Wyniki egzaminu

Informacje o egzaminie:
  • Zawód: Technik programista
  • Kwalifikacja: INF.04 - Projektowanie, programowanie i testowanie aplikacji
  • Data rozpoczęcia: 8 grudnia 2025 12:01
  • Data zakończenia: 8 grudnia 2025 12:11

Egzamin niezdany

Wynik: 11/40 punktów (27,5%)

Wymagane minimum: 20 punktów (50%)

Udostępnij swój wynik
Szczegółowe wyniki:
Pytanie 1

Które z poniższych stwierdzeń najlepiej charakteryzuje tablicę asocjacyjną?

A. Tablica, która przechowuje wartości, do których można uzyskać dostęp tylko za pomocą indeksów numerycznych
B. Tablica przechowująca dane w formie par klucz-wartość
C. Tablica, która przechowuje wyłącznie dane tekstowe
D. Tablica, która zmienia swoje wymiary w trakcie działania programu
Tablica asocjacyjna to fajna rzecz, bo przechowuje dane w formie par klucz-wartość. W przeciwieństwie do zwykłych tablic, gdzie używasz numerów do indeksowania, tutaj możesz mieć różne unikalne klucze, na przykład teksty czy liczby. To naprawdę ułatwia wyszukiwanie informacji i organizowanie danych. W Pythonie nazywa się to 'słownikami', a w C++ używa się 'map'. Moim zdaniem, to świetne narzędzie do pracy z większymi zbiorami danych.

Pytanie 2

Jakie jest najważniejsze działanie w trakcie analizy wymagań klienta przed rozpoczęciem realizacji projektu aplikacji?

A. Rozdzielenie ról w zespole projektowym
B. Selekcja języka programowania
C. Stworzenie diagramu Gantta
D. Zrozumienie potrzeb biznesowych i oczekiwań klienta
Fajnie, że zauważyłeś, jak ważne jest zrozumienie potrzeb biznesowych i oczekiwań klienta. To kluczowa sprawa przed rozpoczęciem pracy nad projektem aplikacji. Bez tego, nawet najfajniejszy kod może nie spełniać wymagań, a to byłoby szkoda, prawda? Analiza wymagań to nie tylko rozpoznanie celów, ale też spotkania z osobami zaangażowanymi w projekt i zbadanie rynku. Dzięki temu możemy stworzyć aplikację, która naprawdę odpowiada na specyficzne potrzeby, co czyni ją bardziej użyteczną i konkurencyjną. No i oczywiście, jak dobrze określimy, czego potrzebują użytkownicy, to mniej nieporozumień po drodze, a klienci będą bardziej zadowoleni, co zawsze jest na plus.

Pytanie 3

W jakiej topologii sieciowe wszystkie urządzenia są bezpośrednio powiązane z każdym innym?

A. Topologia magistrali
B. Topologia siatki
C. Topologia gwiazdy
D. Topologia pierścienia
Topologia magistrali charakteryzuje się tym, że wszystkie urządzenia są podłączone do pojedynczego kabla, zwanym magistralą. Komunikacja w tej topologii odbywa się przez przekazywanie sygnałów wzdłuż tego kabla, co może prowadzić do kolizji, gdy wiele urządzeń próbuje jednocześnie przesyłać dane. Ograniczeniem tej topologii jest to, że awaria magistrali skutkuje brakiem komunikacji w całej sieci, co czyni ją mniej niezawodną i efektywną w porównaniu do topologii siatki. Topologia gwiazdy polega na tym, że wszystkie urządzenia są połączone z centralnym punktem, zwanym koncentratorem lub przełącznikiem. Chociaż ta topologia zapewnia łatwość w dodawaniu nowych urządzeń i umożliwia izolację awarii, nie gwarantuje pełnej redundantności, ponieważ awaria centralnego urządzenia prowadzi do przerwania komunikacji w całej sieci. Z kolei topologia pierścienia, w której każde urządzenie jest połączone z dwoma innymi, tworząc zamknięty krąg, również nie jest odpowiednia, ponieważ awaria jednego połączenia uniemożliwia komunikację w całym pierścieniu, co czyni ją mniej odporną na błędy. W porównaniu do topologii siatki, wszystkie te struktury mają swoje ograniczenia, które wpływają na ich zastosowanie w bardziej złożonych i wymagających środowiskach sieciowych.

Pytanie 4

Które z wymienionych sytuacji jest przykładem hermetyzacji w programowaniu obiektowym?

A. Tworzenie klasy abstrakcyjnej
B. Tworzenie wielu metod o tej samej nazwie w różnych klasach
C. Wykorzystanie klasy nadrzędnej w innej klasie
D. Ograniczenie dostępu do pól klasy poprzez modyfikatory dostępu
Użycie klasy bazowej w innej klasie to przykład dziedziczenia, a nie hermetyzacji. Definiowanie wielu metod o tej samej nazwie w różnych klasach to polimorfizm, który pozwala na dostosowanie zachowania metod w zależności od klasy obiektu. Tworzenie klasy abstrakcyjnej to część procesu abstrakcji – klasa abstrakcyjna zawiera metody, które muszą być zaimplementowane w klasach pochodnych, co nie jest bezpośrednio związane z hermetyzacją. Hermetyzacja dotyczy kontroli dostępu do danych wewnątrz klasy, a nie sposobu definiowania czy dziedziczenia klas.

Pytanie 5

Który element dokumentacji technicznej jest istotny dla ustalenia metod ochrony danych w aplikacji?

A. Opis architektury klient-serwer
B. Harmonogram zarządzania zadaniami
C. System ochrony aplikacji
D. Koncepcja interfejsu użytkownika
System zabezpieczeń aplikacji to kluczowy element specyfikacji technicznej, który określa metody ochrony danych. Obejmuje on takie elementy jak szyfrowanie, kontrola dostępu, uwierzytelnianie oraz autoryzacja. Prawidłowo zaprojektowany system zabezpieczeń zapewnia ochronę przed atakami hakerskimi, nieautoryzowanym dostępem oraz utratą danych. W aplikacjach webowych i mobilnych systemy zabezpieczeń obejmują również techniki takie jak dwuskładnikowe uwierzytelnianie (2FA), zabezpieczenia API oraz regularne audyty bezpieczeństwa. Implementacja solidnych mechanizmów zabezpieczeń jest niezbędna, aby zapewnić zgodność z regulacjami prawnymi i zyskać zaufanie użytkowników.

Pytanie 6

Wskaż właściwość charakterystyczną dla metody abstrakcyjnej?

A. zawsze jest prywatna
B. jest pusta w klasach dziedziczących
C. nie ma implementacji w klasie bazowej
D. jest pusta w klasie nadrzędnej
Metoda abstrakcyjna to taki specjalny rodzaj metody, który pojawia się w programowaniu obiektowym, głównie w językach jak Java, C# czy Python (tam nazywa się abstractmethod). Jej kluczową właściwością jest to, że nie ma własnej implementacji w klasie bazowej, czyli tej nadrzędnej. To trochę jakby ktoś powiedział: 'Hej, tutaj powinna być jakaś funkcja, ale jeszcze nie wiem, jak dokładnie ma działać – niech ktoś, kto będzie po mnie dziedziczył po tej klasie, sam ją zdefiniuje.' Dzięki temu daje się klasom pochodnym jasny sygnał, że muszą tę metodę zaimplementować, żeby klasa mogła poprawnie funkcjonować. W praktyce, jeśli próbujesz stworzyć obiekt klasy bazowej zawierającej metody abstrakcyjne, kompilator się obrazi (no, rzuci wyjątkiem albo nawet nie pozwoli na kompilację). Moim zdaniem to bardzo praktyczne podejście, bo wymusza spójność w architekturze kodu – każdy, kto dziedziczy po klasie bazowej, nie może zapomnieć o kluczowych metodach. Standardy branżowe, jak SOLID, promują taką separację odpowiedzialności i abstrakcję, dzięki czemu kod jest czytelniejszy i łatwiejszy do rozbudowy. Przykładowo, jeśli masz klasę abstrakcyjną 'Figura', to metoda obliczPole() nie ma sensu bez konkretnej figury, więc w klasie bazowej zostaje abstrakcyjna, a dopiero w 'Kwadracie' czy 'Kole' dostaje realną implementację. Z mojego doświadczenia, takie podejście bardzo pomaga, kiedy projekt robi się większy, bo jasno wiadomo, co jeszcze trzeba dopisać w klasach pochodnych. Jest to wręcz obowiązkowe w wielu wzorcach projektowych, na przykład w strategii albo szablonie metody.

Pytanie 7

Które z wymienionych praw autorskich nie wygasa po pewnym czasie?

A. Autorskie prawa osobiste
B. Licencje wolnego oprogramowania
C. Prawa pokrewne
D. Autorskie prawa majątkowe
Autorskie prawa majątkowe wygasają zazwyczaj po 70 latach od śmierci autora, co oznacza, że po tym czasie utwory przechodzą do domeny publicznej. Prawa pokrewne, które dotyczą m.in. artystów wykonawców i producentów fonogramów, mają ograniczony czas trwania (zwykle 50 lat od publikacji). Licencje wolnego oprogramowania, takie jak GNU GPL, również podlegają określonym warunkom czasowym i mogą wygasnąć lub zostać zmienione, jeśli autor zdecyduje się na aktualizację licencji.

Pytanie 8

Jaki rodzaj ataku hakerskiego polega na bombardowaniu serwera ogromną ilością żądań, co prowadzi do jego przeciążenia?

A. Man-in-the-Middle
B. SQL Injection
C. DDoS
D. Phishing
Atak DDoS (Distributed Denial of Service) polega na zasypywaniu serwera dużą ilością zapytań, co prowadzi do jego przeciążenia i unieruchomienia. W tym rodzaju ataku, hakerzy wykorzystują sieć skompromitowanych komputerów, znanych jako botnety, aby wysłać ogromne ilości nieautoryzowanych żądań do docelowego serwera w krótkim czasie. Celem DDoS jest spowodowanie, że serwer nie jest w stanie odpowiedzieć na prawidłowe zapytania od autentycznych użytkowników, co skutkuje awarią usługi. Przykłady ataków DDoS obejmują SYN Flood, UDP Flood oraz HTTP Flood, gdzie każdy z tych typów wykorzystuje różne protokoły i metody do zablokowania normalnego ruchu. Standardy takie jak RFC 793 definiują protokół TCP, który może być narażony na ataki SYN Flood. Ważne jest, aby organizacje stosowały odpowiednie środki zabezpieczające, takie jak systemy detekcji intruzów (IDS), firewalle, oraz usługi ochrony DDoS, aby minimalizować ryzyko i skutki tych ataków.

Pytanie 9

Który z wymienionych dokumentów jest najczęściej stosowany w zarządzaniu pracą zespołu Scrum?

A. Product backlog
B. Specyfikacja techniczna
C. Diagram Gantta
D. Lista zasobów ludzkich
Diagram Gantta jest fajnym narzędziem do pokazywania harmonogramu, ale nie ma go w zarządzaniu backlogiem. Specyfikacja techniczna to co innego – tam są szczegóły implementacyjne, a nie priorytety funkcji. Lista zasobów ludzkich to temat o zarządzaniu personelem, a nie o zadaniach i priorytetach w Scrumie. Więc tu bardziej musisz uważać na to, co do czego pasuje.

Pytanie 10

Jaki protokół komunikacyjny jest używany w aplikacjach IoT (Internet of Things)?

A. SMTP
B. MQTT
C. FTP
D. HTTP
HTTP, FTP i SMTP to protokoły, które mają swoje zastosowania, jednak w kontekście IoT nie są optymalnym wyborem. HTTP (Hypertext Transfer Protocol) jest protokołem opartym na połączeniach, który jest szeroko stosowany w aplikacjach webowych do przesyłania dokumentów i zasobów. Jego charakterystyka, związana z dużym narzutem na dane i brakiem mechanizmów publikacji-subskrypcji, sprawia, że nie nadaje się do efektywnej komunikacji między dużą liczbą urządzeń IoT. FTP (File Transfer Protocol) służy głównie do przesyłania plików, co w kontekście IoT jest rzadko potrzebne, a jego złożoność oraz wymóg ciągłego połączenia czynią go nieodpowiednim do komunikacji w czasie rzeczywistym. SMTP (Simple Mail Transfer Protocol), z kolei, to protokół do wysyłania wiadomości e-mail, co również nie jest adekwatne dla urządzeń IoT, które często potrzebują szybkiej i niezawodnej wymiany danych. Typowym błędem myślowym jest założenie, że ponieważ te protokoły są powszechnie używane w innych kontekstach, mogą być równie skuteczne w IoT. W rzeczywistości, specyfika IoT wymaga odmiennych podejść, jak te, jakie oferuje MQTT, które są dostosowane do ograniczeń i wymagań tego dynamicznego środowiska.

Pytanie 11

Jaki jest podstawowy cel przystosowania aplikacji do publikacji w sklepie mobilnym?

A. Zapewnienie, że aplikacja działa jedynie w trybie offline
B. Zmniejszenie rozmiaru aplikacji poniżej 10 MB
C. Dostosowanie kodu aplikacji w celu zwiększenia jej wydajności
D. Dostosowanie aplikacji do wymogów platformy oraz regulacji sklepu
Dostosowanie aplikacji do wymagań platformy i przepisów sklepu mobilnego (np. Google Play lub App Store) to kluczowy krok w procesie publikacji aplikacji. Sklepy mobilne wymagają, aby aplikacje spełniały określone standardy dotyczące bezpieczeństwa, dostępności, wydajności oraz zgodności z wytycznymi interfejsu użytkownika. Proces ten obejmuje testowanie aplikacji pod kątem stabilności, optymalizację grafik i ikon, a także dostosowanie opisów i metadanych aplikacji, co zwiększa jej widoczność i atrakcyjność dla użytkowników. Przestrzeganie wytycznych App Store lub Google Play jest niezbędne, aby aplikacja mogła zostać zatwierdzona i udostępniona do pobrania.

Pytanie 12

W zamieszczonej ramce znajdują się notatki testera dotyczące przeprowadzanych testów aplikacji. Jakiego typu testy planuje przeprowadzić tester?

  • zmierzyć czas zalogowania się użytkownika
  • ustalić domyślną liczbę produktów na stronie, dla której renderowanie jest akceptowalne czasowo
  • czy wizualizacja danych na mapie przebiega bez opóźnień?
  • czy czas logowania wzrasta znacznie przy logowaniu 10 użytkowników, 100, 1000?
  • jaka minimalna prędkość pobierania jest wymagana, aby aplikacja była zaakceptowana przez klienta?
A. Wydajnościowe
B. Interfejsu
C. Bezpieczeństwa
D. Jednostkowe
Testy wydajnościowe są kluczowe dla zapewnienia, że system działa sprawnie pod różnym obciążeniem. Są one wykonywane, aby zrozumieć, jak aplikacja zachowuje się w warunkach rzeczywistych, kiedy wiele użytkowników korzysta z niej jednocześnie. W pytaniu wymienione zostały zadania takie jak mierzenie czasu logowania się użytkowników oraz sprawdzanie, czy czas ten wzrasta wraz ze wzrostem liczby użytkowników. To typowe aspekty testów wydajnościowych. Takie testy pomagają określić limity skalowalności i zapewniają, że aplikacja może obsługiwać oczekiwaną liczbę użytkowników bez spadku wydajności. Standardy branżowe, takie jak ISO/IEC 25010, zwracają uwagę na konieczność testowania wydajności, by zidentyfikować potencjalne wąskie gardła i zapewnić satysfakcjonujące doświadczenia użytkownikom. Dobrymi praktykami są używanie narzędzi takich jak JMeter czy LoadRunner, które umożliwiają symulację obciążenia i analizę wyników w celu optymalizacji kodu i infrastruktury. Tego typu testy są nieodzowne przed wdrożeniem aplikacji produkcyjnej, aby zapewnić jej niezawodne działanie.

Pytanie 13

Jaki jest podstawowy okres ochrony autorskich praw majątkowych w krajach Unii Europejskiej?

A. Bezterminowo
B. 75 lat od daty powstania utworu
C. 50 lat od chwili pierwszej publikacji utworu
D. 70 lat od zgonu autora
Okres 50 lat od pierwszej publikacji utworu odnosi się zazwyczaj do praw pokrewnych, takich jak ochrona nagrań dźwiękowych lub filmowych. Ochrona przez 75 lat od powstania utworu nie jest standardem w UE, choć niektóre kraje mogą mieć takie przepisy w odniesieniu do specyficznych typów dzieł. Bezterminowa ochrona dotyczy wyłącznie autorskich praw osobistych, a nie majątkowych, które zawsze wygasają po określonym czasie.

Pytanie 14

Jakie znaczenie ma przystosowanie interfejsu użytkownika do różnych platform?

A. Umożliwia skoncentrowanie się wyłącznie na funkcjonalności aplikacji
B. Pozwala na unifikację kodu niezależnie od używanej platformy
C. Gwarantuje optymalne korzystanie z aplikacji na każdym urządzeniu
D. Usuwa konieczność testowania na różnych platformach
Dostosowanie interfejsu do różnych urządzeń to naprawdę ważna sprawa, żeby wszystko działało jak należy. Aplikacje, które dobrze się przystosowują do różnych ekranów czy systemów, dają lepsze doświadczenie użytkownikom. Użycie takich technik jak responsywny design czy elastyczne układy, jak flexbox czy grid, to super pomysł. Dzięki temu elementy interfejsu same się skalują, a aplikacja wygląda spójnie na telefonach, tabletach i komputerach. Nie ma nic gorszego niż chaotyczny interfejs na różnych urządzeniach, więc to naprawdę kluczowa kwestia.

Pytanie 15

Wykorzystując React.js oraz Angular, stworzono funkcjonalnie równoważne kody źródłowe. Aby móc w metodzie handleSubmit pokazać zawartość kontrolki input w miejscu oznaczonym ???, należy odwołać się do atrybutu o nazwie:
React.js:

nazwa1 = React.createRef();
handleSubmit = e => {
    console.log(this.???.current.value);
}
...
<form onSubmit={this.handleSubmit}>
    <input ref={this.nazwa1} name="nazwa2" id="nazwa3" for="nazwa4" />
Angular:
<form #f="ngForm" (ngSubmit) = "handleSubmit(f)">
    <input ngModel name="nazwa1" id="nazwa2" class="nazwa3" for="nazwa4" >
...
handleSubmit(f) {
    console.log(f.value.???);
}
A. nazwa1
B. nazwa4
C. nazwa3
D. nazwa2
To właśnie nazwa1 jest właściwym atrybutem, do którego trzeba się odwołać, żeby wyciągnąć wartość inputa zarówno w React, jak i w Angularze. W React, kiedy chcemy pobrać wartość z inputa przez refa, to przekazujemy ref={this.nazwa1}, a potem w handleSubmit robimy this.nazwa1.current.value. To po prostu dokładnie ta sama nazwa, którą przypisałeś do refa, nie ma tu żadnej magii. W Angularze z kolei input posiada ngModel oraz name="nazwa1" – i to name jest kluczowe, bo obiekt f.value generowany przez ngForm zawiera wszystkie pola po kluczach odpowiadających atrybutom name. Dzięki temu możesz potem użyć f.value.nazwa1 i dostajesz wartość inputa. W praktyce zawsze warto pilnować, żeby atrybut name był sensowny i jednoznaczny, bo to na nim opierają się frameworki przy serializacji danych formularza i obsłudze ich stanu. Moim zdaniem to jest jedna z bardziej praktycznych umiejętności przy pracy z dynamicznymi formularzami – jeśli ktoś nie dba o spójność nazw atrybutów name, to łatwo o błędy, które są potem trudne do wykrycia. Warto jeszcze pamiętać, że atrybuty typu id, class czy for mają zupełnie inne zastosowanie – służą do stylowania, powiązań z labelkami, itd. Name natomiast to podstawa logicznej obsługi wartości pól formularza. Często spotykam się z sytuacjami, że ktoś próbuje pobierać dane po id czy class, ale to nie jest zgodne z dobrymi praktykami – dla czytelności kodu i łatwości refaktoryzacji o wiele lepiej korzystać z name. Takie rozwiązania są też zalecane w oficjalnej dokumentacji zarówno React, jak i Angulara.

Pytanie 16

Definicja konstruktora dla zaprezentowanej klasy w języku C++ może być sformułowana jak poniżej:

class Owoc
{
    public:
        double waga;
        string nazwa;
        Owoc(double waga, string nazwa);
};

Deklaracja 1:
Owoc::Owoc(double waga, string nazwa) {
    this -> waga = waga;
    this -> nazwa = nazwa;
}

Deklaracja 2:
Construct::Owoc(double waga, string nazwa) {
    this -> waga = waga;
    this -> nazwa = nazwa;
}

Deklaracja 3:
Construct::Owoc(double waga, string nazwa) {
    this.waga = waga;
    this.nazwa = nazwa;
}

Deklaracja 4:
Owoc::Owoc(double waga, string nazwa) {
    this.waga = waga;
    this.nazwa = nazwa;
}
A. Deklaracji 3
B. Deklaracji 4
C. Deklaracji 1
D. Deklaracji 2

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Deklaracja 1 pokazuje dokładnie taką definicję konstruktora, jaka powinna być użyta w języku C++. Nazwa klasy i konstruktora musi być identyczna, a składnia Owoc::Owoc(double waga, string nazwa) jest kanoniczna w C++ dla implementacji konstruktora poza klasą. Użycie this->waga = waga jasno wskazuje, że chodzi o przypisanie wartości z parametru do pola składowego klasy. W praktyce to jest bardzo często spotykany wzór przy pisaniu konstruktorów dla klasy, która ma kilka pól – tak można odróżnić parametry funkcji od pól klasy. Moim zdaniem warto zawsze zwracać uwagę na taki zapis, bo to pomaga unikać błędów, zwłaszcza przy większych projektach, gdzie pól może być sporo i łatwo się pomylić. W dodatku stosowanie składni this-> od razu sygnalizuje, że działamy na polach konkretnej instancji obiektu. Takie podejście jest zgodne ze wszystkimi standardami C++ i bez problemu skompiluje się w każdym środowisku. W praktyce często spotykam się z tym, że ktoś próbuje stosować inne notacje czy podpatrzone w innych językach konstrukcje, ale w C++ to właśnie taki zapis jest poprawny i klarowny dla każdego programisty. Dla czytelności kodu i łatwości utrzymania projektu, zdecydowanie polecam trzymać się tej formy. Dobrze jest też pamiętać, że w nowszych wersjach C++ można też użyć listy inicjalizacyjnej, ale tutaj przedstawiony sposób jest w pełni poprawny i zrozumiały.

Pytanie 17

Co to jest Redux?

A. Biblioteka do zarządzania stanem aplikacji w JavaScript
B. Narzędzie do optymalizacji wydajności aplikacji React
C. Framework do tworzenia aplikacji mobilnych
D. System kontroli wersji dla projektów JavaScript
Chociaż odpowiedzi związane z frameworkami do tworzenia aplikacji mobilnych, narzędziami do optymalizacji wydajności czy systemami kontroli wersji mogą być interesujące, nie są one związane z funkcją, jaką pełni Redux. Frameworki do tworzenia aplikacji mobilnych, takie jak React Native, pozwalają na rozwijanie aplikacji mobilnych z użyciem JavaScript, ale nie zarządzają one stanem aplikacji w sposób, w jaki robi to Redux. Optymalizacja wydajności aplikacji React nie jest bezpośrednią funkcją Redux; chociaż biblioteka ta może pośrednio przyczynić się do lepszej wydajności przez poprawne zarządzanie stanem, nie jest narzędziem służącym do optymalizacji. Z kolei systemy kontroli wersji, takie jak Git, służą do zarządzania historią zmian w kodzie źródłowym aplikacji, a nie do zarządzania stanem wykonawczej logiki aplikacji. Wybór niewłaściwego narzędzia wynika często z braku zrozumienia ich funkcji oraz zastosowania w procesie tworzenia aplikacji. Aby skutecznie zarządzać stanem w aplikacji, kluczowe jest zrozumienie różnic między tymi narzędziami oraz ich zastosowaniem w architekturze aplikacji, co jest fundamentalnym elementem współczesnego rozwijania oprogramowania.

Pytanie 18

Co to jest WebSocket?

A. Standard zapisu danych w formacie binarnym
B. Protokół komunikacyjny zapewniający komunikację dwukierunkową przez pojedyncze połączenie TCP
C. Biblioteka JavaScript do tworzenia dynamicznych formularzy
D. Narzędzie do testowania aplikacji webowych
Zrozumienie podstawowych różnic między protokołami komunikacyjnymi jest kluczowe w kontekście nowoczesnych technologii webowych. Wiele osób myli WebSocket z narzędziami do testowania aplikacji webowych, co prowadzi do nieporozumień. Narzędzia te, choć niezbędne w procesie rozwijania i testowania aplikacji, nie zajmują się rzeczywistą komunikacją między klientem a serwerem, a raczej służą do analizy i debugowania interakcji. Innym powszechnym błędnym wyobrażeniem jest mylenie WebSocket z formatami zapisu danych, co jest całkowicie innym zagadnieniem. Protokół WebSocket nie definiuje sposobu, w jaki dane są zapisywane, ale raczej sposób, w jaki te dane są przesyłane w czasie rzeczywistym. Co więcej, pomysł, że WebSocket jest biblioteką JavaScript do tworzenia dynamicznych formularzy, jest również nieprawidłowy. WebSocket jest protokołem, który wymaga implementacji zarówno po stronie serwera, jak i klienta, a nie tylko narzędzi do interakcji z formularzami. W związku z tym, brak świadomości dotyczącej tych różnic może prowadzić do nieefektywnego projektowania aplikacji, w których kluczowym elementem jest efektywna komunikacja w czasie rzeczywistym. Aby skutecznie wdrożyć nowoczesne rozwiązania webowe, warto zrozumieć, jak WebSocket współdziała z innymi technologiami, takimi jak AJAX czy REST, zamiast skupiać się na mylonych koncepcjach, które mogą wprowadzać w błąd podczas projektowania systemów.

Pytanie 19

Co zostanie wyświetlone po wykonaniu poniższego kodu w języku Python?

data = [1, 2, 3, 4, 5]
result = list(map(lambda x: x*2, filter(lambda x: x % 2 == 0, data)))
print(result)
A. [2, 4, 6, 8, 10]
B. [4, 8]
C. [2, 6, 10]
D. [1, 2, 3, 4, 5]
Analizując inne odpowiedzi, możemy zauważyć, że wszystkie one bazują na błędnych założeniach dotyczących działania funkcji filter i map. Niektóre z propozycji, takie jak [2, 6, 10], sugerują, że wszystkie liczby parzyste z oryginalnej listy byłyby mnożone przez 2, co jest nieprawidłowe. Funkcja filter zwraca jedynie liczby parzyste, a to oznacza, że tylko liczby 2 i 4 są brane pod uwagę, nie 6 i 10, których w oryginalnej liście po prostu nie ma. Ponadto odpowiedź [2, 4, 6, 8, 10] jest błędna, ponieważ dodaje liczby, które nie występują w danych wejściowych, co prowadzi do nieprecyzyjnego wyniku. Warto zrozumieć, że w Pythonie operacje na kolekcjach są często wykonywane w sposób, który wymaga precyzyjnej analizy danych wejściowych. W kontekście programowania, często popełnianym błędem jest zakładanie, że wszystkie liczby pasujące do jakiegoś warunku będą uwzględniane w dalszej obróbce bez dokładnego ich filtrowania. Stąd wynika, że zrozumienie, jak działają funkcje takie jak filter i map, jest kluczowe dla efektywnego i poprawnego programowania. W procesie nauki ważne jest, aby przyglądać się działaniu kodu krok po kroku i dokładnie analizować, jak funkcje przetwarzają dane. Zrozumienie tych podstawowych koncepcji jest niezbędne, aby uniknąć podobnych nieporozumień w przyszłości.

Pytanie 20

Czym jest ochrona własności intelektualnej?

A. Zestaw przepisów dotyczących ochrony prywatności
B. Rejestr plików przechowywanych w chmurze
C. Zbiór informacji osobowych
D. Koncepcja prawa zabezpieczającego twórczość i innowacje
Własność intelektualna to zbiór praw chroniących twórczość i wynalazki, obejmujący patenty, prawa autorskie, znaki towarowe i wzory przemysłowe. Własność intelektualna pozwala twórcom na zarabianie na swoich dziełach oraz kontrolowanie, kto i w jaki sposób może z nich korzystać. W wielu krajach naruszenie praw własności intelektualnej wiąże się z poważnymi konsekwencjami prawnymi. Dla przedsiębiorstw i innowatorów ochrona własności intelektualnej jest kluczowa dla zabezpieczenia ich inwestycji oraz rozwijania nowych technologii.

Pytanie 21

Jaki z wymienionych komponentów jest kluczowy do inicjalizacji pola klasy podczas tworzenia instancji obiektu?

A. Instrukcja warunkowa
B. Konstruktor
C. Metoda statyczna
D. Funkcja zaprzyjaźniona
Konstruktor jest niezbędny do inicjalizacji pól klasy podczas tworzenia nowego obiektu. Bez konstruktora obiekt mógłby zostać utworzony w stanie nieokreślonym, co może prowadzić do błędów w działaniu programu. Konstruktor automatycznie przypisuje wartości do pól lub wykonuje inne niezbędne operacje przygotowawcze. Przykład w C++: `class Samochod { public: Samochod() { marka = "Nieznana"; } }`. W tym przypadku konstruktor ustawia domyślną wartość dla pola `marka`, co eliminuje konieczność ręcznego przypisywania wartości po utworzeniu obiektu.

Pytanie 22

Która funkcja z biblioteki jQuery w JavaScript służy do naprzemiennego dodawania oraz usuwania klasy z elementu?

A. .toggleClass()
B. .bingClass()
C. .changeClass()
D. .switchClass()

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wybrałeś .toggleClass() i to jest strzał w dziesiątkę pod względem praktycznego stosowania jQuery. Funkcja .toggleClass() dokładnie odpowiada na potrzebę dynamicznej zmiany wyglądu elementu — pozwala jednym wywołaniem dodać klasę, jeśli jej nie ma, albo usunąć, jeśli już istnieje. To niesamowicie przydatne, zwłaszcza przy tworzeniu efektów interaktywnych, takich jak menu rozwijane, animacje kliknięcia, czy zmiany stanów przycisków. W praktyce wygląda to często tak: $('div').toggleClass('active'), gdzie po każdym kliknięciu div otrzymuje lub traci klasę 'active'. Warto zauważyć, że .toggleClass() obsługuje też opcjonalny drugi argument typu boolean, więc możesz wymusić dodanie lub usunięcie klasy zależnie od logiki — to takie jQuery’owe „sprytne przełączanie”. Z mojego doświadczenia, ta metoda jest zdecydowanie jednym z fundamentów, kiedy chodzi o szybkie prototypowanie i pisanie kodu front-endowego zgodnego z zasadami DRY (Don’t Repeat Yourself). Dobrą praktyką jest też, żeby nie nadużywać tej funkcji do zbyt skomplikowanych operacji, bo wtedy łatwo się pogubić w logice klas CSS. No i jak patrzę na projekty w branży, to .toggleClass() jest stosowane praktycznie wszędzie tam, gdzie chodzi o responsywną zmianę interfejsu klienta bez potrzeby pisania rozbudowanego JavaScriptu.

Pytanie 23

Jaka jest składnia komentarza jednoliniowego w języku Python?

A. //
B. ""
C. #
D. !

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Komentarz jednoliniowy w Pythonie zaczynamy od znaku hash, czyli #. To jest taki uniwersalny sposób na szybkie dodanie uwagi lub wyjaśnienia bez wpływu na działanie kodu. Moim zdaniem to bardzo praktyczne – wystarczy po prostu wpisać # i reszta linii jest ignorowana przez interpreter. W dużych projektach często spotyka się krótkie komentarze obok wyrażeń, np. x += 1 # inkrementacja liczby porządkowej. Co ciekawe, Python nie posiada stricte blokowych komentarzy, jak niektóre inne języki (np. /* ... */ w C lub Java), więc hashe naprawdę często się stosuje. To niesamowicie pomaga przy czytelności kodu, szczególnie gdy wracamy do własnych plików po kilku tygodniach albo pracujemy w zespole. PEP 8, czyli oficjalny przewodnik stylu Pythona, zaleca wręcz regularne używanie komentarzy do wyjaśniania „dlaczego” coś robimy, nie tylko „co” robimy. Dobrze napisany komentarz może skrócić czas szukania błędów albo tłumaczenia rozwiązań innym. Z mojego doświadczenia, warto pilnować, by komentarze nie były przestarzałe – łatwo zapomnieć o ich aktualizacji po zmianach w kodzie. Jeśli kiedyś napotkasz kod bez #, a z innymi znakami, to od razu czerwona lampka: to raczej nie jest Python.

Pytanie 24

Metoda tworzenia algorytmu polegająca na dzieleniu go na dwa lub więcej mniejszych podproblemów, aż do momentu, gdy ich rozwiązanie stanie się proste, jest techniką

A. komiwojażera
B. heurystyczną
C. dziel i zwyciężaj
D. najkrótszej ścieżki

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Strategia znana jako 'dziel i zwyciężaj' to sposób, w jaki można podejść do rozwiązywania problemów w algorytmice. Chodzi o to, żeby rozdzielić większy problem na mniejsze kawałki, które są już łatwiejsze do ogarnięcia. Robimy to, aż każdy z tych kawałków da się rozwiązać bez większego trudu. Jak już mamy rozwiązania tych mniejszych problemów, to je łączymy, żeby uzyskać odpowiedź na nasz pierwotny problem. Przykłady? No to mamy algorytm sortowania szybkiego (Quicksort) oraz Mergesort, które świetnie sobie radzą z porządkowaniem danych, dzieląc je na mniejsze części. Jak patrzy się na to z perspektywy analizy algorytmów, to ta strategia często prowadzi do lepszej złożoności obliczeniowej, co sprawia, że jest naprawdę przydatna w praktyce, zwłaszcza w informatyce. W książce Cormena i innych, 'Introduction to Algorithms', można znaleźć sporo informacji na temat tych metod i ich zastosowań, co czyni je naprawdę istotnymi w obszarze programowania i analizy danych.

Pytanie 25

Mobilna aplikacja przedstawia listę, w której każdy element można dotknąć palcem, aby zobaczyć jego detale. Zdarzenie, które odpowiada tej czynności, to

A. button clicked.
B. tapped.
C. value changed.
D. toggled.

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Zdarzenie 'tapped' oznacza, że stuknęliśmy w coś na liście na naszym telefonie. To takie podstawowe zdarzenie, które przydaje się w aplikacjach mobilnych. Dzięki temu możemy wchodzić w interakcje z różnymi elementami, na przykład, gdy klikniemy na coś w liście, pojawią się dodatkowe szczegóły. Ta obsługa zdarzeń 'tap' jest naprawdę ważna w aplikacjach mobilnych, bo to w zasadzie główny sposób, w jaki poruszamy się po interfejsie.

Pytanie 26

Zaprezentowany wykres ilustruje wyniki przeprowadzonych testów

Ilustracja do pytania
A. funkcjonalności
B. użyteczności
C. wydajności
D. ochrony

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wykres przedstawia czasy odpowiedzi strony internetowej co jest kluczowe w kontekście testów wydajnościowych. Testy wydajnościowe mają na celu zmierzenie jak system radzi sobie pod określonym obciążeniem i jak szybko potrafi odpowiedzieć na zapytania użytkowników. Tego typu analiza pomaga zidentyfikować potencjalne wąskie gardła w infrastrukturze IT. Przykładowo jeżeli czasy odpowiedzi DNS lub połączenia są zbyt długie może to wskazywać na potrzebę optymalizacji serwerów DNS lub infrastruktury sieciowej. Testy te są nieodłącznym elementem zapewnienia jakości oprogramowania a ich prawidłowe wykonanie wpływa na doświadczenia użytkowników końcowych. Dobra praktyka w branży IT zakłada regularne przeprowadzanie testów wydajnościowych w celu monitorowania stabilności systemu w warunkach zbliżonych do rzeczywistych. Warto również zauważyć że narzędzia takie jak JMeter czy LoadRunner są powszechnie używane do przeprowadzania takich testów co umożliwia symulację różnorodnych scenariuszy obciążenia i analizę wyników w czasie rzeczywistym.

Pytanie 27

Co zostanie wyświetlone w konsoli po wykonaniu poniższego kodu?

let arr = [1, 2, 3, 4, 5];
let result = arr.filter(num => num % 2 === 0);
console.log(result);
A. 2,4
B. [1, 2, 3, 4, 5]
C. [2, 4]
D. [1, 3, 5]

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wynik działania podanego kodu to [2, 4], ponieważ zastosowana funkcja filter tworzy nową tablicę, w której znajdują się tylko te elementy, które spełniają określony warunek. W tym przypadku warunkiem jest to, że element musi być parzysty (num % 2 === 0). Z tablicy arr, która zawiera liczby od 1 do 5, tylko liczby 2 i 4 spełniają ten warunek. Filtracja danych jest bardzo przydatna w programowaniu, zwłaszcza w kontekście pracy z dużymi zbiorami danych, gdzie można łatwo wyodrębnić interesujące nas elementy. Stosowanie takich metod, jak filter, jest zgodne z zasadami programowania funkcyjnego, które promują użycie funkcji do przetwarzania danych w sposób bardziej zwięzły i czytelny. W praktyce, funkcja filter może być używana do filtrowania danych z API, przetwarzania zbiorów danych w aplikacjach, czy też w analizach danych. Takie podejście zwiększa wydajność i czytelność kodu, co jest istotne w długoterminowym utrzymaniu projektów.

Pytanie 28

W jakich sytuacjach zastosowanie rekurencji może być bardziej korzystne niż użycie iteracji?

A. Gdy kod źródłowy ma być zoptymalizowany dla starszych kompilatorów
B. Kiedy program jest uruchamiany w środowisku wielowątkowym
C. Kiedy liczba iteracji przewyższa maksymalny zakres zmiennej licznikowej
D. Gdy algorytm wymaga naturalnego podziału na mniejsze podproblemy

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Rekurencja jest bardziej efektywna od iteracji, gdy algorytm można naturalnie podzielić na mniejsze podproblemy. Przykładami są algorytmy podziału i zwycięzcy (divide and conquer), takie jak wyszukiwanie binarne, sortowanie szybkie (quick sort) czy obliczanie wartości liczb Fibonacciego. Rekurencja pozwala na bardziej eleganckie i przejrzyste rozwiązanie problemów, które mają strukturę rekurencyjną. W takich przypadkach kod jest krótszy i bardziej czytelny, co ułatwia jego konserwację i rozwój.

Pytanie 29

Wskaż fragment kodu, który stanowi realizację przedstawionego algorytmu w języku C++.

Kod 1
do {
  suma = suma + i;
} while (suma <= liczba);
cout << suma;
Kod 2
if (suma <= liczba) {
  suma = suma + i;
  i++;
}
else
  cout << suma;
Kod 3
for (i = suma; i <= liczba; i++)
  suma = suma + i;
else
  cout << suma;
Kod 4
while (suma <= liczba) {
  suma = suma + i;
  i++;
}
cout << suma;
Ilustracja do pytania
A. kod 1
B. kod 2
C. kod 4
D. kod 3

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wybrałeś fragment kodu, który faktycznie odwzorowuje logikę schematu blokowego: najpierw sprawdzamy warunek suma <= liczba, a dopiero gdy jest spełniony, wchodzimy do pętli, dodajemy i do zmiennej suma, inkrementujemy licznik i i wracamy do ponownego sprawdzenia warunku. To jest klasyczne zastosowanie pętli while, czyli sytuacji, kiedy nie znamy liczby iteracji z góry, ale wiemy, kiedy mamy skończyć – w tym wypadku, gdy suma przekroczy wartość graniczną liczba. Z mojego doświadczenia właśnie tak wygląda typowy fragment kodu sumujący kolejne liczby naturalne, dopóki nie zostanie osiągnięty limit. Ważne jest też to, że instrukcja wypisania wyniku znajduje się dopiero za pętlą, więc zostanie wykonana dokładnie raz, po zakończeniu obliczeń, co idealnie zgadza się z blokiem pisz suma na schemacie. W dobrych praktykach programistycznych zawsze pilnujemy, żeby warunek pętli dokładnie odpowiadał opisowi w algorytmie, a modyfikacja zmiennych sterujących, takich jak suma i i, była wykonywana wewnątrz pętli w spójny sposób. Taka konstrukcja jest potem łatwa w utrzymaniu, przeniesieniu do innych języków czy modyfikacji, na przykład można bez problemu zmienić warunek na suma < liczba albo dodać dodatkowe sprawdzenie, czy i nie rośnie za szybko. W praktycznych projektach, np. przy obliczaniu sum kontrolnych, limitów budżetowych, punktów gracza w grze, dokładnie taki wzorzec while warunek, obliczenia, inkrementacja, wypisz wynik pojawia się naprawdę często.

Pytanie 30

Jakie jest zadanie interpretera?

A. analiza składni całego programu przed jego uruchomieniem
B. tłumaczenie kodu na kod maszynowy
C. optymalizacja większej części kodu, aby przyspieszyć jego wykonanie
D. wykonywanie skryptu krok po kroku

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Interpreter to takie narzędzie, które wykonuje kod linijka po linijce. Działa to tak, że odczytuje program napisany w języku wysokiego poziomu, weryfikuje co tam w nim siedzi i od razu realizuje polecenia, co sprawia, że można fajnie testować kod. Na przykład w Pythonie można łatwo sprawdzić różne fragmenty kodu, co jest mega pomocne przy pisaniu i poprawianiu oprogramowania. Wiesz, od kompilatora różni się tym, że kompilator przetwarza cały kod od razu, tworząc kod maszynowy, który później działa na komputerze. Dzięki temu interpreter jest bardziej elastyczny, można szybko przetestować nowe pomysły, ale z drugiej strony, czasami nie działa tak efektywnie jak skompilowane programy, bo każda linia kodu jest analizowana na bieżąco. Więc w przypadku dużych i wymagających aplikacji lepiej sprawdzają się kompilatory, ale interpreter to skarb, zwłaszcza w nauce i prototypowaniu.

Pytanie 31

Metoda przeszukiwania w uporządkowanych tablicach, która polega na podzieleniu tablicy na kilka części i wykonywaniu wyszukiwania liniowego tylko w tej części, gdzie może znajdować się poszukiwany element, w języku angielskim jest określana jako

A. Exponential search
B. Binary search
C. Jump search
D. Ternary search

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Jump search to faktycznie ta metoda, która polega na przeszukiwaniu uporządkowanej tablicy przez podział jej na bloki o określonej długości (zazwyczaj o rozmiarze pierwiastka kwadratowego z n, gdzie n to liczba elementów w tablicy). Najpierw skaczemy po tych blokach, żeby szybko ograniczyć obszar poszukiwań, a potem wykonujemy liniowe przeszukiwanie już tylko w wybranym przedziale. To sprawia, że jump search jest czymś pomiędzy wyszukiwaniem liniowym a binarnym – daje przyzwoity kompromis między prostotą a wydajnością, szczególnie gdy dostęp do pamięci jest kosztowny albo tablica jest zbyt duża, by od razu dzielić ją na pół jak w binary search. W praktyce jump search czasem się wykorzystuje tam, gdzie dane są przechowywane na przykład na dyskach magnetycznych czy SSD, a koszt losowego odczytu jest znacznie wyższy od odczytu sekwencyjnego. To jest też niezła opcja, gdy masz narzucone ograniczenia na algorytmy lub nie możesz sobie pozwolić na pełne binarne wyszukiwanie z różnych powodów technicznych. Warto też zauważyć, że jump search dobrze ilustruje ogólną ideę ograniczania przestrzeni poszukiwań bez konieczności przechodzenia przez wszystkie elementy – czyli bardzo praktyczne podejście, które daje się rozwinąć w innych algorytmach. Szczerze? Moim zdaniem, każdy, kto myśli o optymalizacji prostych operacji na dużych zbiorach danych, powinien przynajmniej raz przetestować jump search na własnych danych – efekty bywają zaskakująco dobre, zwłaszcza przy większych strukturach.

Pytanie 32

Aby wykorzystać framework Django, należy pisać w języku

A. C#
B. Java
C. JavaScript
D. Python

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Framework Django został zaprojektowany specjalnie dla języka Python i z tego powodu wszystkie projekty, aplikacje czy rozszerzenia w Django realizuje się właśnie w tym języku. To nie jest przypadek – Python od lat cieszy się ogromną popularnością w branży webowej, między innymi dzięki swojej czytelności i elastyczności. Moim zdaniem to właśnie ta prostota składni Pythona sprawia, że tak łatwo zacząć nawet większe projekty – nie trzeba tracić czasu na walkę z zawiłościami języka. W praktyce programiści korzystający z Django piszą zarówno widoki, modele, jak i całą logikę aplikacji w Pythonie, wykorzystując przy tym liczne biblioteki i narzędzia tego ekosystemu. Django jest zgodny z filozofią DRY (Don’t Repeat Yourself), co oznacza, że kod w Pythonie staje się bardzo zwięzły i przejrzysty. Często można spotkać się z opinią, że nauka Django to świetny sposób na wejście w świat programowania webowego – sam się z tym zgadzam. Warto wiedzieć, że ogromna społeczność Pythona i Django oferuje mnóstwo wsparcia, dokumentacji oraz gotowych rozwiązań, co na co dzień ułatwia pracę. Tylko w Pythonie zbudujesz pełnoprawną aplikację w Django, bo framework ten nie wspiera innych języków – to się po prostu nie uda, nawet jeśli ktoś próbuje kombinować z integracjami. Widać to choćby po oficjalnych tutorialach i dokumentacji – wszystko, od konfiguracji po deployment, opiera się na pythonowych narzędziach.

Pytanie 33

Jak najlepiej przełożyć oczekiwania klienta na dokumentację techniczną dla programistów?

A. Pomijając szczegółowe wymagania techniczne
B. Rozmawiając wyłącznie z zespołem programistów
C. Tworząc szczegółowy dokument z funkcjami oraz wymaganiami technicznymi
D. Opracowując wizualne makiety bez dokładnych opisów

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Sporządzenie szczegółowego dokumentu z funkcjami i wymaganiami technicznymi to najlepszy sposób na przełożenie wymagań klienta na specyfikację techniczną. Dokumentacja techniczna jest podstawą do stworzenia aplikacji zgodnej z oczekiwaniami klienta i pozwala na precyzyjne określenie zakresu prac. Zawiera ona opisy funkcjonalności, diagramy architektury, wymagania dotyczące wydajności oraz harmonogram wdrożenia, co minimalizuje ryzyko błędów i nieporozumień podczas realizacji projektu.

Pytanie 34

Który z wymienionych mechanizmów umożliwia ograniczenie dostępu do wybranych sekcji aplikacji webowej?

A. Formularze dynamiczne
B. Mechanizm renderowania treści
C. System logowania i kontroli dostępu
D. Pliki CSS statyczne

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
System logowania i kontroli dostępu to kluczowy mechanizm, który pozwala na ograniczenie dostępu do niektórych części aplikacji webowej. Logowanie umożliwia uwierzytelnienie użytkowników i przypisanie im odpowiednich ról, co definiuje poziom dostępu do zasobów. Dzięki mechanizmom autoryzacji możliwe jest kontrolowanie, które funkcje lub sekcje aplikacji są dostępne dla poszczególnych użytkowników. Kontrola dostępu może być realizowana za pomocą tokenów JWT (JSON Web Token), sesji lub kluczy API, co zapewnia dodatkowe warstwy zabezpieczeń. Wdrożenie takich systemów jest nieodzowne w aplikacjach webowych oferujących różne poziomy funkcjonalności, takich jak panele administracyjne, portale użytkowników czy aplikacje bankowe. Odpowiednie zarządzanie uprawnieniami jest fundamentem bezpieczeństwa aplikacji.

Pytanie 35

Jak zostanie przedstawiony poniższy kod XAML?

Ilustracja do pytania
A. Rysunek 1
B. Rysunek 2
C. Rysunek 4
D. Rysunek 3

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
W przedstawionym kodzie XAML widoczna jest struktura składająca się z kilku elementów UI ułożonych w pionowym StackLayout co skutkuje wyświetleniem ich w pionowej kolejności. Pierwszym elementem jest Entry z placeholderem Imię a kolejnym Entry z placeholderem Nazwisko co determinuje obecność dwóch pól tekstowych tak jak w Rysunku 4. Następnie w kodzie znajduje się poziomy StackLayout z etykietą Zgoda RODO i przełącznikiem ustawionym na wartość true co oznacza że przełącznik jest domyślnie włączony. To również odpowiada widokowi na Rysunku 4. Kolejny element to Slider z ustawionymi kolorami MinimumTrackColor i MaximumTrackColor co pozwala na zmianę koloru paska suwaka co również jest widoczne w Rysunku 4. Na końcu znajduje się Button z tekstem Zapisz i jest to jedyny przycisk w całym układzie co także zgadza się z Rysunkiem 4. Rozumienie kodu XAML i jego renderowania jest kluczowe w tworzeniu aplikacji mobilnych ponieważ pozwala na precyzyjne określenie wyglądu i funkcjonalności interfejsu użytkownika i jest zgodne z najlepszymi praktykami w projektowaniu UI.

Pytanie 36

Wartości składowych RGB koloru #AA41FF zapisane w systemie szesnastkowym po przekształceniu na system dziesiętny są odpowiednio

A. 170, 65, 255
B. 160, 64, 255
C. 170, 64, 255
D. 160, 65, 255

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Kolor zapisany w postaci szesnastkowej #AA41FF to jeden z najpopularniejszych formatów wykorzystywanych np. w CSS i projektowaniu graficznym. Składa się z trzech dwucyfrowych wartości: AA dla czerwonego (R), 41 dla zielonego (G) i FF dla niebieskiego (B). Zamiana tych wartości na system dziesiętny jest kluczowa, żeby lepiej zrozumieć jak działa model RGB – czyli mieszanie trzech podstawowych barw światła w różnych proporcjach. AA w szesnastkowym to 170 w dziesiętnym (bo A=10, więc 10*16+10=170), 41 to 4*16+1=65, a FF to 15*16+15=255. Taka konwersja przydaje się w codziennej pracy z grafiką czy front-endem – na przykład podczas ręcznego tworzenia palet kolorów lub dostosowywania barw ikon w interfejsach użytkownika. Co ciekawe, w wielu narzędziach do projektowania można dowolnie przełączać się między tymi zapisami, żeby precyzyjnie ustawić wybrane odcienie. Moim zdaniem, zrozumienie tej konwersji pomaga lepiej ogarnąć, jak komputery interpretują kolory i jak potem wyświetlają je na ekranie. Praktyka pokazuje, że większość błędów przy pracy z kolorami wynika właśnie z nieprawidłowego przeliczania wartości. No i taka wiedza to prawdziwy fundament dla każdego, kto myśli poważnie o pracy z grafiką czy programowaniem front-endu – nie da się jej pominąć w żadnym sensownym kursie.

Pytanie 37

Po wykonaniu poniższego kodu na konsoli zostanie wyświetlona liczba:

int a = 0x73;
cout << a;
A. 0
B. 108
C. 73
D. 115

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Wartość 0x73 w kodzie oznacza liczbę zapisaną w systemie szesnastkowym (heksadecymalnym). To bardzo często wykorzystywana notacja w programowaniu, szczególnie gdy pracuje się z pamięcią, kodowaniem kolorów lub niskopoziomową obsługą sprzętu. 0x73 to po prostu 7 * 16 + 3, co daje 115 w systemie dziesiętnym. Gdy taki zapis przekażesz do cout, kompilator automatycznie prezentuje tę wartość jako liczbę w systemie dziesiętnym, czyli właśnie 115. Szczerze mówiąc, moim zdaniem warto jak najczęściej ćwiczyć odczytywanie i zamianę wartości pomiędzy systemami liczbowymi, bo to się naprawdę przydaje przy analizie kodu, debugowaniu czy choćby rozumieniu dokumentacji technicznej. Taka umiejętność jest praktycznie niezbędna w embedded, ale i w zwykłym C++ można czasem natknąć się na takie zapisy – szczególnie w kodzie legacy. Osobiście uważam, że dobrze od razu rozpoznawać takie zapisy i nie tracić czasu na kalkulatory. Warto też pamiętać, że podobnie działają inne systemy: np. 0b1101 to binarny, a 0x to zawsze heksadecymalny. W standardzie C++ zapis z prefiksem 0x jest w pełni poprawny i zalecany przy pracy z wartościami bitowymi. Fajnie, jak ktoś łapie takie rzeczy od razu, bo później w pracy nad większymi projektami to ogromne ułatwienie.

Pytanie 38

Wskaż algorytm sortowania, który nie jest stabilny?

A. sortowanie bąbelkowe
B. sortowanie przez zliczanie
C. sortowanie przez wstawianie
D. sortowanie szybkie

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Sortowanie szybkie (Quick Sort) to algorytm, który faktycznie nie jest stabilny w swojej podstawowej wersji. To znaczy, jeśli w kolekcji są dwa identyczne elementy pod względem klucza sortowania, po wykonaniu Quick Sort ich kolejność względem siebie może się zmienić. Z moich doświadczeń wynika, że to może mieć znaczenie, na przykład gdy sortujemy obiekty według jednego pola, ale chcemy zachować kolejność według innego – czasem w praktyce, np. przy obsłudze rekordów w bazach danych, stabilność sortowania gwarantuje spójność wyników. Quick Sort jest jednak bardzo popularny, bo ogólnie działa bardzo szybko i jest efektywny pamięciowo, stąd często go się używa tam, gdzie stabilność nie jest wymagana. W niektórych implementacjach można próbować uczynić Quick Sort stabilnym, ale wymaga to dodatkowych zabiegów i nie jest standardem – biblioteki standardowe (np. C++ std::sort) właśnie z tego powodu nie gwarantują stabilności Quick Sorta. W praktycznych projektach, jeśli zależy Ci na stabilności, lepiej użyć sortowania przez wstawianie lub przez zliczanie. Sortowanie bąbelkowe i przez wstawianie są wręcz typowe do nauki stabilnych algorytmów, a sortowanie przez zliczanie nawet dla dużych zbiorów cały czas pilnuje kolejności równych elementów. Quick Sort jest świetny, ale warto znać jego ograniczenia, szczególnie w aplikacjach biznesowych albo pracy z dużymi, złożonymi strukturami danych.

Pytanie 39

Dokumentacja, która została przedstawiona, dotyczy algorytmu sortowania

To prosta metoda sortowania opierająca się na cyklicznym porównywaniu par sąsiadujących ze sobą elementów i zamianie ich miejscami w przypadku, kiedy kryterium porządkowe zbioru nie zostanie spełnione. Operacje te wykonywane są dopóki występują zmiany, czyli tak długo, aż cały zbiór zostanie posortowany.
A. szybkie (Quicksort)
B. przez wybór
C. bąbelkowe
D. przez wstawianie

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
Opisany w pytaniu algorytm to właśnie sortowanie bąbelkowe (ang. bubble sort). Polega ono na wielokrotnym przechodzeniu przez zbiór danych i zamienianiu miejscami sąsiadujących elementów, jeśli są w złej kolejności. Czynność ta powtarzana jest do momentu, gdy cały zbiór zostanie uporządkowany i żadne zamiany nie będą już potrzebne. Moim zdaniem, to chyba jeden z najbardziej intuicyjnych algorytmów sortowania, jakie się poznaje na początku nauki programowania – łatwo go zaimplementować, bo wymaga właściwie tylko dwóch pętli i porównania sąsiednich elementów. W praktyce bubble sort raczej rzadko używa się w profesjonalnych projektach, bo jego złożoność czasowa to O(n^2), co przy dużych zbiorach jest nieefektywne. Jednak czasami, na bardzo małych listach albo gdy szybko trzeba zrobić prosty prototyp, to można sięgnąć po „bąbelki”. Z mojego doświadczenia wynika też, że sortowanie bąbelkowe dobrze obrazuje podstawowe zasady algorytmiki, na przykład jak działa iteracja czy wymiana miejscami zmiennych – to przydatne w nauce. W wielu językach programowania, nawet tych nowoczesnych, można spotkać przykłady z bubble sort jako ilustrację podstaw. To taki klasyk – mało kto używa go zawodowo, ale każdy programista powinien wiedzieć, jak działa. Warto też pamiętać, że istnieją optymalizacje bubble sortu, np. wcześniejsze zakończenie, gdy w danej iteracji nie wystąpiła żadna zamiana. No i taka ciekawostka: choć algorytm nie jest specjalnie szybki, to bardzo łatwo go zaimplementować nawet w językach niskopoziomowych, bo nie wymaga dodatkowej pamięci.

Pytanie 40

Jakie metody umożliwiają przesyłanie danych z serwera do aplikacji front-end?

A. metody POST
B. formatu JSON
C. biblioteki jQuery
D. protokołem SSH

Brak odpowiedzi na to pytanie.

Wyjaśnienie poprawnej odpowiedzi:
JSON, czyli JavaScript Object Notation, to dość lekki format wymiany danych. Jest prosty do zrozumienia zarówno dla ludzi, jak i komputerów. To dlatego jest tak popularny w aplikacjach webowych, gdzie przesyła się dane między serwerem a klientem. Dzięki strukturze klucz-wartość łatwo jest mapować obiekty w JavaScript, co przyspiesza cały proces z danymi. Pomysł na zastosowanie? Na przykład, gdy przesyłasz dane użytkownika z serwera do swojej aplikacji, to często zamieniasz obiekt JavaScript na format JSON i wysyłasz go przez AJAX. A co ważne, JSON jest zgodny z różnymi standardami, więc możesz go używać praktycznie wszędzie. Co ciekawe, w nowoczesnych aplikacjach JSON jest zdecydowanie bardziej popularny niż XML, bo jest prostszy i mniej obciążający dla sieci. To wszystko sprawia, że strony ładują się szybciej, a użytkownicy mają lepsze doświadczenia.