Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Opiekun w domu pomocy społecznej
Kwalifikacja: SPO.03 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie podopiecznej
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 13:47
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 14:14

Egzamin zdany!

Wynik: 34/40 punktów (85,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

W trakcie badania jednego z parametrów życiowych u pacjenta zdiagnozowano tachykardię. Co to oznacza?

A. przyspieszenie oddechu powyżej 30 oddechów na minutę

B. obniżenie tętna poniżej 60 uderzeń na minutę

C. zwiększenie tętna powyżej 100 uderzeń na minutę

D. spowolnienie oddechu poniżej 12 oddechów na minutę

Tachykardia to stan, w którym częstość akcji serca przekracza 100 uderzeń na minutę. Przyspieszone tętno może być odpowiedzią organizmu na różne bodźce, takie jak stres, ból, wysiłek fizyczny, gorączka, a także na różne stany patologiczne, takie jak niedotlenienie czy zaburzenia elektrolitowe. W praktyce klinicznej ważne jest monitorowanie częstości akcji serca, ponieważ tachykardia może prowadzić do poważnych powikłań, takich jak niewydolność serca czy zawał serca. W przypadku pacjentów z tachykardią istotne jest zidentyfikowanie przyczyny tego stanu oraz wdrożenie odpowiednich działań interwencyjnych, takich jak farmakoterapia czy zastosowanie manewrów fizycznych, takich jak masowanie zatoki szyjnej, które mogą pomóc w przywróceniu prawidłowej częstości akcji serca. Zgodnie z wytycznymi American Heart Association, istotne jest również, aby w przypadku stwierdzenia tachykardii ocenić jednocześnie inne parametry życiowe, co pozwoli na kompleksową ocenę stanu pacjenta.

Pytanie 2

Jakie urządzenie ortopedyczne powinien zalecić opiekun osobie z problemami z równowagą, aby ułatwić jej samodzielne poruszanie się po wnętrzu placówki?

A. Kula pachowa

B. Kula łokciowa

C. Balkonik

D. Trójnóg

Balkonik jest optymalnym rozwiązaniem dla osób z zaburzeniami równowagi, ponieważ zapewnia stabilność oraz wsparcie podczas chodzenia. Jego konstrukcja pozwala na równomierne rozłożenie ciężaru ciała, co jest kluczowe dla osób z ograniczoną siłą mięśniową lub problemami z koordynacją. Balkonik oferuje również możliwość regulacji wysokości, co pozwala na dostosowanie go do indywidualnych potrzeb użytkownika. W praktyce, osoby korzystające z balkonika mogą łatwiej poruszać się po pomieszczeniach, unikając upadków i kontuzji. Warto również zwrócić uwagę na funkcje dodatkowe niektórych balkoników, takie jak kółka, które ułatwiają manewrowanie w przestrzeniach zamkniętych, oraz uchwyty, które zwiększają komfort użytkowania. Zgodnie z zaleceniami fizjoterapeutów, balkoniki są rekomendowane w terapii rehabilitacyjnej, szczególnie dla pacjentów starszych oraz tych, którzy przeszli operacje ortopedyczne, co potwierdzają standardy opieki zdrowotnej.

Pytanie 3

Jakie są wskazania do zastosowania zimnego okładu?

A. nerwoból

B. obrzęk

C. hipotermia

D. przykurcz

Odpowiedź 'obrzęk' jest w porządku, bo zimne okłady naprawdę często pomagają w zmniejszaniu obrzęków. To się dzieje głównie po urazach, stanach zapalnych czy po operacjach. Zimno powoduje, że naczynia krwionośne się zwężają, a to z kolei zmniejsza przepływ krwi w miejscu, gdzie jest obrzęk. Dzięki temu mniej płynów gromadzi się w tkankach i obrzęk robi się mniejszy. W praktyce używa się takich okładów przy kontuzjach sportowych czy stłuczeniach, a nawet przy stanach zapalnych stawów. Fajnie jest stosować je przez 15-20 minut co kilka godzin w pierwszym dniu po urazie, żeby uzyskać najlepsze efekty. Tylko pamiętaj, żeby nie kłaść lodu bezpośrednio na skórę, bo można się odmrozić - przyda się jakaś warstwa materiału. Takie zalecenia są też zgodne z tym, co mówią różne organizacje medyczne i rehabilitacyjne.

Pytanie 4

Który ze sposobów przygotowania warstwy mokrej i przestrzegania czasu jest zgodny z zasadami obowiązującymi przy okładach ciepłych (rozgrzewających)?

	Substancja służąca do skropienia warstwy mokrej	Czas zmiany okładu
A.	ciepła woda i 30% spirytus	co 1,5 godziny
B.	zimna woda i 30% spirytus	co 2,5 godziny
C.	zimna woda i 70% spirytus	co 4-6 godzin
D.	ciepła woda i 70% spirytus	co 6-8 godzin

A. C.

B. D.

C. A.

D. B.

Wybór odpowiedzi A, B lub C wskazuje na pewne nieporozumienia dotyczące zasad stosowania okładów ciepłych. Okłady te muszą być przygotowane z użyciem ciepłej wody i 70% spirytusu, co jest kluczowe dla ich skuteczności. Odpowiedzi te mogłyby sugerować użycie zimnej wody lub innej mieszanki, co w istocie jest niezgodne z zasadami. Użycie zimnych lub niewłaściwych substancji do okładów może prowadzić do nieefektywności terapii, a w niektórych przypadkach nawet do pogorszenia stanu pacjenta. Niezrozumienie znaczenia odpowiedniej temperatury i składników może prowadzić do stereotypowych myślenek o tym, że każdy okład jest skuteczny, niezależnie od jego składu. Warto pamiętać, że okłady ciepłe mają na celu przede wszystkim rozluźnienie mięśni i zwiększenie przepływu krwi, co jest możliwe tylko przy odpowiednim przygotowaniu. Dlatego ważne jest, aby zawsze kierować się standardami medycznymi oraz praktykami opartymi na dowodach, aby uniknąć błędów w procedurach terapeutycznych, które mogą zaszkodzić pacjentom, zamiast im pomóc.

Pytanie 5

Zwalczanie wypalenia zawodowego obejmuje między innymi

A. dbanie o rozwój osobisty oraz perfekcjonizm

B. unikanie trudnych sytuacji oraz identyfikację z pracą

C. osobiste traktowanie spraw zawodowych oraz regularne przerwy w pracy

D. systematyczne korzystanie z urlopu, akceptację własnych ograniczeń

Regularne korzystanie z urlopu oraz akceptacja własnych ograniczeń to kluczowe elementy przeciwdziałania wypaleniu zawodowemu. Urlop pozwala na regenerację sił psychicznych i fizycznych, co jest niezbędne do zachowania równowagi między życiem zawodowym a prywatnym. Badania wykazują, że osoby, które regularnie odpoczywają, są bardziej produktywne i mniej podatne na stres. Akceptacja własnych ograniczeń jest równie istotna, gdyż pozwala na realistyczne podejście do swoich możliwości, co z kolei zmniejsza presję do osiągania perfekcyjnych wyników. Przykładowo, w miejscach pracy, które promują kulturę odpoczynku i zdrowego podejścia do realizacji zadań, zaobserwować można wyższą satysfakcję pracowników oraz niższe wskaźniki wypalenia. W praktyce, organizacje mogą wspierać pracowników poprzez wdrażanie programów zdrowotnych i well-being, które zachęcają do korzystania z urlopów oraz szkoleń na temat zarządzania stresem i rozwoju osobistego, co jest zgodne z aktualnymi standardami HR i psychologii pracy.

Pytanie 6

Do usług wspierających, które oferuje dom pomocy społecznej dla seniorów, zalicza się

A. umożliwienie realizacji potrzeb edukacyjnych

B. wsparcie w załatwianiu spraw osobistych

C. pomoc przy wykonywaniu czynności higienicznych

D. umożliwienie realizacji potrzeb religijnych

Umożliwienie realizacji potrzeb religijnych jest kluczowym elementem wsparcia, jakie dom pomocy społecznej powinien oferować osobom w podeszłym wieku. Osoby starsze często pragną kontynuować praktyki religijne, które są dla nich ważne, zarówno w kontekście duchowym, jak i społecznym. Wspieranie ich w tym zakresie może przyczyniać się do poprawy ich samopoczucia psychicznego i emocjonalnego. Praktyczne przykłady obejmują organizowanie regularnych mszy, modlitw czy spotkań religijnych, a także umożliwienie dostępu do duchownych, którzy mogą oferować wsparcie i poradnictwo. Standardy jakości usług w domach pomocy społecznej wskazują na konieczność uwzględniania różnorodnych potrzeb mieszkańców, w tym ich przekonań religijnych, co jest zgodne z zasadą szacunku dla indywidualnych wyborów i różnorodności. Tego rodzaju podejście nie tylko wspiera dobrostan duchowy, ale również sprzyja budowaniu społeczności oraz więzi międzyludzkich wśród mieszkańców.

Pytanie 7

Poruszanie się w małych krokach, problemy z utrzymaniem równowagi, spowolnienie w ruchach, zwiększone napięcie w mięśniach, nieczytelna mowa oraz drżenie w spoczynku są typowe dla

A. choroby Parkinsona

B. zapalania opon mózgowo-rdzeniowych

C. choroby Alzheimera

D. stwardnienia rozsianego

Choroba Parkinsona jest neurodegeneracyjnym schorzeniem, które charakteryzuje się wystąpieniem szeregu objawów motorycznych, takich jak spowolnienie ruchowe, drżenie spoczynkowe, wzmożone napięcie mięśniowe, niewyraźna mowa oraz zaburzenia równowagi. Te objawy są wynikiem uszkodzenia neuronów w obszarze mózgu odpowiedzialnym za kontrolę ruchów, w szczególności w istocie czarnej. Przykładowo, osoba z chorobą Parkinsona może mieć trudności z rozpoczęciem ruchu (akinezja) oraz może poruszać się drobnymi krokami (shuffling gait), co często prowadzi do upadków. W praktyce, wczesne rozpoznanie objawów choroby jest kluczowe dla wdrożenia skutecznej terapii, która może obejmować leczenie farmakologiczne, rehabilitację i terapie zajęciowe. Współczesne standardy opieki nad pacjentami z chorobą Parkinsona zalecają holistyczne podejście, które uwzględnia zarówno leczenie objawowe, jak i wsparcie psychologiczne oraz edukację pacjenta i jego rodziny.

Pytanie 8

Pacjentce z zapaleniem płuc, u której występuje duszność oraz kaszel z odkrztuszaniem flegmy, należy

A. wykonać zabieg z użyciem baniek i ułożyć ją w pozycji leżącej na plecach

B. dostarczyć dużą ilość płynów i położyć ją w pozycji bocznej

C. ograniczyć aktywność fizyczną i ułożyć ją w pozycji na brzuchu

D. natrzeć i oklepać plecy oraz umieścić ją w pozycji wysokiej

Natrwanie i oklepanie pleców pacjentki z zapaleniem płuc jest kluczową techniką wspomagającą odkrztuszanie wydzieliny. Tego typu postępowanie działa na zasadzie mechanicznej stymulacji dróg oddechowych, co sprzyja mobilizacji śluzu i jego wydaleniu. Ułożenie pacjentki w pozycji wysokiej (np. siedzącej lub półleżącej) umożliwia lepszą wentylację płuc, redukuje uczucie duszności i wspiera naturalny proces oddychania. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi opieki nad pacjentami z chorobami płuc, zaleca się także stosowanie drenażu ułatwiającego odprowadzenie wydzieliny. W przypadku pacjentów z kaszlem produktywnym, takie podejście może znacząco poprawić komfort i efektywność leczenia, a także przyspieszyć proces zdrowienia. Przykładem zastosowania tej techniki może być wykonanie oklepywania pleców w odpowiednich miejscach anatomicznych, co nie tylko wspomaga wydalanie wydzieliny, ale także przynosi ulgę i może być stosowane jako element terapii w rehabilitacji oddechowej.

Pytanie 9

U osoby, która jest długotrwale unieruchomiona w łóżku, problemem ze strony układu kostno-stawowego mogą być

A. odleżyny

B. przykurcze mięśniowe

C. zatory żylne

D. otarcia

Przykurcze mięśniowe to istotny problem zdrowotny u pacjentów długotrwale unieruchomionych w łóżku. Długotrwałe unieruchomienie prowadzi do osłabienia i skrócenia mięśni, co może skutkować ograniczeniem ruchomości stawów oraz problemami z postawą. W praktyce, przykurcze mięśniowe mogą się rozwijać w ciągu kilku dni, szczególnie w przypadku pacjentów z ograniczoną zdolnością do wykonywania aktywności fizycznej. Dlatego ważne jest, aby wprowadzać regularne ćwiczenia, które pomogą utrzymać elastyczność mięśni i stawów. Podczas opieki nad pacjentem unieruchomionym, zespół medyczny powinien stosować protokoły ćwiczeń oraz techniki mobilizacji, aby zminimalizować ryzyko przykurczów. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), rehabilitacja pacjentów długotrwale unieruchomionych powinna uwzględniać zarówno aspekty fizjoterapeutyczne, jak i psychospołeczne, co przyczynia się do poprawy jakości życia pacjenta.

Pytanie 10

Aby zapobiec powstawaniu odleżyn u podopiecznego leżącego w łóżku, opiekun powinien między innymi

A. oklepywać podopiecznemu obszary narażone na ucisk oraz wdrożyć mu dietę ubogoresztkową

B. prowadzić u podopiecznego gimnastykę oddechową oraz wdrożyć mu dietę bogatoresztkową

C. zmieniać pozycję ciała podopiecznego oraz wdrożyć mu dietę ubogobiałkową

D. odciążać podopiecznemu obszary narażone na ucisk oraz wdrożyć mu dietę bogatobiałkową

Odciąganie miejsc narażonych na ucisk oraz zapewnienie odpowiedniej diety bogatobiałkowej są kluczowymi czynnikami w profilaktyce odleżyn u pacjentów leżących. Odleżyny powstają na skutek długotrwałego ucisku na skórę i tkanki, co prowadzi do niedokrwienia i uszkodzenia tkanek. Regularne zmienianie pozycji podopiecznego co 2-3 godziny pozwala na odciążenie punktów narażonych na ucisk, co jest zgodne z zasadami pielęgnacji osób unieruchomionych. Dieta bogatobiałkowa ma z kolei kluczowe znaczenie w regeneracji tkanek oraz wzmocnieniu układu odpornościowego, co jest istotne dla pacjentów z ograniczoną mobilnością. Przykładowe zastosowania obejmują ułożenie pacjenta w pozycji bocznej lub w pozycji półleżącej, a także użycie materaców przeciwodleżynowych, które dodatkowo rozkładają ciśnienie na powierzchnię ciała. Warto również pamiętać o utrzymaniu odpowiedniego poziomu nawilżenia skóry, co wspiera ochronę przed uszkodzeniami. Zgodnie z wytycznymi WHO, właściwa opieka nad pacjentami leżącymi jest niezbędna do poprawy jakości życia i zdrowia pacjentów.

Pytanie 11

Jakie z wymienionych treningów może samodzielnie prowadzić opiekun w odniesieniu do podopiecznej cierpiącej na schizofrenię paranoidalną?

A. Inteligencji emocjonalnej i rozwiązywania konfliktów

B. Lekowy i budżetowy

C. Kulinarny i asertywności

D. Budżetowy i umiejętności praktycznych

Odpowiedź "Budżetowy i umiejętności praktycznych" jest prawidłowa, ponieważ obejmuje obszary, które są kluczowe dla osób z zaburzeniami psychicznymi, w tym schizofrenią paranoidalną. Trening budżetowy koncentruje się na nauce zarządzania finansami, co jest niezbędne dla zwiększenia niezależności i samodzielności podopiecznych. Umiejętności praktyczne, takie jak gotowanie, sprzątanie czy planowanie codziennych zadań, pomagają w codziennym funkcjonowaniu, co jest istotne dla osób z problemami psychicznymi. W kontekście schizofrenii, gdzie osoby mogą zmagać się z niepewnością i trudnościami w organizacji, umiejętności te mogą przyczynić się do poprawy jakości życia. Standardy pracy w obszarze zdrowia psychicznego zalecają integrację praktycznych umiejętności w programach wsparcia, co pozwala na systematyczne rozwijanie kompetencji niezbędnych do autonomicznego życia.

Pytanie 12

Podczas mierzenia tętna u osoby dorosłej, należy zwrócić uwagę na jego:

A. częstotliwość, długość i rytm.

B. miarowość, intensywność i wypadanie.

C. szybkość, napięcie i twardość.

D. częstotliwość, napięcie i rytm.

Zrozumienie tętna wymaga uwzględnienia różnych jego aspektów, co nie zostało właściwie odzwierciedlone w odpowiedziach niepoprawnych. Miarowość, siła i wypadanie nie są parametrami, które można zastosować do kompleksowej oceny tętna. Miary miarowości rzeczywiście mogą informować o regularności rytmu, ale sama miarowość nie jest wystarczająca do oceny stanu zdrowia. Siła tętna, choć ważna, nie mówi wiele o charakterystyce układu krążenia, a wypadanie tętna jest pojęciem nieokreślonym w kontekście pomiaru. Z kolei częstość, długość i rytm, mimo że wprowadzają pewne poprawne elementy, nie uwzględniają napięcia, które jest kluczowe dla oceny wydolności serca i oporu naczyniowego. Odpowiedź dotycząca szybkości, napięcia i twardości również wprowadza zamieszanie, ponieważ twardość nie jest uznawanym parametrem w pomiarze tętna, a szybkość może wprowadzać w błąd, myląc czas reakcji z rzeczywistą oceną tętna. Kluczowe jest zrozumienie, że pomiar tętna wymaga holistycznego podejścia, które łączy różne aspekty, aby uzyskać pełny obraz stanu zdrowia pacjenta. Typowe błędy myślowe obejmują nadmierne uproszczenie skomplikowanych zjawisk fizjologicznych oraz brak zrozumienia, jak różne parametry współgrają ze sobą w kontekście oceny zdrowia serca.

Pytanie 13

Podopieczny czuje się dobrze, gdy jest w centrum uwagi. Rozkwita, gdy opiekun interesuje się jego bogatą kolekcją znaczków oraz kart pocztowych. Zachowanie podopiecznego może wskazywać

A. na niezaspokojoną potrzebę uznania

B. na niezaspokojoną potrzebę przynależności

C. na trudności w nawiązywaniu kontaktów społecznych

D. na problemy z osobowością

Podopieczny, który ożywia się w sytuacjach, gdy jego hobby, jak zbieranie znaczków i kart pocztowych, staje się przedmiotem zainteresowania opiekuna, może świadczyć o niezaspokojonej potrzebie uznania. Teoria potrzeby uznania, stworzona przez psychologa Abrahama Maslowa, wskazuje, że ludzie mają fundamentalną potrzebę, aby być docenianymi i akceptowanymi przez innych. W praktyce, takie zachowanie może mieć kluczowe znaczenie w kontekście opieki nad osobami z różnymi potrzebami. Uznanie ich pasji i zaangażowania w hobby może prowadzić do zwiększenia poczucia własnej wartości i zadowolenia z życia. To również może być zastosowane w kontekście pracy z dziećmi, młodzieżą czy osobami starszymi, gdzie regularne okazanie uznania dla ich osiągnięć, nawet tych małych, może znacznie poprawić jakość relacji i wspierać pozytywne emocje. Dobre praktyki w pracy z podopiecznymi często kładą nacisk na tworzenie atmosfery akceptacji i docenienia, co wpływa na rozwój osobisty oraz emocjonalny.

Pytanie 14

Woń acetonu wydobywająca się z ust jest jednym z symptomów zaawansowanego stanu

A. choroby Parkinsona

B. demencji

C. cukrzycy

D. choroby nowotworowej

Zapach acetonu z ust, znany również jako oddech acetonowy, jest charakterystycznym objawem hiperglikemii, która występuje u pacjentów z cukrzycą, zwłaszcza w przypadku cukrzycy typu 1. W sytuacji, gdy organizm nie jest w stanie wykorzystać glukozy jako źródła energii z powodu braku insuliny, zaczyna rozkładać tłuszcze na kwasy tłuszczowe, które są następnie przekształcane w ciała ketonowe, w tym aceton. Wysoki poziom ciał ketonowych prowadzi do stanu ketozy, co może być niebezpieczne i wymaga interwencji medycznej. Praktyczne zastosowanie tej wiedzy jest kluczowe dla monitorowania i zarządzania cukrzycą. Osoby z cukrzycą powinny być świadome tego objawu, ponieważ może on świadczyć o krytycznym stanie ich zdrowia, a ignorowanie go może prowadzić do kwasicy ketonowej, która jest stanem zagrożenia życia. Zgodnie z wytycznymi American Diabetes Association, edukacja pacjentów na temat rozpoznawania objawów hiperglikemii, w tym oddechu acetonowego, jest kluczowym elementem skutecznego zarządzania chorobą.

Pytanie 15

W przypadku podejrzenia złamania nogi, pierwszym krokiem powinno być

A. wyprostowanie uszkodzonej kończyny

B. unieruchomienie w pozycji, w jakiej zastano

C. nałożenie zimnego kompresu

D. aplikacja szyny Browna

Unieruchomienie kończyny dolnej w zastanej pozycji jest kluczowym krokiem w przypadku podejrzenia złamania. Ta procedura ma na celu minimalizowanie ruchu w obrębie uszkodzonej struktury, co zmniejsza ryzyko dalszych obrażeń, takich jak uszkodzenia naczyń krwionośnych czy nerwów. W praktyce oznacza to, że polegający na unieruchomieniu pacjent powinien pozostać w tej samej pozycji, w jakiej się znajduje, do przybycia służb medycznych. W przypadku złamań z przemieszczeniem, nieprzemyślane próby wyprostowania kończyny mogą prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia pacjenta oraz wywołać silny ból. Dodatkowo, stosowanie odpowiednich materiałów do unieruchomienia, takich jak szyny, może również wspierać utrzymanie stabilności i komfortu pacjenta, ale to powinno być wykonane przez wykwalifikowany personel medyczny. Kluczowe jest, aby każda interwencja podejmowana była z zachowaniem bezpieczeństwa pacjenta oraz zgodnie z wytycznymi dotyczącymi udzielania pierwszej pomocy, co jest istotnym elementem każdego szkolenia w tym zakresie.

Pytanie 16

U pacjenta, który przez dłuższy czas jest unieruchomiony w łóżku, problemy związane z układem krążenia mogą obejmować

A. zaniki mięśniowe

B. zakrzepy żylne

C. przykurcze mięśniowe

D. zwyrodnienia stawów

Zakrzepy żylne są poważnym problemem zdrowotnym u pacjentów długotrwale unieruchomionych, ponieważ mogą prowadzić do zakrzepicy żylnej, a w konsekwencji do zatorowości płucnej, co jest stanem zagrażającym życiu. Unieruchomienie sprzyja stagnacji krwi w żyłach dolnych kończyn, co zwiększa ryzyko tworzenia się skrzepów. W praktyce klinicznej, aby zminimalizować ryzyko zakrzepów, stosuje się profilaktykę, która obejmuje mobilizację pacjentów, jeśli to możliwe, a także zastosowanie ucisku mechanicznego (np. pończoch uciskowych) i farmakoterapii antykoagulacyjnej. Dobre praktyki w opiece nad pacjentami unieruchomionymi zalecają regularne monitorowanie stanu pacjenta oraz wdrażanie ćwiczeń pasywnych, aby wspierać krążenie. Ponadto, personel medyczny powinien być świadomy objawów zakrzepicy, takich jak obrzęk, ból oraz zmiana koloru skóry, aby szybko reagować na potencjalne zagrożenie. Właściwe podejście do zarządzania ryzykiem zakrzepów jest kluczowe dla poprawy jakości życia pacjentów oraz ich bezpieczeństwa.

Pytanie 17

Osobę z dusznością w spoczynku opiekun powinien ułożyć w pozycji

A. Fowlera

B. Trendelenburga

C. neutralnej

D. bezpiecznej

Odpowiedź 'Fowlera' jest prawidłowa, ponieważ ułożenie pacjenta w pozycji Fowlera, czyli na plecach z uniesioną górną częścią ciała, jest najczęściej zalecane w przypadku duszności spoczynkowej. Ta pozycja ułatwia wentylację płuc, poprawiając zarówno komfort pacjenta, jak i efektywność wymiany gazowej. W pozycji Fowlera ciężar ciała przenosi się na dolne odcinki pleców, co zmniejsza ucisk na przeponę i umożliwia lepszy dostęp powietrza do płuc. Praktyczna aplikacja tej pozycji jest szczególnie istotna w opiece nad osobami z chorobami płuc, niewydolnością serca oraz innymi schorzeniami układu oddechowego. Standardy opieki zdrowotnej podkreślają znaczenie monitorowania stanu pacjenta oraz dostosowywania pozycji ciała w zależności od jego potrzeb, co ma kluczowe znaczenie w zapobieganiu powikłaniom oraz zapewnieniu optymalnej jakości opieki.

Pytanie 18

Osoba sprawująca opiekę nad pacjentem leżącym po udarze niedokrwiennym mózgu powinna w ramach profilaktyki przeciwodleżynowej zmieniać pozycję ciała co

A. 2 godziny i materac zmiennociśnieniowy

B. 30 minut i materac lateksowy

C. 60 minut oraz masaż skóry

D. 4 godziny oraz masaż wyniosłości kostnych

Odpowiedź '2 godziny i materac zmiennociśnieniowy' jest prawidłowa, ponieważ zmiana pozycji ciała pacjenta leżącego co 2 godziny jest uważana za standardową praktykę w profilaktyce przeciwodleżynowej. U osób po udarze niedokrwiennym mózgu, które często mają ograniczoną mobilność, ryzyko powstawania odleżyn jest znacznie zwiększone. Materace zmiennociśnieniowe są skuteczne w zmniejszaniu ciśnienia na powierzchnię ciała, co jest kluczowe w zapobieganiu odleżynom. Takie materace działają na zasadzie cyklicznej zmiany ciśnienia, co pozwala na regularne odciążanie poszczególnych obszarów ciała. W praktyce, opiekunowie powinni monitorować stan skóry pacjenta oraz stosować dodatkowe metody, takie jak zmiana pozycji czy masaż, aby poprawić krążenie. Zgodnie z zaleceniami towarzystw medycznych, regularna zmiana pozycji co 2 godziny w połączeniu z użyciem materaca zmiennociśnieniowego znacząco obniża ryzyko wystąpienia odleżyn oraz poprawia komfort pacjenta.

Pytanie 19

Kluczowym zadaniem opiekuna w opiece paliatywnej nad pacjentem z zaawansowanym rakiem wątroby jest

A. poprawa jakości życia pacjenta

B. współpraca z rodziną pacjenta

C. poprawa zdrowia pacjenta

D. eliminacja skutków ubocznych terapii

W opiece paliatywnej najważniejszym celem jest poprawa jakości życia podopiecznego, a nie tylko leczenie choroby czy eliminacja objawów. W przypadku pacjentów z zaawansowanym nowotworem wątroby, opiekunowie powinni skupić się na zarządzaniu bólem, redukcji objawów oraz wsparciu psychologicznym. Przykładem może być wdrożenie terapii bólu opartych na metodach farmakologicznych i niefarmakologicznych oraz organizacja wsparcia emocjonalnego dla podopiecznego i jego rodziny. Standardy opieki paliatywnej, takie jak te określone przez Światową Organizację Zdrowia, kładą nacisk na holistyczne podejście, które uwzględnia fizyczne, psychiczne, społeczne i duchowe aspekty życia pacjenta. Współpraca z zespołem interdyscyplinarnym, w tym z lekarzami, pielęgniarkami, terapeutami i psychologami, jest kluczowa w dążeniu do osiągnięcia tego celu.

Pytanie 20

W związku z dużą otyłością grupa kobiet w domu pomocy społecznej ma problemy z wykonywaniem podstawowych czynności związanych z samoobsługą. W tej sytuacji najbardziej wskazany jest udział mieszkanek

A. w treningu budżetowym

B. w elektroterapii

C. w treningu technicznym

D. w kinezyterapii

Elektroterapia, choć może być pomocna w niektórych kontekstach terapeutycznych, nie jest optymalnym rozwiązaniem dla osób z otyłością z trudnościami w samoobsłudze. Polega na stosowaniu prądów elektrycznych do stymulacji mięśni, co może wspierać rehabilitację, ale nie adresuje podstawowych problemów związanych z mobilnością i sprawnością fizyczną. Trening techniczny, koncentrujący się na poprawie techniki wykonywania określonych czynności, może być przydatny w kontekście rozwijania umiejętności, ale nie zaspokaja potrzeby zwiększenia ogólnej sprawności fizycznej. Natomiast trening budżetowy, dotyczący zarządzania finansami, jest całkowicie nieadekwatny w sytuacji, gdy mowa o ograniczeniach fizycznych. Kluczowym błędem jest zrozumienie, że otyłość wymaga interwencji ruchowych, a nie technicznych czy ekonomicznych. Właściwe podejście terapeutyczne powinno koncentrować się na poprawie kondycji fizycznej, co najlepiej realizuje kinezyterapia, umożliwiająca stopniowe zwiększanie aktywności fizycznej oraz poprawę zdolności do samodzielnego funkcjonowania. Niezrozumienie różnicy pomiędzy różnymi formami terapii i ich zastosowaniem w kontekście zdrowotnym prowadzi do niewłaściwego doboru metod i strategii, co w dłuższej perspektywie może prowadzić do pogłębienia problemów zdrowotnych.

