Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 11:02
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 11:12

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Przedstawiony obraz zapisano z głębią bitową

A. 2 bity/piksel.

B. 1 bit/piksel.

C. 3 bity/piksel.

D. 4 bity/piksel.

Często ludzie mają mętlik w głowie, gdy mowa o głębi bitowej i liczbie kolorów. Kiedy sugerujesz, że obraz mógłby być zapisany w głębi 2, 3 czy 4 bity na piksel, to mogą pojawić się nieścisłości. Głębia 2 bity na piksel pozwala na zapis czterech różnych wartości, co teoretycznie daje cztery kolory, ale w przypadku czarno-białych obrazów byłoby to nieergonomiczne. Przy 3 bitach na piksel można mieć osiem kolorów, co już nie ma sensu, skoro obraz jest tylko czarno-biały. A 4 bity na piksel, które dają szesnaście wartości, to już całkowicie zbędne w przypadku monochromatycznego obrazu, bo nie wykorzystuje się pełnego potencjału. Takie mylne wnioski często biorą się z tego, że nie rozumie się głębi bitowej jako mierzonym jedynie liczby odcieni, tylko jako narzędzie do lepszego zarządzania danymi i kompresji obrazów. Zrozumienie tego, jak ważna jest odpowiednia głębia bitowa, jest kluczowe dla optymalizacji jakości i efektywności przechowywania danych, co ma znaczenie w różnych branżach, od grafiki po archiwizację dokumentów.

Pytanie 2

Który program jest przeznaczony do obróbki grafiki wektorowej?

A. Corel Photo-Paint

B. Corel Draw

C. Adobe Photoshop

D. Gimp

Niektóre programy graficzne bywają mylone ze sobą, zwłaszcza jeśli ktoś dopiero zaczyna przygodę z projektowaniem. Na przykład Gimp czy Adobe Photoshop to przede wszystkim narzędzia do obróbki grafiki rastrowej, czyli takiej, która bazuje na pikselach. I tutaj tkwi podstawowy problem — grafika rastrowa nie nadaje się do skalowania bez utraty jakości, więc jak ktoś chce zaprojektować np. logo, które będzie drukowane zarówno na długopisie, jak i na wielkim banerze, to rastrowe podejście po prostu się nie sprawdzi. Często spotykam się z przekonaniem, że skoro Photoshop jest taki potężny, to nada się do wszystkiego — niestety, nie w przypadku wektorów. Podobnie Gimp, mimo że jest darmowy i popularny, nie umożliwia wygodnej pracy na krzywych Béziera czy dużych ilustracjach wektorowych. Corel Photo-Paint również działa głównie na obrazie rastrowym, to właściwie odpowiednik Photoshopa w pakiecie Corela, a nie narzędzie wektorowe. Często spotykanym błędem jest też myślenie, że wszystkie programy graficzne „robią to samo”, a to nie do końca prawda — branża wyraźnie rozdziela narzędzia do grafiki rastrowej i wektorowej, bo mają inne zastosowania, inne techniki pracy i inne efekty końcowe. W praktyce, jeśli projektujesz coś, co ma być skalowane lub wycinane na ploterze (np. naklejki, szyldy, grawer), tylko programy wektorowe takie jak Corel Draw czy Illustrator mają sens. Warto o tym pamiętać, bo wybór złego narzędzia na etapie projektu może popsuć całą robotę i utrudnić druk czy współpracę z innymi specjalistami. Takie błędy zdarzają się nawet doświadczonym grafikom, zwłaszcza jeśli na co dzień siedzą głównie w Photoshopie.

Pytanie 3

Wygładzanie skóry w programie Adobe Photoshop realizowane jest z użyciem narzędzia

A. gumka.

B. inteligentne wyostrzanie.

C. separacja częstotliwości.

D. stempel.

Separacja częstotliwości w Photoshopie to prawdziwy gamechanger, jeśli chodzi o profesjonalne wygładzanie skóry, zwłaszcza w branży beauty czy portretowej. Cała magia polega na tym, że rozdzielasz zdjęcie na dwa osobne poziomy: jeden odpowiada za szczegóły (np. pory, drobne włoski), drugi za kolory i ogólne przejścia tonalne. Dzięki temu możesz wygładzić kolorystykę skóry, nie zabijając przy tym tekstury. To właśnie ta metoda pozwala wyeliminować nieestetyczne przebarwienia albo plamy, jednocześnie zachowując naturalny wygląd skóry – żaden efekt maski, tylko subtelne poprawki. Moim zdaniem, separacja częstotliwości to też świetny sposób, żeby uniknąć typowych błędów początkujących, którzy czasem przesadzają z rozmywaniem czy klonowaniem. Pracując tą techniką, dużo łatwiej kontrolować efekt końcowy. W profesjonalnych workflow retuszerskich separację stosuje się regularnie, bo daje maksymalną elastyczność. W praktyce wygląda to tak, że tworzysz dwa duplikaty warstwy – jedna dla niskich częstotliwości, druga dla wysokich – i edytujesz je niezależnie. Warto też wspomnieć, że taka metoda jest zgodna z dobrymi praktykami, bo nie prowadzi do utraty szczegółów ani nie niszczy struktury skóry, co jest kluczowe w wysokiej klasy retuszu. Jak się w tym wprawisz, to efekty potrafią naprawdę zachwycić nawet najbardziej wymagających klientów.

Pytanie 4

Efekt przepalenia na zdjęciu cyfrowym oznacza

A. utratę szczegółów w najciemniejszych partiach obrazu

B. przebarwienia spowodowane zbyt wysoką temperaturą barwową

C. zniekształcenia geometryczne przy krawędziach kadru

D. utratę szczegółów w najjaśniejszych partiach obrazu

Wszystkie niepoprawne odpowiedzi na to pytanie zawierają nieporozumienia dotyczące podstawowych pojęć związanych z fotografią cyfrową. Utrata szczegółów w najciemniejszych partiach obrazu odnosi się do efektu podświetlenia, znanego również jako clipping w cieniach, co jest zupełnie innym zjawiskiem niż przepalenie. Przebarwienia spowodowane zbyt wysoką temperaturą barwową to kwestia zarządzania kolorem i wpływu źródła światła na barwy w obrazie, co nie ma związku z przepaleniem. Z kolei zniekształcenia geometryczne przy krawędziach kadru to często wynik aberracji optycznych, takich jak aberracja chromatyczna czy zniekształcenia soczewek, co również jest nieodpowiednie w kontekście pytania o efekt przepalenia. Warto zrozumieć, że fotografia cyfrowa operuje na danych pikselowych, a przepalenie jest wynikiem zbyt intensywnej ekspozycji, co prowadzi do braku możliwości odczytania detali w jasnych obszarach. W praktyce każde z tych błędnych podejść prowadzi do mylnych wniosków, co może skutkować niezadowalającymi efektami wizualnymi. Odpowiednie zrozumienie tych zjawisk jest kluczowe, aby móc świadomie kontrolować ekspozycję i uzyskiwać lepsze rezultaty w fotografii.

Pytanie 5

Która przestrzeń barw jest standardowo stosowana w druku offsetowym?

A. Lab

B. HSB

C. CMYK

D. RGB

Odpowiedź CMYK jest prawidłowa, ponieważ jest to przestrzeń barw standardowo stosowana w druku offsetowym. CMYK, czyli Cyan, Magenta, Yellow i Key (czarny), to model kolorów oparty na subtraktywnym mieszaniu barw. W druku offsetowym kolory są tworzone przez nakładanie warstw atramentu na papier, co oznacza, że kolory są absorbowane przez materiał. W praktyce, użycie CMYK pozwala na uzyskanie szerokiej gamy kolorów, ale poprzez mieszanie, co jest kluczowe w procesie druku. Przykładowo, podczas druku kolorów, takich jak zieleń czy pomarańcz, nie są one drukowane jako takie, ale tworzone przez kombinację atramentów CMY. Standardy branżowe, takie jak ISO 12647, precyzują, jak należy zarządzać kolorem w druku, co sprawia, że zrozumienie i poprawne wykorzystanie przestrzeni CMYK jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości wydruków. Dlatego znajomość tej przestrzeni barw jest niezwykle ważna dla każdego, kto pracuje w branży poligraficznej.

Pytanie 6

Na zdjęciu przeważają barwy

A. uzupełniające się.

B. zimne.

C. dopełniające się.

D. ciepłe.

Na tym zdjęciu widać, że dominują zimne kolory, jak niebo błękitne i metaliczne elementy konstrukcji. Te kolory, takie jak niebieski czy zielony, mają to do siebie, że dają wrażenie chłodnej atmosfery. Często są wykorzystywane w architekturze i projektowaniu wnętrz, bo pomagają stworzyć spokojne i harmonijne miejsce. Z mojego doświadczenia, projektanci chętnie sięgają po takie zimne palety, gdy chcą, żeby przestrzeń, na przykład biuro czy strefa do medytacji, sprzyjała relaksacji lub lepszej koncentracji. Co ciekawe, barwy zimne potrafią optycznie powiększać pomieszczenia, co jest super ważne przy projektowaniu wnętrz. Świetnym przykładem mogą być nowoczesne biura, które często wybierają szarości, błękity i biele, żeby stworzyć przyjemne miejsce do pracy.

Pytanie 7

Aby poprawić ostrość detali obrazu w programie Adobe Photoshop, jakie polecenie należy wybrać?

A. Filtr> Stylizacja/Błyszczące krawędzie

B. Filtr>Wyostrzanie>Maska wyostrzająca

C. Filtr>Wyostrzanie>Maska warstwy

D. Filtr> Artystyczne/Posteryzacja krawędzi

Odpowiedź 'Filtr>Wyostrzanie>Maska wyostrzająca' jest poprawna, ponieważ jest to jedno z najskuteczniejszych narzędzi w Adobe Photoshop do wyostrzania detali obrazu. Maska wyostrzająca działa na zasadzie podkreślenia krawędzi poprzez zwiększenie kontrastu w miejscach, gdzie zachodzi zmiana kolorów, co pozwala na wydobycie szczegółów, które mogą być zamazane lub nieostre. Jest to technika szeroko stosowana w edycji zdjęć, zwłaszcza gdy przygotowujemy obrazy do druku lub publikacji internetowej, gdzie ostrość jest kluczowa. Przykładem zastosowania może być poprawa wyrazistości portretów, gdzie istotne jest uwydatnienie oczu i detali na skórze, co nadaje zdjęciu profesjonalny wygląd. W branży fotograficznej i graficznej, stosowanie maski wyostrzającej zgodnie z najlepszymi praktykami, takimi jak praca na kopii oryginalnego obrazu, pozwala na nieniszczące edytowanie zdjęć, co jest standardem w profesjonalnym workflow.

Pytanie 8

W odniesieniu do obrazu sformułowanie „harmonijny układ celowo dobranych elementów tworzących całość na płaszczyźnie” odnosi się do

A. kompozycji.

B. głębi koloru.

C. rozdzielczości.

D. digitalizacji.

Wybrałeś kompozycję i bardzo dobrze, bo właśnie to pojęcie najlepiej opisuje harmonijny układ celowo dobranych elementów tworzących całość na płaszczyźnie. Kompozycja to absolutna podstawa w każdej dziedzinie sztuki wizualnej – czy to grafika komputerowa, fotografia, malarstwo czy nawet projektowanie UX/UI. W praktyce chodzi o świadome rozmieszczanie kształtów, kolorów, linii, punktów i wszystkich innych składników obrazu w taki sposób, by uzyskać logiczny, estetyczny i czytelny efekt końcowy. To właśnie dzięki kompozycji przekaz obrazu jest przejrzysty, a odbiorca od razu wie, na czym się skupić. Standardy branżowe, np. w projektowaniu graficznym, zalecają stosowanie zasad takich jak złoty podział, reguła trójpodziału, symetria czy kontrast – wszystko po to, by obraz był nie tylko ładny, ale i funkcjonalny. Moim zdaniem, dobra kompozycja to najlepszy sposób, żeby nawet prostą grafikę zamienić w coś, co przyciąga uwagę i zostaje w pamięci. Jeśli chcesz pracować w branży kreatywnej, to ćwiczenie czytania i tworzenia różnych kompozycji jest kluczowe. Niezależnie czy rysujesz, tworzysz plakaty czy projektujesz interfejs, kompozycja zawsze będzie jednym z fundamentów twojej pracy.

Pytanie 9

Materiał, który nie wywołuje reakcji alergicznych na światło, reaguje na promieniowanie o kolorze

A. zielonym

B. żółtym

C. niebieskim

D. czerwonym

Odpowiedzi wskazujące na czułość materiału na światło o barwie czerwonej, zielonej czy żółtej opierają się na nieporozumieniu co do zasad działania materiałów optycznych oraz ich interakcji z różnymi długościami fal świetlnych. Barwa czerwona, będąca na końcu widma, często wiąże się z przesunięciem ku dłuższym falom, co może prowadzić do sytuacji, w której materiały nieuczulone optycznie mogą absorbować część tego zakresu, zniekształcając obraz. W przypadku barwy zielonej, choć niektóre materiały mogą być na nią czułe, nie jest to standardowa właściwość materiałów optycznie neutralnych. Materiały te powinny charakteryzować się równomiernym rozkładem transmisji w całym zakresie widma widzialnego, co oznacza, że ich czułość na konkretne kolory jest zredukowana. Z kolei barwa żółta, będąca połączeniem czerwonego i zielonego światła, również nie jest związana z optycznym neutralnością materiału. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do takich wniosków, wynikają z pomieszania pojęć dotyczących filtracji barwnej i materiałów, które mają zachować optyczną neutralność. Warto pamiętać, że w branży optycznej materiały optycznie neutralne są kluczowe dla zachowania integralności wizualnej, co podkreśla znaczenie ich właściwej selekcji w projektach technologicznych.

Pytanie 10

Na przedstawionej fotografii zastosowano efekt dostępny w programie Adobe Photoshop o nazwie

A. filtr flara obiektywu

B. jaskrawość

C. balans bieli

D. filtr chmury różnicowe

Efekt widoczny na tej fotografii to klasyczny przykład użycia filtra „flara obiektywu” w programie Adobe Photoshop. Ten filtr symuluje optyczne zjawisko polegające na rozpraszaniu się światła wewnątrz obiektywu aparatu – coś, co często pojawia się na zdjęciach wykonanych pod światło, gdy promień słońca trafia bezpośrednio w soczewki. W Photoshopie można dość swobodnie kontrolować intensywność, położenie oraz rodzaj takiej flary, co daje fotografowi lub grafikowi spore możliwości kreatywnego wzbogacenia obrazu. Moim zdaniem to bardzo fajny sposób na nadanie zdjęciu efektu realizmu, szczególnie w projektach reklamowych lub filmowych, gdzie zależy nam na uzyskaniu tzw. „filmowego looku”. W praktyce flarę stosuje się często tam, gdzie chcemy zasymulować silne źródło światła lub dodać dynamiki statycznym obrazom – przykładem mogą być plakaty filmowe, wizualizacje architektoniczne czy nawet okładki płyt. Ważne, by nie przesadzić, bo efekt jest bardzo charakterystyczny i łatwo można popaść w przesadę, co z kolei sprawia, że praca wygląda nienaturalnie. Branżowe standardy wskazują, żeby używać tego filtra z umiarem i zawsze sprawdzać, jak wpływa na odbiór całej kompozycji. Z mojego doświadczenia – jeśli dobrze dobierzesz parametry, flara potrafi mocno podkręcić klimat zdjęcia.

Pytanie 11

Redukcję naświetlonych halogenków srebra metalicznego można osiągnąć dzięki procesowi

A. kąpieli końcowej

B. kąpieli pośredniej

C. wywołania

D. utrwalania

Wybór odpowiedzi związanych z kąpielą końcową, utrwalaniem czy kąpielą pośrednią jest błędny, ponieważ każda z tych metod pełni inną rolę w procesie obróbki fotograficznej. Kąpiel końcowa to etap, który ma na celu wypłukanie pozostałości chemikaliów po procesie wywołania, ale nie uczestniczy w redukcji halogenków srebra. Utrwalanie natomiast jest procesem stosowanym po wywołaniu, którego celem jest trwałe zabezpieczenie obrazu przed dalszym działaniem światła. Utrwalacz neutralizuje pozostałe halogenki srebra, które nie zostały zredukowane, ale sam proces nie wpływa na redukcję naświetlonych halogenków. Kąpiel pośrednia, rozumiana jako proces pomiędzy różnymi etapami obróbki, również nie ma zastosowania w redukcji halogenków, a jedynie ma na celu przemycie lub neutralizację resztek chemicznych. Typowym błędem w myśleniu jest mylenie tych etapów, co prowadzi do wniosku, że są one odpowiedzialne za redukcję halogenków srebra. Kluczowe jest zrozumienie, że to wywołanie jest tym etapem, który bezpośrednio przekształca naświetlone halogenki w metaliczne srebro, a inne procesy pełnią funkcje wspierające lub końcowe.

Pytanie 12

W celu przypisania archiwizowanym fotografiom atrybutów, które przyspieszają ich wyszukiwanie, należy skorzystać z aplikacji programu Adobe

A. InDesign

B. Acrobat

C. Bridge

D. Flash

Wiele osób myli funkcje różnych programów z pakietu Adobe, co prowadzi do nieporozumień przy takich pytaniach. Adobe Flash, choć przez lata był popularną technologią do tworzenia animacji i multimediów w internecie, dziś nie ma nic wspólnego z zarządzaniem zdjęciami i ich opisywaniem – w dodatku Flash został oficjalnie wycofany ze wsparcia, więc nawet nie warto się nad nim zastanawiać w kontekście archiwizacji. Adobe Acrobat to z kolei narzędzie wyspecjalizowane w pracy z dokumentami PDF, czyli raczej teksty, formularze, podpisy elektroniczne – jasne, można tam osadzać obrazy, ale zupełnie nie o to chodzi, kiedy mówimy o porządkowaniu i opisywaniu dużych zbiorów fotografii. Acrobat nie oferuje zaawansowanych funkcji zarządzania metadanymi zdjęć czy tagowania plików graficznych. Adobe InDesign natomiast to środowisko projektowe do składania publikacji – świetne do tworzenia broszur, katalogów, książek, ale nie służy do katalogowania czy opisywania archiwów fotograficznych. Często pojawia się tu błąd myślenia, że skoro InDesign obsługuje obrazy, to nadaje się do zarządzania nimi – jednak w praktyce InDesign służy raczej do umieszczania gotowych grafik w projekcie, a nie do zaawansowanej organizacji czy opisywania zasobów. W branży graficznej klarownie oddziela się narzędzia do edycji (np. Photoshop), do zarządzania (Bridge), do składu (InDesign) i do pracy z dokumentami (Acrobat). Taki podział wynika z dobrych praktyk workflow i specyficznych potrzeb produkcji. Samo efektywne wyszukiwanie zdjęć po atrybutach wymaga przypisywania metadanych, a takie funkcje są dostępne tylko w wyspecjalizowanych narzędziach, jak właśnie Adobe Bridge. W moim odczuciu często studenci lub początkujący graficy koncentrują się na głównych aplikacjach, a nie doceniają tych narzędzi pomocniczych – a to właśnie one podnoszą efektywność pracy w dużych projektach.

Pytanie 13

Do wykonania profesjonalnego retuszu portretowego najważniejszą techniką jest

A. konwersja do skali szarości

B. separacja częstotliwości

C. wyrównanie histogramu

D. filtr wyostrzający

Wyrównanie histogramu, filtr wyostrzający oraz konwersja do skali szarości to techniki, które, choć istotne w obróbce zdjęć, nie są podstawowymi metodami w kontekście profesjonalnego retuszu portretowego. Wyrównanie histogramu jest procesem, który ma na celu poprawienie kontrastu i dynamiki kolorów w obrazie. Dzięki temu zdjęcie może wyglądać bardziej żywo, ale nie rozwiązuje problemów związanych z niedoskonałościami skóry, które są kluczowe w retuszu portretowym. Z kolei użycie filtra wyostrzającego poprawia szczegółowość obrazu, ale może prowadzić do nienaturalnych efektów, zwłaszcza w obszarach, gdzie są drobne szczegóły, jak zmarszczki czy pory. W wielu przypadkach zbyt mocne wyostrzenie może podkreślić błędy, zamiast je zamaskować. Konwersja do skali szarości z kolei, choć może być estetyczna w pewnych kontekstach, całkowicie eliminuje kolor, co w przypadku portretów, gdzie naturalne odcienie skóry są kluczowe, jest absolutnie nieodpowiednie. Te techniki mogą być używane, ale w kontekście retuszu portretowego nie zastępują one umiejętności separacji częstotliwości, która oferuje znacznie większą elastyczność i kontrolę nad końcowym efektem. Zrozumienie, kiedy i jak stosować te różne techniki, jest kluczowe dla osiągnięcia wysokiej jakości retuszu, a poleganie na nich bez znajomości ich ograniczeń prowadzi do typowych błędów w obróbce zdjęć.

Pytanie 14

Jakim terminem określa się zmianę temperatury barwowej światła w procesie obróbki zdjęć?

A. Kontrast

B. Ekspozycja

C. Balans bieli

D. Saturacja

Balans bieli to kluczowy element w procesie obróbki zdjęć, który odnosi się do korekcji temperatury barwowej światła. W praktyce oznacza to, że możemy zmieniać odcień zdjęcia, aby wyglądało bardziej naturalnie i było zgodne z rzeczywistością. W różnych warunkach oświetleniowych światło może mieć różne temperatury barwowe, co wpływa na kolory na zdjęciach. Na przykład, światło w pomieszczeniu z żarówkami może dawać ciepłe, żółte odcienie, podczas gdy światło dzienne może być chłodniejsze i bardziej niebieskie. Poprzez regulację balansu bieli możemy eliminować te niepożądane odcienie, uzyskując bardziej naturalne barwy. To jest szczególnie ważne w sytuacjach, gdzie kolor ma kluczowe znaczenie, np. w fotografii produktowej lub portretowej. Umiejętność poprawnego ustawienia balansu bieli to fundament w pracy każdego fotografa i retuszera, który pozwala na uzyskanie spójnych i realistycznych efektów wizualnych.

Pytanie 15

Ile odcieni można uzyskać, zapisując obraz w 8-bitowej palecie kolorów?

A. 256

B. 18

C. 156

D. 16

Odpowiedzi 18, 16 i 156 nie są poprawne, jeśli chodzi o 8-bitową paletę barw. Tak naprawdę 18 kolorów to trochę za mało, bo w 8 bitach mamy 256. Można by pomyśleć o 16 kolorach, ale to też niewiele, bo nie wykorzystuje pełnych możliwości palety. 16 kolorów to raczej dotyczy bardzo starych grafik, a nie 8-bitowego systemu, który ma 256 kolorów. A jeśli chodzi o 156, to w 8 bitach nie ma takiej liczby kolorów, bo nie jest to potęga dwójki. W systemach opartych na binarnej arytmetyce liczby kolorów są zawsze potęgą 2, więc mamy tylko 256 możliwości. Wydaje mi się, że niektóre z tych odpowiedzi mogą wskazywać na małe nieporozumienia z podstawowych zasad dotyczących kolorów w grafice komputerowej.

Pytanie 16

Podczas kopiowania metodą subtraktywną z negatywu kolorowego na papier fotograficzny barwny wykorzystano korekcję 70 00 30, co spowodowało, że próbna kopia miała dominującą barwę żółtą. W jaki sposób można zlikwidować tę dominację, stosując filtr?

A. żółty o większej gęstości

B. niebieskozielony o mniejszej gęstości

C. purpurowy o większej gęstości

D. żółty i purpurowy o mniejszej gęstości

Zastosowanie innych filtrów, takich jak purpurowy o większej gęstości, czy niebieskozielony o mniejszej gęstości, nie przyniesie oczekiwanych rezultatów w kontekście eliminacji dominującego żółtego koloru. Purpurowy filtr absorbuje zielone światło, co może jedynie nasilić odczucie żółtej dominacji, ponieważ żółty składa się z czerwonego i zielonego, a dodanie purpury nie rozwiązuje problemu, a wręcz może go pogłębić. Niebieskozielony filtr, choć teoretycznie mógłby zneutralizować niektóre odcienie, w praktyce w przypadku dominującej żółtej barwy jego działanie byłoby znacznie mniej efektywne, ponieważ nie jest w stanie w wystarczającym stopniu pochłonąć żółtych tonów. Ponadto, zastosowanie filtrów o mniejszej gęstości może prowadzić do braku efektywności w procesie korekcji kolorów, co jest sprzeczne z zasadami skutecznej obróbki fotograficznej. Typowym błędem w takim podejściu jest niedocenienie efektywności filtrów kolorowych, które powinny być stosowane w odpowiedniej gęstości, aby mogły skutecznie neutralizować dominujące kolory. W praktyce, niewłaściwy dobór filtrów prowadzi do nieadekwatnych rezultatów i może znacząco wpłynąć na jakość końcowego produktu, co jest nieakceptowalne w profesjonalnym kontekście fotograficznym. Zatem kluczowe jest zrozumienie, że w przypadku dominujących kolorów zawsze należy stosować filtry o odpowiedniej gęstości, aby uzyskać pożądane efekty.

Pytanie 17

W czarno-białej fotografii, aby przyciemnić zieleń i czerwień na obrazie, a rozjaśnić niebieski kolor, stosuje się filtr

A. czerwonego

B. żółtego

C. niebieskiego

D. zielonego

Użycie filtru zielonego w kontekście przyciemniania kolorów nie jest właściwe. Filtr zielony wpłynie na zielone obiekty w taki sposób, że będą one jaśniejsze, podczas gdy inne kolory, takie jak czerwony, będą nieco przyciemnione. Taki efekt nie jest zgodny z zamierzonym celem, czyli przyciemnieniem zieleni i czerwieni. Z kolei filtr niebieski, który jest poprawny, działa zupełnie inaczej, ponieważ rozjaśnia niebieskie elementy, a ciemnieje dla czerwonych i zielonych. W przypadku filtru żółtego, jego działanie również nie spełnia założonych celów, ponieważ wpłynie na kolory w sposób, który nie przyciemni zieleni czy czerwieni, a jedynie złagodzi ich odcienie. Filtr czerwony z kolei będzie działał na zasadzie wzmocnienia tonów czerwonych, co również jest sprzeczne z celem przyciemnienia tych kolorów. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do takich konkluzji, to mylne założenie, że filtry wpływają na kolory w sposób nieznany lub nieuwzględniający ich właściwości optycznych. W rzeczywistości kluczowe jest zrozumienie, jak filtry kolorowe działają na fale świetlne, co jest fundamentalne w praktyce fotografii czarno-białej.

Pytanie 18

W celu uzyskania efektu przedstawionego na zdjęciach w programie Adobe Photoshop zastosowano

A. wypełnienie wzorkiem.

B. polecenie krzywe.

C. polecenie poziomy.

D. wypełnienie gradientowe.

Efekt widoczny na ilustracji po prawej stronie to klasyczny przykład zastosowania wypełnienia wzorkiem w programie Adobe Photoshop. Moim zdaniem to jedna z ciekawszych technik, bo pozwala w szybki sposób nadać zupełnie nowy charakter dowolnej powierzchni czy zdjęciu. Wzorek, czyli tzw. pattern, to powtarzalny motyw graficzny, który można nałożyć na wybrany obszar obrazu. W praktyce najczęściej używa się tego do tworzenia tekstur, symulowania tkanin, wykańczania tła czy nawet zabezpieczania zdjęć poprzez naniesienie delikatnego znaku wodnego. Standardy branżowe zalecają przygotowanie własnych wzorków w wysokiej rozdzielczości, żeby uniknąć niepożądanych szwów i powtórzeń, które mogą wyglądać niechlujnie na dużych powierzchniach. W Photoshopie dostęp do tej funkcji znajdziesz pod menu Edycja -> Wypełnij, a potem wybierasz typ wypełnienia 'Wzorek' i wskazujesz konkretny pattern z listy. Z mojego doświadczenia to często pomijana opcja, a w rzeczywistości daje ogromne pole do kreatywnej pracy, szczególnie przy projektowaniu grafiki użytkowej albo elementów do gier. Trzeba przyznać, że dobry wzorek potrafi niesamowicie uatrakcyjnić nawet najprostszą fotografię lub ilustrację. W przypadku tego zadania tylko wypełnienie wzorkiem mogło dać tak jednoznacznie powtarzalny, geometryczny efekt na całej powierzchni zdjęcia.

Pytanie 19

Aby otrzymać właściwy obraz przy użyciu techniki HDR, powinno się wykonać od 2 do 10 ujęć w formacie

A. RAW przy zastosowaniu bracketingu ostrości

B. JPEG przy zastosowaniu bracketingu ekspozycji

C. JPEG przy zastosowaniu bracketingu ostrości

D. RAW przy zastosowaniu bracketingu ekspozycji

Wybór formatu JPEG oraz zastosowanie bracketingu ostrości są niewłaściwe w kontekście techniki HDR. Format JPEG, z uwagi na kompresję stratną, ogranicza możliwości edycyjne zdjęcia, co jest problematyczne przy tworzeniu obrazów HDR, które wymagają dużej precyzji w obróbce tonów oraz detali. Kompresja JPEG prowadzi do utraty informacji, co czyni zdjęcie mniej elastycznym podczas postprodukcji, a to jest kluczowe przy łączeniu różnych ekspozycji. Z kolei bracketing ostrości polega na fotografowaniu obiektów z różnymi ustawieniami ostrości, co nie ma zastosowania w kontekście HDR, gdzie istotne jest uchwycenie różnych poziomów jasności tego samego ujęcia. Stosowanie bracketingu ostrości może prowadzić do rozmycia tła lub przedmiotu, co jest niepożądanym skutkiem w fotografii HDR. Użytkownicy mogą mylnie sądzić, że bracketing ostrości wzmocni efekt HDR, jednak w rzeczywistości kluczowe jest skoncentrowanie się na różnicach w ekspozycji. Zatem, dla poprawnego wykonania zdjęć HDR, konieczne jest zastosowanie bracketingu ekspozycji w formacie RAW, co zapewnia optymalną jakość i elastyczność podczas edycji.

Pytanie 20

Jaką rozdzielczość powinno mieć zeskanowane zdjęcie o wymiarach 10 × 15 cm, aby jego wydruk w rozdzielczości 300 dpi miał format 20 × 30 cm?

A. 1200 spi

B. 300 spi

C. 600 spi

D. 150 spi

Wybór niższej rozdzielczości skanowania, takiej jak 150 spi lub 300 spi, jest nieodpowiedni w kontekście uzyskania wysokiej jakości wydruku w formacie 20 × 30 cm. Przy skanowaniu zdjęcia w rozdzielczości 150 spi, na cal uzyskujemy zaledwie 150 punktów, co skutkuje niewystarczającą liczbą pikseli do uzyskania zadowalającej jakości wydruku. Obliczając liczbę pikseli dla wymaganego rozmiaru, otrzymujemy jedynie 1181 × 1772 pikseli, co zdecydowanie nie spełnia standardów jakości. Podobnie, skanowanie z rozdzielczością 300 spi także nie zagwarantuje odpowiedniej jakości dla dużych formatów. Tego rodzaju podejście do skanowania prowadzi do ryzyka utraty detalów w obrazach, co staje się szczególnie widoczne przy powiększeniach lub gdy obraz jest oglądany z bliska. W wielu sytuacjach, jak na przykład w przypadku reprodukcji dzieł sztuki czy archiwizacji rodzinnych zdjęć, jakość obrazu jest kluczowa i niewłaściwe podejście do rozdzielczości skanowania często kończy się niezadowoleniem z efektów. Dlatego tak ważne jest, aby zrozumieć, iż wysokiej jakości skanowanie wymaga wyboru odpowiedniej rozdzielczości, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży, które zalecają skanowanie w co najmniej 600 spi dla uzyskania wyraźnych i szczegółowych obrazów.

Pytanie 21

Jakie narzędzie nie jest wykorzystywane do wykonywania zaznaczeń?

A. Rączka

B. Różdżka

C. Lasso

D. Przycinanie

Kadrowanie, lasso i różdżka to narzędzia, które służą do zaznaczania określonych fragmentów w obrębie obrazu. Kadrowanie pozwala na wyznaczenie obszaru, który ma zostać zachowany, co jest niezbędne w procesie edycji zdjęć i grafiki. Umożliwia to użytkownikowi skupienie się na najważniejszych elementach kompozycji, eliminując zbędne detale, co jest zgodne z dobrymi praktykami w zakresie kompozycji wizualnej. Lasso to narzędzie, które pozwala na swobodne rysowanie kształtu zaznaczenia, co jest przydatne w przypadku nieregularnych kształtów. Użytkownicy często wykorzystują lasso do zaznaczania obiektów o złożonej formie, co zwiększa ich precyzję w edytowaniu. Różdżka natomiast automatycznie zaznacza obszary o podobnym kolorze, co czyni je niezwykle użytecznym narzędziem w przypadku prac wymagających szybkiej selekcji. Warto zauważyć, że często występują nieporozumienia co do funkcji tych narzędzi, co może prowadzić do nieefektywnego wykorzystania oprogramowania graficznego. Użytkownicy mogą mylnie sądzić, że wszystkie narzędzia służą do zaznaczania, co prowadzi do błędnych wniosków, jakoby rączka również pełniła tę funkcję. Kluczowe jest zrozumienie, że różne narzędzia mają różne zastosowania i efektywność ich użycia opiera się na właściwym zrozumieniu ich funkcji.

Pytanie 22

Wyszczuplenie modeli w programie Adobe Photoshop przeprowadza się z użyciem narzędzia

A. filtr skraplanie.

B. rozmycie kształtu.

C. rozmycie inteligentne.

D. filtr renderowanie.

Wiele osób zaczyna przygodę z Photoshopem i widząc różne filtry czy narzędzia, może się pogubić w ich przeznaczeniu. Rozmycie kształtu oraz rozmycie inteligentne (smart blur) to filtry zupełnie innej kategorii. Służą one głównie do modyfikacji ostrości i miękkości obrazu, a nie do rzeczywistej zmiany kształtów czy manipulacji sylwetką. Rozmycie kształtu pozwala na uzyskanie ciekawych efektów artystycznych, rozpraszając krawędzie obiektów, co czasem daje złudzenie ruchu lub jakiegoś „rozlania” obrazu, ale nie ma nic wspólnego z tak precyzyjną ingerencją jak wyszczuplanie postaci. Rozmycie inteligentne natomiast jest stosowane, gdy zależy nam na wygładzeniu tekstur lub zredukowaniu szumu bez utraty szczegółów na krawędziach. Można je wykorzystać przy obróbce portretów, ale tylko do wygładzania skóry, nigdy do fizycznego modelowania ciała czy sylwetki. Filtr renderowanie z kolei służy do generowania różnych efektów świetlnych, chmur, płomieni, czy innych tekstur, które można nakładać na zdjęcia lub projektować od zera. W praktyce renderowanie jest wykorzystywane raczej w projektowaniu graficznym, a nie retuszu zdjęć osób. Typowym błędem jest mylenie tych narzędzi, bo Photoshop ma sporo opcji „filtrów” i „efektów”, ale tylko filtr skraplanie (Liquify) daje realną kontrolę nad kształtem i proporcjami postaci. W branży przyjęło się, że wyszczuplenia, powiększenia czy zmiany pozycji ciała robi się właśnie przez Liquify, bo dzięki niemu efekt wygląda naturalnie, a przy odpowiedniej wprawie nie widać śladów obróbki. Dobre zrozumienie tego podziału narzędzi to podstawa pracy każdego retuszera, grafików czy osób pracujących z fotografią mody i reklamą.

Pytanie 23

Który program nie posiada narzędzia do rekonstrukcji zniszczonej, starej fotografii na podłożu papierowym?

A. GIMP

B. Adobe Reader

C. Adobe Photoshop

D. Magix PhotoDesigner

Adobe Reader faktycznie nie posiada narzędzi umożliwiających rekonstrukcję uszkodzonych lub starych fotografii papierowych. Program ten został stworzony wyłącznie do przeglądania, komentowania i czasem drobnej edycji plików PDF – skupia się głównie na dokumentach tekstowych, broszurach czy formularzach. W praktyce nigdy nie spotkałem się, aby ktoś próbował używać Adobe Readera do obróbki zdjęć – ten program po prostu nie obsługuje warstw, masek, funkcji retuszu czy narzędzi do korekcji obrazu. Natomiast GIMP, Photoshop czy nawet Magix PhotoDesigner zostały zaprojektowane właśnie do pracy ze zdjęciami, w tym do zaawansowanej edycji, usuwania rys, retuszu i rekonstrukcji starych fotografii. Branżowy standard to korzystanie właśnie z takich programów graficznych, bo tylko one oferują narzędzia jak klonowanie, łatki, filtry odszumiające czy korekty kolorystyczne. Adobe Reader pod tym względem w ogóle nie ma startu – to jak próbować naprawić telewizor młotkiem. Warto też zaznaczyć, że profesjonalne procesy rekonstrukcji obejmują skanowanie starego zdjęcia do formatu cyfrowego, a potem obróbkę w dedykowanej aplikacji graficznej, a nie w czytniku PDF. Moim zdaniem, jeśli ktoś próbuje ratować stare fotografie używając czegoś innego niż typowy program graficzny, to marnuje czas.

Pytanie 24

Poprawę ekspozycji zdjęcia w programie Adobe Photoshop dokonuje się z użyciem

A. stempla.

B. poziomów.

C. mapy gradientu.

D. koloru kryjącego.

Wielu początkujących użytkowników Photoshopa myli narzędzia do edycji ekspozycji z innymi funkcjami służącymi do zupełnie różnych celów. Na przykład stempel, chociaż bardzo przydatny, służy do retuszu – pozwala kopiować fragmenty obrazu i zakrywać niechciane elementy, ale w żaden sposób nie wpływa na jasność czy kontrast całego zdjęcia. To typowy błąd, zwłaszcza kiedy ktoś kojarzy narzędzie tylko z jego popularnością, nie z funkcjonalnością. Mapa gradientu to z kolei efekt, który nakłada na zdjęcie przejście tonalne, kolorowe lub czarno-białe – używa się jej raczej do kreatywnych przeróbek, stylizacji, czasem do uzyskania efektów specjalnych albo pseudo HDR-a, ale nie do poprawy ekspozycji w klasycznym sensie. Kolor kryjący natomiast, to najzwyklejsza warstwa z kolorem, którą można kłaść na zdjęcie z określoną przezroczystością – czasem pomaga przy tintowaniu obrazu, ale nie daje nam żadnej precyzyjnej kontroli nad światłami, cieniami czy półtonami. Często spotykam się ze schematem myślenia, że każde narzędzie graficzne da się wykorzystać do wszystkiego, ale to nieprawda – Photoshop jest bardzo rozbudowany, a każde narzędzie ma swoją określoną funkcję. Poprawa ekspozycji wymaga narzędzi operujących na jasności pikseli, najlepiej z kontrolą nad histogramem, a nie takich, które po prostu zmieniają kolor czy zakrywają fragmenty obrazu. W praktyce, jeśli ktoś próbuje poprawiać ekspozycję stemplem, mapą gradientu czy kolorem kryjącym, może tylko pogorszyć jakość zdjęcia, bo nie uzyska naturalnego efektu. Najlepiej od razu sięgnąć po poziomy lub krzywe, bo to zgodne z dobrymi praktykami nie tylko w branży fotograficznej, ale też graficznej.

Pytanie 25

Który tryb mieszania w programie Adobe Photoshop najlepiej nadaje się do wyostrzenia detali fotografii?

A. Rozjaśnianie

B. Światło ostre

C. Mnożenie

D. Nakładka

Wybór niewłaściwego trybu mieszania może znacząco wpłynąć na ostateczny efekt wyostrzania zdjęcia. Na przykład, tryb 'Nakładka' łączy cechy trybów 'Mnożenie' i 'Rozjaśnianie'. Stosując go, wzmacniasz kontrast w jasnych i ciemnych obszarach, co może prowadzić do niepożądanych rezultatów, takich jak zniekształcenie kolorów lub nadmierne uwydatnienie cieni. W rezultacie możesz uzyskać efekt, który zamiast poprawić jakość zdjęcia, może wprowadzić chaos w tonalności. Tryb 'Mnożenie' z kolei nie jest odpowiedni do wyostrzania, gdyż skupia się na ciemnych tonacjach, co może sprawić, że zdjęcie stanie się zbyt ciemne i utraci szczegóły. Prawdopodobnie myślisz, że 'Rozjaśnianie' mógłby być pomocny, ale ten tryb działa głównie na jasnych obszarach, co w praktyce nie daje dobrego efektu wyostrzenia. Kluczową kwestią, której warto być świadomym, jest zasada, że nie wszystkie tryby mieszania są sobie równe i wybór niewłaściwego może prowadzić do utraty detali oraz niezamierzonych efektów estetycznych. W edycji zdjęć ważne jest, aby rozumieć właściwości każdego trybu mieszania, co pozwoli na lepsze zastosowanie ich w praktyce.

Pytanie 26

Aby zeskanować kolorowy oryginał na nieprzezroczystym, sztywnym podłożu o wysokiej gęstości optycznej elementów obrazu, należy wykorzystać skaner

A. płaski do oryginałów refleksyjnych o dużej dynamice skanowania

B. płaski do oryginałów refleksyjnych o małej dynamice skanowania

C. bębnowy o dużej dynamice skanowania

D. do filmów o małej dynamice skanowania

Wybór skanera płaskiego do oryginałów refleksyjnych o dużej dynamice skanowania jest odpowiedni, ponieważ tego typu skanery są zaprojektowane do uchwytywania szczegółów z oryginałów, które mają wysoką gęstość optyczną. Takie skanery wykorzystują technologię, która umożliwia im dokładne skanowanie kolorów oraz detali w zakresie dużej dynamiki, co jest kluczowe w pracy z dokumentami i materiałami barwnymi. Przykładowo, w przypadku skanowania dzieł sztuki lub zdjęć, gdzie oddanie nasycenia kolorów i subtelnych przejść tonalnych jest niezbędne, skaner płaski o dużej dynamice będzie w stanie zarejestrować wszystkie te detale. Standardy branżowe takie jak ISO 19264-1:2017 dotyczące skanowania obrazów podkreślają konieczność stosowania odpowiednich narzędzi, które minimalizują straty jakości, co dodatkowo uzasadnia wybór tego typu skanera. W praktyce, skanery te znajdują zastosowanie nie tylko w archiwizacji, ale również w reprodukcji materiałów drukowanych, co czyni je niezwykle wszechstronnymi narzędziami.

Pytanie 27

W celu uzyskania zdjęcia o wysokiej jakości przed rozpoczęciem skanowania refleksyjnego materiału analogowego należy

A. ustawić minimalną rozdzielczość optyczną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5.

B. ustawić maksymalną rozdzielczość interpolowaną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 0,5.

C. ustawić maksymalną rozdzielczość optyczną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0.

D. ustawić minimalną rozdzielczość interpolowaną i zakres dynamiki skanowania od 0 do 2,0.

Wybór odpowiednich ustawień skanera to coś, co często bywa źle rozumiane, szczególnie jeśli ktoś kieruje się tylko parametrami podanymi na opakowaniu albo skupia się wyłącznie na wielkości pliku wyjściowego. Przede wszystkim rozdzielczość interpolowana to tak naprawdę sztuczne powiększanie obrazu przez komputer skanera. Nie daje to żadnych nowych szczegółów – po prostu algorytmy „zgadują”, jak mogłyby wyglądać piksele pomiędzy rzeczywistością, tworząc złudzenie wysokiej rozdzielczości. To trochę jak powiększanie zdjęcia w Photoshopie – niby jest większe, ale nie ostrzejsze, a czasem wręcz bardziej rozmyte. Minimalna rozdzielczość, niezależnie czy optyczna, czy interpolowana, jest niewystarczająca, jeśli zależy nam na szczegółach i ostrości. To typowy błąd – myślenie, że do większości zastosowań wystarczy „jakaś” rozdzielczość, bo później i tak można powiększyć w komputerze. Jeśli chodzi o zakres dynamiki, zbyt wąski (np. od 0 do 0,5) praktycznie uniemożliwia wychwycenie niuansów w cieniach i światłach – wtedy skan wygląda płasko, giną wszystkie delikatne przejścia tonalne, a szczegóły w ciemnych partiach stają się zlane w jedną masę. W profesjonalnych zastosowaniach, nawet dla amatorskiego archiwum rodzinnego, rekomenduje się używać zawsze maksymalnych możliwości optycznych sprzętu oraz możliwie najszerszego zakresu dynamiki, bo tylko wtedy mamy gwarancję, że cyfrowa kopia zachowa wszystko, co istotne w oryginale. Ograniczanie tych parametrów na starcie najczęściej wynika z pośpiechu albo braku wiedzy technicznej. W praktyce, popełnienie tych błędów skutkuje tym, że nie da się później „uratować” detali komputerowo – co zostanie utracone podczas skanowania, przepada bezpowrotnie. Dlatego zaleca się zawsze pracować na maksymalnych, „optycznych” możliwościach sprzętu.

Pytanie 28

Na zamieszczonym rysunku przedstawiono ikonę narzędzia programu Adobe Photoshop, do której jest przypisane polecenie

A. utwórz nową grupę.

B. utwórz nową warstwę dopasowania.

C. utwórz warstwę.

D. utwórz maskę warstwy.

Zagadnienie ikon narzędzi w Photoshopie często wprowadza w błąd, zwłaszcza gdy na pierwszy rzut oka wydają się podobne, ale każda z wymienionych opcji działa zupełnie inaczej w praktyce projektu graficznego. Utworzenie nowej warstwy to podstawowe polecenie, jednak jego ikona wygląda zupełnie inaczej i nie jest związana z maskowaniem – nowa warstwa służy do budowania układu projektu, nie do selektywnego ukrywania czy odkrywania fragmentów obrazu. Podobnie, polecenie utwórz nową grupę organizuje warstwy w folderach, co jest bardzo przydatne przy większych kompozycjach, ale nie oddziałuje bezpośrednio na widoczność pikseli ani nie daje możliwości precyzyjnego retuszu. Nowa warstwa dopasowania natomiast to narzędzie do globalnych zmian parametrów jak jasność, kontrast czy balans kolorów – świetna sprawa, ale jej ikona oraz funkcja odnoszą się do innego etapu pracy. Najczęstszy błąd, który widzę u początkujących, to mylenie maski warstwy z warstwą dopasowania, bo oba narzędzia pojawiają się w tym samym panelu. Jednak maska warstwy daje ci kontrolę nad tym, które fragmenty warstwy są widoczne, a które nie, podczas gdy warstwa dopasowania wpływa na całość lub wybrane obszary, ale pod kątem korekty, nie widoczności. Prawidłowe rozróżnienie tych narzędzi to podstawa efektywnej i niedestrukcyjnej pracy. Moim zdaniem, jeśli zależy ci na jakości i elastyczności projektu, warto poświęcić chwilę na zrozumienie różnic pomiędzy maskowaniem, grupowaniem oraz dopasowaniami – to naprawdę kluczowy aspekt pracy w profesjonalnych standardach Photoshopowych.

Pytanie 29

Efekt mikrokontrastu w fotografii oznacza

A. niedoświetlenie najciemniejszych partii obrazu

B. zdolność obiektywu do odwzorowania drobnych detali z zachowaniem kontrastu

C. prześwietlenie najjaśniejszych partii obrazu

D. odwzorowanie tonów pośrednich na fotografii

Efekt mikrokontrastu w fotografii odnosi się do zdolności obiektywu do wiernego odwzorowania drobnych detali w obrazie, jednocześnie zachowując odpowiedni kontrast. Mikrokontrast to zjawisko, które dotyczy subtelnych różnic w luminancji, które są widoczne w małych, szczegółowych obszarach zdjęcia. Umożliwia to uzyskanie bardziej realistycznych i trójwymiarowych zdjęć. Przykładowo, w fotografii portretowej dobrze odwzorowany mikrokontrast może uwydatnić teksturę skóry oraz detale oczu, co sprawia, że zdjęcie staje się bardziej przyciągające. Podobnie, w fotografii krajobrazowej, obiektywy z wysokim mikrokontrastem mogą lepiej oddać detale w chmurach, liściach czy na powierzchni wody. Warto więc zwrócić uwagę na jakość obiektywu, a także na techniki takie jak odpowiednie ustawienia przysłony, które mogą wpłynąć na mikrokontrast. W standardach branżowych, osiągnięcie wysokiego mikrokontrastu jest jedną z kluczowych cech profesjonalnych obiektywów, co czyni je pożądanymi narzędziami dla fotografów.

Pytanie 30

Technika fotograficzna color grading stosowana w postprodukcji filmowej i fotograficznej polega na

A. kreatywnej modyfikacji kolorów dla uzyskania określonej estetyki lub nastroju

B. klasyfikacji obrazów według dominującej temperatury barwowej

C. usuwaniu dominanty barwnej powstałej podczas fotografowania

D. automatycznej kalibracji kolorów według standardu Rec. 709

Technika color gradingu to niezwykle istotny element zarówno w produkcji filmowej, jak i w fotografii. Jest to proces, który polega na kreatywnej modyfikacji kolorów obrazu w celu osiągnięcia określonej estetyki lub nastroju. Używa się go, aby nadać filmom czy zdjęciom spójną kolorystykę, która współgra z narracją lub emocjami, jakie chcemy wywołać u widza. W praktyce, color grading może obejmować manipulację kontrastem, nasyceniem kolorów, a także ich odcieniem. Przykładowo, w filmach dramatycznych często stosuje się chłodne odcienie, aby podkreślić napięcie, podczas gdy w romantycznych scenach dominują cieplejsze barwy, co sprzyja twórczej atmosferze. Warto również wspomnieć o tym, że color grading często stosuje się w połączeniu z innymi technikami postprodukcji, takimi jak korekcja kolorów. Dobrze wykonany grading może podnieść jakość produkcji na zupełnie nowy poziom, co jest szczególnie cenione w branży filmowej.

Pytanie 31

Na ilustracjach przedstawiono efekt zastosowania w programie Adobe Photoshop filtra

A. wyostrzenie.

B. solaryzacja.

C. płaskorzeźba.

D. krystalizacja.

Solaryzacja to technika graficzna, która polega na odwróceniu jasności pikseli w obrazie, co tworzy efekt kontrastowy i surrealistyczny. W programie Adobe Photoshop, solaryzację można osiągnąć poprzez zastosowanie odpowiednich filtrów, które manipulują wartościami tonalnymi. Przykładowo, solaryzacja może być używana w fotografii artystycznej do uzyskania unikalnych efektów wizualnych, nadając zdjęciom dramatyzmu i wyrazistości, co czyni je bardziej interesującymi dla odbiorcy. Zasady pracy z tym filtrem opierają się na zrozumieniu, jak różne ustawienia wpływają na końcowy obraz. Efekt ten jest często stosowany w projektach artystycznych oraz w grafice reklamowej, gdzie przyciągnięcie uwagi widza jest kluczowe. Warto również wspomnieć, że solaryzacja nie jest jedynie techniką estetyczną, ale także narzędziem do eksploracji i wyrażania emocji poprzez kolor i światło, co znajduje zastosowanie w wielu dziedzinach sztuki cyfrowej.

Pytanie 32

Wskaż symbol narzędzia, które przeznaczone jest do wypełniania zaznaczonego obszaru kolorem?

A. C.

B. D.

C. A.

D. B.

Narzędzie oznaczone symbolem 'D', znane jako 'wiadro z farbą' (ang. Paint Bucket Tool), jest kluczowym elementem w grafice komputerowej, służącym do efektywnego wypełniania obszarów jednorodnym kolorem. Umożliwia to użytkownikom szybkie i wygodne wypełnianie dużych powierzchni, co jest szczególnie przydatne w procesie tworzenia grafik, ilustracji oraz w projektowaniu wizualnym. Wybierając narzędzie, możemy również dostosować jego właściwości, takie jak tolerancja koloru, co oznacza, że możemy kontrolować, jak bliskie odcienie będą wypełniane. Zastosowanie tego narzędzia jest powszechne w różnych programach graficznych, takich jak Adobe Photoshop czy GIMP, gdzie efektywne zarządzanie kolorami jest kluczowe dla osiągnięcia pożądanych rezultatów estetycznych. Warto również znać inne narzędzia, które mogą współpracować z narzędziem wypełniania, np. narzędzia do zaznaczania, które pozwalają precyzyjnie określić obszary do wypełnienia, co jest fundamentalne w pracy nad złożonymi projektami graficznymi. Dobrą praktyką jest również tworzenie warstw w programach graficznych, co pozwala na łatwiejsze zarządzanie elementami projektu i edytowanie ich bez wpływu na inne części grafiki.

Pytanie 33

Technika cyfrowa zwana luminosity masking w zaawansowanej obróbce fotografii polega na

A. tworzeniu masek selekcji bazujących na jasności poszczególnych obszarów zdjęcia

B. automatycznym balansowaniu ekspozycji pomiędzy najjaśniejszymi i najciemniejszymi obszarami

C. zastosowaniu filtrów neutralnych podczas wykonywania zdjęć w trudnych warunkach oświetleniowych

D. separacji kolorów na podstawie ich jasności w modelu HSL

Próba zrozumienia techniki luminosity masking bez znajomości jej kluczowego założenia, jakim jest tworzenie masek selekcji na podstawie jasności, prowadzi do wielu mylnych wniosków. Właściwie, odpowiedzi sugerujące automatyczne balansowanie ekspozycji między najjaśniejszymi i najciemniejszymi obszarami, separację kolorów na podstawie ich jasności czy zastosowanie filtrów neutralnych, nie oddają istoty tej techniki. Automatyczne balansowanie ekspozycji to proces, który działa na poziomie globalnym, czyli na całym obrazie, a nie selektywnie na poszczególnych obszarach. Również, separacja kolorów na podstawie ich jasności, chociaż może być przydatna w pewnych kontekstach, nie ma bezpośredniego związku z maskingiem, który koncentruje się na jasności pikseli w celu maskowania. Z kolei użycie filtrów neutralnych podczas robienia zdjęć ma na celu kontrolę światła docierającego do matrycy aparatu, co jest zupełnie innym aspektem fotografii. Te wszystkie podejścia ignorują kluczowy element luminosity masking, czyli możliwość precyzyjnej manipulacji obrazem poprzez selektywne maski, co jest niezbędne do uzyskania wysokiej jakości obróbki. Zrozumienie tej koncepcji jest więc fundamentalne dla każdego fotografa, który pragnie podnieść swoje umiejętności w zakresie obróbki cyfrowej.

Pytanie 34

W którym etapie obróbki chemicznej czarno-białego papieru fotograficznego następuje przeprowadzenie halogenków srebra w związki tiosiarczanosrebrowe rozpuszczalne w wodzie?

A. Przerywania.

B. Płukania.

C. Wywoływania.

D. Utrwalania.

Utrwalanie to kluczowy etap w obróbce chemicznej czarno-białego papieru fotograficznego, kiedy faktycznie zachodzi proces usuwania niewywołanych halogenków srebra z emulsji. Chodzi o to, że wywoływacz zamienia tylko te kryształki halogenków srebra, które zostały naświetlone, na metaliczne srebro. Pozostałe, które nie były naświetlone, wciąż są w emulsji i muszą zostać usunięte, żeby obraz nie zaciemnił się z czasem. Tutaj wchodzi właśnie utrwalacz – najczęściej roztwór tiosiarczanu sodu. On reaguje z halogenkami srebra, tworząc tiosiarczanosrebro, które rozpuszcza się w wodzie i może być wypłukane podczas kolejnych etapów. Moim zdaniem ten etap jest często trochę bagatelizowany przez początkujących – a to właśnie dobre utrwalenie decyduje, czy zdjęcie przetrwa lata bez przebarwień czy zniszczeń. Z tego co się orientuję, w branży przyjmuje się, że zbyt krótkie utrwalanie albo użycie zużytego utrwalacza to podstawowe błędy, które psują efekty całej pracy. Często spotykałem się z opiniami, że warto stosować tzw. test utrwalania, np. z paskiem kontrolnym, żeby mieć pewność, że proces przebiegł prawidłowo. Utrwalanie to więc nie tylko formalność, ale klucz do trwałości i jakości odbitki – jeśli pominiesz lub źle wykonasz ten krok, cała praca może pójść na marne.

Pytanie 35

Na zdjęciu największy efekt kontrastu walorowego uzyskamy dzięki połączeniu kolorów

A. niebieskiego i żółtego

B. białego i czarnego

C. białego i szarego

D. niebieskiego i czerwonego

Połączenie kolorów białego i czarnego tworzy najbardziej wyrazisty kontrast walorowy, ponieważ te dwa kolory reprezentują skrajne wartości jasności. W kontekście teorii kolorów, biel jest uważana za najjaśniejszy kolor, podczas gdy czerń jest całkowitym brakiem światła. Taki kontrast jest kluczowy w fotografii, grafice i projektowaniu, ponieważ podkreśla główne elementy kompozycji oraz prowadzi wzrok widza w określone miejsca. Przykładem zastosowania tego kontrastu może być fotografia portretowa, gdzie tło w odcieniu czarnym sprawia, że twarz modela, oświetlona mocnym światłem, wydaje się bardziej wyrazista. W sztuce, klasyczne obrazy często korzystają z kontrastów walorowych, aby nadać dynamikę i głębię. Zgodnie z zasadami kompozycji wizualnej, silne kontrasty przyciągają uwagę i mogą być wykorzystywane do tworzenia emocjonalnego wpływu na odbiorcę. Użycie bieli i czerni w projektach wizualnych to także element stylizacji, który odzwierciedla elegancję i nowoczesność.

Pytanie 36

Na jaki format trzeba zmienić plik PSD, aby móc go umieścić w serwisie społecznościowym?

A. TIFF

B. JPEG

C. DOCX

D. RAW

Odpowiedź JPEG jest poprawna, ponieważ jest to jeden z najczęściej stosowanych formatów plików graficznych w Internecie, szczególnie w kontekście portali społecznościowych. Plik PSD (format używany przez Adobe Photoshop) zawiera warstwy, efekty i inne elementy, które są niezbędne do edytowania grafiki, ale nie są potrzebne w przypadku publikacji w sieci. Zmiana formatu na JPEG powoduje zredukowanie rozmiaru pliku i uproszczenie struktury grafiki, co jest istotne dla szybkiego ładowania stron internetowych oraz oszczędności przestrzeni dyskowej. Format JPEG obsługuje kompresję stratną, co pozwala na uzyskanie plików o mniejszej wielkości, idealnych do publikacji obrazów w sieci. Przykładem zastosowania może być publikacja zdjęć na Instagramie, gdzie JPEG jest preferowanym formatem z uwagi na jego jakość i efektywność. Działając w zgodzie z dobrymi praktykami, warto również zwrócić uwagę na optymalizację obrazów zanim zostaną one przesłane do sieci, aby zminimalizować czas ładowania i poprawić doświadczenia użytkowników.

Pytanie 37

W jakiej proporcji uzyskamy odbitkę pozytywową z filmu negatywowego podczas wykonywania kopiowania stykowego?

A. 1:2

B. 1:1

C. 2:1

D. 1:0

Odpowiedź 1:1 jest prawidłowa, ponieważ przy kopiowaniu stykowym z filmu negatywowego otrzymujemy odbitkę pozytywową w tej samej skali. Skalowanie 1:1 oznacza, że każdy centymetr filmu negatywowego odpowiada dokładnie jednemu centymetrowi na odbitce pozytywowej. To podejście jest zgodne z techniką kopiowania stykowego, która polega na bezpośrednim przeniesieniu obrazu z jednego medium na drugie bez zmiany jego rozmiaru. W praktyce, takie odwzorowanie jest istotne, zwłaszcza w kontekście archiwizacji i dokumentacji wizualnej, gdzie wierne oddanie detali i proporcji jest kluczowe. W branży fotografii i filmu standardy takie jak ISO 12232, które określają parametry jakości obrazu, podkreślają znaczenie precyzyjnego odwzorowania, co w przypadku kopiowania stykowego jest realizowane właśnie poprzez stosowanie skali 1:1. Pozwala to na uzyskanie wysokiej jakości odbitek, które mogą być dalej wykorzystywane do analizy, wystaw oraz w procesach postprodukcji.

Pytanie 38

Na fotografii największe wrażenie kontrastu walorowego stworzy połączenie kolorów

A. niebieskiego i żółtego.

B. białego i czarnego.

C. białego i szarego.

D. niebieskiego i czerwonego.

Połączenie bieli i czerni to absolutna klasyka, jeśli chodzi o kontrast walorowy na fotografii. Te dwa kolory znajdują się na przeciwległych krańcach skali szarości, co powoduje, że ich zestawienie daje maksymalną różnicę jasności. W praktyce fotografowie często wykorzystują ten kontrast, żeby podkreślić strukturę, formę czy głębię obrazu. Szczególnie w fotografii czarno-białej ten efekt jest nie do przecenienia – jasne elementy wybijają się na tle ciemnych i odwrotnie, przez co oko widza od razu skupia się na najważniejszych fragmentach zdjęcia. Moim zdaniem, to właśnie dlatego portrety czy zdjęcia architektury tak świetnie wypadają w tej stylistyce – kontury i detale są bardzo dobrze widoczne. Branżowe standardy w zakresie kompozycji czy ekspozycji (np. zasady „zone system” Anselma Adamsa) również opierają się na umiejętnym zarządzaniu walorem, żeby uzyskać pożądany efekt wizualny. Takie podejście warto stosować nie tylko w fotografii klasycznej, ale także w grafice komputerowej czy projektowaniu wizualnym, bo kontrast walorowy to podstawa czytelności i wyrazu obrazu. Jeśli kiedyś będziesz planować zdjęcie, w którym zależy ci na dramatycznym, wyrazistym efekcie – biel i czerń to najprostsza, a jednocześnie najskuteczniejsza droga.

Pytanie 39

Format DNG (Digital Negative) to

A. otwarty standard surowych danych z matrycy aparatu cyfrowego

B. format zapisu plików wideo 4K z kompresją bezstratną

C. technologia druku cyfrowego o podwyższonej jakości

D. format zapisu zdjęć z kompresją stratną

Format DNG (Digital Negative) to otwarty standard, który został opracowany przez firmę Adobe w celu zapewnienia wysokiej jakości przechowywania surowych danych z matryc aparatów cyfrowych. Jest on szczególnie ceniony w branży fotograficznej, ponieważ pozwala na zachowanie pełnej informacji o obrazie, co ma kluczowe znaczenie podczas późniejszej obróbki zdjęć. DNG jest formą pliku, który nie tylko przechowuje dane obrazu, ale także metadane, takie jak informacje o aparacie, ustawieniach ekspozycji czy datę wykonania zdjęcia. Dzięki temu fotograficy i graficy mają lepszą kontrolę nad swoimi pracami, mogą korzystać z różnorodnych oprogramowań do edycji, które wspierają ten format. Użycie DNG ułatwia także archiwizację zdjęć, ponieważ jest to format otwarty, co oznacza, że nie jest związany z konkretnym producentem sprzętu, co może być problematyczne w przypadku zamkniętych formatów. Warto wspomnieć, że wiele programów do edycji zdjęć, takich jak Adobe Lightroom czy Capture One, bezproblemowo obsługuje DNG, co czyni go popularnym wyborem wśród profesjonalnych fotografów.

Pytanie 40

Jaką metodę należy zastosować w trakcie chemicznej obróbki diapozytywu?

A. RA-4

B. C-41

C. R-3

D. E-6

Wybór innych metod przetwarzania chemicznego, takich jak R-3, C-41 czy RA-4, nie jest odpowiedni dla diapozytywu. Proces R-3 jest przeznaczony głównie do czarno-białych filmów, co sprawia, że jego zastosowanie w kontekście diapozytywów jest niewłaściwe. C-41 jest standardowym procesem dla kolorowych filmów negatywowych, co również nie odpowiada wymaganiom obróbki diapozytywów. Z kolei RA-4 jest techniką używaną w przypadku kolorowych odbitek z filmów negatywnych, a nie do diapozytywów, które wymagają specyficznego podejścia, jakim jest E-6. Wybór niewłaściwego procesu obróbcze może prowadzić do nieprawidłowego wywołania, co skutkuje utratą szczegółów, zniekształceniem kolorów oraz ogólnym pogorszeniem jakości obrazu. Typowe błędy myślowe obejmują mylenie różnych procesów oraz ich zastosowań, co często wynika z braku znajomości specyfiki poszczególnych metod. Aby uzyskać najlepsze rezultaty w obróbce diapozytywów, należy zawsze stosować odpowiedni proces chemiczny, w tym przypadku E-6, który jest w pełni przystosowany do tego celu.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej