Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 09:42
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 10:01

Egzamin zdany!

Wynik: 20/40 punktów (50,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Technika uchwytywania obrazów, których zakres tonalny przekracza możliwości matrycy cyfrowego aparatu, to

A. DSLR

B. Ultra HD

C. HDR

D. HD

HD, Ultra HD oraz DSLR to terminy, które często mylone są z pojęciem HDR, jednak odnoszą się do zupełnie innych aspektów technologii obrazowania. HD (High Definition) oraz Ultra HD (czasami określane jako 4K) dotyczą rozdzielczości obrazu. Standard HD oferuje rozdzielczość 1280x720 pikseli, podczas gdy Ultra HD podnosi tę wartość do 3840x2160 pikseli. Te terminy związane są głównie z jakością obrazu wyświetlanego na ekranach, a nie z techniką rejestrowania szerokiej rozpiętości tonalnej. Wiele osób myśli, że wyższa rozdzielczość przekłada się na lepszą jakość obrazu w kontekście tonalności, co jest błędnym założeniem. Z kolei DSLR (Digital Single-Lens Reflex) to typ aparatu fotograficznego, który wykorzystuje lustro do kierowania światła do wizjera. Chociaż aparaty DSLR mogą być wykorzystywane do rejestracji zdjęć HDR, sama konstrukcja aparatu nie definiuje zdolności do uchwycenia szerokiej gamy tonalnej. Kluczowym błędem w myśleniu jest zrozumienie, że technika HDR jest niezależna od rozdzielczości obrazu czy rodzaju aparatu. Bez odpowiednich narzędzi do łączenia zdjęć i przetwarzania ich w odpowiednich programach, nawet najlepszy aparat nie będzie w stanie wygenerować efektu HDR.

Pytanie 2

Reguła podziału obrazu na trzy części w fotografii umożliwia

A. dobór odpowiedniego sprzętu fotograficznego

B. właściwe umiejscowienie elementu w kadrze

C. ustalenie właściwej ekspozycji

D. określenie odpowiedniego bracketingu

Reguła trójpodziału jest jedną z podstawowych zasad kompozycji w fotografii, która pomaga w efektywnym umieszczaniu obiektów w kadrze. Zasada ta polega na podzieleniu kadru na trzy równe części zarówno w pionie, jak i w poziomie, co tworzy dziewięć prostokątów. Kluczowe elementy zdjęcia, takie jak główny obiekt czy punkt zainteresowania, powinny być umieszczone w miejscach przecięcia linii, co zwiększa dynamikę i atrakcyjność wizualną obrazu. Na przykład, w fotografii krajobrazowej, umieszczenie horyzontu na jednej z linii poziomych, a interesującego obiektu na przecięciu, może stworzyć bardziej zbalansowaną kompozycję. Ta technika jest szeroko stosowana przez profesjonalnych fotografów, ponieważ w naturalny sposób przyciąga wzrok widza i nadaje zdjęciom większą głębię i interesującość. Warto również pamiętać, że reguła trójpodziału jest jedynie wskazówką, a nie sztywną zasadą - czasami złamanie jej może prowadzić do interesujących efektów artystycznych.

Pytanie 3

Zmniejszenie wielkości plików grafiki rastrowej bez utraty jakiejkolwiek informacji można przeprowadzić z użyciem programu

A. Adobe InDesign.

B. Paint.

C. Adobe Dreamweaver.

D. File Optimizer.

Wiele osób zakłada, że każdy popularny program graficzny albo do tworzenia treści będzie umiał zmniejszyć rozmiar plików graficznych bez utraty jakiejkolwiek informacji. Niestety to jest typowy błąd myślenia. Paint, mimo że pozwala na podstawową edycję obrazów, nie posiada zaawansowanych algorytmów bezstratnej kompresji. Każda próba zapisu może nawet pogorszyć jakość pliku albo wcale nie zmniejszyć jego rozmiaru. To samo dotyczy Adobe InDesign – jest to potężne narzędzie do składu i projektowania, jednak ono skupia się na pracy z gotowymi obrazami w ramach publikacji, a nie na optymalizacji plików graficznych. Jeszcze większym nieporozumieniem jest Adobe Dreamweaver, bo to środowisko do projektowania stron internetowych. Co prawda pozwala zarządzać obrazami w kontekście webowym, ale nie oferuje narzędzi do bezstratnej kompresji grafiki. Typowym błędem jest tu mylenie edycji lub obsługi grafiki z jej optymalizacją. Często spotykam się też z przekonaniem, że samo zapisanie pliku w innym formacie w dowolnym programie wystarczy, by go zmniejszyć – niestety, to nie działa tak prosto. Narzędzia dedykowane, takie jak File Optimizer, korzystają z szeregu sprawdzonych algorytmów (np. zoptymalizowane PNGCRUSH czy inne kompresory), które gwarantują, że nie zostanie utracona żadna informacja z obrazu. To właśnie rozróżnienie między edycją, zapisem a faktyczną bezstratną optymalizacją jest kluczowe, żeby nie popełniać tych podstawowych błędów przy pracy z plikami graficznymi.

Pytanie 4

Zdjęcie w skali 1:1 stanowi przykład

A. fotografii sportowej

B. mikrofotografii

C. zdjęcia lotniczego

D. makrofotografii

Fotografia sportowa to dziedzina, która koncentruje się na uchwyceniu akcji i emocji związanych z wydarzeniami sportowymi. Wykorzystuje dynamiczne ujęcia oraz często wymaga szybkiej reakcji, aby uchwycić kluczowe momenty, takie jak bramki w piłce nożnej czy momeny zwycięstwa. Jednak nie ma związku z pojęciem skali 1:1 w kontekście zdjęć. Mikrofotografia odnosi się do technik fotografowania obiektów, które są zbyt małe, aby można je było zobaczyć gołym okiem, często przy użyciu mikroskopów. W tym przypadku zdjęcia są znacznie powiększane, co odbiega od koncepcji skali 1:1. Zdjęcia lotnicze to zdjęcia wykonywane z powietrza, które mają na celu uchwycenie obrazów dużych powierzchni, takich jak krajobrazy czy miasta, co również nie ma związku z rzeczywistą wielkością obiektów. Makrofotografia jest jedyną techniką, która polega na przedstawieniu obiektu w rzeczywistych wymiarach, co jest kluczowe dla właściwej analizy detali. Prowadzenie do błędnych wniosków w tym przypadku może wynikać z mylenia różnych technik fotograficznych oraz ich zastosowań, co podkreśla znaczenie zrozumienia specyfiki każdej z nich.

Pytanie 5

Jaką minimalną odległość przedmiotową x od obiektu, który ma być fotografowany, musi mieć aparat z obiektywem o ogniskowej f, aby uzyskany obraz był rzeczywisty, odwrócony i pomniejszony dwukrotnie?

A. x=2f

B. x>2f

C. x=f

D. x<f

Aby uzyskać rzeczywisty, odwrócony i dwukrotnie pomniejszony obraz obiektu przy użyciu aparatu z obiektywem o ogniskowej f, aparat musi być umieszczony w odległości większej niż 2f od obiektu. Zasada ta opiera się na teorii optyki oraz zasadzie działania soczewek. Przy odległości x=2f, obraz będzie rzeczywisty, odwrócony, ale nie pomniejszony. Aby uzyskać pomniejszenie, konieczne jest zwiększenie odległości do wartości x>2f. W praktyce oznacza to, że podczas wykonywania zdjęć z zamiarem uzyskania specyficznych właściwości obrazu, należy przyjąć odpowiednią odległość. W fotografii makro, na przykład, gdzie obiekty są blisko, zrozumienie takich zależności jest kluczowe, aby uzyskać pożądane efekty wizualne. Dobrą praktyką jest także testowanie różnych wartości odległości, aby zobaczyć, jak wpływają one na jakość obrazu, co pozwala lepiej zrozumieć interakcję pomiędzy ogniskową a odległością od obiektu.

Pytanie 6

Niedostateczne naświetlenie materiału negatywowego może być spowodowane zbyt

A. długim czasem naświetlania

B. dużym otworem przysłony

C. długim czasem ekspozycji

D. niską czułością filmu

Długi czas utrwalenia zazwyczaj nie wpływa na niedoświetlenie filmu, a raczej na jego jakość. Czas ten odnosi się do czasu, w którym film jest przetwarzany w chemikaliach, a nie do tego, jak długo film jest eksponowany na światło. W praktyce, zbyt długi czas utrwalenia może prowadzić do niepożądanych efektów, takich jak ziarno lub nadmierne kontrasty, ale nie do niedoświetlenia. Duży otwór przysłony zwiększa ilość światła, które dociera do filmu, co w rzeczywistości powinno przeciwdziałać niedoświetleniu, zakładając, że inne ustawienia są odpowiednie. W przypadku zbyt długiego naświetlania, fotograf ma zazwyczaj ryzyko prześwietlenia, a nie niedoświetlenia, ponieważ nadmiar światła może prowadzić do utraty detali w jasnych obszarach zdjęcia. Typowym błędem jest mylenie pojęć związanych z czasem ekspozycji i czasem utrwalenia, co może prowadzić do nieporozumień dotyczących ich oddziaływania na proces fotografii. Dlatego ważne jest, aby rozumieć, że czułość filmu jest jedną z kluczowych parametrów, które należy wziąć pod uwagę przy planowaniu sesji zdjęciowych w różnych warunkach oświetleniowych.

Pytanie 7

Zastosowanie oświetlenia upiększającego (typu glamour) wymaga ustawienia głównego źródła światła

A. na wprost modela i nieco powyżej osi optycznej aparatu.

B. z prawej strony modela.

C. na wprost modela i nieco poniżej osi optycznej aparatu.

D. z lewej strony modela.

Prawidłowe ustawienie światła głównego w stylu glamour to właśnie na wprost modela, lekko powyżej osi optycznej aparatu. To nie jest przypadek – taka konfiguracja pozwala uzyskać bardzo równomierne, miękkie oświetlenie twarzy i piękne, charakterystyczne błyski w oczach (tzw. catchlight), które są jednym ze znaków rozpoznawczych zdjęć glamour. Takie światło subtelnie wygładza skórę, maskuje niedoskonałości i nadaje cerze gładkość, co jest bardzo pożądane w tym typie fotografii. W praktyce często używa się tutaj dużych, miękkich modyfikatorów, jak beauty dish czy softbox, ustawionych centralnie i odrobinę ponad poziomem oczu modela. To naśladuje efekt światła dziennego – coś jakby lekkie światło z okna, które jest bardzo łaskawe dla urody. Branżowe standardy potwierdzają taką technikę – można to wyczytać w poradnikach np. Vogue czy branżowych tutorialach na YouTube. Moim zdaniem, jeśli chcesz osiągnąć ten typ portretu, nie ma sensu kombinować z bocznymi źródłami – centralne, lekko podniesione światło daje najlepszy, powtarzalny efekt, a to się naprawdę sprawdza na sesjach komercyjnych i prywatnych.

Pytanie 8

Redukcję naświetlonych halogenków srebra metalicznego można osiągnąć dzięki procesowi

A. kąpieli pośredniej

B. utrwalania

C. kąpieli końcowej

D. wywołania

Wybór odpowiedzi związanych z kąpielą końcową, utrwalaniem czy kąpielą pośrednią jest błędny, ponieważ każda z tych metod pełni inną rolę w procesie obróbki fotograficznej. Kąpiel końcowa to etap, który ma na celu wypłukanie pozostałości chemikaliów po procesie wywołania, ale nie uczestniczy w redukcji halogenków srebra. Utrwalanie natomiast jest procesem stosowanym po wywołaniu, którego celem jest trwałe zabezpieczenie obrazu przed dalszym działaniem światła. Utrwalacz neutralizuje pozostałe halogenki srebra, które nie zostały zredukowane, ale sam proces nie wpływa na redukcję naświetlonych halogenków. Kąpiel pośrednia, rozumiana jako proces pomiędzy różnymi etapami obróbki, również nie ma zastosowania w redukcji halogenków, a jedynie ma na celu przemycie lub neutralizację resztek chemicznych. Typowym błędem w myśleniu jest mylenie tych etapów, co prowadzi do wniosku, że są one odpowiedzialne za redukcję halogenków srebra. Kluczowe jest zrozumienie, że to wywołanie jest tym etapem, który bezpośrednio przekształca naświetlone halogenki w metaliczne srebro, a inne procesy pełnią funkcje wspierające lub końcowe.

Pytanie 9

Z jakiej odległości powinien fotograf oświetlić obiekt, jeśli wykorzystuje lampę błyskową o LP=42, przy ISO 100 oraz przysłonie f/8?

A. Około 30 m

B. Około 5 m

C. Około 15 m

D. Około 1 m

Aby obliczyć optymalną odległość fotografowania obiektu przy użyciu lampy błyskowej o liczbie przewodniej (LP) 42, przy wartości ISO 100 i przysłonie f/8, należy zastosować odpowiednią formułę. Liczba przewodnia odnosi się do maksymalnej odległości, z jakiej lampa jest w stanie oświetlić obiekt w danych warunkach. Przy przysłonie f/8, można wykorzystać wzór: Odległość (m) = LP / (ISO / 100) / f-stop. W tym przypadku obliczenia będą wyglądały następująco: Odległość = 42 / (100 / 100) / 8 = 42 / 8 = 5.25 m. Dlatego optymalna odległość to około 5 m. Taka praktyka jest zgodna z dobrymi standardami w fotografii, ponieważ pozwala na uzyskanie odpowiedniej ekspozycji i jakości zdjęcia. Warto pamiętać, że zbyt bliskie podejście do obiektu może prowadzić do prześwietlenia oraz efektu 'przeźroczy', natomiast zbyt daleka odległość skutkuje niedoświetleniem. W praktyce, znajomość liczby przewodniej lampy błyskowej oraz ustawień aparatu jest kluczowa dla uzyskania profesjonalnych rezultatów.

Pytanie 10

Aby wyostrzyć detale obrazu w programie Adobe Photoshop, należy użyć polecenia

A. Błyszczące krawędzie

B. Maska wyostrzająca

C. Posteryzacja krawędzi

D. Maska warstwy

Maska wyostrzająca to jedno z najskuteczniejszych narzędzi w programie Adobe Photoshop, które pozwala na zwiększenie ostrości obrazu poprzez poprawę kontrastu krawędzi. Wyostrzanie obrazu polega na wydobyciu detali, co jest kluczowe w przypadku zdjęć, które mają być publikowane lub drukowane. Proces ten opiera się na zwiększeniu różnicy pomiędzy pikselami o zbliżonych kolorach, co sprawia, że krawędzie stają się bardziej wyraźne. W praktyce, kiedy używasz maski wyostrzającej, możesz regulować parametry takie jak promień, ilość oraz próg, co pozwala na precyzyjne dostrojenie efektu do specyfiki danego obrazu. Przykładowo, w przypadku fotografii architektury, wyostrzanie może pomóc w uwydatnieniu szczegółów budynków i elementów konstrukcyjnych, co przyciąga uwagę widza. Ważne jest, aby pamiętać, że zbyt mocne wyostrzanie może prowadzić do niepożądanych efektów, takich jak powstawanie halo wokół krawędzi, dlatego istotne jest stosowanie tego narzędzia z rozwagą i w odpowiednich warunkach.

Pytanie 11

W cyfrowym procesie postprodukcji określenie "clipping" oznacza

A. usuwanie niepożądanych elementów ze zdjęcia

B. utratę detali w prześwietlonych lub niedoświetlonych obszarach

C. dodawanie efektów specjalnych do fotografii

D. proces kadrowania obrazu do określonego formatu

Wybór nieprawidłowej odpowiedzi pokazuje pewne nieporozumienia dotyczące terminologii i praktyk w cyfrowej postprodukcji. Proces kadrowania obrazu do określonego formatu, choć ważny, nie ma nic wspólnego z clippingiem. Kadrowanie to technika, która polega na selektywnym wybieraniu fragmentu obrazu, co nie wpływa na utratę detali w jasnych lub ciemnych obszarach. Usuwanie niepożądanych elementów ze zdjęcia jest również osobnym procesem, który może polegać na retuszu czy edytowaniu, ale nie dotyczy bezpośrednio problemów z clippingiem, które są związane z zakresami tonalnymi. Dodawanie efektów specjalnych do fotografii, mimo że jest częścią postprodukcji, również nie odnosi się do zjawiska clippingu, które jest ściśle związane z jasnością i kontrastem. Różne podejścia do postprodukcji wymagają zrozumienia, jak wartości jasności i kolorów są interpretowane przez programy graficzne i jak mogą wpływać na końcowy efekt wizualny. Zrozumienie clippingu jest kluczowe dla fotografa czy videografa, ponieważ unikanie tego zjawiska pozwala na uzyskanie lepszej jakości obrazu i zachowanie detali, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do takich niepoprawnych wniosków, to ignorowanie podstawowych zasad ekspozycji oraz nieznajomość różnic między różnymi procesami edycyjnymi.

Pytanie 12

Zdjęcie wykonano zgodnie z perspektywą

A. czołową.

B. zbieżną.

C. ptasią.

D. żabią.

Odpowiedź czołowa jest poprawna, ponieważ zdjęcie przedstawia płaskorzeźbę sfotografowaną bezpośrednio od frontu. Perspektywa czołowa oznacza, że aparat był ustawiony równolegle do obiektu, co pozwala na uzyskanie realistycznego i wiernego odwzorowania detali. W fotografii architektury i sztuki, stosowanie perspektywy czołowej jest kluczowe, aby ukazać obiekt w jego naturalnej formie, unikając deformacji, które mogą wystąpić przy innych typach perspektywy. Na przykład, dokumentując rzeźby lub dzieła sztuki, zastosowanie perspektywy czołowej może pomóc w oddaniu proporcji i kompozycji dzieła. W praktyce, fotografowie często korzystają z poziomego ustawienia aparatu i sprawdzenia kątów, aby zapewnić, że linie horyzontalne i wertykalne są równoległe do krawędzi kadru. Dobrą praktyką jest również wykorzystanie statywu, co znacznie zwiększa stabilność ujęcia i pozwala na precyzyjniejsze ustawienie. Wiedza na temat perspektyw w fotografii jest niezbędna, aby uzyskiwać zamierzony efekt artystyczny oraz poprawnie przedstawiać obiekty w różnych kontekstach.

Pytanie 13

Aby skopiować obraz kolorowy techniką subtraktywną, należy użyć powiększalnika z głowicą

A. aktyniczną

B. z oświetleniem punktowym

C. kondensorową

D. filtracyjną

Jak chcesz robić kolorowe odbitki, to musisz mieć powiększalnik z głowicą filtracyjną. W technice subtraktywnej chodzi o to, żeby odejmować pewne długości fal światła za pomocą filtrów, które wpuszczają tylko konkretne kolory. Więc kiedy naświetlasz światłoczuły papier z wykorzystaniem filtrów (zwykle Cyan, Magenta i Yellow), to uzyskujesz różne odcienie, które są efektem mieszania tych podstawowych kolorów. To mega ważne, bo dzięki głowicy filtracyjnej możesz dobrze dopasować kolory do projektu. Bez tego w druku fotograficznym czy sztuce graficznej ciężko osiągnąć dobry efekt. W laboratoriach, gdzie robią kolorowe odbitki, korzystanie z powiększalników z głowicą filtracyjną to norma, żeby kolory były w wysokiej jakości. Ogólnie rzecz biorąc, filtry to najlepsza praktyka, żeby uzyskać dokładne i żywe kolory.

Pytanie 14

Ilość fotoelementów w matrycy używanych do rejestracji obrazu odnosi się do

A. wielosegmentowości

B. czułości

C. rozdzielczości

D. kontrastowości

Wybór odpowiedzi, które nie odnoszą się do rozdzielczości, prowadzi do nieporozumień dotyczących podstawowych konceptów w fotografii oraz technologii obrazowania. Kontrastowość, określana jako zdolność urządzenia do rozróżniania między różnymi poziomami jasności, jest istotna, ale nie ma bezpośredniego związku z liczbą fotoelementów. Jest to bardziej kwestia dynamiki obrazu, a nie ilości detali, które matryca potrafi zarejestrować. Czułość, z kolei, odnosi się do zdolności matrycy do uchwycenia obrazu w słabym oświetleniu i jest mierzona w ISO, co również nie ma związku z liczbą fotoelementów. Zwiększenie czułości może poprawić wyniki w trudnych warunkach oświetleniowych, ale nie podnosi rozdzielczości obrazu. Wielosegmentowość, związana z podziałem obrazu na segmenty dla analizy, również nie odnosi się do liczby fotoelementów. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do wyboru niepoprawnych odpowiedzi, to mylenie różnych pojęć technicznych i nieznajomość podstawowych zasad działania matryc zdjęciowych. W praktyce, zrozumienie różnicy pomiędzy tymi terminami jest kluczowe dla osiągania jakościowych rezultatów w fotografii oraz dla wyboru odpowiedniego sprzętu do konkretnych potrzeb.

Pytanie 15

Zaletą obiektywu zmiennoogniskowego jest zdolność

A. stopnia pochylenia osi optycznej

B. regulacji długości ogniskowej

C. wymiany układu optycznego

D. przesunięcia osi optycznej

W przypadku wymiany układu optycznego chodzi o całkowitą zmianę elementów optycznych obiektywu, co nie jest cechą obiektywu zmiennoogniskowego. Obiektywy są projektowane z określonymi właściwościami optycznymi i czy wymiana układu jest konieczna, to odnosi się do obiektywów stałoogniskowych lub specjalistycznych, a nie do mechanizmu zmiennoogniskowego. Pojęcie stopnia pochylenia osi optycznej odnosi się do regulacji kątów, co ma zastosowanie w niektórych obiektywach, ale nie jest to kluczowa cecha obiektywów zmiennoogniskowych. Pochylenie osi wpływa na perspektywę i głębię ostrości, ale nie na regulację ogniskowej, która jest zasadniczą właściwością tego typu obiektywów. Przesunięcie osi optycznej to kolejny termin, który nie odnosi się do regulacji długości ogniskowej, a jest bardziej związany z mechanicznymi korekcjami w obiektywach tilt-shift. Typowym błędem myślowym jest mylenie funkcji obiektywu z jego konstrukcją – obiektywy zmiennoogniskowe oferują elastyczność w zakresie ogniskowej, co nie ma wiele wspólnego z ich mechanicznymi aspektami jak wymiana czy przesuwanie osi. Zrozumienie tego rozróżnienia jest kluczowe dla prawidłowego wykorzystywania narzędzi fotograficznych i pełnego wykorzystania ich możliwości.

Pytanie 16

Który z elementów aparatu fotograficznego pozwala na odsłonięcie, a następnie ponowne zasłonięcie materiału światłoczułego lub przetwornika optoelektronicznego w celu uzyskania odpowiedniej ekspozycji?

A. Migawka

B. Matówka

C. Przesłona

D. Samowyzwalacz

Matówka, przesłona i samowyzwalacz to elementy, które pełnią inne funkcje w aparacie fotograficznym, co może prowadzić do pewnych nieporozumień. Matówka to element, który umożliwia ustawienie ostrości i podgląd kompozycji przed wykonaniem zdjęcia. Działa jako akcesorium optyczne, które wspomaga fotografów w precyzyjnym ustawieniu kadru, ale nie ma nic wspólnego z kontrolowaniem czasu ekspozycji. Przesłona, z kolei, to mechanizm regulujący ilość światła, które wpada do aparatu, ale działa równolegle z migawką, a nie zamiast niej. Przesłona wpływa również na głębię ostrości, co jest kluczowym aspektem w fotografii, jednak nie ma ona wpływu na czas, przez jaki matryca jest odsłonięta. Samowyzwalacz to funkcjonalność, która pozwala na automatyczne wykonanie zdjęcia po zadanym czasie, co jest przydatne dla fotografów chcących uchwycić siebie lub uniknąć drgań aparatu przy naciśnięciu spustu migawki, ale również nie ma związku z procesem ekspozycji. Warto zrozumieć te różnice, aby lepiej zarządzać parametrami podczas robienia zdjęć, co jest podstawą efektywnej fotografii.

Pytanie 17

Aby uzyskać wydruk w formacie 10 x 15 cm przy rozdzielczości 300 dpi, zdjęcie o wymiarach 20 x 30 cm powinno być zeskanowane z minimalną rozdzielczością

A. 150 ppi

B. 600 ppi

C. 300 ppi

D. 75 ppi

Odpowiedź 150 ppi jest prawidłowa, ponieważ aby uzyskać wydruk w formacie 10 x 15 cm z rozdzielczością 300 dpi, musimy obliczyć minimalną rozdzielczość skanowania zdjęcia w formacie 20 x 30 cm. Obliczenia te opierają się na zasadzie, że rozdzielczość wydruku wyrażona w dpi (dots per inch) musi być zachowana na etapie skanowania. Format 10 x 15 cm odpowiada rozdzielczości 300 dpi, co oznacza, że potrzebujemy 300 punktów na cal, zatem w przypadku wymiary 10 x 15 cm (czyli 4 x 6 cali), skanowane zdjęcie powinno mieć rozdzielczość wynoszącą 1200 x 1800 pikseli. Ponieważ skanowane zdjęcie ma 20 x 30 cm (8 x 12 cali), aby zachować odpowiednią jakość na wydruku, musimy podzielić 1200 przez 8 oraz 1800 przez 12, co daje odpowiednio 150 ppi. W praktyce oznacza to, że przy tej rozdzielczości zdjęcie będzie dobrze odwzorowywać szczegóły i nie straci jakości po zmniejszeniu do pożądanego formatu do druku, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie druku. Utrzymanie odpowiednich wartości ppi jest kluczowe w pracy z obrazami, aby uzyskać odpowiednie rezultaty wizualne.

Pytanie 18

Jakiego filtru fotograficznego należy użyć, aby zapewnić prawidłową reprodukcję kolorów na zdjęciu, wykonanym w plenerze z wykorzystaniem światła żarowego?

A. Konwersyjny łososiowy

B. Korekcyjny niebieski

C. Korekcyjny łososiowy

D. Konwersyjny niebieski

Zastosowanie konwersyjnego niebieskiego filtra w kontekście opisanego pytania byłoby błędne, ponieważ niebieski filtr jest używany do korekcji kolorów w odwrotnym przypadku, tj. gdy korzystamy z filmów przeznaczonych do fotografowania w warunkach dziennego światła słonecznego (5600K), a chcemy uzyskać efekt w warunkach sztucznego oświetlenia, jak żarówki (3200K). Wybór korekcyjnego łososiowego filtra również nie przyniósłby pożądanych rezultatów, ponieważ taki filtr jest przeznaczony do użycia w sytuacjach, gdy chcemy zredukować cieplejsze odcienie w already zbalansowanym świetle, co nie jest zgodne z naszym celem. Korekcyjny niebieski filtr, podobnie jak inne niebieskie filtry, ma na celu zredukowanie nadmiaru ciepłych tonów, co jest sprzeczne z celem uzyskania prawidłowej reprodukcji kolorów w scenariuszu, gdzie dominującym źródłem światła jest światło żarowe. Przypadki, w których stosuje się niebieski filtr, powinny być starannie przemyślane, a często prowadzą do chłodniejszych, niepożądanych tonów na zdjęciach, co skutkuje mniej atrakcyjnymi efektami wizualnymi. Zrozumienie tego zagadnienia wymaga znajomości podstaw balansu bieli oraz różnicy między temperaturą barwową zastosowanego filmu a ściśle określonym źródłem światła.

Pytanie 19

W trakcie robienia portretowych zdjęć w plenerze w słoneczne południe, aby zmiękczyć światło, należy zastosować

A. ekran dyfuzyjny

B. blendę srebrną

C. ekran odbijający

D. blendę złotą

Stosowanie blend złotych i srebrnych oraz ekranów odbijających, choć popularne, nie jest optymalnym rozwiązaniem w sytuacji, gdy celem jest zmiękczenie ostrego światła słonecznego. Blenda złota wprowadza ciepły ton do zdjęcia, co może być korzystne w niektórych kontekstach, ale nie rozwiązuje problemu ostrego światła i cieni, które są szczególnie problematyczne w przypadku portretów. Z kolei blenda srebrna, choć efektywnie odbija światło, może wprowadzać zimne odcienie, co może być niepożądane w przypadku naturalnych portretów, które wymagają subtelnych tonów. Zastosowanie ekranu odbijającego również nie jest wystarczające, ponieważ w sytuacjach, gdy słońce świeci intensywnie, odbite światło może jedynie powiększyć problem cieni, zamiast go zniwelować. Często w praktyce można spotkać się z błędnym przekonaniem, że odbicie światła jest wystarczającym sposobem na uzyskanie pożądanego efektu, co jest mylne w kontekście fotografii plenerowej. Z tych powodów, w dobrze przygotowanej sesji zdjęciowej, zmiękczające właściwości ekranu dyfuzyjnego powinny być uznane za kluczowe, a nie metody oparte na odbiciu światła, które mogą wprowadzać dodatkowe problemy estetyczne i techniczne w uzyskanych zdjęciach.

Pytanie 20

Który kierunek oświetlenia najbardziej uwidacznia niedoskonałości skóry modela?

A. Przedni.

B. Tylny.

C. Boczny.

D. Górny.

Oświetlenie w fotografii portretowej to temat, który często sprawia trudności, szczególnie jeśli chodzi o jego wpływ na wygląd skóry modela. Wiele osób zakłada, że światło przednie, czyli skierowane prosto na twarz, najbardziej uwidacznia niedoskonałości, bo przecież wszystko jest wtedy dobrze widoczne. W rzeczywistości to właśnie światło padające z przodu działa jak naturalny „retusz” – ogranicza cienie, wygładza strukturę skóry, a wszelkie nierówności stają się mniej dostrzegalne. Podobnie, światło górne, choć potrafi rzucać nieprzyjemne cienie pod oczami czy nosem, raczej nie akcentuje drobnych niedoskonałości skóry, tylko bardziej zmienia ogólny wyraz twarzy i może sprawiać wrażenie zmęczenia. Tylny kierunek (czyli tzw. światło kontrowe) z kolei służy do zarysowania sylwetki, oddzielenia postaci od tła, a nie do podkreślania faktury skóry. W praktyce często można się spotkać z opinią, że każde mocne światło pogarsza wygląd skóry, ale to nie do końca tak działa. Największą rolę odgrywa to, pod jakim kątem światło pada na nierówności – boczne światło wydobywa cienie przy każdej fałdce, pryszczu czy zmarszczce, bo przechodzi po powierzchni skóry „na ukos”. Z mojego doświadczenia, wielu początkujących fotografów intuicyjnie wybiera boczne światło, żeby uzyskać bardziej przestrzenny efekt, ale nie zdają sobie sprawy, że przez to eksponują też wszystko, co na skórze nieidealne. Dobre praktyki branżowe jednoznacznie wskazują, że to właśnie światło boczne najmocniej pokazuje strukturę skóry, dlatego np. przy zdjęciach reklamowych kosmetyków czy portretach beauty stawia się na światło miękkie i frontalne. Warto o tym pamiętać podczas pracy z modelami, zwłaszcza gdy zależy nam na pochlebnych efektach.

Pytanie 21

Podział obrazu na mniejsze sekcje ułatwiające projektowanie stron internetowych umożliwia narzędzie

A. magiczna gumka.

B. cięcie na plasterki.

C. pędzel korygujący.

D. lasso wielokątne.

Cięcie na plasterki, czyli tzw. narzędzie „slice” w programach graficznych, to naprawdę jedna z tych funkcji, które niby wyglądają niepozornie, a w praktyce bardzo ułatwiają życie przy projektowaniu stron www. Chodzi o to, że dzięki plasterkom można podzielić cały layout graficzny strony na mniejsze części – na przykład bannery, buttony, tła czy inne sekcje, które potem wyeksportujesz osobno i załadujesz do kodu HTML/CSS. Kiedyś, w czasach starszych rozwiązań jak np. tabelki HTML czy statyczne strony, to był wręcz standard i nawet teraz, przy bardziej responsywnych projektach, czasem cięcie na plasterki ułatwia pracę frontendowcowi, bo pozwala optymalnie przygotować grafikę pod różne elementy. Dodatkowo, dobrze pocięte elementy pozwalają szybciej ładować się stronie, bo osobno zoptymalizowane kawałki graficzne ważą mniej niż jeden wielki obrazek. W praktyce – chociażby w Adobe Photoshop, narzędzie Slice Tool pozwala nie tylko dzielić, ale i precyzyjnie nazwać oraz opisać każdy fragment, co potem ułatwia orientację w kodzie i podczas eksportu. Również agencje interaktywne i freelancerzy często korzystają z tej techniki, żeby dostarczyć klientowi gotowe, uporządkowane assety graficzne. Moim zdaniem, nawet jeśli dziś dużo rzeczy robi się już w plikach SVG czy CSS, plasterki to taki techniczny must-have, który warto znać, bo czasem ratuje projekt w sytuacjach awaryjnych.

Pytanie 22

Na zamieszczonym zdjęciu zastosowano kompozycję obrazu z wykorzystaniem reguły

A. podziału ukośnego.

B. trójpodziału.

C. złotego podziału.

D. podziału diagonalnego.

Podział ukośny jest techniką kompozycyjną, która wykorzystuje linie i kształty w sposób, który wprowadza dynamikę do obrazu. W przypadku zaprezentowanego zdjęcia, kluczowe elementy zostały rozmieszczone wzdłuż ukośnych linii, co nadaje kompozycji większą energię i przyciąga wzrok. Użycie podziału ukośnego pozwala na stworzenie przestrzeni i ruchu, co jest szczególnie istotne w fotografii architektonicznej i produktowej. Przykładami zastosowania tej zasady mogą być zdjęcia nowoczesnych budynków, gdzie linie dachów czy okien są ukierunkowane w kierunku rogów kadru, co wzmacnia wrażenie głębi i trójwymiarowości. W kontekście dobrych praktyk w kompozycji, warto pamiętać, że podział ukośny nie tylko wzbogaca estetyczny wygląd fotografii, ale także ułatwia widzowi interpretację treści obrazu, prowadząc go wzrokiem w wyznaczonym kierunku, co czyni obraz bardziej angażującym.

Pytanie 23

Który kierunek oświetlenia zastosowano na zdjęciu portretowym?

A. Tylny.

B. Dolny.

C. Boczny.

D. Przedni.

Odpowiedź "tylny" jest prawidłowa, ponieważ oświetlenie tylne tworzy charakterystyczny efekt, w którym kontury obiektu są dobrze widoczne, podczas gdy środkowa część, w tym twarz, jest w cieniu. Tego rodzaju oświetlenie często stosuje się w portretach, aby stworzyć dramatyczny efekt wizualny oraz podkreślić sylwetkę modela. W praktyce, oświetlenie tylne możemy uzyskać, umieszczając źródło światła za fotografowaną osobą, co prowadzi do powstania halo światła wokół krawędzi. Przykładowo, w fotografii mody, zjawisko to jest wykorzystywane, aby nadać zdjęciom większą głębię i wymiarowość. Warto także zauważyć, że ten typ oświetlenia wymaga umiejętności w zakresie ustawienia aparatu oraz balansu ekspozycji, aby uzyskać pożądany efekt. W standardach fotograficznych, oświetlenie tylne często jest stosowane w połączeniu z innymi źródłami światła, takimi jak oświetlenie przednie, co pozwala na uzyskanie bardziej zrównoważonej kompozycji.

Pytanie 24

Efekt widoczny na fotografii uzyskano z wykorzystaniem

A. zniekształcenia wirówki.

B. zniekształcenia falowanie.

C. solaryzacji.

D. krystalizacji.

W przypadku tego zdjęcia nietrudno się pomylić, bo na pierwszy rzut oka można dostrzec abstrakcyjny charakter obrazu i łatwo przypisać mu inne znane techniki graficzne. Często pojawia się myśl, że efekt ten to solaryzacja, ponieważ ten termin kojarzy się z mocnym przekształceniem obrazu i nietypowymi kontrastami. Jednak solaryzacja w fotografii polega na częściowym odwróceniu tonów, przez co zdjęcie wygląda jak połączone negatyw i pozytyw, a granice świateł i cieni zyskują specyficzny obrys – tutaj natomiast nie widać tego charakterystycznego efektu tonalnego, lecz wyraźny wir. Krystalizacja to kolejny typowy trop, bo daje efekt przypominający spękania lodu albo szkła, z geometrycznymi, wielokątnymi płaszczyznami. W prezentowanym obrazie nie ma jednak charakterystycznych ostrych linii i podziału na nieregularne segmenty, które są cechą krystalizacji – zamiast tego widzimy płynne, spiralne przekształcenie. Często też myli się to z efektem falowania, czyli 'wave' lub 'ripple', gdzie obraz jest zniekształcony wzdłuż jednej osi na kształt fal wodnych. Jednak w falowaniu linie ulegają równomiernej deformacji, powstają naprzemienne wypukłości i wgłębienia, a nie spiralne zawirowania. Wszystkie te błędne odpowiedzi wynikają zwykle z szybkiego skojarzenia z popularnymi filtrami graficznymi, ale kluczowy jest tu sposób przekształcenia: nie zmiana tonów, nie podział na segmenty, nie faliste zniekształcenia, a właśnie spiralne zakręcenie całego obrazu wokół centralnego punktu, co jest domeną zniekształcenia wirówki. Warto przy takich zadaniach skupić się na szczegółach efektu, a nie tylko na ogólnym wrażeniu – wtedy łatwiej wybrać właściwą technikę.

Pytanie 25

Fotografia jest przedmiotem prawa autorskiego, gdy

A. jest formą komunikatu bez oznak indywidualnego charakteru.

B. jest uznana za prostą informację prasową.

C. jest kopiowana i rozpowszechniana w nieograniczony sposób.

D. jest oryginalna i przejawia własną intelektualną twórczość autora.

Dokładnie tak, kluczową sprawą przy fotografii i prawie autorskim jest właśnie to, czy zdjęcie jest oryginalne oraz czy widać w nim twórczy wkład autora. Nie wystarczy tylko nacisnąć migawkę – chodzi o to, żeby ta fotografia była rezultatem wyborów, jak chociażby kadr, kompozycja, światło, moment ujęcia czy nawet obróbka graficzna. W praktyce oznacza to, że zdjęcie banalne, bez twórczej inwencji – na przykład powielenie instrukcji lub prosta fotografia legitymacyjna bez żadnych elementów kreacyjnych – raczej nie będzie chronione prawem autorskim. Natomiast jeśli ktoś zrobi nawet zwykłe zdjęcie drzewa, ale podejdzie do tematu po swojemu, ciekawe światło, nietypowa perspektywa, autorski pomysł na kadr – wtedy już spokojnie można mówić o utworze w rozumieniu prawa autorskiego. Z mojego doświadczenia wynika, że często trudno rozgraniczyć, kiedy fotografia staje się utworem, ale zawsze punkt wyjścia stanowi ten indywidualny, kreatywny charakter. Dobre praktyki branżowe podpowiadają, żeby każdorazowo oceniać zdjęcie pod kątem oryginalności i twórczości, zanim zaczniemy je rozpowszechniać czy wykorzystywać komercyjnie. Więc, jeśli planujesz pracę w mediach, reklamie albo chcesz sprzedawać swoje zdjęcia, to znajomość tej zasady jest naprawdę niezbędna.

Pytanie 26

Fotografia przedstawia błąd kadrowania określany jako

A. skrót perspektywy.

B. krzywy horyzont.

C. horyzont w połowie.

D. kompozycja centralna.

Krzywy horyzont to jeden z najczęściej spotykanych błędów w fotografii krajobrazowej i miejskiej. Polega na tym, że linia horyzontu – która powinna być ustawiona poziomo względem krawędzi kadru – jest przechylona w jedną ze stron. Moim zdaniem, ten błąd mocno zaburza odbiór zdjęcia, bo ludzki mózg automatycznie oczekuje, że horyzont będzie prosty, szczególnie na fotografiach morza, jeziora czy pól. Praktycznie rzecz biorąc, krzywy horyzont sprawia, że zdjęcie wydaje się nieprofesjonalne i chaotyczne, nawet jeśli samo światło czy kompozycja są ciekawe. Standardy branżowe wprost mówią: jeśli nie masz wyraźnego powodu artystycznego, żeby przechylać kadr, horyzont ma być prosty. W programach graficznych korekta tego błędu jest banalna – wystarczy narzędzie do obracania obrazu. Fajnie jest też korzystać z siatki poziomów w aparacie, bo to pomaga od razu zachować poprawną linię horyzontu. Z mojego doświadczenia, nawet drobny przechył o kilka stopni potrafi zniszczyć efekt pracy. To naprawdę jeden z tych szczegółów, które odróżniają amatora od bardziej świadomego fotografa.

Pytanie 27

Który z poniższych formatów zapisu obrazu pozwala na przechowywanie informacji o przezroczystości?

A. PCX

B. BMP

C. JPEG

D. PNG

Format JPEG, choć bardzo popularny, nie obsługuje przezroczystości. JPEG jest przeznaczony do kompresji obrazów fotograficznych, oferując wysoką kompresję przy pewnej utracie jakości. Jest to idealny format do zdjęć, gdzie przezroczystość nie jest wymagana. To powszechny błąd, że JPEG mógłby obsługiwać przezroczystość, ponieważ jest szeroko stosowany w fotografii cyfrowej, a nie w projektowaniu graficznym. Format BMP, z kolei, to format pliku obrazu, który również nie wspiera kanału alfa dla przezroczystości. BMP jest formatem bez kompresji lub z kompresją bezstratną, co skutkuje dużymi rozmiarami plików. Z tego powodu nie jest często używany w zastosowaniach, gdzie przechowywanie przezroczystości jest kluczowe. Format PCX, choć był popularny w przeszłości w aplikacjach DOS, również nie wspiera przezroczystości. PCX został zastąpiony przez nowsze i bardziej wszechstronne formaty, które lepiej spełniają dzisiejsze wymagania dotyczące grafiki komputerowej. W kontekście przechowywania przezroczystości, jedynie PNG spełnia te kryteria, co czyni go niezastąpionym w wielu współczesnych projektach graficznych.

Pytanie 28

Technikę oświetlenia konturowego przedmiotu fotografowanego osiąga się poprzez umiejscowienie głównego źródła światła

A. za obiektem, które świeci w kierunku obiektywu

B. przed obiektem, które świeci w kierunku obiektywu

C. za obiektem, które świeci w kierunku tła

D. przed obiektem, które świeci w kierunku tła

Umieszczanie źródła światła przed obiektem skierowanym w stronę tła prowadzi do zupełnie innego efektu wizualnego, który nie sprzyja uzyskaniu konturów ani ich podkreśleniu. Tego typu oświetlenie, nazywane oświetleniem frontalnym, oświetla całą powierzchnię obiektu, co redukuje cień i sprawia, że obiekt wydaje się płaski. Z kolei umiejscowienie światła za obiektem, skierowane w stronę tła, również nie pozwala na wydobycie detali, ponieważ w takim układzie obiekt pozostaje w cieniu, nieprzyciągając uwagi widza. Często popełnianym błędem jest zakładanie, że więcej światła zawsze przynosi lepsze efekty; niestety, w kontekście oświetlenia konturowego, mniej może oznaczać więcej, gdyż kluczowe jest wykorzystanie kontrastów. Podobnie, umieszczenie źródła światła za obiektem skierowanego w stronę obiektywu może prowadzić do powstawania niepożądanych odblasków oraz utraty detali, co negatywnie wpływa na jakość zdjęcia. Rozumienie, jak różne ustawienia światła wpływają na postrzeganie obiektu, jest kluczowym elementem dla każdego fotografa. Najlepszym podejściem jest eksperymentowanie z różnymi pozycjami źródła światła oraz obserwowanie efektów, co pozwala na rozwijanie umiejętności oraz lepsze dostosowanie się do potrzeb konkretnej sesji zdjęciowej.

Pytanie 29

Jakie filtry powinny być użyte przy kopiowaniu negatywów na czarno-biały papier wielogradacyjny, aby uzyskać pozytywowe kopie o odmiennym kontraście?

A. Purpurowy i zielony

B. Niebieskozielony i czerwony

C. Żółty i purpurowy

D. Żółty i niebieskozielony

Wybór innych filtrów, takich jak purpurowy i zielony, nie prowadzi do uzyskania zamierzonych efektów w kopiowaniu negatywów na czarno-biały papier wielogradacyjny. Filtr purpurowy, jak wspomniano, jest skuteczny w absorpcji światła niebieskiego, ale jego połączenie z zielonym nie jest właściwe w kontekście kontrastowania obrazu. Zielony filtr wpływa na tonację obrazu, ale nie jest w stanie skutecznie modyfikować kontrastu w taki sposób, jak jest to potrzebne w procesach kopiowania negatywów. Niebieskozielony i czerwony filtry również nie są odpowiednie, ponieważ ich zastosowanie może prowadzić do zbyt dużego zmiękczenia obrazu. W rzeczywistości filtry te mogą ograniczać zakres tonów i prowadzić do utraty szczegółów w obszarach zarówno jasnych, jak i ciemnych, co jest sprzeczne z celem uzyskania kopii o różnym kontraście. Filtr żółty w połączeniu z purpurowym jest standardem w tej dziedzinie, ponieważ optymalnie komponują się w kontekście regulacji kontrastu i tonalności. Kluczowym błędem w myśleniu jest założenie, że inne filtry będą miały porównywalny wpływ na wynik końcowy, co nie jest zgodne z dobrą praktyką w fotografii analogowej. Zrozumienie roli, jaką pełnią poszczególne filtry, jest kluczowe dla uzyskania pożądanych rezultatów, dlatego zaleca się testowanie i adaptację metod w oparciu o konkretne potrzeby procesu twórczego.

Pytanie 30

Wskaż typ aparatów, które nie posiadają trybu rejestracji wideo.

A. Wielkoformatowe.

B. Wodoodporne kompaktowe.

C. Bezlusterkowe.

D. Kompaktowe.

Wybrałeś aparaty wielkoformatowe i to jest bardzo trafna odpowiedź. Te konstrukcje to już raczej sprzęt dla zaawansowanych fotografów, często profesjonalistów lub pasjonatów pracujących z fotografią analogową na kliszach o dużych rozmiarach, np. 4x5 cala czy nawet większych. Dzięki temu takie aparaty pozwalają osiągnąć niesamowitą jakość obrazu i bardzo precyzyjną kontrolę nad perspektywą czy płaszczyzną ostrości, ale są całkowicie pozbawione elektroniki do zapisu obrazu cyfrowego. Nie mają zatem żadnych trybów rejestracji wideo – to po prostu niemożliwe z ich budową. W praktyce, używa się ich do fotografii studyjnej, architektury czy krajobrazu, gdzie liczy się maksymalna szczegółowość i pełna kontrola nad ekspozycją, a nie szybkie rejestrowanie ruchu. W dzisiejszych czasach praktycznie każdy aparat kompaktowy, bezlusterkowiec czy nawet wodoodporny kompakt posiada już opcję kręcenia filmów, bo wymaga tego rynek i oczekiwania użytkowników. Wielkoformaty są jednak wyjątkiem – to taki powrót do klasyki, gdzie liczy się jedna, dopracowana klatka. Moim zdaniem praca z nimi wymaga zupełnie innego podejścia niż z dowolnym cyfrowym aparatem – daje to sporo satysfakcji, ale wymaga też pracy manualnej i wiedzy, którą trudno zdobyć na co dzień. W branży raczej się nie spotyka wielkoformatów z funkcją wideo, bo to po prostu nie ta technologia i nie to zastosowanie. Zresztą, nawet nie widziałem, żeby ktoś próbował do nich dobudować moduł do filmowania – to chyba byłoby trochę bez sensu i wbrew koncepcji tych aparatów.

Pytanie 31

Niedoświetlone zdjęcie cyfrowe można skorygować w programie Adobe Photoshop za pomocą funkcji

A. poziomy.

B. kontrast.

C. nasycenie.

D. balans bieli.

Wiele osób intuicyjnie sięga po kontrast, nasycenie czy balans bieli, mając nadzieję, że poprawi to niedoświetlone zdjęcie, ale niestety te funkcje mają zupełnie inne przeznaczenie. Kontrast to tylko różnica pomiędzy najciemniejszymi a najjaśniejszymi punktami obrazu – jego podniesienie może sprawić, że zdjęcie wyda się jeszcze ciemniejsze, bo cienie staną się głębsze, ale jasności nie przybędzie i szczegóły w ciemnych partiach mogą zostać utracone. Nasycenie natomiast wpływa na intensywność kolorów, czyli sprawi, że barwy będą bardziej „żywe”, ale z niedoświetleniem nic wspólnego nie ma – zdjęcie nadal pozostanie ciemne, tylko bardziej kolorowe, co w praktyce nie daje pożądanego efektu. Balans bieli reguluje temperaturę barwową i odcień światła, a nie ilość światła. Zmiana balansu bieli może poprawić wygląd skóry czy zlikwidować niechciane zafarby, ale nie rozjaśni nieprawidłowo eksponowanego zdjęcia. Z własnej praktyki widzę, że sporo uczniów skupia się na tych funkcjach, bo wydają się najprostsze albo najbardziej „widoczne”, ale niestety to prowadzi do błędnych nawyków. Podstawowy błąd myślowy polega na myleniu korekcji ekspozycji z korektą koloru czy kontrastu – to nie to samo! W profesjonalnej obróbce zdjęć najpierw koryguje się ekspozycję i jasność, a dopiero potem przechodzi do dalszych poprawek. Dlatego funkcja Poziomy (Levels) jest standardem branżowym w korygowaniu niedoświetlonych zdjęć, bo daje precyzyjną kontrolę nad tonami i pozwala wydobyć to, co w cieniu naprawdę się kryje.

Pytanie 32

Tryb pracy aparatu fotograficznego oznaczony symbolem M oznacza

A. automatyczny dobór ekspozycji z preselekcją przysłony

B. tryb programowy z automatycznym doborem parametrów

C. automatyczny dobór ekspozycji z preselekcją czasu

D. manualny dobór parametrów ekspozycji

Odpowiedź 'manualny dobór parametrów ekspozycji' jest prawidłowa, ponieważ tryb oznaczony literą M w aparatach fotograficznych rzeczywiście oznacza pełną kontrolę nad ustawieniami ekspozycji. W tym trybie fotograf ma możliwość samodzielnego ustawienia zarówno czasu naświetlania, jak i wartości przysłony. Dzięki temu możemy precyzyjnie dostosować sposób, w jaki światło wpada do aparatu, co jest kluczowe w fotografii artystycznej czy w warunkach o zmiennym oświetleniu. Przykładowo, w ciemnym pomieszczeniu, zmniejszenie wartości przysłony (większa liczba f) oraz wydłużenie czasu naświetlania pomoże uchwycić więcej światła, podczas gdy w jasnym świetle słonecznym można użyć krótszego czasu naświetlania oraz mniejszej przysłony, aby uniknąć prześwietlenia. Tryb M jest często preferowany przez profesjonalnych fotografów, ponieważ pozwala na pełną kontrolę nad efektem końcowym zdjęcia, co zwiększa kreatywność podczas pracy. To właśnie w tym trybie można najlepiej wykorzystać umiejętności i wiedzę na temat ekspozycji, co czyni go niezwykle cennym narzędziem w rękach kreatywnych fotografów.

Pytanie 33

Widocznym na zdjęciach refleksom i odbiciom można zapobiec poprzez zastosowanie filtra

A. zmiękczającego.

B. połówkowego barwnego.

C. polaryzacyjnego.

D. połówkowego neutralnego.

Filtr polaryzacyjny to jeden z tych dodatków, które naprawdę robią różnicę, szczególnie kiedy walczysz z niechcianymi odbiciami czy refleksami na powierzchniach takich jak szkło, woda albo nawet lakierowane elementy. No widzisz, światło odbite od powierzchni ulega częściowej polaryzacji, a filtr polaryzacyjny pozwala skutecznie eliminować te uporczywe bliki, które potrafią zepsuć nawet najlepiej skomponowane zdjęcie, zwłaszcza w plenerze czy przy fotografowaniu architektury i pojazdów. W praktyce wystarczy lekko przekręcić filtr na obiektywie i od razu widać, jak znikają refleksy z szyb czy tafli wody – to bardzo przydatne przy fotografii krajobrazowej, bo dodatkowo podkreślają się kolory, błękit nieba staje się intensywniejszy, a chmury wychodzą wyraźniej. Moim zdaniem, filtr polaryzacyjny jest absolutnie podstawowy dla każdego, kto myśli poważnie o fotografii, zwłaszcza jeśli pracuje się w trudnych warunkach oświetleniowych albo dokumentuje rzeczy, w których odbicia mogą przeszkadzać. W branży to wręcz standardowe wyposażenie fotografa, nawet na egzaminach czy kursach technicznych zwracają uwagę na praktyczne użycie tego filtra. Fajnie pamiętać, że nie tylko chroni przed odbiciami, ale też ogólnie poprawia kontrast i nasycenie zdjęć. Bez dwóch zdań, to jest ta odpowiedź, na którą stawiają profesjonaliści.

Pytanie 34

Jakiego środka należy używać do samodzielnego czyszczenia obiektywów z soczewkami posiadającymi powłokę przeciwodblaskową?

A. Sprężonego powietrza

B. Pędzelka

C. Irchy

D. Wilgotnej ściereczki

Użycie sprzężonego powietrza do czyszczenia obiektywów z powłokami przeciwodblaskowymi jest najlepszym rozwiązaniem z kilku powodów. Po pierwsze, sprzężone powietrze skutecznie usuwa drobne zanieczyszczenia, takie jak kurz czy pył, które mogą osiadać na soczewkach, nie narażając ich na zarysowania, co może się zdarzyć przy użyciu szorstkich materiałów. Powłoki przeciwodblaskowe, które mają na celu poprawę jakości obrazu poprzez redukcję odblasków, są delikatne, a ich uszkodzenie może znacząco wpłynąć na funkcjonalność obiektywu. Dobrą praktyką jest użycie specjalnych sprężarek powietrza, które są dostępne w sklepach fotograficznych. Warto również pamiętać, aby nie trzymać dyszy zbyt blisko soczewki, aby uniknąć nadmiaru wilgoci lub zimnego powietrza, które mogą powodować skraplanie się. Regularne czyszczenie obiektywu sprzężonym powietrzem przed jego użyciem pomoże w zachowaniu optymalnej jakości zdjęć oraz długowieczności sprzętu fotograficznego, zgodnie z zaleceniami producentów.

Pytanie 35

Czy osoba fotografowana może sprzeciwić się publikacji zdjęcia z jej wizerunkiem?

A. Nie może się sprzeciwić.

B. Może, pod warunkiem określenia przyczyny na piśmie.

C. Może, bez podania przyczyny.

D. Może, pod warunkiem określenia przyczyny ustnie.

Wielu osobom wydaje się, że skoro zrobili komuś zdjęcie – na przykład na imprezie czy w miejscu publicznym – to mogą je publikować bez żadnych ograniczeń. To jest dość powszechny błąd myślowy, który wynika z mieszania pojęć prawa autorskiego z prawem do wizerunku. Prawda jest taka, że nawet jeśli jesteś autorem zdjęcia, to nie zawsze możesz je legalnie opublikować. Wizerunek człowieka jest chroniony ustawowo i każda osoba ma prawo decydować, czy chce być upubliczniona, czy nie. Nie jest też tak, że wyrażenie sprzeciwu musi być jakoś specjalnie uzasadnione – prawo nie wymaga od fotografowanego podawania przyczyny, ani tym bardziej robienia tego na piśmie czy ustnie z uzasadnieniem. Takie formalności byłyby nie tylko niepraktyczne, ale wręcz utrudniałyby korzystanie z przysługujących praw. W rzeczywistości, jeśli ktoś powie po prostu „nie chcę, żeby publikować moje zdjęcie” – to tyle wystarczy, bez tłumaczenia się czy przedstawiania powodów. Uważam, że wiele nieporozumień wynika z niezrozumienia tej różnicy – nie chodzi tutaj o jakąś szczególną ochronę osoby publicznej czy prywatnej, tylko o uniwersalne prawo każdego człowieka. Nie można zapominać, że nawet zgoda udzielona wcześniej może być cofnięta – i ponownie, bez konieczności tłumaczenia się. Z perspektywy praktycznej każdy fotograf, grafik czy wydawca powinien znać i przestrzegać tych zasad, bo ich nieprzestrzeganie może prowadzić do poważnych konsekwencji prawnych, a nawet utraty reputacji. W środowisku zawodowym szanuje się takie podejście, bo świadczy ono o profesjonalizmie i empatii. Podsumowując, publikacja cudzego wizerunku bez zgody jest ryzykowna i niezgodna z prawem, a formalizowanie sprzeciwu czy oczekiwanie uzasadnienia nie ma podstawy ani w przepisach, ani w zdrowym rozsądku.

Pytanie 36

Jaką minimalną liczbę pikseli trzeba uzyskać do wykonania zdjęcia, które będzie drukowane w formacie 10 x 50 cali, przy rozdzielczości 300 dpi, bez potrzeby interpolacji danych?

A. 30 Mpx

B. 100 Mpx

C. 50 Mpx

D. 10 Mpx

Wybierając niewłaściwe odpowiedzi, można łatwo popaść w nieporozumienia dotyczące wymagań dotyczących rozdzielczości zdjęć. Na przykład, odpowiedź sugerująca 30 Mpx wynika z niedostatecznej znajomości zasad obliczania pikseli dla druku. Użytkownicy mogą myśleć, że liczba megapikseli powinna być niższa, biorąc pod uwagę, że 30 Mpx wydaje się być dużą wartością. Jednakże, w kontekście wymagań druku w wysokiej jakości, jest to niewystarczające, ponieważ nie uwzględnia pełnej liczby pikseli potrzebnej dla określonych wymiarów. Odpowiedź 10 Mpx jest jeszcze bardziej myląca, ponieważ sugeruje, że zdjęcie w formacie 10 x 50 cali mogłoby być wystarczająco szczegółowe przy tak niskiej rozdzielczości. To podejście prowadzi do błędów w jakości wydruku, które mogą być zauważalne gołym okiem. Natomiast wybór 100 Mpx, choć wysoki, jest również nieadekwatny, ponieważ oznacza nadmiarową liczbę pikseli, co zwiększa rozmiar pliku bez realnej potrzeby. W praktyce, zrozumienie, jak przeliczać wymiary i rozdzielczość, jest kluczowe, aby uniknąć takich pomyłek. Warto stosować się do ogólnych wytycznych, które sugerują, że dla wysokiej jakości druku należy dążyć do wartości bliskiej 50 Mpx w przypadku tak dużych wymiarów, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w branży fotograficznej.

Pytanie 37

Mieszek umieszczony pomiędzy obiektywem a korpusem aparatu fotograficznego pozwala na wykonanie zdjęć

A. makrofotograficznych

B. panoramicznych

C. mikrofotograficznych

D. krajobrazowych

Mieszek umieszczony między obiektywem a korpusem aparatu fotograficznego jest kluczowym elementem w fotografii makro, ponieważ pozwala na uzyskanie większej odległości między obiektywem a matrycą aparatu. Działa to na zasadzie powiększenia obrazu, co jest niezbędne przy fotografowaniu małych obiektów, takich jak owady czy drobne detale roślin. W praktyce, fotografie makro wymagają precyzyjnego ustawienia ostrości oraz odpowiedniego oświetlenia, co często osiąga się za pomocą specjalnych lamp dodatkowych. Standardy branżowe w fotografii makro sugerują również stosowanie statywów oraz obiektywów makro, aby uniknąć drgań i zapewnić najlepszą jakość obrazu. Dodatkowo, korzystając z mieszków, fotograf może eksperymentować z różnymi kątami i odległościami, co pozwala na tworzenie unikalnych i artystycznych ujęć. Mieszek jest więc nie tylko narzędziem technicznym, ale także kreatywnym rozwiązaniem, które poszerza możliwości fotografii.

Pytanie 38

Który z poniższych programów jest najczęściej używany do zaawansowanej obróbki graficznej?

A. Adobe Photoshop

B. Blender

C. Microsoft Word

D. Audacity

Adobe Photoshop jest jednym z najbardziej popularnych i uznawanych programów do zaawansowanej obróbki graficznej. Jest to narzędzie powszechnie używane przez profesjonalistów na całym świecie, od fotografów, przez grafików, aż po artystów cyfrowych. Photoshop oferuje szeroką gamę funkcji, które umożliwiają precyzyjną edycję zdjęć, tworzenie grafik od podstaw i zaawansowaną manipulację obrazów. Dzięki funkcjom takim jak warstwy, maski, efekty specjalne i obsługa trybów kolorów, użytkownik ma pełną kontrolę nad każdym aspektem obrazu. Co więcej, Photoshop jest kompatybilny z innymi programami Adobe, co pozwala na płynną integrację w procesie twórczym. Warto też wspomnieć, że Adobe regularnie aktualizuje Photoshopa, wprowadzając nowe funkcje i ulepszenia, co sprawia, że program ten jest zawsze na bieżąco z najnowszymi trendami i technologiami. To wszystko czyni go idealnym wyborem dla każdego, kto chce profesjonalnie zajmować się obróbką graficzną.

Pytanie 39

Jakie powinno być minimalne rozdzielczość skanowania oryginału płaskiego o wymiarach 10×15 cm, aby uzyskać obraz w formacie 40×60 cm przy rozdzielczości 150 dpi, unikając interpolacji danych?

A. 300 spi

B. 1 200 spi

C. 600 spi

D. 150 spi

Odpowiedź 600 spi (czyli punktów na cal) jest prawidłowa, ponieważ aby uzyskać pożądany efekt wydruku, musimy obliczyć odpowiednią rozdzielczość skanowania oryginału. Proces ten opiera się na zasadzie, że rozdzielczość skanowania musi być co najmniej równa rozdzielczości wydruku pomnożonej przez rozmiar wydruku w calach. W przypadku rozdzielczości wydruku 150 dpi oraz wymaganego formatu 40×60 cm (co odpowiada 15.75×23.62 cali), obliczamy wymaganą rozdzielczość skanowania jako 150 dpi * 15.75 cali (szerokość) oraz 150 dpi * 23.62 cali (wysokość). Po wykonaniu tych obliczeń otrzymujemy odpowiednio 2362 i 3543 pikseli. Zmieniając to na centymetry, musimy zrozumieć, że skanowanie musi odbywać się w rozdzielczości 600 spi, aby zachować jakość i szczegóły. Przy skanowaniu w zbyt niskiej rozdzielczości, w trakcie powiększenia obrazu na wydruku, mogą pojawić się artefakty i utrata detali. W praktyce, stosowanie rozdzielczości 600 spi jest standardem w profesjonalnej fotografii i druku, co zapewnia wysoką jakość i zgodność z oczekiwaniami klientów oraz estetyką końcowego produktu.

Pytanie 40

W nowoczesnej fotografii produktowej termin HDRI (High Dynamic Range Imaging) lighting oznacza

A. technikę łączenia zdjęć wykonanych z różnym oświetleniem

B. metodę pomiaru światła w trudnych warunkach oświetleniowych

C. wykorzystanie obrazów HDR jako źródeł światła w renderowaniu 3D

D. fotografowanie z użyciem lamp o zmiennej temperaturze barwowej

Podejścia zawarte w pozostałych odpowiedziach dotyczą różnych aspektów oświetlenia i fotografii, ale nie są zgodne z definicją HDRI. Wykorzystanie lamp o zmiennej temperaturze barwowej, choć istotne w kontekście stworzenia odpowiedniej atmosfery w fotografii, nie ma związku z HDRI. Temperatura barwowa jest związana z jakością światła, ale nie dostarcza informacji o zakresie dynamicznym obrazu i jego wykorzystaniu w renderowaniu. Podobnie, technika łączenia zdjęć z różnym oświetleniem jest bardziej związana z techniką HDR, ale nie odnosi się bezpośrednio do HDRI jako źródła światła. Metoda pomiaru światła w trudnych warunkach również nie ma nic wspólnego z funkcją HDRI. Tego rodzaju podejścia mogą prowadzić do nieporozumień, ponieważ mylą różne techniki i ich zastosowania. Warto wiedzieć, że HDRI skupia się na wykorzystaniu danych oświetleniowych w sposób, który pozwala na realistyczną symulację światła w przestrzeni 3D, co jest kluczowe w nowoczesnej produkcji wizualnej. Rozumienie tych różnic jest istotne dla prawidłowego stosowania technik w fotografii produktowej oraz renderowaniu, co może znacząco wpłynąć na efektywność i jakość końcowych efektów wizualnych.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej