Wyniki egzaminu

Nowy egzamin

Informacje o egzaminie:

Zawód: Technik fotografii i multimediów
Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu
Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 08:33
Data zakończenia: 8 grudnia 2025 09:01

Egzamin zdany!

Wynik: 29/40 punktów (72,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!

Facebook

X.com

Szczegółowe wyniki:

Pytanie 1

Jaką substancję konserwującą wykorzystuje się w wywoływaczu?

A. wodorotlenek sodu

B. węglan potasu

C. siarczyn sodu

D. węglan sodu

Węglan potasu i węglan sodu to substancje, które nie mają właściwości konserwujących, w przeciwieństwie do siarczynu sodu. Węglan potasu jest stosowany głównie jako alkalizator i doskonały środek do regulacji pH w różnych aplikacjach, w tym w przemyśle spożywczym, ale nie wykazuje efektywności w zakresie ochrony przed mikroorganizmami czy utlenianiem. Podobnie, węglan sodu, choć ma zastosowanie w przemyśle chemicznym i spożywczym jako środek spulchniający czy nawilżający, nie stanowi skutecznej substancji konserwującej. Wodorotlenek sodu, z drugiej strony, jest silnym środkiem alkalizującym, który może być używany do czyszczenia i dezynfekcji, ale jego użycie w kontekście konserwacji jest nieodpowiednie, ponieważ może prowadzić do niepożądanych reakcji chemicznych, które mogą obniżać jakość finalnych produktów. Typowym błędem myślowym jest założenie, że substancje alkaliczne mogą pełnić funkcję konserwantów, podczas gdy niektóre z nich mogą wręcz przyspieszać procesy degradacji. Zrozumienie różnicy między tymi substancjami a ich właściwościami konserwującymi jest kluczowe w kontekście bezpieczeństwa żywności oraz jakości wyrobów, co podkreśla znaczenie stosowania właściwych środków zgodnych z normami i dobrą praktyką produkcyjną.

Pytanie 2

Obrazy przeznaczone do druku w poligrafii zapisuje się w przestrzeni kolorystycznej

A. CMYK

B. RGB

C. HSV

D. sRGB

Tryb koloru CMYK (Cyan, Magenta, Yellow, Key/Black) jest standardowym modelem stosowanym w druku poligraficznym. W przeciwieństwie do modeli RGB (Red, Green, Blue), które są używane głównie w wyświetlaczach, CMYK jest zaprojektowany tak, aby najlepiej odwzorować kolory na papierze. Podczas druku, kolory są tworzone przez nakładanie warstw atramentu, co sprawia, że model CMYK jest bardziej odpowiedni do tego celu. Przykładowo, gdy projektujemy materiały reklamowe, jak ulotki czy plakaty, pliki muszą być zapisane w tym trybie, aby zapewnić dokładność kolorów po wydruku. W wielu programach graficznych, takich jak Adobe Photoshop czy Illustrator, możemy ustawić tryb koloru na CMYK, co pozwala na precyzyjne zarządzanie kolorami i ich odwzorowaniem w finalnym produkcie. Zastosowanie tego modelu w druku gwarantuje, że efekty wizualne będą zgodne z oczekiwaniami, co jest kluczowe w procesie poligraficznym.

Pytanie 3

Jaką minimalną rozdzielczość matrycy (w megapikselach) należy zastosować do wykonania wydruku w formacie 60×90 cm z zachowaniem jakości 300 dpi?

A. około 12 MP

B. około 25 MP

C. około 6 MP

D. około 50 MP

Aby uzyskać wydruk w formacie 60×90 cm przy rozdzielczości 300 dpi, należy obliczyć wymaganą liczbę pikseli. Wydruk w tym formacie wymaga przeliczenia wymiarów na piksele: 60 cm to około 7087 pikseli, a 90 cm to około 10630 pikseli. Łączna liczba pikseli wynosi więc 7087 x 10630 = 75,244,510 pikseli. Aby określić minimalną rozdzielczość w megapikselach, dzielimy tę wartość przez milion, co daje około 75 MP. Jednak w praktyce, aby zachować odpowiednią jakość i nie przesadzić z nadmiarem danych, przyjmuje się, że 25 MP to dobra wartość, która zapewnia wysoką jakość przy wydruku, uwzględniając pewne marginesy błędu i możliwości sprzętowe. Taka rozdzielczość jest wystarczająca dla większości zastosowań, takich jak plakaty czy duże obrazy, gdzie szczegóły są ważne. Warto również pamiętać, że w przypadku druku konieczne jest uwzględnienie także jakości materiału oraz technologii druku.

Pytanie 4

Jaką minimalną odległość przedmiotową x od obiektu, który ma być fotografowany, musi mieć aparat z obiektywem o ogniskowej f, aby uzyskany obraz był rzeczywisty, odwrócony i pomniejszony dwukrotnie?

A. x=2f

B. x>2f

C. x<f

D. x=f

Aby uzyskać rzeczywisty, odwrócony i dwukrotnie pomniejszony obraz obiektu przy użyciu aparatu z obiektywem o ogniskowej f, aparat musi być umieszczony w odległości większej niż 2f od obiektu. Zasada ta opiera się na teorii optyki oraz zasadzie działania soczewek. Przy odległości x=2f, obraz będzie rzeczywisty, odwrócony, ale nie pomniejszony. Aby uzyskać pomniejszenie, konieczne jest zwiększenie odległości do wartości x>2f. W praktyce oznacza to, że podczas wykonywania zdjęć z zamiarem uzyskania specyficznych właściwości obrazu, należy przyjąć odpowiednią odległość. W fotografii makro, na przykład, gdzie obiekty są blisko, zrozumienie takich zależności jest kluczowe, aby uzyskać pożądane efekty wizualne. Dobrą praktyką jest także testowanie różnych wartości odległości, aby zobaczyć, jak wpływają one na jakość obrazu, co pozwala lepiej zrozumieć interakcję pomiędzy ogniskową a odległością od obiektu.

Pytanie 5

Wskaż znak, który symbolizuje tryb automatycznego ustawiania czasu ekspozycji w odniesieniu do określonej wartości przysłony?

A. S

B. M

C. Tv

D. Av

Odpowiedź 'Av' oznacza tryb automatycznego doboru wartości przysłony w aparatach fotograficznych, co pozwala użytkownikowi na pełną kontrolę nad głębią ostrości. W tym trybie fotograf wybiera pożądaną wartość przysłony (f-stop), a aparat automatycznie dostosowuje czas naświetlania, aby uzyskać poprawną ekspozycję. Przykładem zastosowania trybu Av jest sytuacja, kiedy fotograf chce uzyskać efekt rozmycia tła, wybierając niską wartość f (np. f/2.8), co pozwoli na uzyskanie małej głębi ostrości oraz uwypuklenie głównego obiektu na tle. Tryb ten jest szczególnie popularny w fotografii portretowej oraz przy zdjęciach w warunkach słabego oświetlenia, kiedy kontrola nad przysłoną jest kluczowa dla uzyskania estetycznych efektów. Warto także zaznaczyć, że tryb Av wspiera praktyki związane z ustawieniem i zachowaniem odpowiednich parametrów w fotografii, co sprzyja uzyskaniu wysokiej jakości obrazów oraz stawia fotografa w roli aktywnego twórcy, a nie tylko obserwatora. Daje to możliwość rozwijania umiejętności oraz eksperymentowania z efektami wizualnymi.

Pytanie 6

Podczas robienia zdjęć na materiale kolorowym w świetle słonecznym, aby rozjaśnić cienie, należy doświetlić je światłem o temperaturze barwowej

A. 3200 K

B. 5500 K

C. 3800 K

D. 6500 K

Odpowiedź 5500 K jest prawidłowa, ponieważ temperatura barwowa 5500 K odpowiada naturalnemu światłu dziennemu w słoneczne dni. Takie światło jest neutralne i ma równą proporcję barw, co pozwala na wierne odwzorowanie kolorów w fotografii, zwłaszcza na materiałach barwnych. Doświetlanie cieni tym światłem przyczynia się do ich rozjaśnienia, eliminując niepożądane zafarby, które mogą pojawić się przy użyciu innych źródeł światła. W praktyce, stosując światło o temperaturze 5500 K, można uzyskać bardziej równomierną iluminację, co jest szczególnie istotne w fotografii portretowej i produktowej. Użycie lampy błyskowej o tej samej temperaturze barwowej co światło dzienne pozwala na zachowanie spójności kolorystycznej w całej kompozycji. Ponadto, standardy branżowe, takie jak te ustalone przez International Color Consortium (ICC), podkreślają znaczenie zgodności temperatury barwowej w procesie fotografowania oraz obróbki zdjęć, co wpływa na jakość końcowych efektów wizualnych.

Pytanie 7

Cechą charakterystyczną oświetlenia światłem miękko rysującym jest uzyskanie efektu

A. wąskiego, intensywnego, wyraźnie zarysowanego cienia.

B. wyraźnego kontrastu, ostrego konturu cienia.

C. mocnego, głębokiego cienia i małego kontrastu.

D. małego kontrastu i delikatnego cienia.

Światło miękko rysujące to podstawa, jeśli zależy nam na uzyskaniu naturalnych, przyjemnych dla oka efektów na fotografii czy w filmie. Chodzi tutaj o to, że światło tego typu daje bardzo delikatne, prawie niewidoczne cienie, a kontrast między jasnymi a ciemnymi partiami obrazu jest naprawdę niewielki. Z mojego doświadczenia, kiedy używamy softboxów, parasolek dyfuzyjnych lub po prostu światła odbitego od sufitu – właśnie taki efekt osiągniemy. To jest mega przydatne przy portretach, bo zmiękcza rysy twarzy i wygładza skórę, a nawet przy produktówkach, jeśli chcemy pokazać detale bez ostrych przejść tonalnych. Stosowanie miękkiego światła to taka branżowa klasyka – doceniana przez większość fotografów i operatorów kamer, bo pozwala na większą kontrolę nad atmosferą zdjęcia. Co ciekawe, w wielu podręcznikach i kursach podkreśla się, że im większa powierzchnia źródła światła w stosunku do obiektu, tym miększy efekt – i to się zawsze sprawdza, nawet w praktyce studyjnej. Warto pamiętać, że miękkie światło nie tylko łagodzi cienie, ale też pozwala na subtelniejsze modelowanie kształtów, przez co efekt końcowy wygląda o wiele bardziej profesjonalnie i naturalnie.

Pytanie 8

Aby wykonać portretowe zdjęcia studyjne aparatem małoobrazkowym, powinno się zastosować obiektyw portretowy o określonej długości ogniskowej

A. 18 mm

B. 50 mm

C. 120 mm

D. 80 mm

Wybór obiektywów o innych długościach ogniskowych, takich jak 50 mm, 18 mm czy 120 mm, może prowadzić do niepożądanych efektów w portretach. Obiektyw 50 mm, chociaż często stosowany w fotografii, może powodować zniekształcenie proporcji twarzy, zwłaszcza gdy jest używany z bliskiej odległości. Tego typu zniekształcenia są szczególnie widoczne w portretach, gdzie nadmierne uwydatnienie cech twarzy, takich jak nos, może niekorzystnie wpłynąć na odbiór zdjęcia. Z kolei obiektyw 18 mm, będący szerokokątnym obiektywem, daje jeszcze większe zniekształcenia, ponieważ przy tak krótkiej ogniskowej uzyskuje się efekty perspektywiczne, które są nieodpowiednie dla portretów. Tego typu obiektywy często powodują, że elementy znajdujące się bliżej kamery wydają się większe w porównaniu do tych oddalonych, co w fotografii portretowej jest niepożądane. Z kolei obiektyw 120 mm, mimo że może być użyty do portretów, w praktyce może wymagać większej odległości od modela, co może być niewygodne w małych pomieszczeniach lub w sytuacjach, gdzie intymność zdjęcia jest kluczowa. Takie zrozumienie długości ogniskowej i ich wpływu na obraz jest istotne dla każdego fotografa dążącego do doskonałości w swojej pracy.

Pytanie 9

Aby zeskanować kolorowy oryginał na nieprzezroczystym, sztywnym podłożu o wysokiej gęstości optycznej elementów obrazu, należy wykorzystać skaner

A. bębnowy o dużej dynamice skanowania

B. płaski do oryginałów refleksyjnych o dużej dynamice skanowania

C. do filmów o małej dynamice skanowania

D. płaski do oryginałów refleksyjnych o małej dynamice skanowania

Wybór skanera płaskiego do oryginałów refleksyjnych o dużej dynamice skanowania jest odpowiedni, ponieważ tego typu skanery są zaprojektowane do uchwytywania szczegółów z oryginałów, które mają wysoką gęstość optyczną. Takie skanery wykorzystują technologię, która umożliwia im dokładne skanowanie kolorów oraz detali w zakresie dużej dynamiki, co jest kluczowe w pracy z dokumentami i materiałami barwnymi. Przykładowo, w przypadku skanowania dzieł sztuki lub zdjęć, gdzie oddanie nasycenia kolorów i subtelnych przejść tonalnych jest niezbędne, skaner płaski o dużej dynamice będzie w stanie zarejestrować wszystkie te detale. Standardy branżowe takie jak ISO 19264-1:2017 dotyczące skanowania obrazów podkreślają konieczność stosowania odpowiednich narzędzi, które minimalizują straty jakości, co dodatkowo uzasadnia wybór tego typu skanera. W praktyce, skanery te znajdują zastosowanie nie tylko w archiwizacji, ale również w reprodukcji materiałów drukowanych, co czyni je niezwykle wszechstronnymi narzędziami.

Pytanie 10

Jaką metodę należy zastosować w trakcie chemicznej obróbki diapozytywu?

A. R-3

B. C-41

C. E-6

D. RA-4

Odpowiedź E-6 jest właściwa, ponieważ jest to proces przetwarzania chemicznego stosowany do diapozytywu, który polega na użyciu odpowiednich chemikaliów do uzyskania obrazów o wysokiej jakości. Proces E-6 jest standardem w obróbce kolorowych filmów negatywowych oraz diapozytywów, co zapewnia uzyskanie odpowiednich kolorów i tonalności. Zastosowanie tego procesu jest kluczowe dla fotografów i laborantów, którzy pragną zachować wysoką jakość swoich obrazów. W praktyce proces E-6 składa się z kilku etapów, w tym rozwijania, wywoływania, wybielania, utrwalania oraz płukania, co pozwala na uzyskanie odpowiednich wyników bez degradacji obrazu. Warto również zauważyć, że przestrzeganie standardów E-6 jest istotne dla uzyskiwania powtarzalnych i przewidywalnych rezultatów w zastosowaniach profesjonalnych, w tym w fotografii artystycznej i komercyjnej.

Pytanie 11

Technika wywoływania push processing w fotografii analogowej polega na

A. wydłużeniu czasu wywoływania w celu zwiększenia czułości filmu

B. skróceniu czasu wywoływania w celu zmniejszenia kontrastu

C. obniżeniu temperatury wywoływacza w celu zwiększenia ostrości

D. zastosowaniu procesu odwracalnego do filmów negatywowych

Technika push processing w fotografii analogowej polega na wydłużeniu czasu wywoływania filmu, co pozwala na uzyskanie efektu zwiększenia czułości emulsyjnej. Przykładowo, jeśli mamy film o nominalnej czułości 400 ISO, wydłużenie czasu wywoływania może pozwolić na uzyskanie wyników, które są porównywalne z filmem o czułości 800 ISO. W praktyce, taki proces często wymaga także dostosowania czasu wywoływania w zależności od konkretnej chemii wywołującej, ponieważ różne rodzaje filmów i wywoływaczy reagują na te zmiany w różny sposób. Push processing jest szczególnie przydatny w warunkach słabego oświetlenia, gdzie normalna czułość filmu może okazać się niewystarczająca. Warto jednak pamiętać, że wydłużenie czasu wywoływania może prowadzić do wzrostu kontrastu oraz ziarnistości obrazu, co należy uwzględnić przy planowaniu sesji zdjęciowej. Technika ta jest szeroko stosowana przez fotografów, którzy chcą uzyskać szczególną estetykę lub w sytuacjach, gdzie światło jest na wagę złota.

Pytanie 12

Ilustracja przedstawia

A. konwerter.

B. slider.

C. światłomierz.

D. pilota do lamp.

Rozważając inne odpowiedzi, warto zwrócić uwagę na koncepcje związane z urządzeniami, które nie mają zastosowania w kontekście przedstawionej ilustracji. Konwerter to termin, który najczęściej odnosi się do urządzeń przetwarzających jeden typ sygnału na inny, na przykład przetwarzających sygnał HDMI na VGA. W kontekście fotografii, konwertery mogą być używane do zmiany formatu plików, ale nie mają nic wspólnego z pomiarem światła. Podobnie, slider to narzędzie używane w filmowaniu do płynnego ruchu kamery wzdłuż osi, co nie jest związane z pomiarem oświetlenia. Często myli się to urządzenie z różnymi akcesoriami stosowanymi w profesjonalnej produkcji wideo, co pokazuje niezrozumienie podstawowych funkcji sprzętu fotograficznego. Z kolei pilot do lamp służy do zdalnego sterowania oświetleniem, co również nie ma związku z mierzeniem natężenia światła. To podejście do analizy zadań prowadzi do mylnych wniosków, gdzie funkcja urządzenia nie jest odpowiednio przypisana. Kluczowym błędem jest utożsamianie różnych akcesoriów oświetleniowych z podstawowym pomiarem światła. Aby skutecznie wykonywać fotografie, konieczne jest zrozumienie, jak każde z tych urządzeń działa oraz jak może wspierać proces twórczy, zamiast mylić je z ich rzeczywistymi zastosowaniami w praktyce fotograficznej.

Pytanie 13

Obrazy HDR wyświetlane na monitorach HDR charakteryzują się

A. wyższą rozdzielczością przy tej samej liczbie pikseli

B. większą kompresją pliku przy tej samej jakości

C. większą rozpiętością tonalną od czerni do bieli

D. lepszą ostrością krawędzi obiektów

W kontekście obrazu HDR, pojawiają się powszechne nieporozumienia dotyczące jego właściwości. Na przykład, większa kompresja pliku przy tej samej jakości może sugerować, że HDR wymaga mniejszych rozmiarów plików, co jest błędne. W rzeczywistości, obrazy HDR często zajmują więcej miejsca ze względu na dodatkowe informacje o kolorach i jasności. Kompresja nie koreluje bezpośrednio z jakością obrazu; wręcz przeciwnie, aby zachować wszystkie detale, może być potrzebna mniejsza kompresja lub jej brak. Kolejnym błędnym przekonaniem jest, że HDR przekłada się na lepszą ostrość krawędzi obiektów. Ostrość obrazu zależy od rozdzielczości i jakości materiału źródłowego, a HDR koncentruje się na zakresie tonalnym, a nie na ostrości. Wyższa rozdzielczość przy tej samej liczbie pikseli to również nieporozumienie – liczba pikseli definiuje rozdzielczość, a nie format obrazu. Zrozumienie tych różnic jest kluczowe, aby w pełni wykorzystać potencjał technologii HDR oraz uniknąć typowych błędów myślowych, które mogą prowadzić do nieprawidłowych wniosków.

Pytanie 14

Fotografia została skadrowana z zastosowaniem kompozycji obrazu według reguły

A. trójpodziału.

B. złotej spirali.

C. podziału ukośnego.

D. złotego podziału.

Odpowiedź "podziału ukośnego" jest poprawna, ponieważ kompozycja zdjęcia została zaprojektowana z wykorzystaniem ukośnych linii, które prowadzą wzrok widza przez całą scenę. Reguła podziału ukośnego jest jednym z kluczowych elementów kompozycji w fotografii, pozwalającym na tworzenie dynamicznych i interesujących obrazów. Ukośne linie, jak te reprezentowane przez schody i poręcze w tej fotografii, przełamują monotonię prostych linii poziomych i pionowych, nadając zdjęciu głębię i kierunek. Użycie podziału ukośnego może być szczególnie skuteczne w sytuacjach, gdzie chcemy podkreślić ruch, dynamikę lub złożoność sceny. W praktyce, fotografowie często wykorzystują tę technikę w architekturze, krajobrazach i portretach, aby nadać obrazom większą ekspresję i zaangażowanie. Dobrą praktyką jest obserwowanie, jak różne elementy w obrazie mogą być rozmieszczone wzdłuż tych ukośnych linii, aby zwiększyć wizualny wpływ zdjęcia.

Pytanie 15

Materiał, który nie wywołuje reakcji alergicznych na światło, reaguje na promieniowanie o kolorze

A. niebieskim

B. zielonym

C. żółtym

D. czerwonym

Odpowiedzi wskazujące na czułość materiału na światło o barwie czerwonej, zielonej czy żółtej opierają się na nieporozumieniu co do zasad działania materiałów optycznych oraz ich interakcji z różnymi długościami fal świetlnych. Barwa czerwona, będąca na końcu widma, często wiąże się z przesunięciem ku dłuższym falom, co może prowadzić do sytuacji, w której materiały nieuczulone optycznie mogą absorbować część tego zakresu, zniekształcając obraz. W przypadku barwy zielonej, choć niektóre materiały mogą być na nią czułe, nie jest to standardowa właściwość materiałów optycznie neutralnych. Materiały te powinny charakteryzować się równomiernym rozkładem transmisji w całym zakresie widma widzialnego, co oznacza, że ich czułość na konkretne kolory jest zredukowana. Z kolei barwa żółta, będąca połączeniem czerwonego i zielonego światła, również nie jest związana z optycznym neutralnością materiału. Typowe błędy myślowe, które mogą prowadzić do takich wniosków, wynikają z pomieszania pojęć dotyczących filtracji barwnej i materiałów, które mają zachować optyczną neutralność. Warto pamiętać, że w branży optycznej materiały optycznie neutralne są kluczowe dla zachowania integralności wizualnej, co podkreśla znaczenie ich właściwej selekcji w projektach technologicznych.

Pytanie 16

Jakie akcesoria ciemni powinny być przygotowane do realizacji chemicznej obróbki małoobrazkowych czarno-białych negatywów?

A. Wywoływacz, utrwalacz, koreks, termometr, menzurka, lejek, klipsy do zawieszania negatywów

B. Wywoływacz, koreks, powiększalnik, termometr

C. Wywoływacz, utrwalacz, powiększalnik, menzurka, lejek, klipsy do zawieszania negatywów

D. Przerywacz, utrwalacz, maskownica, powiększalnik, kuweta, termometr, menzurka

Propozycje odpowiedzi, które nie zawierają pełnego zestawu wymaganych narzędzi, mogą prowadzić do niepełnej lub wręcz nieefektywnej obróbki materiałów negatywowych. Na przykład, zestaw, który pomija koreks, jest niewłaściwy, ponieważ bez tego narzędzia niemożliwe jest bezpieczne umieszczanie filmu w roztworach chemicznych. Koreks chroni negatywy przed światłem, co jest niezbędne do uniknięcia ich nieodwracalnego zniszczenia. Odpowiedzi, które zawierają powiększalnik, są również mylące, ponieważ jest to urządzenie potrzebne do powiększania zdjęć, a nie do samej obróbki chemicznej negatywów. Na etapie obróbki chemicznej kluczowe jest skoncentrowanie się na wywoływaniu i utrwalaniu obrazu, a powiększalnik wykorzystuje się później, przy tworzeniu odbitek. Niektóre odpowiedzi sugerują też użycie przerywacza, co jest zbędne w przypadku standardowego procesu obróbki negatywów czarno-białych. Przerywacz jest bardziej specyficznym narzędziem stosowanym w przypadku szczególnych technik obróbczych i nie jest wymagany w tradycyjnym procesie wywoływania. Ostatecznie, odpowiedzi, które brakuje klipsów do zawieszania negatywów, również są problematyczne, ponieważ ich brak może skutkować zagnieceniami i innymi defektami na negatywach, co negatywnie wpływa na jakość końcowego obrazu. Kluczowe jest zrozumienie, że każdy z elementów zestawu ma swoje specyficzne funkcje i pomijanie któregokolwiek z nich może znacząco wpłynąć na ostateczny rezultat procesu fotograficznego.

Pytanie 17

Widoczny na zdjęciu sprzęt fotograficzny należy do grupy aparatów

A. typu lustrzanka.

B. typu bezlusterkowiec.

C. średnioformatowych.

D. wielkoformatowych.

Aparat fotograficzny wielkoformatowy, który widzimy na zdjęciu, stanowi doskonały przykład sprzętu, który pozwala na uzyskanie zdjęć o niezwykle wysokiej jakości. Jego charakterystyczna, duża budowa oraz obecność harmonijkowego bellow świadczą o możliwościach precyzyjnej manipulacji ostrością i perspektywą. Takie aparaty są często wykorzystywane w fotografii studyjnej, architektonicznej czy krajobrazowej, gdzie detale i jakość obrazu są kluczowe. Fotografia wielkoformatowa pozwala na uzyskanie szczegółowych odbitek o dużych rozmiarach, co jest szczególnie cenione w sztuce i dokumentacji architektonicznej. Warto również zauważyć, że aparaty te wymagają umiejętności i doświadczenia w zakresie kompozycji i technik fotograficznych, co czyni je bardziej wymagającym narzędziem w rękach fotografa. W kontekście standardów branżowych, wielkoformatowe aparaty fotograficzne często są stosowane w profesjonalnych studiach, a ich użycie wymaga znajomości zasad dotyczących głębi ostrości i perspektywy.

Pytanie 18

Podział obrazu na mniejsze fragmenty ułatwiające tworzenie stron internetowych realizowany jest przez narzędzie

A. cięcie na plasterki

B. pędzel korygujący

C. magiczna gumka

D. lasso wielokątne

Cięcie na plasterki to technika używana w projektowaniu stron internetowych, która polega na dzieleniu obrazu na mniejsze sekcje. Ta metoda jest niezwykle przydatna, ponieważ umożliwia efektywne zarządzanie grafiką na stronie, co prowadzi do optymalizacji wydajności ładowania. Na przykład, zamiast umieszczać jeden duży plik graficzny, możemy podzielić obraz na mniejsze fragmenty, co skraca czas ładowania i poprawia responsywność strony. Dodatkowo, w przypadku modyfikacji tylko jednej sekcji obrazu, wystarczy zaktualizować tylko fragment, co oszczędza czas i zasoby. W praktyce, cięcie na plasterki przyczynia się do lepszej organizacji kodu HTML i CSS, a także wspiera techniki takie jak sprity CSS, które mogą znacząco zwiększyć wydajność witryny. Zastosowanie tej techniki jest zgodne z aktualnymi standardami projektowania stron internetowych, takimi jak Responsive Web Design (RWD), co podkreśla jej znaczenie w nowoczesnym projektowaniu graficznym.

Pytanie 19

Po ilu latach obowiązywania umowy licencyjnej wyłącznej uważa się ją zawartą na czas nieokreślony?

A. Po 4 latach.

B. Po 5 latach.

C. Po 2 latach.

D. Po 3 latach.

Wiele osób zakłada, że ograniczenia czasowe w umowach licencyjnych mają charakter czysto umowny, czyli że strony mogą się dogadać na dowolny termin, np. dwa, trzy czy cztery lata, i wszystko jest załatwione. Jednak prawo autorskie w Polsce wyraźnie reguluje, jak traktować licencje wyłączne zawierane na dłuższy okres. Przypuszczenie, że umowa staje się bezterminowa już po dwóch, trzech czy nawet czterech latach, wynika często z nieznajomości szczegółowych zapisów ustawy lub z mylenia przepisów dotyczących licencji niewyłącznych. Zdarza się, że strony, zwłaszcza w mniejszych firmach czy startupach, chcą szybko zabezpieczyć swoje prawa, więc nie przykładają dużej wagi do kwestii formalnych czy konsekwencji dłuższego okresu licencjonowania. Takie podejście jest jednak ryzykowne. Z mojego doświadczenia wynika, że problem pojawia się szczególnie wtedy, gdy po kilku latach jedna ze stron chce wypowiedzieć umowę i okazuje się, że podstawy prawne są inne niż zakładano. Ustawa jasno mówi o pięciu latach jako granicy, po której licencja wyłączna automatycznie staje się umową na czas nieokreślony, co znacząco wpływa na możliwości jej wypowiedzenia i renegocjacji. Przy krótszych okresach, czyli 2, 3 czy 4 lata, takie skutki nie zachodzą i licencja wygasa zgodnie z zapisanym terminem. To jest typowy błąd myślowy: sugerowanie się intuicją lub praktykami z innych dziedzin prawa, bez odniesienia do konkretnego przepisu. Dlatego w codziennej pracy z umowami warto znać te niuanse i nie opierać się tylko na zdrowym rozsądku czy podpowiedziach z internetu. Bez rzetelnej wiedzy łatwo przeoczyć tak istotny szczegół, a skutki mogą być potem nieprzyjemne dla obu stron.

Pytanie 20

Aby wykonać zdjęcie sylwetkowe w studiu, należy odpowiednio ustawić źródło światła

A. przed obiektem, skierowanego na obiekt

B. przed obiektem, skierowanego na obiektyw

C. z boku obiektu, skierowanego na obiektyw

D. za obiektem, skierowanego na obiektyw

Odpowiedź 'za obiektem, skierowanego na obiektyw' jest prawidłowa, ponieważ przy fotografii sylwetkowej kluczowe jest stworzenie efektu konturu, który podkreśli postać. Ustawienie źródła światła za obiektem pozwala na uzyskanie silnego kontrastu między tłem a sylwetką, co jest istotne dla wydobycia formy i kształtu modela. Tego rodzaju oświetlenie działa jako backlighting, co w praktyce może stworzyć efekt halo wokół postaci, nadając zdjęciu głębię i dramatyzm. Dobrym przykładem zastosowania tej techniki może być fotografia mody, gdzie często wykorzystuje się światło za modelką, aby wyeksponować jej sylwetkę na tle jasnego, jednolitego tła. Warto również zaznaczyć, że stosując technikę oświetlenia za obiektem, można eksperymentować z różnymi rodzajami źródeł światła, takimi jak lampy błyskowe, które mogą być użyte do uzyskania pożądanej intensywności i tonu światła, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie fotografii portretowej.

Pytanie 21

Matryca bez siatki filtru mozaikowego, w której sposób pobierania informacji o kolorach jest taki sam jak w tradycyjnym barwnym materiale warstwowym, to

A. CMOS

B. Foveon X3

C. CCD

D. LIVEMOS

Wybór innych odpowiedzi może wynikać z błędnych zrozumień działania matryc obrazowych. CMOS to technologia, która koncentruje się na efektywności energetycznej i szybkości przetwarzania obrazu, lecz działa tylko na zasadzie jednego filtra koloru na piksel, co ogranicza zdolność do dokładnego odwzorowania barw w porównaniu do Foveon X3. CCD, z kolei, to starsza technologia, która również stosuje filtry mozaikowe, co wpływa negatywnie na jakość kolorów. W przypadku matrycy CCD, przetwarzanie obrazu jest bardziej wymagające pod względem energetycznym, a także mniej elastyczne w kontekście różnych warunków oświetleniowych. LIVEMOS to technologia stosowana głównie w aparatach bezlusterkowych i w smartfonach, która jednak również opiera się na konwencjonalnych filtrach, co czyni ją mniej skuteczną w kontekście jakości barw w porównaniu z technologią Foveon X3. Te niepoprawne wybory mogą wynikać z mylnego wyobrażenia o możliwości działania tych matryc oraz ich zastosowania w praktyce fotograficznej, co jest kluczowe dla uzyskania wysokiej jakości obrazów.

Pytanie 22

Reakcja przedstawiona zgodnie z równaniem: AgBr + Na₂S₂O₃→ Na[AgS₂O₃] + NaBr, odnosi się do procesu

A. naświetlania

B. płukania

C. wywoływania

D. utrwalania

Wybór opcji związanej z wywoływaniem trochę mija się z celem, bo to jest bardziej o procesie, który jest na początku drogi do uzyskania obrazu z materiały światłoczułego. Wywoływanie to krok, który przekształca naświetlony bromek srebra w metaliczne srebro, co jest pierwszym krokiem do widocznego obrazu. Płukanie natomiast, to usuwanie resztek chemikaliów po wywoływaniu, ale nie stabilizuje obrazu. Naświetlanie to etap, gdzie materiał światłoczuły jest wystawiony na światło, co prowadzi do reakcji chemicznych, ale to nie jest o zabezpieczaniu obrazu na koniec. Często ludzie mylą te etapy, a to prowadzi do złego zrozumienia całego procesu tworzenia zdjęcia. Myślą, że wywoływanie i utrwalanie to to samo, a w rzeczywistości mają zupełnie inne cele i chemiczne reakcje. Warto się zainteresować tymi różnicami, aby dobrze stosować techniki w fotografii.

Pytanie 23

Zamieszczony na fotografii portret wykonano, wykorzystując oświetlenie

A. górne.

B. boczne.

C. dolne.

D. tylne.

Oświetlenie boczne w portrecie to bardzo charakterystyczna technika, którą łatwo rozpoznać po mocnych kontrastach i wyraźnym modelowaniu twarzy. W tym przypadku światło pada z lewej strony modela, co sprawia, że jedna część twarzy jest dobrze oświetlona, a druga pozostaje w cieniu. Takie rozwiązanie często stosuje się w portretach studyjnych, bo pozwala wydobyć trójwymiarowość i strukturę twarzy. Moim zdaniem, właśnie boczne światło najlepiej podkreśla charakter osoby i nadaje zdjęciu głębię. W praktyce, fotografowie wybierają ten sposób oświetlenia, kiedy zależy im na pokazaniu detali skóry, tekstury ubrania czy nawet na wywołaniu konkretnego nastroju – czasem bardziej tajemniczego albo dramatycznego. Standardy branżowe, chociażby w fotografii portretowej, zalecają stosowanie światła bocznego do podkreślania rysów twarzy czy uzyskania efektu Rembrandta, który jest bardzo ceniony w profesjonalnych sesjach. Najczęściej ustawia się lampę studyjną albo okno pod kątem około 90 stopni względem fotografowanej osoby. Dzięki temu światło nie tylko rzeźbi twarz, ale pozwala uzyskać naturalistyczny efekt i sprawić, że portret nie jest płaski. Z mojego doświadczenia, dobrze ustawione oświetlenie boczne naprawdę robi robotę, szczególnie jeśli chcemy uwypuklić indywidualne cechy modela i pokazać coś więcej niż tylko zwykłe zdjęcie.

Pytanie 24

Liczba przewodnia lampy błyskowej określa

A. minimalną liczbę błysków na 1s.

B. maksymalną liczbę błysków na 1s.

C. minimalny zasięg oświetlenia fotografowanego obiektu, zapewniający uzyskanie prawidłowej ekspozycji.

D. maksymalny zasięg oświetlenia fotografowanego obiektu, zapewniający uzyskanie prawidłowej ekspozycji.

Liczba przewodnia lampy błyskowej to jedno z najważniejszych pojęć, jeśli chodzi o praktyczne wykorzystanie lamp w fotografii. Chodzi tutaj o to, jaki maksymalny zasięg ma światło z tej lampy przy danej czułości ISO oraz ustawionej przysłonie. W praktyce, liczba przewodnia (GN, z ang. guide number) określa, do jakiej odległości jesteśmy w stanie poprawnie doświetlić fotografowany obiekt, przy założeniu, że przysłona ustawiona jest na f/1 oraz czułość ISO wynosi 100. Tę wartość można łatwo przeliczyć na inne ustawienia, korzystając ze wzoru: GN = odległość × przysłona. To bardzo przydatne, bo pozwala szybko oszacować, czy dana lampa wystarczy do oświetlenia sceny na przykład w plenerze, czy w dużej sali. Moim zdaniem, w codziennej pracy fotografa często zapomina się, że liczba przewodnia to nie tylko marketingowa liczba na opakowaniu, ale konkretne narzędzie planowania ekspozycji. Z mojego doświadczenia wynika, że znajomość tej wartości pozwala uniknąć niedoświetleń i przepaleń, zwłaszcza gdy używa się lampy poza aparatem czy w niestandardowych warunkach. Warto też pamiętać, że liczba przewodnia maleje, jeśli zwiększamy kąt rozsyłu światła lub nakładamy dyfuzory. W branży to taki wyznacznik realnych możliwości lampy, a nie pusta liczba. Dobrym nawykiem jest sprawdzanie tej wartości przed zakupem sprzętu, bo pozwala od razu odsiać lampy za słabe do naszych potrzeb. Standard ISO 12342 dokładnie opisuje, jak mierzyć GN, więc producenci powinni się tego trzymać.

Pytanie 25

Termin 'przysłona' odnosi się do mechanizmu zainstalowanego w

A. korpusie aparatu.

B. układzie pentagonalnym.

C. lampie wbudowanej.

D. obiektywie.

Termin "przysłona" odnosi się do mechanizmu umieszczonego w obiektywie aparatu fotograficznego. Przysłona reguluje ilość światła wpadającego do matrycy lub filmu, co bezpośrednio wpływa na ekspozycję zdjęcia. Otwór przysłony jest wyrażany w wartościach f-stop (np. f/2.8, f/4), gdzie niższa wartość oznacza szerszy otwór i większą ilość światła. Użycie odpowiedniej przysłony ma kluczowe znaczenie nie tylko dla poprawnej ekspozycji, ale także dla głębi ostrości, co jest istotne w wielu stylach fotografii. Na przykład, w portrecie często stosuje się szeroką przysłonę, aby uzyskać płytką głębię ostrości, co pozwala na wyizolowanie modela od tła. Przysłona jest także istotna dla uzyskania efektu bokeh, który sprawia, że tło staje się rozmyte i przyjemne dla oka. Wybór przysłony powinien być dostosowany do warunków oświetleniowych oraz artystycznych zamierzeń fotografa, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie fotografii.

Pytanie 26

Który z poniższych formatów pozwala na zapisanie przetworzonego zdjęcia z zachowaniem warstw, a także umożliwia jego otwieranie w różnych programach graficznych oraz przeglądarkach?

A. JPG

B. BMP

C. TIFF

D. PSD

Format TIFF (Tagged Image File Format) jest jednym z najbardziej wszechstronnych formatów graficznych, który umożliwia zapisanie obrobionego zdjęcia z zachowaniem warstw oraz metadanych. W przeciwieństwie do formatu PSD, który jest specyficzny dla programu Adobe Photoshop, TIFF jest standardem otwartym, co oznacza, że może być otwierany i edytowany w wielu różnych programach graficznych, takich jak GIMP, CorelDRAW czy inne aplikacje obsługujące grafiki rastrowe. Zastosowanie TIFF jest szczególnie zalecane w profesjonalnej fotografii oraz w druku, gdzie istotne jest zachowanie jak najwyższej jakości obrazu. TIFF pozwala również na kompresję bezstratną, co umożliwia oszczędność miejsca na dysku przy jednoczesnym zachowaniu jakości obrazu. Dodatkowo, format ten obsługuje różne przestrzenie kolorów, co czyni go odpowiednim dla złożonych prac graficznych i archiwizacji, gdzie istotne jest zachowanie szczegółów kolorystycznych.

Pytanie 27

Cechą charakterystyczną oświetlenia światłem miękko rysującym jest uzyskanie efektu

A. wyraźnego kontrastu, ostrego konturu cienia.

B. małego kontrastu i delikatnego cienia.

C. wąskiego, intensywnego, wyraźnie zarysowanego cienia.

D. mocnego, głębokiego cienia i jasnych świateł.

Oświetlenie światłem miękko rysującym to taki klasyk w fotografii czy na planie filmowym, gdzie naprawdę zależy nam na subtelnych przejściach między światłem a cieniem. Główna cecha – mały kontrast i delikatny cień – daje bardzo naturalny, przyjazny dla oka efekt, taki trochę jak światło w pochmurny dzień. Moim zdaniem, to idealne rozwiązanie do portretów, bo wygładza rysy twarzy, ukrywa niedoskonałości, no i model nie wygląda jakby miał „doczepiony” cień na twarzy. W praktyce uzyskujemy to przez stosowanie dużych, rozproszonych źródeł światła, na przykład softboxów czy blend. Branżowe standardy mówią wyraźnie: jeśli chcesz uzyskać efekt miękkiego, modelującego światła, musisz zadbać o to, by źródło było możliwie duże względem fotografowanego obiektu i ustawione blisko. To bardzo ważne np. przy fotografii reklamowej czy beauty, gdzie każdy detal cery ma znaczenie. Warto pamiętać, że światło miękko rysujące pozwala też na większą swobodę kadrowania, bo nie musisz się aż tak martwić o nieestetyczne, ostre cienie na tle albo twarzy. Z mojego doświadczenia wynika, że początkujący często nie doceniają siły miękkiego światła – a to jest jedno z najprostszych narzędzi, by podnieść jakość zdjęć czy ujęć praktycznie w każdej dziedzinie wizualnej.

Pytanie 28

Do czyszczenia matrycy z kurzu, drobnych włosków najkorzystniej zastosować

A. specjalne pióro czyszczące.

B. szmatkę.

C. chusteczkę nawilżoną wodą miceralną.

D. nasączoną watkę.

Specjalne pióro czyszczące do matryc to w zasadzie jedyne sensowne narzędzie, gdy zależy nam na bezpieczeństwie i skuteczności. Takie pióra mają końcówki z bardzo miękkiego, antystatycznego włókna, które nie zostawia zarysowań, nie generuje ładunków elektrostatycznych i nie zbiera tłustych plam z palców. W branży foto i serwisie sprzętu elektronicznego to właściwie złoty standard — każde porządne laboratorium czy dobry serwis zawsze ma na wyposażeniu takie pióro. Dzięki temu można bez obaw usunąć z matrycy kurz, pojedyncze paproszki czy nawet drobne włoski, nie ryzykując uszkodzenia lub zarysowania powierzchni światłoczułej, która jest bardzo delikatna i podatna na uszkodzenia mechaniczne. Moim zdaniem, próbowanie innych rozwiązań to trochę proszenie się o kłopoty, zwłaszcza jeśli chodzi o matryce w aparatach czy kamerach przemysłowych. Co ciekawe, profesjonalni fotografowie i serwisanci praktycznie nie używają już nawet sprężonego powietrza, bo można nim przypadkiem wepchnąć pył głębiej lub uszkodzić elektronikę. Specjalistyczne pióro czyszczące pozwala na precyzyjną, punktową aplikację i często posiada wymienne końcówki – to jest nie do przecenienia podczas regularnych konserwacji. Takie narzędzia można łatwo kupić w sklepach fotograficznych i kosztują niewiele w porównaniu do potencjalnych strat po nieumiejętnym czyszczeniu. Ostatecznie, dobór profesjonalnych narzędzi to podstawa każdej pracy z delikatną optyką.

Pytanie 29

Aby uzyskać wydruk w formacie 10 x 15 cm przy rozdzielczości 300 dpi, zdjęcie o wymiarach 20 x 30 cm powinno być zeskanowane z minimalną rozdzielczością

A. 300 PPI

B. 150 PPI

C. 600 PPI

D. 75 PPI

Odpowiedź 150 PPI jest jak najbardziej trafna. Jak chcesz uzyskać wydruk o wymiarach 10 x 15 cm przy rozdzielczości 300 dpi, to musisz dobrze policzyć, ile pikseli potrzebujesz. Na przykład, zdjęcie 20 x 30 cm to tak naprawdę 8 x 12 cali. Przy 300 dpi dla formatu 10 x 15 cm potrzebujemy 300 punktów na cal, co daje nam 1200 pikseli w szerokości i 1800 w wysokości. Dlatego całkowita rozdzielczość dla 10 x 15 cm to 1200 x 1800 pikseli, co daje 2,16 miliona pikseli. Jeśli skanujesz zdjęcie 20 x 30 cm (czyli 8 x 12 cali) z 150 PPI, to wychodzi 1200 pikseli szerokości i 1800 wysokości, co idealnie pasuje do wymagań. Taki sposób działania to naprawdę dobry standard, bo pozwala zachować jakość obrazu i szczegółowość, która jest kluczowa przy druku.

Pytanie 30

Fotografowanie obiektów architektonicznych w kompozycji frontalnej odbywa się poprzez uchwycenie budowli z

A. perspektywy zbieżnej do dwóch punktów

B. jej bocznej części

C. perspektywy horyzontalnej

D. jej frontowej części

Kompozycja frontalna w fotografii architektury polega na uchwyceniu budowli z jej przedniej strony, co pozwala na ukazanie pełnej symetrii i detali fasady. Tego typu ujęcia są istotne, ponieważ pozwalają na zrozumienie charakteru architektury, jej formy oraz kontekstu w otoczeniu. Przykładem zastosowania kompozycji frontalnej mogą być zdjęcia zabytków, takich jak pałace czy katedry, gdzie ich imponujące detale są najlepiej widoczne z przodu. Fotografowie często stosują tę technikę w celu podkreślenia monumentalności obiektów oraz ich artystycznych wartości. Dobre praktyki w fotografii architektury sugerują, aby przy wykonywaniu zdjęć frontalnych zwracać uwagę na oświetlenie, które może znacząco wpłynąć na odbiór detali i tekstur budowli. Dodatkowo, warto pamiętać o użyciu statywu, co pozwala na uzyskanie ostrości i stabilności obrazu, zwłaszcza w warunkach słabego oświetlenia. Zastosowanie kompozycji frontalnej jest zgodne z normami fotografii architektonicznej, które zalecają ukazywanie obiektów w sposób, który najlepiej oddaje ich istotę.

Pytanie 31

W celu uzyskania prawidłowego obrazu techniką HDR należy wykonać od 2 do 10 zdjęć w formacie

A. JPEG z zastosowaniem bracketingu ekspozycji.

B. JPEG z zastosowaniem bracketingu ostrości.

C. RAW z zastosowaniem bracketingu ekspozycji.

D. RAW z zastosowaniem bracketingu ostrości.

HDR, czyli High Dynamic Range, polega na połączeniu kilku zdjęć tej samej sceny, ale zrobionych przy różnych ustawieniach ekspozycji, żeby uzyskać obraz z bogatszymi szczegółami zarówno w cieniach, jak i w jasnych partiach. Najlepszą praktyką jest wykonywanie tych zdjęć w formacie RAW, bo to daje największą elastyczność podczas późniejszej obróbki – RAW zapisuje dużo więcej informacji o obrazie niż JPEG i nie traci jakości przy edycji. Stosowanie bracketingu ekspozycji (czyli celowego zmieniania wartości ekspozycji między kolejnymi zdjęciami) pozwala uchwycić pełen zakres tonalny sceny. W profesjonalnej fotografii HDR często korzysta się właśnie z kilku (zwykle od 3 do 7, ale nawet do 10) plików RAW, które następnie łączy się w specjalnym oprogramowaniu. Moim zdaniem, trudno przecenić zalety tego podejścia – taki workflow daje mnóstwo swobody w postprodukcji i pozwala osiągnąć naprawdę naturalnie wyglądające efekty, a nie przesadzone HDR-ki. Warto też pamiętać, że większość aparatów pozwala automatycznie zrobić serię zdjęć z różnymi ekspozycjami właśnie w trybie RAW, więc nie trzeba się bawić w ręczne ustawianie każdego parametru. To już taka branżowa oczywistość, że chcąc mieć prawdziwy HDR, zaczynamy od RAW i bracketingu ekspozycji.

Pytanie 32

Aby uzyskać na zdjęciu portretowym en face efekt oświetlenia sylwetkowego, modela należy ustawić

A. bokiem w stronę padającego światła

B. w taki sposób, aby światło padało z góry

C. w kierunku padającego światła

D. odwróconego tyłem do padającego światła

Odpowiedź 'tyłem do padającego światła' jest prawidłowa, ponieważ aby uzyskać efekt oświetlenia sylwetkowego w portrecie en face, model powinien stać w taki sposób, aby źródło światła padało na jego plecy. Taki układ sprawia, że światło nie oświetla bezpośrednio twarzy modela, ale tworzy kontrast pomiędzy sylwetką a tłem, co pozwala na wyeksponowanie kształtów i detali. W praktyce, fotografowie często wykorzystują ten efekt w celu uzyskania dramatycznego wyrazu portretu, podkreślając kontury i nadając im głębię. Dodatkowo, można zastosować dodatkowe źródło światła, np. lampę błyskową ustawioną z przodu, aby subtelnie doświetlić twarz, co pozwoli uzyskać pożądany balans między oświetleniem sylwetki a detalami na twarzy. Takie podejście jest zgodne z zasadami fotografii portretowej i jest szeroko stosowane w branży, przyczyniając się do tworzenia bardziej złożonych i interesujących kompozycji.

Pytanie 33

Jaką część padającego światła odbija powierzchnia szarej karty?

A. 18%

B. 3%

C. 30%

D. 90%

Odpowiedź 18% jest poprawna, ponieważ szara karta została zaprojektowana jako standardowe narzędzie w fotografii i grafice komputerowej do oceny i kontroli kolorów. Odbija ona 18% padającego światła, co czyni ją neutralnym punktem odniesienia w pomiarach. W praktyce, szare karty są wykorzystywane do kalibracji ekspozycji oraz do ustawienia balansu bieli, co jest szczególnie istotne przy pracy w zmiennych warunkach oświetleniowych. W standardzie ISO 12232 odnajdujemy informacje dotyczące pomiaru światła i czułości, które wskazują na znaczenie neutralnych tonów w uzyskiwaniu dokładnych kolorów. Szara karta jest również powszechnie stosowana w postprodukcji, gdzie umożliwia precyzyjne dopasowanie kolorów w programach graficznych, a jej użycie w procesie obróbki zdjęć pozwala na zachowanie spójności kolorystycznej. Umiejętność korzystania z szarej karty w praktyce jest kluczowym elementem w pracy każdego profesjonalnego fotografa oraz grafika.

Pytanie 34

Biometryczne zdjęcie o wymiarach 3,5 x 4,5 cm powinno

A. obejmować całą głowę, wzrok zwrócony w bok

B. obejmować całą głowę, wzrok skierowany do aparatu

C. przedstawiać profil głowy, wzrok przymknięty, uśmiech na twarzy

D. przedstawiać profil głowy, wzrok na wprost aparatu, uśmiech na twarzy

Zdjęcie biometryczne o wymiarach 3,5 x 4,5 cm powinno obejmować całą głowę, a wzrok powinien być skierowany bezpośrednio do obiektywu aparatu. Taki układ zapewnia, że zdjęcie jest zgodne z wymaganiami wielu instytucji, takich jak urzędy paszportowe czy inne organy administracyjne. Wzrok skierowany na wprost pozwala na jednoznaczne rozpoznanie rysów twarzy, co jest kluczowe w kontekście identyfikacji biometrycznej. Przykładowo, wiele krajów wymaga, aby zdjęcia do dokumentów tożsamości były wykonane w taki sposób, aby twarz była idealnie widoczna, bez zasłaniania przez włosy lub inne elementy. Ponadto, istotne jest, aby zdjęcie było wykonane w odpowiednich warunkach oświetleniowych, co wpływa na ostrość i jakość obrazu. Takie podejście do wykonania zdjęcia biometrycznego jest zgodne ze standardami ISO/IEC 19794-5, które regulują kwestie związane z obrazowaniem biometrycznym, w tym zdjęciami paszportowymi.

Pytanie 35

Jakiego tła powinno się użyć, aby uzyskać na kolorowym obrazie jak największy kontrast jasności pomiędzy tłem a uwiecznioną czerwoną truskawką?

A. Białego

B. Zielonego

C. Purpurowego

D. Szarego

Zielone tło, choć może wydawać się atrakcyjne, nie jest odpowiednie do fotografowania czerwonych truskawek. Zielony kolor może powodować, że truskawki będą się zlewać z tłem, tworząc efekt braku kontrastu. Psychologia koloru pokazuje, że kolory przeciwne na kole barw (czerwony i zielony) mogą powodować, że obiekt staje się mniej wyraźny, co jest przykrym zjawiskiem w przypadku fotografii produktowej. Szare tło, mimo że neutralne, nie dostarcza wystarczającej różnicy jasności, aby czerwony kolor truskawki mógł się wyróżniać. Szarość może wprowadzać monotonię i sprawiać, że kolor czerwony truskawki nie będzie tak intensywny, jak w rzeczywistości. Purpurowe tło również nie jest optymalne, gdyż może wprowadzać zbyt wiele złożoności kolorystycznej, co utrudnia percepcję barwy czerwonej. Często w praktyce profesjonalnej fotografowie błędnie zakładają, że stonowane kolory będą wystarczające, co prowadzi do rozmycia efektów wizualnych. Kluczowym błędem jest pomijanie znaczenia kontrastu jasności i koloru, które są fundamentalnymi aspektami przy tworzeniu wyrazistych obrazów.

Pytanie 36

Który z obiektywów charakteryzuje się długością ogniskowej porównywalną z przekątną matrycy o wymiarach 36 x 24 mm oraz kątem widzenia, który jest zbliżony do kąta widzenia ludzkiego oka?

A. Szerokokątny

B. Wąskokątny

C. Standardowy

D. Długoogniskowy

Obiektyw standardowy ma ogniskową w okolicach 50 mm, co odpowiada temu, co widzi nasze oko – mniej więcej 46 stopni. Taki obiektyw robi zdjęcia w bardzo naturalny sposób, więc jest świetnym wyborem do portretów, fotografii ulicznej czy codziennych scenek. W praktyce, jego zastosowanie pozwala uzyskać realne perspektywy, co jest bardzo ważne w różnych dziedzinach fotografii, jak dokumentacja czy reportaż. Często używa się go też w reklamie, gdzie liczy się zachowanie prawdziwego wyglądu prezentowanych produktów. Co ważne, obiektywy standardowe mają małe zniekształcenie obrazu, dzięki czemu zdjęcia są naprawdę wysokiej jakości. Uważam, że obiektyw standardowy to podstawa każdej torby fotografa i warto go dobrze poznać, żeby rozwijać swoje umiejętności w fotografii.

Pytanie 37

Aby uzyskać zdjęcie owoców na tle koszyka z wyraźnym pierwszym i drugim planem, ustalono parametry ekspozycji:
− czas naświetlania 1/30 s
− przysłona f/8. Jakie parametry należy ustawić, aby tło było rozmyte, zachowując tę samą ilość światła padającego na matrycę?

A. 1/125 s, f/5,6

B. 1/60 s, f/22

C. 1/250 s, f/5,6

D. 1/250 s, f/2,8

Ustawienie czasu naświetlania na 1/60 s oraz przysłony na f/22 nie dostarcza odpowiednich rezultatów w kontekście uzyskiwania rozmytego tła. Gdy przysłona jest ustawiona na f/22, jej maksymalna wartość przyczynia się do zwiększenia głębi ostrości, co skutkuje tym, że zarówno pierwszy, jak i drugi plan pozostają ostre. Dla uzyskania rozmycia tła, należy stosować mniejsze wartości przysłony. Ustawienie czasu naświetlania na 1/60 s nie jest wystarczające w połączeniu z f/22, ponieważ przy tak małej przysłonie, a także dłuższym czasie naświetlania, ryzyko poruszenia zdjęcia znacząco wzrasta, szczególnie podczas fotografowania obiektów w ruchu. Podobnie, ustawienie 1/250 s z f/5,6, choć zmniejsza głębię ostrości w porównaniu do f/22, wciąż może nie zapewnić oczekiwanego efektu bokeh, gdyż przysłona f/5,6 nie jest wystarczająco szeroka dla uzyskania znaczącego rozmycia tła. W przypadku, gdy czas naświetlania wynosi 1/125 s z f/5,6, również nie zapewnia to optymalnych warunków do uzyskania estetycznego rozmycia tła, gdyż przysłona f/5,6 wciąż zbyt mocno akcentuje elementy znajdujące się poza pierwszym planem. W fotografii kluczowe jest zrozumienie, jak wartości przysłony oraz czasu naświetlania wpływają na głębię ostrości i ogólne wrażenie wizualne obrazu, co jest często pomijane przez początkujących fotografów.

Pytanie 38

Korzystając z programu Adobe Photoshop do usunięcia niepożądanych przebarwień na skórze modela należy użyć narzędzia

A. wyostrzenie.

B. pędzel historii.

C. stempel ze wzorkiem.

D. pędzel korygujący.

Pędzel korygujący w Photoshopie to absolutna podstawa przy retuszu skóry, zwłaszcza gdy chodzi o usuwanie przebarwień, wyprysków czy drobnych defektów. Jego siła polega na tym, że automatycznie analizuje otoczenie miejsca, które retuszujesz, i miesza teksturę oraz kolor z wybranych fragmentów skóry. Dzięki temu efekt jest naturalny i nie widać później sztucznych plam czy powtarzających się wzorów, co – moim zdaniem – jest niesamowicie ważne przy pracy z portretami. Branżowo to już praktycznie standard – zarówno w szybkim retuszu do internetu, jak i w zaawansowanych produkcjach do druku. Jeśli chcesz uzyskać równomierną, gładką cerę, a jednocześnie zachować fakturę skóry, to właśnie pędzel korygujący jest narzędziem numer jeden. Można nim szybko kliknąć pojedyncze przebarwienie albo przesuwać po większych powierzchniach w trybie „content-aware” – Photoshop sam dobiera najlepiej pasujące fragmenty. Kiedy pracuję nad zdjęciami do portfolio, zawsze zaczynam właśnie od tego narzędzia, zanim sięgnę po inne techniki. Dla osób zaczynających przygodę z retuszem warto poeksperymentować z różnymi ustawieniami narzędzia, np. trybami mieszania czy twardością pędzla. Naprawdę warto je dobrze opanować, bo to ogromna oszczędność czasu i gwarancja lepszych efektów, niż przy ręcznym kopiowaniu obszarów stemplem czy kombinowaniu z filtrami.

Pytanie 39

Aby usunąć niechciane przebarwienia na skórze modela w programie Adobe Photoshop, które narzędzie należy zastosować?

A. pędzel korygujący

B. wyostrzenie

C. stempel ze wzrokiem

D. pędzel historii

Pędzel korygujący jest narzędziem w Adobe Photoshop zaprojektowanym specjalnie do retuszowania obrazów, w tym usuwania przebarwień na skórze. Działa on na zasadzie pobierania informacji z otoczenia i stosowania ich w miejscu, które wymaga poprawy. W praktyce oznacza to, że użytkownicy mogą łatwo zniwelować niedoskonałości skóry, w tym plamy, blizny czy zmarszczki, uzyskując naturalny efekt bez śladów edycji. Dobrą praktyką jest ustawienie odpowiedniej wielkości pędzla oraz jego twardości, co pozwala na precyzyjne dopasowanie do obszaru wymagającego poprawy. Warto również korzystać z funkcji maskowania, aby zachować oryginalne tekstury i szczegóły, co zapewni lepszą jakość końcowego obrazu. Pędzel korygujący jest uznawany za jeden z najważniejszych narzędzi w workflow fotografów i grafików zajmujących się retuszem, umożliwiając szybkie osiągnięcie profesjonalnych rezultatów.

Pytanie 40

Na zdjęciu zastosowano kompozycję obrazu z wykorzystaniem reguły

A. podziału ukośnego.

B. trójpodziału.

C. podziału diagonalnego.

D. złotego podziału.

Reguła podziału diagonalnego jest jedną z technik kompozycyjnych, która ma na celu wprowadzenie dynamiki i ruchu do obrazu. W przeciwieństwie do prostszych kompozycji, takich jak trójpodział czy złoty podział, podział diagonalny angażuje widza poprzez umiejscowienie kluczowych elementów wzdłuż przekątnych kadru. To sprawia, że obraz staje się bardziej interesujący i złożony, co może przyciągnąć uwagę widza na dłużej. Przykładem zastosowania tej reguły może być fotografia krajobrazowa, w której linie brzegów rzeki lub ścieżek układają się wzdłuż przekątnych, tworząc efekt głębi oraz dynamicznego ruchu. Warto także zauważyć, że zasady kompozycji są kluczowe w sztuce wizualnej, a ich umiejętne stosowanie znacząco wpływa na odbiór dzieła. W branży kreatywnej, umiejętność zastosowania reguły podziału diagonalnego jest uznawana za ważny aspekt w profesjonalnej pracy nad fotografią, grafiką oraz filmem.

Rozpocznij nowy egzamin

Powrót do strony głównej