Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik programista
  • Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
  • Data rozpoczęcia: 19 grudnia 2025 10:29
  • Data zakończenia: 19 grudnia 2025 10:56

Egzamin zdany!

Wynik: 22/40 punktów (55,0%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Pochwal się swoim wynikiem!
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Jaką funkcję pełnią mechanizmy ciasteczek w aplikacjach internetowych?

A. Do zapisywania danych użytkownika w przeglądarce
B. Do generowania dynamicznych interfejsów dla użytkowników
C. Do zapisywania danych użytkownika na serwerze
D. Do przechowywania informacji w bazie danych
Mechanizm ciasteczek (cookies) w aplikacjach webowych służy do przechowywania danych użytkownika bezpośrednio w przeglądarce. Ciasteczka mogą przechowywać różnego rodzaju informacje, takie jak preferencje językowe, identyfikatory sesji czy dane logowania, co pozwala na personalizację doświadczenia użytkownika oraz śledzenie jego aktywności na stronie. Dzięki ciasteczkom aplikacje webowe mogą zapamiętać użytkownika i dostosować treści do jego potrzeb przy kolejnych wizytach. Cookies są nieodłącznym elementem zarządzania stanem w aplikacjach stateless, takich jak te oparte na protokole HTTP. Mogą być one również wykorzystywane w systemach reklamowych i analitycznych do monitorowania zachowań użytkowników. Prawidłowe zarządzanie ciasteczkami i stosowanie odpowiednich polityk prywatności są kluczowe dla zgodności z przepisami RODO oraz regulacjami dotyczącymi ochrony danych osobowych.

Pytanie 2

Który fragment kodu ilustruje zastosowanie rekurencji?

Blok 1:
int fn(int a) {
  if(a==1) return 1;
  return fn(a-1)+2;
}
Blok 2:
int fn(int a) {
  if(a==1) return 1;
  return (a-1)+2;
}
Blok 3:
int fn(int a) {
  if(a==1) return 1;
  return fun(a-1)+2;
}
Blok 4:
int fn(int a) {
  if(a==1) return 1;
  return 2;
}
A. Blok 4
B. Blok 2
C. Blok 1
D. Blok 3
Wiele osób myli pojęcie rekurencji z prostym przetwarzaniem argumentów funkcji albo próbą wywołania innej funkcji. W przypadku Bloku 2 mamy tylko zwykłe odejmowanie i dodawanie – funkcja fn nie wywołuje samej siebie, więc nie występuje tu rekurencja. To jest bardzo częsty błąd, gdzie ktoś widzi podobieństwo w nazwach i strukturze, ale nie dostrzega istoty rekurencji, czyli tego samowywołania z innym argumentem. Blok 3 z kolei próbuje wywołać inną funkcję (fun zamiast fn), więc to również nie jest rekurencja, tylko – w najlepszym wypadku – jakaś forma współdziałania funkcji, ale nie spełnia definicji rekurencji. Częsty błąd to mylenie rekurencji z przekazywaniem sterowania do innych funkcji. Natomiast Blok 4 jest już najprostszym przypadkiem – nie wywołuje żadnej funkcji w środku, po prostu zawsze zwraca 2, poza przypadkiem bazowym. Brak tu jakiejkolwiek logiki rekurencyjnej. W praktyce programistycznej rekurencja to bardzo specyficzny wzorzec, gdzie kluczowe jest istnienie sprawdzalnego warunku zakończenia (tzw. przypadek bazowy) oraz wywołanie tej samej funkcji, ale z „mniejszym” lub „prostszym” przypadkiem. Bez tych elementów nie można mówić o poprawnej implementacji rekurencji. Osobiście zauważyłem, że wielu uczniów próbuje używać rekurencji do wszystkiego, nie rozumiejąc, że bez samowywołania i przypadku bazowego to po prostu nie działa tak, jak powinno. Branżowe standardy jasno wskazują, że rekurencja jest narzędziem do rozwiązywania problemów, które mają naturalną strukturę rekurencyjną – na przykład przetwarzanie struktur drzewiastych, rozwiązywanie łamigłówek typu wieże Hanoi, czy sortowanie szybkie (quick sort). Jeśli jednak funkcja nie wywołuje samej siebie, nie spełnia warunków rekurencji, nawet jeśli operuje na podobnych argumentach lub odwołuje się do innych funkcji.

Pytanie 3

Jakie jest główne zadanie debuggera w środowisku programowania?

A. Generowanie plików wykonywalnych
B. Tworzenie kodu źródłowego
C. Kompilowanie kodu źródłowego
D. Analiza i usuwanie błędów w kodzie
Pisanie kodu źródłowego jest podstawową funkcją edytora kodu, a nie debuggera. Tworzenie plików wykonywalnych odbywa się za pomocą kompilatora, a nie debuggera. Kompilowanie kodu to proces tłumaczenia kodu źródłowego na język maszynowy i również nie jest funkcją debuggera, choć debugger może współpracować z kompilatorem w trakcie analizy błędów. Pominięcie debuggera w procesie tworzenia aplikacji mogłoby prowadzić do błędów w finalnym produkcie, dlatego jego rola jest kluczowa na etapie testowania i optymalizacji kodu.

Pytanie 4

W jaki sposób można załadować tylko komponent z biblioteki React?

A. import React.Component from 'react'
B. import { Component } from 'react'
C. import [ Component ] from 'react'
D. import Component from 'react'
Użycie składni import { Component } from 'react' to zdecydowanie najczęściej spotykany i najbardziej rekomendowany sposób importowania tylko wybranego komponentu z biblioteki React. To tzw. import nazwany, czyli dokładnie wskazujesz, który kawałek kodu chcesz wyciągnąć z całego modułu. W praktyce, jest to bardzo czytelne i pozwala na jasne zarządzanie zależnościami w pliku. Moim zdaniem ma to ogromne znaczenie w większych projektach, bo łatwo potem znaleźć, które elementy są faktycznie wykorzystywane w danym pliku. Co ważne, taka technika importowania jest w pełni zgodna ze standardami ES6, właściwie każdy nowoczesny projekt front-endowy na tym bazuje. Przykład praktyczny: jeśli chcesz stworzyć klasowy komponent React, wystarczy napisać import { Component } from 'react', a potem class MyClass extends Component {...}. Jest to nieco bardziej eleganckie niż importowanie całego obiektu React (np. import React from 'react'), zwłaszcza jeśli nie potrzebujesz całej funkcjonalności. Dodatkowo, takie rozwiązanie może wpływać pozytywnie na bundlowanie kodu, bo nie ściągasz do projektu niepotrzebnych fragmentów biblioteki. Swoją drogą, coraz częściej widać, że programiści skupiają się na minimalizowaniu importów i czytelności kodu – właśnie przez wybór takich rozwiązań.

Pytanie 5

Jakie są różnice między testami funkcjonalnymi a niefunkcjonalnymi?

A. Testy funkcjonalne oceniają zgodność działania aplikacji z założeniami, a niefunkcjonalne analizują aspekty wydajności, bezpieczeństwa i użyteczności
B. Testy funkcjonalne oceniają wydajność aplikacji, podczas gdy niefunkcjonalne weryfikują poprawność kodu
C. Testy funkcjonalne są realizowane tylko przez końcowych użytkowników, natomiast niefunkcjonalne przez programistów
D. Testy funkcjonalne koncentrują się na interfejsie, a niefunkcjonalne na backendzie aplikacji
Testy funkcjonalne sprawdzają, czy aplikacja działa zgodnie z założeniami i spełnia określone wymagania użytkownika. Obejmują one testowanie interfejsu, przepływu pracy oraz funkcji kluczowych dla działania oprogramowania. Testy niefunkcjonalne koncentrują się na aspektach takich jak wydajność, skalowalność, bezpieczeństwo i użyteczność. Różnica polega na tym, że testy funkcjonalne oceniają 'co' robi aplikacja, podczas gdy testy niefunkcjonalne oceniają 'jak dobrze' aplikacja działa w różnych warunkach. Testy niefunkcjonalne obejmują testy obciążeniowe (load testing), testy penetracyjne oraz analizy UX. Oba typy testów są niezbędne dla zapewnienia wysokiej jakości oprogramowania i jego niezawodności w środowisku produkcyjnym.

Pytanie 6

W zaprezentowanym fragmencie kodu występuje błąd logiczny. Na czym on polega?

int x = 0;
while (x != 0 || x != 5) {
  std::cout << x << " ";
  x++;
}
A. Nieprawidłowym warunku pętli, który sprawia, że pętla jest nieskończona.
B. Niewłaściwym warunku pętli, co powoduje, że pętla nigdy się nie wykona.
C. Braku zainicjowania zmiennej x, co powoduje, że zmienna nie ma wartości początkowej.
D. Niepoprawnym użyciu funkcji cout, co skutkuje tym, że zmienna jest wczytywana w pętli.
Nieprawidłowy warunek pętli powoduje, że staje się ona nieskończona, co jest częstym problemem w programowaniu. W tym przypadku warunek while(x != 0 || x != 5) jest zawsze prawdziwy, ponieważ dla każdej wartości x, która nie jest jednocześnie równa 0 i 5, pętla nigdy się nie zakończy. To logiczny błąd, ponieważ zmienna x nigdy nie osiągnie stanu, w którym oba warunki będą jednocześnie fałszywe. W praktyce powinno się stosować warunki logiczne, które mogą stać się fałszywe dla jakiegoś stanu zmiennych, co pozwala pętli zakończyć działanie. Częstym wzorcem jest użycie operatora && zamiast ||, aby sprawdzić, czy zmienna osiągnęła konkretny zakres wartości. W ten sposób można zagwarantować, że program nie wejdzie w nieskończoną pętlę. Tego typu błędy są często wykrywane podczas testowania i debugowania kodu, a ich unikanie jest kluczowe w zapewnieniu poprawnego działania aplikacji. Dobre praktyki obejmują dokładne przemyślenie warunków pętli i testowanie ich w różnych scenariuszach.

Pytanie 7

Jaki będzie wynik działania poniższego kodu w języku C#?

int x = 5;
int y = 10;
Console.WriteLine($"Suma {x} i {y} wynosi {x + y}");
A. Suma x i y wynosi 15
B. Suma 5 i 10 wynosi 15
C. Error: niewłaściwa składnia
D. Suma 5 i 10 wynosi x + y
Kod w języku C# wykonuje operację dodawania dwóch zmiennych, x i y, oraz wyświetla wynik w sformatowanym ciągu tekstowym. Poprawna odpowiedź to 'Suma 5 i 10 wynosi 15', ponieważ zmienna x ma wartość 5, a zmienna y ma wartość 10. Kiedy dodajemy te dwie liczby, otrzymujemy 15. Warto zwrócić uwagę na wykorzystanie interpolacji ciągów, co jest istotnym elementem w nowoczesnym C#. Umożliwia to w prosty sposób łączyć tekst z wartościami zmiennych, co zwiększa czytelność kodu. Interpolacja jest szczególnie przydatna w kontekście generowania komunikatów użytkownika i raportów. Przykład zastosowania może obejmować aplikacje, które prezentują wyniki obliczeń lub statystyki, gdzie ważne jest, aby w przyjazny sposób przedstawiać dane. Dobre praktyki programistyczne sugerują, aby unikać twardego kodowania wartości zamiast tego używać zmiennych, co ułatwia późniejsze modyfikacje i utrzymanie kodu.

Pytanie 8

Który z wymienionych elementów NIE stanowi części instrukcji dla użytkownika programu?

A. Instrukcje dotyczące obsługi poszczególnych funkcji aplikacji
B. Opis metody instalacji aplikacji
C. Opis testów jednostkowych
D. Rozwiązywanie problemów związanych z użytkowaniem aplikacji
Opis testów jednostkowych to element dokumentacji technicznej, który koncentruje się na jakości kodu i poprawności działania poszczególnych komponentów aplikacji, ale nie jest częścią instrukcji użytkownika końcowego. Instrukcje obsługi aplikacji skupiają się na funkcjonalności z punktu widzenia użytkownika, a nie na szczegółach testowania. Rozwiązywanie problemów z obsługą aplikacji często znajduje się w instrukcji użytkownika jako sekcja FAQ, jednak sama procedura testów jednostkowych jest skierowana głównie do deweloperów i zespołów QA.

Pytanie 9

W jakim przypadku należy umieścić poszkodowanego w pozycji bocznej bezpiecznej?

A. w przypadku urazu kręgosłupa
B. w sytuacji urazu pleców, gdy osoba jest świadoma
C. gdy wystąpi omdlenie i brak tętna
D. w przypadku omdlenia, gdy osoba jest przytomna
Ułożenie poszkodowanego w pozycji bocznej bezpiecznej w przypadku uszkodzenia kręgosłupa jest niewłaściwe, ponieważ taka pozycja może wywołać dodatkowe obrażenia u osoby z urazem. Stabilizacja kręgosłupa jest kluczowa, aby uniknąć potencjalnych uszkodzeń rdzenia kręgowego, co może prowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych. W przypadku omdlenia i braku tętna, ułożenie w pozycji bocznej bezpiecznej również jest nieodpowiednie, ponieważ nie zapewnia natychmiastowej interwencji, jakiej wymaga nagłe zatrzymanie krążenia. Zamiast tego, konieczne jest przystąpienie do resuscytacji krążeniowo-oddechowej (RKO) oraz wezwanie pomocy medycznej. W sytuacji urazu pleców, kiedy osoba jest przytomna, również nie zaleca się pozycji bocznej bezpiecznej, ponieważ może to wywołać ból i dyskomfort, a także pogorszyć stan pacjenta. W takich przypadkach istotne jest, aby osoba pozostała w stabilnej pozycji, a ratownicy zabezpieczyli ją do czasu przybycia służb medycznych, tak aby uniknąć możliwych konsekwencji urazów.

Pytanie 10

Rozpoczęcie tworzenia procedury składowej o nazwie dodajUsera w MS SQL wymaga użycia poleceń

A. add dodajUsera procedure
B. add procedure dodajUsera
C. create dodajUsera procedure
D. create procedure dodajUsera
Polecenie 'create procedure dodajUsera' to właśnie ten sposób, w jaki w Microsoft SQL Server deklaruje się początek nowej procedury składowanej. Wynika to bezpośrednio ze składni T-SQL, gdzie słowo 'create' inicjuje tworzenie nowego obiektu w bazie danych, a 'procedure' określa typ obiektu – procedurę składowaną. Dalej podaje się nazwę, tu akurat 'dodajUsera'. Moim zdaniem, to jedno z podstawowych, ale i najważniejszych poleceń dla każdego, kto chce serio pracować z SQL Serverem, bo bez zrozumienia tej składni bardzo szybko można się pogubić nawet przy prostych operacjach. T-SQL od lat nie zmienia tej konwencji i to jest bardzo wygodne – można śmiało korzystać z tutoriali czy dokumentacji sprzed kilku wersji serwera, bo tu akurat niewiele się zmienia. Przykład praktyczny: gdybyś chciał dodać prostą procedurę, która wstawia użytkownika do tabeli, zacząłbyś właśnie tak: 'create procedure dodajUsera AS BEGIN --tutaj kod END'. Warto wiedzieć, że dobrym zwyczajem jest zawsze nazywać procedury zgodnie z tym, co robią, a nie jakoś przypadkowo, i też często dodawać prefix, np. 'usp_' (od 'user stored procedure'), żeby potem łatwo było je odróżnić od funkcji czy triggerów. Przy dużym projekcie pozwala to zachować porządek. No i nie można zapominać o wersjonowaniu takich procedur – w firmach często stosuje się repozytoria kodu SQL. Generalnie, w środowisku produkcyjnym, każda nowa procedura powinna zaczynać się właśnie od 'create procedure', bez żadnych skrótów czy zamienników.

Pytanie 11

Co to jest WebAssembly (WASM)?

A. Format kodu binarnego, który może być wykonywany w nowoczesnych przeglądarkach
B. Metoda łączenia kodu JavaScript z kodem CSS
C. Narzędzie do automatycznego testowania aplikacji webowych
D. Framework JavaScript do tworzenia aplikacji mobilnych
Wybór innej odpowiedzi może wynikać z nieporozumienia dotyczącego roli WebAssembly w ekosystemie webowym. Narzędzia do automatycznego testowania aplikacji webowych, takie jak Selenium czy Cypress, pełnią zupełnie inną funkcję. Są one używane do zapewnienia jakości kodu poprzez automatyzację testów, a nie do wykonywania kodu w przeglądarkach. Również frameworki JavaScript, takie jak React czy Angular, są skoncentrowane na tworzeniu interfejsów użytkownika i nie mają nic wspólnego z binarnym formatem wykonywalnym. Stosowanie JavaScript w połączeniu z CSS jest natomiast techniką stylizacji i interakcji na stronie, która również nie dotyczy WebAssembly. Często mylone koncepcje mogą prowadzić do błędnych założeń, przyczyniając się do niepełnego zrozumienia nowoczesnych technologii webowych. Kluczowe jest zrozumienie, że WebAssembly to format kodu, który ma na celu zwiększenie wydajności aplikacji w przeglądarkach oraz umożliwienie wykorzystania bardziej złożonych algorytmów i kodu niż to jest możliwe w tradycyjnym JavaScript. Ponadto, standardy związane z WASM są uporządkowane i dobrze opisane w dokumentacji, co czyni go wszechstronnym narzędziem do rozwijania współczesnych aplikacji webowych.

Pytanie 12

Który z frameworków pozwala na tworzenie aplikacji z graficznym interfejsem użytkownika oraz obsługą wydarzeń?

A. Express.js
B. TensorFlow
C. Django
D. Qt
Django to framework do tworzenia aplikacji webowych w języku Python, a nie narzędzie do budowy aplikacji desktopowych z interfejsem graficznym. TensorFlow to biblioteka do uczenia maszynowego i sztucznej inteligencji, która nie ma bezpośredniego związku z projektowaniem GUI. Express.js to framework dla Node.js, który służy do budowy aplikacji serwerowych i API, ale nie jest narzędziem do projektowania interfejsów użytkownika w aplikacjach desktopowych.

Pytanie 13

Jakie jest przeznaczenie dokumentacji wdrożeniowej?

A. Do opisania procesu instalacji i konfiguracji aplikacji w środowisku produkcyjnym
B. Do tworzenia zadań w systemie kontroli wersji
C. Do zarządzania bazą danych aplikacji
D. Do testowania wydajności aplikacji
Dokumentacja wdrożeniowa opisuje proces instalacji i konfiguracji aplikacji w środowisku produkcyjnym. Obejmuje ona szczegółowe instrukcje dotyczące wymaganych komponentów systemowych, zależności oraz kroków niezbędnych do prawidłowego wdrożenia aplikacji. Dzięki dokumentacji wdrożeniowej administratorzy IT oraz zespoły DevOps mogą skutecznie zarządzać procesem implementacji, minimalizując ryzyko błędów i przestojów. Dokument ten zawiera również informacje o kopiach zapasowych, procedurach przywracania systemu oraz testach przeprowadzanych po wdrożeniu, co zapewnia stabilność i bezpieczeństwo aplikacji po przeniesieniu jej na serwery produkcyjne. Kompleksowa dokumentacja wdrożeniowa to kluczowy element zarządzania cyklem życia oprogramowania (SDLC).

Pytanie 14

Ile kilobajtów (KB) znajduje się w jednym megabajcie (MB)?

A. 1024
B. 100
C. 10
D. 1000
W informatyce jednostki pamięci są często używane do określenia pojemności danych. 1 megabajt (MB) równa się 1024 kilobajtom (KB) w systemie binarnym, który jest podstawowym systemem liczbowym używanym w komputerach. Wynika to z faktu, że komputery operują w systemie binarnym, gdzie wartości są potęgami liczby 2. Z definicji, 1 MB to 2 do potęgi 20 bajtów, co daje 1048576 bajtów. Kiedy dzielimy tę wartość przez 1024, otrzymujemy 1024 kilobajty. W praktyce, ta konwersja jest niezwykle istotna w kontekście zarządzania pamięcią oraz określania rozmiarów plików. Na przykład, przy pobieraniu plików z internetu, znając tę konwersję, można lepiej oszacować czas pobierania oraz zarządzanie przestrzenią dyskową. Warto również zauważyć, że niektóre systemy operacyjne i producenci sprzętu używają systemu dziesiętnego, w którym 1 MB to 1000 KB, co prowadzi do nieporozumień. Dlatego znajomość różnic między systemami binarnym i dziesiętnym jest kluczowa dla zrozumienia pojemności pamięci komputerowej i odpowiednich jednostek.

Pytanie 15

Który z operatorów w Pythonie umożliwia sprawdzenie, czy dany element należy do listy?

A. in
B. and
C. is
D. ==
Operator `in` w języku Python służy do sprawdzania, czy element należy do listy, zbioru, krotki lub innego obiektu iterowalnego. Przykład: `if 5 in lista` sprawdza, czy liczba 5 znajduje się w liście. Operator `in` jest niezwykle przydatny w przeszukiwaniu danych, a jego zastosowanie skraca kod i zwiększa jego czytelność. W Pythonie jest on szeroko stosowany do iteracji i filtrowania danych, co czyni go jednym z najbardziej intuicyjnych operatorów języka.

Pytanie 16

Jakie z poniższych narzędzi wspomaga projektowanie interfejsu użytkownika w aplikacjach mobilnych?

A. Android Studio Layout Editor
B. PyCharm Debugger
C. Kompilator Javy
D. Narzędzie do zarządzania bazami danych
Android Studio Layout Editor to narzędzie umożliwiające projektowanie interfejsu użytkownika aplikacji mobilnych w sposób wizualny, za pomocą metody 'przeciągnij i upuść'. Layout Editor pozwala na szybkie tworzenie responsywnych interfejsów, które automatycznie dostosowują się do różnych rozmiarów ekranów i rozdzielczości. Dzięki niemu programiści mogą łatwo dodawać elementy UI, takie jak przyciski, pola tekstowe, listy czy obrazy, oraz dostosowywać ich właściwości bez konieczności pisania dużych fragmentów kodu XML. Narzędzie to jest kluczowe dla szybkiego prototypowania aplikacji oraz iteracyjnego podejścia do budowy interfejsu użytkownika w środowisku Android Studio.

Pytanie 17

Który z wymienionych kroków wchodzi w skład testowania aplikacji?

A. Opracowywanie interfejsu graficznego
B. Debugowanie kodu w celu znalezienia błędów
C. Projektowanie bazy danych
D. Kompilowanie aplikacji
Debugowanie kodu w celu znalezienia błędów to jeden z kluczowych etapów testowania aplikacji. Proces ten polega na uruchamianiu programu w trybie debugowania, co pozwala na śledzenie jego działania linijka po linijce i identyfikowanie miejsc, w których występują błędy. Debugowanie umożliwia analizowanie wartości zmiennych, śledzenie przepływu programu i wykrywanie nieoczekiwanych zachowań, co jest niezbędne do usunięcia błędów i poprawy wydajności aplikacji. Narzędzia do debugowania, takie jak Visual Studio, PyCharm czy Chrome DevTools, pozwalają na dokładne testowanie kodu na różnych etapach jego rozwoju, co znacząco skraca czas naprawy błędów i zwiększa jakość oprogramowania.

Pytanie 18

Zaprezentowany fragment kodu w języku C# tworzy hasło. Wskaż zdanie PRAWDZIWE dotyczące charakterystyki tego hasła:

var random = new Random();
string pulaZnakow = "abcdefghijklmnopqrstuwxyzABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUWXYZ0123456789";

int dlPuli = pulaZnakow.Length - 1;
char znak;
string wynik = "";

for(int i = 0; i < 8; i++)  {
    znak = pulaZnakow[random.Next(0, dlPuli)];
    wynik += znak;
}
A. Ma co najmniej 8 znaków oraz zawiera małe i wielkie litery oraz cyfry
B. Może zawierać małe i wielkie litery oraz cyfry
C. Jest maksymalnie 7-znakowe, co wynika z wartości zmiennej i
D. Może zawierać zarówno małe, jak i wielkie litery, cyfry oraz symbole
Patrząc na pozostałe odpowiedzi, nietrudno zauważyć typowe pomyłki, które pojawiają się przy analizie kodu generującego hasła. Często spotykam się z błędnym założeniem, że jeśli mamy losowy wybór ze znacznej puli znaków, to automatycznie generowane hasło może zawierać symbole czy inne znaki specjalne. W tym przypadku pulaZnakow wyraźnie ogranicza się tylko do liter – małych i wielkich – oraz cyfr, stąd nie ma możliwości, by pojawił się jakikolwiek symbol, co już obala pierwszą odpowiedź. Następna rzecz – twierdzenie, że hasło ma co najmniej 8 znaków – jest nieścisłe: kod ustawia pętlę for na osiem powtórzeń, więc hasło będzie miało zawsze dokładnie 8 znaków, ani więcej, ani mniej (chyba że ręcznie zmodyfikujemy kod), więc nie jest to 'co najmniej'. Sformułowanie o długości „maksymalnie 7-znakowej” wynika najpewniej z nieuważnego czytania zakresu powtórzeń pętli: for (int i = 0; i < 8; i++) oznacza 8 iteracji, czyli 8 znaków, a nie 7. Często w praktyce ludzie gubią się w liczeniu zakresów, bo zaczynają od zera, ale liczba iteracji jest tu bezpośrednio związana z warunkiem i<wartość>. To są pomyłki, które łatwo popełnić, gdy nie czyta się kodu bardzo uważnie albo nie ćwiczyło się podobnych przypadków na własnych przykładach. Wreszcie, niektóre odpowiedzi próbują dodać jakieś cechy hasła (np. obecność symboli), których w kodzie po prostu nie ma, bo pulaZnakow na to nie pozwala. W branży bezpieczeństwa takie detale są bardzo istotne i weryfikacja puli znaków to pierwszy krok przy analizie generatorów haseł. Zawsze warto szczegółowo patrzeć, co faktycznie znajduje się w zmiennej określającej dostępne znaki, a nie zakładać, że kod jest bardziej zaawansowany, niż jest w rzeczywistości.

Pytanie 19

Które z wymienionych stwierdzeń najcelniej opisuje proces uruchamiania aplikacji?

A. Tłumaczenie kodu źródłowego na język pośredni
B. Wykonywanie programu na podstawie przetłumaczonego kodu maszynowego
C. Przetwarzanie kodu źródłowego przez kompilator
D. Generowanie pliku źródłowego
Zaczynanie od pliku źródłowego to jakby start w procesie programowania, zanim jeszcze dojdzie do kompilacji. Twierdzisz, że kompilator wykonuje kod źródłowy, ale to nie tak. Kompilator tłumaczy, a nie wykonuje ten kod. Zamiana kodu źródłowego na język pośredni, jak bytecode w Javie, to właśnie etap kompilacji. Uruchomienie następuje później, więc jest to ważne, żeby to zrozumieć.

Pytanie 20

Jakie jest zastosowanie metody fetch() w JavaScript?

A. Pobieranie zasobów z sieci asynchronicznie
B. Filtrowanie elementów tablicy
C. Sortowanie kolekcji obiektów
D. Manipulacja elementami DOM
Pojęcia związane z manipulacją danymi w JavaScript mogą prowadzić do mylnych interpretacji i wyborów. Filtrowanie elementów tablicy dotyczy operacji na danych już załadowanych w aplikacji i służy do selekcji określonych elementów na podstawie zdefiniowanych kryteriów. W JavaScript istnieje metoda filter(), która realizuje to zadanie, ale nie ma związku z pobieraniem zasobów z sieci. Z kolei manipulacja elementami DOM dotyczy interakcji z drzewem dokumentu HTML, a nie z komunikacją sieciową. To podejście koncentruje się na dynamicznych zmianach w strukturze strony, co jest innym aspektem programowania webowego. Z kolei sortowanie kolekcji obiektów odbywa się poprzez różne metody, takie jak sort(), które zmieniają kolejność elementów w tablicy bazując na określonych kryteriach. W kontekście fetch(), te operacje są nieadekwatne, ponieważ fetch() nie zajmuje się przetwarzaniem danych, które już znajdują się w aplikacji, lecz ich asynchronicznym pobieraniem z zewnętrznych źródeł. Często błędne zrozumienie funkcji fetch() prowadzi do myślenia, że jest narzędziem do manipulacji danymi, gdy w rzeczywistości jest to potężne narzędzie do komunikacji z serwerami. Ważne jest, aby w programowaniu pamiętać o specyfice metod i ich odpowiednich zastosowaniach, aby unikać nieporozumień i błędów w kodzie.

Pytanie 21

Dokumentacja, która została przedstawiona, dotyczy algorytmu sortowania

To prosta metoda sortowania opierająca się na cyklicznym porównywaniu par sąsiadujących ze sobą elementów i zamianie ich miejscami w przypadku, kiedy kryterium porządkowe zbioru nie zostanie spełnione. Operacje te wykonywane są dopóki występują zmiany, czyli tak długo, aż cały zbiór zostanie posortowany.
A. przez wybór
B. przez wstawianie
C. bąbelkowe
D. szybkie (Quicksort)
Opisany w pytaniu algorytm to właśnie sortowanie bąbelkowe (ang. bubble sort). Polega ono na wielokrotnym przechodzeniu przez zbiór danych i zamienianiu miejscami sąsiadujących elementów, jeśli są w złej kolejności. Czynność ta powtarzana jest do momentu, gdy cały zbiór zostanie uporządkowany i żadne zamiany nie będą już potrzebne. Moim zdaniem, to chyba jeden z najbardziej intuicyjnych algorytmów sortowania, jakie się poznaje na początku nauki programowania – łatwo go zaimplementować, bo wymaga właściwie tylko dwóch pętli i porównania sąsiednich elementów. W praktyce bubble sort raczej rzadko używa się w profesjonalnych projektach, bo jego złożoność czasowa to O(n^2), co przy dużych zbiorach jest nieefektywne. Jednak czasami, na bardzo małych listach albo gdy szybko trzeba zrobić prosty prototyp, to można sięgnąć po „bąbelki”. Z mojego doświadczenia wynika też, że sortowanie bąbelkowe dobrze obrazuje podstawowe zasady algorytmiki, na przykład jak działa iteracja czy wymiana miejscami zmiennych – to przydatne w nauce. W wielu językach programowania, nawet tych nowoczesnych, można spotkać przykłady z bubble sort jako ilustrację podstaw. To taki klasyk – mało kto używa go zawodowo, ale każdy programista powinien wiedzieć, jak działa. Warto też pamiętać, że istnieją optymalizacje bubble sortu, np. wcześniejsze zakończenie, gdy w danej iteracji nie wystąpiła żadna zamiana. No i taka ciekawostka: choć algorytm nie jest specjalnie szybki, to bardzo łatwo go zaimplementować nawet w językach niskopoziomowych, bo nie wymaga dodatkowej pamięci.

Pytanie 22

Która z wymienionych właściwości odnosi się do klasy pochodnej?

A. Dziedziczy atrybuty i metody z klasy bazowej
B. Nie ma możliwości dodawania nowych metod
C. Jest automatycznie usuwana po zakończeniu działania programu
D. Nie może być zastosowana w strukturze dziedziczenia
Cechą klasy pochodnej jest dziedziczenie pól i metod z klasy bazowej, co oznacza, że klasa pochodna automatycznie uzyskuje dostęp do wszystkich publicznych i chronionych składowych klasy nadrzędnej. Dzięki temu programista może rozwijać i modyfikować funkcjonalność istniejących klas, tworząc bardziej wyspecjalizowane obiekty. Dziedziczenie to kluczowy mechanizm umożliwiający wielokrotne użycie kodu, co prowadzi do zmniejszenia duplikacji i zwiększenia efektywności w zarządzaniu projektem. Klasa pochodna może również nadpisywać metody klasy bazowej, dostosowując ich działanie do swoich specyficznych potrzeb.

Pytanie 23

Co zostanie wyświetlone po wykonaniu poniższego kodu JavaScript?

const promise = new Promise((resolve, reject) => {
  setTimeout(() => {
    resolve('success');
  }, 1000);
});

promise
  .then(res => {
    console.log(res);
    return 'first then';
  })
  .then(res => {
    console.log(res);
  });
A. first then, success
B. success, first then
C. success
D. first then
W przypadku błędnych odpowiedzi można zauważyć kilka typowych nieporozumień dotyczących działania obietnic w JavaScript. Odpowiedzi sugerujące, że najpierw zostanie wyświetlony 'first then' lub że będzie tylko jeden wynik, są wynikiem niezrozumienia, jak działa asynchroniczność oraz jak obietnice przetwarzają wyniki. Obietnice w JavaScript są zaprojektowane tak, aby zarządzać operacjami asynchronicznymi, co oznacza, że kod wewnątrz obietnicy nie blokuje wykonania innych operacji. W momencie, gdy obietnica jest utworzona, kod wykonuje się dalej, a funkcja `setTimeout` działa w tle. Gdy po upływie określonego czasu obietnica jest spełniona, następuje przekazanie wyniku do łańcucha `then`, a nie jakiegokolwiek innego miejsca w kodzie. To oznacza, że wyniki są zwracane w kolejności, w jakiej są zadeklarowane, co w tym przypadku prowadzi do wyświetlenia najpierw 'success', a potem 'first then'. Takie podejście do asynchroniczności jest fundamentalne w JavaScript, a jego zrozumienie jest kluczowe dla każdego programisty. Błędne odpowiedzi pochodzą często z mylnego przekonania, że wyniki obietnic są natychmiastowe lub że działają w tej samej kolejności, co kod synchroniczny. Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, że asynchroniczność zmienia sposób, w jaki operacje są wykonywane i jak wyniki są zwracane.

Pytanie 24

Celem mechanizmu obietnic (ang. promises) w języku JavaScript jest

A. zarządzanie funkcjonalnością związaną z kodem asynchronicznym
B. zarządzanie przechwytywaniem błędów aplikacji
C. ulepszenie czytelności kodu synchronicznego
D. zastąpienie mechanizmu dziedziczenia w programowaniu obiektowym
Mechanizm obietnic (promises) w JavaScript to, moim zdaniem, jedno z najważniejszych udogodnień, które pojawiły się w języku, żeby ogarnąć cały ten chaos wokół asynchroniczności. Typowa sytuacja kiedyś wyglądała tak, że w kodzie robiło się „callback hell” – zagnieżdżone funkcje wywołujące się nawzajem, co mocno utrudniało życie. Promise pozwala na o wiele czytelniejsze i wygodniejsze zarządzanie operacjami, które kończą się „kiedyś”, np. pobieraniem danych z API, zapisem do pliku, czy czekaniem na odpowiedź użytkownika. Z mojego doświadczenia wynika, że dzięki promises jest dużo łatwiej obsłużyć zarówno sukces, jak i błędy – możesz skorzystać z then(), catch(), a nawet łańcuchować kilka asynchronicznych zadań bez gubienia się w kodzie. Szczególnie przydatne jest to w pracy z fetch(), gdzie bez promises cała obsługa sieci wyglądałaby strasznie topornie. Dodatkowo promises są w pełni zgodne ze standardem ECMAScript 2015 (ES6) i stanowią podstawę dla nowocześniejszych rozwiązań, takich jak async/await. Praktycznie każdy zawodowy frontendowiec czy backendowiec pracujący z Node.js powinien je znać, bo to już nie fanaberia, a codzienność. Dobra praktyka to właśnie korzystanie z promises tam, gdzie tylko mamy do czynienia z nieblokującymi operacjami. Takie podejście nie tylko poprawia czytelność kodu, ale znacząco ułatwia jego utrzymanie i debugowanie.

Pytanie 25

Co to jest Docker?

A. Narzędzie do automatyzacji procesu tworzenia dokumentacji
B. Framework JavaScript do tworzenia aplikacji mobilnych
C. System zarządzania bazami danych
D. Platforma do tworzenia, wdrażania i uruchamiania aplikacji w kontenerach
Docker to platforma, która umożliwia tworzenie, wdrażanie i uruchamianie aplikacji w kontenerach. Kontenery to lekkie, przenośne jednostki, które zawierają wszystko, co potrzebne do uruchomienia aplikacji, w tym kod źródłowy, biblioteki i zależności. Dzięki Dockerowi programiści mogą łatwo tworzyć środowiska, które są zgodne z produkcją, co zmniejsza ryzyko błędów związanych z różnicami między tymi środowiskami. Przykładowo, jeśli tworzysz aplikację webową, możesz użyć Dockera do uruchomienia bazy danych w kontenerze, co pozwala na łatwe zarządzanie jej wersjami oraz konfiguracją. Docker staje się standardem w wielu firmach i projektach open source, ponieważ umożliwia szybsze wdrażanie aplikacji oraz automatyzację wielu procesów. Dzięki konteneryzacji można również łatwo skalować aplikacje, co jest niezwykle ważne w przypadku rosnącego ruchu użytkowników.

Pytanie 26

Co oznacza akronim IDE w kontekście programowania?

A. Integrated Development Environment
B. Interaktywny Edytor Debugowania
C. Interaktywny Silnik Programistyczny
D. Zintegrowane Środowisko Debugowania
IDE, czyli Zintegrowane Środowisko Programistyczne, to naprawdę przydatne narzędzie. Zajmuje się nie tylko edytowaniem kodu, ale łączy w sobie kompilator, debugger i wiele innych rzeczy, które pomagają w tworzeniu oprogramowania. Dzięki IDE można szybciej pisać programy i lepiej ogarniać projekty. A najpopularniejsze z nich, jak Visual Studio, IntelliJ IDEA czy Eclipse, wspierają różne języki programowania, więc są bardzo uniwersalne. Moim zdaniem, korzystanie z IDE to prawie obowiązek dla każdego programisty!

Pytanie 27

Jaką jednostkę zaleca się stosować przy projektowaniu interfejsu aplikacji?

A. pt
B. px
C. dp
D. mm
Wydaje się, że wybór jednostki do projektowania interfejsów to drobiazg, ale w praktyce ma ogromne znaczenie dla wygody użytkowników. Często spotykam się z przekonaniem, że skoro ekrany mają określoną liczbę pikseli, to właśnie px powinno być podstawową jednostką. Niestety, to myślenie prowadzi prosto do pułapki – piksele na różnych urządzeniach mają zupełnie inną wielkość fizyczną przez różne wartości gęstości ekranu (dpi). Coś, co na jednym wyświetlaczu wygląda dobrze, na innym może być kompletnie nieczytelne albo przesadnie duże. Z kolei mm, czyli milimetry, to jednostka fizyczna, ale ekrany rzadko odwzorowują tę wielkość precyzyjnie – w praktyce systemy operacyjne próbują przeliczać mm na piksele, ale często wychodzi to niedokładnie, bo nie każdy sprzęt ma idealnie skalibrowany ekran. Pt, czyli punkty typograficzne, mają trochę sensu w materiałach drukowanych czy w typografii desktopowej, ale w aplikacjach mobilnych niemal się ich nie używa, bo nie zapewniają spójności między różnymi urządzeniami. Takie podejścia – użycie px, mm albo pt – prowadzą do tego, że nasza aplikacja staje się trudna w obsłudze na różnych telefonach czy tabletach, a przecież chodzi o to, żeby wszędzie wyglądała dobrze i była wygodna w użyciu. Najlepszą praktyką branżową, polecaną przez Google i stosowaną w Material Design, jest korzystanie z dp (density-independent pixels). To najwygodniejsze i najbezpieczniejsze rozwiązanie – moim zdaniem, użycie innej jednostki jest uzasadnione chyba tylko, gdy robimy coś naprawdę nietypowego. Tak więc, warto od początku wdrażać dp jako podstawę i nie kombinować z innymi jednostkami, bo efekty są po prostu lepsze dla użytkowników.

Pytanie 28

Jaki kod może być związany z treścią wygenerowaną w trakcie działania programu Java?

Exception in thread "main" java.lang.ArithmeticException: / by zero
A. x = 0;
B. x = tablica[6];
C. x = x % y;
D. if (x > y) ...
Pojawienie się komunikatu Exception in thread "main" java.lang.ArithmeticException: / by zero jest jednoznacznie powiązane z próbą wykonania operacji dzielenia lub modulo przez zero. Tymczasem nie każda operacja na liczbach czy tablicach w Javie prowadzi do takiego wyjątku. Przypisanie wartości do zmiennej, jak x = 0;, jest zupełnie bezpieczne i nie generuje żadnego wyjątku – to po prostu podstawowa operacja inicjalizacji. Podobnie konstrukcja warunkowa typu if (x > y) … sama w sobie nie wykonuje żadnych operacji arytmetycznych, a jedynie porównuje wartości. Tego rodzaju instrukcja nie może wygenerować ArithmeticException, bo nie ma tu dzielenia ani reszty z dzielenia. Często jednak intuicyjnie myli się wyjątki arytmetyczne z błędami związanymi z dostępem do elementów tablicy. Na przykład zapis x = tablica[6]; może prowadzić do IndexOutOfBoundsException, jeśli tablica ma mniej niż 7 elementów, ale to zupełnie inny typ błędu – dotyczy zakresu tablicy, a nie arytmetyki. Z mojego doświadczenia wynika, że taki błąd logiczny pojawia się, gdy programiści nie rozróżniają rodzajów wyjątków lub nie zapoznają się dokładnie z komunikatami błędów. Branżowym standardem jest zawsze analizować dokładnie stack trace błędów i rozróżniać, które operacje mogą generować jakie wyjątki, bo to pozwala lepiej projektować logikę obsługi błędów w aplikacjach. W Javie ArithmeticException to sygnał, że coś poszło nie tak z działaniem matematycznym, a nie z dostępem do pamięci czy porównywaniem wartości. Warto więc poświęcić chwilę na zrozumienie tego rozróżnienia – to się później bardzo opłaca w praktyce.

Pytanie 29

Jakie cechy posiada kod dopełniający do dwóch?

A. Służy do przekształcania liczb binarnych na dziesiętne
B. Umożliwia konwersję systemu binarnego na szesnastkowy
C. Umożliwia reprezentację liczb ujemnych w systemie binarnym
D. Reprezentuje liczbę w odwrotnej formie binarnej
Kod uzupełnieniowy do dwóch jest powszechnie stosowany w systemach komputerowych do reprezentacji liczb całkowitych, w tym liczb ujemnych. W tym systemie najstarsza cyfra (bit) określa znak liczby, gdzie 0 oznacza liczbę dodatnią, a 1 liczbę ujemną. Aby uzyskać reprezentację liczby ujemnej w systemie binarnym, należy najpierw przedstawić jej wartość bezwzględną w postaci binarnej, a następnie odwrócić wszystkie bity i dodać 1 do wyniku, co daje nam liczbę w kodzie uzupełnieniowym do dwóch. Na przykład, aby uzyskać -5 w systemie 8-bitowym, zaczynamy od 5, co w postaci binarnej to 00000101. Następnie odwracamy bity, co daje 11111010, a dodając 1 uzyskujemy 11111011, co stanowi -5 w kodzie uzupełnieniowym do dwóch. Ta metoda umożliwia łatwe wykonywanie arytmetyki, ponieważ dodawanie i odejmowanie liczb ujemnych i dodatnich można realizować z użyciem tych samych operacji binarnych. Kod uzupełnieniowy do dwóch stał się standardem w większości architektur komputerowych, takich jak x86 czy ARM, dzięki swojej efektywności i prostocie.

Pytanie 30

Który z wymienionych elementów stanowi przykład złożonego typu danych?

A. char
B. bool
C. struct
D. int
Typ 'int' to taki prosty typ, który trzyma tylko jedną liczbę całkowitą, więc nie można go porównywać ze złożonymi typami, jak 'struct'. 'Char' to typ, który trzyma jeden znak, a nie grupuje różnych zmiennych. 'Bool' też jest prosty i tylko zapisuje 'prawda' albo 'fałsz', więc nie ma opcji przechowywania wielu typów w jednym. Złożone typy, jak 'struct', mają tę zaletę, że mogą trzymać różne dane w jednym miejscu, co wyróżnia je w porównaniu do prostych typów takich jak 'int' czy 'bool', które są dużo bardziej ograniczone.

Pytanie 31

W języku C# szablon List umożliwia korzystanie z listy. Z definicji obiektu kolekcji wynika, że jego elementami mogą być:

List<int> wykaz = new List<int>();
A. liczby rzeczywiste
B. liczby całkowite
C. elementy typu List
D. elementy o nieokreślonym typie
W C# kolekcje generyczne typu List<> są jednym z podstawowych narzędzi do zarządzania zbiorem danych o określonym typie. Typ elementów w takiej liście nie jest przypadkowy ani dowolny, tylko wynika bezpośrednio z tego, co wpiszemy w nawiasach ostrych. Wiele osób na początku ulega mylnemu przekonaniu, że List<> może przechowywać elementy o nieokreślonym typie, co jest nieporozumieniem – właściwie tylko List<object> pozwala na taką elastyczność, ale i wtedy każda operacja na elementach wymaga rzutowania. Jeśli natomiast chodzi o liczby rzeczywiste, to one są reprezentowane przez typy double lub float, więc List<int> kompletnie się do tego nie nadaje – jeśli spróbujesz przechować tam np. 3.14, kompilator od razu zaprotestuje. Zdarza się, że ktoś sądzi, iż List<int> może przechowywać inne kolekcje typu List, ale to również nieporozumienie. Wtedy należałoby użyć List<List<int>> lub List<List<T>>, jeśli chcemy mieć listę list, a nie pojedynczych wartości. Typowe błędy wynikają tu moim zdaniem z nieznajomości, jak działa generyczność i jak ściśle typowana jest ta kolekcja. Może się to wydawać ograniczające, ale na co dzień ułatwia życie i zmniejsza ryzyko błędów już na etapie kompilacji. Dobrym nawykiem jest więc zawsze przyglądać się, jaki typ przypisujemy w List<>, bo to rzutuje na wszystkie operacje, jakie potem wykonamy na tej liście. Kluczowe jest, żeby dobrze rozumieć typy w C# i korzystać z nich świadomie, bo to podstawa solidnego i bezpiecznego kodu, zgodnie z praktykami profesjonalnych zespołów programistycznych.

Pytanie 32

Co to jest shadow DOM?

A. Technika stylizacji elementów w CSS przy użyciu cieni
B. Wirtualny DOM używany przez biblioteki jak React i Vue.js
C. Metoda renderowania grafiki 3D w przeglądarkach
D. Mechanizm enkapsulacji kodu HTML, CSS i JavaScript w komponenty webowe
Shadow DOM to technika pozwalająca na enkapsulację kodu HTML, CSS oraz JavaScript w komponentach webowych, co jest kluczowe w kontekście tworzenia aplikacji opartych na Web Components. Dzięki zastosowaniu Shadow DOM, elementy wewnętrzne komponentu są izolowane od reszty dokumentu, co eliminuje problemy z kolizjami nazw klas CSS oraz pozwala na tworzenie bardziej modularnych i wielokrotnego użytku elementów. Przykładem zastosowania Shadow DOM mogą być komponenty interfejsu użytkownika, takie jak przyciski czy karty, które zawierają własne style i logikę, nie wpływając na globalne style strony. To podejście jest wspierane przez standardy W3C i zalecane w projektach, gdzie skala i złożoność aplikacji wymaga wysokiej wydajności i organizacji kodu. Dobrze zaprojektowane komponenty z użyciem Shadow DOM mogą znacznie uprościć rozwój i utrzymanie aplikacji webowych, czyniąc je bardziej responsywnymi i dostosowanymi do różnych środowisk.

Pytanie 33

Co to jest Redux?

A. Narzędzie do optymalizacji wydajności aplikacji React
B. Biblioteka do zarządzania stanem aplikacji w JavaScript
C. Framework do tworzenia aplikacji mobilnych
D. System kontroli wersji dla projektów JavaScript
Chociaż odpowiedzi związane z frameworkami do tworzenia aplikacji mobilnych, narzędziami do optymalizacji wydajności czy systemami kontroli wersji mogą być interesujące, nie są one związane z funkcją, jaką pełni Redux. Frameworki do tworzenia aplikacji mobilnych, takie jak React Native, pozwalają na rozwijanie aplikacji mobilnych z użyciem JavaScript, ale nie zarządzają one stanem aplikacji w sposób, w jaki robi to Redux. Optymalizacja wydajności aplikacji React nie jest bezpośrednią funkcją Redux; chociaż biblioteka ta może pośrednio przyczynić się do lepszej wydajności przez poprawne zarządzanie stanem, nie jest narzędziem służącym do optymalizacji. Z kolei systemy kontroli wersji, takie jak Git, służą do zarządzania historią zmian w kodzie źródłowym aplikacji, a nie do zarządzania stanem wykonawczej logiki aplikacji. Wybór niewłaściwego narzędzia wynika często z braku zrozumienia ich funkcji oraz zastosowania w procesie tworzenia aplikacji. Aby skutecznie zarządzać stanem w aplikacji, kluczowe jest zrozumienie różnic między tymi narzędziami oraz ich zastosowaniem w architekturze aplikacji, co jest fundamentalnym elementem współczesnego rozwijania oprogramowania.

Pytanie 34

Co to jest debouncing w JavaScript?

A. Metoda usuwania zduplikowanych zdarzeń w kodzie
B. Technika ograniczająca częstotliwość wywoływania funkcji poprzez opóźnienie jej wykonania
C. Mechanizm zarządzania pamięcią dla zmiennych globalnych
D. Proces optymalizacji kodu JavaScript podczas kompilacji
Błędne odpowiedzi na to pytanie wynikają z nieporozumienia dotyczącego funkcji i technik w JavaScript. Wspomnienie o metodzie usuwania zduplikowanych zdarzeń w kodzie sugeruje mylne rozumienie debouncingu, który nie ma na celu eliminacji zdarzeń, ale kontrolę nad ich częstością wywoływania. Terminy związane z eliminacją zduplikowanych zdarzeń odnoszą się raczej do technik takich jak throttling, które również ograniczają liczbę wywołań, ale w sposób, który różni się od debouncingu. Proces optymalizacji kodu JavaScript podczas kompilacji to zupełnie inny temat, dotyczący narzędzi takich jak minifikatory i kompilatory, które nie mają związku z zarządzaniem zdarzeniami. Ponadto, mechanizm zarządzania pamięcią dla zmiennych globalnych to odrębna kwestia, dotycząca zarządzania pamięcią w JavaScript, a nie techniki związanej z wywoływaniem funkcji. Właściwe zrozumienie debouncingu wymaga uwzględnienia kontekstu zdarzeń oraz ich wpływu na wydajność aplikacji, co jest istotnym zagadnieniem w nowoczesnym programowaniu webowym. Typowe błędy myślowe prowadzące do mylnego wnioskowania mogą obejmować utożsamianie różnych technik programistycznych lub mylenie pojęć związanych z optymalizacją i zarządzaniem zdarzeniami.

Pytanie 35

Który z wymienionych elementów interfejsu użytkownika jest charakterystyczny dla aplikacji działającej na komputerze?

A. Strona HTML
B. Routing
C. API REST
D. Przycisk (Button)
Strona HTML to element bardziej webowy niż desktopowy, więc nie do końca pasuje tu. Jasne, teraz są technologie jak Electron, które pozwalają na robienie desktopów z HTML, ale to nie jest typowy sposób. Co do API REST, to jest do komunikacji aplikacji z serwerami, a nie do interfejsu użytkownika. A routing? No cóż, to działa w webowych aplikacjach, żeby ogarnąć nawigację między stronami, ale w klasycznych desktopach raczej tego nie znajdziesz, bo nie potrzebują trasowania adresów URL.

Pytanie 36

Która z funkcji powinna zostać zrealizowana w warstwie back-end aplikacji webowej?

A. zarządzanie bazą danych
B. sprawdzanie formularzy w czasie rzeczywistym
C. wyświetlanie danych z formularza w przeglądarce
D. zarządzanie zdarzeniami elementów
Obsługa bazy danych jest fundamentalną częścią warstwy back-end w aplikacjach internetowych. Backend odpowiada za przetwarzanie logiki biznesowej, przechowywanie i zarządzanie danymi, a także komunikację z bazą danych. Dane przesyłane z front-endu (interfejsu użytkownika) są walidowane i przetwarzane po stronie serwera, zanim trafią do bazy danych lub zostaną zwrócone użytkownikowi. W przypadku aplikacji dynamicznych, serwer pobiera informacje z bazy danych, przekształca je zgodnie z wymogami aplikacji i przesyła z powrotem na front-end. Właściwe zarządzanie danymi i bezpieczeństwo operacji na bazie danych to kluczowe zadania back-endu. Równie ważne jest zapobieganie wstrzykiwaniu SQL (SQL Injection) i zapewnienie integralności danych, co stanowi podstawę skalowalnych i bezpiecznych aplikacji.

Pytanie 37

Które z wymienionych atrybutów klasy mogą być dostępne wyłącznie w obrębie tej klasy oraz jej klas potomnych?

A. Static
B. Protected
C. Public
D. Private
Modyfikator `protected` pozwala na dostęp do pól i metod klasy w ramach tej samej klasy oraz w klasach dziedziczących. Jest to pośredni poziom dostępu między `private` i `public`. Pola `protected` są ukryte przed innymi klasami spoza hierarchii dziedziczenia, ale pozostają dostępne w klasach pochodnych. Dzięki temu dziedziczenie staje się bardziej elastyczne, umożliwiając klasom potomnym korzystanie z chronionych elementów klasy bazowej. Przykład w C++: `class Pojazd { protected: int predkosc; }`. Klasy dziedziczące po `Pojazd` mogą używać `predkosc`, ale obiekty nie mają bezpośredniego dostępu do tego pola.

Pytanie 38

Czym jest 'refaktoryzacja' w kontekście inżynierii oprogramowania?

A. Dodawanie nowych funkcji do istniejącego kodu
B. Optymalizacja wydajności poprzez zmianę algorytmów
C. Proces modyfikowania kodu w celu poprawy jego struktury bez zmiany funkcjonalności
D. Usuwanie niepotrzebnych funkcji z kodu
Refaktoryzacja to kluczowy proces w inżynierii oprogramowania pozwalający na modyfikację istniejącego kodu, aby poprawić jego strukturę bez zmieniania zewnętrznego zachowania programu. To podejście jest niezwykle istotne, ponieważ kod, podobnie jak każdy inny twór ludzki, z czasem może stać się trudny do zrozumienia i utrzymania. Refaktoryzacja pomaga utrzymać kod w czystości i zrozumiałości, co jest kluczowe dla długoterminowego rozwoju projektu. Praktyczne przykłady refaktoryzacji obejmują takie działania jak eliminacja powtórzeń w kodzie, zmiana nazw zmiennych na bardziej opisowe, czy też rozdzielanie dużych funkcji na mniejsze, bardziej zrozumiałe fragmenty. Ten proces jest zgodny z zasadami KISS (Keep It Simple, Stupid) i DRY (Don't Repeat Yourself), które są fundamentami dobrych praktyk programistycznych. Moim zdaniem, regularna refaktoryzacja jest jak sprzątanie biurka - początkowo może wydawać się niepotrzebna, ale w dłuższej perspektywie znacznie ułatwia pracę. Warto dodać, że narzędzia takie jak IntelliJ IDEA czy Visual Studio oferują wsparcie dla automatycznej refaktoryzacji, co czyni ten proces bardziej efektywnym.

Pytanie 39

Aby tworzyć aplikacje desktopowe w języku Java, można wybrać jedno z poniższych środowisk

A. SharpDevelop
B. Ms Visual Studio
C. NetBeans
D. PyCharm
Odpowiedzi, które nie wskazują NetBeansa, świadczą o pewnym niezrozumieniu specyfiki narzędzi programistycznych dedykowanych różnym językom i platformom. SharpDevelop to środowisko przeznaczone głównie do programowania w językach z rodziny .NET, takich jak C# czy VB.NET – sam używałem go kiedyś do nauki Windows Forms i pamiętam, że Java w nim po prostu nie ruszy. PyCharm z kolei jest bardzo wygodny dla deweloperów Pythona, szczególnie przy projektach webowych i automatyzacji, jednak nawet nie obsługuje Javy, a już na pewno nie posiada żadnych narzędzi do budowy desktopowych GUI w tym języku. Visual Studio natomiast jest wręcz flagowym rozwiązaniem Microsoftu dla C#, C++ oraz aplikacji .NET – owszem, daje rewelacyjne możliwości dla aplikacji okienkowych, zwłaszcza pod Windows, ale dla Javy wsparcie jest praktycznie zerowe albo bardzo ograniczone przez zewnętrzne wtyczki, które i tak nie zapewniają pełnej integracji. Typowym problemem jest tu mylenie pojęcia środowiska programistycznego z uniwersalnością języków – niestety, nie każde IDE nadaje się do każdego języka i nie każde posiada narzędzia do projektowania GUI właśnie w tym konkretnym ekosystemie. Branżowe dobre praktyki zalecają, aby zawsze dobierać środowisko pod konkretny język i platformę, bo tylko wtedy można w pełni wykorzystać możliwości narzędzi, bibliotek i automatyzacji. W przypadku Javy, praktycznie wszyscy doświadczeni programiści desktopowi korzystają z NetBeansa, Eclipse lub IntelliJ IDEA, bo tylko te IDE mają pełne wsparcie dla projektów typu Swing, JavaFX czy AWT. Warto pamiętać, że próby tworzenia desktopowych aplikacji w Javie przy użyciu narzędzi przeznaczonych do innych języków zwykle kończą się na niepotrzebnych komplikacjach i traceniu czasu na obejścia oraz konfigurowanie środowiska, które po prostu nie jest do tego stworzone. To jeden z tych przypadków, gdzie wybór odpowiedniego narzędzia ma naprawdę duży wpływ na efektywność i jakość pracy.

Pytanie 40

Jakie jest zadanie interpretera?

A. wykonywanie skryptu krok po kroku
B. analiza składni całego programu przed jego uruchomieniem
C. optymalizacja większej części kodu, aby przyspieszyć jego wykonanie
D. tłumaczenie kodu na kod maszynowy
Interpreter to takie narzędzie, które wykonuje kod linijka po linijce. Działa to tak, że odczytuje program napisany w języku wysokiego poziomu, weryfikuje co tam w nim siedzi i od razu realizuje polecenia, co sprawia, że można fajnie testować kod. Na przykład w Pythonie można łatwo sprawdzić różne fragmenty kodu, co jest mega pomocne przy pisaniu i poprawianiu oprogramowania. Wiesz, od kompilatora różni się tym, że kompilator przetwarza cały kod od razu, tworząc kod maszynowy, który później działa na komputerze. Dzięki temu interpreter jest bardziej elastyczny, można szybko przetestować nowe pomysły, ale z drugiej strony, czasami nie działa tak efektywnie jak skompilowane programy, bo każda linia kodu jest analizowana na bieżąco. Więc w przypadku dużych i wymagających aplikacji lepiej sprawdzają się kompilatory, ale interpreter to skarb, zwłaszcza w nauce i prototypowaniu.