Pytanie 21

Młoda osoba z ograniczeniami w sferze intelektualnej ma zalecaną dietę o niskiej wartości energetycznej. Opiekun powinien zapewnić, aby ta osoba nie jadła produktów zawierających

A. warzywa

B. tłuszcze nasycone

C. białko

D. błonnik

W przypadku diety niskoenergetycznej kluczowym aspektem jest ograniczenie spożycia tłuszczów nasyconych, które są kaloryczne i mogą przyczyniać się do nadwagi oraz innych problemów zdrowotnych, zwłaszcza u osób z niepełnosprawnością intelektualną. Tłuszcze nasycone, obecne w produktach takich jak tłuste mięsa, pełnotłuste nabiały oraz przetworzone przekąski, mają tendencję do podnoszenia poziomu cholesterolu we krwi, co zwiększa ryzyko chorób sercowo-naczyniowych. Na przykład, wprowadzając do diety zdrowe alternatywy, takie jak tłuszcze nienasycone zawarte w oliwie z oliwek, awokado czy orzechach, można nie tylko poprawić ogólny stan zdrowia, ale także zaspokoić potrzeby energetyczne organizmu w sposób bardziej zrównoważony. Dobrą praktyką jest także regularne monitorowanie postępów w zakresie diety oraz dostosowywanie jej komponentów w zależności od reakcji organizmu podopiecznej, co powinno być zgodne z zaleceniami dietetyków oraz lekarzy. Taka świadoma kontrola diety wspiera nie tylko zdrowie fizyczne, ale również samopoczucie psychiczne, co jest niezwykle ważne w przypadku osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 22

Podopieczna ma zapalenie płuc od 4 dni. Temperatura ciała wciąż wynosi od 38,5 do 39°C. Wartość temperatury oraz jej przebieg klasyfikuje się jako gorączkę

A. umiarkowaną o torze ciągłym

B. wysoką o torze ciągłym

C. trawiącą o torze przerywanym

D. znaczną o torze przerywanym

Gorączka jest reakcją organizmu na infekcje lub inne stany zapalne, a jej klasyfikacja opiera się na pomiarze temperatury ciała oraz torze jej przebiegu. W przypadku podopiecznej, która od czterech dni zmaga się z zapaleniem płuc, z temperaturą utrzymującą się w granicach 38,5-39°C, mówimy o gorączce umiarkowanej. Kluczowe jest rozróżnienie toru gorączki; w tym przypadku mamy do czynienia z torem ciągłym, co oznacza, że temperatura ciała jest stabilnie podwyższona bez znacznych wahań w krótkim okresie. Praktyka kliniczna zaleca monitorowanie tego typu objawów, ponieważ stabilna, umiarkowana gorączka może wskazywać na postęp choroby, ale również na reakcję terapeutyczną. W standardach takich jak wytyczne dotyczące leczenia zapaleń płuc u dorosłych, zaleca się stałe monitorowanie temperatury oraz stanu ogólnego pacjenta. Dodatkowo, zrozumienie klasyfikacji gorączek jest istotne w kontekście decyzji terapeutycznych, takich jak dobór leków przeciwgorączkowych oraz ocena potrzeby hospitalizacji.

Pytanie 23

Aby zwiększyć aktywność osoby z chorobą Alzheimera, opiekun powinien regularnie organizować trening

A. asertywności

B. orientacji w rzeczywistości

C. rozwiązywania konfliktów

D. techniczny

Wybór odpowiedzi dotyczącej treningu orientacji w rzeczywistości jako metody wspierania osób z chorobą Alzheimera jest jak najbardziej uzasadniony. Orientacja w rzeczywistości jest kluczowym elementem rehabilitacji, która pomaga podopiecznym w lepszym rozumieniu otaczającego ich świata. Trening ten może obejmować różnorodne ćwiczenia, takie jak identyfikacja miejsc, osób, a także przypominanie sobie bieżących wydarzeń. Celem jest nie tylko poprawa pamięci, ale również zwiększenie pewności siebie i samodzielności pacjentów. Przykłady praktycznych działań obejmują organizowanie spacerów w znanych lokalizacjach, używanie wizualnych pomocy, takich jak zdjęcia czy mapy, a także angażowanie podopiecznych w rozmowy o ich codziennym życiu, co pozwala na przypomnienie sobie i ugruntowanie ważnych informacji. Takie podejście ma na celu również zwiększenie ich zdolności do radzenia sobie w codziennych sytuacjach, co jest zgodne z zaleceniami standardów opieki geriatrycznej i neuropsychologicznej. Regularne uczestnictwo w treningach orientacji w rzeczywistości może prowadzić do znaczącej poprawy jakości życia osób z demencją oraz ich relacji z otoczeniem.

Pytanie 24

Podopieczna doznała poparzenia na twarzy. Unika kontaktów z innymi, nie bierze udziału w zajęciach terapeutycznych. Posiłki spożywa w samotności w swoim pokoju, a z córką łączy się telefonicznie. Takie zachowanie może sugerować problem

A. odrzucenia przez personel

B. negatywnego obrazu samej siebie

C. odrzucenia przez innych mieszkańców

D. braku wsparcia ze strony rodziny

Podopieczna, która doznała oparzenia skóry twarzy, manifestuje swoje zachowanie jako unikanie kontaktów społecznych oraz izolację, co może wskazywać na negatywny obraz samej siebie. W kontekście psychologii, negatywny obraz siebie często wynika z niskiej samooceny i braku akceptacji własnego ciała. W przypadku oparzeń, szczególnie na twarzy, zmiany mogą wpływać na postrzeganie siebie, co prowadzi do wycofania się z interakcji społecznych i aktywności terapeutycznych. Dobrą praktyką w takiej sytuacji jest stworzenie bezpiecznego i wspierającego środowiska, które zachęca do interakcji oraz umożliwia stopniową reintegrację w grupie. Przykładowo, terapeuci mogą zastosować techniki grupowe, które pomogą w odbudowie poczucia własnej wartości i akceptacji, a także w zrozumieniu, że wygląd zewnętrzny nie definiuje wartości człowieka. Istotnym krokiem w terapii jest również uwzględnienie wsparcia rodzinnego, co może pomóc w odbudowie relacji oraz zwiększyć poczucie przynależności.

Pytanie 25

Opiekun, aby pełniej zorganizować działania wsparcia dla podopiecznego z poważnym niedosłuchem, powinien porozmawiać

A. z olinofrenopedagogiem

B. z surdopedagogiem

C. z tyflopedagogiem

D. z nozopedagogiem

Opiekun, planując działania opiekuńcze dla podopiecznego ze znacznym niedosłuchem, powinien skonsultować się z surdopedagogiem, specjalistą zajmującym się edukacją i wsparciem osób z zaburzeniami słuchu. Surdopedagogowie posiadają wiedzę na temat metod komunikacji, technik nauczania oraz dostosowywania materiałów edukacyjnych do potrzeb osób z niedosłuchem. Przykładem może być zastosowanie systemu wspomagania słuchu, takich jak aparaty słuchowe czy implanty ślimakowe, które mogą znacząco poprawić jakość życia podopiecznych. Surdopedagog pomoże również w nauce alternatywnych sposobów komunikacji, takich jak język migowy czy systemy komunikacji wizualnej, co jest kluczowe dla skutecznej interakcji. Współpraca z tym specjalistą jest niezbędna, aby zapewnić optymalne warunki do nauki i rozwoju osobistego podopiecznego, zgodnie z najlepszymi praktykami w dziedzinie edukacji i wsparcia osób z niepełnosprawnościami.

Pytanie 26

Podopieczna regularnie nabywa produkty o dużej zawartości tłuszczów. W tej sytuacji opiekun powinien uświadomić ją, że wysokie spożycie tłuszczów, przede wszystkim nasyconych, podwyższa ryzyko wystąpienia

A. osteoporozy inwolucyjnej

B. miażdżycy tętnic

C. choroby zwyrodnieniowej stawów

D. choroby wrzodowej dwunastnicy

Miażdżyca tętnic to choroba, która rozwija się w wyniku odkładania się cholesterolu oraz innych substancji w ścianach naczyń krwionośnych, co prowadzi do ich zwężenia i utrudnienia przepływu krwi. Spożywanie dużych ilości tłuszczów nasyconych, które znajdują się w produktach pochodzenia zwierzęcego, może znacząco zwiększyć poziom cholesterolu we krwi, co jest jednym z głównych czynników ryzyka miażdżycy. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, zaleca się ograniczenie spożycia tłuszczów nasyconych do mniej niż 10% dziennej kaloryczności, aby zmniejszyć ryzyko chorób sercowo-naczyniowych. Praktycznym zastosowaniem tej wiedzy jest promowanie diety bogatej w zdrowe tłuszcze, takie jak tłuszcze jednonienasycone i wielonienasycone, które można znaleźć w oliwie z oliwek, awokado czy rybach. Monitorowanie diety oraz regularne badania lipidowe są kluczowymi aspektami prewencji miażdżycy oraz innych chorób serca. Opiekunowie powinni zatem edukować swoich podopiecznych na temat zdrowego odżywiania i jego wpływu na zdrowie sercowo-naczyniowe.

Pytanie 27

Jakie z podanych działań nie jest zalecane w zapobieganiu powikłaniom oddechowym u pacjenta z wszczepionym rozrusznikiem serca, który przeszedł zapalenie płuc?

A. Inhalacje

B. Nacieranie klatki piersiowej

C. Oklepywanie klatki piersiowej

D. Gimnastyka oddechowa czynna

Wszystkie pozostałe działania wymienione w pytaniu, takie jak gimnastyka oddechowa czynna, inhalacje oraz nacieranie klatki piersiowej, są technikami, które mogą być pomocne w terapii pacjentów z zapaleniem płuc. Gimnastyka oddechowa czynna ma na celu poprawę wentylacji płuc oraz zwiększenie objętości oddechowej, co jest istotne zwłaszcza w przypadku pacjentów z obniżoną sprawnością oddechową. Ćwiczenia oddechowe mogą wspierać procesy oddechowe poprzez angażowanie mięśni oddechowych, co prowadzi do ich wzmocnienia i poprawy wydolności oddechowej. To podejście jest zgodne z zaleceniami dotyczącymi rehabilitacji oddechowej u pacjentów z chorobami płuc. Inhalacje, z kolei, mają na celu złagodzenie objawów zapalenia płuc, rozrzedzając wydzielinę i ułatwiając jej odkrztuszanie. Inhalacje są szczególnie skuteczne w dostarczaniu leków bezpośrednio do układu oddechowego, co może przynieść szybką ulgę w objawach. Nacieranie klatki piersiowej, choć może wydawać się kontrowersyjne, w kontekście tradycyjnych metod leczenia, również może działać wspomagająco na procesy oddechowe. Jednak istotne jest, aby w żadnym wypadku nie stosować działań, które mogłyby zagrażać bezpieczeństwu pacjenta z wszczepionym rozrusznikiem serca. Warto zauważyć, że w ocenie skuteczności i bezpieczeństwa tych metod kluczowe jest indywidualne podejście do każdego pacjenta oraz uwzględnienie jego stanu zdrowia i historii medycznej. W praktyce klinicznej istotne jest, aby unikać sytuacji, w których techniki terapeutyczne mogą narazić pacjenta na dodatkowe ryzyko, zwłaszcza przy obecności urządzeń medycznych, które wymagają szczególnej ostrożności.

Pytanie 28

W kontekście zdrowotnym, osobie z rozpoznaną chorobą wrzodową powinno się zalecać jedzenie potraw

A. gotowanych na parze.

B. smażonych na smalcu.

C. smażonych na maśle.

D. pieczonych w tłuszczu.

Gotowanie na parze to świetny wybór dla osób z wrzodami. Ta metoda naprawdę ma swoje zalety, bo pozwala zachować cenne składniki odżywcze, a przy tym nie podrażnia żołądka. Wiesz, paradoksalnie, gotując na parze, rezygnujemy z jakichkolwiek tłuszczy, więc to może być korzystne, bo jak wiadomo, tłuszcze, zwłaszcza te z smażenia, mogą tylko zaszkodzić. Osoby z wrzodami powinny unikać smażonych potraw, które mogą pogorszyć ich samopoczucie. Gotowanie na parze wpisuje się też w zdrowe nawyki żywieniowe, a dieta śródziemnomorska, która jest przecież uznawana za jedną z najlepszych, również kładzie nacisk na takie zdrowsze składniki jak ryby czy warzywa. Zatem gdy planujesz posiłki dla kogoś z wrzodami, gotowanie na parze to naprawdę dobry pomysł.

Pytanie 29

Osoba odpowiedzialna za podanie leków doustnych powinna zaoferować podopiecznej

A. wodę przegotowaną

B. napój jabłkowy

C. kawę z mlekiem

D. napój z grejpfruta

Podawanie leków doustnych z wodą przegotowaną jest zgodne z najlepszymi praktykami medycznymi. Woda przegotowana nie zawiera dodatków, które mogłyby wpływać na wchłanianie substancji czynnych leku. Przykładowo, niektóre soki owocowe, takie jak sok grejpfrutowy, mogą interferować z metabolizmem wielu leków, co prowadzi do niepożądanych skutków ubocznych lub zmniejszenia ich skuteczności. Z kolei kawa mleczna, zawierająca tłuszcze i białka, może również wpływać na wchłanianie niektórych leków. Woda przegotowana jest neutralna, co czyni ją idealnym płynem do popijania leków. W kontekście opieki nad osobami starszymi lub przewlekle chorymi, stosowanie odpowiednich płynów do podawania leków jest kluczowe dla zapewnienia ich skuteczności i bezpieczeństwa. Ponadto, przestrzeganie zasad podawania leków z wodą przegotowaną eliminuje ryzyko wystąpienia interakcji między lekami a innymi substancjami, co jest istotne w praktyce klinicznej.

Pytanie 30

Osobie z chorobą Parkinsona, która doświadcza problemów z równowagą i chodzeniem, opiekun powinien zalecić korzystanie

A. z balkonika

B. z pionizatora

C. z kuli łokciowej

D. z ortezy

Balkonik jest urządzeniem ortopedycznym, które znacząco poprawia stabilność i bezpieczeństwo osób z chorobą Parkinsona, które doświadczają zaburzeń równowagi oraz trudności w chodzeniu. Jego konstrukcja umożliwia wsparcie w momentach, gdy pacjent ma problemy z utrzymaniem równowagi, co jest szczególnie istotne w przypadku osób starszych lub chorujących na schorzenia neurologiczne. Balkonik zmniejsza ryzyko upadków, co jest kluczowe dla poprawy jakości życia takich pacjentów. W praktyce, stosowanie balkonika pozwala na pewniejsze poruszanie się, a także na wykonywanie codziennych czynności, takich jak robienie zakupów czy poruszanie się po domu. Warto również zaznaczyć, że wprowadzenie balkonika do rehabilitacji pacjentów z chorobą Parkinsona powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty, który dostosuje jego użytkowanie do indywidualnych potrzeb pacjenta, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w geriatrze i neurologii.

