Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 17 grudnia 2025 16:32
Data zakończenia: 17 grudnia 2025 16:37

Egzamin niezdany

Wynik: 12/40 punktów (30,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Aby poprawnie oddać kolory potrawy w fotografii kulinarnej, należy stosować

A. światło o temperaturze barwowej 2700-3000 K

B. światło o temperaturze barwowej 5000-5500 K

C. filtry ocieplające na lampach studyjnych

D. oświetlenie jarzeniowe bez filtrów korekcyjnych

Światło o temperaturze barwowej 5000-5500 K jest optymalne do fotografii kulinarnej, ponieważ imituje naturalne światło dzienne. Takie oświetlenie pozwala na wierne oddanie kolorów potraw, co jest kluczowe w tej dziedzinie. Gdy używamy światła o temperaturze barwowej w tym zakresie, barwy produktów spożywczych, takich jak świeże warzywa, owoce czy mięso, są oddawane w sposób najbardziej realistyczny. Przykładem zastosowania może być oświetlenie w kuchni lub studiu fotograficznym z wykorzystaniem lamp fluorescencyjnych lub LED, które oferują taką temperaturę barwową. Dodatkowo, profesjonalni fotografowie kulinarni często korzystają z kolorometrów, aby mierzyć temperaturę barwową źródeł światła i upewnić się, że są one zgodne z normami. Ponadto, korzystanie z takiego oświetlenia minimalizuje potrzebę dalszej edycji zdjęć, co oszczędza czas i zachowuje naturalność przedstawionych dań.

Pytanie 2

Przekształcenie swobodne obrazu możliwe jest z użyciem skrótu klawiszy

A. CTR+A

B. CTR+Z

C. CTR+T

D. CTR+V

Skrót klawiszowy Ctrl+T w programach graficznych takich jak Adobe Photoshop czy GIMP otwiera narzędzie przekształcania swobodnego (Free Transform). To właśnie ono pozwala szybko i wygodnie zmieniać rozmiar, obracać, pochylać, zniekształcać lub odbijać wybrane warstwy albo fragmenty obrazu – wszystko w ramach jednej, dynamicznej operacji, bez konieczności sięgania po kilka różnych funkcji z menu. Moim zdaniem bardzo przydatne jest to, że można natychmiast chwycić za róg zaznaczenia i swobodnie edytować obiekt według własnych potrzeb, bez precyzyjnych wymiarów czy sztywnego skalowania. W praktyce codziennej pracy projektanta czy fotografa Ctrl+T to jeden z najbardziej intuicyjnych i najczęściej wykorzystywanych skrótów. Jest to również zgodne z ogólnymi standardami branżowymi – większość nowoczesnych programów graficznych korzysta z podobnych skrótów, by usprawnić workflow i ograniczyć konieczność przeklikiwania się przez rozbudowane menu. Warto też pamiętać o dodatkowych opcjach, np. przytrzymaniu Shift lub Alt podczas transformacji, co pozwala zachować proporcje albo skalować względem środka – to już taka wyższa szkoła jazdy, ale bardzo się przydaje. Z własnego doświadczenia zauważyłem, że znajomość tego skrótu naprawdę przyspiesza pracę i sprawia, że edycja staje się bardziej płynna i kreatywna.

Pytanie 3

Na której ilustracji wykonano fotografię zgodnie z regułą złotego podziału?

A. Na ilustracji 2.

B. Na ilustracji 4.

C. Na ilustracji 3.

D. Na ilustracji 1.

Reguła złotego podziału, zwana też złotą proporcją czy złotym środkiem, to klasyczna zasada kompozycji. W praktyce fotograficznej oznacza to ustawienie głównego motywu tak, by znalazł się w miejscu przecięcia linii podziału kadru, wyznaczonych według stosunku 1:1,618. Nie jest to zwykła symetria ani typowa zasada trójpodziału, tylko coś trochę bardziej subtelnego. Na ilustracji 4 domek dla owadów został umieszczony na drzewie tak, że znajduje się w okolicach mocnego punktu złotego podziału – nie centralnie, nie przy samej krawędzi, tylko w takim miejscu, które przyciąga wzrok w naturalny sposób. Dzięki temu zdjęcie wydaje się harmonijne i przyjemne dla oka, nawet jeśli ktoś nie zna tej zasady z nazwy. Fotografowie używają złotego podziału np. podczas fotografowania portretów, krajobrazów czy architektury – w sumie wszędzie tam, gdzie zależy im na zrównoważonej, eleganckiej kompozycji. Z mojego doświadczenia widać, że ten sposób kadrowania pozwala uzyskać obrazy, które wydają się ‘poukładane’ i zorganizowane, a jednocześnie nie nudzą monotonią. Co ciekawe, złoty podział to nie tylko domena fotografii – spotyka się go w malarstwie, architekturze i designie produktów. Moim zdaniem warto poćwiczyć kadrowanie według tej zasady, bo efekty potrafią zaskoczyć, a zdjęcia od razu zyskują na profesjonalizmie.

Pytanie 4

Który program przeznaczony jest do obróbki grafiki wektorowej?

A. MyPaint

B. Publisher

C. CorelDraw

D. Adobe Photoshop

CorelDraw to od lat jeden z najważniejszych programów do tworzenia i edycji grafiki wektorowej. Grafika wektorowa, w przeciwieństwie do rastrowej, opiera się na matematycznym opisie kształtów – linii, krzywych Béziera, wielokątów czy tekstu. Dzięki temu projekty wykonane w CorelDraw można dowolnie skalować bez utraty jakości, co jest ogromną zaletą np. przy projektowaniu logotypów, wizytówek, plakatów czy grafiki użytkowej, która potem trafia do druku w bardzo różnych formatach. Moim zdaniem, umiejętność obsługi tego typu narzędzi to obecnie must-have w branży reklamowej i poligraficznej. CorelDraw pozwala na bardzo precyzyjną pracę z obiektami, daje dostęp do zaawansowanych narzędzi do edycji, eksportu czy przygotowania do druku według branżowych standardów, np. CMYK, Pantone, czy zarządzanie spadami i znacznikami cięcia. Często widzę, że właśnie dzięki takim programom można naprawdę rozwinąć skrzydła w projektowaniu – nawet osoby, które zaczynają od zera, po kilku tygodniach pracy z Corelem są w stanie przygotować profesjonalny projekt. No i nie ma co ukrywać: kiedy ktoś mówi o grafice wektorowej, CorelDraw obok Adobe Illustratora jest pierwszym skojarzeniem w profesjonalnym środowisku. Warto znać różnicę między grafiką rastrową a wektorową, bo to podstawa do świadomego wyboru narzędzi w codziennej pracy projektanta.

Pytanie 5

Które czynności konserwacyjne obejmują zabiegi czyszczenia monitora?

A. Czyszczenie ekranu i testowanie parametrów technicznych monitora.

B. Mycie obudowy i wydmuchiwanie zanieczyszczeń z elementów elektronicznych monitora.

C. Czyszczenie otworów wentylacyjnych i podłączanie monitora do komputera.

D. Mycie obudowy i kalibracja monitora.

Wiele osób myśli, że konserwacja monitora to głównie mycie ekranu albo obudowy, czasem ktoś dorzuci do tego testowanie parametrów lub podłączanie urządzenia do komputera – i tu zaczynają się typowe nieporozumienia. Czyszczenie ekranu jest oczywiście ważne dla zachowania przejrzystości obrazu, ale to nie wyczerpuje tematu konserwacji monitora. Podłączanie monitora do komputera nie ma w ogóle nic wspólnego z zabiegami konserwacyjnymi, bo to zwykła czynność eksploatacyjna, wykonywana zawsze podczas pracy ze sprzętem. Kalibracja monitora, choć przydatna z punktu widzenia jakości wyświetlanego obrazu, dotyczy raczej ustawień programowych niż fizycznej konserwacji i nie ma bezpośredniego wpływu na stan techniczny sprzętu. Wydaje się, że wiele osób nie rozróżnia czynności konserwacyjnych od ustawień użytkowych albo rutynowych operacji związanych z codzienną eksploatacją. Typową pułapką jest też skupianie się wyłącznie na zewnętrznych powierzchniach – a przecież kurz i brud osadzają się przede wszystkim wewnątrz, na otworach wentylacyjnych, radiatorach i płytkach elektroniki. Ignorowanie tych miejsc prowadzi z czasem do przegrzewania się monitora, co skraca jego żywotność i może powodować awarie. Dobre praktyki branżowe, potwierdzone w zaleceniach producentów oraz publikacjach technicznych, jasno wskazują, że konserwacja monitorów obejmuje zarówno czyszczenie dostępnych powierzchni zewnętrznych, jak i usuwanie kurzu z wnętrza przy użyciu sprężonego powietrza. Zaniedbanie tych aspektów to jeden z najczęstszych powodów przedwczesnych problemów ze sprzętem – dlatego tak ważne jest rozumienie, które czynności naprawdę mają znaczenie dla konserwacji, a które są tylko dodatkiem do codziennej pracy z monitorem.

Pytanie 6

Jaki akronim dotyczy standardu kart pamięci?

A. SD

B. HDD

C. FDD

D. PC

Akronim SD odnosi się do standardu kart pamięci Secure Digital, który został wprowadzony w 1999 roku i zyskał ogromną popularność w różnych urządzeniach elektronicznych, takich jak aparaty fotograficzne, smartfony, tablety oraz odtwarzacze multimedialne. Karty SD oferują różne pojemności, w tym SD, SDHC (High Capacity) i SDXC (eXtended Capacity), które umożliwiają przechowywanie od kilku megabajtów do nawet 2 terabajtów danych. Karty te charakteryzują się wysoką prędkością transferu danych, co czyni je idealnymi do przechowywania plików multimedialnych, takich jak zdjęcia o wysokiej rozdzielczości oraz filmy w jakości 4K. Dodatkowo standard SD definiuje również różne klasy szybkości, co pozwala użytkownikom na dobór odpowiednich kart do ich specyficznych potrzeb, na przykład do nagrywania wideo lub sportów akcji. Jest to kluczowe w kontekście nowoczesnych zastosowań, gdzie wydajność sprzętu ma bezpośredni wpływ na jakość zarejestrowanych materiałów.

Pytanie 7

Aby przygotować diapozytyw metodą stykową, należy skorzystać z

A. skanera

B. rzutnika

C. wizualizatora

D. kopioramki

Kopioramka jest kluczowym narzędziem w procesie tworzenia diapozytywu metodą stykową, gdyż umożliwia bezpośrednie przeniesienie obrazu z negatywu na materiał światłoczuły. W praktyce, kopioramka działa na zasadzie umieszczenia negatywu na szkle, a następnie naświetlenia go w kontrolowany sposób, co pozwala uzyskać dokładną reprodukcję. W standardach branżowych, stosowanie kopioramki jest zalecane ze względu na jej precyzję i możliwość uzyskania wysokiej jakości obrazu. Przykładem zastosowania kopioramki jest przygotowanie stykówek, które są niezbędne w pracy fotografa oraz w laboratoriach graficznych, gdzie ocena jakości negatywu jest kluczowa przed przystąpieniem do dalszej obróbki. Warto również zauważyć, że kopioramki umożliwiają wykorzystanie różnych formatów negatywów, co czyni je wszechstronnym narzędziem w grafice i fotografii. Współczesne kopioramki mogą również oferować funkcje automatyzacji, co zwiększa efektywność i skraca czas produkcji diapozytywu.

Pytanie 8

Na podstawie zdjęcia można określić, że było wykonane

A. późnym popołudniem.

B. po zachodzie słońca.

C. nocą.

D. w samo południe.

Zdjęcie wyraźnie pokazuje długie, wyraziste cienie rzucane przez ludzi i latarnię, co jest typowym zjawiskiem właśnie późnym popołudniem. Słońce znajduje się wtedy nisko nad horyzontem, a światło jest miękkie i ma wyraźnie cieplejszy odcień niż w środku dnia. Takie warunki oświetleniowe są często wykorzystywane przez fotografów krajobrazu, bo wydobywają strukturę powierzchni i nadają zdjęciom głębię – cienie są wydłużone i wyraźne, co pozwala lepiej oddać przestrzeń. Z mojego doświadczenia wynika, że w praktyce branżowej, jeżeli zależy nam na podkreśleniu faktury terenu albo uchwyceniu tzw. złotej godziny, właśnie późne popołudnie jest najlepszym wyborem. Standardy fotograficzne wręcz zalecają planowanie sesji na te godziny, by uzyskać najbardziej plastyczne i atrakcyjne wizualnie efekty. Moim zdaniem to jedno z podstawowych zagadnień rozpoznawania pory dnia po cieniu – technika używana w wielu branżach, od geodezji po bezpieczeństwo w monitoringu.

Pytanie 9

Oświetlenie, które dociera na wysokości twarzy fotografowanego modela w przybliżeniu pod kątem 90° względem osi optycznej obiektywu, charakteryzuje się rodzajem oświetlenia

A. bocznego

B. tylnego

C. dolnego

D. przedniego

Wybór niewłaściwego rodzaju oświetlenia, jak dolne, tylne czy przednie, może prowadzić do niepożądanych efektów w fotografii. Oświetlenie dolne, gdzie światło pochodzi z dołu, może wprowadzać dramatyzm, ale również wywołać nieprzyjemne cienie na twarzy modela, co jest szczególnie niekorzystne w portretach, ponieważ to może zniekształcić rysy twarzy. Oświetlenie tylne tworzy efekt konturu, co może być atrakcyjne w niektórych sytuacjach, ale nie uchwyci szczegółów modela, a zamiast tego skupi uwagę na tle, co w przypadku portretu nie jest pożądane. W przypadku oświetlenia przedniego, które pada bezpośrednio na twarz modela, może to prowadzić do efektu 'płaskiego' obrazu, gdzie brakuje cieni, co sprawia, że zdjęcie jest mniej interesujące. W praktyce, błędem jest myślenie, że jedno źródło światła pasuje do każdego rodzaju fotografii. Kluczowe jest zrozumienie, jak różne kąty oświetlenia wpływają na postrzeganie obiektu. Warto pamiętać, że oświetlenie powinno być dostosowane do zamierzonego efektu, co jest kluczowe w standardach profesjonalnej fotografii.

Pytanie 10

Podczas fotografowania w słoneczny dzień, w celu ograniczenia refleksów i odbić powstających na zdjęciach, należy zastosować

A. osłonę przeciwsłoneczną.

B. telekonwerter.

C. statyw.

D. filtr UV.

Osłona przeciwsłoneczna to jeden z najbardziej podstawowych, ale i niedocenianych akcesoriów fotograficznych – szczególnie przy pracy w ostrym świetle dziennym. Jej głównym zadaniem jest fizyczne blokowanie bocznego światła, które powoduje niepożądane refleksy, błyski i flary na zdjęciach. Z mojego doświadczenia, kiedy fotografuję np. architekturę czy krajobraz po południu, osłona skutecznie eliminuje te irytujące pojaśnienia, często pojawiające się w rogach zdjęcia lub na całym obiektywie. Branżowe standardy też wskazują, że warto mieć dobraną do danego modelu obiektywu osłonę – nie tylko chroni przed światłem, ale także przed przypadkowym uderzeniem, kurzem czy nawet deszczem. W praktyce, gdy słońce świeci pod kątem, światło rozproszone łatwo wpada przez soczewki i tworzy duchy oraz zmniejsza kontrast, a osłona przeciwsłoneczna niweluje ten efekt. W sumie osłona nie poprawia jakości obrazu w sensie ostrości czy barw, ale bardzo pomaga zachować czystość i wyrazistość zdjęcia. Dobra praktyka to używanie jej praktycznie zawsze na zewnątrz, bo nawet w pochmurne dni światło odbite od jasnych powierzchni potrafi zrobić swoje. Osłona jest też lepszym wyborem niż filtr UV, jeśli zależy nam konkretnie na ograniczeniu refleksów i odbić.

Pytanie 11

Podczas ręcznej obróbki filmu czarno-białego temperatura wywoływacza powinna wynosić 20°C. Jeśli temperatura jest wyższa, należy

A. zaniechać mieszania, aby spowolnić proces wywoływania

B. wydłużyć czas wywoływania o 10% za każdy stopień Celsjusza powyżej 20°C

C. dodać niewielką ilość utrwalacza do wywoływacza, kierując się zasadą: 1 łyżeczka utrwalacza na każdy stopień powyżej 20°C

D. skrócić czas wywoływania o 10% na każdy stopień Celsjusza powyżej 20°C

Sugerowanie przedłużenia czasu wywoływania o 10% na każdy stopień Celsjusza powyżej 20°C jest błędne, ponieważ prowadzi to do nadmiernego wywoływania filmu. Wysoka temperatura wywoływacza przyspiesza proces chemiczny, co wymaga skrócenia czasu, a nie jego wydłużania. Dodatkowo, zaprzestanie mieszania w celu spowolnienia wywoływania jest mylne, gdyż mieszanie jest kluczowym elementem procesu wywoływania, ponieważ zapewnia równomierne rozprowadzenie chemikaliów na powierzchni filmu. Bez mieszania ryzykujesz nierównomierne wywołanie, co może prowadzić do powstawania plam lub innych defektów. Propozycja wlewania utrwalacza do wywoływacza, kierując się zasadą 1 łyżeczka na każdy stopień, jest niezgodna z praktycznymi i chemicznymi zasadami obróbki filmów. Utrwalacz i wywoływacz to dwa różne procesy; dodawanie jednego do drugiego może zaburzyć równowagę chemiczną, co skutkuje defektem obrazu. Ważne jest zrozumienie, że temperatura jest kluczowym czynnikiem wpływającym na proces wywoływania, a błędne przekonania, takie jak te zawarte w niewłaściwych odpowiedziach, mogą prowadzić do znacznych strat w jakości zdjęć. Z tego względu każdy, kto pracuje z filmami, powinien przestrzegać sprawdzonych zasad i norm, aby uzyskać optymalne wyniki.

Pytanie 12

Aby umieścić plik cyfrowy w folderze reklamowym, powinien on być stworzony w minimalnej rozdzielczości

A. 75 ppi

B. 150 ppi

C. 600 ppi

D. 300 ppi

Odpowiedź 300 ppi (punktów na cal) jest prawidłowa, ponieważ jest to standardowa rozdzielczość, która zapewnia odpowiednią jakość druku materiałów reklamowych. Przygotowując pliki graficzne do druku, kluczowe jest zapewnienie wystarczającej gęstości pikseli, aby efektywnie odwzorować detale obrazu. W kontekście folderów reklamowych, gdzie często stosuje się zdjęcia oraz elementy graficzne, 300 ppi umożliwia uzyskanie wyraźnych i estetycznych efektów wizualnych. Dla porównania, rozdzielczość 600 ppi jest zbyteczna w większości zastosowań drukarskich i może prowadzić do znacznego zwiększenia rozmiaru pliku, co nie jest praktyczne. Z kolei rozdzielczości 150 ppi i 75 ppi są zbyt niskie na potrzeby druku wysokiej jakości, co może skutkować rozmytymi i nieczytelnymi obrazami. Warto zawsze kierować się wytycznymi branżowymi, które zalecają 300 ppi jako minimum dla druku, aby zachować wysoką jakość wizualną projektu.

Pytanie 13

Najczęstszą wadą układu optycznego w obiektywie „rybie oko” polegającą na zniekształceniu obrazu jest

A. krzywizna pola obrazu.

B. aberracja sferyczna.

C. aberracja komatyczna.

D. dystorsja beczkowata.

Odpowiedzi, które wskazują na aberrację sferyczną, aberrację komatyczną czy krzywiznę pola obrazu, wynikają najczęściej z mylnego rozumienia, jakiego typu wady dominują w różnych konstrukcjach optycznych. Aberracja sferyczna pojawia się wtedy, gdy promienie światła przechodzące przez soczewkę skupiają się w różnych punktach w zależności od odległości od osi optycznej. Efektem tego jest rozmycie obrazu, szczególnie na krawędziach, ale nie prowadzi to do charakterystycznych zniekształceń geometrycznych widocznych w rybim oku. Komatyzm natomiast objawia się smużeniem lub wydłużeniem punktowych źródeł światła, szczególnie poza osią optyczną. To jest istotne w astrofotografii czy w przypadku bardzo jasnych obiektywów, ale rzadko jest główną wadą w szerokokątnych obiektywach typu fish-eye. Krzywizna pola obrazu oznacza, że płaszczyzna ostrości nie pokrywa się z płaską matrycą aparatu, co powoduje, że obraz może być ostry tylko w centrum lub na krawędziach, ale nie na całej powierzchni jednocześnie. To oczywiście istotny problem w projektowaniu obiektywów, ale znowu – nie jest to to samo, co zniekształcenia kształtów. Typowym błędem jest uznawanie każdej wady optycznej za jednakowo częstą w każdym rodzaju obiektywu, a to nie jest prawda. W rybim oku, ze względu na ekstremalnie szeroki kąt widzenia i specyficzną budowę soczewek, dominuje dystorsja beczkowata – widoczna gołym okiem już na pierwszych zdjęciach z takiego obiektywu. Inne wady też mogą się pojawiać, ale ich wpływ na ostateczny kształt zdjęcia jest znacznie mniejszy niż właśnie tej dystorsji. W praktyce, zarówno w pracy profesjonalistów, jak i amatorów, najwięcej problemów oraz pytań pojawia się właśnie przy pracy z tą specyficzną dystorsją. Dlatego znajomość jej cech i umiejętność jej rozpoznania to absolutna podstawa przy pracy z rybim okiem, zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi i standardami projektowania układów optycznych.

Pytanie 14

Fotografia przedstawia rodzaj kompozycji

A. linia horyzontu.

B. symetria.

C. obramowanie.

D. przekątna.

Obramowanie, znane w fotografii jako tzw. framing, to bardzo ciekawa technika kompozycyjna, która polega na wykorzystaniu elementów otoczenia do otoczenia głównego motywu zdjęcia niejako ramą. W tym przypadku łuk oraz ściany tworzą wyraźne, geometryczne obramowanie dla palmy i widoku na morze. Dzięki temu spojrzenie odbiorcy automatycznie kieruje się na właściwy temat fotografii. Moim zdaniem, ta metoda daje zdjęciom naturalną głębię i taką jakby warstwowość – patrząc przez coś, mamy wrażenie trójwymiarowości. W praktyce spotykam się z tym zabiegiem na wielu dobrych fotografiach architektury, krajobrazów czy nawet portretach. Ramą mogą być drzwi, okna, gałęzie drzew, a nawet cienie – kreatywność fotografa jest tu właściwie nieograniczona. Według klasycznych podręczników fotografii (np. Michael Freeman „Okiem fotografa”), obramowanie pozwala nie tylko wyróżnić główny temat, ale i uporządkować chaos na zdjęciu. To jeden z fundamentów dobrej kompozycji – zauważ, ile osób z branży sięga po ten zabieg, chcąc uatrakcyjnić swoje prace. Z mojego doświadczenia, dobrze zastosowane framing naprawdę potrafi wyciągnąć ze zdjęcia to „coś”.

Pytanie 15

W odniesieniu do obrazu sformułowanie „harmonijny układ celowo dobranych elementów tworzących całość na płaszczyźnie” odnosi się do

A. głębi koloru.

B. kompozycji.

C. digitalizacji.

D. rozdzielczości.

Temat kompozycji często myli się z innymi pojęciami z zakresu grafiki i przetwarzania obrazu, ale warto rozróżniać, co jest czym. Digitalizacja to proces przekształcania analogowego sygnału, np. obrazu lub dźwięku, na postać cyfrową. W praktyce oznacza to np. skanowanie zdjęcia papierowego, ale digitalizacja nie zajmuje się układem elementów na płaszczyźnie i nie dotyczy harmonii ich rozmieszczenia, tylko samej zmiany formatu. Głębia koloru natomiast wiąże się z liczbą bitów przypisanych do opisu barwy pojedynczego piksela w obrazie – im większa głębia, tym więcej kolorów można wyświetlić, ale nie ma to żadnego wpływu na to, jak elementy są rozmieszczone czy jak harmonijnie wyglądają. Rozdzielczość opisuje ilość pikseli na cal (DPI, PPI) lub ogólną liczbę pikseli w obrazie, co przekłada się na szczegółowość i ostrość, lecz, ponownie, nie dotyczy relacji przestrzennych różnych składników obrazu. Wielu osobom te pojęcia się mieszają, bo są często używane przy okazji pracy z grafiką komputerową, ale warto pamiętać, że kompozycja dotyczy właśnie logicznego, estetycznego rozmieszczenia elementów wizualnych na płaskiej powierzchni – to filar dobrej grafiki i coś, co wpływa na odbiór całości. Z mojego doświadczenia wynika, że osoby początkujące zbyt mocno skupiają się na parametrach technicznych, zapominając, że nawet obraz z niską rozdzielczością może wyglądać świetnie, jeśli ma porządną kompozycję. Dobre zrozumienie tych pojęć to podstawa dla każdego, kto chce działać w szeroko pojętej branży kreatywnej.

Pytanie 16

Który rodzaj światła na planie zdjęciowym należy skorygować, aby zmniejszyć głębokość cieni po stronie nieoświetlonej fotografowanego obiektu przestrzennego?

A. Wypełniające.

B. Konturowe.

C. Górne.

D. Tłowe.

Poruszając temat korygowania cieni na planie zdjęciowym, łatwo jest się pomylić, bo każde światło w setupie ma swoją określoną funkcję, ale nie każde wpływa bezpośrednio na głębokość cieni po stronie nieoświetlonej. Górne światło – choć często wykorzystywane do stworzenia klimatu lub zaakcentowania włosów i barków, nie rozjaśni cieni w oczekiwany sposób; raczej doda mocne kontrasty na twarzy, a w niektórych przypadkach wręcz pogłębi cienie pod oczami czy nosem. Tłowe światło zaś stosuje się głównie do oddzielenia postaci od tła, dzięki czemu model nie zlewa się z otoczeniem. Nie ma natomiast realnego wpływu na wypełnienie cieni na twarzy czy sylwetce. Światło konturowe to osobna bajka – jego zadaniem jest podkreślenie kształtu, wymodelowanie krawędzi sylwetki, nadanie przestrzenności, ale właśnie poprzez tworzenie mocnych, kontrastowych linii światła po bokach. Można się nabrać, że to ono „zmiękcza” cienie, ale w praktyce kontur jeszcze wyostrza podział światła i cienia na obiekcie. Typowym błędem jest mylenie funkcji poszczególnych świateł, bo na pierwszy rzut oka każde z nich wydaje się czymś „doświetlającym”. Jednak w profesjonalnych standardach branżowych, jeśli chodzi o łagodzenie głębokości cieni po stronie nieoświetlonej, zawsze sięga się po światło wypełniające. To światło właśnie decyduje o miękkości modelowania i pozwala zachować naturalność, szczególnie przy zdjęciach portretowych czy produktowych. Brak tego rozróżnienia prowadzi do zbyt twardych, nieprzyjemnych efektów wizualnych, które ciężko potem zniwelować w postprodukcji. Myślę, że warto eksperymentować na planie i patrzeć, jak zmiana ustawienia każdego z typów światła realnie wpływa na odbiór fotografowanego obiektu – wtedy bardzo szybko widać, które światło za co odpowiada.

Pytanie 17

Podczas robienia zdjęcia aparatem lustrzanym cyfrowym przy użyciu lamp halogenowych, jaką temperaturę barwową należy ustawić dla balansu bieli?

A. 5600K

B. 3200K

C. 1800K

D. 10000K

Ustawienie balansu bieli na wartość 3200K jest odpowiednie, gdy korzystamy z lamp halogenowych, które emitują światło o ciepłej barwie. Lampy halogenowe emitują światło z temperaturą barwową zbliżoną właśnie do 3200K, co oznacza, że ich światło jest znacznie cieplejsze niż światło dzienne (około 5600K). Właściwe ustawienie balansu bieli pozwala na uzyskanie naturalnych kolorów na zdjęciach, eliminując niepożądane odcienie. Przykładowo, jeśli nie ustawimy balansu bieli odpowiednio do źródła światła, nasze zdjęcia mogą mieć żółtawy lub pomarańczowy odcień, co jest efektem dominacji ciepłych tonów w oświetleniu. Użytkownicy lustrzanek cyfrowych powinni stosować precyzyjne ustawienia balansu bieli w zależności od warunków oświetleniowych, co jest kluczowe dla profesjonalnych wyników. Warto również zauważyć, że w sytuacjach, gdy fotografujemy w różnych warunkach oświetleniowych, użycie funkcji manualnego ustawiania balansu bieli może przynieść jeszcze lepsze rezultaty, umożliwiając dostosowanie do konkretnego źródła światła.

Pytanie 18

Wykonanie zdjęcia złotej biżuterii w skali odwzorowania 5:1 wymaga zgromadzenia na planie zdjęciowym

A. aparatu z obiektywem makro, kolumny reprodukcyjnej, lamp studyjnych z tubusem.

B. aparatu z obiektywem makro, namiotu bezcieniowego, lamp studyjnych z softboksami.

C. aparatu z obiektywem długooogniskowym, namiotu bezcieniowego, lamp studyjnych z softboksami.

D. aparatu z obiektywem długooogniskowym, kolumny reprodukcyjnej, lamp studyjnych z tubusem.

To jest dokładnie to, czego potrzeba przy fotografowaniu złotej biżuterii w tak dużej skali odwzorowania jak 5:1. Przede wszystkim obiektyw makro to podstawa, bo pozwala uzyskać bardzo duże zbliżenia i zachować wysoką ostrość nawet przy minimalnych odległościach ostrzenia. Takie obiektywy są specjalnie projektowane pod makrofotografię i dają dużo lepszą jakość niż klasyczne długooogniskowe szkła, które po prostu nie są do tego stworzone. Namiot bezcieniowy sprawdza się rewelacyjnie – rozprasza światło, niweluje ostre cienie i odbicia, które przy fotografowaniu błyszczącego metalu są ogromnym problemem. Lampy studyjne z softboksami dodatkowo zapewniają miękkie, równomierne światło i nie powodują ostrych refleksów, co szczególnie istotne przy złotych wyrobach. Właściwie tylko taki zestaw pozwala uzyskać zdjęcia spełniające standardy branżowe np. w katalogach jubilerskich czy sklepach internetowych. Moim zdaniem, bez tych akcesoriów uzyskanie profesjonalnego efektu przy tak dużej skali jest po prostu nierealne – testowałem inne opcje i zawsze kończyło się to problemami z odbiciami lub niedoświetleniami. Warto pamiętać, że fotografując w makro, głębia ostrości jest bardzo mała, więc często stosuje się także technikę focus stacking, ale to już temat na osobną pogadankę. Generalnie – taki zestaw to absolutny must-have, jeśli ktoś myśli poważnie o makrofotografii biżuterii.

Pytanie 19

Który program do obróbki grafiki rastrowej zaliczany jest do kategorii freeware?

A. AvancePaint

B. PhotoFiltre Studio

C. Corel Photo-Paint

D. Adobe Photoshop

Wiele osób zakłada, że najbardziej znane programy graficzne to automatycznie darmowe lub dostępne w wersji freeware, jednak branża graficzna rządzi się swoimi prawami. Przykładowo, Corel Photo-Paint oraz Adobe Photoshop to komercyjne aplikacje, które od lat są liderami na rynku, ale zawsze wymagały płatnej licencji lub subskrypcji – nawet wersje testowe mają poważne ograniczenia czasowe. PhotoFiltre Studio również nie jest typowym freeware, bo choć istnieje darmowa wersja PhotoFiltre, to wariant Studio ma już płatną licencję. Wiele osób myli te podobnie brzmiące nazwy i stąd pojawiają się nieporozumienia. Co ciekawe, firmy Adobe i Corel mocno dbają o swoje prawa autorskie, więc używanie ich programów bez ważnej licencji może się skończyć poważnymi konsekwencjami, nawet w środowisku szkolnym. Typowym błędem jest traktowanie programów z wersją demo lub trial jako freeware – to nie to samo. Freeware oznacza, że twórca pozwala korzystać z aplikacji bez żadnych opłat, nawet do zastosowań komercyjnych (choć to czasem wymaga sprawdzenia licencji). Warto zapamiętać, że nie każdy popularny program jest dostępny za darmo i czasem lepiej wybrać mniej rozbudowaną, ale legalną opcję. Moim zdaniem znajomość tych niuansów bardzo się przydaje, bo potem na stażu czy w pracy uniknie się niezręcznych sytuacji związanych z nielegalnym oprogramowaniem. Najlepiej zawsze czytać licencje i nie sugerować się tylko popularnością czy funkcjonalnością programu.

Pytanie 20

Który program do obróbki grafiki rastrowej zaliczany jest do kategorii freeware?

A. Corel Photo-Paint

B. Adobe Photoshop

C. PhotoFiltre Studio

D. AvancePaint

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
AvancePaint to przykład programu do obróbki grafiki rastrowej, który faktycznie zalicza się do kategorii freeware. W praktyce oznacza to, że użytkownicy mogą korzystać z niego bez konieczności zakupu licencji czy płacenia abonamentu – zupełnie za darmo, także w środowisku domowym, a czasem nawet w edukacyjnym. Tego typu oprogramowanie bywa bardzo przydatne w sytuacjach, gdy nie ma się dostępu do płatnych, rozbudowanych narzędzi, jak np. Adobe Photoshop czy Corel Photo-Paint. AvancePaint, mimo że nie dorównuje gigantom branży pod względem funkcji, to jednak w zupełności wystarcza do podstawowej edycji zdjęć, wykonywania prostych korekt, rysowania czy przygotowywania materiałów na potrzeby nauki albo podstawowych projektów graficznych. Z mojego doświadczenia wynika, że korzystanie z freeware daje też swobodę eksperymentowania – nie stresujesz się, że zmarnujesz drogi pakiet, gdyby coś poszło nie tak. Warto też pamiętać, że praca na takich narzędziach pozwala nauczyć się podstaw obróbki grafiki rastrowej, które potem można bez problemu przełożyć na bardziej zaawansowane, profesjonalne programy. Branża IT i grafiki komputerowej od lat docenia rozwój umiejętności właśnie na takich bezpłatnych aplikacjach, bo umożliwiają one dostęp do edukacji każdemu, niezależnie od zasobności portfela.

Pytanie 21

Zdjęcie wykonano z perspektywy

A. centralnej.

B. czołowej.

C. z lotu ptaka.

D. żabiej.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź "żabia" jest poprawna, gdyż odnosi się do perspektywy, w której zdjęcie jest wykonywane z niskiej pozycji, co pozwala na uchwycenie obiektów w ich naturalnym kontekście z dołu do góry. Tego rodzaju perspektywa często stosowana jest w fotografii architektury, gdzie fotograf starannie wybiera kąt, aby uwydatnić wysokość budynków oraz ich bryłę. Perspektywa żabia nie tylko dodaje dramatyzmu do obrazu, ale także podkreśla detale, które mogłyby być pominięte przy innych kątach. Przykładem zastosowania tej techniki może być fotografia przyrody, gdzie zdjęcia zwierząt są często robione z poziomu ich siedlisk, co daje widzowi lepsze pojęcie o ich otoczeniu. W kontekście architektury, użycie perspektywy żabiej może pomóc w tworzeniu kompozycji, które prowadzą wzrok widza w górę, co jest zgodne z zasadami kompozycyjnymi, takimi jak zasada trzeciego planu. Dobrze skonstruowana fotografia wykonana z tej perspektywy może również lepiej oddać emocje związane z obiektami przedstawionymi na zdjęciu.

Pytanie 22

Jakie oświetlenie powinno być użyte, aby uwydatnić strukturę fotografowanego drewnianego obiektu?

A. Boczne

B. Górne

C. Przednie

D. Tylne

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Oświetlenie boczne jest kluczowe w podkreślaniu faktury drewnianych przedmiotów, ponieważ tworzy cienie i światła, które uwydatniają detale oraz struktury materiału. Dzięki takiemu oświetleniu, nierówności, słoje oraz naturalne cechy drewna stają się bardziej wyraźne, co znacząco wpływa na estetykę fotografii. Przykładem zastosowania może być sytuacja, w której fotografujemy drewnianą rzeźbę. Oświetlenie boczne umieszczone pod kątem 45 stopni od przedmiotu pozwoli na uchwycenie głębi detali, podczas gdy światło z góry lub z przodu może spłaszczyć obraz, a tym samym zredukować widoczność tekstury. W praktyce, wykorzystując softboxy lub lampy studyjne, należy zwrócić uwagę na ich położenie, aby uzyskać optymalny efekt. Standardy branżowe, takie jak zasady kompozycji czy technik oświetleniowych, sugerują właśnie boczne oświetlenie jako najlepsze rozwiązanie dla trójwymiarowych obiektów, co znajduje potwierdzenie w pracach wielu profesjonalnych fotografów.

Pytanie 23

Przedstawione urządzenie jest przeznaczone do ręcznej obróbki chemicznej materiałów

A. negatywowych zwojowych.

B. negatywowych arkuszowych.

C. pozytywowych na podłożu polietylenowym.

D. pozytywowych na podłożu papierowym.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Urządzenie przedstawione na zdjęciu to bęben przeznaczony do ręcznej obróbki chemicznej negatywów zwojowych, które są typowym formatem używanym w tradycyjnej fotografii. Bębny te są stosowane w ciemni fotograficznej do wywoływania filmów w postaci zwojów, co jest kluczowym procesem w uzyskiwaniu zdjęć. Umożliwiają one równomierne nałożenie chemikaliów na film, co zapewnia wysoką jakość uchwyconego obrazu. Warto zauważyć, że w procesie obróbki negatywów zwojowych kontrola warunków, takich jak temperatura, czas i skład chemikaliów, jest niezwykle istotna. Współczesne laboratoria fotograficzne często stosują standardy ISO w zakresie jakości obróbki, co również odnosi się do dokładności i precyzji w używaniu tego typu urządzeń. Użycie bębna do ręcznej obróbki negatywów zwojowych pozwala na większą kontrolę nad procesem, co jest cenione przez profesjonalnych fotografów oraz entuzjastów fotografii tradycyjnej.

Pytanie 24

Czym są pierścienie Newtona?

A. zjawisko zachodzące podczas robienia zdjęć "pod światło"

B. rodzaj pierścieni pośrednich wykorzystywanych w makrofotografii

C. zjawisko zachodzące przy kopiowaniu z użyciem powiększalnika

D. źródło światła w lampach błyskowych z pierścieniami

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Pierścienie Newtona to zjawisko optyczne powodowane interferencją światła, które występuje najczęściej podczas kopiowania zdjęć z użyciem powiększalnika. Gdy światło przechodzi przez soczewkę, jego fale mogą się nakładać, tworząc charakterystyczny wzór jasnych i ciemnych pierścieni. Ten efekt jest wynikiem różnicy w drogach optycznych, które pokonują fale świetlne odbijające się od różnych powierzchni, np. od obiektywu oraz od filmu. Praktyczne zastosowanie pierścieni Newtona możemy zaobserwować w fotografii analogowej, gdzie użytkownicy powiększalników mogą dostrzegać te pierścienie jako wskazówki do korekty ustawień ostrości i kontrastu. Wiedza na temat pierścieni Newtona jest również użyteczna w dziedzinie fotoniki, gdzie zrozumienie interferencji światła pozwala na projektowanie lepszych systemów optycznych oraz materiałów, które mogą poprawić jakość obrazów. Dobra praktyka w pracy z optyką wymaga zrozumienia takich efektów, aby skutecznie wykorzystać je w różnych aplikacjach fotograficznych oraz naukowych.

Pytanie 25

Na którym etapie chemicznej obróbki materiałów fotograficznych dochodzi do redukcji halogenków srebra do metalicznego srebra?

A. Stabilizowania

B. Wybielania

C. Utrwalania

D. Wywoływania

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Etap wywoływania w procesie chemicznej obróbki zdjęć to naprawdę kluczowy moment. Wtedy halogenki srebra przechodzą w srebro metaliczne. Gdy wkładasz film do wywoływacza, zaczynają zachodzić chemiczne reakcje, które przekształcają te nieaktywne halogenki (jak AgBr czy AgCl) w aktywne srebro (Ag). To srebro tworzy obraz na filmie, który potem staje się widoczny. W tym procesie używa się różnych standardowych chemikaliów, takich jak metol, hydrochinon czy fenidyna, które są dość popularne w fotografii. Dla osób zajmujących się fotografią i laboratoriami ważne jest, żeby dobrze kontrolować czas i temperaturę wywoływania. Te rzeczy mają spory wpływ na kontrast i szczegóły obrazu. Tak nawiasem mówiąc, warto też przemywać film po wywołaniu, żeby pozbyć się resztek chemikaliów — to kluczowe, żeby zdjęcia były trwałe i dobrej jakości.

Pytanie 26

Przygotowując plan zdjęciowy do wykonania fotografii w technice wysokiego klucza, należy uwzględnić

A. jasne tło, oświetlenie rozproszone.

B. jasne tło, oświetlenie skierowane.

C. ciemne tło, oświetlenie rozproszone.

D. ciemne tło, oświetlenie skierowane.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Fotografia w technice wysokiego klucza, czyli high key, to chyba jeden z bardziej charakterystycznych stylów – pełen jasności, miękkości i lekkości. Kluczowym elementem jest tutaj jasne tło oraz rozproszone światło. Powiem szczerze, że nawet osoby początkujące, które próbują zrobić takie zdjęcie w domu, od razu zauważają, że światło musi „wypełnić” całą scenę, a cienie są bardzo delikatne lub praktycznie ich nie widać. W studiu zwykle stosuje się białe lub bardzo jasne tło, a światło rozprasza się przy użyciu softboxów, parasolek czy dyfuzorów. Dzięki temu uzyskuje się efekt miękkiego, nierażącego światła, które praktycznie nie tworzy głębokich cieni ani kontrastów. W branży mówi się, że high key to standard przy zdjęciach produktowych, modowych, nawet w portretach biznesowych, bo taka technika daje wrażenie czystości i lekkości – wszystko wygląda jasno, radośnie, wręcz świeżo. Moim zdaniem warto pamiętać, że nawet najlepszy aparat niewiele pomoże, jeśli źródła światła są zbyt punktowe i nie rozpraszają się na całym planie, a tło nie jest odpowiednio jasne. W praktyce – jeśli brakuje profesjonalnego sprzętu, można kombinować z białymi ścianami czy nawet prześcieradłami, by odbijać światło. Ważne jest, by nie zapomnieć o równomiernym oświetleniu i unikać ciemnych elementów na zdjęciu, bo one „psują” efekt high key. To podejście jest naprawdę zgodne z najlepszymi praktykami – zarówno w fotografii komercyjnej, jak i artystycznej.

Pytanie 27

W celu oczyszczenia obiektywu z kurzu i mikroskopijnych drobin należy w pierwszej kolejności

A. zwilżyć soczewki płynem i usunąć zabrudzenia.

B. przetrzeć obiektyw szmatką z mikrofibry.

C. usunąć zabrudzenia przy pomocy pędzelka.

D. przedmuchać powierzchnię obiektywu za pomocą gruszki.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Najlepszym i zarazem najbezpieczniejszym sposobem na usuwanie kurzu i drobin z powierzchni obiektywu jest właśnie użycie gruszki fotograficznej. To jest taki klasyczny standard w branży — najpierw delikatnie przedmuchujesz soczewkę, dzięki temu minimalizujesz ryzyko porysowania delikatnych powłok. Kurz czy piasek, jeśli pocierasz je szmatką czy pędzelkiem bez wcześniejszego zdmuchnięcia, mogą działać jak papier ścierny i uszkodzić optykę. Zresztą, nawet w instrukcjach producentów sprzętu często piszą, żeby przed dotknięciem czegokolwiek najpierw użyć powietrza. Ja zawsze zaczynam od gruszki, bo to po prostu mega proste narzędzie, nie wymaga żadnych specjalnych umiejętności i nie zostawia śladów. W praktyce, w fotografii profesjonalnej i amatorskiej, to taki absolutny must-have — gruszka powinna być w torbie każdego fotografa. Warto pamiętać, żeby nie używać sprężonego powietrza w puszce, bo wtedy łatwo o krople płynu, które mogą zostać na szkle. Gruszka daje kontrolowane, miękkie podmuchy i pozwala pozbyć się nawet większego brudu, zanim zaczniemy jakiekolwiek dalsze czyszczenie. To naprawdę klucz, żeby nie zniszczyć powłok antyrefleksyjnych, których naprawa czy wymiana bywa kosmicznie droga. Dobrą praktyką jest też trzymać obiektyw skierowany w dół podczas dmuchania, żeby grawitacja pomogła usunąć zanieczyszczenia.

Pytanie 28

Najnowszym trendem w dziedzinie nośników pamięci do profesjonalnych aparatów fotograficznych jest

A. powrót do kart SD ze względu na ich niską cenę i powszechność

B. transmisja bezprzewodowa obrazów bezpośrednio do chmury

C. wykorzystanie pamięci RAM z podtrzymaniem bateryjnym

D. zapis bezpośrednio na dyski SSD za pomocą interfejsu PCIe

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zapis bezpośrednio na dyski SSD za pomocą interfejsu PCIe to obecnie jedna z najważniejszych innowacji w dziedzinie nośników pamięci w profesjonalnych aparatach fotograficznych. Dyski SSD oferują znacznie wyższą prędkość transferu danych niż tradycyjne karty SD, co pozwala na szybsze zapisywanie dużych plików RAW oraz filmów w wysokiej rozdzielczości. Interfejs PCIe umożliwia osiągnięcie prędkości rzędu kilku gigabitów na sekundę, co jest kluczowe w pracy z nowoczesnymi aparatami. Przykładowo, profesjonaliści fotografujący w trudnych warunkach, takich jak sport czy dokumentacja wydarzeń, mogą skorzystać na szybkiej wymianie danych, co w efekcie pozwala na efektywniejsze wykorzystanie czasu. Dodatkowo, dyski SSD charakteryzują się większą odpornością na wstrząsy i uszkodzenia mechaniczne w porównaniu do kart SD, co zwiększa ich trwałość. To podejście jest zgodne z aktualnymi standardami branżowymi, które stawiają na wydajność i niezawodność.

Pytanie 29

Tryb działania aparatu fotograficznego, w którym rejestracja obrazu odbywa się z priorytetem migawki, jest oznaczony symbolem literowym

A. P

B. M

C. T/TV

D. A/AV

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Tryb pracy aparatu oznaczony symbolem T/TV (Time Value) jest trybem, który pozwala fotografowi ustawić czas otwarcia migawki, podczas gdy aparat automatycznie dobiera odpowiednią wartość przysłony, aby uzyskać poprawną ekspozycję. To podejście daje fotografowi kontrolę nad dynamiką uchwyconego obrazu, co jest niezwykle przydatne w sytuacjach, gdy ruch odgrywa kluczową rolę, na przykład podczas fotografowania sportów czy innych dynamicznych scen. Dobrze dobrany czas otwarcia migawki może pomóc w zamrożeniu ruchu lub w uzyskaniu efektu rozmycia, co dodaje głębi i dramatyzmu zdjęciom. Użycie trybu T/TV jest zgodne z zasadami fotografii, które podkreślają znaczenie balansu między czasem migawki a wartością przysłony, co jest kluczowe dla uzyskania estetycznych i technicznie poprawnych obrazów. Dlatego ten tryb jest w szczególności polecany dla fotografów, którzy chcą mieć większą kontrolę nad efektem wizualnym swoich zdjęć, korzystając z doświadczeń i technik uznawanych w branży fotograficznej.

Pytanie 30

Na której fotografii zastosowano perspektywę ptasią?

A. Fotografia 4

B. Fotografia 1

C. Fotografia 2

D. Fotografia 3

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Perspektywa ptasia to taki sposób fotografowania, w którym obraz jest uchwycony z bardzo wysokiego punktu widzenia, jakby patrzyć na scenę z góry, podobnie jak ptak lecący nad danym miejscem. Na fotografii nr 4 widać właśnie taką perspektywę — patrzymy na roślinę oraz otaczającą ją przestrzeń z wyraźnie podwyższonego miejsca. Dzięki temu zabiegowi widoczny jest nie tylko obiekt główny, ale też jego otoczenie oraz kontekst przestrzenny. Taki sposób kadrowania jest często wykorzystywany w fotografii przyrodniczej i krajobrazowej, gdzie chodzi o pokazanie zależności między elementami kompozycji. Moim zdaniem, perspektywa ptasia daje bardzo czytelny przekaz, bo pozwala zobaczyć układ oraz relacje między obiektami i tłem. Często spotyka się ją też w fotografii architektury oraz w zdjęciach z drona. Warto pamiętać, że dobre ujęcie z tej perspektywy pomaga uniknąć tzw. chaosu kadrowego, bo łatwiej objąć cały zamierzony fragment sceny i podkreślić hierarchię elementów. W branży przyjęło się, że stosowanie perspektywy ptasiej pozwala na oryginalne spojrzenie i jest cenione za kreatywność, szczególnie w zdjęciach reportażowych czy podróżniczych. Technika ta wymaga często wejścia na wyższy punkt lub użycia statywu, lecz efekt końcowy zdecydowanie wyróżnia takie fotografie na tle typowych, poziomych ujęć.

Pytanie 31

Efekt przepalenia na zdjęciu cyfrowym oznacza

A. utratę szczegółów w najjaśniejszych partiach obrazu

B. przebarwienia spowodowane zbyt wysoką temperaturą barwową

C. utratę szczegółów w najciemniejszych partiach obrazu

D. zniekształcenia geometryczne przy krawędziach kadru

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Efekt przepalenia na zdjęciu cyfrowym rzeczywiście odnosi się do utraty szczegółów w najjaśniejszych partiach obrazu. Przyczyną tego zjawiska jest nadmierna ekspozycja, co prowadzi do sytuacji, w której piksele w tych obszarach osiągają maksymalną wartość jasności, a następnie są 'przepalane'. W wyniku tego zjawiska detale stają się niewidoczne, a obraz zyskuje jednolitą białą plamę, co jest szczególnie problematyczne w fotografii krajobrazowej, portretowej czy produktowej, gdzie szczegóły są kluczowe. Aby uniknąć efektu przepalenia, zaleca się korzystanie z histogramu aparatu, który pozwala na monitorowanie rozkładu jasności w fotografii. Dobrą praktyką jest również stosowanie technik takich jak bracketing ekspozycji, które pozwalają na uchwycenie różnych poziomów jasności. Dodatkowo, podczas postprodukcji, użycie oprogramowania do edycji zdjęć, takiego jak Adobe Lightroom, umożliwia korekcję tych nadmiernie jasnych partii. Zrozumienie tego efektu i umiejętność jego kontroli jest kluczowe dla każdego fotografa, niezależnie od poziomu zaawansowania.

Pytanie 32

Jaką wartość ma ogniskowa standardowego obiektywu w aparacie średnioformatowym?

A. 180 mm

B. 18 mm

C. 50 mm

D. 80 mm

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Ogniskowa obiektywu standardowego dla aparatu średnioformatowego wynosi zazwyczaj 80 mm, co odpowiada kątowi widzenia zbliżonemu do ludzkiego oka. Obiektywy o takiej ogniskowej są idealne do szerokiego zakresu fotografii, od portretów po fotografię krajobrazową. Dzięki dobrze zbalansowanej ogniskowej, obiektyw ten umożliwia uzyskanie naturalnych proporcji w obrazie, co jest kluczowe w przypadku portretów, gdzie istotne jest przedstawienie modeli w realistyczny sposób. W praktyce obiektywy 80 mm są często wykorzystywane w studiach fotograficznych, jako że pozwalają na osiągnięcie efektu pięknego bokeh przy odpowiednim otworze przysłony, co dodaje głębi zdjęciom. W kontekście standardów branżowych, aparat średnioformatowy z obiektywem o tej ogniskowej może być uważany za wszechstronny wybór, zdolny do uchwycenia detali oraz szerokich kompozycji w wysokiej jakości. Kluczowym elementem jest również świadomość, że w przypadku aparatów średnioformatowych, ogniskowa 80 mm jest bardziej zbliżona do 50 mm w formacie małoobrazkowym, co czyni ją wygodną dla fotografów przyzwyczajonych do pracy z mniejszymi matrycami.

Pytanie 33

W celu wykonania zdjęć obiektywem standardowym podczas fotografowania aparatem średnioformatowym na materiale o formacie klatki 6 x 6 cm należy zastosować obiektyw o ogniskowej

A. 50 mm

B. 180 mm

C. 80 mm

D. 125 mm

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Odpowiedź 80 mm jest tutaj strzałem w dziesiątkę, bo właśnie taka ogniskowa uznawana jest za standardową w średnim formacie 6 x 6 cm. To trochę jak 50 mm w klasycznym małym obrazku, czyli popularnym formacie 35 mm. Kiedy fotografujesz aparatem średnioformatowym, cała magia polega na tym, że większa powierzchnia klatki wpływa na pole widzenia i perspektywę. Obiektyw 80 mm daje nam naturalne odwzorowanie perspektywy, takie, jak widzimy oczami, bez niepotrzebnego ściskania czy rozciągania obrazu. W praktyce – czy portretujesz ludzi, czy robisz zdjęcia uliczne, taki obiektyw nie wprowadza przesadnej kompresji i pozwala zachować proporcje. To nie jest przypadek, że niemal każdy producent średnioformatowych aparatów oferuje właśnie 80 mm jako podstawowy obiektyw zestawowy. Moim zdaniem, warto pamiętać, że długość ogniskowej, która jest standardowa dla danego systemu, zawsze zależy od rozmiaru klatki – więc nie ma się co dziwić, że przy średnim formacie ten zakres przesuwa się w górę. Fotografowie, którzy zaczynają z 6 x 6 cm, często są zdziwieni, jak naturalnie wygląda kadr z 80 mm w porównaniu do znanego im 50 mm w małym obrazku. To nie jest przypadek – to czysta optyka i matematyka obrazu. Sam bardzo lubię ten efekt – zdjęcia mają swój charakter, są jakby bardziej „mięsiste”.

Pytanie 34

Wskaż typ aparatu, w którym nie ustawia się ostrości na matówce?

A. Aparat wielkoformatowy

B. Aparat dalmierzowy

C. Lustrzanka małoobrazkowa

D. Aparat średnioformatowy

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Aparat dalmierzowy to rodzaj aparatu fotograficznego, w którym ostrość obiektywu ustawia się na podstawie pomiaru odległości do fotografowanego obiektu, a nie na matówce, jak w przypadku lustrzanek. W aparatach dalmierzowych używa się systemu dalmierzy, który najczęściej oparty jest na zasadzie triangulacji. Dzięki temu, użytkownik może z łatwością ocenić, na jaką odległość należy ustawić ostrość, a następnie wprowadzić odpowiednie zmiany na obiektywie. Przykłady zastosowania aparatów dalmierzowych obejmują fotografię uliczną i portretową, gdzie szybkość ustawienia ostrości ma kluczowe znaczenie. Dalmierze są również cenione za swoją kompaktową budowę i lekkość, co czyni je doskonałym narzędziem dla fotografów poszukujących mobilności. Warto również zauważyć, że aparaty dalmierzowe mają swoje standardy i są wykorzystywane w profesjonalnej fotografii, gdzie precyzja i jakość obrazu mają fundamentalne znaczenie.

Pytanie 35

W oświetleniu upiększającym zwanym glamour główne źródło światła jest umieszczone

A. z boku i nieco poniżej osi obiektywu aparatu fotograficznego.

B. nieco poniżej ale równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej postaci.

C. nieco powyżej ale równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej postaci.

D. w osi obiektywu aparatu fotograficznego za fotografowaną postacią.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
W oświetleniu glamour, które jest naprawdę bardzo charakterystyczne dla portretów beauty, kluczowe jest umieszczenie głównego źródła światła trochę powyżej i centralnie przed twarzą fotografowanej osoby. To naprawdę nie jest przypadek – dzięki temu światło rozchodzi się równomiernie po twarzy, minimalizując cienie pod oczami i nosem, a skóra wydaje się gładka i świeża. Właśnie takie ustawienie pozwala uzyskać efekt tej „miękkiej maski”, która wygładza rysy, ale nie wygasza zupełnie naturalnych konturów. Fotografowie beauty, makijażyści, a nawet operatorzy w telewizji korzystają z tej techniki, bo światło z góry na wprost działa jak naturalny lifting – tuszuje niedoskonałości, ale nie zabiera trójwymiarowości. W praktyce bardzo często korzysta się z softboxów lub pierścieniowych lamp LED ustawionych idealnie z przodu, lekko ponad linią wzroku modela. Takie światło jest bazą, a potem można dołożyć delikatne wypełnienie lub kontrę, ale ten główny kierunek światła jest kluczowy. Moim zdaniem nawet początkujący zobaczą ogromną różnicę, jak tylko przestawią lampę nieco wyżej i na wprost – od razu widać ten specyficzny, elegancki efekt jak z okładki magazynu. To taki fundament w pracy z portretami i beauty, bez tego trudno mówić o klasycznym glamour.

Pytanie 36

Prawidłowa głębia bitowa dla fotografii przeznaczonej do profesjonalnego druku w pełnym kolorze to

A. 4 bity

B. 8 bitów

C. 1 bit

D. 24 bity

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Głębokość bitowa w fotografii odnosi się do ilości informacji o kolorze, jaką możemy zapisać dla każdego piksela obrazu. W przypadku profesjonalnego druku w pełnym kolorze, standardem jest głębia 24-bitowa, co oznacza, że każdy piksel jest reprezentowany przez 8 bitów dla każdego z trzech kanałów kolorów: czerwonego, zielonego i niebieskiego (RGB). To pozwala na uzyskanie ponad 16 milionów różnych odcieni, co jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości zdjęć. Ta szeroka paleta kolorów zapewnia, że zdjęcia będą wyglądać naturalnie i wiernie odwzorują rzeczywistość. W praktyce oznacza to, że przy tworzeniu obrazów do druku, na przykład w profesjonalnych laboratoriach fotograficznych, wykorzystuje się formaty plików takie jak TIFF czy PNG, które wspierają głębokość 24-bitową. Warto również pamiętać, że zastosowanie odpowiedniej głębi bitowej ma kluczowe znaczenie w procesach edycyjnych, gdzie możliwość precyzyjnego manipulowania kolorami i tonami jest niezbędna.

Pytanie 37

Zjawisko obramowania na zdjęciu, które pojawia się podczas używania obiektywu szerokokątnego, wynikające z mniejszej jasności na krawędziach obrazu, to błąd

A. aberracji komatycznej

B. paralaksy

C. winietowania

D. dystorsji beczkowatej

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Winietowanie to zjawisko, które objawia się spadkiem jasności obrazu w rogach kadru w porównaniu do jego centrum. Jest to efekt, który najczęściej występuje w obiektywach szerokokątnych, gdzie konstrukcja optyczna powoduje, że światło docierające do krawędzi soczewek jest mniej intensywne. W praktyce, winietowanie może być korzystne w niektórych sytuacjach, gdyż pozwala na skupienie uwagi widza na centralnej części kadru. Aby zminimalizować ten efekt, fotografowie często korzystają z filtrów, które pomagają wyrównać jasność, a także planują ustawienia ekspozycji tak, by uniknąć nadmiernego winietowania. Standardy branżowe zalecają testowanie obiektywów pod kątem winietowania, aby dostosować techniki fotografowania i edycji w celu uzyskania jak najlepszej jakości obrazu. Wiedza na temat winietowania jest niezbędna dla profesjonalnych fotografów, którzy chcą świadomie kontrolować estetykę swoich prac, a także dla osób zajmujących się edycją zdjęć, które mogą stosować techniki retuszu, aby zredukować niepożądane efekty.

Pytanie 38

Który z wymienionych filtrów do fotografii powinien być użyty, aby zwiększyć temperaturę barwową światła naświetlającego?

A. Korekcyjny niebieski

B. Korekcyjny łososiowy

C. Konwersyjny łososiowy

D. Konwersyjny niebieski

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Konwersyjny niebieski to filtr fotograficzny, który podnosi temperaturę barwową światła naświetlającego, co skutkuje uzyskaniem chłodniejszych tonacji w fotografii. Jego działanie polega na redukcji pomarańczowych i czerwonych odcieni w świetle, co jest szczególnie przydatne w sytuacjach, gdy źródło światła emitujące ciepłe barwy, takie jak żarówki, wymaga skompensowania. W praktyce zastosowanie filtru konwersyjnego niebieskiego umożliwia uzyskanie bardziej naturalnych kolorów, szczególnie w fotografii portretowej oraz w sytuacjach, gdy tło jest oświetlone ciepłym światłem. Dobrym przykładem jest fotografowanie w pomieszczeniach oświetlonych żarówkami, gdzie dodanie filtru niebieskiego poprawia harmonię kolorystyczną zdjęcia, unikając dominacji ciepłych tonów. W kontekście standardów branżowych, stosowanie filtrów konwersyjnych jest rekomendowane przez profesjonalistów, aby zwiększyć elastyczność w zarządzaniu temperaturą barwową. Warto również zauważyć, że filtry te są używane nie tylko w fotografii, ale także w filmowaniu, co podkreśla ich wszechstronność i znaczenie w profesjonalnej pracy z obrazem.

Pytanie 39

Uwzględniając klasyczne zasady fotografii, wskaż typ błędu który popełniono przy kadrowaniu zdjęcia plenerowego.

A. Obramowanie.

B. Kadr centralny.

C. Linia horyzontu.

D. Kadr prosty.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Dobry wybór, bo faktycznie największy błąd jaki tu widać to kwestia linii horyzontu. W fotografii plenerowej bardzo ważne jest, by linia horyzontu była ustawiona w miarę równo, jeśli nie mamy konkretnego artystycznego zamysłu. Z mojego doświadczenia wynika, że krzywa linia horyzontu mocno rozprasza oglądającego i odbiera zdjęciu profesjonalny charakter, przez co nawet bardzo ciekawe ujęcie może wydać się przypadkowe lub wręcz niechlujne. Standardy branżowe mówią jasno: linia horyzontu powinna być prosta i najlepiej nie przecinać istotnych elementów kadru, np. głów fotografowanych osób czy zwierząt. Zwróć uwagę, że nawet jak kompozycja jest poprawna pod względem innych reguł (np. trójpodziału czy prowadzenia wzroku), krzywy horyzont będzie wyraźnie odstawał i rzucał się w oczy. W praktyce zawsze warto poświęcić chwilę na szybkie sprawdzenie podglądu lub później skorygować to w edycji, bo taki szczegół potrafi mocno poprawić odbiór zdjęcia. Moim zdaniem, jeśli chcesz robić zdjęcia, które wyglądają na przemyślane i dopracowane, kontrolowanie linii horyzontu to absolutna podstawa.

Pytanie 40

Tryb pracy ciągłego autofokusa (AI Servo/AF-C) jest najbardziej przydatny przy fotografowaniu

A. szybko poruszających się obiektów sportowych

B. krajobrazów przy świetle naturalnym

C. portretów w studio

D. statycznych martwych natur

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Tryb pracy ciągłego autofokusa, znany jako AI Servo lub AF-C, jest kluczowy w sytuacjach, gdy fotografujemy obiekty w ruchu, takie jak zawodnicy w trakcie rozgrywek sportowych. W tym trybie aparat nieustannie monitoruje i dostosowuje ostrość, co pozwala na uchwycenie dynamicznych momentów. Na przykład, podczas meczu piłkarskiego, sportowcy często zmieniają kierunek, a ich prędkość może być trudna do przewidzenia. Użycie AF-C pozwala na zachowanie ostrości na obiekcie nawet w przypadku nagłych zmian jego położenia. Warto zaznaczyć, że w tym trybie aparat wykonuje wiele zdjęć w krótkim czasie, co zwiększa szansę na uchwycenie idealnej chwili. W przypadku fotografii sportowej, gdzie precyzja i szybkość są kluczowe, tryb ten jest absolutnie niezbędny, co potwierdzają doświadczenia wielu profesjonalnych fotografów sportowych. Dobry aparat w trybie AF-C potrafi śledzić obiekty z dużą dokładnością, co jest standardem w profesjonalnej fotografii. Warto więc korzystać z tego trybu, aby poprawić jakość swoich zdjęć w dynamicznych sytuacjach.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej