Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 29 grudnia 2025 12:16
Data zakończenia: 29 grudnia 2025 12:29

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Podczas robienia zdjęć określono prawidłowe ustawienia ekspozycji: f/11 oraz 1/125 s. Jakie parametry ekspozycji powinny być użyte w danych warunkach oświetleniowych, aby osiągnąć maksymalną głębię ostrości i właściwe naświetlenie?

A. f/22 i 1/30 s

B. f/22 i 1/500 s

C. f/5,6 i 1/30 s

D. f/5,6 i 1/500 s

Wybór parametrów ekspozycji, takich jak f/5,6 oraz 1/500 s, f/5,6 oraz 1/30 s, czy f/22 oraz 1/500 s, nie sprzyja uzyskaniu dużej głębi ostrości w danych warunkach oświetleniowych. Przede wszystkim, zastosowanie f/5,6 skutkuje mniejszym otworem przysłony, co zmniejsza głębię ostrości. W przypadku fotografii, gdzie istotne jest uchwycenie detali w szerokim zakresie, takie ustawienie może prowadzić do nieostrości na krawędziach obrazu, co jest niepożądane, zwłaszcza w fotografii krajobrazowej. Dodatkowo, wybierając zbyt krótki czas naświetlania, jak 1/500 s przy f/5,6, można uzyskać efekt niedoświetlenia, ponieważ nie dostarczamy wystarczającej ilości światła do matrycy, co w rezultacie skutkuje utratą szczegółów w ciemniejszych partiach zdjęcia. Ze względu na zasady ekspozycji, jeśli zwiększamy wartość przysłony (f/22), powinniśmy także dostosować czas naświetlania, aby uzyskać właściwe naświetlenie. Zastosowanie 1/30 s w połączeniu z f/22 jest najbardziej odpowiednie w tym kontekście. Warto pamiętać, że w fotografii kluczowe jest zrozumienie zależności między przysłoną, czasem naświetlania a ISO, co pozwala na świadome manipulowanie tymi parametrami w celu uzyskania zamierzonych efektów wizualnych.

Pytanie 2

Do czynności konserwacyjnych aparat fotograficzny należą

A. regularne czyszczenie korpusu i obiektywu.

B. wymiana obiektywu.

C. wymiana sprzętu dodatkowego.

D. regularne czyszczenie torby reporterskiej.

Regularne czyszczenie korpusu i obiektywu to według mnie absolutna podstawa dbania o aparat fotograficzny. W praktyce branżowej takie czynności są wręcz obowiązkiem fotografa, niezależnie od tego czy używa sprzętu amatorskiego, czy profesjonalnego. Kurz, pył, odciski palców czy nawet drobne kropelki wody mogą negatywnie wpływać na jakość zdjęć i żywotność sprzętu. Nawet jeśli sprzęt jest teoretycznie uszczelniony, zabrudzenia mogą dostać się do środka, szczególnie przy wymianie obiektywów. Najlepiej wyrobić sobie nawyk przecierania korpusu i soczewek miękką szmatką z mikrofibry albo korzystania z dedykowanych preparatów, takich jak gruszka do przedmuchiwania czy pędzelki antystatyczne. Osobiście uważam, że lepiej poświęcić te kilka minut po każdej sesji niż później martwić się zarysowaniami albo rozmazanymi zdjęciami. Zgodnie z zaleceniami producentów (np. Canon, Nikon) konserwacja polega głównie na systematycznym czyszczeniu powierzchni zewnętrznych i optyki, a także kontrolowaniu stanu bagnetu czy styków elektronicznych. Warto też pamiętać, że regularne czyszczenie to nie tylko estetyka, ale też wydłużenie żywotności całego systemu, bo łatwiej zauważyć ewentualne uszkodzenia czy nieszczelności. Profesjonaliści zawsze powtarzają, że zadbany sprzęt mniej się psuje i daje lepsze efekty – i to nie jest przypadek!

Pytanie 3

Do fotografowania scen o dużym kontraście, w celu prawidłowej rejestracji szczegółów w światłach należy w aparacie fotograficznym ustawić tryb pomiaru

A. uśredniony.

B. centralnie ważony.

C. punktowy.

D. matrycowy.

Prawidłowo wskazałeś tryb pomiaru punktowego jako najlepszy wybór przy fotografowaniu scen o dużym kontraście, jeśli zależy Ci szczególnie na zachowaniu detali w światłach. Ten tryb umożliwia niezwykle precyzyjny pomiar ekspozycji tylko z niewielkiego fragmentu kadru – zwykle około 2-5% powierzchni obrazu, najczęściej zlokalizowanego w centrum lub w wybranym punkcie przez fotografa. To właśnie dzięki tej precyzji możesz dokładnie dobrać parametry ekspozycji pod kątem najjaśniejszego obszaru, który chcesz zachować – na przykład jasnej chmurki na tle ciemnego nieba albo świateł na twarzy w mocnych reflektorach. Z mojego doświadczenia, przy zdjęciach koncertowych albo zimą na śniegu, pomiar punktowy pozwala uniknąć przepaleń w światłach, bo aparat nie 'oszukuje się' na podstawie dużej ilości ciemnych partii obrazu. Branżowe praktyki, np. w reportażu czy przy fotografii studyjnej, wyraźnie wskazują na zasadę: jeśli musisz wybrać, co ma być poprawnie naświetlone w ekstremalnych warunkach, zaufaj pomiarowi punktowemu. Warto pamiętać, że cała sztuka tkwi wtedy w dobrze przemyślanym wyborze miejsca pomiaru – najlepiej tam, gdzie detal w światłach jest najbardziej istotny. Zresztą, tryb ten daje też największą kontrolę kreatywną, bo ogranicza wpływ reszty sceny na końcowy efekt. Często łączy się go też z techniką „ekspozycji na światła” (ETTR), która pozwala potem podczas obróbki zachować więcej informacji. Fajnie, że to zauważyłeś, bo to już poziom wyżej, jeśli chodzi o świadome fotografowanie.

Pytanie 4

Materiał fotograficzny przeznaczony do robienia zdjęć w podczerwieni powinien być wrażliwy na promieniowanie o długości fali

A. zawartej w zakresie 400-500 nm

B. zawartej w zakresie 500-600 nm

C. mniejszej od 400 nm

D. większej od 700 nm

Materiał fotograficzny nie może być uczulony na promieniowanie zawarte w przedziałach 400-500 nm, 500-600 nm ani mniejszymi od 400 nm, ponieważ te zakresy fal należą do widma światła widzialnego. Odpowiedzi te sugerują, że materiały te reagują na promieniowanie, które jest dobrze widoczne dla ludzkiego oka, co jest niezgodne z zasadami fotografii w podczerwieni. W praktyce, fotografowanie w tych zakresach nie pozwoli na uchwycenie informacji, które są obecne tylko w podczerwieni. Przy wyborze materiałów fotograficznych istotne jest zrozumienie, że każdy zakres fal elektromagnetycznych ma swoje unikalne właściwości. Na przykład, fale o długości fali 400-500 nm odpowiadają za niebieskie i zielone światło, natomiast 500-600 nm obejmują zielenie i żółcie. Procesy detekcji w tych zakresach są zupełnie inne niż w zakresie powyżej 700 nm, gdzie mamy do czynienia z promieniowaniem podczerwonym. Typowym błędem myślowym jest mylenie widma światła widzialnego z podczerwonym. W fotografii, aby uzyskać obrazy oparte na podczerwieni, należy używać specjalnych filtrów i materiałów, które są zaprojektowane do detekcji fal elektromagnetycznych w tym zakresie, co wyraźnie podkreśla konieczność właściwego doboru urządzeń oraz niezbędnych akcesoriów w procesie fotograficznym.

Pytanie 5

Aby uwydatnić kontury obiektu na zdjęciu, należy użyć oświetlenia

A. tylnego

B. dolnego

C. górno-bocznego

D. przednio-bocznego

Oświetlenie dolne to raczej kiepski wybór, bo światło z dołu robi cienie, które mogą krzywo wyglądać i deformować kontury obiektów. Dlatego w profesjonalnej fotografii rzadko się to stosuje. A w portretach? Można się wkurzyć, bo cienie na twarzy wyglądają nieprzyjemnie. Oświetlenie przednio-boczne też nie jest najlepsze, bo mimo że można nim uzyskać ciekawe efekty, to jednak nie podkreśla konturów. To światło z boku ogranicza głębię i spłaszcza obraz. Lepiej używać oświetlenia głównego, które powinno być na wprost obiektu. Oświetlenie górno-boczne też ma swoje wady – często tworzy zbyt mocne cienie, a w subtelnych kompozycjach potrzebne są delikatne kontury. Złe zrozumienie oświetlenia może naprawdę zepsuć zdjęcia, tracimy kontrast, szczegóły, a to jest mega ważne, niezależnie od tego, czy chodzi o fotografię produktową, czy portretową.

Pytanie 6

Z jakiej odległości powinien ustawić się fotograf, aby oświetlić obiekt, korzystając z lampy błyskowej o LP=42, przy ustawieniu ISO 100 i przysłonie f/8?

A. Około 5 m

B. Około 1 m

C. Około 30 m

D. Około 15 m

Wybór odpowiedzi wskazujących na inne odległości, takie jak 1 m, 15 m czy 30 m, może wynikać z nieporozumienia dotyczącego charakterystyki działania lampy błyskowej oraz wpływu liczby przesłony i ISO na ekspozycję. Na przykład, oświetlenie obiektu z odległości 1 m jest niewystarczające, gdyż lampa błyskowa o liczbie przewodniej LP=42 w takim przypadku spowoduje znaczne prześwietlenie zdjęcia. To często prowadzi do efektu nadmiernego naświetlenia i utraty detali w jasnych obszarach. Z kolei ustawienie lampy na 15 m czy 30 m od obiektu będzie skutkować niedoświetleniem, ponieważ światło z lampy po tak dużej odległości traci intensywność, co może być szczególnie problematyczne w fotografii, gdzie precyzyjne doświetlenie obiektu gra kluczową rolę. Warto również pamiętać, że im większa odległość, tym większa utrata jakości światła, co może wpłynąć na ogólną estetykę zdjęcia. Błędy w doborze odległości mogą wynikać z braku znajomości zasad działania sprzętu fotograficznego, a także niewłaściwego rozumienia wpływu parametrów ekspozycji na uzyskiwany efekt. Dlatego ważne jest, aby przed przystąpieniem do sesji fotograficznej zrozumieć, jak różne ustawienia wpływają na jakość obrazu oraz jak prawidłowo obliczać odległość, aby uzyskać optymalne rezultaty.

Pytanie 7

W fotografii krajobrazowej, gdy zakres tonalny rejestrowanej sceny przewyższa możliwości sensora aparatu (nie jest możliwe jednoczesne uchwycenie w sposób poprawny jasnego nieba oraz ciemnego krajobrazu poniżej linii horyzontu), wskazane jest użycie filtru

A. korekcyjnego niebieskozielonego

B. polaryzacyjnego

C. połówkowego niebieskiego

D. połówkowego szarego

Wybór filtra polaryzacyjnego, filtra połówkowego niebieskiego oraz filtra korekcyjnego niebieskozielonego w kontekście problemu z rozpiętością tonalną w fotografii krajobrazowej jest niewłaściwy. Filtr polaryzacyjny, choć doskonały do eliminacji odblasków i zwiększenia nasycenia kolorów, nie wpływa bezpośrednio na kontrolowanie różnicy jasności między niebem a ziemią. Jego zastosowanie może poprawić kolory, ale nie zniweluje problemu prześwietlenia jasnych obszarów. Filtr połówkowy niebieski jest przeznaczony do korygowania balansu bieli, zwłaszcza w sytuacjach, gdy scena wymaga podkreślenia niebieskich tonów, jednak nie ma zastosowania w kontekście różnicy tonalnej, którą można by zredukować. Filtr korekcyjny niebieskozielony stosowany jest w celu kompozycji kolorystycznej, aby uzyskać odpowiednią temperaturę barwową w scenariuszach oświetleniowych, ale ponownie nie odnosi się do problemu różnicy jasności. Wybierając niewłaściwe filtry, można popełnić błąd w założeniu, że dostarczą one równowagę tonalną, co jest nieprawdziwe. Kluczowym elementem w fotografii krajobrazowej jest świadomość narzędzi, których używamy, oraz ich zastosowań, co pozwala unikać typowych pułapek myślowych i zapewnić właściwe podejście do rejestrowania złożonych scen.

Pytanie 8

Jakiego z wymienionych materiałów należy użyć do oczyszczania ekranu monitora LCD z kurzu, smug i tłuszczu?

A. Papierowy ręcznik

B. Ściereczka z microfibry

C. Chusteczki do higieny osobistej

D. Gąbka

Ściereczki z microfibry to naprawdę super wybór, gdy chodzi o czyszczenie monitorów LCD. Są stworzone z myślą o delikatnych powierzchniach, co jest mega istotne. Te cienkie włókna świetnie zbierają kurz, plamy i tłuszcz, a jednocześnie nie zarysowują ekranu. Wiesz, dzięki swojej konstrukcji potrafią wchłonąć dużo więcej brudu niż zwykłe materiały, a na dodatek nie zostawiają smug. Żeby wyczyścić monitor, wystarczy lekko zwilżyć ściereczkę wodą lub jakimś specjalnym preparatem do czyszczenia i delikatnie przetrzeć ekran. Ważne, żeby unikać mocnych środków czyszczących albo twardych materiałów, bo to może uszkodzić ekran. Z własnego doświadczenia polecam regularne czyszczenie, żeby monitor długo działał i wyglądał dobrze. W branży elektronicznej wszyscy korzystają z tych ściereczek, a ich efektywność potwierdzają liczne testy. Naprawdę warto mieć je pod ręką.

Pytanie 9

W jakich warunkach oświetleniowych należy przeprowadzać obróbkę materiałów negatywowych o panchromatycznym uczuleniu?

A. W świetle niebieskim

B. W świetle żółtym

C. W świetle czerwonym

D. W całkowitej ciemności

Obróbka materiałów negatywowych o uczuleniu panchromatycznym musi być realizowana w zupełnej ciemności, ponieważ panchromatyczne emulsje są wrażliwe na pełne spektrum światła widzialnego. Działanie jakiegokolwiek światła może prowadzić do niepożądanych reakcji chemicznych, co skutkuje zniekształceniem obrazu i utratą szczegółów. W praktyce, negatywy panchromatyczne są często wykorzystywane w fotografii artystycznej oraz w produkcji filmowej, gdzie precyzja odwzorowania kolorów i detali jest kluczowa. Zasady dotyczące pracy w ciemności są zgodne z normami ISO 12332 oraz ISO 16067, które podkreślają znaczenie minimalizacji ekspozycji na światło w procesie obróbki. Właściwe przygotowanie pomieszczenia do obróbki, zaopatrzenie się w ciemne materiały i stosowanie czerwonych lub pomarańczowych filtrów do oświetlenia, jeżeli to konieczne, są częścią dobrych praktyk w tej dziedzinie. Przykładowo, w laboratoriach fotograficznych często stosuje się ciemnie z odpowiednią wentylacją i wyposażeniem, aby zapewnić idealne warunki do pracy z materiałami wrażliwymi na światło.

Pytanie 10

Metoda tworzenia obrazu, w której przeważają ciemne tonacje oraz czerń, to

A. guma

B. pigment

C. high key

D. low key

Teknika low key odnosi się do stylu fotografii i sztuki wizualnej, w której dominują ciemne tony oraz czerń, co pozwala na uzyskanie dramatycznego i głębokiego efektu wizualnego. W tej technice kluczowym elementem jest kontrast między światłem a cieniem, co tworzy atmosferę tajemniczości oraz intensywności. Przykładami zastosowania low key mogą być portrety artystyczne, w których gra światła i cienia podkreśla rysy twarzy modela, nadając im wyrazistość i charakter. Fotografowie często stosują takie metody w fotografii mody czy portretowej, aby skoncentrować uwagę widza na danym obiekcie. Efekty low key są również wykorzystywane w filmie i sztukach performatywnych, aby wywołać emocje poprzez atmosferę. W branży filmowej technika ta ma zastosowanie w tworzeniu napięcia i dramatyzmu, co można zaobserwować w wielu filmach kryminalnych i thrillerach, gdzie ciemne, niejednoznaczne oświetlenie wpływa na odbiór narracji. Zrozumienie tej techniki jest kluczowe dla profesjonalnych fotografów, którzy pragną bawić się światłem, aby osiągać zamierzone efekty wizualne.

Pytanie 11

Którą fotografię wykonano zgodnie z regułą złotego podziału?

A. Fotografia III.

B. Fotografia IV.

C. Fotografia I.

D. Fotografia II.

Często podczas wyboru fotografii zgodnej z regułą złotego podziału pojawia się pokusa, żeby wybrać kadr, w którym główny motyw znajduje się centralnie (tak jak np. na zdjęciu torów kolejowych albo pomnika). To dość powszechny błąd, bo centralna kompozycja – choć bywa efektowna – nie ma nic wspólnego z zasadą złotego podziału. Ten podział polega na przesunięciu ważnych elementów kompozycji w takie miejsca, które są mniej oczywiste dla widza, czyli w okolice 1/3 szerokości lub wysokości zdjęcia (mniej więcej tam, gdzie przebiegają tzw. linie mocy). Na pierwszym zdjęciu perspektywa torów skupia naszą uwagę dokładnie na środku kadru, co jest typowym przykładem symetrii, a nie złotego podziału. Druga fotografia z gniazdami ptaków umieszczonymi niemal centralnie na czubku drzewa również nie korzysta z tej zasady – zamiast rozłożenia akcentów przestrzennie, mamy tu klasyczne centrowanie. Z kolei trzecia fotografia z pomnikiem to kolejna ilustracja centralnego ustawienia głównego obiektu, co w fotografii portretowej czy architektury jest dość częste, ale nie spełnia wymagań złotego podziału. Moim zdaniem najczęstszym powodem nietrafionego wyboru jest właśnie utożsamianie złotego podziału z symetrią lub prostym podziałem kadru na pół, co jest nieprecyzyjne i prowadzi do powielania schematów. Warto więc pamiętać, że złoty podział to przesunięcie akcentu – czasem subtelne, ale dające zupełnie inny efekt wizualny. Dobrze jest ćwiczyć oko i próbować ustawiać główny motyw bliżej 1/3 kadru, zamiast w osi środka – wtedy zdjęcia zyskują głębię i dynamikę, co doceni każdy, kto choć trochę interesuje się fotografią.

Pytanie 12

Aby przygotować diapozytyw metodą stykową, należy skorzystać z

A. kopioramki

B. rzutnika

C. wizualizatora

D. skanera

Rzutnik, wizualizator oraz skaner, choć używane w kontekście obrazu, nie są narzędziami odpowiednimi do wykonania diapozytywu metodą stykową. Rzutnik służy przede wszystkim do wyświetlania obrazu na większej powierzchni, co jest całkowicie inną funkcjonalnością. Może on być użyty do prezentacji zdjęć, ale nie do fizycznego przenoszenia obrazu na materiał fotoczuły. Wizualizator z kolei, często stosowany w edukacji i podczas prezentacji, ma na celu wyświetlanie dokumentów lub innych materiałów na ekranie, ale nie angażuje się w proces fotograficzny jako taki. Użycie wizualizatora do tworzenia diapozytywu jest mylnym podejściem, ponieważ nie jest to jego przewidziana funkcja. Z kolei skaner jest narzędziem, które digitalizuje obraz, ale nie wykonuje diapozytywów w sensie tradycyjnym. Użytkownicy mogą myśleć, że skanowanie negatywów bezpośrednio przenosi je na papier, co nie jest prawdą, gdyż wymaga to dalszej obróbki w odpowiednich programach graficznych. W rezultacie, te błędne odpowiedzi wynikają z nieporozumień dotyczących funkcji i zastosowania poszczególnych urządzeń w procesie obróbki obrazu.

Pytanie 13

Jaką część padającego światła odbija powierzchnia szarej karty?

A. 90%

B. 3%

C. 18%

D. 30%

Odpowiedź 18% jest poprawna, ponieważ szara karta została zaprojektowana jako standardowe narzędzie w fotografii i grafice komputerowej do oceny i kontroli kolorów. Odbija ona 18% padającego światła, co czyni ją neutralnym punktem odniesienia w pomiarach. W praktyce, szare karty są wykorzystywane do kalibracji ekspozycji oraz do ustawienia balansu bieli, co jest szczególnie istotne przy pracy w zmiennych warunkach oświetleniowych. W standardzie ISO 12232 odnajdujemy informacje dotyczące pomiaru światła i czułości, które wskazują na znaczenie neutralnych tonów w uzyskiwaniu dokładnych kolorów. Szara karta jest również powszechnie stosowana w postprodukcji, gdzie umożliwia precyzyjne dopasowanie kolorów w programach graficznych, a jej użycie w procesie obróbki zdjęć pozwala na zachowanie spójności kolorystycznej. Umiejętność korzystania z szarej karty w praktyce jest kluczowym elementem w pracy każdego profesjonalnego fotografa oraz grafika.

Pytanie 14

Przy fotografowaniu spadającej kropli wody, aby uzyskać efekt jej zatrzymania w ruchu, należy zastosować czas otwarcia migawki

A. 1/60 s

B. 1/15 s

C. 1/125 s

D. 1/2000 s

Użycie czasu otwarcia migawki 1/2000 s podczas fotografowania spadającej kropli wody pozwala na uchwycenie jej ruchu w momencie, gdy jest w pełnym biegu. Krótkie czasy naświetlania są kluczowe do zamrożenia dynamicznych scen, ponieważ minimalizują rozmycie ruchu spowodowane ruchem samego obiektu oraz drżeniem rąk fotografa. W praktyce, stosując czas 1/2000 s, można uzyskać wyraźne detale, jak kształt kropli czy rozpryskujące się cząstki wody. W fotografii sportowej czy przyrodniczej często korzysta się z takich czasów, aby uchwycić szybko poruszające się obiekty, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży. Warto również pamiętać o odpowiednim doborze ISO oraz przysłony, aby uniknąć nadmiernego prześwietlenia zdjęcia. Z mojego doświadczenia, planując podobne ujęcia, warto także pomyśleć o użyciu statywu lub stabilizacji obrazu, by jeszcze bardziej zmniejszyć ryzyko rozmycia obrazu.

Pytanie 15

Przedstawione zdjęcie wykonano zgodnie z zasadą kompozycji

A. rytmicznej.

B. centralnej.

C. symetrycznej.

D. horyzontalnej.

Odpowiedź centralna jest poprawna, ponieważ zdjęcie przedstawia kota umieszczonego w centralnej części kadru, co jest kluczowym elementem zasady kompozycji centralnej. Ta technika polega na umiejscowieniu głównego obiektu w centrum, co naturalnie przyciąga wzrok widza i tworzy harmonijną kompozycję. W praktyce, kompozycja centralna jest często wykorzystywana w fotografii portretowej, gdzie twarz modela znajduje się w centrum kadru, co nadaje zdjęciu wyraźność i skupia uwagę na najważniejszym elemencie. Kolejnym przykładem stosowania tej zasady może być fotografia architektury, gdzie budynek lub jego elementy są umieszczone w centralnym punkcie, co podkreśla ich znaczenie. Użycie kompozycji centralnej jest zgodne z zasadami rządzącymi efektywnym obrazowaniem, które zalecają, aby najważniejsze elementy zdjęcia znajdowały się w miejscach, które są dla widza najbardziej oczywiste. Warto również zauważyć, że kompozycja centralna sprzyja symetrii, co dodatkowo podkreśla estetykę kadru.

Pytanie 16

Technika composite w fotografii portretowej polega na

A. zastosowaniu kompozycji opartej na złotym podziale

B. wykorzystaniu tła kompozytowego typu greenscreen

C. wykonaniu portretu z minimalną głębią ostrości

D. łączeniu elementów z wielu różnych zdjęć w jeden spójny obraz

Zastosowanie kompozycji opartej na złotym podziale w kontekście techniki composite w fotografii portretowej jest błędnym podejściem. Chociaż złoty podział jest istotnym elementem kompozycji w fotografii, to sama technika composite nie ogranicza się do zasad kompozycyjnych. Polega ona przede wszystkim na łączeniu różnych zdjęć w celu uzyskania jednego, złożonego obrazu, co wymaga umiejętności obsługi programów graficznych, a nie jedynie zastosowania reguły złotego podziału. Kolejnym nieporozumieniem jest wykonanie portretu z minimalną głębią ostrości. Choć technika ta znajduje zastosowanie w portretach, nie jest to kluczowy element composite. Portret z małą głębią ostrości polega na rozmywaniu tła, co niekoniecznie odnosi się do łączenia różnych elementów zdjęć. Użycie tła kompozytowego typu greenscreen również nie jest właściwą odpowiedzią. Greenscreen jest techniką wykorzystywaną do wycinania postaci, a następnie umieszczania ich na innym tle, co różni się od idei composite, gdzie łączenie zdjęć może odbywać się znacznie bardziej złożenie. Termin composite odnosi się do bardziej zaawansowanej manipulacji obrazem, a nie tylko do prostego umieszczania elementów na tle. W efekcie, zrozumienie różnicy między tymi technikami jest kluczowe dla prawidłowego ich stosowania w praktyce fotograficznej.

Pytanie 17

Rodzaj kadrowania, który przedstawia postać do wysokości połowy uda, to

A. plan amerykański

B. zbliżenie

C. plan pełny

D. plan średni

Wybór planu pełnego, zbliżenia lub planu średniego jako odpowiedzi na pytanie o kadrowanie do połowy uda nie oddaje specyfiki planu amerykańskiego. Plan pełny, który ukazuje sylwetkę postaci w całej jej okazałości, nie może uchwycić intymności i wyrazistości emocji, które są charakterystyczne dla planu amerykańskiego. W przypadku pełnego kadru postać wydaje się oddalona od widza, co może osłabiać przekaz i emocjonalny ładunek narracji. Zbliżenie z kolei koncentruje się na detalach, takich jak twarz lub przedmioty, co wprowadza zupełnie inną dynamikę, niemożliwą do uzyskania przy użyciu planu amerykańskiego. Kiedy zastosujemy zbliżenie, tracimy szerszy kontekst, co ogranicza interpretację sceny przez widza. Z kolei plan średni, który obejmuje postać od pasa w górę, również nie współczesny zdefiniowanej wysokości kadrowania amerykańskiego, które konkretnie wskazuje na kadr od połowy uda. Takie niezrozumienie technik kadrowania prowadzi do błędnych wniosków na temat zastosowania odpowiednich kadrów w produkcji wizualnej. Aby efektywnie wykorzystać różne plany, należy mieć na uwadze ich specyfikę oraz zamierzony cel narracyjny, co jest kluczowe w pracy twórczej w dziedzinie filmowania.

Pytanie 18

W aparatach cyfrowych symbol „A (Av)” oznacza

A. automatykę programową.

B. automatykę z preselekcją czasu.

C. tryb manualny.

D. automatykę z preselekcją przysłony.

Symbol „A” lub „Av” w aparatach cyfrowych odnosi się do trybu automatycznego z preselekcją przysłony, czyli tzw. trybu priorytetu przysłony. W praktyce fotograf wybiera wartość przysłony (f/), a aparat na tej podstawie automatycznie dobiera odpowiedni czas naświetlania, żeby zdjęcie było prawidłowo naświetlone. To bardzo wygodne, zwłaszcza gdy zależy Ci na kontroli głębi ostrości, bo przysłona ma bezpośredni wpływ na to, czy tło będzie rozmyte czy ostre. Fotografując portret, chcesz mieć rozmyte tło? Wybierasz małą liczbę f (np. f/1.8). Robiąc zdjęcie krajobrazu – lepiej ustawić większą przysłonę (np. f/11), bo wtedy ostrość będzie na całym zdjęciu. Tryb Av jest standardem w większości lustrzanek i bezlusterkowców – znajdziesz go praktycznie w każdej marce, chociaż czasem oznaczenie bywa trochę inne (Canon używa „Av”, Nikon czy Sony po prostu „A”). W codziennej fotografii, szczerze mówiąc, to jeden z najbardziej praktycznych trybów półautomatycznych, bo pozwala skupić się na kreatywnej stronie zdjęcia, nie martwiąc się za bardzo o czas migawki. Moim zdaniem, każda osoba, która chce mieć większą kontrolę nad swoim zdjęciem, powinna dobrze znać ten tryb i korzystać z niego regularnie.

Pytanie 19

Najlepszym materiałem do archiwizowania wydruków fotograficznych jest papier

A. bezkwasowy o wysokiej gramaturze

B. kredowy błyszczący

C. zwykły biurowy 80 g/m²

D. kalka techniczna

Papier bezkwasowy o wysokiej gramaturze jest najlepszym wyborem do archiwizowania wydruków fotograficznych, ponieważ nie zawiera kwasów, które mogą powodować degradację materiału w dłuższym okresie czasu. Wysoka gramatura sprawia, że jest on bardziej odporny na uszkodzenia mechaniczne, a także na działanie światła i wilgoci. W praktyce, takie papiery są często wykorzystywane w muzeach i galeriach do przechowywania cennych dokumentów oraz fotografii, co potwierdza ich trwałość i niezawodność. Standardy archiwizacji, takie jak ISO 9706, zalecają stosowanie papierów o pH wyższym niż 7, co zapewnia ich trwałość na wiele lat. Dodatkowo, papier bezkwasowy może mieć różne tekstury i wykończenia, które pozwalają na lepsze odwzorowanie kolorów i detali, co jest kluczowe w fotografii. Dlatego wybór takiego materiału jest nie tylko bezpieczny, ale także korzystny z punktu widzenia jakości przechowywanych prac fotograficznych.

Pytanie 20

Na której ilustracji przedstawiono fotografię zgodnie z regułą złotego podziału?

A. Na ilustracji 1.

B. Na ilustracji 4.

C. Na ilustracji 2.

D. Na ilustracji 3.

Dość często spotyka się mylne przekonanie, że centralne ustawienie głównego motywu lub korzystanie z wyraźnych linii prowadzących automatycznie oznacza wykorzystanie reguły złotego podziału. Niestety, to uproszczenie. Na przykład na zdjęciu przedstawiającym tory kolejowe obserwujemy silną perspektywę liniową i centralne ustawienie, co rzeczywiście jest efektowne, ale nie wpisuje się w ideę złotego podziału. Złoty podział opiera się na proporcji ok. 1:1,618 i polega na umieszczeniu najważniejszych elementów kadru w miejscach przecięcia się linii podziału – wtedy obraz wydaje się naturalnie harmonijny. Podobnie w przypadku zdjęcia drzewa z gniazdami czy pomnika – tam główne obiekty znajdują się w centrum lub w górnej części zdjęcia, a nie zgodnie z proporcjami wynikającymi ze złotego podziału. W praktyce, zbyt centralne kadrowanie lub poleganie tylko na symetrii może sprawić, że zdjęcie będzie wyglądało statycznie i mniej interesująco. Moim zdaniem sporo osób wpada w pułapkę mylenia reguły złotego podziału z zasadą trójpodziału, ale tutaj kluczowe są właśnie te subtelne przesunięcia głównych motywów poza środek kadru. W pracy fotografa i grafika warto ćwiczyć kadrowanie z użyciem tej reguły, bo to naprawdę zmienia odbiór obrazu i jest po prostu profesjonalnym podejściem. To nie jest jakaś fanaberia branży, tylko sprawdzona metoda na uzyskanie lepszych, ciekawszych zdjęć.

Pytanie 21

Plan portretowy, na którym widoczna jest cała postać fotografowanej osoby, nazywany jest planem

A. bliskim

B. średnim

C. ogólnym

D. pełnym

Plan portretowy, który obejmuje całą sylwetkę osoby, nazywamy planem pełnym. To dlatego, że pokazuje postać w kontekście otoczenia, co pozwala zobaczyć nie tylko detale, ale też jak ta osoba współgra z tym, co ją otacza. W fotografii ten rodzaj ujęcia jest bardzo ceniony w portretach, bo mamy wgląd w całość - ciało i kontekst. Na przykład, zdjęcie osoby stojącej w parku pokazuje nie tylko jej rysy, ale też, jak się odnosi do tła. Warto pamiętać, że dobry plan pełny nie tylko pokazuje postać, ale również wpływa na to, jak widz interpretuje obraz, dając mu szersze znaczenie. Takie podejście często widzimy w reklamach czy fotografii modowej, gdzie cała sylwetka modela w połączeniu z otoczeniem może być kluczowym elementem całej prezentacji.

Pytanie 22

Do wertykalnego odwracania obrazu w lustrzankach cyfrowych służy

A. pryzmat pentagonalny.

B. lustro półprzepuszczalne.

C. wizjer.

D. matówka.

W lustrzankach cyfrowych często spotyka się nieporozumienia dotyczące roli poszczególnych elementów układu optycznego, zwłaszcza jeśli chodzi o sposób, w jaki obraz jest prezentowany użytkownikowi w wizjerze. Lustro półprzepuszczalne to raczej domena technologii takich jak aparaty SLT Sony albo zaawansowane układy autofokusa, gdzie chodzi o rozdzielenie światła między matrycę a czujniki AF, a nie o odwracanie obrazu. To lustro standardowo tylko przekierowuje światło do matówki, na której obraz wciąż jest do góry nogami – nie „prostuje” go. Matówka z kolei pełni funkcję powierzchni, na której wyświetlany jest obraz rzucony przez obiektyw, by można było ocenić ostrość i kompozycję, ale sama w sobie nie zmienia orientacji obrazu. To raczej taki ekran pomocniczy, bardzo ważny, ale nie mający wpływu na odwracanie pionowe. Wizjer natomiast, choć jest miejscem, przez które patrzymy, nie koryguje orientacji obrazu – pokazuje tylko to, co już zostało przetworzone przez wcześniejsze elementy, czyli lustro, matówkę i pryzmat. Z mojego doświadczenia wynika, że często myli się funkcje tych części, bo sąsiadują ze sobą w torze optycznym, ale za odwracanie obrazu pionowo odpowiada wyłącznie pryzmat pentagonalny (lub w tańszych modelach tzw. układ luster pentagonalnych). Warto pamiętać, że dobra znajomość budowy wizjera pozwala nie tylko lepiej zrozumieć technikę fotografowania, ale i szybciej diagnozować potencjalne problemy z obrazem w wizjerze. W praktyce tylko pryzmat pentagonalny daje pełny komfort użytkowania, odwracając obraz do naturalnej postaci – to kluczowy standard od dziesięcioleci, nie tylko w cyfrówkach, ale i analogach.

Pytanie 23

Poprawę ekspozycji zdjęcia w programie Adobe Photoshop dokonuje się z użyciem

A. mapy gradientu.

B. poziomów.

C. stempla.

D. koloru kryjącego.

Wielu początkujących użytkowników Photoshopa myli narzędzia do edycji ekspozycji z innymi funkcjami służącymi do zupełnie różnych celów. Na przykład stempel, chociaż bardzo przydatny, służy do retuszu – pozwala kopiować fragmenty obrazu i zakrywać niechciane elementy, ale w żaden sposób nie wpływa na jasność czy kontrast całego zdjęcia. To typowy błąd, zwłaszcza kiedy ktoś kojarzy narzędzie tylko z jego popularnością, nie z funkcjonalnością. Mapa gradientu to z kolei efekt, który nakłada na zdjęcie przejście tonalne, kolorowe lub czarno-białe – używa się jej raczej do kreatywnych przeróbek, stylizacji, czasem do uzyskania efektów specjalnych albo pseudo HDR-a, ale nie do poprawy ekspozycji w klasycznym sensie. Kolor kryjący natomiast, to najzwyklejsza warstwa z kolorem, którą można kłaść na zdjęcie z określoną przezroczystością – czasem pomaga przy tintowaniu obrazu, ale nie daje nam żadnej precyzyjnej kontroli nad światłami, cieniami czy półtonami. Często spotykam się ze schematem myślenia, że każde narzędzie graficzne da się wykorzystać do wszystkiego, ale to nieprawda – Photoshop jest bardzo rozbudowany, a każde narzędzie ma swoją określoną funkcję. Poprawa ekspozycji wymaga narzędzi operujących na jasności pikseli, najlepiej z kontrolą nad histogramem, a nie takich, które po prostu zmieniają kolor czy zakrywają fragmenty obrazu. W praktyce, jeśli ktoś próbuje poprawiać ekspozycję stemplem, mapą gradientu czy kolorem kryjącym, może tylko pogorszyć jakość zdjęcia, bo nie uzyska naturalnego efektu. Najlepiej od razu sięgnąć po poziomy lub krzywe, bo to zgodne z dobrymi praktykami nie tylko w branży fotograficznej, ale też graficznej.

Pytanie 24

W najnowszych systemach zarządzania biblioteką zdjęć keyword hierarchies oznaczają

A. system automatycznego tagowania zdjęć przez algorytmy AI

B. strukturę słów kluczowych z relacjami nadrzędności i podrzędności

C. automatyczne sortowanie zdjęć według hierarchii jakości

D. klasyfikację kolorów według modelu przestrzeni HSL

Wybór odpowiedzi dotyczącej systemu automatycznego tagowania zdjęć przez algorytmy AI jest niewłaściwy, ponieważ nie odnosi się do pojęcia hierarchii słów kluczowych. Automatyczne tagowanie to proces, który opiera się na algorytmach uczenia maszynowego, które analizują obrazy i przypisują im tagi na podstawie rozpoznawania wzorców. Choć jest to nowoczesne podejście do organizacji danych, nie uwzględnia ono relacji nadrzędności i podrzędności, które charakteryzują hierarchie słów kluczowych. Kolejna odpowiedź, mówiąca o klasyfikacji kolorów według modelu przestrzeni HSL, w ogóle nie dotyczy zarządzania słowami kluczowymi, lecz sposobu reprezentacji kolorów w grafice komputerowej. Model HSL (Hue, Saturation, Lightness) służy do opisu barw, ale nie ma związku z organizowaniem zdjęć w oparciu o ich zawartość. Ostatnia odpowiedź, dotycząca automatycznego sortowania zdjęć według hierarchii jakości, również jest błędna, ponieważ nie odnosi się do pojęcia słów kluczowych. Jakość zdjęć może być mierzona różnymi kryteriami, ale nie ma to związku z hierarchią słów kluczowych. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego zarządzania informacją w systemach bibliotek zdjęć, gdzie hierarchie słów kluczowych stanowią fundament organizacji danych.

Pytanie 25

Aby wyostrzyć detale obrazu w programie Adobe Photoshop, należy użyć polecenia

A. Błyszczące krawędzie

B. Posteryzacja krawędzi

C. Maska warstwy

D. Maska wyostrzająca

Maska wyostrzająca to jedno z najskuteczniejszych narzędzi w programie Adobe Photoshop, które pozwala na zwiększenie ostrości obrazu poprzez poprawę kontrastu krawędzi. Wyostrzanie obrazu polega na wydobyciu detali, co jest kluczowe w przypadku zdjęć, które mają być publikowane lub drukowane. Proces ten opiera się na zwiększeniu różnicy pomiędzy pikselami o zbliżonych kolorach, co sprawia, że krawędzie stają się bardziej wyraźne. W praktyce, kiedy używasz maski wyostrzającej, możesz regulować parametry takie jak promień, ilość oraz próg, co pozwala na precyzyjne dostrojenie efektu do specyfiki danego obrazu. Przykładowo, w przypadku fotografii architektury, wyostrzanie może pomóc w uwydatnieniu szczegółów budynków i elementów konstrukcyjnych, co przyciąga uwagę widza. Ważne jest, aby pamiętać, że zbyt mocne wyostrzanie może prowadzić do niepożądanych efektów, takich jak powstawanie halo wokół krawędzi, dlatego istotne jest stosowanie tego narzędzia z rozwagą i w odpowiednich warunkach.

Pytanie 26

Wskaż prawidłowe parametry zdjęcia przeznaczonego do zamieszczenia w galerii internetowej.

A. JPEG, 72 ppi, RGB

B. TIFF, 300 ppi, CMYK

C. JPEG, 300 ppi, CMYK

D. TIFF, 72 ppi, RGB

W temacie przygotowania zdjęć do internetu łatwo popełnić kilka powtarzających się błędów, które wynikają głównie z pomylenia standardów druku z wymaganiami sieciowymi albo nieznajomości sposobu wyświetlania kolorów na różnych urządzeniach. Bardzo częstą pomyłką jest wybór formatu TIFF zamiast JPEG – TIFF jest formatem bezstratnym, o dużej pojemności, ceniony w druku czy profesjonalnej archiwizacji, ale w sieci jest zupełnie niepraktyczny. Pliki TIFF są ogromne, dłużej się ładują i często nie są obsługiwane przez przeglądarki internetowe. Zdecydowanie nie sprawdzają się przy publikacji online, gdzie liczy się szybkość, lekkość i uniwersalność formatu. Drugą kwestią jest rozdzielczość – 300 ppi to zdecydowanie za dużo na potrzeby internetu, bo rozdzielczość wyświetlania na ekranie jest zupełnie inna niż przy druku. W sieci ppi nie przekłada się na jakość tak jak w poligrafii. Sztucznie podbijając tę wartość, tylko zwiększamy wagę pliku, a nie poprawiamy widoczności obrazu dla użytkownika. Kwestia modelu kolorów też jest istotna. CMYK to standard do druku, bo odpowiada za mieszanie farb drukarskich, a na wyświetlaczu komputerowym nie odwzoruje poprawnie barw – kolory mogą być przekłamane, matowe, niezgodne z zamierzeniem autora. RGB to natomiast model kolorów typowy dla ekranów – daje najwierniejsze i najżywsze odwzorowanie, co jest przecież istotne w galerii internetowej. Wielu osobom wydaje się, że lepiej wrzucić zdjęcie o jakości „drukarskiej”, ale w praktyce prowadzi to do problemów z wydajnością, kompatybilnością i wyglądem fotografii w sieci. Odpowiednia optymalizacja plików graficznych do internetu to podstawowa umiejętność każdego, kto myśli poważnie o publikowaniu zdjęć online.

Pytanie 27

Ile odcieni można uzyskać, zapisując obrazek w 8-bitowej palecie kolorów?

A. 256

B. 156

C. 18

D. 16

Liczba 18 i 16 jako potencjalne odpowiedzi odzwierciedlają błędne zrozumienie koncepcji reprezentacji kolorów w systemach komputerowych. W przypadku 16 kolorów, często odnosi się to do obrazów w trybie monochromatycznym lub do bardzo ograniczonych palet, które nie wykorzystują pełnych możliwości, jakie oferuje 8-bitowa przestrzeń kolorów. Przykładowo, przy 16 kolorach system jest ograniczony i nie może w pełni odzwierciedlić złożoności i różnorodności kolorów, co jest istotne w nowoczesnej grafice komputerowej. Z kolei liczba 18 nie ma podstawowego uzasadnienia w kontekście binarnym, ponieważ nie jest to liczba, która mogłaby wynikać z jakiejkolwiek popularnej palety barw. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że ograniczenie liczby bitów automatycznie prowadzi do mniejszych palet, co nie jest prawdą. W rzeczywistości 8-bitowa paleta barw opiera się na zasadzie, że każdy z 256 kolorów jest unikalny, co jest kluczowe w kontekście kompresji danych. Użytkownicy często mylą te osoby z trybami kolorów, które są rzadziej stosowane w nowoczesnej grafice, co prowadzi do nieporozumień. Współczesne standardy, takie jak RGB, CMYK czy HSV, operują na bardziej złożonych zasadach, co czyni 8-bitową paletę barw fundamentalnym zagadnieniem dla zrozumienia działania kolorów w przestrzeni cyfrowej.

Pytanie 28

Przednio-górno-boczne oświetlenie ma za zadanie oświetlać

A. zasadniczego.

B. pomocniczego.

C. kontrowego.

D. tła.

Odpowiedzi, które wskazują na kontrowe, pomocnicze lub tło oświetlenia, są nieprawidłowe, ponieważ nie oddają one funkcji i znaczenia oświetlenia przednio-górno-bocznego w pojazdach. Kontrowe oświetlenie zazwyczaj odnosi się do dodatkowych źródeł światła, które mają na celu zwiększenie widoczności w konkretnej sytuacji, ale nie są podstawowym źródłem. Pomocnicze oświetlenie z kolei wspiera zasadnicze systemy, ale nie może być traktowane jako ich zamiennik. Oświetlenie tła, natomiast, odnosi się do ogólnego oświetlenia, które nie ma kluczowego znaczenia dla bezpieczeństwa jazdy, co czyni je mało przydatnym w kontekście tego pytania. Typowym błędem myślowym jest zrozumienie oświetlenia jako jedynie dodatkowego elementu, zamiast jego kluczowej roli w zapewnieniu widoczności i bezpieczeństwa na drodze. Dobrą praktyką w edukacji motoryzacyjnej jest koncentracja na skuteczności różnych typów oświetlenia oraz ich wpływie na percepcję kierowcy i innych uczestników ruchu, co podkreśla znaczenie oświetlenia zasadniczego jako fundamentu bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Pytanie 29

Który program przeznaczony jest do obróbki grafiki wektorowej?

A. Adobe Photoshop

B. Publisher

C. MyPaint

D. CorelDraw

Temat narzędzi graficznych bywa mylący, bo na rynku jest cała masa programów i każdy z nich trochę inaczej podchodzi do tematu tworzenia grafiki. Wiele osób wybiera nieodpowiednie oprogramowanie, bo sugeruje się nazwą albo przeznaczeniem ogólnym, a nie technicznymi możliwościami programu. MyPaint to przykład programu typowo do grafiki rastrowej i cyfrowego malowania – świetnie się sprawdzi, jeśli chcesz tworzyć obrazy przypominające prace tradycyjnymi technikami jak akwarela czy ołówek, ale nie nadaje się do pracy z krzywymi i precyzyjnym wektorem. Publisher to z kolei narzędzie do składu publikacji, takich jak biuletyny czy ulotki, w którym można korzystać z gotowych szablonów czy prostego edytowania tekstu i obrazu, ale nie jest to program do tworzenia grafiki wektorowej w ścisłym sensie – raczej zarządza obiektami wstawionymi z innych źródeł. Adobe Photoshop to legenda, jeśli chodzi o edycję zdjęć i pracę na pikselach – to właśnie grafika rastrowa, idealna do retuszu, fotomontaży czy digital paintingu, ale kompletnie nie sprawdza się przy tworzeniu skalowalnych logotypów lub ilustracji, które muszą być powiększane do dowolnych rozmiarów bez utraty ostrości. Moim zdaniem, często myli się Photoshopa jako uniwersalne ‚do wszystkiego’, ale jednak w branży projektowej wybór programu zgodnie z jego specjalizacją to podstawa. Decydując się na pracę z grafiką wektorową, zawsze warto postawić na wyspecjalizowane narzędzia jak CorelDraw lub Adobe Illustrator – właśnie one dają pełną kontrolę nad krzywymi, obiektami i pozwalają na przygotowanie plików zgodnie z profesjonalnymi standardami druku i publikacji cyfrowej. Warto zapamiętać, że odpowiedni dobór narzędzi to pierwszy krok do efektywnej pracy i osiągnięcia zamierzonego jakościowo efektu.

Pytanie 30

Nie znając parametrów rozdzielczości drukarki, plik cyfrowy stworzony do umieszczenia w folderze promocyjnym powinien być przygotowany w rozdzielczości

A. 150 ppi

B. 72 ppi

C. 300 ppi

D. 200 ppi

Wybierając rozdzielczość 200 ppi, można pomyśleć, że to wystarczy, ale szczerze mówiąc, może to prowadzić do brzydkich efektów w druku reklamowych materiałów. Tego typu ppi to może się sprawdzić przy dużych formatach, gdzie to, co się widzi z daleka, nie ujawnia wszystkich szczegółów, ale foldery, które czytamy z bliska, mogą wyglądać średnio. Rozdzielczość 150 ppi to już naprawdę mało i najczęściej spotyka się to w druku budżetowym – efektem mogą być rozmyte obrazki, co nie wygląda zbyt fajnie. A 72 ppi? To chyba tylko do internetu, bo do druku to już nie za bardzo pasuje. Zbyt niska rozdzielczość w druku to nie tylko strata jakości, ale też może zmniejszyć postrzeganą wartość marki przez klientów. Także, pamiętaj – w druku jakość obrazu powinna być na pierwszym miejscu, co wiąże się z odpowiednim wyborem rozdzielczości.

Pytanie 31

Która przestrzeń barw jest standardowo stosowana w druku offsetowym?

A. RGB

B. CMYK

C. Lab

D. HSB

Odpowiedź CMYK jest prawidłowa, ponieważ jest to przestrzeń barw standardowo stosowana w druku offsetowym. CMYK, czyli Cyan, Magenta, Yellow i Key (czarny), to model kolorów oparty na subtraktywnym mieszaniu barw. W druku offsetowym kolory są tworzone przez nakładanie warstw atramentu na papier, co oznacza, że kolory są absorbowane przez materiał. W praktyce, użycie CMYK pozwala na uzyskanie szerokiej gamy kolorów, ale poprzez mieszanie, co jest kluczowe w procesie druku. Przykładowo, podczas druku kolorów, takich jak zieleń czy pomarańcz, nie są one drukowane jako takie, ale tworzone przez kombinację atramentów CMY. Standardy branżowe, takie jak ISO 12647, precyzują, jak należy zarządzać kolorem w druku, co sprawia, że zrozumienie i poprawne wykorzystanie przestrzeni CMYK jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości wydruków. Dlatego znajomość tej przestrzeni barw jest niezwykle ważna dla każdego, kto pracuje w branży poligraficznej.

Pytanie 32

Konturowe oświetlenie fotografowanego obiektu można uzyskać przez ustawienie światła głównego

A. za obiektem w kierunku tła

B. przed obiektem w stronę obiektywu

C. przed obiektem w kierunku tła

D. za obiektem w stronę obiektywu

Oświetlenie konturowe fotografowanego obiektu uzyskuje się poprzez strategiczne umiejscowienie światła głównego za obiektem w kierunku obiektywu. Taka konfiguracja pozwala na uwydatnienie krawędzi obiektu, co tworzy efekt trójwymiarowości i głębi. Gdy światło pada z tyłu, częściowo oświetla kontury obiektu, jednocześnie odcinając go od tła, co skutkuje wyraźniejszym zarysowaniem formy. Zastosowanie tej techniki jest szczególnie cenione w portrecie oraz fotografii produktowej, gdzie kluczowe jest podkreślenie charakterystycznych detali. Przykładem może być sytuacja, w której fotografujemy osobę na tle zachodzącego słońca, co pozwala na stworzenie dramatycznego efektu świetlnego. Standardy branżowe zalecają korzystanie z tej metody w celu uzyskania atrakcyjnych wizualnie zdjęć, w których obiekt wyróżnia się na tle, a jednocześnie prezentuje się w sposób estetyczny i harmonijny.

Pytanie 33

Na ilustracji przedstawiono zastosowanie filtra

A. solaryzacja.

B. wyostrzenie.

C. redukcja szumów.

D. usuwanie przeplotu.

Solaryzacja to naprawdę ciekawy efekt – na zdjęciu po prawej widać wyraźnie, jak obraz zmienia charakter, pojawiają się nietypowe, prawie surrealistyczne barwy, a jasne i ciemne partie jakby zamieniają się miejscami. To jest właśnie klasyczny przykład solaryzacji. W fotografii analogowej powstaje po częściowym naświetleniu negatywu światłem, a w cyfrowej – przez odpowiednią operację na poziomach jasności pikseli. Efekt ten bywa wykorzystywany w grafice artystycznej i eksperymentalnej, bo pozwala uzyskać niecodzienne, wręcz psychodeliczne rezultaty. W praktyce, solaryzacja świetnie sprawdza się podczas tworzenia plakatów, okładek muzycznych, czy tam gdzie zależy nam na mocnym, abstrakcyjnym wyrazie. Odwołując się do standardów: wiele programów graficznych, takich jak Photoshop czy GIMP, posiada gotowe filtry solaryzujące – to jeden z klasycznych filtrów efektowych. Często spotykam się z tym efektem podczas zajęć z edycji zdjęć – pozwala dzieciakom zrozumieć, jak można bawić się z tonacjami i światłem w fotografii cyfrowej. Solaryzacja nie ma nic wspólnego z wyostrzaniem czy redukcją szumów, działa zupełnie inaczej, bo ingeruje w sposób bardzo kreatywny w strukturę tonalną obrazu. Warto czasem poeksperymentować z tym filtrem, bo jego efekty potrafią pozytywnie zaskoczyć nawet doświadczonych grafików.

Pytanie 34

Na zamieszczonym rysunku przedstawiono ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop, do której jest przypisane polecenie

A. utwórz warstwę.

B. utwórz nową grupę.

C. utwórz maskę warstwy.

D. utwórz nową warstwę dopasowania.

Ikona przedstawiona na rysunku to charakterystyczny symbol maski warstwy w Adobe Photoshop. W praktyce maska warstwy umożliwia niesamowicie precyzyjną kontrolę nad widocznością różnych fragmentów warstwy – bez trwałego usuwania danych. Używając maski, zamiast „wycinać” coś gumką, malujesz na niej czernią, bielą lub odcieniami szarości, co pozwala na płynne przejścia, delikatne korekty czy zupełnie nieszablonowe efekty. To jedna z tych funkcji, które bardzo szybko stają się nieodłącznym narzędziem w codziennej pracy – szczególnie jeśli zależy Ci na nieniszczącej edycji grafiki. Moim zdaniem, maski to po prostu must-have w każdym projekcie graficznym, gdzie ważna jest elastyczność i jakość poprawek. Standardem branżowym jest wykorzystywanie masek warstw do tworzenia fotomontaży, retuszu, korekty ekspozycji czy nawet zaawansowanych efektów specjalnych. Co ciekawe, maska działa trochę jak szyba: czarne obszary blokują widoczność warstwy, białe wszystko pokazują, a szarości dają przezroczystość częściową. To genialne narzędzie do eksperymentów i kreatywnej pracy, bo zawsze można coś poprawić, cofnąć albo całkowicie zmienić koncepcję bez utraty jakości. Warto też wiedzieć, że maski są obecne niemal w każdym profesjonalnym workflow graficznym i są promowane we wszystkich kursach oraz materiałach edukacyjnych z zakresu grafiki komputerowej.

Pytanie 35

W jaki sposób oświetlony jest przedmiot na przedstawionym planie zdjęciowym?

A. Światłem pośrednim, rozproszonym.

B. Światłem bezpośrednim, rozproszonym.

C. Światłem pośrednim, skierowanym.

D. Światłem bezpośrednim, skierowanym.

Poprawna odpowiedź to "Światłem pośrednim, rozproszonym". Oświetlenie pośrednie jest kluczowym elementem w fotografii i filmowaniu, gdyż pozwala uzyskać miękkie i równomierne światło, które minimalizuje cienie i uwydatnia detale przedmiotu. W przypadku przedstawionego planu zdjęciowego, źródła światła były zasłonięte przez dyfuzory, co sprawiło, że światło nie padało bezpośrednio na obiekt, lecz było rozproszone. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży, gdzie użycie dyfuzorów lub rozpraszaczy światła pozwala na kontrolowanie intensywności i charakterystyki oświetlenia. Przykładem zastosowania tej techniki może być fotografia produktowa, gdzie pożądane jest, aby detale i tekstura były dobrze widoczne, ale bez ostrego kontrastu, który mógłby zniekształcić wrażenie. Warto również zauważyć, że światło pośrednie jest często używane w portretach, aby uzyskać naturalny wygląd skóry i zredukować niepożądane cienie.

Pytanie 36

Fotografię kropel rosy na trawie w celu uzyskania na negatywie skali odwzorowania 1:1 należy wykonać z odległości

A. dwóch ogniskowych obiektywu.

B. czterech ogniskowych obiektywu.

C. jednej ogniskowej obiektywu.

D. połowy ogniskowej obiektywu.

Wybrana odpowiedź idealnie pokrywa się z zasadami makrofotografii stosowanej w praktyce. Żeby uzyskać skalę odwzorowania 1:1, czyli żeby wielkość obrazu na negatywie lub matrycy była równa rzeczywistej wielkości obiektu (w tym przypadku kropli rosy), trzeba ustawić aparat w odległości równej dwukrotności ogniskowej obiektywu od fotografowanego motywu. To jest taka trochę złota zasada w makrofotografii – wynika bezpośrednio z równań optycznych soczewki skupiającej i wzoru na powiększenie. Przykładowo, posiadając obiektyw o ogniskowej 100 mm, dla uzyskania odwzorowania 1:1 trzeba ustawić się około 200 mm od obiektu. To nie tylko teoria – w praktyce wielu zawodowych fotografów natury czy dokumentalistów szczegółów technicznych korzysta z tej zasady, żeby uzyskać idealną ostrość i właściwe proporcje. Dodatkowo takie ustawienie ułatwia zachowanie odpowiedniej głębi ostrości, co jest zawsze sporym wyzwaniem przy makro. Moim zdaniem, znając ten szczegół, można lepiej zrozumieć, dlaczego niektóre fotografie makro wychodzą ostre i pełne detali, a inne nie – to właśnie ta odległość jest jednym z kluczowych elementów, których lepiej nie pomijać. Dobrą praktyką jest sprawdzanie specyfikacji swojego obiektywu, bo producenci często podają minimalną odległość ostrzenia, która musi być zgodna z tą zasadą, jeśli chcemy uzyskać prawdziwe 1:1. Bez tej wiedzy trudno o profesjonalne efekty, zwłaszcza w fotografii przyrodniczej.

Pytanie 37

W aparatach cyfrowych pomiar natężenia światła obejmujący 2÷5% powierzchni w centrum kadru określany jest jako pomiar

A. centralnie ważony.

B. wielopunktowy.

C. matrycowy.

D. punktowy.

Prawidłowo – w aparatach cyfrowych pomiar punktowy oznacza właśnie mierzenie natężenia światła tylko z bardzo małego obszaru – zwykle 2 do 5% całej powierzchni kadru, najczęściej w samym centrum. To rozwiązanie pozwala precyzyjnie ocenić ekspozycję wybranego fragmentu sceny, ignorując resztę otoczenia. W praktyce jest to nieocenione przy fotografowaniu w trudnych warunkach – na przykład gdy portretowana osoba stoi na tle bardzo jasnego okna albo w scenach o dużym kontraście światła i cienia. Osobiście często korzystam z tej metody fotografując koncerty lub reportaże, bo pozwala mieć pewność, że najważniejszy element zdjęcia – np. twarz – będzie dobrze naświetlony, nawet jeśli reszta kadru jest bardzo ciemna lub jasna. W branży fotograficznej pomiar punktowy jest traktowany jako narzędzie do profesjonalnej kontroli ekspozycji, nadaje się głównie dla osób, które rozumieją mechanizmy działania światłomierza i potrafią wybrać właściwy fragment sceny do pomiaru. Standardowe poradniki, np. firmy Canon czy Nikon, zalecają go właśnie wtedy, gdy zależy nam na precyzji i niewielkim marginesie błędu – nawet w bardzo trudnych warunkach oświetleniowych. Dobrze wiedzieć, że pozostałe metody, jak matrycowy czy centralnie ważony, są mniej selektywne i bardziej uśredniają światło z większego obszaru kadru.

Pytanie 38

Którą zasadę kompozycji obrazu zastosowano przy wykonaniu zdjęcia?

A. Linii horyzontu.

B. Trójpodziału.

C. Kadru centralnego.

D. Diagonalną.

Zasada kadru centralnego to jeden z podstawowych elementów kompozycji w fotografii, który polega na umieszczeniu głównego obiektu w centralnej części kadru. W przypadku przedstawionego zdjęcia, kwiat został umieszczony dokładnie w środku, co przyciąga wzrok widza i koncentruje uwagę na tym elemencie. Tego typu kompozycja sprawdza się szczególnie dobrze w przypadkach, gdy chcemy podkreślić istotę przedstawianego obiektu, a także w sytuacjach, gdy elementy tła nie konkurują z głównym obiektem. W praktyce, zasada ta jest często stosowana w portretach, gdzie twarz modela jest umieszczona w centrum kadru. Dobrą praktyką jest również zwrócenie uwagi na oświetlenie, które powinno być skierowane na główny obiekt, aby podkreślić jego detale. Należy pamiętać, że choć kadrowanie centralne może być efektywne, nadmiar tego podejścia może sprawić, że zdjęcia staną się monotonne. W takich sytuacjach warto eksperymentować z innymi zasadami kompozycji, aby urozmaicić nasze ujęcia.

Pytanie 39

W którym etapie obróbki chemicznej czarno-białego papieru fotograficznego następuje przeprowadzenie halogenków srebra w związki tiosiarczanosrebrowe rozpuszczalne w wodzie?

A. Płukania.

B. Przerywania.

C. Utrwalania.

D. Wywoływania.

Utrwalanie to kluczowy etap w obróbce chemicznej czarno-białego papieru fotograficznego, kiedy faktycznie zachodzi proces usuwania niewywołanych halogenków srebra z emulsji. Chodzi o to, że wywoływacz zamienia tylko te kryształki halogenków srebra, które zostały naświetlone, na metaliczne srebro. Pozostałe, które nie były naświetlone, wciąż są w emulsji i muszą zostać usunięte, żeby obraz nie zaciemnił się z czasem. Tutaj wchodzi właśnie utrwalacz – najczęściej roztwór tiosiarczanu sodu. On reaguje z halogenkami srebra, tworząc tiosiarczanosrebro, które rozpuszcza się w wodzie i może być wypłukane podczas kolejnych etapów. Moim zdaniem ten etap jest często trochę bagatelizowany przez początkujących – a to właśnie dobre utrwalenie decyduje, czy zdjęcie przetrwa lata bez przebarwień czy zniszczeń. Z tego co się orientuję, w branży przyjmuje się, że zbyt krótkie utrwalanie albo użycie zużytego utrwalacza to podstawowe błędy, które psują efekty całej pracy. Często spotykałem się z opiniami, że warto stosować tzw. test utrwalania, np. z paskiem kontrolnym, żeby mieć pewność, że proces przebiegł prawidłowo. Utrwalanie to więc nie tylko formalność, ale klucz do trwałości i jakości odbitki – jeśli pominiesz lub źle wykonasz ten krok, cała praca może pójść na marne.

Pytanie 40

Kiedy wykonujemy fotografie w pomieszczeniach, w jakim celu stosuje się odbicie światła od sufitu za pomocą lampy błyskowej?

A. by przyciemnić cienie w obiektach znajdujących się we wnętrzu.

B. aby wyrównać kontrast oświetlenia naturalnego.

C. w celu modyfikacji temperatury barwowej dostępnych źródeł światła.

D. żeby zwiększyć kontrast oświetlenia fotografowanej sceny.

Odbijanie światła lampy błyskowej od sufitu to technika, która ma na celu wyrównanie kontrastu oświetlenia zastanego, co jest szczególnie istotne w fotografii wnętrz. W praktyce, gdy wykonujemy zdjęcia w pomieszczeniach, często spotykamy się z nierównomiernym oświetleniem, gdzie niektóre obszary są zbyt jasne, a inne zbyt ciemne. Odbicie światła od sufitu pomaga zmiękczyć i rozproszyć światło, co przyczynia się do bardziej naturalnego i harmonijnego wyglądu zdjęcia. Ta technika jest szczególnie cenna, gdy fotografujemy w pomieszczeniach z dużymi oknami, gdzie światło zewnętrzne może tworzyć mocne kontrasty. Dobrą praktyką jest stosowanie jasnych, matowych sufitów, które lepiej odbijają światło, w przeciwieństwie do sufitów ciemnych, które mogą pochłaniać światło. W rezultacie, zdjęcia z taką techniką oświetleniową mają bardziej jednolity wygląd, co jest pożądane w profesjonalnej fotografii wnętrz. Warto również pamiętać, że użycie lampy błyskowej w ten sposób pozwala na uzyskanie lepszej jakości kolorów, ponieważ naturalne światło i sztuczne oświetlenie są lepiej zharmonizowane.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej