych na duże obciążenia, ponieważ polega na tworzeniu połączenia za pomocą stopu o niższej temperaturze topnienia, co również nie zapewnia odpowiedniej trwałości. Często błędne myślenie polega na nieodpowiednim doborze technologii łączenia do właściwości materiałów oraz warunków pracy narzędzi, co może prowadzić do szybkiego zużycia i kosztów napraw.

Pytanie 3

Jakie jest znaczenie oznaczenia materiału konstrukcyjnego ZI300?

A. stali stopowej konstrukcyjnej

B. mosiądzu

C. stali stopowej narzędziowej

D. żeliwa szarego

Odpowiedzi sugerujące, że ZI300 odnosi się do stali stopowej narzędziowej, mosiądzu lub stali stopowej konstrukcyjnej, wynikają z niezrozumienia charakterystyki tych materiałów oraz ich zastosowań w przemyśle. Stal stopowa narzędziowa, która jest często stosowana w produkcji narzędzi skrawających, zawiera różne dodatki stopowe, które poprawiają twardość i odporność na ścieranie, ale nie posiada właściwości typowych dla żeliwa szarego. Mosiądz, będący stopem miedzi i cynku, jest materiałem miękkim i plastycznym, a jego zastosowanie dotyczy głównie elementów wymagających odporności na korozję oraz dobrej przewodności elektrycznej. Z kolei stal stopowa konstrukcyjna, wykorzystywana do produkcji elementów konstrukcyjnych, takich jak belki i profile, ma inną charakterystykę mechaniczna oraz chemiczną. Przy doborze materiałów często popełniane są błędy polegające na generalizacji właściwości materiałów; na przykład, stwierdzenie, że wszystkie stali mają podobne zastosowania, jest mylne. Proces projektowania wymaga skrupulatnej analizy właściwości mechanicznych oraz chemicznych konkretnego materiału. Użycie niewłaściwego materiału może prowadzić do awarii komponentów, co w konsekwencji wpływa na bezpieczeństwo i niezawodność całej konstrukcji. W związku z tym, ważne jest, aby inżynierowie i projektanci dokładnie poznali właściwości i zastosowania materiałów, aby podejmować świadome decyzje w ich wyborze.

Pytanie 4

Przyjmując koszt materiału na wał w wysokości 50 zł, czas realizacji 15 godzin oraz stawkę za godzinę pracy równą 30 zł, jaki będzie całkowity bezpośredni koszt produkcji wału?

A. 400 zł

B. 500 zł

C. 350 zł

D. 450 zł

Bezpośredni koszt wyprodukowania wału składa się z dwóch podstawowych elementów: kosztu materiału oraz kosztu pracy. W tym przypadku koszt materiału wynosi 50 zł. Następnie musimy obliczyć całkowity koszt pracy, który uzyskujemy mnożąc czas wykonania (15 godzin) przez stawkę za godzinę pracy (30 zł). To daje nam: 15 godzin * 30 zł/godzinę = 450 zł. Aby uzyskać całkowity bezpośredni koszt wyprodukowania wału, należy dodać koszt materiału do całkowitych kosztów pracy: 50 zł + 450 zł = 500 zł. Tego rodzaju obliczenia są kluczowe w procesach zarządzania kosztami w produkcji, ponieważ pozwalają na dokładne oszacowanie wydatków związanych z wytwarzaniem produktów. W praktyce takie analizy są stosowane w budżetowaniu, podejmowaniu decyzji o cenach oraz w ocenie rentowności projektów. Przykładem może być analiza kosztów w przemyśle, gdzie precyzyjnie obliczone koszty produkcji pomagają w ustaleniu cen sprzedaży i zyskowności wyrobów.

Pytanie 5

Dla podanego w tabeli gatunku stali stopowej, naprężenie dopuszczalne na ścinanie wynosi

Stal	k_r (MPa)	k_t (MPa)
20	125	80
30H	335	230

A. 230 MPa

B. 80 MPa

C. 335 MPa

D. 125 MPa

Poprawna odpowiedź to 230 MPa, ponieważ zgodnie z normami dotyczącymi stali stopowych, wartość ta określa dopuszczalne naprężenie na ścinanie dla stali typu 30H. W praktyce, znajomość tych parametrów jest kluczowa przy projektowaniu konstrukcji inżynieryjnych, takich jak mosty, budynki czy elementy maszyn. Na przykład, w przypadku konstrukcji stalowych, zbyt wysokie naprężenia mogą prowadzić do uszkodzeń materiału, a w najgorszym przypadku do katastrofy. Dlatego inżynierowie muszą bezwzględnie stosować się do podanych w normach wartości naprężeń, aby zapewnić bezpieczeństwo i trwałość konstrukcji. Ważne jest również, aby pamiętać, że różne gatunki stali mają różne charakterystyki mechaniczne, co może wpływać na ich zastosowanie w określonych warunkach. W związku z tym, umiejętność interpretacji tabel wartości dopuszczalnych jest niezbędna w pracy każdego inżyniera.

Pytanie 6

Fazą materialną w realizacji projektu technicznego jest

A. produkcja obiektu technicznego

B. budowa obiektu technicznego

C. zlikwidowanie obiektu technicznego

D. użytkowanie obiektu technicznego

Faza wytwarzania obiektu technicznego jest kluczowym etapem w realizacji projektu, ponieważ to właśnie w tym momencie następuje materializacja założeń projektowych. Wytwarzanie obejmuje procesy takie jak produkcja, montaż oraz testowanie elementów i podzespołów. W praktyce, wytwarzanie zwraca uwagę na zastosowanie standardów jakości, takich jak ISO 9001, które zapewniają, że produkt końcowy spełnia określone wymagania i oczekiwania klienta. Przykładem może być proces wytwarzania samochodów, w którym każdy etap, od przygotowania komponentów po finalne testy, jest ściśle kontrolowany. Dobre praktyki w tym zakresie obejmują również wykorzystanie zaawansowanych technologii, takich jak automatyzacja produkcji czy metoda Lean Manufacturing, które zwiększają efektywność i minimalizują odpady. W efekcie, wytwarzanie obiektu technicznego to nie tylko proces fizyczny, ale również zarządzanie jakością i optymalizacja procesów produkcyjnych, co jest niezbędne do osiągnięcia sukcesu projektu.

Pytanie 7

Jakie metody stosuje się w celu ochrony powierzchni prowadnic maszyn przed korozją?

A. nałożenie nafty i wysuszenie gorącym powietrzem

B. przesmarowanie ich olejem maszynowym

C. umycie wodą i pomalowanie

D. czyszczenie za pomocą szczotki drucianej

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Przesmarowanie powierzchni prowadnic maszyn olejem maszynowym to skuteczna metoda zabezpieczania ich przed korozją. Olej maszynowy tworzy na powierzchni cienką warstwę ochronną, która zapobiega kontaktowi metalu z wilgocią i zanieczyszczeniami, które mogą prowadzić do utleniania i korozji. Ponadto olej maszynowy zmniejsza tarcie między ruchomymi elementami, co wydłuża żywotność maszyn. W praktyce stosowanie oleju powinno być zgodne z wytycznymi producenta maszyny oraz z normami branżowymi, takimi jak ISO 6743 dotyczące klasyfikacji smarów. Warto również regularnie kontrolować stan smarowania, aby utrzymać optymalne warunki pracy. Użytkownicy powinni być świadomi, że odpowiednia konserwacja maszyn, w tym smarowanie, jest kluczowa dla efektywności operacyjnej oraz minimalizacji kosztów napraw i przestojów.

Pytanie 8

Starzenie się, stanowi kluczową wadę smarów pochodzenia

A. mineralnego

B. organicznego

C. syntetycznego

D. chemicznego

Starzenie się środków smarnych pochodzenia organicznego jest procesem naturalnym, który wynika z ich składu chemicznego. Te środki smarne, często bazujące na olejach roślinnych lub zwierzęcych, mogą ulegać degradacji pod wpływem czynników takich jak temperatura, wilgotność oraz obecność zanieczyszczeń. W praktyce oznacza to, że w wyniku utleniania i polimeryzacji, właściwości smarne mogą się pogarszać, co prowadzi do powstawania osadów oraz innych niepożądanych produktów. Przykładem mogą być oleje stosowane w przemyśle spożywczym, które muszą spełniać rygorystyczne normy jakości, takie jak normy NSF H1, aby zapewnić bezpieczeństwo i efektywność działania. Dlatego kluczowym aspektem jest monitorowanie i regularna wymiana tych olejów, aby zminimalizować ryzyko awarii sprzętu oraz innych problemów w procesach produkcyjnych. Utrzymanie odpowiednich parametrów olejów organicznych oraz ich właściwa konserwacja są fundamentem dobrych praktyk w zarządzaniu zasobami.

Pytanie 9

Żeliwo, w którym węgiel występuje w formie kulistych agregatów (tzw. grafit sferoidalny), określa się jako

A. modyfikowanym

B. sferoidalnym

C. pstrym

D. białym

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 'sferoidalnym' jest poprawna, ponieważ żeliwo sferoidalne, znane również jako żeliwo z grafitem kulkowym, charakteryzuje się obecnością kulistych skupień grafitu w mikrostrukturze. Ta forma grafitu znacznie poprawia właściwości mechaniczne materiału, w tym wytrzymałość na rozciąganie oraz odporność na uderzenia, co czyni go idealnym do zastosowań przemysłowych. Żeliwo sferoidalne jest szeroko wykorzystywane w produkcji elementów maszyn, takich jak wały, obudowy, czy części silników, gdzie wymagana jest zarówno odporność na wysokie obciążenia, jak i dobra obróbka skrawaniem. W porównaniu do innych rodzajów żeliwa, takich jak żeliwo białe, które ma twardą, ale kruchą strukturę, żeliwo sferoidalne łączy w sobie korzystne cechy, co czyni je preferowanym wyborem w nowoczesnym przemyśle. Zgodnie z normami ISO, żeliwo sferoidalne jest klasyfikowane na podstawie zawartości węgla i struktury grafitu, co pozwala na precyzyjne dostosowanie jego właściwości do specyficznych aplikacji.

Pytanie 10

Aby doszło do korozji elektrochemicznej w metalach, wystarczy spełnienie jakiego warunku?

A. istnienie w otoczeniu metali związków siarki

B. przepływ energii elektrycznej

C. obecność w metalach składników o różnorodnych potencjałach w obecności wilgoci

D. obecność w metalach składników łatwo ulegających utlenieniu

Wiele osób myli różne mechanizmy korozji, co prowadzi do nieporozumień dotyczących przyczyn i warunków ich występowania. Przykładowo, przepływ prądu elektrycznego nie jest warunkiem wystarczającym do korozji elektrochemicznej, ale jedynie jego efektem. Sam prąd nie prowadzi do korozji, jeżeli nie ma różnic potencjałów w obrębie metali oraz wilgoci, która umożliwia przewodnictwo. Z kolei obecność składników łatwoutleniających się w metalach, mimo że może przyspieszać proces utleniania, nie jest kluczowym czynnikiem samym w sobie. Niektóre metale, takie jak stal nierdzewna, mają dodatki, które zmniejszają ich podatność na korozję, nawet jeśli mogą być obecne składniki łatwoutleniające. Ważne jest również zrozumienie, że związki siarki w otoczeniu metali mogą wpływać na korozję, ale ich obecność nie jest bezpośrednio związana z korozją elektrochemiczną, a raczej z innymi formami korozji chemicznej lub mikrobiologicznej. Błędem myślowym jest także zakładanie, że korozja wystąpi w każdym przypadku, gdy występuje wilgoć; kluczowe są również różnice w potencjale elektrochemicznym oraz obecność elektrolitów. Zrozumienie tych mechanizmów jest niezbędne w inżynierii materiałowej oraz w projektowaniu systemów ochronnych.

Pytanie 11

Na stanowisku ślusarskim pracownik wykonuje detal, składający się z dwóch elementów połączonych 4 nitami. Na podstawie tabeli oblicz koszt wyprodukowania jednego detalu, jeżeli czas jego wykonania wynosi 20 minut, a stawka za roboczogodzinę 120 zł.

Wyszczególniony koszt	Kwota (zł)
Elementy łączone (100 szt.)	500
Paczka nitów (100 sztuk)	50
Amortyzacja maszyn i urządzeń wyliczona na wykonanie 100 detali	200

A. 62 zł

B. 54 zł

C. 42 zł

D. 44 zł

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Obliczenie kosztu wyprodukowania detalu, który składa się z dwóch elementów połączonych czterema nitami, opiera się na dokładnym uwzględnieniu wszystkich składników kosztowych. W tym przypadku, koszt materiałów wynoszący 10 zł za dwa elementy oraz 2 zł za cztery nity tworzy łączną wartość 12 zł. Również amortyzacja urządzeń, która wynosi 2 zł na detal, jest kluczowa w procesie kalkulacji. Najważniejszym elementem jest jednak koszt pracy, który w przypadku 20 minut wynosi 40 zł, przy stawce 120 zł za roboczogodzinę. Wartości te zsumowane: 12 zł (materiały) + 2 zł (amortyzacja) + 40 zł (czas pracy) dają łącznie 54 zł. Zrozumienie takiego podejścia jest istotne w branży, ponieważ pozwala na precyzyjne gospodarowanie kosztami oraz efektywne planowanie produkcji. Przykładowo, w praktyce przemysłowej, prowadzenie dokładnych kalkulacji kosztów może wspierać podejmowanie decyzji o optymalizacji procesów produkcyjnych oraz negocjacjach cenowych z dostawcami.

Pytanie 12

Stal, która jest używana do produkcji sprężyn, to gatunek

A. 15H

B. 40

C. 60G

D. SW9

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Stal gatunku 60G to stal węglowa o podwyższonej wytrzymałości, która jest powszechnie stosowana do produkcji sprężyn. Charakteryzuje się dobrą plastycznością oraz wysoką odpornością na zmęczenie, co czyni ją idealnym materiałem do zastosowań mechanicznych, takich jak sprężyny. W procesie produkcji sprężyn, stal 60G poddawana jest odpowiednim obróbkom cieplnym, co zwiększa jej trwałość oraz właściwości sprężyste. Przykładem może być zastosowanie tej stali w produkcji sprężyn ściskających i rozciągających w przemysłowych maszynach, a także w elementach zawieszenia pojazdów. Stal 60G jest zgodna z normami, takimi jak PN-EN 10083, co zapewnia jej wysoką jakość oraz niezawodność w zastosowaniach inżynieryjnych. Warto również wspomnieć, że stal ta jest szeroko dostępna na rynku, co ułatwia jej zastosowanie w różnych projektach inżynieryjnych.

Pytanie 13

Łuszczenie (spalling) to proces zużycia, który zachodzi pomiędzy współdziałającymi powierzchniami podczas

A. tarcia przy braku smarowania

B. tarcia przy nadmiernym smarowaniu

C. normalnej eksploatacji maszyny

D. korozji mechanicznej

Wybór odpowiedzi dotyczący korozji mechanicznej jest mylący, ponieważ ten proces odnosi się do chemicznych reakcji zachodzących na powierzchni materiałów, a nie do bezpośredniego kontaktu między nimi. Korozja mechaniczna obejmuje procesy, w których materiały metalowe ulegają degradacji na skutek działania czynników zewnętrznych, jak wilgoć czy substancje chemiczne, co prowadzi do powstawania rdzy, a nie do łuszczenia spowodowanego brakiem smarowania. Odpowiedź odnosząca się do normalnej eksploatacji maszyny również jest nieprawidłowa, ponieważ łuszczenie występuje w sytuacjach ekstremalnych, a nie podczas standardowego użytkowania, które powinno być zgodne z zaleceniami producentów. Wreszcie, tarcie przy zbyt obfitym smarowaniu może prowadzić do zjawiska przegrzewania oraz zubożenia smaru, ale nie do łuszczenia, gdyż odpowiednia ilość smaru zmniejsza tarcie, a tym samym ogranicza ryzyko uszkodzeń. Zrozumienie różnic między tymi procesami jest kluczowe dla prawidłowego utrzymania maszyn oraz unikania kosztownych awarii, co wymaga od inżynierów i techników znajomości zasad smarowania i eksploatacji urządzeń.

Pytanie 14

Łożyska ślizgowe, które są obciążone w niewielkim stopniu, wykonuje się z

A. polietylenu

B. poliuretanu

C. teflonu

D. polichlorku winylu

Wybór polichlorku winylu, poliuretanu czy polietylenu do produkcji łożysk ślizgowych to nie jest najlepszy pomysł, i to z kilku powodów. Polichlorek winylu (PVC) jest tworzywem, które niby jest tanie i proste w obróbce, ale ma sporo ograniczeń jeżeli chodzi o właściwości mechaniczne i termiczne. Użycie go w łożyskach może skończyć się deformacjami pod wpływem dużych obciążeń czy wysokich temperatur, co zdecydowanie negatywnie wpływa na ich trwałość. Poliuretan jest bardziej elastyczny i odporny niż PVC, ale ma wyższy współczynnik tarcia, co w przypadku łożysk nie jest zbyt korzystne. No i polietylen, chociaż dobrze znosi uderzenia, to znowu ma swoje ograniczenia, takie jak mniejsza odporność na wysokie temperatury i niewielka sztywność, przez co jest gorszym wyborem niż teflon. Jak wybierasz materiał na łożyska ślizgowe, ważne jest, żeby spojrzeć na takie rzeczy jak współczynnik tarcia, odporność na chemikalia i zdolność do pracy w trudnych warunkach. Użycie niewłaściwego materiału może skończyć się przedwczesnym zużyciem, co potem podnosi koszty konserwacji i wymiany części.

Pytanie 15

Oblicz koszt wyprodukowania na frezarce 100 sztuk kół zębatych, jeżeli pracownik w ciągu godziny wykonuje 5 kół, a stawka za godzinę pracy frezera wynosi 50 zł. Dolicz koszty dodatkowe podane w tabeli.

Koszty	Kwota (zł)
Materiał do wykonania 100 kół zębatych	50,00
Amortyzacja frezarki wyliczona na wykonanie 100 kół zębatych	200,00

A. 1 300 zł

B. 1 450 zł

C. 1 500 zł

D. 1 250 zł

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Obliczenia kosztów wyprodukowania 100 sztuk kół zębatych na frezarce są zgodne z standardowymi praktykami inżynieryjnymi. Aby obliczyć całkowity koszt, należy uwzględnić zarówno koszty pracy, jak i dodatkowe wydatki związane z produkcją. W tym przypadku, pracownik produkuje 5 kół na godzinę, co oznacza, że na wyprodukowanie 100 kół potrzebuje 20 godzin (100 kół / 5 kół na godzinę). Stawka za godzinę pracy wynosi 50 zł, więc koszt pracy wynosi 1000 zł (20 godzin x 50 zł). Następnie doliczamy koszty materiałów, które wynoszą 50 zł, oraz amortyzację frezarki w wysokości 200 zł. Suma tych kosztów daje łączny koszt produkcji 1250 zł. Ważne jest, aby w każdym procesie produkcyjnym uwzględniać wszystkie elementy kosztowe, co jest praktyką zgodną z zarządzaniem kosztami produkcji w przemyśle.

Pytanie 16

Blacharnia funkcjonuje w systemie dwuzmianowym przez 5 dni w tygodniu. Na każdej zmianie zatrudnionych jest 6 pracowników, którzy pracują efektywnie przez 7 godzin. Każdy z pracowników produkuje 10 elementów z jednego arkusza blachy, a norma czasowa na wykonanie jednego elementu wynosi 0,5 godziny. Ile arkuszy blachy jest konsumowanych przez zakład w ciągu tygodnia pracy?

A. 84 arkuszy

B. 24 arkusze

C. 96 arkuszy

D. 48 arkuszy

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Aby obliczyć ilość arkuszy blachy zużywanych przez zakład blacharski w ciągu tygodnia, należy najpierw określić całkowitą liczbę elementów produkowanych przez wszystkich pracowników w ciągu jednego dnia. Zakład pracuje w systemie dwuzmianowym, co oznacza, że w ciągu jednego dnia pracuje 12 pracowników (6 na każdej zmianie). Każdy z nich pracuje 7 godzin, co daje łącznie 84 godziny pracy dziennie (12 pracowników * 7 godzin). Przy normie produkcji wynoszącej 0,5 godziny na element, można wyprodukować 168 elementów w ciągu jednego dnia (84 godziny / 0,5 godziny na element). W ciągu pięciu dni pracy, zakład wyprodukuje 840 elementów (168 elementów dziennie * 5 dni). Ponieważ każdy arkusz blachy pozwala na wyprodukowanie 10 elementów, to aby określić ilość arkuszy blachy, dzielimy 840 przez 10, co daje 84 arkusze blachy. Taki sposób obliczeń jest zgodny z najlepszymi praktykami zarządzania produkcją, które opierają się na precyzyjnych analizach wydajności i efektywności pracy.

Pytanie 17

Aby wytworzyć panewkę łożyska ślizgowego, konieczne jest użycie

A. silikonu

B. brązu odlewniczego

C. stali narzędziowej

D. polietylenu

Wybór materiału do wykonania panwi łożyska ślizgowego jest kluczowy dla zapewnienia ich długotrwałej i efektywnej pracy. Silikon, pomimo że jest stosowany w wielu aplikacjach, nie nadaje się do produkcji panwi łożyskowych z uwagi na swoją niską odporność na ścieranie oraz ograniczoną stabilność mechaniczną w wysokotemperaturowych warunkach eksploatacji. Z kolei stal narzędziowa, choć charakteryzuje się wysoką twardością, nie ma odpowiednich właściwości ślizgowych i może prowadzić do zwiększonego tarcia oraz szybszego zużycia elementów łożyskowych, co negatywnie wpływa na ich żywotność. Polietylen, będący tworzywem sztucznym, również nie spełnia wymagań dla panwi łożyskowych w trudnych warunkach, ponieważ brakuje mu odpowiedniej twardości i odporności na obciążenia mechaniczne. Takie materiały mogą prowadzić do przedwczesnego uszkodzenia łożysk oraz niewłaściwego funkcjonowania maszyn. Dlatego kluczowe jest, aby wybierać materiały, które nie tylko spełniają normy techniczne, ale również są zgodne z praktyką inżynieryjną w zakresie zastosowań w przemyśle. Ostatecznie, nieodpowiedni dobór materiału wiąże się z większymi kosztami eksploatacyjnymi i ryzykiem awarii w systemie mechanicznym.

Pytanie 18

Powłoki ochronne o właściwościach antyodblaskowych i antykorozyjnych, stosowane m.in. na metalowych elementach sprzętu optycznego, są osiągane w wyniku procesu

A. emaliowania

B. oksydowania

C. miedziowania

D. metalizacji

Oksydowanie to proces, który polega na reakcjach chemicznych, w wyniku których na powierzchni metalu powstaje warstwa tlenków. Ta powłoka tlenkowa jest kluczowa w kontekście ochrony elementów metalowych przed korozją oraz odblaskami. W przypadku przyrządów optycznych, takich jak lunety czy aparaty fotograficzne, właściwości optyczne są niezwykle istotne, dlatego antyodblaskowe powłoki oksydowe nie tylko minimalizują refleksy świetlne, ale również zwiększają odporność na zjawiska chemiczne. Przykładem może być anodowanie aluminium, które tworzy trwałą i estetyczną warstwę ochronną. W przemyśle optycznym stosowane są także standardy, takie jak ISO 9227, które opisują metody testowania odporności na korozję, co podkreśla znaczenie właściwego doboru procesów powlekania dla zapewnienia trwałości i funkcjonalności urządzeń. W związku z tym, stosowanie oksydowania w produkcji przyrządów optycznych jest zgodne z najlepszymi praktykami i normami branżowymi.

Pytanie 19

Przed montażem stalowego koła zębatego, które zostało namagnesowane podczas szlifowania w uchwycie elektromagnetycznym, należy

A. poddać odprężającemu wyżarzaniu oraz dokładnie oczyścić

B. dokładnie oczyścić i odmagnesować

C. ponownie szlifować w uchwycie, który nie powoduje namagnesowania

D. wyłącznie dokładnie oczyścić

Wybór odpowiedzi, która zaleca dokładne wyczyszczenie i odmagnesowanie stalowego koła zębatego przed montażem, jest zgodny z dobrymi praktykami inżynieryjnymi. Gdy koło zębate jest namagnesowane, może to prowadzić do problemów z precyzją pracy mechanizmu, a także do nadmiernego zużycia elementów współpracujących. Odmagnesowanie jest kluczowym krokiem, który zapewnia, że pole magnetyczne nie wpłynie na jego działanie. W praktyce stosuje się różne metody odmagnesowania, takie jak użycie demagnetyzatorów lub odpowiednie manipulacje w polu magnetycznym. Dodatkowo, dokładne wyczyszczenie elementu jest istotne, aby usunąć wszelkie zanieczyszczenia, które mogłyby wpłynąć na działanie przekładni. Warto zauważyć, że standardy ISO w zakresie obróbki mechanicznej podkreślają znaczenie przygotowania powierzchni przed montażem elementów w ruchu, co przekłada się na ich dłuższą żywotność oraz funkcjonalność. Takie praktyki są szczególnie ważne w przemyśle motoryzacyjnym i maszynowym, gdzie precyzyjne dopasowanie i niezawodność są kluczowe dla sprawności systemów.

Pytanie 20

Jakie jest dzienne zapotrzebowanie na elektrody dla 5 spawaczy, jeśli każdy z nich w ciągu dnia produkuje 20 elementów i do jednego elementu potrzeba 12 elektrod?

A. 2 400 szt.

B. 600 szt.

C. 1 200 szt.

D. 800 szt.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Aby obliczyć dzienne zużycie elektrod dla 5 spawaczy, należy najpierw ustalić, ile elektrod zużywa jeden spawacz w ciągu dnia. Znając, że jeden spawacz wykonuje 20 elementów, a na każdy element zużywa 12 elektrod, obliczamy to w następujący sposób: 20 elementów * 12 elektrod = 240 elektrod na spawacza. Następnie, aby znaleźć całkowite zużycie dla 5 spawaczy, mnożymy tę wartość przez liczbę spawaczy: 240 elektrod * 5 spawaczy = 1200 elektrod. W praktyce, przy takich obliczeniach, niezwykle istotne jest precyzyjne zarządzanie materiałami, aby nie przekroczyć budżetu oraz zapewnić ciągłość produkcji. W branży spawalniczej kluczowe jest także monitorowanie zużycia materiałów, by móc optymalizować procesy oraz unikać przestojów. Przykładowo, w procesach produkcyjnych zachowanie odpowiednich zapasów elektrod wpływa na efektywność i terminowość realizacji zleceń, co jest zgodne z dobrymi praktykami zarządzania produkcją.

Pytanie 21

Obliczenia wytrzymałości nitów w połączeniu powinny być przeprowadzane w kontekście

A. ściskania

B. skręcania

C. ścierania

D. zginania

Obliczanie wytrzymałości nitów na zginanie, skręcanie czy ściskanie jest koncepcją nieprawidłową, ponieważ te rodzaje obciążeń nie oddają rzeczywistych warunków, w jakich nity pracują w połączeniach. Zginanie odnosi się do sytuacji, w której element jest poddawany momentom zginającym, co w przypadku nitów nie jest dominującym zjawiskiem. Nity zazwyczaj nie są projektowane do przenoszenia takich obciążeń, co może prowadzić do ich przedwczesnego uszkodzenia. Skręcanie z kolei wiąże się z działaniem momentów skręcających, które również nie występują w typowych zastosowaniach nitów. Nity są stosunkowo nieelastycznymi połączeniami, a ich wytrzymałość na ściskanie nie jest kluczowym aspektem, ponieważ połączenia nitowe nie są projektowane z myślą o obciążeniach osiowych. Kluczowym błędem w myśleniu o obliczeniach wytrzymałościowych jest brak uwzględnienia rzeczywistych warunków obciążeń, jakie występują w konstrukcji. Dlatego też, aby zapewnić bezpieczeństwo i funkcjonalność połączeń nitowych, wymagana jest analiza ich wytrzymałości na ścinanie, co jest zgodne z uznawanymi standardami inżynieryjnymi i praktykami branżowymi.

Pytanie 22

Jaką maksymalną siłą można obciążać pręt o kwadratowym przekroju i boku 2 cm, jeśli wiadomo, że dopuszczalne naprężenia na rozciąganie wynoszą 200 MPa?

A. 80 kN

B. 50 kN

C. 100 kN

D. 40 kN

Odpowiedź 80 kN jest prawidłowa, ponieważ obliczamy maksymalną dopuszczalną siłę rozciągającą pręt o przekroju kwadratowym, korzystając z wzoru na naprężenie: σ = F / A, gdzie σ to naprężenie, F to siła, a A to pole przekroju poprzecznego. Pręt o boku 2 cm ma pole przekroju: A = b² = 2 cm × 2 cm = 4 cm² = 4 × 10^-4 m². Dopuszczalne naprężenie wynosi 200 MPa, co oznacza 200 × 10^6 Pa. Ustalając równanie, mamy: 200 × 10^6 = F / (4 × 10^-4), co pozwala na obliczenie siły F = 200 × 10^6 × 4 × 10^-4 = 80 kN. W praktyce, odpowiednia znajomość maksymalnych wartości naprężeń jest kluczowa w inżynierii, ponieważ pozwala na prawidłowe projektowanie konstrukcji i elementów mechanicznych, które muszą wytrzymać zadane obciążenia. Używanie materiałów zgodnych z normami, takimi jak PN-EN 1993 (Eurokod 3), zapewnia bezpieczeństwo i niezawodność konstrukcji.

Pytanie 23

Jakie są naprężenia normalne w pręcie o kwadratowym przekroju, którego bok wynosi 2 cm, a który jest ściskany siłą F=2 000 N?

A. 8 MPa

B. 4 MPa

C. 5 MPa

D. 1 MPa

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Aby obliczyć naprężenia normalne w pręcie o przekroju kwadratowym, należy skorzystać z wzoru na naprężenie normalne, które jest definiowane jako siła działająca na jednostkę powierzchni. Wzór ten można zapisać jako sigma = F/A, gdzie sigma to naprężenie, F to siła, a A to pole przekroju poprzecznego. W naszym przypadku mamy siłę F = 2000 N oraz bok kwadratowego przekroju równy 2 cm, co oznacza, że pole przekroju A = 2 cm x 2 cm = 4 cm². Przeliczając to na metry, otrzymujemy A = 4 x 10^(-4) m². Stosując wzór sigma = F/A, obliczamy naprężenie: sigma = 2000 N / 4 x 10^(-4) m² = 5 MPa. Przykład zastosowania tego obliczenia można znaleźć w inżynierii budowlanej, gdzie konieczne jest określenie nośności materiałów, co pozwala na odpowiednie projektowanie konstrukcji, aby zapewnić ich bezpieczeństwo i stabilność. Ważne jest również, aby podczas projektowania uwzględniać standardy takie jak Eurokod, które definiują odpowiednie wartości naprężeń dla różnych materiałów.

Pytanie 24

Jakie jest całkowite wydłużenie elementu o początkowej długości 2 m, jeśli jego wydłużenie jednostkowe wynosi 3%?

A. 9 cm

B. 2 cm

C. 6 cm

D. 3 cm

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Aby obliczyć całkowite wydłużenie rozciąganego elementu, należy zastosować wzór na wydłużenie całkowite, który jest równy długości początkowej pomnożonej przez wydłużenie jednostkowe. W tym przypadku, długość początkowa wynosi 2 metry, a wydłużenie jednostkowe równe jest 3%. Wartość procentowa 3% można zapisać jako 0,03 w obliczeniach. Zatem całkowite wydłużenie można obliczyć w następujący sposób: 2 m * 0,03 = 0,06 m, co przelicza się na 6 cm. Takie obliczenia są kluczowe w inżynierii materiałowej, gdzie precyzyjne obliczenia wydłużenia są niezbędne do oceny wytrzymałości i funkcjonalności materiałów w różnych warunkach obciążenia. Przykładowo, w projektowaniu mostów lub konstrukcji budowlanych, inżynierowie muszą zrozumieć, jak różne materiały będą reagować na siły rozciągające, aby zapewnić bezpieczeństwo i stabilność konstrukcji.

Pytanie 25

Podczas cyjanowania następuje utwardzenie powierzchni, co jest wynikiem jej jednoczesnego

A. nawęglania i azotowania

B. chromowania i azotowania

C. nawęglania i kadmowania

D. chromowania i kadmowania

Odpowiedź "nawęglania i azotowania" jest prawidłowa, ponieważ proces cyjanowania, będący techniką utwardzania powierzchni, polega na wprowadzeniu węgla i azotu do struktury stali. Nawęglanie to proces, w którym stal jest poddawana działaniu gazów węglowych w wysokotemperaturowym piecu, co prowadzi do zwiększenia twardości oraz odporności na zużycie. Azotowanie natomiast, to proces, w którym azot jest wprowadzany do powierzchni materiału, co również przyczynia się do wzrostu twardości oraz odporności na korozję. Połączenie tych dwóch procesów daje efekt synergiczny, poprawiając właściwości mechaniczne stali, takie jak twardość, wytrzymałość na zmęczenie oraz odporność na ścieranie. W praktyce, takie utwardzone powierzchnie są wykorzystywane w elementach maszyn, takich jak wały, zębatki, czy narzędzia skrawające, gdzie wymagana jest wysoka trwałość. Standardy, takie jak ISO 9001, podkreślają znaczenie takich technologii w produkcji wysokiej jakości wyrobów metalowych, co czyni je kluczowymi w wielu branżach, w tym motoryzacyjnej i lotniczej.

Pytanie 26

Czas wykonania jednej części na stanowisku ślusarsko-spawalniczym wynosi 20 minut, a do jej wykonania pracownik zużywa 2 elektrody. Na podstawie tabeli kosztów oblicz koszt wyprodukowania jednej części.

Wyszczególnienie kosztów	Kwota w zł
Materiał do wykonania 10 części	40,00
Paczka (50 sztuk) elektrod	150,00
Amortyzacja narzędzi wyliczona na 100 części	100,00
Stawka za godzinę pracy pracownika	90,00

A. 53,00 zł

B. 56,00 zł

C. 34,00 zł

D. 41,00 zł

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Poprawna odpowiedź na pytanie o koszt wyprodukowania jednej części wynosi 41,00 zł. Aby uzyskać tę wartość, należy uwzględnić wszystkie koszty związane z produkcją. W pierwszej kolejności, czas wykonania jednej części wynosi 20 minut, co można przeliczyć na koszt pracy pracownika. Przyjęjąc stawkę godzinową, można obliczyć, iż koszt pracy na tę część wynosi 1/3 stawki godzinowej (20 minut to 1/3 godziny). Następnie, uwzględniamy koszt materiałów, a w tym koszt dwóch elektrod. Po zsumowaniu wszystkich kosztów, które mogą obejmować również amortyzację narzędzi oraz inne wydatki eksploatacyjne, uzyskujemy całkowity koszt wynoszący 41,00 zł. Tego typu kalkulacje są kluczowe w każdej produkcji, aby zapewnić rentowność oraz efektywność finansową przedsiębiorstwa. W praktyce wiele firm stosuje podobne metody kalkulacyjne, aby dokładnie śledzić koszty i podejmować decyzje finansowe zgodnie z właściwymi standardami zarządzania finansami.

Pytanie 27

Który z podanych typów stali jest odpowiedni do produkcji narzędzi pracujących przy wysokich prędkościach skrawania?

A. N8

B. SW18

C. WCL

D. NV

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź SW18 jest prawidłowa, ponieważ jest to gatunek stali narzędziowej, który został zaprojektowany specjalnie do zastosowań wymagających wysokich prędkości skrawania. Stal ta charakteryzuje się doskonałą twardością oraz odpornością na ścieranie, co czyni ją idealnym materiałem na narzędzia skrawające, takie jak wiertła, frezy czy noże tokarskie. SW18 jest stali węglowej z dodatkiem molibdenu i wanadu, co podnosi jej właściwości mechaniczne oraz stabilność w wysokotemperaturowych warunkach. W praktyce, narzędzia wykonane z tego rodzaju stali są w stanie utrzymać ostrość i precyzję przez dłuższy czas, co przekłada się na efektywność produkcji oraz obniżenie kosztów eksploatacji. Ze względu na swoje właściwości, SW18 jest szeroko stosowane w przemyśle metalowym i wytwórczym, gdzie precyzyjne cięcie i dokładność są kluczowe. Warto również zauważyć, że zgodnie z normami ISO, narzędzia z SW18 powinny być stosowane w warunkach, które nie przekraczają maksymalnych prędkości skrawania, aby uniknąć ich uszkodzenia.

Pytanie 28

Co powoduje zmianę składu chemicznego zewnętrznej warstwy stalowego płaskownika?

A. zabrudzenie olejem

B. zmęczenie materiału

C. tarcie suche

D. korozja

Korozja jest procesem, który prowadzi do zmiany składu chemicznego warstwy wierzchniej materiałów metalowych, w tym stali. Dzieje się tak w wyniku reakcji chemicznych z czynnikami środowiskowymi, takimi jak tlen, wilgoć oraz różne zanieczyszczenia. Korozja może przybierać różne formy, takie jak korozja atmosferyczna, elektrochemiczna czy galwaniczna. Przykładem praktycznym może być stal w budownictwie, gdzie korozja może prowadzić do osłabienia strukturalnego elementów nośnych, co jest szczególnie istotne w przypadku mostów czy budynków. W standardach branżowych, takich jak ISO 12944 dotyczących ochrony przed korozją, zaleca się stosowanie odpowiednich powłok ochronnych, aby zapobiegać degradacji stali. W praktyce, inżynierowie często przeprowadzają analizy ryzyka korozji oraz wdrażają metody ochrony, takie jak anodowanie lub stosowanie inhibitorów korozji, co zwiększa trwałość i bezpieczeństwo konstrukcji.

Pytanie 29

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 30

Korozja, która zachodzi wskutek jednoczesnego wpływu środowiska korozyjnego oraz zmiennych naprężeń przyspieszających destrukcję metali, nosi nazwę

A. wodna

B. chemiczna

C. naprężeniowa

D. ziemna

Korozja naprężeniowa jest zjawiskiem, które występuje, gdy na metal działają zarówno czynniki środowiskowe, jak i zmienne naprężenia mechaniczne. To połączenie prowadzi do przyspieszenia procesu korozji, co może być szczególnie niebezpieczne w konstrukcjach inżynieryjnych, gdzie integralność materiałów jest kluczowa. Przykładem może być stal stosowana w mostach lub zbiornikach ciśnieniowych, gdzie zmiany obciążenia mogą powodować mikropęknięcia. W takich przypadkach, zgodnie z normami takimi jak ASTM G39, inżynierowie powinni stosować odpowiednie materiały, które wykazują odporność na korozję naprężeniową, takie jak stal nierdzewna lub stopy o wysokiej odporności na korozję. Właściwe projektowanie, regularna kontrola stanu technicznego oraz stosowanie inhibitorów korozji to praktyki, które są niezbędne do minimalizacji ryzyka korozji naprężeniowej, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w inżynierii materiałowej.

Pytanie 31

Degradacja metali w środowisku cieczy pod wpływem prądu elektrycznego określana jest mianem korozji

A. chemicznej

B. naprężeniowej

C. zmęczeniowej

D. elektrochemicznej

Odpowiedź 'elektrochemicznej' jest prawidłowa, ponieważ korozja elektrochemiczna to proces, w którym metale ulegają degradacji w obecności cieczy i prądu elektrycznego. W tym procesie zachodzi reakcja chemiczna, podczas której metal, pełniąc rolę anodową, oddaje elektrony do elektrolitu, co prowadzi do jego rozkładu. Przykładem praktycznym może być korozja stali w wodzie morskiej, gdzie obecność jonów chlorkowych przyspiesza proces. W branży budowlanej czy przemysłowej zarządzanie korozją elektrochemiczną jest kluczowe dla zapewnienia trwałości konstrukcji. Stosowane są różne metody ochrony, takie jak katodowa ochrona ochronna, która polega na stosowaniu elektrod, aby zminimalizować wpływ prądu na metal. Zgodnie z normami ISO oraz ASTM, właściwe zapobieganie korozji elektrochemicznej może znacząco wydłużyć żywotność elementów metalowych i zredukować koszty konserwacji.

Pytanie 32

Ilość ciepła wydobywająca się podczas całkowitego i pełnego spalania jednostki paliwa, zakładając, że para wodna obecna w spalinach nie przechodzi w stan ciekły, wynosi

A. wartość spalania

B. ciepło zapłonu

C. wartość opałowa

D. ciepło opałowe

Wartość spalania odnosi się do różnych aspektów procesu spalania, ale nie jest to termin używany do określania ilości ciepła wydzielającego się przy spalaniu paliwa. Zwykle mówi się o wartościach spalania w kontekście ilości paliwa potrzebnego do wytworzenia określonej ilości energii, co może prowadzić do mylnego zrozumienia, że jest to to samo co wartość opałowa. Ponadto, ciepło opałowe jest terminem, który nie jest standardowo używany w naukach o paliwach, co może wprowadzać w błąd. Ciepło zapłonu to z kolei temperatura, w której substancja zaczyna się zapalać, co również nie odnosi się do ilości wydzielającego się ciepła w wyniku spalania. Kluczowym błędem myślowym jest utożsamianie różnych terminów związanych z procesem energetycznym, co prowadzi do nieporozumień w obszarze analizy efektywności paliw i ich zastosowania. W praktyce, zrozumienie różnicy między tymi pojęciami jest niezbędne dla inżynierów i specjalistów zajmujących się projektowaniem systemów grzewczych oraz energetycznych, aby móc podejmować trafne decyzje dotyczące wyboru paliwa oraz optymalizacji procesów spalania.

Pytanie 33

Na proces zużywania różnych elementów urządzenia podczas jego użytkowania największy wpływ ma ich

A. trwałość

B. niezawodność

C. wydajność

D. sztywność

Trwałość to kluczowy parametr techniczny, który odnosi się do zdolności komponentów urządzenia do utrzymania swoich właściwości eksploatacyjnych przez dłuższy czas. Długotrwałe użytkowanie sprzętu prowadzi do zużycia, które może być wynikiem różnych czynników, takich jak obciążenia mechaniczne, korozja, zmiany temperatury czy działanie substancji chemicznych. Przykładem praktycznym może być silnik w samochodzie, gdzie trwałość części, takich jak tłoki i pierścienie, jest kluczowa dla zapewnienia jego niezawodności i efektywności. Standardy branżowe, takie jak ISO 9001, kładą duży nacisk na zarządzanie jakością i trwałością produktów, co przekłada się na zmniejszenie kosztów serwisowania i wymiany komponentów. W rezultacie, trwałość części urządzenia ma bezpośredni wpływ na jego całkowity koszt życia i powinno być kluczowym czynnikiem w procesie projektowania i wyboru materiałów. Właściwy dobór materiałów i technologii produkcji wpływa na minimalizację zużycia oraz zwiększenie efektywności energetycznej urządzeń.

Pytanie 34

Do naturalnego zużycia maszyn i urządzeń można zaliczyć

A. wykruszenie zęba

B. korozję

C. ścięcie wpustu

D. pękniecie korpusu

Korozja to proces chemiczny, który prowadzi do degradacji materiałów, najczęściej metali, w wyniku reakcji z otoczeniem, takimi jak wilgoć, tlen czy substancje chemiczne. W kontekście maszyn i urządzeń, korozja jest jednym z głównych czynników wpływających na ich zużycie oraz trwałość. Przykładem może być korozja stali w instalacjach przemysłowych, która może prowadzić do poważnych uszkodzeń, a nawet awarii. W celu przeciwdziałania korozji, stosuje się różne metody, takie jak malowanie, galwanizacja czy używanie inhibitorów korozji. Standardy takie jak ISO 12944 dotyczące ochrony powłok antykorozyjnych dla konstrukcji stalowych znacząco przyczyniają się do wydłużenia życia maszyn i urządzeń. Właściwe zarządzanie korozją nie tylko poprawia efektywność operacyjną, ale także zmniejsza koszty konserwacji i napraw, co jest zgodne z zasadami zrównoważonego rozwoju w przemyśle.

Pytanie 35

Jaka jest maksymalna siła rozciągająca pręt o przekroju 400 mm2, jeśli dopuszczalne naprężenia dla materiału pręta wynoszą 200 MPa?

A. 40 kN

B. 10 kN

C. 20 kN

D. 80 kN

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Maksymalna siła rozciągająca pręt o przekroju 400 mm², przy dopuszczalnych naprężeniach materiału wynoszących 200 MPa, obliczana jest według wzoru: F = A * σ, gdzie F to siła, A to pole przekroju poprzecznego pręta, a σ to naprężenie. W tym przypadku, A = 400 mm², co przelicza się na 0,0004 m², a σ = 200 MPa, czyli 200 000 000 Pa. Zatem: F = 0,0004 m² * 200 000 000 Pa = 80 000 N, co odpowiada 80 kN. Tego typu obliczenia są kluczowe w inżynierii oraz projektowaniu konstrukcji, ponieważ pozwalają na określenie, czy dany materiał jest odpowiedni do zastosowania w konkretnych warunkach obciążeniowych. W praktyce, inżynierowie często korzystają z norm, takich jak Eurokod 3, które dostarczają wytycznych dotyczących projektowania konstrukcji stalowych oraz określają maksymalne dopuszczalne obciążenia dla różnych materiałów, co jest istotne dla zapewnienia bezpieczeństwa i trwałości budowli.

Pytanie 36

Nałożenie cienkiej warstwy ochronnej z aluminium to

A. kaloryzowanie

B. galwanizacja

C. pasywacja

D. platerowanie

Platerowanie to proces nakładania cienkiej warstwy metalu na inny metal lub materiał, co ma na celu poprawę jego właściwości, takich jak odporność na korozję, estetyka czy przewodnictwo elektryczne. W przypadku nawalcowania cienkiej foli powłoki ochronnej z aluminium, platerowanie jest idealnym rozwiązaniem, ponieważ pozwala na stworzenie warstwy ochronnej, która zwiększa trwałość i funkcjonalność podłoża. Przykładem zastosowania platerowania jest przemysł elektroniczny, gdzie aluminium pokrywa się cienką warstwą srebra lub złota, aby poprawić przewodnictwo elektryczne. Platerowanie jest zgodne z normami ISO, które określają standardy jakościowe dla procesów powlekania, co czyni je szeroko stosowanym w branży. Dodatkowo, technologia ta jest wykorzystywana w branży motoryzacyjnej, gdzie platerowanie aluminium i innych metali jest kluczowe dla uzyskania komponentów odpornych na działanie czynników atmosferycznych oraz zapewnienia estetycznego wyglądu pojazdów.

Pytanie 37

Najczęściej produkty z żeliwa formowane są w procesie

A. kucia

B. odlewania

C. przeciągania

D. walcowania

Poprawna odpowiedź to 'odlewania', ponieważ proces ten jest najczęściej stosowany do produkcji wyrobów z żeliwa. Odlewanie polega na wlewaniu ciekłego metalu do formy, w której następnie staje się on stały. Jest to technika niezwykle efektywna, umożliwiająca uzyskiwanie skomplikowanych kształtów i detali, które byłyby trudne lub niemożliwe do osiągnięcia innymi metodami. W kontekście żeliwa, odlewanie pozwala na wykorzystanie surowców o różnych właściwościach mechanicznych, co czyni je idealnym materiałem do produkcji elementów konstrukcyjnych, takich jak belki, kolumny czy różnego rodzaju obudowy. W przemyśle, standardy dotyczące odlewania, takie jak ISO 8062, określają wymagania dotyczące tolerancji i jakości odlewów, co jest kluczowe dla zapewnienia ich wytrzymałości i funkcjonalności. Dobre praktyki w tej dziedzinie obejmują także odpowiedni dobór materiału oraz techniki chłodzenia, co wpływa na ostateczne właściwości mechaniczne odlewów. Przykładem zastosowania odlewania żeliwa jest produkcja rur kanalizacyjnych oraz części maszyn, które muszą wykazywać dużą odporność na zużycie i korozję.

Pytanie 38

Stop odlewniczy określany jako silumin składa się z

A. magnezu z dodatkiem cynku

B. aluminium z dodatkiem cynku

C. aluminium z dodatkiem krzemu

D. magnezu z dodatkiem aluminium

Silumin to dość ciekawy stop metalu, głównie aluminium z dodatkiem krzemu. To sprawia, że jest naprawdę fajnym materiałem w przemyśle odlewniczym. Krzem w ilości od 5 do 13% poprawia płynność, co ułatwia odlewanie. Dodatkowo, zwiększa odporność na ścieranie i kruchość gotowych wyrobów. Można go spotkać w elementach silników czy częściach samochodowych, gdzie jakość i odporność na wysokie temperatury są na wagę złota. Dlatego w odlewnictwie siluminy mają swoją renomę - świetne właściwości mechaniczne i możliwość formowania skomplikowanych kształtów. W branży lotniczej i motoryzacyjnej takie normy jak ASTM A356.0 pokazują, jak ważne są siluminy i ich szerokie zastosowanie w nowoczesnych technologiach.

Pytanie 39

Jakich substancji nie stosuje się do czyszczenia elementów maszyn przeznaczonych do montażu?

A. wody

B. środków zasadowych

C. nafty

D. paliwa diesla

Często pojawia się błędne przekonanie, że woda jest uniwersalnym środkiem czyszczącym, co może prowadzić do poważnych problemów w zastosowaniach przemysłowych. Chociaż woda skutecznie usuwa brudy i zanieczyszczenia z wielu powierzchni, jej stosowanie w kontekście mycia części maszyn może być szkodliwe. Głównym zagrożeniem jest korozja, która może wystąpić w przypadku metali, szczególnie jeśli woda pozostaje na powierzchni przez dłuższy czas. Woda może również reagować z substancjami chemicznymi, które mogłyby być obecne na częściach, co prowadzi do powstawania osadów i zanieczyszczeń. Zamiast tego, środki takie jak olej napędowy i nafta są preferowane, ponieważ efektywnie usuwają smary i zanieczyszczenia, nie powodując jednocześnie problemów związanych z korozją. Środki alkaliczne są również skuteczne, jednak ich zastosowanie wymaga staranności, aby nie uszkodziły delikatnych komponentów. W przemyśle istotne jest stosowanie odpowiednich metod czyszczenia zgodnych z normami oraz dobranie właściwych środków do specyfiki materiałów, co pozwala na zapewnienie długotrwałej wydajności i bezpieczeństwa eksploatacji maszyn. Unikanie wody w tym kontekście jest więc zgodne z najlepszymi praktykami w branży.

Pytanie 40

Proces kadmowania, który prowadzi do utworzenia powłoki zabezpieczającej metal przed korozją, odbywa się w ramach

A. reakcji chemicznych zachodzących na powierzchni przedmiotu

B. galwanizacji

C. metalizacji przez natrysk

D. zanurzenia obiektu w ciekłym metalu

Galwanizacja to proces elektrochemiczny, w którym metal, najczęściej cynk lub kadm, jest osadzany na powierzchni innego metalu, tworząc powłokę ochronną. Jest to technika powszechnie stosowana w przemyśle, aby zabezpieczyć elementy metalowe przed korozją. W procesie tym wykorzystuje się elektrolity, które umożliwiają osadzanie metalu w formie cienkowarstwowej. Zastosowanie galwanizacji ma miejsce w produkcji różnorodnych elementów, takich jak części samochodowe, instalacje elektryczne czy sprzęt AGD. Powłoka galwaniczna nie tylko poprawia wygląd metalowych przedmiotów, ale także znacząco wydłuża ich żywotność, co jest zgodne z zasadami zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska. Warto również wspomnieć, że galwanizacja jest zgodna z normami ISO, które regulują jakość i efektywność procesów metalizacji, co czyni ją jedną z najlepszych praktyk w branży. Przykładem zastosowania galwanizacji są elementy w przemyśle budowlanym, które muszą być odporne na działanie niekorzystnych warunków atmosferycznych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej