Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 08:12
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 08:34

Egzamin niezdany

Wynik: 13/40 punktów (32,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Obiektyw, którego długość ogniskowej jest znacząco większa od przekątnej matrycy, a kąt widzenia jest mniejszy od kąta widzenia ludzkiego oka, to obiektyw

A. szerokokątny.

B. standardowy.

C. zmiennoogniskowy.

D. wąskokątny.

Odpowiedź wymaga pewnego doprecyzowania, bo każdy z wymienionych typów obiektywów ma inne zastosowania i właściwości. Szerokokątne obiektywy mają ogniskową krótszą niż przekątna matrycy, przez co ich kąt widzenia jest znacznie większy niż ludzkiego oka. To one „łapią” szeroki fragment sceny, idealnie sprawdzając się w fotografii krajobrazowej, architekturze i ciasnych wnętrzach. Moim zdaniem częstym błędem jest mylenie szerokiego kąta z wąskim – wystarczy jednak popatrzeć na ogniskową: szerokokątne to zakres 10-35 mm (dla pełnej klatki), a im mniejsza ogniskowa, tym więcej widać na zdjęciu. Z kolei obiektywy standardowe mają ogniskową zbliżoną do przekątnej matrycy (np. 50 mm dla pełnej klatki) i reprodukują perspektywę podobną do tej, jaką widzi człowiek; ich kąt widzenia to właśnie około 46 stopni, więc nie są ani szerokie, ani wąskie – to taki złoty środek dla codziennej fotografii. Zmiennoogniskowy to nie tyle kwestia kąta widzenia, co mechanizmu umożliwiającego zmianę ogniskowej – taki obiektyw może być szerokokątny, standardowy albo wąskokątny, wszystko zależy od zakresu zoomu. Często spotyka się tu nieporozumienie: ludzie myślą, że każdy zoom to od razu teleobiektyw, a to nieprawda, bo np. popularne „kitowe” 18-55 mm to wcale nie jest tele. Branżowe standardy mówią jasno: to długość ogniskowej i jej relacja do rozmiaru matrycy decyduje o kącie widzenia, a nie to, czy obiektyw jest zoomem czy stałką. W praktyce, jeśli zależy nam na wąskim kącie i dużym przybliżeniu, szukamy długich ogniskowych – i właśnie takie obiektywy nazywamy wąskokątnymi, nie szerokimi, standardowymi ani po prostu zmiennoogniskowymi. Takie pomyłki wynikają często z mylenia pojęć lub uproszczeń stosowanych w codziennej rozmowie, ale w fotografii technicznej warto być precyzyjnym.

Pytanie 2

Urządzeniem peryferyjnym, które drukuje na specjalnym papierze reagującym na ciepło, jest drukarka

A. atramentowa

B. termiczna

C. laserowa

D. piezoelektryczna

Drukarka termiczna to urządzenie peryferyjne, które wykorzystuje proces druku oparty na ciepłoczułym papierze, który zmienia kolor pod wpływem wysokiej temperatury. W technologii tej, głowica drukująca składająca się z szeregu małych grzałek działa na specjalny papier termiczny, co pozwala na precyzyjne odwzorowanie obrazów i tekstu. Drukarki termiczne są powszechnie stosowane w różnych branżach, od handlu detalicznego po medycynę, gdzie drukowane są paragonach, etykietach czy receptach. Ich główną zaletą jest szybkość druku oraz niski koszt eksploatacji, ponieważ nie wymagają użycia tuszy czy tonerów. W praktyce, często spotykamy je w punktach sprzedaży, gdzie pozwalają na natychmiastowe wydruki. Ponadto, drukarki termiczne charakteryzują się wysoką jakością wydruku oraz długotrwałością materiałów, co czyni je odpowiednim wyborem dla wielu zastosowań. Warto również zauważyć, że technologie druku termicznego mogą być podzielone na dwie kategorie: druk termiczny bezpośredni i termotransferowy, co dodatkowo zwiększa ich wszechstronność.

Pytanie 3

Aby uzyskać zdjęcia reportażowe, najodpowiedniejszy będzie aparat

A. lustrzanka cyfrowa

B. wielkoformatowy

C. mieszkowy

D. prosty kompakt

Mieszkowy aparat fotograficzny, chociaż może być użyty w niektórych przypadkach, nie jest najlepszym narzędziem do zdjęć reportażowych. Jego ograniczona matryca oraz brak możliwości wymiany obiektywów sprawiają, że nie jest w stanie sprostać wymaganiom dynamicznych i zmiennych sytuacji, które charakteryzują reportaż. Podobnie, aparat prosty kompakt, mimo że jest łatwy w obsłudze i mobilny, nie oferuje wystarczającej jakości obrazu oraz kontroli nad ustawieniami, co jest kluczowe w reportażu. Tego typu aparaty często mają ograniczone możliwości w zakresie ekspozycji i ostrości, co może prowadzić do utraty ważnych momentów w sytuacjach o niskim świetle. Wielkoformatowy aparat, z drugiej strony, jest stosunkowo mało praktyczny w kontekście zdjęć reportażowych. Choć oferuje niesamowitą jakość obrazu, jest nieporęczny i wymaga długiego czasu na ustawienie, co czyni go nieodpowiednim do uchwycenia spontanicznych i szybko zmieniających się sytuacji. Wybór aparatu do reportażu powinien uwzględniać nie tylko jakość obrazu, ale również ergonomię, szybkość i wszechstronność, co czyni lustrzankę cyfrową idealnym rozwiązaniem.

Pytanie 4

Który kierunek oświetlenia zastosowano na zdjęciu portretowym?

A. Boczny.

B. Tylny.

C. Przedni.

D. Dolny.

Odpowiedzi "przedni", "dolny" oraz "boczny" są niepoprawne z kilku powodów, które warto omówić. Oświetlenie przednie zazwyczaj polega na umieszczeniu źródła światła bezpośrednio przed obiektem. W takim przypadku twarz fotografa byłaby równomiernie oświetlona, co nie ma miejsca na analizowanym zdjęciu, gdzie widoczny jest kontrast między oświetleniem konturów a cieniem na twarzy. Oświetlenie dolne, z kolei, tworzy efekt, w którym światło pada z dołu, co nie tylko jest rzadko stosowane w portretach, ale także często prowadzi do niekorzystnych efektów wizualnych, takich jak nienaturalne cienie na twarzy, co jest widoczne w niektórych stylizacjach horroru. Oświetlenie boczne daje inny efekt, polegający na podkreśleniu tekstury i kształtu, co również nie jest zgodne z przedstawionym przypadkiem. Tego typu oświetlenie może wprowadzać zbyt duże cienie na twarzy, a w kontekście tego zdjęcia, wyraźnie widać, że twarz jest w cieniu, co wskazuje na całkowicie inne źródło światła. Prawidłowe zrozumienie tych typów oświetlenia jest kluczowe w fotografii, a pomyłki w ich identyfikacji mogą prowadzić do nieudanych sesji zdjęciowych oraz niezadowalających efektów finalnych.

Pytanie 5

W programie Adobe Photoshop można skorygować błędy perspektywy wynikające z nachylenia aparatu przy użyciu filtra

A. odkrywanie krawędzi

B. eliminacja szumu

C. rozmycie w kierunku radialnym

D. korekcja obiektywu

Redukcja szumu to technika, która pozwala zlikwidować różne niepożądane efekty, jak szum cyfrowy, który często powstaje w kiepskim oświetleniu. Ale to nie ma nic wspólnego z korygowaniem perspektywy. Jej głównym celem jest poprawa jakości zdjęcia poprzez wygładzanie i eliminację ziarnistości, a nie zmiana proporcji czy geometrii. Rozmycie radialne z kolei jest bardziej efektem artystycznym – tworzy efekt rozmycia wokół centralnego obiektu na zdjęciu. Choć może być świetnym dodatkiem do kompozycji, to nie pomaga w korygowaniu zniekształceń perspektywy. Szukanie krawędzi polega na identyfikacji obiektów poprzez wykrywanie ich konturów, co jest przydatne w różnych zadaniach, ale nie ma bezpośredniego związku z korekcją perspektywy. Wybierając złe narzędzia do tego celu, można się mocno zdenerwować i wyjść z niezadowalającym efektem, bo kluczowe zniekształcenia mogą zostać bez zmian. Dlatego ważne jest, żeby dobrze poznać działanie narzędzi w Photoshopie, żeby móc skutecznie edytować zdjęcia i uzyskać profesjonalne efekty.

Pytanie 6

W jakim formacie pliku powinno się zapisać obraz w kompresji bezstratnej?

A. JPEG

B. RAW

C. GIF

D. TIFF

Wybór formatu JPEG do zapisywania obrazów z kompresją bezstratną jest niepoprawny. JPEG (Joint Photographic Experts Group) to popularny format stosowany w fotografii cyfrowej, ale jego główną cechą jest kompresja stratna. Oznacza to, że podczas zapisywania obrazu w tym formacie część danych jest usuwana, co prowadzi do utraty jakości, szczególnie przy wielokrotnym otwieraniu i zapisywaniu plików. W kontekście profesjonalnej pracy z obrazami, gdzie zachowanie pełnej jakości jest kluczowe, JPEG nie jest odpowiednim wyborem. Z kolei format RAW jest często używany przez profesjonalnych fotografów, ponieważ przechowuje dane bez jakiejkolwiek kompresji, oferując maksymalną jakość, ale nie jest to format bezstratny w tradycyjnym sensie, ponieważ różne aparaty mogą używać różnych implementacji. Jeśli chodzi o GIF, jest to format stosowany głównie do prostych animacji i grafik z ograniczoną paletą kolorów, co czyni go niewłaściwym do zastosowań wymagających zachowania pełnej jakości kolorów. GIF obsługuje jedynie 256 kolorów, co nie jest wystarczające dla większości zastosowań fotograficznych. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe, aby wybrać odpowiedni format pliku do konkretnego zastosowania, co z kolei może wpływać na jakość końcowego produktu oraz efektywność pracy w środowisku graficznym.

Pytanie 7

Który z poniższych formatów zapisu obrazu pozwala na przechowywanie informacji o przezroczystości?

A. JPEG

B. BMP

C. PCX

D. PNG

Format JPEG, choć bardzo popularny, nie obsługuje przezroczystości. JPEG jest przeznaczony do kompresji obrazów fotograficznych, oferując wysoką kompresję przy pewnej utracie jakości. Jest to idealny format do zdjęć, gdzie przezroczystość nie jest wymagana. To powszechny błąd, że JPEG mógłby obsługiwać przezroczystość, ponieważ jest szeroko stosowany w fotografii cyfrowej, a nie w projektowaniu graficznym. Format BMP, z kolei, to format pliku obrazu, który również nie wspiera kanału alfa dla przezroczystości. BMP jest formatem bez kompresji lub z kompresją bezstratną, co skutkuje dużymi rozmiarami plików. Z tego powodu nie jest często używany w zastosowaniach, gdzie przechowywanie przezroczystości jest kluczowe. Format PCX, choć był popularny w przeszłości w aplikacjach DOS, również nie wspiera przezroczystości. PCX został zastąpiony przez nowsze i bardziej wszechstronne formaty, które lepiej spełniają dzisiejsze wymagania dotyczące grafiki komputerowej. W kontekście przechowywania przezroczystości, jedynie PNG spełnia te kryteria, co czyni go niezastąpionym w wielu współczesnych projektach graficznych.

Pytanie 8

Który z filtrów fotograficznych najlepiej eliminuje refleksy świetlne na powierzchniach szklanych i wodnych?

A. Szary neutralny

B. UV

C. Połówkowy

D. Polaryzacyjny

Filtr UV, mimo że popularny wśród fotografów, nie jest skuteczny w eliminacji refleksów świetlnych. Jego głównym celem jest ochrona obiektywu przed kurzem, zarysowaniami i innymi uszkodzeniami, a nie redukcja odblasków. Często mylnie sądzi się, że filtr UV poprawia jakość obrazu poprzez redukcję refleksów, jednak w praktyce ma to minimalny wpływ na odbicia. Ponadto, stosowanie filtra UV w sytuacjach z refleksami może prowadzić do niepożądanych efektów, takich jak utrata kontrastu i jakości obrazu. Z kolei filtr szary neutralny, choć użyteczny w kontrolowaniu ekspozycji w jasnych warunkach, nie jest zaprojektowany do eliminowania odbić. Jego główna funkcja to ograniczenie ilości światła wpadającego do obiektywu, co pozwala na dłuższe czasy naświetlania lub większe otwarcie przysłony. W sytuacjach, gdzie mamy do czynienia z refleksami, filtr połówkowy także nie spełnia swojej roli, gdyż jego zastosowanie dotyczy głównie scen, w których występuje duża różnica w jasności między niebem a ziemią. Podsumowując, mylenie funkcji tych filtrów może prowadzić do nieefektywnych efektów w fotografii, dlatego warto jasno zrozumieć ich zastosowanie i ograniczenia, by nie stracić na jakości swoich zdjęć.

Pytanie 9

Który rodzaj światła na planie zdjęciowym należy skorygować, aby zmniejszyć głębokość cieni po stronie nieoświetlonej fotografowanego obiektu przestrzennego?

A. Tłowe.

B. Konturowe.

C. Górne.

D. Wypełniające.

Analizując poszczególne rodzaje światła na planie zdjęciowym, łatwo pomylić się przy wskazaniu tego, które faktycznie odpowiada za kontrolę głębokości cieni po stronie nieoświetlonej. Światło górne, choć czasem wykorzystywane do zaakcentowania konturów lub uzyskania dramatyzmu przez silne cienie pod oczami czy nosem, nie pełni funkcji łagodzenia kontrastów na nieoświetlonej części obiektu. Co więcej, użycie go bezpośrednio nad głową osoby może wręcz pogłębić cienie i utrudnić czytelność twarzy – często widuje się to jako tzw. efekt „pandy”, szczególnie w niekontrolowanych warunkach oświetlenia, np. w południe w plenerze. Światło tłowe, zwane back light lub światłem odcinającym, służy raczej do oddzielenia obiektu od tła i podkreślenia przestrzeni, dzięki czemu postać lub przedmiot nie zlewa się z tłem. Ono samo w sobie nie wpływa na głębię cieni na nieoświetlonej stronie twarzy czy bryły – raczej podkreśla krawędzie i kontury. Światło konturowe z kolei jest wykorzystywane do budowania trójwymiarowości poprzez mocne zaznaczenie krawędzi, ale jego rola to bardziej wydobycie sylwetki niż zmiękczenie cieni. Moim zdaniem, często mylnie zakłada się, że każde dodatkowe źródło światła automatycznie zniweluje kontrasty, tymczasem tylko światło wypełniające, ustawione pod odpowiednim kątem i z odpowiednią mocą, ma realny wpływ na wygładzenie przejść między światłem a cieniem na obiekcie. Dobre praktyki branżowe wskazują, żeby poszczególne rodzaje świateł rozróżniać nie tylko ze względu na ich położenie, ale przede wszystkim na funkcję w modelowaniu plastyczności i czytelności obrazu. Skupienie się na właściwościach światła wypełniającego to podstawa, jeśli chcesz uzyskać profesjonalnie doświetlony kadr z zachowanymi detalami nawet w ciemniejszych partiach.

Pytanie 10

Podczas użycia oświetlenia punktowego za obiektem przeprowadzanym zdjęciem tworzy się

A. mocny, ostry cień

B. szeroki zakres półcienia

C. wąski zakres półcienia

D. delikatny, miękki cień

Jak wybierasz odpowiedzi, które mówią o szerokim półcieniu albo miękkich cieniach, to pokazujesz, że jeszcze nie do końca łapiesz, jak działa światło przy oświetleniu punktowym. Szeroki półcień często pojawia się przy rozpraszającym świetle, jak softbox, który rozprasza promienie na dużej powierzchni – wtedy przejście między światłem a cieniem jest łagodniejsze. A słaby, miękki cień tworzy się z dyfuzorów, które sprawiają, że cienie stają się subtelne. To fajne w portretach, bo daje naturalny efekt, ale tu nie pasuje do światła punktowego. Częstym błędem jest mylenie źródła światła z jego właściwościami – światło punktowe nie rozprasza, więc cienie są zawsze wyraźne. Wąski półcień można zobaczyć w niektórych ustawieniach, ale nie jest typowy dla punktowego. Zrozumienie tych różnic pomoże ci lepiej korzystać z technik oświetleniowych w zdjęciach.

Pytanie 11

W jakiej proporcji uzyskamy odbitkę pozytywową z filmu negatywowego podczas wykonywania kopiowania stykowego?

A. 1:2

B. 2:1

C. 1:1

D. 1:0

Odpowiedź 1:1 jest prawidłowa, ponieważ przy kopiowaniu stykowym z filmu negatywowego otrzymujemy odbitkę pozytywową w tej samej skali. Skalowanie 1:1 oznacza, że każdy centymetr filmu negatywowego odpowiada dokładnie jednemu centymetrowi na odbitce pozytywowej. To podejście jest zgodne z techniką kopiowania stykowego, która polega na bezpośrednim przeniesieniu obrazu z jednego medium na drugie bez zmiany jego rozmiaru. W praktyce, takie odwzorowanie jest istotne, zwłaszcza w kontekście archiwizacji i dokumentacji wizualnej, gdzie wierne oddanie detali i proporcji jest kluczowe. W branży fotografii i filmu standardy takie jak ISO 12232, które określają parametry jakości obrazu, podkreślają znaczenie precyzyjnego odwzorowania, co w przypadku kopiowania stykowego jest realizowane właśnie poprzez stosowanie skali 1:1. Pozwala to na uzyskanie wysokiej jakości odbitek, które mogą być dalej wykorzystywane do analizy, wystaw oraz w procesach postprodukcji.

Pytanie 12

Zastosowanie metody wielokrotnego błysku ma miejsce w przypadku fotografii

A. w nocy słabo oświetlonych budowli

B. błyskawic w nocy

C. pod słońcem

D. z efektem sztafażu

Fotografowanie pod słońce jest techniką, która polega na umiejscowieniu źródła światła (słońca) za obiektem, co często prowadzi do niedoświetlenia fotografowanego obiektu oraz efektów odblaskowych. W takich warunkach, standardowa lampa błyskowa może pomóc, ale zastosowanie wielokrotnego błysku nie jest optymalne, ponieważ ten sposób nie pozwala na kontrolowanie nadmiaru światła słonecznego. Z kolei błyskawice w nocy, chociaż mogą być atrakcyjne wizualnie w kontekście zdjęć, nie są związane z zastosowaniem lampy błyskowej w fotografii i nie mają zastosowania w kontekście wielokrotnego błysku. Efekt sztafażu odnosi się do umiejętności uchwycenia postaci ludzkich w kontekście otoczenia, natomiast metoda wielokrotnego błysku nie jest typowo związana z tym podejściem. W sytuacjach słabo oświetlonych, wykorzystanie wielokrotnego błysku staje się kluczowe dla uzyskania odpowiedniej ekspozycji oraz uchwycenia detali, co nie jest możliwe w przypadku wspomnianych wcześniej technik. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich nieprawidłowych wniosków opierają się na niepełnym zrozumieniu działania lampy błyskowej oraz jej zastosowań w różnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 13

Aby usunąć niechciane przebarwienia na skórze modela w programie Adobe Photoshop, które narzędzie należy zastosować?

A. wyostrzenie

B. pędzel historii

C. stempel ze wzrokiem

D. pędzel korygujący

Pędzel korygujący jest narzędziem w Adobe Photoshop zaprojektowanym specjalnie do retuszowania obrazów, w tym usuwania przebarwień na skórze. Działa on na zasadzie pobierania informacji z otoczenia i stosowania ich w miejscu, które wymaga poprawy. W praktyce oznacza to, że użytkownicy mogą łatwo zniwelować niedoskonałości skóry, w tym plamy, blizny czy zmarszczki, uzyskując naturalny efekt bez śladów edycji. Dobrą praktyką jest ustawienie odpowiedniej wielkości pędzla oraz jego twardości, co pozwala na precyzyjne dopasowanie do obszaru wymagającego poprawy. Warto również korzystać z funkcji maskowania, aby zachować oryginalne tekstury i szczegóły, co zapewni lepszą jakość końcowego obrazu. Pędzel korygujący jest uznawany za jeden z najważniejszych narzędzi w workflow fotografów i grafików zajmujących się retuszem, umożliwiając szybkie osiągnięcie profesjonalnych rezultatów.

Pytanie 14

Światło, które pada, jest mierzone za pomocą światłomierza z czujnikiem

A. bez dyfuzora, skierowanym w stronę źródła światła

B. z dyfuzorem, skierowanym w stronę obiektu fotografowanego

C. bez dyfuzora, zwróconym w stronę aparatu

D. z dyfuzorem, skierowanym w stronę aparatu

Odpowiedź 'z dyfuzorem, skierowanym w stronę aparatu' jest prawidłowa, gdyż dyfuzor w światłomierzu ma na celu rozproszenie światła, co pozwala na uzyskanie bardziej jednorodnych i dokładnych pomiarów oświetlenia. Skierowanie dyfuzora w stronę aparatu zapewnia, że światło padające na czujnik światłomierza jest zbliżone do warunków, w jakich będzie wykonane zdjęcie. W praktyce, korzystając z dyfuzora, możemy lepiej ocenić, jak różne źródła światła wpływają na ostateczny efekt wizualny fotografii. W branży fotograficznej przyjętą praktyką jest pomiar światła w warunkach, które odwzorowują rzeczywiste oświetlenie obiektu, a dyfuzory pomagają zminimalizować wpływ punktowego źródła światła, co z kolei ułatwia uzyskanie bardziej wiarygodnych wyników. Dobrą praktyką jest również korzystanie z kalibrowanych światłomierzy, które zapewniają dokładność pomiarów zgodnych z międzynarodowymi normami ISO, co ma kluczowe znaczenie w profesjonalnej fotografii oraz podczas pracy w studiu fotograficznym.

Pytanie 15

Wskaż siatkę zgodnie z którą której należy skadrować zdjęcie, aby uzyskać kompozycję według zasady podziału diagonalnego.

A. IV.

B. II.

C. III.

D. I.

Siatka II. jest właściwym wyborem, ponieważ idealnie ilustruje zasadę podziału diagonalnego. Ta technika kompozycyjna polega na umieszczaniu kluczowych elementów zdjęcia wzdłuż linii diagonalnych, co prowadzi oko widza przez całą kompozycję. W przypadku siatki II. linie diagonalne łączą dwa przeciwległe rogi, co umożliwia tworzenie dynamicznej i interesującej kompozycji. W praktyce, fotografowie często wykorzystują tę zasadę, aby dodać głębię i ruch do swoich zdjęć. Przykładowo, w fotografii krajobrazowej umieszczając horyzont oraz elementy takie jak drzewa czy góry wzdłuż linii diagonalnych, można stworzyć bardziej zrównoważoną i atrakcyjną wizualnie kompozycję. Zastosowanie podziału diagonalnego jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie fotografii, które zalecają tworzenie kompozycji opartej na naturalnych liniach prowadzących widza, co zwiększa zaangażowanie odbiorcy oraz poprawia ogólne odczucie estetyczne obrazu.

Pytanie 16

W oświetleniu upiększającym zwanym glamour główne źródło światła jest umieszczone

A. nieco poniżej ale równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej postaci.

B. w osi obiektywu aparatu fotograficznego za fotografowaną postacią.

C. z boku i nieco poniżej osi obiektywu aparatu fotograficznego.

D. nieco powyżej ale równolegle do osi obiektywu aparatu fotograficznego na wprost fotografowanej postaci.

W oświetleniu glamour, które jest naprawdę bardzo charakterystyczne dla portretów beauty, kluczowe jest umieszczenie głównego źródła światła trochę powyżej i centralnie przed twarzą fotografowanej osoby. To naprawdę nie jest przypadek – dzięki temu światło rozchodzi się równomiernie po twarzy, minimalizując cienie pod oczami i nosem, a skóra wydaje się gładka i świeża. Właśnie takie ustawienie pozwala uzyskać efekt tej „miękkiej maski”, która wygładza rysy, ale nie wygasza zupełnie naturalnych konturów. Fotografowie beauty, makijażyści, a nawet operatorzy w telewizji korzystają z tej techniki, bo światło z góry na wprost działa jak naturalny lifting – tuszuje niedoskonałości, ale nie zabiera trójwymiarowości. W praktyce bardzo często korzysta się z softboxów lub pierścieniowych lamp LED ustawionych idealnie z przodu, lekko ponad linią wzroku modela. Takie światło jest bazą, a potem można dołożyć delikatne wypełnienie lub kontrę, ale ten główny kierunek światła jest kluczowy. Moim zdaniem nawet początkujący zobaczą ogromną różnicę, jak tylko przestawią lampę nieco wyżej i na wprost – od razu widać ten specyficzny, elegancki efekt jak z okładki magazynu. To taki fundament w pracy z portretami i beauty, bez tego trudno mówić o klasycznym glamour.

Pytanie 17

Gromadząc sprzęt potrzebny do robienia zdjęć lustrzanką jednoobiektywową małych obiektów z podkreśleniem ich szczegółów, trzeba uwzględnić

A. obiektyw stałoogniskowy z oznaczeniem Makro

B. soczewkę nakładaną

C. filtr UV

D. obiektyw zmiennoogniskowy

Wybór filtrów ultrafioletowych, soczewek nasadkowych oraz obiektywów zmiennoogniskowych do fotografii makro jest nieodpowiedni z kilku powodów. Filtr ultrafioletowy, choć może przydać się w niektórych sytuacjach, nie wpływa bezpośrednio na jakość zdjęć makro. Jego główną rolą jest blokowanie promieni UV, co nie jest istotne przy fotografowaniu małych detali. Użycie tego filtra może prowadzić do fałszywego poczucia bezpieczeństwa w kontekście jakości zdjęcia. Soczewki nasadkowe, które są dodatkowymi elementami montowanymi na obiektywie, mogą wprowadzać aberracje optyczne oraz zmniejszać ostrość obrazu, co jest niepożądane, zwłaszcza w fotografii detali. W przypadku obiektywów zmiennoogniskowych, choć oferują one dużą wszechstronność, ich konstrukcja sprawia, że rzadko osiągają tę samą jakość optyczną, co obiektywy stałoogniskowe, szczególnie w kontekście fotografii makro, gdzie precyzja jest kluczowa. Stosowanie tych elementów w fotografii makro może prowadzić do nieodpowiednich wyników, które nie spełniają standardów jakości wymaganych w tej dziedzinie, co skutkuje utratą detali i jakości obrazu.

Pytanie 18

Położenie mocnych punktów kadru zgodnie z zasadą złotego podziału przedstawiono na rysunku

A. A.

B. C.

C. D.

D. B.

Zasada złotego podziału jest kluczowym pojęciem w kompozycji wizualnej, stosowanym od wieków w sztuce i fotografii. Odpowiedź C jest poprawna, ponieważ ilustruje, jak mocne punkty kadru są rozplanowane zgodnie z tą zasadą. Złoty podział dzieli kadr w proporcjach 1:1,618, co pozwala uzyskać naturalnie harmonijną kompozycję. W przypadku tego zdjęcia, elementy takie jak drzewo i samochód znajdują się w miejscach, gdzie linie podziału się krzyżują, co przyciąga wzrok i tworzy równowagę wizualną. Tego typu podejście jest powszechnie stosowane w profesjonalnej fotografii, zwłaszcza w krajobrazach i portretach. Przy zastosowaniu tej zasady, fotografowie mogą tworzyć obrazy, które są nie tylko estetycznie przyjemne, ale także bardziej angażujące dla widza. Zachęcam do eksperymentowania z tą zasadą w własnych pracach, aby lepiej zrozumieć, jak kompozycja wpływa na odbiór dzieła.

Pytanie 19

Którą czynność diagnostyczno-konserwacyjną drukarki atramentowej należy wykonać w pierwszej kolejności, jeżeli uzyskano wydruk w postaci liniowych nieciągłości zdjęcia?

A. Wymianę tuszy i wydrukowanie testu głowic.

B. Wydrukowanie testu i oczyszczenie głowic drukujących.

C. Wymianę tuszy.

D. Przeinstalowanie sterownika drukarki.

Kiedy pojawiają się liniowe nieciągłości na wydruku z drukarki atramentowej, naturalnie można pomyśleć o kilku scenariuszach – ale nie wszystkie prowadzą do dobrych decyzji serwisowych. Wymiana tuszy jako pierwszy krok to, moim zdaniem, zbyt pochopne działanie. Bardzo często wina leży nie w samym tuszu, a w zapchanych lub zaschniętych dyszach głowicy. Gdybyśmy od razu wymienili wkład, a głowica nadal byłaby zapchana, to problem absolutnie by nie zniknął, a koszt poniesiony niepotrzebnie. Drugą często spotykaną pułapką jest przeinstalowanie sterownika drukarki – technicznie to działanie ma sens wyłącznie wtedy, gdy drukarka albo się nie wykrywa, albo drukuje totalne bzdury (np. znaki specjalne). Linie na zdjęciu to ewidentny problem z fizyczną częścią mechanizmu druku, a nie z oprogramowaniem. Często spotykam się z opinią, że sterownik jest winny wszystkiemu, ale w praktyce problem z przerywanymi liniami niemal nigdy nie wynika z software’u. Często spotykanym błędem jest też mylenie testu głowic po wymianie tuszy z rzeczywistym testem diagnostycznym przy istniejącym już problemie – test po wymianie tuszu to raczej procedura sprawdzająca, czy nowe tusze dobrze zamontowano, a nie narzędzie do wyłapywania i czyszczenia zapchanych dysz. W dobrych praktykach branżowych zawsze podkreśla się, by najpierw zweryfikować i spróbować udrożnić głowice, bo to szybkie, tanie i nie generuje strat. Dopiero jeśli to nie pomaga, można myśleć o kolejnych krokach. Wymieniając tusz od razu lub bawiąc się w reinstalację sterowników, często tylko tracimy czas i pieniądze, a problem pozostaje. Myślę, że takie podejście jest po prostu nieekonomiczne i nieprofesjonalne.

Pytanie 20

Jak dokonuje się pomiaru światła odbitego od obiektu fotografowanego w systemie TTL?

A. przez wizjer światłomierzem wbudowanym w aparat fotograficzny

B. bezpośrednio światłomierzem zewnętrznym

C. przez pryzmat światłomierzem zewnętrznym

D. przez obiektyw światłomierzem wbudowanym w aparat fotograficzny

Pomiar światła w fotografii to zagadnienie, które wymaga zrozumienia zasad działania różnych typów światłomierzy oraz ich zastosowań. W przypadku użycia pryzmatu światłomierzem zewnętrznym, pomiar światła dokonuje się niezależnie od obiektywu, co wprowadza dodatkowe zmienne i ograniczenia. Taki sposób pomiaru może być mniej precyzyjny, ponieważ nie uwzględnia rzeczywistych warunków światłocienia, które mogą występować przy fotografowaniu przez obiektyw. Zewnętrzne światłomierze są przydatne w specyficznych sytuacjach, na przykład w studiu fotograficznym, ale nie są optymalnym rozwiązaniem w dynamicznych warunkach, gdzie zmiany w oświetleniu mogą być nagłe. Podobnie, pomiar bezpośredni światłomierzem zewnętrznym nie uwzględnia wpływu obiektywu na światło, co może prowadzić do nieprawidłowej ekspozycji. Wizjer światłomierza wbudowanego w aparat, mimo że dostarcza informacji o ekspozycji, nie ma możliwości pomiaru światła w kontekście rzeczywistej sceny, co może skutkować błędnymi ustawieniami. Błędem jest także mylenie pojęcia różnych typów pomiaru, ponieważ każdy z nich ma swoje ograniczenia i zastosowania. Właściwe podejście do pomiaru światła polega na rozumieniu, kiedy i jak stosować system TTL oraz jakie sytuacje wymagają użycia innych metod pomiarowych. Kluczowe w fotografii jest umiejętne dostosowanie narzędzi do specyficznych warunków, co pozwala uzyskać najlepsze efekty w trakcie rejestracji obrazu.

Pytanie 21

W programie Adobe Photoshop do modyfikacji koloru tęczówek na fotografii stosuje się funkcję

A. zaznaczenie i balans koloru

B. maska i kontrast

C. zaznaczenie i rączka

D. maska i skraplanie

Wybór opcji "zaznaczenie i balans koloru" jako metody do zmiany koloru oczu w Adobe Photoshop jest poprawny, ponieważ ta technika pozwala na precyzyjne wybieranie fragmentów obrazu oraz dostosowywanie kolorystyki w wybranym zakresie. Zastosowanie narzędzia zaznaczenia, na przykład Lasso lub Zaznaczenie szybkiego, umożliwia izolowanie obszaru oczu, co jest kluczowe dla dokładnej pracy. Następnie, przy pomocy opcji balans koloru, możemy dostosować poziomy czerwonego, zielonego i niebieskiego, co pozwala na uzyskanie pożądanego efektu kolorystycznego. Przykładem zastosowania tej metody może być poprawa wyglądu zdjęcia portretowego, w którym naturalny kolor oczu może być wzbogacony lub zmieniony na bardziej intensywny poprzez dodanie większej ilości niebieskiego lub zielonego. Tego typu zabiegi są szeroko stosowane w fotografii portretowej i modowej, a także w produkcji filmowej, gdzie estetyka obrazu ma kluczowe znaczenie. W branży kreatywnej ważne jest także przestrzeganie standardów dotyczących retuszu zdjęć, aby zachować naturalność i autentyczność przedstawianych postaci.

Pytanie 22

Technika fotograficzna luminography (luminografia) polega na

A. wykonywaniu zdjęć przy bardzo wysokich wartościach ISO powyżej 25600

B. fotografowaniu obiektów emitujących światło w zakresie UV

C. rejestrowaniu śladów światła poruszającego się w ciemności przy długim czasie ekspozycji

D. wykorzystaniu specjalnych filtrów luminescencyjnych na obiektywach

Luminografia to unikalna technika fotograficzna, która pozwala na rejestrowanie śladów światła poruszającego się w ciemności, przy wykorzystaniu długiego czasu ekspozycji. Dzięki temu, na zdjęciu mogą zostać uchwycone różne źródła światła, takie jak latarki, ognie sztuczne czy nawet ruchy ciał świetlnych. Długie czasy naświetlania, często przekraczające kilka sekund, umożliwiają uchwycenie nawet najdelikatniejszych ruchów światła, co tworzy niezwykłe efekty wizualne. W praktyce, luminografia może być stosowana do tworzenia artystycznych kompozycji, a także do eksperymentów w ramach fotografii nocnej. Na przykład, można użyć tej techniki do uchwycenia śladów ruchu tańczącej osoby z latarką, co stworzy efekt dynamicznego ruchu na zdjęciu. Warto również wspomnieć, że luminografia wymaga precyzyjnego ustawienia aparatu, stabilizacji oraz odpowiedniego dobierania parametrów ekspozycji, aby uzyskać pożądany efekt. Dodatkowo, jest to technika, która wciąga, angażując fotografów w proces tworzenia i eksperymentowania z różnymi źródłami światła.

Pytanie 23

Jaki sposób pomiaru światła przedstawiono na schemacie?

A. Punktowy światła odbitego.

B. Uśredniony światła odbitego.

C. Bezpośredni światła padającego na obiekt.

D. Punktowy światła padającego na obiekt.

Wybór odpowiedzi związanej z pomiarem punktowym światła odbitego może wynikać z mylnego założenia, że pomiar światła odbitego od obiektu dostarcza równie ważnych informacji o oświetleniu. W rzeczywistości jednak, pomiar światła odbitego jest techniką, która skupia się na analizie tego, jak światło interaguje z powierzchnią obiektu. Może być użyteczny w kontekście oceny, jak różne materiały odbijają światło, ale nie dostarcza informacji o samej ilości światła padającego na obiekt. Inną pułapką, w którą można wpaść, jest mylenie pomiaru uśrednionego i punktowego. Uśredniony pomiar światła, jak sama nazwa wskazuje, opiera się na zbieraniu danych z szerszego obszaru, co również nie odpowiada na pytanie o bezpośrednie natężenie światła padającego na obiekt. Warto zauważyć, że w kontekście profesjonalnych zastosowań, takich jak projektowanie oświetlenia, dokładność pomiaru światła padającego jest kluczowa dla osiągnięcia zamierzonych efektów. Niekiedy zapomina się o tym, że nawet niewielkie różnice w natężeniu światła mogą znacząco wpłynąć na końcowy rezultat. Dlatego ważne jest, aby przy wyborze metody pomiaru kierować się stanem wiedzy i dobrymi praktykami branżowymi, które wskazują na znaczenie pomiaru natężenia światła padającego w różnych scenariuszach zawodowych.

Pytanie 24

Przekształcenie swobodne obrazu możliwe jest z użyciem skrótu klawiszy

A. CTR+T

B. CTR+A

C. CTR+Z

D. CTR+V

Skrót klawiszowy Ctrl+T w programach graficznych takich jak Adobe Photoshop czy GIMP otwiera narzędzie przekształcania swobodnego (Free Transform). To właśnie ono pozwala szybko i wygodnie zmieniać rozmiar, obracać, pochylać, zniekształcać lub odbijać wybrane warstwy albo fragmenty obrazu – wszystko w ramach jednej, dynamicznej operacji, bez konieczności sięgania po kilka różnych funkcji z menu. Moim zdaniem bardzo przydatne jest to, że można natychmiast chwycić za róg zaznaczenia i swobodnie edytować obiekt według własnych potrzeb, bez precyzyjnych wymiarów czy sztywnego skalowania. W praktyce codziennej pracy projektanta czy fotografa Ctrl+T to jeden z najbardziej intuicyjnych i najczęściej wykorzystywanych skrótów. Jest to również zgodne z ogólnymi standardami branżowymi – większość nowoczesnych programów graficznych korzysta z podobnych skrótów, by usprawnić workflow i ograniczyć konieczność przeklikiwania się przez rozbudowane menu. Warto też pamiętać o dodatkowych opcjach, np. przytrzymaniu Shift lub Alt podczas transformacji, co pozwala zachować proporcje albo skalować względem środka – to już taka wyższa szkoła jazdy, ale bardzo się przydaje. Z własnego doświadczenia zauważyłem, że znajomość tego skrótu naprawdę przyspiesza pracę i sprawia, że edycja staje się bardziej płynna i kreatywna.

Pytanie 25

Na ilustracji przedstawiono zastosowanie filtra

A. solaryzacja.

B. usuwanie przeplotu.

C. wyostrzenie.

D. redukcja szumów.

Solaryzacja to technika, która polega na częściowej inwersji kolorów w obrazie, co prowadzi do uzyskania niezwykłego, surrealistycznego efektu. Na przedstawionej ilustracji widzimy, jak różne obszary obrazu zyskują nietypowy rozkład kolorów, co jest kluczowym znakiem solaryzacji. Tego typu efekty są szeroko stosowane w fotografii artystycznej oraz w grafice cyfrowej, gdzie celem jest uzyskanie unikalnego wyrazu i emocjonalnego przekazu. W praktyce, solaryzacja może być osiągnięta zarówno za pomocą filtrów w programach graficznych, takich jak Adobe Photoshop, jak i przez odpowiednie ustawienia w aparatach fotograficznych. Efekt ten może również być wykorzystywany w reklamie oraz w projektach multimedialnych, gdzie istotne jest przyciągnięcie uwagi odbiorcy. Warto jednak pamiętać, że solaryzacja wymaga umiejętności oraz wyczucia estetycznego, aby nie zdominowała pierwotnej treści obrazu, a jedynie ją wzbogaciła. Zgłębiając techniki solaryzacji, warto zwrócić uwagę na aspekty kompozycji oraz użycie kolorów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie sztuki wizualnej.

Pytanie 26

Pomiaru światła padającego dokonuje się światłomierzem umieszczonym przed fotografowanym obiektem skierowanym w stronę

A. źródła światła.

B. tła.

C. aparatu.

D. modela.

W pracy z światłomierzem często pojawiają się mylne wyobrażenia dotyczące kierunku, w jakim powinniśmy skierować to urządzenie podczas pomiaru światła padającego. Część osób sądzi, że światłomierz należy ustawić w stronę tła lub modela, wychodząc z założenia, że to one są głównymi elementami kadru. Jednak takie podejście prowadzi do błędów ekspozycyjnych, ponieważ światłomierz nie rejestruje wtedy ilości światła widzianego przez obiektyw aparatu, lecz warunki panujące w otoczeniu obiektu lub tła. Równie często popełnianym błędem jest skierowanie światłomierza w stronę źródła światła, co wydaje się logiczne – przecież chcemy „złapać” moc światła docierającą do obiektu. Niestety, taka metoda powoduje zawyżenie odczytów i w praktyce prowadzi do niedoświetlenia zdjęcia, bo światłomierz otrzymuje światło bezpośrednio z lampy czy słońca, a nie tak jak widzi je obiektyw aparatu. W fotografii zawodowej i zgodnie z branżowymi standardami ISTD oraz wytycznymi producentów sprzętu, prawidłowy pomiar światła padającego wykonuje się zawsze z pozycji obiektu skierowanej w stronę aparatu. Pomiar światła odbitego od modela czy tła też jest możliwy, ale wymaga stosowania innych ustawień i korekt, bo odbite światło jest mocno zależne od koloru, faktury i kształtu powierzchni. Wiele osób myli te dwa tryby pracy światłomierza, co prowadzi do niejednolitych wyników i problemów z powtarzalnością ekspozycji. Z mojego doświadczenia wynika, że największym problemem jest właśnie błędna interpretacja, czym jest tzw. światło „padające” – wielu traktuje je zbyt dosłownie i kieruje światłomierz na lampę, zamiast w stronę aparatu. Warto więc zapamiętać: pomiar światła padającego to symulowanie widoku aparatu, a nie ocena intensywności źródła światła czy wyglądu tła.

Pytanie 27

Jaką nazwą określa się zjawisko optyczne manifestujące się w postaci półprzezroczystych, kolorowych okręgów, które pojawiają się na zdjęciu robionym w kierunku słońca?

A. Winietowanie

B. Koma

C. Dystorsja beczkowata

D. Flara

Dystorsja beczkowata to zjawisko optyczne, które polega na wykrzywieniu obrazu w kształt beczki, co jest wynikiem użycia obiektywów szerokokątnych. To zniekształcenie obrazu powoduje, że linie proste znajdujące się w pobliżu krawędzi kadru wydają się być zaokrąglone na zewnątrz. To zjawisko nie ma związku z efektem flary, ponieważ flara odnosi się do wpływu intensywnego światła na obraz, a nie do zniekształcenia geometrii. Koma to inny efekt optyczny, który objawia się w postaci nieostrych, rozmytych punktów świetlnych, które występują na krawędzi kadru, głównie w przypadku obiektywów o dużej przysłonie. Podobnie jak dystorsja beczkowata, koma nie jest związana z efektem flary. Winietowanie odnosi się do ciemnienia narożników zdjęcia w porównaniu do środka kadru, często spowodowanego użyciem obiektywu o nieodpowiedniej konstrukcji lub filtrów. Choć winietowanie może wystąpić w sytuacji, gdy niechciane światło wpada na obiektyw, nie ma ono nic wspólnego z wielobarwnymi okręgami charakterystycznymi dla flary. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi efektami jest kluczowe w fotografii, ponieważ pozwala to na świadome podejście do technik fotograficznych oraz unikanie typowych pułapek związanych z optyką.

Pytanie 28

Subtelne ocieplenie kolorów rejestrowanej sceny uzyskuje się dzięki filtrowi

A. połówkowy

B. polaryzacyjny

C. skylight

D. IR

Filtr połówkowy jest stosowany głównie do kontrolowania ekspozycji w sytuacjach, gdy scena ma duże różnice w jasności, jak w przypadku zachodów słońca. Jego rola polega na redukcji jasności części kadru, co nie wpłynie na ocieplenie barw sceny, a wręcz przeciwnie, może powodować problemy z naturalnym odwzorowaniem kolorów. Z kolei filtr IR, czyli filtr podczerwony, służy do rejestrowania promieniowania podczerwonego, co skutkuje nietypowymi efektami kolorystycznymi, które w większości przypadków nie mają nic wspólnego z ociepleniem barw. Filtr polaryzacyjny, choć bardzo użyteczny do eliminacji refleksów i zwiększania nasycenia kolorów, nie jest narzędziem, które zapewnia delikatne ocieplenie barw. Może wręcz prowadzić do zbyt intensywnego efektu, co w niektórych sytuacjach będzie niepożądane. W fotografii kluczowe jest zrozumienie, jaki efekt chcemy osiągnąć i odpowiednio dobierać filtry do danego zadania. Błędne interpretacje funkcji filtrów mogą prowadzić do niezamierzonych rezultatów w końcowej postprodukcji, dlatego niezbędne jest zapoznanie się z podstawowymi zasadami ich działania oraz zastosowaniem w praktyce.

Pytanie 29

Najlepiej do zdjęć makro zastosować lampę

A. pierścieniową

B. zewnętrzną dedykowaną

C. błyskową studyjną

D. wbudowaną

Użycie wbudowanej lampy błyskowej w aparacie podczas fotografii makro zazwyczaj nie jest zalecane, ponieważ ma ona tendencję do generowania silnych cieni oraz refleksów na obiekcie, co skutkuje niepożądanym efektem wizualnym. Przez bliskość lampy do obiektywu światło pada na obiekt pod dużym kątem, co może prowadzić do ujarzmienia detali, które są kluczowe w fotografii makro. Ponadto, wbudowane lampy często oferują ograniczone możliwości regulacji, co sprawia, że ich użycie w zmiennych warunkach oświetleniowych jest problematyczne. Zewnętrzne lampy dedykowane mogą poprawić sytuację, ale ich efektywność w kontekście makrofotografii zależy od ich ustawienia i typu. Z kolei błyskowe lampy studyjne, mimo że zapewniają potężne źródło światła, mogą być trudne do użycia w terenie, wymagają dodatkowego sprzętu i mogą wpływać na naturalne cechy obiektów, które chcemy uchwycić. W efekcie, fotografia makro wymaga specyficznych narzędzi i technik, a niewłaściwe oświetlenie może prowadzić do niezadowalających rezultatów, co podkreśla znaczenie stosowania lampy pierścieniowej, która została zaprojektowana z myślą o takich warunkach.

Pytanie 30

Jakie cechy są typowe dla fotografii wykonanej w niskim kluczu?

A. Jasne tło, oświetlenie frontalne

B. Jasne tło, oświetlenie boczne z przodu

C. Ciemne tło, oświetlenie przednie rozproszone

D. Ciemne tło, oświetlenie skierowane

Niestety, żadna z pozostałych odpowiedzi nie oddaje charakterystyki niskiego klucza. Oświetlenie w fotografii w niskim kluczu polega na wykorzystaniu ciemnych tonów oraz skoncentrowanego światła, co odzwierciedla odpowiedź dotycząca ciemnego tła i skierowanego oświetlenia. Wybór jasnego tła, jak w niektórych z niepoprawnych odpowiedzi, jest sprzeczny z zasadami niskiego klucza, które mają na celu podkreślenie dramatyzmu i tajemniczości poprzez kontrast. Jasne tło wprowadza zbyt wiele rozproszonego światła, co skutkuje zdominowaniem kompozycji przez jasne elementy, zamiast wydobycia formy poprzez cienie. Takie podejście często prowadzi do niezamierzonych rezultatów, w których główny obiekt traci na wyrazistości. Oświetlenie skierowane w niektórych przypadkach może być użyte, jednak musi być stosowane w kontekście ciemnego tła, aby podkreślić detale i tekstury. Kluczowe jest zrozumienie, że stosowanie rozproszonego światła w połączeniu z jasnym tłem może zniweczyć efekt, który fotograf w niskim kluczu stara się osiągnąć. Warto zauważyć, że w fotografii artyści często dążą do mistrzowskiego wykorzystania kontrastów, co jest niemożliwe przy zastosowaniu niewłaściwych kombinacji oświetlenia i tła.

Pytanie 31

Które narzędzie w programie Adobe Photoshop służy do miejscowej zmiany nasycenia kolorów?

A. Gąbka

B. Lasso

C. Stempel

D. Kroplomierz

Gąbka to narzędzie w Adobe Photoshop, które służy do miejscowej zmiany nasycenia kolorów w obrazie. Działa na zasadzie interakcji z kolorami w obszarze, w którym jest stosowane. Możemy nim zwiększać lub zmniejszać nasycenie określonych kolorów, co pozwala na uzyskanie bardziej dynamicznych i dopasowanych efektów wizualnych. Przykładowo, jeśli mamy zdjęcie natury i chcemy, aby niebieskie niebo było bardziej intensywne, użycie gąbki na tym obszarze pomoże nam osiągnąć pożądany efekt bez wpływania na inne kolory. Gąbka jest również przydatna w retuszu zdjęć, gdzie chcemy subtelnie poprawić kolory skóry czy innych elementów. Kluczową zaletą tego narzędzia jest możliwość precyzyjnego dostosowania nasycenia w wybranym obszarze, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie edycji zdjęć. Warto zaznaczyć, że gąbka działa na bieżąco, co oznacza, że efekty są widoczne natychmiast podczas pracy, co znacznie ułatwia proces twórczy i pozwala na eksperymentowanie z różnymi ustawieniami.

Pytanie 32

W najnowszych systemach zarządzania biblioteką zdjęć keyword hierarchies oznaczają

A. automatyczne sortowanie zdjęć według hierarchii jakości

B. klasyfikację kolorów według modelu przestrzeni HSL

C. system automatycznego tagowania zdjęć przez algorytmy AI

D. strukturę słów kluczowych z relacjami nadrzędności i podrzędności

Wybór odpowiedzi dotyczącej systemu automatycznego tagowania zdjęć przez algorytmy AI jest niewłaściwy, ponieważ nie odnosi się do pojęcia hierarchii słów kluczowych. Automatyczne tagowanie to proces, który opiera się na algorytmach uczenia maszynowego, które analizują obrazy i przypisują im tagi na podstawie rozpoznawania wzorców. Choć jest to nowoczesne podejście do organizacji danych, nie uwzględnia ono relacji nadrzędności i podrzędności, które charakteryzują hierarchie słów kluczowych. Kolejna odpowiedź, mówiąca o klasyfikacji kolorów według modelu przestrzeni HSL, w ogóle nie dotyczy zarządzania słowami kluczowymi, lecz sposobu reprezentacji kolorów w grafice komputerowej. Model HSL (Hue, Saturation, Lightness) służy do opisu barw, ale nie ma związku z organizowaniem zdjęć w oparciu o ich zawartość. Ostatnia odpowiedź, dotycząca automatycznego sortowania zdjęć według hierarchii jakości, również jest błędna, ponieważ nie odnosi się do pojęcia słów kluczowych. Jakość zdjęć może być mierzona różnymi kryteriami, ale nie ma to związku z hierarchią słów kluczowych. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe dla efektywnego zarządzania informacją w systemach bibliotek zdjęć, gdzie hierarchie słów kluczowych stanowią fundament organizacji danych.

Pytanie 33

Aby uzyskać materiał negatywowy o panchromatycznym uczuleniu, koreks powinien być załadowany

A. pod światłem żółtym

B. w oświetleniu oliwkowym

C. w całkowitej ciemności

D. przy oświetleniu pomarańczowym

Zastosowanie jakiegokolwiek źródła światła podczas wywoływania materiału negatywowego o uczuleniu panchromatycznym jest fundamentalnym błędem, który może prowadzić do nieodwracalnych uszkodzeń obrazu. Oświetlenie oliwkowe, żółte czy pomarańczowe, mimo że są one mniej wrażliwe na niektóre długości fal światła, nadal mogą oddziaływać na materiały panchromatyczne, co prowadzi do niepożądanych efektów naświetleń. Materiały te zostały zaprojektowane tak, aby reagować na szeroki zakres długości fal, co oznacza, że nawet minimalna ekspozycja na światło, które może wydawać się bezpieczne, może skutkować utratą szczegółów lub kontrastu na finalnym obrazie. W konsekwencji, korzystanie z oświetlenia w procesie wywoływania damperszy wrażliwość materiału negatywowego. Często producenci materiałów fotograficznych dostarczają szczegółowe instrukcje dotyczące warunków wywoływania, które wskazują na konieczność całkowitej ciemności. Sądzenie, że słabsze źródło światła może być wystarczające, to typowy błąd, który wynika z niedostatecznej wiedzy na temat działania materiałów światłoczułych. Aby uniknąć takich sytuacji, kluczowe jest zrozumienie właściwości używanych materiałów oraz przestrzeganie standardów branżowych, które zalecają wywoływanie w całkowitej ciemności, co zapewnia maksymalne bezpieczeństwo i jakość finalnych odbitek.

Pytanie 34

Ikonę efektów warstwy w programie Adobe Photoshop wskazano strzałką na rysunku

A. B.

B. D.

C. C.

D. A.

Wybór innej opcji niż B wskazuje na pewne nieporozumienie dotyczące funkcji ikon w Adobe Photoshop. Ikony są kluczowymi elementami interfejsu użytkownika, które pełnią różne role w procesie edycyjnym. W przypadku efektów warstwy, ich brak zrozumienia może prowadzić do utraty możliwości, jakie oferują, na przykład dodawania złożonych efektów wizualnych do obrazów. Osoby, które wskazują inne opcje, mogą mylić ikonę efektów warstwy z innymi ikonami na pasku narzędzi lub w panelu warstw, co może wynikać z niedostatecznej znajomości interfejsu. Każda ikona w Photoshopie ma przypisaną unikalną funkcję, a pomylenie ikon może skutkować wyborem niewłaściwych narzędzi do edycji. Na przykład, zamiast dodawania efektów, użytkownicy mogą przypadkowo wybrać ikonę do maskowania warstw, co prowadzi do chaosu w projekcie. Takie nieporozumienia mogą przyczynić się do frustracji i wydłużenia czasu pracy nad projektem. Aby uniknąć tych błędów, warto poświęcić czas na zapoznanie się z funkcjami i ikonami programu, co pozwoli na efektywniejszą i bardziej świadomą pracę w Adobe Photoshop.

Pytanie 35

"Trójkąt ekspozycji" w fotografii odnosi się do relacji między

A. czasem naświetlania, obiektywem, czułością sensora obrazu

B. czasem naświetlania, matrycą, czułością detektora obrazu

C. czasem naświetlania, liczbą przysłony, czułością detektora obrazu

D. czasem naświetlania, liczbą przysłony, intensywnością oświetlenia

Wybór odpowiedzi, która nie obejmuje czułości detektora obrazu, wprowadza w błąd w kontekście pojęcia trójkąta ekspozycji. W fotografii, trójkąt ekspozycji to model, który ilustruje, jak czas naświetlania, liczba przysłony i czułość ISO współdziałają ze sobą, aby osiągnąć prawidłową ekspozycję. Czas naświetlania i liczba przysłony to dwa kluczowe elementy, ale ich skuteczność jest uzależniona od czułości detektora obrazu. Odpowiedzi, które wskazują na obiektyw lub matrycę, mylą podstawowe założenia, ponieważ obiektyw jest używany do kształtowania obrazu, a matryca pełni rolę sensora, ale nie jest bezpośrednio częścią trójkąta ekspozycji. Typowym błędem jest mylenie czułości ISO z innymi elementami wyposażenia aparatu; czułość pozwala na odpowiednie dostosowanie się do warunków oświetleniowych i wpływa na jakość obrazu, szczególnie przy wyższych wartościach ISO, gdzie mogą występować szumy. Zrozumienie, że każdy z tych trzech elementów wpływa na siebie nawzajem, jest kluczowe dla uzyskania zamierzonych efektów wizualnych. Niewłaściwe podejście do tego zagadnienia może prowadzić do nieefektywnego używania aparatu, co w rezultacie skutkuje zdjęciami o nieodpowiedniej ekspozycji.

Pytanie 36

Które z terminów nie jest powiązane z wadą optyczną szkieł?

A. Zmienna ogniskowa

B. Dystorsja

C. Paralaksa

D. Aberracja chromatyczna

Odpowiedzi takie jak paralaksa, dystorsja i aberracja chromatyczna są wszystkie związane z wadami optycznymi soczewek i mają znaczący wpływ na jakość obrazu. Paralaksa jest zjawiskiem, w którym obiekty widoczne w dwóch różnych punktach obserwacji wydają się mieć różne położenia. W przypadku optyki, paralaksa może wpływać na dokładność pomiarów i postrzeganie odległości, co jest kluczowe w zastosowaniach takich jak astrofotografia czy pomiary geodezyjne. Dystorsja to zniekształcenie obrazu, które powoduje, że prostokątne obiekty wydają się być zakrzywione. Może to wystąpić w wyniku nieodpowiedniej konstrukcji soczewek, co jest istotne przy projektowaniu obiektywów do kamer i aparatów. Aberracja chromatyczna występuje, gdy różne długości fal światła są ogniskowane w różnych punktach, co prowadzi do rozmycia kolorów na brzegach obiektów. W praktyce, aby minimalizować te wady, projektanci soczewek stosują różnorodne techniki, takie jak użycie soczewek asferycznych czy specjalnych materiałów optycznych, które mają na celu poprawę jakości obrazu. Ignorowanie tych aspektów w projektowaniu lub doborze soczewek może prowadzić do istotnych problemów w uzyskiwaniu wyraźnych i precyzyjnych obrazów.

Pytanie 37

Wskaż typ aparatu, w którym nie ustawia się ostrości na matówce?

A. Aparat wielkoformatowy

B. Aparat średnioformatowy

C. Lustrzanka małoobrazkowa

D. Aparat dalmierzowy

Lustrzanka średnioformatowa, lustrzanka małoobrazkowa oraz aparat wielkoformatowy są aparatami, które w większości opierają się na analogowym systemie optycznym z matówką, co oznacza, że użytkownik musi ustawić ostrość na podstawie wyświetlanego obrazu na matówce. W przypadku lustrzanek, ostrość jest kontrolowana poprzez lustro odbijające obraz z obiektywu na matówkę, co umożliwia fotografowi wizualizację i precyzyjne dostosowanie ostrości. W lustrzankach średnioformatowych i małoobrazkowych użycie matówki jest standardem, który pozwala na analizy i ustawienia ostrości w trybie live view. Aparat wielkoformatowy z kolei, posiada dużą matówkę, na której wyraźnie widoczny jest cały kadr, co również pozwala na precyzyjne ustalenie punktu ostrości. Typowym błędem myślowym w tym kontekście jest mylenie różnych systemów ostrości, które funkcjonują w różnych typach aparatów. Warto także zauważyć, że aparaty dalmierzowe, mimo że nie są tak popularne jak lustrzanki, oferują unikalne doświadczenie fotograficzne oraz precyzję, której często brakuje w modelach z matówką. Zrozumienie różnic pomiędzy tymi systemami jest kluczowe dla prawidłowego wyboru sprzętu fotograficznego oraz osiągnięcia zamierzonych efektów artystycznych.

Pytanie 38

Podczas retuszu portretu w programie graficznym, które z wymienionych narzędzi najlepiej nadaje się do wygładzania skóry?

A. Klonowanie

B. Rozmycie Gaussa

C. Smudge

D. Różdżka magiczna

Używanie klonowania do wygładzania skóry nie jest najlepszym wyborem, ponieważ to narzędzie służy głównie do usuwania lub zastępowania niechcianych elementów na zdjęciu przez kopiowanie pikseli z jednego miejsca w inne. Choć może pomóc w usunięciu pojedynczych niedoskonałości takich jak pryszcze, nie jest skuteczne w wygładzaniu dużych powierzchni skóry. Narzędzie Smudge, które rozmazuje piksele, może być użyteczne w niektórych sytuacjach, ale często prowadzi do nienaturalnie wyglądających wyników, zwłaszcza jeśli jest stosowane na dużą skalę. Jest trudne do kontrolowania i wymaga dużo wprawy, aby uzyskać zadowalające efekty. Różdżka magiczna, z kolei, służy do zaznaczania obszarów o podobnych kolorach i nie ma żadnej funkcji wygładzania skóry. Jest przydatna w selekcji, ale nie w retuszu i wygładzaniu. W rezultacie, wybór tych narzędzi do wygładzania skóry może prowadzić do frustracji i niezadowalających efektów, dlatego też należy korzystać z metod dedykowanych do tego celu, takich jak Rozmycie Gaussa, które są bardziej odpowiednie i efektywne.

Pytanie 39

Którego z wymienionych przedmiotów należy użyć do czyszczenia powierzchni monitora LCD z kurzu, plamek i tłuszczów?

A. Gąbki.

B. Ściereczki z mikrofibry.

C. Chusteczki higienicznej.

D. Ręcznika papierowego.

Ściereczka z mikrofibry to naprawdę najlepszy wybór, jeśli chodzi o czyszczenie powierzchni monitora LCD. Te tkaniny zostały zaprojektowane tak, żeby skutecznie zbierać kurz, drobinki brudu, a nawet trochę tłuszczu, i to wszystko bez ryzyka porysowania delikatnej powierzchni ekranu. Moim zdaniem to jest w ogóle taki must-have dla każdego, kto dba o sprzęt elektroniczny – w wielu serwisach komputerowych czy sklepach z elektroniką pracownicy korzystają właśnie z mikrofibry, bo to po prostu sprawdzona branżowa praktyka. Warto też wiedzieć, że standardy producentów (np. Dell, HP, Samsung) wręcz sugerują stosowanie miękkich, suchych lub lekko zwilżonych ściereczek z mikrofibry, bo inne materiały potrafią zostawić mikrorysy albo pyłki, które z czasem psują jakość obrazu. Z mojego doświadczenia wynika, że nawet lekko zwilżona mikrofibra radzi sobie z tłustymi plamkami po palcach, nie zostawiając smug. Fajną sprawą jest też to, że mikrofibra nie wymaga żadnych specjalnych środków czyszczących – tylko woda destylowana wystarcza. Taką ściereczkę łatwo uprać i ponownie używać, więc to rozwiązanie jest i ekologiczne, i ekonomiczne. No i jeszcze jedno – regularne czyszczenie monitora mikrofibrą przedłuża jego żywotność, bo nie ściera się powłoka antyrefleksyjna. To naprawdę nie jest marketingowa gadka, tylko konkretne zalecenie z instrukcji obsługi większości marek!

Pytanie 40

Mieszek pozwala na wykonywanie zdjęć w dużej skali odwzorowania?

A. ludzi.

B. widoków.

C. owadów.

D. budowli.

Wybór odpowiedzi związanych z osobami, krajobrazem czy architekturą jest niewłaściwy, ponieważ te obiekty nie wymagają zastosowania technik makrofotograficznych, które są właściwe dla fotografowania owadów. Fotografowanie ludzi zazwyczaj odbywa się z odległości, która nie pozwala na uchwycenie szczegółów ich cech w sposób, jaki osiąga się z pomocą makrofotografii. Ujęcia krajobrazów, choć również piękne, dotyczą szerokich perspektyw i ogólnych kompozycji, a nie detali małych obiektów. Architektura, mimo że może być fotografowana w zbliżeniu, dotyczy raczej większych form i struktur, co również nie koresponduje z ideą dużej skali odwzorowania, jaką oferuje makrofotografia. Typowe błędy myślowe prowadzące do takich niepoprawnych wniosków mogą wynikać z nieznajomości terminologii fotografii. Osoby, które nie mają doświadczenia w tej dziedzinie, mogą błędnie zakładać, że każde zbliżenie na obiekt skutkuje makrofotografią. W rzeczywistości, aby mówić o dużej skali odwzorowania, obiekt musi być znacznie większy w kadrze niż w rzeczywistości, co jest charakterystyczne dla owadów, a nie dla większych obiektów i scenerii.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej