Pytanie 1
Pomiaru światła padającego dokonuje się światłomierzem umieszczonym przed fotografowanym obiektem skierowanym w stronę
A. tła.
B. aparatu.
C. modela.
D. źródła światła.
W pracy z światłomierzem często pojawiają się mylne wyobrażenia dotyczące kierunku, w jakim powinniśmy skierować to urządzenie podczas pomiaru światła padającego. Część osób sądzi, że światłomierz należy ustawić w stronę tła lub modela, wychodząc z założenia, że to one są głównymi elementami kadru. Jednak takie podejście prowadzi do błędów ekspozycyjnych, ponieważ światłomierz nie rejestruje wtedy ilości światła widzianego przez obiektyw aparatu, lecz warunki panujące w otoczeniu obiektu lub tła. Równie często popełnianym błędem jest skierowanie światłomierza w stronę źródła światła, co wydaje się logiczne – przecież chcemy „złapać” moc światła docierającą do obiektu. Niestety, taka metoda powoduje zawyżenie odczytów i w praktyce prowadzi do niedoświetlenia zdjęcia, bo światłomierz otrzymuje światło bezpośrednio z lampy czy słońca, a nie tak jak widzi je obiektyw aparatu. W fotografii zawodowej i zgodnie z branżowymi standardami ISTD oraz wytycznymi producentów sprzętu, prawidłowy pomiar światła padającego wykonuje się zawsze z pozycji obiektu skierowanej w stronę aparatu. Pomiar światła odbitego od modela czy tła też jest możliwy, ale wymaga stosowania innych ustawień i korekt, bo odbite światło jest mocno zależne od koloru, faktury i kształtu powierzchni. Wiele osób myli te dwa tryby pracy światłomierza, co prowadzi do niejednolitych wyników i problemów z powtarzalnością ekspozycji. Z mojego doświadczenia wynika, że największym problemem jest właśnie błędna interpretacja, czym jest tzw. światło „padające” – wielu traktuje je zbyt dosłownie i kieruje światłomierz na lampę, zamiast w stronę aparatu. Warto więc zapamiętać: pomiar światła padającego to symulowanie widoku aparatu, a nie ocena intensywności źródła światła czy wyglądu tła.
