Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Terapeuta zajęciowy
Kwalifikacja: MED.13 - Świadczenie usług w zakresie terapii zajęciowej
Data rozpoczęcia: 13 października 2025 22:07
Data zakończenia: 13 października 2025 22:18

Egzamin zdany!

Wynik: 31/40 punktów (77,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Pielęgnacja i nawożenie roślin w ramach warsztatów terapii zajęciowej należy do dziedziny

A. estetoterapii

B. chromoterapii

C. silwoterapii

D. hortikuloterapii

Hortikuloterapia to metoda terapeutyczna, która polega na wykorzystaniu roślin i ogrodnictwa w celach zdrowotnych i rehabilitacyjnych. Przesadzanie i nawożenie roślin stanowią integralne elementy tego podejścia, ponieważ angażują uczestników w praktyczne działania, które sprzyjają zarówno poprawie ich umiejętności manualnych, jak i ogólnemu samopoczuciu. Przykładami zastosowania hortikuloterapii mogą być terapie grupowe prowadzone w ogrodach terapeutycznych, gdzie osoby z różnymi trudnościami w funkcjonowaniu społecznym lub emocjonalnym mogą wspólnie dbać o rośliny, co sprzyja integracji i współpracy. Ponadto, prace związane z ogrodnictwem, takie jak nawożenie, uczą odpowiedzialności oraz pozwalają uczestnikom zobaczyć efekty swojej pracy, co podnosi ich poczucie wartości. Dobre praktyki w hortikuloterapii zakładają indywidualne podejście do uczestników oraz dostosowywanie zadań do ich możliwości, co zwiększa efektywność terapeutyczną oraz satysfakcję z uczestnictwa w zajęciach.

Pytanie 2

Zarówno osądzanie, jak i podejmowanie decyzji w imieniu innych stanowią przeszkody w komunikacji o charakterze

A. percepcyjnym

B. zewnętrznym

C. kulturowym

D. wewnętrznym

Osądzanie i decydowanie za innych mogą być mylnie klasyfikowane jako bariery zewnętrzne, kulturowe bądź percepcyjne. Zewnętrzne bariery dotyczą zazwyczaj przeszkód fizycznych lub środowiskowych, takich jak hałas czy różnice w dostępności technologii. W kontekście komunikacji, osądzanie innych na podstawie ich wyglądu czy stylu życia może wydawać się związane z kulturą, ale nie odnosi się bezpośrednio do samego procesu wymiany informacji. Barierami kulturowymi są różnice w normach, wartościach i zachowaniach między różnymi grupami, co powoduje trudności w porozumieniu, jednak osądzanie innych nie jest ich bezpośrednią przyczyną. W odniesieniu do percepcji, choć percepcyjne zniekształcenia mogą wpływać na naszą interpretację komunikatów, to osądzanie i decydowanie za innych jest bardziej związane z naszymi wewnętrznymi emocjami i przekonaniami, które filtrują sposób, w jaki postrzegamy rzeczywistość. Te nieporozumienia wskazują na typowe błędy myślowe, takie jak tendencja do generalizacji czy personalizacji, które prowadzą do nieprawidłowych wniosków na temat sposobu, w jaki komunikujemy się z innymi.

Pytanie 3

Terapeuta zajęciowy uzyska informację z orzeczenia wydanego przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności?

A. na temat relacji w rodzinie

B. na temat wyników badań diagnostycznych

C. na temat zaleceń dotyczących dalszej rehabilitacji

D. na temat wskazania do ulg i uprawnień

Odpowiedź „o wskazaniach do ulg i uprawnień” jest prawidłowa, ponieważ Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności ma na celu wydawanie orzeczeń, które precyzują, jakie ulgi i uprawnienia przysługują osobom z niepełnosprawnościami. W orzeczeniu tym znajdują się informacje na temat dostępnych świadczeń, takich jak zasiłki, ulgi podatkowe czy możliwość uzyskania dodatkowych świadczeń zdrowotnych. Znajomość tych wskazań jest kluczowa dla terapeutów zajęciowych, którzy mogą wykorzystać te informacje w procesie rehabilitacji, dostosowując plan terapii do indywidualnych potrzeb pacjenta. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta, mając wiedzę o przysługujących ulgach, może pomóc pacjentowi w uzyskaniu odpowiedniego sprzętu rehabilitacyjnego lub dostępu do specjalistycznych usług medycznych. W praktyce, taka wiedza pozwala na lepsze wsparcie pacjentów w ich codziennym życiu oraz poprawia jakość ich procesu rehabilitacji.

Pytanie 4

Terapeuta dostrzegający u swojego podopiecznego świetną koordynację ruchową oraz wysokie zaangażowanie w trakcie gier i zabaw, powinien w planie uwzględnić zajęcia

A. z felinoterapii

B. z ludoterapii

C. z silwoterapii

D. z logoterapii

Ludoterapia to super forma terapii, bo łączy zabawę z nauką i rozwojem osobistym. Jak ktoś ma dobrą koordynację i chętnie się angażuje w zabawy, to ludoterapia może być naprawdę skuteczna. Przez zabawę terapeuta wspiera rozwój umiejętności społecznych, emocjonalnych i poznawczych. Na przykład w zajęciach z ludoterapii używa się różnych gier ruchowych, które nie tylko bawią, ale też pomagają w rozwijaniu zdolności motorycznych i lepszej współpracy w grupie. W literaturze można znaleźć sporo informacji, że ludoterapia pomaga też w redukcji stresu i zwiększa chęć do ruchu. Fajnie jest dostosować gry do umiejętności dzieciaka, bo wtedy można wprowadzać coraz trudniejsze zadania, co z czasem rozwija umiejętności i buduje poczucie kompetencji. Specjaliści od terapii zajęciowej zdecydowanie polecają ludoterapię w pracy z dziećmi i młodzieżą i wiele badań to potwierdza.

Pytanie 5

Aby wspierać terapię mowy u osoby po udarze mózgu, zaleca się stosowanie

A. silwoterapii

B. hilaroterapii

C. biblioterapii

D. estetoterapii

Biblioterapia, jako forma wspomagania terapii mowy, polega na wykorzystaniu literatury i tekstów pisanych w celu poprawy zdolności komunikacyjnych pacjentów. U osób po udarze mózgu, które często doświadczają zaburzeń mowy i języka, biblioterapia może okazać się nieocenionym narzędziem. W ramach tej metody, terapeuta może dobierać odpowiednie książki, opowiadania czy wiersze, które są dostosowane do poziomu umiejętności pacjenta. Przykłady zastosowania obejmują wspólne czytanie i omawianie treści, co sprzyja nie tylko poprawie artykulacji, ale także rozwijaniu słownictwa oraz zdolności rozumienia tekstu. Biblioterapia wspiera również aspekt emocjonalny, oferując pacjentom możliwość identyfikacji z bohaterami literackimi, co może prowadzić do zwiększenia ich motywacji do terapii. W kontekście rehabilitacji neurologicznej, podejście to zyskuje uznanie w literaturze fachowej jako skuteczna forma wsparcia, zgodna z zaleceniami standardów terapii logopedycznej, które podkreślają potrzebę holistycznego podejścia do pacjenta.

Pytanie 6

Aktywna muzykoterapia jest niewskazana

A. w terapii nerwic.

B. w przypadkach depresyjnych.

C. w ostrych epizodach psychotycznych.

D. w zaburzeniach psychosomatycznych.

Muzykoterapia aktywna, jako forma terapii wykorzystująca muzykę do wspierania rozwoju emocjonalnego, poznawczego czy społecznego, jest szczególnie zalecana w wielu sytuacjach klinicznych. Jednak w przypadkach ostrych stanów psychotycznych jej stosowanie może być niebezpieczne i niezalecane. Osoby doświadczające psychotycznych epizodów mogą mieć zaburzone postrzeganie rzeczywistości, co może prowadzić do nieprzewidywalnych reakcji na muzykę, a także trudności w komunikacji. Muzyoterapia w takich sytuacjach może wzmocnić objawy psychotyczne lub wywołać dodatkowy stres. W przypadkach leczenia nerwic, stanów depresyjnych czy zaburzeń psychosomatycznych muzykoterapia aktywna może przynieść pozytywne rezultaty, pomagając pacjentom w wyrażaniu emocji i poprawie jakości życia. Warto jednak, aby terapia była prowadzona przez wykwalifikowanego terapeutę, który potrafi dostosować metody do potrzeb pacjenta, a także monitorować ich stan psychiczny, aby uniknąć potencjalnych zagrożeń.

Pytanie 7

Terapeuta zajęciowy, który ustala cele dla konkretnego podopiecznego oraz dobiera metody, techniki i środki dydaktyczne do realizowanych działań, tworzy dla niego

A. harmonogram pracy

B. plan terapii zajęciowej

C. diagnozę terapeutyczną

D. plan edukacyjno-wychowawczy

Odpowiedź "plan terapii zajęciowej" jest prawidłowa, ponieważ to właśnie w tym dokumencie terapeuta zajęciowy określa cele terapeutyczne, dobiera metody, techniki oraz środki dydaktyczne dostosowane do indywidualnych potrzeb podopiecznego. Plan terapii zajęciowej jest kluczowym narzędziem w pracy terapeuty, ponieważ pozwala na systematyczne podejście do rehabilitacji i wsparcia osób z różnymi potrzebami. Przykłady zastosowania tego planu obejmują programy terapeutyczne dla osób z niepełnosprawnościami, które mogą obejmować zajęcia artystyczne, sportowe, czy rehabilitacyjne, a także działania mające na celu rozwijanie umiejętności społecznych i komunikacyjnych. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, a także krajowymi standardami, plan ten powinien być elastyczny i dostosowywany do postępów podopiecznego, co zapewnia jego skuteczność i efektywność. Również, dokumentacja planu terapii jest niezbędna do monitorowania postępów oraz wprowadzania ewentualnych zmian w metodach terapeutycznych w miarę potrzeb.

Pytanie 8

Podczas aktualizacji danych osobowych uczestnika zajęć w ośrodku wsparcia dla osób z problemami psychicznymi, w formularzu osobowym należy obowiązkowo zamieścić

A. klauzulę zgody na przetwarzanie danych zawartych w kwestionariuszu

B. informację o dochodzie przypadającym na członka gospodarstwa domowego

C. szczegółową charakterystykę relacji rodzinnych i opis sieci wsparcia

D. cele terapeutyczne zgodne z treścią orzeczenia o stopniu niepełnosprawności

Klauzula zgody na przetwarzanie danych jest kluczowym elementem kwestionariusza osobowego, szczególnie w kontekście ochrony danych osobowych. Zgodnie z przepisami RODO (Rozporządzenie o Ochronie Danych Osobowych), każda instytucja przetwarzająca dane osobowe musi uzyskać zgodę osoby, której dane dotyczą, na ich przetwarzanie. W przypadku osób z zaburzeniami psychicznymi, które często znajdują się w wrażliwej sytuacji, zapewnienie ochrony prywatności i zgodności z przepisami prawymi jest szczególnie istotne. Przykładem praktycznego zastosowania klauzuli zgody może być sytuacja, gdy ośrodek wsparcia współpracuje z innymi instytucjami, takimi jak szpitale czy poradnie zdrowia psychicznego. W takim przypadku klauzula zgody umożliwia legalne przekazywanie informacji na temat uczestnika zajęć, co jest niezbędne dla zapewnienia odpowiedniej opieki i wsparcia. Ponadto, przygotowując kwestionariusz, warto pamiętać o transparentności — uczestnik powinien być w pełni informowany o celach przetwarzania danych oraz o tym, jak będą one wykorzystywane, co zwiększa zaufanie do instytucji.

Pytanie 9

Osoba podopieczna nie dba o swój wygląd i ma trudności z zachowaniem higieny osobistej. Jaką formę wsparcia powinien zaproponować terapeuta?

A. socjoterapię

B. trening umiejętności higienicznych

C. trening umiejętności technicznych

D. psychoterapię

Trening umiejętności higienicznych jest kluczowym elementem pracy terapeutycznej z osobami, które mają trudności z utrzymaniem higieny osobistej. Tego rodzaju trening skupia się na praktycznym nauczaniu codziennych czynności higienicznych, takich jak mycie ciała, pielęgnacja włosów, dbanie o zęby czy dobór odpowiedniego stroju. W kontekście terapii, ważne jest, aby terapeuta dostosował podejście do indywidualnych potrzeb podopiecznego, tworząc program, który będzie nie tylko teoretyczny, ale przede wszystkim praktyczny. Warto zwrócić uwagę na to, że trening umiejętności higienicznych nie tylko poprawia wygląd zewnętrzny osoby, ale również wpływa na jej samoocenę i samopoczucie psychiczne. Umożliwiając podopiecznemu nabycie i rozwijanie tych umiejętności, terapeuta zwiększa szansę na samodzielność w codziennym życiu. Dobrą praktyką jest włączenie elementów gry i zabawy w proces nauczania, co może pomóc w zwiększeniu motywacji i zaangażowania.

Pytanie 10

Podopieczny środowiskowego domu samopomocy wykazuje skłonności do konfliktów, irytują go nieistotne sytuacje, na próby nawiązania kontaktu reaguje złością, gniewem oraz wybuchami agresji słownej. W jego wypowiedziach dominuje negatywna treść. Opisane zachowania sugerują wystąpienie stanu

A. dystymii

B. dysforii

C. cyklotymii

D. euforii

Dysforia to stan charakteryzujący się odczuwaniem dyskomfortu emocjonalnego, który może manifestować się w formie złości, frustracji oraz negatywnego nastroju, jak opisano w pytaniu. Objawy te są zgodne z obserwacjami wskazującymi na negatywne emocje oraz wybuchy agresji słownej. W kontekście pracy z osobami w kryzysie emocjonalnym, istotne jest, aby zrozumieć, że dysforia może być wynikiem wielu czynników, takich jak sytuacje życiowe, traumy czy zaburzenia psychiczne. W praktyce, specjaliści często stosują techniki wsparcia psychologicznego, takie jak terapia behawioralna, aby pomóc podopiecznym w radzeniu sobie z ich emocjami. To podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie pomocy społecznej, które podkreślają znaczenie empatii oraz dostosowania interwencji do indywidualnych potrzeb. Świadomość stanu dysforii pozwala na właściwe podejście do podopiecznych, co z kolei sprzyja poprawie ich jakości życia oraz integracji społecznej.

Pytanie 11

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 12

To pytanie jest dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się lub utwórz konto aby zobaczyć pełną treść pytania.

Odpowiedzi dostępne po zalogowaniu.

Wyjaśnienie dostępne po zalogowaniu.

Pytanie 13

Dwa tygodnie temu do domu pomocy społecznej trafiła 73-letnia pani Zofia, która przez całe życie mieszkała na wsi i miała dużą pasję do typowych prac w gospodarstwie rolnym. Podopieczna zmaga się z trudnościami w przystosowaniu się do nowych warunków życia w domu pomocy społecznej. Najbardziej odpowiednia forma zaproponowanej aktywności w ramach organizacji czasu wolnego to

A. drobne prace w ogrodzie

B. wspólne oglądanie telewizji

C. czynności krawieckie

D. czytanie książek oraz prasy

Drobną pracą w ogrodzie można wspierać proces adaptacji pani Zofii do nowego środowiska. Prace te pozwalają na aktywne zaangażowanie się w zajęcia, które przypominają jej wcześniejsze, codzienne czynności z życia na wsi. Tego rodzaju aktywności mogą przynieść korzyści zarówno psychiczne, jak i fizyczne. Ogrodnictwo to forma terapii, znana jako hortiterapia, która ma na celu poprawę samopoczucia i jakości życia osób starszych. Umożliwia ona nie tylko kontakt z naturą, ale również stymuluje zmysły, poprawia sprawność manualną oraz może być doskonałą okazją do nawiązywania nowych relacji społecznych z innymi mieszkańcami domu. Dobrze zorganizowane zajęcia ogrodnicze mogą obejmować różnorodne czynności, takie jak sadzenie roślin, pielęgnacja kwiatów czy zbieranie plonów, co nie tylko dostarcza satysfakcji, ale także poczucia sensu i przynależności do społeczności. Warto zauważyć, że włączenie takiej aktywności w codzienny harmonogram mieszkańców domu pomocy jest zgodne z zasadami indywidualizacji opieki i wsparcia, co jest kluczowe w pracy z osobami starszymi.

Pytanie 14

Jakie podejście powinien wybrać terapeuta zajęciowy, pracując z osobą z zaawansowaną chorobą Alzheimera?

A. Wprowadzać skomplikowane procedury

B. Zastosować techniki reminiscencyjne

C. Planować ambitne cele długoterminowe

D. Skupić się na nauce nowych umiejętności

Techniki reminiscencyjne są skuteczne i często stosowane w pracy z osobami cierpiącymi na zaawansowaną chorobę Alzheimera. Polegają one na stymulacji pamięci poprzez przywoływanie wspomnień z przeszłości. To podejście wykorzystuje zachowane wspomnienia, które mogą być bardziej dostępne niż świeże informacje, co z kolei wspiera komunikację i interakcje społeczne. Stosowanie reminiscencji pomaga również w budowaniu poczucia tożsamości i wartości osobistej pacjenta, co pozytywnie wpływa na jego samopoczucie. W praktyce terapeuta zajęciowy może używać zdjęć, muzyki czy przedmiotów związanych z przeszłością pacjenta, aby wywołać pozytywne emocje i wspomnienia. Takie podejście sprzyja również redukcji niepokoju i dezorientacji, które często towarzyszą chorobie Alzheimera. Moim zdaniem, techniki reminiscencyjne są kluczowe, ponieważ koncentrują się na zasobach pacjenta, a nie na jego ograniczeniach, co jest zgodne z podejściem skoncentrowanym na osobie. Dobre praktyki wskazują na ich wysoką efektywność w poprawie jakości życia pacjentów z otępieniem.

Pytanie 15

Aby zachęcić uczestników warsztatów terapii zajęciowej do większego wysiłku i starannego wykonywania zadań w ramach treningu porządkowego, terapeuta powinien

A. ustalać precyzyjny harmonogram czynności porządkowych

B. doceniać indywidualne zaangażowanie podopiecznych w realizację czynności porządkowych

C. wprowadzać system kar za niewykonywanie przydzielonych zadań

D. pokazywać filmy edukacyjne ilustrujące negatywne konsekwencje zaniedbań higienicznych

Wychwalanie indywidualnej aktywności podopiecznych w zakresie czynności porządkowych jest kluczowym elementem motywowania uczestników terapii zajęciowej. Z psychologicznego punktu widzenia, pozytywne wzmocnienie, takie jak pochwała, zwiększa prawdopodobieństwo powtórzenia pożądanych zachowań. Przykładowo, terapeuta może zauważyć i docenić wysiłki podopiecznego w utrzymaniu porządku w swoim otoczeniu, co nie tylko mobilizuje do dalszej pracy, ale również buduje pewność siebie i poczucie własnej wartości u uczestników. W praktyce, metoda ta jest zgodna z podejściem opartym na pozytywnej psychologii, które podkreśla znaczenie rozwoju osobistego. Rekomendacje w zakresie terapii zajęciowej wskazują, że kluczowe jest tworzenie atmosfery wsparcia i uznania. Wartościowe jest także wdrażanie systemu feedbacku, gdzie terapeuta regularnie informuje podopiecznych o ich postępach oraz osiągnięciach. Tego rodzaju praktyki pomagają w budowaniu długoterminowych nawyków oraz zwiększają zaangażowanie w proces terapeutyczny. W kontekście treningu porządkowego, wychwalanie aktywności może przyczynić się do zmiany perspektywy uczestników i ich podejścia do higieny i organizacji przestrzeni życiowej.

Pytanie 16

Zgoda na niepełnosprawność, integracja osobowości oraz zwiększenie poczucia własnej wartości poprzez osobiste sukcesy to cele rehabilitacji

A. społecznego

B. psychicznego

C. zawodowego

D. fizycznego

Wybierając inne typy usprawniania, takie jak społeczne czy fizyczne, nie do końca łapiesz, jak skomplikowana jest kwestia akceptacji niepełnosprawności i psychicznych aspektów z tym związanych. Usprawnienie społeczne skupia się bardziej na relacjach, a mniej na osobistych osiągnięciach, które mają duże znaczenie dla samacceptacji. Jasne, usprawnienie fizyczne jest istotne w rehabilitacji, ale nie zajmuje się tym, jak poczucie wartości i integracja osobowości wpływają na zdrowie psychiczne. Podejście zawodowe też nie wystarcza, bo koncentruje się na umiejętnościach przydatnych w pracy, a nie na osobistym rozwoju. Często ludzie myślą, że jak poprawią fizyczne aspekty, to automatycznie będą się lepiej czuli psychicznie, a to jest zbyt duże uproszczenie. Ważne jest, żeby zrozumieć, że psychiczne aspekty rozwoju osobistego są kluczowe w procesie rehabilitacji i wsparcia dla osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 17

Przygotowując zestawienie problemów pacjenta po udarze mózgu o charakterze niedokrwiennym, terapeuta zajęciowy zauważył zespół zaniedbywania połowiczego, który odnosi się do

A. utraty czucia po jednej stronie ciała

B. braku możliwości wykonywania zamierzonych ruchów kończyną niedowładną

C. nadmiernego napięcia mięśni po stronie dotkniętej porażeniem

D. lekceważenia porażonej części ciała

Zespół zaniedbywania połowiczego (ang. hemispatial neglect) jest deficytem poznawczym, który polega na ignorowaniu bodźców po stronie ciała przeciwnej do uszkodzenia mózgu, najczęściej występującego po udarze mózgu w obszarze prawym. Pacjenci z tym zespołem nie tylko nie zauważają obiektów znajdujących się po stronie porażonej, ale również mają trudności z dotykaniem, patrzeniem czy wykonaniem ruchów w tym kierunku. W praktyce terapeutycznej, zrozumienie tego zjawiska jest kluczowe, aby skutecznie planować rehabilitację. Przykładowo, terapeuci zajęciowi mogą wprowadzać ćwiczenia, które zwiększają świadomość ciała po stronie porażonej, takie jak wykorzystanie luster do stymulacji percepcji tej strony. Ponadto, zastosowanie strategii redystrybucji uwagi, takich jak techniki skanowania wzrokowego, może pomóc pacjentom w lepszym dostrzeganiu i angażowaniu się w otoczenie, co jest zgodne z najlepszymi praktykami rehabilitacyjnymi oraz standardami opieki neurologicznej.

Pytanie 18

Jakiego rodzaju biblioterapia jest wskazana w zajęciach socjoterapeutycznych dla dzieci pochodzących z rodzin dysfunkcyjnych?

A. Instytucjonalna

B. Reminiscencyjna

C. Wychowawcza

D. Kliniczna

Wybór biblioterapii wychowawczej w kontekście zajęć socjoterapeutycznych dla dzieci z rodzin dysfunkcyjnych jest uzasadniony, ponieważ ten rodzaj terapii skupia się na rozwijaniu umiejętności społecznych, emocjonalnych oraz poznawczych uczestników. Biblioterapia wychowawcza polega na wykorzystaniu literatury w celu przekazania wartości i norm społecznych, co jest kluczowe dla dzieci, które mogą nie mieć ich stabilnych wzorców w swoim otoczeniu. Przykładowo, poprzez czytanie opowiadań, w których bohaterowie pokonują trudności, dzieci uczą się radzenia sobie z emocjami i nawiązywania relacji z innymi. W praktyce, terapeuci mogą organizować grupowe dyskusje na temat przeczytanych książek, co pozwala dzieciom wyrażać swoje myśli i uczucia w bezpiecznym środowisku. Tego rodzaju podejście sprzyja integracji grupowej, a także sprzyja budowaniu zaufania i empatii wśród uczestników, co jest niezbędne w pracy z dziećmi z trudnych środowisk. Dodatkowo, biblioterapia wychowawcza jest zgodna z standardami programów interwencyjnych, które podkreślają znaczenie angażowania dzieci w aktywności, które rozwijają ich umiejętności interpersonalne oraz zdolność do samodzielnego myślenia.

Pytanie 19

Jaką metodę aktywnego słuchania wykorzystał terapeuta zajęciowy, kiedy zwrócił się do podopiecznego z następującymi słowami: "Najważniejszymi kwestiami, które pojawiły się do tej pory w rozmowie są…"?

A. Podsumowanie

B. Dowartościowanie

C. Zachętę

D. Parafrazę

Podsumowanie jest kluczową techniką aktywnego słuchania, która polega na zwięzłym przedstawieniu głównych punktów dyskusji w celu potwierdzenia ich zrozumienia przez rozmówcę. W podanym przykładzie terapeuta zajęciowy wymienia najważniejsze kwestie, które pojawiły się w rozmowie, co nie tylko potwierdza jego zaangażowanie w słuchanie, ale także pozwala podopiecznemu na refleksję nad omawianymi tematami. Technika ta jest szeroko stosowana w terapii, ponieważ umożliwia lepsze zrozumienie perspektywy klienta i buduje zaufanie między terapeutą a podopiecznym. Dzięki podsumowaniu terapeuta może również skierować rozmowę w określonym kierunku, a także upewnić się, że obie strony mają wspólne zrozumienie poruszanych spraw. W praktyce, umiejętność ta jest niezwykle istotna, gdyż pomagając klientowi w zrozumieniu własnych myśli czy emocji, terapeuta staje się nie tylko przewodnikiem, ale również wsparciem w procesie terapeutycznym. Warto zauważyć, że podsumowanie powinno być zwięzłe i precyzyjne, aby nie przytłaczało rozmówcy, ale jednocześnie obejmować wszystkie kluczowe elementy dyskusji, co jest zgodne z dobrymi praktykami w dziedzinie terapeutycznej.

Pytanie 20

Podopieczny z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, który porusza się samodzielnie, powinien możliwie jak najczęściej uczestniczyć

A. w treningach interpersonalnych

B. w terapii Snoezelen

C. w grach i zabawach ruchowych

D. w chromoterapii

Wybór chromoterapii jako formy wsparcia dla otyłego podopiecznego z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną jest nieadekwatny. Chromoterapia, oparta na działaniu kolorów, może być pomocna w kontekście terapii relaksacyjnych, ale nie ma dowodów na jej efektywność w kontekście wsparcia motorycznego czy społecznego rozwoju. Osoby z umiarkowanymi zaburzeniami intelektualnymi wymagają bardziej dynamicznych form aktywności, które angażują zarówno ciało, jak i umysł. Zajęcia w terapii Snoezelen, choć mogą przynieść ulgę w stresie i poprawić samopoczucie poprzez stymulację zmysłów, nie są wystarczające do rozwijania umiejętności motorycznych czy społecznych. Z kolei treningi interpersonalne, skupiające się na rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych, są istotne, ale w przypadku podopiecznych z obniżoną sprawnością fizyczną, aktywność ruchowa jest kluczowa dla ich wszechstronnego rozwoju. Dlatego aktywności związane z grami i zabawami ruchowymi lepiej odpowiadają na potrzeby osób z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną, łącząc aspekty ruchowe, społeczne i emocjonalne, co jest zgodne z zaleceniami instytucji zajmujących się rehabilitacją osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 21

W trakcie rozmowy kwalifikacyjnej do warsztatów terapii zajęciowej, aby jak najdokładniej poznać podopiecznego, terapeuta powinien głównie stawiać pytania

A. sugerujące.

B. otwarte.

C. projekcyjne.

D. zamknięte.

Pytania otwarte są kluczowym narzędziem w procesie wywiadu terapeutycznego, szczególnie podczas wstępnego rozpoznawania potrzeb podopiecznego. Dają one możliwość osobie badanej na swobodne wyrażenie myśli, uczuć oraz doświadczeń, co jest istotne dla dokładnego zrozumienia jej sytuacji życiowej. Na przykład, pytanie 'Jakie są Twoje oczekiwania wobec warsztatów?' umożliwia podopiecznemu przedstawienie swoich indywidualnych potrzeb, co z kolei pozwala terapeucie lepiej dostosować program zajęć do jego oczekiwań. Praktyka terapii zajęciowej opiera się na modelu person-centered approach, w którym kluczowe znaczenie ma zrozumienie perspektywy klienta. Standardy terapeutyczne rekomendują, aby terapeuci nie tylko kierowali pytania w sposób otwarty, ale również aktywnie słuchali i reagowali na odpowiedzi, co buduje zaufanie i wspiera proces terapeutyczny. Dodatkowo, pytania otwarte są zgodne z zasadami budowania relacji opartych na empatii i zrozumieniu, co jest fundamentalne w pracy z osobami z różnorodnymi potrzebami.

Pytanie 22

W kontekście interpersonalnej wymiany informacji, proksemika odnosi się do

A. zależności pomiędzy mimiką a rodzajem przekazywanego komunikatu

B. znaczenia tempa wypowiedzi oraz intonacji dla zrozumiałości komunikatu

C. społecznego postrzegania relacji przestrzennych pomiędzy osobami prowadzącymi rozmowę

D. oddziaływania temperamentu osoby nadającej na interpretację komunikatu przez odbiorcę

Wybierając odpowiedzi związane z tempem mowy, tonem głosu, temperamentem nadawcy czy mimiką, można wpaść w pułapkę ograniczonego myślenia o komunikacji interpersonalnej. Tempo mowy oraz ton głosu rzeczywiście wpływają na czytelność komunikatu, ale są to aspekty paralingwistyczne, które nie obejmują proksemiki. Proksemika dotyczy relacji przestrzennych, co oznacza, że koncentruje się na odległości i układzie ciał uczestników komunikacji, a nie na ich sposobie mówienia. Z kolei temperament nadawcy wpływa na sposób, w jaki komunikat jest interpretowany przez odbiorcę, ale nie ma bezpośredniego związku z postrzeganiem przestrzeni. Warto również zauważyć, że zależność mimiki od charakteru komunikatu jest istotna, jednak również nie odnosi się do proksemiki. Osoby często mylą te terminy z powodu ich wspólnego kontekstu w teorii komunikacji, co prowadzi do nieporozumień. Właściwe zrozumienie proksemiki i jej roli w komunikacji jest kluczowe, ponieważ umożliwia lepsze zarządzanie relacjami interpersonalnymi. Użytkownicy powinni skupić się na analizowaniu, jak przestrzeń i odległość mogą wpływać na interakcje, zamiast na aspektach werbalnych, co jest zgodne z normami efektywnej komunikacji w różnych kontekstach społecznych.

Pytanie 23

Ustawienie szpar powiekowych pod kątem, uszy osadzone blisko, krótki nos z płaskim czubkiem i szerokim grzbietem to cechy zewnętrzne typowe dla jakiego zespołu?

A. Retta

B. Klinefeltera

C. Downa

D. Angelmana

Odpowiedź na pytanie jest prawidłowa, ponieważ opisane cechy zewnętrzne, takie jak skośne ustawienie szpar powiekowych, nisko osadzone uszy, krótki nos z płaską nasadą oraz szeroki grzbiet, są charakterystyczne dla zespołu Downa, znanego również jako trisomia 21. Zespół Downa jest jedną z najczęstszych wad genetycznych, związanych z obecnością dodatkowego chromosomu 21, co prowadzi do różnorodnych cech fizycznych oraz intelektualnych. W praktyce, diagnostyka zespołu Downa polega na obserwacji tych konkretnych cech oraz przeprowadzaniu badań genetycznych, takich jak kariotypowanie, które pozwalają na identyfikację anomalii chromosomalnych. Wiedza na temat cech zewnętrznych zespołu Downa jest istotna w kontekście wczesnej interwencji medycznej oraz wsparcia psychologicznego, co może znacząco wpłynąć na jakość życia osób z tym zespołem. Rozpoznanie i zrozumienie objawów zespołu Downa oraz ich wpływu na rozwój dziecka jest kluczowe w pracy z pacjentami oraz ich rodzinami, a także ma zastosowanie w edukacji i rehabilitacji.

Pytanie 24

W ramach komunikacji interpersonalnej, reakcja odbiorcy na przyjęty komunikat określana jest jako

A. dekodowaniem

B. sprzężeniem zwrotnym

C. kodowaniem

D. szumem komunikacyjnym

W procesie komunikacji interpersonalnej istnieje wiele terminów, które mogą mylnie sugerować różne aspekty wymiany informacji. Szum komunikacyjny odnosi się do zakłóceń, które wpływają na jakość przekazu, a nie do reakcji odbiorcy. W kontekście komunikacji, szum może wynikać z hałasu otoczenia, różnic w języku lub kontekście kulturowym, co wprowadza nieporozumienia i dezorientację. Dekodowanie to proces, w którym odbiorca interpretuje i rozumie przekaz, ale nie odnosi się bezpośrednio do reakcji na ten przekaz. Kodowanie, z drugiej strony, to działania nadawcy, polegające na przekształceniu myśli w wiadomość, która może być przekazana innym. Obydwa procesy są niezbędne do skutecznej wymiany informacji, ale nie obejmują one aspektu reakcji, który jest kluczowy dla zrozumienia sprzężenia zwrotnego. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do pomyłek w identyfikacji sprzężenia zwrotnego, obejmują mylenie reakcji z interpretacją lub zakładanie, że każdy przekaz kończy się na etapie dekodowania. Bez zrozumienia, że sprzężenie zwrotne jest aktywnym procesem interakcji, może być trudno efektywnie komunikować się w środowisku zespołowym, co wpływa negatywnie na współpracę oraz zrozumienie między członkami zespołu.

Pytanie 25

Rozpoczynając zajęcia z kulinarnego treningu, terapeuta powinien najpierw

A. nauczyć uczestników korzystania ze sprzętu gospodarstwa domowego

B. zapoznać uczestników z zasadami funkcjonowania pracowni kulinarnej

C. sporządzić listę niezbędnych produktów spożywczych

D. opracować wraz z uczestnikami jadłospis oraz harmonogram dyżurów porządkowych

Rozpoczęcie zajęć z zakresu treningu kulinarnego od zapoznania grupy z regulaminem pracowni kulinarnej jest kluczowym krokiem w zapewnieniu bezpieczeństwa, organizacji oraz efektywności zajęć. Regulamin definiuje zasady korzystania z urządzeń, procedury bezpieczeństwa oraz oczekiwania dotyczące zachowania uczestników. Na przykład, zaznajomienie grupy z zasadami użycia noży czy sprzętu elektronicznego, jak piekarniki, minimalizuje ryzyko kontuzji oraz wypadków. Ponadto dobrym praktykom w zakresie edukacji kulinarnej przypisuje się również znaczenie ścisłego przestrzegania norm sanitarnych, co powinno być zawarte w regulaminie. Wprowadzenie do zasad porządku i organizacji pracy sprzyja stworzeniu atmosfery współpracy i zaufania, co z kolei zwiększa efektywność nauki i praktykowania umiejętności kulinarnych. Warto również podkreślić, że zgodność z regulaminem powinna być monitorowana przez terapeutę, co zapewnia uczniom poczucie odpowiedzialności za wspólne przestrzenie i sprzęty oraz wpływa na rozwijanie umiejętności organizacyjnych. W kontekście terapii kulinarnej, przestrzeganie zasad jest nie tylko kwestią praktyczną, ale również podstawą budowania zdrowych nawyków.

Pytanie 26

Jaką metodę aktywnego słuchania zastosował terapeuta zajęciowy, kierując do podopiecznego pytanie: Co masz na myśli, gdy mówisz, że to zadanie jest zbyt trudne?

A. Klaryfikację

B. Odzwierciedlenie

C. Podsumowanie

D. Parafrazę

Odpowiedzi takie jak 'odzwierciedlenie', 'parafraza' czy 'podsumowanie' są często mylone z klaryfikacją, jednak każda z tych technik ma swoje unikalne cele i zastosowania. Odzwierciedlenie polega na naśladowaniu lub powtarzaniu emocji i znaczenia wypowiedzi rozmówcy, co może być pomocne w budowaniu relacji, ale niekoniecznie przyczynia się do głębszego zrozumienia intencji czy myśli rozmówcy. Parafraza z kolei jest techniką, która polega na przekształceniu wypowiedzi rozmówcy w inne słowa, co może pomóc w potwierdzeniu, że terapeuta zrozumiał przekaz, ale nie zawsze prowadzi do uzyskania dodatkowych informacji o intencjach mówcy. W przypadku podsumowania, terapeuta zestawia kluczowe elementy rozmowy w jeden spójny kontekst, co może być użyteczne na zakończenie sesji, lecz nie skupia się na wyjaśnianiu niejasności w trakcie rozmowy. Te techniki, choć istotne w kontekście aktywnego słuchania, nie spełniają funkcji klaryfikacji, która ma na celu wyjaśnienie i zrozumienie specyficznych treści wypowiedzi. Właściwe stosowanie tych technik w praktyce terapeutycznej wymaga umiejętności ich rozróżniania oraz zrozumienia, kiedy zastosować każdą z nich, co jest kluczowe dla efektywności komunikacji w terapii.

Pytanie 27

Osoba ta bierze udział w zajęciach skoncentrowanych na realizacji złożonych, ale opanowanych 1 rutynowych czynności ruchowych, które wymagają zapamiętania prostych umiejętności oraz kolejności ich wykonania, takich jak zakładanie odzieży. Terapeuta powinien zorganizować te zajęcia w kontekście problemu

A. apraksji

B. atoni

C. afazji

D. aleksji

Aleksja, atonia i afazja to zaburzenia, które mają inne podstawy i objawy, które mogą prowadzić do nieporozumień w kontekście planowania terapii. Aleksja odnosi się do trudności w czytaniu, co jest zaburzeniem poznawczym, a nie motorowym. Osoby z aleksją mogą radzić sobie z wykonywaniem prostych czynności ruchowych, ale mają problemy z dekodowaniem symboli pisemnych. Atonia, z kolei, dotyczy obniżonego napięcia mięśniowego i niekoniecznie wpływa na umiejętności planowania ruchów. Osoby z atonią mogą mieć trudności w wykonywaniu zadań, ale są one bardziej związane z brakiem siły i koordynacji, a nie z utratą pamięci o sekwencji ruchów. Afazja odnosi się do zaburzeń mowy i komunikacji, co również nie ma bezpośredniego związku z problemami w wykonywaniu złożonych ruchów. Typowym błędem myślowym, który prowadzi do takich wniosków, jest mylenie różnych zaburzeń neurologicznych, co może skutkować nieadekwatnym podejściem terapeutycznym. W każdej sytuacji kluczowe jest zrozumienie specyficznych objawów i ograniczeń pacjenta przed zaplanowaniem interwencji terapeutycznej.

Pytanie 28

Terapeuta zajęciowy powinien rozpocząć trening umiejętności społecznych z pacjentami oddziału psychiatrycznego od

A. przygotowania materiałów edukacyjnych i stanowiska do pracy

B. przywitania i zaplanowania przez uczestników działań na zajęciach

C. wywietrzenia pomieszczenia oraz pozbycia się odpadków

D. powitania i ustalenia zasad funkcjonowania grupy

Prawidłowa odpowiedź, czyli powitanie i ustalenie zasad grupowych, jest kluczowym elementem przygotowania do treningu umiejętności społecznych w psychiatrii. Powitanie uczestników nie tylko buduje relację terapeutyczną, ale również tworzy atmosferę akceptacji i bezpieczeństwa, co jest niezbędne w pracy z osobami zmagającymi się z problemami psychicznymi. Ustalenie zasad grupowych pozwala na wyznaczenie ram, w których odbywać się będą zajęcia, co z kolei sprzyja wzajemnemu szacunkowi i efektywnej komunikacji. W praktyce terapeuta zajęciowy powinien omawiać zasady dotyczące m.in. aktywnego słuchania, dzielenia się przestrzenią, a także współpracy i wsparcia w grupie. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii grupowej, które wskazują, że jasno określone zasady zwiększają zaangażowanie uczestników oraz efektywność sesji. Przykładem może być sytuacja, w której terapeuta wprowadza zasadę, że każdy uczestnik ma prawo do wypowiedzi bez przerywania, co pozwala na rozwijanie umiejętności komunikacyjnych i empatii w grupie.

Pytanie 29

Wykonywanie koszyka z wikliny jako sposób na wzmocnienie siły mięśni dłoni i palców jest niewskazane dla osób

A. ze schorzeniami reumatycznymi

B. z achromatopsją

C. niewidomych od narodzin

D. z umiarkowaną niepełnosprawnością intelektualną

Wyplatanie koszyka z wikliny jest aktywnością manualną, która w znaczący sposób angażuje mięśnie dłoni i palców. Osoby ze schorzeniami reumatycznymi mogą doświadczać bólu i sztywności stawów, co sprawia, że wykonywanie precyzyjnych ruchów wymaga znacznie większego wysiłku. W takich przypadkach, intensywne ćwiczenia siłowe, jak wyplatanie, mogą prowadzić do zaostrzenia objawów, pogorszenia stanu zdrowia oraz ograniczenia ruchomości stawów. Dobrym przykładem jest artretyzm, który wpływa na zdolność chwytania i manipulowania przedmiotami, co czyni tę formę terapii nieodpowiednią. Stosując się do standardów terapii zajęciowej, ważne jest, aby przed wprowadzeniem jakiejkolwiek aktywności fizycznej w programie rehabilitacyjnym, ocenić stan zdrowia pacjenta i dostosować ćwiczenia do jego indywidualnych potrzeb. Alternatywne formy aktywności, takie jak ćwiczenia rozciągające czy zastosowanie narzędzi pomocniczych, mogą być bardziej odpowiednie dla osób z bólem stawów.

Pytanie 30

Podopieczny z zapałem uczestniczy w życiu DPS; wspiera organizację wydarzeń, interesuje się kwestiami mieszkańców DPS oraz problemami osób z niepełnosprawnością i ich codziennym funkcjonowaniem. Aby mógł wykorzystać swoje pasje, terapeuta powinien zaproponować mu udział

A. w biblioterapii biernej i aktywnej

B. w prowadzeniu klubu sportowego dla mieszkańców DPS

C. w śpiewaniu na imprezach organizowanych w DPS

D. w redagowaniu gazetki informacyjnej DPS

Udział podopiecznego w redagowaniu gazetki informacyjnej DPS jest bardzo wartościowym sposobem na wykorzystanie jego zainteresowań oraz zaangażowania w życie społeczności. Praca nad gazetką pozwala na rozwijanie umiejętności pisarskich, organizacyjnych oraz komunikacyjnych, a także daje możliwość wyrażenia swoich myśli i opinii. To zadanie nie tylko angażuje podopiecznego w bieżące sprawy mieszkańców, ale także stwarza platformę do dyskusji na temat problemów osób z niepełnosprawnością. W kontekście dobrych praktyk w pracy z osobami z niepełnosprawnościami, warto zwrócić uwagę na metodę aktywnej partycypacji, która polega na włączeniu podopiecznych w procesy decyzyjne oraz twórcze. Przykłady zastosowania tej metody obejmują organizację warsztatów, gdzie mieszkańcy mogą współtworzyć treści gazetki, co z kolei wpływa na ich poczucie wartości oraz przynależności społecznej. Wspieranie tak aktywnych form uczestnictwa jest kluczowe dla wzmacniania samodzielności oraz integracji społecznej osób z niepełnosprawnościami, co znajduje odzwierciedlenie w standardach pracy z tą grupą, takich jak model Holistic Care.

Pytanie 31

Która kategoria ćwiczeń rozwija chwyt pęsetkowy?

A. Wyżymanie gąbki i naciskanie piszczącej zabawki

B. Przesypywanie sypkich materiałów, głaskanie futer i aksamitu

C. Granie na instrumentach, wycinanie oraz malowanie palcami

D. Przesuwanie koralików na drucie, sortowanie małych korali oraz guzików

Odpowiedź wskazująca na przesuwanie koralików na drucie oraz sortowanie małych korali i guzików jest poprawna, ponieważ te czynności bezpośrednio angażują chwyt pęsetkowy, który jest kluczowy w rozwoju motoryki małej u dzieci. Chwyt pęsetkowy polega na precyzyjnym trzymaniu drobnych przedmiotów między kciukiem a palcem wskazującym, co jest rozwijane poprzez manipulację małymi obiektami. Praktyczne zastosowanie tego rodzaju ćwiczeń można obserwować w kontekście terapii zajęciowej, gdzie rozwój zdolności manualnych jest istotny dla niezależności i codziennych czynności. Usprawnienie chwytu pęsetkowego wprowadza dzieci w świat precyzyjnych działań, jak pisanie, rysowanie czy korzystanie z narzędzi. Zgodnie z zaleceniami pedagogiki i psychologii rozwojowej, regularne ćwiczenie manipulacji małymi przedmiotami wspiera rozwój koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz zwiększa zdolność koncentracji, co jest niezbędne w procesie uczenia się. Przy wykorzystaniu kolorowych koralików dzieci mogą również rozwijać zdolności kreatywne, co w połączeniu z technikami terapeutycznymi prowadzi do wszechstronnego rozwoju.

Pytanie 32

Terapeuta zajęciowy zauważył, że jego podopieczny zmagający się z zespołem depresyjnym nie ma już leków. W takim przypadku powinien skontaktować się z

A. psychiatrą

B. coachem

C. lekarzem rodzinnym

D. psychologiem

Odpowiedź, która wskazuje na konieczność skontaktowania się z psychiatrą, jest trafna ze względu na specyfikę leczenia zespołu depresyjnego. Psychiatrzy są wyspecjalizowanymi lekarzami, którzy posiadają kompetencje do diagnozowania oraz leczenia zaburzeń psychicznych, w tym depresji. W sytuacji, gdy pacjentowi skończyły się leki, kluczowe jest, aby zapewnić mu dostęp do odpowiedniego leczenia farmakologicznego, które jest istotnym elementem terapii depresji. Psychiatrzy mają doświadczenie w doborze leków oraz monitorowaniu ich skutków ubocznych, co jest niezbędne w przypadku pacjentów z zaburzeniami psychicznymi. Przykładowo, w przypadku depresji, zmiana dawkowania lub przepisanie innego leku może znacząco wpłynąć na samopoczucie pacjenta. W praktyce terapeutycznej, jeśli terapeuta zajęciowy zauważa problemy z leczeniem farmakologicznym, powinien jak najszybciej skierować pacjenta do psychiatry, zapewniając mu tym samym kontynuację leczenia oraz wsparcie w trudnych chwilach.

Pytanie 33

Jakiego rodzaju barierą komunikacyjną jest stwierdzenie: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili"?

A. Ignorowanie

B. Ocenianie

C. Rozkazywanie

D. Aprobowanie

Odpowiedź "Ocenianie" jest prawidłowa, ponieważ wypowiedź: "Jest Pani niegrzeczna w stosunku do innych i nawet nie stara się Pani, żeby inni Panią polubili" wyraża subiektywną ocenę zachowania drugiej osoby. W kontekście komunikacji interpersonalnej, ocenianie to forma wydawania sądów na temat innych, co może prowadzić do defensywności oraz konfliktów w relacjach. Warto zauważyć, że konstruktywna komunikacja powinna opierać się na obiektywnej obserwacji zachowań zamiast wartościowania ich. Przykładem bardziej konstruktywnego podejścia byłoby stwierdzenie: "Zauważyłem, że w ostatnim czasie nie nawiązujesz kontaktu z innymi". Tego rodzaju sformułowanie unika oskarżeń i pozwala skupić się na konkretnej sytuacji, co jest kluczową strategią w budowaniu efektywnej komunikacji. W praktyce, świadomość tych barier i ich unikanie jest istotna w kontekście budowania trwałych i zdrowych relacji interpersonalnych, co jest zgodne z zasadami efektywnej komunikacji w środowisku zawodowym i prywatnym.

Pytanie 34

Jakie działania zawodowe terapeuty pracującego w szpitalu psychiatrycznym wymagają uzyskania zgody ordynatora oddziału lub innych osób odpowiedzialnych za opiekę nad pacjentami?

A. Przedstawienie oraz zatwierdzenie codziennego harmonogramu pracy terapii zajęciowej

B. Przygotowanie potrzebnych środków i materiałów do działań terapeutycznych

C. Zgłoszenie uwag dotyczących stosowanej farmakoterapii

D. Określenie listy pacjentów, którzy mogą udać się na spacer z terapeutą poza szpital

Odpowiedź dotycząca ustalenia listy pacjentów mogących wyjść na spacer z terapeutą poza teren szpitala jest prawidłowa, ponieważ takie decyzje wymagają szczególnej uwagi ze strony personelu medycznego, w tym ordynatora oddziału. Wychodzenie pacjentów poza teren szpitala wiąże się z różnorodnymi aspektami bezpieczeństwa oraz monitorowania stanu psychicznego pacjentów. Terapeuta musi wziąć pod uwagę nie tylko zdrowie psychiczne pacjentów, ale także ich zdolność do funkcjonowania w społeczeństwie, a także potencjalne ryzyko związane z ich zachowaniem w sytuacjach niekontrolowanych. Z tego powodu, uzyskanie zgody ordynatora jest kluczowe, aby zapewnić, że decyzje są podejmowane zgodnie z najlepszymi praktykami klinicznymi oraz w interesie pacjentów. Przykładowo, podczas ustalania listy pacjentów, terapeuta powinien uwzględnić ich wcześniejsze zachowania, poziom współpracy oraz aktualny stan zdrowia, co pozwoli na minimalizowanie ryzyka i ułatwienie terapeutycznego działania w środowisku zewnętrznym.

Pytanie 35

Aby skuteczniej komunikować się z pacjentem cierpiącym na afazję, terapeuta powinien

A. korygować w czasie wypowiedzi źle dobrane oraz niepoprawne gramatycznie słowa

B. nie przyspieszać go, zwracać uwagę na jego mimikę, gesty oraz wskazywane obiekty

C. podpowiadać wyrazy podczas, gdy rozważa ich wybór

D. wypowiadać się w imieniu pacjenta i kończyć zdania, które on zaczął

Zalecenie, aby nie ponaglać osoby z afazją oraz zwracać uwagę na mimikę, gesty i wskazywane przedmioty, jest zgodne z najlepszymi praktykami w terapii mowy. Afazja, będąca zaburzeniem komunikacyjnym, często prowadzi do frustracji i poczucia bezsilności u pacjentów. Terapeuta powinien stworzyć atmosferę wsparcia, która umożliwia pacjentowi swobodne wyrażanie myśli bez dodatkowego stresu związanego z czasem. Użycie mimiki i gestów jako narzędzi komunikacji jest nie tylko efektywne, ale również sprzyja aktywizacji innych obszarów mózgu odpowiedzialnych za mówienie. Na przykład, wskazywanie na przedmioty może pomóc pacjentowi w przypomnieniu sobie odpowiednich słów. Badania pokazują, że wspierające podejście terapeutyczne, które obejmuje cierpliwość i zrozumienie, prowadzi do lepszych wyników terapeutycznych i większej satysfakcji pacjenta.

Pytanie 36

Grawerowanie, inkrustacja, lutowanie oraz nitowanie stanowią zestaw działań realizowanych podczas pracy w warsztacie

A. metaloplastycznej

B. stolarskiej

C. kaletniczej

D. krawieckiej

Grawerowanie, inkrustowanie, lutowanie i nitowanie to techniki charakterystyczne dla pracowni metaloplastycznej, w której obróbka metali zajmuje centralne miejsce. Grawerowanie polega na wycinaniu lub ryciu wzorów na powierzchni metalu, co umożliwia tworzenie dekoracyjnych elementów, takich jak biżuteria czy elementy użytkowe. Inkrustowanie to technika wkładania innych materiałów, np. kamieni szlachetnych, w powierzchnię metalu w celu uzyskania efektownego wzoru. Lutowanie jest procesem łączenia metali za pomocą stopu o niższej temperaturze topnienia, co jest niezbędne w produkcji skomplikowanych konstrukcji metalowych. Nitowanie to metoda trwałego łączenia dwóch lub więcej elementów poprzez wprowadzenie nitu, co znajduje zastosowanie w budownictwie, motoryzacji oraz w produkcji sprzętu. Te umiejętności są kluczowe wśród metaloplastyków, a ich znajomość pozwala na realizację złożonych projektów zgodnych z normami jakości branżowej, takimi jak ISO 9001, co zapewnia wysoką jakość wykonania i trwałość końcowych produktów.

Pytanie 37

Zdolność do przyjęcia perspektywy innych ludzi oraz umiejętność odczuwania ich emocji to

A. apatia

B. regresja

C. empatia

D. progresja

Apatia, jako stan obojętności emocjonalnej, oznacza brak zainteresowania zarówno własnym życiem, jak i życiem innych ludzi. W przeciwieństwie do empatii, która opiera się na głębokim zrozumieniu emocji innych, apatia prowadzi do dystansu oraz niemożności odczuwania stanów psychicznych innych osób. Często jest mylona z introversionem, jednak różnica jest zasadnicza – podczas gdy introvert jest w stanie przyjmować i przetwarzać emocje innych, apatyczna osoba pozostaje na zewnątrz, zamknięta w swoich własnych myślach. Progresja i regresja, w kontekście psychologii, odnoszą się do rozwoju osobistego i emocjonalnego. Progresja oznacza rozwój i dążenie do bardziej złożonych form zrozumienia siebie i innych, podczas gdy regresja wskazuje na cofnięcie się w rozwoju, powracanie do wcześniejszych, mniej dojrzałych form myślenia i odczuwania. Błędy myślowe prowadzące do wyboru tych odpowiedzi mogą wynikać z nieprecyzyjnego rozumienia pojęć psychologicznych, a także z braku wiedzy na temat różnic między tymi stanami emocjonalnymi. Warto zainwestować czas w poznawanie podstawowych terminów i koncepcji psychologicznych, aby unikać mylnych wniosków i lepiej rozumieć dynamikę relacji międzyludzkich.

Pytanie 38

Uczestnicy warsztatów terapii zajęciowej poinformowali o agresywnych zachowaniach jednego z uczestników. Osoba ta zaprzecza i składa skargi na innych. W tej sytuacji terapeuta powinien zastosować obserwację

A. ukrytą

B. kontrolowaną

C. pośrednią

D. standaryzowaną

Odpowiedź 'ukrytą' jest prawidłowa, ponieważ w sytuacji, gdy uczestnicy zgłaszają agresywne zachowania podopiecznego, a on sam zaprzecza tym zachowaniom, terapeuta powinien zastosować ukrytą obserwację. To podejście pozwala na neutralne zbieranie danych o zachowaniach podopiecznego w naturalnym kontekście, bez jego wiedzy o prowadzonej obserwacji. Dzięki temu można uzyskać bardziej autentystyczne informacje na temat interakcji z innymi uczestnikami warsztatu. Ukryta obserwacja jest szczególnie przydatna, gdy obawy dotyczą zachowań, które nie występują w momencie formalnej oceny. W praktyce terapeuci mogą na przykład obserwować interakcje podczas zajęć grupowych, co pozwala na identyfikację problemów, które mogą nie być widoczne w sytuacjach, gdy podopieczny jest świadomy bycia ocenianym. Dobrą praktyką jest dokumentowanie tych obserwacji w celu późniejszej analizy, co wspiera podejmowanie decyzji terapeutycznych oraz wdrażanie skutecznych strategii interwencji. Ukryta obserwacja, gdy jest stosowana etycznie, zgodnie z zasadami ochrony prywatności, stanowi ważne narzędzie w pracy z osobami z różnymi potrzebami terapeutycznymi.

Pytanie 39

Na którym etapie procesu terapeutycznego odbywa się monitorowanie?

A. po dobraniu metod i technik terapii zajęciowej

B. po zaplanowaniu interwencji terapeutycznych

C. po przeprowadzeniu terapii zgodnie z planem

D. po ustaleniu celów terapii

Odpowiedzi, które nawiązują do wcześniejszych etapów w terapii, pokazują, że często jest nieporozumienie co do tego, jak te wszystkie etapy się układają. Jasne, że planowanie działań terapeutycznych i ustalanie celów jest istotne, ale to nie to jest sednem monitorowania. Planowanie to raczej etap przygotowania, który ma nas skierować w dobrą stronę. Bez działania nie ma co mówić o monitorowaniu. Metody w terapii zajęciowej też nie są bezpośrednio związane z monitorowaniem, one są bardziej o realizacji. Ważne jest, by zrozumieć, że monitorowanie to coś, co opiera się na konkretnych działaniach. Powinno się opierać na bieżącej ocenie tego, co udało się osiągnąć, a nie na spekulacjach o planach. W praktyce terapeutycznej zdarza się, że niektórzy terapeuci nie zauważają potrzeby bieżącego oceniania, co może prowadzić do stagnacji. Dlatego monitorowanie powinno być regularne i przemyślane, bo to jest klucz do skutecznej terapii.

Pytanie 40

Jakie zalecenia reumatologa powinien wdrażać terapeuta wobec pacjenta z reumatoidalnym zapaleniem stawów?

A. Spożywanie suplementów diety zawierających glukozaminę, poranna gimnastyka.

B. Realizowanie intensywnych ćwiczeń co najmniej 3 razy w tygodniu, przyjmowanie suplementów diety z glukozaminą.

C. Realizowanie intensywnych ćwiczeń 5 razy w tygodniu, unikanie przeciążania stawów, rozłożenie obciążenia.

D. Unikanie powtarzalnego wysiłku, rozdzielenie ciężaru, stosowanie przerw na odpoczynek.

Faktycznie, unikanie jednorodnego wysiłku, rozłożenie ciężaru oraz stosowanie przerw na odpoczynek to kluczowe elementy w terapii reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS). RZS jest przewlekłą chorobą zapalną, która może prowadzić do zniszczenia stawów oraz ograniczenia ich funkcji. Terapeuci powinni stosować indywidualne podejście do pacjentów, dostosowując program rehabilitacji do ich potrzeb i możliwości. Przykładowo, w miarę możliwości należy wprowadzać różnorodne formy aktywności fizycznej, takie jak pływanie, które jest mniej obciążające dla stawów. Zastosowanie przerw na odpoczynek pozwala na regenerację, co jest niezbędne w przypadku osób z RZS, aby uniknąć zaostrzenia objawów. Rozłożenie ciężaru ciała lub zastosowanie pomocy ortopedycznych może również zredukować obciążenie stawów i poprawić komfort ruchu. Te podejścia są zgodne z zaleceniami towarzystw reumatologicznych, które podkreślają znaczenie holistycznego, wieloaspektowego podejścia do terapii RZS, obejmującego zarówno farmakoterapię, jak i rehabilitację.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej