Wyniki egzaminu

Nowy egzamin
Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik weterynarii
  • Kwalifikacja: ROL.12 - Wykonywanie weterynaryjnych czynności pomocniczych
  • Data rozpoczęcia: 18 grudnia 2025 22:56
  • Data zakończenia: 18 grudnia 2025 23:05

Egzamin zdany!

Wynik: 27/40 punktów (67,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Facebook
X.com
LinkedIn
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

U zwierzęcia po urazie zaobserwowano rozszerzone źrenice, które nie reagują na światło, a także brak odruchu rogówkowego. Jakie jest rokowanie w tej sytuacji?

A. wątpliwe
B. złe
C. ostrożne
D. dobre
Rozszerzone, niereagujące na światło źrenice oraz brak odruchu rogówkowego są poważnymi objawami neurologicznymi, które mogą sugerować uszkodzenie struktur mózgu, w tym pnia mózgu, odpowiedzialnego za podstawowe funkcje życiowe oraz odruchy. W przypadku zwierzęcia po wypadku, te objawy wskazują na potencjalnie nieodwracalne uszkodzenia neurologiczne. Rokowanie jest w tym przypadku złe, ponieważ wskazuje na ciężki stan, w którym funkcje neurologiczne są poważnie zaburzone. Niezwykle istotne jest, aby w takich sytuacjach przeprowadzić dokładną diagnostykę obrazową, taką jak tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny, w celu oceny rozległości urazu. Przykładem zastosowania tej wiedzy jest podejmowanie decyzji o dalszym leczeniu – w przypadku potwierdzenia ciężkich uszkodzeń, możliwe, że interwencje terapeutyczne mogą być ograniczone, a decyzje o eutanazji mogą zostać rozważone w kontekście jakości życia zwierzęcia. Ważne jest, aby weterynarze byli dobrze zaznajomieni z objawami neurologicznymi, aby móc podejmować odpowiednie decyzje oraz konsultować się z neurologami, którzy mogą dostarczyć dodatkowej wiedzy i wsparcia w trudnych sytuacjach.
Pytanie 2

Trzoda dostarczona do rzeźni 1 marca 2019 roku o godzinie 8:00 powinna być poddana badaniu przedubojowemu do

A. godz. 08:00 dnia 2 marca 2019 r.
B. godz. 18:00 dnia 1 marca 2019 r.
C. godz. 24:00 dnia 1 marca 2019 r.
D. godz. 18:00 dnia 2 marca 2019 r.
Odpowiedzi wskazujące na inne godziny są wynikiem błędnego zrozumienia zasad dotyczących badań przedubojowych. Nieprawidłowe podejście do terminu, w jakim powinno się przeprowadzić badanie, może wynikać z mylnego przekonania, że krótszy czas jest wystarczający do oceny stanu zdrowia zwierząt. Odpowiedzi sugerujące godziny późniejsze niż 8:00 dnia 2 marca 2019 r., takie jak 18:00 czy 24:00, nie uwzględniają kluczowego wymogu, że badanie musi być zakończone przed rozpoczęciem uboju, a czas ten nie może przekraczać 24 godzin od momentu dostarczenia zwierząt do rzeźni. Dodatkowo, odpowiedzi te mogą zdradzać brak znajomości norm prawnych, które regulują procedury sanitarno-weterynaryjne. W kontekście ochrony zdrowia publicznego, kluczowe jest, aby procesy te były przeprowadzone z zachowaniem najwyższych standardów, co wymaga precyzyjnego podejścia do terminów. Ignorowanie tego aspektu może prowadzić do sytuacji, w których mięso pochodzące z nieprzebadanych zwierząt trafi na rynek, co zwiększa ryzyko rozprzestrzenienia chorób oraz narusza przepisy unijne i krajowe dotyczące bezpieczeństwa żywności.
Pytanie 3

Jakie znane jest określenie pryszczycy?

A. Występuje tylko u parzystokopytnych
B. Jest to bardzo zaraźliwa choroba bakteryjna
C. Nie przenosi się poprzez powietrze
D. Minimalny okres inkubacji wynosi 30 dni
Przy analizie pozostałych odpowiedzi, warto zauważyć kilka kluczowych nieporozumień związanych z pryszczycą. Po pierwsze, minimalny czas inkubacji choroby wynoszący 30 dni jest nieprawdziwy. W rzeczywistości, czas ten może wynosić od 2 do 14 dni, co czyni chorobę szybkim zagrożeniem dla stada. Zbyt długie przyjmowanie informacji na temat inkubacji może prowadzić do opóźnionych reakcji w przypadku wykrycia objawów, co może skutkować dalszym rozprzestrzenianiem się wirusa. Kolejny błąd dotyczy sposobu przenoszenia się pryszczycy. Nie jest prawdą, że nie przenosi się drogą powietrzną. Wirus może rozprzestrzeniać się poprzez aerozole, co oznacza, że nawet bez bezpośredniego kontaktu zwierzęta mogą się zakazić, zwłaszcza w warunkach, gdzie jest ich duża gęstość. Ostatnią nieścisłością jest stwierdzenie, że pryszczyca nie jest chorobą bakteryjną. W rzeczywistości jest to choroba wirusowa wywoływana przez wirus pryszczycy (foot-and-mouth disease virus, FMDV), a nie przez bakterie. Pojęcie choroby bakteryjnej w tym kontekście jest mylące i może prowadzić do nieefektywnych strategii leczenia i profilaktyki. Zrozumienie tych aspektów jest kluczowe dla skutecznego zarządzania zdrowiem zwierząt oraz ochrony gospodarstw przed ewentualnymi epidemiami.
Pytanie 4

Jakim przyrządem dokonuje się pomiaru wilgotności powietrza w pomieszczeniu inwentarskim?

A. higrometrem
B. termometrem
C. barometrem
D. aerometrem
Higrometr to naprawdę ważne urządzenie, które mierzy wilgotność powietrza. W pomieszczeniach, gdzie trzymamy zwierzęta, jak na przykład w chlewniach czy kurnikach, musimy dbać o odpowiednią wilgotność, bo to wpływa na zdrowie naszych podopiecznych. Za wysoka wilgotność może powodować pleśń i bakterie, a to się przekłada na choroby u zwierząt. Z drugiej strony, jak jest za sucha, to może być im niewygodnie i też mogą mieć problemy zdrowotne. Weźmy na przykład hodowlę kur – tam optymalny poziom wilgotności to około 60-70%, co jest ważne dla ich wzrostu. Regularne sprawdzanie tych parametrów to dobra praktyka, żeby zapewnić zwierzakom jak najlepsze warunki. Nowoczesne higrometry mają też funkcje monitorowania zdalnego, co jest super, bo pozwala na szybką reakcję na zmiany.
Pytanie 5

Obowiązkowe nacięcia wątroby oraz badanie powierzchni przekrojów przeprowadza się

A. u bydła
B. u świń
C. u cieląt
D. u dzików
Nieprawidłowe jest przypisywanie obowiązkowych nacięć wątroby i oględzin powierzchni przekrojów do innych gatunków zwierząt, takich jak dziki, cielęta czy świnie. W przypadku dzików, nacięcia takie nie są standardową praktyką, ponieważ są one często badane w innym kontekście, głównie ze względu na różnice w patologiach i warunkach środowiskowych. Dziki mogą być poddawane innym formom oceny zdrowia, które nie wymagają nacięć wątroby, co wynika z ich biologii oraz różnic w systemie hodowli. Cielęta, będące młodszym stadkiem bydła, również nie są poddawane regularnym, obowiązkowym nacięciom wątroby, chociaż monitoring ich zdrowia jest istotny. Z kolei w przypadku świń, standardy dotyczące nacięć wątroby różnią się od tych stosowanych w bydle. W przemyśle mięsnym, procedury weterynaryjne są dostosowane do specyficznych potrzeb i charakterystyk każdego gatunku, a błędne rozumienie tych procedur może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych dla zwierząt oraz ludzi. Prawidłowe podejście do oceny stanu zdrowia zwierząt wymaga zatem znajomości specyficznych praktyk, które są uzależnione od gatunku oraz warunków ich hodowli.
Pytanie 6

Włośnica to zoonoza przenoszona przez

A. krowy i dziki
B. świnki morskie i konie
C. świnie i nutrie
D. owce i psy
Włośnica, nazywana też trichinelozą, to choroba, którą można złapać głównie od świń i nutrii. To właśnie te zwierzęta są jakby głównymi winowajcami, bo przenoszą nicienie z rodzaju Trichinella. Ludzie najczęściej zarażają się, jedząc surowe albo niedogotowane mięso zawierające larwy tych pasożytów. Gotowanie mięsa to kluczowy krok, żeby pozbyć się larw i uniknąć zakażeń. W praktyce, hodowcy i przetwórcy mięsa powinni przestrzegać zasad sanitarno-epidemiologicznych, takich jak kontrola zdrowia zwierząt i odpowiednie przygotowanie mięsa. Ważne też, żeby edukować ludzi, jak bezpiecznie przygotowywać jedzenie. To wszystko jest mega istotne, nie tylko dla zdrowia, ale też dla jakości w branży mięsnej. Jakby co, kiedy pojawią się przypadki włośnicy, ważne, żeby szybko zgłosić sytuację i podjąć działania, żeby choroba się nie rozprzestrzeniała.
Pytanie 7

Aby udrożnić przewód nosowo-łzowy u koni, jakie środki należy zastosować?

A. sól fizjologiczną
B. eozynę
C. fluoresceinę
D. glukozę
Sól fizjologiczna, będąca roztworem chlorku sodu o stężeniu 0,9%, jest powszechnie stosowana w weterynarii do udrożniania przewodu nosowo-łzowego u koni. Działa nawilżająco i oczyszczająco, co pozwala na rozrzedzenie oraz usunięcie wydzieliny blokującej drogi oddechowe i łzowe. Przykładowo, w przypadku koni z problemami takimi jak epifora, czyli nadmierne łzawienie, stosowanie soli fizjologicznej może pomóc w przywróceniu prawidłowego przepływu łez oraz poprawić komfort zwierzęcia. W przypadkach bardziej skomplikowanych, mogą być zalecane dodatkowe procedury medyczne, jednak sól fizjologiczna pozostaje pierwszym krokiem w wielu interwencjach. Dobrym zwyczajem jest także monitorowanie stanu konia po zabiegu, aby wykryć ewentualne powikłania. Sól fizjologiczna jest zgodna z wieloma standardami weterynaryjnymi, co czyni ją bezpiecznym i skutecznym rozwiązaniem w terapii.
Pytanie 8

Termohigrometr umożliwia dokonywanie pomiarów temperatury

A. paszy, którą podaje się zwierzętom
B. pomieszczenia, w którym znajdują się zwierzęta
C. ciała zwierzęcia
D. wody przeznaczonej dla zwierząt
Termohigrometr to takie urządzenie, które mierzy temperaturę i wilgotność powietrza. To naprawdę ważne, bo odpowiednie warunki są kluczowe dla zdrowia zwierząt. Jak temperatura, tak i wilgotność mogą mieć wpływ na ich samopoczucie i ogólny stan. Na przykład, w hodowli drobiu musisz mieć na uwadze, że odpowiednia temperatura i wilgotność są niezbędne do tego, żeby ptaki mogły zdrowo rosnąć. Fajnie jest regularnie sprawdzać te parametry, żeby dopasować je do potrzeb zwierząt. Warto też pomyśleć o automatycznych systemach monitorujących, które mogą pomóc wykrywać problemy na bieżąco. Dzięki temu można szybko zareagować i np. zapobiec chorobom.
Pytanie 9

Dzik, u którego stwierdzono obecność wirusa ASF, zostanie wykorzystany

A. jako materiał do biogazowni
B. poprzez spalenie
C. w formie nawozu organicznego
D. jako pasza dla zwierząt
Zakażenie wirusem ASF (Afrykański Pomór Świń) stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia zwierząt oraz branży hodowlanej. W przypadku potwierdzenia zakażenia u dzika, najlepszą metodą zagospodarowania takiego zwierzęcia jest jego spalenie. Proces spalania jest zgodny z normami sanitarno-epidemiologicznymi i ma na celu zminimalizowanie ryzyka dalszego rozprzestrzenienia wirusa. Spalanie jako metoda utylizacji zwłok zwierząt chorych jest uznawane za najbardziej skuteczną formę, gdyż wysokotemperaturowe procesy eliminują patogeny i wirusy, zapewniając tym samym bezpieczeństwo sanitarno-epidemiologiczne. W praktyce spalenie odbywa się w wyspecjalizowanych piecach przystosowanych do utylizacji materiałów biologicznych, co gwarantuje, że nie dojdzie do ich przypadkowego uwolnienia do środowiska. Takie działania są zgodne z wytycznymi i regulacjami unijnymi, które podkreślają wagę właściwego zarządzania odpadami zwierzęcymi w kontekście ochrony zdrowia publicznego i zwierząt.
Pytanie 10

Filary przepony stanowią preferowane miejsca, gdzie osiedlają się larwy włośni u

A. dzików oraz koni
B. bydła oraz dzików
C. świń oraz bydła
D. świń oraz dzików
Odpowiedź 'świń i dzików' jest poprawna, ponieważ filary przepony stanowią specyficzne środowisko, w którym larwy włośni (Trichinella spp.) osiedlają się w organizmach tych zwierząt. Włośnica jest chorobą, która dotyka głównie mięsożernych i wszystkożernych ssaków, a w Polsce najczęściej występuje u dzików i świń. Podczas zakażenia larwy migracyjne osiedlają się w mięśniach, w szczególności w mięśniach przepony, co prowadzi do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Zrozumienie cyklu życiowego włośni oraz ich predylekcji do osiedlania się w określonych tkankach jest kluczowe dla zapobiegania i kontroli tej choroby. Praktycznie, dla rolników oraz weterynarzy ważne jest monitorowanie populacji dzików oraz stanu zdrowia świń, a także przestrzeganie standardów bioasekuracji, aby ograniczyć ryzyko zakażeń. Warto również podkreślić, że skuteczne metody diagnostyczne i profilaktyczne, takie jak kontrola mięsa przed ubojem, mogą znacząco ograniczyć rozprzestrzenianie się włośnicy w populacjach zwierząt. Z tego względu odpowiednia edukacja w zakresie chorób zakaźnych u zwierząt hodowlanych jest niezbędna.
Pytanie 11

Flotacja to jedna z metod stosowanych w parazytologicznych badaniach

A. sierści
B. krwi
C. zeskrobin
D. kału
Metoda flotacji jest techniką stosowaną w parazytologii, głównie w badaniu kału, która pozwala na wykrywanie jaj i cyst pasożytów. Technika ta polega na wykorzystaniu różnicy gęstości między jajami pasożytów a roztworem flotacyjnym. Jaja pasożytów, które mają mniejszą gęstość niż roztwór, unoszą się na powierzchni, co ułatwia ich zbieranie i dalszą analizę pod mikroskopem. W praktyce, próbki kału są mieszane z roztworem flotacyjnym, a następnie odwirowywane, co umożliwia separację jaj pasożytów od pozostałych składników. Metoda ta jest standardem w diagnostyce parazytów jelitowych, a jej skuteczność wzrasta przy użyciu odpowiednich roztworów, takich jak sól czy cukier, które zapewniają optymalne warunki do flotacji. Dobrą praktyką jest także stosowanie odpowiednich filtrów i odpowiednia mikroskopia, co pozwala na dokładne zidentyfikowanie gatunków pasożytów oraz ich jaj.
Pytanie 12

W trakcie pielęgnacji owiec roztwór siarczanu miedzi wykorzystuje się w celu zapobiegania

A. grzybicom
B. ektopasożytom
C. kulawce
D. endopasożytom
Chociaż odpowiedzi dotyczące endopasożytów, grzybic i ektopasożytów mogą wydawać się logiczne w kontekście ogólnej pielęgnacji owiec, nie odnoszą się one bezpośrednio do zastosowania siarczanu miedzi. Endopasożyty, takie jak robaki jelitowe, są eliminowane poprzez stosowanie leków antypasożytniczych, które działają głównie w obrębie przewodu pokarmowego. Siarczan miedzi nie ma wpływu na organizmy wewnętrzne, dlatego jego zastosowanie w tym kontekście jest błędne. W odniesieniu do grzybic, chociaż siarczan miedzi ma pewne właściwości fungicydowe, to jego główne zastosowanie w hodowli owiec nie koncentruje się na zwalczaniu grzybów, lecz na prewencji kulawki, co jest związane z patogenami bakteryjnymi. Ektopasożyty, takie jak pchły czy wszy, są zwalczane za pomocą preparatów zewnętrznych, które są skierowane na skórę zwierzęcia, co również różni się od zastosowania siarczanu miedzi. Każde z tych podejść wymaga innego rodzaju środków i strategii, co podkreśla znaczenie dokładnej analizy i zrozumienia specyfiki działania stosowanych substancji. Zrozumienie, jakie schorzenia są spowodowane przez konkretne patogeny, jest kluczowe dla skutecznej pielęgnacji i zdrowia owiec.
Pytanie 13

Tuberkulinizację bydła przeprowadza się u zwierząt, które mają więcej niż

A. 3 miesiąca.
B. 6 tygodnia.
C. 6 miesiąca.
D. 3 tygodnia.
Wybór jakiejkolwiek innej opcji niż 6 tygodni jest wynikiem nieporozumienia dotyczącego czasowego aspektu tuberkulinizacji bydła. Tuberkulinizacja jest procesem, który powinien być realizowany w odpowiednim momencie życia zwierząt, aby zapewnić największą skuteczność testu. W przypadku 3 miesiąca życia, przeprowadzenie badania mogłoby być zbyt późne, ponieważ niektóre zwierzęta mogłyby już być nosicielami bakterii Mycobacterium bovis, co stwarza ryzyko dalszego rozprzestrzenienia się choroby w stadzie. Wybór 6 miesiąca jest również błędny, ponieważ nie tylko spóźnia się w stosunku do zalecanych praktyk, ale także zwiększa ryzyko, że choroba może się rozwinąć i negatywnie wpłynąć na zdrowie zwierząt oraz wydajność gospodarstwa. Podobnie, 3 tygodnia życia jest zbyt wczesnym okresem, aby efektywnie wykonać test, ponieważ układ odpornościowy cieląt nie jest jeszcze w pełni rozwinięty, co może prowadzić do fałszywie negatywnych wyników. Kluczowe jest zrozumienie, że odpowiedni czas tuberkulinizacji ma znaczenie nie tylko dla zdrowia zwierząt, ale również dla bezpieczeństwa całego przemysłu hodowlanego i ochrony zdrowia publicznego. Zastosowanie testu w niewłaściwym czasie może prowadzić do poważnych konsekwencji, w tym do utraty zaufania do hodowli oraz do zwiększenia kosztów leczenia i zarządzania chorobami zwierząt.
Pytanie 14

Aby przeprowadzić badanie w kierunku włośnia za pomocą wytrawiania, pobiera się próbkę o masie 2 g z filarów przepony od zwierząt przeznaczonych do uboju?

A. macior i knurów
B. loch i tuczników
C. knurów i tuczników
D. tuczników i macior
Odpowiedź 'macior i knurów' to dobry wybór, bo właśnie te zwierzęta są najczęściej badane pod kątem włośnicy. Ta choroba, jak pewnie wiesz, jest wywoływana przez nicienie z rodzaju Trichinella i ma ścisły związek z jedzeniem mięsa świń. Knury są głównymi nosicielami tego pasożyta, a maciory też mogą być w niebezpieczeństwie, zwłaszcza gdy są trzymane w intensywnych warunkach hodowlanych. Badanie próbek mięsa z tych zwierząt to kluczowa sprawa dla zdrowia stada oraz bezpieczeństwa żywności, więc jest to naprawdę ważne z punktu widzenia weterynarii. Takie badania powinny być robione regularnie, żeby uniknąć rozprzestrzenienia się włośnicy, co w końcu mogłoby być groźne zarówno dla zwierząt, jak i dla ludzi. Jak to mówią, lepiej zapobiegać niż leczyć, więc warto pamiętać o tych badaniach w hodowli trzody.
Pytanie 15

Choroba wirusowa dotykająca zwierzęta parzystokopytne, objawiająca się wysoką gorączką oraz pojawianiem się pęcherzyków i pęcherzy na błonach śluzowych pyska, racicach i wymieniu to

A. choroba guzowatej skóry bydła
B. pryszczyca
C. pęcherzykowe zapalenie jamy ustnej
D. gruźlica
Pryszczyca, znana również jako choroba pęcherzykowa, to wirusowa choroba zwierząt parzystokopytnych, która charakteryzuje się występowaniem wysokiej gorączki oraz pęcherzyków i owrzodzeń na błonie śluzowej pyska, racicach oraz wymieniu. Jest to choroba wysoce zakaźna, która dotyka głównie bydło, owce i kozy, a jej sprawcą jest wirus pryszczycy (FMDV). W praktyce weterynaryjnej, znajomość objawów i przebiegu tej choroby jest kluczowa dla szybkiego diagnozowania i wdrażania odpowiednich środków zaradczych. W przypadku potwierdzenia pryszczycy, konieczne jest natychmiastowe wprowadzenie kwarantanny oraz zgłoszenie przypadków do odpowiednich służb weterynaryjnych, aby zapobiec rozprzestrzenieniu się wirusa. Dobrą praktyką jest także regularne monitorowanie stanu zdrowia zwierząt oraz edukacja hodowców na temat zapobiegania i kontroli tej choroby. Ponadto, stosowanie szczepień w obszarach endemicznych może znacząco zmniejszyć ryzyko wystąpienia pryszczycy w stadzie.
Pytanie 16

W przypadku, gdy u suki zaobserwowano nadmierne pragnienie, częste oddawanie moczu, wymioty, ropny wyciek z pochwy, apatię, powiększenie brzucha oraz brak apetytu, co można podejrzewać?

A. wodobrzusze
B. ropomacicze
C. ciążę
D. skręt żołądka
Ropomacicze to stan zapalny macicy, który najczęściej występuje u suk, szczególnie tych, które nie były sterylizowane. Objawy takie jak zwiększone pragnienie, oddawanie moczu, wymioty, apatia i wyciek ropny z pochwy wskazują na poważne problemy zdrowotne. Zwiększenie pragnienia i oddawania moczu mogą być spowodowane toksynami w organizmie, podczas gdy wymioty i apatia są oznakami ogólnego osłabienia organizmu, co jest charakterystyczne dla infekcji. Powiększenie brzucha może być spowodowane obecnością ropy w jamie brzusznej. W przypadku ropomacicza, leczenie często wymaga interwencji chirurgicznej, a więc kluczowe jest szybkie zdiagnozowanie tego schorzenia. Standardy weterynaryjne zalecają natychmiastową konsultację z lekarzem weterynarii w przypadku wystąpienia powyższych objawów. Wczesna diagnoza i leczenie mogą uratować życie suki, dlatego weterynarze zalecają regularne kontrole zdrowia i monitorowanie wszelkich niepokojących objawów u zwierząt domowych.
Pytanie 17

Mięso pozyskiwane od zwierząt zarażonych włośniami powinno być

A. poddane działaniu promieni ultrafioletowych
B. zamrożone
C. uznane za nieodpowiednie do spożycia
D. zastosowane w obróbce cieplnej
Odpowiedź uznająca mięso pochodzące od zwierząt zakażonych włośniami za nienadające się do spożycia jest prawidłowa, ponieważ włośnica jest poważnym zagrożeniem zdrowotnym. Włośnice są wywoływane przez pasożytnicze nicienie z rodzaju Trichinella. Spożycie takiego mięsa może prowadzić do poważnych objawów zdrowotnych, w tym bólu brzucha, biegunki, a w cięższych przypadkach do uszkodzenia mięśnia sercowego czy układu nerwowego. W związku z tym, zgodnie z zaleceniami instytucji zajmujących się bezpieczeństwem żywności, takich jak Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) oraz Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), mięso zarażone włośniami powinno być uznawane za niewłaściwe do konsumpcji. Praktycznym zastosowaniem tej wiedzy jest przestrzeganie zasad bioasekuracji w hodowli zwierząt oraz kontrola weterynaryjna w rzeźniach, co ma na celu identyfikację i eliminację potencjalnych zagrożeń przed wprowadzeniem mięsa do obrotu.
Pytanie 18

W temperaturze otoczenia powinno się przechowywać

A. surowice
B. insulinę
C. antybiotyki
D. szczepionki
Antybiotyki to leki, które, jak już pewnie wiesz, najlepiej przechowywać w temperaturze pokojowej, czyli mniej więcej w przedziale 20-25°C. To zgodne z tym, co mówią producenci i ogólnie przyjęte standardy w farmacji. W praktyce sporo antybiotyków jest dostępnych w formach, które nie potrzebują chłodzenia, a to znacznie ułatwia ich transport i trzymanie w aptekach oraz w domach pacjentów. Warto też mieć na uwadze, że niektóre z nich mają określony czas ważności, a po nim ich skuteczność może być mniejsza, co jest dość istotne. Dobrze więc dbać o ich odpowiednie przechowywanie, żeby maksymalnie wykorzystać ich potencjał i zapewnić bezpieczeństwo leczenia, zwłaszcza przy infekcjach bakteryjnych. Przestrzeganie tych zasad to nie tylko dbałość o zdrowie, ale też sposób na walkę z opornością bakterii, bo złe używanie lub przechowywanie antybiotyków może prowadzić do ich mniejszej efektywności.
Pytanie 19

Choroba określana skrótem ASF pojawia się u

A. drobiu
B. świń
C. psów
D. bydła
Choroba nazywana w skrócie ASF, czyli Afrykański Pomór Świń, jest wirusową chorobą zakaźną, która dotyka wyłącznie świnie domowe oraz dzikie. ASF wywołuje poważne straty ekonomiczne w hodowli świń, co stawia ją w centrum zainteresowania bioasekuracji i zarządzania zdrowiem zwierząt. Zakażenie wirusem ASF prowadzi do wysokiej śmiertelności, a brak szczepionki sprawia, że kluczowe jest wdrażanie działań prewencyjnych, takich jak ograniczenie kontaktu z dzikimi świniami, restrykcje w transporcie i handlu zwierzętami, a także stosowanie ścisłych zasad higieny w gospodarstwach. W przypadku wykrycia ASF, odpowiednie służby weterynaryjne są zobowiązane do natychmiastowego uśmiercania chorych zwierząt oraz wdrażania programu zwalczania choroby, co jest zgodne z europejskimi standardami zdrowia zwierząt. Zrozumienie tej choroby jest kluczowe dla hodowców świń, aby minimalizować ryzyko jej wystąpienia oraz ograniczać straty ekonomiczne związane z epidemiami.
Pytanie 20

Jak odbywa się rozwój prosty pasożytów?

A. bez udziału żywiciela ostatecznego
B. przy udziale żywiciela pośredniego
C. bez zaangażowania żywiciela pośredniego
D. przy współpracy żywiciela paratenicznego
W przypadku niepoprawnych odpowiedzi, należy zauważyć, że wiele z nich opiera się na błędnym zrozumieniu cyklu życiowego pasożytów. Rozwój z udziałem żywiciela pośredniego sugeruje, że pasożyty przechodzą przez dodatkowe etapy życia w różnych organizmach, co jest charakterystyczne dla pasożytów złożonych, takich jak tasiemce czy niektóre pierwotniaki. W takich przypadkach, zmiana żywiciela jest kluczowa dla przetrwania i reprodukcji pasożyta. Kolejny błąd to koncepcja żywiciela paratenicznego, który również nie jest wymagany w przypadku rozwoju prostego, ponieważ jest to organizm, który nie jest niezbędny dla rozwoju larw, jedynie służy jako dodatkowy rezerwuar. Ponadto, stwierdzenie, że rozwój odbywa się bez udziału żywiciela ostatecznego, jest również nieprawidłowe. Żywiciel ostateczny jest kluczowy dla pasożytów, ponieważ w jego obrębie następuje ostateczna reprodukcja. Rozumienie tych terminów jest istotne, aby uniknąć powszechnych nieporozumień w biologiach parazytologicznych, które mogą prowadzić do błędnych wniosków przy badaniu cykli życiowych pasożytów. Zmiana w perspektywie na rolę żywicieli, a także ich znaczenie w cyklu życiowym pasożytów, to kluczowe elementy, które należy wziąć pod uwagę, aby poprawnie zrozumieć temat pasożytnictwa.
Pytanie 21

Opisane objawy zagrażające życiu zwierzęcia towarzyszą

Występują zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego – biegunki i wymioty.
Poważnemu uszkodzeniu ulegają narządy krwiotwórcze. Pojawia się podwyższona
skłonność do zakażeń. Na skórze widoczne są owrzodzenia, na błonach śluzowych wybroczyny.
A. chorobie popromiennej.
B. wstrząsowi pourazowemu.
C. porażeniu prądem elektrycznym.
D. porażeniu słonecznemu.
Porażenie słoneczne, wstrząs pourazowy i porażenie prądem elektrycznym to rzeczywiście różne zjawiska, ale nie mają nic wspólnego z objawami, które są opisywane w pytaniu. Porażenie słoneczne zwykle objawia się osłabieniem, pragnieniem i problemami z oddychaniem, ale to nie jest to samo co uszkodzenia na poziomie komórkowym jak w przypadku choroby popromiennej. Wstrząs pourazowy to bardziej reakcja organizmu na ciężkie urazy, co może prowadzić do krwawienia, ale nie daje tych specyficznych objawów, które są charakterystyczne dla uszkodzenia narządów krwiotwórczych czy owrzodzeń skóry. Z kolei porażenie prądem dotyka układu nerwowego i może powodować oparzenia, ale nie wpływa na układ pokarmowy w sposób, który obserwujemy przy chorobie popromiennej. Dobrze jest zrozumieć różnice między takimi stanami, bo pomyłki w diagnostyce mogą prowadzić do złych decyzji w leczeniu. Moim zdaniem, edukacja w temacie zagrożeń dla życia zwierząt jest niesamowicie ważna, żeby zapewnić im właściwą opiekę.
Pytanie 22

Która z danych na temat nanoszenia symbolu jakości zdrowotnej jest zgodna z aktualnie obowiązującymi przepisami prawnymi?

A. Znakowanie zdrowotne odbywa się na wewnętrznej stronie tuszy
B. Symbol musi zawierać numer identyfikacyjny rzeźni
C. Symbol jest nanoszony niezwłocznie po przeprowadzeniu badania przedubojowego
D. Nadzór nad procesem znakowania sprawuje właściciel rzeźni
Znak jakości zdrowotnej jest kluczowym elementem w systemie identyfikacji i śledzenia produktów pochodzenia zwierzęcego. Jego głównym zadaniem jest zapewnienie, że mięso i inne przetwory mięsne spełniają określone normy zdrowotne oraz jakościowe. Obowiązujące przepisy prawa, takie jak Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 853/2004, jednoznacznie wskazują, że znak musi zawierać numer identyfikacyjny rzeźni, co umożliwia identyfikację miejsca, z którego pochodzi dany produkt. Przykładowo, jeśli klient zakupuje mięso z rzeźni, może łatwo sprawdzić, czy rzeźnia ta przestrzega wszelkich standardów sanitarno-epidemiologicznych, co jest kluczowe dla bezpieczeństwa konsumentów. Oznakowanie to ma również znaczenie w kontekście ewentualnych kontroli oraz w przypadku reklamacji związanych z jakością lub bezpieczeństwem produktu. Dodatkowo, numer identyfikacyjny rzeźni może być również używany w celach statystycznych oraz do monitorowania zdrowia zwierząt przed ich ubiciem, w celu zapobiegania chorobom. Właściwe oznakowanie jest zatem nie tylko kwestią legalności, ale również etyki w branży mięsnej.
Pytanie 23

Metacerkarie pozyskiwane z żywnością są powodem wystąpienia u zwierząt

A. glistnicy
B. tasiemczycy
C. babeszjozy
D. choroby motyliczej
Metacerkarie, które są larwalnymi formami niektórych przywr, mogą być pobierane przez zwierzęta wraz z zarażonym pożywieniem, co prowadzi do wystąpienia choroby motyliczej. Ta choroba jest spowodowana inwazją przywr z rodziny Fasciolidae, takich jak Fasciola hepatica. Metacerkarie mogą osiedlać się w wątrobie, przewodach żółciowych i trzustce, gdzie rozwijają się w dorosłe osobniki, powodując poważne uszkodzenia narządów oraz objawy kliniczne takie jak niewydolność wątroby, żółtaczkę czy nawet śmierć zwierzęcia. W przypadku zwierząt hodowlanych, takich jak bydło, choroba motylicza może również prowadzić do znacznych strat ekonomicznych, związanych z obniżoną wydajnością mleczną oraz wzrostem kosztów leczenia. Praktyki zapobiegawcze, takie jak kontrola paszy oraz stosowanie odpowiednich środków przeciwpasożytniczych, są kluczowe w zarządzaniu ryzykiem związanym z tą chorobą. Zrozumienie cyklu życia przywr oraz identyfikacja źródeł zakażenia to istotne elementy w profilaktyce choroby motyliczej.
Pytanie 24

Technik weterynarii przeprowadzający badanie poubojowe tuszek drobiowych w momencie dostrzeżenia zmian mogących sugerować obecność choroby zakaźnej, powinien

A. wyłącznie pobrać próbki zmienionych narządów z tuszki do badań laboratoryjnych
B. odłożyć na bok tuszkę budzącą wątpliwości oraz dwie sąsiadujące z nią, nie zatrzymując taśmy
C. natychmiast wstrzymać taśmę oraz poinformować lekarza weterynarii
D. odłożyć podejrzaną tuszkę na bok, nie przerywając pracy taśmy
Zatrzymanie taśmy produkcyjnej oraz natychmiastowe powiadomienie lekarza weterynarii jest kluczowym działaniem w przypadku zauważenia niepokojących zmian w tuszkach drobiowych. Takie postępowanie jest zgodne z zasadami bioasekuracji i ochrony zdrowia publicznego. Przykładowo, w sytuacji wykrycia zmian mogących wskazywać na chorobę zakaźną, jak np. salmonelloza czy ptasia grypa, osoba odpowiedzialna za badania poubojowe ma obowiązek podjęcia działań prewencyjnych. Zatrzymanie taśmy pozwala na zapobieżenie dalszemu przetwarzaniu potencjalnie zakażonych tuszek, co minimalizuje ryzyko rozprzestrzenienia się choroby. W praktyce, lekarz weterynarii będzie mógł przeprowadzić dalsze badania mikrobiologiczne i ocenić sytuację, co stanowi istotny element systemu kontroli bezpieczeństwa żywności. Ponadto, zgodnie z normami unijnymi i krajowymi, odpowiednie postępowanie w takich przypadkach jest kluczowe dla ochrony zdrowia zwierząt i ludzi, a także dla zapewnienia integracji z globalnymi systemami zdrowotnymi.
Pytanie 25

Plezimetr jest używany podczas

A. przeglądania
B. badania dotykowego
C. opukiwania
D. osłuchiwania
Plezimetr jest narzędziem stosowanym w badaniach układu ruchu pacjenta, a szczególnie w diagnostyce patologii stawów oraz mięśni. Jego podstawowym zastosowaniem jest ocena ruchomości stawów poprzez analizę ich reakcji na bodźce mechaniczne. Podczas opukiwania, plezimetr umożliwia wyczucie różnic w twardości oraz elastyczności tkanek, co może wskazywać na obecność urazów, stanów zapalnych lub innych nieprawidłowości. Przykładowo, w rehabilitacji ortopedycznej plezimetr jest używany do monitorowania postępów pacjentów po operacjach stawów, co pozwala na dostosowanie planu terapeutycznego. Warto zauważyć, że takie podejście jest zgodne z zaleceniami standardów diagnostycznych, takich jak wytyczne European Society of Musculoskeletal Radiology, które podkreślają znaczenie oceny funkcjonalnej w procesie terapeutycznym.
Pytanie 26

W procesie uboju pośredniego czynnością, która prowadzi do śmierci zwierzęcia, jest

A. wykrwawianie
B. wytrzewianie
C. oszołomienie
D. oparzanie
Wykrwawianie jest kluczowym etapem w procesie uboju pośredniego, mającym na celu pozbawienie zwierzęcia życia przez usunięcie krwi. To działanie, realizowane zgodnie z normami i przepisami weterynaryjnymi, jest przeprowadzane po wcześniejszym oszołomieniu zwierzęcia, co ma na celu zminimalizowanie jego cierpienia. W praktyce, wykrwawianie polega na przecięciu głównych naczyń krwionośnych, co prowadzi do szybkiej utraty krwi i skutkuje śmiercią zwierzęcia. W wielu krajach procedura ta jest regulowana przez prawo, które zaleca, aby była wykonywana w sposób, który zapewnia maksymalne poszanowanie dobrostanu zwierząt. Dobrą praktyką jest, aby procedury wykrwawiania były wykonywane przez wykwalifikowany personel, który zna techniki zapewniające szybkie i humanitarne zakończenie życia zwierzęcia. Na przykład, w systemach produkcji mięsa certyfikowanych przez organizacje takie jak European Food Safety Authority (EFSA), procedury te muszą być dokumentowane i regularnie kontrolowane, aby zapewnić ich zgodność z najlepszymi praktykami branżowymi.
Pytanie 27

Najniższa dozwolona temperatura w oborze dla krów trzymanych na uwięzi nie powinna wynosić mniej niż

A. 10°C
B. 4°C
C. 6°C
D. 16°C
Odpowiedzi sugerujące temperatury wyższe niż 6°C, takie jak 10°C, 16°C czy 4°C, są niewłaściwe w kontekście minimalnych wymagań dla dobrostanu krów. Wybór 10°C lub 16°C jako minimalnej temperatury obory zakłada, że zwierzęta mogą funkcjonować w wyższych temperaturach, co jest mylne, biorąc pod uwagę, że krowy są bardziej narażone na stres cieplny, gdy temperatury spadają poniżej 6°C. Warto zauważyć, że krowy są zwierzętami, które najlepiej czują się w umiarkowanych warunkach, a ich zdolność do radzenia sobie z niskimi temperaturami jest ograniczona. W przypadku 4°C, choć może wydawać się to odpowiednie w niektórych okolicznościach, zbadania wskazują, że takie wartości mogą prowadzić do osłabienia zdrowia zwierząt oraz ich obniżonej wydajności. Zdarza się, że hodowcy błędnie interpretują pojęcie 'minimum' w kontekście dobrostanu zwierząt, myląc je z tolerancją. Zgodnie z normami opracowanymi przez organizacje zajmujące się dobrostanem zwierząt, kluczowe jest, aby nie tylko unikać ekstremalnych warunków, ale także zapewnić komfortowe warunki, które promują zdrowie i wydajność zwierząt. Dlatego ważne jest, aby mieć na uwadze, że optymalne warunki są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania i rozwoju bydła.
Pytanie 28

Tuberkulinizację ciężarnej krowy można wykonać najwcześniej

A. 10 dni po urodzeniu
B. 1 dzień po urodzeniu
C. 14 dni po urodzeniu
D. 2 dni po urodzeniu
Tuberkulinizację ciężarnej samicy bydła przeprowadza się najwcześniej 14 dni po porodzie, co wynika z potrzeby zapewnienia odpowiedniego czasu na stabilizację organizmu zwierzęcia oraz uzupełnienie jego układu odpornościowego po porodzie. W tym okresie organizm samicy przechodzi przez zmiany hormonalne oraz metaboliczne, a także wymaga regeneracji po wysiłku związanym z ciążą i porodem. Właściwe przeprowadzenie tuberkulinizacji w odpowiednim czasie jest kluczowe dla uzyskania rzetelnych wyników, ponieważ test ten ocenia odpowiedź immunologiczną na patogeny, które mogłyby być obecne w organizmie. W przypadku zbyt wczesnego przeprowadzenia testu, organizm samicy może nie zareagować w sposób właściwy, co może prowadzić do fałszywie negatywnych wyników. Przykładowo, w praktyce weterynaryjnej, stosowanie się do zasad i wytycznych dotyczących tuberkulinizacji jest konieczne, aby zapewnić zdrowie stada i skuteczną kontrolę chorób zakaźnych, takich jak gruźlica bydła.
Pytanie 29

Próbki moczu do testów bakteriologicznych powinny być przekazane do laboratorium w ciągu

A. 8 godzin, przechowując w temperaturze pokojowej
B. 24 godzin, przechowując w temperaturze poniżej 0°C
C. 12 godzin, przechowując w temperaturze około 15°C
D. 4 godzin, przechowując w temperaturze 2-8°C
Poprawna odpowiedź wskazuje, że próbki moczu do badań bakteriologicznych należy dostarczyć do laboratorium w ciągu czterech godzin, przechowując je w temperaturze 2-8°C. Jest to zgodne z zaleceniami wielu instytucji zajmujących się diagnostyką laboratoryjną, które podkreślają, że szybkie dostarczenie próbek w kontrolowanej temperaturze minimalizuje ryzyko rozmnażania się bakterii oraz zmiany w składzie chemicznym próbki. Zachowanie próbek w tej temperaturze jest kluczowe dla uzyskania wiarygodnych wyników, ponieważ nieodpowiednie warunki przechowywania mogą prowadzić do fałszywych wyników, co z kolei może rzutować na dalsze decyzje diagnostyczne i terapeutyczne. Przykładowo, dla prób moczu, które powinny być poddawane badaniom w celu wykrywania zakażeń dróg moczowych, kluczowe jest, aby próbka była jak najsw świeższa i nieodwodniona. W praktyce laboratoria często zalecają pacjentom, aby dostarczali próbki moczu w plastikowych pojemnikach, które są przeznaczone do tego celu, co także wpływa na dodatkowe zabezpieczenie ich jakości.
Pytanie 30

Aby rozpoznać kokcydiozę u kur, jakie próbki należy pobrać do analizy?

A. krew
B. zeskrobinę
C. kał
D. urynę
Kał jest podstawowym materiałem do diagnostyki kokcydiozy u kur, ponieważ to w nim znajdują się oocysty pasożytów z rodzaju Eimeria, które są odpowiedzialne za tę chorobę. Badania kału pozwalają na wykrycie obecności oocyst, co jest kluczowe dla postawienia diagnozy. W praktyce, próbki kału powinny być zbierane z różnych miejsc w kurniku, aby uzyskać reprezentatywne dane. Standardem w diagnostyce jest przeprowadzenie badania mikroskopowego, które umożliwia nie tylko identyfikację oocyst, ale także ocenę ich liczby, co wpływa na ocenę stopnia zakażenia. W przypadku wykrycia kokcydiozy, zaleca się wdrożenie odpowiednich działań profilaktycznych, takich jak zmiana diety, wprowadzenie leków coxidiostatycznych oraz poprawa higieny w kurnikach, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie ochrony zdrowia zwierząt. Dodatkowo, regularne monitorowanie stanu zdrowia kur poprzez badania kału pozwala na szybsze reagowanie na pojawiające się problemy zdrowotne.
Pytanie 31

Na podstawie wyniku badania krwi psa można stwierdzić, że zwierzę ma

RBCWBCPLT
Wartości prawidłowe5,5 – 8,0 (1012/l)6,0 – 16,5 (109/l)200 – 580 (109/l)
Badana krew3,2 (1012/l)12 (109/l)550 (109/l)
A. erytrocytozę.
B. leukopenię.
C. trombocytozę.
D. erytropenię.
Erytropenia to stan patologiczny, w którym występuje zmniejszona liczba czerwonych krwinek (RBC) w krwiobiegu. W przypadku psów, normy dla liczby RBC wahają się w zależności od rasy, wieku i innych czynników, ale ogólnie uznaje się, że wartości poniżej normy mogą wskazywać na anemię. Erytropenia może być wynikiem różnych patologii, w tym hemolizy, krwawień wewnętrznych, czy też przewlekłych chorób zapalnych. W praktyce weterynaryjnej, w przypadku stwierdzenia erytropenii, niezwykle ważne jest przeprowadzenie dalszej diagnostyki, aby ustalić przyczynę tego stanu. Na przykład, analiza dodatkowych parametrów krwi, takich jak hematokryt czy stężenie hemoglobiny, może dostarczyć dodatkowych informacji na temat ogólnego stanu zdrowia zwierzęcia. Właściwe rozpoznanie oraz leczenie erytropenii mogą znacząco poprawić jakość życia psa oraz wpłynąć na skuteczność terapii, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w weterynarii i medycynie klinicznej.
Pytanie 32

Brak oszołomienia występuje w przypadku uboju

A. sanitarnego
B. rytualnego
C. z konieczności
D. pośredniego
Wybór innych metod uboju, takich jak ubój sanitarny, z konieczności, czy pośredni, wiąże się z różnymi technikami, które często mają na celu przede wszystkim szybkie i efektywne zakończenie życia zwierzęcia, jednakże mogą być niezgodne z zasadami humanitarnego traktowania. Ubój sanitarny, przeprowadzany najczęściej w sytuacjach kryzysowych, takich jak epidemie, ma na celu ochronę zdrowia publicznego i nie jest związany z praktykami rytualnymi. W tym przypadku, zwierzęta są zazwyczaj oszołamiane w celu zminimalizowania bólu i stresu, co stoi w sprzeczności z filozofią uboju rytualnego. Ubój z konieczności, który najczęściej odbywa się w sytuacjach awaryjnych, również nie uwzględnia aspektów związanych z rytuałem, a jego celem jest szybkie usunięcie zagrożenia. Z kolei ubój pośredni, który może obejmować różne techniki, także wiąże się z oszołomieniem zwierzęcia, co jest sprzeczne z podejściem stosowanym w uboju rytualnym. Powszechnym błędem myślowym jest zakładanie, że wszystkie metody uboju są na równi humanitarne, podczas gdy różnorodność podejść i regulacji w każdym z przypadków ma fundamentalne znaczenie dla oceny ich skutków i zgodności z etyką. Każda z wymienionych metod ma swoje miejsce, ale nie są one zgodne z zasadami praktyk religijnych, a ich zastosowanie powinno być ściśle regulowane przez prawo oraz etykę zawodową.
Pytanie 33

Do dróg podawania leków iniekcyjnych nie należy

A. p.o.
B. s.c.
C. i.m.
D. i.v.
Błędne odpowiedzi, takie jak s.c., i.v. oraz i.m., odnoszą się do iniekcyjnych metod podawania leków, które mają na celu szybkie wprowadzenie substancji czynnej do organizmu. Istnieje powszechne nieporozumienie, że wszystkie drogi podawania leków muszą być iniekcyjne, co jest nieprawdziwe. Metody iniekcyjne, takie jak podanie dożylne (i.v.), są stosowane, gdy istnieje potrzeba natychmiastowego działania leku, jak w przypadku urazów, anafilaksji czy bólu o dużym nasileniu. Podanie s.c. jest wykorzystywane w terapiach hormonalnych czy szczepieniach, które wymagają stopniowego wchłaniania leku. Z kolei droga domięśniowa (i.m.) jest wykorzystywana w sytuacjach, kiedy lek musi być wchłaniany w umiarkowanym tempie, co może być korzystne w leczeniu bólu przewlekłego. Wybór metody podania powinien być dokładnie przemyślany, uwzględniając nie tylko rodzaj leku, ale także stan pacjenta oraz kontekst kliniczny. Zastosowanie iniekcji wiąże się z ryzykiem powikłań, takich jak infekcje czy reakcje alergiczne, co podkreśla znaczenie umiejętności właściwego doboru metody podania. Z tego powodu konieczne jest posługiwanie się wiedzą na temat farmakologii oraz klinicznych wskazań i przeciwwskazań do stosowania konkretnych dróg podawania leków.
Pytanie 34

Do jakich celów wykorzystuje się igłę atraumatyczną?

A. do szycia naczyń krwionośnych
B. do szycia skóry bydła
C. do łączenia kości
D. do spajania ścięgien
Igła atraumatyczna jest specjalnym narzędziem medycznym, które znajduje zastosowanie głównie w chirurgii do szycia naczyń krwionośnych. Jej konstrukcja pozwala na minimalizowanie uszkodzeń tkanek, co ma kluczowe znaczenie w kontekście zachowania ich funkcji oraz estetyki. W przeciwieństwie do standardowych igieł, igła atraumatyczna jest często wyposażona w przewód prowadzący, co ułatwia jej wprowadzenie oraz manipulację w trudnodostępnych miejscach. Praktycznym przykładem zastosowania igły atraumatycznej jest operacja kardiochirurgiczna, gdzie precyzyjne zszycie naczyń krwionośnych jest kluczowe dla zapewnienia prawidłowego przepływu krwi po zabiegu. Jej użycie jest zgodne z najlepszymi praktykami chirurgicznymi, które zalecają stosowanie narzędzi minimalizujących ryzyko powikłań, takich jak krwawienie czy infekcje. Warto również zauważyć, że igły atraumatyczne są dostępne w różnych rozmiarach i kształtach końcówki, co pozwala na ich wszechstronne zastosowanie w różnych procedurach chirurgicznych, od mikrochirurgii po operacje ortopedyczne, gdzie precyzja i dokładność są absolutnie kluczowe.
Pytanie 35

W jakiej temperaturze należy przechowywać próbki mleka do badań bakteriologicznych?

A. około 15°C
B. od 1°C do 5°C
C. poniżej 0°C
D. od 6°C do 10°C
Przechowywanie próbek mleka do badań bakteriologicznych w temperaturze od 1°C do 5°C jest kluczowe dla zapewnienia ich stabilności oraz prawidłowej analizy mikrobiologicznej. W takich warunkach bakterie mają ograniczoną aktywność metaboliczną, co pozwala na zachowanie ich obecności w stanie zbliżonym do oryginalnego. Przykładowo, standardy ISO 6887-1 dotyczące przygotowania próbek do badań mikrobiologicznych podkreślają znaczenie trzymania próbek w określonym zakresie temperatur, co minimalizuje ryzyko namnażania się niepożądanych mikroorganizmów. To zapewnia, że wyniki uzyskiwane podczas testów są wiarygodne i odzwierciedlają rzeczywisty stan próbki w chwili jej pobrania. Przechowywanie próbek w zbyt wysokiej temperaturze, na przykład około 15°C, może prowadzić do rozwoju bakterii i zmiany w składzie mikrobiologicznym, co z kolei wpływa na wyniki analiz. Dlatego przestrzeganie rygorystycznych zasad dotyczących temperatury przechowywania jest fundamentalnym elementem przeprowadzania badań bakteriologicznych w mleczarstwie i innych dziedzinach.
Pytanie 36

Podczas poubojowego badania głowy bydła, które mają więcej niż 6 tygodni, wykonuje się nacięcia w mięśniach żwaczowych zewnętrznych

A. cztery nacięcia
B. jedno nacięcie
C. trzy nacięcia
D. dwa nacięcia
W przypadku poubojowego badania głowy bydła, szczególnie powyżej 6 tygodnia życia, istotne jest przeprowadzenie nacięć mięśni żwaczy zewnętrznych w odpowiedni sposób. Nacinanie dwukrotne jest standardem, który pozwala na skuteczne odsłonięcie struktury wewnętrznej oraz umożliwia przeprowadzenie dokładniejszej oceny stanu zdrowia zwierzęcia. Takie podejście jest zgodne z zaleceniami branżowymi, które wskazują na potrzebę minimalizacji uszkodzeń tkanek, co ma kluczowe znaczenie w kontekście późniejszego przetwarzania mięsa. Przykładowo, w praktyce weterynaryjnej nacięcia te pozwalają na lepszą identyfikację potencjalnych zmian patologicznych, takich jak choroby zakaźne czy zmiany nowotworowe. Warto również zauważyć, że zwierzęta, u których wykonuje się nacięcia zgodnie z tym standardem, mają większe szanse na szybszą regenerację i mniejsze ryzyko powikłań po zabiegach poubojowych. Dlatego znajomość i przestrzeganie tych zasad jest kluczowe dla zachowania wysokich standardów w obróbce mięsa.
Pytanie 37

U koni poprawnym sposobem oddychania jest sposób

A. piersiowo-brzuszny
B. przeponowy
C. piersiowy
D. brzuszny
Prawidłowy typ oddychania u koni to oddychanie piersiowo-brzuszne, które jest kluczowe dla ich wydolności fizycznej oraz ogólnego zdrowia. Ten typ oddychania angażuje zarówno mięśnie klatki piersiowej, jak i mięśnie brzucha, co umożliwia głębsze i efektywniejsze wymiany gazów. U koni, które są zwierzętami przystosowanymi do intensywnego wysiłku, oddychanie piersiowo-brzuszne pozwala na lepszą wentylację płuc, co jest istotne podczas wysiłku fizycznego, takiego jak biegi czy skoki. Przykładem zastosowania tej wiedzy w praktyce jest trening koni sportowych, gdzie odpowiednia technika oddychania może wpływać na ich wydolność i czas regeneracji po wysiłku. Ważne jest, aby w trakcie treningów zwracać uwagę na sposób oddychania konia, co może być istotnym czynnikiem w ocenie jego kondycji fizycznej i ogólnego samopoczucia. Dobre praktyki obejmują również regularne kontrole weterynaryjne, które pozwalają na monitorowanie układu oddechowego konia oraz wczesne wykrywanie ewentualnych problemów.
Pytanie 38

Producent bydła, starając się o uzyskanie atestu weterynaryjnego dla gospodarstwa zajmującego się produkcją mleka surowego do skupu, nie musi przestrzegać wymagań dotyczących

A. jakości bakteriologicznej wody
B. stanu technicznego sprzętu do dojenia
C. higieny przy pozyskiwaniu mleka
D. krów formalnie wolnych od listeriozy
Myślenie, że hodowca nie musi dbać o stan techniczny dojarki, jakość wody czy to, czy krowy są wolne od listeriozy, to duży błąd. Stan dojarki jest kluczowy dla tego, jak dobre będzie mleko, bo nowoczesne maszyny muszą być regularnie serwisowane, żeby uniknąć zanieczyszczeń podczas dojenia. Jakość wody też jest super ważna, bo jeśli nie spełnia norm, może to prowadzić do problemów zdrowotnych zarówno u krów, jak i ludzi. Krowy urzędowo wolne od listeriozy to wymóg nie tylko dla zdrowia zwierząt, ale też dla zdrowia ludzi. Listerioza to poważna sprawa, a jej obecność może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. Ignorowanie tych kwestii może skończyć się źle nie tylko dla gospodarstwa, ale też dla bezpieczeństwa żywności. Więc wszystko powinno być dopięte na ostatni guzik, żeby produkcja mleka była na wysokim poziomie i zgodna z przepisami.
Pytanie 39

Standardowe badanie przedubojowe obejmuje

A. pobranie próbek do badań bakteriologicznych
B. rozpoznanie wysokiej ciąży
C. ocenę wskaźników krwi
D. osłuchanie szmerów oddechowych
Wypisanie wymazów do badań bakteriologicznych, ocena parametrów krwi oraz osłuchanie szmerów oddechowych to wszystkie istotne czynności diagnostyczne, jednak nie są one kluczowymi elementami rutynowego badania przedubojowego w kontekście identyfikacji wysokiej ciąży. Wymazy do badań bakteriologicznych służą do wykrywania patogenów, co ma znaczenie w kontekście zdrowia zwierząt, ale nie dostarczają informacji o stanie ciąży. Ocena parametrów krwi, choć może być użyteczna w monitorowaniu ogólnego stanu zdrowia zwierzęcia, nie jest bezpośrednio związana z identyfikacją ciąży. Szmery oddechowe mogą wskazywać na problemy układu oddechowego, jednak nie są to symptomy odnoszące się do stanu ciąży, a zatem są mniej istotne w kontekście rutynowych badań przedubojowych. Typowym błędem myślowym jest mylenie diagnostyki ukierunkowanej na konkretne problemy zdrowotne z diagnostyką dotyczącą stanu reprodukcyjnego zwierzęcia. Właściwe podejście do rutynowego badania przedubojowego powinno skupić się na aspektach, które bezpośrednio wpływają na decyzje dotyczące uboju, w tym rozpoznanie stanu ciąży, co jest kluczowe dla zapewnienia zgodności z normami weterynaryjnymi oraz etycznymi.
Pytanie 40

Zmiany w przewodach mogą świadczyć o fasciolozie?

A. mlecznych
B. moczowych
C. trzustkowych
D. żółciowych
Zmiany w przewodach mlecznych, trzustkowych czy moczowych nie są bezpośrednio związane z fasciolozą, a ich wybór jako odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego biologii pasożytów oraz ich lokalizacji w organizmie. Przewody mleczne są związane z układem pokarmowym i produkcją mleka, a ich zmiany są typowe dla stanów zapalnych lub nowotworowych, co nie ma nic wspólnego z Fasciola. Z kolei przewody trzustkowe transportują enzymy trawienne, a ich zmiany mogą wskazywać na choroby trzustki, takie jak zapalenie, które również nie są zespołem związanym z fasciolozą. Przewody moczowe mają całkowicie inną funkcję, związaną z układem moczowym, a zmiany w nich mogą być wynikiem infekcji dróg moczowych lub kamicy nerkowej. Tego rodzaju nieporozumienia mogą wynikać z braku zrozumienia, jakie dokładnie pasożyty i ich objawy związane są z danym układem. Ważne jest, aby w diagnostyce medycznej kierować się konkretnością oraz poprawnym przypisaniem objawów do odpowiednich schorzeń. Poznanie szczegółów dotyczących biologii pasożytów, ich cyklu życiowego oraz lokalizacji w organizmie jest kluczowe, aby unikać takich błędów w przyszłości.
Rozpocznij nowy egzamin
Powrót do strony głównej