Pytanie 31

70-letni pacjent po udarze mózgu jest sprawny w zakresie ruchu. Przygotowując podopiecznego do samodzielnej opieki, opiekun powinien między innymi nauczyć go, jak wykonywać pomiar

A. temperatury ciała

B. ciśnienia tętniczego krwi

C. poziomu glukozy we krwi

D. poziomu glukozy w moczu

Pomiar ciśnienia tętniczego krwi jest kluczowym elementem monitorowania stanu zdrowia pacjentów, zwłaszcza po udarze mózgu. Udar może wpływać na regulację ciśnienia krwi, co zwiększa ryzyko kolejnych incydentów naczyniowych. Nauczenie podopiecznego samodzielnego pomiaru ciśnienia krwi pozwala na bieżąco śledzenie jego stanu i szybką reakcję na niepokojące zmiany. Przykładowo, pacjent powinien znać prawidłową technikę pomiaru oraz w jaki sposób interpretować wyniki, aby móc zgłosić się do lekarza w przypadku wykrycia nadciśnienia. W praktyce, regularne monitorowanie ciśnienia krwi sprzyja również przestrzeganiu zalecanej terapii farmakologicznej oraz stylu życia, co jest zgodne z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego. Wprowadzenie pacjenta w temat samokontroli ciśnienia krwi zwiększa jego poczucie bezpieczeństwa oraz zaangażowanie w proces leczenia.

Pytanie 32

Jednym z działań, które powinien zalecić opiekun podczas przygotowania do samopielęgnacji dla podopiecznego z cukrzycą i neuropatią cukrzycową, jest

A. wykonywanie ćwiczeń rozciągających mięśnie nóg

B. ogrzewanie stóp za pomocą termoforu

C. mycie nóg w letniej wodzie

D. noszenie skarpet złuszczających naskórek

Mycie nóg w letniej wodzie jest kluczowym działaniem w samopielęgnacji podopiecznych z cukrzycą, szczególnie tych z neuropatią cukrzycową. Utrzymanie higieny stóp jest niezwykle istotne, ponieważ osoby z cukrzycą są narażone na ryzyko ran, infekcji oraz powikłań związanych z niewrażliwością na ból, co może wynikać z uszkodzenia nerwów. Letnia woda nie wywołuje skurczów naczyń krwionośnych, co jest istotne dla osób z neuropatią, które mogą mieć problemy z krążeniem. Mycie nóg w odpowiedniej temperaturze pomaga również w usuwaniu nadmiaru potu i zanieczyszczeń, co zmniejsza ryzyko rozwoju infekcji. Ponadto, zaleca się użycie delikatnych mydeł, które nie podrażniają skóry. Po umyciu nóg ważne jest ich dokładne osuszenie, szczególnie między palcami, aby zapobiec powstawaniu grzybiczych zakażeń. Regularne kontrole stóp przez samych pacjentów oraz ich opiekunów również wpisują się w standardy opieki nad osobami z cukrzycą, co jest zgodne z zaleceniami American Diabetes Association.

Pytanie 33

Efektywna interakcja opiekuna z osobą cierpiącą na zaawansowaną chorobę nowotworową polega na

A. wsłuchiwaniu się i okazywaniu empatii.

B. lekceważeniu i zmienianiu tematu.

C. dawaniu wskazówek i okazywaniu współczucia.

D. wsłuchiwaniu się i oferowaniu wsparcia.

Prawidłowa komunikacja opiekuna z podopiecznym z zaawansowaną chorobą nowotworową opiera się na słuchaniu i okazywaniu empatii. Słuchanie aktywne, które polega na pełnym skupieniu na wypowiedzi drugiej osoby, jest kluczowe w tak delikatnych sytuacjach. Opiekun powinien nie tylko usłyszeć słowa pacjenta, ale również zrozumieć jego emocje i potrzeby. Przykładem może być sytuacja, w której pacjent dzieli się swoimi obawami dotyczącymi leczenia; opiekun, wykazując empatię, może pomóc pacjentowi nie tylko w wyrażeniu tych uczuć, ale również w poszukiwaniu rozwiązań lub wsparcia. Okazywanie empatii obejmuje również potwierdzanie uczuć pacjenta, co może być niezwykle wspierające w trudnych momentach. Takie podejście jest zgodne z obowiązującymi standardami opieki paliatywnej, które podkreślają znaczenie holistycznego podejścia do pacjenta, uwzględniającego nie tylko aspekt fizyczny, ale również emocjonalny i psychologiczny. W praktyce, opiekunowie powinni regularnie uczestniczyć w szkoleniach z zakresu komunikacji interpersonalnej, aby rozwijać swoje umiejętności w tym zakresie.

Pytanie 34

W przypadku niesamodzielnego pacjenta leżącego z astmą oskrzelową, opiekun powinien ustawić go w pozycji

A. neutralnej

B. Semi Fowlera

C. Trendelenburga

D. bocznej

Odpowiedź Semi Fowlera jest prawidłowa, ponieważ pozycja ta zapewnia optymalne ułożenie dla pacjentów z problemami oddechowymi, takimi jak astma oskrzelowa. Ułożenie w pozycji Semi Fowlera, czyli z uniesioną głową i tułowiem pod kątem około 30-45 stopni, umożliwia swobodniejszy przepływ powietrza do płuc, co jest kluczowe dla pacjentów z trudnościami w oddychaniu. Ponadto, taka pozycja zmniejsza ryzyko aspiracji pokarmów, co jest istotne podczas karmienia, szczególnie u pacjentów leżących. Dzięki uniesieniu górnej części ciała, pacjent ma łatwiejszy dostęp do jedzenia i picia, a opiekun ma lepszą kontrolę podczas podawania posiłków. Zgodnie z wytycznymi dotyczących opieki nad osobami z chorobami układu oddechowego, stosowanie pozycji Semi Fowlera jest uznawane za najlepszą praktykę, co potwierdzają liczne badania kliniczne. Warto również zrozumieć, że pozycjonowanie ma znaczenie nie tylko dla komfortu pacjenta, ale także dla jego bezpieczeństwa i efektywności terapii.

Pytanie 35

Jakie formy przymusu bezpośredniego są dozwolone w placówkach opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi?

A. Unieruchomienie, zakaz wysyłania korespondencji przez 2 tygodnie

B. Izolacja, zakaz przyjmowania gości przez 2 tygodnie

C. Podanie leku bez zgody podopiecznego, przeniesienie do innej instytucji

D. Podanie leku bez zgody podopiecznego, unieruchomienie

Odpowiedź 'podanie leku bez zgody podopiecznego, unieruchomienie' jest poprawna, ponieważ w sytuacjach kryzysowych, gdy zdrowie psychiczne podopiecznego może być zagrożone, personel domów pomocy społecznej ma prawo stosować środki przymusu bezpośredniego. Izolacja i unieruchomienie są zgodne z ustawą o ochronie zdrowia psychicznego oraz regulacjami dotyczącymi stosowania leków psychotropowych. W praktyce, unieruchomienie jest często stosowane w celu zapewnienia bezpieczeństwa zarówno podopiecznego, jak i innych osób w placówce. Przykładem może być sytuacja, w której osoba z zaburzeniami psychicznymi staje się agresywna - unieruchomienie może pomóc w opanowaniu sytuacji. Podanie leku bez zgody jest również akceptowalne, jeśli pacjent znajduje się w stanie, który uniemożliwia mu wyrażenie zgody, a leki te są niezbędne do stabilizacji jego stanu zdrowia. Ważne jest, aby te działania były dokumentowane oraz aby personel postępował zgodnie z procedurami, aby zapewnić przejrzystość i bezpieczeństwo.

Pytanie 36

Tworząc indywidualny plan pomocy dla mieszkańca, opiekun powinien szczególnie stosować się do zasad

A. subiektywizmu, autonomii

B. poszanowania godności, podmiotowości

C. współczucia, przedmiotowości

D. akceptacji, oceniania

Wybór odpowiedzi dotyczącej poszanowania godności oraz podmiotowości mieszkańca jest kluczowy w kontekście opracowywania indywidualnego planu wsparcia. Poszanowanie godności oznacza, że każdy mieszkaniec powinien być traktowany z szacunkiem i uznawany za osobę z własnymi prawami oraz potrzebami. To podejście sprzyja budowaniu zaufania oraz otwartej komunikacji między opiekunem a mieszkańcem, co jest fundamentalne dla efektywnej opieki. Z kolei podmiotowość odnosi się do traktowania mieszkańca jako aktywnego uczestnika procesu wsparcia, który ma prawo do wyrażania swoich preferencji i decyzji dotyczących własnego życia. Przykładem może być angażowanie mieszkańca w rozmowy na temat jego oczekiwań dotyczących opieki oraz słuchanie jego pomysłów na ciekawe zajęcia. W praktyce zgodność z tymi zasadami jest zgodna z etyką zawodową opiekunów, a także z wytycznymi organizacji zajmujących się opieką nad osobami starszymi i niepełnosprawnymi, które podkreślają znaczenie indywidualnego podejścia oraz poszanowania praw człowieka.

Pytanie 37

Worek w kolorze czerwonym powinien być przygotowany do segregacji

A. opatunków

B. opakowań po produktach higienicznych

C. narzędzi chirurgicznych

D. resztek jedzenia

Odpowiedź, która wskazuje na opatrunki jako właściwy materiał do segregacji w worku koloru czerwonego, jest zgodna z aktualnymi standardami dotyczącymi zarządzania odpadami medycznymi. Worek czerwony jest przeznaczony na odpady infekcyjne, w tym odpady, które mogą być skażone krwią lub innymi płynami ustrojowymi. Opatrunki, jako elementy medyczne, często mają kontakt z takimi substancjami, co czyni je niebezpiecznymi dla zdrowia publicznego. Zgodnie z wytycznymi WHO oraz krajowymi regulacjami, należy je zbierać w odpowiednich pojemnikach, aby zminimalizować ryzyko zakażeń. Przykłady zastosowania obejmują szpitale, gdzie odpady opatrunkowe są regularnie segregowane na miejscu, co zapewnia bezpieczeństwo personelu medycznego oraz pacjentów. Odpady te są następnie przekazywane do wyspecjalizowanych firm zajmujących się ich utylizacją, co jest kluczowe dla ochrony zdrowia publicznego oraz środowiska.

Pytanie 38

Częstotliwość oddechów u osób dorosłych powinna wynosić

A. 10-15 w ciągu minuty

B. 15-20 w ciągu minuty

C. powyżej 25 w ciągu minuty

D. 20-25 w ciągu minuty

Zarówno wartości poniżej 15, jak i powyżej 20 oddechów na minutę są uznawane za nieprawidłowe w kontekście zdrowych dorosłych. Częstotliwość oddechów poniżej 15 może sugerować bradykardię lub inne zaburzenia, które mogą prowadzić do niedotlenienia tkanek, natomiast wartości powyżej 20 często wskazują na hipoksemię lub hiperkapnię, które mogą być związane z takimi schorzeniami jak astma, zapalenie płuc czy inne choroby układu oddechowego. Typowym błędem myślowym jest uważanie, że zwiększona aktywność fizyczna w ciągu dnia, a także stres, mogą powodować trwałą podwyższenie częstości oddechów, co w dłuższej perspektywie może prowadzić do przewlekłego nadmiernego obciążenia układu oddechowego. Zrozumienie, że częstość oddechów jest wskaźnikiem stanu zdrowia, a nie tylko prostą miarą aktywności, jest kluczowe. Właściwe monitorowanie tego wskaźnika jest istotne w kontekście różnych stanów klinicznych, a także przy ocenie skuteczności interwencji medycznych. Warto zaznaczyć, iż normy te mogą się różnić w zależności od wieku, płci oraz stanu fizycznego pacjenta, dlatego zawsze należy brać pod uwagę te zróżnicowane czynniki przy ocenie stanu zdrowia pacjenta.

Pytanie 39

Zagwarantowanie intymności pacjentki leżącej w łóżku podczas przeprowadzania zabiegów higienicznych ma na celu zaspokojenie potrzeby

A. godności

B. czystości

C. estetyki

D. wygody

Zapewnienie intymności podopiecznej leżącej w łóżku podczas czynności higienicznych ma na celu przede wszystkim zaspokojenie jej potrzeby godności. Godność osobista jest fundamentalnym elementem, który należy uwzględniać w opiece nad osobami zależnymi. W trakcie wykonywania czynności higienicznych, takich jak kąpiel czy zmiana bielizny, istotne jest, aby podopieczna czuła się komfortowo i szanowana. Przykładem dobrych praktyk jest stosowanie zasłon lub kotar, które oddzielają przestrzeń, a także porozumiewanie się z podopieczną w sposób delikatny i pełen szacunku. Warto również dbać o to, aby czynności te były przeprowadzane w sposób jak najbardziej intymny, co wzmocni poczucie autonomii i kontroli nad własnym ciałem. W kontekście standardów opieki, organizacje takie jak WHO oraz lokalne stowarzyszenia opieki zdrowotnej promują podejście oparte na poszanowaniu godności pacjenta, co jest kluczowe dla jego psychicznego i fizycznego samopoczucia.

Pytanie 40

Zachęcanie podopiecznego do aktywnego uczestnictwa w procesie leczenia oraz rehabilitacji społecznej opisuje metodę pracy

A. z indywidualnym przypadkiem

B. z grupą

C. z lokalną społecznością

D. z rodziną

Wykorzystanie metod pracy ze społecznością lokalną, rodziną lub grupą nie jest adekwatne do mobilizowania podopiecznego do aktywnego udziału w leczeniu i rehabilitacji społecznej na poziomie indywidualnym. Metoda pracy ze społecznością lokalną koncentruje się na interakcji z grupą ludzi, co może prowadzić do zjawiska rozmycia odpowiedzialności, gdzie indywidualne potrzeby pacjenta mogą zostać zignorowane na rzecz bardziej ogólnych celów społecznych. Z kolei praca z rodziną, mimo że może być pomocna w niektórych kontekstach, zazwyczaj skupia się na dynamice rodzinnej i wsparciu systemowym, a nie na aktywnym przypisaniu ról i odpowiedzialności pacjentowi. Z kolei metody grupowe, takie jak terapie grupowe, mogą być efektywne w kontekście wsparcia i wymiany doświadczeń, ale nie zastępują indywidualnego podejścia, które jest kluczowe dla skutecznej rehabilitacji. Należy pamiętać, że każdy pacjent jest inny, a jego doświadczenia, motywacje i potrzeby są unikalne. Dlatego podejścia grupowe czy rodzinne mogą prowadzić do typowych błędów myślowych, takich jak generalizacja, co może ograniczać skuteczność leczenia. Przyjęcie błędnych założeń dotyczących uniwersalności podejść grupowych zamiast skoncentrowania się na indywidualnych potrzebach podopiecznego może prowadzić do nieefektywnych interwencji oraz zniechęcenia pacjenta do aktywnego udziału w procesie rehabilitacji.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej